Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Αυγ 2013

ΚΑΛΕΣΜΑ σε ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ενάντια στην ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ στη ΣΥΡΙΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία!
Καμία διευκόλυνση στους ιμπεριαλιστές, καμιά συμμετοχή της χώρας μας!
Έξω οι νατοϊκές βάσεις από τη χώρα!
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες!

Πυκνώνουν απειλητικά τα πολεμικά σύννεφα πάνω από την Ανατολική Μεσόγειο. Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προετοιμάζουν πυρετωδώς τις φονικές τους μηχανές για επέμβαση στη Συρία. Από δίπλα τους, διάφοροι πρόθυμοι μεταξύ αυτών και η ελληνική κυβέρνηση, ετοιμάζονται να συμβάλουν στο νέο μακελειό.
Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία οφείλουν να καταδικάσουν αποφασιστικά τα σχέδια των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Να διαδηλώσουν μαζικά σε όλη τη χώρα ενάντια στο νέο σφαγείο που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή. Να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο συριακό λαό και να απαιτήσουν να μη δοθεί καμία διευκόλυνση από τη χώρα μας στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, να μην εμπλακεί με κανένα τρόπο η χώρα μας στην επέμβαση.
Η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία καλεί σε ανοιχτή σύσκεψη το Σάββατο 31 Αυγούστου, στις 6:00 το απόγευμα στο βιβλιοπωλείο-καφέ «Εκτός των τειχών» (Γραβιάς 10-12, Εξάρχεια, τηλ.210-3303348) με στόχο την οργάνωση μιας πρώτης πλατιάς, μαζικής, κινηματικής απάντησης στη σχεδιαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση.

29 Αυγ 2013

Ανακοίνωση τύπου της κ.ο. Χανίων του ΚΚΕ(μ-λ) για τη Συρία

Η άμεση με πυραύλους και βομβαρδισμούς ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία μπορεί ν’ ανοίξει επικίνδυνα πια για τους λαούς τους ασκούς του Αιόλου στην ευρύτερη περιοχή.
Γι’ αυτό γίνεται απαραίτητος ο λαϊκός ξεσηκωμός απέναντι στην πολιτική που (όπως φάνηκε και από την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ) όχι μονάχα δίνει τη χώρα και το λαό έρμαιο για οικονομική λεηλασία, μα επιπλέον διατίθεται να δώσει γη και ύδωρ για δολοφονικά σχέδια.
Αν η φτώχεια και η ανεργία πνίγουν ήδη τον κόσμο της δουλειάς σαν συνέπεια των επιλογών του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής τρόικας, η συνέχιση εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο της νοτιοανατολικής Μεσογείου που κλιμακώνεται γεννά πλέον τεράστιους κινδύνους.
Αποφασιστικά και χωρίς καθυστέρηση να βγούμε στους δρόμους και ν’ απαιτήσουμε:
Να κλείσουν οι βάσεις και να διακοπεί κάθε διευκόλυνση στην ιμπεριαλιστική επέμβαση από Σούδα, Καλαμάτα ή όπου αλλού.
ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΧΑΝΙΑ 28-8-2013

Να σταματήσει το κρυφτό στην ΟΛΜΕ και να προωθηθεί η απόφαση του συνεδρίου για απεργία διαρκείας
Τι προετοιμάζαμε το καλοκαίρι; Τη «48ωρη και να δούμε»;

Ξεκίνησαν πάλι οι μαραθώνιες συνεδριάσεις της ΟΛΜΕ, για να βρουν μερικές δυνάμεις τον τρόπο να υπονομεύσουν την προοπτική της απεργιακής σύγκρουσης με την κυβέρνηση. Μέθοδος τους η πρόταση για 48ωρη απεργία. Οι εμπνευστές της πρότασης ελπίζουν ότι η υπονομευμένη στα μάτια του κλάδου 48ωρη θα λειτουργήσει αποσυσπειρωτικά, ότι οι συνάδελφοι θα την αντιληφθούν ως «μία από τα ίδια» και δε θα ακολουθήσουν, ώστε να ολοκληρωθεί ο κύκλος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας: η ηγεσία στέλνει το μήνυμα της μη μάχης, ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και παγώνει και μετά η ηγεσία δηλώνει ότι είχε δίκιο που δεν κλιμακώνει γιατί ο κόσμος δεν τραβάει!

Το κρυφτό πρέπει να τελειώνει. Κυβέρνηση και τρόικα έχουν απολύσει 14.000 συναδέλφους μας. Ετοιμάζουν χιλιάδες ακόμα απολύσεις και την πλήρη ωρομισθικοποίηση όποιου «μόνιμου» προσωπικού απομείνει. Οξύνουν με απανωτές εξετάσεις τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση και στέλνουν τα παιδιά έξω από την εκπαίδευση – στην κατάρτιση και την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία. Είναι αυτά «αιτία πολέμου» ή οι σκληρές συνδικαλιστικές φράσεις είναι απλή ρητορεία, κενή πραγματικού περιεχομένου; Σε αυτή τη λαίλαπα απαντάμε με κλιμάκωση «48ωρη και να δούμε»; Μας δουλεύουν; Τι οργανώναμε όλο το καλοκαίρι με συσκέψεις και τοπικές κινητοποιήσεις; Τη «48ωρη και να δούμε»; Ή απλώς μιλάμε για τη Σεπτεμβριάτικη εκδοχή των κακόφημων… «όρων και προϋποθέσεων» και του… «απαράδεκτου εκβιασμού της κυβέρνησης από τους απεργούς»; Δηλαδή μια ιδιότυπη ντελικάτη απεργοσπασία με υποτιθέμενη αγωνιστική φρασεολογία;

Η πραγματικότητα είναι διάφανη. Απέναντι στον πόλεμο του συστήματος πρέπει να απαντήσουμε: ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Η πρότασή μας:

• Να ξεκινήσει 4ήμερη απεργία 10-13 Σεπτέμβρη με νέες γενικές συνελεύσεις στις 13 Σεπτέμβρη με δηλωμένη πρόθεση για συνέχιση με 5μερες επαναλαμβανόμενες που θα συνοδεύονται από συνελεύσεις που θα τις αποφασίζουν. Η απεργία πρέπει να ξεκινήσει πριν την έναρξη των μαθημάτων και τον αγιασμό. Κάθε μέρα που περνάει υπάρχει ο κίνδυνος να ενισχύει την ψυχολογία του τετελεσμένου. Η 11 ή 12 Σεπτέμβρη μπορεί να είναι μέρα ενημέρωσης μαθητών.
• Να δημιουργηθούν απεργιακές επιτροπές όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένες με στόχο να φτάσουν στο επίπεδο του σχολείου. Οι απεργιακές επιτροπές αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες απεργιακής φρουράς, δημιουργίας πανό και παρεμβάσεων στην κοινωνία, δημιουργίας απεργιακών ταμείων, οργάνωσης εκδηλώσεων αλλά και συναυλιών πολιτικής και οικονομικής στήριξης της απεργίας
• Οι ΕΛΜΕ που θα αποφασίσουν στις συνελεύσεις τους ότι κινούνται στην κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, να είναι σε συνεννόηση και να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν την κατεύθυνση αυτή σε απευθείας συντονισμό μεταξύ τους ως πρωτοβάθμια σωματεία, σε περίπτωση που η ΟΛΜΕ «τα στρίψει».
Κανένας μαθητής έξω απ’ τα σχολεία – κανείς καθηγητής στην ανεργία
Με αγώνες για δουλειά υγεία και παιδεία θα σταματήσουμε τη σύγχρονη δουλεία

deltioake.blogspot.com                                                                                                                28/8/2013

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

28 Αυγ 2013

Όχι στην επαπειλούμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία!

Σε ετοιμότητα επέμβασης στη Συρία, έχει τεθεί ο στρατιωτικός μηχανισμός των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με πρόσχημα τις καταγγελίες για τη δολοφονία εκατοντάδων αμάχων με χημικά όπλα απ’ το καθεστώς του Ασάντ. Ενώ στην περίπτωση του Ιράκ τα «χημικά του Σαντάμ» - που αποδείχθηκαν ένα κολοσσιαίο ψέμα κατασκευασμένο από τα αμερικάνικα χαλκεία - χρησιμοποιήθηκαν σαν πρόσχημα για την στρατιωτική επέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στη Συρία οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι μεγαλύτεροι φονιάδες των λαών, «ανακαλύπτουν» τις προφάσεις, μετά από μια προβοκάτσια, για να δικαιολογήσουν μια νέα στρατιωτική επέμβαση, και για την προώθηση των σχεδίων τους.

Μέσα σ΄ ένα πλαίσιο παρόξυνσης των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και δημιουργίας μιας όλο και πιο εύφλεκτης κατάστασης σ’ όλη την ζώνη των αραβικών χωρών, όπου οι εξελίξεις στην Αίγυπτο η σφαγή του λαού εκεί εντείνουν την αστάθεια, Η.Π.Α , Βρετανία, αλλά και Γαλλία, εκφράζουν την κοινή τους πρόθεση να «αναλάβουν δράση» στη Συρία όποτε εκτιμήσουν πως διαμορφώνονται οι όροι για έναν ακόμα εγκληματικό ιμπεριαλιστικό τυχοδιωκτισμό. Στο πνεύμα αυτό κινήθηκαν οι διαδοχικές συναντήσεις του Ομπάμα με τον Κάμερον και τον Ολάντ, ενώ ήδη οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενίσχυσαν την παρουσία του πολεμικού τους ναυτικού στη Μεσόγειο. Οι «επιφυλάξεις» και αντιδράσεις της Ρωσίας και της Γερμανίας σε μια στρατιωτική επέμβαση δεν εκφράζουν παρά μια στάση που υπακούει στους δικούς τους ιμπεριαλιστικούς λογαριασμούς, και δε μπορούν ν’ αποτελέσουν αντίβαρο σ΄αυτήν.
Μπροστά στις ιδιαίτερα επικίνδυνες αυτές εξελίξεις, τόσο για τους λαούς της περιοχής, όσο και για το δικό μας το λαό, ο λαός μας πρέπει να εκφράσει μαζικά και μαχητικά την αντίθεσή του στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών και στο ενδεχόμενο μιας νέας στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και ν’ αντισταθεί σε οποιαδήποτε εμπλοκή της χώρας μας. Να καταγγείλει την στάση της κυβέρνησης Σαμαρά να δώσει ελληνική συνδρομή στη νέα αμερικάνικη πολεμική εκστρατεία ενάντια στην Συρία, με διευκολύνσεις για διέλευση πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων και χρήση των στρατιωτικών βάσεων της χώρας.
Απαιτείται, όσο ποτέ άλλοτε, η οικοδόμηση ενός μαζικού αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος, που είναι και το μόνο ικανό να βάλει φραγμό στα σχέδιά τους και να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός μετώπου αντίστασης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την αποτροπή των πολεμικών του σχεδίων.

Αντίσταση στα πολεμικά σχέδια επέμβασης των ιμπεριαλιστών στη Συρία!
Αλληλεγγύη στον Συριακό λαό!
Να αντιταχθούμε στην κυβερνητική πολιτική «συνδρομής» στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Έξω το ΝΑΤΟ, οι Βάσεις και οι Αμερικάνοι!
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες!
Ν’ αναπτυχθεί μαζικό λαϊκό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο!

Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

19 Αυγ 2013

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΛΑΟ ΚΑΙ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥΣ

Α. Το αντίπαλο στρατόπεδο – ο χαρακτήρας της επίθεσης.
Τρόικα ( ΕΕ & ΔΝΤ ), κεφάλαιο και κυβέρνηση προωθούν κατακαλόκαιρο την αντιδραστική τους επίθεση τόσο στο δικαίωμα του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη όσο και στα δικαιώματα τις κατακτήσεις των εργαζομένων στο δημόσιο σύστημα περίθαλψης.
Μία επίθεση κύρια πολιτικού χαρακτήρα με στόχο αφ’ ενός μεν ο λαός να "ξεχάσει" την εύκολη πρόσβαση στο νοσοκομείο της γειτονιάς του, να αυξηθεί η αναμονή και η ταλαιπωρία του, να κατευθυνθεί προς των ιδιωτικό τομέα με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή να "διοχετευθεί" στα μεγάλα απρόσωπα νοσοκομεία – πτωχοκομεία του μέλλοντος.
Επιπρόσθετα ν΄ απαλλαγεί ο συλλογικός καπιταλιστής (κράτος) από την "υποχρέωσή" του να εξασφαλίσει ένα minimum "επισκευής" της ανθρώπινης ύπαρξης και να μετακυλήσει το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στην ατομική ευθύνη του ίδιου του εργαζόμενου.
Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης (και αυτή με τη σειρά της στο πλαίσιο της γενικότερης αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής) έχουν τεθεί ως κορυφαία ζητήματα από το σύστημα και τις δυνάμεις του:

- Το κλείσιμο δεκάδων νοσοκομείων σε όλη τη χώρα.
- Οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων υγειονομικών.
Β. Πιο συγκεκριμένα.
Έξι Νοσοκομεία στην Αττική και τρία στην Θεσσαλονίκη αποτελούν την πρώτη ομάδα νοσοκομείων του Ε.Σ.Υ. που στοχοποιήθηκαν. Πρόκειται για τα Πατησίων, Αγ. Βαρβάρα, Πολυκλινική, Σπηλιοπούλειο, Αμαλία Φλέμιγκ, και Ινστιτούτο Νοσημάτων Θώρακος στην Αθήνα καθώς και τα Λοιμωδών, Δερματολογικό και Αγ. Παύλος στη Θεσσαλονίκη.
Θ’ ακολουθήσουν δεκάδες άλλα το φθινόπωρο στην επαρχία αλλά και νέα ομάδα νοσοκομείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Να υπενθυμίσουμε ακόμα ότι έχει προηγηθεί το κλείσιμο όλων των θεραπευτηρίων του Ι.Κ.Α. με τα γνωστά αποτελέσματα τόσο στο λαό όσο και στους εργαζόμενους σ’ αυτά.

Γ. Αντιπαράθεση – αντιπληροφόρηση.
Η κυβέρνηση δια του Υπουργού Υγείας (που αποτελεί μόνιμο θαμώνα των αστικών μέσων μαζικής εξαπάτησης) επιχειρεί ν΄ αποπροσανατολίσει μπερδέψει και εν τέλει να αδρανοποιήσει τις αντιδράσεις τόσο του λαού όσο και των υγειονομικών.
Δηλώνει ότι δεν κλείνει νοσοκομεία ούτε απολύει εργαζόμενους. Πρόκειται για χονδροκομμένα ΨΕΜΑΤΑ. Ακόμα και αν πρόσκαιρα ορισμένα από αυτά εξακολουθήσουν στα χαρτιά να υφίστανται, θα είναι άδεια συρρικνωμένα κουφάρια εκτός εφημερίας με προδιαγεγραμμένο τέλος.
Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί το "παιχνίδι" με τους όρους κινητικότητα – διαθεσιμότητα για να "κρύψει" (στην ουσία δεν μπορεί να κρυφθεί) τις μαζικές απολύσεις που προωθούνται. Απλά θεωρεί η κυβέρνηση, ότι θα της είναι πιο εύκολο να φθάσει στο στόχο της με τους εργαζόμενους εκτός χώρου δουλειάς παρά όσο εξακολουθούν να εργάζονται.

Δ. Οι λίστες και η "λειτουργία" τους.
Κρίσιμο είναι το διάστημα της δημοσιοποίησης των ονομάτων των εργαζομένων που θα τεθούν επί της ουσίας στο στάδιο προ-απόλυσης. Η επιχείρηση διάσπασης των εργαζόμενων σε αυτούς που "μένουν" και αυτούς που "φεύγουν" δεν πρέπει να περάσει. Οι σημερινοί τυχεροί μπορεί αύριο να είναι "άτυχοι" και το αντίστροφο. Ο ενιαίος αγώνας είναι αυτός που μπορεί να οδηγήσει τη "σύγκρουση" σε νίκη, σπάζοντας τον ατομισμό, τον κλαδισμό και τις όποιες αυταπάτες.
Οι εβδομάδες που έρχονται είναι αυτή τη στιγμή κρίσιμες.

Ε. Ένα, τρία, εννέα…πολλά νοσοκομεία.
Η εμπειρία για το πώς έκλεισαν τελικά τα νοσοκομεία του Ι.Κ.Α. είναι διδακτική για όσους θέλουν να διδαχθούν. Είναι πολύ δύσκολο ένα-ένα ή μικρές ομάδες βαλλόμενων νοσοκομείων ν΄ ανατρέψουν την πολιτική επίθεση, στον συγκεκριμένο τομέα της Υγείας. Απαιτείται άπλωμα, γενίκευση του αγώνα σ΄ όλα τα νοσοκομεία μικρά ή μεγάλα, αστικά ή επαρχιακά. Κάθε καθυστέρηση μπορεί να κοστίσει. Είναι αναγκαίος όρος να διευρυνθεί το μέτωπο αντίστασης. Το αν είναι και ικανός θα αποδειχτεί στην πράξη. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να διαμορφωθεί στην κίνηση των πραγμάτων ο συσχετισμός δύναμης που μπορεί να οδηγήσει σε νίκη.

ΣΤ΄. Το συνδικαλιστικό τοπίο.
Αρνητικό παράγοντα και τροχοπέδη στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων αποτελεί η κατεύθυνση – γραμμή της συνδικαλιστικής ηγεσίας των ΠΟΕΔΗΝ-ΑΔΕΔΥ. Από τη φάση εφησυχασμού περάσαμε στην ανοιχτή υπονόμευση της διάθεσης, της οργής αλλά και των δυνατοτήτων ανάπτυξης των αγώνων που ήδη υπάρχουν. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι οι διάφορες προσπάθειες συντονισμού και κοινής δράσης που εξελίσσονται πανελλαδικά και που αποτελούν ελπιδοφόρο στοιχείο. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν όχι απλά αποκούμπι των εργαζομένων αλλά να αποκτήσουν χαρακτηριστικά υπέρβασης της υφιστάμενης κατάστασης δίνοντας τη δυνατότητα σ’ ένα ευρύτερο δυναμικό να μπει στους αγώνες. Το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά τα μαχόμενα κομμάτια υγειονομικών πρέπει να συναντηθούν το ταχύτερο στη κατεύθυνση πανελλαδικοποίησής τους. (Τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτέμβρη).

Ζ. Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ.
Για μας είναι ολοφάνερο ότι χρειάζεται ευρύτερος δυνατός συντονισμός στη δράση χωρίς αποκλεισμούς στη βάση ενός ελάχιστου πολιτικού πλαισίου με σαφή, διττή στόχευση:
Να μην κλείσει – συρρικνωθεί κανένα νοσοκομείο.
Να μην τεθεί σε διαθεσιμότητα – απολυθεί κανένας εργαζόμενος.
Σ΄ αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε – παλεύουμε:
- Α) Γενικές Συνελεύσεις το διάστημα 19-21/8 όλων των σωματείων – συλλόγων εργαζομένων των νοσοκομείων της χώρας – Συσκέψεις για κοινές δράσεις με φορείς - κατοίκους.
- Β) Συνδυασμός συνελεύσεων με "εσωτερικές" κινητοποιήσεις (συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς – στις πύλες των νοσοκομείων με συνθήματα, μοίρασμα ανακοινώσεων, μπλοκάρισμα λειτουργιών νευραλγικών τμημάτων κα.)
- Γ) Τοπικές διευρυμένες κινητοποιήσεις στις 22/8 συνδιοργανωμένες από ομάδες γειτνιαζόντων νοσοκομείων (πορείες – διαδηλώσεις – κλείσιμο κεντρικών δρόμων, συγκεντρώσεις σε γειτονιές, συναυλίες κλπ.)
- Δ) Απεργιακή κινητοποίηση (απεργία ή στάση) και συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Υγείας στις 23/8 ημέρα που ανακοινώνονται κατά την κυβέρνηση οι λίστες.
- Ε) Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων από 26/8 με επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας πανελλαδικά (π.χ. 48ώρες απεργίες).
- ΣΤ) Συντονισμός των υγειονομικών με τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους στους Δήμους και σε όλο το δημόσιο αλλά και στον Ιδιωτικό τομέα για το δικαίωμα στη δουλειά.
Καλούμε Σωματεία, πολιτικές δυνάμεις, εργατικά σχήματα και πλατιά τους εργαζόμενους στον τομέα της δημόσιας περίθαλψης να πάρουμε τη μάχη στα χέρια μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Υποχρεωτικές μετατάξεις: διαβατήριο ανασφάλειας, δουλείας, απόλυσης, ανεργίας.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ - ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΟΥ ΞΕΡΙΖΩΝΕΙ ΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Το υπουργείο Παιδείας συνεχίζει κατακαλόκαιρο να υλοποιεί έναν από τους βασικούς του στόχους, την παραγωγή -με διάφορους τρόπους και μορφές- πλεονάσματος εκπαιδευτικών. Με την πρόσφατη υπουργική απόφαση χαρακτηρίζει πάνω από 6000 καθηγητές πλεονάζοντες και μετατάσσει υποχρεωτικά 4962 στην Α/θμια και σε διοικητικές θέσεις (Δ/νσεις - ΙΕΚ), καλώντας μέχρι την Παρασκευή 23/8 από συγκεκριμένες ειδικότητες αιτήσεις προτίμησης.
Πρόκειται για (ακόμη) ένα μέτρο της κυβέρνησης και των τροϊκανών αφεντικών της, στην κατεύθυνση διαπίστωσης-πιστοποίησης, αυθαίρετα και τρομοκρατικά, ενός αριθμού των εκπαιδευτικών που περισσεύουν. Ουσιαστικά το υπουργείο Παιδείας και με τον τρόπο αυτό κάνει πράξη το σχέδιο του να χαρακτηρίζει υπεράριθμους τους καθηγητές και κατόπιν να τους μετατάσσει-διαθέτει όπου το ίδιο επιλέξει. Σε άλλη εκπαιδευτική βαθμίδα, σε διοικητικές θέσεις στο δημόσιο, …στα σπίτια τους.
Αποτελεί πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας και των κυβερνητικών επιδιώξεων να ερμηνεύεται η κίνηση αυτή σαν προσπάθεια εξασφάλισης-διασφάλισης της εργασίας των εκπαιδευτικών. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Είναι μέτρο που κινείται στην ίδια τροχιά με τα προηγούμενα (αύξηση ωραρίου, κλείσιμο συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, καρατόμηση Τομέων των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, διαθεσιμότητα -απόλυση των συναδέλφων των αντίστοιχων ειδικοτήτων κλπ) συνεχίζοντας και εντείνοντας το χτύπημα και τη διάλυση της μονιμότητας και της σταθερότητας που χαρακτήριζε την εργασία μας, αντικαθιστώντας τη με προσωρινότητα και ελαστικότητα. Μια κατεύθυνση «ωρομισθικοποίησης» του μόνιμου προσωπικού στην εκπαίδευση που απαιτεί την εξαφάνιση κάθε εγγύησης που υπήρχε στο σώμα των συνθηκών που καθόριζαν την εργασιακή μας σχέση. Το αύριο θα έχει μόνο διαθεσιμότητα- μετάταξη –μετάθεση –απόλυση -ανεργία-εξαθλίωση.
Η αίτηση προτίμησης που καλούνται (όλοι οι συνάδελφοι των ειδικοτήτων αυτών) να κάνουν, ενέχει δήλωση αποδοχής της λογικής της υπεραριθμίας. Τόσο ατομικά, καθώς αυτός που αιτείται αποδέχεται ότι περισσεύει αλλά και συνολικά εντός του κλάδου νομιμοποιείται το πλεόνασμα εκπαιδευτικών πετώντας στα σκουπίδια την αλήθεια, την πραγματικότητα που είναι και θέση του κλάδου, ότι κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει.
Οι ασάφειες, τα ερωτήματα των συναδέλφων για τη διαδικασία που το υπουργείο δεν δίνει απαντήσεις, δεν είναι μόνο και κυρίως προχειρότητα και βιασύνη, αλλά αποτελούν συνειδητή επιλογή του υπουργείου που θα κόψει και θα ράψει στα μέτρα του τα όποια αποτελέσματα προκύψουν, συνεχίζοντας να προωθεί την διαίρεση του κλάδου, για να συνεχίζει να βασιλεύει η βαρβαρότητα της πολιτικής του. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε να γίνουν με διαφάνεια και αξιοκρατία …οι απολύσεις μας!!!
Είναι γεγονός ότι η εξέλιξη αυτή έχει δημιουργήσει στους συναδέλφους αναστάτωση, στεναχώρια, αγωνία, σημάδια κατάθλιψης, συνέπειες των ηττών που έχει τόσο ο κλάδος όσο και συνολικά ο λαός μας. Μόνο που δε χωρά καμιά παράλυση και αναμονή του «μοιραίου» που έρχεται. Απαιτείται σωστή ανάγνωση των κυβερνητικών επιδιώξεων και εμπέδωση ότι αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν τις σταματήσουμε ΕΜΕΙΣ με τους αγώνες μας. Τίποτα δεν είναι τετελεσμένο, αλλά τα μέτρα αυτά μπορούν και πρέπει να ανατραπούν.
Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει και οικοδομούνται οι όροι, αυξάνονται οι προϋποθέσεις για να οργανώσουμε μαζικό παρατεταμένο απεργιακό αγώνα με όλα τα σχολεία κλειστά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνος αυτός τη σύγκρουσης με τη βαρβαρότητα, της αναμέτρησης με την πολιτική που διαλύει την εργασία μας και τη δημόσια-δωρεάν παιδεία.
Ο κλάδος μπορεί και πρέπει να γίνει ο κορμός του παλλαϊκού ξεσηκωμού για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. Οι μαθητές που «μετατάσσονται» υποχρεωτικά από το Γενικό Λύκειο στη δουλεία της μαθητείας, οι γονείς τους που σπρώχνονται καθημερινά στον καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, οι εργαζόμενοι στην Υγεία, στην Τοπική αυτοδιοίκηση είναι οι συνοδοιπόροι μας σ’ αυτό το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε. Δεν υπάρχουν εναλλακτικοί οδοί διαφυγής και όσοι επιχειρούν να τις κατασκευάσουν οδηγούν το κλάδο και τη λαϊκή υπόθεση για μια ακόμη φορά στην ήττα. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε όπως συνέβη το Μάη.

ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

· Για να ανατραπεί το πολυνομοσχέδιο και οι υπουργικές αποφάσεις που το κάνουν πράξη
· Για να γυρίσουν στα σχολεία όλοι οι συνάδελφοι μας μόνιμοι και αναπληρωτές.
· Για να υπερασπίσουμε τη δουλειά μας και το δικαίωμα στη δουλειά.

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΕΝΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ

deltioake.blogspot.com                                                                                                              18/8/2013

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

18 Αυγ 2013

Οχι στη σφαγή του Αιγυπτιακού λαού!

18.8.2013
Σε μια πραγματική μαζική σφαγή του Αιγυπτιακού λαού, έχουν επιδοθεί απ΄ την Τετάρτη 14/8, ο στρατός και οι δυνάμεις καταστολής του αιγυπτιακού αντιδραστικού καθεστώτος. Απροσδιόριστος είναι ο ακριβής αριθμός των νεκρών και των τραυματιών, οι οποίοι αναφέρονται σε χιλιάδες, σ’ ολόκληρη τη χώρα. Στο πλαίσιο της κόντρας που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις διαφορετικές μερίδες της άρχουσας τάξης – σ’ αυτή που εκφράζεται απ΄ το λεγόμενο στρατιωτικό κατεστημένο, κι αυτή που εκφράζουν οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», του ανατραπέντος προέδρου Μόρσι – χύνεται καθημερινά το αίμα χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών του λαού. Ενός λαού, του οποίου η φτώχεια, η εκμετάλλευση κι η πολύχρονη καταπίεση, γέννησαν τη «αραβική άνοιξη», γεννούν τις εξεγέρσεις του απέναντι στο καθεστώς – όποια μερίδα κι αν εκφράζει τη διαχείρισή του – αλλά που, με δεδομένη την έλλειψη του δικού του, αριστερού επαναστατικού υποκειμένου, τον καθιστούν κι «εύκολη λεία» για τις αντιμαχόμενες μερίδες της αιγυπτιακής άρχουσας τάξης.
Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές – και κύρια οι Η.Π.Α., για τους οποίους η Αίγυπτος έχει πολύ μεγάλη γεωπολιτική σημασία στην κόντρα τους με τους άλλους ιμπεριαλιστές (Ε.Ε., Ρωσία) – «ισορροπούν» και «παίζουν» ανάμεσα στις αντιμαχόμενες κλίκες της άρχουσας τάξης, ανησυχώντας αλλά και καραδοκώντας για την αξιοποίηση των εξελίξεων προς όφελός τους, σε βάρος του λαού της Αιγύπτου αλλά και των ανταγωνιστών ιμπεριαλιστών. Μέσα σ’ ένα πλαίσιο, ήδη οξυμένων ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην εύφλεκτη Μέση Ανατολή, στη Μεσόγειο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και με τα προβλήματα στη Συρία να οξύνουν παραπέρα τις αντιθέσεις αυτές, και τις συνέπειές που έχουν, και εγκυμονούν, για το παρόν και το μέλλον των λαών.
Ο λαός της Αιγύπτου, ο λαός αυτός, που πλημμύρισε την Ταχρίρ, και τους άλλους δρόμους και τις πλατείες, πρέπει να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του! Να καταφέρει να γίνει ο πραγματικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ενάντια σ΄ όλες τις αντιδραστικές μερίδες του καθεστώτος. Κόντρα σε υποκινούμενους θρησκευτικούς διαχωρισμούς κι έριδες. Αλλά κι ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστή, επίδοξο «προστάτη»!

Αντίσταση στα σχέδια των ιμπεριαλιστών!
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες!
Κάτω οι αντιδραστικές κλίκες – Ο αγώνας στα χέρια του Αιγυπτιακού λαού!
Αλληλεγγύη στον Αιγυπτιακό λαό!

12 Αυγ 2013

Αθλιότητα και καταστολή στην Αμυγδαλέζα

11.8.2013
Καταγγέλλουμε την εισβολή των ΜΑΤ και το όργιο κρατικής τρομοκρατίας, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου 10/8, στο «Κέντρο Κράτησης» μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, 1.700 μετανάστες. Το «έγκλημά» των μεταναστών αυτών – ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται και γυναίκες και παιδιά - για το οποίο κρατούνται, είναι, πως δε διαθέτουν άσυλο και νομιμοποιητικά έγγραφα.
Η αστυνομική επέμβαση πραγματοποιήθηκε μετά από εξέγερση των κρατουμένων, η οποία ξέσπασε, όταν έμαθαν πως η κράτησή τους, θα παρατείνονταν απ΄ τους 12, στους 18 μήνες,. Ενώ είχε προηγηθεί και διακοπή ρεύματος του Κέντρου, απ’ τους αστυνομικούς φρουρούς, για να μην χρησιμοποιήσουν τα κλιματιστικά, και άρνηση των μεταναστών να μπουν μέσα στα κοντέινερ – «φούρνους», Κατά την αστυνομική εισβολή, έγινε χρήση χειροβομβίδων «κρότου – λάμψης», πραγματοποιήθηκαν άγριοι ξυλοδαρμοί και συλλήψεις, απαγγέλθηκαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, ενώ μεγάλη περιοχή του Μενιδίου, γύρω απ΄ το Κέντρο είχε αποκλειστεί από κλούβες, περιπολικά, αστυνομικούς κι ασφαλίτες.
Η αιτία της εξέγερσης των κρατούμενων μεταναστών, πρέπει ν΄ αναζητηθεί στην ίδια την πολιτική που ακολουθεί απέναντί τους, το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πολιτική που απαιτεί η άρχουσα τάξη κι οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. Πρέπει να αναζητηθεί στον εγκλεισμό των ανθρώπων αυτών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις άθλιες συνθήκες «διαβίωσης» σ’ αυτά, στη βία και τον εξευτελισμό που τους ασκείται, απ΄ τους κάθε είδους «πραιτοριανούς» του συστήματος. Ανθρώπων ξεριζωμένων απ΄ τις χώρες τους, απ΄ τον ιμπεριαλισμό, την πείνα, τον πόλεμο και το φασισμό. Ανθρώπων, που όποτε για την άρχουσα τάξη και το κράτος της, δεν είναι «περιττοί», αποτελούν λεία ξεζουμίσματος και υπερεκμετάλλευσης.
Είναι η ίδια πολιτική, της εκμετάλλευσης και της φασιστικοποίησης, που στρέφεται ενάντια και στους ‘Έλληνες εργαζόμενους, άνεργους και νεολαίους.

Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες!
Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς όρους και προϋποθέσεις!
Έλληνες και μετανάστες εργάτες ενωμένοι!
Ισα δικαιώματα για όλους τους εργάτες, Έλληνες και ξένους!
Όχι στα «στρατόπεδα συγκέντρωσης»!

7 Αυγ 2013

Ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ: σύντομο αλλά περιεκτικό και με σημασία

Η πολυπόθητη πρόσκληση του Αντ. Σαμαρά για επίσκεψη στις ΗΠΑ είναι γεγονός. Στις 8 Αυγούστου ο αρχηγός της Ν.Δ., με την ιδιότητα του έλληνα πρωθυπουργού, διασχίζει τον Ατλαντικό, για να συναντήσει επιτέλους στην αμερικάνικη Μέκκα τον ίδιο τον Ομπάμα!
Η πρόσκληση καθυστέρησε συστηματικά, παρότι ήταν διακαής πόθος, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε κυβέρνηση του ντόπιου συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Οι καθυστερήσεις στην πρόσκληση καθρέπτιζαν τη δυσαρέσκεια των ΗΠΑ εδώ και μήνες για τη γερμανική προσκόλληση της κυβέρνησης Σαμαρά. Ωστόσο, στην πρόσφατη πολιτική κρίση, καθώς φαίνεται, κάποια πράγματα παίχτηκαν σε αυτό το επίπεδο.
Καταρχήν η φυγή των Ρώσων από τη δημοπρασία των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ και η επιλογή του TAP σηματοδοτούν την τοποθέτηση (ηθελημένα ή αθέλητα) της ελληνικής αστικής τάξης με την πλευρά των ΗΠΑ στο κρίσιμο ενεργειακό – γεωπολιτικό σκάκι στην περιοχή. Από τα χρόνια του Καραμανλή του νεότερου μέχρι τις μέρες μας, αποδεικνύεται ξανά και ξανά πως δεν υπάρχει καμιά ελεύθερη αγορά στην οποία μάλιστα ανήκει πλέον και η Ρωσία. Αντίθετα, υπάρχει σε εξέλιξη άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που καθόλου δε λαμβάνει υπ’ όψιν τις ορέξεις υποτακτικών και εξαρτημένων αστικών καθεστώτων.
Τριάντα εννιά χρόνια μετά την τραγωδία του κυπριακού λαού και την ανάλογη ήττα της ελληνικής αστικής τάξης, γίνεται ξανά φανερό πως το «ανήκομεν εις τη Δύση» μπορεί να διασφαλίζει κάποια πράγματα στην αστική τάξη, μπορεί επίσης να ανοίγει ορέξεις και φιλοδοξίες, όμως υπάρχουν σαφή όρια, υποχρεώσεις ακόμη και -λιγότερο ή περισσότερο οδυνηρά- κόστη.
Ο Αντ. Σαμαράς σίγουρα τα γνωρίζει όλα αυτά. Έχοντας, μάλιστα, διαβάσει την περίπτωση Καραμανλή αλλά και τα σαφή μηνύματα δυσαρέσκειας για τον γερμανικό εναγκαλισμό του μετά την πολιτική κρίση της ΕΡΤ, βάζει νερό στο κρασί του. Κονταίνει αναγκαστικά ο ίδιος, βάζοντας δίπλα του και ΥΠΕΞ τον Βενιζέλο και ταυτόχρονα δίνει υπουργεία στους γνωστούς ‘αμερικανανθρώπους’, Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη. Έτσι κι αλλιώς, οι συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανοιγοκλείνουν απειλητικά για την αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό σε μια σειρά κρίσιμα μέτωπα, την ίδια ώρα που η λαϊκή οργή φουντώνει.
«Να ξαναγίνει αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους (των ευρωπαίων)», λένε άλλοτε αθόρυβα άλλοτε θορυβώδη οι ΗΠΑ, μέσω ΔΝΤ. Άλλες λύσεις για την Ελλάδα και συνολικά για την Ευρωζώνη βλέπουν ο Σόιμπλε και η Γερμανία. Άγριος ο καυγάς, σοβαρά και κρίσιμα τα επίδικα. Από την άλλη, με ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ και TAP, η Δύση βρήκε κοινό τόπο. Όμως, τι θα γίνει στη συνέχεια, με το αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, με τις ΑΟΖ, το Κυπριακό και άλλα κρίσιμα ζητήματα της περιοχής;
Μένουν να γίνουν πολλές ακόμη κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής. Σε αυτή τη φάση, κρίσιμες και αλληλοτροφοδοτούμενες οι εξελίξεις στην Αίγυπτο, στη Συρία- Λίβανο- Ιράκ- Ιράν, στην Τουρκία και από φθινόπωρο αναμένονται εξελίξεις και στο κυπριακό. Αυτός είναι ο άλλος βασικός λόγος της πρόσκλησης Σαμαρά στις ΗΠΑ, πέρα από την όποια συμμόρφωση στα υπερατλαντικά αφεντικά. Στις ΗΠΑ, άλλωστε, ξέρουν καλά πως, όσο κι αν η ανάγκη πολιτικής επιβίωσης της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού το οδηγούν και σε κάποιες απιστίες, ωστόσο τα αμερικάνικα επιτελεία έχουν πάντα τρόπους διακριτικούς αλλά και άκομψους, αν χρειαστεί, για να επαναφέρουν στην τάξη και να επιβάλλουν τον έλεγχό τους, όταν παίζονται τα πιο κρίσιμα ζητήματα.
Όχι, η αστική τάξη της Ελλάδας δεν είναι πιόνι, όμως δεν έχει και την πολυτέλεια να λογαριάζει χωρίς τον αμερικάνο ξενοδόχο, ιδιαίτερα όταν στην περιοχή, πέρα από οικονομική καταστροφή και κοινωνική αναστάτωση, μυρίζει και μπαρούτι. Βεβαίως, ο άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, όπως εκφράζεται αυτόν τον καιρό στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν επιτρέπει στο πολιτικό προσωπικό ήρεμες αποφάσεις και καλοζυγισμένες επιλογές. Οι συμπληγάδες ανοιγοκλείνουν και σε λίγο οι απαντήσεις στα διλήμματα θα είναι με κόστος και μεγάλα ρίσκα για την αστική τάξη. Κόστη και ρίσκα πολιτικοοικονομικής υπόστασης, δυνατότητας κοινωνικού ελέγχου αλλά και ρίσκα γεωπολιτικά, που ήδη (ΑΟΖ, κυπριακό, συμμαχία με Ισραήλ, σχέση με Τουρκία) τίθενται στην ημερήσια διάταξη.

Οι κίνδυνοι για τον κόσμο της δουλειάς
Αν η αστική τάξη της χώρας βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα και επικίνδυνα για την ίδια διλήμματα μπροστά στον οξυμένο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τα πράγματα για τον κόσμο της δουλειάς είναι δεδομένα άσχημα, ήδη οδυνηρά, και μέλει να γίνουν πολύ χειρότερα, με ανοικτούς μεγάλους κινδύνους για την ίδια τη ζωή του.
Είναι παραμύθι, πως οι ιμπεριαλιστές θα σώσουν τη μικρή, άλλωστε, χώρα μας για να έχει η Δύση ένα σταθερό προγεφύρωμα απέναντι στην αναστατωμένη Ανατολή. Αυτή η αυταπάτη που καλλιεργείται άλλωστε χρόνια στο λαό, έχει ήδη αποκαλυφθεί και υπάρχουν κίνδυνοι να αποκαλυφθεί ακόμη πιο τραγικά.
Δουλειά – Ειρήνη- Δημοκρατία κάθε άλλο παρά είναι πλέον δοσμένα για τον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας, έξω από νέους σκληρούς ταξικούς αγώνες που απαιτούνται για τη διεκδίκησή τους. Αυτές οι διεκδικήσεις δένονται πολιτικά μεταξύ τους, έχουν σαφές ταξικό περιεχόμενο και απαιτούν τον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, για να αρθρωθούν σε μαζικό λαϊκό κίνημα. Κίνημα που θα υπερασπίζεται τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς και όχι μόνο δε θα νοιάζεται για τη σωτηρία της αστικής τάξης και του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, αλλά αντίθετα, όσο δυναμώνει, θα ανοίγει το μοναδικό δρόμο ελπίδας για το λαό. Εκείνον της επαναστατικής σοσιαλιστικής προοπτικής. Έτσι, με καθαρές κουβέντες και με εμπιστοσύνη στη λαϊκή πάλη, οφείλουν να τοποθετηθούν οι πραγματικοί αριστεροί, κόντρα στις διαχειριστικές και ανοικτά φιλο-ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνει να υμνεί τον Ομπάμα, αλλά και του ΚΚΕ, που αναχωρεί από την ταξική πάλη συχνά με τη βοήθεια αναλύσεων που υποτιμούν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και συνολικότερα την πολιτική πάλη στο όνομα μιας ανόητης ιδεολογικής καθαρότητας.
Το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ αλλά και οι εξελίξεις που μπορεί να επιταχυνθούν ανά πάσα στιγμή, θα αποκαλύψουν σύντομα την πραγματικότητα, σε ότι αφορά τους κάθε λογής κινδύνους για το λαό, μέσα από τα νέα ιμπεριαλιστικά αλυσοδέματα της χώρας και την εμπλοκή της στους ανταγωνισμούς. Στην ατζέντα του ταξιδιού βρίσκονται το Κυπριακό, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η στρατιωτική συνεργασία (βλέπε βάση Σούδας). Άλλωστε, θα προηγηθεί επίσκεψη του υπουργού Άμυνας Αβραμόπουλου.
Το ελληνο-εβραϊκό λόμπι έχει βάλει το χέρι του στο να επιτευχθεί η πολυπόθητη επίσκεψη ενώ, πέρα από τη σύντομη συνάντηση με τον Ομπάμα, που θα θέσει τις απαιτήσεις του με τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις και τα γνωστά χτυπήματα στην πλάτη, θα υπάρξουν και μια σειρά άλλες συναντήσεις και επαφές με προέδρους επιτροπών του κογκρέσου, με δεξαμενες σκέψεις, όπως το brooking institution των δημοκρατικών και η rand corporation, αλλά και με ΜΜΕ, όπως Washington post και New York Times. Απαραίτητες, επίσης, κρίνονται και οι επαφές με ΔΝΤ και Διεθνή Τράπεζα. Η συνάντηση με τον Ομπάμα μοιάζει εσπευσμένη σε μέρες διακοπών, όμως συνολικά το ταξίδι ενδέχεται να είναι πλούσιο και περιεκτικό. Πολλοί μιλάνε ήδη για τη δυνατότητα ανοίγματος μιας νέας σελίδας στις ελληνοαμερικάνικες σχέσεις στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον της περιοχής. Θα «ξανασώσουν», λοιπόν, τη χώρα μας; Και ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες;
Είναι απαραίτητο, στις μέρες μας, να ειδωθεί από ταξική σκοπιά το ζήτημα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από κάθε λογής προστάτες. Ο κόσμος της δουλειάς δεν έχει να ελπίζει τίποτα ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από τη Γερμανία. Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά φονιάδες και ληστές των λαών. Πράγματι, ενδιαφέρονται να έχουν τη χώρα μας προκεχωρημένο φυλάκιο και την έχουν ήδη χρησιμοποιήσει σαν τέτοιο, με φονικό και καταστροφικό τρόπο για τους λαούς της περιοχής μας και το λαό μας που βιώνει επίσης σήμερα την καταστροφή του.
Όσο αγριεύει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα. Επιπλέον, γύρω από βάσεις και πολεμικά ορμητήρια, οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την υποταγή των μαζών με τη φασιστικοποίηση, ακόμη και με τον εξανδραποδισμό, και κάθε άλλο παρά τους ενδιαφέρουν η ευημερία, η πρόοδος και η δημοκρατία. Εύκολα και εκ του ασφαλούς, οι ΗΠΑ μπορούν να το παίζουν καλοί, ανέξοδα μάλιστα, όσο στην Ευρωζώνη υπηρετείται η πολιτική τους, με το άδειασμα της στυγνής δημοσιονομικής πολιτικής των Γερμανών. Όμως, τόσο το ευρώ όσο και το δολάριο, τόσο η Ε.Ε. όσο και οι ΗΠΑ, δυναμώνουν ως ιμπεριαλιστικοί σχηματισμοί του κεφαλαίου, καθώς ολοένα και πιο άγρια κατακλέβουν τον ιδρώτα και πίνουν το αίμα των λαών.
Να γιατί οι λαοί δεν έχουν συμφέρον να διαλέξουν ποιος θα τους εκμεταλλεύεται, θα τους καταπιέζει και θα ρημάζει τη χώρα τους. Να γιατί ο λαός μας πρέπει να μείνει μακριά από τα αντιδραστικά διλήμματα της αστικής τάξης, σε ποιον από τους φονιάδες και ληστές θα τα ακουμπήσει περισσότερο!
Να γιατί χρειάζεται να υπάρξουν γρήγορα βήματα ταξικής ανασυγκρότησης του εργατολαϊκού κινήματος, προκειμένου ο κόσμος της δουλειάς να μπορέσει να υπερασπιστεί τη ζωή και το μέλλον του σε σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Να, τέλος, γιατί χρειάζονται παράλληλα βήματα ενίσχυσης της φιλίας και της αλληλεγγύης με τους γύρω λαούς που επίσης βγαίνουν και θα βγαίνουν όλο και περισσότερο στο δρόμο για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου τους.

ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ
ΖΗΤΩ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Κοινή δράση σημαίνει συσπείρωση δυνάμεων και διαμόρφωση συσχετισμών

του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου
Οι εργαζόμενες μάζες στη χώρα μας και παντού στον κόσμο βρίσκονται αντιμέτωπες με μια πρωτόγνωρη επίθεση παρατεταμένης διάρκειας από τις δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης είναι δισεκατομμύρια άνθρωποι να ζούνε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης, ενώ καθημερινά όλο και περισσότεροι μπαίνουν σε αυτήν την κόλαση. Αυτές είναι οι συνέπειες που πληρώνουν οι μάζες από την κρίση του καπιταλιστικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, για να μπορεί το τελευταίο να αυξάνει τα κέρδη του και να ενισχύει την κυριαρχία του.
Την ίδια στιγμή οξύνεται το σύνολο των αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν το σημερινό κόσμο και παίρνουν χαρακτηριστικά σύγκρουσης. Αυτό αναδεικνύεται καθημερινά και σε όλα τα επίπεδα - το οικονομικό, κοινωνικό, ταξικό, πολιτικό, στο επίπεδο επίσης των διεθνών σχέσεων κ.λπ. Το παρατηρούμε στην παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όπου γίνεται ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Το βλέπουμε στο επίπεδο της αντιπαράθεσης των λαών με τους ιμπεριαλιστές και το ζούμε όλο και περισσότερο οξυμμένα στις καθημερινές συγκρούσεις της εργατικής τάξης και όλου του κόσμου της δουλειάς ενάντια στην αστική τάξη. Είναι επίσης ολοφάνερο πως ο εργαζόμενος κόσμος, μετά από πολλές δεκαετίες αδράνειας, βγαίνει μαζικά και αγωνιστικά στους δρόμους, παλεύει, αντιστέκεται και διεκδικεί.
Είναι ολοφάνερο πλέον και αρκετά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η εργατική τάξη, η νεολαία και οι λαοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη έχουν ανοίξει τους λογαριασμούς τους με τις δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού κόσμου. Αυτή είναι η κύρια τάση που διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό στον κόσμο. Όλο και πιο συχνά, εκατομμύρια εργαζόμενες μάζες, σπουδαστές και μαθητές πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες με αγώνες μεγάλης διάρκειας. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία στη χώρα μας, μέσα από τους παρατεταμένους αγώνες τους, έχουν αποκτήσει μια εξέχουσα θέση στη γενικότερη πάλη των λαών.
Εάν δούμε ότι η κίνηση των μαζών και η αποδέσμευσή τους από την επιρροή των αστικών κομμάτων πραγματοποιείται σε συνθήκες παρατεταμένης διάρκειας της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της αποσάθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε μπορούμε καλύτερα να εκτιμήσουμε την αξία που έχουν η αφύπνιση και οι αντιστάσεις των μαζών στις σημερινές συνθήκες.
Σε αυτές τις συνθήκες, η οργάνωσή μας πήρε την πρωτοβουλία να απαντήσει σε ορισμένες ανάγκες του κινήματος κάνοντας πρόταση για πολιτική συνεργασία και κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων και άλλων ομάδων αγωνιστών. Γνωρίζαμε, είναι αλήθεια, ότι σε αυτές τις συνθήκες η πρότασή μας ήταν έξω από την κυριαρχούσα αντίληψη της Αριστεράς και γι' αυτό δεν είχαμε αυταπάτες για το εύρος των δυνάμεων που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν.
Ποιά είναι η κυριαρχούσα αντίληψη στην Αριστερά σήμερα;
Ευθύς εξαρχής να πούμε ότι έχει απαρνηθεί τον επαναστατικό δρόμο, την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Συνέβαλε στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και, μετά τις καταρρεύσεις και την ολοκλήρωση της ήττας, αναζητάει μια ορισμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα. Και αυτό σε συνθήκες ήττας και αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, σε πρωτόγνωρους αρνητικούς συσχετισμούς κ.λπ. Όπου αναδείχνονται σε ηγετικά πόστα των δυνάμεων της Αριστεράς μικροαστικά και οπορτουνιστικά στοιχεία.
Έχοντας τέτοια χαρακτηριστικά, οι δυνάμεις αυτές έχουν υποκλιθεί στους αρνητικούς συσχετισμούς και αναζητούν διεξόδους στα πλαίσια του συστήματος. Καθόλου τυχαία, σχεδόν όλες αυτές οι δυνάμεις φαντασιώνονται “μεταβατικές αριστερές κυβερνήσεις” και καταστρώνουν ανάλογου χαρακτήρα συμμαχίες και προγράμματα. Και πάντα με όρους κοινοβουλευτικής πάλης, ειρηνικού δρόμου, αποδοχής της αστικής νομιμότητας κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλο και περισσότερο συγγενεύουν τις θέσεις τους και τους προσανατολισμούς τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος διαχειριστής του συστήματος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ σε μια “μεταβατική αριστερή κυβέρνηση”. Αν οι φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτές, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι κουβέντες του αέρα.
Στο ΚΚΕ τα πράγματα παραμένουν, όπως και πριν, “ξεκαθαρισμένα”. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι εύκολο να απαρνηθεί το μοναχικό δρόμο, αυτόν που το οδήγησε στις τελευταίες εκλογές να χάσει τη μισή εκλογική του δύναμη, καθώς και αρκετές οργανωμένες του δυνάμεις. Η νέα ηγεσία του ΚΚΕ αναδείχτηκε στη βάση της γραμμής που ηττήθηκε στις εκλογές, στη γραμμή υποβάθμισης της άμεσης πάλης του κινήματος, των σημερινών αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Όλες οι θέσεις, οι αναφορές, η ζύμωση, η προπαγάνδα και οι διακηρύξεις αυτού του φορέα αφορούν το μακρινό μέλλον, την αποκαλούμενη «λαϊκή εξουσία». Κατασκευάζει ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια. Μια στρατηγική επιδίωξη χωρίς να στηρίζεται και να διαμορφώνεται στις τακτικές επιδιώξεις του κινήματος. Οι κομμουνιστές, υπογράμμιζε ο Ένγκελς “παλεύουν για την εκπλήρωση των άμεσων επιδιώξεων, για την ικανοποίηση των στιγμιαίων συμφερόντων της εργατικής τάξης, όμως στο κίνημα του παρόντος αντιπροσωπεύουν και διασώζουν το μέλλον του κινήματος”.
Η κυριαρχούσα αντίληψη της Αριστεράς σήμερα όχι μόνο δεν ευνοεί την ανάπτυξη του κινήματος και την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών δύναμης, αντίθετα δημιουργεί νέες αυταπάτες ότι μέσα από τις λεγόμενες «αριστερές μεταβατικές κυβερνήσεις» θα βρουν λύσεις τα προβλήματα των εργατικών λαϊκών μαζών.
Ο οξυμένος χαρακτήρας της επίθεσης της αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ ενάντια στον εργαζόμενο λαό υποχρεώνει καθημερινά όλο και περισσότερο το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων των κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και ομάδων να πάρουν θέση με ποια πλευρά της αντίθεσης είναι. Με την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Τρόικας ή με την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Και πράγματι, όλες οι πιο πάνω δυνάμεις αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Άλλοι ανοιχτά και καθαρά, άλλοι καλυμμένα και καιροσκοπικά. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία, από την πρώτη στιγμή βγήκαν μαζικά στους δρόμους και σε κόντρα με τις δυνάμεις του συστήματος. Αποδεσμεύτηκαν από την επιρροή των κυρίαρχων αστικών κομμάτων, οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ σε μια ολοκληρωτική χρεωκοπία και αποσύνθεση.
Ο άλλος πυλώνας του συστήματος, η ΝΔ, με μεγάλες απώλειες, υπάρχει αποκλειστικά ύστερα από τις πρωτόγνωρες απειλές και εκβιασμούς του λαού μας, κυρίως από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αυτή είναι η πραγματική σύγκρουση των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων και αυτό, ανεξάρτητα με το ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής του συστήματος. Η ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα και τον κόσμο στο επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι θα πάρει πιο οξυμμένη μορφή και περιεχόμενο και θα είναι αυτή η σύγκρουση που θα καθορίζει τις εξελίξεις.
Θα είναι αυτή που θα αποδεσμεύει δυνάμεις από την επιρροή όχι μόνο των αστικών κομμάτων, αλλά και των ρεφορμιστικών. Σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων θα πρέπει να δούμε τη συγκρότηση πολιτικής συνεργασίας και κοινής δράσης. Όχι μόνο γι' αυτά που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, αλλά και για τα σπουδαιότερα που θα προκύψουν στην πορεία των ταξικών συγκρούσεων.
Ο βασικός λόγος που προχωρούμε στη συγκρότηση της ΠΑΑΣ έχει να κάνει με τις ανάγκες του κινήματος, με την πολιτική και αγωνιστική ενίσχυση του κόσμου που αποδεσμεύεται και αναζητεί διέξοδο στην πάλη. Για τη συσπείρωση ενός ευρύτερου δυναμικού σε μια ταξική και επαναστατική κατεύθυνση και τη διαμόρφωση, μέσα σε μια πορεία, ενός συσχετισμού δύναμης ικανού να δημιουργεί γεγονότα, ικανού να διαφοροποιεί τους συσχετισμούς δύναμης προς όφελος του κινήματος, να ανοίγει δρόμους προοπτικής. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοδοξία μας.
Οι δρόμοι, οι διέξοδοι ανοίγονται με πρακτικές πρωτοβουλίες και με τη διαμόρφωση κάθε φορά του αναγκαίου συσχετισμού, και σε αυτή την κατεύθυνση θα δοκιμαστούν και θα δοκιμάζονται τόσο οι σημερινές συνεργαζόμενες δυνάμεις όσο και αυτές που θα προκύψουν στην πορεία. Σίγουρα θα φτάσουμε στο ιδρυτικό της ΠΑΑΣ ύστερα από πολλές δυσκολίες, αλλά τα δυσκολότερα θα είναι αυτά που θα προκύψουν στην πορεία, όταν η ΠΑΑΣ θα διαδραματίζει σπουδαιότερο ρόλο, όταν οι ανάγκες του κινήματος θα απαιτούν περισσότερο κόπο και θυσίες.
Πολιτική συνεργασία και κοινή δράση σημαίνει συσπείρωση δυνάμεων που θα αξιοποιούν τις διαθέσεις των μαζών, που θα ανεβάζουν το επίπεδο της πάλης τους και που θα κερδίζουν και νέους αγωνιστές στις γραμμές τους. Αυτά θα πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα και παντού όπου υπάρχουν δυνατότητες.
Η νέα περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας απαιτεί την ενίσχυση και διαμόρφωση αγωνιστικών σχέσεων με όσους αγωνιστές επιθυμούν να συμβάλουν στο δυνάμωμα της πάλης και της αντίστασης. Η αντίσταση για την ανατροπή της αχαλίνωτης, αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης αποτελεί μια κορυφαία πολιτική πράξη και η συμβολή στην ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης αποτελεί και κριτήριο για τις πρωτοβουλίες που θα προωθεί η πολιτική συνεργασία και η κοινή δράση. Μέσα από τέτοιες προσπάθειες μπορούμε να ενισχύσουμε σε ένα δυναμικό που αγωνίζεται το πνεύμα της πρωτοβουλίας και συσπείρωσης δυνάμεων και αυτό το πνεύμα οφείλουμε να καλλιεργούμε στις μάζες.
Να αγωνιστούμε ενάντια στις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις οι οποίες καλλιεργούν στον εργαζόμενο λαό και στη νεολαία τη λογική της πολιτικής και συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Να εξουσιοδοτούν, δηλαδή, οι εργαζόμενες μάζες τους εκπροσώπους των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων για να λύσουν δήθεν τα προβλήματά τους. Η ιστορία του κινήματος διδάσκει πως κανένα πρόβλημα των μαζών, μικρό ή μεγάλο, δεν μπορεί να λυθεί χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Πολιτική συνεργασία και κοινή δράση δεν μπορεί να περιορίζεται στην εμβέλεια των δυνάμεων που την συγκροτούν, αλλά -πιο πέρα- στην κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων.
Η ΠΑΑΣ -ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε- οφείλει να διαμορφώνει όρους και σχέσεις στο δυναμικό που κάθε φορά μπορεί να κινητοποιείται, μιας αγωνιστικής αντίληψης και εμπιστοσύνης στη δύναμη των μαζών.

Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωση της δεξιάς κατεύθυνσης

«…ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πια, μετά το 1ο Ιδρυτικό του Συνέδριο, μια ιδεολογικοπολιτική διακήρυξη που είναι ένα ταυτοτικό κείμενο, έχει τις πολιτικές του αποφάσεις, οι οποίες αποσαφηνίζουν και επιβεβαιώνουν πλευρές της πολιτικής του, έχει το καταστατικό του και έχει και για πρώτη φορά τον πρόεδρό του, εκλεγμένο και νομιμοποιημένο μέσα από απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες ». (δηλώσεις Π. Σκουρλέτη μετά το συνέδριο).

"Η Αριστερή Πλατφόρμα θεωρεί πολύ θετικό το ποσοστό που συγκέντρωσε η λίστα της στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ποσοστό αυτό καταδεικνύει εμπιστοσύνη προς την Αριστερή Πλατφόρμα και επιβεβαιώνει τη μεγάλη και ανοδική απήχηση που συναντούν οι θέσεις και οι εναλλακτικές προτάσεις της όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε όλη την Αριστερά και τον κόσμο της και ευρύτερα στην κοινωνία» (απόσπασμα της ανακοίνωσης της Αριστερής Πλατφόρμας μετά το συνέδριο)

Σε ανάλογο ύφος κινούνται όλες οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και νομίζουμε ότι αυτές του Δ. Παπαδημούλη, «να τα αφήσουμε πίσω όλα αυτά και να δουλέψουμε όλοι μαζί με συντροφικότητα, αλληλεγγύη και σεβασμό », εκφράζουν την κοινή συνισταμένη τους.
Έτσι και αλλιώς, σε αυτό το συνέδριο δεν κρινόταν η γενική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει αποκτήσει «ταυτότητα» όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά τώρα απέκτησε και την «νομιμότητα» ενός ιδρυτικού συνεδρίου και φυσικά η αναβαπτισμένη ηγεσία του έλαβε την «εξουσιοδότηση» να προχωρήσει προς τους στόχους που έχει θέσει χωρίς «ταλαντεύσεις».
Οι πανηγυρισμοί (!) της Αριστερής Πλατφόρμας για την αύξηση των ποσοστών της στην διάρκεια των εκλογών για την νέα ΚΕ σε σχέση με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, μάλλον μελαγχολία πρέπει να προκάλεσε σε όσους έχουν στηρίξει ελπίδες σε αυτό τον χώρο για την αλλαγή του «τοπίου» μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρόλη την μετασυνεδριακή σύμπνοια, τις αισιόδοξες δηλώσεις, τα «κοιτάμε μπροστά» και άλλα τέτοια, η διαδικασία του συνεδρίου φαίνεται ότι άφησε «στυφή» γεύση σε μέλη, στελέχη και οπαδούς του κόμματος της «κυβερνώσας αριστεράς» που περίμεναν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. Σε άλλους, πάλι, επιβεβαιώθηκε η πορεία προς την «εθνική σωτηρία» εντός συστήματος και δεσμών εξάρτησης και έμειναν «ικανοποιημένοι» από την διαδικασία και τα αποτελέσματά της.
Η επιλογή της ηγεσίας του να τελειώνει με την εκκρεμότητα του «ενιαίου» και απερίσπαστη να «ριχτεί στην μάχη» των…εκλογών, οι οποίες θεωρεί ότι είναι κοντά ή τέλος πάντων με τον «ανένδοτο» που έχει κηρύξει θα τις φέρει πιο κοντά, καθόρισε τον χαρακτήρα του συνεδρίου και τα αποτελέσματά του.
Παρά την εντυπωσιακή απουσία του Μανώλη Γλέζου την πρώτη μέρα του συνεδρίου, στην εναρκτήρια ομιλία του Αλ. Τσίπρα, ως έκφραση διαμαρτυρίας για την διάλυση των συνιστωσών και τη δημιουργία ενός αρχηγικού κόμματος, τελικά το ζήτημα της αυτοδιάλυσης των συνιστωσών διευθετήθηκε και δόθηκε «εύλογο χρονικό διάστημα», για να αποφασίσουν και οι υπόλοιποι που δεν προχώρησαν ακόμα, όπως ήδη έχουν κάνει ο ΣΥΝ, η ΑΚΟΑ, η ΚΟΕ, η Ρόζα. Βέβαια, στο ζήτημα αυτό, οι χειρισμοί, από όλες τις πλευρές, δεν έχουν όρια και δείχνουν το πώς αντιλαμβάνονται την εσωτερική λειτουργία ενός αριστερού κόμματος «των μελών», όπως λένε.
Άλλοι αυτοδιαλύθηκαν με πανηγυρικό τρόπο (ΣΥΝ), αφού ήδη αποτελούν την κυρίαρχη πλευρά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι έκαναν «αναστολή της αυτοτελούς δημόσιας παρουσίας» (ΚΟΕ), μοντέλο που μάλλον θα «φορεθεί» και από τους υπόλοιπους, άλλοι θα συμμετέχουν ως «προσωπικότητες» στην ηγεσία και τα όργανα. Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να παραιτηθεί ολοκληρωτικά από το «έχειν» του. Η συγκρότηση τάσεων-μηχανισμών εντός του κόμματος, με όλα τα χαρακτηριστικά μίας οργανωμένης αλλά «νόμιμης» φράξιας, εξασφαλίζει την διαπραγμάτευση σε ηγετικό επίπεδο ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και πρόσφορη έξοδο διαφυγής, εάν το πράγμα «στραβώσει». Αλλά επί της ουσίας, αυτό που φάνηκε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το πραγματικό διακύβευμα στην υπόθεση των συνιστωσών είναι να απαλλαγεί η ηγεσία του από τα «βαρίδια» μιας προηγούμενης περιόδου και να μπει στην πλήρη συμμόρφωση και προσαρμογή στους κανόνες του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Μέσα στο συνέδριο δεν υπήρξε πάλη αντίθετων πολιτικών γραμμών και θέσεων και αυτό το πιστοποιεί και η διαδικασία ψήφισης της πολιτικής απόφασης. Στη διαδικασία αυτή, η Αριστερή Πλατφόρμα (ΑΠ) δεν κατέθεσε αντιθετικό κείμενο αλλά τροπολογίες, οι οποίες και καταψηφίστηκαν από την πλειοψηφία, ενώ η ΑΠ ψήφισε λευκό στο σχέδιο της απόφασης.
Πάντως ένα είναι σίγουρο. Αυτό το συνέδριο δεν απασχόλησε τον εργαζόμενο λαό, τον οποίο καταπλακώνει η ολομέτωπη επίθεση του συστήματος που έχει ρημάξει την ζωή του. Και είναι πράγματι πολύ αντιφατικό πράγμα να γίνεται ένα ολόκληρο συνέδριο κόμματος της αριστεράς για το πώς «θα σωθεί ο λαός και η χώρα» και αυτό να απασχολεί μόνο τα μέλη του συγκεκριμένου χώρου.
Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τα καυτά ζητήματα του εργαζόμενου λαού και οι κινητοποιήσεις του για το δικαίωμα στην δουλειά και την ζωή θα βρουν «ικανοποίηση» μόνο από την επόμενη κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».
Εξάλλου ο Αλέξης Τσίπρας, στην εναρκτήρια ομιλία του, έθεσε το δίλημμα στον λαό, με την μορφή « μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», για να ξεκαθαρίσει από την πλευρά του ότι η ανατροπή των βάρβαρων μέτρων δεν αποτελεί ζήτημα μαζικού κινήματος αλλά ζήτημα εκλογικής διαδικασίας. Δεν μπήκε, βέβαια, στον κόπο να εξηγήσει πώς η εκτίναξη του ποσοστού από το 4% στο 27%, και μάλιστα στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν λειτούργησε προς όφελος του εργαζόμενου λαού, όταν από τον Ιούνιο του 2012 η επίθεση κλιμακώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «προσβλέπει» στον λαό μόνο σαν «όχημα» που θα τον φέρει στην κυβερνητική εξουσία και από εκεί ξεκινάει και το μεγάλο του πρόβλημα. Στην «σκληρή διαπραγμάτευση» που σκοπεύει να κάνει με τους ιμπεριαλιστές και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου στην χώρα, όταν αναλάβει την διακυβέρνηση, ζητάει την στήριξη του λαϊκού παράγοντα, την ίδια στιγμή που κάνει ό, τι περνάει από το χέρι του, για να τον αποσυγκροτήσει πολιτικά και οργανωτικά, είτε σπέρνοντας αυταπάτες κάθε είδους είτε ξεπουλώντας κινητοποιήσεις, όπως αυτές των καθηγητών. Οι σχέσεις που προσπαθεί να οικοδομήσει με τον λαό και το «συμβόλαιο εμπιστοσύνης» μαζί του είναι σε ευθεία «αναλογία» με τις σχέσεις που προσπαθεί να οικοδομήσει με το σύστημα της εκμετάλλευσης και το πλέγμα της εξάρτησης. Από τις αυταπάτες του 4%, το κόμμα πρέπει να περάσει στον ρεαλισμό του 27% της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της πιθανής αυριανής διακυβέρνησης.
Εξάλλου, και κάποια «μηνύματα», όπως το άρθρο των Γκαλμπρέϊθ – Βαρουφάκη στους New York Times, ότι «μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα», γιατί «Μόνο ένα κόμμα που είναι υπέρ της Ευρώπης, αλλά αποφασισμένο να αλλάξει την πολιτική της, μπορεί να ελπίζει ότι θα το καταφέρει. Δεν υπάρχει λύση που απλώς να ακολουθεί τις ακόμη πιο καταστροφικές απαιτήσεις της τρόικας.» (εξηγήσεις Γκαλμπρέϊθ στην Καθημερινή), αποτελούν «οδηγό» για την ηγεσία του αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν και τις δυσκολίες του «εγχειρήματος» που κάποιοι εντός και εκτός Ευρώπης της επιφυλάσσουν. Είναι φανερό ότι η πιθανή αυριανή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του (από αριστερά έως πατριωτική δεξιά, λέει ο Τατσόπουλος) θα έχει την «έξωθεν» αλλά πιθανά και την «έσωθεν» στήριξη και θα κριθεί από το επίπεδο της «διαπραγμάτευσης» με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, έτσι ώστε να ηττηθεί η «υφεσιακή» πολιτική της Μέρκελ. Το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά αυτής της «διαπραγμάτευσης» περιγράφει αρκετά αποκαλυπτικά, μετά το συνέδριο, ο Γιάννης Μηλιός, σε συνέντευξή του στο tvxs: «Διότι διαπραγμάτευση σημαίνει ένα τραπέζι όπου διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικές προοπτικές, προσπαθούν να βρουν μια λύση που να κατοχυρώνει κατά το δυνατό και τις δύο πλευρές ή εν πάση περιπτώσει να θέτει τα αιτήματα της μια πλευράς απέναντι στην άλλη. Μέχρι τώρα δεν γινόταν διαπραγμάτευση διότι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά βρίσκονται από την ίδια μεριά του τραπεζιού με τους δανειστές». Και στο ερώτημα, τι θα γίνει με την απειλή της παύσης της χρηματοδότησης, το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ απαντάει: «Το όπλο της παύσης της χρηματοδότησης θεωρούμε σίγουρο ότι θα χρησιμοποιηθεί. Το ερώτημα είναι για πόσο χρονικό διάστημα. Διότι πρέπει να ξέρουμε ότι η χρηματοδότηση προς το ελληνικό δημόσιο προσανατολίζεται κατά συντριπτικό ποσοστό στην αποπληρωμή παρελθόντων δανείων που λήγουν. Επομένως, όταν προκύψει ένα σταμάτημα αυτής της χρηματοδότησης, θα πρόκειται για την εξώθηση της χώρας να μην μπορεί να ικανοποιήσει τα δάνεια που λήγουν. Εμείς λοιπόν λέμε ότι αυτό το ζήτημα, αρχίζοντας έτσι τη διαπραγμάτευση, θέτει στο τραπέζι το θέμα και της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους (το ύψος, τα επιτόκια, τις άλλες ρήτρες κλπ) – σημειωτέον, εμείς επιμένουμε στη θέση να μην πληρώνονται τόκοι και χρεολύσια όσο υπάρχει ύφεση.»
Νομίζουμε ότι καμία πολιτική απόφαση του συνεδρίου δεν μπορεί να αποτυπώσει με πιο χαρακτηριστικό τρόπο από τα παραπάνω, την έκταση και το βάθος της πραγματικής πολιτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ εντός συστήματος και εντός των ιμπεριαλιστικών δεσμών και ανταγωνισμών. Το περιεχόμενο αυτής της κατεύθυνσης μπορεί να εκφράζει τμήματα μεσοστρωμάτων και κομμάτια της αστικής τάξης που ευελπιστούν σε έναν «σκληρό διαπραγματευτή» της ίδιας τους της θέσης αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με τις αγωνίες και τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού. Και για όσους σπέρνουν αυταπάτες, ότι αυτή η κατεύθυνση μπορεί να γίνει πιο ριζοσπαστική και πιο αριστερή, κυρίως αποτελεί προσπάθεια συγκάλυψης της δικής τους ευθύνης και του συμβιβασμού τους με μία δεξιά πολιτική κατεύθυνση για το εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Καταγγελία των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις καταγγέλλουν την εισβολή και παραμονή δυνάμεων καταστολής στους χώρους κατάληψης : στέκι ΤΕΙ- Μαραγκοπούλειο-Παράρτημα.
Η επίθεση που δέχεται οι νεολαία μέσα από το νέο νόμο πλαίσιο, το σχέδιο Αθηνά και το Πανεπιστήμιο του μνημονίου δεν είναι ξεκομμένη από το χτύπημα συλλογικοτήτων και χώρων. Η κατάργηση του Ασύλου και οι εισβολή των ΜΑΤ στις σχολές, οι διώξεις αγωνιστών, οι επιστρατεύσεις καθηγητών και άλλων εργαζομένων δημιουργούν με τη σειρά τους εκείνο το πλέγμα που επιτρέπει την διεύρυνση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και της ένταση της κρατικής καταστολής.
Για το φοιτητικό κίνημα το χτύπημα του «Παραρτήματος» έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και από εκεί πέρασαν οι πιο σημαντικές εκδηλώσεις του. Η εξέγερση της 17 Νοέμβρη του '73, ο αγώνας κατά του ν.815, όλες οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Κοντογιαννόπουλου, η δολοφονία Τεμπονέρα, το '06-'07 ,ο Δεκέμβρης του'08. Το Παράρτημα είναι ο τόπος συνάντησης του φ.κ. κάθε χρόνο στον εορτασμό του Πολυτεχνείου αλλά και ο χώρος συγκέντρωσης των φ. συλλόγων σε κάθε συλλαλητήριο, πορεία και απεργία. Το χτύπημα του Παραρτήματος είναι άλλο ένα χτύπημα στις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, είναι κάτι που υπερβαίνει το χτύπημα ενός πολιτικού χώρου και μόνο. Υπερασπίζουμε τις ελευθερίες του φοιτητικού κινήματος, υπερασπίζουμε την ελεύθερη δράση συλλογικοτήτων, καταγγέλλουμε την ενέργεια της αστυνομίας στο Παράρτημα και στους άλλους δύο χώρους στην Πάτρα.
Ζητάμε να φύγει το κατηγορητήριο από τους 5 συλληφθέντες.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΑΣ ΠΑΤΡΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου με μία κίνηση αυταρχισμού και καταστολής η ΕΛΑΣ με τη σύμπραξη και του Δήμου Πατρέων εισέβαλλε σε τρεις χώρους που τελούν υπό κατάληψη. Στην κατάληψη Μαραγκοπούλειου (πρώην ΠΙΚΠΑ), στην κατάληψη κτιρίου του ΤΕΙ Πατρών και τέλος αυτή του "Παραρτήματος" του Πανεπιστημίου στην οδό Κορίνθου. Οι τρεις χώροι αδειάσανε και τα συνεργεία του Δήμου χτίσανε με τούβλα τις εισόδους. Επίσης έγιναν δεκαέξι προσαγωγές και πέντε άτομα συνελήφθησαν.
Η ιστορία των τριών καταλήψεων είναι διαφορετική. Αυτή του "Παραρτήματος" έχει και πιο μεγάλη σημασία για τον λαό και την νεολαία της Πάτρας, αποτελεί σύμβολο αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία, καθώς εκεί διαδραματίστηκαν τα πιο βασικά γεγονότα του φοιτητικού κινήματος το 1973 ενάντια στην Χούντα. Επιπροσθέτως το φ.κ. μέσα από το Παράρτημα συνδέθηκε με τον εργαζόμενο λαό της περιοχής (βλ. αγώνα στα εργοστάσια Λαδόπουλου και Πειραϊκής Πατραϊκής και τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Κοντογιαννόπουλου αρχές της δεκαετίας του '90 με αποκορύφωμα τη δολοφονία Τεμπονέρα). Μέχρι και σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις κατά την διάρκεια των απεργιακών αγώνων αποτελεί χώρο συγκέντρωσης σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών οργανώσεων.
Το "Παράρτημα" από την δεκαετία του '80 παραδόθηκε στην μέριμνα του Δήμου Πατρέων και στη συνέχεια στην εγκατάλειψη και στην παρακμή. Η προσπάθεια να σπρώξουν αυτό το χώρο στην λήθη δεν είναι τυχαία, ούτε η εισβολή της αστυνομίας έχει να κάνει με το σπάσιμο μιας κατάληψης. Στην ουσία αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο της καταστολής της κυβέρνησης και των ντόπιων παραφυάδων της ενάντια στο λαό μας. Μες στην καλοκαιρινή ραστώνη εργάζονται πυρετωδώς: χιλιάδες απολύσεις, διαθεσιμότητες, περικοπές, διάλυση της δημόσιας παιδείας και υγείας, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση. Αυτή η αντιλαϊκή πολιτική δεν μπορεί να περάσει παρά μόνο με τον εκφασισμό και την βαρβαρότητα.
Επίσης αναδεικνύεται το αδιέξοδο της αντίληψης που κάνει λόγο για νησίδες αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης μέσα στον καπιταλισμό, γιατί κάτι τέτοιο είναι εφικτό μονάχα όσο διαρκεί η ανοχή της αστικής τάξης. Την ώρα που οξύνεται η αντιλαϊκή επίθεση εμπόδιο μπορούν να σταθούν μονάχα οι μαζικοί και οργανωμένοι αγώνες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας και όχι ο αγωνιστικός αναχωρητισμός. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την βάρβαρη πολιτική ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, μόνο έτσι μπορούμε να αντισταθούμε στην καταστολή και την τρομοκρατία.
Η ΠΑΑΣ καταγγέλλει την εισβολή της αστυνομίας και του Δήμου Πατρέων. Το «Παράρτημα» ανήκει στο λαό της Πάτρας!!! Επίσης ζητάμε να αποσυρθούν οι κατηγορίες εναντίον των συλληφθέντων, το κατηγορητήριο εναντίον τους (διακεκριμένες φθορές, ρευματοκλοπή, διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη βία, απείθεια και παράβαση του Νόμου περί όπλων) είναι υπερβολικό, εξοντωτικό και εντελώς ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ!!!



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΑΤΡΑΣ

6 Αυγ 2013

Κάτω τα χέρια από το Παράρτημα
Κάτω τα χέρια από τις συλλογικότητες

Το πρωί της Δευτέρας 05/08/13 δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν σε τρεις χώρους στην Πάτρα. Κατάληψη Μαραγκοπούλειο, στέκι Τ.Ε.Ι. και κατάληψη Παραρτήματος.
Προσήγαγαν 13 άτομα και τελικά οδηγούν σε δίκη 5 από αυτούς με βαριές κατηγορίες. Στο γενικευμένο κλίμα φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής το κράτος και οι μηχανισμοί του χτυπούν εκείνους που αμφισβητούν τις πολιτικές της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού με στόχο να εκφοβίσουν όλο το λαό που αντιστέκεται. Δεν είναι τυχαίο που το Παράρτημα, ως χώρος κινητοποιήσεων του λαού και της νεολαίας, είναι μέσα στους τρεις χώρους που εισέβαλαν.
Αυτή η αυταρχική κίνηση πάει χέρι-χέρι με τις συνδικαλιστικές διώξεις, τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, τις επιστρατεύσεις εργαζομένων, τις επιθέσεις σε στέκια νεολαίας, με το χτύπημα που δέχεται λαός και νεολαία από τις πολιτικές του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του.
Ο λαός είναι ο στόχος και μόνο αυτός μπορεί να απαντήσει στην ένταση τις καταστολής και την όξυνση της φασιστικοποίησης, μέσα από ένα μαζικό παρατεταμένο αγώνα, μέσα από την οργάνωση στο χώρο δουλειάς, στο σχολείο, στις σχολές, τη γειτονιά, του μετώπου που θα αντιστέκεται και θα ανατρέπει.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την επίθεση στους τρεις χώρους.
Απαιτούμε τη διαγραφή των κατηγοριών στους 5 συλληφθέντες.

5 Αυγ 2013

ΝΑ ΜΗΝ ΤΣΙΜΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΟΛΩΜΑ!
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΘΕΣΕΩΝ!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ!

Συνεχίζει σταθερά την πορεία της προς την οριστική κατάργηση της ΕΡΤ η νεόκοπη μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Χθες, Τρίτη 22 Ιούλη, προχώρησε στην προκήρυξη 589 θέσεων που θα στελεχώσουν τη μεταβατική φάση μέχρι τη σύσταση του νέου φορέα, της «περίφημης» ΝΕΡΙΤ. Αυτές οι 589 θέσεις εργασίας υποτίθεται ότι θα συμπληρωθούν από άλλες 1.500 θέσεις εργασίας που θα προκηρυχθούν αφού εκκενωθεί το Ραδιομέγαρο, έτσι ώστε να συμπληρωθεί η υπόσχεση για λειτουργία της ΝΕΡΙΤ με 2.000 προσλήψεις.
Το σημαντικό αυτό νέο βήμα της κυβέρνησης αποτελεί συνέχεια της προκλητικής, επιθετικής στάσης της όλο το τελευταίο διάστημα. Η πραξικοπηματική εκπομπή σήματος, το κατέβασμα των πομπών αναλογικού σήματος με τη συνοδεία των ΜΑΤ, τα απανωτά τρομοκρατικά τελεσίγραφα για εκκένωση του Ραδιομεγάρου είναι αυτά που ακολούθησαν τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό και την τοποθέτηση του Καψή στο νεόκοπο «υφυπουργείο Δημόσιας Τηλεόρασης». Και τώρα, με το νομοσχέδιο για τη διάλυση της ΕΡΤ ψηφισμένο (με τη σύμπραξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Λοβέρδου και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή να κρύβεται -για μια ακόμη φορά- δια της απουσίας της), προχωράει στη χθεσινή προκήρυξη.
Τινάζεται στον αέρα και η τελευταία αυταπάτη για τον ψευτοδιάλογο που είχε στήσει η κυβέρνηση με τους εργαζόμενους. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα πια ότι το μόνο που επεδίωκε η κυβέρνηση ήταν να κερδίσει χρόνο, ώστε να προετοιμάσει τις επόμενες κινήσεις της. Και όχι μόνο αυτό. Ήθελε παράλληλα να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα και την ενότητα των εργαζομένων, να συγκροτήσει το δικό της μέτωπο στο εσωτερικό τους, ώστε -σπέρνοντας απογοήτευση και καλλιεργώντας αυταπάτες- να στρώσει το έδαφος για την ανεμπόδιστη εφαρμογή των σχεδίων της.
Δεν χωράει καμία υποτίμηση γύρω από τη σημασία αυτής της νέας κίνησης της κυβέρνησης. Οι κριτικές για «ασάφεια» και «προχειρότητα» ή ακόμα και για «φωτογραφικές διατάξεις» είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές. Γιατί οι στόχοι της κυβέρνησης είναι:
- Να εντείνει τον εκβιασμό προς τους εργαζόμενους, να σφίξει κι άλλο τη θηλιά
- Να μετρήσει τη συνοχή και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων
- Να διασπάσει το αγωνιστικό τους μέτωπο
- Να προετοιμάσει τους όρους για την επόμενη μέρα της εκκένωσης του Ραδιομεγάρου.
Και δεν είναι τυχαίο ότι οι αιτήσεις για τις θέσεις υποβάλ-λονται ηλεκτρονικά. Θέλει και με αυτόν τον τρόπο να διασπάσει τη συλλογικότητα, να υποθάλψει την ατομική στάση και να προλάβει το ενδεχόμενο μαζικών κινήσεων μπλοκαρίσματος της διαδικασίας.
Η ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ και του Συντονιστικού Δημοσιογράφων ΕΡΤ δυστυχώς δείχνει ότι η συνδικαλιστική ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται τους όρους με τους οποίους οφείλει να γίνει η αντιπαράθεση. Έχοντας νομιμοποιήσει τον ψευτοδιάλογο με τον Καψή και έχοντας χαρίσει πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση, παραπονιούνται σήμερα για τη στάση της. Παραπονιούνται που δεν εισακούστηκαν οι «θετικές πρωτοβουλίες» τους από μια κυβέρνηση που με φασιστικό τρόπο έκλεισε την ΕΡΤ και απέλυσε 2.600 εργαζόμενους, από μια κυβέρνηση που συνεχίζει -στη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»- να απολύει χιλιάδες καθηγητές, εργαζόμενους στους δήμους, στην υγεία κ.λπ. Και ανακαλύπτουν τώρα, ενάμιση μήνα μετά, ότι «οι μάσκες έπεσαν»! Και ζητούν δημοψήφισμα για τη ΝΕΡΙΤ (δηλαδή νομιμοποιούν -υπό όρους- το κλείσιμο της ΕΡΤ) !!!
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Η κυβέρνηση προσπαθεί εδώ και ενάμιση μήνα να αποφύγει την απευθείας σύγκρουση με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Η αποφασιστική τους στάση, η σθεναρή τους αντίσταση και το μαζικό λαϊκό κύμα συμπαράστασης όχι μόνο χάλασε τα σχέδιά της, αλλά και την κλόνισε πολιτικά. Γι’ αυτό και προετοιμάζει βήμα-βήμα την αντεπίθεσή της. Ας μην της κάνουμε τη χάρη! Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι απαραίτητη η ακόμη πιο αποφασιστική στάση των εργαζομένων. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να περιφρουρηθεί ο αγώνας ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΛΥΣΗ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να στρέψουν την πλάτη στο δόλωμα της προκήρυξης θέσεων. Καμιά δήλωση - καμιά συμμετοχή! Να ενώσουν τη φωνή τους με τους άλλους κλάδους που θίγονται (καθηγητές, υγειονομικοί, υπάλληλοι στους δήμους κ.λπ.). Να απευθύνουν ξανά αγωνιστικό κάλεσμα στο λαό, τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Να ξανακάνουν την ΕΡΤ χώρο και βήμα αγωνιστικής συνεύρεσης και συντονισμού. Αυτός ο αγώνας μπορεί να νικήσει!

ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ!
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ, ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ!
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΘΕΣΕΩΝ!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!

4 Αυγ 2013

Ανάσες αγώνα στην ασφυξία που μας επιβάλλουν

Σε συνθήκες ασφυξίας οδηγεί τους εργαζόμενους η πολιτική των απανωτών μνημονίων και των αντεργατικών νόμων. Η συνεχιζόμενη βαθιά κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και η έκφρασή της στα ντόπια δεδομένα της εξαρτημένης οικονομίας μία και μόνη διέξοδο έχουν βρει μέχρι τώρα: την ένταση της επίθεσης στα πλατιά λαϊκά και εργατικά στρώματα. Τα δικαιώματα που ισοπεδώνονται και το εισόδημα που λεηλατείται είναι προς το παρόν η μόνη σίγουρη συνταγή για τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού προκειμένου να περισώσουν την κερδοφορία τους. Και είναι σίγουρη γιατί οι δυνάμεις του συστήματος έχουν πλήρη επίγνωση του ταξικού συσχετισμού, γνωρίζουν πολύ καλά το βαθμό αποσυγκρότησης του λαϊκού, εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Έχουν «δουλέψει» για χρόνια πάνω σε αυτό το ζήτημα. Έχουν φροντίσει ώστε να διαμορφώσουν τέτοιους όρους και τέτοιες συνθήκες ώστε να υπηρετείται για δεκαετίες η γραμμή της του ταξικού συμβιβασμού, της ταξικής υποταγής. Πλήρωνε αδρά το αστικό κράτος τους καρεκλοκένταυρους μεγαλοσυνδικαλιστές που προωθούσαν την αστική ιδεολογία στα συνδικάτα και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Έστηνε για δεκαετίες μηχανισμούς ιδεολογικού και πολιτικού εγκλωβισμού των εργαζομένων, μηχανισμούς που «αφυδάτωσαν» το εργατικό κίνημα απ’ όλα εκείνα τα ζωτικά στοιχεία που σήμερα έχει τόση ανάγκη. «Βόλεψε» κόσμο αποκρύβοντάς του το πραγματικό αντίτιμο που θα κληθεί να πληρώσει. Καθησύχαζε τους εργαζόμενους, βάζοντάς τους στο περιθώριο και καλλιεργώντας τη λογική της ανάθεσης στους «αρμόδιους» συνδικαλιστές. Αφόπλισε το εργατικό κίνημα μετατρέποντας τα σωματεία σε καρικατούρες-σφραγίδες, που υποτάσσονταν στην αστική νομιμότητα και «προστατεύονταν» δήθεν από αυτήν. Προπαγάνδισε με κάθε μέσο και τρόπο το τέλος της ταξικής πάλης και αφόριζε ως «αγκυλωμένο» και «παλαιοκομματικό» οτιδήποτε είχε αναφορά και σχέση με αυτήν. Φάνταζε ο συνδικαλισμός σαν μια μεγάλη «μπίζνα» και σε πολλές περιπτώσεις έτσι ήταν.

Και σήμερα το σύστημα έρχεται να δρέψει τους καρπούς. Αναζητά ο κόσμος της δουλειάς τα όπλα με τα οποία θα πολεμήσει σε αυτόν το σκληρό, αιματηρό πόλεμο. Και βρίσκει σωματεία διαλυμένα και ηγεσίες άφαντες ή υποταγμένες. Ψήφισαν μαζικά για απεργία οι καθηγητές και η ηγεσία της ΟΛΜΕ κήρυξε πραξικοπηματικά άτακτη υποχώρηση. Ξεσηκώνονται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ προχωρά από τη μια υποχώρηση στην άλλη. Άσε που δεν είχε την παραμικρή εκτίμηση γι’ αυτό που θα συνέβαινε. Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, «ταξικές» ομοσπονδίες, «συντονισμένες» ομοσπονδίες και λοιποί) κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Όλοι αυτοί οι «στρατηγοί» είδαν το στρατό τους έτοιμο και διαθέσιμο και λάκισαν.

Μετά απ’ όλα αυτά πώς να μην έχει το θράσος ο Βρούτσης να εμφανίζεται ως «υπερασπιστής» των εργατικών συμφερόντων; Μέσα από μία «βαθυστόχαστη» ανάλυση της χρεοκοπημένης καπιταλιστικής οικονομίας ο Βρούτσης κατέληξε ότι το σύστημα διαβούλευσης και διαιτησίας «είχε μετατραπεί σε παγίδα στην αγορά εργασίας, καθώς πλήττονταν τελικά και οι εργαζόμενοι». Και αυτό γιατί, όπως συνεχίζει, «μέσα από ένα κρατικοδίαιτο ΟΜΕΔ και τη διαμεσολάβηση εργατολόγων που πλούτιζαν παρασιτικά, αύξαναν οι μισθοί την ώρα που κατέρρεαν ολόκληροι κλάδοι - και αυτό οδηγούσε τους εργαζόμενους στην ανεργία».

Να, λοιπόν, γιατί εκτοξεύεται η ανεργία σε ποσοστά που, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΟΟΣΑ, θα ξεπεράσουν το 28% στο τέλος του 2014! Επειδή διάφοροι τυχοδιώκτες (μεταξύ αυτών και ο κρατικοδίαιτος ΟΜΕΔ!) παρέσυραν τους εργαζόμενους σε διεκδικήσεις αυξήσεων στους μισθούς. Προφανώς, μέσα στον κύκλο της «φαυλότητας» (κι ας μην αναφέρονται αυτή τη φορά) εμπλέκονται και οι συνδικαλιστές που πρωτοστατούν σε τέτοιου είδους διεκδικήσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχουν στους εργαζόμενους. Στην πυρά, λοιπόν, και αυτοί. Και ας προτιμήσουμε τους «υπεύθυνους», αυτούς που υπογράφουν συμβάσεις με μειώσεις μισθών, αυτούς που νιώθουν κατανόηση και ευθύνη για την πορεία της «ανάπτυξης» της χώρας αλλά και των επιχειρήσεων. Τόση κατανόηση και τόση ευθύνη που ξεχνούν ακόμη και τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν!

Ας αποφασίσει, λοιπόν, το κράτος για το ύψος του κατώτερου μισθού ή για το βάθος του ανώτερου μισθού. Και ας νομοθετεί απαλλαγμένο πλέον από το βάρος της διαπραγμάτευσης με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Και, παράλληλα, ας κάνει και καμιά ενημέρωση προς τους εργοδότες για το τι «δικαιούνται» να πράξουν. Βλέπετε, η νομοθεσία αλλάζει τόσο ραγδαία πλέον που και τα ίδια τα νομικά τμήματα των επιχειρήσεων δεν προλαβαίνουν να συνειδητοποιήσουν τι τους προσφέρεται. Κάτι τέτοιο έγινε και με την πρόσφατη εγκύκλιο (ερμηνευτική την ονομάζουν) που εξέδωσε η Διεύθυνση Αμοιβής του υπουργείου Εργασίας για να ενημερώσει τους εργοδότες και ιδιαίτερα αυτούς της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού που αυτήν την περίοδο «δίνουν τα ρέστα τους» ως προς την αυθαιρεσία. Αυθαιρεσία τέλος, λοιπόν, αφού η αυθαιρεσία νομιμοποιείται!

«Μετά την πάροδο του τριμήνου, η αμοιβή των εργαζομένων μπορεί να προσαρμόζεται στο χαμηλότερο επίπεδο (βασικός μισθός και τέσσερα επιδόματα) μονομερώς, με απόφαση του εργοδότη, ενώ δεν θίγονται λοιποί κανονιστικοί όροι της ΣΣΕ. Οι μη μισθολογικοί όροι των ΣΣΕ που έχουν λήξει και έχει παρέλθει και η παράταση ισχύος τους, μπορούν να μεταβληθούν με νέα ΣΣΕ, καθώς και με ατομική σύμβαση εργασίας με τη σύμφωνη γνώμη του εργαζομένου.
Για τους νεοπροσλαμβανόμενους στην ατομική σύμβαση μπορεί να συμφωνηθεί η εξαήμερη εβδομαδιαία εργασία.»

Αυτά διαμηνύει η «ερμηνευτική» εγκύκλιος. Τέλος το πενθήμερο, τέλος οι συλλογικές συμβάσεις. Τα πάντα μπορούν να γίνονται μονομερώς από τον εργοδότη. Ναι, τα πάντα, αφού ουσιαστικά το υπουργείο τους προτείνει ευθέως τον εκβιασμό της υπογραφής ατομικών συμβάσεων.

Τέλος και η κυριακάτικη αργία, αφού -παρά τις αντιδράσεις- η κυβέρνηση επιμένει (κάτω από την πίεση των μεγαλεμπόρων, φυσικά) και ετοίμασε νέο νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο όλα τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 250 τ.μ. θα μπορούν να λειτουργούν έως και 52 Κυριακές το χρόνο, ενώ όλα τα καταστήματα, ανεξαρτήτως μεγέθους και κλάδου, θα ανοίγουν επτά Κυριακές το χρόνο κατά τις περιόδους των Χριστουγέννων, του Πάσχα και των εκπτώσεων.

Και θα «τελειώσουν» πολλά ακόμη, αν δεν τους σταματήσουμε. Θα ζήσουμε πολλούς ακόμη «ξαφνικούς θανάτους», αν δεν οργανώσουμε την πάλη μας. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο εχθρός, πόσο βαθιά έχει βάλει τα πλοκάμια του και ποια είναι η διέξοδος. Είναι αλήθεια ότι οι ασφυκτικές συνθήκες ευνοούν τις αυταπάτες, η τρομακτική αγωνία ευνοεί τις «εύκολες λύσεις» και τους κάθε λογής «σωτήρες». Ωστόσο, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει αντιστρέψει τη ροή των πραγμάτων. Τίποτε απ’ όλα αυτά -και δοκιμάστηκαν- δεν μπόρεσε να ανατρέψει την πολιτική της εξαθλίωσης και της ανεργίας. Οι μόνες «ανάσες» που πήρε το κίνημα ήταν όταν ο λαός και οι εργαζόμενοι ξεχύθηκαν μαζικά στους δρόμους. Όταν οι αγώνες επέμειναν πεισματικά, δείχνοντας να γεννιέται μια άλλη ποιότητα, που θα υπηρετεί τις πραγματικές διαθέσεις, τις πραγματικές ανάγκες. Και ήταν τότε που το σύστημα ταρακουνήθηκε και τρόμαξε. Γιατί αυτές οι ανάσες αργά ή γρήγορα θα γίνουν θύελλες που θα τους σαρώσουν.

Τις απολύσεις θα τις σταματήσουν οι εργαζόμενοι!

Διαθεσιμότητα, κινητικότητα, μεταρρυθμίσεις, νοικοκύρεμα, καταργήσεις, συγχωνεύσεις. Λέξεις που ακούστηκαν από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, από τους μεγαλοδημοσιογράφους και τους ειδικούς επιστήμονες, για να αποκρύψουν τις απολύσεις. Λες και απευθύνονται σε άνοα όντα, που θα τους πιστεύουν για πάντα και δεν θα σκέφτονται ότι πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβεται η βαρβαρότερη επίθεση των τελευταίων χρόνων.
Πρώτα στην ΕΡΤ, με μια φασιστικού τύπου κίνηση, απέλυσαν χιλιάδες υπαλλήλους με έναν διακόπτη. Ούτε εκεί μίλησαν για απολύσεις! Μίλησαν για «αναδιάρθρωση της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης»!
Μετά ήρθε η σειρά των εκπαιδευτικών. Σε μια νύχτα αποφάσισαν πως οι καθηγητές περισσεύουν στα σχολεία, όρισαν και τα νούμερα, όρισαν και τις κατηγορίες. Δεν τους βγήκε. Άνοιγαν μεγάλο μέτωπο. Ήταν κοντά και η επιστράτευση, ήταν εργαζόμενοι που μπορούσαν ακόμη να αντιδράσουν, μπορούσαν να συγκροτηθούν. Άλλαξαν γνώμη, πήγαν τους καθηγητές πιο πίσω και έθεσαν την κατάργηση των τεχνικών ειδικοτήτων «για να μην έχουμε επικαλύψεις στα γνωστικά αντικείμενα των αποφοίτων». Για να δώσει και το στίγμα ο υπουργός, εγκαινίασε την ίδια μέρα και το ΙΕΚ Ακμή! Απάντησε πριν ρωτηθεί για το τι εννοεί με την κατάργηση.
Δεν βγαίνουν τα νούμερα; Πήγαν στους δήμους, στη μεγάλη δεξαμενή. Πρώτοι οι δημοτικοί αστυνόμοι. Διαφορετικά γι’ αυτούς. Κινητικότητα μετά από τρεις μήνες και μετάταξη στην ΕΛΑΣ, ένα 10% στους δήμους για να μη χαθούν τα έσοδα από τις κλήσεις, που λένε και οι δημαρχαίοι. Βέβαια, το πρόβλημα για τους εργαζόμενους που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν να γίνουν μπάτσοι είναι μεγάλο. Όπως έλεγε μια δημοτική αστυνόμος σε μια πορεία: «Ποιος είπε ότι θέλω ή μπορώ να γίνω μπάτσος; Αν ήθελα, δεν θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο, θα πήγαινα στις αστυνομικές σχολές».
Χρειάζονταν επειγόντως άμεσες απολύσεις. Μελέτησαν και κατέληξαν πως το πιο πρόσφορο κομμάτι είναι οι σχολικοί φύλακες. Υπάλληλοι αορίστου χρόνου των δήμων που κοιμήθηκαν εργαζόμενοι και ξύπνησαν απολυμένοι. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα! Με ένα κλικ σ’ έναν κλάδο που έδινε το αναγκαίο νούμερο για να συμπληρωθεί ο αριθμός απολύσεων. Σ’ ένα κλάδο όπου ο καθένας δουλεύει μόνος του στη βάρδιά του και ίσως θα αργήσει να οργανωθεί για να δημιουργήσει πρόβλημα. Νύχτες τις περισσότερες φορές, μόνοι στα τεράστια σχολικά κτίρια, με παράλογες απαιτήσεις από τους δημάρχους-εργοδότες. Σε πολλούς δήμους να τους ζητάνε να περιπολούν ανά δίωρο τις αυλές και ολόκληρο το κτίριο, να τους ζητάνε -ούτε λίγο ούτε πολύ- να παίζουν τη ζωή τους.
Σ’ αυτόν τον κλάδο οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν να δουλεύουν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Με ένα πρόγραμμα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», πρωτομπήκαν οι φύλακες στα σχολεία. Μακροχρόνια άνεργοι που δέχτηκαν να δουλέψουν 30 μέρες το μήνα σε κυκλικό ωράριο, χωρίς ρεπό, χωρίς άδεια, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Προγράμματα πρόδρομοι των stage (στέητζ), των ΚΟΧ (Κοινωφελούς εργασίας) κ.λπ. Αγωνίστηκαν σκληρά με τα σωματεία τους, έλιωσαν παπούτσια στους δρόμους, για να υπαχθούν στο ΠΔ του Παυλόπουλου και να γίνουν αορίστου χρόνου. Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί περίσσεψε αυτές τις μέρες ο λόγος για τις ρουσφετολογικές προσλήψεις. Αλήθεια, τι είδους ρουσφέτι είναι αυτό που σε κάνει να δουλεύεις πέντε χρόνια χωρίς ρεπό και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα που απορρέει από την εργατική νομοθεσία;
Με δυο κλάδους να καταργούνται, ένας τώρα και ένας μετά τρεις μήνες, η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, με ομόφωνη απόφαση στην Εκτελεστική Επιτροπή, έδινε κατεύθυνση στα σωματεία-μέλη της να πάρουν αποφάσεις για καταλήψεις, διαρκείς συνελεύσεις, παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια για κλείσιμο των δήμων και πανελλαδικά συλλαλητήρια στην Αθήνα. Δεν έμενε πολύς χρόνος. Όταν η επίθεση έχει πάρει αυτά τα φασιστικά χαρακτηριστικά, όταν οι νόμοι της Τρόικας και της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι πραξικοπήματα, όταν οι εργαζόμενοι -παρά την ολιγωρία της ΠΟΕ-ΟΤΑ- έδωσαν αγώνα το προηγούμενο διάστημα για να μην περάσουν οι πρώτες διαθεσιμότητες και οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν μπορεί το δευτεροβάθμιο όργανο να αφήνει τους εργαζόμενους χωρίς απόφαση κινητοποιήσεων.
Χόρτασαν οι εργαζόμενοι απογοητεύσεις και κινητοποιήσεις, πολύμορφες, πολύκροτες και ό,τι άλλο έρθει στο μυαλό των μεγαλοσυνδικαλιστών προκειμένου να αποφύγουν την σύγκρουση με αυτήν την πολιτική. Η λέξη «απεργία» κοντεύει να ξεχαστεί από την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Σ’ αυτό το διάστημα, αποφάσεις για απεργία πήραν μερικά σωματεία σε συνελεύσεις και κάλυψαν και τους εργαζόμενους που ήταν σε «ευαίσθητες υπηρεσίες». Η πλειοψηφία αρκέστηκε στην απόφαση των δημάρχων, που έλεγε κλειστά δημαρχεία, αλλά με εξαιρέσεις υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, «παιδί και θάλασσα», ΚΑΠΗ, ΚΔΑΠ...).
Όσο για τα πανελλαδικά συλλαλητήρια, αποδυνάμωσαν τις κινητοποιήσεις τοπικά, καλλιέργησαν την αυταπάτη ότι όσο πιο πολλοί πάνε στην Αθήνα τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο αγώνας. Δεν απέδωσαν έτσι και οι προσπάθειες συντονισμού με εκπαιδευτικούς και ΕΡΤ όπου υπήρχε, γιατί αναλωνόταν κόσμος στη συμπλήρωση λεωφορείων, με αποτέλεσμα να μετακινούνται εργαζόμενοι ακόμη και την ώρα των απεργιακών συγκεντρώσεων της γενικής απεργίας της 16ης Ιούλη για να είναι στη βραδινή συναυλία της ΠΟΕ-ΟΤΑ στο Σύνταγμα!
Η Δημοτική Αστυνομία τις περισσότερες φορές κινήθηκε μόνη, με ξεχωριστές συγκεντρώσεις, με μηχανοκίνητες πορείες, με ξεχωριστές συναντήσεις και συζητήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες. Ήταν σαν να πριμοδοτούνται. Στο κάτω-κάτω, μηχανισμούς καταστολής χρειάζεται η κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις πολιτικές που αποφασίζει με τους μηχανισμούς των ιμπεριαλιστών. Πριμοδότηση από τους δημάρχους, πριμοδότηση από την κυβέρνηση, πριμοδότηση και από κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Οι σχολικοί φύλακες δεν αναφέρονταν καν από τους δημάρχους. Τους ξεχνούσαν και οι Μπαλασόπουλοι και οι Πολυμερόπουλοι όταν μιλούσαν στα κανάλια. Γι’ αυτούς δεν πήραν ούτε απόφαση απεργίας για να συμμετέχουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της δουλειάς τους. Και όταν οι δήμαρχοι τους αποπροσανατόλιζαν και τους έστελναν να κάνουν αιτήσεις μετάταξης πριν ψηφιστεί το τερατούργημα, τους σιγοντάριζαν και τους άφηναν να δημιουργούν ψεύτικες ελπίδες, διασπώντας τις κινητοποιήσεις της μέρας πριν την ψήφιση.
Έδωσε και λύση ο Μητσοτάκης! Μπορούν να συστήνουν εταιρείες και να αναλαμβάνουν την φύλαξη των σχολείων!!! Αντίπαλοι στο διαγωνισμό: από τη μια, δυο φύλακες με εταιρεία δική τους, και από την άλλη η «Γκρουπ 4»!
Αφέθηκε να κυκλοφορεί ότι η ανατροπή των απολύσεων είναι αγώνας μιας ριξιάς. Αποφεύχθηκε η οργάνωση του αγώνα, δεν δόθηκε συνέχεια στις κινητοποιήσεις, δεν έγιναν συνελεύσεις μετά την ψήφιση, αφέθηκε ο κάθε εργαζόμενος να τρέχει μόνος του σε δικηγορικά γραφεία, απογοητευμένος και απολυμένος.
Απαιτείται, από όλους όσους αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα, όλους τους ταξικούς αγωνιστές, να ξεχάσουν την ομοφωνία στις Εκτελεστικές Επιτροπές και τα Διοικητικά Συμβούλια με όλους αυτούς τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Να κοντραριστούν με τις διαλυτικές απόψεις, να κατανοήσουν την πραγματικότητα και την αναγκαιότητα της στήριξης των αντιστάσεων, της οργάνωσης του αγώνα, του συντονισμού των αγωνιζόμενων χώρων.
Και αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν, να γίνουν επιτροπές αγώνα παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς. Να κινητοποιήσουν και να εμπλέξουν εργαζόμενους σ’ αυτή την υπόθεση. Γιατί πραγματικά αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι είναι η αναμέτρηση με το καπιταλιστικό σύστημα, είναι μια σύγκρουση όπου ο επιτιθέμενος είναι το σύστημα και έχει βρει τα στηρίγματά του, έχει κάνει τις συμμαχίες του. Σ’ αυτή την αναμέτρηση οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε με άλλους όρους. Με τις συμμαχίες τους και τις αντιστάσεις τους, σε ένα συγκροτημένο μέτωπο αντίστασης, να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τα δίκια τους, να ανατρέψουν την πολιτική της εξαθλίωσης, να αναμετρηθούν με το σύστημα της εκμετάλλευσης.

3 Αυγ 2013

Ενάντια στο συμβιβασμό και την απελπισία:
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Λαέ της Χαλκιδικής,Ο αγώνας που διεξάγεται εδώ και καιρό ενάντια στην καταστροφή του τόπου από τους ντόπιους και πολυεθνικούς χρυσοθήρες βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή.
Η ομηρία των τεσσάρων αγωνιστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή προφυλακισμένοι και δίχως δίκη, η βαρβαρότητα των μηχανισμών καταστολής του συστήματος δείχνουν πολύ καλά πως στην επίθεση αυτή δεν πρόκειται να επιδειχτεί το παραμικρό έλεος. Δεν υπάρχουν πια και οι ελάχιστες αυταπάτες.
Η αρπακτικότητα του κεφαλαίου που δεν διστάζει να μεταμορφώνει επίγειους παράδεισους (από τις νήσους Μπικίνι μέχρι τον Αμαζόνιο και από τον Καύκασο μέχρι την Αφρική) σε κρανίου τόπου είναι δεδομένη.
Η συμμόρφωση των κυβερνήσεων μιας εξαρτημένης αστικής τάξης όπως η ελληνική στις επιδιώξεις και τις διαταγές των ιμπεριαλιστών είναι δεδομένη επίσης. Πρόσφατα η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής λύνει τα χέρια των ιμπεριαλιστών για να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο ληστρικό μεταλλείο που δεν θα δηλητηριάζει τους κατοίκους μόνο με κυάνιο και αρσενικό αλλά θα προχωρεί σε ακόμα πιο επικίνδυνες «επενδύσεις» όπως αέριο από σχιστόλιθο, θα μπορεί να κατασκευάζει εργοστάσια μέσα σε κατοικημένες περιοχές, να κλέβει τους αιγιαλούς να απαλλοτριώνει περιουσίες. Η επέμβαση των ΜΑΤ για τη συνέχιση του περιβαντολλογικού εκτρώματος στο Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων στην Ευκαρπία της Θεσσαλονίκης αποτελεί τρανή απόδειξη της σφοδρότητας των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν για την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης.
Αυτή εξ΄ άλλου είναι μόνο μία πλευρά της γενικότερης βάρβαρης επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και ο λαός μας τόσα χρόνια αλλά που έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις με τα συνεχιζόμενα αντιλαϊκά μνημόνια.

Λαέ της Χαλκιδικής
Αν έτσι έχουν τα πράγματα είναι φανερό πως αυτός που είναι πραγματικά περικυκλωμένος δεν είναι ο λαός της Χαλκιδικής και οι αγωνιστές που σύρθηκαν από τα σπίτια τους αλλά περικυκλωμένη από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση βρίσκεται η κυβέρνηση των ξένων και ντόπιων αφεντικών αλλά και όσοι φιλοδοξούν να την αντικαταστήσουν για να κάνουν «υποφερτή» την ανυπόφορη αντιλαϊκή λαίλαπα. Ήδη με την περίπτωση της ΕΡΤ μετράνε τα πρώτα ρήγματα.
Είναι φανερό πως σε αυτήν την κατεύθυνση δηλαδή στη γενίκευση, μαζικοποίηση και το άπλωμα του αγώνα και τη σύνδεση του με τους υπόλοιπους λαϊκούς αγώνες βρίσκεται η διέξοδος.
  • Δεν αποτελεί διέξοδο η υποκατάσταση του αγώνα με προσδοκίες για κοινοβουλευτική αλλαγή (ή καλύτερα εναλλαγή) για κάποιους άλλους κυβερνήτες που θα έρθουν να κάνουν στην άκρη και να συμμαζέψουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Ήδη η κατεύθυνση αυτή έχει υπονομεύσει και αδρανοποιήσει το κίνημα για την απελευθέρωση των προφυλακισμένων αγωνιστών μέσα από την αναμονή της κατάλληλης στιγμής για να ασκηθούν οι πρέπουσες νομικές ενέργειες.
  • Ούτε πάλι η λογική της παρεμπόδισης των εργασιών –που εκφράζει τη δίκαια οργή των κατοίκων για την καταστροφική εξόρυξη- έχει μακρύ ορίζοντα.
  • Από την άλλη δεν μπορεί το κίνημα να στηριχτεί στις συγκυριακές εξελίξεις γύρω από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια για το χρυσό και την πορεία των μετοχών όπου αρκούν κάποιες δυναμικές-στρατιωτικού τύπου- ενέργειες για να ξανασκεφτούν τα αρπαχτικά του χρυσού και να επαναξιολογήσουν τις επενδύσεις τους. Παρόμοιοι αγώνες στην χώρα μας και παγκόσμια είχαν παρατεταμένη διάρκεια και πολλές καμπές.
Λαέ της Χαλκιδικής
Η υπόθεση «μιας επένδυσης που δεν πρόκειται να γίνει» πρέπει να αγκαλιαστεί πιο πλατιά και με μεγαλύτερη συνέχεια από όλο το λαό και τα χωριά της Χαλκιδικής σε μια πρώτη φάση αλλά και των χωριών του Στρυμονικού και τους Θεσσαλονικείς.
Η μαζικότατη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη αλλά και αυτή που θα γίνει το Σεπτέμβριο στην έκθεση χαράζουν και θα χαράξουν πιο βαθιά την γραμμή της αποτελεσματικής και νικηφόρας αναμέτρησης όχι μόνο με την Ελντοράντο και την Ελληνικός Χρυσός.
Όχι μόνο με την κυβέρνηση της μεγαλοαστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, απαραίτητο όρο αυτής της μεγάλης και παρατεταμένης πορείας.
Θα ανοίξουν επιπλέον το δρόμο και τις προοπτικές για πραγματικά ρήγματα στο δήθεν αρραγές μέτωπο των υποστηρικτών της καταστροφικής εξόρυξης. Για να κερδηθούν στον αγώνα και οι εργαζόμενοι των χωριών εκείνων που η πίεση της ανεργίας, οι εκβιασμοί και η προπαγάνδα της εταιρείας αλλά και οι ευθύνες της όποιας αριστεράς τους κρατούν δέσμιους στο μαύρο μέλλον των τετράμηνων συμβάσεων και μια ζωής χωρίς αύριο. Για να ξαναπιαστεί και πάλι το νήμα με τους δύσκολους και ηρωικούς αγώνες ενάντια στα ντόπια και ξένα αφεντικά.
Θα οικοδομήσουν μέσα στη φωτιά του αγώνα εκείνες τις μορφές οργάνωσης και τα μέσα πάλης που μπορεί πραγματικά να υποστηριχτούν από το λαό της Χαλκιδικής.
  • Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ !
  • ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ!
  • Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
  • ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !
  • ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ!
Ιερισσός Αύγουστος 2013

Νόμος-σφαγείο δικαιωμάτων και εργαζομένων

Η προετοιμασία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μορφοποιήθηκε τελικά σε πρώτη φάση στο λεγόμενο πολυνομοσχέδιο (νόμος, πλέον) που ψηφίστηκε απ’ την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε. Πρόκειται για κλιμάκωση της επίθεσης ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και κυβέρνησης ενάντια στο λαό και τους εργαζόμενους και σε πολλά επίπεδα. Και να σκεφτεί κανείς ότι θ’ ακολουθήσουν σύντομα και άλλα, αντίστοιχου χαρακτήρα νομοσχέδια, όπως προανήγγειλαν κυβερνητικά στελέχη. Όλα αυτά για την «εκταμίευση» του πρώτου τμήματος της επόμενης δόσης. Μπήκαμε, λοιπόν, στην εποχή της τμηματικής καταβολής των δόσεων ή, ακριβέστερα, στην εποχή των μεγάλων ανατροπών που δεν θ’ αφήσουν τίποτα όρθιο, όχι μόνο σε σχέση με την προ-μνημονίων εποχή, αλλά ακόμα και με τα ισχύοντα μνημονιακά μέτρα της τελευταίας 3ετίας. Τρώγοντας, ανοίγει η όρεξη των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων εκμεταλλευτών.
Ας δούμε, όμως, τι προβλέπει το ο νόμος-σφαγείο στους βασικούς του άξονες.

Οι απολύσεις στο Δημόσιο
Είναι, μάλλον, το σημαντικότερο κομμάτι, αφού εγκαινιάζει την πολιτική μαζικών απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων (δ.υ.). Και όταν λέμε δ.υ. αναφερόμαστε στους καλυπτόμενους από το καθεστώς τυπικής μονιμότητας που ναι μεν δεν έχει αρθεί ακόμα συνταγματικά, αλλά βρέθηκε η φόρμουλα προκειμένου να ικανοποιηθεί ο στόχος των 15.000 απολύσεων που απαιτεί σε πρώτη φάση η τρόικα και σπεύδει να υλοποιήσει η κυβέρνηση.
Έτσι, αρκεί πλέον μια απλή Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.) του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και του αρμόδιου υπουργού, με την οποία καθίσταται δυνατή η κατάργηση θέσεων σε όλο το δημόσιο τομέα. Με αυτόματο τρόπο θα μπαίνει σε καθεστώς διαθεσιμότητας το αντίστοιχο προσωπικό.
Πρόκειται για παροχή δυνατότητας στην κυβέρνηση να απολύει χωρίς κανένα όριο όποτε θέλει και όσους εργαζόμενους θέλει. Οι χρονοβόρες και αμφίβολης αποτελεσματικότητας διαδικασίες της κακόφημης αξιολόγησης πάνε περίπατο, μπροστά στην επιλογή των μαζικών απολύσεων. Με οριζόντιο τρόπο, σχεδόν ακαριαία, χιλιάδες εργαζόμενοι θα οδηγηθούν στην ανεργία.
Με απλή υπουργική απόφαση επίσης θα μετατίθενται σε άλλη υπηρεσία οι, κρατικοί πλέον, υπάλληλοι χωρίς να μπορούν ν’ αντιδράσουν στο ελάχιστο. Έτσι θα εξωθούνται σε έμμεση απόλυση κάτω από ένα στυγνό εκβιασμό.
Το άρθρο 90 του πολυνομοσχεδίου προβλέπει: «επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις ανά κατηγορία, κλάδο ή ειδικότητα σε υπουργεία, αυτοτελείς δημόσιες υπηρεσίες, αποκεντρωμένες διοικήσεις, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Παντού, λοιπόν, στο δημόσιο τομέα η φόρμουλα που αναμενόταν βρέθηκε, και δεν είναι άλλη από την άμεση κατάργηση οργανικών θέσεων και την επακόλουθη απόλυση. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το λουκέτο ολόκληρων επιχειρήσεων κρατικού ενδιαφέροντος. Από αυτή την άποψη η ΕΡΤ σίγουρα ήταν μόνο η αρχή.
Τα πρώτα κύματα απολύσεων ανακοινώθηκαν ήδη και επέφεραν πραγματικό σοκ:
1) Καταργούνται οι θέσεις των σχολικών φυλάκων που αντιστοιχούν σε 2.244 εργαζόμενους (υπάγονται στους ΟΤΑ).
2) Καταργούνται 46 ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης με 2.000 εκπαιδευτικούς να μπαίνουν άμεσα σε διαθεσιμότητα και 500 να μετατάσσονται.
3) Ανοίγει το δρόμο για απολύσεις μεγάλου αριθμού συμβασιούχων σ’ όλο το Δημόσιο, που παρέμεναν ως εργαζόμενοι με προσωρινές διαταγές (αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων), καθώς προωθεί-απαιτεί την άμεση εκδίκαση (μέχρι την 1η Νοέμβρη) και τελεσιδικία (μέχρι τις 31 Δεκέμβρη) όλων αυτών των υποθέσεων.
4) Καταργούνται οι 3.500 θέσεις της Δημοτικής Αστυνομίας. Βέβαια, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- θα βρουν στέγη στη «φυσική» τους θέση, στην ΕΛΑΣ, και τις «αρμοδιότητες» που της επανεκχωρούνται. Άλλωστε, είναι ο μόνος τομέας που έχει να επιδείξει προσλήψεις κατά την τελευταία τριετία.
Αναφορικά με την περιβόητη διαθεσιμότητα, είναι βέβαιο ότι θ’ αποτελέσει τον προθάλαμο των απολύσεων (για 8 μήνες και με το 75% του μισθού), ένας τύπος ταμείου ανεργίας. Πιστεύει η κυβέρνηση ότι αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενοι θα υποκύψουν τελικά στην απόλυσή τους, αφού για μήνες θα είναι «εκτός υπηρεσίας» και πρακτικά θ’ αδυνατίσει η θέση τους.
Ακολουθούν κάποιες χιλιάδες ακόμη από τον τομέα της εκπαίδευσης τον Σεπτέμβρη, ενώ προετοιμάζεται και το κύμα «κινητικότητας» στη δημόσια περίθαλψη με αρχικό νούμερο τις 2.500 διαθεσιμότητες. Κι αυτό χωρίς να υπολογίσουμε το επικείμενο κλείσιμο δεκάδων νοσοκομείων σ’ όλη τη χώρα.

Ο βασικός (κατώτατος) μισθός
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (σ.σ.ε.) οριστικοποιείται, βάζοντας τέλος στο μεταβατικό στάδιο που διανύουμε. Έτσι, μετά τη λήξη όλων σχεδόν των κλαδικών σ.σ.ε., οι μισθοί και τα μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα παραμένουν πετσοκομμένοι και καθηλωμένοι. Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας θα παραμείνει ως «ομπρέλα» για 2-3 χρόνια ακόμη, στην καλύτερη περίπτωση, και μετά θα δώσει τη θέση της στη μονομερή διαμόρφωση μισθών και μεροκάματων αποκλειστικά από την κυβέρνηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βασικό κριτήριο στη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής -κοινής πλέον για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- θα είναι η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα ή αλλιώς «οι αντοχές της οικονομίας». Με άλλα λόγια, κράτος και εργοδοσία θα καθορίζουν τις αμοιβές. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι βαδίζουμε σε μια κατάσταση μισθών και συντάξεων (που ακολουθούν προς τα κάτω τους μισθούς) όχι απλά πείνας, αλλά μόνιμης εξαθλίωσης.
Πιο συγκεκριμένα, στο άρθρο 103 του πολυνομοσχεδίου προβλέπεται ότι «η νέα διαδικασία-μηχανισμός διαμόρφωσης νομοθετικού καθορισμένου νόμιμου κατώτατου μισθού και κατώτατου ημερομισθίου για τους εργαζόμενους ιδιωτικού δικαίου όλης της χώρας, τίθεται σε ισχύ μετά τα προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, δηλαδή όχι πριν από την 1/1/2017».
Για να πάρει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης για τους τότε μισθούς, ας αναλογιστεί ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι 586 ευρώ μεικτά για τους εργαζόμενους άνω των 24 ετών, ενώ για τους εργαζόμενους έως 24 ετών παραμένει στα 511 ευρώ μεικτά.
Με άλλα λόγια, αν πριν λίγα χρόνια μιλούσαμε για τη γενιά των 600-700 ευρώ, σήμερα μπορούμε να λέμε με σιγουριά ότι στόχος των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου είναι τα 300-400 ευρώ ανώτερος μισθός. Φυσικά, ανάλογες μειώσεις γίνονται ήδη σε όλο το φάσμα της αμοιβής των εργαζομένων, συμβαδίζοντας με τη γενικότερη στρατηγική της δραστικής μείωσης του κόστους εργασίας.

Φοροληστεία και φοροεπιδρομή
Εδώ πια η κυβέρνηση «δίνει τα ρέστα της». Για τους «τυχερούς» που θα έχουν μια δουλειά προβλέπεται κανονική ληστεία του εισοδήματός τους. Η αύξηση της φορολογίας φυσικών προσώπων και ιδιαίτερα μισθωτών, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων, βαδίζει αντιστρόφως ανάλογα με τη φορολόγηση των νομικών προσώπων, και ιδιαίτερα των ανωνύμων εταιρειών, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι φορολογικοί συντελεστές που αυξάνονται, σε συνδυασμό με την κατάργηση των ελάχιστων φοροαπαλλαγών που έχουν απομείνει, θα κάνουν μαύρη τη ζωή ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι προβλέπονται μόνο τρία φορολογικά κλιμάκια (22% για τα πρώτα 25.000 ευρώ, 32% για εισόδημα από 25.001 έως 42.000 ευρώ και 42% για το επιπλέον ποσό), ενώ διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης και του ίδιου του Α. Σαμαρά είναι ο φόρος για τις επιχειρήσεις να πέσει στο 15% (!!!).
Παράλληλα, μονιμοποιούνται τα διάφορα χαράτσια, όπως αυτό μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Ποιος θυμάται πλέον όλη την επιχειρηματολογία των προηγούμενων κυβερνήσεων περί «προσωρινών» μέτρων, όταν και μόνο η αλλαγή του ονόματός τους υποδηλώνει την παγίωσή τους ως μόνιμα μέτρα λεηλασίας του ήδη πενιχρού εισοδήματος;

Επιμέρους μέτρα, όχι ήσσονος σημασίας
Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από μια σειρά επιμέρους μέτρων. Μεταξύ αυτών το άνοιγμα του ζητήματος των δαπανών περίθαλψης μέσω της «δεινής» θέσης του ΕΟΠΥΥ. Η περιβόητη μαύρη τρύπα που επιτηδευμένα διογκώνεται στα ασφαλιστικά ταμεία στο σύνολό τους, έχει ένα και μοναδικό στόχο: να αποτελέσει την αφορμή, το πρόσχημα για νέα μέτρα στην κατεύθυνση του φορτώματος του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες των ασθενών και γενικότερα του λαού.
Έτσι, τίθεται πλαφόν στις δαπάνες που «επιτρέπεται» να καταβάλει ο ΕΟΠΥΥ προς τους λεγόμενους ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών υγείας. Είναι απολύτως βέβαιο ότι το επιπλέον ποσό θ’ αναζητείται από την τσέπη των ίδιων των ασθενών.

Από πού ν’ αρχίσουμε;
Για την ακρίβεια, το ερώτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί «πώς να συνεχίσουμε;». Γιατί αυτό που φάνηκε όλη την προηγούμενη τριετία των μνημονίων και της κλιμάκωσης της επίθεσης είναι ότι δεν αρκούν η αγανάκτηση και τα ξεσπάσματα. Δεν μεμφόμαστε το λαό και τους εργαζόμενους γι’ αυτή τους την συμπεριφορά. Τέτοιου είδους δυνατότητα τους δόθηκε και αυτήν αξιοποίησαν, φτάνοντας, φυσικά, κατά περιόδους σε κάποια όρια. Τα όρια που καθορίζει ο πραγματικός ταξικός συσχετισμός δυνάμεων.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το ανώτατο σημείο που μπορεί να φτάσει η αντίδραση μιας συμβιβασμένης και υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά και μιας Αριστεράς που αρνείται να μπει μπροστά και να καθοδηγήσει τη σύγκρουση του λαού με την ιμπεριαλιστική θηριωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η λύση, το ξεπέρασμα του προβλήματος για τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που κατανοούν την κρισιμότητα της περιόδου και χτίζουν την προοπτική της επόμενης μέρας μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης τού σήμερα. Η αντιπαράθεση με τη γραμμή της ηγεσίας των συνδικάτων, αλλά και με την κατεύθυνση των ηγεσιών της ποικιλώνυμης Αριστεράς, είναι όρος για την ανασυγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στη βαρβαρότητα μπορεί να διαμορφώνεται καθημερινά μέσα απ’ την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ όλων όσων πιστεύουν στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις. Με στόχους απτούς και κατανοητούς απ’ το λαό. Με αιχμές που φροντίζει να μας δίνει η ίδια η επιθετικότητα των δυνάμεων του συστήματος. Με συσπείρωση όλων των κομματιών του λαού που χτυπιούνται ανελέητα. Με αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, μαζικότητα και διάρκεια. Και, κυρίως, χωρίς αυταπάτες εύκολων και γρήγορων «λύσεων». Για να μπορέσει να δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους και με ορίζοντα νίκης η αναμέτρηση με το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!!!