Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

21 Σεπ 2008

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ

ΑΘΗΝΑ
Η κρίση και ο πόλεμος των πέντε ημερών στον Καύκασο οδηγεί σε μια κλιμάκωση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, ξαναθέτει ακόμα πιο επιτακτικά για όλους τους ιμπεριαλιστές το ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών και για τους λαούς την πάλη για την ανατροπή αυτής της επικίνδυνης πορείας που υποθηκεύει το μέλλον τους και τη ζωή τους.
-
Η διέξοδος δεν βρίσκεται στην επιλογή μεταξύ του αμερικανικού προστάτη –που λειτουργεί σαν ο κύριος εμπρηστής της ειρήνης και εξακολουθεί να είναι ο κύριος εχθρός των λαών- και του ρώσικου επικυρίαρχου -που βρίσκεται στη φάση της ανασυγκρότησης- αλλά στην άρνηση αυτών των επιλογών και τη χάραξη μιας πολιτικής ανεξαρτησίας, χειραφέτησης και αλληλεγγύης των λαών και των εθνών.
-
Με αφορμή αυτές τις εξελίξεις το ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ την ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, στις 7:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, στο Κτίριο Γκίνη του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (Πατησίων).

Δολοφονία κομμουνιστή ηγέτη

Μπακλαντές

Στα τέλη του περασμένου Ιούλη, έγινε γνωστό, σύμφωνα με ανακοινώσεις της αστυνομίας του καθεστώτος στο Μπαγκλαντές, πως σκοτώθηκε, σε συμπλοκή με ειδικές αστυνομικές δυνάμεις ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Βεγγάλης (μαρξιστικό -λενινιστικό) Κόκκινη Σημαία (Purba Banglar Communist Party (Marxist-Leninist) Lal Pataka), ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςDr. Mizanur Rahman Tutul. Ο Tutul, που ήταν γεννημένος το 1959 και πριν περάσει στην παρανομία ήταν γιατρός, σκοτώθηκε ύστερα από μάχη στην περιοχή Ναογκαόν στα περίχωρα της Ντάκα, όταν η αστυνομία περικύκλωσε το μέρος που γίνονταν μια παράνομη σύσκεψη του κόμματος. Αυτή είναι όμως η επίσημη εκδοχή της αστυνομίας. Η οικογένεια του Tutul επιμένει πως αυτός συνελήφθη ζωντανός από μέλη ειδικής αστυνομικής ομάδας (RAB) και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ αφού πρώτα ανακρίθηκε. Πριν μάλιστα την ανακοίνωση της αστυνομίας για το θάνατό του, η μητέρα του είχε προλάβει να δώσει δημόσια συνέντευξη τύπου στη διάρκεια της οποίας έκανε έκκληση για σεβασμό της ζωής του γιου της από τις αρχές που τον είχαν συλλάβει. Ο δολοφονημένος είχε αναλάβει την ηγεσία του κόμματος τον Αύγουστο του 2006, σε αντικατάσταση άλλων δολοφονημένων ηγετών. Για την δολοφονία του Tutul ανακοινώσεις αλληλεγγύης έβγαλαν πολλά κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις της νότιας Ασίας ενώ στο Μπαγκλαντές ανθρωπιστικές οργανώσεις κατήγγειλαν τις εξωδικαστικές δολοφονίες, συνηθισμένη πρακτική της αστυνομίας του καθεστώτος και πλήθος διανοούμενοι και δικηγόροι υπέγραψαν κείμενα διαμαρτυρίας για την άγρια δολοφονία.
Στο Μπαγκλαντές όπου η φτώχεια και η μιζέρια είναι σε απίστευτα επίπεδα για τα εκατομμύρια των κατοίκων του, τον πλούτο λυμαίνεται μια μικρή μειοψηφία η οποία στηρίζεται σε ένα κράτος-μαφία, στους στρατιωτικούς και στην ανοικτή βία. Ειδικά στα ανατολικά της χώρας, μια σειρά επαναστατικές οργανώσεις ακολουθούν τον ένοπλο αγώνα, κυρίως στην ύπαιθρο, επηρεασμένες από το μαοϊκό ρεύμα που είναι ισχυρό σε όλη την νότια Ασία.

Πραγματοποιήθηκε το πρώτο αγωνιστικό «ραντεβού»

Την Πέμπτη 11 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας (Χαυτεία) η συγκέντρωση και πορεία που αποφάσισαν εργατικά σχήματα, σωματεία και συνδικαλιστές, θέλοντας έτσι να δώσουν μια πρώτη απάντηση στον νέο γύρο αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης κεφαλαίου και κυβέρνησης.
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες εργαζόμενοι που διαδήλωσαν στο κέντρο –από τα Χαυτεία μέχρι το Σύνταγμα, μέσω της οδού Σταδίου. Η πορεία συνεχίστηκε μέσα στην εμπορική αγορά (Ερμού) και επέστρεψε στα Χαυτεία.
Τα συνθήματα που ακούστηκαν αφορούσαν όλο το φάσμα της αντεργατικής επίθεσης που όχι μόνο δεν λέει να κοπάσει αλλά γίνεται ολοένα και πιο άγρια. Με αιχμή την επίθεση στο εισόδημα (λιτότητα, ακρίβεια, φοροεπιδρομή), την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τα ξεπουλήματα-ιδιωτικοποιήσεις, καταγγέλθηκε η γενικότερη επιδίωξη του κεφαλαίου να επιβάλλει συνθήκες ενός νέου εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα.
Παράλληλα αναδείχτηκε η δυνατότητα και αναγκαιότητα η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα να αντισταθούν και να οργανώσουν την πάλη τους, να υπερασπίσουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους και να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν και δικαιούνται.
Οι δυνάμεις της Ταξικής Πορείας συνέβαλαν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους στην πραγματοποίηση της συγκεκριμένης κινητοποίησης, μοίρασαν εκτατοντάδες προκηρύξεις, συγκρότησαν μπλοκ με δικό τους πανό φωνάζοντας μαχητικά συνθήματα, κάνοντας πράξη το πώς αντιλαμβάνονται τις πρωτοβουλίες κοινής δράσης και αντίστασης. Οπωσδήποτε ήταν μια παρέμβαση που άξιζε τον κόπο. Ταυτόχρονα μπορεί να θεωρηθεί συμβολή στην ευρύτερη προσπάθεια αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης του κινήματος που όσο η επίθεση της αντίδρασης δυναμώνει, τόσο προβάλλει πιο επιτακτική η αντίσταση που πρέπει να ισχυροποιηθεί και να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά στους κόλπους των εργαζόμενων και του λαού.
Ούτως ή άλλως, οι «ευκαιρίες» είναι καθημερινές ως αποτέλεσμα της φάσης στην οποία βρισκόμαστε και τέτοιου χαρακτήρα πρωτοβουλίες κοινής δράσης είναι καλοδεχούμενες και επιδιωκόμενες, συμβάλλοντας στην κινητοποίηση του ευρύτερου δυνατού κάθε φορά δυναμικού.

57% ιδιωτικές δαπάνες υγείας! Οχι, δεν μιλάμε για τις ΗΠΑ…

Το τελευταίο διάστημα είδαν το φως της δημοσιότητας ορισμένες εκθέσεις που αναφέρονται στις δαπάνες υγείας (δημόσιες και ιδιωτικές) στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Κοινό συμπέρασμα των εκθέσεων αυτών, η τάση μεγιστοποίησης των ιδιωτικών δαπανών υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση των αντίστοιχων δημόσιων δαπανών.
Ιδιαίτερης προβολής έτυχε η σχετική έκθεση της ΓΣΕΕ που παραθέτει στοιχεία για τις δαπάνες υγείας στη χώρα μας, ενώ στον σχετικό πίνακα που δημοσιεύεται η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη(!!!) θέση –μπροστά, ακόμα και από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, που έρχονται δεύτερες με 55%–, με ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας 57% των συνολικών ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Με απλά λόγια, τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ το μεγαλύτερο μέρος του κόστους που απαιτείται για την αποκατάσταση και διατήρηση της υγείας τους. Η έκθεση που δεν συνυπολογίζει στα ευρήματά της την παραοικονομία (φακελάκι κ.λπ.) –φανταστείτε να τα συνυπολόγιζε κιόλας– καταρρίπτει έναν ακόμα μύθο. Αυτόν του δημόσιου συστήματος υγείας (ΕΣΥ) που στα λόγια υποτίθεται ότι υπάρχει και κυριαρχεί στη χώρα μας. Μάλιστα, στη διαμόρφωση αυτού του 57% συμβάλλει πέραν της απευθείας πληρωμής σε ιδιώτες γιατρούς, διαγνωστικά κέντρα, ιδιωτικές κλινικές, ιδιωτικά μαιευτήρια και φάρμακα, και η συμμετοχή που καταβάλλει ο εργαζόμενος ασθενής για τις υπηρεσίες περίθαλψης που του παρέχει το…δημόσιο σύστημα υγείας, παρακαλώ.
Η θεσμοθέτηση του ΕΣΥ, το 1983, αποτέλεσε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιούνταν στον τομέα της υγείας με μεσαία στρώματα που είχαν ανάλογες δραστηριότητες, πάντα κάτω από την πίεση που ασκούσε και στους δυο ο λαϊκός παράγοντας. Στην πορεία ο συμβιβασμός αυτός όχι μόνο αμφισβητήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά και ανατράπηκε προς όφελός του. Μια σειρά «θεσμικών παρεμβάσεων» από πλευράς κυβερνήσεων είχαν αυτό ως επιδίωξη. Να θυμηθούμε τους νόμους Γείτονα-Παπαδόπουλου επί ΠΑΣΟΚ και τους πιο πρόσφατους Κακλαμάνη-Αβραμόπουλου επί ΝΔ. Αποτέλεσμα υπήρξε η ολοένα αυξανόμενη εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας, η ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας (σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους) και η μετακύλιση του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες του λαού.
Σήμερα είναι ολοφάνερη η επιδίωξη του κεφαλαίου για διεύρυνση του πεδίου δράσης του και των κερδών του στον συγκεκριμένο τομέα χωρίς κανένα φραγμό και η συνακόλουθη επιβολή του βάρους που συνεπάγεται αυτή του η επιδίωξη απευθείας στο λαό, χωρίς την παρέμβαση του συλλογικού καπιταλιστή (αστικού κράτους). Ο εργαζόμενος ήδη προκαταβάλλει για την υγειονομική του περίθαλψη μέσω της σχετικής κράτησης στο μισθό, στο μεροκάματο και στη σύνταξη. Αλλά και όταν καταφεύγει στο δημόσιο σύστημα υγείας (γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουν οικονομικά να καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα), «πρέπει» όλο και περισσότερο να βάζει το χέρι στην τσέπη γιατί και αυτό λειτουργεί εδώ και χρόνια με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Περιττό βάρος η περίθαλψη του λαού για το σύστημα που σε συνθήκες κρίσης, ανταγωνισμού και επίθεσης, τα θέλει όλα δικά του.
Οι εκθέσεις λοιπόν αυτές –για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα– αντικατοπτρίζουν μια πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται ως στοιχείο. Αυτό που ο εργαζόμενος λαός πρέπει να αμφισβητήσει, σε αυτό που πρέπει να αντισταθεί και σε μια πορεία να ανατρέψει, είναι η πολιτική και η εξουσία του κεφαλαίου που τον θεωρεί εξάρτημα αναλώσιμο της καπιταλιστικής μηχανής.
Το αίτημα-στόχος πάλης της ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ είναι αυτό που μπορεί να συνενώσει στους δρόμους του αγώνα ευρύτερα λαϊκά στρώματα θέτοντας το όλο ζήτημα στην ταξική του διάσταση.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κυριαρχεί στα συνθήματα-αιτήματα των εργαζόμενων στον τομέα της δημόσιας περίθαλψης σε κάθε κινητοποίησή τους. Ταυτόχρονα οφείλει να γίνει στόχος συνολικότερα του λαϊκού κινήματος, ανάλογος, ας πούμε, με αυτόν της παιδείας. Μακριά από τη λογική των μοντέλων περίθαλψης που μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό δημιουργούν, οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάθε συμφέρον –που άπτεται κυριολεκτικά της ίδιας της υπόστασής τους– να δημιουργήσουν ένα ρωμαλέο κίνημα για να διεκδικήσουν όλα όσα τους στερούν και τους ανήκουν. Και το δικαίωμα στη ζωή είναι σίγουρα το υπέρτατο.

Η άδεια επέκτασης δόθηκε στην Πετρόλα

Ο «αγώνας μέχρι τέλους» της Νομαρχίας έλαβε τέλος!

