Επίθεση της εργοδοσίας και αντιστάσεις των εργατών σε εργοστάσια του Βόλου

Με συνεχή κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι στις καταχτήσεις και τα δικαιώματά τους είναι οι εργάτες του Βόλου σχεδόν σε όλα τα εργοστάσια της περιοχής. Από την εκ περιτροπής εργασία και την κατάργηση του οχταώρου μέχρι τα απλήρωτα μεροκάματα και από τις μειώσεις μισθών μέχρι τις συνεχείς διαθεσιμότητες και τις απολύσεις συνίσταται ο καθημερινός εφιάλτης που έχει να αντιμετωπίσει ο κόσμος της δουλειάς.
Η εργοδοσία είτε αξιοποιεί την αντεργατική νομοθεσία, είτε εκβιάζει ανοικτά και ωμά χωρίς περιττές δικαιολογίες τους εργάτες, σε κάθε περίπτωση επιτίθεται για να συντρίψει ό,τι έχει απομείνει ως κατάχτηση και κυρίως στοχεύει στην διάλυση κάθε συνδικαλιστικής συγκρότησης στους χώρους δουλειάς, με απαγορεύσεις, τρομοκρατικές απολύσεις, απειλές και εκβιασμούς. Πιο συγκεκριμένα:
Στην Χαλυβουργία του Μάνεση, στο τέλος της χρονιάς απολύθηκαν 40 συμβασιούχοι εργάτες που δούλευαν και στα δύο εργοστάσια (Βόλου – Βελεστίνου) από το 2011. Εδώ είναι σημαντικό να πούμε ότι από τις 2/11/2013, με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, οι εργάτες είχαν αποδεχθεί νέα παράταση στις μειώσεις των αποδοχών τους κατά 12,5% μέχρι τον Ιανουάριο του 2014, με στόχο να αποφύγουν τις απολύσεις όπως είχε απαιτήσει η εργοδοσία και είχε αποδεχθεί η διοίκηση του εργοστασιακού σωματείου. Για τη νέα αυτή παράταση στις μειώσεις των αποδοχών η εργοδοσία όχι μόνο δεν δεσμεύεται στο τι θα γίνει μετά αλλά δείχνει και τις διαθέσεις της με την απόλυση των 40 εργατών με την δικαιολογία, αυτή την φορά, της μεγάλης τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος που καταναλώνει για την παραγωγή. Το ίδιο ζήτημα (!) αναδεικνύει και η διοίκηση του σωματείου και αντί να οργανώσει την αντίσταση των εργατών στην επίθεση της εργοδοσίας, παραιτείται σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική στο ζήτημα της …ενέργειας. Και από ό,τι φαίνεται, δεν ήταν δικιά τους φαεινή ιδέα αλλά καθοδηγημένη από τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Μετάλλου), οι οποίες σαν απάντηση σε όλα αυτά που γίνονται στα εργοστάσια οργανώνουν κοινή συνέντευξη τύπου για να «καταγγείλουν» την κυβέρνηση ότι δεν παίρνει μέτρα μείωσης της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος για τις ηλεκτροβόρες βιομηχανίες. Η δε διοίκηση του Εργατικού Κέντρου στο Βόλο δεν πρόλαβε ούτε μία ανακοίνωση καταγγελίας να βγάλει για τις απολύσεις στην Χαλυβουργία -ευθυγραμμιζόμενη με τους υπόλοιπους εργατοπατέρες- από τα «τρεξίματα» που είχε για να «στήσει» ένα ακόμα σωματείο στο μέταλλο (το τρίτο) κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε «απλά» με πλήρη υποταγή των εργατοπατέρων κάθε επιπέδου αλλά πλήρη σύμπλευση και κάλυψη της εργοδοτικής επίθεσης με κάθε τρόπο.
Το πρόβλημα του κεφαλαίου για το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος (που στην περιοχή μας επικαλείται και ο Στασινόπουλος για την χαλυβουργία SOVEL στον Αλμυρό, ώστε να επιβάλλει μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες και εκ περιτροπής εργασία, αλλά και η τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ) δεν αποτελεί ζήτημα για τους εργάτες και πολύ περισσότερο δεν αποτελεί κοινό πεδίο «διεκδίκησης» με την εργοδοσία απέναντι στην κυβέρνηση, σε μια ένδειξη «κατανόησης» για τα προβλήματα του κόστους της παραγωγής. Ακόμα και αν το κεφάλαιο πετύχει καλύτερες συμφωνίες για το ρεύμα αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει την επίθεση, επαναπροσλαμβάνοντας τους απολυμένους, αποκαθιστώντας τα μεροκάματα, διατηρώντας το 8ωρο και το 5μερο.
