Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Νοε 2012

Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους-απεργούς στο ΑΠΘ!

Σήμερα τα ξημερώματα, της Παρασκευής 30 του Νοέμβρη 2012 τα φαντάσματα ζωντάνεψαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στον ρόλο των χουντικών υπουργών Γκαντώνα και Σιφναίου, οι υπουργοί της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη. Στη θέση του πρύτανη των τανκς Σδράκα, ο πρύτανης Μυλόπουλος, που παρήγγειλε να γίνει η πιο οργανωμένη και τρομοκρατική επέμβαση της αστυνομίας στο ΑΠΘ, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και στον ρόλο των άθλιων προπαγανδιστών του ψεύδους, της συκοφαντίας και της πιο τοξικής και επικίνδυνης λάσπης, οι σύγχρονοι Γεωργαλάδες, δηλαδή τα τσιράκια-δημοσιογράφοι των εργολάβων καναλαρχών και μεγαλοεκδοτών. Μαζί τους, οι νεοναζί Χρυσαυγίτες, που βρήκαν ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο ενάντια στους αγώνες των εργατών. Άξιος ο μισθός όλων. Η σημερινή συγχορδία τους, θα γραφτεί στην ιστορία του εργατικού και φοιτητικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, στην ιστορία του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου και θα αποτελεί μνημείο αίσχους και καταφρόνιας.
Όλους αυτούς ο λαός μας, οι εργαζόμενοι άνθρωποι, η νεολαία, θα τους κατατάξουν στην μαύρη λίστα με τα φαντάσματα του παρελθόντος, στην λίστα αυτών που καταδικάζει η ιστορία. Γιατί στο Αριστοτέλειο υπάρχουν τέτοιες άγραφες αλλά αξέχαστες λίστες. Στην μια φιγουράρουν τύποι που συνεργάστηκαν με την εξουσία και την καταπίεση σαν τον φον Βιζουκίδη και τον Σδράκα και στην άλλη ακτινοβολούν αυτοί που δεν υπέκυψαν και προστάτευσαν το Πανεπιστήμιο και τους αγωνιζόμενους μέσα σε αυτό σαν τον αξέχαστο Χ. Θεοδωρίδη και άλλους που τίμησαν την θέση τους.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο την σημερινή εισβολή των ορδών των ΜΑΤ στον χώρο της Πρυτανείας του ΑΠΘ και την σύλληψη απεργών εργαζόμενων, που παλεύουν για δουλειά, αξιοπρεπή μεροκάματα και συνθήκες εργασίας, δηλαδή μερικά από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούν οι εντολοδόχοι της Τρόικας, των Μνημονίων και της κυβέρνησης που υπηρετεί τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τις πολυεθνικές και τους κάθε είδους εργολάβους. Καλεί τους εργαζόμενους και την νεολαία να σταθούν στο πλάι των εργατών που τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια και εγκληματίες, αυτοί που έκαναν την ζωή του ελληνικού λαού κόλαση ρίχνοντας την ζωή και τα δικαιώματα του στις χωματερές.

Απαιτούμε την αθώωση των εργαζόμενων που σέρνονται στα δικαστήρια γιατί υπεράσπισαν το ιερό δικαίωμα στην ζωή και την εργασία

Στηρίζουμε την υπερήφανη στάση των εργαζόμενων που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν τρομοκρατούνται και συνεχίζουν τον αγώνα.

Θεσσαλονίκη 30/11/2012
Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης

Αγωνιστικές Κινήσεις αει-τει
Κάτω τα χέρια από τους απεργούς εργολαβικούς
Καμία δίωξη

Εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής 30/11 και συγκεκριμένα στο κτήριο διοίκησης, όπου βρισκόταν εργολαβικοί εργαζόμενοι, και έγιναν 11 συλλήψεις. Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι βρίσκονται εδώ και πάνω από 70 μέρες σε απεργία και έχουν προχωρήσει σε κατάληψη της Πρυτανείας, ζητώντας τη μονιμοποίησή τους, αντιστεκόμενοι στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών που τους επιβάλει η Πρυτανεία και ο εργολάβος. Από τις προηγούμενες μέρες, ο Πρύτανης του ΑΠΘ Ιωάννης Μυλόπουλος, είχε ζητήσει εισαγγελική παρέμβαση και η απόφαση του εισαγγελέα, πάρθηκε ήδη από την Τρίτη.
Η καταπάτηση του ασύλου τείνει πλέον να γίνει συνήθεια το τελευταίο διάστημα, από την αστυνομία, ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, που καταργεί θεσμικά το άσυλο.
Βέβαια, αυτό δεν γίνεται σε τυχαία περίοδο. Τη στιγμή που μια σειρά κλάδοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, από τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων και τους ΟΤΑ, μέχρι τους Νοσοκομειακούς και τους εργαζόμενους στα Μέσα μαζικής μεταφοράς, η κυβέρνηση θέλει να δείξει πυγμή. Θέλει να τσακίσει κάθε αντίσταση ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, της φτώχειας και της υποτέλειας. Είναι το μόνο όπλο που της έχει μείνει, για να επιβάλει την πολιτική της και τις επιταγές της Τρόικα. Ξέρει ότι δεν έχει κανένα έρεισμα στο λαό και ότι δεν πιάνει πλέον σε κανέναν το παραμύθι για τις θυσίες που θα μας σώσουν και θα μας βγάλουν απ’την κρίση. Όσο για την ανάπτυξη που ευαγγελίζεται, ο λαός ξέρει ότι δεν θα αλλάξουν την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση. Ίσα-ίσα, που θα φέρουν έναν μόνιμο εφιάλτη στο λαό και στη νεολαία, με τις ειδικές οικονομικές ζώνες, το ξεπούλημα όλου του δημόσιου πλούτου στους Ιμπεριαλιστές, την απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης, τη διάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος, την εργοδοτική τρομοκρατία να μην έχει όρια, την αμοιβή με ένα ξεροκόμματο και όλα αυτά για τα συμφέροντα μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών.
Γι’αυτό χτυπάνε τον αγώνα των εργολαβικών υπαλλήλων. Γιατί ο αγώνας τους είναι αγώνας ενάντια σε όλη την βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων και της εξάρτησης. Γιατί φοβούνται το λαό που σιγά-σιγά οργανώνεται και φωνάζει «δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας». Γιατί φοβούνται ότι μπορεί αυτή η απεργία να βρει σύντομα συμμάχους, τους μόνιμους εργαζόμενους και τους φοιτητές, που πλήττονται άμεσα από αυτή την πολιτική. Γιατί με το πρόσχημα της υποχρηματοδότησης, απολύουν τους εργολαβικούς, με το ίδιο πρόσχημα απολύουν τους μόνιμους, με το ίδιο θα πετάξουν χιλιάδες φοιτητές έξω από το Πανεπιστήμιο, βάζοντας δίδακτρα και καταργώντας όλη τη φοιτητική μέριμνα, που ήδη έχει δρομολογηθεί.
Γι’αυτό κατήργησαν το άσυλο, για να μπορούν πλέον και μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου, όπου αναμένουν μαζικές αντιδράσεις, να φέρνουν τα όργανα καταστολής τους, για να εμποδίσουν τους φοιτητές αλλά και συνολικά το λαό, να έχει έναν χώρο, όπου θα μπορεί ελεύθερα να δρα, να οργανώνεται και να αγωνίζεται.
Γι’αυτό το λόγο, πρέπει κι εμείς οι φοιτητές να σταθούμε στο πλευρό των εργαζομένων, να παλέψουμε μαζί για το δικαίωμα στη δουλειά, με αξιοπρεπείς όρους, στη δημόσια-δωρεάν παιδεία, στις ελευθερίες έκφρασης και δράσης, μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και να ορθώσουμε ένα μέτωπο αντίστασης απέναντι σ’αυτήν την πολιτική.

• Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων
• Δικαίωση του αγώνα και των αιτημάτων τους
• Κάτω τα χέρια από το Άσυλο

Μπροστά στα νέα δεδομένα

Η ψήφιση των επονείδιστων μέτρων από μια συρρικνωμένη κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να της δίνει προσωρινά την αίσθηση ότι αντέχει, όμως στην πραγματικότητα έχει έντονα τα στοιχεία της πύρρειας νίκης. Το τσαλαπάτημα κάθε κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η ανοιχτή πλέον συνταγματική εκτροπή που εκτυλίχθηκε αυτές τις μέρες αποκάλυψε το διακοσμητικό ρόλο που έχουν αναλάβει οι βουλευτές των αστικών κομμάτων. Απογύμνωσε τη Βουλή από τις αυταπάτες που της έχουν προσδώσει όχι μόνο τα αστικά αλλά και τα ρεφορμιστικά κόμματα της Αριστεράς. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν περιμένουν, βέβαια, την έκφραση των διαθέσεων των βουλευτών για να επιβάλουν τα μέτρα που κυριολεκτικά σαρώνουν τη ζωή των εργαζομένων αλλά και το μέλλον αυτής της χώρας. Απαιτούν από το πολιτικό προσωπικό αυτής της εξαρτημένης χώρας να τα ψηφίσει χωρίς καν να τα έχουν διαβάσει, επειδή αυτό είναι το συμφέρον τους. 'Η απλώς να περάσουν ως πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς καν να χρειάζεται ψήφισή τους. Τελεία και παύλα. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η αστική τους δημοκρατία και όσοι ακόμη βαυκαλίζονται με κοινοβουλευτικές αυταπάτες για το ρόλο των αστικών θεσμών και κατ' επέκταση των εκλογών, για επαναδιαπραγματεύσεις και μάλιστα εντός της ΕΕ, θα πρέπει να πήραν τις απαντήσεις τους.
Όμως αυτή είναι η μια όψη της επίθεσης που εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια, που πήρε την πλέον επιθετική της μορφή τα δυο τελευταία, με τα απανωτά μνημόνια και μεσοπρόθεσμα που αποδεκάτισαν μεθοδευμένα και στοχευμένα ο,τιδήποτε η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι θεωρούσαν κατάκτηση και δικαίωμα. Ακόμη και τα μεσοστρώματα, πλέον, παραδίδονται "απογυμνωμένα" από κάθε κοινωνική και ταξική προστασία βορά στις επιθυμίες των ιμπεριαλιστών και των κεφαλαιοκρατών. Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ΕΟΖ. Και εδώ δεν χωράει καμία αυταπάτη πως "αν δεν τους σταματήσουμε, δεν θα σταματήσουν", σύνθημα που δεν αφορά μόνο τα μισθολογικά ή συνταξιοδοτικά αιτήματα αλλά και την ίδια τη δημοκρατία, έστω κι αυτή την αστική. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής απλώνεται παντού σαν πάχνη σε κάθε επίπεδο κοινωνικής έκφρασης.
Η άλλη και πιο σοβαρή όψη των τελευταίων εξελίξεων που σχετίζεται με την Αριστερά και τους εργαζόμενους είναι αυτή που επιτάσσει την αναγκαιότητα απολογισμού και ανασύνταξης του κόσμου της εργασίας και των φορέων του μετά από μια διετία αγώνων, απεργιών και συγκρούσεων. Γιατί μπορεί μεν να εκτιμάται ως πύρρειος η νίκη, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί. Να πειστεί, δηλαδή, ο εργαζόμενος κόσμος ότι μπορεί να αντισταθεί και να αποτρέψει την εξαθλίωση που του επιβάλλει ο καπιταλισμός. Πρέπει να πάρει απάντηση γιατί παρ' όλους τους αγώνες του δεν μπόρεσε να ματαιώσει κάποια, έστω, από τα μέτρα. Γιατί η επίθεση των ιμπεριαλιστών/καπιταλιστών, παρότι εξελίσσεται -και κατά τη δική τους διαπίστωση- εν μέσω αυξημένων κινδύνων κοινωνικών συγκρούσεων, κλιμακώνεται σε τέτοιον βαθμό που να μην δυσκολεύονται να "ρισκάρουν" ακόμη και τη συνοχή αυτής της τρικομματικής παρωδίας που λέγεται κυβέρνηση.
Σε συνθήκες τέτοιας σφοδρής επίθεση και ταξικών ανατροπών είναι κατανοητό ότι τα ξένα και ντόπια κέντρα εκτιμούν και επανεκτιμούν συνεχώς τα όριά τους πάντα σε συνάρτηση με τους γενικότερους ενδοϊμπεριλιστικούς ανταγωνισμούς και τις "αντοχές" των σχέσεων εξάρτησης που έχουν οικοδομήσει με το εγχώριο υποταγμένο προσωπικό, αλλά κυρίως σε συνάρτηση με τη δυναμική αντίστασης που εσωκλείει ο αντίπαλος και στη συγκεκριμένη φάση το σύνολο του λαού. Εδώ, πλέον, απαιτούνται αντίστοιχες αξιολογήσεις και επανακαθορισμοί από τις δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν τον εργατόκοσμο, το λαό, τη νεολαία.
Αν δεν προχωρήσουμε σε μια τέτοια συζήτηση, τότε το μαζικό κίνημα θα συνεχίζει να παρουσιάζει την εικόνα που είδαμε στις μετακαλοκαιρινές απεργίες, όπου απέναντι στην πλέον αντιδραστική κυβέρνηση αντιπαρατέθηκε ένα δυναμικό κατώτερο των απαιτήσεων αλλά κατώτερο και του δυναμικού που είδαμε το Φλεβάρη του 2012. Ένα δυναμικό που εκφράζει κυρίως το οργανωμένο, καθ οιονδήποτε τρόπο -συνδικάτα, κόμματα, οργανώσεις- κομμάτι των εργαζομένων. Να ερμηνεύσουμε τον απόηχο των πλατειών και των συλλαλητηρίων των 300.000 και βάλε του περασμένου χρόνου. Να εκτιμήσουμε όχι απλώς το θυμό και τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων αλλά και την απογοήτευση που έχει γεννήσει η αποτυχία αποτροπής των μέτρων αλλά και η επένδυση των αγώνων σε λύσεις διαμέσω των εκλογών.
Η ευκολία δραπέτευσης από αυτή την αναζήτηση μέσω της προβολής "προωθημένων" στόχων (έξω από την Ε.Ε., σπάσιμο δεσμών με ιμπεριαλιστές, επανασχεδιασμός της παραγωγής, εργατικός έλεγχος) ώστε να αποφευχθεί ο εγκλωβισμός των μαζών σε οικονομισμούς και η υπόσχεση για εύκολη επίτευξή τους, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω μιας διάχυτης αναταραχής που θα προκύψει, είτε τέλος μέσω της πίεσης σε μια αριστερή κυβέρνηση δείχνει να αφήνει αδιάφορες τις λαϊκές μάζες ωθώντας τες μάλλον προς τη διέξοδο ΣΥΡΙΖΑ, καθότι δεν τρώνε κουτόχορτο αλλά ξέρουν τι συνέπειες και τι απαιτήσεις έχουν αυτοί οι στόχοι. Δεν αρκεί η διαπίστωση ότι οι σποραδκοί αγώνες που ξεσπούν χωρίς να συνδέονται με άλλους που αναπτύσονται την ίδια περίοδο δεν αποβαίνουν νικηφόροι. Ούτε ότι οι 24ωρες τουφεκιές μιας ξεβρασμένης από τον εργατόκοσμο εργατοπατερίστικης ηγεσίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν δημιουργούν προϋποθέσεις ανατροπής της αντιλαϊκής επίθεσης. Οι διαπιστώσεις αυτές μπορεί να αρκούν σε κάποιους για να απογειωθούν στη γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Πρόκειται για πτήσεις που μπορεί να πραγματοποιούνται σε κομματικά γραφεία αλλά αποδεικνύονται -ακόμη και από τη μαζική συγκέντρωση της Τετάρτης στο Σύνταγμα- μετεωρισμοί των εμπνευστών τους.
Πόσο και ποιον, τελικά, οφέλησε ο εγκλωβισμός σε ψευτοδιλήματα περί μερικής, επιλεκτικής ή ολικής άρνησης του χρέους, ευρώ ή δραχμή, επαναδιαπραγμάτευση, μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Πάνω σε ποια διλήμματα το σύστημα στοιχειοθέτησε την απαίτηση για άμεση ψήφιση των μέτρων; Είναι τα ίδια ή όχι; Γιατί θα πρέπει να φυλακιστεί στο πεδίο που ορίζει το σύστημα η αντιπαράθεση της εργατικής τάξης;
Στη σπειροειδή κίνηση της ταξικής πάλης και οι δυο πόλοι της αντίθεσης αναδιατάσσουν τη θέση τους. Το λαϊκό κίνημα είναι φανερό ότι έχει κάνει άλματα σε σχέση με την προ κρίσης κινηματική του έκφραση. Από την αδράνεια και την εργατοπατερίστικη χειραγώγησή του πέρασε σε πολύμορφους και έντονους απεργιακούς αγώνες. Αναζήτησε την έξοδό του στο προσκήνιο έστω και σε αντίξοες συνθήκες (έλλειψη πρωτοβάθμιας οργάνωσης, έλειψη συνοχής ως τάξη, αιτήματα ρεφορμιστικά και ανεδαφικά).
Είναι φανερό ότι σήμερα βρίσκεται σε νέα σπείρα. Προσπαθεί να διδαχτεί από τις αποτυχίες του αλλά και από τις μικρές του νίκες. Ξαναεπιστρέφει στη συλλογικότητα και αναζητά τους τρόπους οργάνωσής του έξω και ενάντια στο χειραγωγημένο συνδικαλισμό. Μετρά τις δυνάμεις του και αναζητά μορφές έκφρασης της αντίστασής του στην εξαθλίωση. Δεν αρκείται στον επιούσιο, παρότι κι αυτός του λείπει, αλλά ξανασυζητά τον άλλο δρόμο που θα του δώσει όραμα και διέξοδο. Κατανοεί ότι οι λαϊκισμοί της μούντζας, του “κλέφτες-κλέφτες” και του “πάρτε το ελικόπτερο” έχουν δείξει τα όριά τους. Ταλαντεύεται για τη γρήγορη και "αναίμακτη" πρόταση που του προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνώσα αριστερά αλλά και για τη ματαιότητα των σημερινών αγώνων που του αποκαλύπτει η επίκληση της "λαϊκής εξουσίας" της Παπαρήγα. Κατανοεί όμως, επίσης, πολύ καλά ότι η επικράτηση των μικροαστικών στρωμάτων στην προηγούμενη φάση κατέγραψε μεν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις αλλά παράλληλα ανέδειξε τη ρηχότητα που περιείχε, επισφραγίζοντας ότι ο αγώνας είναι μακρύς, σκληρός και απαιτεί οργάνωση και αποφασιστικότητα. Και αυτά δεν τα διαθέτει ο "χυλός" που κυριάρχησε στις παλατείες αλλά εκείνη η τάξη που και αντοχές έχει και πείρα από τη χρόνια εκμετάλλευση που υφίσταται.
Απέναντι σ' αυτές τις σκέψεις και τους αναλογισμούς που βρίσκονται στο μυαλό των εργαζομένων, ανεξαρτήτως πώς διαμορφώνονται συμπεράσματα από αυτές, η Αριστερά στέκεται για άλλη μια φορά αμήχανη, ανιστόρητη, αδύναμη να σκεφτεί πέρα από τα όρια που της θέτει το ίδιο το σύστημα. Όπως αρνήθηκε να απολογηθεί γιατί έφτασε το εργατικό αλλά και το κομμουνιστικό κίνημα σ' αυτή την αποσάθρωση. Ποιοι ήταν οι κύριοι παράγοντες που από την έπαρσή της σαν "κόμμα της εργατιάς" ζητούσε 17% και Β΄κατανομή έφτασε να κυλίσει στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης; Αλλά και πώς ένα ευρωλιγούρικο μόρφωμα που μπαινόβγαινε στη Βουλή σήμερα διεκδικεί το ρόλο της κυβερνώσας αριστεράς που ζητάει μάλιστα εδώ και τώρα εκλογές. Σ' αυτό το χορό του Ζαλόγγου που εύκολα το γυρνάει σε τσάμικο, χωρίς να δίνει σε κανέναν λόγο, καλείται να εμπλακεί ο εργατόκοσμος για να ξαναμείνει μετέωρος με τις ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν.
Στη νέα σπείρα της ταξικής πάλης καλούμαστε ξανά όλοι να επανεκτιμήσουμε τα δεδομένα. Να δούμε τη νέα ύφεση όχι σαν έκφραση απογοήτευσης αλλά ως απαραίτητο στάδιο μετασχηματισμού των διδαγμάτων των προηγούμενων απεργιακών κυμάτων. Να ερμηνεύσουμε τις ταλαντεύσεις αλλά και τις βαθύτερες αναζητήσεις της εργατικής τάξης, που βλέπει πλέον πιο καθαρά μπροστά της με ποιον αναμετριέται. Το αν θέλει απλώς να επανέλθει στην προτεραία κατάσταση αλλά και τη διαφοροποίηση που άρχισε να διακρίνεται σε παγιωμένες από τη χρόνια αστική προπαγάνδα αλλά και τη δράση της ρεφορμιστικής αριστεράς αλήθειες, όπως είναι το ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς την ΕΕ, μπορούμε να βαδίσουμε και πέρα από τον καπιταλισμό, μπορούμε να συζητάμε για την ανατροπή του συστήματος. Δεν άλλαξαν μόνο οι όροι εργασίας και ζωής. Αλλάζει και ο τρόπος και το περιεχόμενο των αναζητήσεων και των στοχεύσεων της εργατικής τάξης. Συνακόλουθα της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Εδώ μάλλον βρισκόμαστε, εδώ πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις. Τέτοιες που να δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις των εργαζομένων, εμπιστοσύνη στη συλλογικότητα και όχι απογειώσεις που θα καταλήξουν αύριο σε νέες απαιτήσεις για διόρθωση ψήφου.

Αξιολόγηση, τρομοκρατία και απολύσεις

Κατατέθηκε η πρόταση της ομάδας εργασίας που έχει συστήσει το υπουργείο Παιδείας για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Η –προς «διαβούλευση»– πρόταση περιέχει μια ιδιαίτερα φλύαρη «έκθεση ιδεών» που στόχο έχει να αποσυμπιέσει τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών, προσπαθώντας να πείσει ότι στόχος της διαδικασίας δεν είναι η τιμωρία και η χειραγώγηση. Μια τέτοια περίοδο όμως η ουσία δεν μπορεί να κρυφτεί με λεκτικές ακροβασίες. Ας δούμε κάποιες βασικές παρατηρήσεις:
Παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, όπως ήταν αναμενόμενο η περιγραφή της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών καταλαμβάνει τις περισσότερες από τις 90(!) σελίδες της πρότασης. Παρακάμπτουμε τις αστειότητες της πρότασης («η αξιολογική διαδικασία δεν εστιάζει στον εκπαιδευτικό, αλλά στο έργο του εκπαιδευτικού και ειδικότερα στην αποτίμηση της ποιότητας του έργου του εκπαιδευτικού») και πάμε στην ουσία. Οι εκπαιδευτικοί –σύμφωνα με την πρόταση– θα αξιολογούνται από τον σχολικό σύμβουλο και τον διευθυντή του σχολείου:
«Την ευθύνη για τη σύνταξη της τελικής αξιολογικής έκθεσης του έργου των εκπαιδευτικών έχει ο σχολικός σύμβουλος και σε αυτήν χρησιμοποιείται περιγραφική κλίμακα, η οποία χαρακτηρίζει τον τρόπο επιτέλεσης του έργου τους (ελλιπώς, επαρκώς, πολύ καλά, εξαιρετικά). […] Οι εκπαιδευτικοί των οποίων το έργο αξιολογείται ως "επαρκές" είναι προακτέοι. [...] Οι εκπαιδευτικοί το έργο των οποίων έχει αξιολογηθεί ως «ελλιπές» σε κάποιο πεδίο, παρακολουθούν ενισχυτικό/διαμορφωτικό πρόγραμμα επιμόρφωσης και η αξιολόγησή τους στο συγκεκριμένο πεδίο επαναλαμβάνεται το επόμενο έτος».
Αλλού, αναφέρεται: «Σύμφωνα με επικρατούσες διεθνώς επιστημονικές αντιλήψεις (και τη σχετική ερευνητική βιβλιογραφία), οι εκπαιδευτικοί δεν θεωρούνται επαρκώς προετοιμασμένοι με βάση τις σπουδές στο πανεπιστήμιο για τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού έργου».
Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, σύμφωνα με την πρόταση, θα είναι ετήσια και περιοδική. Η ετήσια θα είναι έμμεση (μέσω της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας) και άμεση (από τον διευθυντή) που «αφορά την αξιολόγηση των παραμέτρων του διοικητικού-υπηρεσιακού έργου και της επαγγελματικής συνέπειας του εκπαιδευτικού». Η περιοδική (που μπορεί όπως αναφέρεται να είναι π.χ ανά 4 χρόνια) «συνδέεται με την επαγγελματική ανάπτυξη και εξέλιξη του εκπαιδευτικού και με υπηρεσιακές διαδικασίες του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως π.χ. είναι η επιλογή στελεχών». Με άλλα λόγια και σε συνδυασμό με το μισθολόγιο-βαθμολόγιο, υπονοείται ότι συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη (που γίνεται μέσω του φιλτραρισμένου περάσματος από βαθμό σε βαθμό). Από εκεί και πέρα γεννιέται βεβαίως το ερώτημα τι γίνεται με αυτούς που δεν κρίνονται… προακτέοι. Η περιοδική αξιολόγηση γίνεται από τον σχολικό σύμβουλο μέσα –υποτίθεται– από μια χρονοβόρα και πολύπλοκη διαδικασία ελέγχου των εκπαιδευτικών.
Από εκεί και πέρα χρήσιμο είναι και το απόσπασμα για την «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας»:
«Η σχολική μονάδα αποτελεί τον βασικό φορέα προγραμματισμού, εφαρμογής και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού της έργου. Η αξιολόγηση του έργου της γίνεται με τη διαδικασία της αυτoαξιολόγησης. Στην υλοποίηση του έργου της συνεργάζεται με τον οικείο σχολικό σύμβουλο, τη διοίκηση της εκπαίδευσης, τους ΟΤΑ, εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς φορείς και προαιρετικά με δημόσιες υποστηρικτικές δομές του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού έργου, τμήματα πανεπιστημίων και αναγνωρισμένους επιστημονικούς φορείς. […] Η "αξιολόγηση μεταξύ των εκπαιδευτικών" (peer evaluation) αποτελεί προαιρετική επιλογή των εκπαιδευτικών, αλλά συνιστά μια άτυπη μεν αλλά βασική ενδοσχολική υποστηρικτική δομή».
Με δυο λόγια: Αν οι εκπαιδευτικοί δεν ρουφιανεύουν ο ένας τον άλλον… προαιρετικά, υπάρχουν και οι δήμοι, οι «υποστηρικτικές δομές» και –βεβαίως– οι αναγνωρισμένοι επιστημονικοί φορείς! (Άραγε η Χρυσή Αυγή Λευκάδας που έστησε ΕΔΕ ενάντια σε δασκάλα, σε ποια κατηγορία ανήκει;)
Δεν έχουμε εδώ σκοπό να κουράσουμε με λεπτομέρειες που προβλέπει η πρόταση, γιατί θεωρούμε ότι μια σειρά «στρατηγήματά» της θα μείνουν στα αζήτητα. Και θα μείνουμε σε κάποιες διαπιστώσεις που έχουν μια αξία.
Το πολύπλοκο σχέδιο της πρότασης που απαιτεί και μια στρατιά σχολικών συμβούλων, εκτιμάμε ότι θα απλοποιηθεί και θα κρατήσει τις βασικές στοχεύσεις τού συστήματος σε σχέση με την αξιολόγηση. Το σύστημα δηλαδή τρομοκράτησης και προετοιμασίας λιστών για την ανεργία θα είναι πιο ευέλικτο και καθημερινό.
Στη φάση αυτή η ψήφιση ενός τέτοιου νόμου παρέα με το κλίμα ανασφάλειας, τρομοκρατίας και φόβου για την ανεργία λειτουργεί παραλυτικά και ως μπαμπούλας στους εκπαιδευτικούς.
Η σύνδεση του μισθού με την αξιολόγηση υπονοείται καθαρά στο απόσπασμα που περιγράψαμε παραπάνω. Από την άλλη, η σύνδεση των παραπτωμάτων (που δεν θα είναι έξω από τις αξιολογικές εκθέσεις) με τις απολύσεις είναι άμεση.
Η σύνδεση της αξιολόγησης με την «επιμόρφωση» είναι ρητή. Είναι φανερή η πρόθεση να γίνουν οι εκπαιδευτικοί κυνηγοί επιμορφώσεων, ελπίζοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσουν. Κάπου εδώ πρέπει να ζητηθούν διάφοροι λογαριασμοί από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες αλλά και τις δυνάμεις της Αριστεράς στην εκπαίδευση, που παρουσίαζαν το αίτημα της επιμόρφωσης χωρίς(;) να αντιλαμβάνονται σε ποιον μύλο έριχναν νερό.

Συμπερασματικά
Πέρα από τις φλυαρίες, η πρόταση του υπουργείου βαθμολογεί σαφώς και άρα κατηγοριοποιεί σχολεία και εκπαιδευτικούς. Η κατηγοριοποίηση αυτή στη δεδομένη συγκυρία πέρα από τις άμεσες συνέπειες της τρομοκράτησης και της χειραγώγησης, συνδέεται άμεσα με τη μισθολογική υποβάθμιση αλλά και με τις απολύσεις.
Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκαλύψουν στους μαθητές και στους γονείς τις προθέσεις του συστήματος και για να ξεκινήσουν έναν μεγάλο αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, στις απολύσεις, στη διοικητική κυβερνητική τρομοκρατία. Και να δείξουν ότι είναι τμήμα του αγώνα για διεκδίκηση δημόσιας δωρεάν παιδείας. Για δουλειά και σπουδές με δικαιώματα.

Ακραίες καταστάσεις

Σε μελέτη δύο επιφανών οικονομολόγων της Κεντρικής Τράπεζας της Γαλλίας, που δημοσιεύτηκε μετά τον περασμένο Ιούλιο, απορρίπτεται -αφού αναλύονται και εξετάζονται τα ιστορικά στοιχεία από την όλη εξέλιξη της γαλλικής οικονομίας- η στρατηγική που υιοθετεί ως βασικό εργαλείο μείωσης του χρέους τη δημοσιονομική προσαρμογή. Από την ιστορική μελέτη διαπιστώνεται πως μετά την κυριαρχία και γενίκευση των λεγόμενων «νεοφιλελεύθερων πολιτικών» τα χρέη των κρατών αυξάνονται και γιγαντώνονται. Στην πραγματικότητα αποδεικνύεται πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε ποτέ μια συστηματική ορθολογική «αντικυκλική πολιτική» απέναντι στο δημόσιο χρέος, που σημαίνει πως στα «δύσκολα χρόνια» του κύκλου αυξάνονται οι ενέσεις στην οικονομία και πως στα «εύκολα χρόνια» αυξάνονται οι παρακρατήσεις από το γενικό πλεόνασμα. Γιατί εξάλλου να δεχτεί το κεφάλαιο να μοιράσει διαφορετικά το πλεόνασμα όταν οι καιροί υπόσχονται εύκολα και μεγάλα κέρδη; Και φυσικά όταν δεν πιέζεται γι' αυτό, όπως έγινε μετά το Μάη του '68 για μικρό χρονικό διάστημα; Οι δύο οικονομολόγοι διαπιστώνουν ότι από το 1980 οι κυβερνήσεις δεν εκμεταλλεύτηκαν τη φάση βελτίωσης της οικονομικής δραστηριότητας για να μειώσουν τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε μια περίοδο όπου μεσουρανούσε το άστρο της ριγκανοθατσερικής επίθεσης στην εργατική τάξη και οι φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου βρίσκονταν στο επίκεντρο της φορολογικής πολιτικής; Η μελέτη, που μάλιστα απλώνεται σε μια μεγάλη ιστορική περίοδο από το 1890 και μετά, διαπιστώνει ολοκάθαρα πως «δεν υπάρχει καμία ισχυρή ιστορική ένδειξη ότι η δημοσιονομική προσαρμογή αυτή καθεαυτή επέτρεψε τη μείωση του χρέους». Ας σημειωθεί πως τα επίπεδα του γαλλικού δημόσιου χρέους έχουν φτάσει στο 84,7% του ΑΕΠ το 2011.
Ενδιαφέρουσα γίνεται η μελέτη όταν επιχειρεί κάποιες ιστορικές συγκρίσεις –σε ενδεχόμενη περίπτωση μελλοντικής ανάπτυξης- με την εποχή της Belle Époque. Η διαφορά με τη σημερινή συγκυρία –εκτός των άλλων- αφορά και το γεγονός πως το δημόσιο χρέος δεν βρίσκεται πια στα ίδια χέρια. Αντίθετα, πιο κοντινή στη σημερινή εποχή μοιάζει η σκοτεινή περίοδος που την ακολούθησε, δηλαδή η δεκαετία του '30 με τη συνύπαρξη μιας παρατεταμένης ύφεσης και ενός ποσοστού χρέους που αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα αν για κάποιο λόγο απελευθερωθεί αυτό που κρύβουν στη σπείρα της δυναμικής τους. Η διαπίστωση κλειδί βρίσκεται ακριβώς στη διατύπωση πως «το δημόσιο χρέος δεν βρίσκεται πια στα ίδια χέρια». Δηλαδή σε ποια χέρια βρίσκεται σήμερα;
Eίναι γνωστό ότι για την αντιμετώπιση της κατάστασης επιστρατεύεται η εκτεταμένη εκτύπωση χρήματος. Πληροφορίες λένε ότι πολύ σύντομα και η Ιαπωνία πρόκειται να χορέψει σ' αυτό τον «αμαρτωλό» χορό. Η πολιτική των κεντρικών τραπεζών στηρίζει τις τιμές των ομολόγων μέσω της «καταστολής των αποδόσεών» τους. Αγοράζουν δηλαδή κρατικό χρέος τυπώνοντας νέο χρήμα ή απελευθερώνοντας τις διατραπεζικές αγορές (όπως κάνει η ΕΚΤ). Όμως, αν και τα ομόλογα (ή ένα μέρος τους) κατά έναν τρόπο επιστρέφουν σε μεγάλο βαθμό στις κεντρικές τράπεζες, καθόλου δεν επιστρέφει η πραγματική αξία του χρήματος που καλύπτει αυτή τη συναλλαγή. Αντίθετα, με την εκτεταμένη εκτύπωση χρήματος οι πληθωριστικές πιέσεις αυξάνονται, δηλαδή πραγματοποιείται η νόθευση της αξίας του χρήματος (και των νομισμάτων) μέσα στην πληθωριστική θάλασσα. Ακριβώς όπως όταν προσθέτουμε πολύ νερό σε έναν συμπυκνωμένο χυμό και φτάνουμε τελικά στο σημείο να χάνουμε τη… γεύση του χυμού!
«Είναι σημαντικό να δούμε το νομισματικό σύστημα ως ένα παγκόσμιο σύστημα όπου καμία χώρα δεν είναι απομονωμένη. Έτσι, τα χρήματα που εκτυπώνονται σε ΗΠΑ και Ευρώπη δεν επηρεάζουν μόνο αυτές τις οικονομίες. Οι αγορές κεφαλαίων είναι πορώδεις και η ρευστότητα ρέει σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουμε την εκτενέστερη εκτύπωση χρήματος που έχει συμβεί ποτέ και, επίσης, την πλέον ανοιχτή αγορά κεφαλαίων που είχαμε ποτέ. Ως εκ τούτου οι συνέπειες θα είναι εκτενέστατες». Αυτά γράφει ένας από τους διαχειριστές του Τempleton Global Bond Fund και η στήλη δεν έχει κανένα λόγο να μην το συνυπογράψει, ειδικά όταν το μονόστηλο που υπογράφει έχει τίτλο «σε ακραία επίπεδα το χρέος» (εφημ. «Κεφάλαιο» 31/10/12).

Οι Ευρωπαίοι ειρηνοποιοί… σε νέα εκστρατεία

Πέρασε απαρατήρητη, μέσα στον ορυμαγδό της διαχείρισης της χρεωστικής κρίσης στη νότια Ευρώπη, αλλά αποτελεί ακόμη μία σαφή απόδειξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα των ηγεμονικών δυνάμεων μέσα σε αυτήν. Αναφερόμαστε στην ομόφωνη απόφαση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ να στηρίξουν έμπρακτα τη διεθνή επέμβαση στο Μάλι. Οι υπουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν τη Δευτέρα κατ' αρχήν να στηρίξουν έμπρακτα την αποστολή της Οικονομικής Κοινότητας των Κρατών της Δυτικής Αφρικής (ECOWAS) και της Αφρικανικής Ένωσης στο Μάλι, προσχηματικός στόχος της οποίας είναι η εκδίωξη των ένοπλων ισλαμιστών που έχουν καταλάβει τον Βορρά αυτής της χώρας. Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό σχέδιο, περίπου 250 Ευρωπαίοι εκπαιδευτές θα αναχωρήσουν στις αρχές του νέου έτους για το Μπαμακό προκειμένου να εκπαιδεύσουν τέσσερις ταξιαρχίες στρατιωτών του Μάλι. Ο στόχος είναι να έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή τους μέσα σε 6 μήνες. Η υλοποίηση της απόφασης θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα κρατήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο πρόκειται να εγκρίνει την αποστολή της διεθνούς στρατιωτικής δύναμης το επόμενο διάστημα.

Πίσω από όλα αυτά δύσκολα κρύβεται η ασυγκράτητη στάση της Γαλλίας και της Γερμανίας να χωθούν χοντρά στις εξελίξεις στην περιοχή, διεκδικώντας λάφυρα από τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της, και να επηρεάσουν τις ισορροπίες στη δυτική και υποσαχάρια Αφρική. «Πιστεύουμε πως υπάρχει ένας πραγματικός κίνδυνος για την περιοχή, εάν το Μάλι παραμείνει ένας ακυβέρνητος χώρος, ελεύθερος για να δρουν τρομοκράτες και διακινητές ναρκωτικών» δήλωσε χαρακτηριστικά η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Κάθριν Άστον. «Πρέπει να αποφύγουμε σε αυτό το πρώιμο στάδιο την ανάπτυξη μιας δεύτερης Σομαλίας, δίχως την έννομη τάξη» σχολίασε από την πλευρά του ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκουίντο Βεστερβέλε. «Δεν είναι δυνατόν ως ΕΕ να ανεχόμαστε στο βόρειο Μάλι να κατισχύει η τρομοκρατία» συμπλήρωσε. Με το νόμπελ Ειρήνης στο ένα χέρι τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές αποφάσισαν με το άλλο να βουτήξουν πάλι στο αίμα των λαών για να βγάλουν κέρδη για τις πολυεθνικές τους.

Χρυσή Αυγή: οι γυναίκες στους στρατώνες να μάθουν τι θα πει «πειθαρχία» και «μητρότητα»!

Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν η πρόταση της Χρυσής Αυγής για υποχρεωτική στράτευση των γυναικών και αύξηση της διάρκειας της θητείας. Αν και οι γυναίκες κατά το Μιχαλολιάκο «θέλανε και ισότητα, ας φάνε σφαλιάρες», στο συγκεκριμένο ζήτημα οι ναζιστές δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία: για να μπορούν να δηλητηριάζουν τις ψυχές και των δύο φύλων εξίσου με τη ναζιστική πειθαρχία και την τυφλή υπακοή.
«Η περίφημη ισότητα διατάραξε το ρόλο της μητρότητας», λέει η Χ.Α. «Μητρότητα», για το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ, ήταν η παροχή στο κράτος ψηλών Γερμανών, ικανών να πολεμήσουν για την «πατρίδα» - δηλαδή για τα συμφέροντα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Στη σύγχρονη εποχή, όπου με μπροστάρη το κομμουνιστικό κίνημα αποδείχθηκε ότι οι γυναίκες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα στα πεδία των μαχών από τους άντρες, το σύστημα έρχεται να αξιοποιήσει το γεγονός αυτό, δημιουργώντας προϋποθέσεις για ακόμα στενότερη κατήχηση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια από τις πιο στρατιωτικοποιημένες χώρες του κόσμου, που θυμίζει ναζισμό, στο Ισραήλ, οι γυναίκες υπηρετούν.
Μητρότητα, λοιπόν, για τη Χ.Α. είναι να αγαπάς τον άνδρα σου, την πατρίδα σου, το κράτος σου, να πειθαρχείς σωστά, να μη σε πειράζουν κάνα-δυο χαστούκια. Ισότητα φυσικά δεν είναι να λαμβάνεις ίση αμοιβή για ίση εργασία. Δεν είναι να σε βοηθάει το κράτος με μέτρα ώστε να μπορείς να γεννήσεις. Δεν είναι να απαγορεύονται οι απολύσεις για νέες μητέρες. Δεν είναι να υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί που να επαρκούν - εδώ το ζήτημα είναι να διώξουμε τα μεταναστόπουλα, όχι να βοηθήσουμε τα ελληνόπουλα. Για αυτά τα ζητήματα η Ζαρούλια δεν νοιάστηκε ποτέ. Ούτε φαντάστηκε την κόρη της εργαζόμενη μητέρα: τη φαντάστηκε ντυμένη στα χακί, να έχει ίσες ευκαιρίες στο θάνατο και την καταστροφή. Στην καταπίεση και την καταστολή.
Εν κατακλείδι, τι είδους «απελευθέρωση» συνιστά για τις γυναίκες που ήδη εργάζονται στο στρατό η επιλογή τους αυτή; Όπως και οι άνδρες-στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, το μεγαλύτερο και μόνο προσόν είναι η τυφλή υπακοή στον ανώτερο. Για το φασισμό, η τυφλή υπακοή ήταν πάντα σημαντικότερη από την ουσία της εντολής. Η πειθαρχία, πάντα σημαντικότερη από το σκοπό που πρέπει να επιτευχθεί. Και οι γυναίκες οφείλουν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό στους τομείς που η στατιωτικοποίηση έχει ορίσει - και όχι αυτές.
Οι ναζιστές σήμερα περιμένουν τις γυναίκες με πολλούς χαλκάδες, για να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους ξεφύγουν.

29 Νοε 2012

Ο Αλ. Τσίπρας ανοίγει τα χαρτιά του και αποκαλύπτεται

Η συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στις 18-11 στην εφημερίδα «6 μέρες» ξεχώρισε, θέτοντας με απροσδόκητα αποκαλυπτικό τρόπο το πλαίσιο κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» που, σαν όρος και κυρίως σαν περιεχόμενο, έρχεται να βάλει στην άκρη ό,τι μπορούσε να φαντάζεται κάποιος με την προηγούμενη κατεύθυνση, της λεγόμενης αριστερής κυβέρνησης.
Με έναν βομβαρδισμό συνεντεύξεων σε ξένα και εγχώρια ΜΜΕ, ο Αλ. Τσίπρας τον τελευταίο καιρό επιδιώκει έμπρακτα να απαντήσει σε αυτούς που συνεχίζουν να θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Το γεγονός ότι δηλώνεται καθαρά πως η κυβέρνησή του με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ανοικτή στον ακροδεξιό Καμένο, μια και η «χώρα δε μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς συνεργασίες», είναι ενδεικτικό του πλαισίου που κινείται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξή του γίνεται πολύ πιο αποκαλυπτικός σε μια σειρά κρίσιμα πολιτικά ζητήματα.
Θα σταθούμε ιεραρχώντας τα πιο σημαντικά. Πρώτα πρώτα στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στο πώς με την αταξική του τοποθέτηση επιδιώκει να λειτουργήσει διαλυτικά στην αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση του κινήματος αντίστασης που έχει ανάγκη ζωής ο λαός μας. Έτσι λοιπόν λίγους μήνες μετά την εξύμνηση του Ολάντ και αφού αποκαλύφθηκε η κατεύθυνση του νέου ανέμου που έπνευσε στην Ευρώπη, ο Τσίπρας βρίσκει τον κατάλληλο προστάτη εκεί που τον βρίσκει o κάθε «καθώς πρέπει» διαχειριστής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού στον τόπο μας. Ανακαλύπτει λοιπόν για άλλη μια φορά, σαν πραγματικός διεκδικητής της ηγεσίας του πολιτικού συστήματος της ξενόδουλης αστικής τάξης, την ανοικτή ιμπεριαλιστική αγκαλιά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και αφειδώς πλέκει εγκώμια και ύμνους στον Ομπάμα. Δηλώνει: «Σε ό,τι αφορά τον Ομπάμα, είναι προφανές ότι υπάρχουν πτυχές της πολιτικής που ακολουθεί στις ΗΠΑ που βρίσκονται εν παραλληλία με τη βασική αντίληψη της δικής μας στρατηγικής για την αντιμετώπιση του χρέους. Δηλαδή εμείς λέμε όχι δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Εμείς λέμε να πληρώσουν οι πλούσιοι. Εν μέρει το προσπαθεί με δυσκολίες ο Ομπάμα στην Αμερική. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλα έχουμε ταύτιση θέσεων». Και παρακάτω: «Δεν είναι όμως όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες». Και εμείς που νομίζαμε ότι σε αυτή τη χώρα δεινοπαθούν χρόνια τώρα οι φτωχοί, να που μάθαμε ότι τελικά με τον Ομπάμα τρέμουν πλέον οι πλούσιοι…
Όσο για τη δημοσιονομική πειθαρχία, την επεκτατική πολιτική και την κόντρα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, ο Τσίπρας ξέρει καλά πως πρόκειται για ιμπεριαλιστικές πολιτικές και πως σε ό,τι αφορά το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης το οποίο δεν θέλει να θίξει, δεν του πέφτει λόγος. Όπως δεν του πέφτει κανένας λόγος για το αν θα ξανακουρευτεί το χρέος και πότε, ή αν θα γίνει αυτός ή ο άλλος χειρισμός από τα ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της λυκοσυμμαχίας της τρόικας, που κατασπαράζει τον λαό και τη χώρα. Για τον Αλ. Τσίπρα «δεν είναι όμως όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες. Το ίδιο και με τους Γερμανούς». Το πρόβλημα επομένως της ανθρωπότητας δεν είναι ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός ούτε η βαθιά και αθεράπευτη κρίση του που απειλεί την ίδια τη ζωή των λαών… Το πρόβλημα είναι η Μέρκελ και οι μερκελιστές στη Γερμανία, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα. Τα πράγματα επομένως δεν είναι καθόλου άσχημα, αν μάλιστα σαν αποτέλεσμα στο «ελληνικό πείραμα» βρεθεί τελικά στον αφρό κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και γίνει «εμβρυουλκός προοδευτικών κυβερνήσεων για όλη την Ευρώπη».
Σίγουρα φταίει η κατάθλιψή μας και του λαού μας που επιμένει να φοβάται τα χειρότερα, ενώ ήδη ο Ομπάμα επανεκλέχτηκε πανηγυρικά στις ΗΠΑ, στη Γαλλία ο Σαρκοζί είναι παρελθόν και μας έχει μείνει η Μέρκελ και μερικοί ακόμη μερκελιστές… Όχι, δεν συνηθίζουμε αυτό το ύφος αντιπαράθεσης, μα τι να πούμε όταν κριτικάρουμε δυνάμεις που αναφέρονται υποτίθεται στην Αριστερά και, έστω, στον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και τοποθετούνται με αυτήν την υποτιθέμενη αφέλεια και τον ξετσίπωτο αυτό συμφιλιωτισμό για τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών φονιάδων και ληστών των λαών;
Όχι μόνο δεν αρνείται λέει να δει τον Αμερικάνο πρέσβη ο Τσίπρας, μα βλέπει αναγκαίο να μάθουν οι «σοβαρές χώρες» τις πραγματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ από τον ίδιο. Με όλους συζητάει (όχι μόνο με εκπροσώπους των σιωνιστών) και σε όλους μιλάει για τον στρατηγικό στόχο της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και «να μη θέσουμε σε κίνδυνο τη σταθερότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην ευρύτερη περιοχή».
Για να μη κατηγορηθούμε για το ύφος μας θα αρκούσε να παραθέσουμε κάποια κομμάτια της συγκεκριμένης συνέντευξης και άλλων δηλώσεων του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και βασικών του στελεχών τον τελευταίο καιρό για να αποκαλυφθεί, και στον πιο καλόπιστο οπαδό του που νοιάζεται για την υπόθεση της Αριστεράς και του λαού, πως ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση όχι μόνο τον οδηγεί στην πλήρη αναχώρηση από το μαζικό λαϊκό κίνημα και τις μάχες στους δρόμους που δίνει καθημερινά ο λαός, μα τον φέρνει σε θέση πυροσβέστη και σε ρόλο αποπροσανατολισμού της λαϊκής οργής. Σαν αυτό π.χ. από την ίδια συνέντευξη: «Ευτυχώς που υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει πολιτική προοπτική στην οργή και την αγανάκτηση, αλλιώς θα είχαμε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση». Λίγο πριν έχει πει για να απαντήσει στην κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί παρηγορητής κάθε πικραμένου: «Κανείς δεν περιμένει ότι ο Τσίπρας έχει ένα μαγικό ραβδί και με το που θα έρθει θα τα κάνει όλα διαφορετικά απ’ ό,τι είναι». Και πιο κάτω: «Σε αυτήν τη χώρα όλες οι μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει σε περίοδο κρίσης. Ακόμη και σήμερα αντλούμε από το θεσμικό πλαίσιο που έφτιαξε ο Ελ. Βενιζέλος σε περίοδο κρίσης». Και μην ξεχάσετε το ιδιώνυμο όταν θα είστε στην κυβέρνηση, όπως δεν το ξεχάσατε και στις πλατείες που δώσατε ρέστα αντικομμουνισμού με τους μελλοντικούς σας συμμάχους.
Όμως ας κλείσουμε αυτό το σημείωμα με κάποιες δικές μας επισημάνσεις.
Κατ' αρχήν, παράλληλα με την ολοένα και πιο ξεκάθαρη πορεία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ανεξάρτητα πόσο ενιαία θα εκφράζεται αυτή από τη συγκρότησή του σε κόμμα, είναι για μας δεδομένο πως ένα ολόκληρο δυναμικό αγωνιστών θα αισθάνεται ολοένα και πιο άβολα. Δεν ξεχνάμε πως και μια σειρά άλλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ γλυκαίνονται με τον κυβερνητισμό (έστω, αντιφατικά) και έτσι βοηθούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να παραλύει αριστερές ενστάσεις. Θα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ καρπώνεται πολιτική υπεραξία από το κίνημα των δύο τελευταίων χρόνων, με την ουσιαστική συνδρομή μιας σειράς αποφασισμένων από καιρό να ακολουθήσουν τη δεξιά πορεία του, αλλά κυρίως λόγω αδυναμίας άρθρωσης με μαζικούς κινηματικούς όρους πραγματικού αριστερού αντίλογου.
Η «επαναστατική» αναχώρηση του ΚΚΕ από το μαζικό κίνημα, που συνεχίζεται για λόγους ασφαλείας, ήταν σίγουρα το καλύτερο δώρο. Από εκεί και πέρα ας αναλογιστούν αυτοί που συνεχίζουν να νοιάζονται για την υπόθεση του λαού και την αριστερή προοπτική τού μαζικού κινήματος πόσο αποτελεσματικά και με επάρκεια πολεμήθηκαν χρόνια τώρα ιδεολογήματα που πλασαρίστηκαν σαν νέα και μοντέρνα και ας ήταν μεταμοντέρνα και αντιδραστικά. Για το τέλος των τάξεων, της ταξικής πάλης και της ιστορίας… Για την παγκοσμιοποίηση, την αλληλεξάρτηση, την ιμπεριαλιστική Ελλάδα κόντρα στις μουμιοποιημένες θεωρίες για την εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, του Λένιν. Για τις δυαδικές εξουσίες και την επανάσταση της Παπαρήγα, που δεν θα σπάσει τζάμι…
Να λοιπόν η μορφοποίηση όλων αυτών από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του συστήματος και κοινωνικής θύελλας καλπάζει σχεδόν ανενόχλητος με αριστερό μανδύα για μια συνετή διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού, η οποία «θα εγγυάται τη σταθερότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη γύρω περιοχή».
Οι ΜΚΟ και ο Σόρος περιμένουν την κήρυξη από τον ΣΥΡΙΖΑ της χώρας σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης για να δράσουν με όλο τους το μεγαλείο, συμβάλλοντας να γίνει παρελθόν η όποια ανάμνηση κοινωνικού κράτους πρόνοιας και η όποια ανάμνηση «σοβιετικού» παρελθόντος. Ταυτόχρονα οι ξεσκολισμένοι πασόκοι συνδικαλιστές με τους Κολλάδες και τον Φωτόπουλο να δίνουν τον τόνο, ψάχνουν πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να συνεχίσουν το έργο της υπονόμευσης των λαϊκών αντιστάσεων.
Και σαν κορυφαίο πολιτικό πρόταγμα οι φωστήρες και νέοι φερέλπιδες σωτήρες του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συμμαχούν τακτικά λέει με το ΔΝΤ, στο πλαίσιο του αντιμερκελισμού τους, για τη διαγραφή μέρους του χρέους, για τη νέα σωτηρία της χώρας που πρόκειται να ακολουθήσει μετά τα μνημόνια.
Το δημοσκοπικό λαχάνιασμά τους σε ποσοστά 23% την ίδια ώρα που διαλύεται το ΠΑΣΟΚ και ασθενεί ο Κουβέλης, και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται με σημαντικές αξιώσεις ως η επόμενη κυβέρνηση, δείχνει πόσο τους εμπιστεύεται ο λαός. Και αυτό παρ' ότι πριν από λίγους μήνες παρά τη σφοδρή αντιαριστερή επίθεση των ντόπιων και ξένων δυναστών του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχήμα εκλογικής έκφρασης της λαϊκής οργής και εκτινάχθηκε εκλογικά με τον γνωστό τρόπο, ξαφνιάζοντας πολλούς.
Πέρα από τη δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης
του λαού, συνεχίζει να παίζει ρόλο στο λαχάνιασμα η ασταμάτητη αντικομμουνιστική ρητορεία και πρακτική όλων των παραγόντων του συστήματος, εντός και εκτός χώρας. Και απέναντι σε αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του συστήματος χάνοντας την εμπιστοσύνη του λαού, ιδιαίτερα αυτή που κέρδισε όσο και με όποιον τρόπο βρισκόταν στον δρόμο. Έτσι θα συνεχίσει. Είναι σίγουρο. Ταυτόχρονα δεν είναι απίθανο και στη βάση των προηγούμενων το σύστημα να εκφασίζει συνεχώς τις πολιτικές του πρακτικές και ταυτόχρονα να ετοιμάζεται να αξιοποιήσει και κυβερνητικά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σαν κορμό όπως διατίθεται μιας κυβέρνησης με τις λεγόμενες «υγιείς πατριωτικές και δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις», που είτε υπάρχουν είτε θα προκύψουν.
Γίνεται καθαρό απ’ όλα αυτά πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ανεξάρτητα τι ενιαίο κόμμα θα γίνει, παύει σιγά σιγά να είναι αντιφατικός και όταν το σύστημα αποφασίσει να τον αξιοποιήσει δείχνει αποφασισμένος να είναι καθ’ όλα έτοιμος. Με αυτό δεν εννοούμε πως όλα κινούνται βάσει σχεδίου. Ούτε του συστήματος, που κατά την άποψή μας δεν είναι παντοδύναμο, ούτε πολύ περισσότερο των φωστήρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δίνη της βαθιάς και αθεράπευτης κρίσης του συστήματος ανεξάρτητα αν δοθεί ή όποια δόση ή όποια άλλα μπαλώματα συνεχίσουν να δίνονται, δεν αφήνει περιθώρια για ασφαλείς προβλέψεις για κανέναν. Το μόνο που μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια είναι πως, είτε μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις είτε μέσα από τους αντιδραστικούς ιμπεριαλιστικούς συμβιβασμούς, τα βάσανα των λαών και του λαού μας θα αυξηθούν. Για τον λαό είναι μονόδρομος ο αγώνας, η αντίσταση, η διεκδίκηση, η ανατροπή των συσχετισμών και της επίθεσης. Είναι μονόδρομος η καθημερινή και η στρατηγική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, «υγιούς» και παρασιτικού. Η κατανόηση της φύσης του ιμπεριαλισμού και η διαμόρφωση όρων για την αποτελεσματική σύγκρουση καθημερινά και στην προοπτική της συνεργασίας με τους γύρω λαούς για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Και σε αυτόν τον μονόδρομο είναι απόλυτα αναγκαία η ταξική συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων που κατακτιέται από την αξιοποίηση της πείρας των καθημερινών συγκρούσεων του κόσμου της δουλειάς με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Εδώ έχουν ρόλο οι αριστεροί που δεν είναι διατεθειμένοι να γίνουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ταυτόχρονα δεν αναχωρούν για λόγους «ασφάλειας» από τη σφοδρότατη σύγκρουση, που κάθε άλλο παρά θα κοπάσει. Έχουν ρόλο όλοι αυτοί που συνεχίζουν να πιστεύουν με όρους σύγχρονης διαλεκτικής πως παρά τους ιδιαίτερα δυσμενείς συσχετισμούς ο δρόμος της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας κάθε άλλο παρά είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη, τους λαούς και την ανθρωπότητα. Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα έχει επιλέξει τον δικό του δρόμο που στην καλύτερη περίπτωση δρα τουλάχιστον διαλυτικά γι’ αυτό που είπαμε πως έχει απόλυτη ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς. Γιατί μορφοποιεί ξεκάθαρα πλέον μια πολιτική κατεύθυνση διαχείρισης του συστήματος και όχι απλά δεν έχει σκοπό να συγκρουστεί μαζί του, μα αντίθετα παράγει και αναπαράγει ιδεολογήματα που αφοπλίζουν πλήρως πολιτικά και ιδεολογικά τις λαϊκές μάζες, διαλύοντας τις αντιστάσεις τους. Όμως όσο το σύστημα κάνει σημαία του τον εκφασισμό και τη βαρβαρότητα άλλο τόσο η λαϊκή οργή θα παράγει αντιστάσεις τέτοιες και τόσες που δεν θα φτάσουν τα ιδεολογήματα και η προσφορά σωτηρίας του συστήματος από κανέναν ΣΥΡΙΖΑ.
Ας βαδίσουμε αποφασιστικά εμείς οι υπόλοιποι στον δικό μας δρόμο με επίγνωση των συσχετισμών, μα και με τη βάσιμη πεποίθηση πως στην πορεία θα γίνουμε πολύ περισσότεροι.

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΠΙΑ ΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ
Οι μη-αποφάσεις του Eurogroup

του Δημήτρη Μάνου
Τελικά το «όρος που ώδινεν», η μακριά νύχτα της 20ής Νοέμβρη, δεν έτεκε ούτε καν «μυν». Νέα παραπομπή σε επόμενο Eurogroup στις αρχές Δεκέμβρη, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι οι αναλυτές που παραπέμπουν το θέμα ή ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των αποφάσεων σε επόμενη Σύνοδο Κορυφής!

Τα μικρά είναι –πλέον- και… μεγάλα
Η όξυνση και η παρόξυνση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού (ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική όσο και μέσα στην ΕΕ) δεν μπορεί να παράγει πια τους συμβιβασμούς της προηγούμενης περιόδου. Απαιτούνται σήμερα συμβιβασμοί μεγάλης εμβέλειας που, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να επιτευχθούν, κάνουν αδύνατη την επίτευξη και των μικρότερων συμβιβασμών. Δεν μπορούν πια να γίνουν οι γνωστές μικρές υποχωρήσεις άλλων περιόδων, μέχρι και πρόσφατων. Η περίπτωση της δόσης των δανείων του ελληνικού χρέους είναι χαρακτηριστική: Ολοι συμφωνούν πως πρέπει να την παράσχουν, κι όμως αυτή η «μικρή» συμφωνία έχει συμπαρασυρθεί στη δίνη τής μεγάλης αναμέτρησης που σαφώς δεν μπορεί να «κουκουλωθεί» όπως σε προηγούμενες περιόδους.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτή τη φορά αυτός που στύλωσε τα πόδια ήταν κατά βάση η Λαγκάρντ. Και όχι, όπως λέγεται, γιατί ως ΔΝΤ πρέπει να δώσει λογαριασμό στις αναπτυσσόμενες χώρες που εκπροσωπούνται στο ΔΣ. Είναι και αυτή μια παράμετρος που θα μπορούσε να ήταν και η κύρια, αν φυσικά «αγνοούσαμε» τη… μεγάλη χώρα που έχει κόψει και ράψει –από τη μεταπολεμική εποχή ακόμη- αυτούς τους διεθνούς εμβέλειας οργανισμούς στα μέτρα της. Και να σκεφτεί κανείς πως η δημιουργία του ΔΝΤ ήταν μια πρόταση κατευθείαν από την κούτρα του Κέινς…

Το τέλος των «συναινέσεων»
Ποτέ μέχρι τώρα οι διάφορες διεθνείς οικονομικές συμφωνίες και «συναινέσεις» δεν ήταν αποτέλεσμα ισότιμων διακανονισμών. Αρχής γενομένης από το ίδιο το ΔΝΤ, τη δημιουργία της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΟΣΑ κ.λπ.
Η περίφημη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», π.χ, έσπρωξε τη Λατινική Αμερική στον θανάσιμο οικονομικό εναγκαλισμό της «δημοκρατικής» κυβέρνησης Κλίντον. Όχι χωρίς αντιδράσεις και επιπτώσεις γεωπολιτικές για τις ΗΠΑ στα χρόνια που ακολούθησαν... Δεν είναι διαφορετικά τα πράγματα ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, απλώς εκεί παίζουν ρόλο οι συσχετισμοί δύναμης.
Σήμερα αναγνωρίζεται η «όχι και τόσο μεγάλη» οικονομική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα «διάσωσης» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η ίδια η σύνθεση της τρόικας το αποδεικνύει. Οι δύο θέσεις –εκτός Τόμσεν- ανήκουν στην ΕΕ, ισορροπώντας ανάμεσα σε Γερμανία και τράπεζες από τη μια μεριά και την κεντρική θεσμική εκπροσώπηση της ΕΕ από την άλλη. Τι θα σήμαινε, π.χ., μια αποχώρηση του ΔΝΤ –«καθαρή» οικονομική άποψη– από το «πακέτο διάσωσης»; Τα πράγματα δεν εξηγούνται με όρους οικονομικής καθαρότητας. Πρέπει, π.χ., να πάρουμε στα σοβαρά τον Σημίτη όταν με την πρώτη μεγάλη παρέμβασή του το 2010 –όπου έθεσε καθαρά το θέμα της αναδιάρθρωσης- έγραφε πως η συμμετοχή της αμαρτωλής Goldman Sachs αφορούσε ένα μικρό κομμάτι τού τότε ελληνικού δημόσιου χρέους, όταν ανταλλάχθηκαν δραχμές σε δολάρια με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη και η τράπεζα το κάλυψε με ένα νέο δάνειο-καπέλο. Όμως η συμμετοχή της τράπεζας στα περίφημα swaps, ανταλλαγές δηλαδή νομισμάτων σε δολάρια, ήταν παρούσα τόσο στο ιταλικό όσο και στο βελγικό δημόσιο χρέος όταν δημιουργήθηκε το ευρώ και η ευρωζώνη. Ήταν και αυτή η διαδικασία ενός είδους «συναίνεση» ενδοϊμπεριαλιστικού τύπου. Πώς θα μπορούσε αλλιώς να σταθεί το ευρώ αν δεν προχωρούσε σε τέτοιου είδους πολιτικό κατά βάση και όχι οικονομικό –χωρίς να παραγνωρίζουμε την οικονομική συμμετοχή- συμβιβασμό; Πώς θα εμποδιζόταν ο υπόγειος πόλεμος νομισμάτων και κεφαλαίων να βγει στην επιφάνεια και να αποδιοργανώσει το παγκόσμιο σύστημα με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους; Οι Αμερικάνοι «αποδέχτηκαν» (όσο μπορούσαν φυσικά να αποδεχτούν) το γεγονός του ευρώ και οι Ευρωπαίοι «συναίνεσαν» (όσο μπορούσαν φυσικά να συναινέσουν) στον έλεγχο. Έτσι όμως παρευρίσκεται στη γέννηση του ευρώ ένας νονός που περισσότερο παραπέμπει σ' αυτόν του… Κόπολα. Τα υπόλοιπα είναι οικονομικοτεχνικές λεπτομέρειες. Χρήσιμες και καθοριστικές ως ένα βαθμό αλλά όχι ουσιαστικές.
Αντίστοιχα, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο μηχανισμό στήριξης (προσωρινό και μόνιμο) και όλο το παιχνίδι πόζας, εκβιασμών και υπόγειων διαδρομών που παίχτηκε το 2009-10 μέχρι η Ελλάδα να μπει στη στρούγκα του μεγάλου αρμέγματος παραπέμπει περισσότερο σε πολιτικά παρά σε «καθαρά» οικονομικά στοιχεία και μεγέθη. Τι ρόλο έπαιξε η «μικρή χώρα» και ο –ανεκδιήγητος- τότε πρωθυπουργός της σε αυτή τη διαδικασία θα το εξετάσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Από το PSI στο OSI!
Είναι γνωστό τοις πάσι πως το ΔΝΤ απαιτεί μια μεγαλύτερη και δραστικότερη κουρά του δημόσιου ελληνικού χρέους που βρίσκεται κατά βάση στα χέρια του κρατικού ή διακρατικού τομέα της ΕΕ (κράτη και ΕΚΤ). Να μετατραπεί δηλαδή το ιδιωτικό κούρεμα (PSI) σε κρατικό (ΟSI). Τι σημαίνει κάτι τέτοιο το έχουμε κατ' επανάληψη αναλύσει μέσα από αυτές εδώ τις γραμμές. Σημαίνει ότι από τη «θάλασσα» του παγκόσμιου… χρήματος –αν μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως τέτοια την παγκόσμια νομισματική κυκλοφορία- να δεχτεί η ευρωζώνη και το τραπεζιτικό της σύστημα να… καταπιεί ένα μέρος της. Γιατί το ελληνικό δημόσιο χρέος (μικρό, εξ άλλου, μέρος του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου δημόσιου χρέους που εκδόθηκε για να καλύψει τις ζημιές του ιδιωτικού ληστρικού χρηματοπιστωτικού συστήματος) από μόνο του ως μέγεθος δεν έχει τίποτα απειλητικό. Ακολουθεί και η Ισπανία και μετά η Ιταλία. Θα σήμαινε κάτι τέτοιο ότι οι αρχές της ευρωζώνης θα αποδέχονταν την «αμοιβαιοποίηση» του δημόσιου χρέους όλων των χωρών της και θα «νομισματοποιούσαν» το χρέος είτε με τύπωμα νέου χρήματος είτε με κάποιου είδους ευρωομόλογα νομισματικού και όχι αναπτυξιακού χαρακτήρα, όπως ήδη τώρα κάνει ο Ντράγκι.
Αυτή την απομείωση της αξίας των κεφαλαίων δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί η Γερμανία και ο φιλογερμανικός πυρήνας που τη στηρίζει και που συμπράττει με τους τραπεζίτες, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται μαζί τους. Γνωρίζουν πως αυτό θα ήταν η αρχή για γενικευμένη επίθεση των κερδοσκόπων, πράγμα που θα οδηγούσε και στην ουσιαστική αποδυνάμωση του ευρώ που, παρά τις οικονομίστικες προσεγγίσεις οι οποίες βλέπουν μόνο τα κέρδη των γερμανικών εξαγωγών από τη σχετική πτώση του, η Γερμανία το θέλει ισχυρό, πρωτίστως για γεωπολιτικούς λόγους και όχι μόνο. Για την ακρίβεια, η Γερμανία κερδίζει από το ισχυρό ευρώ ως δανειζόμενη χώρα και από τη σχετική αποδυνάμωσή του ως η κατεξοχήν εξαγωγική χώρα της ευρωζώνης!
Είναι φυσική και αναμενόμενη η αντίδραση των Γάλλων αλλά και των Βρετανών. Οι πρώτοι αντιδρούν στο γερμανικό «κουστούμι», απαιτώντας πιο δραστική παρέμβαση της ΕΚΤ στην κρίση μέσω της ενοποίησης του ενδοτραπεζιτικού συστήματος της ευρωζώνης, χωρίς βέβαια τη γερμανική «εποπτεία». Μια τέτοια εποπτεία δεν είναι διατεθειμένο να αποδεχτεί και το βρετανικό City. H υποβάθμιση της γαλλικής οικονομίας δυο βήματα πριν από τη σύνοδο σαφώς επιδίωκε να ενεργοποιήσει τις αγωνίες της γαλλικής ηγεσίας και τις ελκόμενες πιέσεις προς την αντίστοιχη γερμανική ηγεσία. Να αποδυναμώσει το ενδοευρωπαϊκό μέτωπο και να το κάνει πιο ευάλωτο στην «αδιαλλαξία» της Λαγκάρντ και του Ταμείου. Κάπου εκεί, το περίφημο «κοκτέιλ» μέτρων στη θέση του μη αποδεκτού από τους Γερμανούς κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους αναγκάστηκε ο Σόιμπλε να το πιει… μόνος. Αν και η Λαγκάρντ θα ήταν διατεθειμένη να… κατεβάσει μαζί του ένα μικρό, μα πολύ πικρό… σφηνάκι. Για να εξηγούμαστε...

Το «κοκτέιλ» Σόιμπλε και το «σφηνάκι» Λαγκάρντ
H γερμανική απάντηση στις πιέσεις για κούρεμα από μεριάς του ΔΝΤ ήταν ένα πακέτο οικονομικοτεχνικών «διεξόδων» που βασίζονται σε δύο άξονες: επιμήκυνση της εφαρμογής του προγράμματος και ενίσχυση της Ελλάδας στο να μπορεί να επαναγοράσει το χρέος της. Κοιτάζοντάς το από άλλη μεριά, θα μπορούσε να πει κανείς «να παραμείνει το ελληνικό δημόσιο χρέος», μια όσο γίνεται δηλαδή ελληνική υπόθεση! Και το γράφουμε αυτό καθώς τα εγχώρια παπαγαλάκια της εξάρτησης βιάστηκαν να δουν θετικά στοιχεία στο «κοκτέιλ» Σόιμπλε. Το πακέτο αυτό των μέτρων που περιλαμβάνει μείωση επιτοκίων για τα διμερή δάνεια που έχει συνάψει η χώρα σε πολύ χαμηλά έως μηδενικά επιτόκια ύψους 53 δισ., παράταση της αποπληρωμής των διμερών δανείων ακόμη για 10 χρόνια, αντί δηλαδή για το 2022, το 2032, επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά που είναι «φτηνότερη» κατά 25-35% της ονομαστικής τους αξίας. Επίσης, ένα μέρος της αναχρηματοδότησης της επαναγοράς θα προέλθει από την επιστροφή στην Ελλάδα μέσω των χωρών της ευρωζώνης των κερδών που αποκομίζουν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες ορισμένων χωρών-μελών που κατέχουν ομόλογα αξίας 50-60 δισ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ελπίζουν οι Γερμανοί ότι θα «παρακινηθούν» όσοι πιστωτές ιδιώτες κατακρατούν ελληνικό δημόσιο χρέος να προχωρήσουν σε ξεφόρτωμα όσων ομολόγων έχουν ακόμα στο χαρτοφυλάκιό τους, «κουρεμένα» ήδη από το ΡSI την περασμένη άνοιξη, και γιατί δεν είναι βέβαιοι ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους και γιατί είναι σήμερα υποχρεωμένοι να καταγράφουν λογιστικές απώλειες ανάλογα με τη διακύμανση των τιμών στη δευτερογενή αγορά. Αυτή, εξ άλλου, η «παρακίνηση» είναι σταθερό στοιχείο της γερμανικής οικονομικής πολιτικής από τότε που εκδηλώθηκε η κρίση («να συμμετάσχουν οι ιδιώτες» κ.λπ.).
Με δυο λόγια, το «κοκτέιλ» κάνει ελαφρύτερο το… λογαριασμό για τους ευρωπαίους κεντρικούς τραπεζίτες, επαναφέρει το χρέος στην Ελλάδα (και, μην ξεχνιόμαστε, μπορούν να το κουρεύουν όποτε θέλουν με βάση τα… προαπαιτούμενα μέτρα που άρον άρον έσπευσε η τρόικα εσωτερικού να πάρει) και εξακολουθεί να βλέπει προς τους ιδιώτες. Σιγά μη γινόταν αποδεκτός από τη Λαγκάρντ η οποία, φαινομενικά υποχωρώντας από το μαξιμαλιστικό στόχο για κούρεμα του ελληνικού χρέους -που αποδείχτηκε ότι περισσότερο ήταν όπλο διαπραγμάτευσης παρά… επιστημονικά στοιχειοθετημένος- έθεσε ως αυστηρό όρο να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση (ύψους 32 δισ. ευρώ) αυτής της νέας επιμήκυνσης μέχρι το 2016 με επιστροφή των κερδών και μείωση των επιτοκίων όχι μόνο για τα διμερή δάνεια που έχουν συναφθεί αλλά και για τα τωρινά τα οποία θα δοθούν από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η απαίτηση αυτή ανοίγει την πόρτα της κολάσεως για τους Ευρωπαίους καθώς από το ΕΤΧΣ χρηματοδοτούνται η Ιρλανδία και η Πορτογαλία και ποιος ξέρει αργότερα (το αργότερα είναι πια πάρα πολύ… κοντινό). Εκεί ήταν που κόλλησε και η νύχτα της 20ής Νοέμβρη.

Πόσο κερδίζει η χώρα;
Πόσο ελαφρύνει τη χώρα και το λαό ο όποιος –πάντα προσωρινός και με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα- διακανονισμός προκύψει στις αρχές Δεκέμβρη;
Πρώτα απ' όλα να υπογραμμιστεί ότι τις δύο προηγούμενες επιμηκύνσεις και τα δύο κουρέματα τα πλήρωσε και τα πληρώνει πολύ ακριβά ο λαός. Έπειτα η επαναγορά χρέους σε συνθήκες προτεκτοράτου και οικονομικής κατοχής με κλειστά μάτια οδηγεί σε μεγαλύτερο εσωτερικό κούρεμα. Πάνω από τα όρια είναι, εξ άλλου, τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων -βασικοί φορείς εσωτερικού χρέους- ήδη από τώρα και μέχρι να εξαντληθεί το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου το πρόβλημα θα ενταθεί.
Αλλά υπάρχουν και οι αριθμοί. Είναι αλήθεια ότι με το PSI και μέχρι το 2018 ομόλογα που θα έληγαν στην τιμή των 136,9 ευρώ θα έχουν περιοριστεί στα 86,815 ευρώ. Αλλά, μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης, ακόμα και αυτά τα κουρεμένα χρεολύσια αποτελούν μεγάλη θηλιά για τη χώρα και το λαό. Εσχάτως και για την αστική τάξη αφού οι Ευρωπαίοι αρνούνται να αφαιρέσουν από το ελληνικό δημόσιο χρέος τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, όπως κάνουν με τις άλλες χώρες, γιατί δήθεν η Ελλάδα μπήκε στο πρόγραμμα του προσωρινού μηχανισμού στήριξης! Γι' αυτό, εξ άλλου, έγινε και το κούρεμα, αφού οι πιστωτές με τις συνθήκες προ PSI δεν επρόκειτο να εξασφαλίσουν την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Όμως υπάρχουν και πιο χαρακτηριστικά στοιχεία για το περίφημο (μη) κέρδος της χώρας.
Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, η μείωση της Γενικής Κυβερνήσεως για όλο το 2012, δηλαδή το χρέος αφού αφαιρεθούν τα ομόλογα που κατέχουν τα ταμεία και άλλοι δημόσιοι φορείς, ήταν μόνο 7,5% λόγω PSI κι αυτό γιατί αυξήθηκαν τα δανειακά κεφάλαια που στο μεταξύ διάστημα «δόθηκαν» για να εξυπηρετηθεί το αρχικό χρέος! Μέσα σ' αυτά τα δάνεια περιλαμβάνονται και οι τρίμηνης διάρκειας χρηματοδοτήσεις που εγκρίθηκαν από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο, αφού η χώρα ήταν εκτός αγορών, αλλά και αυτά που θα δίνονται και θα δοθούν μέχρι να λήξει το πρόβλημα της επόμενης δόσης!

Τι θα γίνει;
Να διακινδυνεύσουν εσω...ατλαντικοί και υπερατλαντικοί προστάτες της χώρας μια διακηρυγμένη στάση πληρωμών και χρεοκοπία της χώρας είναι το μόνο ενδεχόμενο που αποκλείεται. Είναι συνεπώς υποχρεωμένος όλο ο ιμπεριαλιστικός εσμός που διαγκωνίζεται άγρια και όχι γιατί συγκινήθηκε από τις θυσίες του ελληνικού λαού να προσπαθήσει ώστε «να υπάρχει κάποια λύσις» με το θέμα της δόσης. Πολύ πιθανό το ποσό των 40 δισ. να το δώσουν σε δύο δόσεις. Το πρόβλημα είναι για το μετά…
Ίσως αυτό που δραματικά ζούμε με το θρίλερ του ελληνικού δημόσιου χρέους να είναι από τους τελευταίους οικονομικούς σπαραγμούς ενός ανταγωνισμού που πιέζει να ολοκληρωθεί σε γεωπολιτικό επίπεδο. Ήδη δύο από τους ευρωπαίους πρωταγωνιστές έχουν εκδηλώσει με συγκεκριμένα βήματα την πρόθεσή τους να μεταφέρουν τη λύση της Λιβύης στη… Συρία.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου διαδήλωσαν ακόμα μία φορά με τη νεολαία

Ξέχασε, τάχα, η Χρυσή Αυγή ποιοι ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου και ψάχνει αποδείξεις, 39 χρόνια μετά, για το μεγάλο «μύθο της Αριστεράς». Μύθος όμως δεν είναι ούτε η σφαγή του Πολυτεχνείου, ούτε τα ονόματα που διαβάζονται κάθε χρόνο, ούτε οι ζωντανές, ακόμα, μνήμες του λαού μας. Μύθος είναι η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου», που τάχα μας έφερε ως εδώ.
Όντως, αν μπορεί η Χρυσή Αυγή να μας πει ποια ήτανε η «γενιά του Πολυτεχνείου», εμείς θα την ανταμείψουμε (εκτός των άλλων, είναι και αγράμματοι!). Ήτανε άραγε ο Λαλιώτης και το ΠΑΣΟΚ, που διατήρησαν τη χώρα στο ΝΑΤΟ, την έβαλαν στην ΕΕ και τη μετέτρεψαν σε στρατιωτική βάση των Αμερικανών για να βομβαρδίζουν τους λαούς; Ήτανε μήπως η Δαμανάκη και ο Ανδρουλάκης του ΚΚΕ, που πάλεψαν να μη γίνει κατάληψη («Πανσπουδαστική 8»), μετά πάλεψαν για «απαγκίστρωση» και θεωρούσαν το ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ «αριστερίστικο» και το ΕΞΩ το ΝΑΤΟ «ανεπίκαιρο»; Μην ήτανε ο Δρακόπουλος του ΚΚΕεσ. που ήθελε «οικουμενική με το βασιλιά» και «εκλογές» - σαν τον Τσίπρα, καλή ώρα, που θέλει «ΕΕ χωρίς μνημόνια»; Και ποιο σύνθημα από τα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ικανοποιήθηκε;
Η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» ήτανε αυτή η γενιά που ξεπούλησε τα αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα της εξέγερσης για μια «καλύτερη» διαχείριση του καπιταλισμού.
Μήπως μπορεί η Χρυσή Αυγή να μας εξηγήσει γιατί η επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν απαγορευμένη επί 5 χρόνια και τα ΜΑΤ εμπόδιζαν τους διαδηλωτές να φτάσουν στην αμερικάνικη πρεσβεία, αφού τάχα το Πολυτεχνείο ήτανε «συνωμοσία των Αμερικάνων»; Ο Κουμής, η Κανελλοπούλου και ο Καλτεζάς, άραγε, γιατί δολοφνήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής, αφού η Αριστερά «κυβέρνησε τον τόπο» μετά τη «μεταπολίτευση»; Και αν δεν έδιναν τη ζωή τους αυτοί οι άνθρωποι, θα «νομιμοποιούνταν» η εξέγερση; Ή μήπως οι νεκροί του Πολυτεχνείου θα ήταν κάποιοι «αναρχικοί» και «ταραχοποιοί», όπως οι ΕΛΑΣίτες για χρόνια ήτανε «ΕΑΜοβούλγαροι» και «συμμορίτες»;
Η πορεία της 17 Νοέμβρη αποτελεί ακόμα καρφί στο μάτι του ιμπεριαλισμού και του φασισμού στη χώρα, αποτελεί κορυφαία δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση του λαού. Αποτελεί απόδειξη ότι ο αγώνας για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση φωτίζει ακόμα τις καρδιές της νεολαίας. Ότι υπάρχουν ακόμα αυτοί για τους οποίους το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε.
Μαζί με χιλιάδες νεολαίους, μαζί με χιλιάδες λαϊκούς ανθρώπους, πορεύτηκαν για ακόμα μία φορά οι νεκροί του Πολυτεχνείου σε όλες τις πόλεις τις χώρας. Γιατί δεν μπορέσατε να τους διακρίνετε να φωνάζουν συνθήματα, πιασμένοι χέρι χέρι με τη νεολαία; Δε θυμάστε τα πρόσωπα τους; Στο κάτω κάτω, εσείς τους σκοτώσατε!

Η εύθραυστη εκεχειρία Ισραήλ-Παλαιστινίων και η «ανάδυση» της Αιγύπτου
Οχτώ μέρες θηριωδίας, δεκαετίες βαρβαρότητας

Του Τάσου Σαπουνά
Μετά από οχτώ μέρες βομβαρδισμών και θηριωδίας στη Γάζα που ξεκίνησε το κράτος-τρομοκράτης της Μεσογείου, το Ισραήλ, με τη δολοφονία του στρατιωτικού ηγέτη της Χαμάς, την περασμένη Τετάρτη, οι δύο πλευρές καλούνται να υπογράψουν μια εκεχειρία, στις λεπτομέρειες της οποίας κατέληξαν και συμφώνησαν οι ΗΠΑ με τη σημαντική συνεισφορά της Αιγύπτου! Δείγμα κι αυτό των νέων δεδομένων και (αν)ισορροπιών που παράγονται στην ευρύτερη περιοχή σαν αποτέλεσμα των αραβικών εξεγέρσεων. Ωστόσο αυτές ακριβώς οι (αν)ισορροπίες, η ανάγκη ειδικά του Ισραήλ να ανιχνεύσει το νέο τοπίο και να υπογραμμίσει τον ρόλο και την παρουσία του στην περιοχή, κάνουν την εκεχειρία αυτή πιο εύθραυστη από οποιαδήποτε άλλη. Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι της τελευταίας κλιμάκωσης της έντασης.
Ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος;
Το Ισραήλ διατείνεται πως οι βομβαρδισμοί των κατοικημένων περιοχών της Λωρίδας της Γάζας ήταν η απάντησή του στις επιθέσεις με ρουκέτες από την πλευρά της Χαμάς. Εμείς από τη δική μας πλευρά έχουμε άλλη άποψη για το πώς μπορεί να οριστεί «ο επιτιθέμενος» και «ο αμυνόμενος». Ορίζεται, σύμφωνα με την επαναστατική λενινιστική αντίληψη, από το ποιος καταπιέζει ποιον και όχι από χρονικά κριτήρια (ποιος άρχισε πρώτος τις εχθροπραξίες). Αυτό το κριτήριο διατηρεί ατόφιο την αξία του ακόμα και αν θεωρούμε αναποτελεσματική και σε λάθος πολιτική κατεύθυνση την όλη ιστορία με τις ρουκέτες ή τις βομβιστικές επιθέσεις κατά αμάχων που πραγματοποιούν οι παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις. Κατεύθυνση που συνδέεται τόσο με την ηγεμονία των ισλαμιστών στο απελευθερωτικό παλαιστινιακό κίνημα όσο και με την επιρροή του «ατομικού τερορισμού» στις αριστερές δυνάμεις (που εντάθηκε μετά την ήττα του παγκόσμιου κινήματος αλλά και με τη συμβιβαστική και ηττοπαθή γραμμή της Φατάχ). Για να ξαναγυρίσουμε σε αυτό που αναφέραμε πριν, επιτιθέμενος είναι το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, που έχει καταργήσει για πάνω από μισόν αιώνα την πατρίδα στον παλαιστινιακό λαό. Που έχει μετατρέψει, με τον πολύχρονο αποκλεισμό της, τη Λωρίδα της Γάζας στην πιο μεγάλη φυλακή του πλανήτη, ενώ παράλληλα επιδίδεται συστηματικά σε φασιστικές-ρατσιστικές πολιτικές εξανδραποδισμού, εξόντωσης των Παλαιστινίων. Αλλά ακόμα και σε αυτό το πεδίο, της τυπικής έναρξης του νέου κύκλου αίματος, το σιωνιστικό-στρατοκρατικό κράτος του Ισραήλ ψεύδεται. Γιατί, πρώτον, τις επιθέσεις αυτές τις διεξήγαγε η Ισλαμική Τζιχάντ και όχι η Χαμάς της οποίας το στέλεχος δολοφόνησαν οι Ισραηλινοί. Δεύτερον, οι επιθέσεις αυτές ήταν μικρής έντασης που δεν δικαιολογούσαν τέτοια «αντίποινα». Τρίτον και σημαντικότερο (για το τυπικό του πράγματος), οι επιθέσεις της Τζιχάντ έγιναν σαν απάντηση στη δολοφονία παιδιού που έπαιζε στα σύνορα Ισραήλ- Γάζας, από πυρά Ισραηλινού κατοχικού στρατιώτη.
Οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν μια σειρά πλευρές όσον αφορά τα ζητήματα που τίθενται στην περιοχή. Τόσο την εντοπισμένη γύρω από το Παλαιστινιακό ζήτημα όσο και στην ευρύτερη και που αφορούν το «συριακό», το «ιρανικό», αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών που παρεμβαίνουν στην περιοχή, μεταξύ όλων των χωρών της περιοχής αυτής, αλλά και μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των χωρών της περιοχής.
Ισραηλινές στοχεύσεις - ιμπεριαλιστικοί περιορισμοί
Κατ’ αρχήν είναι φανερό πως το Ισραήλ επιδίωξε την κλιμάκωση της έντασης με τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς, αλλά και τις προετοιμασίες για χερσαία εισβολή στη Γάζα. Αρκετοί αναλυτές αποδίδουν αυτή την επιδίωξη σε μικροκομματικούς προεκλογικούς λόγους, μια και το Ισραήλ έχει εκλογές τον ερχόμενο Γενάρη. Ειδικότερα στο γεγονός πως ο Μπ. Νετανιάχου έχει συμμαχήσει με τον (ακόμα πιο) ακροδεξιό εθνικιστή Λίμπερμαν και άρα πως θέλει να εμφανιστεί στο εκλογικό σώμα σαν τον «υπερασπιστή της εβραϊκής πατρίδας». Για εμάς αυτές οι ερμηνείες είναι από λειψές έως τελείως λανθασμένες και αποπροσανατολιστικές. Όχι ότι δεν έχουμε ικανούς και αρκετά κυνικούς τους σιωνιστές να βάψουν με το αίμα μικρών παιδιών τον δρόμο τους προς την κάλπη. Αλλά γιατί κινήσεις τέτοιας εμβέλειας, που μπορούν να είναι η αφορμή για να τιναχτεί στον αέρα όλο το εκρηκτικό υλικό που έχει συσσωρευτεί στην περιοχή, γίνονται με πολιτικό σκεπτικό, τις υλοποιούν δυνάμεις με πολιτικούς στόχους πολύ πιο σημαντικούς από την εκλογική διαδικασία. Επίσης η όλη συλλογιστική αυτών των ερμηνειών είναι αντεστραμμένη. Δεν είναι η δημιουργία της συμμαχίας Νετανιάχου - Λίμπερμαν που πιέζει για ακόμα πιο σκληρή πολιτική, αλλά δυνάμεις στο εσωτερικό της σιωνιστικής άρχουσας τάξης του Ισραήλ, που πριμοδοτούν μια ακόμα σκληρότερη στάση απέναντι στους Παλαιστίνιους αλλά και ευρύτερα στην περιοχή, γεγονός που βρίσκει την πολιτική του αντανάκλαση στην αντιδραστική αυτή συμμαχία. Το ερώτημα ωστόσο παραμένει. Από τη δική μας πλευρά, μπορούμε μόνο να εικάσουμε ορισμένα πράγματα στη βάση πολιτικών δεδομένων.
Το Ισραήλ είναι το τελευταίο διάστημα, αρκετά θορυβημένο από τις ανατροπές που έχουν φέρει στις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις του οι αραβικές εξεγέρσεις αλλά και η αναζήτηση από περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία ενός νέου ρόλου στην περιοχή. Μπορεί, και αυτό έχει μια ισχυρή δόση αλήθειας, το Ιράν να θεωρείται από τα ισραηλινά επιτελεία, πολιτικά και στρατιωτικά, η πρώτη απειλή, και γι' αυτό να πιέζει, ισχυρά σε μερικές στιγμές, την αμερικανική ηγεσία να σταθεί πιο αποφασιστικά (ή πιο τυχοδιωκτικά). Ωστόσο το ζήτημα της Αιγύπτου στη μετά Μουμπάρακ εποχή είναι ένα πρόβλημα που την πονοκεφαλιάζει εξίσου ισχυρά. Διότι αποτελεί παρελθόν ο τρόπος που η Αίγυπτος πρόσφερε σημαντική πολιτική-διπλωματική βοήθεια στο Ισραήλ, τόσο για την αντιμετώπιση του «παλαιστινιακού ζητήματος» αλλά και μια ευρύτερη νομιμοποίηση του Ισραήλ στο εχθρικό γι' αυτό περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Μάλιστα στο όλο πρόβλημα των σχέσεων με την Αίγυπτο έχει μπει και το καθεστώς της χερσονήσου του Σινά, η οποία μετά από τη συμφωνία Ισραήλ - Αιγύπτου το 1979 αποτελούσε μερικώς αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη. Κάτι που με αφορμή τη δολοφονία Αιγύπτιων στρατιωτών έχει αλλάξει de facto, μια και ο αιγυπτιακός στρατός έστειλε στην περιοχή δυνάμεις για την προστασία των συνοριακών του φρουρών. Προσθέστε εδώ και το γεγονός πως εδώ και χρόνια έχει διακοπεί και η ευρύτατη (στρατιωτική αλλά και πολιτικοοικονομική) συνεργασία που είχε το Ισραήλ με την Τουρκία, οι οποίες έχουν βρεθεί ουκ ολίγες φορές σε αντιπαράθεση. Αλλά και το ότι από μια προηγούμενη πολιτική αμοιβαίας ανοχής με τον Άσαντ, οι ισραηλινοσυριακές σχέσεις έχουν εισέλθει σε μια φάση αβεβαιότητας. Άρα οι κινήσεις του οι στρατιωτικές έχουν κύρια και κατ’ αρχήν πολιτική σημασία. Θέλουν να υπογραμμίσουν την ικανότητα και την ισχύ του κράτους του Ισραήλ, αλλά και να συνεχίσουν να πιέζουν την ηγεσία των ΗΠΑ για μια πιο σθεναρή στάση απέναντι στους «εχθρούς του Ισραήλ». Ειδικά όταν οι πάντες γνωρίζουν πως η πολιτική Ομπάμα απαιτεί από την ισραηλινή ηγεσία μια «αυτοσυγκράτηση» που με δυσκολία γίνεται ανεκτή. Άρα με βάση τα προηγούμενα, έχουν βάση αναλύσεις που εκτιμούν πως η κινητοποίηση των εφέδρων και η συσσώρευση των ισραηλινών στρατευμάτων αφορούν εκτός από τη Γάζα, ίσως περισσότερο, μια επικείμενη το επόμενο διάστημα εισβολή του ισραηλινού στρατού στη χερσόνησο του Σινά; Εμείς, χωρίς να μπορούμε να το αποκλείσουμε (από τα τυχοδιωκτικά «μυαλά» των σιωνιστών όλα τα περιμένουμε), θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ότι είμαστε πολύ επιφυλακτικοί σε μια τέτοια ανάλυση. Όπως και να έχει, μια τέτοια κίνηση, που βάλει ευθέως κατά της Αιγύπτου, δεν θα ήταν αποδεκτή από τις ΗΠΑ, ειδικά σε μια φάση που μετά τις αραβικές εξεγέρσεις προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τις σχέσεις της και την επιρροή της στην περιοχή. Πιο πολύ βάση έχουν οι «διαρροές» πως η ισραηλινή ηγεσία φλερτάρει ακόμα και με την ανατροπή της Παλαιστινιακής Αρχής, σε περίπτωση που η τελευταία υποβάλει τελικά σε ψηφοφορία στον ΟΗΕ το αίτημά της για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στις 29 Νοεμβρίου. Άρα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως οι τελευταίες κινήσεις της για χερσαία επέμβαση αποτελούν μέρος εκφοβισμού της παλαιστινιακής ηγεσίας (όπως και οι «διαρροές» των σκέψεων αυτών). Μια άλλη πλευρά συνδέεται με τις ακραίες αντιδραστικές δυνάμεις που έχουν ανδρωθεί στο εσωτερικό του σιωνιστικού κράτους και οι οποίες ερωτοτροπούν όλο και πιο πολύ με ένα είδος «τελικής λύσης» («Σκοπός της επιχείρησης είναι να στείλουμε τη Γάζα στον Μεσαίωνα» - Μοσέ Γιαλόν/ ισραηλινός υπουργός). Όμως ακόμα και σε αυτές τις κινήσεις (χερσαία επέμβαση) το Ισραήλ έχει πάρει ήδη το μήνυμα της κάθετης διαφωνίας συνολικά της Δύσης και ειδικότερα του μεγάλου αφεντικού από την Ουάσιγκτον.
Άλλωστε η αποστολή της Κλίντον, μετά από συνεχείς τηλεφωνικές επικοινωνίες Ομπάμα - Μόρσι, σε Ισραήλ και Αίγυπτο και με στόχο την επίτευξη εκεχειρίας, γινόταν σε μια στιγμή που το Ισραήλ διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι ετοιμάζεται για χερσαία επέμβαση στη Γάζα. Καθιστούσε έτσι σαφές στην ισραηλινή ηγεσία πως η συνήθης δήλωση του Λευκού Οίκου περί «αμέριστης στήριξης» στο «δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ» δεν σήμαινε τίποτε περισσότερο. Μάλιστα επιβεβαίωνε τις διαρροές πως αυτή η στήριξη συνδυαζόταν με μια ισχυρή παρασκηνιακή πίεση του Ισραήλ από τις ΗΠΑ, να μην «κάνουν του κεφαλιού τους». Τι πιο τρανή απόδειξη χρειάζεται για το γεγονός πως η ισραηλινή ηγεσία υπέκυψε στις αξιώσεις του υπερατλαντικού προστάτη, όταν η συμφωνία εκεχειρίας ανακοινώνεται ενώ λίγες ώρες πριν έχει προηγηθεί η βομβιστική επίθεση στο Τελ Αβίβ. Υπό άλλες συνθήκες το μπαράζ των βάρβαρων βομβαρδισμών που διαδέχτηκαν τη βομβιστική επίθεση θα ήταν το ελάχιστο που θα έπραττε το φασιστικό ισραηλινό κράτος.
Η νέα Αίγυπτος
Μέσα σε αυτήν την περίπλοκη κατάσταση φάνηκε καθαρά το ειδικό βάρος που είχε, έχει και θα έχει η Αίγυπτος στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Οι Αμερικάνοι το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από τον καθένα, τόσο από την αρνητική (την περίοδο που η Αίγυπτος ερωτοτροπούσε με τους Σοβιετικούς) όσο και από τη θετική (από το 1973 έως την πτώση του Μουμπάρακ) μπάντα. Έτσι η πρώτη κίνηση της αιγυπτιακής ηγεσίας, η αποστολή του πρωθυπουργού στη Γάζα, συνδέθηκε με τον νέο ρόλο που θέλει να παίξει η Αίγυπτος στην περιοχή. Άλλωστε ο Αιγύπτιος πρόεδρος Μόρσι δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες όταν από την αρχή της κρίσης δήλωσε πως «η Αίγυπτος του σήμερα δεν είναι η Αίγυπτος του χθες και ο αραβικός κόσμος του σήμερα δεν είναι ίδιος με του χθες». Κατηγορώντας ταυτόχρονα και με άλλη γλώσσα από αυτή της περιόδου Μουμπάρακ την ισραηλινή επίθεση πως «αποτελεί ωμή επιθετικότητα κατά της ανθρωπότητας». Το γεγονός μάλιστα πως η εκεχειρία υπογράφτηκε στο Κάιρο, και ανακοινώθηκε σε κοινή συνέντευξη τύπου των ΥΠΕΞ της Αιγύπτου και των ΗΠΑ, επανεισάγει πανηγυρικά και αναβαθμίζει εκ των πραγμάτων και την πολιτική-διπλωματική παρουσία της Αιγύπτου στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια αμερικανική επιτυχία, στην κατεύθυνση που περιγράψαμε πριν (της ανασυγκρότησης των σχέσεών της στην περιοχή).
Θα τελειώσουμε όπως περίπου ξεκινήσαμε: εάν υπάρχουν ισχυροί λόγοι για την προώθηση της εκεχειρίας από μια σειρά χώρες, υπάρχουν εξίσου ισχυροί λόγοι και αιτίες αυτή να αποδειχθεί εύθραυστη και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ωστόσο πολύ χρήσιμο είναι επίσης να διαδηλώνουμε ξανά και ξανά το διαρκές και ανεξίτηλο αίτημα ζωής της αιματοβαμμένης αυτής περιοχής: μια λεύτερη πατρίδα για τον παλαιστινιακό λαό.

Ανακοίνωση της Επιτροπής κατά των βάσεων και της εξάρτησης

Οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί των σιωνιστών στην πολύπαθη Γάζα που στοίχησαν τη ζωή σε πάνω από 100 Παλαιστίνιους και σακάτεψαν εκατοντάδες έγιναν με την ανοικτή υποστήριξη Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Φανερά επιδίωξαν, ανάμεσα στα άλλα, όλοι αυτοί να τρομοκρατήσουν τους αγώνες των λαών, επιβάλλοντας διά πυρός και σιδήρου το δίκιο του ισχυρού. Όμως και στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο, παρά το βαθύ σκοτάδι που επιβάλλει το σύστημα, το δίκιο του κόσμου της δουλειάς και των λαών θα νικήσει και πάλι.
Το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας μας με τα μνημόνια φέρνει ήδη τον λαό μας αντιμέτωπο με τη βαθιά φτώχεια και τη μαζική εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και η ενίσχυση των σχέσεων με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, που ευλογείται από τους αμερικανονατοϊκούς, εμπλέκει τη χώρα στην επικίνδυνη, πολεμικού χαρακτήρα κρίση και αναδιάταξη δυνάμεων που συντελείται στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αυτή η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη στο πλαίσιο της γενικευμένης παγκόσμιας κρίσης του συστήματος, που οξύνει συνεχώς τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Να γιατί απαιτείται να ενισχυθούν τα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα στο πλαίσιο της λαϊκής πάλης.
Να γιατί πρέπει να αφυπνιστούν ξανά τα αντιβασικά-αντιπολεμικά αισθήματα του λαού μας στα Χανιά και σε όλη τη χώρα.
Να γιατί ο χανιώτικος λαός πρέπει να αντιμετωπίσει σαν προσβολή την πρόκληση της νατοϊκής βάσης της Σούδας και του πεδίου βολής, που τάχα συμπονούν τη φτώχεια του λαού μας και θέλουν να ευεργετήσουν τα σχολεία.
Σε μια σειρά φονικές βάσεις τους στον πλανήτη οι Αμερικονονατοϊκοί επιδιώκουν την ιδεολογική και πολιτιστική υποδούλωση των ιθαγενών της γύρω περιοχής. Είναι κρίσιμο για το μέλλον του τόπου μας, όπως αρνηθήκαμε να γίνει η πόλη μας Τρούμπα, να αρνηθούμε και συμπεριφορές ζητιάνων και δούλων απέναντι στις δολοφονικές μηχανές που ρημάζουν χώρες, ξεριζώνουν και δολοφονούν λαούς.
Να γιατί πρέπει να μετατρέψουμε την οργή μας σε αγώνα ενάντια στην εξάρτηση και στον καρκίνο του τόπου μας, τη βάση του θανάτου.

Επιτροπή κατά των βάσεων και της εξάρτησης
Χανιά 21/11/2012

28 Νοε 2012

Η προσωρινή συμφωνία των Βρυξελών φέρνει μόνιμα δεινά!

Η συμφωνία στην οποία προχώρησαν ΔΝΤ και ΕΕ για το ελληνικό χρέος και την καταβολή της δόσης, εκφράζει ομολογημένα και ανοιχτά το συμβιβασμό ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους των Αμερικάνων και Eυρωπαίων (κυρίως Γερμανών). Όχι μόνο δεν απαλλάσσει το λαό και τη χώρα από το βρόγχο του χρέους και των αιματηρών
θυσιών, αλλά -αντίθετα- θα τον μεγαλώσει.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς (ΗΠΑ-ΕΕ), καθώς και ο συμβιβασμός που πέτυχαν, δεν σχετίζονται μόνο με το χρέος, αλλά -πρωτίστως- με την αναδιανομή των αγορών ανάμεσά τους. Και αυτό δείχνει την πραγματική διάσταση του προβλήματος που έχουν να αντιμετωπίσουν η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία. Δείχνει το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης για ανάπτυξη αντιστάσεων.
Οι παραχωρήσεις των γερμανών ιμπεριαλιστών και των τραπεζιτών στα ζητήματα των επιτοκίων για τα διμερή δάνεια που έχει συνάψει η χώρα, οι μειώσεις στις προμήθειες του «μηχανισμού στήριξης», η επιμήκυνση της αποπληρωμής των τόκων από τα δάνεια που έδωσε ο «μηχανισμός στήριξης», ο μηδενισμός των επιτοκίων του κατά το ίδιο διάστημα και οι επιστροφές μέρους των κερδών από την κερδοσκοπία που έκανε η ΕΚΤ με τα ελληνικά ομόλογα, όλα αυτά μπορεί να μειώνουν αριθμητικά το μελλοντικό χρέος αλλά ούτε το λαό απαλλάσσουν ούτε το χρέος κάνουν πιο «βιώσιμο» όπως λέγεται.
Αντίθετα, προκειμένου να επιτευχθούν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που επικαλείται η συμφωνία, σε συνθήκες άγριας εισοδηματικής επιδρομής και πρωτόγνωρης ύφεσης, είναι σίγουρο πως θα απαιτηθούν νέα μνημόνια. Εξάλλου, τα «προαπαιτούμενα μέτρα» και οι «αυτοματοποιημένοι διορθωτικοί μηχανισμοί» που αποφάσισε η τρικομματική κυβέρνηση κατ’ επιταγή των δανειστών εκεί οδηγούν.
Επιπρόσθετες ανησυχίες γεννά και η βιασύνη να επαναγοραστούν ομόλογα του ελληνικού χρέους στο 35% της αξίας τους μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη πράγμα που σημαίνει πως το κόστος της επαναγοράς θα το φορτωθούν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μετακύλιση του στην ελληνική κοινωνία και το λαό μας.
Οι «υποχωρήσεις» του ΔΝΤ από το στόχο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και οι αλχημείες με τα νέα, αποδεκτά από τη Λαγκάρντ, όρια του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, δεν αποτυπώνουν τίποτε άλλα παρά τον εύθραυστο συμβιβασμό ανάμεσα στους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την αδυναμία συνολικά του συστήματος να δώσει οριστικές απαντήσεις στο μεγάλο ζήτημα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χρέους.
Για το λαό, τη νεολαία και την εργατική τάξη ο μονόδρομος της αντίστασης, της διεκδίκησης και ανατροπής προβάλλει ως μοναδική διέξοδος απέναντι σε ένα εφιαλτικό παρόν και ένα μη βιώσιμο μέλλον!

 

Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
Στη πεπατημένη της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας και της μνημονιακής βαρβαρότητας

Διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα όσοι ήλπιζαν ότι τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου 3 θα ήταν και τα τελευταία. Με πρόσχημα το Eurogroup της Τρίτης 20/11 και πριν καλά καλά προλάβει να στεγνώσει η μελάνη από το ήδη ψηφισμένο πολυνομοσχέδιο («Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016») η τρικομματική κυβέρνηση «ξαναχτύπησε» με νέα ομοβροντία αντιλαϊκών μέτρων. Αυτή τη φορά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου οι οποίες μάλιστα δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ κυριακάτικα (!!!) χωρίς καν να περάσουν και να ψηφιστούν από τη Βουλή. Τα μέτρα αυτά εξειδικεύουν προς το χειρότερο το μνημόνιο 3 και θέτουν ασφυκτικά πλαίσια ώστε να διασφαλίζεται η κατά γράμμα εφαρμογή του. ΕΕ και ΔΝΤ δεν αρκούνται μόνο στο να υπαγορεύουν και να καθορίζουν τη γενική πολιτική γραμμή της κυβέρνησης, αλλά υπαγορεύουν, επιτηρούν και επεμβαίνουν «μέχρι κεραίας» ακόμα και στην τρέχουσα διαχείριση και υλοποίηση αυτής της πολιτικής.
Έτσι, π.χ., οι ΟΤΑ που θα αποκλίνουν από τους στόχους του προϋπολογισμού θα «τιμωρούνται» με την υποχρεωτική ένταξή τους σε «πρόγραμμα εξυγίανσης». Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι προβλέπονται περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση και υποχρεωτικές μετατάξεις προσωπικού, ενώ παράλληλα οι όποιες αποκλίσεις θα μετακυλίονται στις πλάτες των δημοτών με τοπικά χαράτσια, αυξήσεις σε δημοτικούς φόρους και τέλη, περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ.
Ανάλογο τσεκούρωμα θα έχουμε και για τις παροχές υγείας του ΕΟΠΥΥ στο πλαίσιο του Ενιαίου Κανονισμού Παροχών Υγείας που προβλέπεται να καταρτιστεί και στον οποίο θα καθορίζεται «το είδος, η έκταση, το ύψος των παροχών υγείας, ο τρόπος και η διαδικασία χορήγησής τους» κ.λπ. Όλο και περισσότερες παροχές υγείας τιμολογούνται, όλο και περισσότερο κόστος μετακυλίεται στις πλάτες των ασφαλισμένων, όλο και νέα χαράτσια μπαίνουν, όπως π.χ. το 1 ευρώ για κάθε συνταγή υπέρ ΕΟΠΥΥ και τα 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο (θα ισχύουν από 1.1.2014). Ακόμα και τη φοροδιαφυγή των φαρμακοβιομηχανιών και των φαρμακεμπόρων προβλέπεται ότι θα την πληρώνουν οι εργαζόμενοι αφού τα φάρμακα όσων εταιρειών δεν αποδίδουν στο Δημόσιο το έκτακτο τέλος 15% (καθιερώνεται από 1.1.2013) θα εξαιρούνται από τη λίστα και οι ασφαλισμένοι θα τα πληρώνουν στο 100% της αξίας τους από 25% που πληρώνουν σήμερα!
Χειροτερεύουν επίσης οι προϋποθέσεις και για τους δικαιούχους του ΕΚΑΣ αφού αυξάνεται από τα 64 στα 65 χρόνια το όριο ηλικίας, ενώ παράλληλα ενεργοποιούνται και εξειδικεύονται διάφορες διατάξεις του μνημονίου που προβλέπουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων πρόνοιας, απελευθέρωση επαγγελμάτων κ.λπ.
Ασφυκτικός έλεγχος και ιμπεριαλιστική εποπτεία προβλέπεται και για όλα τα έσοδα που θα προέλθουν από τις ιδιωτικοποιήσεις τα οποία θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό και θα κατευθύνονται «αποκλειστικά στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους».
Καθιερώνονται μηχανισμοί αυτόματης διόρθωσης-αναπλήρωσης των αποκλίσεων από τους στόχους του μνημονίου 3 και εγκαθίστανται «επιτροπείες» των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών σε κάθε υπουργείο, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και γενικά κάθε φορέα που χρηματοδοτείται από το Δημόσιο. Ανοίγει δηλαδή ο δρόμος για την αυτόματη επιβολή νέων, πρόσθετων μέτρων, πολύ χειρότερων από αυτά που έχουν ήδη ψηφιστεί, κατά την κρίση των «δανειστών» και μόνο και χωρίς καν να απαιτείται η έγκρισή τους από τη Βουλή. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εκποιούν το λαό και τη χώρα μετατρέποντάς την σε νεοαποικιακού τύπου προτεκτοράτο προκειμένου να αποσπάσουν τη στήριξη των ξένων προστατών τους. Και για να περάσουν την πολιτική τους δεν διστάζουν να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όσα υπολείμματα αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απέμειναν.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η κυβέρνηση καταφεύγει σε Π.Ν.Π. και παρακάμπτει τη Βουλή είτε για να μειώσει το πολιτικό της κόστος είτε για να αποφύγει πιθανά «ατυχήματα» στην ψηφοφορία. 11 Π.Ν.Π. έχει να επιδείξει η κυβέρνηση Σαμαρά στους 5 μόνο μήνες της θητείας της! Και η τωρινή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ερήμην της Βουλής και με «ταχύρρυθμες διαδικασίες», άλλοτε με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, άλλοτε με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα, άλλοτε με διαδικασίες «κατεπείγοντος» και νόμους του ενός άρθρου, «πάγωσαν» μισθούς και συντάξεις, επέβαλαν «σταθεροποιητικά προγράμματα», πέρασαν μνημόνια, έφτιαξαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, παραχώρησαν φιλέτα του Δημοσίου σε ιδιώτες, ανακεφαλαιοποίησαν τις τράπεζες (με λεφτά των φορολογούμενων) κ.λπ. Και όσο ξεδιπλώνεται αυτή η βάρβαρη πολιτική τόσο θα πληθαίνουν τα δείγματα αυταρχισμού της κυβέρνησης, τόσο το σύστημα θα φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο. Αυταρχισμός και καταστολή απέναντι στο λαό και από την άλλη υποτέλεια και ραγιάδικη συμμόρφωση στις απαιτήσεις των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών. Πάντα έτσι ήταν η δημοκρατία τους, άσχετα αν κάποιοι ως μωρές παρθένες ανακαλύπτουν «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα» και θορυβούν για «θεσμικές εκτροπές» θέλοντας να λουστράρουν το συστημικό τους προσωπείο. Και έτσι θα ’ναι μέχρι ο λαός να πει τη δική του κουβέντα.

Θεσσαλονίκη
Μαζική απάντηση στον προκλητικό Φούχτελ
Να αθωωθούν οι τρεις αγωνιστές!

Με μια μαζική και οργισμένη συγκέντρωση, στην ουσία πολιορκία του χώρου της ΔΕΘ, υποδέχτηκαν όπως του άξιζε, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ αλλά και από άλλους εργασιακούς χώρους, τον γερμανό υφυπουργό Εργασίας Γιοακίμ Φούχτελ στην λεγόμενη ελληνογερμανική συνάντηση για τους δήμους και τις περιφέρειες. Από το πρωί της Πέμπτης 15 του Νοέμβρη, στην βόρεια πύλη συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες απεργοί, που με συνθήματα κατήγγειλαν την πολιτική των Μνημονίων, των απολύσεων και της υποταγής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές πολιτικές. Για να τους αντιμετωπίσει η τρικοματτική κυβέρνηση μετέτρεψε όλο των χώρο της ΔΕΘ σε φρούριο με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ, που απέκλειαν την πρόσβαση από όλες τις πλευρές. Παρ΄ όλα τα μέτρα όμως, αρκετοί εργαζόμενοι κατάφεραν να ξεπεράσουν την ισχυρή αστυνομική προστασία και να μπούνε στους χώρους της ΔΕΘ, διαδηλώνοντας και καταγγέλλοντας τους οργανωτές της συνάντησης και τον Φούχτελ.
Οι εικόνες της εργατικής οργής ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και, όπως ήταν αναμενόμενο, δημιούργησαν πρόβλημα και στην γερμανική και , φυσικά, και στην ελληνική κυβέρνηση. Γι αυτό και την επόμενη ημέρα, με εντολή του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, εξαπολύθηκε ένα αστυνομικό κυνηγητό, με στόχο να συλληφθούν ορισμένοι , δήθεν, πρωταγωνιστές της εργατικής συγκέντρωσης με χαλκευμένες και γελοίες κατηγορίες. Πρόσχημα ο δήθεν προπηλακισμός του γερμανού προξένου, στον οποίο επικέντρωσαν τα διατεταγμένα ΜΜΕ για να αποπροσανατολίσουν και να συκοφαντήσουν την μεγάλη εργατική κινητοποίηση που χάλασε την εικόνα ενός λαού υποταγμένου, όπως τον θέλουν οι γερμανοί ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους.

Οι τρεις συλλήψεις, την Παρασκευή 16/11, έγιναν με γκανστερικό τρόπο και φυσικά στόχο είχαν να δείξουν στους γερμανούς πως κυβέρνηση και αστυνομία παράγουν έργο και αποκαθιστούν την τάξη. Ταυτόχρονα η όλη επιχείρηση επεδίωκε να στείλει ένα τρομοκρατικό μήνυμα σε λαϊκούς αγωνιστές και στους απεργούς εργάτες. Αυτό τελικά , όχι μόνο δεν έγινε αλλά η όλη υπόθεση κατέληξε σε μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της. Τον δάσκαλο μάλιστα Θανάση Αγαπητό πήγαν και τον συνέλαβαν, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, μέσα στην αυλή του σχολείου που διδάσκει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών του. Οι άλλοι δύο συλληφθέντες, είναι δημοτικοί υπάλληλοι. Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που μαθεύτηκε στην Θεσσαλονίκη η είδηση για τις συλλήψεις, πολύ κόσμος μαζεύτηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση μέχρι το βράδυ , συμπαραστεκόμενος στους αγωνιστές, φωνάζοντας συνθήματα και απαιτώντας να αφεθούν ελεύθεροι. Την επόμενη ημέρα, Σάββατο 17/11, ανήμερα του Πολυτεχνείου, ο χώρος μπροστά στα δικαστήρια πλημμύρισε από εργαζόμενους, φοιτητές και άλλους πολίτες που απαιτούσαν να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και να σταματήσει κάθε δίωξη ενάντια τους. Η προκλητικά ισχυρή αστυνομική παρουσία που εμπόδιζε την πρόσβαση στον εσωτερικό χώρο των δικαστηρίων, και πιο πολύ, η απόφαση των δικαστών να μην επιτρέψουν να γίνει ανοικτή και δημόσια η δίκη, πυροδότησαν παραπέρα την οργή του συγκεντρωμένου κόσμου. Ο προσδιορισμός του αυτόφωρου για την Δευτέρα 19/11 και η απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων, αντιμετωπίστηκε με ικανοποίηση από τον κόσμο που στην συνέχεια διαδήλωσε μέχρι το Πολυτεχνείο. Την Δευτέρα και πάλι στα δικαστήρια συγκεντρώθηκε πολύ κόσμος και εργαζόμενοι, παρακινημένοι εκτός των άλλων και από τις στάσεις εργασίας που κήρυξαν οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών και οι τοπικές ΕΛΜΕ και φυσικά και από την απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Οι κατηγορίες με τις οποίες παραπέμφθηκαν οι τρεις εργαζόμενοι, είναι προφανώς χαλκευμένες και αστήρικτες. Αφορούν δήθεν τα αδικήματα της παράνομης βίας και εξύβρισης ενώ στην πραγματικότητα είναι για το γεγονός πως οι τρεις μαζί με άλλους χιλιάδες, βροντοφώναξαν ενάντια στην πολιτική της κοινωνικής βαρβαρότητας και της υποδούλωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Η δίκη, που και την Δευτέρα αναβλήθηκε εξαιτίας της απουσίας των αστυνομικών-μαρτύρων κατηγορίας, , πρόκειται να γίνει την Τετάρτη 28 του Νοέμβρη και ήδη ετοιμάζονται και για εκείνη την ημέρα μαζικές κινητοποιήσεις.

Σε ανακοίνωση της στις 17/11 η κομματική οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) μεταξύ άλλων υπογράμμισε «Η κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, εξελίσσεται στην πιο βάρβαρη και τρομοκρατική μεταπολιτευτική κυβέρνηση ενάντια στις λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις, απεργίες και καταλήψεις. Η βία και η τρομοκρατία είναι το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει απέναντι στην καθολική λαϊκή αντίθεση στην πολιτική των Μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Με την βία όμως δεν αντιμετωπίζεται η λαϊκή πλειοψηφία παρά μόνο προσωρινά. Ότι και αν κάνουν, στο τέλος οι αγώνες του λαού μας ενάντια σε αυτούς που σήμερα καταστρέφουν την ζωή του και το μέλλον των παιδιών του, θα νικήσουν!»

ΠΟΣΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΧΩΡΑΝΕ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ;

Το φαινόμενο μεγεθύνεται καθημερινά και, όπως όλα δείχνουν, θα γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια. Άνθρωποι φτωχοί, άστεγοι, πεινασμένοι συνωστίζονται στην εφημερία κάποιου νοσοκομείου, προσπαθώντας να «κερδίσουν» ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι για να βγάλουν τη νύχτα. Μάλιστα πολλοί από αυτούς, μην έχοντας κυριολεκτικά στον ήλιο μοίρα, με προβλήματα υγείας και όντας μακροχρόνια άνεργοι, έχουν προ πολλού υπερβεί το στάδιο της ντροπής. Το χαρτί εισαγωγής του γιατρού το λέει ρητά: «κοινωνικοί λόγοι»'.
Δεν είναι σκηνές από το μακρινό παρελθόν ή μέλλον. Είναι η ζώσα πραγματικότητα που ορισμένοι επιχειρούν να σπρώξουν κάτω από το χαλί. Άλλοι πάλι βάζουν διόδια με στόχο να τους αποκλείσουν. Το σύστημα, η τρόικα, το κεφάλαιο και η κυβέρνηση προτιμούν να σπρώχνουν τους εξαθλιωμένους σε κάποια από τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ ή ακόμα καλύτερα στα γεύματα της εκκλησίας. Έτσι μπορεί να αποκτήσουν όλοι αυτοί λόγο ύπαρξης.
Για όσους δεν τα καταφέρουν, ευελπιστούν ότι το «εισιτήριο» των 25 ευρώ θα αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα για το συνωστισμό τους στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Αν είχαν στην τσέπη τους 25 ευρώ σιγά μην πήγαιναν... Έτσι θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους και οι στρατιές των σεκιουριτάδων θα επιστρέψουν -επιτέλους- στο πραγματικό αντικείμενο εργασίας τους: να «προστατέψουν» τα νοσοκομεία από τους «παρείσακτους».
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, φυσικά, σχεδόν στο σύνολό τους, εξοικειωμένοι με τον ανθρώπινο πόνο λόγω συνθηκών και χώρου δουλειάς, έχουν τη στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία και δεν αντιμετωπίζουν την προσωποποίηση τέτοιων κοινωνικών φαινομένων κάτω από το πρίσμα του συστήματος. Γι' αυτό επιχειρείται με αλλεπάλληλες εγκυκλίους να «στοιχηθούν» πίσω από αυτή τη βάρβαρη πολιτική που σε τελευταία ανάλυση θεωρεί περιττό βάρος τη ζωή από την οποία δεν μπορεί να αντλήσει κέρδος. Εδώ έγινε τεκμήριο φοροδοτικής ικανότητας το να έχεις παιδιά, τους σύγχρονους άθλιους θα σκεφτούν;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περιβόητη ρατσιστική εγκύκλιο λίγα χρόνια πριν, που υποχρέωνε τους υγειονομικούς υπαλλήλους να καλέσουν την αστυνομία να συλλάβει όσους μετανάστες δεν είχαν χαρτιά ακόμα και την ώρα του πόνου; Δεν αναφέρεται περίπτωση εφαρμογής της πάντως μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι καταδότες δεν ανευρέθηκαν στο σώμα των εργαζομένων των υγειονομικών σχηματισμών.
Είναι σίγουρο ότι η πολιτική της βίαιης καταβύθισης-φτωχοποίησης ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων είναι υπεύθυνη για το κύμα προσέλευσης στα δημόσια νοσοκομεία με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε. Το σύρσιμο των καροτσιών, το ψάξιμο των σκουπιδιών δεν αποτελεί πλέον «προνόμιο» των μελαψών συνανθρώπων μας. Οι έρευνες φορέων του συστήματος μαρτυρούν ότι οι λεγόμενοι νεόπτωχοι στη χώρα μας είναι κυρίως ηλικιωμένοι, καθόλα αξιοπρεπείς κάποτε, όταν είχαν μια δουλειά, που σήμερα ζουν με πενιχρή σύνταξη που δεν καλύπτει ούτε τα στοιχειώδη. Δεν είναι απαραίτητο συνεπώς να αρρωστήσουν για ν' απευθυνθούν σε κάποιο νοσοκομείο. Το κάνουν πολύ πιο πριν εξ ανάγκης.
Την ίδια στιγμή κλείνουν μια σειρά νοσοκομεία στη χώρα (με πρώτα τα τελευταία εναπομείναντα του ΙΚΑ), ενώ σύντομα και νοσοκομεία του ΕΣΥ θα μπουν στο στόχαστρο. Παράλληλα συγχωνεύονται-καταργούνται τμήματα, λειτουργίες και κρεβάτια μέσα στο ίδιο νοσοκομείο. Είναι βέβαιο ότι το φαινόμενο του ράντζου θα θεριέψει, αφού οι κοινωνικές αιτίες είναι ο κύριος παράγοντας που προκαλεί όχι μόνο τις ασθένειες αλλά και την ώθηση στην προσέλευση διευρυμένων κομματιών του λαού στα νοσοκομεία. Σε ποιο βαθμό θα «αφεθούν» αυτά να λειτουργήσουν ως σύγχρονα πτωχοκομεία είναι ένα ερώτημα.
Πάντως δεν θα πρέπει κανείς να αμφιβάλλει για την κατεύθυνση του συστήματος και τις «ευαισθησίες» του. Άλλωστε, ακόμα και τα νοσοκομεία είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθούν πολύ μικρά για να χωρέσουν την εξαθλίωση που δεν θα περπατά στα υπόγεια, τις πλατείες ή κάτω από τις γέφυρες στο σκοτάδι της νύχτας αλλά μέρα μεσημέρι και κατάφατσα στους δρόμους και παραδρόμους των αστικών κέντρων. Το στοίχημα είναι να μετατραπεί από φωνή απόγνωσης σε τσουνάμι αντίστασης και διεκδίκησης. Γιατί οι απόκληροι του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού περιλαμβάνονται σίγουρα στους μελλοντικούς νεκροθάφτες του.
Σ.Π.

Απολύουν –αυτοδικαίως!- στα σχολεία
Το μνημόνιο σε άμεση δράση

Με έγγραφό του με την ένδειξη «Υπερεπείγον», το υπουργείο Παιδείας ζητάει από τα (συνδιοικητικά) Υπηρεσιακά Συμβούλια διαφόρων βαθμίδων ΠΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ-ΚΥΣΔΕ (αυτά στα οποία… θριάμβευσε η Αριστερά στις πρόσφατες εκλογές τους) τα πλήρη στοιχεία των εκπαιδευτικών στους οποίους επιβλήθηκαν από τα παραπάνω όργανα ποινές της προσωρινής ή οριστικής παύσης αλλά και εκείνων οι οποίοι έχουν παραπεμφθεί (και δεν έχουν κριθεί!) για πειθαρχικά παραπτώματα όπως: «…της παράβασης καθήκοντος (…), της χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς ή ανάξιας για υπάλληλο διαγωγής εντός ή εκτός υπηρεσίας (…), της άρνησης σύμπραξης συνεργασίας ή εγγράφων κατά τη διεξαγωγή έρευνας (…), της μη τήρησης του ωραρίου (…), της ανάρμοστης συμπεριφοράς προς τους πολίτες κ.ο.κ.». Καθώς και εκείνων οι οποίοι: «στερήθηκαν την προσωπική τους ελευθερία ύστερα από απόφαση Ποινικού Δικαστηρίου (…), για τους οποίους εκδόθηκε εναντίον τους ένταλμα προσωρινής κράτησης και στη συνέχεια ήρθη η προσωρινή κράτηση κ.ο.κ.».
Για αυτούς, «η θέση σε αργία επέρχεται αυτοδικαίως με τη δημοσίευση του Νόμου 4093/2012» και «αποδεσμεύονται από τα Μητρώα Μισθοδοτούμενων»! Με άλλα λόγια, όποιος έχει αντιμιλήσει στο διευθυντή του, όποιος έχει συλληφθεί σε καμιά διαδήλωση, όποιος έχει στοχοποιηθεί από οποιονδήποτε κάνει στα γρήγορα τη διαδρομή πειθαρχικό– πόλυση! Όχι, δεν είναι επιστημονική φαντασία. Είναι η Ελλάδα των μνημονίων, της τρόικας, της τρικομματικής συγκυβέρνησης. Είναι το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η δικτατορία του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης…
Και κάτι τελευταίο, χωρίς καμία διάθεση «πολιτικού ρεβανσισμού», αλλά για να βγαίνουν πολιτικά συμπεράσματα: Είμαστε περίεργοι, οι διάφοροι αιρετοί της Αριστεράς (που σίγουρα κάποιοι από αυτούς θα έχουν υπογράψει κάποια πειθαρχικά στη θητεία τους στα ΠΥΣΔΕ - ΠΥΣΠΕ) έχουν αντιληφθεί ότι έβαλαν την υπογραφή τους στις τωρινές λίστες διαθεσιμοτήτων; «Δεν το ξέραμε» θα μας πουν… Ρεφορμιστική αφέλεια, θα τους πούμε…

Ποιος νίκησε στις εκλογές για τα
Υπηρεσιακά Συμβούλια της εκπαίδευσης;

Αποτελεί συνηθισμένη πρακτική των εταιρειών που κάνουν δημοσκοπήσεις να «κατασκευάζουν» ερωτήματα για να παραχθεί το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Κατά μία έννοια, αντίστοιχα κινείται και κινήθηκε και το υπουργείο Παιδείας στις εκλογές που έγιναν στις 5/11 (δύο ημέρες νωρίτερα από τη μέρα που είχαν προγραμματιστεί καθώς στις 7/11 θα ψηφίζονταν τα μέτρα του 3ου μνημονίου και ήδη είχε εξαγγελθεί η απεργία για το διήμερο 6-7/11) για την εκλογή αιρετών για τα ΚΥΣΔ(Π)Ε-ΑΠΥΣΔ(Π)Ε-ΠΥΣΔ(Π)Ε.
Ενώ έρχονται τα πάνω κάτω στην εκπαίδευση και σε όλη την κοινωνία το υπουργείο περιβάλλει τη διαδικασία αυτή με τη μεγαλύτερη «χαλαρότητα». Άδειες στους υποψηφίους και ψήφος με το ζόρι καθώς δίνεται άδεια σε όποιον ψηφίσει. Ουσιαστικά η διοίκηση κλείνει τα σχολεία, αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς να προσέλθουν στην κάλπη. Γιατί το πρωτεύον για το υπουργείο είναι η συμμετοχή στη διαδικασία και η νομιμοποίηση μέσω αυτής όλων των αντιδραστικών-αντιεκπαιδευτικών αποφάσεων των οργάνων αυτών, αναδεικνύοντας τη συνυπευθυνότητα του κλάδου στην υλοποίηση των κυβερνητικών επιλογών. Δευτερεύον είναι αυτό καθαυτό το εκλογικό αποτέλεσμα που η φύση της διαδικασίας το προσδιορίζει ως ένα βαθμό, αφού ευνοεί αυτούς που επιδίδονται σε ταξίματα και εκδουλεύσεις.
Στις εκλογές ψήφισαν πάνω από 132.000 εκπαιδευτικοί (65.970 καθηγητές και 66.956 δάσκαλοι-νηπιαγωγοί). Η αποχή κινήθηκε περίπου στο 25% και υπήρξαν γύρω στα 11.000 άκυρα ψηφοδέλτια. Πρώτη δύναμη και στις δυο βαθμίδες η ΔΑΚΕ με πτώση των δυνάμεών της σε σύγκριση με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του 2010. Στη β/θμια δεύτερη δύναμη οι ΣΥΝεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΕΚ) που για πρώτη φορά εκλέγουν αιρετό στο ΚΥΣΔΕ, ενώ στην α/θμια η ΠΑΣΚ κράτησε παρά τις απώλειές της τη δεύτερη θέση και τον αιρετό στο ΚΥΣΠΕ. Σημαντική άνοδος των Παρεμβάσεων (στην Αττική μάλιστα είναι δεύτερη δύναμη, με πρώτη τις ΣΕΚ) αλλά και των άλλων σχημάτων της Αριστεράς εκτός από το ΠΑΜΕ που σημείωσε πτώση. Μάλιστα εκλέχτηκαν σε πάρα πολλούς νομούς της χώρας και στις περιφέρειες αιρετοί εκτός ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ. Συνοψίζοντας σε μια φράση, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά ενισχύθηκαν σημαντικά, αλλά και οι κυβερνητικές παρατάξεις κρατάνε ακόμα δυνάμεις.
Οι θριαμβολογίες όμως παρακάμπτουν και υποβαθμίζουν συνειδητά αυτή καθαυτή τη διαδικασία που η λιγότερο η περισσότερο «αγωνιστική», «ανυπάκουη», «απείθαρχη», «αριστερή» κ.λπ. συμμετοχή είναι αντικειμενικά αποδοχή-νομιμοποίηση αυτών των οργάνων κρατικών φερέφωνων. Είναι άρνηση της αναγκαιότητας να γίνουν βήματα χειραφέτησης απ’ τον κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό και φανερά αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού κόσμου και τα καθήκοντα που θέτει η περίοδος. Πολύ περισσότερο που τα όργανα αυτά στο επόμενο διάστημα θα παίξουν το ρόλο του επικυρωτή-διαχειριστή απολύσεων, μετακινήσεων, διαθεσιμοτήτων κ.ο.κ.
Για μια ακόμη φορά μια σειρά δυνάμεις είδαν το τυράκι αλλά δεν είδαν τη φάκα…
ΥΓ.: Σε αρκετούς νομούς η διοίκηση έχει ξεκινήσει διαδικασία να καλούνται οι συνάδελφοι που δεν προσήλθαν στις εκλογές να δώσουν εξηγήσεις. Καμιά ποινή σε κανέναν εκπαιδευτικό δεν πρέπει επιβληθεί. Τα σωματεία και οι ομοσπονδίες θα πρέπει να αποτρέψουν τέτοιες εξελίξεις.

27 Νοε 2012

Ποια Αριστερά χρειάζεται σήμερα ο λαός και το κίνημα;

Η ψήφιση από τη Βουλή και από την τρικομματική κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ των νέων βάρβαρων μέτρων που οδηγούν τη ζωή του λαού σε παραπέρα εξαθλίωση, σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα της μέχρι τα σήμερα επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα, έχουν διαμορφώσει πρωτόγνωρες συνθήκες για τη μεγάλη λαϊκή μάζα και έντονες πιέσεις σε όλες τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα για απαντήσεις στην σημερινή κατάσταση.
Καθώς οι «καιροί στενεύουν» όλο και περισσότερο και η ολομέτωπη επίθεση κλιμακώνεται χωρίς τέλος, τα ζητήματα των κατευθύνσεων του κινήματος έχουν φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι δεν γίνεται να αλλάξουν τα πράγματα, για τον λαό, χωρίς μία συνολική αντιπαράθεση με το σύστημα, γιατί, ακόμα και αν δεν τη θέλουν, για διάφορους λόγους ο καθένας, το ίδιο το σύστημα την επιδιώκει και μάλιστα εντείνει όλες του τις κινήσεις σε μία περίοδο όπου οι συσχετισμοί είναι με το μέρος του. Αν αυτό ισχύει για πολύ κόσμο, δεν ισχύει για ηγεσίες και στελέχη της Αριστεράς που προσπαθούν να απωθήσουν αυτήν την αναμέτρηση και αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για την προετοιμασία του κόσμου, από πολιτική και οργανωτική άποψη, για τις ανάγκες και το επίπεδο αυτής της αναμέτρησης, για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.
Η απάντηση που προσπαθεί να δώσει η κάθε αριστερή πολιτική οργάνωση, κόμμα ή αγωνιστής, δεν είναι αποκομμένη από το πολιτικό-ιδεολογικό φορτίο που κουβαλάει και τη φυσιογνωμία που έχει διαμορφώσει με βάση αυτό το φορτίο, παρά το «έκτακτο» των σημερινών περιστάσεων. Και όσο και αν γίνεται επίκληση στην «έκτακτη κατάσταση» που βρίσκεται ο λαός και στην ανάγκη ενός «ενιαίου» σχεδίου πάλης, η κάθε πλευρά ξαναθέτει τα «δικά» της «σχέδια» με κάποιες τροποποιήσεις, ανάλογα από πού δέχεται πίεση. Ταυτόχρονα είναι γεγονός ότι η αντιλαϊκή επέλαση και η κρίση του συστήματος δεν αφήνουν τίποτα ίδιο «όπως πριν», ούτε στο πλαίσιο του συστήματος, στο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο, αλλά ούτε και στο αριστερό κίνημα. Το θέμα όμως είναι προς τα πού κατευθύνονται αυτές οι αλλαγές. Γιατί αν στο συστημικό επίπεδο αυτό είναι κάθε μέρα και πιο φανερό, για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα τα πράγματα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά και συγκεχυμένα.
Βασικός παράγοντας που διαμορφώνει αυτήν τη σύγχυση είναι η κυριαρχία, για δεκαετίες τώρα, των πιο ηττοπαθών και συμβιβαστικών απόψεων και λογικών που οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού, στην ήττα και στην οπισθοχώρηση του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Η άρνηση στη δυνατότητα οικοδόμησης αυτόνομου, από τον αστισμό και τον ιμπεριαλισμό, επαναστατικού κινήματος που θα κοντράρει την αντιδραστική επέλαση και θα ανοίξει τον δρόμο της απελευθέρωσης από την καπιταλιστική σκλαβιά και τα ιμπεριαλιστικά δεσμά. Η αντίληψη που θέλει την Αριστερά να υπάρχει «για τον εαυτό της» και όχι για να συμβάλλει στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος που είναι, κάθε φορά, ανάγκη.
Ο εξοβελισμός κάθε επαναστατικής αντίληψης και πρακτικής του κινήματος και η αποδοχή αστικών θεωρημάτων και πλήρης συμμόρφωση στην αστική νομιμότητα και στη συνεργασία των «κοινωνικών εταίρων». Με λίγα λόγια, η Αριστερά «σκούριασε» και σταμάτησε να είναι πραγματικά χρήσιμη για τον λαό και επικίνδυνη για το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Το «ξεσκούριασμα» της Αριστεράς μπορεί να γίνει μόνο στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης, εκεί όπου διαμορφώνονται οι πραγματικοί συσχετισμοί και οι νίκες ή οι ήττες του κινήματος τους τροποποιούν προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση. Το πεδίο που κρίνεται η σύγκρουση είναι αυτό των πραγματικών ανταγωνιστικών κοινωνικών αντιθέσεων, εκεί όπου εξελίσσεται η επίθεση, εκεί όπου δοκιμάζεται ο λαός από την αντιδραστική επέλαση. Θα κριθεί επίσης στο πεδίο της πάλης που καθορίζεται από τα ανταγωνιστικά συμφέροντα του λαού απέναντι στους ιμπεριαλιστές δυνάστες, στον αγώνα για να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης.
Αντί αυτού, οι κεντρικές επιλογές που γίνονται από τις ηγεσίες κάθε άλλο παρά σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται. Η κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ για «εκλογές τώρα, για να μιλήσει ο λαός» λίγο πριν από την 48ωρη απεργία της 6ης και 7ης Νοέμβρη αποκαλύπτει τα όρια της αντιπαράθεσης στα οποία είναι διατεθειμένος να κινηθεί, υπονομεύοντας τους αγώνες των εργαζομένων, από τη στιγμή που τους χρησιμοποιεί σαν όχημα του «ανενδότου» για εκλογές, με στόχο την κυβερνητική εξουσία. Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας αναπτύξει στον μέγιστο βαθμό την κατεύθυνση της «αυτοσυντήρησης», έχει στην προτεραιότητά της την πολεμική ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, Καταγγέλλοντάς τον, μάλιστα, ότι ζητάει εκλογές πριν προλάβει να οργανωθεί ο λαός, έτσι ώστε να καταφέρει να τον βάλει σε ψεύτικα διλήμματα. Λες και όταν ζητούσε η ηγεσία του ΚΚΕ, τον Ιούνη του 2011, εκλογές «για να μιλήσει ο λαός», την ίδια στιγμή που βρισκόταν σε κινητοποιήσεις, δεν υπήρχε το πρόβλημα της οργάνωσης και της πολιτικής συγκρότησης. Και στις δύο περιπτώσεις, η κάθε μία με την ιδιαιτερότητά της, αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι η μετωπική σύγκρουση με το σύστημα. Γι' αυτόν τον λόγο «στροβιλίζονται» συνεχώς γύρω από τις εκλογές, που αποτελεί και τη μοναδική «αναμέτρηση» που κάνει ανεκτή το σύστημα.
Βασικό ερώτημα γύρω από το οποίο περιστρέφεται μεγάλο μέρος τοποθετήσεων αλλά και των απαντήσεων που δίνονται αποτελεί το ζήτημα του κατά πόσο θα προωθηθεί η γενικότερη λαϊκή υπόθεση μέσα από την προοπτική μιας «αριστερής κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ ή όχι. Αν και το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του τελευταίου αποποιείται αυτήν την προοπτική και τη μεταλλάσσει σε «κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», προσαρμοζόμενη ακόμη περισσότερο σε συσχετισμούς και συστημικές απαιτήσεις.
Δεν ξέρουμε πόσο θα επηρεάσει αυτή η στροφή όσους έχουν υιοθετήσει τη θέση της «κριτικής στήριξης» και της «αριστερής πίεσης» για την «προοπτική μίας κυβέρνησης της Αριστεράς, γνωρίζοντας ότι μία τέτοια εξέλιξη δεν αποτελεί το τέλος του δρόμου αλλά την απαρχή μίας πορείας ανάτασης του λαϊκού κινήματος και συγκρούσεων με το παρελθόν» (από το κείμενο της πρωτοβουλίας που στηρίζουν το Ξεκίνημα, η Κομμουνιστική Ανανέωση, η Παρέμβαση-διαγραμμένοι ΚΟΕ και μέλη της ΑΡΑΝ).
Δεν νομίζουμε όμως ότι θα επηρεαστούν σοβαρά, μια και, όπως λένε οι ίδιοι, «σε μεγάλο βαθμό οι εξελίξεις μέσα στην Αριστερά αντικειμενικά καθορίζονται και από τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ» (από το ίδιο κείμενο). Είναι φανερό πλέον ότι για κάποιους οι εξελίξεις και ό,τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο συνεργασιών αλλά και αντιπαράθεσης και διαχωρισμών μέσα στην Αριστερά δεν καθορίζονται από τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης και της αναγκαίας προετοιμασίας και συγκρότησης του λαϊκού παράγοντα στην αναμέτρησή του με τις δυνάμεις του συστήματος, αλλά από τον… ΣΥΡΙΖΑ και τον «αγώνα» της συστημικής προσαρμογής του. Συνεκτικό στοιχείο όλων αυτών αλλά και άλλων αποτελεί το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και οι δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν πάνω από τη ΝΔ. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσεις τις «γέφυρες» που στήνουν πολιτικές οργανώσεις που είτε είχαν φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ (Ξεκίνημα) είτε πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του ΜΑΑ-Αλαβάνος (Παρέμβαση) και άλλους που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Κομ. Ανανέωση, μέλη ΑΡΑΝ) εκτός από το ότι δεν θέλουν να μείνουν «απ' έξω» από τη διαφαινόμενη προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας; Εξάλλου, όπως λένε, «ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Είναι επιτακτική η ανάγκη για ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό κίνημα που θα διεκδικήσει την εξουσία (…) Σε μια τέτοια εποχή η Αριστερά έχει κρίσιμο ρόλο και ευθύνη. Δεν πρέπει να περιορίζεται στην αναμονή και την αμηχανία» (από το ίδιο κείμενο). Αλλά και για να μπαίνουν τα πράγματα στη «θέση» τους, όλα τα προηγούμενα έχουν σημασία μόνο «σε αντιδιαστολή με την προοπτική μιας μελλοντικής και αόριστης λαϊκής εξουσίας ή ακόμη και ενός μακρινού, χαμένου στα βάθη του χρόνου και αφηρημένου επαναστατικού σοσιαλισμού». Βέβαια στα ερωτήματα που προκαλεί σε κάθε προοδευτικό και αριστερό αγωνιστή η προοπτική μιας τέτοιας κυβερνητικής εξουσίας και ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τη σύγκρουση που απαιτείται με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, η απάντηση αναζητείται με όρους τζόγου(!): «Το στοίχημα αυτό είναι εφικτό για τις δυνάμεις της Αριστεράς, στον βαθμό που εμπεδωθεί μια συνθετική προγραμματική δυναμική, που θα βλέπει ως πραγματικό ενδεχόμενο τη σύγκρουση της ελληνικής κοινωνίας με τη νεοφιλελεύθερη Ευρωζώνη και την ΕΕ και θα προετοιμάζεται γι' αυτό, είτε ως αναγκαιότητα είτε ως επιθετική διεκδίκηση είτε ως εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου» (από το ίδιο).
Δεν είμαστε από αυτούς που αμφισβητούμε ότι στην προοπτική της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του συστήματος δεν μπορείς να προκαθορίσεις επακριβώς όλα τα στάδια και τις επί μέρους πλευρές και αυτό όχι γιατί δεν είναι απαραίτητο, αλλά γιατί η ανάπτυξη του κινήματος σήμερα δεν επαρκεί για κάτι τέτοιο από τη μία (άσχετα με το τι φαντασιώνονται κάποιοι), ενώ, από την άλλη, οι εξελίξεις που πυροδοτεί η ταξική πάλη δεν μπορούν να προκαθοριστούν (σε αντίθεση με κάποιους που έχουν προγραμματίσει τα πάντα). Από το σημείο αυτό όμως μέχρι το σημείο να «διαλέγεις και να παίρνεις» διάφορες επιλογές «και όποια κάτσει», η απόσταση είναι τεράστια και αφήνει «ανοικτό» τον κεντρικό χαρακτήρα και τον στόχο μιας προοπτικής σύγκρουσης. Γιατί είναι η κάθε πολιτική κατεύθυνση αυτή που καθορίζει τόσο τα αντίστοιχα πολιτικά καθήκοντα όσο και την πολιτική-οργανωτική προετοιμασία του κινήματος. Εκτός και αν για κάποιους αυτά είναι «επαναστατικές αφηρημάδες» που δεν έχουν θέση στη σημερινή πραγματικότητα. Στη βάση του «εκβιασμού» που ασκούν οι περιστάσεις γίνεται προσπάθεια να υποταχτούν οι αντιστάσεις του λαού και οι αγωνιστές του κινήματος στον «ρεαλισμό» της κυβερνητικής εξουσίας σαν μοναδικής διεξόδου.
Από τη δική μας τη μεριά δεν έχουμε σκοπό να υποταχθούμε σε τέτοιου είδους «ρεαλισμούς». Αντίθετα, καλούμε τους αγωνιστές να τους προσπεράσουν συγκροτώντας μετωπικές πρωτοβουλίες αντίστασης και πάλης, ενάντια στην αντεργατική επίθεση και στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές. Πιστεύοντας ότι η αναμέτρηση, η οποία ήδη διεξάγεται, για να έχει νικηφόρα για τον λαό προοπτική και έκβαση, απαιτεί σοβαρή προετοιμασία στο πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Η λαϊκή υπόθεση μπορεί να βρει διέξοδο μόνο μέσα από την παρατεταμένη πάλη και όχι από λογικές της μιας «ριξιάς», και σε αυτή την κατεύθυνση θα επιμείνουμε, ενισχύοντας και συγκροτώντας ακόμη περισσότερο την Πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.