Μέσα στο καλοκαίρι, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ χρόνου της τυπικής διαδικασίας από την Πολεοδομία, δόθηκε η άδεια επέκτασης στην Πετρόλα. Στις 27/7/2008 κατατέθηκε η αίτησή της στην πολεοδομία και στις 4/8/2008 εγκρίθηκε. Η όλη διαδικασία δε, έγινε προσπάθεια να μη φανερωθεί, για ευνόητους λόγους. Αλλωστε, την ίδια μέρα ο νομάρχης Δυτικής Αττικής Α. Αρκουδάρης (πολιτικός προϊστάμενος της Πολεοδομίας) δήλωνε στην Ελευθεροτυπία ότι «τα σχέδια των ΕΛΠΕ θα τα πολεμήσω μέχρι τέλους».
Η συγκεκριμένη άδεια είναι ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας, γιατί εγκρίνει, ουσιαστικά, την αρχή της επέκτασης με βάση τους σχεδιασμούς της Πετρόλα. Η κατεδάφιση των κτιρίων της OWENS (εγκαταστάσεις δίπλα στην Πετρόλα) της δίνει πλέον τη δυνατότητα να ισοπεδώσει 140 στρέμματα γης με εκσκαφές και επιχώσεις ύψους μέχρι 11,70 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Να κατασκευάσει τοιχία μήκους 687 μέτρων και ύψους 9 μέτρων δίπλα στον αιγιαλό. Εκεί θα τοποθετήσει 21 νέες μονάδες όπου θα υψωθούν 6 καμινάδες των 60 μέτρων και 2 πυρσοί των 130 μέτρων.
Αποτελεί, φυσικά, η έγκριση της άδειας και άσχημο προηγούμενο συνολικά για τα τερατώδη σχέδια του κεφαλαίου σε μια τόσο επιβαρυμένη περιοχή όπως είναι το Θριάσιο και η ευρύτερη περιοχή, για τα οποία έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας (μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ με τη Χαλυβουργική, λιμάνι στο Σκαραμαγκά, χωματερή βιομηχανικών αποβλήτων στο Μελετάνι της Μάνδρας, μονάδα βιολογικού καθαρισμού στην παραλία Ασπροπύργου, μονάδα ηλεκτροπαραγωγής στο Βουρκάρι Μεγάρων).
Η Επιτροπή Αγώνα Κατά Των Επεκτάσεων της Πετρόλα και των Μονάδων Ηλεκτροπαραγωγής της Χαλυβουργικής μοίρασε στην πόλη καταγγελία για την έγκριση της άδειας, καλώντας το νομάρχη να την ανακαλέσει και καταγγέλλοντάς τον για «απροκάλυπτη εύνοια» προς την Πετρόλα. Σε πολιτιστική εκδήλωση, στην Ελευσίνα, που μοίρασε την καταγγελία, δέχτηκε την απροκάλυπτη επίθεση του νομάρχη, που με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς σε μέλη της Επιτροπής Αγώνα κατέληξε να καλέσει την αστυνομία για να τους συλλάβει! Με δελτίο τύπου της Νομαρχίας την επόμενη μέρα απάντησε στις καταγγελίες ότι «η Νομαρχία λειτουργεί με βάση τους νόμους του κράτους». Προφανώς ο «αγώνας» της Νομαρχίας ήθελε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Και προφανώς η Νομαρχία δεν είναι η μόνη με τις συγκεκριμένες φιλοδοξίες… Ηδη ο δήμαρχος της Ελευσίνας έσπευσε να ελαφρύνει την δύσκολη θέση του Νομάρχη, υιοθετώντας ουσιαστικά τα επιχειρήματά του.
Ο λαός του Θριασίου και όλης της ευρύτερης περιοχής έχει αντιταχθεί εδώ και χρόνια στα σχέδια επέκτασης της Πετρόλα και αγωνίζεται και τώρα για την ματαίωσή τους. Οσο ένας τέτοιος αγώνας συνεχίζεται και προχωρά είναι σημαντικό ότι αποκαλύπτει και αναγνωρίζει εχθρούς και φίλους που τον εμποδίζουν ή τον στηρίζουν. Το ξεκαθάρισμα αυτό είναι αναγκαίο για τη συνέχειά του.
Η Επιτροπή Αγώνα συνεχίζει με το μοίρασμα της καταγγελίας, ενώ έχει αποφασίσει τη συμμετοχή της στην κινητοποίηση που θα γίνει στις 29 Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα από τους δήμους της Δυτικής Αττικής για τα συνολικά σχέδια που αναφέρθηκαν παραπάνω για όλη την περιοχή.

Χιλιάδες κόσμου στις διαδηλώσεις εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής στα εγκαίνια της ΔΕΘ

Θερμή αγωνιστική «υποδοχή» επιφύλαξαν στον Καραμανλή και το κυβερνητικό επιτελείο του χιλιάδες εργαζόμενοι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης. Παρά την προσπάθεια κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης να περιορίσουν τη συζήτηση στο θέμα της διαχείρισης και της σκανδαλολογίας, ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι της πόλης και όχι μόνο (συμμετείχαν αντιπροσωπείες και από άλλες πόλεις) έστειλαν ένα σαφές μήνυμα καταδίκης της δεξιάς πολιτικής.
Ωστόσο, για άλλη μια φορά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήταν πίσω από τις ανάγκες και τις πραγματικές επιθυμίες του κόσμου. Για άλλη μια φορά οι συγκεντρώσεις και οι πορείες ήταν τρεις. Αρχικά η συγκέντρωση-πορεία του ΕΚΘ, που ξεκίνησε από το άγαλμα του Βενιζέλου και στην οποία συμμετείχαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η συμμετοχή του κόσμου μαζικότατη. Γίνεται φανερό ότι όταν οι συνθήκες δυσχεραίνουν ο κόσμος αναζητά τη συλλογικότητα των συλλογικών οργάνων, έστω κι αυτών με τις ξεπουλημένες ηγεσίες. Ηγεσίες που, παρά τα αντιλαϊκά -μεσαιωνικής έμπνευσης- οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση, περιόρισαν την κριτική τους στα σκάνδαλα, στις εταιρείες του Βουλγαράκη και στα οικόπεδα της μονή Βατοπεδίου. Πολύ έντονος ήταν ο προεκλογικός χαρακτήρας τόσο των ομιλιών όσο και των συνθημάτων που ακούγονταν στα διάφορα μπλοκ. Επόμενος στόχος για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να είναι άλλος από… τις ευρωεκλογές. Αξιοσημείωτη η παρουσία για πρώτη φορά στη ΔΕΘ της νεολαίας ΣΥΝ, όχι τόσο με Θεσσαλονικείς όσο με νεολαίους άλλων πόλεων.
Η ηγεσία του ΚΚΕ «πρωτοτύπησε» αυτή τη φορά. Φυσικά έκαναν χωριστή συγκέντρωση για να διαφοροποιηθούν από τις μη ταξικές ηγεσίες των συνδικάτων, αλλά φέτος αποφάσισαν να μην κάνουν καν πορεία. Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της ΧΑΝΘ δίπλα στην έκθεση, έβγαλαν τους λόγους και τις διακηρύξεις τους και μετά αποχώρησαν συγκροτημένα. Και εδώ έντονος ο προεκλογικός χαρακτήρας: ο λαός θα απαντήσει στην αντιλαϊκή πολιτική με την ψήφο του στις ευρωεκλογές. Η συμμετοχή του κόσμου, αρκετά μεγάλη, δεν ήταν ωστόσο ανάλογη της προπαγάνδισης και των προσδοκιών.
Τέλος, στην Καμάρα συγκεντρώθηκε η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων σε μια προσπάθεια οργάνωσης τρίτης, ανεξάρτητης, ταξικής συγκέντρωσης. Στόχος, να καταγγελθεί η κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική και η ουσιαστική συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παράλληλα, να καταδικαστούν οι προσχηματικές δήθεν αριστερές φωνές ΚΚΕ και ΣΥΝ, που όμως ξεκόβουν τον κόσμο από κάθε μορφή αντίστασης και αγώνα και τον παραπέμπουν μόνο στις εκλογές. Στη συγκέντρωση μίλησαν οι Τ. Γκενίδου, μέλος του ΔΣ του συλλόγου εργαζομένων στους ΟΤΑ και μέλος της Ταξικής Πορείας, και ένα μέλος του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων στην ενέργεια.
Στη συγκέντρωση συμμετείχε με δικό του πανό το ΚΚΕ (μ-λ). Μοιράστηκε πλατιά προκήρυξη που καταδίκαζε την αντιλαϊκή πολιτική, προειδοποιούσε για τα νέφη του πολέμου που πυκνώνουν και καλούσε τους εργαζόμενους σε αντίσταση, οργάνωση και αγώνα. Με δικό τους πανό συμμετείχαν και οι Αγωνιστικές Κινήσεις φοιτητών.

Κυβερνητική διαφήμιση

Λίγα μόνο λεπτά χρειάστηκε να περάσουν από την ανακοίνωση των φετινών βάσεων εισαγωγής και η διαφημιστική εκστρατεία, που προετοιμαζόταν από καιρό, βρήκε τη θέση της στα μέσα ενημέρωσης. Μια εκστρατεία που από μια πλευρά εξαπολύθηκε από τις ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις και από μια άλλη από το ίδιο το σύστημα.
Οσον αφορά την πρώτη, λογικό και επόμενο είναι να θέλει ο κάθε έμπορος να διαφημίσει το προϊόν του, ειδικά τώρα που απολαμβάνει τις δάφνες της «αναγνώρισης από το κράτος». Μπορεί οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες να κοστίζουν μια περιουσία κάθε ακαδημαϊκό έτος και να σου αποδίδουν έναν άχρηστο τίτλο σπουδών, αλλά σου δίνουν δώρο κι ένα λάπτοπ με την εγγραφή… Καλή συμφωνία…
Μάλιστα, οι διαφημίσεις των ΚΕΣ χαρακτηρίστηκαν από το Συνήγορο του Καταναλωτή (!) ως παραπλανητικές, δεδομένου ότι σε πολλές από αυτές χρησιμοποιείται ο όρος «πανεπιστημιακές σπουδές» και δεν γίνεται σαφές ότι ο τίτλος σπουδών που παρέχεται δεν είναι αντίστοιχος των πτυχίων των δημόσιων σχολών και δεν δίνουν δικαίωμα εγγραφής στον αντίστοιχο επαγγελματικό σύλλογο.
Οσο για την άλλη, την κυβερνητική διαφήμιση του νέου νόμου για τα ΚΕΣ, αυτή άγγιξε τα όρια της αθλιότητας. Από την πρώτη στιγμή τα ΚΕΣ πλασαρίστηκαν από το σύστημα ως η πιο ενδεδειγμένη λύση για τις δεκάδες χιλιάδες των μαθητών που δεν πέρασαν στα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ. Κοκορεύτηκαν τα στελέχη του συστήματος για την επιτυχία τους, μοίρασαν πλατιά χαμόγελα στις κάμερες ως οικοδόμοι της νέας «αναγνωρισμένης» μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτής που παρακάμπτει το άρθρο 16 και προσπερνάει την ήττα του συστήματος στο επίπεδο της αναθεώρησής του, αυτής που προαναγγέλλει την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.
Αυτό που στην πραγματικότητα διαφημίζει το σύστημα είναι η πολιτική του. Αυτή η πολιτική που αρνείται από τη νεολαία το ίδιο της το μέλλον. Η πολιτική που πετάει στα πάρκινγκ της ανεργίας το μεγαλύτερο ποσοστό της νεολαίας, ως απάντηση στον πόθο της να σπουδάσει και να πάρει ένα πτυχίο με επαγγελματικά δικαιώματα.

Η αλληλεγγύη επισείει διώξεις!

Σε μία επίδειξη απίστευτης θρασύτητας η διεύθυνση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών «Ευρωπαϊκή Πορεία» στα Άνω Πετράλωνα κατέθεσε μήνυση ενάντια στον αντιπρόεδρο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, Δημήτρη Πουλόπουλο, επειδή έκφρασε την αλληλεγγύη του στον αγώνα απολυμένου από το συγκεκριμένο φροντιστήριο καθηγητή.
Αφορμή και «τεκμήριο» για τη μήνυση αποτέλεσε προκήρυξη της Αυτόνομης Εργατικής Πρωτοβουλίας την οποία μοίραζε ο συνδικαλιστής στην οποία κατήγγειλε την απόλυση τουτ εκπαιδευτικού. Και λέμε αφορμή διότι η πραγματική αιτία είναι το συνολικό κύμα αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας που έχει εκφραστεί ενάντια στην απόλυση και το οποίο έχει φέρει σε δύσκολη θέση τη διεύθυνση του φροντιστηρίου.
Και η μήνυση αυτή δεν είναι η πρώτη. Μηνύσεις έχει καταθέσει και ενάντια στην Σύλβια Καπερνάρου, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Σωματείου Καθηγητών Φροντιστηρίων Ξένων Γλωσσών «Ο Βύρωνας» και ενάντια στο μέλος της Διοίκησης του ΕΚΑ, Γιάννη Πρωτούλη, και ενάντια στον Αντώνη Καλόβουλο, μέλος του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, όταν αυτοί επισκέφτηκαν το φροντιστήριο την επόμενη μέρα της απόλυσης.
Ως ένδειξη αλληλεγγύης στο διωκόμενο συνδικαλιστή βρίσκεται σε εξέλιξη η συλλογή ψηφισμάτων συμπαράστασης από σωματεία, ενώ για την Παρασκευή 19 Σεπτέμβρη, στις 9:00 το πρωί προγραμματίζεται συγκέντρωση στα Δικαστήρια της Ευελπίδων (κτίριο 12, αίθουσα 1).

9 Σεπ 2008

Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τις εχθροπραξίες στον Καύκασο

Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας ανησυχεί σοβαρά και καταδικάζει απερίφραστα την κλιμάκωση των μακρόχρονων εχθροπραξιών στον Καύκασο, που κατέληξε από ότι φαίνεται σε έναν ανοιχτό πόλεμο μεταξύ Γεωργίας και Ρωσίας για τις περιοχές υπό απόσχιση της Αμπχαζίας και Οσετίας.
Ο σημερινός πόλεμος θα πρέπει να ιδωθεί σαν η έκφραση των ανταγωνισμών μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, δηλαδή, μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται για την περιφερειακή αλλά και την παγκόσμια κυριαρχία.
Τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της νέας καπιταλιστικής Ρωσίας που εμφανίστηκαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν κάνει βήματα στην κατεύθυνση της ηγεμονίας τους σε περιοχές όπως τα Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, ο Καύκασος και η Κεντρική Ασία. Το 1999 βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία και την ανάγκασαν να παραιτηθεί από τον έλεγχο της στο Κόσοβο. Το 2001 εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, το 2003 εισέβαλαν στο Ιράκ και στήριξαν ένα δεξιό πραξικόπημα στη Γεωργία που ανέτρεψε τον φιλο-Ρώσο πρόεδρο Σεβαρντνάτζε και έστησαν ένα φιλο-αμερικάνικο καθεστώς με πρόεδρο τον Σαακασβίλι που επιδιώκει την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ.
Τα τελευταία όμως χρόνια η Ρωσία ξεπέρασε τη βαθιά κρίση της δεκαετίας του ’90 και αναδείχτηκε μια νέα τάξη μεγαλο-καπιταλιστών και μιας πάμπλουτης ολιγαρχίας. Αυτή η ολιγαρχία, όπως και η αντίστοιχη η Αμερικάνικη, επιδιώκει την επέκταση της και σαν αποτέλεσμα η Ρωσία έχει γίνει – μέσω εταιριών όπως RusAl, Evraz, Norilsk – ένας σημαντικός εξαγωγέας κεφαλαίου κύρια σε φτωχότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας ή της Αφρικής, αλλά και, σε μικρότερο βαθμό σε πλούσιες Δυτικές χώρες. Οι Ρω΄σοι καπιταλιστές δεν έχουν καμιά διάθεση να παίζουν το δεύτερο βιολί μετά τους Αμερικάνους. Δεν έχουν καμιά διάθεση να είναι κατώτεροι, ίσα-ίσα που θέλουν να κυριαρχούν πάνω σε άλλους. Η άνοδος της νέας «Διεκδικητικής Ρωσίας» τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της ανόδου μιας νέας τάξης διεθνών καπιταλιστών που έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες για παγκόσμια κυριαρχία.
Αλλά, καθώς και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία ένα πράγμα μπορεί να συμβεί μόνο, μέσα στο σημερινό σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και την απληστία: πολεμική αναμέτρηση κι αυτό ακριβώς βλέπουμε σήμερα. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός για άλλη μια φορά βρίσκεται στο κατώφλι που θα βυθίσει την ανθρωπότητα στην άβυσσο ενός ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου.
Είναι προφανές ότι και οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές είναι υπεύθυνοι για τον σημερινό πόλεμο. Είναι προφανές ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι η επανάληψη αυτού που έγινε πριν από 100 χρόνια, τις παραμονές του ξεσπάσματος του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι ΗΠΑ μοιάζουν σήμερα με την Βρετανική Αυτοκρατορία και η Ρωσία με την Γερμανία, πριν από 100 χρόνια.
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είναι ένοχοι γιατί δημιούργησαν έναν επικίνδυνο προηγούμενο με την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κόσσοβου. Είναι υπεύθυνοι γιατί προσπαθούν να συμπεριλάβουν τη Γεωργία – όπως και την Ουκρανία- στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα οι Ρώσοι καπιταλιστές είναι υπεύθυνοι γιατί επιδιώκουν την επέκταση τους σε άλλες χώρες και γιατί στηρίζουν τις αποσχιστικές δυνάμεις στο –κατ’ όνομα – ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος της Γεωργίας. Αυτή είναι μια πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ανταγωνιστικές συμμορίες διεθνών ληστών.
Η παγκόσμια εργατική τάξη – όπως και οι Κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο –έχουν καθήκον να αντιπαρατεθούν ενεργά και αποφασιστικά σ’ αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η παγκόσμια εργατική τάξη δεν πρέπει, για κανένα λόγο, να επιλέξει κάποια από τις δυο πλευρές στον σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το παγκόσμιο προλεταριάτο και το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα πρέπει να αντιπαρατεθεί ενεργά και αποφασιστικά και στις δυο πλευρές.
Σε αναφορά με τα δυο ξεχωριστά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, οι Κομμουνιστές και οι εργάτες πρέπει να γνωρίζουν ότι ο κύριος εχθρός είναι ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ και συνεπώς το κύριο καθήκον τους είναι ο αγώνας κατά των καπιταλιστών ΜΕΣΑ. Αν ξεσπάσει ένας ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος, το βασικό καθήκον των Αμερικάνων εργατών είναι να αγωνιστούν κατά των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών ενώ των Ρώσων εργατών να αγωνιστούν κατά των Ρώσων ιμπεριαλιστών. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσει η παγκόσμια εργατική τάξη. Για τους εργάτες και τους Κομμουνιστές μέσα στα δυο στρατόπεδα ο μόνος δρόμος είναι αυτός που πήραν ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι πριν από 100 χρόνια.

Ο κύριος εχθρός είναι ΜΕΣΑ!

Τα γεγονότα στον Καύκασο και οι κίνδυνοι που μας απειλούν

Τα πρόσφατα γεγονότα στον Καύκασο με την επιδρομή του Σαακασβίλι στην Οσετία και τη συντριπτική απάντηση των Ρώσων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τουλάχιστον όχι για μας.
Ηταν έκφραση του όλο και εντεινόμενου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ενός κόσμου που είναι αρκετά μεγάλος για να χωράει τους λαούς και τη ζωή τους αλλά ταυτόχρονα πολύ «μικρός» για να μπορεί να ικανοποιεί τις αδηφάγες και εγκληματικές ορέξεις των ιμπεριαλιστών.
Αυτό που εξελίχθηκε στον Καύκασο ήταν η συγκεκριμένη έκφραση του ανταγωνισμού στο γεωστρατηγικό πεδίο. ιδιαίτερη διάσταση προσθέτει ο παροξυσμός για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων ενέργειας. Το πλέον κρίσιμο ωστόσο ζήτημα που αναδείχνεται είναι αυτό στο οποίο οι περισσότεροι αποφεύγουν να αναφερθούν. Το ζήτημα του πολέμου. Και δεν εννοούμε μόνο του τοπικού πολέμου.
Την τελευταία εικοσαετία και με βάση την αποδυνάμωση της ΕΣΣΔ-Ρωσίας είχαμε μια επιθετική επέκταση των ιμπεριαλιστών της Δύσης προς τα Ανατολικά. Εκείνο το οποίο θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι το ίδιο διάστημα έχουμε την προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν την επιδίωξη τους για παγκόσμια κυριαρχία. Μια επιδίωξη που προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της Ρωσίας και της Κίνας αλλά και Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ (βασικά Γαλλίας και Γερμανίας). Ετσι είχαμε μια διεύρυνση του πεδίου του ανταγωνισμού με σύμπτωση του γεωστρατηγικού, του οικονομικού, του πολιτικού και στρατιωτικού ανταγωνισμού και για τον έλεγχο των πηγών και δρόμων ενέργειας κλπ. Εκφράσεις του σε όλο αυτό το διάστημα σε όλα τα πεδία και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για να ξαναγυρίσουμε στο ζήτημα της επιδίωξης της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Βασικό εμπόδιο σ’ αυτόν τον στόχο ήταν η Ρωσία. Μια χώρα που παρά την παράλυση στην οποία την είχε οδηγήσει η περίοδος Γέλτσιν, εξακολουθούσε να είναι η μόνη απέναντι στην οποία οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να ασκήσουν πυρηνικό εκβιασμό. Ετσι ο στόχος της εξουδετέρωσης της Ρωσίας και ειδικότερα του πυρηνικού της οπλοστασίου ήταν και παραμένει πρωταρχική επιδίωξη των ΗΠΑ. Είναι μάλιστα γνωστό ότι σε ηγεμονικούς κύκλους των ΗΠΑ γυρόφερνε η «ιδέα» της «τελικής λύσης» με πυρηνικό χτύπημα και ενόσω στη Ρωσία επικρατούσαν συνθήκες διάλυσης. Το ότι επικράτησαν τελικά οι «ψυχραιμότερες» σκέψεις, δεν αναίρεσε καθόλου ούτε τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ ούτε την κατεύθυνση διαμόρφωσης όρων που θα καθιστούσαν τη Ρωσία ευάλωτη. Βασικός άξονας μιας τέτοιας κατεύθυνσης υπήρξε η επέκταση του ΝΑΤΟ. Η προώθηση του στα σύνορα της Ρωσίας. Η εγκατάσταση Αμερικάνικων πυραύλων στις πύλες του Λένινγκραντ (Πετρούπολη σήμερα) και της Μόσχας. Ηδη από τότε που εξαγγέλθηκε (1995) αυτή η επέκταση, την χαρακτηρίσαμε σαν βήμα πολέμου και επιμένουμε σε αυτή την εκτίμηση. Ως προς αυτό δεν επιτρέπονται αυταπάτες.
Από την άλλη μεριά επίσης δεν επιτρέπονται αυταπάτες ως προς το ρόλο και τις βλέψεις της Ρωσίας. Ηταν και παραμένει μια ιμπεριαλιστική δύναμη που δυναστεύει τους λαούς της περιοχής. Πολύ περισσότερο που βλέπουμε να αναβιώνει μια αντίληψη «πασών των Ρωσιών» που είχαν αναδείξει την Τσαρική αυτοκρατορία σε «φυλακή των λαών». Σαν τέτοια συνεπώς οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε. Ταυτόχρονα ωστόσο δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε το γεγονός ότι όσον αφορά τη σχέση ιμπεριαλιστή προς ιμπεριαλιστή αυτός που επιτίθεται και με τρόπο μάλιστα που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη είναι οι ΗΠΑ.
Ως προς τη συνέχεια του πράγματος. Το πιο βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουμε στο πλαίσιο των όλο και εντεινόμενων ανταγωνισμών μάλιστα που περνάνε στα πιο επικίνδυνα πεδία. Της διεκδίκησης εδαφών και το καθαρά στρατιωτικό. Με την εγκατάσταση των Αμερικάνικων πυραύλων σε Τσεχία-Πολωνία (και βλέπουμε) και των ρωσικών στρατευμάτων στον Καύκασο. Ανταγωνισμών που ήδη αλέθουν στις μυλόπετρες τους λαούς της περιοχής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται εντελώς η πιθανότητα ενός κάποιου είδους (προσωρινού πάντα) συμβιβασμού (βλέπε και μεσολάβηση Σαρκοζί κλπ). Ενός συμβιβασμού ωστόσο που με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί θα έχουν το χρώμα των Ρωσικών τετελεσμένων. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα η Δύση και περισσότερο οι ΗΠΑ. Το αν λοιπόν θα υπάρξει τέτοια ή αλλιώτικη «απάντηση», με πιο τρόπο και σε ποιο πεδίο ή περιοχή, αυτό μένει μόνο να το δούμε.
Αποφασιστικής σημασίας για τη συνολική πορεία των πραγμάτων είναι το ζήτημα των συμμαχιών και μάλιστα αυτών με στρατηγικό χαρακτήρα. Δεν είναι σημερινό το ζήτημα αλλά οι εξελίξεις όλο και μεγεθύνουν τη σημασία του. (Και δεν μιλάμε απλά για μεσολαβητικές παρεμβάσεις). Αυτό που θα βαρύνει σημαντικά στις επόμενες κινήσεις ΗΠΑ, Ρωσίας θα είναι το τι συμμαχίες θα διασφαλίσουν – σε ποια βάση και με ποια προοπτική. Πως θα σταθούν απέναντι στις εξελίξεις χώρες σαν την Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Κίνα αλλά και άλλες.
Ολα δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Ανταγωνισμοί που έχουν ήδη κομματιάσει λαούς και χώρες, απειλούν άλλες και δημιουργούν κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη. Αυτή την επικίνδυνη τροχιά που παίρνουν οι εξελίξεις μπορούν να την αναστρέψουν μόνο οι λαοί με τον αγώνα τους. Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι μια τέτοια άποψη με τους δοσμένους όρους και συσχετισμούς και το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος ακούγεται έως σχεδόν αφελής. Ομως το πρόβλημα που τίθεται είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι λαοί είτε θα αποδεχτούν μοιρολατρικά την τύχη που τους επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές είτε θα προσανατολιστούν σε μια κατεύθυνση ανατροπής των σημερινών δεδομένων. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Ας δούμε λοιπόν το ζήτημα στη βάση των όρων με τους οποίους εκφράζεται στην περιοχή του Καυκάσου. (Οπως προηγούμενα στην Γιουγκοσλαβία, όπως διαρκώς στη Μέση Ανατολή και παντού στον κόσμος). Το πλέγμα που συνθλίβει τους λαούς της περιοχής συντίθεται από την αδίστακτη επιθετικότητα και αρπακτικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα υπηρετείται από την ανάδειξη τυχάρπαστων ντόπιων ολιγαρχιών (τύπου Σαακασβίλι κ.λπ.) που το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι η επιβίωση της εξουσίας τους. Που χάριν αυτής αναζητούν τη στήριξη στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλισμό ξεπουλώντας τη χώρα τους και τον λαό τους.
Θα λέγαμε λοιπόν με την ίδια «αφέλεια» που εκδηλώσαμε προηγούμενα ότι η μοίρα των λαών και των χωρών που θέλουν και αναζητούν την ανεξαρτησία τους βρίσκεται στο δρόμο της … ανεξαρτησίας.

Μόνο που ανεξαρτησία δεν σημαίνει ούτε υποταγή στον Ρωσικό ιμπεριαλισμό αλλά ούτε και μετατροπή τους σε προκεχωρημένα φυλάκια της Αμερικάνικης επιθετικότητας (και αναπόφευκτα στόχο αντιποίνων).

Υ.Γ. Αν έχουν βάση τα γραφόμενα ότι οι Ρώσοι προτίθενται να «επιστρέψουν» στην Κούβα (μήπως και στρατιωτικά;), τότε γίνεται καλύτερα αντιληπτή η πραγματική διάσταση των τεκταινόμενων.

Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τις εχθροπραξίες στον Καύκασο

Το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας ανησυχεί σοβαρά και καταδικάζει απερίφραστα την κλιμάκωση των μακρόχρονων εχθροπραξιών στον Καύκασο, που κατέληξε από ότι φαίνεται σε έναν ανοιχτό πόλεμο μεταξύ Γεωργίας και Ρωσίας για τις αποσχισθείσες περιοχές της Αμπχαζίας και Οσετίας.
Ο σημερινός πόλεμος θα πρέπει να ιδωθεί σαν η έκφραση των ανταγωνισμών μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, δηλαδή, μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται για την περιφερειακή αλλά και την παγκόσμια κυριαρχία.
Τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της νέας καπιταλιστικής Ρωσίας που εμφανίστηκαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν κάνει βήματα στην κατεύθυνση της ηγεμονίας τους σε περιοχές όπως τα Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, ο Καύκασος και η Κεντρική Ασία. Το 1999 βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία και την ανάγκασαν να παραιτηθεί από τον έλεγχο της στο Κόσοβο. Το 2001 εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, το 2003 εισέβαλαν στο Ιράκ και στήριξαν ένα δεξιό πραξικόπημα στη Γεωργία που ανέτρεψε τον φιλο-Ρώσο πρόεδρο Σεβαρντνάτζε και έστησαν ένα φιλο-αμερικάνικο καθεστώς με πρόεδρο τον Σαακασβίλι που επιδιώκει την είσοδο της Γεωργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ.
Τα τελευταία όμως χρόνια η Ρωσία ξεπέρασε τη βαθιά κρίση της δεκαετίας του ’90 και αναδείχτηκε μια νέα τάξη μεγαλο-καπιταλιστών και μια πάμπλουτης ολιγαρχία. Αυτή η ολιγαρχία, όπως και η αντίστοιχη η αμερικάνικη, επιδιώκει την επέκταση της και σαν αποτέλεσμα η Ρωσία έχει γίνει – μέσω εταιριών όπως η RusAl, η Evraz, η Norilsk κλπ – ένας σημαντικός εξαγωγέας κεφαλαίου κύρια σε φτωχότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας ή της Αφρικής, αλλά και, σε μικρότερο βαθμό σε πλούσιες δυτικές χώρες. Οι Ρώσοι καπιταλιστές δεν έχουν καμιά διάθεση να παίζουν το δεύτερο βιολί μετά τους Αμερικάνους. Δεν έχουν καμιά διάθεση να είναι κατώτεροι, ίσα-ίσα που θέλουν να κυριαρχούν πάνω σε άλλους. Η άνοδος της νέας «Διεκδικητικής Ρωσίας» τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της ανόδου μιας νέας τάξης διεθνών καπιταλιστών που έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες για παγκόσμια κυριαρχία.
Αλλά, καθώς και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία ένα πράγμα μπορεί να συμβεί μόνο, μέσα στο σημερινό σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και την απληστία: πολεμική αναμέτρηση κι αυτό ακριβώς βλέπουμε σήμερα. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός για άλλη μια φορά βρίσκεται στο κατώφλι που θα βυθίσει την ανθρωπότητα στην άβυσσο ενός ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου.
Είναι προφανές ότι και οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές είναι υπεύθυνοι για τον σημερινό πόλεμο. Είναι προφανές ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι η επανάληψη αυτού που έγινε πριν από 100 χρόνια, τις παραμονές του ξεσπάσματος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι ΗΠΑ μοιάζουν σήμερα με την Βρετανική Αυτοκρατορία και η Ρωσία με την Γερμανία, πριν από 100 χρόνια.
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είναι ένοχοι γιατί δημιούργησαν έναν επικίνδυνο προηγούμενο με την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κόσσοβου. Είναι υπεύθυνοι γιατί προσπαθούν να συμπεριλάβουν τη Γεωργία – όπως και την Ουκρανία- στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα οι Ρώσοι καπιταλιστές είναι υπεύθυνοι γιατί επιδιώκουν την επέκταση τους σε άλλες χώρες και γιατί στηρίζουν τις αποσχιστικές δυνάμεις στο –κατ’ όνομα – ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος της Γεωργίας. Αυτή είναι μια πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ανταγωνιστικές συμμορίες διεθνών ληστών.
Η παγκόσμια εργατική τάξη – όπως και οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο –έχουν καθήκον να αντιπαρατεθούν ενεργά και αποφασιστικά σ’ αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η παγκόσμια εργατική τάξη δεν πρέπει, για κανένα λόγο, να επιλέξει κάποια από τις δυο πλευρές στον σημερινό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το παγκόσμιο προλεταριάτο και το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα πρέπει να αντιπαρατεθεί ενεργά και αποφασιστικά και στις δυο πλευρές.
Σε αναφορά με τα δυο ξεχωριστά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, οι κομμουνιστές και οι εργάτες πρέπει να γνωρίζουν ότι ο κύριος εχθρός είναι ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ και συνεπώς το κύριο καθήκον τους είναι ο αγώνας κατά των καπιταλιστών ΜΕΣΑ στην χώρα τους . Αν ξεσπάσει ένας ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος, το βασικό καθήκον των Αμερικάνων εργατών είναι να αγωνιστούν κατά των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών ενώ των Ρώσων εργατών να αγωνιστούν κατά των Ρώσων ιμπεριαλιστών. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσει η παγκόσμια εργατική τάξη. Για τους εργάτες και τους Κομμουνιστές μέσα στα δυο στρατόπεδα ο μόνος δρόμος είναι αυτός που πήραν ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι πριν από 100 χρόνια.

Ο κύριος εχθρός είναι ανάμεσα μας!

7 Σεπ 2008

Θίσβη Βοιωτίας: Κινητοποίηση ενάντια στις νέες ρυπογόνες βιομηχανίες και στο βιομηχανικό λιμάνι στο Βαθύ

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 του Αυγούστου η κινητοποίηση στην οποία καλούσε η Επιτροπή Αγώνα Θίσβης, με τη στήριξη της Συμπαράταξης Βοιωτών για το περιβάλλον, ενάντια στα σχέδια δημιουργίας του νέου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, 422 μεγαβάτ -της «Ηλεκτροπαραγωγής Θίσβης»- καθώς και στην ύπαρξη και την επέκταση του ρυπογόνου βιομηχανικού λιμανιού, που έχουν δημιουργήσει, περιφράξει και εντάξει στη Βιομηχανική Περιοχή (ΒΙ.ΠΕ.) η «Σωληνουργεία Κορίνθου», η Ελβάλ και η Χαρκόρ στον όρμο της Νούσας (Βαθύ).
Υπολογίζεται πως η «Ηλεκτροπαραγωγή Θίσβης», που θα κατασκευάσουν οι εταιρείες Εντισον, Χαλκόρ και HE&D, θα ρυπαίνει επιπρόσθετα την ατμόσφαιρα με τόνους διοξειδίου του άνθρακα, άζωτο και διοξείδιο του θείου. Τα παραπάνω σχέδια προστίθενται σ’ αυτά της εγκατάστασης νέων εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής από τον όμιλο Μυτιληναίου -με χρήση λιθάνθρακα ή με φυσικό αέριο- στην περιοχή της Αντίκυρας, στον μολυσμένο με το καρκινογόνο εξασθενές χρώμιο Ασωπό και εντάσσονται στην «προγραφή» της Βοιωτίας ως «ενεργειακού κέντρου». Σχέδια που θα τη μετατρέψουν σε βιομηχανική χαβούζα (και τον Κορινθιακό σε νεκρή θάλασσα) στο βωμό της επίτευξης του μέγιστου κέρδους του κεφαλαίου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το λαό της περιοχής.
Το απόγευμα του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Θίσβης κι από κει μια αυτοκινητοπομπή κατευθύνθηκε προς το φυλασσόμενο και περιφραγμένο βιομηχανικό λιμάνι, του οποίου η πρόσβαση απαγορεύεται «κανονικά» μετά τις 8 μ.μ. Εκεί πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση, με ομιλίες και παρεμβάσεις εκπροσώπων επιτροπών και συλλογικοτήτων (δεν μας εκπλήσσει καθόλου η απουσία της δημοτικής αρχής, που στιγματίστηκε από κάποιους ομιλητές), ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συναυλία με τους «Active Member». Μετά το τέλος των ομιλιών αποκόπηκε συμβολικά τμήμα της περίφραξης με συρματόπλεγμα που «παράνομα» έχει εγκαταστήσει η Σωληνουργεία, εμποδίζοντας την πρόσβαση στον αιγιαλό. Το γεγονός προκάλεσε την εμφάνιση της αστυνομίας που χαρακτήρισε το γεγονός «αυτοδικία» χωρίς περεταίρω συνέχεια. Χαρακτηριστική ωστόσο ήταν η έντονη παρουσία διαφόρων σωμάτων της αστυνομίας, από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος της κινητοποίησης.
Η συμμετοχή περίπου δύο εκατοντάδων πολιτών από τη Βοιωτία, την Αθήνα, την ευρύτερη περιοχή του Κορινθιακού και τη Θίσβη, ενώ κατέδειξε από τη μια την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα που υπάρχει ν’ αναπτυχθούν αγώνες και αντιστάσεις απέναντι στα δολοφονικά αυτά σχέδια του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, από την άλλη ωστόσο έκανε πιο φανερό το γεγονός ότι απαιτείται ακόμα πολλή δουλειά να γίνει και αρκετός δρόμος να διανυθεί ώστε οι αγώνες αυτοί ν’ αποτελέσουν πραγματική υπόθεση των ίδιων των κατοίκων της περιοχής και να επιτευχθεί η μαζική και αποφασιστική συμμετοχή του λαού της περιοχής σ’ αυτούς. Γεγονός που αποτελεί και τη μοναδική εγγύηση ώστε να κατακτηθούν νίκες. Στην κινητοποίηση συμμετείχε και παρέμβηκε με προκήρυξη και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ(μ-λ).

Συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στα νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα

ΑΘΗΝΑ

Το αντεργατικό μπαράζ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει προηγούμενο. Μεθυσμένη από τις μέχρι τώρα επιτυχίες της σε βάρος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, αλλά και κάτω από τη συνεχή πίεση της αστικής τάξης, βαθαίνει την επίθεσή της.
Στο κύμα ακρίβειας που εκδηλώθηκε τους προηγούμενους μήνες εξανεμίζοντας το εργατικό-λαϊκό εισόδημα, προστίθεται η νέα φοροεπιδρομή, η νέα αυτή αισχρή καταλήστευση. Παράλληλα, εκδηλώνεται μια ολόκληρη σειρά αντεργατικών κινήσεων με στόχο την κατάργηση όποιων δικαιωμάτων είχαν απομείνει στους εργαζόμενους. Τα βαρέα-ανθυγιεινά επαγγέλματα (ΒΑΕ) μειώνονται δραστικά, ενώ πετσοκόβονται και τα δικαιώματα που παρέχουν όσα επαγγέλματα παραμένουν στη λίστα των ΒΑΕ. Οι συλλογικές συμβάσεις αμφισβητούνται ανοιχτά, ενώ οι μισθοί που εξασφαλίζουν είναι μισθοί πείνας. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας επεκτείνονται μετατρέποντας τον εργαζόμενο σε δούλο-υποχείριο του κεφάλαιου. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων αναμένεται να αφήσει χιλιάδες εργαζόμενους χωρίς δουλειά και να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στο κεφάλαιο να θησαυρίσει σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης.
Σήμερα, είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι η ανάγκη για την εργατική τάξη να αντισταθεί, να υπερασπιστεί τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, αλλά και την ίδια της την ύπαρξη ως τάξη είναι επιτακτική. Η συγκρότηση πλατιού λαϊκού-ταξικού μετώπου απέναντι στη νέα επιδρομή είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Ο δρόμος του αγώνα, της μαζικής πάλης είναι πλέον μονόδρομος. Οι αυταπάτες διαλύονται με ραγδαίους ρυθμούς. Τόσο για τα περιθώρια που αφήνει το σύστημα, όσο και για το ρόλο που μπορούν να παίξουν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η Ταξική Πορεία μαζί με άλλα εργατικά σχήματα, συνδικαλιστές και σωματεία της Αθήνας καλούν τους εργαζόμενους σε ένα πρώτο αγωνιστικό «ραντεβού», την ΠΕΜΠΤΗ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, στις 7:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, στα ΧΑΥΤΕΙΑ, και στην πορεία που θα ακολουθήσει.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ!
ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ!