Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Ιουν 2012

ΠΡ. ΣΗΜΑΙΑ: MONO O ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ!

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ
"Αυτό που πραγματικά λοιπόν πρόκειται να αναλάβει η κυβέρνηση είναι αυτό που από την αρχή ήταν το βασικό ζητούμενο για τις δυνάμεις στις οποίες αναφέρεται. Η προώθηση της επίθεσης όπως αυτή περιγράφεται στις δεσμεύσεις του δεύτερου μνημονίου και όπως θα διαμορφωθεί και θα επικαιροποιηθεί από τη νέα άφιξη - επιθεώρηση της τρόικας στη χώρα. Τόσο η επιλογή, τελικά, του Γ. Στουρνάρα –με διαδρομή και με διαπιστευτήρια από το… βαθύ σύστημα και πλέγμα της εξάρτησης– για το υπουργείο Οικονομίας όσο και μια σειρά άλλες κινήσεις, όπως η ανασυγκρότηση του ταμείου «αποκρατικοποιήσεων» - εκποιήσεων, είναι η μόνη πραγματική κυβερνητική προετοιμασία για την εξαπόλυση των νέων κυμάτων επίθεσης στην εργατική τάξη και στον λαό."

22 Ιουν 2012

ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!

Παρασκευή 22 Ιούνη 2012
•Τα όσα τραγικά και προπάντων αντιδημοκρατικά χαρακτήρισαν τη δημιουργία της κυβέρνησης βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος των όσων προηγήθηκαν της 17ης Ιούνη: πρωθυπουργός χωρίς υπουργούς(!), κυβέρνηση χωρίς προγραμματικές!!!
•Κι αν ο πρώτος τραγέλαφος μας ξάφνιασε διότι ήταν και πρωτότυπος, ο δεύτερος ήταν απόλυτα «φυσιολογικός» για το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης: οι προγραμματικές» είχαν ήδη καθοριστεί πριν από τις 6 Μάη από εκείνους που βάζουν τα πλαίσια και τα όρια, την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ.
•Η πολιτική, λοιπόν, που θα ακολουθηθεί απέναντι στο λαό θα είναι εξίσου και ακόμη περισσότερο σκληρή και στο πνεύμα της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης που προχωράει κλιμακούμενη.
•Το αν αυτή η πολιτική θα συμπληρωθεί με λιγότερη ή περισσότερη «γκρίνια διαπραγμάτευσης» αποτελεί ένα θέμα που δεν θα αφορά το λαό, αλλά μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης που ζητούν κάποια περισσότερα ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στους ιμπεριαλιστές.
•Κατά τα λοιπά, μας πρόλαβε ο Σαμαράς που παραδέχτηκε ότι η κυβέρνηση αυτή δεν θα έχει περίοδο χάριτος. Θα συμπληρώναμε ότι ούτε μακράς πνοής φαίνεται να είναι, με δοσμένο το πόσο αντιλαϊκή πολιτική θα ακολουθήσει και πόσο έντονες λαϊκές αντιδράσεις θα ξεσηκώσει.

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ,
ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ
ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ!
ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ!

 

18 Ιουν 2012

Ο εκβιασμός πέρασε. Να μην περάσει η επίθεση!

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, με βάση και τη διευρυμένη αποχή, χαρακτηρίζεται από την πολιτική αναδίπλωση πλατιών λαϊκών μαζών, αποτέλεσμα της μεγάλης εκβιαστικής, τρομοκρατικής εκστρατείας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων.
Με αιχμή του δόρατος τη ΝΔ του Σαμαρά, με την υποστήριξη του Βενιζέλου και με τον Κουβέλη πάντα... έτοιμο για κυβερνητικά αξιώματα, ο λαός εκβιάστηκε να «διορθώσει» την ψήφο του, αποδεχόμενος το ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ΔΝΤ. Συμπαραστάτες στο έργο τους ο δήθεν αντιμνημονιακός Καμένος και το δήθεν αντισυστημικό νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Η επιτυχία των αντιδραστικών δυνάμεων είναι προσωρινή. Σύντομα οι μάσκες θα πέσουν. Δεν θα αργήσει να ξεφτίσει το προσωπείο της “διαπραγμάτευσης”. Θα φανεί ότι οι δυνάμεις των μνημονίων, της εξάρτησης, της λιτότητας και της ανεργίας, με τις ευλογίες του Ομπάμα και του Γιούρογκρουπ, όχι μόνο θα σεβαστούν τις προηγούμενες δεσμεύσεις τους στη τρόικα αλλά θα επιχειρήσουν, άμεσα, να επιβάλουν νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη φιλο-ΕΕ στάση του και τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του βοήθησε να περάσει ο εκβιασμός και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συντηρητική αυτή εξέλιξη. Η προσπάθεια πλατιών λαϊκών μαζών «να αντισταθούν» υπερψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί ότι έχει πολύ κοντά ποδάρια. Άσφαιρη και αναποτελεσματική αποδείχθηκε και η πολιτική του ΚΚΕ, η οποία σαρώθηκε από τη μεγάλη πίεση του συστήματος και τη δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ πήγαν κόντρα στο ρεύμα του «αριστερού» κυβερνητισμού και των εκβιασμών, έδωσαν μια σημαντική πολιτική μάχη για τα μέτρα τους, σε συνθήκες μεγάλης πολιτικής πόλωσης και θα συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα τους για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
Έτσι όπως διαμορφώνονται οι πολιτικές εξελίξεις και με δεδομένο ότι η αβεβαιότητα και η ρευστότητα θα συνεχίσουν να τις χαρακτηρίζουν, ο λαός πρέπει να προσπαθήσει να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια του. Μοναδική ελπίδα ένα διευρυμένο Μέτωπο Αντίστασης στην επίθεση που κλιμακώνεται. Μόνη προοπτική το χτίσιμο, μέσα στους αγώνες του αύριο, μιας επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς, έξω από τους μονόδρομους του καπιταλισμού, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια και στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού..

 http://mlekloges2012.blogspot.gr/

15 Ιουν 2012

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ
ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ 


Δύο βασικά στοιχεία σύμπτωσης είχαν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλες οι πολιτικές δυνάμεις που είτε ως βασικές είτε ως συμπληρωματικές διεκδικούν να δώσουν λύση στο «κυβερνητικό πρόβλημα» της χώρας.
Η «διαπραγμάτευση» με τις ληστρικές και δολοφονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τις τύχες της χώρας και του λαού μας, ήταν και είναι το πρώτο και βασικό στοιχείο της γραμμής με την οποία λογαριάζουν να (τρόπος του λέγειν) κυβερνήσουν! Με άλλα λόγια θα «κυβερνήσουν» με παρακάλια κατανόησης απέναντι στις δυνάμεις που βρίσκονται σε οικονομική-πολιτική-στρατιωτική εκστρατεία υποδούλωσης εργατών, λαών και χωρών και ήδη τραντάζουν τον κόσμο και την περιοχή με τους αιματηρούς ανταγωνισμούς τους.
Από την άλλη, θεώρησαν όλοι τους αναγκαίο, να επισκεφθούν και να «τιμήσουν» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τις δυνάμεις καταστολής του λαού και της πάλης του, τις δυνάμεις στις οποίες το σύστημα στηρίχθηκε για να επιβάλλει τη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Προφανώς λογαριάζουν ότι και πάλι η βία αυτών των δυνάμεων θα αποτελεί τη βασική σταθερά της όποιας κυβερνητικής λύσης διαμορφώσουν.
Με όλα αυτά ομολογούν το χάσμα που χωρίζει τις λαϊκές αγωνίες και ανάγκες με τα συμφέροντα και τα σχέδια που θέλουν να υπηρετήσουν οι δυνάμεις που συνωστίζονται μπροστά από τα κυβερνητικά και υπουργικά μέγαρα. Ομολογούν πως οι εκλογές της 17ης του Ιούνη δεν μπορούν να λύσουν ούτε τα αδιέξοδα της εξαρτημένης καπιταλιστικής Ελλάδας, ούτε την κρίση του πολιτικού συστήματος. Ομολογούν πως τα ψευτοδιλήμματα και οι αντιδραστικοί εκβιασμοί είναι κατασκευές και βαρύγδουπες ανοησίες, με τις οποίες επιχειρούν να ελέγξουν και να καθυποτάξουν τη λαϊκή οργή μπροστά στις κάλπες της Κυριακής.
Ο λαός και η νεολαία έχουν να κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς. Να μην «χωρίσουν» τις ανάγκες της Κυριακής από τις ανάγκες της Δευτέρας. Να προσανατολιστούν ακόμα πιο αποφασιστικά στη γραμμή της πάλης για την ανατροπή της επίθεσης. Στην κατεύθυνση της αναμέτρησης με το σύστημα. Στη στήριξη και την πλαισίωση των δυνάμεων που μάχονται για να συγκροτηθεί μέσα στην πάλη και από την πάλη η Αριστερά της Αντίστασης και της επαναστατικής κομμουνιστικής προοπτικής.
Όλα είναι μπροστά, όλα θα κριθούν στο πυρακτωμένο πεδίο της ταξικής πάλης, στους αγώνες, στο κίνημα!

14 Ιουν 2012

Πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ: Από τον «κινηματικό» κυβερνητισμό στα σαλόνια

Παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες το «επικαιροποιημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ» από τον επικεφαλής του κόμματος Αλέξη Τσίπρα. Περιληπτικά, θα λέγαμε ότι το πρόγραμμα αυτό αποτελεί την παρουσίαση ενός «νέου» ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετακινηθεί με ταχύτητα από το προ της 6ης Μάη προφίλ του. Και που οι προηγούμενες αναφορές του στο λαϊκό κίνημα έχουν δώσει ολοκληρωτικά τη θέση τους σε υπευθυνότητες προς το σύστημα, σε ασάφειες προς το λαό και συνολικά σε τεχνικές στις οποίες είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι πρώην και επόμενοι διαχειριστές της εξουσίας. Το πρόβλημα, βέβαια, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι εποχές διακρίνονται από ρεαλιστική ωμότητα και οι επικοινωνιακές ικανότητες είναι τόσο ανεπαρκείς όσο και οι προϋπάρχουσες συνταγές για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, συνταγές που βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Θα κάνουμε μια αναφορά και ένα σχολιασμό σε κάποια βασικά σημεία του προγράμματος αυτού, ενώ όποιος αναγνώστης επιθυμεί να το δει ολόκληρο μπορεί να το βρει στην ιστοσελίδα www.syriza.gr.

Η «αποτυχία του μνημονίου» - «Ποιοι φταίνε» - «Ποιοι κέρδισαν από το μνημόνιο»
Ας δούμε τα παρακάτω αποσπάσματα:
«…το Μνημόνιο απέτυχε να αντιμετωπίσει το θεμελιώδη λόγο επιβολής του: την κρίση δανεισμού της χώρας από τις αγορές. Και απέτυχε γιατί κατέστησε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μη βιώσιμο. Παρέτεινε τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές. Είναι μηχανισμός οριστικής χρεοκοπίας και εξώθησης της χώρας σε οικειοθελή αποχώρηση από την Ευρωζώνη.»
Σύμφωνα με το πρόγραμμα, φταίει…
 «Ενα κλειστό σύστημα εξουσίας που οργάνωσε το σάπιο, εξαρτημένο, διεφθαρμένο και ανυπόληπτο πολιτικό κατεστημένο του μεταπολιτευτικού δικομματισμού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το πραγματικό πελατειακό κράτος των ανεξέλεγκτων ιδιοκτητών ΜΜΕ, των κρατικοδίαιτων τραπεζιτών και του πολιτικού προσωπικού που διασφάλιζε την εξουσία τους. Και που την τελευταία διετία συναρθρώνει τα συμφέροντά του με το Μνημόνιο και τους δανειστές.»
Ενώ, πάλι σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, από το μνημόνιο κέρδισαν:
 «Οσοι είχαν ακίνητα μέσω υπεράκτιων εταιρειών… Οι φοροφυγάδες…
Οσοι είχαν κέρδη από συναλλαγές στο Χρηματιστήριο Αθηνών… Οσοι εισπράττουν μεγάλα μερίσματα από Α.Ε. και Ε.Π.Ε… Οσοι είχαν πραγματικά μεγάλα εισοδήματα… Οσοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό…»
Ωστε έτσι, λοιπόν. Το Μνημόνιο απέτυχε γιατί παρέτεινε τον αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές και γιατί οδηγεί τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Για την κατάσταση φταίει ένα κλειστό σύστημα εξουσίας και από το μνημόνιο κέρδισαν διάφοροι… κακοί πολίτες.
Αν βγάζαμε τον τίτλο και βάζαμε ένα κουίζ να φανταστεί κάποιος από ποιον κομματικό φορέα έχουν γραφτεί οι παραπάνω απόψεις για κεφαλαιώδη ζητήματα του σήμερα (στόχοι και κερδισμένοι του Μνημονίου), είμαστε σίγουροι ότι θα παίρναμε μια γκάμα απαντήσεων που θα καταχώριζαν τα παραπάνω αποσπάσματα από την άκρα Δεξιά μέχρι την ευρωπαϊκή (ολαντική) «Αριστερά».
Κεφάλαιο, ιμπεριαλισμός, σχέσεις εξάρτησης, εργατική τάξη, εργαζόμενοι, ταξική επίθεση είναι όροι που λείπουν παντελώς. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ανορθολογική λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, το αδιέξοδο του Μνημονίου και η απουσία ελέγχου σε αυτούς τους… «όσους».
Δεν τα λέμε αυτά από κάποια εμμονή μας στην περιβόητη «ξύλινη γλώσσα» και σε μαρξιστικούς όρους. Αλλά έχουν τη (μεγάλη) σημασία τους για δύο λόγους:
Α) Γιατί, γενικά, ο τρόπος που αναλύει κάποιος την πραγματικότητα (ή που παρουσιάζει αυτή την ανάλυση) συνδέεται αντικειμενικά με αυτό που θέλει να κάνει, με τις κοινωνικές και πολιτικές αναφορές του, με τα στηρίγματα και τους εχθρούς του.
Β) Γιατί ο απολίτικος και αταξικός τρόπος που ορίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τους «υπεύθυνους» και τους «κερδισμένους» αυτής της κατάστασης στην ουσία κλείνει το μάτι σε εκείνους που δεν πρόκειται να ενοχλήσει: το κεφάλαιο και την ΕΕ.

Οι «δεσμεύσεις»
Ας δούμε τις «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το Μνημόνιο:
«Πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή, θα είναι η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του. Θα το αντικαταστήσουμε με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση, που έχουμε επεξεργαστεί. Αμέσως μετά την ακύρωση του Μνημονίου, η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη βιώσιμη αντιμετώπιση της κρίσης δημόσιου χρέους της χώρας θα αναζητήσει ευρωπαϊκή λύση. Χωρίς κοινή ευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του συσσωρευμένου χρέους και της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, η Ελλάδα δεν μπορεί να επιτύχει ταυτόχρονα τη δημοσιονομική προσαρμογή και την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, την πληρωμή των τόκων για το συσσωρευμένο χρέος, και τη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων και δημοσίων πολιτικών.
Πρόκειται για μια άλυτη εξίσωση.
Για αυτό και θα διεκδικήσουμε νέα αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη δραστική μείωσή του, ή ένα μορατόριουμ για το χρέος και αναστολή πληρωμών των τόκων, έως ότου διαμορφωθούν συνθήκες σταθεροποίησης και ανάκαμψης της οικονομίας…»
Πράγματι, θα λέγαμε, τα «μαθηματικά» του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν άλυτες εξισώσεις. Η νέα κυβέρνηση θα ακυρώσει το Μνημόνιο (ΤΟ, όχι ΤΑ), θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα επαναδιαπραγματευτεί ένα νέο μνημόνιο. Και όλα αυτά με την αναζήτηση συμμαχιών εντός ΕΕ! Σε μια ΕΕ που, παρά τις ρεφορμιστικές φαντασιώσεις της καθοδήγησης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν, είναι και θα είναι ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός, που σαν τέτοιος έχει στο DNA του τη μεταφορά πλούτου από τις εξαρτημένες χώρες στις μητροπόλεις και, σε κάθε χώρα, από τους εργαζόμενους στο κεφάλαιο. Η άδοξη κατάληξη του ευρωπαϊκού ταξιδιού του Τσίπρα δεν τους δίδαξε τίποτα. Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που αυτό το πολιτικό δυναμικό (το οποίο έχει μεγάλη ιστορία δεξιών αντιλήψεων και αυταπατών και δεν είναι νέο, όπως θέλει να παρουσιάζεται) δεν διδάχθηκε τίποτα από τους «επαχθείς όρους» που φορτώθηκε η χώρα και ο λαός της από την ένταξη στην ΕΟΚ.
Ομως η ζωή δεν καθορίζεται ούτε από πρόσωπα ούτε από προθέσεις. Την ΕΕ δεν την καθορίζει η Μέρκελ ως άτομο ούτε το μορατόριουμ θα συμφωνηθεί κάτω από τη «γοητεία» ή τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Η ζωή καθορίζεται από σχέσεις. Και οι σχέσεις από συσχετισμούς. Οι σχέσεις εξάρτησης της χώρας δεν «αναστέλλονται» με προεδρικά διατάγματα. Αποτελούν πραγματικές, υλικές υποστάσεις. Καθρεφτίζονται στην πλήρη εξάρτηση της αγροτικής παραγωγής από μονοπωλιακά (βασικά αμερικάνικα) αγροτικά προϊόντα και λιπάσματα. Εκφράζονται στην πλήρη εξάρτηση της τεχνογνωσίας, ακόμα και των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, από τους ευρωπαίους (κύρια γερμανούς) ιμπεριαλιστές. Υλοποιούνται από τα ποικίλα εμπάργκο φαρμάκων - όπως πρόσφατα ζήσαμε σε μια χοντροκομμένη απόπειρα παραγωγής εκλογικών πιέσεων του συστήματος στην πλάτη των καρκινοπαθών. Καθορίζουν τη σύσταση των επιτελείων των ενόπλων δυνάμεων, τις αγορές όπλων και τα διάφορα «κοινά στρατιωτικά γυμνάσια».
Αυτές οι σχέσεις σπάνε βέβαια. Αλλά σπάνε με συγκρούσεις στις οποίες πρέπει να μπει μπροστά ο λαός. Η πλατφόρμα ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο απευθύνεται στην αστική τάξη της χώρας και ζητάει το εισιτήριο για να «διεκδικήσει» ένα χαλάρωμα της θηλιάς. Για να… διεκδικήσει ένα «Μνημόνιο 3» με «αριστερές» πινελιές.
Ας πάμε, όμως, και στις άλλες δεσμεύσεις. Ξεπερνάμε με μια απλή αναφορά το πλήθος συστημικών (ανάμεσά τους και κακόφημων) κοινοτοπιών του προγράμματος: «πάγωμα των μειώσεων σε κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις, επανεξέταση και ανακατανομή των δημόσιων δαπανών, κοστολόγηση των αγαθών και υπηρεσιών που αγοράζει το κράτος, διαύγεια, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, πληροφοριακό σύστημα παρακολούθησης του συνόλου των δημόσιων δαπανών, περιουσιολόγιο, αλλαγή των φορολογικών συντελεστών, εκσυγχρονισμός και στελέχωση των εφοριών με ειδικευμένο προσωπικό, συμφωνία με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο κ.ο.κ.»  
Μετά, λοιπόν, από άπειρες ασάφειες και κοινοτοπίες 4.500 λέξεων, το πρόγραμμα καταλήγει σε μιάμιση δέσμευση με ουσία: Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν…
«I. Θα καταργήσει άμεσα την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου με αριθμό 6-28/2/2012 με την οποία μειώθηκαν ο κατώτερος μισθός κατά 22% (32% για τους νέους μέχρι 25 ετών), καθώς και τα επιδόματα ανεργίας, ασθένειας και μητρότητας και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις. Θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα €751 ευρώ και το επίδομα ανεργίας στα €461,5 ευρώ. Το επίδομα ανεργίας θα χορηγείται για διπλάσιο χρόνο από το σημερινό (δύο χρόνια). Θα άρει την κατάργηση της μετενέργειας και θα επαναφέρει την υποχρεωτική επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων (...)
II. θα καταργήσει τις ειδικές επιβαρύνσεις (χαράτσια) για τα μικρομεσαία εισοδήματα και πρώτα απ’ όλα για τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και όσους ζουν στα όρια της φτώχειας (...)»
Εδώ θα κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:
Α) Κατ' αρχάς δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα υποτιμήσουμε οποιαδήποτε μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των ανέργων, οι οποίοι βρίσκονται σε πραγματική απόγνωση.
Β) Παρ' όλα αυτά, δεν ξεχνάμε ότι ο λαός είναι εδώ και δύο χρόνια στους δρόμους απαιτώντας την ανατροπή όλου του θεσμικού πλαισίου των μνημονίων. Η παραπάνω δέσμευση (ή ίσως αποδειχτεί «δέσμευση») για τον κατώτατο μισθό και τη μετενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάποια εκδούλευσή του προς το λαό, αλλά αποτέλεσμα (και μάλιστα μικρό) των μεγάλων αυτών αγώνων.
Γ) Ακόμα και μια τέτοια κίνηση θα προσκρούει στον πραγματικό ταξικό συσχετισμό σε κάθε εταιρία, σε κάθε ξεσαλωμένη εργοδοσία. Θα θυμίσουμε άλλωστε ότι η παραβίαση συμβάσεων είχε πολύχρονη ιστορία πριν από την ψήφιση της παραπάνω υπουργικής απόφασης του Φλεβάρη του '12. Χωρίς και πάλι να υποτιμάμε ότι αυτή η ψήφιση δημιούργησε νέες ραγδαίες επιδεινώσεις στον κόσμο της δουλειάς.
Δ) Η δεύτερη (η μισή που λέγαμε) δέσμευση για κατάργηση των χαρατσιών ουσιαστικά περιορίζεται στο πιο εξαθλιωμένο τμήμα της κοινωνίας και δεν ξέρουμε πόσο διαφορετική είναι από τις «δεσμεύσεις» της προηγούμενης κυβέρνησης για «εξαίρεση των αποδεδειγμένα μη εχόντων τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στα χαράτσια».
Ε) Υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα φορομπηξίας (αλληλεγγύης, επιτηδεύματος, ΕΤΑΚ κ.λπ.) που συνθέτει μια πραγματική ληστεία των λαϊκών εισοδημάτων. Το πλέγμα αυτό θα δείξει τα αποτελέσματά του τις επόμενες βδομάδες. Ακριβώς αυτά τα επώδυνα για το λαό αποτελέσματα είναι που ανάγκασαν την παρούσα κυβέρνηση να δώσει ένα μήνα παράταση στην κατάθεση των φορολογικών δηλώσεων για να μην εκφραστεί κι άλλη οργή στις κάλπες. Αυτό το πλέγμα φορομπηξίας αποτελεί πεδίο «συνωμοσίας σιωπής» για όλους – και ο ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσά τους.

Ο κόμπος της εξωτερικής πολιτικής
Αν τα προηγούμενα ήταν τα δύσκολα, εδώ πάμε στα πολύ δύσκολα:
«Να προωθήσουμε μια νέα, ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, στηριγμένη στις αρχές του διεθνούς δικαίου. Η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας μας αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Η χώρα μας είναι ισότιμο μέλος της Ε.Ε. Από αυτή τη σχέση απορρέουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η χώρα μας, όμως, είναι ταυτόχρονα και ένας σημαντικός πολιτισμικός, εμπορικός και ενεργειακός κόμβος τριών ηπείρων στο νότιο και ανατολικό άκρο της Ευρώπης. Το παρωχημένο δόγμα «ανήκομεν εις τη Δύση», που μετατράπηκε σταδιακά σε «παραδινόμαστε εις τους ισχυρούς», δεν μπορεί να συνεχίζει να αποτελεί πυξίδα της εξωτερικής μας πολιτικής.»
Οι αοριστίες μπορεί να προσφέρουν προεκλογικά, αλλά στη σημερινή φάση δεν σε γλιτώνουν –ούτε για λίγο- από πραγματική τοποθέτηση σε πραγματικά ζητήματα. Ξεπερνάμε τα φληναφήματα για τη χώρα μας «ισότιμο μέλος της ΕΕ». Ξεπερνάμε και την επιστροφή των «αντρεϊκών» προσεγγίσεων για τον κομβικό ρόλο της χώρας σε σχέση με τις τρεις ηπείρους. Και μένουμε σε μια σημαντική παρατήρηση: Οτι ο ρόλος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και κατ’ επέκταση του ΝΑΤΟ δείχνει να μην προβληματίζει καθόλου τους ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου εδώ κολλάει και η δήλωση Δραγασάκη: Δείχνουν –ακόμα χειρότερα- ότι εκτιμούν ότι μπορεί και να χρησιμοποιήσουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στον αμερικάνικο και το γερμανικό ιμπεριαλισμό!
Δεν καταλήγουμε στην εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την επιλογή των πέραν του Ατλαντικού κέντρων, ούτε και είμαστε θιασώτες της συνωμοσιολογίας. Θέτουμε όμως το κρίσιμο ερώτημα τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση που δεν αντλεί τη δύναμή της από το λαό, σε ποιον θα τα ακουμπήσει όταν βρεθεί κάτω από καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων από τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Και για να θέσουμε το ερώτημα με μεγαλύτερη σαφήνεια: γιατί οι πιο αριστερές θέσεις για μη συμμετοχή σε πόλεμο στη Συρία και για αντίθεση στη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ αφήνονται στον Θ. Δρίτσα να τις παρουσιάσει (αρκετά σε δεύτερη μοίρα) και εξαφανίζονται από την παρουσίαση του προγράμματος από τον Τσίπρα – ενώ είναι κεφαλαιώδη ζητήματα για τη χώρα; Γιατί, ακόμα και στη σχετικά αριστερή εκδοχή του Θ. Δρίτσα, υπάρχει η επικίνδυνη θέση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «ζητεί να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα να αποτραπεί νέος πόλεμος στη Μ. Ανατολή με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν»;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι «ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, ενεργητικά φιλειρηνική εξωτερική πολιτική» δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε ΕΕ και ΝΑΤΟ; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι τα ζητήματα αυτά είναι ζητήματα–φωτιά για τη χώρα και το λαό της; Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να αποδειχτεί πόσο επικίνδυνη είναι η ματαιοδοξία ότι τάχα παίζεις με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε μια περίοδο που παντού μυρίζει μπαρούτι! Γιατί ο φόρος της απόδειξης θα είναι πολύ βαρύς…

«Κίνημα; Ποιο κίνημα;» 
Μετά την εκτίναξη στο 17% και τις προκλήσεις μπροστά στις οποίες βρέθηκε, μετά τη στήριξη που του έδωσε απλόχερα ο λαός, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε (αλλά, τελικά… δεν θα μπορούσε με βάση τα πολιτικά χαρακτηριστικά του) να κάνει δύο πράγματα:
Το πρώτο θα ήταν να στραφεί στο κίνημα. Να καλέσει τον κόσμο στους δρόμους, να εκμεταλλευτεί τον ευνοϊκό «άνεμο» για να στήσει δεσμούς με το λαό σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές. Να προσπαθήσει να καλύψει το «κενό αέρα» ανάμεσα στο 17% από τη μία και στους ελάχιστους δεσμούς του με το λαό και τους εργαζόμενους από την άλλη.
Το δεύτερο θα ήταν να προετοιμάσει με ειλικρίνεια τη συγκρότηση του λαού για τις πραγματικές συγκρούσεις στις οποίες θα βρεθεί. Για το πώς θα απαντήσει ο λαός σε ασφυκτικές πιέσεις που θα δημιουργήσει η ΕΕ και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για το πώς θα απαντήσει ο λαός σε περίπτωση που σκάσει η βόμβα στα χέρια μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Για το γεγονός ότι οι απαιτούμενες συγκρούσεις φτάνουν –θέλουμε δε θέλουμε- στο καθήκον να στηθεί η χώρα από την αρχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Και δεν θα μπορούσε άλλωστε με βάση την πολιτική του. Δεν προσπάθησε να αντλήσει δυνάμεις από το λαό, αλλά έτρεχε στην Ευρώπη να πάρει το κυβερνητικό εισιτήριο. Δεν ανέδειξε τις συγκρούσεις που έρχονται, αλλά έσπειρε ανοησία και άνεση ότι «όλα είναι εύκολα και άνετα». Υπονόμευσε την αποστοίχιση και την εχθρότητα του λαού προς την ΕΕ και -για να δώσει πιστοποιητικά νομιμότητας- δημιούργησε πισωγύρισμα και υποχώρηση (προσωρινή εκτιμάμε) σε αυτό το αντιΕΕ κύμα στους κόλπους του λαού.
Οσο για το πού θα στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ας δούμε:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ διαθέτει το άξιο και εξειδικευμένο στελεχικό δυναμικό, κορυφαίους επιστήμονες και πανεπιστημιακούς με διεθνή καταξίωση, πολιτική εμπειρία και αγωνιστική ετοιμότητα να εφαρμόσουν με επιτυχία αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα.»
Ο περίφημος ΣΥΡΙΖΑ «των κινημάτων, των απεργιών, των πλατειών και των αντιστάσεων» πήγε μέσα σε δεκαπέντε μέρες περίπατο. Εδωσε τη θέση του στο «άξιο, επιστημονικό δυναμικό… με διεθνή καταξίωση»!

Συμπερασματικά
Η «ειρηνική επανάσταση» του ΣΥΡΙΖΑ ευτυχώς δεν θυμίζει τις μοναδικές «ειρηνικές επαναστάσεις» που έγιναν στον πλανήτη. Και εννοούμε τα πορτοκαλί πραξικοπήματα της Δύσης στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ισως θυμίζει λιγάκι την «επανάσταση» του ΚΚΕ, στην οποία «δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» - και η οποία, σε αντίθεση με τη θερμή υποδοχή των δηλώσεων Τσίπρα, λοιδωρήθηκε αρκετά, και δικαίως.
Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμά του επιβεβαιώνει την ταχύτατη μετάλλαξή του σε κόμμα υπευθυνότητας (που λέει κι ο Κουβέλης). Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιστωθεί την επιτυχία (έστω μέσω της εκλογικής εξαργύρωσης των δίχρονων λαϊκών αγώνων) της εκλογικής αποστοίχισης λαϊκών μαζών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχει χρεωθεί μέσα στον τελευταίο μήνα τρεις αρνητικές εξελίξεις:
1) Την παροχή αριστερής βούλας στο συστημικό εκβιασμό «ΕΕ ή χάος»
2) Τη μετακύλιση του στόχου από την ακύρωση των μνημονίων στην –«μετά από συνεννόηση με την ΕΕ»- προετοιμασία για ένα μνημόνιο 3 με «αριστερές» πινελιές, και
3) Την αρπαγή της πρωτοβουλίας από τους δρόμους και τον αγωνιζόμενο λαό και τη μεταφορά της στην «υψηλή πολιτική» των επιτελείων και στην κυβερνησιολογία.
Παρ' όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε στο 1980. Ούτε το σύστημα ούτε ο λαός. Ακόμα και ο κόσμος που θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ (και σε μεγάλο βαθμό χωρίς να περιμένει τίποτα σοβαρό από αυτόν) δεν πρόκειται να τρώει σα χάνος τους νέους ελιγμούς της ηγεσίας του, ελιγμοί που δεν θα είναι καθόλου εύκολοι στο ασφυκτικό περιβάλλον του εξαρτημένου και σε άγρια κρίση ελληνικού καπιταλισμού.
Κατά συνέπεια, η στάση των αριστερών δυνάμεων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι αποκαλυπτική για το πού οδηγεί τα πράγματα, αλλά να μην έχει τον υστερικό φόβο για τη γέννηση ενός νέου ΠΑΣΟΚ που θα καθήσει στο σβέρκο του κόσμου τα επόμενα τριάντα χρόνια – γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί σήμερα. Η απολίτικη υστερία του ΚΚΕ, για παράδειγμα, υπονομεύει την ίδια την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης, ενώ είναι κουραστικό κάποιος να κουνάει συνεχώς τιμωρητικά το δάχτυλο στον κόσμο ενώ ο ίδιος έχει τις σοβαρότερες ευθύνες για τις δυσκολίες του κινήματος της τελευταίας αγωνιστικής περιόδου.
Πάνω από όλα οι αριστερές δυνάμεις έχουν το καθήκον να ανοίξουν τους δικούς τους δρόμους, να συναντηθούν με το λαό που θα συνεχίζει να αγωνίζεται και να παράξουν τη δική τους πραγματική συμβολή στα πεδία της ταξικής πάλης. Στο κάτω κάτω, η αποθέωση των εκλογικών αυταπατών ήταν και αποτέλεσμα των ελλειμμάτων και των ανεπαρκειών των αριστερών δυνάμεων να χρωματίσουν τη διετία των λαϊκών αγώνων.
Η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ είναι ίσως το μόνο σχήμα που δεν νιώθει αμηχανία για την εκλογική της παρέμβαση – ίσως γιατί η άποψή της δεν γειτνιάζει με την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει άμεσα μετά τις εκλογές οι δύο οργανώσεις να βάλουν αποφασιστικά μπροστά την πρωτοβουλία για ένα ταξικό μετωπικό σχήμα με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργασιακούς χώρους, γειτονιές, χώρους σπουδών. Να δώσουν χώρο και λόγο σε πολλούς αγωνιστές που, ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές, έχουν το κέφι να στηρίξουν μια τέτοια πολιτική, κινηματική πρωτοβουλία.
Γιατί οι όποιες αυταπάτες υπάρχουν στο λαό θα σπάσουν στην πράξη όσο το κίνημα παλεύει και ψηλαφεί τις πραγματικές απαντήσεις του.

KKE
Χαμένο στη παραζάλη του και τον οπορτουνισμό του

Σαφώς πιεσμένο από την άβολη -για το ίδιο- πολιτική συγκυρία, το ΚΚΕ προσπαθεί να καλύψει όσο μπορεί την αμηχανία του αλλά και να περισώσει ό,τι μπορεί ενόψει των εκλογών της 17ης Ιούνη. Η μεγάλη μείωση της εκλογικής επιρροής του, που αναδεικνύουν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, έχει προκαλέσει όχι μόνο ανησυχίες, αλλά και τάσεις συνολικότερης αμφισβήτησης της πολιτικής γραμμής και της τακτικής του.
Τάσεις και αριστερόστροφες αλλά και δεξιόστροφες. Δείγμα αυτών των τάσεων είναι και η ανώνυμη «δήλωση μελών και στελεχών του ΚΚΕ» που αναρτήθηκε πρόσφατα στο διαδίκτυο και η οποία, μάλιστα, έτυχε επίσημης, εκτεταμένης απάντησης από τη Συντακτική Επιτροπή του Ριζοσπάστη.
Το βέβαιο είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη θα ενισχύσει αυτές τις τάσεις. Και είναι
λογικό να γίνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που οι εκλογές της 6ης Μάη ανέδειξαν την αδυναμία του ΚΚΕ να κερδίσει από την καταβαράθρωση των δύο αστικών πυλώνων, αλλά και από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις λαϊκών και εργαζόμενων μαζών το προηγούμενο δίχρονο. Για ένα κόμμα που έβαζε, χρόνια τώρα, ως κορυφαία πολιτική στιγμή τις εκλογές και συνέδεε την αλλαγή των συσχετισμών με την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, τα αποτελέσματα της 6ης Μάη είναι κατακριτέα και άξια «διόρθωσης».
Ωστόσο, καμία ερμηνεία δεν δίνει το ΚΚΕ σχετικά με το γιατί τα αποτελέσματα της 6ης Μάη ήταν αυτά που ήταν για το ΚΚΕ και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε εκλογικά. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι, παγιδευμένο στην ίδια του τη ρεφορμιστική αντίληψη, όχι μόνο ξαναέθεσε θέμα προσφυγής στις κάλπες, αλλά το επένδυσε και με το σύνθημα «Ανάτρεψε στην κάλπη στημένα σκηνικά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά».
Η «ανατροπή», λοιπόν, που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ περνάει ξανά μέσα από την κάλπη, η οποία, όμως, δεν μας εξηγεί το ΚΚΕ γιατί και σε ποια βάση θα βγάλει κάτι ποιοτικά διαφορετικό από αυτή της 6ης Μάη. Ίσως επειδή -σκεφτόμαστε εμείς- ο λαός θα καταλάβει ότι το παιχνίδι είναι «στημένο» από
πριν. «Στημένα σκηνικά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά» διαπιστώνει το ΚΚΕ, όλα τακτοποιημένα εκ των προτέρων από το σύστημα.
Και μέσα σε αυτήν την τακτοποίηση ακυρώνονται με μιας όλες οι διεργασίες που συντελέστηκαν και συντελούνται στην κοινωνία, στιςλαϊκές συνειδήσεις, στο κίνημα. Όλο το προηγούμενο δίχρονο αντιστάσεων και αγώνων που στρίμωξαν το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας και το βύθισαν σε ακόμη
μεγαλύτερη αστάθεια.
Σε αυτά τα «στημένα σκηνικά» εντάσσεται και «το σχέδιο αποδυνάμωσης του Κόμματος» στο οποίο συμμετέχει και η κρατική τηλεόραση «η οποία έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο μέρος της σε ένθερμη κερκίδα του ΣΥΡΙΖΑ».
Μέσα σε αυτήν την πίεση, το ΚΚΕ δεν διστάζει να κάνει και τεράστιες πολιτικές «κωλοτούμπες». Ανακαλύπτει τα «δεσμά ΕΕ και ΝΑΤΟ» η ηγεσία του Περισσού στην προσπάθειά του ν αντιπαρατεθεί με το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που ασκούσαν δριμεία κριτική στις θέσεις περί εξάρτησης της χώρας, σήμερα αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι η παραμονή στην ΕΕ ακυρώνει κάθε περιθώριο φιλολαϊκής ανάπτυξης. Θετικό βήμα, θα μπορούσε να πει κανείς. Άκρατος οπορτουνισμός, λέμε εμείς.
Το ΚΚΕ εξακολουθεί να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, μην μπορώντας να παραδεχτεί τα τραγικά αδιέξοδα της πολιτικής του γραμμής και τον αντίκτυπό τους στην ταξική πάλη, βαδίζει προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη, ρίχνοντας τα βάρη στο λαό και ζητώντας του να καταλάβει το λάθος του και να πράξει ορθά αυτή τη φορά.

Bankia

Το παγκόσμιο και ευρωπαϊκό χρέος διαχωρίζεται σε τέσσερις εκδοχές:
Το καθαρό ιδιωτικό (ή εξωτερικό, όπως το ονομάζουν) χρέος των νοικοκυριών και δανειοληπτών, το χρέος των τραπεζών (τέτοιο παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι το ιρλανδικό ή το ισλανδικό χρέος), το χρέος των οργανισμών και των πολιτειών (τέτοιο π.χ., είναι το χρέος της Καλιφόρνιας, της Καταλονίας ή της αγοράς ακινήτων) και το κλασικό δημόσιο χρέος του κεντρικού κράτους προς τις εξωτερικές –κατά βάση- αγορές του χρήματος. (Εδώ πρωταθλητής είναι το ελληνικό δημόσιο χρέος μιας χώρας που καταλαμβάνει όμως το 2,8 % της Ευρωζώνης ενώ από μόνη της η περιφέρεια της Καταλονίας καταλαμβάνει το 3,6% της Ευρωζώνης!).
Η διάρθρωση του ισπανικού δημόσιου χρέους το κάνει να κινείται ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη περίπτωση. Προφανώς όχι στην τελευταία, καθώς η χώρα του Δον Κιχώτη είχε και θα είχε ένα από τα πιο διαχειρίσιμα και πιο μικρά δημόσια χρέη της Ευρωζώνης, αν δεν την έπληττε η τεράστια αύξηση των περιθωρίων δανεισμού ως συνέπεια όσων συμβαίνουν τα δύο τελευταία χρόνια γύρω από το χρέος της Ευρωζώνης και εξαιτίας των μέτρων λιτότητας που διογκώνουν την προϋπάρχουσα, εξ' άλλου, ύφεση και τα τεράστια ποσοστά ανεργίας. Βέβαια και εκεί το δημόσιο χρέος του κεντρικού κράτους υποκρύπτεται μέσα στο χρέος των πολιτειών ή των περιφερειών. Όπως γίνεται με το χρέος των ΗΠΑ και της Γερμανίας. .
Μια προσεκτικότερη ματιά, όμως, δείχνει ότι η τεράστια φούσκα ακινήτων της Ισπανίας και η κατάρρευση της αγοράς δανείων μπορεί να μοιάζουν με της Ιρλανδίας αλλά διαφέρουν κιόλας. Η φούσκα είναι μικρότερη στην Ισπανία και η διολίσθηση από το ζενίθ στο ναδίρ είναι λιγότερο σοβαρή απ' αυτή του Δουβλίνου. Επιπλέον η Ισπανία διαθέτει ένα «ισπανικό» σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης και ένα απόθεμα κεφαλαίων που όμως έχουν περιοριστεί στα 5 δισ. ευρώ ύστερα από την απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης να διαθέσει 19 δισ. ευρώ για να καλύψει τις ζημιές της Βankia. Ζημιές που δημιουργήθηκαν ύστερα από ένα αστραπιαίο προξενιό μεταξύ των ταμιευτηρίων της χώρας (που χρηματοδοτούσαν την αγορά ακινήτων) προκειμένου να αποφύγουν την καθίζηση. Από την άλλη, μόνο το 11% των ισπανικών τραπεζιτικών δανείων κρίνεται μη εξυπηρετήσιμο. Επίσης η Βankia -αν και ως «λαϊκή» τράπεζα ηγείται κεφαλαιακά των ισπανικών τραπεζών στο εσωτερικό- θεωρείται β' κατηγορίας. Οι τράπεζες α' κατηγορίας με μεγάλη διεθνή παρουσία, όπως π.χ., η BBVA, ελάχιστα έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Προς τι, συνεπώς, αυτό το τεράστιο κύμα πανικού;
Ο πανικός που έχει δημιουργηθεί και οδήγησε τον υπουργό Οικονομικών να παραδεχτεί πως «έκλεισαν οι αγορές χρήματος» για την Ισπανία μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν τοποθετηθεί στο «κάδρο» της οικονομικοπολιτικής κρίσης που διαπερνά την Ευρωζώνη. Συνδέεται βέβαια και με το ζήτημα της υποταγής της αστικής τάξης της Ισπανίας που τολμά να προβαίνει στις δικές «της» ανακεφαλαιοποιήσεις αγνοώντας την ασφυκτική προστασία του Μηχανισμού Στήριξης(;). Το μοντέλο αυτής της «στήριξης» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις αναδιαρθρώσεις και τις διαγραφές χρεών και τη δημιουργία νέων κεφαλαίων μέσα από αυτή τη διαδικασία. Φυσικά η αστική τάξης της Ισπανίας δεν είναι αστική τάξης της Ελλάδας.
Προς το παρόν ο δεξιός πρωθυπουργός απορρίπτει την καταφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης. Για πόσο όμως; Και τι μήνυμα θα εκπέμψει μια πιθανή καταφυγή σχετικά με τις δυνατότητες δανεισμού της Ισπανίας στις «αγορές χρήματος» επηρεάζοντας τον φαύλο, ανατροφοδοτούμενο κύκλο πιέσεων και προσδοκιών; Μήπως δεν είναι οι ίδιες «αγορές» που για τον ακριβώς αντίθετο λόγο –γιατί δεν εκδηλώνεται μια συνεκτική αντίδραση της ενιαίας Ευρωζώνης- εκτοξεύουν τα ισπανικά spreads στα ύψη τινάζοντας κυριολεκτικά την bank(i) a στον αέρα;

ΕΕ – Ρωσία – Κίνα και ο πολυπράγμων Πούτιν

Την περασμένη βδομάδα έγιναν στο Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη) οι τακτές και επίσημες συνομιλίες στα πλαίσια της 29ης Συνόδου Κορυφής Ρωσίας-ΕΕ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν (ως νέος πρόεδρος της Ρωσίας!), ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χέρμαν Βαν Ρομπάι και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο συζήτησαν εφ όλης της ύλης. Εκτός των άλλων θεμάτων (Ιράν, Συρία, κ.λπ.) στάθηκαν  ιδιαίτερα πάνω στο θέμα της ευρωπαϊκής κρίσης. Από την πλευρά του Πούτιν λέγεται ότι έθεσε έντονα το ζήτημα των ποικίλων «φραγμών» που ισχύουν από την ΕΕ προς τη Ρωσία και τους Ρώσους, όπως, για  παράδειγμα, το ζήτημα της «βίζας»! Το γεγονός πως η ΕΕ παραμένει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας δικαιολογεί τις κάθε είδους ανησυχίες του Κρεμλίνου για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Επισημαίνεται πάντως πως το γενικότερο  κλίμα αυτής της συνάντησης ήταν αρκετά βαρύ, αντανακλώντας τη γενικότερη κατάσταση που διαμορφώνεται στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Τα τελευταία 24ωρα οι «ρωσικές αγορές» ζουν έναν «ελεγχόμενο πανικό» από τις εξελίξεις στην Ευρώπη (την απειλή της γενικευμένης ύφεσης και την πτώση της τιμής των πετρελαιοειδών), αντιδρώντας με σημαντική πτώση του ρουβλίου, η ισοτιμία του οποίου ήταν σταθερά αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια απέναντι σε ευρώ και δολάριο.
   Περιγράφεται από αρκετούς Ρώσους σχολιαστές ένα κλίμα «βαριάς αναμονής»,  αποτέλεσμα του οποίου ήταν και το γεγονός ότι τελικά δεν προωθήθηκε η νέα συμφωνία εταιρικής σχέσης μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας καθώς –κατά την άποψη της ρωσικής πλευράς, που διατύπωσε ο κ. Πούτιν– «οι απαιτήσεις της ΕΕ κατά την προετοιμασία της νέας συμφωνίας εταιρικής σχέσης και συνεργασίας με τη Ρωσία κινούνται εκτός του πλαισίου των υποχρεώσεων τις οποίες έχει αναλάβει η Ρωσία κατά την ένταξή της στον ΠΟΕ». Τελικά το θέμα παραπέμφθηκε  σε νέα επεξεργασία μεταξύ εμπειρογνωμόνων.
Στο θέμα της Συρίας και των κυρώσεων εναντίον της για τις οποίες πιέζουν οι δυτικοί, ο Πούτιν επικαλέστηκε τη Λιβύη και το Ιράκ ως απόδειξη του γεγονότος ότι «οι αλλαγές καθεστώτων με τις έξωθεν επεμβάσεις δεν λύνουν μακροπρόθεσμα τα προβλήματα»!
  Ωστόσο, τα επίσημα ανακοινωθέντα και οι συνεντεύξεις που ακολουθούν αυτές τις συσκέψεις δεν δίνουν πάντα την πραγματική εικόνα των εξελίξεων. Είναι οι κινήσεις που ακολουθούν αυτές που σηματοδοτούν την ουσία των πραγματικών δεδομένων που διαμορφώνονται. Από την άποψη αυτή, η τριήμερη επίσημη επίσκεψη Πούτιν σε Κίνα που ακολούθησε της σύσκεψης με την ΕΕ αναδεικνύει την άλλη πτυχή του πολυπράγμονα Πούτιν. Εδώ κλείστηκαν συμφωνίες για την προώθηση κοινών επενδύσεων με τη δημιουργία κοινού ταμείου ύψους 4 δισ. Οι συνομιλίες μεταξύ  Βλαντίμιρ Πούτιν και Χου Ζιντάο επιβεβαίωσαν το καλό επίπεδο συνεργασίας των δύο χωρών και σε άλλα  ζητήματα «στρατηγικής σημασίας», που τέτοια σήμερα είναι  η Συρία και το Ιράν. Με δηλώσεις τους οι δυο ηγέτες επανέλαβαν την κοινή στάση τους στα ζήτημα αυτά, δηλώνοντας την αντίθεσή τους σε πιθανή δυτική στρατιωτική επέμβαση.
Τον Πούτιν υποδέχθηκε όχι μόνο ο Χου αλλά και ένα δικό του άρθρο στην «Ζεμίν Ζιμπάο», τη μεγαλύτερη εφημερίδα της Κίνας. Σ' αυτό το άρθρο του ο Ρώσος πρόεδρος   πληροφορούσε τον κινέζικο λαό για το όραμά του γύρω από τις διμερείς σχέσεις. Η κεντρική ιδέα που προβάλλεται είναι πως οι δυο χώρες, απαλλαγμένες από το δολάριο, πρέπει να γίνουν ικανές να αποφασίζουν μόνες τους για όλα τα μεγάλα διεθνή ζητήματα, είτε αυτά είναι οικονομικά είτε στρατηγικά. Στην ανάλυσή του το μεγαλύτερο βάρος πέφτει τόσο στην ανάγκη να προωθηθεί άμεσα μια κοινή οικονομική πολιτική όσο και στην ενδυνάμωση του ρόλου του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης, ο οποίος  συνεδρίαζε την επόμενη μέρα στην Κίνα. Ο Πούτιν πρότεινε στο εξής οι συναλλαγές των δύο κρατών να πραγματοποιούνται σε ρούβλια και γιουάν και όχι σε δολάρια. Στέλνοντας ακόμα ένα μήνυμα προς τη Δύση για τις προθέσεις του, ζήτησε εμμέσως ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης να αποτελέσει αντίβαρο στο ΝΑΤΟ, ισχυριζόμενος πως χάρη στη συμβολή του έγινε δυνατή η εκτόνωση της «τρομοκρατικής δραστηριότητας» στην περιοχή. Τέλος, με φόντο τις ρευστές εξελίξεις στα θερμά μέτωπα της Συρίας και του Ιράν, ο Πούτιν προανήγγειλε πως στο άμεσο μέλλον ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης πρέπει να είναι σε θέση να διεκπεραιώνει πολύ πιο φιλόδοξα πλάνα.
Χ.Β

Η «πολιτιστική επέλαση» των ΗΠΑ


Να, λοιπόν, που η αμερικάνικη πρεσβεία ενδιαφέρεται για το μορφωτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο. Όπως δημοσιοποιήθηκε στον τοπικό Tύπο της 2 Ιούνη 2012, η δημοτική αρχή των Χανίων αποδέχτηκε συνεργασία με την αμερικάνικη πρεσβεία για εκπαιδευτικά, μορφωτικά και πολιτιστικά προγράμματα. Γι’ άλλη μια φορά επιχειρείται και από τη δημοτική αρχή να συγκαλυφθεί ο πραγματικός ρόλος των ΗΠΑ στον τόπο μας και να εξωραϊστούν οι δραστηριότητές τους. Πολλές φορές στο παρελθόν η αμερικάνικη βάση έχει «προσφερθεί» να βάψει σχολεία, να καθαρίσει δημόσιους χώρους κ.λπ.  Πόσες φορές δεν έχουν αναφερθεί τοπικοί παράγοντες στη δυνατότητα «ανάκαμψης της οικονομίας» από τα αιματοβαμμένα δολάρια των ράμπο, με την προσέλκυση και τον ελλιμενισμό των αεροπλανοφόρων και τη μετατροπή της πόλης μας σε σύγχρονη Τρούμπα ;
Σε τι  άλλο αποσκοπεί, λοιπόν, αυτή η συνεργασία εκτός από την εκδήλωση υποταγής στα υπερατλαντικά αφεντικά και συσκότιση του ρόλου τους με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού;
Σε τι είδους «μόρφωση» και «πολιτισμό» αποσκοπούν αυτές οι συνεργασίες της πρεσβείας  των ΗΠΑ; Να μάθουμε καλύτερα αμερικάνικα για να «εξυπηρετούνται» οι κάθε λογής ράμπο στους διάφορους οίκους ανοχής που πληθαίνουν; Να αποδεχτούμε να συμπεριφέρονται σαν κατακτητές  και να επικροτούμε τις δολοφονικές τους επεμβάσεις; Να μη διαδηλώνουμε και να μην αγωνιζόμαστε όταν κατά δεκάδες σηκώνονται από το Ακρωτήρι των Χανίων τα πολεμικά  αεροπλάνα, τα δικά τους και των άλλων  νατοϊκών, για  να βομβαρδίζουν τη Συρία, όπως τη Λιβύη, και να ξεβράζει η θάλασσα εξαθλιωμένους πρόσφυγες και πτώματα;
Να διδάξουμε ως εκπαιδευτικοί τους μαθητές μας ότι οι ΗΠΑ είναι «φίλη και σύμμαχος» χώρα και ότι η εφτάχρονη δικτατορία έγινε για το καλό μας; Να προσανατολίσουμε τη νέα γενιά στο σίγουρο επάγγελμα του μισθοφόρου του στρατού τους και να αποδεχτούμε να στρατολογούν μέσα από τα σχολεία μας;
Εμείς είμαστε φίλοι και αλληλέγγυοι με τους Αμερικανούς εργάτες, άνεργους  βετεράνους διαδηλωτές που διαδήλωναν πρόσφατα στο Σικάγο ενάντια στη σύνοδο του ΝΑΤΟ και τους  G8, ενάντια στη φτώχεια, την πείνα  και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Είμαστε φίλοι και αλληλέγγυοι με όλους του λαούς της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής που βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν μια ζωή χωρίς ξένους προστάτες και τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Αυτόν τον πολιτισμό θέλουν να μας αλλάξουν. Μαζί με το μαστίγιο κρατούν και το καρότο  προκειμένου  να υποτάξουν και την ψυχή μας. Σ’ αυτή  την προσπάθεια, εκτός των άλλων, βρίσκουν συμμάχους και τους δάφορους πρόθυμους τοπικούς παράγοντες.
Πληθαίνουν τα σύννεφα του πολέμου ξανά στην περιοχή μας. Ο άγριος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία κ.λπ ) τροφοδοτεί την οικονομική κρίση και θέτει ξανά επί τάπητος το ξαναμοίρασμα αγορών και πηγών πλούτου. Η χώρα και η ανατολική Μεσόγειος, πεδία ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών, κινδυνεύουν άμεσα απ’ την εμπλοκή τους σε πολεμικές αναμετρήσεις, υπακούοντας στα κελεύσματα των αφεντικών. Η αστική τάξη προκειμένου να σώσει το τομάρι της δεν θα διστάσει να εκτελέσει οποιαδήποτε εντολή. Ο λαός μας και οι λαοί της γύρω περιοχής κινδυνεύουν άμεσα.
Ο  λαός μας  -και ο χανιώτικος λαός ιδιαίτερα-  με πολλούς τρόπους έχει  εκφράσει την αντίθεσή του και έχει αγωνιστεί ενάντια στην ύπαρξη και τη λειτουργία των αμερικανονατοϊκών βάσεων στον  τόπο μας, στη χρησιμοποίηση των εδαφών μας ως  ορμητήρια θανάτου, στην εξάπλωση της υποκουλτούρας και των ναρκωτικών με τη μετατροπή του νομού μας σε χώρο που “ξεδίνουν” οι κάθε λογής ράμπο.
Οι  αριστερές δυνάμεις, οι αγωνιστές και οι προοδευτικοί άνθρωποι, χωρίς αυταπάτες και αναμονή για το εκλογικό αποτέλεσμα, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα το δυνάμωμα του αντιϊμπεριαλιστικού–αντιβασικού αγώνα. Να αποκαλύψουμε τον επικίνδυνο για το λαό και τη χώρα ρόλο των αμερικανονατοϊκών  και των ντόπιων στηριγμάτων τους.
Να βγούμε ξανά στους δρόμους και να βροντοφωνάξουμε:
                     Οι  λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες !
                   Έξω οι βάσεις και τα πυρηνικά!  Έξω ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ε.Ε
Υ. Γ.:  Ας σκεφτεί η νεολαία και ο λαός μας ποιοι ευθύνονται για τα κύματα των μεταναστών. Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Αφρική έχουν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς και τους πολέμους που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές φονιάδες και έχουν οδηγήσει τους λαούς τους στην προσφυγιά.

Συρία: Σφαγές και μαζικά εγκλήματα

Δυστυχώς τα πράγματα στη Συρία πηγαίνουν σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Η σφαγή εκατό και πλέον αμάχων στο χωριό Χούλα στα τέλη του Μάη, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, και οι δεκάδες νεκροί σε χωριά έξω από τη Χάμα, το περασμένο Σαββατοκύριακο, υπογράμμισαν με τραγικό τρόπο πως σε αυτήν τη σύγκρουση ο μεγάλος χαμένος είναι η πλειονότητα των απλών σύριων πολιτών, οι φτωχοί, οι ανυπεράσπιστοι και οι νέοι, δηλαδή η πλειονότητα του συριακού λαού. Ανεξάρτητα σε ποιο θρησκευτικό δόγμα ανήκουν, ποια πολιτική παράταξη υπερασπίζουν και σε ποια ξένη σημαία από κάτω έχουν βάλει το κεφάλι τους. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιοι ευθύνονται για την εκατόμβη στη Χούλα, αν και ορισμένες ενδείξεις δείχνουν πως αποτελεί προβοκάτσια, από αυτές που έχουν γίνει αρκετές φορές στην αιματηρή σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και ένα χρόνο στη χώρα. Στόχος αυτών των τυφλών εγκληματικών ενεργειών, να γενικευτεί η εσωτερική αναμέτρηση και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να εξαπολυθεί μια δήθεν ανθρωπιστική, δυτική στρατιωτική επέμβαση. 
Το ότι μεγάλο τμήμα της ηγεσίας των αντικαθεστωτικών αποτελεί υποχείριο της Δύσης και γειτονικών περιφερειακών δυνάμεων και καθεστώτων ή το ότι υπάρχουν ομάδες μισθοφόρων που δρουν προβοκατόρικα και τρομοκρατικά δεν αποτελεί λόγο για να αθωωθεί η πολιτική του καθεστώτος της Δαμασκού. Το αντιδραστικό μπααθικό καθεστώς με επικεφαλής τούς Ασαντ όχι μόνο ευθύνεται για την καταστολή των πρώτων ειρηνικών διαδηλώσεων πέρυσι αλλά και έκανε τα πάντα για να οδηγήσει τις εξελίξεις στο σημερινό αδιέξοδο. Εχθρικό απέναντι στις πληβειακές λαϊκές μάζες, τις οδήγησε βορά στους σουνίτες εξτρεμιστές και τις ξένες δυνάμεις που επιδιώκουν να ελέγξουν πλήρως τη Συρία στα σχέδιά τους για την καθυπόταξη των αραβικών λαών.
Από καιρό Αμερικάνοι και Γάλλοι συναγωνίζονται σε απειλές και σχέδια για επέμβαση στη Συρία, και οι τελευταίες σφαγές τούς έδωσαν επιχειρήματα για να αυξήσουν τις πιέσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ και άλλων πολυμερών θεσμών. Μάλιστα ο νέος ένοικος στα Ηλύσια Πεδία, που από ορισμένους παρουσιάστηκε και στην Ελλάδα σαν η ελπίδα των λαών, εκτόξευσε νέες απειλές για στρατιωτικά μέτρα ενάντια στη Δαμασκό, αποδεικνύοντας πως για τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού, όταν είναι αναγκαίο, σοσιαλιστές, γκολικοί, δεξιοί και φασίστες γίνονται μια γροθιά! 

13 Ιουν 2012

«Έσωσαν» τον ελληνικό λαό, σπεύδουν να «σώσουν» και τον ισπανικό


Αθήνα, 12 Ιούνη 2012
Το πακέτο για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών αποτελεί μια θανατηφόρα δόση νέας σκληρής λιτότητας και ξένου ελέγχου για την ισπανική κοινωνία και οικονομία. Πιο απλά, οι όροι για να ανοίξουν οι χρηματοδοτικές γραμμές των 100 δισ. ευρώ, που ετοιμάζονται στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, θα σημάνουν μια νέα αντεργατική και αντιλαϊκή καταιγίδα για τους εξουθενωμένους Ισπανούς εργαζόμενους. Νέες στρατιές ανέργων. Περισσότερη φτώχεια και απόγνωση. Το κουαρτέτο (αντί της τρόικας) του εξωτερικού ελέγχου θα συνθέσει μια πένθιμη μουσική για εκατομμύρια ισπανούς εργαζομένους και νέους που θα γίνουν θυσία στο βωμό της καπιταλιστικής κρίσης, των τραπεζών, των πολυεθνικών, της ΕΕ και της ευρωζώνης.

Το ισπανικό μάθημα, όμως, δεν αφορά αυτούς μόνο. Είναι πολύ διδακτικό και για όλους όσους στην Ελλάδα διαβλέπουν -αφελώς ή συνειδητά ψευδώς- περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης, αλλαγών και φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ. Για όσους μιλούν για μέτωπο κυβερνήσεων του μεσογειακού νότου και για όσους ακόμη πανηγυρίζουν για τη νίκη της (ο Θεός να την κάνει!) αριστεράς του Ολάντ στη Γαλλία. Είναι καλό μάθημα, επίσης, και για όσους ετοιμάζονται να μπουν στη σειρά των μελλοθάνατων βάζοντας το κεφάλι τους στη λαιμητόμο, όπως η κυβέρνηση τής «κυβερνώσας» και «ανοιχτομάτας» αριστεράς στην Κύπρο.
Μπορεί να λυσσομανάνε οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης, μπορεί να τρίζει η ιερή αντιδραστική συμμαχία ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφωνούν σε ένα πράγμα: στη μετωπική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και στη νεολαία, ενάντια στα στοιχειώδη δικαιώματα και τη ζωή τους. Και αυτό δεν ανατρέπεται ούτε με διαπραγματεύσεις ούτε μέσα από τις κάλπες. Θέλει οργανωμένο, αποφασισμένο εργατικό κίνημα και κοινή βούληση για αναμέτρηση μέχρις εσχάτων!

ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ!
ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ!


Στην ΑΣΟΕΕ πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 11/6 η Κεντρική Προεκλογική Συγκέντρωση της Εκλογικής Συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ.

Την εκδήλωση άνοιξε η Ελένη Γκρούη (δημοσιογράφος) η οποία τόνισε ότι "οι απολογητές των μνημονίων που μας οδήγησαν εδώ έχουν το θράσος να «χρησιμοποιούν» τον εφιάλτη που έχουν δημιουργήσει για να ξορκίσουν δήθεν τους «εφιάλτες» που μας απειλούν αν δεν ικανοποιηθούν τα συμφέροντα της ΕΕ, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αντί να απολογηθούν για την διάλυση της υγείας και την καταβαράθρωση των κοινωνικών παροχών, μας τα παρουσιάζουν σαν «σκηνές από ταινία προσεχώς» αν δεν ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις των Λοβέρδων και όλων αυτών που έσκυβαν τη μέση μπροστά στα μνημόνια".

Στη συνέχεια ο Δημήτρης Κοντοφάκας (Ιδιωτικός Υπάλληλος) τόνισε ότι " Το πραγματικό πρόβλημα μπροστά στις νέες αντεργατικές - αντικοινωνικές θύελλες που έρχονται μετά τις εκλογές είναι αν θα χτιστεί βήμα - βήμα ένα ισχυρό λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης ικανό να αποκρούσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και να προασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και να τον ενώσει πάνω στα γενικά και πανεθνικά αιτήματα"
Ο Κώστας Μπεκιάρης (λιθογράφος), επισήμανε ότι "με μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική τρομοκρατική επιχείρηση οι Eυρωπαίοι ιμπεριαλιστές και ο ντόπιοι λακέδες τους, η ΝΔ και το ΠΑΣOΚ, κραδαίνουν στο λαό την απειλή της πείνας, του χάους και της καταστροφής αν συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο της αποδοκιμασίας και καταγγελίας της μνημονιακής πολιτικής που εφάρμοσαν τα δύο τελευταία χρόνια"
Ο Άκης Αδαμόπουλος (Μηχανικός), τόνισε ότι "ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει στην αναδιαπραγμάτευση των όρων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που, τάχα, θα κάνουν για λογαριασμό του τα αστικά κόμματα και οι παράγοντες της υποτέλειας. Όπως, επίσης, δεν μπορεί να προσδοκά σε ανατροπές -πλευρών έστω- της επίθεσης, σε ανακούφιση-βελτίωση των όρων ζωής του, με τον ίδιο στη θέση του ψηφοφόρου και θεατή των υποτιθέμενων αριστερών κυβερνητικών λύσεων. Καμιά λύση, προς όφελος του λαού, δεν μπορεί να προκύψει μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως υπόσχεται δημαγωγικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα πλαίσια αυτά μόνο νέα μνημόνια φτώχειας, ανεργίας, εξαθλίωσης και υποδούλωσης περιμένουν το λαό".
Ο Δημήτρης Μπαμπίλης (εκπαιδευτικός) αφού ανέλυσε τους όρους και το χαρακτήρα αντιμετώπισης των ναζιστών της Χρυσής Αυγής επισήμανε ότι "στην πολιτική μάχη των επικείμενων εκλογών η λαϊκή απόρριψη των κυρίαρχων δυνάμεων πρέπει να κάνει ένα ακόμη βήμα. Να γίνει θέση αντίθεσης συνολικά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ), το κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες τους. Να εκφραστεί καθημερινά στο δρόμο της μαζικής αντίστασης και του αγώνα. Να γίνει συνειδητή επιλογή η κατεύθυνση της αναμέτρησης των λαϊκών μαζών με τους ξένους και ντόπιους δυνάστες τους για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία. Γιατί μέσα από την αναμέτρηση θα κριθεί η βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης και του λαού, μέσα από την αναμέτρηση θα ανατραπεί τελικά η διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και θα ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης".
Την εκδήλωση έκλεισε η Νίκη Πετράκη (συνδικαλίστρια στις Τράπεζες) η οποία αφού τόνισε ότι "οι αριστερές δυνάμεις που στοχεύουν όχι σε αυταπάτες κυβερνητισμού αλλά στη δημιουργία όρων ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων και της απαλλαγής της χώρας από τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής, τους ιμπεριαλιστές, οφείλουν να παρέμβουν ωθώντας σε ακόμη μεγαλύτερη χειραφέτηση και αποστοίχιση τους εργαζόμενους, τον λαό"
κάλεσε τα μέλη και τους φίλους της εκλογικής συνεργασίας, τους αγωνιστές του εργατικού και αριστερού κινήματος "να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος σε αντιπαράθεση με τα ιδεολογικά ρεύματα του ρεβιζιονισμού και οπορτουνισμού κάθε απόχρωσης προβάλλει επιτακτικά". Είναι ο μόνος δρόμος", είπε, "που μπορεί να οδηγήσει σε ελπιδοφόρες εξελίξεις την υπόθεση του λαού"

Όλες οι ομιλίες θα είναι διαθέσιμες από το site της εκλογικής συνεργασίας http://mlekloges2012.blogspot.gr

Η ομιλία του Κ. Μπεκιάρη

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των δυνάμεων του συστήματος προς το λαό επανέρχονται ακόμη πιο έντονα, ακόμη πιο σφοδρά. Το ντόπιο αστικό μπλοκ εξουσίας και οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού προσπαθούν, με νύχια και με δόντια, να πισωγυρίσουν το λαό, να τον ξαναβάλουν στο περιθώριο, να ακυρώσουν το ηχηρό μήνυμα που έδωσε στις 6 του Μάη ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της καταστολής και της υποτέλειας. Ενάντια στα μνημόνια και το αλυσόδεμα του λαού και της χώρας στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ.

Κλονίστηκαν συθέμελα οι αστικές δυνάμεις βλέποντας τα δύο βασικά πολιτικά στηρίγματά τους, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να καταγράφουν τεράστιες εκλογικές απώλειες και, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, να καταβαραθρώνεται. Καταποντίστηκε το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, που τόσο πρόθυμα συνέβαλε στη αντιδραστική συγκυβέρνηση και στην προώθηση αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Η μαζική λαϊκή οργή, οι μεγαλειώδεις, παρατεταμένοι και αποφασιστικοί αγώνες του προηγούμενου δίχρονου ενάντια στην επέλαση της βαρβαρότητας και η αποστοίχιση από τις δυνάμεις του δικομματισμού αποτυπώθηκαν με πολύ ξεκάθαρο τρόπο στις κάλπες, βυθίζοντας το αστικό πολιτικό σύστημα σε μια μακριά περίοδο αστάθειας.

Ωστόσο, το σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει πίσω. Δεν πρόκειται να υποχωρήσει από αυτό που έχει πετύχει μέχρι τώρα σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης. Γνωρίζει πολύ καλά τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης και αυτόν θέλει να παγιώσει ή -ακόμη καλύτερα- να τον στρέψει ακόμη περισσότερο προς το μέρος του. Γνωρίζει ότι ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά η εργατική τάξη βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Όμως, γνωρίζει επίσης ότι τα δικά του γοργά βήματα, η ανελέητη αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει, θα συνοδευτούν και από αντίστοιχα βήματα αντίστασης και οργάνωσης της πάλης από την πλευρά του λαού και των εργαζομένων. Γι’ αυτό και προετοιμάζεται.
Στόχος του, να διατηρήσει τον έλεγχο, να παραμείνει το «παιχνίδι» σε πλαίσια που μπορεί να διαχειριστεί. Και κυρίως, να συνεχιστεί η πολιτική της αφαίμαξης του λαού, της ισοπέδωσης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, της βίαιης μεταφοράς πλούτου από την εργατική τάξη προς το κεφάλαιο, της καταλήστευσης της χώρας.
Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να βρεθούν οι μάζες στο περιθώριο. Να παρθεί η πρωτοβουλία από τα χέρια τους. Να επανέλθει -έστω και προσωρινά- η κανονικότητα.
Μέσα στις λίγες εβδομάδες από τις 6 Μάη, οι δυνάμεις του συστήματος έχουν κάνει σοβαρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Και δεν εννοούμε φυσικά την -όπως όπως- συγκόλληση των δυνάμεων του δεξιού μπλοκ. Εννοούμε -κυρίως- το ότι συνολικά η πολιτική ατζέντα στο διάστημα αυτό έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά.
Αποτελεί επιτυχία του συστήματος το ότι έφτασε να προβάλλει ως αδιαμφισβήτητη η αναγκαιότητα της παραμονής στην ΕΕ. Είναι επιτυχία του το ότι έχει νομιμοποιηθεί η έννοια της «επανα-διαπραγμάτευσης» (με τις όποιες παραλλαγές της), συντηρώντας τις αυταπάτες περί δήθεν ισοτιμίας των μελών της ΕΕ. Είναι επιτυχία του το ότι η παραμονή στην ευρωζώνη θεωρείται ως σανίδα σωτηρίας και το ευρώ ως εργαλείο ανάπτυξης και όχι ως εργαλείο επιβολής και λεηλασίας. Και -κυρίως- αποτελεί επιτυχία του συστήματος το ότι, εδώ και τέσσερεις μήνες, οι αγώνες έχουν κοπάσει, δίνοντας τη θέση τους στις εκλογικές αυταπάτες που τόσο πρόθυμα καλλιέργησαν και καλλιεργούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Αυτές τις επιτυχίες, μαζί με τα κάθε λογής πρόθυμα αναχώματα, δεξιά και αριστερά, που ανέδειξαν οι εκλογές της 6ης Μάη (ακόμη και τη φασιστοσυμμορία της Χρυσής Αυγής), το σύστημα όχι μόνο έχει σκοπό να τις αξιοποιήσει (και ήδη το κάνει), αλλά θα επιχειρήσει να τις πάει ακόμη παραπέρα. Να διαμορφώσει πολιτικές κυβερνητικές λύσεις που θα μπορούν να σταθούν και να προωθήσουν τους βασικούς του στόχους. Στόχοι που παραμένουν σταθεροί και αμετακίνητοι, όπως εξάλλου φροντίζουν να υπογραμμίζουν οι καθημερινές δηλώσεις, απειλές, πιέσεις και εκβιασμοί, απ’ όλα τα κέντρα του.
Σε αυτήν την προσπάθεια διαμόρφωσης κυβερνητικών λύσεων, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού εμφανίζονται διατεθειμένες (κατ’ αρχάς σε επίπεδο δηλώσεων) να χαλαρώσουν στοιχειωδώς το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν επιβάλει στην κεφαλαιοκρατική αστική τάξης της χώρας μας, ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει το ρόλο της.
Μάλιστα, στην ίδια λογική αφήνουν να «αιωρείται» η εντύπωση ότι είναι πιθανή και μια κάποια λείανση των άγριων και βάρβαρων μορφών της επίθεσης. Εντύπωση που αναπαράγεται μέσα από και από μια σειρά υποσχέσεις που έχουν ξαναρχίσει να δίνουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Ας μην γελιόμαστε! Στόχος τους είναι η -έστω και προσωρινή- εκτόνωση της οργής των λαϊκών μαζών και ο έλεγχος των αντιδράσεών τους.
Η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ καλεί το λαό να βάλει φρένο σε αυτήν την επιχείρηση αναστύλωσης του αστικού πολιτικού μπλοκ. Να απαντήσει στο πραγματικό δίλημμα που ήταν και παραμένει:«με το λαό στους δρόμους για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ή με την υποταγή»;
Σε αυτό το δίλημμα δεν χωρούν εύκολες λύσεις ή απαντήσεις «ταχείας υλοποίησης». Και δεν χωρούν καθυστερήσεις. Είτε αυτές γίνονται στο όνομα της αυταπάτης για μια «άλλη Ευρώπη», όπως το θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο όνομα της αναμονής για τη «λαϊκή εξουσία», όπως το θέτει το ΚΚΕ. Κάθε λεπτό απουσίας του λαού από τους δρόμους είναι χρόνος πολύτιμος για τις δυνάμεις της αντίδρασης.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Στο επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά και πολλοί. Και κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο από το πόσο συμβάλλει ο καθένας στην προετοιμασία του λαού και της εργατικής τάξης γι’ αυτό με το οποίο θα βρεθούν αντιμέτωποι. Αυτό δεν αφορά μόνο το τι θα βγάλει η κάλπη στις 17 του Ιούνη. Αφορά, κυρίως, τα όσα πυροδοτούν καθημερινά οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Ανταγωνισμοί που τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από την κρίση. Ανταγωνισμοί που αναζητούν τη λύση τους σε όλο και πιο επικίνδυνα για τους λαούς επίπεδα, που φτάνουν έως και σε θερμές αναμετρήσεις.
Ο συναγωνισμός Αμερικάνων και Γάλλων σε απειλές και σχέδια επέμβασης στη Συρία, η συνεχής επαναφορά του ζητήματος του Ιράν, η συνολικότερη αναστάτωση που πυροδοτείται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με αφορμή τις ΑΟΖ, η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας για την αντιπυραυλική Ασπίδα και η διεκδίκηση ενός πιο αναβαθμισμένου ρόλου από την Κίνα, δεν αποτελούν απλά «περιφερειακά» ζητήματα, αλλά κορυφαία ζητήματα που μπορούν ανά πάσα στιγμή να τροφοδοτήσουν επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς.
Όποιος αγνοεί αυτόν τον παράγοντα, όποιος αρνείται να δει την ευρύτερη κίνηση και δράση του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και παγκόσμια, αλλά και όποιος αγνοεί ή παραβλέπει τα μύρια όσα νήματα εξάρτησης της ντόπιας άρχουσας τάξης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, τον υποτελή αλλά και τυχοδιωκτικό της ρόλο, προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στο κίνημα.
Όποιος ισχυρίζεται ότι για την κατάσταση φταίει η κακιά Μέρκελ, όποιος αποκρύβει την έκταση της μάχης που έτσι και αλλιώς θα δοθεί, όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη πορεία μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όποιος υποστηρίζει ότι η ανακούφιση του λαού θα έρθει από την «κατάλληλη» και «επιστημονικά τεκμηριωμένη διαπραγμάτευση» με τους δυνάστες του λαού ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ δεν μπορεί και δεν θέλει να συμβάλει στη συγκρότηση του λαού.


Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
«Δίκιο έχετε» μας λένε πολλοί... «Καλά τα λέτε, αλλά τα δύο χρόνια αγώνων δεν έφεραν τη νίκη. Μήπως να δοκιμάσουμε και τον εκλογικό δρόμο, μιας και η δική σας γραμμή είναι ακόμα αδύναμη στο κίνημα;»
Είναι αλήθεια πως με τους δεδομένους συσχετισμούς τα σπουδαία βήματα που έχει κάνει ο λαός μας ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια δεν αρκούν. Όμως οι μεγάλες ελλείψεις, τα κενά, οι αντιφάσεις και μια σειρά άλλα προβλήματα του μαζικού κινήματος εκδηλώνονται τώρα γιατί τώρα ακριβώς διαμορφώνονται και οι όροι απάντησής τους.
Ας ξεκαθαρίσουμε δύο σημεία: Το ένα είναι ότι ο κόσμος θα κάνει αυτό που είναι ώριμος να κάνει. Το δεύτερο είναι ότι εμείς -σε αντίθεση με άλλους- δεν θεωρούμε σωτήριο ή καταστροφικό το ένα ή το άλλο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η «ειρηνική επανάσταση» του ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, δεν θυμίζει τις μοναδικές «ειρηνικές επαναστάσεις» που έγιναν στον πλανήτη. Και εννοούμε τα πορτοκαλί πραξικοπήματα της Δύσης στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ίσως θυμίζει λιγάκι την «επανάσταση» που ευαγγελίζεται η Παπαρήγα, στην οποία «δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», και η οποία -σε αντίθεση με τη θερμή υποδοχή των δηλώσεων Τσίπρα- λοιδορήθηκε αρκετά (και δικαίως).
Και, απαντώντας στο ερώτημα, θα ξαναθυμίσουμε τη δεξιά μετατόπιση της συζήτησης που ακολούθησε το καλό εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη:
Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμά του επιβεβαιώνει την ταχύτατη μετάλλαξή του σε κόμμα «υπευθυνότητας» (που λέει κι ο Κουβέλης). Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιστωθεί την επιτυχία της εκλογικής αποστοίχισης λαϊκών μαζών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα έχει χρεωθεί με τρεις αρνητικές εξελίξεις μέσα στον τελευταίο μήνα:
1) Την παροχή αριστερής βούλας στο συστημικό εκβιασμό «ΕΕ ή χάος»,
2) Τη μετακύλιση του στόχου από την ακύρωση των μνημονίων στην -«μετά από συνεννόηση με την ΕΕ»- προετοιμασία για ένα «Μνημόνιο Νο3» με «αριστερές» πινελιές και
3) Την αρπαγή της πρωτοβουλίας από τους δρόμους και τον αγωνιζόμενο λαό και τη μεταφορά της στην «υψηλή πολιτική» των επιτελείων και στην κυβερνησιολογία.
Με άλλα λόγια, με την οποιαδήποτε κυβέρνηση, αν υπάρξει ανακούφιση θα υπάρξει γιατί εδώ και δύο χρόνια ο λαός είναι στους δρόμους και θα ξαναβρεθεί σε αυτούς. Αν η όποια ανακούφιση αφεθεί στη συνεργασία της δεξιάς του προσφάτως «αντιμνημονιακού» Σαμαρά με τη στήριξη του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ ή στη λεγόμενη «αριστερή διακυβέρνηση» που μεταλλάσσεται με ταχύτητα του φωτός για να πείσει ότι είναι ακίνδυνη, η όποια τέτοια ανακούφιση υπάρξει, θα είναι δραματικά προσωρινή και θα αποτελέσει απλώς το μηχανισμό για να κλιμακώσει το σύστημα την επίθεσή του στους επόμενους μήνες – αφού έχει θέσει το λαό στο περιθώριο!
Και κάτι ακόμα. Η μη ύπαρξη νίκης κατά την αγωνιστική αυτή διετία σχετίζεται ακριβώς και με την κυρίαρχη στην αριστερά αντίληψη ότι ο λογαριασμός με τον αντίπαλο θα έκλεινε στις κάλπες και όχι στους δρόμους. Μετά τις 12 Φλεβάρη, η αγωνιστική λαϊκή ανάταση εκτονώθηκε στο κλείσιμο του ματιού της επίσημης Αριστεράς μπροστά στις κάλπες που ετοιμάζονταν

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Γνωρίζουμε ότι ο ρόλος των κομμουνιστών δεν είναι να «τα λένε καλά». Ούτε και να κοκορεύονται ότι επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις. Ούτε -ακόμα περισσότερο- να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο προς το λαό που δεν ψηφίζει «όπως πρέπει».
Σε αυτή τη μάχη, η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ παρεμβαίνει και ζητάει και την εκλογική στήριξη του λαού, για να ακουστεί η φωνή του αγώνα και της λαϊκής συγκρότησης. Αυτή την κατεύθυνση ζητάμε να στηρίξει ο λαός.
Με το βλέμμα και στις 18 Ιούνη καλούμε το λαό, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, να πυκνώσουμε τις γραμμές της αντίστασης, να συσπειρωθούμε σε σωματεία, επιτροπές αγώνα, σε αντιιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες.
Για να δυναμώσει και να γίνει πιο αποτελεσματική η αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση.
Για να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης από ΕΕ-ΗΠΑ-ΔΝΤ.
Για να απαντήσουμε στο φασισμό, γέννημα και στήριγμα του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού.
Για να ανοίξει ο δρόμος στην πραγματική ανακούφιση του λαού.
Για να δυναμώσει η μόνη κατεύθυνση που έχει ιστορικά αποτελέσματα: η κατεύθυνση του επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος, που αντλεί τη δύναμή του από τις ανεκτίμητες λαϊκές δυνάμεις και όχι από τα μάταια σχέδια για συνεννόηση με τους καταπιεστές.

Η ομιλία του Δ. Κοντοφάκα

Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέες, αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος

Ο ελληνικός λαός σε λίγες μέρες οδηγείται για δεύτερη φορά στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών.
Μέσα από έναν καταιγισμό εκβιαστικών διλλημάτων και εκφοβισμών, που έχουν εξαπολύσει τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα της τρόικας και τα υποτελή κόμματα της ντόπιας
μεγαλοαστικής τάξης, που πέρασαν στο λαό μας το βάρβαρο ζυγό των μνημονίων,
επιχειρείται η χειραγώγηση και η υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη ήταν ένα χωρίς προηγούμενο εκλογικό κτύπημα
για τα κυρίαρχα αστικά κόμματα. Κατέγραψε την ισχυρή αποδοκιμασία του λαού μας στην
πολιτική των μνημονίων και της ξένης υποδούλωσης, στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ
που έχει χαντακώσει τη ζωή του και έχει οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Το αποτέλεσμα της 6ης Μάη υπήρξε κατευθείαν προέκταση αλλά και καρπός των λαϊκών
μαζικών αγώνων, των μεγάλων απεργιών και των παλλαϊκών συλλαλητηρίων που ξέσπασαν
τα δύο τελευταία χρόνια και έδωσαν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά
στρώματα να εκδηλώσουν αγωνιστικά την αντίθεσή τους στην πολιτική των μνημονίων και
να συνειδητοποιήσουν καλύτερα ποια είναι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των άλλων
αστικών κομμάτων, ποια είναι η πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ. Οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες
έδωσαν την πιο αυθεντική αποτύπωση της λαϊκής βούλησης απέναντι στα μνημόνια, στην
ΕΕ και στην τρόικα και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του εκλογικού
αποτελέσματος της 6ης Μάη.
Αυτό το μεγάλο ρεύμα λαϊκής αντίστασης οδήγησε σε αποτυχία το σχέδιο των κομμάτων της
ντόπιας ολιγαρχίας και της ΕΕ να αποσπάσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα τους έδινε
το πρόσχημα και το άλλοθι να εμφανίσουν «νομιμοποιημένη με τη λαϊκή ψήφο» την
πολιτική των μνημονίων, για να τη συνεχίσουν με πιο άγριους ρυθμούς. Αυτό το λαϊκό
ρεύμα αντίστασης θέλουν να ανακόψουν και να αποτρέψουν να εκφραστεί ξανά στις 17
Ιούνη.
Για να παγιδεύσουν τη λαϊκή ψήφο χρησιμοποιούν, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, τη
γλώσσα των στυγνών εκβιασμών και τη γλώσσα της εξαπάτησης:
Συντονισμένα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ΕΕ, Ομπάμα και ΔΝΤ, βομβαρδίζουν το εκλογικό σώμα με
τα διλήμματα «ΕΕ ή χάος», «ευρώ ή δραχμή», σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν και
να καθυποτάξουν το λαό, να τον εξαναγκάσουν να ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Πίσω από αυτά τα τρομοκρατικά διλήμματα και την απειλή ότι έξοδος της Ελλάδας από την
ΕΕ και την ευρωζώνη σημαίνει «καταστροφή», επιδιώκεται να συσκοτισθεί η
πραγματικότητα που ζει ο ελληνικός λαός. Επιδιώκεται να καλυφθεί το γεγονός ότι ακριβώς η είσοδος και η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και την ευρωζώνη είναι βασικός
παράγοντας για την οικονομική καταστροφή που βιώνει, σήμερα, ο ελληνικός λαός, για το
ότι «η Ελλάδα δεν παράγει και αναγκάζεται να εισάγει και να δανείζεται», όπως
ομολογείται από πολλούς σήμερα.
Η ένταξη της εξαρτημένης ελληνικής οικονομίας στην ΕΕ επιτάχυνε, με ραγδαίους ρυθμούς, την αποδιάρθρωση της ελληνικής βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής και εκτίναξε τον εξωτερικό δανεισμό της. Η απλή σύγκριση των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με τα σημερινά δείχνει με αποκαλυπτικό τρόπο πως μέσα στα 30 χρόνια παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ, η εγχώρια βιομηχανική παραγωγή της συρρικνώθηκε δραματικά σαν ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ, το πλεονασματικό εξωτερικό αγροτικό ισοζύγιο έγινε ελλειμματικό και ξεκληριστήκαν εκατοντάδες χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά. Πως, σαν συνέπεια όλων αυτών, το ποσοστό της ανεργίας δεκαπλασιάσθηκε, το εμπορικό έλλειμμα εκτινάχθηκε και το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας εκτινάχθηκε εκατό πενήντα φορές πάνω.
Η ΕΕ, όχι μόνο δεν έφερε ευημερία και ανάπτυξη στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν οδήγησε σε μια ισχυρή Ελλάδα, όπως χρόνια τώρα εξαπατούσαν τον ελληνικό λαό η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
αλλά αντίθετα την οδήγησε στην καταστροφή. Και με το ξέσπασμα της παγκόσμιας
καπιταλιστικής κρίσης βύθισε τον ελληνικό λαό σε μεγάλη φτώχεια, εξαθλίωση και ανεργία.
Αυτό που, εδώ και δεκαετίες, το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα είχε πει, πως η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ και την ΕΕ σημαίνει ρίξιμό της στον λάκκο των λεόντων, αυτό ζει, σήμερα, με το σκληρότερο τρόπο ο ελληνικός λαός.
Ο λαός βιώνει χειροπιαστά την οικονομική καταστροφή από την ΕΕ και δε θα τυφλωθεί από
το εκβιαστικό δίλλημα «ΕΕ ή καταστροφή» που αναποδογυρίζει την πραγματικότητα. Οι
ζωτικές ανάγκες και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού τον καλούν, σήμερα, περισσότερο
από ποτέ, να στραφεί πιο αποφασιστικά στον αγώνα και στην οικοδόμηση των προϋποθέσεων για την έξοδο της Ελλάδας από αυτή τη λυκοσυμμαχία.
Αντίθετα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θέλουν την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ γιατί η οικονομική
ολιγαρχία, που εκπροσωπούν, στηρίζει τα συμφέροντά της και την εκμεταλλευτική και
καταπιεστική κυριαρχία της πάνω στο λαό στην ΕΕ και την πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν αρκούνται μόνο στο να εκβιάζουν το εκλογικό σώμα.
Προσπαθούν και να το εξαπατήσουν. Μπροστά στην πλατιά εκλογική κατακραυγή που
εισέπραξαν στις 6 Μάη για την αντιλαϊκή πολιτική τους, αυτοί που ψήφισαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια και τσάκισαν το λαό, άρχισαν να ψελλίζουν, ο Σαμαράς πως θα
«επαναδιαπραγματευθεί επιμέρους όρους του μνημονίου» και ο Βενιζέλος πως θα ζητήσει
«αναθεώρηση δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης». Αυτοί που έχουν δεσμευτεί, με την
υπογραφή τους, και έχουν δώσει όλες τις διαβεβαιώσεις που τους ζήτησε η τρόικα για να
συνεχισθεί για χρόνια η μνημονιακή πολιτική, με απύθμενο θράσος και υποκρισία,
προσπαθούν να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό.
Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως, αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σχηματίσουν
κυβέρνηση, η πολιτική των μνημονίων θα συνεχισθεί με τον πιο αμείλικτο τρόπο. Το
πετσόκομμα των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων, η εργασιακή ζούγκλα με τη
σύνθλιψη των εργατικών δικαιωμάτων, οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημόσιων
υπαλλήλων και η εκτόξευση της ανεργίας, τα ασήκωτα φορολογικά χαράτσια, η διάλυση της
δημόσιας παιδείας, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, η οικονομική καταστροφή των
αυτοαπασχολουμένων, των αγροτικών νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων θα πάρουν
πιο εφιαλτικές διαστάσεις και η κατασταλτική πολιτική θα κλιμακωθεί.
Το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα, με την ασφυκτική πίεση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και του ΔΝΤ, θέλει
να πετύχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα το διευκολύνει να δώσει συνέχεια στην
πολιτική των μνημονίων. Γι αυτό το σκοπό, μπροστά τις εκλογές τις 17ης Ιούνη, προώθησε μια επανασυσπείρωση των κομματιών της Δεξιάς. Ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ και
νεοφιλελεύθεροι της Μπακογιάννη συγκεντρώθηκαν ξανά στη ΝΔ για να ανασυγκολλήσουν,
με την ταμπέλα του «ευρωπαϊκού μετώπου», το μαύρο μέτωπο της Δεξιάς, που με σημαία
τον αντικομμουνισμό, την ΕΕ, το μνημόνιο και με προτάσεις για τα πιο αντιδραστικά μέτρα, από τη δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών» άγριας υπερεκμετάλλευσης των
εργαζομένων και το φορολογικό χαράτσωμα των λαϊκών εισοδημάτων ως τα
αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία.
Πλάι στο μαύρο μέτωπο της Δεξιάς και πάνω στο έδαφος της αντιδραστικής πολιτικής των
μνημονίων και της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ανακόψουν με την τρομοκρατία
και τον εκφοβισμό την πάλη του λαού, έχουν βρει ελευθερία δράσης οι φασιστικές
συμμορίες και δυνάμωσε ο νεοναζισμός της Χρυσής Αυγής.
Πιο δίπλα, κομμάτια που αποκολλήθηκαν από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, όπως το
κόμμα του Καμμένου, αν και φόρεσαν αντιμνημονιακό και εθνικοπατριωτικό μανδύα σε μια
πολιτική αντιλαϊκών και εθνικιστικών θέσεων, δεν είναι παρά παρακλάδια της κυρίαρχης
αστικής πολιτικής.
Οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις θέλουν, στις 17 Ιούνη, να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού
για να παρουσιάσουν την κλιμάκωση της πολιτικής των μνημονίων και της ξένης
υποδούλωσης σαν δήθεν «λαϊκή εντολή». Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να επιτρέψει να γίνει αυτό. Η απάντησή του θα πρέπει να είναι ψήφος που να καταδικάζει αποφασιστικά το μαύρο μέτωπο της Δεξιάς. Ψήφος που να μαυρίζει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα που του έχουν μαυρίσει τη ζωή. Θα πρέπει να είναι ψήφος που θα απομονώσει το φασισμό και το νεοναζισμό που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Ψήφος που δε θα εγκλωβισθεί στα κόμματα –
παρακλάδια της κυρίαρχης αστικής πολιτικής.
Η ψήφος ,στις 17 Ιούνη, για να εκφράσει τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, πρέπει να είναι μια ψήφος ενάντια στην πολιτική των μνημονίων και της ξένης υποδούλωσης.
Μπορεί μια τέτοια ψήφος να είναι ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται «κυβέρνηση της
Αριστεράς» και ότι «θα κάνει παρελθόν το μνημόνιο»;
Δεν μπορεί να είναι. Και δεν μπορεί γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται σε μια απάτη:
Δηλώνει ότι θα καταγγείλει το μνημόνιο και, ταυτόχρονα, διαβεβαιώνει ότι η πολιτική του θα ασκηθεί μέσα στα πλαίσια της ΕΕ. Αλλά αν η ΕΕ είναι αυτή που -σε συνεταιρισμό με το ΔΝΤ- επέβαλε τα μνημόνια και τις υποδουλωτικές δανειακές συμβάσεις, αν τα μνημόνια είναι η σημερινή σκληρή αντιλαϊκή μορφή που πήρε η πολιτική της ΕΕ, δεν είναι παράδοξος και εντελώς αντιφατικός ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ακυρώσει την πολιτική των μνημονίων μέσα στα πλαίσια της ΕΕ;
Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βρει «κοινή ευρωπαϊκή λύση» που θα προκύψει από μια «νέα
συμφωνία με τους θεσμούς της ΕΕ». Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι θα βρει αντιμνημονιακή
λύση σε συμφωνία με τα όργανα και τις κυβερνήσεις της ΕΕ; Ότι θα βρεί αντιμνημονιακή
λύση που θα έχει την έγκριση της γερμανικής κυβέρνησης; Ότι η Μέρκελ, ο Ολάντ και η
Λαγκάρντ δεν θα απαιτήσουν την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής και ότι θα δεχτούν
και θα συμφωνήσουν σε κάτι διαφορετικό; Δεν αποτελούν όλα αυτά χοντροκομμένες απάτες
και αυταπάτες;
Επιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι τέτοια λύση είναι δυνατόν να υπάρξει γιατί, τάχα τώρα, «πνέει άλλος άνεμος» στην Ευρώπη, ειδικά μετά την εκλογή του σοσιαλδημοκράτη Ολαντ στη Γαλλία.
Αλλά πού βρέθηκε αυτός ο ευρωπαϊκός άνεμος, ο δήθεν αντιμνημονιακός που υπονοεί
ΣΥΡΙΖΑ, όταν η γερμανική πολιτική των μνημονίων στην ΕΕ, όχι μόνο δεν δείχνει να
χαλαρώνει, αλλά τώρα επιβάλλεται και στην Ισπανία και στην Κύπρο;
Στην πραγματικότητα, η αντιμνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αν ξύσει κανείς την
επιφάνεια της ηχηρής συνθηματολογίας του, είναι κούφια. Είναι πολιτική της
επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης που προτείνει «μορατόριουμ του χρέους»,
μια παράταση, δηλαδή, αποπληρωμής του χρέους. Κάτι που λίγο απέχει από την
«επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου» που ζητούν και τα αστικά κόμματα.
Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια πολιτική επιδιορθώσεων του μνημονίου σε επιμέρους σημεία και όχι ανατροπή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται κυβερνητικό πρόγραμμα που θα φέρει οικονομική ανακούφιση με
ακύρωση του μνημονίου. Ένα πρόγραμμα, όμως, που προϋποθέτει τη συμφωνία με την ΕΕ
είναι καταδικασμένο να καταλήξει σε μια αναπαραγωγή της μνημονιακής πολιτικής με άλλο
όνομα. Το «Εθνικό σχέδιο ανόρθωσης», που προβάλει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι το νέο
ρετουσαρισμένο μνημόνιο που θα διαπραγματευτεί στα πλαίσια της ΕΕ, ευελπιστώντας να
του παραχωρήσουν κάποια ψίχουλα οι ευρωπαίοι εταίροι. Το αντίτιμο θα είναι να αναλάβει ρόλο κατευνασμού της λαϊκής αγανάχτησης, να ανακόψει και να εκτονώσει τους μαζικούς λαϊκούς αγώνες.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική που από την πόρτα φωνάζει ότι διώχνει το
μνημόνιο αλλά στη συνέχεια το βάζει από το παράθυρο. Είναι μια πολιτική που εγγυάται τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ και την ΕΕ και, μάλιστα, διατυμπανίζει ότι η δική του πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης τη διασφαλίζει
αποτελεσματικότερα από ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ! Μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική με
«ρεαλιστικό» και «εφαρμόσιμο» κυβερνητικό πρόγραμμα, όπως υπογραμμίζει ο
Αλ.Τσίπρας, για το λόγο ότι δεν αμφισβητεί την ευρωπαϊκή στρατηγική της ντόπιας
μεγαλοαστικής τάξης ούτε τις βασικές συντεταγμένες του αστικού πολιτικού συστήματος
και του συστήματος ξένης εξάρτησης της χώρας.
Η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ καλεί τον κόσμο της Αριστεράς,
το δημοκρατικό κόσμο, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να εκφράσουν την
αποφασιστική καταδίκη τους στην πολιτική των μνημονίων και της ξενοδουλείας του
ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όχι με ψήφο σε μια απατηλή, ψευτοαριστερή πολιτική που οδηγεί στο
συμβιβασμό με τα μνημόνια και στην αποδοχή της ΕΕ.
Τους καλεί να την εκφράσουν με στήριξη στην πολιτική που ανοίγει το δρόμο της
αντίστασης και του αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων μνημονίων και των δεσμών της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης .
Με στήριξη στην πολιτική που εκφράζει και παλεύει η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ.

Η ομιλία του Άκη Αδαμόπουλου

Εργάτες, εργαζόμενοι, αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος

Το κορυφαίο πρόβλημα που απασχολεί το λαό μας, με μεγαλύτερη οξύτητα τα δύο τελευταία χρόνια, είναι χωρίς αμφιβολία το πώς θα μπορέσει να αποκρούσει και να απαλλαγεί από την αντιλαϊκή λαίλαπα των μνημονίων.
Πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να αποτινάξει αυτό το ταπεινωτικό και καταπιεστικό καθεστώς νεοαποικιακού ελέγχου της χώρας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, στο οποίο έχει οδηγήσει η πολιτική υποτέλειας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των κομμάτων της.

Λίγο πριν τις εκλογές της 17ης Ιούνη αυτό το πρόβλημα διατυπώνεται και σαν ερώτημα, αν με την ψήφο, μέσα από τις κάλπες, θα μπορέσει να δοθεί λύση. Η απάντηση, ιδιαίτερα μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη, έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη σημασία για δυο λόγους:
Πρώτο, γιατί οι σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ, που καλούν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έχουν ενισχύσει τις αυταπάτες ότι το «ταξίδι προς την Ιθάκη» της ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων και της ξένης υποδούλωσης είναι ζήτημα ενός εκλογικού ποσοστού που θα επιτρέψει τη δημιουργία μιας κυβέρνησης με επίκεντρο το ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερο, γιατί και το ΚΚΕ, όταν ήταν σε εξέλιξη οι μεγάλοι αντιμνημονιακοί αγώνες αλλά και αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, πρόβαλε το αίτημα «εκλογές τώρα» σαν τη διέξοδο για να «αποδυναμωθεί» η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ έχει διακηρύξει με σαφήνεια πως η λύση για τα λαϊκά προβλήματα και ιδιαίτερα για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων και της ξενοδουλείας δεν πρέπει να αναμένεται πως θα προκύψει από τις κάλπες…
Όσο και αν ένα εκλογικό αποτέλεσμα, σαν αυτό της 6ης Μάη, που κατέγραψε την πλατιά λαϊκή αντίθεση στην πολιτική των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, έχει επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις...
Όσο και αν η συγκέντρωση λαϊκής υποστήριξης και μέσα από τις εκλογές σε μια αριστερή κατεύθυνση που ενισχύει τον αγώνα του λαού να διεκδικήσει τα αιτήματα του και να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική έχει την σημασία του:
Το ζήτημα που θα κρίνει αν θα μπει φραγμός στην πολιτική της ολιγαρχίας και των κομμάτων της που καταδικάζει το λαό στη φτώχεια και την ανεργία και χαλκεύει δεσμά υποτέλειας, είναι το αν θα υπάρξει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης, μετά τις εκλογές, ικανό να αποκρούσει τα αντιλαϊκά μέτρα που θα πάρει όποια κυβέρνηση και αν βρίσκεται στην εξουσία.
Αυτό απέδειξε και η εμπειρία των λαϊκών αγώνων τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Όποια δυσκολία, όποια καθυστέρηση κι αν αντιμετώπισε το πέρασμα των αντεργατικών μνημονιακών μέτρων, αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν άντεξε ούτε δύο χρόνια και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ούτε ένα εξάμηνο, αν προκηρύχθηκαν πολύ πρόωρα βουλευτικές εκλογές, αυτό οφείλεται όχι στις ψηφοφορίες στην Βουλή και στα όσα διαμείφθηκαν στις κοινοβουλευτικές αίθουσες αλλά στους μαζικούς εξωκοινοβουλευτικούς αγώνες και τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια και τις κινητοποιήσεις του λαού.
Το γεγονός ότι οι σημαντικοί αγώνες που έδωσε ο ελληνικός λαός αυτά τα δύο χρόνια δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, τελικά, την ψήφιση των μνημονιακών νόμων ανέδειξε ακόμα την ανάγκη της ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος ώστε να πετύχει την αγωνιστική ενότητα όλων των δυνάμεων του, την καλύτερη οργάνωση του για να κερδίσει νίκες, να ανατρέψει αντιλαϊκά μέτρα, να πετύχει ξανά κατακτήσεις.
Πάνω απ’ όλα ανέδειξε την ανάγκη να υπάρξει μια ανεξάρτητη απέναντι στην κυρίαρχη τάξη ισχυρή και αξιόπιστη κομμουνιστική Αριστερά που με σταθερότητα και ασυμβίβαστα να υπηρετεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Αυτή η κομμουνιστική Αριστερά δεν μπορεί να είναι μια κατ’ όνομα Αριστερά που προσαρμόζεται στις πιέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος, μια ψεύτικη Αριστερά της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος.

• Δεν μπορεί να εκφραστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί δημαγωγικά να εμφανισθεί, σήμερα, σαν δήθεν ενωτικός εκπρόσωπος της Αριστεράς, ενώ η πολιτική του είναι πολιτική αποστροφής της ιστορίας του αριστερού κινήματος, της δυσφήμησης της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, της αποκαθήλωσης των κομμουνιστικών συμβόλων, ταυτισμένη με τον Γκορμπατσωφισμό, με την πολιτική που υπόσκαψε το κομμουνιστικό κίνημα.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που διαχρονικά κινείται σαν δορυφόρος και υποστήριγμα της πολιτικής των αστικών κομμάτων άλλοτε συμμετέχοντας στις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 1989-90 και άλλοτε υποστηρίζοντας την κεντροαριστερή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
• Δεν έχει ακόμα περισσότερο καμιά σχέση με το άλλοτε κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, την ΔΗΜΑΡ που ξεδιάντροπα έχει δηλώσει ότι αποδέχεται «τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους εταίρους», δηλαδή, την πολιτική των μνημονίων και την δανειακή σύμβαση και διακαώς θέλει να γίνει «κυβερνώσα Αριστερά», απροκάλυπτο, δηλαδή, δεκανίκι μιας κυβέρνησης των αστικών κομμάτων.
• Η κομμουνιστική Αριστερά που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορεί να βρει έκφραση ούτε στην πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ που, παρά τις κόκκινες σημαίες και τα κομμουνιστικά σύμβολα που ανεμίζει, ακόμα εξακολουθεί να σιωπά για τις ευθύνες και τις συνέπειες της πολιτικής εκείνης που την οδήγησαν μέχρι και στη συνεργασία με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 1989-90.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την απίστευτη και όμως αληθινή πολιτική του ΚΚΕ που διακηρύσσει από τον Ριζοσπάστη ότι «το ΚΚΕ καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά»!
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την πολιτική του ΚΚΕ που ακόμα και τώρα, όπου εξόφθαλμα η πολιτική της υποτέλειας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης έχει βάλει κάτω από τον ζυγό της τρόικας την χώρα, αρνείται την ξένη εξάρτηση της Ελλάδας και στέκεται αντίπαλος στο μεγάλο λαϊκό αίτημα για εθνική ανεξαρτησία.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του ΚΚΕ που μέχρι χθες έλεγε ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι κάλπικος, γιατί τάχα τα αντεργατικά μέτρα ξεκίνησαν πριν τα μνημόνια, και όταν είδε τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μάη ξαφνικά άρχισε να μιλά για κατάργηση του μνημονίου.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την πολιτική του ΚΚΕ που υποβαθμίζει τον αγώνα για τα άμεσα λαϊκά προβλήματα γιατί με τα διαρκή κηρύγματα για αντεπίθεση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το κίνημα βρίσκεται στα πρόθυρα της λαϊκής εξουσίας.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την πολιτική του ΚΚΕ που διασπά τα συλλαλητήρια και τις κινητοποιήσεις και, μάλιστα, σε μια στιγμή που ο ενωμένος εργατικός και λαϊκός αγώνας ενάντια στην πολιτική των μνημονίων είναι όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητος.
• Δεν μπορεί να εκφραστεί από την πολιτική του ΚΚΕ που απομονώνει από τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Η κομματική περιχαράκωση δείχνει και έλλειψη εμπιστοσύνης στις λαϊκές μάζες και έλλειψη πίστης στο να κερδηθούν με την πειθώ και μέσα στον κοινό αγώνα οι πλατιές μάζες των εργαζομένων και φόβο στη διεξαγωγή ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης μέσα στο μαζικό κίνημα.Η αναγέννηση μιας πραγματικής και μαζικής κομμουνιστικής Αριστεράς θα γίνει μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, μέσα από την αντιπαράθεση με λαθεμένους προσανατολισμούς που θα οδηγούν στην ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Η εργατική τάξη και ο λαός έχουν ανάγκη από μια Κομμουνιστική Αριστερά που δεν θα σπέρνει κοινοβουλευτικές αυταπάτες για «αριστερές κυβερνήσεις» και «λαϊκές εξουσίες» μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος αλλά θα μάχεται, αταλάντευτα, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική και ανεξάρτητη, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Έχουν ανάγκη από μια Κομμουνιστική Αριστερά που δεν θα απολογείται για την πολιτική που οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση, την κατάρρευση και διάλυση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, ύστερα από την ανατροπή της επαναστατικής γραμμής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Έχουν ανάγκη από μια Κομμουνιστική Αριστερά που θα υπερασπίζει την επαναστατική περίοδο του διεθνούς και ελληνικού κινήματος, θα καταπολεμά όλες τις ψευτοσοσιαλιστικές θεωρίες που οδήγησαν στη βαθιά κρίση και υποχώρηση, αντλώντας πολύτιμα διδάγματα για την ανασύνταξη των δυνάμεων του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Εργάτες, εργαζόμενοι,αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος
Το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ) είμαστε δύο οργανώσεις με κοινές ρίζες.
Ρίζες που βρίσκονται στους αγώνες του επαναστατικού ΚΚΕ, στους αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά.
Ρίζες που βρίσκονται στην παρατεταμένη και σκληρή πάλη ενάντια στην αναθεώρηση και την εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Βρεθήκαμε μαζί μέσα στους μεγάλους και παρατεταμένους αγωνες του λαού μας όλη την προηγούμενη περίοδο.
Βαδίζουμε στον δρόμο της αγωνιστικής συμπόρευσης.
Καρπός αυτής της συμπόρευσης αποτελεί και η συνεργασία μας στην εκλογική μάχη της 6ης Μαη και τώρα της 17 Ιούνη.
Σκοπός της εκλογικής συνεργασίας μας είναι να συναντηθούμε με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία μέσα και από το ψηφοδέλτιο μάχης του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ.
Για να βαδίσουμε μαζί ενάντια στη πολιτική των μνημονίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, απορρίπτοντας την πολιτική του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες
Για να ανοίξει ένας νέος δρόμος για το κίνημα που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα ιδανικά των κομμουνιστών και όλων των λαϊκών αγωνιστών
Για να δυναμώσει η κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, η κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Γι’ αυτά σας καλούμε να ψηφίσετε την εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ

Η ομιλία του Δ. Μπαμπίλη

Φίλες και φίλοι
Θα ξεκινήσω με ένα ας πούμε επίκαιρο σχόλιο.
Η συμμορία της Χρυσής Αυγής εδώ και ένα διάστημα και ειδικά μετά τις εκλογές της 6ης Μάη προσπαθεί να εμφανιστεί με ένα πρόσωπο που δεν είναι το δικό της. Επιχείρησε με σειρά τηλεοπτικών εμφανίσεων να δείξει ότι είναι δημοκρατικό κόμμα, να καθησυχάσει ότι ο ηγετικός της πυρήνας δήθεν δεν είναι ομάδες καλογυμνασμένων τραμπούκων που σπέρνουν τον τρόμο αλλά είναι μια δύναμη που σέβεται την δημοκρατία που διακρίνεται για τη σοβαρότητα και την συνέπεια της. Καταπιέστηκαν οι τραμπούκοι και το φασιστικό πρόσωπο απελευθερώθηκε με τα νερά και τα χτυπήματα στις βουλευτίνες της Αριστεράς.

Αιφνιδιαστήκαμε από το επεισόδιο ακριβώς επειδή είδαμε την ωμότητα τους στην τηλεόραση. Γιατί τα κανάλια ξεχνούσαν να καταγράψουν τα κατορθώματα της συμμορίας όπως το ανελέητο κυνήγι και τις δολοφονικές επιθέσεις εναντία στους φουκαριάρηδες μετανάστες, τις επιθέσεις σε αριστερούς διαδηλωτές, την επίθεση σε κλιμάκιο και του δικού μας εκλογικού συνδυασμού.
Η δουλεία της Χρυσής Αυγής είναι ύπουλη και πρέπει να αποκαλυφθεί. Το σύστημα μέσα στη δίνη της κρίσης του, αμήχανο από την ένταση των λαϊκών αντιδράσεων αφήνει χώρο να λειτουργούν στο προσκήνιο αλλά κυρίως στο παρασκήνιο συμμορίες που προωθούν το νόμο της ζούγκλας. Ελπίζει έτσι να καθυστερήσει τη πορεία χειραφέτησης του φτωχού λαού και της άνεργης νεολαίας προς τη πραγματική διέξοδο που είναι οι μαζικοί ενωτικοί, ταξικοί αγώνες και για το μεροκάματο αλλά και για το χτίσιμο μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας.

Φίλες και φίλοι
Για ποιο λόγο κάποιος στις εκλογές στις 17 Ιούνη να ψηφίσει την εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ;
Να μας επιτραπεί πριν απαντήσουμε στο ερώτημα να πούμε καθαρά και παστρικά τη γνώμη μας ποιους δεν πρέπει να στηρίξει ο λαός με την ψήφο του.
Μετά τις 6 Μάη γίνεται μια απίστευτη προσπάθεια να τρομοκρατηθεί ο κόσμος με τη λεγόμενη ακυβερνησία και να διορθώσει την ψήφο του.
Καλά έπαιξες με την ψήφο σου και έσπρωξες στα εκλογικά τάρταρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σοβαρέψου τώρα γιατί τα πράγματα είναι κρίσιμα.
Οπότε καλείσαι να ψηφίσεις έστω και με βαριά καρδιά τη ΝΔ ώστε να υλοποιηθεί το σενάριο κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ διεκδικεί τη ψήφο σου για να΄χει ρόλο εγγυητή την επόμενη μέρα των εκλογών ώστε να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα τι κυβέρνηση θα’ναι αυτή, κουβέντα δεν σου λένε.
Έχουν θράσος και προκαλούν το λαό. Οι δυνάμεις που φόρτωσαν το λαό μας με απίστευτα δεινά, που τσάκισαν την κοινωνία και που στις μέρες τους απογειώθηκε η ανεργία, που από την πολιτική που υπηρέτησαν: τα σχολειά κλείνουν, τα νοσοκομεία κλείνουν, φάρμακα δεν υπάρχουν, η φορομπηξια και τα χαράτσια μας έχουν διαλύσει. Οι δυνάμεις που όποτε αντιδρούμε μας δηλητηριάζουν με χημικά και κρίνουν τις δίκαιες απεργίες μας σαν παράνομες και καταχρηστικές.
Ο λαός μας πρέπει να αντέξει στις πιέσεις και τους εκβιασμούς, να σηκώσει το κεφάλι και να συμπεριφερθεί στα γιουσουφάκια ακριβώς όπως τους αξίζει. Μαύρο. Ούτε ένας ψήφος να μη γυρίσει πίσω σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Εμείς όμως λέμε και κάτι άλλο.
Οτι μπορεί, ο λαός μας να σηκωθεί ακόμα πιο ψηλά, να πάει πιο αγωνιστικά, να πάει πιο αριστερά. Αυτό το μήνυμα μας έδωσε με τους αγώνες του ιδιαίτερα των δυο τελευταίων χρονών.
Ο λαός μας πρέπει να συναντηθεί με την Αριστερά που επιμένει στο σύνθημα «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» και γράφει στα πανό της «έξω η ΕΕ και το ΝΑΤΟ από τη χώρα».
Ο λαός μας έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί στο σήμερα χρήσιμη για τα λαϊκά συμφέροντα Αριστερά που δεν θα τον μαλώνει για το πώς ψηφίζει αλλά θα βοηθήσει την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους να μπουν μαζικά στην αντίσταση ενάντια στη βάρβαρη επίθεση, για να επιβιώσουν και να ανοίξουν δρόμο για το μέλλον το δικό τους και της χώρας.
Εμείς θέλουμε ο λαός μας να είναι περήφανος, όρθιος, αγωνιστής και όχι καθηλωμένος στο τηλεοπτικό γυαλί να παρακολουθεί ποιος θα τα βρει με ποιον για να σχηματιστεί κυβέρνηση που το περισσότερο που θα κάνει είναι να διαπραγματευτεί ένα νέο μνημόνιο λιτότητας.
Γι αυτό και λευκή επιταγή στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στα σενάρια κεντροαριστερών κυβερνήσεων δεν πρόκειται να δώσουμε. Το δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι στις πολιτικές επιλογές που θα είναι σε βάρος των συμφερόντων του λαού, από όπου κι αν προέρχονται, εμείς του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ θα είμαστε με το μέρος του λαού.
Ο λαός υποφέρει, ο λαός θέλει δουλειά, υγεία, παιδεία, σύνταξη, ανθρώπινο περιβάλλον για να ζήσει.
Τι έχει απέναντί του;
Ένα σύστημα που τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει περίτρανα πως απορρίπτει ως ξένο σώμα όσες κατακτήσεις κέρδισαν η εργατική τάξη και οι λαοί. Στη δίνη της κρίσης του επιστρέφει στην καθαρή βαρβαρότητα των νόμων του, γιατί οι συσχετισμοί τού το επιτρέπουν.
Τι πρέπει να κάνουμε σα λαός;
Καταρχάς να γνωρίζουμε ότι είμαστε σε πόλεμο με τις δυνάμεις του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε σε μια αναμέτρηση στην οποία οι δυνάμεις του συστήματος μετέχουν με όλες τις δυνατότητες και μηχανισμούς που διαθέτουν.
Πρέπει, λοιπόν, αντίστοιχα να εξοπλιστούμε. Να κινηθούμε στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ και της ΛΑΪΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ που, επιτακτικά, απαιτεί η περίοδος που ζούμε.
Δεν υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες και γρήγορες λύσεις.
Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι- αν σεβόμαστε τις απόψεις και την ιστορία μας- να συγκρουστούμε με αντιλήψεις και δυνάμεις που δημιουργούν αυταπάτες.
Στο ψευτοδίλλημα: ψήφισε με να σωθείς αλλιώς υπάρχει το χάος εμείς αντιτάσσουμε την αλήθεια ότι τα όνειρα μας, οι ανάγκες μας δεν είναι προϊόν συνδιαλλαγής με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας για να βγει κυβέρνηση, ούτε βέβαια προϊόν διαπραγμάτευσης με αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα δηλαδή τους ξένους δανειστές αλλά σε αντιπαράθεση, σε κόντρα και ενάντια σε όλους αυτούς.

Φίλες και φίλοι
Οι δυνάμεις μας δεν ήταν ποτέ συμπλήρωμα της λεγόμενης επίσημης Αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε τη δική μας ιστορία. Χρόνια καταθέτουμε την άποψη μας και το κάνουμε και σε αυτές τις εκλογές. Χωρίς να το παίζουμε ούτε διαχειριστές των αγώνων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ιδιοκτήτες της απόλυτης αλήθειας όπως το ΚΚΕ.

Φίλες και φίλοι
Δεν ξέχασα το ερώτημα
Γιατί, λοιπόν, να ψηφίσω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ;
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί χρόνια τώρα οι δυνάμεις που την απαρτίζουν μου ξεκαθαρίζουν χωρίς να με μπερδεύουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν διαφεντεύει για να κάνει παροχές ή να ανακουφίζει τους εργαζόμενους αλλά για να τους εκμεταλλεύεται.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί έχουν δίκιο όταν λένε πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν υπάρχουν για να «βοηθούν» τις εξαρτημένες χώρες αλλά να τις ληστεύουν.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί οι δυνάμεις που την απαρτίζουν έγκαιρα διέγνωσαν ότι η ΕΕ δεν συστάθηκε για να προωθεί την ισομερή ανάπτυξη των χωρών αλλά για να επιτρέπει στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές μητροπόλεις να εκμεταλλεύονται πολλαπλώς τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί δεν μου χαϊδεύει τα αφτιά δήθεν ότι αυτά που ζω είναι αποτελέσματα αποφάσεων κάποιων κυβερνήσεων που μπορεί να αλλάξουν με τη ψήφο από επόμενες κυβερνήσεις.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί οι δυνάμεις που την απαρτίζουν πασχίζουν συστηματικά χρόνια τώρα να πείσουν ότι μόνο με οργάνωση και πάλη καθημερινή στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους χώρους σπουδών, κόντρα στους ντόπιους εκπροσώπους του κεφαλαίου και των εντολέων τους ιμπεριαλιστών θα μπορέσουμε να έχουμε νίκες και επιτυχίες.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ ώστε να ενισχύσω την κατεύθυνση άμεσα μετά τις εκλογές οι δύο οργανώσεις να βάλουν αποφασιστικά μπροστά την πρωτοβουλία για ένα ταξικό μετωπικό σχήμα με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργασιακούς χώρους, γειτονιές, χώρους σπουδών. Και να δώσουν χώρο και λόγο σε πολλούς αγωνιστές που, ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές, έχουν το κέφι να στηρίξουν μια τέτοια πολιτική, κινηματική πρωτοβουλία.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί οι δυνάμεις που την απαρτίζουν θέλουν να αντιμετωπίσουν, μαζί με όλο το λαό, την καταστολή του κρατικού μηχανισμού αλλά και να αντισταθούν στην αντιοργανωτική και αντικομμουνιστική υστερία.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί δεν δέχτηκαν ποτέ και ούτε πρόκειται ποτέ να δεχτούν χρήματα από τις διάφορες κρατικές ενισχύσεις που δίνονται στα κόμματα και που αρκετοί στην Αριστερά θεωρούν φυσιολογικό να τα παίρνουν! Και γιατί δεν φιλοξενούν κρατικές διαφημίσεις στα έντυπά τους.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί στα ψηφοδέλτια της συμμετέχουν αγωνιστές ενταγμένοι στο κομμουνιστικό, αριστερό και λαϊκό κίνημα από τα μαθητικά ή φοιτητικά τους χρόνια, αγωνιστές που δώσανε μάχες από τη δεκαετία του ‘60 ενάντια στην ρεβιζιονιστική στροφή του κομμουνιστικού κινήματος, αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, άνθρωποι που ήταν και είναι παρόντες σε όλες τις μεγάλες μάχες του λαού από τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί οι υποψήφιοι της ήταν παρόντες, παρέμβηκαν, συνέβαλαν ενεργά στους μεγάλους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Στους αγώνες της φοιτητικής νεολαίας το 2006 – 07, στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στις απεργίες στους χώρους δουλειάς και στις μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις του 2010, στις απεργίες και στον ξεσηκωμό του λαού το καλοκαίρι του 2011 στις πλατείες όλης της Ελλάδας.
Ψηφίζω εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ γιατί θέλει να δώσει τη μάχη μέσα στο λαό. Για να οικοδομηθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα της εποχής μας χειραφετημένο πολιτικά από τις απάτες και τις αυταπάτες για το σύστημα και τα χαρακτηριστικά του αλλά και τον αναχωρητισμό ή την υποταγή στα αστικά ιδεολογήματα όλης σχεδόν της υπόλοιπης Αριστεράς.

Φίλες και φίλοι
Ραντεβού στις επερχόμενες…. διαδηλώσεις, απεργίες, κινητοποιήσεις.
Καλή δύναμη!