Με αφορμή το εισιτήριο των 25 ευρώ στα κρατικά νοσοκομεία

Δεν έχει σημασία αν ψηφίστηκε επί υπουργίας Λοβέρδου, αν διατηρήθηκε στη συνέχεια ή αν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί από 1/1/2014, όπως προβλεπόταν. Σημασία έχει η κατεύθυνση στη βάση της οποίας πάρθηκαν και παίρνονται ανάλογες αποφάσεις από τρόικα και κυβέρνηση.
Ο σάλος που προκλήθηκε έχει ασφαλώς ως αιτία την διευρυνόμενη καθημερινά λαϊκή δυσφορία απέναντι στην συνολική αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική και στην συγκεκριμένη περίπτωση στο χαράτσι της νοσηλείας σε νοσοκομείο. Ταυτόχρονα ανέδειξε και ορισμένες «αρρυθμίες» του συγκυβερνητικού σχήματος και της συνοχής του. Η προσωρινή λύση της μετακύλισης του ισοδύναμου στον καπνό και τα τσιγάρα καθόλου δεν πρέπει να θεωρείται ούτε ότι παραιτούνται τα επιτελεία από την επίθεσή τους, και μέσα απ' αυτό το μέτρο, στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη ούτε ότι θα μειωθεί η τιμή καπνού και τσιγάρων κατά 0,05 ευρώ το πακέτο στο μέλλον.
Δικαιολογητική βάση για την επιβολή του εισιτηρίου στα κρατικά νοσοκομεία είναι το γεγονός ότι «δεν υπάρχουν λεφτά». Και γιατί, παρακαλώ; Γιατί οι προϋπολογισμοί τους είναι πετσοκομμένοι για εφέτος κατά 300 εκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει βέβαιη οικονομική ασφυξία, περικοπές, μειώσεις λειτουργιών, υποδομών και προσωπικού. Μέσα σ’ αυτά τα οικονομικά δεδομένα, τα 40.000 ευρώ ετησίως από την εφαρμογή του μέτρου θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό. Η ουσία, φυσικά, βρίσκεται αλλού και δεν είναι άλλη από την εμπέδωση στην κοινωνία του δόγματος ότι «το τζάμπα πέθανε» και όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης θα έχει λίγες και ακριβές επιλογές. Από την άποψη αυτή -χωρίς να προβλέπουμε την οικονομική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων με ένα επιπλέον χαράτσι- η συγκεκριμένη κίνηση έχει, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, πρώτα και κύρια ποιοτικά και όχι ποσοτικά χαρακτηριστικά.
Άποψή μας είναι ότι οι δυνάμεις του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδας δεν θα παραιτηθούν από τη συγκεκριμένη πολιτική τους. Αυτό δείχνει και η απρόθυμη σιωπή των επιτελείων της τρόικας με την «εξεύρεση ισοδύναμων μέτρων» αλλά και η στάση του Α. Γεωργιάδη ότι «παρ' όλο που βρέθηκαν τα ισοδύναμα, δεν συμφωνεί και έπρεπε να εφαρμοστεί το μέτρο του εισιτηρίου». Ολοφάνερος ο πολιτικός χαρακτήρας αυτών των στάσεων, νομίζουμε. Για γέλια, φυσικά και η στάση του ΠΑΣΟΚ που δήθεν πρωτοστάτησε στην κατάργηση του εισιτηρίου, όταν και το ίδιο το είχε ψηφίσει.
Η ντρίπλα-μανούβρα της κυβέρνησης για το εισιτήριο πρέπει να ερμηνευτεί στη βάση δύο παραγόντων. Πρώτον, της πίεσης του κόσμου (η εικόνα των διαμαρτυριών εισαγόμενων για νοσηλεία ασθενών σε πολλά νοσοκομεία κατά τη μια εβδομάδα περίπου που εφαρμόστηκε είναι χαρακτηριστική, σε συνδυασμό με αιτήσεις για επιστροφή των 25 ευρώ όσων πλήρωσαν) και δεύτερον, της έναρξης αντιδράσεων-κινητοποιήσεων σε μια σειρά νοσοκομεία από τους υγειονομικούς με τη μορφή κλεισίματος των ταμείων τους.
Ας μην υποτιμάμε, ωστόσο, το σύστημα. Η «λύση» που τελικά προκρίθηκε -υπήρχαν τρεις πάνω στο τραπέζι- μπορεί, σύμφωνα με δημοσιογραφικές εκτιμήσεις, να υπερκαλύψει τον στόχο των 40.000 ευρώ ετησίως επιβαρύνοντας τους καπνιστές, κομμάτι του λαού. Ταυτόχρονα, φρόντισε έγκαιρα να κρατήσει την «αντιπαράθεση» και την «λύση» της σε αυστηρά κοινοβουλευτικά πλαίσια, προσδίδοντας «αίγλη» στο κοινοβούλιο και τους «αγώνες» μέσα σ’ αυτό. Πρόκειται για μια επικίνδυνη αντίληψη που απαξιώνει το βασικό μέσο για την επίτευξη λαϊκών στόχων πάλης-αιτημάτων, τον μαζικό, μαχητικό, αποφασιστικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα.
Κίνηση τακτικής, λοιπόν, από πλευράς κυβέρνησης. Το σίγουρο είναι ότι θα επανέλθει σύντομα μ’ αυτήν ή την άλλη μορφή. Και τότε δεν θα «ξανασώσει» το λαό κανένας κοινοβουλευτικός αγώνας και κανένα «ισοδύναμο». Πράγματι, η «παράκαμψη των συμφωνηθέντων» είναι κάτι που σίγουρα δεν καταπίνεται εύκολα από τους ξένους δυνάστες. Και με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης «μας» και την προϊστορία, έχουν πάντα τον τελικό λόγο.
Το πεδίο της αντιπαράθεσης του λαού με την πολιτική που προσπαθεί να καταργήσει το δικαίωμά του στην ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ παραμένει τραγικά ορθάνοιχτο. Το ζητούμενο είναι να το κατανοήσουν στη ολότητά του και ως προς όλες του τις συνέπειες και οι δυνάμεις που μιλούν εξ ονόματός του.

Σπύρος Παπακωνσταντίνου