«Μας κλέβουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα»

Ολοταχώς προς τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα μας οδηγούν οι εντολές των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Σύμφωνα με αυτούς, είναι ο μόνος τρόπος για να εξακολουθήσουν να μας πετάνε ψίχουλα προκειμένου να αποκομίζουν... καρβέλια! Για την ακρίβεια, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Και για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των σχετικών νόμων πιέζουν αφόρητα λίγο πριν τις εκλογές.
Μέσα στα δυόμισι χρόνια που μεσολάβησαν από τις εκλογές του 2009 και το «λεφτά υπάρχουν», μεσολάβησαν κολοσσιαίες ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις. Τόσες πολλές και τέτοιας έκτασης και βάθους που, σήμερα, η επιστροφή στο τότε αποτελεί όχι ένα απλό ζήτημα συνδικαλιστικής διεκδίκησης αλλά ένα ζήτημα κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης.
«Μας κλέβουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα» λέει το σύνθημα και έτσι είναι. Γιατί ο οδοστρωτήρας των μέτρων που υπαγορεύτηκαν από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους έχει ήδη ισοπεδώσει όσα με αγώνες και θυσίες κατέκτησαν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια του 20ου αιώνα και με το συσχετισμό που δημιούργησε η «έφοδος στον ουρανό» του παγκόσμιου προλεταριάτου. Το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, τα διάφορα επιδόματα, η ασφάλιση, η σύνταξη, οι προνοιακές δομές και τόσα άλλα ακόμη είναι σε τροχιά κατάργησης (όσα δεν έχουν ακόμη καταργηθεί). Το οκτάωρο έδωσε τη θέση του στο ελαστικό ωράριο, δηλαδή δουλειά όποτε και όσο επιθυμεί το αφεντικό με αντίστοιχη -προς τα κάτω πάντα- συρρίκνωση μισθού. Το πενθήμερο έδωσε τη θέση του στην εκ περιτροπής εργασία, δηλαδή στη δουλειά μια-δυο φορές την εβδομάδα. Οι συλλογικές συμβάσεις έγιναν ατομικές συμφωνίες, σηματοδοτώντας την κατακόρυφη μείωση των μισθών και στερώντας από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα ενιαίας, συλλογικής διεκδίκησης. Η ασφάλιση αποτελεί όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο, ενώ η σύνταξη μετατρέπεται σε άπιαστο όνειρο.
Και όλα αυτά την ώρα που η ανεργία αυξάνεται ραγδαία, αποτελώντας πρώτης τάξης όπλο στα χέρια του κεφάλαιου και της εργοδοσίας. Με την καταλυτική συμβολή των αντεργατικών νόμων που -στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας»- διευκόλυναν ακόμη περισσότερο τις απολύσεις μειώνοντας τις αποζημιώσεις και αυξάνοντας τα όρια των απολύσεων, οι εργαζόμενοι ζουν πλέον σε ένα καθεστώς καθημερινών εκβιασμών και εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Ακόμη και η σιγουριά του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι παρελθόν, καθώς τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και επιδομάτων ακολούθησαν τα σχέδια για μαζικές απολύσεις. Χώρια που ήδη δεκάδες δημόσιοι οργανισμοί έχουν καταργηθεί ή συγχωνευτεί, αφήνοντας χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους σε πλήρη αβεβαιότητα, ενώ η προοπτική ιδιωτικοποιήσεων κάνει το εργασιακό τοπίο ακόμη πιο σκοτεινό.
Εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, απόλυτα χειρίσιμους, έρμαια στα χέρια της εργοδοσίας, με μισθούς πείνας και όρους κάτεργου, για τους οποίους θα πρέπει να ευγνωμονούν κιόλας το αφεντικό που «τους δίνει δουλειά». Εργοδοσία πλήρως απελευθερωμένη από δεσμεύσεις, ασύδοτη, με μόνο της μέλημα τη βελτίωση των όρων επικράτησης στον ανταγωνισμό. Μια χώρα με εργατικό δυναμικό έτοιμο να υπηρετήσει άνευ όρων τις επεκτατικές «επενδυτικές» βλέψεις των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η ραγδαία μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους δεν είναι παρά η πολιτική ρεβάνς των δυνάμεων του κεφάλαιου απέναντι στην εργατική τάξη, τώρα που το επιτρέπουν οι συσχετισμοί και το επιβάλλει η συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης.
Αυτοί οι συσχετισμοί δεν ανατρέπονται στις κάλπες.
Για να ανατραπούν τα μέτρα αυτά και για να γίνουν «τα μνημόνια παρελθόν» δεν αρκούν τα αυξημένα εκλογικά ποσοστά. Χρειάζεται πραγματική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Απαιτείται μετωπική ρήξη με τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της ΕΕ και των ΗΠΑ, αλλά και με το ντόπιο εξαρτημένο αστικό μπλοκ εξουσίας. Και αυτή η μετωπική ρήξη χρειάζεται βαθειά πολιτική και οργανωτική προετοιμασία από την πλευρά του λαού. Προετοιμασία που απαιτεί χρόνο, κόπο και θυσίες. Όμως, χωρίς αυτή κάθε απόπειρα «αριστερής» διακυβέρνησης είτε θα υποταχτεί στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία είτε θα καταφύγει σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς.