Η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία προχωρά τη δράση της, συγκροτεί το λόγο της

 

Δεν ήταν μια ζαριά σε  στιγμή απελπισίας η πρόταση για τη συγκρότηση μετωπικής πολιτικής συνεργασίας με αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και αντισυνδιαχειριστικά χαρακτηριστικά. Είναι η μοναδική πραγματική διέξοδος για το λαό μας ο δρόμος της ενίσχυσης των λαϊκών αντιστάσεων και η συγκρότηση του λαού σε αγωνιστική κατεύθυνση, έτσι  που σε μια πορεία και μέσα στο καμίνι των αγώνων θα γίνει κυρίαρχη η κατεύθυνση της συγκρότησης του ευρύτερου Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης που θα βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Είναι, να το πούμε απλά, μια δύσκολη και ανηφορική διαδρομή αυτή που επιλέξαμε. Το ίδιο γνώριζαν και οι σύντροφοι του ΜΛ ΚΚΕ.
Και αυτό γιατί εκτός των άλλων, το σαράκι της κοινοβουλευτικής (α)διεξόδου και της υποταγής σε αυτήν κάθε πολιτική συνεργασίας έχει κάνει πολύ σοβαρή ζημιά.
Η πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία της Αριστεράς έχει βαρύ ιστορικό από συνεργασίες μεταξύ οργανώσεων που ενώ ξεκινούσαν από μεγάλες κουβέντες, αισιόδοξες υποσχέσεις και ταχύρυθμες φανταχτερές διαδικασίες, μετά από κάποιο καιρό, αυτές οι συνενώσεις δεν καταφέρνουν στο πεδίο της ταξικής πάλης να βρουν κοινό βηματισμό σχεδόν στο οτιδήποτε. Μοιραίο είναι, λοιπόν, για αυτές τις απόπειρες συνεργασίας μοναδική συγκολλητική ουσία να είναι οι εκλογές.
Πολλοί αγωνιστές και απλός κόσμος -και σε κρίσιμες στιγμές των αγώνων- με λύπη διαπιστώνουν ότι το περιβάλλον γύρω τους είναι πλούσιο σε κινήσεις τακτικισμού με φόντο το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, το πιο αναβαθμισμένο πλασάρισμα στα γραφήματα των δημοσκοπήσεων.
Οι δυο οργανώσεις μας, σε αυτό το μολυσμένο πολιτικό περιβάλλον, πίστευαν και πιστεύουν ότι η μετωπική πολιτική συνεργασία που έχουν συγκροτήσει, αν θέλει πραγματικά να υπηρετήσει τη λαϊκή υπόθεση και να μην «αδειάσει» τις λαϊκές αγωνίες, αυτό θα αναδειχτεί και θα κριθεί στο γήπεδο των αγώνων και όχι στην εξέδρα των εκλογικών υποσχέσεων και της ιδεολογικής αυτοπεριχαράκωσης.
Όταν έχεις αυτή την άποψη και θες τα λόγια να πηγαίνουν παρέα με τις πράξεις σου, είσαι αναγκασμένος να επιλέξεις το δύσκολο δρόμο.
Χωρίς καθόλου να τα υποτιμάς, δεν αρκούν το σωστό και κρυστάλλινο ντοκουμέντο, η πολιτική συμφωνία κορυφής, το κοινό μπλοκ στη διαδήλωση.
Όταν ο δρόμος θα είναι μακρύς και ανηφορικός, θα χρειάζεσαι όλο και περισσότερο οξυγόνο που μαζί με τις ιδέες μόνο η λαϊκή συμμετοχή μπορεί να σου εξασφαλίσει.
Σε αυτό το μαραθώνιο, γνωρίζουμε ότι οι πολιτικές διαφωνίες, οι διαφορετικές εκτιμήσεις ακόμα και τα διαφορετικά χούγια και ταχύτητες δεν έχει κανένα νόημα (παρά μόνο προσωρινά επικοινωνιακό) να κρύβονται κάτω από το χαλί.
Μπορεί να ξενίζει ένα ευρύτερο δυναμικό της Αριστεράς που παρακολουθεί την προσπάθειά μας το ότι συνειδητά επιλέξαμε να αναδείξουμε ανοικτά και τις διαφωνίες μας.
Σε καμιά δημόσια εμφάνιση ή εκδήλωση, παλιότερα της ΠΑΑΣ και τώρα της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, ο συναγωνιστής που παρακολουθούσε δεν αντιλαμβανόταν ότι μιλούσαμε και μιλάμε ανοιχτά και για αυτά που συμφωνούμε και που είναι άλλωστε πολλά και καταγεγραμμένα σε δεκάδες ντοκουμέντα αλλά και για όλα αυτά που διαφωνούμε (που επίσης είναι πολλά) και για τα οποία ανοίγουμε τη συζήτηση όχι μόνο μεταξύ των δύο οργανώσεων αλλά και με συναγωνιστές και άλλους αγωνιστές που προβληματίζονται και θέλουν να συμβάλουν στο μείζον ζήτημα του τι κάνουμε απέναντι στην ιμπεριαλιστική καπιταλιστική λαίλαπα.
Και δεν έχουμε να κρύψουμε από κανέναν ότι έχουμε διαφωνίες και σε ευρύτερα ζητήματα ιδεολογίας και πολιτικής (παρόλο που μας έχουν κατατάξει στον μ-λ χώρο) αλλά και σε ζητήματα αντίληψης και τακτικής που αφορούν αυτή καθαυτή την πορεία συγκρότησης της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Όσοι έχουν ενταχθεί στα σχήματα και δεν ανήκουν στο δυναμικό των δύο οργανώσεων αντιλαμβάνονται και τις συμφωνίες αλλά και τις διαφορετικές αντιλήψεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως,  δε συμμετέχουν σε συνοπτικές διαδικασίες άλλες σε ανοικτές διαδικασίες που θέλουν να αποκτήσουν χαρακτήρα συνελεύσεων. Κατανοούν πως είναι ανοικτή η διαδικασία αναζήτησης τρόπων ώστε στα τοπικά σχήματα το δυναμικό να λειτουργεί ισότιμα και με την αρχή της ομοφωνίας (όχι φυσικά σε βάρος της βασικής πολιτικής συμφωνίας συγκρότησης της ΛΑ-ΑΑΣ),  για να εξασφαλίζονται οι ευρύτερες δυνατές συμφωνίες και επομένως και μαζικότερες δράσεις.
Οι οργανώσεις όπου σε αυτή τη φάση αποτελούν το βασικό κορμό της  ΛΑ-ΑΑΣ έχουμε και καλά κάνουμε διαφωνίες ιδεολογικές και πολιτικές.
Δεν είναι όμως στις προθέσεις μας να αποτελέσει η μετωπική μας συνεργασία το πεδίο όπου θα τεθούν και θα λυθούν όπως και αν λυθούν αυτές οι διαφωνίες. Αυτή είναι μια άλλη διαδικασία έτσι ή αλλιώς ανοικτή και μεταξύ μας αλλά και με κάθε πολιτική οργάνωση στα πλαίσια της διαπάλης και της αντιπαράθεσης στην Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κίνημα και είναι μια διαδικασία επίπονη στο αφιλόξενο περιβάλλον της ήττας του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Είναι όμως στις προθέσεις μας η μετωπική μας συνεργασία να είναι πεδίο όπου θα πρέπει να τίθενται ώστε να μπορούν και να λύνονται τα ζητήματα που αφορούν στη συγκρότηση της, στο δυνάμωμα της, στο πως από καλύτερη θέση και πιο μαζική να αποτελέσει εργαλείο πάλης, συλλογικότητα όπου αγωνιστές και απλός κόσμος θα θέλουν να ενταχθούν για να παλέψουμε πιο αποτελεσματικά για τη ζωή και τις ανάγκες μας.
Είναι στις προθέσεις μας η μετωπική μας συνεργασία να είναι πεδίο που θα τίθενται τα ζητήματα που αφορούν στην παρέμβαση μας στα μέτωπα της λαϊκής και εργατικής πάλης όπως επίσης είναι η ΛΑ-ΑΑΣ το πεδίο όπου πρέπει να συζητούνται διεξοδικά ζητήματα που αφορούν στο ποιες πρωτοβουλίες κοινής δράσης μπορούμε και πρέπει να παίρνουμε κάθε φορά ώστε να συμβάλουμε πιο αποτελεσματικά για να συγκροτηθεί ένα ευρύτερο Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης.
Να πούμε και σε όσους ανησυχούν πραγματικά αλλά και σε όσους ματαιοπονούν… πως η αντιπαράθεση των δυο οργανώσεών μας μέσα από τα έντυπα μας, ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ και ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ, θέλει να ενισχύσει και όχι να βάλει τρικλοποδιές στη μετωπική μας συνεργασία.
Μετά το διήμερο της συγκρότησης της, η ΛΑΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία είναι πραγματικά παρούσα και τα τοπικά σχήματα αλλά και άλλα που συγκροτήθηκαν μετά έχουν πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες σε πόλεις και σε γειτονιές με πιο πρόσφατη την πρωτοβουλία ανάδειξης του ζητήματος της επίθεσης στην περίθαλψη του λαού και ανάδειξης της αναγκαιότητας ενός Μετώπου Αντίστασης εργαζόμενων στην υγεία και χρηστών των υπηρεσιών υγείας, για να μη κλείσει κανένα νοσοκομείο, καμιά μονάδα, για την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλο το λαό.
Παρόλα αυτά, εκτιμούμε πως αυτός ο κύκλος αντιπαράθεσης μέσα από τις εφημερίδες των δυο οργανώσεων δεν έχει να συμβάλλει περισσότερα, αν συνεχιστεί θα δημιουργήσει  συγχύσεις, θα προκαλέσει  άσκοπα κουτσομπολιό και γι’ αυτό πρέπει να κλείσει.
Ωστόσο δεν είναι σωστό και πρέπει να αντιμετωπίζεται ώριμα και χωρίς αμηχανίες το ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για ζητήματα που αφορούν στη συγκρότηση και λειτουργία της ΛΑ-ΑΑΣ και που έχουν αναδειχτεί και στο διήμερο συγκρότησής της. Πιστεύουμε,  λοιπόν,  πως δεν πρέπει να στερήσουμε από συναγωνιστές και φίλους το δικαίωμα να είναι και σε αυτούς γνωστός ο πλούσιος διάλογος του διημέρου.
Θεωρούμε πως με ευθύνη του πανελλαδικού συντονιστικού πρέπει να αναζητηθούν οι γραπτές και οι ηχογραφημένες τοποθετήσεις (όλες όσες υπάρχουν, χωρίς αποκλεισμούς) και να αναρτηθούν στο μπλοκ της ΛΑ-ΑΑΣ. Έτσι, θα δώσουμε το δικαίωμα να γνωρίζουν όλοι πώς και  τι συζητάμε, πού συμφωνούμε, πού διαφωνούμε , πού μπορούμε να τα κάνουμε καλυτέρα.
Εμείς ξέρουμε πως μπούσουλας μας είναι το προχώρημα, το δυνάμωμα, η αναβάθμιση της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία και δεν ανησυχούμε και αντέχουμε τον διάλογο.
Αυτό που πραγματικά μας ανησυχεί είναι άλλο. Είναι το πολιτικό κλίμα της περιόδου που επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα στις λαϊκές αντιστάσεις. Που από τη μια έχεις το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό να στροβιλίζεται στη δίνη των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και να επιχαίρει για την προεδρεία της ΕΕ με φόντο τους απλήρωτους εργάτες, τους ανέργους,  τους εκατομμύρια που υποφέρουν. Από την άλλη, έχεις την Αριστερά των εκλογών, που όταν απαγορεύουν ακόμα και την συγκέντρωση την ημέρα ανάληψης της προεδρίας, αυτή συγκροτεί ψηφοδέλτια- τοπικά και ευρωπαϊκά- για να μας σώσει, τρομάρα της.
Σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να δράσουμε και θα το κάνουμε. Κόντρα στο ρεύμα και στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού μας.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Grexit ξανά;

Φουντώνουν ξανά τα σενάρια για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Τους φθινοπωρινούς μήνες είχαν δημοσιευτεί ανάλογες εικασίες πέραν του Ατλαντικού. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως αυτή τη φορά τα σενάρια έχουν ευρωπαϊκή προέλευση και πάλι, όπως το 2011-12. Βέβαια τους τελευταίες μέρες του 2013, η Μέρκελ έβαλε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση όταν δήλωνε πως τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν πλήγμα για όλη την ευρωζώνη και θα άνοιγε τον κύκλο της αποσταθεροποίησης για τη νομισματική ένωση. Επιπρόσθετα, σε ένα ασταθές παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον και τη στιγμή που ανακοινώνονται τα πρώτα μέτρα παγώματος της αθρόας πίστωσης από μεριάς ΗΠΑ, μια αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης είναι σίγουρο ότι θα έστελνε σήμα πανικού στις «αγορές» και κανέναν δεν θα συνέφερε να υποστεί τις συνέπειες μια τέτοιας εξέλιξης.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα, γιατί κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τη φωτιά;
Μεγάλο κομμάτι της εξήγησης εξακολουθεί να βρίσκεται στην κλασσική απάντηση ότι η όξυνση του ανταγωνισμού αμερικάνων-ευρωπαίων γύρω από το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους καλά κρατεί, όπως έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί και αναλύσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Οι Γερμανοί συζητούν για ένα κούρεμα του μικρού κομματιού του χρέους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών και δεν συζητούν καθόλου για το κύριο μέρος που διακρατείται από τα ευρωπαϊκά κράτη και την ΕΚΤ. Δεν είναι το ποσό αυτό καθαυτό (εξ’ άλλου ήδη έχουν κερδίσει πολλά δις από τις ανταλλαγές ομολόγων πράγμα στο οποίο επίσης έχουμε αναφερθεί με στοιχεία) αλλά η πόρτα που ανοίγεται με αυτό τον τρόπο. Και οι Γερμανοί θέλουν να κλείσουν κάθε εκδοχή χρηματοδότησης του συνολικού χρέους της ευρωζώνης, της νομισματοποίησής του, όπως έχει ονομαστεί. Επιπλέον, υπάρχουν οι ενδοευρωπαϊκές εκκρεμότητες και αντιθέσεις. Μια ελληνική «χαλάρωση» τι μήνυμα θα έστελνε στον ευρωπαϊκό νότο και στις χώρες που θα ετοιμαστούν να δοκιμάσουν την προσφυγή τους εκ νέου στις αγορές χρήματος;
Η αυστηρή τοποθέτηση της ευρωπαϊκής Επιτροπής στην ερώτηση των ευρωβουλευτών για τα μέτρα λιτότητας την ίδια περίοδο που είχε ξεσπάσει ο σκυλοκαβγάς εντός τρόικας ήταν –παρ` όλες τις αντιθέσεις- ένα εγκώμιο για τη συμβολή της τρόικας στην αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας των κρατών! Το εκβιαστικό δίλημμα που τίθεται αυτή τη στιγμή όχι μόνο προς τον ελληνικό λαό αλλά και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, που δείχνει να μην αντέχει την αφόρητη πίεση για νέα μέτρα (όλα τα σκληρά μέτρα που ενδεχομένως θα συνδεθούν με νέα μικρότερη «βοήθεια» τοποθετούνται στο διάστημα ‘14-‘16), είναι άτακτη ή τακτική χρεοκοπία εντός του ευρώ.
Βέβαια, από εκεί και πέρα, υπάρχουν οι αριθμοί που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Ένα χρέος στο 176% του ΑΕΠ και ένα ποσοστό ανεργίας που πλησιάζει το 30% (αν δεν το έχει στην πράξη ξεπεράσει) κάνουν μη βιώσιμη τη συνέχιση της σημερινής κατάστασης. Μέχρι το καλοκαίρι, το αργότερο, πρέπει να δρομολογηθούν κάποιες σοβαρές αποφάσεις επί τούτου. Το δράμα όμως βρίσκεται στο ότι οι αποφάσεις αυτές πρέπει να… συναποφασιστούν.
Το Ινστιτούτο της Γερμανικής Οικονομίας, το πιο σοβαρό και κοντά στην ιθύνουσα ελίτ think thank της Γερμανίας, δημοσίευσε την εργασία του για τρία σενάρια αντιμετώπισης και αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Από την άλλη, υπάρχει και το paper του ΔΝΤ που μιλά ανοιχτά για παγκόσμιο κύμα κουρεμάτων, καθώς τα χρέη στις μητροπόλεις του καπιταλισμού «έχουν γίνει ακραία ξεφεύγοντας από κάθε ιστορικό μέτρο». Κάτι τέτοιο σημειώνει πως μπορεί να γίνει, είτε «με διαπραγμάτευση αλά 1930», είτε μέσω του «μίγματος εργαλείων» του ΔΝΤ κατά την κρίση μιας σειράς αναδυόμενων αγορών στο παρελθόν. Βέβαια, σταθερά επικρίνεται η Γερμανία για την περιοριστική της πολιτική.
Το μέγεθος του ζητήματος που βρίσκεται πίσω από το έτσι κι αλλιώς μη βιώσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος είναι λοιπόν τεράστιο, τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε διεθνή κλίμακα.
Κατά συνέπεια, ο ένας πόλος του εκβιασμού, η «άτακτη χρεοκοπία», αυτοακυρώνεται αφού είναι μια εκδοχή που κανένας δεν την επιθυμεί. Η πρόσφατη ιστορία των κρατικών χρεοκοπιών αποδεικνύει πως το τυχαίο έπαιξε ρόλο σημαντικό σε αυτές, όμως σε ένα πλαίσιο που οι χώρες είτε αφέθηκαν είτε εξωθήθηκαν στην πτώχευση. Ένα τέτοιο «πουσάρισμα» δεν είχε υποστεί και η χώρα της εποχής του «λεφτά υπάρχουν»;
Αλλά και η «τακτική χρεοκοπία» που στην ουσία ήδη βιώνουμε έχει τις δικές της άτακτες παραμέτρους όταν απ’ όλες τις πλευρές -και για τους λόγους που αναφέραμε- η κατάσταση εξωθείται στα άκρα…

Τις ΧρεΩσεις και τον Οικονόκοσμο γράφει ο Δ. Μάνος

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Σε λειτουργία «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας»

Με αφορμή την μη παρουσίαση του Χριστόδουλου Ξηρού στο Αστυνομικό Τμήμα Νέας Καλλικράτειας Χαλκιδικής, μετά από άδειά που είχε πάρει απ’ τις φυλακές του Κορυδαλλού, κι ύστερα από σύσκεψη στο Μαξίμου, του Σαμαρά με τους Υπουργούς Δικαιοσύνης, Αθανασίου, και Δημόσιας Τάξης, Δένδια, στις 7/1, αποφασίστηκε η λειτουργία σε 100 ημέρες «Φυλακής Υψίστης Ασφαλείας» όπου θα μεταφερθούν όσοι έχουν καταδικαστεί για «σοβαρά εγκλήματα και για τρομοκρατία». Ταυτόχρονα, ο Αθανασίου πρόκειται να καταθέσει τροπολογία στη βουλή, σύμφωνα με την οποία όσοι έχουν καταδικαστεί για «συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις» δε θα μπορούν να παίρνουν άδειες εξόδου. Όλο το νομοθετικό πλαίσιο χορήγησης αδειών τίθεται σε επανεξέταση. Το σχέδιο βέβαια δημιουργίας τέτοιων φυλακών δεν είναι καινούριο. Ήδη απ’ το Μάρτη του 2013, μετά από σύσκεψη που είχαν τότε, ο Σαμαράς με τον τότε υπουργό δικαιοσύνης Ρουπακιώτη και το Δένδια είχαν συμφωνήσει να προχωρήσει η λειτουργία τέτοιων φυλακών, στις οποίες η εξωτερική φρουρά θα φέρει βαρύ οπλισμό, η παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων με περιπολίες γύρω απ’ τις φυλακές θα είναι εντατική, όπως και οι έλεγχοι των κελιών των κρατουμένων απ’ τις μονάδες των ΕΚΑΜ, ενώ θα υπάρχουν μεταλλικά σχοινιά σε όλους τους εξωτερικούς χώρους των φυλακών. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς πως τα νέα… «Αλκατράζ» κι η ένταση της απομόνωσης, της «ιδρυματοποίησης» και της περιθωριοποίησης των κρατούμενων που επιφέρουν, δημιουργούνται για να εξαλειφθεί το έγκλημα. Απ’ τους διαχειριστές μάλιστα ενός συστήματος που το γεννά καθημερινά. Τόσο αυτό που τιμωρείται, όσο και το ατιμώρητο και κυρίαρχο. Ούτε βέβαια η στόχευσή τους είναι η «πάταξη της τρομοκρατίας», απ’ αυτούς μάλιστα που ασκούν την κρατική τρομοκρατία ενάντια στο λαό, απέναντι σ’ αυτούς που επιλέγουν δρόμους υποτιθέμενης «πάλης», έξω, πέρα -και πολλές φορές ενάντια – απ’ τον «καθισμένο», κατ’ αυτούς, λαό. ‘Η, ακόμα χειρότερα, που εμπλέκονται σε αντιθέσεις και κόντρες μεταξύ ντόπιων ή μεταξύ και ξένων κυρίαρχων παραγόντων. Η στόχευση πρέπει να αναζητηθεί στην παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων των κρατουμένων αλλά και στη χρήση τέτοιων δημιουργημάτων ως φόβητρων, για τους… μη έγκλειστους. Όπως και τα διάφορα «Γκουαντάναμο». Σε μια περίοδο μάλιστα όπου ως «τρομοκρατία», ως «έγκλημα», ως «άκρο» ορίζουν τους ίδιους τους αγώνες του λαού που συγκρούονται με την κυρίαρχη πολιτική. Τόσο στη χώρα μας, όσο και παγκόσμια…

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Με απαγορεύσεις διαδηλώσεων και χαφιεδισμό πολιτικών χώρων θωρακίζουν την αντιλαϊκή τους πολιτική

Το 2014 μπήκε χωρίς «διαλείμματα» στην πολιτική της φασιστικοποίησης που ακολουθεί η πολιτική διαχείριση του συστήματος, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, οι μηχανισμοί κι οι εκφραστές της. Έτσι, ως έκφραση υποταγής προς τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της Ε.Ε. αλλά και επίδειξης τρομοκρατικής πυγμής προς το λαό, η κυβέρνηση επέβαλε τη φασιστική απαγόρευση των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων σε μια πολύ μεγάλη περιοχή της Αθήνας (κι όχι μόνο του κέντρου), ενόψει της φιέστας για την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. απ’ την Ελλάδα. Με ανακοίνωση της Γ.Α.Δ.Α. απ’ τις 6 τα ξημερώματα της Τετάρτης 8/1, μέχρι τα μεσάνυκτα, λόγω της άφιξης των εκπροσώπων της Ε.Ε., Βαν Ρομπάι και Μπαρόζο, και της φιέστας, απαγορεύθηκε «κάθε δημόσια, υπαίθρια συνάθροιση και πορεία», μαζί με «έκτακτα κυκλοφοριακά μέτρα», τα οποία στην πραγματικότητα στόχευαν να κάνουν απροσπέλαστο το κέντρο της Αθήνας σ’ όποιον επιθυμούσε να διαδηλώσει. Τα μέτρα μάλιστα ξεπέρασαν σε έκταση και διάρκεια αντίστοιχα προηγούμενα, κατά τις επισκέψεις των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών, Μέρκελ και Σόιμπλε. Η απαγόρευση συνοδεύτηκε φυσικά κι από την ισχυρή παρουσία και «δράση» των πραιτοριανών των ΜΑΤ και των μηχανοκίνητων μονάδων της αστυνομίας. Το απόγευμα, τα ΜΑΤ παραβιάζοντας το Άσυλο στα Προπύλαια απώθησαν το συγκεντρωμένο κόσμο εκεί και προχώρησαν σε επιθέσεις, ξυλοδαρμούς και ρίψη χημικών, ενώ συνέλαβαν τον καθηγητή Παύλο Αντωνόπουλο, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, ο οποίος οδηγήθηκε με χειροπέδες στο αυτόφωρο, με κατηγορίες «συμμετοχής σε απαγορευμένη συγκέντρωση και αντίστασης κατά της αρχής». Την απαγόρευση κατήγγειλε, σε συγκέντρωσή που καλούσε στην Ομόνοια, και η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Αυτό που φοβούνται η ντόπια άρχουσα τάξη κι η πολιτική της διαχείριση, είναι το λαό στο δρόμο. Στον αγώνα και στη διεκδίκηση. Στη συλλογική δράση. Στην πολιτικοποίηση στη βάση των δικών του αναγκών και συμφερόντων. Φοβούνται τις κοινωνικές εκρήξεις αλλά πολύ περισσότερο τον μαζικό λαϊκό αγώνα αντίστασης και σύγκρουσης με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, ολοένα πιο συχνά και πιο έντονα καταφεύγουν στο χτύπημα του δικαιώματος στη διαδήλωση, όπως και στην απεργία και σ’ άλλες μορφές αγώνα.
Αλλά και πολιτικοί χώροι και συλλογικότητες φτάνουν να βρίσκονται ανοικτά στο στόχαστρο των εκφραστών της πολιτικής του συστήματος κι ορισμένες φορές μάλιστα με χυδαίο και προβοκατόρικο τρόπο. Έτσι, σ’ ένα πρόσφατο ασφαλίτικο δημοσίευμά του (31/12/2013), ο ιστότοπος vimaonline αναφέρεται σε ευρεία γκάμα συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται στα Νότια Προάστια (από στέκια και καταλήψεις χώρων μέχρι «επιτροπές ενάντια στα χαράτσια» κι «επιτροπές ενάντια στο μνημόνιο» ή και «συλλογικότητες πολιτών που βοηθούν ευπαθείς ομάδες», απ’ τις οποίες «αλιεύουν» μέλη, ομάδες της «άκρας αριστεράς» και της «αναρχίας» ) παρουσιάζοντάς τες ως… «δεξαμενές τρομοκρατών»(!). Δε λείπουν μάλιστα κι αναφορές στη «ριζοσπαστικοποίηση» που γεννά η κρίση και η οποία τείνει να είναι… έκνομη, στη μεταφορά των… «Εξαρχείων» και στην περιφέρεια, στα συχνά – πυκνά «συνθήματα που καλούν σε επανάσταση και εξέγερση», καθώς και η κινδυνολογία για «τρομοκρατικές επιθέσεις» - που χρησιμοποιεί και τις όποιες ανεγκέφαλες ενέργειες - εκφράζοντας και τις… «αγωνίες» της Γ.Α.Δ.Α. Τα παραπάνω δεν αποτελούν εκφράσεις απλά ενός αντιδραστικού «θερμοκέφαλου» ιστότοπου, όταν μια ολόκληρη καθεστωτική προπαγάνδα, ολοένα και λιγότερο «δειλή», αλλά και νομοθετήματα προσπαθούν να «συνδέσουν» την Αριστερά, τις μορφές αγώνα (διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις, κινητοποιήσεις σε δρόμους κ.ο.κ.), τα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού και της νεολαίας, τους μετανάστες κι άλλους πολιτικούς χώρους (απ’ την αναρχία διαφόρων εκδοχών μέχρι τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ), με την «ανομία», την «τρομοκρατία», την «εγκληματικότητα», τα «άκρα». Κάποια στιγμή βέβαια και τους φορείς του… «εγκληματικού κομμουνισμού», όταν θα διακρίνουν ανάπτυξη, συγκρότηση και κίνδυνο από εκεί.
Ο αποδέκτης όλων αυτών των στοχεύσεων, από τις απαγορεύσεις και την ωμή καταστολή μέχρι την χαφιεδίστικη «αναφορά», είναι ο ίδιος ο λαός, η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, στο βαθμό που «ανακαλύπτουν» το δρόμο του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης. Στον ίδιο αυτό δρόμο, βρίσκεται και η απάντηση στη διαδικασία της φασιστικοποίησης.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Κάτω η πολιτική της φασιστικοποίησης! Τις απαγορεύσεις σπάνε οι λαϊκοί και απεργιακοί αγώνες!

Με τη φασιστικού χαρακτήρα απαγόρευση των συγκεντρώσεων-συναθροίσεων-διαδηλώσεων υποδέχτηκε η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της, τα στελέχη και τους παράγοντες της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της Ε.Ε. Η πρωτοφανής σε έκταση και κλίμακα απαγόρευση, η εκτεταμένη ενεργοποίηση των μηχανισμών καταστολής και η αστυνομοκρατία, η σιδηρόφρακτη Αθήνα προοιωνίζουν την ένταση της επίθεσης, από τη μεριά του συστήματος, στο λαό και την εργατική τάξη. Καταμαρτυρούν ότι το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και η καπιταλιστική επίθεση θα συνοδεύονται απαρέγκλιτα από την ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής προκειμένου να επιβληθεί η βαρβαρότητα.
Εκ των πραγμάτων η απαγόρευση που επιβλήθηκε έβαζε στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, αλλά και στο κίνημα συνολικά, το καθήκον της λαϊκής μαζικής απάντησης. Το είδος της απάντησης που θα επιλεγεί έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και βέβαια συναρτάται από πολλούς παράγοντες. Καθοριστικό παράγοντα όμως αποτελεί η κατάσταση του λαϊκού-εργατικού κινήματος στη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ φάση. Ο τονισμός έγκειται στο γεγονός ότι δεν αναφερόμαστε γενικά σε μια φάση αλλαγής ή και παγίωσης των συσχετισμών δύναμης υπέρ του κινήματος, αλλά στη σημερινή φάση που διανύουμε. Επίσης, το είδος της απάντησης που θα επιλεγεί θα πρέπει να μπορεί να στηριχτεί στη πράξη, δηλαδή στο δρόμο και στη αντιπαράθεση-σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Θα πρέπει να υπηρετεί την λαϊκή υπόθεση και όχι να εξυπηρετεί μικροκομματικές σκοπιμότητες ή μικροαστική αδημονία και πόθους.
Αυτά τα βασικά κριτήρια είναι που καθόρισαν την εκτίμηση και την απόφαση μας για το είδος της απάντησης στην απαγόρευση. Ενταγμένα, βέβαια, αυτά τα κριτήρια, στο πλαίσιο της πολιτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, με τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά να συγκροτούν εδώ και καιρό ευρωενωσιακά και περιφερειακά ψηφοδέλτια «νίκης». Ενταγμένα σε μια φάση κινηματικής νηνεμίας που θυμίζει την μετά 12 Φλεβάρη προεκλογική περίοδο. Ενταγμένα, τέλος, σε μια περίοδο έντασης της ταξικής πάλης από τη μεριά του κεφαλαίου, που απαιτεί τουλάχιστον σοβαρότητα. Με αυτά τα δεδομένα, εκτιμήσαμε ότι δεν υπάρχουν οι δυνατότητες να σπάσει η απαγόρευση στη πράξη αλλά ούτε να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Με αυτή την εκτίμηση, το ΚΚΕ(μ-λ) κάλεσε σε συγκέντρωση στην Ομόνοια «για να εκφράσουμε τα αντιιμπεριαλιστικά μας αισθήματα και να καταγγείλουμε τη φασιστικού χαρακτήρα απαγόρευση των συγκεντρώσεων».
Από την άλλη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έθεσαν το στόχο να σπάσει η απαγόρευση στη πράξη καλώντας σε συγκέντρωση στα Προπύλαια. Αυτή η συγκέντρωση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ ενώ μετατράπηκε σε συγκέντρωση στην Ομόνοια, μετά την βίαιη επίθεση των δυνάμεων καταστολής σε συνδικαλιστές που βρίσκονταν στα Προπύλαια για συνέντευξη τύπου και τη σύλληψη του Π. Αντωνόπουλου.
Στη συγκέντρωση της Ομόνοιας (δεν ξεπέρασε τους χίλιους διαδηλωτές) αποτυπώθηκε επακριβώς η κινηματική απραξία που συντελείται με ευθύνη της Αριστεράς το τελευταίο διάστημα. Αυτή η αρνητικά διαμορφωμένη κατάσταση είναι προϊόν μιας Αριστεράς προσκολλημένης στον κοινοβουλευτικό δρόμο, χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λάου. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ έλαμψαν δια της απουσίας τους. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνη δύναμη και εν δυνάμει διαχειριστής της αστικής εξουσίας. Το ΚΚΕ ως δύναμη που πάντα κινείται στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας διεκδικώντας αυξημένα εκλογικά ποσοστά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που προσπαθεί να αποσοβήσει τις εκλογικές πιέσεις που δέχεται από το ΣΥΡΙΖΑ με επαναστατικές κορόνες, ακροβασίες και βερμπαλισμούς. Επιχειρώντας να διαχωριστεί με ένα «άλλο» μεταβατικό πρόγραμμα, που όσο και αν το ντύνει με τις θλιβερές εικονικές «συγκρούσεις», θα καταλήγει στην αγκαλιά του κοινοβουλευτισμού και στην κυβερνητική λύση.
Το ΚΚΕ(μ-λ) και η ΛΑΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ θέλουν να συμβάλουν σε μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή της ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, της οργάνωσης των λαϊκών αγώνων, της αντίστασης και διεκδίκησης από την μεριά των εργατικών-λαϊκών μαζών. Αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να υπηρετήσουμε αταλάντευτα, παρά τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις μας. Σε αυτή την υπόθεση θα μείνουμε προσηλωμένοι για να συμβάλουμε ώστε ο λαός να υπερασπίζεται το δικαίωμά του στη ζωή, να σπάει τις απαγορεύσεις στη πράξη και να τσακίζει τη φασιστικοποίηση, να ανατρέπει την πολιτική του συστήματος, να ανοίγει τον επαναστατικό δρόμο.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Ποιο είναι το επίδικο; Υπάρχει τάχα; Κριτικές προσεγγίσεις και Προγραμματική Πρόταση στο πρόσφατο συνέδριο του ΝΑΡ

Το συνέδριο του ΝΑΡ που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα συνοδεύτηκε από μία μεγάλη προσυνεδριακή διαδικασία όπου αναπτύχθηκε ένας έντονος κριτικός προβληματισμός γύρω από τις προτεινόμενες προγραμματικές θέσεις. Να σημειωθεί εδώ πως είναι αρκετά ενδιαφέρον που στελέχη «πρώτης γραμμής» της οργάνωσης τοποθετήθηκαν πολλές φορές κριτικά πάνω στην αρχική εισήγηση στα πλαίσια αυτής της προσυνεδριακής διαδικασίας. Κι αυτό είναι μια θετική πίστωση που πρέπει να αναγνωριστεί. Είναι όμως αρνητικό πως αυτός ο προβληματισμός δεν βρήκε διαδρόμους συνέχισης μέσα στο ίδιο το συνέδριο. Όχι τυχαία, καθώς εκεί επαναβεβαιώθηκε όλη η ιδεολογικοπολιτική βάση της οργάνωσης που- σύμφωνα με την άποψη που εκτίθεται εδώ- θα έπρεπε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας ριζικής επανατοποθέτησης, μιας αλλαγής προσανατολισμού. Δεν πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση για κανέναν, οργάνωση ή άτομο, η προσπάθεια να επανεκτιμηθούν ουσιαστικά και με όλες τις συνέπειες που απορρέουν, τα μέχρι σήμερα εργαλεία ανάλυσης της πραγματικότητας. Πρόκειται όμως για μια αναγκαία διαδικασία αν θέλουμε οι οδύνες μας όχι μόνο να κυοφορούν αλλά και να γεννούν… όρη (και όχι ποντικούς) σε μια εποχή που υπάρχει ανάγκη ανάτασης της αριστερής σκέψης. Η ανάταση, βέβαια, απαιτεί πρώτα απ όλα ισχυρή… γείωση με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Πως θα εκτιναχθείς στα ύψη αν το άλμα σου δεν πατά γερά; Η διαλεκτική για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά μας επιβάλλοντας περιορισμούς αλλά και δυνατότητες (ή καλύτερα δυνατότητες μέσω των περιορισμών και ακριβώς γιατί αυτοί οι περιορισμοί υφίστανται).

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

ΣΥΡΙΖΑ: ολοκληρωτική επένδυση στην κάλπη

«Ζήσε Μάη μου…» ή να ανθίσει η Αντίσταση

«(…)η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να αντέξει πολύ. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούν να συνεχίζουν για πολύ με αυτά τα παραμυθάκια και τους εκβιασμούς. Νομίζω ότι θα πάμε σε έναν χειμώνα ο οποίος θα είναι ο σκληρότερος χειμώνας που έχει συναντήσει η χώρα από την μεταπολίτευση και μετά, αλλά την άνοιξη θα έχουμε και άνοιξη στις πολιτικές εξελίξεις(…)».

«(...)Οι εκλογές το 2016 είναι το δώρο που επιθυμεί η κυβέρνηση να φέρει ο Άγιος Βασίλης. Αλλά οι εκλογές θα γίνουν το 2014. Το 2014, έχω πει κι άλλη φορά, είναι το έτος μηδέν, το έτος όπου θα μηδενίσει το κοντέρ της κατάρρευσης και θα ξεκινήσουμε βήμα το βήμα, με ενωμένο τον λαό, την προσπάθεια για την ανοικοδόμηση της χώρας… Δεν θα έχει πλέον εντολή διακυβέρνησης η ελληνική κυβέρνηση, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές του Μαΐου(…)»

Τα δύο παραπάνω αποσπάσματα από δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα έχουν χρονική απόσταση ενός χρόνου. Φθινόπωρο του 2012 το πρώτο, Δεκέμβρης του 2013 το δεύτερο. Αποτελούν όμως χαρακτηριστικό δείγμα της λογικής, του προσανατολισμού που κινήθηκε και κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια κατεύθυνση που «βλέπει» στις εκλογές και μόνο σ’ αυτές το τέλος της «ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη»(!). Αν η άνοιξη του 2013 δεν έκανε πραγματικότητα την πρόβλεψη Τσίπρα, ο Μάης του 2014 και οι τρεις (τουλάχιστον) εκλογικές αναμετρήσεις που θα διεξαχθούν τότε (Ευρωεκλογές-Περιφερειακές-Αυτοδιοικητικές) δίνουν τη δυνατότητα να ευοδωθούν οι πόθοι του.
Μέσα από αυτό το πλαίσιο τα «πάντα-όλα» προσαρμόζονται και τελικά υποτάσσονται από το ΣΥΡΙΖΑ στο στόχο των εκλογών. Έτσι οι κινηματικές αναφορές είτε επενδύονται στην άγρα ψήφων είτε περιορίζονται ή και εξαφανίζονται ολότελα αν υπάρχει κίνδυνος να αναταράξουν τη πορεία προς την κάλπη. Βέβαια αυτή η πολιτική προσαρμογή παράγει συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη για το χώρο του:
Δρα συσπειρωτικά στο εσωτερικό του. Σε μια περίοδο που η δεξιόστροφη-σοσιαλδημοκρατική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται και οι ενστάσεις-διαφωνίες που εμφανίστηκαν και στην τελευταία Κ.Ε. αλλά και στις συζητήσεις για Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν (από Αριστερή Πλατφόρμα και άλλους) εκδηλώνονται όλο και πιο έντονα, συνιστούν και μπρος στον εκλογικό στόχο μια εσωτερική συζήτηση–διαφωνία. Και ουσιαστικά αποδέχονται όλες τις δεξιές μετατοπίσεις της ηγεσίας για να μην «αξιοποιηθούν από το μνημονιακό μπλοκ οι διαφωνίες του» (Λαφαζάνης) και διαταραχθεί η πορεία προς την κυβερνητική εναλλαγή. Και τελικά η στάση αυτή παίζει το ρόλο του αναχώματος, παγιδεύοντας ένα δυναμικό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που σέρνεται μαζί του ενώ θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από τη αστικοποιούμενη πολιτική του.
Επίσης δίνει τη δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να χειριστεί τις πιέσεις που προκύπτουν από τις διεργασίες για ανασύσταση του χώρου της κεντροαριστεράς. Το άμεσο πολιτικό πρόταγμα των εκλογών συγκρινόμενο με το αιωρούμενο εγχείρημα της ντόπιας «ελιάς», του δίνει τη δυνατότητα να περιφρουρεί τόσο την εκλογική του δεξαμενή αλλά και τον προσεταιρισμό στελεχών ΠΑΣΟΚικής καταγωγής συγκροτώντας ένα Φόρουμ, όπως δηλώθηκε, προσωπικοτήτων που δορυφορικά θα κινείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο λαός στον ρόλο του θεατή των εξελίξεων…
«Κοντοζυγώνει η ώρα που αντί να καθαρίζετε τα γραφεία τους, θα καθαρίσετε και εσείς και όλοι μαζί -το λαϊκό κίνημα- την τρόικα και την κλεπτοκρατία από αυτή τη χώρα», δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Και αυτή η «καθαριότητα» θα προκύψει από την κάλπη, έτσι απλά και εύκολα. Αν η μια πλευρά της ανάγνωσης αυτής της θέσης είναι η ευκολία της προτεινόμενης λύσης, που ανώδυνα και χωρίς κόπο και θυσίες θα μας απαλλάξει από ιμπεριαλιστές και αστούς, μ’ άλλα λόγια το εμπόριο ελπίδας που πλασάρεται στο κόσμο που σπρώχνεται στην εξαθλίωση, η άλλη πλευρά -που είναι και η πιο σημαντική- είναι η αδράνεια, η παράλυση που προκύπτει ως αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, συνολικά για το λαϊκό κίνημα.
Πριν το Μάη των εκλογικών αναμετρήσεων υπάρχει ο Γενάρης των διαθεσιμοτήτων στην υγεία. Ο Φλεβάρης των διαθεσιμοτήτων στους ΟΤΑ, ο Μάρτης των απολύσεων των εκπαιδευτικών που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα τον Ιούλιο. Μέχρι το Μάη υπάρχουν νέα κλεισίματα οργανισμών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχει πολλή φτώχεια και εξαθλίωση. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι και αιτίες για να ξεσηκωθεί ο κόσμος που στενάζει για να υπερασπιστεί την εργασία του, την περίθαλψή του, τη μόρφωση των παιδιών του, τη ζωή του ολόκληρη τελικά. Σ’ αυτή την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα μαζικού ενωτικού αγώνα και συγκρότησης μετώπου αντίστασης και πάλης εναντιώνεται η λογική του «ώριμου φρούτου» που θα περιμένουμε να πέσει. Αυτή την αναγκαιότητα-δυνατότητα υπονομεύει η πρόταση παρηγοριάς του ΣΥΡΙΖΑ «ότι θα προσλάβει όσους απολυθούν όταν γίνει κυβέρνηση». Αυτή η προσαρμογή στον εκλογικό στόχο που απαιτεί πολλές κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες (πρόταση μομφής-εξεταστικές κλπ) αλλά θυσιάζει κινηματικές έχει ήδη δημιουργήσει στις συνειδήσεις αρκετών εργαζομένων και αγωνιστών, στο φόντο των ηττών που έχουν συσσωρευτεί, την παράλυση και τη προσμονή της κάλπης. Στους χώρους της εκπαίδευσης και της υγείας που αναπτύχθηκαν αγώνες τα προηγούμενο διάστημα και σήμερα απαιτείται η συνέχεια τους, η κουβέντα «ότι τελειώνουν τα ψωμιά τους το Μάη» πολλές φορές φαντάζει κυρίαρχη.
Επιτακτική ανάγκη λοιπόν να σπάσει η αναμονή-προσμονή της κάλπης, να χτυπηθούν οι εκλογικές αυταπάτες, να γίνουν άμεσα και γρήγορα βήματα συγκρότησης της πάλης του λαού. Επείγει η ανάπτυξη αγώνων με διάρκεια και μαζικότητα που θα ανατρέψουν την επίθεση. Καθήκον που δε χωρά αναβολή και που οι δυνάμεις της Λαϊκής Αντίστασης - ΑΑΣ πρέπει να συμβάλει τα μέγιστα, είναι η αδράνεια και η παράλυση, δηλαδή η υποταγή, να δώσουν τη θέση τους στην οργανωμένη διεκδίκηση.
Η άνοιξη να φέρει την άνθιση της αντίστασης και των αγώνων, το πεδίο των μικρών και μεγάλων μαχών της ταξικής σύγκρουσης όπου τελικά διαμορφώνονται και οι υλικοί όροι της ανασυγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος που κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα δεν μπορεί να προσπεράσει.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Άνθρωποι, σκυλιά, δράκοι και τέρατα

Ήταν τόσο χοντροκομμένο το ψέμα που αναγκάστηκαν μέσα σε λιγοστές ώρες να το διαψεύσουν. Την αποκατάσταση της αλήθειας ανέλαβαν τα σοβαρά δυτικά ΜΜΕ, τα ίδια που μόλις πριν λίγο έστελναν ένα μπαράζ τηλεγραφημάτων και δημοσιεύσεων, οι οποίες παρουσίαζαν με λεπτομέρειες πως ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, έριξε ζωντανό σε εκατόν είκοσι πεινασμένα σκυλιά τον θείο του Γιανγκ Σονγκ Τάεκ και μερικούς ακόμη καταδικασθέντες συνεργάτες του, με αποτέλεσμα να τους φάνε ζωντανούς! Σύμφωνα με το Ρόιτερς, όλα ξεκίνησαν από ένα σατυρικό κινέζικο μπλογκ, αναπαράχθηκαν από μια εφημερίδα του Χονγκ-Κονγκ και έγιναν πρώτη είδηση τις μέρες των γιορτών σε όλο τον κόσμο.
Η δουλειά όμως έγινε. Οι διαψεύσεις πέρασαν στα ψιλά και στα χαμηλόφωνα σε αντίθεση με τις κραυγές και τον θόρυβο που συνόδευσε την πρώτη είδηση. Έτσι, εκατομμύρια άνθρωποι θα πιστεύουν για καιρό πως στην Βόρεια Κορέα δυνατά και άγρια σκυλιά τρώνε ανθρώπους. Όπως μέχρι τώρα άκουγαν και πίστευαν πως αδύναμοι και πεινασμένοι άνθρωποι τρώνε σκυλιά για να επιζήσουν των λιμών και των καταστροφών που προξενεί κατά καιρούς το καθεστώς των Κιμ με την πολιτική του. Στην κατασκευασμένη είδηση τσίμπησαν όχι μόνο τα καθεστωτικά ΜΜΕ στην χώρα μας και αλλού, αλλά και πολλά άλλα που διατείνονται πως είναι εναλλακτικά, αριστερά έως και αντικαθεστωτικά και αντι-εξουσιαστικά. Για να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση πως το κριτικό πνεύμα και η αμφισβήτηση αρκετές φορές λειτουργούν μονοσήμαντα και επιλεκτικά και επηρεάζονται από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.
Γιατί μπορεί το καθεστώς της Βόρειας Κορέας να απέχει από τον σοσιαλισμό όσο η γη από το φεγγάρι αλλά είναι πολλοί εκείνοι που χρησιμοποιούν συνειδητά τα ψεύδη και την παραπληροφόρηση για να συκοφαντήσουν το κομμουνιστικό κίνημα και το προαιώνιο αίτημα για μια άλλη κοινωνία ισότητας. Για να αποκοιμίζουν του λαούς και να τους ταΐζουν με ψέματα και ιστορίες με δράκους και τέρατα.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Ρωσία: τα «τυφλά κτυπήματα» και η πολιτική διάστασή τους.

Σχεδόν ολόκληρη η Ρωσία βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού. Αιτία τα δύο απανωτά «τυφλά κτυπήματα» από επιθέσεις αυτοκτονίας Τσετσένων ισλαμιστών που αιματοκύλησαν την πόλη Βόλγκογκραντ (το ηρωικό Στάλινγκραντ) στις 29 και 30 Δεκεμβρίου, με τραγικό απολογισμό τουλάχιστον 34 νεκρούς μέχρι στιγμής και 100 τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί σε κρίσιμη κατάσταση. Η πρώτη βομβιστική επίθεση έγινε στο πολυσύχναστο σιδηροδρομικό σταθμό και η δεύτερη σε τρόλεϊ. Αν και, μέχρι στιγμής, καμιά οργάνωση δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για τις βομβιστικές επιθέσεις, ο άνθρωπος που τίθεται στο επίκεντρο όλων αυτών των αιματηρών υποθέσεων είναι ο Ντοκού Ουμάροφ, τσετσενικής καταγωγής και τελευταίος επιζών από τους στρατιωτικούς ηγέτες του πολέμου της Τσετσενίας.
Υπολογίζεται πως από το 2000, όταν ο Πούτιν παίρνει τα ηνία της Ρωσίας, έχουν πραγματοποιηθεί περίπου 120 επιθέσεις αυτοκτονίας που έχουν κοστίσει συνολικά τη ζωή σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους και σε όλες τις περιπτώσεις οι καμικάζι είτε προέρχονταν από την μουσουλμανική περιφέρεια της Τσετσενίας είτε σχετίζονταν άμεσα με το γειτονικό Νταγκεστάν. Μόλις τον περασμένο Οκτώβρη ανατινάχτηκε, επίσης στο Βόλγκογκραντ, λεωφορείο με 6 νεκρούς.
Στην παρούσα φάση, τόσο ο τόπος όσο και ο χρόνος του κτυπήματος δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη σημασία σε ότι αφορά τόσο τις άμεσες όσο και τις μεσο-μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Ως γνωστόν στο Σότσι, το θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας που βρίσκεται περίπου 700 χλμ. νοτιοδυτικά του Βόλγκογκραντ πρόκειται να αρχίζουν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες την 7η Φεβρουαρίου. Το Βόλγκογκραντ επίσης θα είναι μια από τις πόλεις που θα φιλοξενήσουν και το Μουντιάλ το 2018. Η σύνδεση των συνεπειών των επιθέσεων αυτών με την επικείμενη παγκόσμια αθλητική διοργάνωση δείχνει άμεση, ωστόσο ο γενικότερος στόχος τους συνδέεται με την ευρύτερη αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών στον Καύκασο και σε μια χρονική περίοδο όξυνσης των γεωπολιτικών και στρατιωτικών εντάσεων μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, αξιωματούχοι από διάφορες χώρες και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, εξέφρασαν την καταδίκη τους στις τρομοκρατικές επιθέσεις και την «ελπίδα» να εντοπιστούν οι δράστες! Ο Ρώσος ηγέτης δέχθηκε κατά σειρά τηλεφωνικά συλλυπητήρια από όλους σχεδόν του ηγέτες της Δύσης. Εντύπωση ωστόσο προκάλεσε η στάση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ που εκτός από τα συλλυπητήριά του, ανακοινώνει ότι δεν θα μεταβεί στους Ολυμπιακούς του Σότσι!! Πάντως μποϋκοτάζ των αγώνων δεν ανακοινώθηκε μέχρι στιγμής, χωρίς ωστόσο να αποκλείεται κάτι τέτοιο και ανάλογα με τις εξελίξεις.
Από την πλευρά τους, τα αμερικανικά ΜΜΕ σχολίασαν ιδιαίτερα την αρχική σιωπή του Ρώσου ηγέτη, τονίζοντας μάλιστα πως το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταδίκασε τα χτυπήματα πιο νωρίς από την ίδια τη ρωσική κυβέρνηση. Τελικά στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρόεδρος της Ρωσίας επισήμανε ότι η κυβέρνησή του θα συνεχίσει τον «σκληρό και συνεπή αγώνα της εναντίον των τρομοκρατών ως την πλήρη εξόντωσή τους».
Τα χτυπήματα αυτά πλήττουν αναμφίβολα την εικόνα του Ρώσου προέδρου Πούτιν, που μέσα στο 2013 σημείωσε μία σειρά από μεγάλες διπλωματικές –και όχι μόνο– νίκες και έρχονται ουσιαστικά να «χαλάσουν» μια χρονιά που έδειχνε να εξελίσσεται εξαιρετικά για τον ίδιο και τη Ρωσία. Συνοπτικά: επέβαλε την ατζέντα του στο μέτωπο της Συρίας, αποτρέποντας μια αμερικανική επέμβαση και διασώζοντας τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ. Επανέφερε την Ουκρανία πιο κοντά στη ρωσική επιρροή απομακρύνοντάς την από την ΕΕ. Χορήγησε άσυλο στον Αμερικανό πληροφοριοδότη Εντουαρντ Σνόουντεν, εμφανιζόμενος έτσι ως υπερασπιστής των δημοκρατικών ελευθεριών. Αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο κατόρθωσε να «καθαρίσει» κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή και έπειτα να φανεί μεγαλόψυχος, απελευθερώνοντας τον Χοντορκόφσκι και τις Pussy Riot ( ρωσική φεμινιστική πανκ-ροκ μπάντα και ακτιβιστική ομάδα διαμαρτυρίας). Πρόσφατα, οι Times του Λονδίνου ανακήρυξαν τον Πούτιν, «διεθνές πρόσωπο της χρονιάς» για το 2013. Το ίδιο είχαν κάνει πριν και οι συντάκτες του εξωτερικού δελτίου της αμερικανικής εφημερίδας Washington Post.
Η σημαντικότερη ωστόσο επιτυχία του αφορά την Ουκρανία. Η υπογραφή συμφωνίας με τον Γιανουκόβιτς για δανειοδότηση της χώρας αυτής με 15 δισ. ευρώ και μείωση της τιμής του φυσικού αερίου κατά το 1/3 των διεθνών τιμών, συνιστά μια σημαντική οπισθοδρόμηση στα σχέδια της Ουάσιγκτον και της ΕΕ, που τα τελευταία χρόνια, μανιωδώς προσπαθούσαν να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ουκρανία και σε βάρος των γεωπολιτικών συμφερόντων της Ρωσίας.
Στο φόντο όλων των παραπάνω, ο Πούτιν ετοιμαζόταν για τη γιορτή (συνολικού κόστους 50 δισ. δολ.) των Χειμερινών Ολυμπιακών του Σότσι. Μια γιορτή που ο στόχος της ήταν να προβάλει σε ολόκληρο τον κόσμο την εικόνα μιας ισχυρής, σταθερής και ακμάζουσας Ρωσίας. Όχι μόνο το «πάρτι» χάλασε αλλά και η επιχείρηση εξωραϊσμού της κατάστασης πραγμάτων στη Ρωσία, στην οποία απέβλεπε ο Πούτιν με την αμνηστία που χορήγησε πρόσφατα, είναι υπό αίρεση. Ακόμη και αν δεν ακολουθήσουν ανάλογα πλήγματα, στο αμέσως επόμενο διάστημα, το αστυνομοκρατούμενο και στρατοκρατούμενο Σότσι ρίχνει μία βαριά σκιά στην εικόνα της ισχυρής και σταθερής Ρωσίας, ο ηγέτης της οποίας μέχρι πριν λίγο αισθανόταν τόσο ασφαλής, ώστε να αμνηστεύει αντιπάλους ολιγάρχες και αντιφρονούντες
Το ότι παίζονται ευρύτερα συμφέροντα πίσω από τη σύγκρουση Ρωσίας και Τσετσένων ισλαμιστών - αποσχιστών στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου είναι δεδομένο. Έτσι και η δυναμική επάνοδος της ισλαμιστικής τρομοκρατίας στη Ρωσία ήταν «θέμα χρόνου», δηλαδή «κατάλληλου χρόνου»! Γιατί στη πραγματικότητα είναι στοιχείο άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε μια περιοχή με τεράστια γεωστρατηγική σημασία, σταυροδρόμι στις διαδρομές της Ενέργειας - τα πετρέλαια της Κασπίας είναι δίπλα - που δείχνει ότι θα έχει μια ακόμη πιο άγρια συνέχεια.
Σήμερα οι φονταμενταλιστές του Καυκάσου, τόσο στη Τσετσενία όσο και κυρίως στο Νταγκεστάν, και οι σπόνσορές τους στη Μέση Ανατολή, (μια και είναι γνωστή και αρκετά τεκμηριωμένη η εμπλοκή των καθεστώτων της Αραβικής Χερσονήσου στη στήριξή τους), και όλων όσοι αισθάνονται ότι τα συμφέροντα τους έχουν πληγεί στη Συρία, θεωρούν ότι έχουν την δυνατότητα να απαντήσουν εντός της ρωσικής επικράτειας! Στόχος να εμποδιστεί η εξάπλωση της ρωσικής ισχύος στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της περιοχής και γενικότερα.
Από την μια μπορεί ο στόχος αυτός να ενοποιεί τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, από την άλλη ωστόσο διαφαίνονται σοβαρές αποκλείσεις σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο μέσο. Υπάρχει αντίλογος πως μια τέτοια προσπάθεια αποσταθεροποίησης της περιοχής εκ των πραγμάτων επισπεύδει την πλήρη παλινόρθωση της ρωσικής ισχύος, καθώς νομιμοποιεί την επάνοδο της πλήρους ρωσικής επικυριαρχίας και ελέγχου από το Αζερμπαϊτζάν, μέχρι και το μακρινό Τατζικιστάν. Υπάρχουν προσεγγίσεις στα δυτικά ΜΜΕ που εκτιμούν πως η ύπαρξη ισλαμιστικών καθεστώτων στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία θα δώσει στη Μόσχα τον ίδιο ρόλο που διατήρησε το Παρίσι μετά το τέλος της αποικιοκρατίας στην πρώην γαλλική υποσαχάρια Αφρική, τον ρόλο του ηγεμονικού επικυρίαρχου εγγυητή της σταθερότητας ολόκληρης της περιοχής. Το θέμα είναι, αν η Ρωσία, με το βάθος της στρατηγικής ισχύος που διαθέτει, θα αρκεστεί σε ένα τέτοιο ρόλο. Οι κινήσεις της δείχνουν να έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες.
Πάντως το ισχυρότερο επιχείρημα περιστρέφεται γύρω από το ότι η «επένδυση» στην ισλαμιστική τρομοκρατία του Βόρειου Καυκάσου ώστε να δημιουργηθεί μια ζώνη διαχωρισμού ανάμεσα στη Μόσχα και στις τρεις ανεξάρτητες δημοκρατίες του Νότιου Καυκάσου, (Γεωργία, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν), υπερτίμησε τη δυνατότητα εφαρμογής μιας ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης, με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα να ευνοούνται τα σχέδια της Μόσχας.
Πάντως τα τελευταία «τυφλά» τρομοκρατικά κτυπήματα αφήνουν πολλά ανοιχτά ερωτήματα στο τι θα ακολουθήσει μέχρι την έναρξη των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι, τόσο από την πλευρά των «τρομοκρατών» όσο και από τα μέτρα - αντίμετρα της Ρωσίας.

Χ. Β

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Τουρκία Νέα επεισόδια στην ενδοαστική σύγκρουση που πυροδοτεί ο ιμπεριαλισμός

Η Τουρκία είναι αρκετά μεγάλη και σύνθετη χώρα για να ερμηνεύονται ή να αποδίδονται όλες οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και συγκρούσεις στις εξωτερικές παρεμβάσεις. Είναι όμως και αρκετά μικρή και σε κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή για να αγνοούνται οι ιμπεριαλιστικές προτεραιότητες και συμφέροντα. Με αυτήν την διπλή προσέγγιση, η πολιτικο-κοινωνική κρίση που ξέσπασε το περσινό καλοκαίρι και συνεχίζεται με νέα επεισόδια και ακόμη δεν έχει κορυφωθεί στην γειτονική χώρα είναι συνδυασμένο αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Όπως έχουμε ξαναγράψει, η Τουρκία είναι ένα καζάνι που βράζει από κοινωνικές, εθνικές και πολιτικές αντιθέσεις και το άνοιγμα του καπακιού ήταν η αρχή για απρόβλεπτες εξελίξεις. Το ερώτημα όμως είναι θεμιτό να τίθεται ακόμη και αν δεν είναι το ευκολότερο πράγμα να δοθούν κατηγορηματικές απαντήσεις. Υπήρξε κάτι που λειτούργησε σαν επικρουστήρας για την ανάδυση της κρίσης και της αντιστροφής του κλίματος και των συσχετισμών αναφορικά με τον Ερντογάν και το κυβερνητικό AKP, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ισχυροί και αδιαφιλονίκητοι κυρίαρχοι στο πολιτικό παιγνίδι ισχύος στην Άγκυρα;
Κατά την γνώμη μας, σημείο καμπής υπήρξε η παταγώδης αποτυχία των περιφερειακών φιλοδοξιών της ηγετικής ομάδας περί τον Ερντογάν που συντέθηκε κυρίως με το συριακό αδιέξοδο και την ανατροπή του Μόρσι και των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο. Η αδυναμία αλλά και η απροθυμία του Ερντογάν να προσαρμοστεί στις αλλαγές της αμερικάνικης αλλά και ευρωπαϊκής πολιτικής, σε συνδυασμό με κινήσεις που θεωρήθηκαν πως υπερβαίνουν τα ανεκτά όρια, πυροδότησαν ισχυρή δυσαρέσκεια στην Ουάσιγκτον και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Σε ένα προηγούμενο σημείωμα για τις εξελίξεις στην Τουρκία, με αφορμή τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε ο Ερντογάν το φθινόπωρο, γράφαμε: «Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση των AKP και ο θεωρούμενος πανίσχυρος πρωθυπουργός βρέθηκαν με την πλάτη στο τοίχο, μέσα σε συνθήκες μεγάλης ρευστότητας και κάτω από καταιγιστικές εξελίξεις σε ένα πλήθος εσωτερικών και εξωτερικών μετώπων. Η αφύπνιση της κοσμικής και αριστερής αντιπολίτευσης, το οικονομικό ξεφούσκωμα αλλά και η μεγάλη αποτυχία στο συριακό ζήτημα σε συνδυασμό με την παλινόρθωση στην Αίγυπτο στρίμωξαν τον Ερντογάν και ανέδειξαν τις αντιφάσεις της πολιτικής και τα όρια των φιλοδοξιών της ηγετικής ομάδας στην Άγκυρα. Οι προσπάθειες να ελιχθεί στο εσωτερικό με το προτεινόμενο πακέτο και να εκβιάσει όπως με την περίπτωση της ενδεχόμενης αγοράς κινέζικων πυραύλων στο εξωτερικό μέτωπο, αποτελούν κινήσεις που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να αποδειχθούν ανεπαρκείς και αργοπορημένες ή και να μετατραπούν σε μπούμερανγκ». Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιο βαθμό οι κινέζικοι πύραυλοι ήταν η σταγόνα στο γεμάτο ποτήρι (γιατί είναι αλήθεια, ενόχλησαν και προκάλεσαν πολλά αμερικάνικα και νατοϊκά διαβήματα που διέρρευσαν στα ΜΜΕ) αλλά σίγουρα προστέθηκαν στην ακολουθία των κινήσεων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που έχουν θεωρηθεί ανεξέλεγκτες και προβληματικές. Ειδικά σε μια περίοδο μεγάλης ρευστότητας σε όλη την περιοχή και ποικίλων επαναπροσδιορισμών που κάνουν τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών.
Αρκετοί αναλυτές συνέδεσαν την τελευταία κρίση με την αναμέτρηση που ξέσπασε στο εσωτερικό του ισλαμικού στρατοπέδου ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και τον πνευματικό ηγέτη Φετχουλλάχ Γκιουλέν. Σύγκρουση που προϋπήρχε για καιρό και κορυφώθηκε με την κυβερνητική απόφαση να ελέγξει το εκπαιδευτικό δίκτυο που έχει δημιουργήσει στην χώρα. Στην εκτίμηση αυτή συνέβαλλε η αντίδραση Ερντογάν που στοχοποίησε τον Γκιουλέν και τους δικαστικούς και αστυνομικούς παράγοντες που πρωταγωνίστησαν στις αποκαλύψεις και τις διώξεις.
Τα οικονομικά σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν και ο παράνομος πλουτισμός και αποθησαυρισμός που πιστοποιήθηκε με τις εισαγγελικές και αστυνομικές έρευνες, όπως κάθε φορά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι το πρόσχημα για τις μάχες εξουσίας και ισχύος που γίνονται στο παρασκήνιο. Όλοι γνωρίζουν πως η διαφθορά είναι το άλλο πρόσωπο της αστικής κυβερνητικής εξουσίας και τα λεγόμενα σκάνδαλα είναι ένας από τους ζωτικούς τρόπους λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, τόσο στην Ανατολή όσο και στην προηγμένη Δύση. Το ζήτημα είναι αλλού. Ποιος παίρνει την πρωτοβουλία να σπάσει την ομερτά, να τα αξιοποιήσει στις ενδοαστικές και ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ποιος ή ποιοι ωφελούνται από την αποκάλυψη τους. Αν και πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στην υιοθέτηση των κυρίαρχων ερμηνειών για το ποιος πυροδότησε τις αποκαλύψεις και ποιος κρύβεται πίσω από τις δήθεν ανεξάρτητες έρευνες δικαστικών και αστυνομίας, φαίνεται πως ο Γκιουλέν κάθε άλλο παρά μακριά από την πολιτική είναι, όπως διατείνεται στα κηρύγματά του. Φιλοξενούμενος για χρόνια στις ΗΠΑ, με πολύ σαφείς θέσεις για το ριζοσπαστικό και αντί-δυτικό ισλάμ, χρησιμοποιείται για να στριμωχτεί –τουλάχιστον- ο Ερντογάν και να προσαρμοστεί στην νέα φάση. Ο τελευταίος προσπαθεί να κάνει καινούριους ελιγμούς, να ρίξει γέφυρες στους στρατιωτικούς και να χρησιμοποιήσει την εναπομείνασα λαϊκή υποστήριξη για να αντιδράσει στις επιθέσεις που δέχεται. Παράλληλα, προχωρά σε σαρωτικές αλλαγές στην αστυνομία και επιδιώκει να ελέγξει το ανώτατο δικαστικό σώμα. Η αναμέτρηση αυτή, που αφορά τις αστικές καθεστωτικές δυνάμεις και τα ξένα αφεντικά της τουρκικής ελίτ, θα συνεχιστεί και πιθανόν θα κορυφωθεί στο επόμενο διάστημα. Ασφαλείς προβλέψεις είναι δύσκολο να γίνουν για την έκβασή της.

Δ.Π.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Μερικές σκέψεις με αφορμή την επιχείρηση καταστολής στις αγορές προϊόντων χωρίς μεσάζοντες

Πριν δύο μήνες, στην αγορά διάθεσης προϊόντων χωρίς μεσάζοντες (ΑΧΜ) που διοργανώθηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, επενέβη η αστυνομία και βεβαίωσε πρόστιμα σε αρκετούς παραγωγούς για «κατάληψη χώρου χωρίς άδεια», διαλύοντας την διοργάνωση. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε τις επόμενες βδομάδες στην Τούμπα και έπειτα στην ΑΧΜ στο κέντρο της πόλης (πλ. Αριστοτέλους) όπου μάλιστα έκανε την εμφάνιση και μια διμοιρία των ΜΑΤ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η επιχείρηση καταστολής άνοιξε ένα κύκλο συζητήσεων στα πλαίσια των επιτροπών και πρωτοβουλιών κατοίκων. Μια συζήτηση που είχε και στοιχεία από την συζήτηση για το κίνημα της πατάτας, που πριν δυο χρόνια παρουσιάστηκε από ορισμένους σαν «η απάντηση στην κρίση». Τι έγινε ξαφνικά; Γιατί η συντεταγμένη πολιτεία επιτίθεται στις ΑΧΜ;
Με αυτή την αφορμή, λοιπόν, θα θέλαμε να θέσουμε ορισμένα ζητήματα σχετικά με το «κίνημα των ΑΧΜ» ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να λεχθεί.
1. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να αμφισβητήσει τον καθολικό χαρακτήρα της επίθεσης του συστήματος –κι όχι μόνο στη χώρα μας- που παίρνει πρωτόγνωρες διαστάσεις και αμφισβητεί μια σειρά δικαιώματα των εργαζόμενων που κατακτήθηκαν σε άλλες εποχές (λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου). Ακόμα και απόψεις που βλέπανε εύκολα μια άλλη πιο σκληρή διαπραγμάτευση με την Τρόικα έχουν ήδη περάσει σε πιο ήπιες εκφράσεις και κινούνται σε μια τροχιά προσαρμογής.
2. Το λαϊκό-εργατικό κίνημα, που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε αυτήν την επίθεση, είναι αποσυγκροτημένο-άμαζο-ηττοπαθές, με εμφανή τα σημάδια της χρόνιας κυριαρχίας του ρεφορμισμού, των αυταπατών για το χαρακτήρα της κρίσης, με έντονη την απογοήτευση από την κατάρρευση της προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
3. Την ίδια στιγμή και στην χώρα μας άλλα και παγκόσμια η πάλη των λαϊκών μαζών για επιβίωση κι ένα καλύτερο αύριο γεννά καθημερινά τους όρους, σφυρηλατεί τους νέους αγωνιστές, διαμορφώνει τις νέες πολιτικοσυνδικαλιστικές οργανώσεις που θα προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά (Αλγερία, Αίγυπτος, Τουρκία, Βραζιλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία, Ιταλία…).
4. Στην χώρα μας πλέον μετράμε 2.000.000 ανέργους, 400.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα, πάνω από 3.000.000 πολίτες χωρίς πρόσβαση στην περίθαλψη, μερικές χιλιάδες αυτοκτονίες, χιλιάδες που σιτίζονται στα συσσίτια των δήμων ή της εκκλησίας.
5. Σε αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα που ο λαός μας ζει 3 χρόνια τώρα, ένα μικρό κομμάτι είναι και η καθημερινή έγνοια για την διασφάλιση των προς το ζην. Παρόλο που οι μισθοί και οι συντάξεις πετσοκόβονται, οι τιμές στο σούπερ μάρκετ, τα είδη βασικής διατροφής και τόσα άλλα όχι μόνο δεν υποχώρησαν αλλά ανεβαίνουν την ανηφόρα.
Την ίδια στιγμή και στην ύπαιθρο, οι φτωχομεσαίοι αγρότες πιεζόμενοι από τις αυξήσεις στο κόστος ζωής και καλλιέργειας, βρίσκονται εγκλωβισμένοι από μια πολιτική (ΚΑΠ της Ευρωπαϊκής ένωσης) που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό και στις ουρές των ανέργων στις μεγαλουπόλεις ή σαν εργάτες γης στα ίδια τους τα χωράφια!
Οι δύο προηγούμενες παράμετροι οδήγησαν στην μαζικοποίηση των ΑΧΜ καθώς δεκάδες συμπολίτες μας καθημερινά –θέλοντας να τα βγάλουν πέρα- αναζητούσαν πιο προσιτή οικονομικά τροφή και παράλληλα οι μικροπαραγωγοί αναζητούσαν διέξοδο για την σοδειά τους που την έπαιρνε σε εξευτελιστικές τιμές ο χονδρέμπορος.
Η οργάνωση τέτοιων ΑΧΜ από την μεριά του κινήματος, σε αυτή την συγκυρία, αποτελεί ένδειξη αδυναμίας. Μια και δεν μπορεί με τους σημερινούς συσχετισμούς να απαντήσει την καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και την αυξητική τάση των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών.
6. Όλο αυτό το διάστημα οι διαφορές κυβερνήσεις βέβαια δεν «ενοχλούνταν» από τις ΑΧΜ, μιας και θέλανε αυτές οι αγορές να λειτουργήσουν εκτονωτικά για την λαϊκή δυσαρέσκεια. Τώρα, όμως, επιλέγουν την ανοικτή καταστολή βάζοντας μπροστά τους τοπικούς εμπορικούς συλλόγους και τους αχυράνθρωπους- «νταβαντζήδες» του οργανισμού λαϊκών αγορών. Με πρόσχημα την νομιμότητα της αδείας πώλησης ή άδειας του χώρου ή των διαφόρων απίθανων προαπαιτούμενων που κάθε φορά ανασύρονται προκειμένου να «αποδείξουν την παρανομία», το κυβερνητικό σύνθημα «θα εφαρμοστεί παντού η νομιμότητα»(!) προφανώς και απευθύνεται σε όσες συλλογικότητες πολιτών κινούνται έξω και ενάντια στην δική τους αντιλαϊκή πολιτική. Όλοι αυτοί λοιπόν θα παταχθούν(!), αυτό είναι το μήνυμα που επιχειρούν να περάσουν με αυτές τις κατασταλτικές επιχειρήσεις και τα τσουχτερά πρόστιμα. Τέλος η «χαλαρότητα», ΑΧΜ θα κάνουν μόνο οι δήμοι, οι εγκεκριμένοι φορείς πχ εκκλησία, ΑΠΘ, κλπ.
7. Κανονικά λοιπόν, θα έπρεπε κάπου εδώ να σταματήσουμε αυτή την αναφορά, αν δεν υπήρχαν και οι απόψεις που όχι μόνο επιθυμούν να συνδιαλέγονται με την επίσημη πολιτεία άλλα έχουν ως βασικό στόχο την «θέσμιση» όπως λένε τέτοιων διοργανώσεων, κάνοντας μια σειρά από προτάσεις προς το Δήμο και την κρατική εξουσία και συμμετέχοντας σε διάφορα διαβούλια δημοτικά, κρατικά ή ό,τι άλλο…
Αυτές οι απόψεις θέλουν να νομίζουν πως απαντάνε στην κρίση και την επίθεση του συστήματος μέσω των αγορών χωρίς μεσάζοντες (ΑΧΜ), τις οποίες αναγάγανε σε φάρμακο δια πάσαν νόσο. Στην ουσία, αυτό που θέλουν να καταφέρουν είναι να μετατρέψουν τις συγκροτήσεις λαϊκής αυτοοργάνωσης και πάλης σε μορφές «ήπιας» εμπορευματικής δραστηριότητας και μέσα από την θέσμιση αυτών των διαδικασιών, ευελπιστούν να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις της επίθεσης του άγριου καπιταλισμού. Ευαγγελίζονται την αναγέννηση της υπαίθρου, το ξαναζωντάνεμα των αγροτικής παραγωγής, των γεωργικών συνεταιρισμών, την τροφοδοσία των λαϊκών μαζών στις πόλεις με τρόφιμα… κι όλα αυτά εν έτη 2013! Με την τρόικα στη χώρα, επιμένοντας πως πρέπει να είμαστε μέσα στην ΕΕ, που επιβάλλει ποσοστώσεις και τσακίζει την αγροτική παραγωγή χρόνια τώρα, και τόσα άλλα.
8. Σήμερα οι ιμπεριαλιστές «τσιφλικάδες» της ΕΕ όχι μόνο διαλύουν την ντόπια αγροτική παράγωγη αλλά έχουν ψηφίσει όλο το νομικό πλαίσιο που απαγορεύει ως και την χρήση σπόρων για την φύτευση γεωργικών καλλιεργειών που οι πολυεθνικές έχουν αυθαίρετα «πατεντάρει» σαν δικούς τους. Άλλωστε τα γενετικά τροποποιημένα αγροτικά προϊόντα έχουν αναπτυχθεί από τις πολυεθνικές (πχ Monsanto) εδώ και δεκαετίες, για να μπορέσουν να ελέγξουν την διακίνηση των σπόρων για μεταφύτευση και να επιβάλλουν αναγκαστικά την ετήσια επαναγορά του σπόρου, που μόνο αυτοί μπορούν να αναπαράγουν.
9. Κλείνοντας αυτή την αναφορά, πιστεύουμε, πως το κίνημα πρέπει να απέχει από λογικές δημιουργίας νησίδων αυτοδιαχείρισης και ανάπτυξης μέσα σε μια κοινωνία που ο καπιταλισμός τσακίζει κόκαλα και δικαιώματα αιώνων κι οι ιμπεριαλιστές - ναι δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί - υπαγορεύουν τα διάφορα μέτρα, μνημόνια και κόβουν και ράβουν προϋπολογισμούς κρατών. Δεν μπορείς να καταπολεμήσεις τον καρκίνο με ασπιρίνες, ούτε μπορείς να σώσεις την ζωή του άνεργου, του απολυμένου, με την διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες και μόνο.
Μα θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα, «τι πειράζει να γίνεται κι αυτό μαζί με όλα τα άλλα»;
Αυτοί που πρεσβεύουν τις απόψεις που αναφέραμε παραπάνω εγκλωβίζουν ένα δυναμικό πρωτοπόρων και πολύτιμων -στις σημερινές δύσκολες συνθήκες- αγωνιστών να ασχολείται με την απάλυνση των συνεπειών της επίθεσης που βιώνουμε, την φιλανθρωπία, τον ανθρωπισμό και έτσι δεν μπαίνει στην καθημερινή προσπάθεια χτισίματος ενός μαζικού ρεύματος πάλης, διεκδίκησης κι ανατροπής της επίθεσης, δεν προσανατολίζεται στην συγκρότηση κινήματος συνολικής ανατροπής του συστήματος. Στην καλύτερη περίπτωση, εκείνο που πλασάρεται εντέχνως σαν διέξοδος σε ένα κόσμο που δραστηριοποιείται, είναι η ανάθεση και η εκλογική ενίσχυση της «προοπτικής αριστερής κυβέρνησης», λέγε με Σύριζα!
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, χρησιμοποιείται όλη αυτή η θεσμολαγνεία και προτασεολογία που διαμορφώνεται - πάντα «κινηματικά» - για να εμποτιστεί ένα δυναμικό - πολλές φορές νεαρής ηλικίας - με την λογική της ανάθεσης και της ενασχόλησης με ζητήματα που δεν θίγουν και δεν συγκρούονται με τον κορμό της πολιτικής του συστήματος, που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις, πολύ δε περισσότερο δεν διανοούνται να σκεφτούν την εκδοχή της αναγκαιότητας για ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας.
Στην τελική, αρκετός κόσμος οδηγείται σε λογικές οικοδόμησης και λειτουργίας «νέων» μορφών τρόπου παραγωγής και διακίνησης προϊόντων (πάντα με εναλλακτικό πρόσημο και οικολογική ταμπέλα) που όμως έχουν πάντα χαρακτηριστικά καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και καταλήγουν να τροφοδοτούν ξανά και ξανά αυτό το σάπιο, απάνθρωπο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Επειδή λοιπόν, όπως αναφέραμε παραπάνω, σήμερα ζούμε τις μέρες που γεννιούνται οι όροι για την ανατροπή αυτής της σάπιας κοινωνίας, κάθε αγωνιστής, κάθε αριστερός άνθρωπος έχει καθήκον να μην εφησυχάζει αλλά να βρίσκει τον τρόπο να μεταδίδει το «μικρόβιο» της μαζικής αντίστασης στους γύρω του, να βοηθά τους συνανθρώπους του να σηκωθούν και να μην αρκείται στα ψίχουλα φιλανθρωπίας που το σύστημα απλόχερα μοιράζει!
Χρήστος Γκότζιας
Μέλος της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Τούμπας

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Πρωτοχρονιάτικες «ευχές» από εχθρούς και φίλους

Η αφήγηση του Σαμαρά στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του είχε όλα τα χαρακτηριστικά μια κλασσικής αλλά κακόγουστης χριστουγεννιάτικης ιστορίας. Στο τέλος, όλος ο ελληνικός λαός, όλοι αδελφωμένοι και αγαπημένοι μεταξύ μας, νικήσαμε (ή αρχίζουμε να νικάμε) το «κακό» μνημόνιο. Το μέλλον προοιωνίζεται καταπληκτικό και με πολλή αγάπη. Αγάπη που, εν τέλει, επικρατεί απέναντι στο μίσος που σπέρνουν οι κάθε είδους αντιπολιτεύσεις. Κι αυτό το «χριστουγεννιάτικο θαύμα» είναι έργο μονάχα του ίδιου του λαού, που με στωικότητα υπέμενε τις «απαραίτητες» και οδυνηρές θυσίες! Βέβαια, απαραίτητη ήταν και η εμπιστοσύνη που έδειξε ο λαός στον Σαμαρά και στην κυβέρνηση του, χωρίς την οποία τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει. Το αντίθετο, μάλιστα. Η Ελλάδα θα είχε καταστραφεί και μαζί της όλοι (!) οι Έλληνες. Όμως, επικράτησε… εν τέλει ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του (…αλλά και κάποιος Βενιζέλος). Αλληλούια, χρόνια πολλά και καλή χρονιά.
Απίστευτη η ξεδιαντροπιά και η κυνικότητα από μια κυβέρνηση της φτώχειας και της φτωχοποίησης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, από μια κυβέρνηση των απολύσεων και της ανεργίας, που έχει οδηγήσει στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους λόγω οικονομικού αδιέξοδου ή στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Ιδιαίτερα από μια κυβέρνηση που ετοιμάζει τη νέα σφαγή των εργαζομένων εντός του… σωτήριου 2014. Ώστε να «συνηθίσουμε» σε συνθήκες μνημονίων χωρίς μνημόνια.
Ωστόσο, αυτό το «επικρατήσαμε εν τέλει» του πρωθυπουργικού διαγγέλματος φανερώνει κάτι, έστω συγκαλυμμένα, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της «επικράτησης». Φανερώνει τη σφοδρή κοινωνική σύγκρουση που συντελέστηκε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Τον ανολοκλήρωτο λαϊκό ξεσηκωμό που έριξε κυβερνήσεις, που μάτωσε και καταστάλθηκε με τα γκλοπ και τα δακρυγόνα των «προγονικών» κυβερνήσεων της σημερινής κυβέρνησης, ώστε να επικρατήσει η σημερινή «σταθερότητα» της πιο βάρβαρης πολιτικής.
Αυτό το «επικρατήσαμε εν τέλει» υποδηλώνει και την κινηματική άπνοια του σήμερα, άπνοια που οι κυβερνώντες εύχονται να συνεχιστεί.
Σίγουρα μεγαλώνει η ανεμπιστοσύνη, η αμφισβήτηση και δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, παρά την όποια υποτιθέμενη άπνοια. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ανεμπιστοσύνη, η αμφισβήτηση και δυσπιστία, εξαιτίας μιας συνένοχης αριστεράς της καθεστωτικής σταθερότητας και της εκλογικής επιβεβαίωσης, εξαιτίας μιας υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας της ανάθεσης, της μετάθεσης και της συνδιαλλαγής, εξαιτίας της έλλειψης ενός συγκροτημένου μαζικού κινήματος και πολιτικού μετώπου με στόχους που να απαντούν στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, διαχέεται παντού. Διαχέεται στη δυνατότητα των εργαζομένων και του λαού να αλλάξουν τα πράγματα, διαχέεται απέναντι στις δυνάμεις της Αριστεράς γενικά, απέναντι στο συνδικαλισμό γενικά. Αφήνοντας ένα συναισθηματικό κενό (απόρροια του πολιτικού κενού πραγματικής εκπροσώπησης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων) για το πώς και –κυρίως- για το αν μπορούμε να βγούμε από το εφιάλτη που βιώνουμε.
Το μάταιο του συλλογικού αγώνα που δημιουργεί η φαντασίωση για την παντοδυναμία του ταξικού αντίπαλου, ενός αντίπαλου που δεν δέχεται το παραμικρό λαϊκό αίτημα, το παραμικρό δίκιο των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, τη παραμικρή ουσιαστική αντίδραση και αντίσταση του λαού αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα, αν όχι το ισχυρότερο όπλο του ταξικού αντιπάλου.
Αποτελεί μια κατάσταση που τροφοδοτεί τη λογική της ανάθεσης και, αλίμονο, την αναμονή σε κάποιο «από μηχανής σωτήρα-τιμωρό» που θα αναδειχτεί (ή, έστω κι ας μην αναδειχθεί!) στις επόμενες εκλογές.
Κι όλα αυτά όχι γιατί υπάρχει κάποια «μυστηριώδη» δύναμη στη λογική της ανάθεσης που «μαγνητίζει» τις λαϊκές μάζες αλλά από καθαρό αδιέξοδο, ανάγκη και κακή συνήθεια. Δηλαδή, από χρόνια «εκπαίδευση» των μαζών στη λογική αδυναμίας των «απλών ανθρώπων».
Τίποτα, όμως, δεν γίνεται από μόνο του. Ούτε η βαρβαρότητα ούτε η ανατροπή της βαρβαρότητας γίνεται από μόνη της. Τα πάντα προϋποθέτουν μια πορεία, μια σκληρή ταξική αντιπαράθεση, μια μάχη γκρεμίσματος και ξαναχτισίματος. Και μόνο γκρεμίζοντας αποκτάς την «τεχνογνωσία» να ξαναχτίσεις.
Όσον αφορά τους κεφαλαιοκράτες, ρίχνουν στη μάχη όλα τα όπλα που διαθέτουν (και διαθέτουν αρκετά) για το σκοπό αυτό. Να γκρεμίσουν δικαιώματα και ανάγκες. Να ξαναχτίσουν μια πιο κερδοφόρα βαρβαρότητα. Όσον αφορά το λαό και την εργατική τάξη, θα αναγκαστούν, επίσης, να παλέψουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Με σώμα, μυαλό και ψυχή. Με ταξική οργάνωση, πολιτικούς στόχους και όραμα. Για να γκρεμίσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να χτίσουν μια κοινωνία με μέτρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος.
Με την επίγνωση ότι χωρίς τη μαζική λαϊκή συμμετοχή τίποτα δεν ανατρέπεται και τίποτα δεν οικοδομείται. Με την επίγνωση ότι η δύναμη του λαού από την στιγμή που θα εκδηλωθεί είναι αστείρευτη και ασυγκράτητη. Καλή χρονιά.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Ο εφιάλτης της κρίσης δεν τελειώνει

Η κεντρική πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης εδώ και αρκετό καιρό είναι ότι τα βάσανα του ελληνικού λαού τελειώνουν, ότι έχει αρχίσει να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ και ότι η κρίση αρχίζει σιγά-σιγά να αποτελεί παρελθόν.
Βασικό επιχείρημα είναι η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό του 2014 και η πιθανότητα για έξοδο στις αγορές με έκδοση πενταετών ομολόγων στο δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς. Μόνιμη επωδός είναι ότι το 2013 ήταν η δυσκολότερη χρονιά για το λαό, ότι δε θα ξανάρθει τέτοια χρονιά και ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα θα αρχίσουν να βελτιώνονται. Ακόμα και η πρωτοβουλία των «58» για την κεντροαριστερά βασίζει όλο της το εγχείρημα στην εκτίμηση ότι η ανάπτυξη έρχεται.
Αντίστοιχες είναι και οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, με τελευταίο τον Μπαρόζο στην τελετή για την ελληνική προεδρία, οι οποίοι λένε ότι αναγνωρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης και τις θυσίες του ελληνικού λαού και ότι, παρότι δε μπορούν να μιλήσουν για την αρχή του τέλους της κρίσης, βλέπουν ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση και ότι σύντομα θα αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα. Ενώ και από την αμερικάνικη πλευρά υπάρχουν τέτοια σημάδια, όπως η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας τη Ελλάδας από τη Moody’s το Νοέμβρη και τα πρόσφατα δημοσιεύματα σε αμερικάνικες εφημερίδες που μιλούν για ενθαρρυντικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
Η πραγματικότητα, βέβαια, που ζει καθημερινά ο ελληνικός λαός δεν του επιτρέπει τέτοιες αισιοδοξίες. Η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω από το 27% και οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνεχίζονται, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν κατρακυλήσει, ενώ έχει αρχίσει να γίνεται καθεστώς το να μην καταβάλλονται στους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή η φορολογία κυριολεκτικά ρημάζει τις λαϊκές οικογένειες και οι κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, καταθέσεων και σπιτιών είναι στην ημερήσια διάταξη. Οσο για τις κοινωνικές παροχές; Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται στο χώρο της υγείας για να συμπεράνει ότι ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
Φτάσαμε, παρόλ’ αυτά, στον πάτο του βαρελιού; Μήπως, δηλαδή, η κατάσταση έφτασε εκεί που έφτασε και από ‘δω και πέρα δε μπορεί παρά να σταθεροποιηθεί ή και να βελτιώνεται με αργά βήματα; Με άλλα λόγια, τέλειωσαν τα αντιλαϊκά μέτρα; Και πάλι οι ίδιοι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί απαντούν κατηγορηματικά πως όχι! Η περίφημη κινητικότητα στο δημόσιο έχει δρόμο ακόμα και οι στόχοι για τις απολύσεις παραμένουν. Στην υγεία μπορεί να πάρθηκε πίσω το εικοσιπεντάρι για την εισαγωγή στο νοσοκομείο, αλλά το σχέδιο διάλυσης έχει κι αυτό πολύ μέλλον. Το ασφαλιστικό φαίνεται ότι θα ανοίξει σύντομα, με μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και, ενδεχομένως, αυξήσεις στις εισφορές. Η καθυστέρηση στην καταβολή του μισθού σχεδιάζεται να νομοθετηθεί.
Μήπως, όμως, το κλίμα θα αλλάξει τώρα που ο Σαμαράς θα μας φέρει την ανάπτυξη; Για το τι εννοούν ανάπτυξη δε μας άφησε καμιά αμφιβολία ο Χρυσοχοΐδης, που θεώρησε μεγάλη επιτυχία την επανάληψη των έργων των αυτοκινητοδρόμων, με ανανεωμένες, όμως, συμβάσεις παραχώρησης που ανέβασαν τα διόδια ακόμα πιο ψηλά!
Πίσω από τις κυβερνητικές δηλώσεις πρέπει να δούμε τις πραγματικές πολιτικές αιτίες. Η κυβέρνηση πρέπει να δικαιολογήσει την πολιτική της και να δείξει ότι φέρνει κάποια αποτελέσματα εκτός από το να εντείνει συνέχεια την επίθεση. Αντίστοιχες είναι και οι επιδιώξεις των Ευρωπαίων, οι οποίοι συνεχώς επαναλαμβάνουν την επιτυχία του προγράμματος διάσωσης της Ιρλανδίας και τις θετικές εξελίξεις στην Ισπανία (αλήθεια εκεί μειώθηκε η ανεργία;). Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές τους απασχολούν όλους και θα ήθελαν να μετριάσουν το ενδεχόμενο να εκφραστεί μαζικά η οργή του κόσμου απέναντι στην πολιτική τους.
Η κυβέρνηση έχει τη στήριξη των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων κι αυτό φαίνεται στις απανωτές δηλώσεις συμπάθειας που γίνονται προς αυτήν. Η στήριξη δίνεται, όμως, για να συνεχίσει να προωθείται η επίθεση με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση. Γι’ αυτό και δε λείπουν και οι αφόρητες πιέσεις από την τρόικα, όπως και οι εκτιμήσεις ότι θα χρειαστεί νέο μνημόνιο, νέο κούρεμα του χρέους και, προπαντός, νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Από κει και πέρα, ακόμα και το πιο αισιόδοξο σενάριο να σκεφτεί κανείς, αυτό θα είναι, ουσιαστικά, εφιαλτικό για το λαό. Η κρίση δεν είναι η ίδια για όλους. Αυτός που την πληρώνει είναι ο λαός και αυτός χάνει όλο και περισσότερα κάθε μέρα που περνάει. Ακόμα και να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει, ο λαός είναι χαμένος και θα συνεχίσει να χάνει ακόμα περισσότερο. Ακόμα και να μην παρθούν άλλα μέτρα, η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα χειροτερεύει. Πόσο μάλλον που θα παρθούν…
Η κρίση είναι, στην ουσία της, μια ταξική αναμέτρηση. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δείχνει το πραγματικό απάνθρωπο πρόσωπό του και είναι αποφασισμένο να αφαιρέσει από τους λαούς όσα δικαιώματα και κατακτήσεις κέρδισαν με αίμα εδώ και δεκαετίες. Βυθισμένο το ίδιο στην κρίση του, τη φορτώνει στους λαούς και προετοιμάζεται για να λύσει τις δικές του εσωτερικές διαφορές και αντιθέσεις.
Αυτή η κατάσταση δε θα ανατραπεί αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση! Οι καλύτερες μέρες που τάζει ο Τσίπρας είναι το ίδιο απατηλές με την ανάπτυξη που τάζει ο Σαμαράς. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από έναν καλύτερο και σκληρότερο διαπραγματευτή με την τρόικα. Εχει ανάγκη από μια Αριστερά που θα βγαίνει μπροστά, θα παλεύει, θα συγκρούεται με τον ταξικό εχθρό κι έτσι θα εμπνέει το λαό να αγωνιστεί μαζικά και αποφασιστικά για το δικαίωμά του να ζει.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Τώρα και σκουπιδότοπος πέρα από πεδίο βολής φτηνό

Το ότι η χώρα, με γνώση και επιλογή της αστικής τάξης, ήταν πάντα ξέφραγο αμπέλι των ιμπεριαλιστών, εμείς τουλάχιστον και το γνωρίζαμε και με τόλμη το καταγγέλλαμε πάντα.
Στις μέρες μας, οι φονιάδες και ληστές των λαών ιμπεριαλιστές έχουν επιδοθεί στο ρήμαγμα μέσα από την οικονομική λεηλασία και καταστροφή της χώρας βυθίζοντας τον κόσμο της δουλειάς στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Παράλληλα με τα μνημόνια διαρκείας, ενισχύουν τους χαφιεδο-μηχανισμούς τους, απλώνουν τις βάσεις τους και μετατρέπουν παραπέρα τη χώρα σε πεδίο βολής φτηνό. Η αστική τάξη ένεκα του χαρακτήρα της, όσο στριμώχνεται επικίνδυνα η ίδια, άλλο τόσο -και ακόμη πιο επικίνδυνα για το λαό- βαθαίνει το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης μήπως σώσει ό, τι μπορεί να σώσει για την ίδια και το ρόλο της. Εκλιπαρεί για ό, τι της δώσουν και στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα δοσμένο. Η μόνη «βάσιμη» ελπίδα της είναι η πάντα ευάλωτη βιομηχανία του τουρισμού, πάντα εξαρτώμενη από τη συγκυρία στην περιοχή και απ’ τα υψηλά συμφέροντα των μεγάλων tour operator.
Στ’ όνομα του τουρισμού βγάζει στην παρανομία κάθε λαϊκή κινητοποίηση, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Όμως αποτελεί ερωτηματικό αν και σε ποιο βαθμό θα τολμήσει ν’ αντιδράσει στην είδηση πως η θαλάσσια περιοχή δυτικά του νομού Χανίων και ανάμεσα σε Κρήτη-Μάλτα-Λιβύη θα γίνει χαβούζα για τους τόνους των επικίνδυνων χημικών της Συρίας. Όπως τονίζει ο καθηγητής Γιδαράκος του Πολυτεχνείου Κρήτης στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 8-1-2014, η υδρόλυση που προβλέπεται για την υποτιθέμενη καταστροφή τους δε φτάνει για μια σειρά επικίνδυνες χημικές ουσίες που εμπεριέχονται στις τεράστιες ποσότητες του χημικού οπλοστασίου της Συρίας. Σύμφωνα με το δημοσίευμα που βασίζεται σε ρεπορτάζ του BBC, καμία επίσημη αντίδραση δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής από ελληνικής πλευράς ενώ μια σειρά κυβερνητικοί αρμόδιοι δηλώνουν άγνοια, την ίδια ώρα που απαγορεύονται διαδηλώσεις και ετοιμάζονται φιέστες στα Ζάππεια για τους ιμπεριαλιστές. Οι ειδήσεις λένε ότι τα πλοία είναι φορτωμένα με τα χημικά και πλέουν ήδη στα χωρικά ύδατα της Συρίας.
Οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί τους είναι επικίνδυνοι και ικανοί για όλα. Έχουν άλλωστε πράξει πολύ χειρότερα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Πουλούν και χρησιμοποιούν οι ίδιοι χημικά, ουράνιο και άλλα επικίνδυνα όπλα επί ζωντανών στόχων. Γιατί να διστάσουν για κάτι σαν αυτό που δημοσιοποιείται, τώρα μάλιστα που πρόκειται για την καταστροφή των χημικών όπλων ενός «κακού» της περιοχής;
Ο μόνος τρόπος για να πάψει να καταστρέφεται η χώρα μας, όπως και η ευρύτερη περιοχή, είναι ο λαός μας και όλοι οι λαοί να γίνουν υπολογίσιμη δύναμη μέσα από τους αγώνες τους κόντρα σε ντόπιους και ξένους δυνάστες ή αλλιώς κόντρα σε ελεεινές υποτακτικές αστικές τάξεις που ποντάρουν τη διαιώνισή τους στο σβέρκο των λαών υπηρετώντας με κάθε τρόπο τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους.
Όχι στη μετατροπή της Μεσογείου σε χαβούζα χημικών όπλων.
Καμιά χρήση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Πρωτοβουλία Αντίστασης
ΧΑΝΙΑ 8-1-2014

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Με αφορμή το εισιτήριο των 25 ευρώ στα κρατικά νοσοκομεία

Δεν έχει σημασία αν ψηφίστηκε επί υπουργίας Λοβέρδου, αν διατηρήθηκε στη συνέχεια ή αν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί από 1/1/2014, όπως προβλεπόταν. Σημασία έχει η κατεύθυνση στη βάση της οποίας πάρθηκαν και παίρνονται ανάλογες αποφάσεις από τρόικα και κυβέρνηση.
Ο σάλος που προκλήθηκε έχει ασφαλώς ως αιτία την διευρυνόμενη καθημερινά λαϊκή δυσφορία απέναντι στην συνολική αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική και στην συγκεκριμένη περίπτωση στο χαράτσι της νοσηλείας σε νοσοκομείο. Ταυτόχρονα ανέδειξε και ορισμένες «αρρυθμίες» του συγκυβερνητικού σχήματος και της συνοχής του. Η προσωρινή λύση της μετακύλισης του ισοδύναμου στον καπνό και τα τσιγάρα καθόλου δεν πρέπει να θεωρείται ούτε ότι παραιτούνται τα επιτελεία από την επίθεσή τους, και μέσα απ' αυτό το μέτρο, στο δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη ούτε ότι θα μειωθεί η τιμή καπνού και τσιγάρων κατά 0,05 ευρώ το πακέτο στο μέλλον.
Δικαιολογητική βάση για την επιβολή του εισιτηρίου στα κρατικά νοσοκομεία είναι το γεγονός ότι «δεν υπάρχουν λεφτά». Και γιατί, παρακαλώ; Γιατί οι προϋπολογισμοί τους είναι πετσοκομμένοι για εφέτος κατά 300 εκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει βέβαιη οικονομική ασφυξία, περικοπές, μειώσεις λειτουργιών, υποδομών και προσωπικού. Μέσα σ’ αυτά τα οικονομικά δεδομένα, τα 40.000 ευρώ ετησίως από την εφαρμογή του μέτρου θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό. Η ουσία, φυσικά, βρίσκεται αλλού και δεν είναι άλλη από την εμπέδωση στην κοινωνία του δόγματος ότι «το τζάμπα πέθανε» και όποιος έχει ανάγκη περίθαλψης θα έχει λίγες και ακριβές επιλογές. Από την άποψη αυτή -χωρίς να προβλέπουμε την οικονομική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων με ένα επιπλέον χαράτσι- η συγκεκριμένη κίνηση έχει, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, πρώτα και κύρια ποιοτικά και όχι ποσοτικά χαρακτηριστικά.
Άποψή μας είναι ότι οι δυνάμεις του συστήματος εντός και εκτός Ελλάδας δεν θα παραιτηθούν από τη συγκεκριμένη πολιτική τους. Αυτό δείχνει και η απρόθυμη σιωπή των επιτελείων της τρόικας με την «εξεύρεση ισοδύναμων μέτρων» αλλά και η στάση του Α. Γεωργιάδη ότι «παρ' όλο που βρέθηκαν τα ισοδύναμα, δεν συμφωνεί και έπρεπε να εφαρμοστεί το μέτρο του εισιτηρίου». Ολοφάνερος ο πολιτικός χαρακτήρας αυτών των στάσεων, νομίζουμε. Για γέλια, φυσικά και η στάση του ΠΑΣΟΚ που δήθεν πρωτοστάτησε στην κατάργηση του εισιτηρίου, όταν και το ίδιο το είχε ψηφίσει.
Η ντρίπλα-μανούβρα της κυβέρνησης για το εισιτήριο πρέπει να ερμηνευτεί στη βάση δύο παραγόντων. Πρώτον, της πίεσης του κόσμου (η εικόνα των διαμαρτυριών εισαγόμενων για νοσηλεία ασθενών σε πολλά νοσοκομεία κατά τη μια εβδομάδα περίπου που εφαρμόστηκε είναι χαρακτηριστική, σε συνδυασμό με αιτήσεις για επιστροφή των 25 ευρώ όσων πλήρωσαν) και δεύτερον, της έναρξης αντιδράσεων-κινητοποιήσεων σε μια σειρά νοσοκομεία από τους υγειονομικούς με τη μορφή κλεισίματος των ταμείων τους.
Ας μην υποτιμάμε, ωστόσο, το σύστημα. Η «λύση» που τελικά προκρίθηκε -υπήρχαν τρεις πάνω στο τραπέζι- μπορεί, σύμφωνα με δημοσιογραφικές εκτιμήσεις, να υπερκαλύψει τον στόχο των 40.000 ευρώ ετησίως επιβαρύνοντας τους καπνιστές, κομμάτι του λαού. Ταυτόχρονα, φρόντισε έγκαιρα να κρατήσει την «αντιπαράθεση» και την «λύση» της σε αυστηρά κοινοβουλευτικά πλαίσια, προσδίδοντας «αίγλη» στο κοινοβούλιο και τους «αγώνες» μέσα σ’ αυτό. Πρόκειται για μια επικίνδυνη αντίληψη που απαξιώνει το βασικό μέσο για την επίτευξη λαϊκών στόχων πάλης-αιτημάτων, τον μαζικό, μαχητικό, αποφασιστικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα.
Κίνηση τακτικής, λοιπόν, από πλευράς κυβέρνησης. Το σίγουρο είναι ότι θα επανέλθει σύντομα μ’ αυτήν ή την άλλη μορφή. Και τότε δεν θα «ξανασώσει» το λαό κανένας κοινοβουλευτικός αγώνας και κανένα «ισοδύναμο». Πράγματι, η «παράκαμψη των συμφωνηθέντων» είναι κάτι που σίγουρα δεν καταπίνεται εύκολα από τους ξένους δυνάστες. Και με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης «μας» και την προϊστορία, έχουν πάντα τον τελικό λόγο.
Το πεδίο της αντιπαράθεσης του λαού με την πολιτική που προσπαθεί να καταργήσει το δικαίωμά του στην ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ παραμένει τραγικά ορθάνοιχτο. Το ζητούμενο είναι να το κατανοήσουν στη ολότητά του και ως προς όλες του τις συνέπειες και οι δυνάμεις που μιλούν εξ ονόματός του.

Σπύρος Παπακωνσταντίνου

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Αναμόχλευση σκανδάλων στο πλαίσιο απρόβλεπτων πολιτικών αναταράξεων

Ο κόσμος της δουλειάς, ο κόσμος που παράγει όλο τον πλούτο ζει στη φτώχεια και σ’ ένα μεγάλο ποσοστό κρυώνει, πεινά, αρρωσταίνει και πεθαίνει. Αυτό όπως συνηθίζουμε να λέμε από την πλευρά μας είναι το ΜΕΓΑ σκάνδαλο και φυσικά δεν είναι συγκυριακό. Σκάνδαλο εν τέλει είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζεται και στηρίζει την εκμετάλλευση της μεγάλης μάζας των παραγωγών του πλούτου από μια χούφτα σαπρόφυτα του κεφαλαίου, των πολιτικών λακέδων του και των μηχανισμών του.
Οι Λιάπηδες, οι Τομπούλογλου, οι Τσοχατζόπουλοι και ο κάθε Κάντας σίγουρα αφθονούν σ’ εξαρτημένες χώρες σαν τη χώρα μας, μα δε λείπουν ούτε από τις χώρες υποδείγματα του καπιταλισμού. Όλοι αυτοί και πλήθος ανώτερων και κατώτερων έρχονται με μίζες και άλλες «νόμιμες» και παράνομες έννοιες να συνδράμουν στην πιο ευέλικτη λειτουργία του συστήματος υπέρ των τμημάτων εκείνων του κεφαλαίου που σε κάθε χώρα και σε κάθε συγκυρία έχουν το πάνω χέρι.
Στη χώρα μας, η διαπλοκή των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου με τμήματα του πολιτικού προσωπικού που συνήθως διαπερνά οριζόντια τα κόμματα, επισφραγίζεται πάντα με την εύνοια αυτού ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου. Καθοριστικός πάντα ο ρόλος των ΗΠΑ και ιδιαίτερα ενισχυμένος, μετά και τα μνημόνια, ο ρόλος της Γερμανίας. Το «ανήκομεν στην Δύση» δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ούτε καν από το νεότερο Καραμανλή που έκφρασε σοβαρές μα ανεκπλήρωτες βλέψεις τμημάτων της αστικής τάξης προς Ρωσία, με τις πλάτες τότε της Γερμανίας. Κομψά ή και ιδιαίτερα άκομψα, τα όποια ξεστρατίσματα αντιμετωπίστηκαν και αυτό συνεχίζει να γίνεται.
Ο Τσοχατζόπουλος είναι στη φυλακή για το TOP M1, το ίδιο και ο εκλεκτός του Πούτιν, άγιος Εφραίμ. Οι πύραυλοι S300 που θα πλαισίωναν το πάλε ποτέ φιλόδοξο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου αντί να πάνε στην Κύπρο βρέθηκαν για χρόνια παροπλισμένοι στην Κρήτη, για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να πραγματοποιήσουν βολή πριν δύο μήνες στο Πεδίο Βολής Κρήτης δίπλα στη βάση των ΗΠΑ, στη Σούδα.
Δε γνωρίζουμε κατά πόσο η υπόθεση Λιάπη σχετίζεται με νέο πάγο στον Καραμανλή, μα δε μας φαίνεται καθόλου τυχαίος ο χρόνος που ανακαλύφθηκαν οι πλαστές πινακίδες και τα παράνομα σαλέ του δύσμοιρου ανιψιού του εθνάρχη. Και αυτό γιατί στον ίδιο χρόνο είχε ήδη ξανανοίξει απειλητικά η υπόθεση των εξοπλιστικών, με τον Κάντα να δίνει πρόσωπα και πράγματα και τις διαδρομές μίζας πολλών εκατομμυρίων αυτή τη φορά από γερμανικές εταιρείες οπλικών συστημάτων.
Ασύγκριτα μικρότερη η υπόθεση Τομπούλογλου, στελέχους της ΝΔ, έδωσε όμως και αυτή τροφή στην καλλιέργεια κλίματος σκανδάλων σε καθημερινή βάση για βδομάδες, την ώρα που κρίσιμες πολιτικές διεργασίες είναι σ’ εξέλιξη στο πλαίσιο ενός χρεοκοπημένου στα μάτια του λαού πολιτικού συστήματος.
Δεν είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού το μόνο ζητούμενο. Είναι δεδομένες οι συγκρούσεις στο παρασκήνιο προκειμένου να διαμορφωθούν οι πολιτικοί όροι για να συνεχιστεί η επίθεση. Δεδομένες στο πλαίσιο ενός συμβολαίου των ιμπεριαλιστικών αφεντικών που επιδρά πάνω του η αστάθεια της κρίσης, ο συνολικότερος ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η γεωπολιτική ρευστότητα και αναστάτωση στην ευρύτερη περιοχή.
Οι κωλοτούμπες του Ερντογάν, προκειμένου να επιβιώσει όσο μπορεί στο περιθώριο που του δίνει η ισχύς που έχει για κάποια χρόνια αναπτύξει, είναι χαρακτηριστικές της αυξημένης αναστάτωσης που προκαλούν οι κινήσεις των βασικών ιμπεριαλιστών που παρεμβαίνουν στην περιοχή. Αν αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία του μέχρι πρόσφατα πανίσχυρου Ερντογάν, ας σκεφτούμε τη θέση του πολιτικού προσωπικού που κατέχει ή διεκδικεί τη διαχείριση του συστήματος στη χώρα μας.
Η Ελευθεροτυπία ανοίγει το ζήτημα των εξοπλιστικών και στις 7 Γενάρη αποσπά αποκαλυπτική συνέντευξη από τον Τραγάκη που αποκαλύπτει πως «Πριν από 10 χρόνια είχαμε τεκμηριώσει πλήρως την ανάμειξη για το TOP M1 και το TPQ-37 του Άκη Τσοχατζόπουλου στις μίζες της εταιρείας Ντρουμίλαν αλλά και του Γιάννου Παπαντωνίου στο πάρτι των προμηθειών στις ένοπλες δυνάμεις. Αλλά δυστυχώς εκεί σταματήσαμε». Στις 8 Γενάρη, η Ελευθεροτυπία προκαλεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση καυτηριάζοντας με άρθρο της Αντωνίας Ξύνου τη στάση σιγής ιχθύος που τηρούν όλα τα κόμματα. Ο Τραγάκης εκθέτει πράγματι τον ίδιο τον εαυτό του και ο μόνος που εξ ανάγκης τον διαψεύδει είναι ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Πλέον με τις αποκαλύψεις Κάντα, αποκαλύπτεται η διαδρομή εκατομμυρίων σε συγκεκριμένα στρατιωτικά στελέχη. Προφυλακίστηκε μετά την απολογία του την Παρασκευή 3 Γενάρη ο 78χρονος Δ. Παπαχρήστος, εκπρόσωπος της γερμανικής εταιρείας «wegmann», ενώ νωρίτερα είχε αφεθεί ελεύθερος ο 83χρονος αντιπρόσωπος της επίσης γερμανικής εταιρείας ΑΤΛΑΣ, Π. Ευσταθίου, με περιοριστικούς όρους.
Έρευνα και στη Γερμανία ξεκίνησε αναγκαστικά μετά τις αποκαλύψεις ο εισαγγελέας Μονάχου σύμφωνα με το «Spiegel» το οποίο σημειώνει πως έρευνα ξεκίνησαν οι αρχές του Μονάχου και το 2004, όμως τότε δεν είχαν τη συνδρομή της ελληνικής πλευράς…
Η γερμανική εταιρεία εξοπλισμών (KMW) αρνείται τις κατηγορίες για δωροδοκίες κατά την πώληση αρμάτων μάχης «Leopard 2» στην Ελλάδα και απαντά με ανάθεση της σχετικής έρευνας σε επιτροπή ανεξάρτητων ειδικών.