Στην χαρτοβιομηχανία ΒΙΣ του Φιλίππου, η εργοδοσία αξιοποιώντας την δυνατότητα που τις δίνουν οι νέοι αντεργατικοί νόμοι αποφάσισε μονομερώς να κόψει το επίδομα γάμου (10%) από τον Οκτώβριο. Παρόλο που η ΒΙΣ είναι μέλος του ΣΕΒ που υποτίθεται έχει δεσμευτεί ότι τα μέλη του δεν θα κόψουν το επίδομα γάμου, ο Φιλίππου σε επίσκεψή του στο εργοστάσιο κάλεσε τους εργάτες και το σωματείο που αντέδρασαν στην περικοπή «να πάνε στα δικαστήρια να το ζητήσουν». Οι εργάτες μέσα από γενικές συνελεύσεις αποφάσισαν να αντισταθούν και ξεκίνησαν τρίωρες στάσεις εργασίας από τα μέσα Νοέμβρη. Στην τελευταία γενική συνέλευση στις 31/12/2013 αποφάσισαν να συνεχίσουν τις στάσεις εργασίας σε όλες τις βάρδιες μέχρι τις 20 Γενάρη και εξουσιοδότησαν το ΔΣ του σωματείου να κλιμακώσει τον αγώνα με 24ωρες απεργίες. Η εργοδοσία στις κινητοποιήσεις των εργατών «απαντάει» με πληρωμή μόνο του δώρου Χριστουγέννων και έναντι για Νοέμβριο και Δεκέμβριο μόνο 600 ευρώ εκβιάζοντας τους με αυτό τον τρόπο να αποδεχθούν την περικοπή και να σταματήσουν τους αγώνες. Η μέχρι τώρα αγωνιστική στάση των εργατών της ΒΙΣ στέλνει ένα ταξικό μήνυμα αντίστασης και αποφασιστικότητας στους υπόλοιπους, ότι οι καταχτήσεις διεκδικούνται, δε χαρίζονται. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα στο πλευρό των εργατών της ΒΙΣ δεν έχει σταθεί κανένας. Οι εργάτες και το σωματείο δίνουν τελείως μόνοι τους αυτό τον αγώνα απέναντι στην εργοδοσία χωρίς στήριξη και αλληλεγγύη είτε από άλλα σωματεία (για το Εργατικό Κέντρο ούτε λόγος να γίνεται) είτε εργατικές και πολιτικές οργανώσεις.
Στον ΙΜΑΣ, θυγατρική της γερμανικής Continental, η εργοδοσία εδώ και καιρό ασκεί συνεχείς πιέσεις στους εργάτες και το σωματείο για ένα «νέο πλαίσιο» εργασιακών σχέσεων που θα έχει μέσα διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία και «ευλύγιστη» εβδομαδιαία απασχόληση. Οι μέχρι σήμερα πιέσεις της εργοδοσίας για συναίνεση του σωματείου των εργατών στις αντεργατικές της ρυθμίσεις έχει συναντήσει την σταθερή άρνησή του. Μάλιστα όταν η εργοδοσία έδειξε ότι θα επιβάλει μονομερώς τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η απόφαση της γενικής συνέλευσης των εργατών για απεργία, την ανάγκασε σε υποχώρηση και άνοιγμα νέου γύρου διαπραγματεύσεων. Από την άλλη πλευρά βέβαια, η εργοδοσία καθώς «διαπραγματεύεται» εξαγγέλλει ταυτόχρονα πρόγραμμα «εθελουσίας εξόδου» για να σπείρει την αβεβαιότητα και να αποδυναμώσει την διάθεση των εργατών να αντισταθούν. Και στο εργοστάσιο αυτό οι διαθέσεις του κόσμου αλλά και η στάση του σωματείου δείχνουν ότι οι νέες αντεργατικές ρυθμίσεις της εργοδοσίας δεν θα περάσουν με «συναίνεση» αλλά θα βρουν απέναντι αγωνιστική στάση και διεκδίκηση.
Η κατάσταση στα τρία αυτά εργοστάσια του Βόλου είναι κομμάτι της συνολικής κατάστασης στην περιοχή και σε ολόκληρη την χώρα. Η καπιταλιστική κρίση και τα δεσμά της εξάρτησης από την μία οδηγούν στην παραπέρα αποβιομηχανοποίηση και από την άλλη αναζητούν, για την σωτηρία της κερδοφορίας του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, την μετατροπή της εργατικής τάξης σε «σφαχτάρι» στον βωμό τους. Η μετατροπή της οικονομίας σε παράρτημα του ιμπεριαλιστικού καταμερισμού της ΕΕ αλλά και γενικότερα χτυπάει πρώτα και κύρια τους εργάτες και όλο τον κόσμο της δουλειάς στα δικαιώματα, τις καταχτήσεις, την ίδια του την ζωή. Από την άποψη αυτή, η αποκάλυψη του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και των επιπτώσεων από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτελούν σημαντικά πολιτικά στοιχεία μίας παρέμβασης για να γίνει κατανοητή η χωρίς τέλος επίθεση της εργοδοσίας από την μία αλλά ταυτόχρονα και ο βρώμικος ρόλος των κυβερνητικών και εργοδοτικών εργατοπατέρων που βάζουν «πλάτη» στην επίθεση. Μέσα στους χώρους των εργοστασίων δεν έχει σβήσει η αγωνιστική – ταξική συνείδηση, και απ’ ό,τι δείχνουν και οι αντιδράσεις των εργατών στον Βόλο, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αναπτυχθούν σημαντικοί και μακροχρόνιοι αγώνες αντίστασης που θα μπορούσαν να έχουν νικηφόρα αποτελέσματα. Η στήριξη και η έμπρακτη αγωνιστική αλληλεγγύη σε όποιους αγώνες αναπτύσσονται κόντρα στην ηττοπάθεια αλλά κυρίως στις αυταπάτες που αφειδώς σκορπίζονται αυτή την περίοδο αποτελεί την μοναδική διέξοδο. Ακόμα περισσότερο ο συντονισμός των εργατικών αντιστάσεων θα αποτελούσε ένα σημαντικό ανέβασμα του επιπέδου συγκρότησης της εργατικής τάξης απέναντι σε όλα αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε παρά τις αδυναμίες και τους δύσκολους συσχετισμούς.