Από την απογείωση… στη διαχείριση της ήττας

Η πολιτική των Μνημονίων και η εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο είναι, πλέον, μια πραγματικότητα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η σπουδάζουσα νεολαία βιώνει καθημερινά την κατάργηση κάθε εναπομείναντος δικαιώματος, την όρθωση όλο και μεγαλύτερων ταξικών φραγμών στις σπουδές της. Η κατάσταση με τα συγγράμματα στο τρέχον εξάμηνο ήδη μας προϊδεάζει γι' αυτό που θα επακολουθήσει. Σε πολλές σχολές προχωράει ταχύτατα η περικοπή όλο και περισσότερων από αυτά που μέχρι πρότινος παρέχονταν δωρεάν, ενώ προετοιμάζεται εδώ και καιρό το έδαφος για την οριστική κατάργηση κάθε έννοιας δωρεάν βιβλίου από το επόμενο εξάμηνο.
Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, ο καθένας προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις του. Μία από αυτές είναι και η κατάληψη των τυπογραφείων και των φωτοτυπικών των ιδρυμάτων, «για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να τυπώσουμε μόνοι μας τα συγγράμματά μας», που προτείνεται από την ΕΑΑΚ σε πολλές σχολές της Αθήνας. Αλλά μιλάμε, όντως, για μια πραγματική απάντηση στο πρόβλημα ή για άλλη μία «φαεινή», από τις πολλές που σκαρφίζεται κατά καιρούς ο εν λόγω πολιτικός χώρος;
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που επιλέγεται αυτή η ενέργεια. Πάντως, κάθε φορά μένουμε με την απορία για το πώς το διαθέσιμο χαρτί και μελάνι θα καλύψει την τεράστια μάζα των φοιτητών χωρίς βιβλίο. Πόσω μάλλον για το τι θα γίνει όταν τα αποθέματα κάποια στιγμή εξαντληθούν. Θα κληθούν τότε οι φοιτητές να βάλουν το χέρι στην τσέπη ή μήπως περιμένουν από αυτούς που μας αφαιρούν το δικαίωμα στο δωρεάν σύγγραμμα να συνδράμουν; Όχι πως δεν κυκλοφορούν και τέτοιες αυταπάτες. Εδώ, μέχρι και αξιολύπητες εκκλήσεις σε μεγαλοκαθηγητές για να τους δώσουν τα απαραίτητα πνευματικά δικαιώματα για το τύπωμα είδαμε…
Αν το πράγμα δεν ήταν για κλάματα, θα ήταν για γέλια. Γιατί μόνο για κλάματα είναι όταν μια αριστερή δύναμη έχει υποταχθεί πλήρως στους αρνητικούς συσχετισμούς και έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να τους αλλάξει. Αυτό, ακριβώς, φανερώνει το εν λόγω εγχείρημα, ακόμα και όταν μπροστά στα αδιέξοδά του προσπαθούν να του προσδώσουν μια κάποια «συμβολική» χροιά. Την αποδοχή της ήττας σε όλα τα επίπεδα. Πού πήγε, δηλαδή, το αίτημα του φοιτητικού κινήματος για δωρεάν συγγράμματα; Και από πότε η πάλη των φοιτητών για αυτό το αίτημα έγινε παρωχημένη και πρέπει να αντικατασταθεί με ακτιβισμούς σε τυπογραφεία;
Τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα εμείς, τουλάχιστον, τις θεωρούμε αυτονόητες. Παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στους συλλόγους, δεν πρέπει να επικρατήσει η λογική της παραίτησης και του αγώνα που χάσαμε πριν καν προλάβουμε να τον δώσουμε. Αυτά που έχουμε μπροστά μας ως φοιτητές απαιτούν να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Να ενισχύσουμε τους συλλόγους μας, να μπούμε στις γενικές συνελεύσεις και να βάλουμε στην πρώτη γραμμή τα αιτήματά μας για τα δικαιώματα που οι «από πάνω» μάς στερούν. Γιατί μόνο αν πάρουμε θέση μαζί με το λαό στη σύγκρουση και την αντιπαράθεση με το σύστημα της εκμετάλλευσης θα βγούμε νικητές στη μάχη της γενιάς μας.