Οι αυταπάτες της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης

Βαδίζοντας προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη, ο εργαζόμενος λαός είναι καθημερινά αντιμέτωπος με έναν καταιγισμό από εκβιαστικά διλήμματα και ανακοινώσεις για τις καταστροφές που τον περιμένουν αν δεν υποταχθεί στους μονόδρομους της εξαθλίωσης και της εξάρτησης που του τάζουν οι… σωτήρες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι υποτακτικοί των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, του ΔΝΤ και των ΗΠΑ.
Από την άλλη μεριά, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα καθησυχάσει περισσότερο τον λαό για τις επιπτώσεις από την καταγγελία του μνημονίου και του προγράμματος ανακούφισης, επειδή δεν έχουν σκοπό να θίξουν σε τίποτα το πλαίσιο της εξάρτησης από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστές.
Έχει δημιουργηθεί, έτσι, ένα δίπολο αντιπαράθεσης που και οι δύο πόλοι του καλούν τον λαό να τους ψηφίσει για να… σωθεί.
Και αν αυτό είναι αρκετό –μόνο ψήφος– για τα κόμματα του μνημονίου και της υποταγής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιποί ), πώς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι αρκετό για ένα κόμμα που υποτίθεται ότι θέλει να τραβήξει τα πράγματα προς τα αριστερά;
Τι κρύβει, άραγε, αυτή η ευκολία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να του δώσει ο λαός κυβερνητική πλειοψηφία και πολιτεύεται με τη σιγουριά ότι χωρίς αναμέτρηση και σύγκρουση με τις αντιδραστικές δυνάμεις θα ανατρέψει το εφιαλτικό πλαίσιο που έχουν στήσει η τρόικα και τα κόμματα της ολιγαρχίας;
Όταν, μάλιστα, αυτός ο λαός δύο χρόνια τώρα παλεύει με πολλούς τρόπους, απεργίες, διαδηλώσεις, στις πλατείες και στους δρόμους, για να αποτρέψει την καταστροφή των δικαιωμάτων, των κατακτήσεων, της ίδιας του της ζωής και δεν τα έχει καταφέρει, μέχρι σήμερα, να σταματήσει την αντιλαϊκή λαίλαπα.
Είναι φανερό ότι όποιος δεν θέλει να δεσμευθεί για μια πραγματική αλλαγή στη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων και μάλιστα αυτή την κρίσιμη περίοδο, θα περιοριστεί στη διαχείριση της δεδομένης κατάστασης, με τη φιλοδοξία να λειάνει τις πιο ακραίες καταστάσεις της εξαθλίωσης που έχουν ρίξει τον λαό οι καταπιεστές του. Αν, βέβαια, του το επιτρέψουν και αυτό.
Και ο λαός; Ποιος είναι ο ρόλος του αυτή την κρίσιμη για τη ζωή του περίοδο;
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, αλλά και κόσμος από τον χώρο της Αριστεράς, αντιλαμβάνονται αυτούς τους συμβιβασμούς και τις προσαρμογές που γίνονται προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανοχή του συστήματος στην «αριστερή διακυβέρνηση».
Όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι δεν αρκεί να αναθέσουν σε «λαϊκούς σωτήρες», που επαναδιαπραγματεύονται τα πάντα και υποχωρούν κάθε μέρα και περισσότερο στις επιθέσεις των αντιπάλων, την υπόθεση των δικαιωμάτων και της ζωής τους.
Και ότι η μοναδική εγγύηση για πραγματική διέξοδο βρίσκεται στους μαζικούς αγώνες και τη λαϊκή οργάνωση, στην αλληλεγγύη και την αντίσταση, με τον λαό πρωταγωνιστή και όχι παθητικό θεατή των εξελίξεων να του ρημάζουν τη ζωή.
Υπάρχει δρόμος για τον λαό και τις δυνάμεις της Αριστεράς που θέλουν να υπηρετήσουν τη λαϊκή υπόθεση και να συμβάλουν έτσι ώστε να δυναμώσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, μοναδικός παράγοντας που μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση αλλά να ανοίξει και τον μεγάλο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά των ξένων και ντόπιων δυναστών.
Οι οργανώσεις του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ με την πολιτική τους παρέμβαση και συμμετοχή και σε αυτές τις εκλογές θέλουν μέσα στον λαό να δυναμώσει αυτός ο αγωνιστικός δρόμος. Γιατί αυτή η κατεύθυνση έχει εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις. Στην απόφαση, την οργάνωση και την πολιτική συγκρότηση του εργαζόμενου λαού, που μπορούν να υψωθούν σαν τείχος πάνω στο οποίο θα τσακιστούν όλες οι αντιδραστικές επιθέσεις.