Οσμή πολιτικών αναταράξεων
Οι 58 προβάλλονται αλλά δε φαίνεται να τραβάνε, ο Σημίτης εμφανίζεται αλλά τα σκάνδαλα με τα εξοπλιστικά πλήττουν ευθέως και το βίο της πρωθυπουργίας του. Ο Βενιζέλος μοιάζει να πνίγεται αλλά αλληλοστηρίζεται με το Σαμαρά και όσο επιβιώνει η κυβέρνηση δίνει τις μάχες του. Ο Σκανδαλίδης καλοβλέπει συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ και όλα αυτά την ώρα που το νέο success story του Σαμαρά με την ευρωπαϊκή προεδρία πνίγεται σε σκάνδαλα και σε επιθέσεις του ξένου, κυρίως γερμανικού, τύπου.
Είναι σαφές πως οι γερμανοί μέσω του τύπου και υψηλόβαθμων στελεχών τους ρίχνουν ξανά τα δηλητηριώδη βέλη τους κατά παντός υπευθύνου, μια και αυτή τη φορά πλήττονται και καυτηριάζονται όχι οι «παράνομες» σχέσεις του ντόπιου συστήματος με τη Ρωσία, αλλά με τη Γερμανία. Πλήττονται και εκβιάζονται ευθέως πολιτικά και άλλα πρόσωπα που υπηρέτησαν έως πρακτόρευσαν γερμανικά συμφέροντα σαν το Σημίτη και την τότε κυβέρνησή του, ενώ ενισχύεται το αντι-γερμανικό κλίμα στην Ελλάδα με την αποκάλυψη «δουλειών» γερμανικών εταιρειών.
Οι δικαστές είναι στο στόχαστρο και στην πίεση πολύ πριν την υπόθεση Χ. Ξηρού, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά πιέζεται με τα εξοπλιστικά, με τα 65 cd στα πρότυπα της λίστας Λαγκάρντ. Και αυτά την ώρα, παρά το προεκλογικό επικοινωνιακό παιγνίδι και τη φιλότιμη συνδρομή Μπαρόζο, η λαϊκή οργή φουντώνει με βάση την καθημερινή πραγματικότητα της άγριας φτώχειας και δυστυχίας που δε σταματά ν’ απλώνεται στο λαό.
Η ιστοσελίδα του αμερικάνικου CNBC υποστήριξε ότι αναμένονται «νέες ανατροπές στη χώρα από την οποία ξεκίνησε η κρίση». Βλέπει ακόμη πως η πτώση της δημοφιλίας της κυβέρνησης θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκλογές το 2014. Δεν ξέρουμε πόσο το CNBC εκφράζει τη θέληση αυτή τη στιγμή βασικών κέντρων στις ΗΠΑ, όμως η αστάθεια είναι ξανά δεδομένη στη χώρα και δυστυχώς αυτή τη φορά χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στο λαό να εκφράσει την οργή του στους δρόμους.
Δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε προβλέψεις για το πώς θα εξελιχθούν οι κόντρες και οι διαγκωνισμοί των ιμπεριαλιστών στη χώρα, ούτε ποιους ακριβώς θα χρησιμοποιήσουν και ποιους θα κάψουν προκειμένου να συνεχιστεί η δουλειά τους. Κρίσιμο το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους που από 115% του ΑΕΠ πριν μας σώσουν, τώρα είναι στο 178% του ΑΕΠ. Κρίσιμο γιατί από τη μια μπορεί να επιδράσει στις εδώ εξελίξεις, από την άλλη καθορίζεται από την ευρύτερη ενδο-ιμπεριαλιστική σύγκρουση στο πλαίσιο της κρίσης. Όμως το ζήτημα που επιδιώκουμε αναλύοντας μ’ αυτό τον πολιτικό τρόπο τις εξελίξεις, δεν είναι να κάνουμε παραπάνω προβλέψεις απ’ αυτές που μπορούμε και μπορεί ο καθένας που είναι έξω απ’ το πλαίσιο του συστήματος.

Η υπόθεση του λαού
Το ζητούμενο για μας είναι να αποκαλύψουμε στο λαό και τη νεολαία πως όσο οι δρόμοι δε πλημμυρίζουν από απεργίες και διαδηλώσεις, όσο κυριαρχούν στην αριστερά αντιλήψεις κυβερνητισμού, εκλογικού κρετινισμού και απόψεις φοβικές στην αγωνιστική έκφραση της μαζικής λαϊκής οργής, τόσο οι όποιες εξελίξεις θα ψήνονται και θα κρίνονται στο πλαίσιο των ντόπιων και ξένων παραγόντων που όλοι μαζί συνιστούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού.
Με διαγκωνισμούς, με σκάνδαλα, με καψίματα ιδιαίτερα των πιο υπέργηρων και παροπλισμένων, με χρήση νέων φερέλπιδων διαχειριστών αλλά και παλιών καραβάνων, με καρότο και μαστίγιο απέναντι στο λαό ή αλλιώς με πειθαναγκασμό που θα εναλλάσσεται με ωμό εκφασισμό της δημόσιας ζωής. Η πολιτική της φασιστικοποίησης σε κάθε περίπτωση έτσι κι αλλιώς καλά κρατεί και θα ενταθεί και παραπέρα. Τίποτα το καλό δε μπορεί να προκύψει μέσα από τις κόντρες και τα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση μέσω σκανδάλων που «αποκαλύπτονται».
Να συμβάλλουμε ψύχραιμα παρά τους υπαρκτούς κινδύνους και να διαμορφώσουμε πιο αποφασιστικά όρους, ώστε ο κόσμος της δουλειάς μέσα σε μια πορεία να μπορέσει να ξαναγίνει απειλή για το ΜΕΓΑ σκάνδαλο. Σ’ αυτό οφείλουμε να στοχεύουμε καθημερινά κόντρα σε κάθε λογής αυταπάτες για την πραγματική φύση του συστήματος που σπέρνουν όλες οι μπάντες της αριστεράς μας που εδώ και χρόνια λειτουργούν στο πλαίσιο και στις προδιαγραφές που βάζει το σύστημα.
Οι μαζικοί αγώνες στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης είναι και ανάγκη και δυνατότητα του λαού μας παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, το ζόφο και την επικινδυνότητα της περιόδου.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Ποιανού λεφτά μοιράζει ο Καρέλιας;

«Τον Μάρτιο ξεκινήσαμε … Μέσα σε λιγότερο από 10 μήνες καταφέραμε να πετύχουμε αύξηση κατά 10 ολόκληρες περίπου ποσοστιαίες μονάδες, το οποίο και αποτελεί επίσης νέο ρεκόρ για την εταιρεία μας» είπε ο μεγαλοβιομήχανος Καρέλιας στην καλοστημένη γιορτή διαφήμισης και μοίρασε τα μπόνους.
Ο Καρέλιας, όπως ο κάθε καπιταλιστής εργοδότης, αξιοποίησε τα μεγάλα κανάλια, τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, το διαδίκτυο και ό,τι άλλο προσφέρεται για να διαφημιστεί. Τώρα που δυσκολεύουν τα πράγματα στη διαφήμιση προϊόντων καπνού, αυτός -με πολύ λιγότερα έξοδα, μόλις 2,5 εκατομμύρια ευρώ- παίρνει το μεγαλύτερο τηλεοπτικό χρόνο, τις καλύτερες στήλες στις αστικές εφημερίδες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι τον εξυμνούν και, βέβαια, παρουσιάζεται σαν καλός εργοδότης που διανέμει τα κέρδη στους εργάτες, φροντίζει αυτούς και τις οικογένειές τους.

Τι πραγματικά έκανε ο Καρέλιας;
Εντατικοποιώντας τη δουλειά, με τους ίδιους περίπου εργαζόμενους (είχε και απολύσεις το 2013), χωρίς να ξοδέψει ούτε σεντ για την αύξηση της παραγωγής, αύξησε την υπεραξία. Ταυτόχρονα, μειώθηκε ο πραγματικός μισθός ακόμη και αν δεν έγινε ονομαστική μείωση, αφού, όταν προσέλαβε εργάτες με κάποιο μεροκάματο για μια συγκεκριμένη παραγωγή (π.χ. 1.000 τσιγάρα) τους χρησιμοποίησε για να παράξει συν 10%, δηλαδή 1.100 τσιγάρα.
Περιόρισε τη χρήση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, όπως αυτό της αναρρωτικής άδειας, αύξησε τους κινδύνους για την υγεία τους. Αφού και πέρυσι, στη γιορτή στο τέλος του χρόνου, μοίρασε τα βραβεία «των καλών και συνεπών εργατών», «των λιγότερων απουσιών», καταλαβαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι πήγαιναν και άρρωστοι στις δουλειές τους, για να πάρουν το μπόνους και να μην είναι οι επόμενοι απολυμένοι.
Διαίρεσε τους εργαζόμενους σε πολλές κατηγορίες (12 διαφορετικά μπόνους), τους έκανε μονάδες ή μικρές ομάδες με διαφορετικά φαινομενικά συμφέροντα, με στόχο να μην υπάρχει έδαφος συλλογικής συγκρότησης.
Δεν έκανε φιλανθρωπία, δεν έδωσε αυξήσεις στους μισθούς, δεν διένειμε τα κέρδη του. Έδωσε ένα ελάχιστο μέρος από αυτό που θα ξόδευε για διαφήμιση, ένα ακόμη μικρότερο μέρος από την υπεραξία σε μορφή επιδομάτων, για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του.

Σε ποιο έδαφος;
Δεν είχε τον αντίπαλο, αφού με το σωματείο είχε εργασιακή ειρήνη, όπως φαίνεται και σε ανακοίνωση του σωματείου για τις απολύσεις τον Οκτώβρη του 2013: «Ενώ στο εργοστάσιο λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την χώρα μας επικρατούσε εργασιακή ειρήνη και οι εργαζόμενοι έδιναν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για την αύξηση της παραγωγής…». Δεν είχε μόνο εργασιακή ειρήνη, αν κρίνουμε από την ομιλία του προέδρου του σωματείου που στην γιορτή το 2011 είπε: «Πρέπει, λοιπόν, να καταβάλλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια, για ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής, μέσα από παραγωγικότερη και ποιοτικότερη εργασία για καλύτερα αποτελέσματα».
Στην υπηρεσία του καπιταλιστή-εργοδότη και το σωματείο.
Και επειδή το αποτέλεσμα κρίνεται από το συσχετισμό δύναμης, στην περίπτωση του Καρέλια ο ισχυρός είναι αυτός. Έχει το κεφάλαιο, ένα πλήρες νομικό οπλοστάσιο που του εξασφάλισαν οι κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, που το ενίσχυσαν με μεσοπρόθεσμα και μνημόνια ΕΕ και ΔΝΤ. Ανίσχυροι είναι οι εργάτες, γιατί είναι ασυγκρότητοι και ο φυσικός τους εκφραστής, το σωματείο, είναι στην από κει μεριά.
Οι εργάτες έχουν υποχρέωση απέναντι στον εαυτό τους και τη γενιά τους να συγκροτηθούν, να καταλάβουν ποιο είναι το συμφέρον τους και να αντισταθούν. Να οργανώσουν τον αγώνα τους και να διεκδικήσουν αυξήσεις των μισθών, ενάντια στη λογική των μπόνους, να παλέψουν για αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς, ενάντια στην εντατικοποίηση.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »

Οριστικό λουκέτο στο εργοστάσιο ζάχαρης της Ξάνθης

Παραμονές Χριστουγέννων έβαλε οριστικό λουκέτο άλλο ένα εργοστάσιο στην Ξάνθη. Πρόκειται για το εργοστάσιο ζάχαρης της ΕΒΖ, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1972, απασχολούσε πάνω από 300 εργαζόμενους στις περιόδους καμπάνιας, αποψιλώθηκε και απαξιώθηκε σιγά-σιγά και σταμάτησε την παραγωγή του το 2008. Τότε η κυβέρνηση αποποιήθηκε μέρος της ποσόστωσης ζάχαρης, κλείνοντας τα εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης, υποσχόμενη παράλληλα ότι θα τα μετατρέψει σε εργοστάσια παραγωγής βιοαιθανόλης, μια υπόσχεση που κανείς δεν πίστεψε και που σύντομα αποδείχθηκε ότι ήταν μια ακόμη κοροϊδία.
Παραμονές Χριστουγέννων, οι εννιά εργαζόμενοι που είχαν απομείνει στο εργοστάσιο και λειτουργούσαν το τμήμα πωλήσεων ειδοποιήθηκαν από τη διοίκηση της εταιρείας ότι, ή θα μεταφερθούν στο εργοστάσιο που βρίσκεται στο Πλατύ ή θα πρέπει να ψάξουν αλλού για δουλειά (!). Πρόκειται για εργαζόμενους που βρίσκονται λίγα χρόνια πριν τη σύνταξη και που είχαν πάρει τη διαβεβαίωση ότι θα τελειώσουν τον εργασιακό τους βίο στο εργοστάσιο της Ξάνθης.
Παράλληλα, στις 20 Δεκέμβρη ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός για την πώληση του 82,33% της ΕΒΖ (η οποία έχει μοιραστεί σε «κακή» και σε «καλή» ανάμεσα σε ΑΤΕ και Πειραιώς), με τελικούς υποψήφιους αγοραστές ένα αμερικάνικο επενδυτικό fund και μια σέρβικη εταιρεία αμφιβόλου εγκυρότητας. Βρισκόμαστε δηλαδή λίγο πριν την ολοκληρωτική διάλυση μιας πρώην ισχυρής κρατικής εταιρείας που είχε πέντε εργοστάσια, απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους και έπαιρνε την παραγωγή εκατοντάδων τευτλοπαραγωγών.
Η ιστορία της ΕΒΖ, όπως και των συνεταιριστικών εργοστασίων, δείχνει με ανάγλυφο τρόπο τον μεταπρατικό και εξαρτημένο χαρακτήρα της αστικής «μας» τάξης και των κυβερνήσεών της. Δείχνει τα αποτελέσματα της ένταξης στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ΟΝΕ αλλά και την ουσία της «αναπτυξιακής προοπτικής» που ευαγγελίζεται και υλοποιεί η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτή η «αναπτυξιακή πολιτική» (ίδια με την πολιτική που ακολουθούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) έχει δώσει πλούσιους τους καρπούς της στην Ξάνθη: ΕΒΖ, ΣΕΒΑΘ, ΣΕΠΕΚ, Χαρτοποιία Θράκης, Γκρουπάλ, Αλουμίλ … τα πρόσφατα αποτελέσματά της. Κτίρια που καταρρέουν, εξοπλισμός που σκουριάζει ή πουλιέται για παλιοσίδερα, διάλυση δηλαδή του παραγωγικού ιστού (όποιου τέλος πάντων υπήρχε) και χιλιάδες απολυμένοι εργάτες.
Μ’ αυτήν την καταστροφική πολιτική πρέπει να αναμετρηθούν όχι μόνο οι 9 εργαζόμενοι της ΕΒΖ, που σήμερα χάνουν τη δουλειά τους, αλλά και οι υπόλοιποι απολυμένοι εργάτες των εργοστασίων που έκλεισαν, οι άνεργοι οικοδόμοι, που παλιότερα ζωντάνευαν τα γιαπιά όλης της χώρας, οι νέοι που αναζητούν κανένα «μαύρο» μεροκάματο στον μοναδικό «παραγωγικό κλάδο» τα καφέ-μπαρ, οι καπνοπαραγωγοί που αναγκάζονται να ξενιτευτούν, όλος ο λαός, που έχει καταδικαστεί από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά και τους ντόπιους υποτακτικούς τους σε «θάνατο». Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα.

OΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ »