Στην ιμπεριαλιστική δίνη «η Χώρα των Κέδρων»

Η δολοφονία τού επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών της αστυνομίας Ουίσαμ αλ Χασάν, οι ένοπλες συγκρούσεις που ακολούθησαν και οι κρίσιμες μέρες που περνά αυτή τη στιγμή ο Λίβανος δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για την πολυτάραχη αυτή χώρα. Τα τελευταία εφτά χρόνια είχε χάσει τη σχετική σταθερότητα που βίωνε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αφού είχε περάσει 16 χρόνια (1975-1990) αιματηρού εμφυλίου πολέμου που τη διέλυσαν οικονομικά και κοινωνικά.
Τότε, πριν από εφτά χρόνια, το Φεβρουάριο του 2005, η χώρα εισήλθε σε μια νέα περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας, μετά τη δολοφονία του τότε πρωθυπουργού Ραφίκ αλ Χαρίρι. Το δόγμα του πρωθυπουργού (σουνίτης) και η φιλοδυτική-αντισυριακή του στάση ήταν τα δεδομένα που οδήγησαν στο να χρεωθεί τότε τη δολοφονία του η Συρία, πράγμα για το οποίο εμείς είχαμε και έχουμε σοβαρές ενστάσεις. Γιατί μια τέτοια κίνηση κάθε άλλο παρά συνέφερε τη Συρία. Ο εξαναγκασμός των συριακών στρατευμάτων που έδρευαν στο Λίβανο σε αποχώρηση με βάση το σάλο που σηκώθηκε είναι ένα στοιχείο που συνηγορεί στις τότε επιφυλάξεις μας. Βέβαια να σημειώσουμε εδώ κάτι που αφορά και τις εξελίξεις έως και σήμερα: ο τερματισμός της πολύχρονης στρατιωτικής παρουσίας της Συρίας στο Λίβανο δεν σήμαινε και τον τερματισμό της πολιτικής της επιρροής.
Η εισβολή ένα χρόνο μετά (2006) των ισραηλινών στρατευμάτων, που απωθήθηκαν από τη Χεζμπολάχ, σιιτική οργάνωση που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με το Ιράν αλλά και με το συριακό καθεστώς, συνέβαλε επίσης σημαντικά στην κοινωνικοπολιτική αστάθεια της χώρας, αλλά και επέδρασε καθοριστικά στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις σ’ αυτήν. Γιατί η Χεζμπολάχ αναδείχτηκε η αδιαφιλονίκητη πατριωτική δύναμη στο Λίβανο, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του λιβανέζικου λαού για την υπεράσπιση της χώρας του από τους σιωνιστές εισβολείς.
Σήμερα, με την περιοχή να βράζει και το Λίβανο να εξακολουθεί να είναι ασταθής, τα ερωτήματα για το ποιος και γιατί δολοφόνησε τον Ουισάμ αλ Χασάν είναι επί της ουσίας τα ίδια όπως και τότε. Μόνο που σήμερα, μετά από ό,τι έχει μεσολαβήσει στην περιοχή, διατυπώνονται με πιο πιεστικό τρόπο και με τις απαντήσεις να είναι ακόμα πιο δύσκολες και με σημαντικές πιθανότητες λάθους. Πριν τα θέσουμε και εμείς είναι ανάγκη να αναφέρουμε μερικά πράγματα ακόμα. Ο Ουισάμ αλ Χασάν ήταν του σουνιτικού δόγματος, ήταν στενός συνεργάτης, και από την ίδια θέση, του δολοφονημένου πρωθυπουργού Χαρίρι, ηγούνταν των ερευνών για τη δολοφονία του, που αποδόθηκε σε σύρους πράκτορες και στελέχη της Χεζμπολάχ, οι οποίοι ωστόσο απελευθερώθηκαν ελλείψει επαρκών αποδεικτικών στοιχείων.
Τα παραπάνω θα έφταναν, για μια ακόμη φορά, για να κατηγορηθεί η Συρία, όπως και έγινε, με τους χιλιάδες διαδηλωτές τη μέρα της ταφής του δολοφονημένου αρχηγού πληροφοριών. Μάλιστα η κατάσταση ήταν τόσο έκρυθμη, που αναγκάστηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Σαάντ Χαρίρι (γιος του δολοφονημένου πρωθυπουργού) να κάνει έκκληση στους διαδηλωτές για ηρεμία, αλλά και ο στρατός να βγάλει ανακοίνωση πως «θα επιβάλει με κάθε τρόπο την τάξη». Όμως αυτό είναι και το περίεργο. Πώς δηλαδή η Συρία κάνει μια τέτοια κίνηση που ακαριαία τη μετατρέπει σε ένοχη. Ας δούμε όμως και τις δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι η δολοφονία να διαπράχθηκε από τη Συρία και τις φιλοσυριακές δυνάμεις στο Λίβανο. Το μόνο επιχείρημα που θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο, και θα μπορούσε ίσως να υπερκεράσει τα μειονεκτήματα που υπήρχαν εξαρχής (άμεση ενοχοποίηση), θα ήταν η ανάγκη της Συρίας να στείλει ένα μήνυμα προς τους Δυτικούς για το τι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν στην ήδη εύφλεκτη περιοχή εάν συνεχίσουν να παρεμβαίνουν στο εσωτερικό της Συρίας. Βέβαια, ακόμα και έτσι τα προβλήματα παραμένουν: γιατί κάνεις μια κίνηση που στριμώχνει πολιτικά τη Χεζμπολάχ και γενικότερα βάζεις «με την πλάτη στον τοίχο» τις φιλοσυριακές δυνάμεις του Λιβάνου;
Από την άλλη, η δεύτερη εκδοχή λέει πως οι Αμερικανοί, οι Δυτικοί γενικότερα, οι Ισραηλινοί, σε διάφορους συνδυασμούς, θα είχαν κάθε λόγο να κάνουν προβοκάτσια ώστε να χρησιμοποιήσουν το Λίβανο για το στρίμωγμα του συριακού καθεστώτος, να συκοφαντήσουν τη Χεζμπολάχ και γενικότερα να υποσκάψουν την επιρροή και τις βάσεις στήριξης που έχει η Συρία αλλά και το Ιράν στο Λίβανο. Επίσης, παρά την ισχυρή παρουσία της Χεζμπολάχ, πρέπει να γνωρίζουμε πως οι Δυτικοί διατηρούν και αυτοί σοβαρούς δεσμούς με τμήματα της πολιτικοοικονομικής ελίτ του Λιβάνου. Ο Λίβανος υπήρξε γαλλική αποικία, οι χριστιανοί φαλλαγγίτες έχουν παίξει κατά καιρούς πολύ βρόμικο ρόλο στην πρόσφατη ιστορία του Λιβάνου. Άρα, εκτός από τους λόγους είχαν και τις δυνατότητες και τα κανάλια επαφής για να στήσουν μια τέτοια επιχείρηση.
Γενικότερα «η Χώρα των Κέδρων», που αποτελεί ένα μωσαϊκό θρησκευτικών δογμάτων (σουνίτες, σιίτες, δρούζοι, χριστιανοί), με ένα πολιτικό σύστημα που στηρίζει και αναπαράγει το θρησκευτικό διαχωρισμό, είναι ευεπίφορη σε κάθε είδους παρεμβάσεις και ρυμουλκήσεις προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση και -γιατί όχι- μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και σαν αναλώσιμο υλικό για το προχώρημα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Δεν γνωρίζουμε εάν οι επόμενες μέρες ή μήνες θα μας διαφωτίσουν όσον αφορά το γεγονός. Και μάλλον αυτό δεν έχει παρά σχετική αξία, σαν ένα μικρό κομμάτι ενός μεγάλου παζλ της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Γιατί, ακόμα και αν τα ερωτήματά μας δεν απαντηθούν, υπάρχουν άλλες ισχυρές βεβαιότητες: ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός που παροξύνεται στην περιοχή ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ και «Δύση» από τη μια, Ρωσία και Κίνα από την άλλη, με όλες και τις αναμεταξύ τους αντιθέσεις-διαφοροποιήσεις), η ανοιχτή δράση περιφερειακών δυνάμεων (Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία), που δημιουργεί ένα εκρηκτικό τοπίο αντιπαράθεσης το οποίο παίρνει ολοένα και περισσότερο στρατιωτικές διαστάσεις, που μετατρέπει την περιοχή σε πεδίο απόγνωσης και θανάτου. Αυτές οι βεβαιότητες θέτουν επίσης ισχυρές αναγκαιότητες στους λαούς για την οικοδόμηση μιας άλλης προοπτικής, σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.