Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Ιαν 2013

Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν μεγάλους αγώνες...

Την (προ)περασμένη Δευτέρα η Διεθνής Οργάνωσης Εργασίας (ILO) αναφέρει ότι οι άνεργοι στον πλανήτη θα ξεπεράσουν τα 202 εκατομμύρια, θα είναι νέοι και όλα αυτά πάντα με το καλό σενάριο. Υπάρχει και το κακό σενάριο, σημειώνει στην έκθεσή της η ΔΟΕ όπου ο αριθμός των ανέργων για τη χρονιά αυτή θα φτάσει τα 206 εκατομμύρια. Σημειώνει επίσης η έκθεση ότι “πέντε χρόνια μετά την έναρξη της διεθνούς κρίσης, η ανεργία έχει αρχίσει ξανά να αυξάνεται καθώς η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας επιδεινώνεται”. Σε αυτά τα πέντε χρόνια οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 28 εκατομμύρια φτάνοντας το 2012 τα 197,3 εκατομμύρια. Αν σε αυτούς προστεθούν και τα 39 εκατομμύρια που αποσύρθηκαν από την αγορά εργασίας- καθώς οι προοπτικές να βρουν εργασία ήταν ανέφικτες- τότε το σύνολο των ανέργων που άφησε πίσω της η κρίση τα πέντε τελευταία χρόνια ανέρχονται στα 67 εκατομμύρια. Στην Ευρώπη, η ανεργία αναπτύσσεται με ιδιαίτερη ταχύτητα και κατά πολύ περισσότερο από το μέσο παγκόσμιο όρο. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Σχετικά με την Ευρώπη την περίοδο της κρίσης, οι άνεργοι αυξήθηκαν από 17 εκατομμύρια που ήταν το 2008 σε 25 εκατομμύρια το 2012, δηλαδή 8 εκατομμύρια περισσότεροι. Σε ετήσια βάση, οι άνεργοι στην ευρωπαϊκή ένωση αυξάνονται κατά 2 εκατομμύρια.
Στην Ελλάδα η ανεργία σπάει και αυτή με τη σειρά της κάθε προηγούμενο ρεκόρ έχοντας εκτιναχτεί στα ύψη. Πιο συγκεκριμένα: όταν ξέσπασε η κρίση, οι άνεργοι το 2008, πάντα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 392.700 άτομα. Αν δούμε ότι ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας αυξάνεται κατά 36.200 άτομα ανά μήνα, αυτό σημαίνει πως στο τέλος του χρόνου, ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας θα φτάσει στα 1.418.000 εκατομμύρια. Δηλαδή, την περίοδο της κρίσης οι άνεργοι στη χώρα μας τετραπλασιάσηκαν. Να σημειώσουμε επίσης, πως ο αριθμός των ανέργων που παίρνει επίδομα ανεργίας ανέρχεται στα 234.455 άτομα, και αυτό στο ποσό των 361 ευρώ. Και στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωσή του περισσότερο, όσο και η διάρκεια του επιδόματος.
Επίσης, στην έκθεση της ILO αναφέρεται πως 397 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Επίσης 472 εκατομμύρια, παρ’ ότι εργάζονται, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες.
Τα πράγματα, τόσο στο επίπεδο της ανεργίας, όσο και σε αυτό της φτώχειας των λαϊκών μαζών είναι ακόμα χειρότερα από τα παραπάνω που παρουσιάζει η έρευνα της ILO και ακόμα πιο βέβαιο είναι πως για τις εργαζόμενες μάζες τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα.
Ήδη τις μέρες αυτές, το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου και πάνω από όλους τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι διεθνείς οργανισμοί τους, ανάμεσα σε σειρά μέτρων που απεργάζονται σε βάρος του κόσμου της δουλειάς, αυτό που έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη και γίνεται και η σχετική προβολή του, είναι η μείωση του επιδόματος ανεργίας καθώς και η διάρκεια που θα το λαμβάνει ο άνεργος.
Στη Γαλλία το ελεγκτικό συνέδριο ζητάει το ψαλίδισμα στα επιδόματα ανεργίας, προβάλλοντας «τις μεγάλες τρύπες του προϋπολογισμού». Η τάση είναι αβάσταχτη για τα οικονομικά της χώρας τόνισε ο πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και ζήτησε από τους κοινωνικούς εταίρους να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με στόχο να μειωθεί το ποσό των επιδομάτων ανεργίας.
Αυτό που είναι ολοφάνερο, τόσο στη χώρα μας όσο και σε πλανητική κλίμακα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και πάντα στο όνομα της κρίσης, επιχειρούν να καταργήσουν ό,τι έχει ακόμα απομείνει από κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αγώνες και συσχετισμούς παλαιότερων εποχών. Στις σημερινές συνθήκες, γενικότερης αποσάθρωσης του συνδικαλιστικού και κυρίως του εργατικού κινήματος, το κεφάλαιο απαιτεί να πάρει πίσω τα πάντα και το μέγεθος της ανεργίας είναι ένα σημαντικό όπλο στα χέρια του, για να απειλεί και να εκβιάζει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τις απάνθρωπες απαιτήσεις του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η επίθεση του αστικού κόσμου στον κόσμο της δουλειάς θα γνωρίσει μια νέα κλιμάκωση. Κάτω από αυτούς τους όρους και κυρίως τους αρνητικούς συσχετισμούς έχει συντελεστεί μια πρωτόγνωρη επιδείνωση του εισοδήματος των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Μια βίαιη μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους προς το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο. Έχει επίσης συντελεστεί η κατεδάφιση των πιο βασικών κατακτήσεων πάνω στις εργασιακές σχέσεις, όπως η ασφάλιση, περίθαλψη, σύνταξη, συλλογικές συμβάσεις, κατάργηση του 8ωρου και γενικότερα του σταθερού χρόνου εργασίας κ.ά.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο εμπόριο και στις υπηρεσίες εργάζονται σε συνθήκες μερικής και προσωρινής απασχόλησης. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και με έντονους ρυθμούς σήμερα, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας μετατρέπονται σε ατομικές χωρίς κανένα δικαίωμα και με μειωμένο μισθό ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις αντιστοιχεί στο ύψος ενός επιδόματος, ίσως και πιο κάτω.
Όπως προκύπτει από δημοσιοποιημένα στοιχεία κατά το εννιάμηνο Γενάρης-Σεπτέμβρης 2012 κατατέθηκαν στις περιφερειακές επιθεωρήσεις εργασιακών σχέσεων του ΣΕΠΕ 61.113 μετατροπές συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης. Επίσης κατά το οκτάμηνο Γενάρης-Αύγουστος 2012 στις περιφερειακές υπηρεσίες του ΣΕΠΕ καταπατήθηκαν 631 επιχειρησιακές συμβάσεις που αφορούσαν 79.186 εργαζόμενους και ο μέσος όρος μείωσης των αποδοχών τους ήταν 21,09%.
Πρόκειται για μια άγρια και καταιγιστική επίθεση του κεφαλαίου με την πλήρη στήριξη του αστικού πολιτικού κόσμου που οδηγεί τεράστιες μάζες εργαζομένων σε συνθήκες πλήρους ανασφάλειας, αβεβαιότητας, ακραίας φτώχειας και ολοφάνερο το πρόβλημα της επιβίωσης. Υπάρχουν και χειρότερα! Εκτιμάται πως πολλές δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων εργάζονται και δεν πληρώνονται για πολλούς μήνες και το ποσοστό αυτών των εργαζομένων μεγαλώνει.
Πρόκειται για μεγάλα, για τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πλατιές μάζες των εργαζομένων, οι οικογένειες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Και τέτοιας φύσης προβλήματα, μπορούν να βρουν λύσεις αποκλειστικά μέσα από μεγάλους και παρατεταμένους αγώνες. Άλλη λύση, πέρα από τον ξεσηκωμό του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, δεν υπάρχει. Οι εργατοπατέρες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να ξεσηκώσουν τις λαϊκές μάζες. Η απεργία του Φλεβάρη θα γίνει όπως και οι προηγούμενες για την τιμή των όπλων. Οι εργαζόμενες μάζες και θέλουν και μπορούν να ξεσηκωθούν. Αυτό με μια προϋπόθεση. Να το θέλει η Αριστερά. Να το αποφασίσουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς. Μεγάλες και μικρές, όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Αριστερά και λαός στους δρόμους!
Εκεί βρίσκεται η απάντηση.

ΓΑΛΛΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΛΙ
Ιμπεριαλιστική επέμβαση με απρόβλεπτες προεκτάσεις και συνέπειες

«Αιφνιδιαστικά», πριν από μία βδομάδα, οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επέμβαση στο Μάλι.1 Είχε προηγηθεί το ψήφισμα 2085 (που εγκρίθηκε τον περασμένο μήνα) από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το οποίο άνοιγε ο δρόμος για την επέμβαση διεθνούς δύναμης αποτελούμενης από στρατιωτικές δυνάμεις γειτονικών χωρών, της «Οικονομικής Κοινότητας των Κρατών της Δυτικής Αφρικής» (ECOWAS), μαζί με άλλες δυτικές χώρες σε υποστηρικτικό ρόλο. Μόνο που κάτι τέτοιο εξεταζόταν για αργότερα, και μάλιστα (σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχων του ΟΗΕ) όχι πριν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Η επιτάχυνση των εξελίξεων με τη λήψη απόφασης για άμεση στρατιωτική δράση έχει σαν αίτιο την προώθηση των ισλαμικών ομάδων προς το Νότο. Στόχος, όπως δήλωσε ο γάλλος υπουργός Άμυνας Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν, η «πλήρης ανακατάληψη του Μάλι».
Ωστόσο, τα σημερινά γεγονότα δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία»! Στις 22 Μαρτίου 2012 εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στο Μάλι. Οι στασιαστές διαμαρτύρονταν για τον τρόπο που χειρίζεται η κυβέρνηση του Μάλι μια εξέγερση των Τουαρέγκ2 στο βορρά. Επικεφαλής ήταν ο λοχαγός Αμαντού Σανόγκο, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας και του Κράτους (CNRDRE).
Η απόπειρα αυτή θεωρείται αμερικανοκίνητη όχι μόνο για το λόγο ότι ο οργανωτής της ήταν ένας στρατιωτικός διοικητής που ήταν εκπαιδευμένος στις ΗΠΑ, αλλά για την κατάσταση που διαμορφώνει. Οι πραξικοπηματίες ελέγχουν την πρωτεύουσα και το νότο της χώρας. Τα βόρεια σύνορα παραμένουν διάτρητα, και μπαίνουν ανεξέλεγκτα μέσω Αλγερίας μπουλούκια από «αντάρτες» της Αλ Κάιντα από την ήδη ΝΑΤΟκρατούμενη Λιβύη…
Στο χάος που επικρατεί οι Τουαρέγκ και οι ισλαμιστές κατέλαβαν τρεις πόλεις στο Βόρειο Μάλι, τις Κιντάλ, Γκάο και Τομπουκτού, και στις 6 Απριλίου 2012 το «Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα του Αζαγουάντ» κήρυξε την ανεξαρτησία του Αζαγουάντ, μιας περιοχής που περιλαμβάνει τις τρεις περιφέρειες του βορείου Μάλι. Η κίνηση αυτή δεν βρήκε την αντίσταση του στρατού, καθώς αυτός είναι αποδιοργανωμένος και χωρίς εξοπλισμό. Έτσι, η χώρα κόβεται στα δύο.
Βέβαια το πραξικόπημα καταδικάζεται από πολλές μεριές και κύρια από τη Γαλλία. Η ECOWAS μάλιστα αποφασίζει γενικό εμπάργκο με μόνη εξαίρεση την ανθρωπιστική βοήθεια. Στο κλίμα αυτό οι πραξικοπηματίες έρχονται σε συμφωνία με την ECOWAS στις 6 του Απρίλη 2012 για άρση του εμπάργκο και αμνηστία στους στασιαστές με αντάλλαγμα την παράδοση της εξουσίας.
Ο πρόεδρος Τουρέ, άνθρωπος των Γάλλων, παραιτείται και τυπικά τις επόμενες μέρες και αυτοεξορίζεται στις 19 Απριλίου 2012 στη γειτονική Σενεγάλη. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που σχηματίστηκε στις 20 Αυγούστου 2012 και η οποία εγκρίθηκε από τον προσωρινό πρόεδρο Ντιονκούντα Τραορέ, δεν είχε καλύτερη τύχη. Από τον περασμένο Δεκέμβρη, το Μάλι είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο. Έτσι φτάνουμε στα σημερινά γεγονότα.
Βασικά η εισβολή της Γαλλίας στο Μάλι μπορεί να ειδωθεί ότι αποτελεί μια νέα φάση των διαδοχικών επεμβάσεων αποσταθεροποίησης καθεστώτων στις οποίες έπαιξε ενεργό ρόλο. Όπως εκείνη της Λιβύης με την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Με μία διαφορά. Εδώ πρόκειται για μια πιο αποφασιστική κίνηση που παραπέμπει σε εποχές που η γαλλική αποικιοκρατία ήταν στις δόξες της!
Ωστόσο τα ερωτήματα για την επέμβαση, πέρα από το προφανές ότι γίνεται για την προάσπιση των συμφερόντων της Γαλλίας, είναι πολλά και αναπάντητα. Στην ουσία
η επέμβαση στο Μάλι θέτει το πρόβλημα του γαλλικού ιμπεριαλισμού και των σημερινών σχέσεών του με την αφρικανική ήπειρο, αναφορικά με τις ευθύνες και το ρόλο που μπορεί να αναλάβει γενικότερα. Όσο βέβαιο είναι πως η παλιά καλή εποχή της «γαλλικής Αφρικής» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί άλλο τόσο βέβαιο είναι πως αυτή η προϊστορία των γαλλικών αποικιοκρατικών επεμβάσεων στην αφρικανική ήπειρο δεν μπορεί, παρά τα όποια ερείσματα διατηρούνται ακόμη, από μόνη της να κρίνει τις εξελίξεις. Εξελίξεις οι οποίες εντάσσονται αντικειμενικά στο σημερινό πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και υπό το βάρος των σημερινών συσχετισμών. Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Βρετανία η Γαλλία, η Ινδία, η Γερμανία προσπαθούν με διάφορους τρόπους και συνδυασμούς να «επενδύσουν» (οικονομικά, πολιτικά και προπαντός γεωστρατηγικά) στη «μαύρη ήπειρο».
Ειδικότερα οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν δαπανήσει σημαντικά κεφάλαια για την ενίσχυση των προγεφυρωμάτων τους σε μια σειρά αφρικανικών χωρών. Από τη Μαυριτανία και την Μπουρκίνα Φάσο (γειτονικές στο Μάλι) ως την Αιθιοπία, το Τζιμπουτί και την Κένυα. Άλλωστε, ως γνωστό, το αμερικανικό στρατιωτικό δόγμα των περιφερειακών συμμαχικών δυνάμεων εντάσσεται στην παγκόσμια στρατηγική των ΗΠΑ όχι μόνο για έλεγχο και διασφάλιση της ροής των «στρατηγικών πόρων» αλλά, ακόμη περισσότερο, για την αποτροπή ελέγχου τους από τους ανταγωνιστές τους.
Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ωστόσο –κατά την εκτίμηση διαφόρων αναλυτών– είναι πως πίσω από τη γαλλική εισβολή βρίσκεται με έναν πολύ ιδιόμορφο ρόλο η παρουσία των ΗΠΑ, άσχετα αν αυτή τη στιγμή δείχνουν να κρατούν αποστάσεις από τα γεγονότα. Αποδίδουν δηλαδή στις ΗΠΑ ότι έχουν από καιρό σχεδιάσει το διαμελισμό του Μάλι. Κάτι που υποτίθεται ότι αποτέλεσε και την αφορμή της γαλλικής στρατιωτικής επέμβασης. Άρα, για τη Γαλλία η αντιμετώπιση των ισλαμιστών που δρουν και εφορμούν από τα βόρεια του Μάλι δεν αποτελεί μόνο τη φαινομενική αιτία αυτής της επέμβασης. Έχει και την παράμετρο να προλάβει μια εξέλιξη που προοπτικά δείχνει να λειτουργεί σε βάρος της!
Τα τελευταία χρόνια η Γαλλία έχει βέβαια ένα ιστορικό παρεμβάσεων στη γαλλόφωνη Αφρική, αλλά σε περιοχές και σε ζητήματα περιφερειακής σημασίας. Σήμερα ωστόσο φαίνεται ότι επιχειρεί μια υπέρβαση. Κατά συνέπεια, ο σκεπτικισμός που προβάλλεται μέσα από δηλώσεις αξιωματούχων της (για το αν το εγχείρημα αυτό θα πρέπει να αποτελεί μια γαλλική ευθύνη ή θα πρέπει μέρος της να αναληφθεί από την ΕΕ) αντανακλά όχι μόνο υπαρκτές αδυναμίες αλλά και ρεαλιστικούς φόβους για το μετά. Η επιλογή βοήθειας από το ΝΑΤΟ (αν είναι επιλογή πλέον) αποτελεί δεύτερη επιλογή!
Σωστά, λοιπόν, οι Γάλλοι αρχίζουν να αισθάνονται πως το Μάλι θα έπρεπε να είναι διαφορετικό και να θεωρούν πως οι υπόλοιποι στην ΕΕ δεν επωμίζονται το βάρος που τους αναλογεί: «Για την ώρα, η χώρα μας είναι μόνη στο μέτωπο» δηλώνει απογοητευμένος ο ηγέτης της συντηρητικής αντιπολίτευσης, Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, στον Economist. Ενώ ο πρώην γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπερνάρ Κουσνέρ, μιλώντας σε βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο, τονίζει: «Ο βρετανικός λαός για μια τέτοια αποστολή είναι ο πιο στενός μας φίλος. Τους χρειαζόμαστε. Για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Σας εκλιπαρώ, μην αφήνετε τη Γαλλία μόνη. Αυτή είναι μια κοινή αποστολή, αυτή είναι μια κοινή απειλή, είμαστε όλοι κατά του εξτρεμισμού»! Στην πραγματικότητα η επίκληση του Κουσνέρ αφορά την περίφημη αγγλο-γαλλική αμυντική συνεργασία που όμως από τους Βρετανούς φαίνεται να προσεγγίζεται με τελείως διαφορετική στόχευση και πάντως έξω από τα στενά πλαίσια της ΕΕ! Το ότι η Βρετανία δεν φαίνεται πολύ πρόθυμη να συμμετάσχει έχει σχέση τόσο με τον «σκεπτικισμό» της για τις διεργασίες στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και με την αξιολόγηση της επιρροής της στη γεωπολιτική αξιοπιστία της ΕΕ.
Όσο για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, η απροθυμία τους να εμπλακούν με τον τρόπο που το ζητά η Γαλλία δεν σημαίνει πως δεν θέλουν καμία εμπλοκή. Οι Γερμανοί συμφώνησαν να παράσχουν ανθρωπιστική βοήθεια και να εκπαιδεύσουν Γάλλους των ειδικών δυνάμεων, αλλά μέχρις εκεί. Επίσης, την πρόθεση της ΕΕ να φιλοξενήσει μια διεθνή διάσκεψη για το Μάλι στις 5 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες ανακοίνωσε η επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Κάθριν Άστον. Η διάσκεψη θα οργανωθεί από κοινού με κράτη-μέλη της Αφρικανικής Ένωσης και τα Ηνωμένα Έθνη.
Το ότι παίζεται και θα παιχθεί ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι στο Μάλι και συγχρόνως πολύ επικίνδυνο είναι γεγονός. Είναι βέβαιο πως η σύγκρουση αυτή θα κλιμακωθεί και θα επεκταθεί και στις γειτονικές χώρες. Και αυτό ξεκίνησε ήδη με την «εκτέλεση» ομήρων εργαζομένων σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στην Αλγερία και έπειτα από αιφνιδιαστική επιχείρηση του αλγερινού στρατού. Η κατάσταση παραμένει συγκεχυμένη, με τις αλγερινές αρχές να μη δίνουν ακριβή στοιχεία, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια δυτικών κυβερνήσεων, που δεν είχαν ενημερωθεί προηγουμένως.
Είναι βέβαιο πως και εδώ οι «διασυνοριακές δραστηριότητες» (με τους διάφορους οπλαρχηγούς, τις φυλές, την «Αλ Κάιντα» και άλλες «ισλαμικές ομάδες») θα δημιουργήσουν τις απαραίτητες «συνθήκες» που να δικαιολογούν μια επέμβαση του ΝΑΤΟ την κατάλληλη στιγμή! Πολύ χαρακτηριστικά, ο πρώην γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν είπε ότι οι εξελίξεις σε Μάλι και Αλγερία παραπέμπουν σε «παράπλευρη απώλεια» των όσων προηγήθηκαν στη Λιβύη! Ο όρος είναι νατοϊκός και τον θυμόμαστε πολύ καλά από την περίπτωση των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία
Χ.Β.

1. Το Μάλι είναι ένα ακόμη «κράτος» της Δυτικής Αφρικής με τα γνωστά «ευθύγραμμα αποικιοκρατικά σύνορα». Επί αποικιοκρατίας ονομαζόταν Γαλλικό Σουδάν. Απέκτησε «ανεξαρτησία» από τη Γαλλία στις 22 Σεπτεμβρίου 1960. Η έκταση της χώρας είναι 1.240.000 τ.χλμ., έχει πληθυσμό 12.666.987 (με βάση τις εκτιμήσεις του 2009) και πρωτεύουσά του είναι το Μπαμάκο. Συνορεύει ΒΑ με την Αλγερία, Α με τον Νίγηρα, Ν με Μπουρκίνα Φάσο, Γκάνα και Γουινέα και Δ με τη Σενεγάλη και τη Μαυριτανία. Το βόρειο 1/3 της χώρας πέφτει στην έρημο της Σαχάρας. Η χώρα είναι κυρίως αγροτική, αλλά με πάρα πολύ πλούσιο υπέδαφος και φυσικούς πόρους. Πρόεδρος της χώρας είναι ο Ντιονκουντά Τραουρέ (υπηρεσιακός), έπειτα από το πραξικόπημα του 2012.

2. Οι Τουαρέγκ είναι μια νομαδική φυλή στη Βόρεια και Δυτική Αφρική. Κυρίαρχοι του εμπορίου στην έρημο, όταν αυτό υπήρχε. Η ζωή τους άλλαξε δραματικά μετά από χιλιάδες χρόνια όταν σύνορα επιβλήθηκαν και το εμπόριο βρήκε θαλάσσιες διαδρομές. Η προσπάθεια επιβίωσής τους συχνά συνδέθηκε με εξεγέρσεις. Στον Νίγηρα, σήμερα στο Μάλι και είχαν εμπλοκή και στον πόλεμο της Λιβύης.

ΚΥΠΡΟΣ
Από τα πανηγύρια για το αέριο, στη δίνη του μνημονίου

Τα πανηγύρια για τα μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ δεν κράτησαν πολύ. Ήδη ο Χριστόφιας ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το προεδρικό μέγαρο χρεωμένος την ένταξη της χώρας στο μνημόνιο, παρότι η τελική υπογραφή θα μπει μετά τις εκλογές της 17 Φλεβάρη.
Στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας 21 Γενάρη, το κλίμα ήταν βαρύ για την Κύπρο και -όπως σχολιάστηκε- η διαπραγματευτική ισχύς της ουσιαστικά εκμηδενισμένη και η εικόνα της χώρας σε βάραθρο. Οι περίφημες ισορροπίες του Χριστόφια στο τεντωμένο σκοινί του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, προκειμένου να αξιοποιήσει η Κύπρος το φυσικό αέριο και να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά, αποδεικνύονται επικίνδυνες ακροβασίες σε μια περιοχή και σε μια εποχή που οι ιμπεριαλιστικές κόντρες κάθε άλλο παρά λογαριάζουν την υπόσταση και τα δικαιώματα των μικρών και εξαρτημένων χωρών. Ήδη από εκείνη την περίεργη έκρηξη των αφύλακτων πυρομαχικών άρχισε η πολιτική φθορά του, που επιδεινώθηκε όταν ο «αριστερός» πρόεδρος, με δάκρυα στα μάτια, οδηγήθηκε στο μνημόνιο για λογαριασμό των τραπεζών και της μεγαλοαστικής τάξης της Κύπρου.
Ο ανοικτός υποστηριχτής του σχεδίου Ανάν, πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης, είναι το φαβορί των προεδρικών εκλογών, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα υπογράψει την τελική συμφωνία για το μνημόνιο, αφού στο μεταξύ κριθούν κάποια κρίσιμα ζητήματα, μερικά εκ των οποίων έχουν ήδη τεθεί από τη Μέρκελ κατά τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Λεμεσό.
Μετ’ επιτάσεως έθεσε η Μέρκελ το ζήτημα του πλαισίου λειτουργίας των κυπριακών τραπεζών, μιλώντας ανοιχτά στη συνέχεια η ίδια και άλλοι ευρωπαϊκοί παράγοντες για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και πιο συγκεκριμένα -και σαφώς- για τις μεγάλες ρώσικες καταθέσεις στις τράπεζες του νησιού. Στον ίδιο καμβά, τις μέρες του Eurogroup ο Σόιμπλε δήλωνε πως είναι πολύ μακριά μια απόφαση για την Κύπρο, λέγοντας πως «σε σχέση με την ισχύ της οικονομίας της χώρας, ο τραπεζικός τομέας είναι δυσανάλογα μεγάλος», ενώ σχολίασε με νόημα πως επιστρέφει στη Ρωσία μέσω κυπριακών λογαριασμών πολύ χρήμα Ρώσων πολιτών.
Παράλληλα, όπως δήλωσε ευθέως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στεφάνου, ορισμένοι -τους οποίους δεν κατονόμασε- «εποφθαλμιούν και τις ρώσικες καταθέσεις στην Κύπρο και πιθανώς και το φυσικό αέριο». Είχε σίγουρα υπόψη του την έκθεση της Deutsche Bank, που μεταξύ άλλων αναρωτιέται αν φτάνουν οι ιδιωτικοποιήσεις και θεωρεί αναγκαίο να αξιοποιηθούν, για την εξυπηρέτηση του χρέους, έσοδα από το αέριο.
Για ν’ αντιληφθούμε τι παίζεται και -πολύ περισσότερο- τι θα παιχτεί, εφόσον ο εκλεκτός της Δύσης Αναστασιάδης αναλάβει την προεδρία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την ψυχροπολεμική κατάσταση με την Τουρκία για τις ΑΟΖ ούτε την περίφημη στρατηγική συμμαχία του Χριστόφια με το Ισραήλ και την «ισορροπία» με όλους τους ιμπεριαλιστές που στήριξαν την επιλογή του να προχωρήσει σε εξέδρες εξόρυξης αερίου. Όσοι παρακολουθούν, έστω λίγο, τα κυπριακά πράγματα, γνωρίζουν την επιρροή των Ρώσων στο νησί, τις βάσεις των Εγγλέζων στο Ακρωτήρι και, βεβαίως, την επιρροή και την ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Γνωστή η κατάσταση στη Συρία, γνωστή η πίεση στους Ρώσους αλλά και η αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν με τη θεαματική παρουσία του στόλου τους στην περιοχή, που αυτές τις μέρες πραγματοποιεί αεροναυτικά γυμνάσια με βολές S300 στην ΑΟΖ της Κύπρου, μεταξύ Κύπρου και Συρίας. Αξίζει να σημειώσουμε και τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας με τις πλούσιες προσφορές των Ρώσων για τη ΔΕΠΑ και τη σφοδρή αντίδραση των ΗΠΑ αλλά και των Γερμανών, που μάλλον συναινούν στο ν’ αξιοποιηθεί το δίκτυο φυσικού αερίου της χώρας από πηγές και κατευθύνσεις εκτός Ρωσίας. Εξάλλου, μεταξύ Κατάρ-Ισραήλ-Κύπρου- Ελλάδας εδώ και καιρό ψήνονται γεωτρήσεις στις ΑΟΖ, αγωγοί, σταθμοί υγροποίησης, ηλεκτρικά καλώδια και άλλες μεγάλες μπίζνες μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας. Να σημειώσουμε, επίσης, πως ο South Stream των Ρώσων έχει τελεσίδικα παρακάμψει τα νότια Βαλκάνια, ενώ ο Nabucco των ΗΠΑ δεν έπεισε ότι μπορεί να βρει αέριο για να τραβήξει επενδύσεις και να υλοποιηθεί.
Όμως το κουβάρι στην περιοχή είναι σφιχτά μπλεγμένο στο πλαίσιο του συνολικότερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που δεν αφορά μόνο την ενέργεια. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Κύπρος είναι πάντα μια σπουδαία πλατφόρμα στην ταραγμένη γεωπολιτικά θάλασσα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, που αγκαλιάζεται από τη Λιβύη, την Αίγυπτο με το Σουέζ, το Ισραήλ, το Λίβανο, τη Συρία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Βεβαίως η ενέργεια αλλά και ο οικονομικός έλεγχος όλων αυτών των χωρών, σε εποχές οξύτατου οικονομικού πολέμου, είναι κρίσιμα επίδικα που λειτουργούν καθοριστικά και για την πολιτική επιρροή των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Από την άλλη, οι 60.000 νεκροί από την ιμπεριαλιστική επέμβαση μέσω αντιπροσώπων στη Συρία, ο ωμός βομβαρδισμός και το ρήμαγμα, προηγουμένως, της Λιβύης, του Ιράκ πιο πριν και πάει λέγοντας, δείχνουν πως εμπεδώνουν εντέλει την κυριαρχία τους οι ιμπεριαλιστές και πόσο επικίνδυνες μπορεί να αποδειχτούν για τον κυπριακό λαό οι ακροβασίες του Χριστόφια, που σίγουρα θα συνεχιστούν με την ακόμη μεγαλύτερη υποτέλεια του Αναστασιάδη. Και αυτή η υποτέλεια δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κανέναν ρεαλισμό υποταγής, έστω, στους συσχετισμούς. Αντίθετα, στο πλαίσιο του οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού η υποχώρηση των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του λαού γεννά κινδύνους και στην περίπτωση της Κύπρου. Οι κίνδυνοι δεν προέρχονται μονάχα από τον οικονομικό έλεγχο και τη λεηλασία του πλούτου του νησιού που προβλέπονται από το μνημόνιο, που θα υπογραφεί τελικά τον Μάρτιο, αλλά είναι ακόμη μεγαλύτεροι.
Στη νέα έκθεσή του ο γ.γ. του ΟΗΕ σχετικά με τις ΑΟΖ αναφέρει: «Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί ότι κάθε καινούριος ανακαλυφθείς πλούτος, ο οποίος ανήκει σ’ όλους τους Κύπριους, θα ωφελήσει και τις δύο κοινότητες. Οι εξελίξεις αυτής της περιόδου βοήθησαν στην επιβεβαίωση της άποψής μου ότι η ανακάλυψη αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο για όλα τα μέρη να βρουν μια διαρκή λύση στο κυπριακό πρόβλημα».
Κάμποσα χρόνια μετά την απόρριψη από τον κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν, που ήθελε να καταργήσει κάθε έννοια κράτους και να εμπεδώσει και τυπικά την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στο νησί, τα πράγματα ξαναγίνονται κρίσιμα και οι κίνδυνοι ορατοί. Το πρόβλημα του κυπριακού λαού αφορά την εργατική τάξη και τους λαούς και της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο ασυμφιλίωτος ταξικός αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση από τις εξαρτημένες αστικές τάξεις στις τρεις χώρες πρέπει να δένει με την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Μόνο όταν θ’ αρχίσει να κερδίζει έδαφος στους λαούς η άποψη πως οι κάθε λογής ιμπεριαλιστές είναι φονιάδες και ληστές, μόνο όταν μέσα από την ανάπτυξη του εργατολαϊκού κινήματος στις τρεις χώρες απομονωθεί ο εθνικισμός και ενισχυθεί η πάλη ενάντια στις εξαρτημένες αστικές τάξεις, θ’ αρχίσουν να διαμορφώνονται προϋποθέσεις για να μπορέσουν οι λαοί να υπερασπιστούν την ειρήνη, τη ζωή και το δίκιο τους.
Οι αυταπάτες και οι ανόητες(;) αταξικές «αριστερές» θεωρήσεις των πραγμάτων δεν είναι μονάχα στον αέρα αλλά γίνονται και επικίνδυνες, και κάτι τέτοιο ήδη φαίνεται να εξελίσσεται στην Κύπρο. Στη χώρα μας η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καμάρωνε για το κυπριακό μνημόνιο, μιας και τάχα ο Χριστόφιας θα το πάλευε το πράγμα. Οι ίδιοι ήδη πήγαν μετά τον Σόιμπλε στις ΗΠΑ, όπου δεν συνάντησαν βέβαια τον Ομπάμα αλλά είχαν συναντήσεις, μεταξύ άλλων, με στελέχη του κέντρου στρατηγικών και διεθνών μελετών (CSIS), γνωστού αντιδραστικού κέντρου επιρροής στις αμερικάνικες κυβερνήσεις. Η άλλη, η ντούρα επαναστατική αριστερά δεν βλέπει καν ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ανάγκη, επομένως, αντιιμπεριαλιστικής αφύπνισης του λαού μας.
Αμφότεροι δεν βλέπουν καν την ανάγκη συγκρότησης του λαού με όρους ταξικής πάλης για ν’ ανταποκριθεί στην ταξική αναμέτρηση που είναι σ’ εξέλιξη. Αυτή η αναμέτρηση, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, είναι σ’ εξέλιξη παγκόσμια και μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο σε κάθε χώρα και στις χώρες της περιοχής μας. Στο πλαίσιο αυτής της αναμέτρησης είναι κρίσιμο, με βάση τη συγκυρία που διανύουμε στη χώρα μας, και στις γύρω χώρες να υπάρξουν και να ενισχυθούν αριστερές δυνάμεις που θα τολμήσουν να εμπιστευτούν την πάλη των λαών και να συγκρουστούν μ’ όλα τα κόστη με τον αντιδραστικό εθνικισμό, που είναι η άλλη όψη της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό που στηρίζουν και στηρίζονται οι εξαρτημένες αστικές τάξεις της περιοχής.

Για το ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου

Συνεπής στις εντολές της τρόικας και πασχίζοντας να εξασφαλίσει ό,τι μπορεί από το μεγάλο ξεπούλημα της περιουσίας του κράτους και του ελληνικού λαού για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης, η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη στη διαμόρφωση του νέου τραπεζικού χάρτη.
Αφού ξεπεράστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ως μη γενόμενο το σκάνδαλο της PROTON ΒΑΝΚ, που φόρτωσε απροσχημάτιστα τα χρέη των Λαυρεντιάδη και Σία στην πλάτη του λαού, αθροίζοντάς τα στο «χρέος» (σκάνδαλο στο οποίο συνέπραξε ο Βενιζέλος χωρίς ποτέ να εγκληθεί γι’ αυτό), τη σκυτάλη πήρε η επόμενη κυβέρνηση για να κάνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Με απόλυτα αδιαφανή και σκοτεινό τρόπο, χωρίς να δημοσιεύσει τίποτα σχετικά με τα οικονομικά στοιχεία της ή έστω τα πορίσματα της κακόφημης BLACKROCK, με μια απολύτως και ξεκάθαρα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ξεκίνησε με το αιφνίδιο και με συνοπτικές διαδικασίες σπάσιμο-ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας και το χάρισμά της στην Τράπεζα Πειραιώς του γνωστού Σάλλα. Αναθαρρημένη από το γεγονός ότι δεν άνοιξε ρουθούνι και καμία πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη δεν έκανε το παραμικρό εκτός από το να ψελλίζει παραπονιάρικα για τη σκανδαλώδη και απροκάλυπτη αυτή μεθόδευση, οι δε εργαζόμενοι της πρώην ΑΤΕ ρίχτηκαν κυριολεκτικά στον εργασιακό καιάδα και εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους από το σύνολο των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, ενώ τώρα ακολουθεί, με παρόμοιο τρόπο, παρόμοια πολιτική για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Στο μεταξύ, με ταχείς ρυθμούς προχωρούν και οι συγχωνεύσεις των μεγάλων (για τα ελληνικά πάντα δεδομένα) τραπεζών (Εμπορική-Αlpha και Εθνική–Eurobank), που φροντίζουν να διαφημίζουν κιόλας την επικείμενη μείωση εργαζομένων-μισθών-καταστημάτων κ.λπ. με πυκνά δημοσιεύματα, άρθρα και αναλύσεις περί της γνωστής “πικρής αναγκαιότητας” αυτών.
Ο τυφώνας της καπιταλιστικής κρίσης που βαφτίζεται με διάφορα ονόματα-καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς (κρίση χρέους στην ευρωζώνη, διάσωση του τραπεζικού συστήματος, πολιτικές για ανάκαμψη και ανάπτυξη και άλλα πολλά...) έχει τα γνωστά θύματα και στο χώρο των τραπεζών: πρώτα-πρώτα τους εργαζόμενους στις τράπεζες, για τους οποίους προβλέπεται κυριολεκτικά σφαγείο, και -δευτερευόντως- τους μικρομετόχους που σαρώνονται κι αυτοί από την επέλαση των μεγαλοτραπεζιτών.
Στην περίπτωση του Ταχ. Ταμιευτηρίου, η δυναμική και παρατεταμένη απεργία των εργαζομένων εκβίασε την ανάδειξή της από την ΟΤΟΕ, σε αντίθεση με αυτή της ΑΤΕ που «πνίγηκε» στα... μπάνια του λαού, την υπεύθυνη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τον αυτισμό του ΚΚΕ. Το παρασκήνιο γύρω από το ξεπούλημά του, ιδιαιτέρως όσον αφορά την τύχη των εργαζομένων του, ο εμβληματικά δημόσιος και πολυμετοχικός χαρακτήρας του, αλλά και η αποχαλίνωση των υπολοίπων τραπεζιτών για γενίκευση αυτής της πολιτικής στο σύνολο των εγχώριων τραπεζών, ενόψει και της εκπνοής της κλαδικής ΣΣ στις τράπεζες στις 13/2/2013, άρχισαν επιτέλους να θορυβούν τη μακάρια ΟΤΟΕ. Και διότι οι γνωστοί εργατοπατέρες της, εκτός των πολιτικοσυνδικαλιστικών κραδασμών που φοβούνται, απειλούνται και με οριστική ακύρωση του ρόλου, αλλά και της ύπαρξής τους ως στρώμα, εάν δεν υπογραφεί νέα κλαδική σύμβαση, κίνδυνος άμεσος και ορατός.
Κάπως έτσι, η απεργία του Ταχ. Ταμιευτηρίου ακούστηκε, στηρίχθηκε επαρκέστερα από τις προηγούμενες περιπτώσεις και κατάφερε το σωματείο να πετύχει ένα προσωρινά και φαινομενικά ικανοποιητικό συμβιβασμό, κυρίως όσον αφορά τη διατήρηση του συνόλου των θέσεων εργασίας (έναντι 1.000 περίπου απολύσεων σε σύνολο 3.300 εργαζομένων, που ζητούσαν αρχικά τρόικα κ.ά.) και μια σχετικά ομαλή μείωση μισθών βασισμένη στην κλαδική ΣΣΕ. Όλα αυτά βεβαίως (γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός του ως προσωρινός) μέχρι να βρεθεί ο αγοραστής, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσει «άλλα κόλπα», δεδομένου μάλιστα ότι εκείνη την περίοδο αναμένονται σαρωτικές αλλαγές σε μισθούς και εργασιακές σχέσεις σε όλες τις τράπεζες που είτε θα συγχωνευτούν είτε θα εκποιηθούν μαζί με το έμψυχο δυναμικό τους.
Τα πρώτα δείγματα γραφής των τραπεζιτών τα είδαμε, λοιπόν. Γνωρίζουμε ήδη και τα σχέδιά τους για τους αργαζομένους τους στο πολύ κοντινό πια μέλλον. Τι κάνουμε λοιπόν; Είναι, προφανώς, το ίδιο ερώτημα (και απαιτεί τις ίδιες απαντήσεις) που καίει όλους τους εργαζόμενους, ιδιωτικούς και δημόσιους, τον τελευταίο καιρό.
Είναι τόσο φανερό τι απαιτείται όσο φανερή είναι και η τεράστια υστέρηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στην απόκρισή του στις απαιτήσεις και ο απόλυτος εξευτελισμός των εργατοπατέρων. Εξίσου φανερή, όμως, είναι και η διάθεση για αντίσταση και αγώνα από πολλές μερίδες εργαζομένων, σε πείσμα όλων των σειρήνων: του μονόδρομου, του συμβιβασμού, της ιδιώτευσης. Διάθεση που εκφράζεται με ποικίλες κινητοποιήσεις και απεργιακά ξεσπάσματα. Όσο κι αν φαίνονται λιγοστά και αναιμικά μπροστά στις ορέξεις του «τέρατος», είναι πολύ κρίσιμο και σημαντικό να στηρίζονται από πλατύ κίνημα εργαζομένων για να καταφέρουν αυτές τις μικρές κι όμως μεγάλες νίκες που δίνουν ανάσα και ζωή στους αγωνιζόμενους ανθρώπους να συνεχίζουν του αγώνα τους.
Για τους τραπεζοϋπάλληλους, ο αγώνας προβλέπεται μακρύς και σκληρός. Έχουν να τα βάλουν με ναυαρχίδες του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να στοχεύσουν τους αγώνες τους στο ξεχασμένο και περιφρονημένο ως «φτωχό, αμυντικό και λίγο» τρίπτυχο:
-Καμιά απόλυση στις τράπεζες
-Καμιά μείωση μισθών, να διεκδικηθούν τα χαμένα
-Καμιά ατομική σύμβαση, περιφρούρηση των συλλογικών συμβάσεων

Η συνέχεια για το Ταχ. Ταμιευτήριο και τις τράπεζες μένει να γραφτεί. Είναι όμως σημαντικό να γραφτεί όχι μόνο από τους τραπεζίτες, αλλά και από τους εργαζόμενους σε αυτές.

Το π.δ. για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δένει το παζλ των ανατροπών στην εκπαίδευση
Επέλαση στο εισόδημα, στην εργασία, στη δημόσια δωρεάν παιδεία

Δόθηκε στη δημοσιότητα το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου αφορά, όπως ήταν αναμενόμενο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Το π.δ. προβλέπει πέντε κατηγορίες αξιολόγησης (η οποία θα γίνεται από το διευθυντή και σχολικούς συμβούλους) και στην κάθε κατηγορία ορίζει κάμποσες υποκατηγορίες, στις οποίες οι εκπαιδευτικοί βαθμολογούνται με άριστα το 100 σε τετραβάθμια κλίμακα («ελλιπής»: 0 έως 30 βαθμοί, «επαρκής»: 31 έως 60 βαθμοί, «πολύ καλός»: 61 έως 80 βαθμοί και «εξαιρετικός»: 81 έως 100 βαθμοί). Η φλύαρη περιγραφή έχει στόχο να δημιουργήσει επικοινωνιακά την αίσθηση της ενδελεχούς καταγραφής κριτηρίων, με τα οποία κανένας δε θα ασχοληθεί, καθώς, έτσι κι αλλιώς -στην πλειοψηφία τους- είναι αδιάφορα στους επιτελείς του συστήματος. Οπότε, ας μείνουμε σε αυτά που έχουν μια αξία. Δύο από τις πέντε κατηγορίες αφορούν μη εκπαιδευτικές διαδικασίες: Υπηρεσιακή συνέπεια – τυπικά προσόντα και επιστημονική / επαγγελματική ανάπτυξη. Για το πρώτο δεν έχουμε να πούμε τίποτα, είναι θεωρούμε φανερό τι θεωρείται για το σύστημα «υπηρεσιακή συνέπεια». Για το δεύτερο σημαντικό είναι ότι ο εκπαιδευτικός χαρακτηρίζεται ως προς την επιστημονική / επαγγελματική του ανάπτυξη «ελλιπής, εφόσον δεν φροντίζει την ενημέρωσή του και δεν συμμετέχει σε καμία μορφή επιμόρφωσης», και ως προς τα τυπικά προσόντα απλώς «επαρκής, εφόσον κατέχει μόνο τα απαιτούμενα πτυχία για το διορισμό»!
Ακόμα: «Οι εκπαιδευτικοί που, μετά την αξιολόγησή τους, χαρακτηρίζονται συνολικά ελλιπείς εγγράφονται στον πίνακα των μη προακτέων». Θυμίζουμε ότι οι μη προακτέοι στερούνται της προαγωγής για δύο χρόνια. Με δεδομένο ότι στο νέο μισθολόγιο υπάρχει ανώτερο πλαφόν από βαθμό σε βαθμό, ο συνδυασμός των παραπάνω οδηγεί σε υποχρεωτική μισθολογική καθήλωση! Και δεν είναι μόνο αυτό! Σύμφωνα με το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα “όποιος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό, παραπέμπεται μέσα σε δύο (2) μήνες για κρίση, κατά την οποία μπορεί να απολυθεί ή να υποβιβαστεί βαθμολογικά”.
Έτσι, το γλυκό δένει: Η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα όχι μόνο με τη μισθολογική καθήλωση – μείωση αλλά και με την απόλυση!
Αυτό είναι και το μοναδικό σημείο που είμαστε σίγουροι ότι θα λειτουργήσει. Αν ο μηχανισμός δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τις πολυπλόκαμες διαδικασίες βαθμολόγησης δεκάδων κριτηρίων και υποκριτηρίων, θα φροντίσει να τις απλουστεύσει έμπρακτα, κρατώντας όμως την παραπάνω σύνδεση αξιολόγησης – μισθού – απόλυσης.
Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει πολύ βαρύ κλίμα στους εκπαιδευτικούς και έχει δημιουργηθεί η εξής αντίφαση: Ενώ οι αυταπάτες γύρω από τις επιδιώξεις της αξιολόγησης είναι ελάχιστες σχετικά με μια προηγούμενη περίοδο, πριν μερικά χρόνια, εντούτοις το κλίμα είναι χειρότερο. Η χρόνια διάλυση τους κινήματος αλλά και η αδυναμία των αγώνων της τελευταίας διετίας να ανακόψει την επίθεση, παράλληλα με τις συνέπειες αυτής της διάλυσης, έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση μοιρολατρίας. Πολλοί εκπαιδευτικοί ξεσκονίζουν τους τίτλους τους και άλλοι ψάχνουν για μεταπτυχιακά. Είναι, όμως, αυτή η πραγματική εικόνα ή έχει αρκετά στοιχεία παραμόρφωσης από την ήττα που βιώνουν και έχουν επιβάλει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες;

Η αξιολόγηση στο κύμα της συνολικής επίθεσης
Είναι αρκετά πιθανό η αξιολόγηση να μην είναι σε πρώτη φάση ο βασικός μοχλός για να περάσουν οι μαζικές απολύσεις. Οι συμπτύξεις τμημάτων, οι συγχωνεύσεις σχολείων, η αύξηση του ωραρίου και οι καταργήσεις ειδικοτήτων αποτελούν άμεσους μοχλούς στην κατεύθυνση των απολύσεων. Μοχλοί που μπορούν να κινηθούν γρήγορα, χωρίς την αναμονή στησίματος διαδικασιών και μηχανισμού. Ταυτόχρονα, το νέο πειθαρχικό πλαίσιο, η διάλυση της οργανικότητας και η μετακίνηση σε οποιαδήποτε περιοχή δημιουργούν συνθήκες μιας πραγματικής εργασιακής κόλασης για τους εκπαιδευτικούς.
Σ' αυτό το φόντο της συνολικής ανατροπής, η αξιολόγηση θα αποτελεί το πιο σημαντικό εργαλείο μόνιμου «σπασίματος» και τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών, απρόσκοπτης μετατροπής τους σε «κρατικούς υπαλλήλους» (δηλαδή ιμάντες μεταβίβασης της ταξικής πολιτικής στους μαθητές) αλλά και του γενικευμένου κατακερματισμού και διάσπασης των σχολείων και του σώματος των εκπαιδευτικών σε κάθε σχολείο.

Η μάχη πρέπει να δοθεί!
Οι ΟΛΜΕ – ΔΟΕ, που τόσα χρόνια διέλυσαν συνειδήσεις, το συζητάνε και το ξανασυζητάνε και όλα δείχνουν ότι δεν έχουν καμία πρόθεση μάχης αλλά επιδιώκουν μια συμβολική κινητοποίηση. Ενώ τμήματα της αριστεράς, πριν καλά καλά περάσει το π.δ., άρχισαν να προβάλλουν το γνωστό στόχο «να μείνει στα χαρτιά»!
Όμως, η λογική της «απειθαρχίας» έχει πιάσει τα όριά της. Μόλις αυτές τις μέρες οι εκπαιδευτικοί των πειραματικών που είχαν αρνηθεί να ενταχθούν στη διαδικασία αξιολόγησης (που σε αυτά τα σχολεία έχει ήδη μπει σε εφαρμογή) διώχνονται από τα σχολεία αυτά και τίθενται στη διάθεση των ΠΥΣΔΕ, τελευταίοι, μάλιστα, στη σειρά (μετά και από εκείνους που έχουν αξιολογηθεί αρνητικά!).
Και στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να σταθεί στα σοβαρά άποψη που λέει ότι το βασικό που πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί είναι να δίνουν τη μάχη ένας ένας, σε τέτοιες συνθήκες εκβιασμών και τρομοκρατίας. Εκτός αν μερικοί θέλουν να βγουν από την υποχρέωση και να τα «ξαναρίξουν» στον κόσμο που είναι «ενσωματωμένος».
Με άλλα λόγια, η μάχη δεν μπορεί να αποφευχθεί.
  • Πρέπει να γίνουν μαζικές γενικές συνελεύσεις.
  • Να βγουν τα σωματεία προς την κοινωνία και να εξηγήσουν τη σημασία της αξιολόγησης, όχι μόνο σε σχέση με τις απολύσεις και τις εργασιακές σχέσεις αλλά και σε σχέση με το ρόλο που καλείται να παίξει ο εκπαιδευτικός απέναντι στους μαθητές σε ένα περιβάλλον διάλυσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας και ουσιαστικού αποκλεισμού των παιδιών των λαϊκών οικογενειών από την εκπαιδευτική διαδικασία.
  • Να αποφασιστούν οι πρώτες απεργίες συγκρότησης/οργάνωσης του κλάδου που θα στοχεύουν στην εξυπηρέτηση της επείγουσας ανάγκης κλιμάκωσης των απεργιών και των άλλων κινητοποιήσεων.
Μια τελευταία παρατήρηση: Σ' αυτό το κλίμα φοβέρας και σκλαβιάς, όλο και ξεπετιούνται αντιστάσεις και, μάλιστα, ιδιαίτερα μαχητικές και αγωνιστικές. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και στα Ναυπηγεία Ελευσίνας αποδεικνύουν ότι το κλίμα μοιρολατρίας πιο πολύ αντανακλά τις υποκειμενικές επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών παρά τις πραγματικές δυνατότητες των εργαζομένων που, έτσι και αλλιώς, θα συνεχίζουν να παλεύουν ενάντια στη βαρβαρότητα!

Κάτω η πολιτική της φασιστικοποίησης!
Η τρομοκρατία δε θα περάσει – του λαού η πάλη θα τη σπάσει!

30/1/2013
Το ΚΚΕ (μ-λ) καταγγέλλει τη σημερινή άγρια επίθεση των ΜΑΤ στο Υπουργείο Εργασίας, απέναντι σε διαδηλωτές και μέλη του ΠΑΜΕ, που πραγματοποιούσαν «συμβολική κατάληψη» του γραφείου του υπουργού Εργασίας, Βρούτση. Οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν σ΄ αυτούς που πραγματοποιούσαν την κατάληψη, αλλά και στους συγκεντρωμένους, έξω απ΄ το Υπουργείο, διαδηλωτές, τους οποίους αντιμετώπισαν με ξυλοδαρμούς, ύβρεις και χημικά. Πολλοί διαδηλωτές τραυματίστηκαν, ενώ έγιναν 35 προσαγωγές, οι οποίες στη συνέχεια μετατράπηκαν σε συλλήψεις και παραπομπή στο αυτόφωρο με στημένες κατηγορίες.
Άμεση και σαφής ήταν και η στάση της κυβέρνησης, που δια στόματος Κεδίκογλου, δήλωσε ρητά πως δεν θα υπάρξει καμία «ανοχή», σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Επιστρατεύτηκε ξανά η «θεωρία των άκρων», ενώ τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, μιλούσαν για «φθορές».
Η κατασταλτική αυτή επιχείρηση, που εκπορεύτηκε απ’ την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, εντάσσεται στη συνολικότερη διαδικασία φασιστικοποίησης της πολιτικής του συστήματος, με στόχο να περάσουν «δια πυρός και σιδήρου», τα σημερινά και αυριανά αντιλαϊκά μέτρα και μνημόνια, μια διαδικασία στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και των απαιτήσεων Ε.Ε. – ΔΝΤ και Τρόικας, που τη θεωρούν αναγκαία για να περάσουν τα μέτρα που απαιτούν. Kαι για να σταλεί επίσης, το μήνυμα προς το λαό, πως έτσι θ΄ αντιμετωπίζεται, από δω και στο εξής, κάθε μορφή αντίδρασης, και πολύ περισσότερο, οι αγώνες κι οι αντιστάσεις του. Ξεκινώντας απ’ τη στοχοποίηση των στεκιών και πολιτικών χώρων, προχωρώντας στην επιστράτευση των απεργών του Μετρό και την εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο, στέλνοντας τα ΜΑΤ απέναντι σε κατοίκους, όπως στην Πιερία, ή παρατάσσοντάς τα, απέναντι στους αγωνιζόμενους αγρότες, με τη σημερινή τους επιχείρηση απέναντι στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, έδειξαν πως δεν υπάρχει «ασυλία» για κανέναν, που αναφέρεται στο λαό και στους αγώνες.
Μέσα σ΄ αυτό το μελανό πλαίσιο, οι καιροί απαιτούν μαζικούς και μαχητικούς λαϊκούς αγώνες κι αντιστάσεις, που θα απαντούν στην καθημερινή επίθεση και στην κρατική τρομοκρατία, και θα βάζουν σα στόχο, την ανατροπή της πολιτικής αυτής. Αγώνες κι αντιστάσεις, προετοιμασμένους κατάλληλα, με τη μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων, ώστε να είναι και αποτελεσματικοί.

· Ν’ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ!
· Ν ΆΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ!
· ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ, ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ, ΤΟΥ ΑΝΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ!


 

29 Ιαν 2013

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ

Το ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την νέα επιχείρηση τρομοκρατίας και καταστολής που εξαπέλυσε η τρικομματική κυβέρνηση ενάντια στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Μετά τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» στους εργαζόμενους του Μετρό, μετά τις συνεχείς αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια σε εργαζόμενους και νεολαία, μετά τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις του πανεπιστημιακού άσυλου και το χτύπημα εργατικών κινητοποιήσεων και νεολαιίστικων διαδηλώσεων, αυτή τη φορά η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη έστειλε τα ΜΑΤ ενάντια στους αγωνιζόμενους αγρότες της Θεσσαλίας. Με πρόσχημα την τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (!) η κυβέρνηση απαγορεύει αγροτικές κινητοποιήσεις, χτυπά το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στη διαδήλωση και καταφεύγει σε ΜΑΤ και εισαγγελείς για να χτυπήσει το δίκαιο αγώνα των αγροτών. Για να περάσει την βάρβαρη πολιτική της που οδηγεί στη φτώχεια και στην εξαθλίωση χιλιάδες αγροτικές οικογένειες καταφεύγει για άλλη μια φορά στην αστυνομοκρατία, στη βία και στην καταστολή. Επιτίθεται στους αγρότες όπως επιτίθεται και σε κάθε εστία λαϊκής αντίστασης. Επιδεικνύει πυγμή και αποφασιστικότητα απέναντι στον «εχθρό λαό», για να γίνει αρεστή στους επικυρίαρχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, να συνεχίσει νάχει τη στήριξη των «δανειστών μας», να συνεχίσει να εκποιεί το λαό και τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες αγρότες που μαζικά ξαναβγαίνουν στις πλατείες, στους δρόμους και στα μπλόκα. Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους για επιβίωση, ενάντια στην πολιτική που λεηλατεί το αγροτικό εισόδημα, που φτωχοποιεί και ξεκληρίζει τη μικρομεσαία αγροτιά, που φέρνει απόγνωση και δυστυχία στα χωριά. Είναι ένας δίκαιος αγώνας. Η συνέχιση και κλιμάκωση αυτού του αγώνα, κόντρα στις απαγορεύσεις και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, για να φύγουν τα ΜΑΤ από την εθνική, είναι η καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια τρομοκράτησής τους.
Καλούμε το λαό και τη νεολαία, μαζικούς φορείς και συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και σωματεία, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες να καταδικάσουν και να καταγγείλουν με κάθε τρόπο την νέα τρομοκρατική επιχείρηση της κυβέρνησης. Να εναντιωθούν στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των αγροτών. Να αναπτύξουν τους δικούς τους αγώνες και μέσα από την κοινή τους δράση να οικοδομήσουν μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης για την ανατροπή της αντιλαϊκής και αντιαγροτικής πολιτικής.

28-1-2013

«Ελπίζω να σας πείσω ότι δεν είμαι τόσο επικίνδυνος…
(Αλέξης Τσίπρας στο ινστιτούτο Brookings, Ουάσιγκτον ΗΠΑ)
…όσο προσπαθούν κάποιοι να πουν».

Γνωρίζει πολύ καλά ο Α.Τσίπρας σε ποιους πρέπει να δώσει διαβεβαιώσεις για την «επικινδυνότητα» του χώρου που εκπροσωπεί. Στις παρουσίες του και στις συζητήσεις σε Γερμανία και ΗΠΑ, φανερή ήταν η προσπάθεια να εμφανιστεί σαν υπεύθυνη πολιτική δύναμη με προτάσεις διεξόδου από την κρίση, χωρίς τον κίνδυνο να γίνει η Ελλάδα μια «νέα Βόρεια Κορέα».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει μέσα από τη διεθνή προσέγγιση, κάτι που έτσι κι αλλιώς επιδίωκε εδώ και καιρό, να αποκτήσει ερείσματα και αναγνώριση σαν υπεύθυνη εναλλακτική πολιτική λύση στο ελληνικό πολιτικό πρόβλημα διαχείρισης. Ταυτόχρονα επιχειρεί να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας, παίρνοντας ξεκάθαρα θέση υπέρ της κατεύθυνσης που εκπορεύεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η οποία μάλιστα «δεν έχει βυθίσει την Αμερική στην κατάθλιψη, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα».
Τότε, θα αναρωτηθεί κάποιος, αν έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι όλη αυτή η έξαλλη επίθεση της κυβέρνησης Σαμαρά και του Δένδια;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται με ταχύτατους ρυθμούς, γιατί αυτό δεν ομαλοποιεί τις πολιτικές εξελίξεις αλλά, αντίθετα, κάθε μέρα που περνάει τα ζητήματα που τίθενται από την κυβερνητική πλευρά «χοντραίνουν» όλο και περισσότερο και δίνουν την εντύπωση ότι σε λίγο θα βγάλουν εκτός νόμου τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έχει πάρει το δρόμο της... ένοπλης αναμέτρησης ;
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι η ένταση που κλιμακώνεται δεν αποτελεί μια επικοινωνιακή προσπάθεια δημιουργίας κλίματος έντονου διπολισμού. Αυτό αποτελεί παρεπόμενο της κεντρικής πολιτικής του αστικού πολιτικού συστήματος και των ιμπεριαλιστών πατρώνων του.
Η κλιμάκωση της έντασης έχει ως βάση την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τη ζωή του εργαζόμενου λαού, στις πολιτικές και συνδικαλιστικές του ελευθερίες, στο δικαίωμά του να οργανώνεται, να παλεύει και να διεκδικεί. Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση της επίθεσης αποτελεί το επιστέγασμα του νέου συμβιβασμού ανάμεσα σε ΔΝΤ – ΕΕ για τη διαχείριση του χρέους της Ελλάδας για το επόμενο διάστημα και τη στήριξη του μόνου αξιόπιστου αστικού πολιτικού κέντρου που σήμερα προωθεί αποφασιστικά όλα τα βάρβαρα μέτρα. Αυτή η στήριξη στο κέντρο Σαμαρά εκφράστηκε τόσο από τον Σόϊμπλε, κατά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Τσίπρα στο Βερολίνο, αλλά και στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, που θεωρεί ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έβαζε σε κίνδυνο το πρόγραμμα προσαρμογής και τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ.
Είναι φανερό ότι οι μέχρι σήμερα προσαρμογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούν για τις ντόπιες και ξένες δυνάμεις του συστήματος, που πιέζουν ασφυκτικά για ακόμη μεγαλύτερες. Αυτή η πίεση θα συνεχιστεί ακόμα περισσότερο, όσο «πιάνει τόπο» τόσο στη ρητορική αλλά κυρίως στην πολιτική κατεύθυνση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν ο Παπαδημούλης δήλωνε «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» προς τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, είναι πλέον φανερό, σήμερα, ότι αυτό αντιστοιχεί σε μια πλήρη υποταγή στην αστική νομιμότητα της αχαλίνωτης επίθεσης.
Οι δυνάμεις του συστήματος γνωρίζουν πολύ καλά, από τη μέχρι τώρα πορεία των εξελίξεων, ότι όσο τραβούν τα πράγματα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση τόσο περισσότερο επιτυγχάνουν και τη δεξιά αναδίπλωση δυνάμεων της αριστεράς, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ. Και εφόσον το σχέδιο «αποδίδει», δεν έχουν κανέναν λόγο να το εγκαταλείψουν. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση που δοθεί και η ανάλογη εντολή από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πράγμα που δεν φαίνεται σύντομα στον ορίζοντα, εκτός και αν έχουμε απότομες εξελίξεις στην περιοχή ή την έκρηξη του λαϊκού παράγοντα στη χώρα μας.
Η διαμόρφωση ενός πολιτικού υποκειμένου σε παράγοντα και εναλλακτική πολιτική λύση δεν είναι μια εύκολη και απλή διαδικασία, ιδιαίτερα μέσα σε μια περίοδο κρίσης και έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η «τρύπα» που άνοιξε η μαζική αποστοίχιση του λαού από τα αστικά πολιτικά κόμματα δεν θα κλείσει με όση ευκολία φαντάζονται κάποιες πλευρές. Η πλήρης συμμόρφωση στους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού είναι ένας από τους απαράβατους όρους που δεν μπορούν να ξεπεραστούν για όσους θέλουν να παίξουν υπεύθυνους ρόλους.
Από την άλλη πλευρά, η επένδυση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μόνιμο προεκλογικό κλίμα αμφισβήτησης της κυβέρνησης, από όπου έχει αποκλειστεί η λαϊκή και εργατική διεκδίκηση και η κύρια εστίαση είναι στην «ανθρωπιστική κρίση» και τη λεγόμενη «κοινωνική αλληλεγγύη», ευνοεί σημαντικά την αντιδραστική επιθετικότητα και συμβάλλει στην κάμψη του λαϊκού παράγοντα. Παράλληλα, τα γκάλοπ δείχνουν ότι αυτή η πολιτική κατεύθυνση μπαίνει σε στασιμότητα και υποχώρηση, δημιουργώντας έτσι προβλήματα στο εσωτερικό του αλλά και σε έναν περίγυρο που θεωρούσε ότι θα ήταν εύκολη η απαλλαγή από τη βαρβαρότητα του μνημονίου με την ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο διαψεύδεται αυτή η αυταπάτη, η οποία ενισχύθηκε από την ηγεσία του τις παραμονές των απεργιακών κινητοποιήσεων του περασμένου Νοέμβρη, που έδινε «χρόνο ζωής» στην τρικομματική κυβέρνηση μέχρι τον Μάρτη, τόσο προκαλεί απογοήτευση και αποσυσπείρωση στο χώρο αυτό.
Η κατεύθυνση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ εκφράστηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στις συναντήσεις Τσίπρα - Σόϊμπλε, στις ομιλίες και στις συναντήσεις του στις ΗΠΑ. «Πυλώνες» της πολιτικής του, έτσι όπως εκφράστηκαν στο Βερολίνο, αποτελούν η «επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής και των πλούσιων φοροφυγάδων», οι «διαρθρωτικές αλλαγές για τη συγκρότηση ενός αποτελεσματικού κράτους» και βέβαια, με πρωτεύουσα θέση, η « Ευρωπαϊκή λύση του προβλήματος του χρέους με γενναίο κούρεμα και ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του». Δεν είναι που αυτή η ηγεσία έχει υιοθετήσει και έχει πλήρως συμμορφωθεί με την αρχή του αστικού θεωρήματος των πλεονασματικών κρατικών προϋπολογισμών, που ανοίγουν διάπλατα το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα αλλά και των δαπανών για υγεία, παιδεία, ασφάλιση κοινωνικές υποδομές. Δεν είναι που αυτή η ηγεσία έχει υιοθετήσει την αστική και τροϊκανή ρητορική περί «αποτελεσματικού κράτους», ξεχνώντας τον ταξικό του χαρακτήρα και το ρόλο που παίζει σήμερα στο χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την καταστολή των αγώνων. Είναι που προβάλλει την κατεύθυνση της «ευρωπαϊκής λύσης του προβλήματος του χρέους» με ανάλογο τρόπο όπως της Γερμανίας το 1953, σπέρνοντας έτσι την αυταπάτη ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, αυτές που οδηγούν το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, θα δώσουν λύση, αφού κατανοήσουν το «αδιέξοδο» της πολιτικής τους, με τις πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε ύφεση. Και αν αυτή η ηγεσία δεν μπορεί να πείσει τον Σόϊμπλε και τη Γερμανία για το πόσο δίκιο έχει, δεν διστάζει να επικαλεστεί την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ και να χαιρετίσει την προειδοποίηση προς Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Βερολίνο ότι «η συμφωνία αυτή (εννοεί το μνημόνιο) έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα». (από την ομιλία στο ινστιτούτο Brookings ).
Ταυτόχρονα δίνει και την κατεύθυνση που διαφοροποιείται από τη Γερμανία, ότι «θα απαιτήσουμε ένα Νέο Σύμφωνο (new deal) για την Ευρώπη που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της ηπείρου ενάντια στη φτώχεια και την απελπισία» (από την ίδια ομιλία). Η αναφορά στον πρόεδρο της Fed (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) που «μελέτησε τη μεγάλη ύφεση του 1929» σε αντίθεση με το ρόλο της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ) στην πρόσφατη ευρωπαϊκή κρίση. Η θετική αναφορά του στον Ρούσβελτ αλλά και η διαπίστωση για την «έλλειψη κατάθλιψης σήμερα στην Αμερική» λόγω προφανώς της πολιτικής Ομπάμα, όλα τα παραπάνω κάνουν φανερή την προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει στήριξη για το «ευρωπαϊκό του σχέδιο» στις αμερικάνικες πλάτες. Αυτά, εξηγεί ο Τσίπρας, σημαίνουν «ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα» μαζί με τις «ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος για να δημιουργηθεί ένα σταθερό περιβάλλον δικαιοσύνης, αναδιανομής του πλούτου και επενδύσεων».
Και για όσους έχουν ακόμη ενδοιασμούς για τις προθέσεις του Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η διαβεβαίωση δίνεται με τον πιο επίσημο τρόπο: «Ήμασταν πάντα και πάντα θα παραμείνουμε ένα ευρωπαϊκό κόμμα», «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη». Πόσο πιο ανοιχτά να στηρίξει την κατεύθυνση της υπεύθυνης καπιταλιστικής διαχείρισης μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης; Και για να αποφύγουμε κάθε παρεξήγηση σχετικά με τα λεγόμενα του Αλέξη Τσίπρα, να ενημερώσουμε τους αναγνώστες της εφημερίδας μας ότι η ομιλία στο ινστιτούτο Brookings έγινε στα ελληνικά, οπότε δεν έχουμε κανένα ζήτημα να «χαθούμε στη μετάφραση».
Η εκτίναξη του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές Μάη-Ιούνη, η υπεροχή του, μέχρι πρόσφατα, στις δημοσκοπήσεις, η πλήρης κυριαρχία στο εσωτερικό του της κυβερνητικής γραμμής σαν της μοναδικής απάντησης στη βαρβαρότητα του μνημονίου, είχε δημιουργήσει πολλές αυταπάτες και ένα κλίμα «ευκολίας» για την υλοποίηση των στόχων. Η κλιμάκωση της αντιδραστικής επίθεσης της κυβέρνησης και όλων των δυνάμεων του συστήματος, με την προώθηση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, με τα κηρύγματα περί «ανομίας» όσων τολμούν ακόμα και να σκέφτονται ότι πρέπει αντισταθούν, αποκαλύπτει ότι η «ευκολία» του ρεφορμιστικού δρόμου, που αποσυγκροτεί οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά τις λαϊκές δυνάμεις, μεγαλώνει τους κινδύνους για το λαό. Οι προσαρμογές του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό και το εσωτερικό όχι μόνο δεν θα «κατευνάσουν» τις αντιδραστικές δυνάμεις αλλά θα τους δώσουν ακόμη περισσότερο χώρο να αναπτύξουν την επίθεσή τους. Όσο πιο δεξιά μετατοπίζεται το πολιτικό του φορτίο, τόσο πιο δυσμενείς θα γίνονται οι όροι της αντιπαράθεσης με την επίθεση που ξεδιπλώνεται. Η κυριαρχία του ρεφορμισμού στο κίνημα αποκαλύπτει την πλήρη αδυναμία του να υπερασπιστεί όχι μόνο το λαό και τα δικαιώματά του αλλά ακόμη και το «δικό» του κόσμο από τις επιθέσεις του συστήματος, που θα γίνονται όλο και πιο ωμές, όλο και πιο άγριες. Οι αυταπάτες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για «επαναφορά» του σε αριστερή κατεύθυνση νομίζουμε ότι πλέον έχουν αποδειχθεί αδιέξοδες για ένα αριστερό δυναμικό που εξαντλείται στο να στήνει «γέφυρες», να κάνει «σχεδιασμούς» και να ξοδεύεται σε δημιουργία «συσχετισμών» στα πλαίσιά του.
Η αντιπαράθεση στο ρεφορμισμό σήμερα όχι μόνο δεν κάνει «πλάτες» στην αντιδραστική επίθεση αλλά συμβάλλει στην πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση ενός ευρύτατου αγωνιστικού δυναμικού που μπορεί να αποτελέσει την «πρώτη ύλη» για την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στο δυνάμωμα του ρεύματος της αντίστασης, της πάλης και της διεκδίκησης, στην ισχυροποίηση των αριστερών δυνάμεων που δεν «γυρίζουν την πλάτη» στην αναμέτρηση με το σύστημα.

Ευθεία σύγκρουση της κυβέρνησης με το σύνολο των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

ΩΜΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων!
Να πέσει στο κενό η φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση!
Ευθεία σύγκρουση της κυβέρνησης με το σύνολο των εργαζομένων
στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Με την ωμή επέμβαση των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια, τα ξημερώματα της Παρασκευής 25 Γενάρη, απάντησε η κυβέρνηση στην αγωνιστική συμπαράταξη σωματείων και εργαζομένων που ξεσήκωσε η φασιστικής έμπνευσης επιστράτευση στην οποία είχε προχωρήσει λίγες ώρες νωρίτερα.
Με το σύνολο των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να έχουν εξαγγείλει απεργία συμπαράστασης στους απεργούς του Μετρό και μπροστά στο φόβο της να φουντώσει ακόμη περισσότερο το αγωνιστικό απεργιακό μέτωπο, η κυβέρνηση της εξάρτησης και της τρομοκρατίας έδωσε εντολή στα ΜΑΤ να εισβάλουν στο Μετρό και να συλλάβουν όποιον εργαζόμενο αντισταθεί.
Αμέσως μόλις έγινε γνωστή η εξέλιξη αυτή, δεκάδες εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν κοντά στο χώρο του ασφυκτικά αποκλεισμένου αμαξοστασίου, ενώ την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές είχε ήδη καλεστεί μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης από εργαζόμενους στα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, εργατικά σχήματα, πολιτικές οργανώσεις, κινήσεις γειτονιάς κ.ά.
Μετά από 8 μέρες απεργίας στο Μετρό και παρά την ασταμάτητη, ενορχηστρωμένη προσπάθεια εκφοβισμού των απεργών και δυσφήμισης του αγώνα τους από την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, η κήρυξη της επιστράτευσης αποδεικνύει την αποτυχία όλου αυτού του εσμού να κάμψει τους απεργούς και να διασπάσει το απεργιακό τους μέτωπο. Γι’ αυτό και προσφεύγει σε αυτήν τη φασιστικού χαρακτήρα κίνηση. Κίνηση απόλυτα συνεπή με το γενικότερο κλίμα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που θέλει να επιβάλει.
Εδώ και 9 ημέρες, από τις 17 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στο Μετρό, με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες, δίνουν αγώνα ενάντια στο νέο ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Εξελίξεις που θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο τις ήδη δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι μετά από τις απανωτές μειώσεις μισθών που τους έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια. Η κυβερνητική σπέκουλα για «υψηλόμισθους» εργαζόμενους των 4.000 ευρώ έχει εξοργίσει τους εργαζόμενους οι οποίοι ανταπάντησαν καλώντας κυβέρνηση και εργοδοσία να παρουσιάσουν όλες τις μισθοδοσίες των εργαζομένων προκειμένου να φανεί η αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που μας μετέφερε εργαζόμενος του Μετρό, ο οποίος -μετά από 22 χρόνια υπηρεσίας- παίρνει μόλις 1.200 ευρώ καθαρά, τα οποία θα μειωθούν περίπου στα 800 ευρώ με την εφαρμογή του νέου μισθολογίου!
Σε αυτές τις 9 ημέρες (και ιδιαίτερα τις τρεις-τέσσερις τελευταίες, όπου οι κυβερνητικές απειλές γίνονταν όλο και πιο πυκνές) η απεργία στο Μετρό ξεσήκωσε ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και ταξικής αλληλεγγύης. Δεκάδες σωματεία και εργαζόμενοι, εργατικές συλλογικότητες και κινήσεις γειτονιάς βρίσκονται καθημερινά στο αμαξοστάσιο των Σεπολίων δίνοντας κουράγιο στους εργαζόμενους. Αυτό εκφράστηκε και στη συγκέντρωση συμπαράστασης που έγινε στις πύλες του αμαξοστασίου την Τετάρτη 23 Γενάρη, μια μέρα πριν από την ανακοίνωση της επιστράτευσης.
Ωστόσο, δεν έγινε το ίδιο και με τους εκπροσώπους των άλλων σωματείων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εάν δεν υπήρχε η κήρυξη της επιστράτευσης, οι εργαζόμενοι του Μετρό θα ήταν ακόμη μόνοι τους στην απεργία, καθώς στη σύσκεψη σωματείων και ομοσπονδιών στα ΜΜΜ που έγινε δυο μέρες νωρίτερα, η κοινή απόφαση που πάρθηκε για στάση εργασίας την Τρίτη 29 Γενάρη και 24ωρη απεργία την Πέμπτη 31 Γενάρη, άφηνε εκτεθειμένους τους εργαζόμενους στο Μετρό και την απόφασή τους να συνεχίσουν. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η συγκεκριμένη απόφαση ξεκίνησε ως πρόταση του ΠΑΜΕ την οποία, πρόθυμα, στήριξαν ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση. Βέβαια, η επίταξη άλλαξε τα δεδομένα και ανάγκασε όλα τα σωματεία του κλάδου να πάρουν απεργιακές αποφάσεις, κάτω από την πίεση και των ίδιων των εργαζομένων που είδαν και τις τελευταίες αυταπάτες να διαλύονται.
Αυταπάτες τις οποίες απλόχερα φρόντιζαν να καλλιεργούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στα διάφορα σωματεία του κλάδου. Στο Μετρό, για παράδειγμα, από τα τέσσερα σωματεία που λειτουργούν, μέχρι προχθές μόλις τα δύο ήταν σε απεργία καθώς στα υπόλοιπα οι εργαζόμενοι ζούσαν στην αυταπάτη ότι θα εξαιρεθούν. Αυταπάτη που καλλιεργούσε συνολικά η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Βενιζέλου, μέχρι που «αδειάστηκε» από τον υπουργό Μεταφορών, τον Χατζηδάκη. Αυτό ήταν και το σημείο στο οποίο μπήκε στην απεργία και το τρίτο σωματείο του Μετρό. Αντίστοιχη «δουλειά» έκαναν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και άλλων σωματείων του κλάδου με πιο χαρακτηριστική, ίσως, περίπτωση αυτή του τραμ.
Όλες αυτές, λοιπόν, οι αυταπάτες διαλύθηκαν με την κίνηση της επιστράτευσης, μέσα από την οποία η κυβέρνηση ποντάρει πλέον στην ανοιχτή, ωμή τρομοκράτηση των εργαζομένων. Κραδαίνοντας τις απειλές των συλλήψεων και των απολύσεων, η κυβέρνηση ευελπιστεί να κάμψει τους εργαζόμενους και να τους αναγκάσει να γυρίσουν στις δουλειές τους με σκυμμένο το κεφάλι. Και συνοδοιπόρος της σε αυτήν την προσπάθεια είναι και η αστική δικαιοσύνη που από την πρώτη στιγμή φρόντισε να συνδράμει την εργοδοτική πλευρά κρίνοντας την απεργία παράνομη και απειλώντας ευθέως τους συνδικαλιστές.
Ωστόσο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Τόσο η αδυναμία της να ενεργοποιήσει το λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» όσο και το γεγονός ότι η οργή περισσεύει σε μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων στα ΜΜΜ, κάνουν ιδιαίτερα δύσκολη τη νέα αυτή κυβερνητική επίθεση. Και είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, σε αυτήν την περίσταση, όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ να κατανοήσουν τη σημασία αυτού του αγώνα για το μέλλον το δικό τους, αλλά και των υπόλοιπων εργαζομένων. Η δική τους ενεργοποίηση, ο κοινός τους αγώνας ενάντια στο μισθολόγιο και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, είναι αυτό που πραγματικά φοβούνται τόσο τα αστικά επιτελεία όσο και οι εκπρόσωποί τους στο εργατικό κίνημα. Ένας τέτοιος αποφασιστικός αγώνας είναι αυτός που δίνουν μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι στο Μετρό και πρέπει να στηριχτεί μέχρι το τέλος.
Στο πλευρό των εργαζομένων του Μετρό σε καθημερινή βάση, η Ταξική Πορεία και το ΚΚΕ(μ-λ) καλούν το λαό και τους εργαζόμενους να στηρίξουν με κάθε τρόπο αυτόν τον αγώνα. Έναν αγώνα που μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για τον απαραίτητο νέο γύρο κινητοποιήσεων ενάντια στην αντιλαϊκή-αντεργατική επιδρομή της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της σε ΕΕ και ΔΝΤ.

Ενιαίος αγώνας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για να μην περάσει το ενιαίο μισθολόγιο

Στο στόχαστρο της τρικομματικής κυβέρνησης έχουν μπει για τα καλά οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Με τρομοκρατία, με συκοφαντίες και σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ, με απειλές για απολύσεις και επιστρατεύοντας πρώτα και κύρια τη “δικαιοσύνη”, έχοντας στη φαρέτρα της το αντεργατικό οπλοστάσιο των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, επιχειρεί να εφαρμόσει το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο.
Ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο σημαίνει κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτές, ισοπέδωση των μισθών. Να σημειωθεί εδώ ότι οι μειώσεις που έχουν επιβληθεί τα τελευταία τρία χρόνια ξεπερνούν το 25%. Επίσης ότι εντάσσεται στο γενικότερο πλάνο της ιδιωτικοποίησης των μέσων μεταφοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους, με άμεσο αντίκτυπο τις απολύσεις.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ έχουν να δώσουν αγώνα ζωής. Ήδη η κατάσταση του βιώνουν είναι πρωτόγνωρη και απελπιστική. Δεν διαφέρει, άλλωστε, από αυτό που ζει κάθε λαϊκή οικογένεια. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκκαθαριστικά μισθοδοσίας πολλές φορές έχουν αρνητικό πρόσημο από τις παρακρατήσεις των εκτάκτων εισφορών και τις κρατήσεις των δανείων. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό όταν το άλλο μέλος της οικογένειας είναι άνεργο ή δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, γεγονός που τείνει να γενικευτεί στον ιδιωτικό τομέα.
Ενώ λοιπόν οι εργαζόμενοι έχουν να δώσουν τέτοιας σημασίας και κλίμακας μάχη απέναντι στην κυβέρνηση που επιλέγει τη μετωπική σύγκρουση, κάθε άλλο παρά προετοιμασμένοι είναι. Την ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση έχουν οι διοικήσεις των σωματείων. Είναι αυτές που όταν περνούσε το ενιαίο μισθολόγιο στους άλλους κλάδους καθησύχαζαν τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ ότι θα εξαιρεθούν. Ορισμένες, μάλιστα, διοικήσεις ακόμα και στις πανεργατικές απεργίες δεν έβγαζαν απεργιακές αποφάσεις, λέγοντας στους εργαζόμενους ότι τους καλύπτει η ΓΣΕΕ αν θέλουν να απεργήσουν. Είναι οι εργατοπατέρες που επικαλούνταν τις γνωριμίες και τις προσβάσεις τους για να εμφανίζονται ως οι εγγυητές των εργατικών συμφερόντων, ενώ την ίδια στιγμή αποδυνάμωναν τις απεργίες. Είναι οι διοικήσεις που κραύγαζαν για απεργίες διαρκείας, για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και συντονισμό με όλους τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες και την ίδια στιγμή δεν καλούσαν ούτε συνέλευση, κήρυσσαν απεργίες χωρίς να τις πάρει κανείς χαμπάρι, στέλνοντας e-mail μετά τη λήξη του ωραρίου. Είναι αυτοί που με διάφορα ιδεολογήματα διαχωρίζουν τους εργαζόμενους (ακόμα και τώρα που η βάρβαρη επίθεση είναι γενικευμένη) σε οδηγούς, τεχνικούς, διοικητικούς υπαλλήλους. Είναι αυτοί που οδήγησαν τους εργαζόμενους να χάσουν την εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα και στη δύναμη της απεργίας. Είναι αυτοί που έρχονται τώρα να ρίξουν την ευθύνη στους εργαζόμενους.
Με βάση τα παραπάνω έχει διαμορφωθεί η αντίληψη ότι απεργία σημαίνει ένα ακόμα χαμένο μεροκάματο. Για το λόγο αυτό συζητιέται η λευκή απεργία ως το μέσο χωρίς κόστος.
Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες και χωρίς κόστος. Άλλωστε, όσα δικαιώματα καταργούνται δεν χαρίστηκαν, κατακτήθηκαν με σκληρούς ακόμα και αιματηρούς ταξικούς αγώνες. Η απεργία είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων και πρέπει να είναι δική τους υπόθεση. Γιατί καμιά μορφή πάλης δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, αν δεν είναι απόφαση όλων όσων αγωνίζονται, αν δεν συσπειρώνει τους εργαζόμενους, αν δεν οργανώνεται και υλοποιείται από αυτούς. Οι εργαζόμενοι του Μετρό δείχνουν το δρόμο σε όλους τους εργαζόμενους. Όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ από κοινού μπορούν και πρέπει να οικοδομήσουν ένα μέτωπο αντίστασης στην επίθεση, δίχως διαχωρισμούς και ταλαντεύσεις. Γιατί κανένας αγώνας δεν μπορεί να είναι νικηφόρος χωρίς ενότητα και οργάνωση.

Οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Τυπογραφείο υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας στη δουλειά

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να ικανοποιήσει τη δέσμευσή της για 150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και να προσπεράσει το σκόπελο της συνταγματικά κατοχυρωμένης μονιμότητας, προχωρά άμεσα σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις δημοσίων υπηρεσιών και αντίστοιχου αριθμού οργανικών θέσεων, πετώντας στον καιάδα της ανεργίας χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους με συνοπτικές διαδικασίες.
Την Τετάρτη, 9 Ιανουαρίου, διαβάσαμε δημοσιεύματα σχετικά με τη νέα δομή του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο, το προτεινόμενο και επικρατούν σχέδιο για το Εθνικό Τυπογραφείο και τους εργαζομένους του ήταν η συρρίκνωση, σε βαθμό διάλυσης, της υπηρεσίας και η μείωση του προσωπικού κατά 67%! Όπως ήταν αναμενόμενο, τα συγκεκριμένα σενάρια πυροδότησαν τις ανησυχίες του προσωπικού και σε γενική συνέλευση τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου αποφασίσαμε την πραγματοποίηση 24ωρης προειδοποιητικής απεργίας για την Τρίτη 22 Ιανουαρίου. Η απάντηση του υπουργού στην παρουσία μας έξω από το υπουργείο ήταν οι παραταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ και η άρνηση συνάντησης με αντιπροσωπεία των εργαζομένων.
Ωστόσο, η απεργία κατάφερε να δώσει το μήνυμά της και δυο ημέρες μετά, την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου ο υπουργός δέχθηκε αντιπροσωπεία των εργαζομένων και δεσμεύτηκε να ικανοποιήσει το αίτημά μας για ενιαίο και αδιαίρετο Εθνικό Τυπογραφείο με όλο το προσωπικό του και χωρίς καμία απόλυση- διαθεσιμότητα, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι ο δρόμος του αγώνα μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα μας ικανοποίησε, ωστόσο μένει να επιβεβαιωθεί και μέχρι τότε παραμένουμε σε εγρήγορση κόντρα σε κάθε σχέδιο διάλυσης του Εθνικού Τυπογραφείου και σε κάθε σχεδιασμό που μας οδηγεί στην ανεργία.

Όλγα Πετρούλια
Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Προσωπικού του Εθνικού Τυπογραφείου

27 Ιαν 2013

Να αντισταθούμε στην κινηματική υποχώρηση
Να εμπιστευτούμε το λαό
Να στηριχτούμε στους αγώνες του

Εκταμιεύτηκε λοιπόν ακόμη μια δόση! Τρόικα, ΔΝΤ και ΕΕ παρουσιάζονται ικανοποιημένοι από τις «επιτυχίες» της χώρας και, προπάντων, μεγαλόψυχοι επειδή δείχνουν την αλληλεγγύη τους στο δοκιμαζόμενο λαό. Επί της ουσίας, βέβαια, κοιτάνε για μια ακόμη φορά το συμφέρον τους, γι’ αυτό και προτιμάνε την Ελλάδα σε κώμα παρά νεκρή. Αφήστε που κρατώντας τη χώρα σε μηχανική υποστήριξη προσπαθούν να αποφύγουν τα χειρότερα, να απομακρύνουν δηλαδή τον κίνδυνο του κραχ από την Ευρώπη και να δώσουν παράταση σε μια κρίση που δεν λέει να ξεπεραστεί τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκόσμια.

Καρδίτσα:
Τα τρακτέρ στις πλατείες, οι αγρότες στο πόδι

Εκατοντάδες τρακτέρ και αγροτικά μηχανήματα έχουν βγει και παραμένουν στις πλατείες των χωριών της Καρδίτσας από την περασμένη Κυριακή 20/1 μετά από κάλεσμα της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων. Η κινητοποίηση αυτή είναι συνέχεια του αγροτικού συλλαλητήριου που έγινε στις 10 Δεκέμβρη και ταυτόχρονα απαρχή για παραπέρα κλιμάκωση. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα γίνονται συσκέψεις στα χωριά είτε μετά από κάλεσμα της Ομοσπονδίας είτε με πρωτοβουλίες των Αγροτικών Συλλόγων. Οι αγρότες «μετράνε» τις δυνάμεις τους και τις διαθέσεις τους. Και όλα δείχνουν ότι και αγανάκτηση έχει συσσωρευτεί στον αγροτόκοσμο και αγωνιστική διάθεση υπάρχει.
Τα μέτρα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, τα απανωτά μνημόνια και η αντιαγροτική Κοινή Αγροτική Πολιτική έχουν οδηγήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση χιλιάδες φτωχομεσαίους αγρότες. Τα αγροτικά προϊόντα πωλούνται σε τιμές που δεν καλύπτουν ούτε το κόστος παραγωγής. Το κόστος παραγωγής έχει εκτιναχθεί με τα πανάκριβα φάρμακα, λιπάσματα και εφόδια, με το πετρέλαιο κίνησης που αγγίζει το 1,50 € το λίτρο, με το αγροτικό ρεύμα που αντί να μειωθεί αυξάνεται 15%. Τα καλλιεργητικά δάνεια δίνονται πλέον με το σταγονόμετρο και οι γεωπόνοι («λόγω κρίσης»…) έκοψαν την πίστωση με συνέπεια χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά να μην μπορούν να ανταποκριθούν στα καλλιεργητικά έξοδα. Με ντιρεκτίβα της ΕΕ οι ζημιές στις βαμβακοκαλλιέργειες από το «πράσινο σκουλήκι» δεν αναγνωρίζονται και ούτε αποζημιώνονται από τον ΕΛΓΑ. Και από κοντά τα χαράτσια σε ΔΕΗ, ΟΓΑ, γεωτρήσεις κλπ
Με το Μνημόνιο 3 (νόμος 4093/2012) ψηφίστηκαν νέα αντιαγροτικά μέτρα που μειώνουν ακόμα περισσότερο το εισόδημα και χειροτερεύουν το βιοτικό επίπεδο των αγροτών. Η επιστροφή ΦΠΑ μειώθηκε από 11% στο 6%. Το ίδιο μειώθηκε και η επιστροφή του ΕΦΚ στο πετρέλαιο. Μείωση 30 € το μήνα έγινε και στις αγροτικές συντάξεις. Ακόμα μεγαλύτερο πετσόκομμά τους γίνεται με την κατάργηση του δώρου Χριστουγέννων, του δώρου Πάσχα και του επιδόματος άδειας. Η ηλικία συνταξιοδότησης των αγροτών αυξάνεται κατά 2 χρόνια, από τα 65 στα 67. Αυξήσεις έχουμε και στις ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ καθώς και υποχρεωτική μετάταξή τους σε ανώτερη (και ακριβότερη…) κατηγορία. Και από κοντά το νέο φορολογικό νομοσχέδιο με την κατάργηση του αφορολόγητου, την υποχρεωτική τήρηση βιβλίων εσόδων-εξόδων κλπ
Χειρότερες μέρες έρχονται για τους αγρότες. Οι επικυρίαρχοι ιμπεριαλιστές (ΕΕ-ΗΠΑ-ΔΝΤ) και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό τους λεηλατούν το αγροτικό εισόδημα, φτωχοποιούν και ξεκληρίζουν τη μικρομεσαία αγροτιά, φέρνουν απόγνωση και δυστυχία στα χωριά. Η φτώχεια και η εξαθλίωση αγγίζει όλο και περισσότερα αγροτικά νοικοκυριά. Χωράφια βγαίνουν στο σφυρί, η αγροτική γη ξαναμοιράζεται, αγροτικές περιουσίες αλλάζουν χέρια και τεράστιες εκτάσεις συγκεντρώνονται στα χέρια σύγχρονων νεοτσιφλικάδων. Αυτό απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο ώστε να διασφαλιστούν οι όροι κερδοφορίας του και να γίνουν «επενδύσεις…». Έχουν λοιπόν πολλούς λόγους οι αγρότες να βγαίνουν στις πλατείες.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει ένα φούντωμα των αγροτικών κινητοποιήσεων. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Τσαυτάρης δέχτηκε αμέσως να συναντηθεί με αντιπροσωπεία των αγροτικών Ομοσπονδιών της Θεσσαλίας, δήλωσε ότι «κατανοεί τα αιτήματα των αγροτών» αλλά αρνήθηκε να ικανοποιήσει έστω και το παραμικρό από αυτά. Εκτός όμως από το καρότο η κυβέρνηση κραδαίνει και το μαστίγιο. Και ενώ στη συνάντησή του με τους αγρότες (23/1) ο Τσαυτάρης «όμνυε» στον διάλογο, την ίδια στιγμή στήνονταν επιχείρηση τρομοκράτησης των αγροτών με περιπολικά που εμφανίστηκαν σε πλατείες χωριών και κατέγραφαν τα τρακτέρ που βρίσκονταν εκεί ενώ παράλληλα «θυμήθηκαν» να κάνουν και αστυνομικούς «ελέγχους» σε τρακτέρ που κατευθύνονταν στις πλατείες. Από την άλλη δίνουν και παίρνουν οι παρεμβάσεις, φανερές και κρυφές, κυβερνητικών παραγόντων, πολιτευτάδων και κομματαρχών που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους αγρότες, να τους αποπροσανατολίσουν και να τους πείσουν για το μάταιο των αγώνων «που δεν βγάζουν τίποτα».
Και πράγματι είναι δύσκολα τα πράγματα. Η για χρόνια αποσυγκρότηση του αγροτικού όπως και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, η διάλυση των συλλόγων, η κυριαρχία ρεφορμιστικών απόψεων που αποπροσανατόλιζαν και παρέλυαν το κόσμο κ.α. έχουν διαμορφώσει αρνητικούς συσχετισμούς σε βάρος της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Συσχετισμοί που και σήμερα παραμένουν αρνητικοί και που δεν ανατρέπονται εφάπαξ με μια και μόνη κινητοποίηση. Από την άλλη, οι αγώνες ήταν και είναι ο μόνος δρόμος ώστε να αλλάξουν και σε μια πορεία να ανατραπούν αυτοί οι αρνητικοί συσχετισμοί. Αγώνες ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Για να παρθούν πίσω, να μην εφαρμοστούν τα αντιαγροτικά μέτρα, η μείωση της επιστροφής στο ΦΠΑ, η μείωση των αγροτικών συντάξεων, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, η αύξηση των εισφορών, τα παλιά και νέα χαράτσια. Για να μην περάσει το φορολογικό ξέκαμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Αγώνες ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Για μέτρα μείωσης του κόστους παραγωγής, για τιμές-αποζημιώσεις-εισόδημα που να καλύπτουν το κόστος της ζωής. Αγώνες ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της αντιαγροτικής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Για να αποτραπούν τα χειρότερα. Ενάντια στο ξεκλήρισμα. Για την επιβίωση της φτωχομεσαίας αγροτιάς.

26 Ιαν 2013

Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
Για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και ενάντια στην πολιτική του εκφασισμού

Η άγρια επίθεση που εξαπολύει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ενάντια στους όρους ζωής και τα στοιχειώδη δικαιώματα του λαού, απαιτεί ως απαραίτητο συμπλήρωμα την ένταση – επέκταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Η πολιτική που απαιτεί η Τρόικα, η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., η ντόπια άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της, η πολιτική των μνημονίων, των απολύσεων, της κατακρεούργησης μισθών και συντάξεων, η πολιτική των χαρατσιών και της φοροεπιδρομής, η πολιτική της διάλυσης της Υγείας και της Παιδείας, απαιτεί παραπέρα την όρθωση απέναντι στο λαό, μιας αντιδημοκρατικής πολιτικής, που θα επιδιώξει:
- να τον εκφοβίσει - να τον τρομοκρατήσει
- να αποτρέψει ή να καταστείλει τις αντιστάσεις του
- να αντιμετωπίσει τόσο τους αγώνες, όσο και τα ξεσπάσματα που γεννά η ίδια η πολιτική του συστήματος και η όξυνση της κρίσης του.
Μέσα απ’ τη δημιουργία ενός νέου νομικού πλαισίου, μέσα απ’ την παράκαμψη ακόμα του υπάρχοντος στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, με απαγορεύσεις κι «εκτροπές», μέσα απ’ την αναβάθμιση του τεχνικού εξοπλισμού της καταστολής και την αναδιοργάνωση των μηχανισμών της.
Οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις σε Η.Π.Α. και Ε.Ε., ξετυλίγοντας μια πολιτική φασιστικοποίησης «θωρακίζονται», απέναντι στους «εχθρούς – λαούς», με τους λεγόμενους «αντιτρομοκρατικούς νόμους» και με τα «αντικομμουνιστικά μνημόνια» (2006), με τους μηχανισμούς φακελώματος και παρακολούθησης, με τη στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Μια τέτοια «θωράκιση», απαιτούν κι απ΄ τα υποτελή κράτη, και τις άρχουσες τάξεις τους, προς όφελος και των τελευταίων, βέβαια.
Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη, γίνεται απολύτως αναγκαίο, ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, η νεολαία, να συγκροτήσουν και να οργανώσουν τις αντιστάσεις και την πάλη τους. Να υπερασπίσουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, που βάλλονται, από μια εκμεταλλεύτρια μειοψηφία, από την κυβέρνηση Σαμαρά, και τα ξένα αφεντικά τους. Να υπερασπίσουν το δικαίωμα στον αγώνα, στη διαδήλωση, στην απεργία και σε όποια άλλη μορφή πάλης, επιλέγει ο λαός, για ν’ αντισταθεί στην επίθεση. Να υπερασπίσουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, απόψεων.


ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ

Υπεράσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση
Η διαδήλωση, σαν μαζική μορφή έκφρασης της αντίθεσης του λαού, απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, πάντα βρίσκονταν στο στόχαστρο των διαχειριστών του συστήματος και των μηχανισμών του. Ειδικά όμως τα τελευταία 3 χρόνια, οι διαδηλώσεις και οι χιλιάδες διαδηλωτές αντιμετωπίζονται με τη βία και τα χημικά των ΜΑΤ, των μηχανοκίνητων ομάδων «ΔΙΑΣ» και «ΔΕΛΤΑ», με προσαγωγές και συλλήψεις, ενώ δεν «απουσιάζει» κι η παρουσία και δράση ασφαλιτών. Σ΄ αυτά ήρθαν πρόσφατα, να προστεθούν και οι «αύρες», οι «μεταλλικοί φράχτες», και η προοπτική της χρήσης πλαστικών σφαιρών και άλλων μέσων. Προφανής στόχος τους, πέρα απ΄ την τρομοκράτηση, είναι η διάλυση των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων, η απομαζικοποίησή τους.
Η επιδίωξη αυτή, μπορεί και πρέπει ν’ απαντιέται και στην πράξη με την πραγματοποίηση όσο το δυνατόν πιο μαζικών και οργανωμένων κινητοποιήσεων, με την στήριξη της οργάνωσης τους σε μαζικά και συγκροτημένα μπλοκ διαδηλωτών, με την περιφρούρηση των διαδηλώσεων, με την ενίσχυση του πνεύματος και των προϋποθέσεων μαζικής αγωνιστικής αντίστασης στην αστυνομική καταστολή και στην προσπάθεια της να διαλύσει τις λαϊκές διαδηλώσεις.
Χαρακτηριστική όμως, είναι κι η προσπάθεια υπονόμευσης της μαζικότητας μιας διαδήλωσης, πριν την πραγματοποίησή της, μέσα απ’ το όλο «κλίμα», που δημιουργούν τα Μ.Μ.Ε., μέσα από αποκλεισμούς και απαγόρευση της κυκλοφορίας, σε εκτεταμένες περιοχές της Αθήνας ή με το κλείσιμο σταθμών του Μετρό. Ταυτόχρονα όμως μ΄ αυτά, η ύπαρξη ενός κλίματος τρομοκρατίας, πριν την πραγματοποίηση μιας διαδήλωσης, με την παρουσία πλήθους ασφαλιτών με πολιτικά, σε διάφορα σημεία του κέντρου της Αθήνας, που προχωρούν σε «μπλόκα» και σωματικούς ελέγχους, αλλά και σε λεγόμενες «προληπτικές προσαγωγές», μια κατάσταση που έχει φτάσει μέχρι και στον «αποκλεισμό» και στην προσαγωγή ολόκληρων μπλοκ διαδηλωτών, πρέπει ν΄ αντιμετωπιστεί, με μαζικούς όρους. Με την υπεράσπιση της ελεύθερης πρόσβασης των διαδηλωτών, στον τόπο της συγκέντρωσης. Με την απαίτηση ν΄ αφεθούν ελεύθεροι οι προσαχθέντες. Με την αντιμετώπιση των αυθαιρεσιών της αστυνομίας, κατά τη διάρκεια μιας προσαγωγής.
Η πολιτική όμως, της κυβέρνησης και του συστήματος συνολικότερα, δεν «αρκείται» σ΄ αυτά!
• Επικαλούμενοι λόγους «δημόσιας ασφάλειας», η Γ.Α.Δ.Α. και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, παίρνουν αποφάσεις απαγόρευσης, βάσει χουντικών διαταγμάτων, τα οποία βρίσκονται σε ισχύ, όπως έγινε χαρακτηριστικά, κατά την πρόσφατη επίσκεψη της Μέρκελ, στην Αθήνα.
• Οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι εξευτελισμοί, ακόμα και τα βασανιστήρια με οπλικά συστήματα τύπου «Τίζερ», που προκαλούν ηλεκτροσόκ, μέσα στο κτίριο της Γ.Α.Δ.Α. φανερώνουν τα επίπεδα στα οποία έχει φτάσει σήμερα ο εκφασισμός της κυρίαρχης πολιτικής.
• Προετοιμάζεται νέο νομικό πλαίσιο, για τον χωροταξικό «περιορισμό» ή και την ολοκληρωτική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Οι προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι, από δημάρχους μέχρι κυβερνητικά και «επιχειρηματικά» στελέχη, εισάγουν τη λογική και πρακτική, αίτησης «άδειας» για να γίνει μια διαδήλωση, «προδιαγραφών», ορισμού «υπεύθυνου διαδήλωσης», και «συνεργασίας» με την αστυνομία. Αλλά και σοβαρές κυρώσεις, απαγόρευση, καταστολή και συλλήψεις, εφόσον υπάρξει άρνηση τους.
• Διευρύνεται, ο λεγόμενος νόμος, «περί κάλυψης των χαρακτηριστικών του προσώπου» - σύμφωνα με τον οποίο, ακόμα και μια «χειρουργική μάσκα», για την αποφυγή των χημικών αερίων απ’ τους διαδηλωτές, αποτελεί «πειστήριο ενοχής» - με τη λογική του «ιδιώνυμου αδικήματος», με βαρύτερες ποινές. ‘Η ακόμα, και με τη λογική «πιθανότητας τέλεσης αδικήματος». Την ίδια στιγμή συλληφθέντες, κατά τις διαδηλώσεις διώκονται με διατάξεις του λεγόμενου «τρομονόμου».
• Με εισαγγελική εγκύκλιο ποινικοποιήθηκε η «κατάληψη δημόσιων κτιρίων» (υπουργείων, δημαρχείων, πανεπιστημιακών κτιρίων). Τίθενται έτσι στο στόχαστρο όσα κομμάτια του λαού (εργαζόμενοι, απεργοί, φοιτητές, κάτοικοι συνοικιών), επιλέξουν τέτοιες μορφές πάλης.
• Διαμορφώνονται στρατιωτικοποιημένα κατασταλτικά σώματα, που συμμετέχουν σε λεγόμενες «ασκήσεις καταστολής πλήθους», με τη συνδρομή των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ.
Όλα τα μέτρα καταστολής των διαδηλώσεων και όσα ακόμα πάρουν στη συνέχεια, μπορούν να ακυρωθούν από τη δύναμη της μαζικότητας και την εφευρετικότητα του λαού. Να αντιμετωπίζουμε τις διαδηλώσεις σαν εκδηλώσεις για όλο το λαό και να προσπαθούμε και απέναντι στην καταστολή να κινούμαστε με τρόπους που να υπερασπίζουν και να ενισχύουν αυτή την αντίληψη στις μάζες.

Υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία
Ολοένα και πιο αποφασιστική και έντονη, γίνεται η επίθεση του συστήματος, απέναντι στις απεργίες και τους εργατικούς αγώνες που ξεσπούν, και θα ξεσπούν. Πλάι στην εργοδοτική τρομοκρατία, πολλές απεργίες κλάδων εργαζομένων, κηρύσσονται, απ’ την αστική ταξική «δικαιοσύνη», ως «παράνομες και καταχρηστικές», με ταχύρρυθμες μάλιστα διαδικασίες, επιστρατεύονται τα ΜΑΤ κι οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, ενώ το τελευταίο διάστημα, ολοένα κι αυξάνονται οι περιπτώσεις προσαγωγών, συλλήψεων και ποινικοποίησης της δράσης, απεργών εργαζομένων, καθώς και συνδικαλιστών. Τα ΜΑΤ στην πύλη της «Χαλυβουργία Ελλάδας», για την προστασία των απεργοσπαστών, οι συλλήψεις των απεργών στις ταχυμεταφορές, στο Αιγάλεω, των εργολαβικών στο Α.Π.Θ., ή των τεχνικών τηλεοπτικών καναλιών, και η πρόσφατη επιστράτευση των απεργών του Μετρό, κι η εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο, είναι μόνο κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα, για το τι επιφυλάσσουν στο άμεσο μέλλον, για τους εργαζόμενους, που τολμούν ν΄ αντισταθούν.
Το εργατοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και το ευρύτερο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα είναι αναγκαίο να υπερασπίσει σθεναρά το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα της εργατικής απεργίας, το δικαίωμα της ανεμπόδιστης άσκησης του σ’ όλους τους εργασιακούς κλάδους και σ’ όλους τους χώρους δουλειάς. Είναι απαραίτητο να συμβάλλουμε ώστε ν’ αναπτύσσεται ένα πλατύ κίνημα υπεράσπισης των απεργιακών αγώνων που ξεσπούν, αλληλεγγύης στους συλλαμβανόμενους και διωκόμενους απεργούς, με την απαίτηση ν΄ αφεθούν άμεσα ελεύθεροι και να πάψουν οι διώξεις σε βάρος τους. Η αλληλεγγύη προς τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους καταρχήν δυσκολεύει την ποινικοποίηση του αγώνα τους. Είναι αναγκαίο ν αγκαλιάζεται από ευρύτερα τμήματα λαού κάθε εργατικός αγώνας και να υπερασπίζεται από τις επιθέσεις των μηχανισμών καταστολής, από τις κυβερνητικές και εργοδοτικές προσπάθειες συκοφάντησης και απομόνωσης του.

Υπεράσπιση των μαθητικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων
Οι μαθητές κι η νεολαία, έχουν μπει κι αυτοί, στο στόχαστρο της επίθεσης του συστήματος και της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστική, η επιχείρηση τρομοκράτησης μαθητών, που έχουν βρεθεί σε κινητοποίηση ή συμμετείχαν σε κατάληψη του σχολείου τους. Οι προσπάθειες τρομοκράτησης, ξεκινούν απ’ την παρουσία περιπολικών και «Ομάδων ΔΙΑΣ» έξω από σχολεία, ή ακόμα κι από εισβολές αστυνομικών σε σχολεία, και φτάνουν μέχρι την ανοικτή ποινικοποίηση, με μαθητοδικεία και σύρσιμο μαθητών και μελών 15μελών συμβουλίων, στα δικαστήρια, (Αλεξανδρούπολη, Ορεστιάδα). Όχι λίγες φορές, δίπλα στους μαθητές, ποινικοποιείται κι η στάση συμπαράστασης, των γονιών και των εκπαιδευτικών, προς τους μαθητές, ενώ με το νέο «μνημόνιο 3», η υπεράσπιση των μαθητών από εκπαιδευτικούς, μπορεί να θέσει υπό καθεστώς απειλής απόλυσης, τους τελευταίους.
Το δικαίωμα κινητοποίησης των μαθητών και της επιλογής των μορφών αγώνα για να προβάλουν και διεκδικήσουν τα αιτήματα τους θα πρέπει να περιφρουρηθεί.
Συνολικότερα, απαιτείται να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος υπεράσπισης των κινητοποιήσεων και των μορφών αγώνα, που θα επιλέγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι απεργοί, οι άνεργοι, η νεολαία, οι κάτοικοι συνοικιών και περιοχών. Ταυτόχρονα, να απαντάμε την αστική προπαγάνδα και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του συστήματος, αποκαλύπτοντας στο λαό ότι η «αντίθεση» τους με τις μορφές πάλης είναι στην πραγματικότητα αντίθεση με το περιεχόμενο αυτής της πάλης.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, δέχεται διαρκείς επιθέσεις: Απ’ τη δίωξη της πολιτικής αφίσας, μέχρι τις νέο-ναζιστικές επιθέσεις, απέναντι σε αγωνιστές που διακινούν τις ιδέες τους, με προκηρύξεις. Απ’ τις ποινικοποιήσεις δημοσιεύσεων και αναρτήσεων στο διαδίκτυο, που κατήγγειλαν την αστυνομική βία σε μετανάστες, μέχρι τη στοχοποίηση ολόκληρων ιστοτόπων, με πρόσχημα την πάταξη της «ανωνυμίας» τους. Απ’ τη φίμωση και τις κυρώσεις, απέναντι, ακόμα και σε εκπροσώπους της «επίσημης» δημοσιογραφίας, μέχρι τις σκοταδιστικές εκδηλώσεις έξω από θέατρα.
Στο στόχαστρο του συστήματος βρίσκονται οι προοδευτικές ιδέες, οι ιδέες κι οι απόψεις που αναφέρονται στο κίνημα ή στην ανάγκη αντίστασης του λαού στην επίθεση. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε αποφασιστικά το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών των πολιτικών ρευμάτων που αναφέρονται στο λαό, όλες τις δυνατότητες πολιτικής έκφρασής τους, τα τεχνικά μέσα (διακίνηση εντύπων, εφημερίδων, προκηρύξεων, αφισοκόλληση, ανάρτηση πανό, ιστολόγια, ιστότοπους) και τους χώρους συνεύρεσης (στέκια νεολαίας, γραφεία σωματείων ή οργανώσεων) που την υπηρετούν. Πρέπει να υπερασπιστούμε τον ελεύθερο διάλογο, την αντιπαράθεση και τη ζύμωση στα πλαίσια του κινήματος, ενάντια σε κάθε απαγόρευση διακίνησης ιδεών που προσπαθεί να μπλοκάρει τη συγκρότηση του, το ξεκαθάρισμα στόχων και κατευθύνσεων στα πλαίσια του.

Υπεράσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο απειλείται από τις διατάξεις του αντιδραστικού «Νόμου-Πλαίσιο» και την αστυνομική παραβίασή του Το Άσυλο ανήκει σ΄ όλο το λαό, υπηρετεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και το δικαίωμα έκφρασης του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος. Επιβάλλεται να το υπερασπίσουμε.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ «ΕΚΤΡΟΠΩΝ» ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Όλο και πιο συχνά, «παρακάμπτεται» κι αυτό, ακόμα, το αστικό κοινοβούλιο. Μέσα απ΄ το πάρσιμο και την εφαρμογή, σοβαρών για τη ζωή του λαού, αποφάσεων, με τις λεγόμενες «Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου», ενώ κι άλλα στοιχεία «εκτροπής», μέσα στο υπάρχον πλαίσιο, δεν μπορούν ν αποκλειστούν, όπως έχει φανεί και κατά το πρόσφατο παρελθόν (από αποφάσεις απαγόρευσης συγκεντρώσεων, μέχρι την επιλογή πρωθυπουργού). Να καταγγείλουμε και να καταδείξουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα τέτοιων εξελίξεων, που συνδέονται με την πολιτική αστάθεια και την όξυνση της κρίσης του συστήματος.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΦΑΚΕΛΩΜΑ
Δίπλα στο «κλασσικό» φακέλωμα, ήρθαν να προστεθούν και οι κάθε είδους παρακολουθήσεις (συνδιαλέξεων κινητής και σταθερής τηλεφωνίας και e- mails), το στήσιμο και η λειτουργία χαφιεδο-καμερών παρακολούθησης, στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης (αλλά και σε εργασιακούς χώρους!), το λεγόμενο γενετικό φακέλωμα, με την «ταυτοποίηση DNA», το «βιομετρικό» φακέλωμα. Ο ρόλος των ιμπεριαλιστών των Η.Π.Α. και της Ε.Ε. εδώ είναι καθοριστικός όσον αφορά τις αποφάσεις αλλά και τις δεσμεύσεις της ντόπιας άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της (ΕΣΕΛΟΝ, Συνθήκη Πουμ, βάσεις δεδομένων), τόσο όσον αφορά την εφαρμογή των «νέων μεθόδων» φακελώματος, όσο και τη λεγόμενη «ανταλλαγή πληροφοριών», απ’ τους εγχώριους μηχανισμούς, προς αυτούς των ιμπεριαλιστών.
Οφείλουμε, όχι μόνο να συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος, απέναντι σ΄ όλο αυτό το πλέγμα παρακολούθησης με στόχο τον ίδιο το λαό (μια πλευρά των λεγόμενων «σκανδάλων» σχετικά με τις συνδιαλέξεις, έδειξαν την «κορυφή» μόνο, του παγόβουνου), όχι μόνο να το καταγγείλουμε, αλλά και να εναντιωθούμε έμπρακτα σε κάθε προσπάθεια φακελώματος (δακτυλοσκόπηση, τεστ DNA, παράδοση ονομάτων).

ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ, 
ΣΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ.

Απέναντι στη δράση της «Χρυσής Αυγής», και άλλων νέο-ναζιστικών ομάδων
Οι συνθήκες κρίσης του ντόπιου εξαρτημένου καπιταλισμού, η αγριότητα της κυβερνητικής επίθεσης απέναντι στο λαό, και οι συνέπειές της, είχαν σαν αποτέλεσμα – εκτός των άλλων – και την εμφάνιση και τροφοδότηση του σύγχρονου φασιστικού φαινομένου, στη χώρα μας, έτσι όπως «προσωποποιείται» σήμερα, στη «Χρυσή Αυγή». Που από, περιθωριακή νέο-ναζιστική ομάδα, έφτασε να αποκτήσει εκλογικό – και όχι μόνο – έρεισμα, και να εκπροσωπηθεί και μέσα στο αστικό κοινοβούλιο.
Η εφεδρεία αυτή, του συστήματος, η οποία επιδίδεται ιδιαίτερα έντονα, το τελευταίο διάστημα, σε βίαιες και τραμπούκικες ενέργειες και δολοφονικές επιθέσεις, ενάντια σε έλληνες και μετανάστες, σε νεολαίους, μέλη οργανώσεων και σε στέκια, αναλαμβάνοντας τη «βρώμικη» δουλειά του συστήματος, λειτουργεί προς όφελος της κυρίαρχης πολιτικής, προς όφελος των εργοδοτών και των ξένων ιμπεριαλιστών, και τροφοδοτείται απ΄ την πολιτική αυτή, άσχετα από τα «όρια», που στη σημερινή συγκυρία, της θέτει, το ίδιο το σύστημα. Συγκαλύπτει τα πραγματικά αίτια, της σύγχρονης μετανάστευσης, «αθωώνοντας» τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, διασπείρει τη διχόνοια και τη διάσπαση της εργατικής τάξης στη χώρα μας, «στοχοποιεί» τόσο την Αριστερά, όσο και κάθε λογική και πρακτική αντίστασης των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Πέρα απ’ τη σθεναρή, μαζική έμπρακτη καταγγελία των κάθε είδους, δολοφονικών επιθέσεων της, χρειάζεται να γίνει μια ουσιαστική πολιτική δουλειά αποκάλυψης, του δήθεν «αντι-συστημικού» χαρακτήρα της «Χρυσής Αυγής» και ανάλογων μορφωμάτων, το δηλητήριο των οποίων, προσπαθεί το σύστημα να το διοχετεύσει, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε μικροαστικά στρώματα και στη νεολαία, ιδιαίτερα τη μαθητική.
Δε λείπει βέβαια, κι η συγκρότηση διαφόρων παραστρατιωτικών ομάδων, με εθνικιστικό προσανατολισμό,(όπως η «Πατριωτική Πολιτοφυλακή» ή η «Ελληνική Πολιτοφυλακή»).
Να καταγγέλλουμε και ν‘ αποκαλύπτουμε τη δράση και τις προκλήσεις της «Χρυσής Αυγής» και άλλων μορφωμάτων, ενάντια στο λαό, στους μετανάστες, στη νεολαία, σε απεργούς και διαδηλωτές, σε αριστερούς αγωνιστές.
Μέσα στην πορεία της πάλης που έχει στο επίκεντρο της την αντιλαϊκή –αντιδημοκρατική πολιτική κυβέρνησης-τρόικας χρειάζεται να αναπτύξουμε μαζικές πρωτοβουλίες πλατιά στο λαό και κοινή δράση και στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, με στόχο την καταγγελία και την απομόνωση της πολιτικής του εκφασισμού, και του νέο-ναζιστικού φαινόμενου.

Συνολικότερα, η Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντι-ιμπεριαλιστική Συνεργασία, θα πρέπει να προχωρήσει, τόσο σε δικές της πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις και δράση, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού κι ενάντια στη κρατική πολιτική του εκφασισμού, όσο και σε κοινή δράση στα πλαίσια του λαϊκού μαζικού κινήματος με άλλες συλλογικότητες, αγωνιστές και μαζικές οργανώσεις, με στόχο τη συγκρότηση ενός πλατειού μετώπου υπεράσπισης των δικαιωμάτων, του μόνου ικανού, που μπορεί να βάλει φραγμό, στα εφιαλτικά αυτά σχέδια κι επιδιώξεις του συστήματος.

25 Ιαν 2013

Ταξική Πορεία: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ! ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ! Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ!

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΛΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 12:00
ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ
ΛΕΝΟΡΜΑΝ ΚΑΙ ΚΗΦΙΣΟΥ (ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ)



Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ καταγγέλλει την επέμβαση των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του ΜΕΤΡΟ και την επιστράτευση των εργαζομένων του που κήρυξε σήμερα η κυβέρνηση μετά από 8 ημέρες απεργίας.
Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ επιτίθεται λυσσασμένα στους απεργούς του Μετρό για να κάμψει τον περήφανο αγώνα που δίνουν, ενάντια στη λεηλασία των -ήδη συρρικνωμένων- μισθών τους από το νέο μισθολόγιο-φτωχολόγιο και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτές.
Ο αγώνας τους είναι ένας δίκαιος αγώνας ενάντια σε μια πολιτική που οδηγεί συνολικά την εργατική τάξη και το λαό στην εξαθλίωση, που θυσιάζει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό τις ζωές μας στο βωμό των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Γι’ αυτό είναι αγώνας που αξίζει την συμπαράσταση και αλληλεγγύη όλων των εργαζόμενων!
Η κυβέρνηση, μπροστά στο φόβο η απεργία στο ΜΕΤΡΟ να γίνει η σπίθα για να διευρυνθεί το αγωνιστικό απεργιακό μέτωπο, αρχικά επέλεξε να επιτεθεί στους απεργούς με χυδαία ψέματα και τόνους συκοφαντίας, με την αμέριστη συμβολή των αργυρώνητων δημοσιογράφων–γκαιμπελίσκων των ΜΜΕ για δήθεν υψηλόμισθους που με την απεργία τους στρέφονται κατά των ανέργων και των υπόλοιπων εργαζόμενων. Η επιχείρηση συκοφάντησης απέτυχε. Η αντιδραστική τρικομματική κυβέρνηση δεν έπεισε κανέναν ότι νοιάζεται για τις μετακινήσεις του φτωχού λαού.
Έτσι, ήρθε η ώρα της ωμής επέμβασης. Με την κάλυψη της αστικής "δικαιοσύνης" που έκρινε τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του ΜΕΤΡΟ παράνομες. Με την επιστράτευση των απεργών και τον εκβιασμό των απολύσεων. Με την ωμή επέμβαση δεκάδων διμοιριών των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια.
Αυτή η επαίσχυντη -φασιστικού χαρακτήρα- κίνηση είναι η φυσική συνέχεια της ολοένα και εντονότερης φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Η κυβέρνηση, όσο βίαια και να επιτεθεί την απεργία στο ΜΕΤΡΟ, δεν θα αποφύγει αυτό που φοβάται. Ο θυμός και η απόγνωση από την βάρβαρη πολιτική των μνημονίων θα οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους, φτωχούς σε καθολική αντίσταση.
Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ καλεί τους εργαζόμενους να εκδηλώσουν άμεσα και έμπρακτα τη συμπαράσταση και την ταξική τους αλληλεγγύη. Να αναπτυχθεί κίνημα στήριξης του αγώνα των εργαζομένων στις συγκοινωνίες από σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, πολιτικές κινήσεις, κινήσεις γειτονιάς και άλλους φορείς για να μην περάσουν οι μειώσεις των μισθών και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ καλεί τους εργαζόμενους να καταδικάσουν την επιστράτευση και το κλίμα τρομοκρατίας που θέλουν να επιβάλουν η αντιδραστική τρικομματική κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστές εντολείς της, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Η ποινικοποίηση των αγώνων δεν θα περάσει!


ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ !
ΚΑΤΩ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ !
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ !
ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ !
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ !
Παρασκευή 25-1-2013

Ταξική Πορεία

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία καταγγέλλει την επιστράτευση και την επιχείρηση τρομοκράτησης των απεργών του Μετρό, στην οποία προχώρησε η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Προκειμένου να κάμψει, τον αγώνα αυτό, χρησιμοποίησε τη λάσπη και τη συκοφαντία, και τώρα καταφεύγει στην ανοικτή τρομοκρατία με φύλλα επιστράτευσης, και με την ωμή επέμβαση των ΜΑΤ στο Αμαξοστάσιο στα Σεπόλια.
Ο αγώνας, των απεργών του Μετρό, ενάντια στις συνεχείς μειώσεις μισθών, και στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, είναι αγώνας όλων των εργαζόμενων. Είναι , μέρος του συνολικού αγώνα του λαού και των εργαζόμενων για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Ο μαζικός παλλαϊκός και πανεργατικός αγώνας, μπορεί ν΄ ανατρέψει την επίθεση και να οδηγήσει σε νίκες!
Ο δρόμος της αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση των μνημονίων, της Τρόικα και της κυβέρνησης, αποτελεί και τη μοναδική διέξοδο, για το λαό. Να εκφράσουμε μαζικά και αποφασιστικά την έμπρακτη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας, στους απεργούς του Μετρό.

Κάτω τα χέρια από την απεργία!
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!
Μαζικός λαϊκός αγώνας, για την ανατροπή της επίθεσης!

Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
25/1/2013