Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

30 Ιουν 2013

Συρία: «πόλεμος χαρακωμάτων» και εντυπώσεων... μέχρι τη Γενεύη

Μάλλον θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως –παρά τις αναβολές– η σύσκεψη της Γενεύης για τη συριακή κρίση θα γίνει μέσα στον Ιούλιο. Είναι ένα πολιτικό/διπλωματικό όριο (χαρακτηρίζεται τελευταία ευκαιρία) που, απ' ό,τι φαίνεται, το επιδιώκουν (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) οι βασικοί πρωταγωνιστές: Ρωσία και ΗΠΑ. Το ζήτημα ωστόσο είναι με ποιους όρους η κάθε πλευρά θα φτάσει εκεί. Στο πώς η εξέλιξη της εσωτερικής κατάστασης θα επιδράσει στους σημερινούς συσχετισμούς.
Στη φάση αυτή ο Άσαντ έχει ανακτήσει τόσο το στρατιωτικό όσο και το ψυχολογικό και ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην αντιπολίτευση όχι μόνο λόγω της σταθερής στήριξης της Ρωσίας αλλά και από τη συστηματική, το τελευταίο διάστημα, βοήθεια της Χεζμπολάχ. Ο στρατός του Άσαντ φαίνεται πως επικρατεί σε σημαντικά μέτωπα, δείχνοντας πως τα περιθώρια αντίδρασης για την κυβέρνηση Ομπάμα αρχίζουν να στενεύουν. Ενόψει μάλιστα του δεύτερου γύρου διαπραγματεύσεων για το Συριακό, μία επικράτηση του Άσαντ ως τότε, έστω και παροδική, ενδέχεται να ανατρέψει τη μέχρι τώρα πορεία των δεδομένων.
Κατά συνέπεια, το διακύβευμα για τους Αμερικανούς ουσιαστικά έγκειται στην όσο το δυνατόν αποδυνάμωση των δυνάμεων Άσαντ, πράγμα ωστόσο καθόλου εύκολο, όπως αποδεικνύεται.
Την περασμένη εβδομάδα η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα προμηθεύσει με όπλα τους αντάρτες επειδή το καθεστώς Άσαντ ξεπέρασε την «κόκκινη γραμμή» χρησιμοποιώντας χημικά όπλα. Ως γνωστόν, έχει ήδη προηγηθεί ανάλογη απόφαση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ. Όταν πριν από έναν χρόνο ο Μπαράκ Ομπάμα δήλωνε ότι η χρήση χημικών όπλων στη Συρία θα αποτελούσε την αδιαπραγμάτευτη «κόκκινη γραμμή», η υπέρβαση της οποίας θα επέφερε «σοβαρές συνέπειες στη συριακή κυβέρνηση», έθετε κάποιες προϋποθέσεις για τη δικαιολόγηση μιας πιο ενεργού εμπλοκής των ΗΠΑ.
Ωστόσο, στη Σύνοδο των G8 το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Β. Ιρλανδία, ο Ομπάμα εμφανίσθηκε, μετά από πολύωρη συνάντηση με τον Πούτιν στο περιθώριο της συνόδου, αρκετά επιφυλακτικός αναφορικά με μια μεγάλης κλίμακας αμερικανική στρατιωτική δραστηριοποίηση στη Συρία. «Σε ό,τι αφορά τη Συρία, έχουμε διαφορετικές οπτικές γωνίες για το πρόβλημα, αλλά έχουμε κοινό ενδιαφέρον να μειωθεί η βία, να προστατευθούν τα χημικά όπλα και να διασφαλίσουμε πως ούτε θα χρησιμοποιηθούν ούτε θα γίνουν αντικείμενο εξάπλωσης», σχολίασε ο Ομπάμα. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πούτιν από την πλευρά του δήλωνε: «Οι θέσεις μας δεν συμπίπτουν πλήρως, αλλά μας ενώνει η κοινή πρόθεση για τον τερματισμό της βίας, για να σταματήσει η αύξηση του αριθμού των θυμάτων στη Συρία, για να επιλυθούν τα προβλήματα με ειρηνικά μέσα, συμπεριλαμβανομένων των συνομιλιών στην Γενεύη».
Επίσης, λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για τη Βόρεια Ιρλανδία ο Μπαράκ Ομπάμα, σε συνέντευξη που παραχώρησε από το Λευκό Οίκο στο δημόσιο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS, εμφανίσθηκε αρκετά διστακτικός απέναντι σε μία μεγάλη αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία (όπως θα ήταν η επιβολή ζώνης αεροπορικού αποκλεισμού), λέγοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να μεταβάλει την πορεία της σύρραξης! «Εάν εφαρμοσθεί ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού, είναι πιθανόν να μη διευθετηθεί η κατάσταση στο εσωτερικό της ζώνης αυτής (...) Είναι δύσκολο να αντιληφθείτε το πολύπλοκο της κατάστασης και το ότι δεν πρέπει να σπεύσουμε να αναμειχθούμε σε έναν ακόμη πόλεμο στη Μέση Ανατολή» .
Από την άλλη, αναφερόμενος στη στρατιωτική υποστήριξη προς τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις την οποία υποσχέθηκε η Ουάσινγκτον, αφού κατηγόρησε το συριακό καθεστώς για τη χρήση αερίου Σαρίν, ο Μπαράκ Ομπάμα διευκρινίζει: «Είπα ότι θα αυξήσω την υποστήριξη τόσο προς την πολιτική όσο και προς τη στρατιωτική αντιπολίτευση. Δεν προσδιόρισα ακριβώς τι κάνουμε και δεν θα το κάνω κατά τη διάρκεια αυτής της εκπομπής».
Αλλά και ο απερχόμενος πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, Ίβο Ντάαλντερ, διευκρίνισε πως οι ΗΠΑ δεν ζητούν από το NATO να υποστηρίξει την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης των πτήσεων στη Συρία και το ζήτημα αυτό δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του Συμφώνου. «Εάν τεθεί κάτι τέτοιο αύριο ή κάποια άλλη ημέρα, δεν το γνωρίζω», σχολίασε. Εννοείται πως η Μόσχα διαφωνεί, διαμηνύοντας πως δεν προτίθεται να επιτρέψει την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας.
Πάντως το ενδεχόμενο της απαγόρευσης πτήσεων στην εμπόλεμη Συρία ήρθε στο προσκήνιο όταν το Πεντάγωνο ανακοίνωσε πως θα διατηρήσει στη γειτονική Ιορδανία μαχητικά τύπου F-16 και πυραύλους τύπου Patriot και αναζωπυρώθηκε έπειτα από την απόφαση των ΗΠΑ να δώσουν οπλισμό στους σύρους αντικαθεστωτικούς αντάρτες. Φυσικά υπάρχει και η μόνιμη απαίτηση από ευρωπαϊκές χώρες και κύρια από Βρετανία και Γαλλία. «Πώς είναι δυνατό να επιτρέψουμε τη συνέχιση παράδοσης όπλων από τη Ρωσία στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ, όταν η αντιπολίτευση λαμβάνει τόσα λίγα και σφαγιάζεται;» διερωτάται ο γάλλος «σοσιαλιστής» πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ!
Ωστόσο, διάφοροι αναλυτές θεωρούν πως η αμερικανική υποστήριξη που θα σταλεί στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις θα έχει τη μορφή ελαφρού οπλισμού, ο οποίος δεν θα είναι σε θέση να μεταβάλει τα δεδομένα επί του στρατιωτικού πεδίου. Άρα;..
Το βασικό ζήτημα που τίθεται δεν είναι το πώς θα κινηθούν οι Αμερικάνοι κάτω από πιέσεις «φίλων» και αντιπάλων. Είναι το «πότε» και κάτω από ποιους όρους θα το κάνουν αυτό, μια και η απόφαση για την εμπλοκή είναι δεδομένη και επιβεβλημένη από αυτό που εκπροσωπεί η ιμπεριαλιστική τους φύση.
Η κατάλληλη συγκυρία για κάτι τέτοιο, είτε προκύπτει από τη δυναμική των πραγμάτων είτε υποβοηθείται από τους ίδιους, προσδιορίζει (όχι πάντα με επιτυχία) και το κατάλληλο πλαίσιο της επέμβασή τους. Στη φάση αυτή οι εξελίξεις στην περιοχή –ιδιαίτερα στην Τουρκία και το Ιράν– αποτελούν σημαντικές παραμέτρους στις επιλογές τους.
Η αιματηρή συριακή κρίση επί της ουσίας δείχνει να εξελίσσεται σε μια αμερικανορωσική αναμέτρηση και αυτό την καθιστά ξεχωριστά επικίνδυνη για το άμεσο μέλλον.
Χ.Β.

Ταξική Ρωσία

Στο τέλος του Απρίλη που μας πέρασε, σε ένα ρώσικο θέρετρο, ο Πούτιν συγκάλεσε σύσκεψη –έκτακτη μάλιστα- οικονομικών συμβούλων, τραπεζιτών, κυβερνητικών στελεχών και άλλων ταξικών… αξιωματούχων, για να συζητήσουν τα ανησυχητικά σημάδια επιβράδυνσης της ρώσικης οικονομίας που ήδη είναι διακριτά στον ορίζοντα.
Οι αλήθεια είναι, ότι με τις ισχυρές εξαγωγές φυσικού αερίου, πετρελαίου και μετάλλων, στο διάστημα από το 2000 μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, η ρώσικη οικονομία γνώριζε πολύ μεγάλους ρυθμούς επέκτασης. Αλλά και μετά το 2009, μπόρεσε να αντιμετωπίσει τη συρρίκνωσή της και να παρουσιάσει ρυθμούς ανάπτυξης.
Ωστόσο, μια οικονομία της τάξης των δύο τρισεκατομμυρίων δολαρίων αναπτύχθηκε μόνο 1% στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Κι αυτό, ύστερα από ισχυρό πακέτο μέτρων που ακολούθησαν την κυβερνητική επιτυχία στις τελευταίες εκλογές, το Μάρτη του 2012. Μέτρα και ενισχύσεις που εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται ακόμα και σήμερα.
Για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα, οι ρυθμοί οικονομικής επέκτασης δεν φαίνεται να ξεπερνούν το 2,5%, από 3,6%, καθώς υποτροπιάζει η εξαγωγική στασιμότητα και η οικονομική δραστηριότητα είναι φανερά υποτονική. Βασικός πελάτης, η Ευρωζώνη, εξαιτίας της ύφεσης, δεν αγοράζει αέριο ή πετρέλαιο με τους ρυθμούς που συνήθιζε. Η βασική δομική αδυναμία της ρώσικης οικονομίας- που στηρίζεται κατά βάση στις κολοσσιαίες παραγωγές καυσίμων και πρώτων υλών- αποκαλύπτεται χαρακτηριστικά εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης.
Στην συνάντηση της ρώσικης κυρίαρχης ελίτ, ξεχώρισε η «διάγνωση» που έκανε ο επικεφαλής της Ομάδας Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Ε. Gurvich. Tι λένε, λοιπόν, οι «εμπειρογνώμονες»;
Επισημαίνουν, αρχικά, ότι η αύξηση των πραγματικών μισθών 8,4% κατά το προηγούμενο έτος ήταν σχεδόν τριπλάσια σε σχέση με τον ρυθμό αύξησης της ανταγωνιστικότητας (3%). Κατ’ αυτούς, αποκλειομένων των μέτρων που οδηγούν σε αύξηση της φορολογίας και συνεπικουρούμενες από μέτρα που συγκρατούν τα μονοπώλια, επείγουν η σχεδίαση και υλοποίηση μέτρων που ενισχύουν την ικανότητα του εργατικού δυναμικού να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά.
Στον αντίποδα (;) αυτών των προτάσεων, ο επικεφαλής της Πανρωσικής Ακαδημίας Εξωτερικού Εμπορίου πρότεινε η κυβέρνηση να αποσύρει κάποια κονδύλια από την άμυνα -σύμφωνα με μελέτη που διακίνησε κατά τη σύσκεψη αντιστοιχεί διπλάσιο στρατιωτικό προσωπικό σε κάθε ρώσο πολίτη σε σχέση με τον αμερικάνο πολίτη- το σύστημα επιβολής της τάξης και τις κρατικά ελεγχόμενες εταιρείες. Από μια άποψη, η πρόταση Ομπάμα, στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, ίσως δεν θα έβρισκε πιο κατάλληλη, χρονικά, στιγμή. Και οπωσδήποτε, η μία και μοναδική υπερδύναμη παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην πρώην… υπερδύναμη.
Ο επικεφαλής της Ακαδημίας πρότεινε τη διοχέτευση των πόρων που θα εξοικονομηθούν από τις περικοπές, στην παιδεία (1,2%,του ΑΕΠ), στην υγεία (1% του ΑΕΠ) και το 0,8% στην κατασκευή των δρόμων. Βέβαια, η αύξηση των δαπανών σε υγεία-περίθαλψη (που, σύμφωνα με τον κ. επικεφαλή, θα πρέπει να συνοδευτεί από υψηλότερη αμοιβή για εκπαιδευτικούς και νοσηλευτικό προσωπικό) προϋποθέτει, κατά τους συντάκτες της έκθεσης, μεταρρύθμιση στους τομείς αυτούς. Επίσης, τονίστηκε ότι το μειωμένο ενδιαφέρον, από την πλευρά ιδιωτών επενδυτών, σε τομείς της οικονομίας, οφείλεται στο γεγονός ότι οι κρατικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις είναι υπεύθυνες για το μισό σχεδόν κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας.
Η πίεση, συνεπώς, της κρίσης οδηγεί την άρχουσα τάξη της Ρωσίας σε αναδιαρθρώσεις. Αναδιαρθρώσεις που θα έχουν σαφή ταξική κατεύθυνση –όπως αυτή που αναφέρεται στην αποτελεσματική εκμετάλλευση της ρώσικης εργατικής τάξης- αλλά ταυτόχρονα θα επιχειρούν αναδιατάξεις, ανακατανομές και πιθανές αλλαγές ιεραρχήσεων στις τάξεις της. Όπως αυτές που υπονοεί η πιο δραστήρια συμμετοχή των ιδιωτών καπιταλιστών στις επενδύσεις… Η «συγκράτηση των μονοπωλίων» αφορά άραγε το κρατικό κομμάτι ή τους νέους ομίλους που θα προκύψουν από τις μελλοντικές ιδιωτικοποιήσεις; Παράλληλα, ο συλλογικός της εκπρόσωπος, το κράτος –που στην ιδιόμορφη περίπτωση της Ρωσίας αποτελεί και ένα «κομμάτι» της κυρίαρχης τάξης- πρέπει να εξασφαλίσει συνθήκες ανταγωνιστικότητας και συνεχούς εκπαίδευσης για το εργατικό δυναμικό και τα στελέχη της οικονομίας (δαπάνες για την παιδεία), στοιχειώδεις υποδομές (περίθαλψη, δρόμοι) αλλά και τον γενικό έλεγχο.
Σύνθετα καθήκοντα για τους ταξικούς αξιωματούχους της Ρωσίας…

Ιράν-προεδρικές εκλογές
Μετατοπίσεις και σταθερές σε μια φλεγόμενη περιοχή

του Τάσου Σαπουνά
Έκπληξη χαρακτηρίστηκε από αρκετούς αναλυτές η νίκη και μάλιστα από τον πρώτο γύρο με 50,7% του «κεντρώου»-«μετριοπαθούς» Χασάν Ροχανί, που εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Και αυτό γιατί λίγες εβδομάδες πριν ήταν σχετικά «άγνωστος» και η πρώτη δημοσκόπηση του έδινε μόλις 7%.
Μια δεύτερη και προπαντός πιο διεισδυτική ματιά θα έδινε ερμηνεία σ’ αυτήν την «έκπληξη». Ο Ροχανί είναι εδώ και τρία χρόνια ο πρώτος σύμβουλος του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, αγιατολάχ, Αλί Χαμενεΐ. Με αρκετή εμπειρία, όπως και οι περισσότεροι συνυποψήφιοί του –και όχι τυχαία, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω- στις διεθνείς σχέσεις. Με τις αμερικανικές υπηρεσίες να τον καταγράφουν ως «σοβαρό συνεργάτη της διπλωματικής υπηρεσίας» του Ιράν. Επιπλέον και χρησιμοποιώντας συμβατικά το χωρισμό που κάνουν οι Δυτικοί προσπαθώντας να κατηγοριοποιήσουν την ιρανική πολιτική σκηνή, ήταν ο μόνος «μεταρρυθμιστής», έστω και ήπιος, απέναντι σε έξι επίσης ήπιους «συντηρητικούς». Οπότε συσπείρωσε τους οπαδούς του «πράσινου» αντιπολιτευτικού κινήματος των εκλογών του 2009, ενώ στο πλευρό του στάθηκαν και οι -επίσης «μεταρρυθμιστές»- πρώην πρόεδροι Χασεμί Ραφσατζανί που αποκλείστηκε από υποψήφιος και ο Μοχάμεντ Χαταμί. Τέλος, απέναντί του δεν είχε παρά ήπιες εκδοχές των «συντηρητικών». Και αυτό γιατί το Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης, που ελέγχεται από τον Αλί Χαμενεΐ, φρόντισε να αποκλείσει όχι μόνο τον Ραφσατζανί που είχε τα φόντα να συσπειρώσει την «αντιπολίτευση» σε μια πιο «σκληρή μεταρρυθμιστική» βάση, αλλά και τον συγγενή του απελθόντος προέδρου Αχμαντινετζάντ και «ακραία συντηρητικό» Εσφαντιάρ Ραχίμ Μασαεΐ.
Εν τέλει, ο «άγνωστος» Ροχανί εξέφραζε την ανάγκη του καθεστώτος να αντιμετωπίσει με έναν διαφορετικό από πριν (Αχμαντινετζάντ) τρόπο τα δύο αρκετά σοβαρά και σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετα προβλήματά του χωρίς παράλληλα να ξεφύγει από τις βασικές του συντεταγμένες. Την εντεινόμενη απομόνωσή του από τη Δύση και ευρύτερα τις σχέσεις του με αυτήν. Και τα σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί το εμπάργκο της Δύσης και οι φόβοι τού καθεστώτος για αποσταθεροποίηση με μοχλό αυτά τα ζητήματα.
Πιο συγκεκριμένα, το καθεστώς επείγεται να μπει σε τροχιά επαναδιαπραγμάτευσης με τη Δύση της άρσης του εμπάργκο, πράγμα που συνδέεται με το ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν. Σε δήλωσή του ο Ροχανί αμέσως μετά την εκλογή του τόνισε: «Θα επιδείξουμε ακόμη μεγαλύτερη διαφάνεια και θα προωθήσουμε μέτρα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Από την άλλη πλευρά, αναμένουμε να μην επιβληθούν νέες κυρώσεις και στη συνέχεια να μειωθούν οι υφιστάμενες», ενώ επισήμανε πως θα δοθούν διαβεβαιώσεις προς τη Δύση ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι αποκλειστικά για ειρηνική χρήση. Ταυτόχρονα, όμως, και δηλώνοντας πως «οι σχέσεις μεταξύ Ιράν και Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένα θέμα σύνθετο και δύσκολο», έθεσε τρεις όρους για να προχωρήσει ο διάλογος Ιράν–ΗΠΑ: να σταματήσει η αμερικανική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν, να αναγνωρίσει η Δύση τα νόμιμα δικαιώματα του ιρανικού έθνους μεταξύ των οποίων και το πυρηνικό του πρόγραμμα και να πάψουν οι επιθετικές πολιτικές κατά της χώρας του. Επίσης στο θέμα της Συρίας έκανε σαφές ότι το Ιράν συνεχίζει στην ίδια πολιτική κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, και στο «εσωτερικό» θέμα τόνισε σαν προτεραιότητά του «την αναζωογόνηση της οικονομίας, με στήριξη των αδυνάτων και ταυτόχρονη αναζήτηση επενδύσεων». Βέβαια και το ίδιο το καθεστώς γνωρίζει πως αυτού του είδους η ρητορική, συνηθισμένη σε αντιλαϊκά καθεστώτα, δεν αρκεί για να γίνουν αυτά που λέγονται πράξη. Πόσω μάλλον που, όπως και πριν έχουμε επισημάνει, το «εσωτερικό» πρόβλημα στη φάση αυτή συνδέεται πολύ στενά με τα ζητήματα των σχέσεων του Ιράν με τη Δύση.
Ο συνήθης προβοκάτορας – το κράτος του Ισραήλ- κάλεσε τη Δύση (βλέπε ΗΠΑ) να μη χαλαρώσει τις πιέσεις στο Ιράν, θέλοντας να υπογραμμίσει την αντίθεσή του με τη δήλωση Ομπάμα που χαρακτήρισε την εκλογή του Ροχανί «δυνάμει ελπιδοφόρο σημάδι». Ωστόσο, και για τις ΗΠΑ τα ζητήματα στα οποία καλούνται να πάρουν αποφάσεις δεν είναι και εύκολα. Εάν η παραπάνω τοποθέτηση δεν είναι για το θεαθήναι, πώς μπορεί αυτή να μετατραπεί σε πράξη όταν ταυτόχρονα οι ΗΠΑ έχουν στο διαρκές τους στόχαστρο το Ιράν αλλά και κλιμακώνουν την παρέμβασή τους –έστω και δι’ αντιπροσώπων- στη «σύμμαχο και φίλη χώρα» προς το Ιράν, Συρία;
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, αυτό που διαφαίνεται στον ορίζοντα είναι ένα εκατέρωθεν «μέτρημα» προθέσεων και δυνατοτήτων. Με τις ΗΠΑ να συνεχίζουν να ποντάρουν στην απ' έξω πίεση και στρίμωγμα που θα ρυμουλκεί προς πιο συμβιβαστικές προσεγγίσεις την ιρανική ηγεσία. Όχι ότι δεν υπάρχουν και οι θιασώτες μιας πιο επιθετικής πολιτικής που βασίζεται σε μια λογική πριμοδοτούμενης απ’ έξω «εσωτερικής» ανατροπής, που όμως έχει έως τώρα οικτρά αποτύχει. Ούτε φυσικά έχουν εξαφανιστεί οι πιο τυχοδιωκτικές φωνές που μιλάνε για επέμβαση, οι οποίες όμως φαίνονται και είναι περιθωριοποιημένες. Και την ιρανική ηγεσία να δείχνει πως τόσο για το ξεπέρασμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει όσο και ευρύτερα για το ρόλο που θέλουν να προσδώσουν στη χώρα –το ρόλο μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης- δεν της αρκούν οι μέχρι τώρα σχέσεις που έχει οικοδομήσει με την «Ανατολή», αλλά ψάχνεται και για το πώς θα επανοικοδομήσει σχέσεις και με τη «Δύση». Δεν μας φαίνεται εύκολο εγχείρημα αυτό της ιρανικής ηγεσίας, τόσο γενικά όσο και ειδικά με αυτά που συμβαίνουν και τα πολύ μεγαλύτερα που έχουν τεθεί από τους ιμπεριαλιστές στη φλεγόμενη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Το πανεπιστήμιο του Μνημονίου στήνεται!
Δεν σκύβουμε το κεφάλι!
Προετοιμαζόμαστε για νέους αγώνες!

Λίστες με εκατοντάδες φοιτητές που είναι υποψήφιοι για διαγραφή συντάσσονται και ανακοινώνονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, όπως συνέβη πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Μέλη του συλλόγου στο Φυσικό Ηρακλείου, αφού έχουν περάσει από πειθαρχικό, χάνουν τη δυνατότητα να εγγραφούν στο επόμενο εξάμηνο λόγω της συμμετοχής τους σε κινητοποίηση για το ζήτημα της εξεταστικής. Πρυτανείες δημοσιεύουν κανονισμούς για την «ομαλή» διεξαγωγή των εξετάσεων, που υποτίθεται ότι έχουν ως στόχο την «ακαδημαϊκά ανάρμοστη συμπεριφορά», απαιτώντας αντιμετώπιση με το «σεις» και με το «σας» και τη χωρίς δεύτερη σκέψη υπακοή στη θέληση των καθηγητών.
Όλα αυτά, παράλληλα με τις εν εξελίξει εξεταστικές-σφαγείο στις περισσότερες σχολές, τα μαζικά κοψίματα, τις αυθαιρεσίες και τις συνεχείς απειλές. Με την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο και του σχεδίου «Αθηνά» να προχωρούν, με τις μαζικές διαγραφές βάσει των ορίων φοίτησης και τα δίδακτρα να καραδοκούν. Με λίγα λόγια, σε μια εξεταστική περίοδο θεωρούμενη από πολλούς ως «νεκρή», η επίθεση κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει.
Αντίθετα, φροντίζει να μας υπενθυμίζει αυτό με το οποίο καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Ότι ο μαζικός εκβιασμός που ασκεί το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σπουδάζουσα νεολαία παραμένει και εντείνεται. Παρουσιάζεται με τη μορφή του διλήμματος ανάμεσα στην πειθάρχηση και τον ατομικό δρόμο, από τη μία, και την μπότα της συμμόρφωσης, το πέταγμα έξω από τις σχολές και την πλατιά εμπέδωση στη νεολαία ότι αποτελεί προσωπική της ευθύνη η τύχη της σε μια χώρα-απέραντο τοπίο εξαθλίωσης και φτώχειας, από την άλλη. Δίλημμα επίπλαστο, γιατί και οι δύο πλευρές αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Συνυπάρχουν και προωθούνται ταυτοχρόνως!
Το σύστημα έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό ξεκάθαρες τις προθέσεις του. Θέλει να τελειώνει μια και καλή με το δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές. Να καταστήσει μια μακρινή ανάμνηση τη δυνατότητα που κατέκτησε ο λαός μας, μέσα από μια μακρόχρονη περίοδο ταξικής πάλης και εμπέδωσης άλλων συσχετισμών δύναμης στην κοινωνία, να μπορεί να σπουδάζει τα παιδιά του. Πάνω σε αυτό έχουν ενεργοποιηθεί και «δουλεύουν» χρόνια τώρα αστικά επιτελεία και ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, που συντάσσουν οδηγίες και συνθήκες τις οποίες καλούνται να εφαρμόσουν οι διάφορες κυβερνήσεις. Παρά τις πιέσεις και τις κατά καιρούς αντιδράσεις –έως και πολύ σοβαρές, μεγαλειώδεις και ιστορικές- του φοιτητικού κινήματος, αλλά και τις όποιες «δυσλειτουργίες» που προκύπτουν από την αδυναμία του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού να αντιστοιχήσει το εκπαιδευτικό του οικοδόμημα στην αποδιαρθρωμένη παραγωγική του βάση, η βασική κατεύθυνση παραμένει.
Στη σημερινή φάση, μάλιστα, της όξυνσης της κρίσης και της άγριας επίθεσης σε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, η κατεύθυνση αυτή περνάει σε ανώτερο επίπεδο, παίρνει όλο και πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Μπορούμε να μιλάμε, πλέον, για το στόχο της «εκπαίδευσης του μνημονίου», πλήρως ευθυγραμμισμένης με τα νέα κοινωνικά δεδομένα. Εκπαίδευση με διαθέσιμο χώρο μόνο για μια μειοψηφία προνομιούχων, κάτι το οποίο εμπεριέχει και προϋποθέτει ταυτόχρονα την ένταση των ρυθμών, όπως και την αντιδραστικοποίηση όλων των πτυχών της λειτουργίας της.
Αυτό δεν μεταφράζεται μόνο με την ένταση των ταξικών φραγμών και την επιβολή μιας καθημερινότητας σχολείου, με υποχρεωτικά αμφιθέατρα, εργαστήρια, παρουσίες, προόδους και προαπαιτούμενα. Χτυπάει και στην καρδιά των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των φοιτητών, στοχεύει τους συλλόγους και τις μαζικές τους διαδικασίες. Χρειάζεται την επιβολή της καθηγητικής αυθεντίας και την ιδεολογική χειραγώγηση-πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Εξ ου και τα πειθαρχικά, το ροκάνισμα του Ασύλου όλα τα τελευταία χρόνια, οι προσπάθειες ποινικοποίησης των συλλογικών οργάνων και της πολιτικής παρέμβασης.
Αυτοί είναι οι όροι του συστήματος με τους οποίους αποπειράται να μας θέσει ενώπιον του προβλήματος, δηλαδή της αφαίρεσης του δικαιώματος στις σπουδές, της κατεδάφισης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Και το σίγουρο είναι ότι, ακόμα και αν κάποιος παριστάνει ότι δεν το βλέπει, το πρόβλημα έχει τεθεί και θα συνεχίσει να μας τίθεται με όλο και πιο οξυμένο τρόπο. Να γιατί χρειαζόμαστε και εμείς τους δικούς μας όρους! Να γιατί δεν μπορούν να μας πάνε πουθενά οι αντιοργανωτικές λογικές, η αποχώρηση από τα συλλογικά μας όργανα, η απέχθεια προς την πολιτική και την οργανωμένη πάλη!
Γιατί το σύστημα εξοπλίζεται, είναι αποφασισμένο και επιτίθεται. Καμία στάση αναμονής δεν χωράει απέναντι σε αυτό το δεδομένο. Είναι ζωτική ανάγκη για τη σπουδάζουσα νεολαία να ανακαλύψει εκ νέου το δρόμο της αντίστασης και της πάλης! Βρίσκοντας τους συμμάχους της στο λαό που αγωνίζεται, σε όλα εκείνα τα κομμάτια που έχουν συμφέρον να ανατρέψουν αυτήν την πολιτική, βαδίζοντας σε κοινό μέτωπο. Αντλώντας διδάγματα από μάχες που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, από την πορεία που διένυσαν οι εκπαιδευτικοί πρόσφατα, από όλους τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Γιατί οι νέες μάχες είναι μπροστά μας!

ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Η αποφαση για τους 12 φυσικούς, βήμα για την ποινικοποιήση των φοιτητικών αγώνων

Η απόφαση της Κοσμητείας ΣΘΤΕ του Πανεπιστημίου Κρήτης για τους 12 φυσικούς ήταν η προβλεπόμενη: αναστολή φοίτησης ενός εξαμήνου για τους 9, επίπληξη για τους υπόλοιπους. Οι φοιτητές διώκονταν επειδή ήταν εκλεγμένα μέλη του συλλόγου, όταν πριν από 2 χρόνια έγινε παράσταση διαμαρτυρίας για να μην χαθεί η εξεταστική λόγω κατάληψης.
Η απόφαση πάρθηκε με πρωτοφανή τρόπο. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο συνεδρίασε χωρίς να ανακοινωθεί και τα μέλη του τελικά επικύρωσαν την τιμωρία μέσω μειλ. Όλες τις προηγούμενες φορές που το Πειθαρχικό είχε προσπαθήσει να συνεδριάσει, οι φοιτητές μαζευόντουσαν έξω από την αίθουσα μαζικά και οι καθηγητές το ανέβαλλαν λόγω ‘’ συνωστισμού’’.
Η κατάληξη της δίωξης με την τιμωρία των φοιτητών, δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό,ούτε οφείλεται κυρίως σε προσωπικό πείσμα συγκεκριμένων καθηγητών. Είναι πολλά τα ανάλογα περιστατικά σε διάφορες σχολές ανά την Ελλάδα τα τελευταια χρόνια με προσπάθειες τρομοκράτησης ή και διώξεων φοιτητών. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ‘’νόμος και τάξη’’ στα Πανεπιστήμια που στεριώθηκε με τη θεσμική κατάργηση του ασύλου και τις ανοιχτές παραβιάσεις του απο την αστυνομία σε κεντρικές σχολές της Αθήνας. Εξάλου είναι πρόσφατη και η δημουργία των εσωτερικων κανονισμών λειτουργιας και των Πειθαρχικών συμβουλίων-τα εγκαινίασε ο νόμος Γιανάκου και η Διαμαντοπούλου τα αναβάθμισε. Μάλιστα το υπουργείο είχε συνδέσει στο παρελθόν την αξιολογηση και τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων με τη δημιουργία εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας σε κάθε ίδρυμα, για να προωθήσει την πολιτική του. Ουσιαστικά αυτά είναι τα εργαλεία για να στηθούν επιτέλους φοιτητοδικεία εναντία σε αγωνιστές φοιτητές. Στόχος τους, η ποινικοποίηση καταλήψεων, κινητοποιήσεων και οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει εστίες αντίστασης μέσα στις σχολές.
Η ποινικοποίηση των φοιτητικών αγώνων, η τρομοκράτηση της νεολαίας αναδεικνύεται σε όλο και πιο κομβικό στοιχείο του ‘’νέου’’ Πανεπιστημίου του Μνημονίου. Η ένταση των ταξικών φραγμων ,με τις διαγραφές και τα δίδακτρα που έρχονται, η συνειδητή υποβάθμιση και τελικά διάλυση της μέριμνας και η εντατικοποίηση των σπουδών συμπληρώνονται από την δημιουργια σχολών αποστειρωμένων από πολιτική και με τη λειτουργία πειθαρχικών. Αναβαθμίζεται και ο ρόλος του καθηγητικού κατεστημένου που εκτός από ‘’πλασιέ’’ ιδεολογιών του συστήματος αποκτούν και ρόλο δικαστή με τα Πειθαρχικά. Σε αυτό το Πανεπιστημιο, ο ρόλος των συλλόγων θα είναι εκείνος του συμβούλου της κυβερνησης.
Η απόφαση για τους φυσικούς δημιουργεί προηγούμενο, και ανοίγει το δρόμο για νέα Πειθαρχικά τρομοκράτησης και ποινικοποίησης. Επίσης επιχειρεί να θέσει και όρια στις αποφάσεις των συλλόγων-νόμιμες και παράνομες. Η πολιτική ΄΄νόμος και τάξη ‘’ θα ενταθεί δίοτι είναι κεντρική επιλογή του συστήματος και μέσα αλλά και έξω από τις σχολές. Είναι προυπόθεση για να περάσει η επίθεση σε όλους τους κλάδους άρα και στα Πανεπιστήμια. Αυτό έδωσε και τον αέρα στους καθηγητές να πάνε την υπόθεση των φυσικών μέχρι το τέλος και να τους τιμωρήσουν. Από την άλλη το φοιτικό κίνημα πρέπει να κάνει στοιχείο της πάλης του ενάντια στη αντιλαική πολιτική, την υπεράσπιση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη πάλη συνολικα ενάντια στη φασιστικοποιήση της δημοσιας ζωής.

27 Ιουν 2013

Ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ(μ-λ) για την επίσκεψη του Σόιμπλε

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Μετά του κλυδωνισμούς που πέρασε το αστικό πολιτικό σύστημα, με αφορμή την επιλογή του να κλείσει την ΕΡΤ και με καθοριστική τη συμβολή των «απρόσμενων» λαϊκών αντιδράσεων που αυτή προκάλεσε, και αφού συμμορφώθηκε στις υποδείξεις και κατάφερε να «αποτρέψει» τις εκλογές στήνοντας τη νέα κυβέρνηση υποταγής στις επιταγές των ιμπεριαλιστών και εντατικοποίησης της επίθεσης στο λαό, οριστικοποιήθηκε ο ερχομός του Σόιμπλε στη χώρα μας για τις 18 Ιούλη.
Δέκα μήνες μετά την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα έρχεται για να εκφράσει τη στήριξή του σε μια κυβέρνηση της οποίας το μέλλον είναι ρευστό και αβέβαιο.
Έρχεται για να εξασφαλίσει ότι αυτή η κυβέρνηση θα προχωρήσει ακόμη πιο αποφασιστικά, με όλο το ρίσκο που αυτό κουβαλάει να ξεσηκωθεί ο λαός, στην εφαρμογή των μέτρων που έχει αναλάβει, να περάσει αλλά και να εξυπηρετήσει τα ιδιαίτερα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού, σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη περιοχή, οικονομικοί, πολιτικοί και αλλά και στρατιωτικοί, οξύνονται και δημιουργούν πολλούς κινδύνους για τους λαούς.
Προχωρούν λοιπόν οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους με ακόμη πιο εντατικούς ρυθμούς στην εφαρμογή των μέτρων κατά του λαού και ξεπουλήματος της χώρας, σε μια περίοδο που όλα τα σημάδια δείχνουν ότι αυτή η εφαρμογή δεν θα είναι περίπατος και θα χρειαστεί ακόμη περισσότερος βούρδουλας, ακόμη περισσότερη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής αυτού του τόπου.
Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και την αριστερά καλούνται να συμβάλουν στη δημιουργία των αναγκαίων αντιστάσεων του λαού. Να συμβάλουν να υποδεχτεί ο λαός μας τον εκπρόσωπο του γερμανικού ιμπεριαλισμού όπως του αξίζει! Με συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα να εκφράσει την αντίθεσή του στην επίσκεψη Σόιμπλε, να καταδικάσει τη πολιτική της εξάρτησης και υποτέλειας, να διαδηλώσει ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση που του επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ.
27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

 

Πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) στα Γιάννενα


Πραγματοποιήθηκε χθες, Τετάρτη 26 Ιούνη ανοιχτή πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) στην πλατεία στο Τζαμί Καλούτσιανης. Το θέμα περιγράφονταν «Ενάντια στην αντιλαϊκή επέλαση, οργάνωση του λαού για να αντισταθεί και να διεκδικήσει».
Σε μια σύντομη περίοδο που τέθηκαν έντονα καθήκοντα στο κίνημα και την Αριστερά, από τον αγώνα των εκπαιδευτικών, τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Τουρκικό λαό και τις κινητοποιήσεις στην ΕΡΤ, επιλέχτηκε να γίνει αυτή η εκδήλωση ώστε να κάνει πιο σαφή την εκτίμηση – πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) για τις εξελίξεις. Η συμμετοχή ήταν πολύ καλή και μέσα απ' τη συζήτηση αναδείχτηκαν διάφορα ζητήματα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ της Κ.Ο. ΧΑΝΙΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)

Η κατακραυγή για τις ανακρίσεις και τις πολιτικές διώξεις δεκάδων αγωνιστών της πόλης μας πρέπει να γενικευτεί και να γίνει μαζική καταδίκη της πολιτικής της φασιστικοποίησης ενός συστήματος που πίσω από την απατηλή βιτρίνα των απανωτών success story θέλει να επιβάλλει στον κόσμο της δουλειάς τη βαθειά φτώχεια και να προχωρήσει το ξεπούλημα της χώρας στους ιμπεριαλιστές.
Γι’ αυτό αύριο 28 Ιούνη στις 9.30 π.μ. έξω απ’ τα δικαστήρια πρέπει να διατρανώσουμε την αλληλεγγύη μας στους δικαζόμενους αγωνιστές και πολύ περισσότερο, με όρους κοινής δράσης και χωρίς εκλογικές αυταπάτες, να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις του λαού μας για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του.
ΧΑΝΙΑ 27-6-2013

Συγκρότηση- ανάπτυξη της ΠΑΑΣ: Πιο αποφασιστικά μπροστά στις αυξημένες απαιτήσεις της ταξικής πάλης!

Σχεδόν τρεις μήνες τώρα, η ταξική πάλη «καταθέτει αιτήματα» με συγκεκριμένο και επίμονο τρόπο. Από τα τέλη Απρίλη, με την υπόθεση της απεργίας των εκπαιδευτικών, μέχρι τώρα, με το ζήτημα γύρω από το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι απαιτήσεις της δεν θα μπορούσαν να είναι πιο σαφείς. Απέναντι σε μια επίθεση ακατάπαυστη, απέναντι σε μια οξυμένη βαρβαρότητα, δημιουργούνται όροι μαζικής αντίστασης και ξεσηκωμού μεγάλων λαϊκών τμημάτων. Αυτό που λείπει από το Φλεβάρη του 2012, είναι διαρκώς παρόν, όχι σαν επιθυμία στα μυαλά κάποιων, αλλά ως χειροπιαστή δυνατότητα μέσα σε εκτεταμένα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας. Και ταυτόχρονα, γύρω από τις προφανείς δυνατότητες έκρηξης μιας κεντρικής λαϊκής αντιπαράθεσης με το σύστημα και την πολιτική του, σταθερά ξεσπούν επί μέρους εστίες εργατικών αντιστάσεων σε μια σειρά χώρους, ενώ ασίγαστο μένει το μέτωπο πάλης των κατοίκων της Χαλκιδικής.
Το αν υπάρχει «παραλήπτης» αυτών των αιτημάτων της ταξικής πάλης, το αν υπάρχουν δυνάμεις που να θέλουν να κινηθούν στην τροχιά των καθηκόντων που αυτή θέτει, είναι το μεγάλο πολιτικό και κινηματικό ζήτημα των ημερών μας, και, με μια έννοια, της εποχής μας. Γιατί, βέβαια, μόνο αν ξεκινήσουμε από τα καθήκοντα και τους όρους που σήμερα θέτει η ταξική πάλη στους εργάτες και το λαό, μπορούμε να βαδίσουμε την πορεία της συνολικής αναμέτρησης με το σύστημα. Μόνο αν απελευθερώνονται και συγκροτούνται δυνάμεις στη βάση της αντίστασης στην επίθεση, στη βάση του αγεφύρωτου χάσματος που χωρίζει από τη μία το λαό και τους εργάτες με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο , έχει βάση και νόημα η διακήρυξη της επαναστατικής προοπτικής του λαού μας.
Οι διακηρύξεις προοπτικής πάντα είχαν, αλλά σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή των τελευταίων 30 χρόνων, αυτό το κριτήριο ελέγχου που βάζει η ενεστώσα καθημερινή ταξική πάλη για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα. Σήμερα, λοιπόν, γίνεται φανερό ολοένα σε περισσότερους, ότι «στενέψαν τα περάσματα». Οι αερογέφυρες που «παρακάμπτουν» τις σημερινές απαιτήσεις και οδηγούν σε «αριστερές κυβερνήσεις», «λαϊκές εξουσίες», «μεταβατικά προγράμματα», κ.ο.κ. με έναν περίπου μαγικό τρόπο αποδεικνύονται… αερολογίες! Γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι –τέτοιοι είναι- καθώς συγκρούονται με την καθημερινή ανάγκη που πεισματικά ορθώνεται μπροστά τους: Την πολιτική και κινηματική στήριξη-ενίσχυση των λαϊκών διαθέσεων και αναγκών, ώστε να ξεδιπλωθούν εδώ και τώρα μαζικοί αγώνες αντίστασης, αντιπαράθεσης, ανατροπής της επίθεσης του συστήματος. Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται «ανάληψη ευθύνης», που, όπως φάνηκε στην υπόθεση της απεργίας των καθηγητών και όπως φαίνεται και σήμερα, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Απέναντι σε αυτές τις πραγματικές απαιτήσεις είναι που αναπτύσσονται οι διαφόρων μορφών διαφυγές, η αναζήτηση εκλογικών διεξόδων (ξαναβγήκε στην επιφάνεια και το «να πέσει η κυβέρνηση») που κηρύσσουν παραίτηση και υποταγή. Βέβαια, με όλα αυτά, μπορεί –ποιος ξέρει;- και να μαζευτούν ψήφοι, όταν θα έρθει η «μεγάλη ώρα». Το βέβαιο, όμως, είναι ότι με όλα αυτά, όχι μόνο δεν γίνονται πραγματικά βήματα του κινήματος, αλλά αντίθετα ο συσχετισμός επιδεινώνεται, η επίθεση κερδίζει έδαφος και στο πολιτικό επίπεδο διαμορφώνονται όροι για ακόμη πιο αντιδραστικές επιλογές και εξελίξεις.

Η υπόθεση της ΠΑΑΣ
Ενόψει αυτών των αναγκαιοτήτων και των απαιτήσεων της ταξικής πάλης και του κινήματος, το ΚΚΕ(μ-λ) κατέθεσε και πάλεψε δημόσια από το φθινόπωρο του 2011 την πρότασή του για την πολιτική και κινηματική στήριξη, συγκρότηση και ανάπτυξη των λαϊκών και νεολαιίστικων αντιστάσεων και αγώνων. Την πρότασή του για την πανελλαδική διαμόρφωση ενός δικτύου και ρεύματος σχημάτων πάλης με αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντισυνδιαχειριστική πολιτική οριοθέτηση και στόχευση. Η πρόταση αυτή, από τη μια, βασιζόταν στα δεδομένα και στις αναγκαιότητες που καταγράφηκαν από τον κύκλο του ξεσηκωμού και των αντιστάσεων του λαού μας στο δίχρονο του 2010-2011. Ταυτόχρονα, κατατέθηκε ενόψει της όξυνσης αυτών των αναγκαιοτήτων και στη βάση των εκτιμήσεών μας για την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας στη χώρα και στην περιοχή. Αλλά και στη βάση των δεδομένων όρων που είχε και έχει η εργατική τάξη και ο λαός και μπροστά στην απαράγραπτη ανάγκη, να κατακτήσει την πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική συγκρότηση που απαιτεί η αναμέτρησή του με το σύστημα μέσα από την πάλη του.
Η πρότασή μας αυτή έχει πολλαπλά επικαιροποιηθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις. Αυτές που καταγράφουν τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και που βεβαιώνουν με δραματικό τρόπο, πως ο λαός πρέπει να ανοίξει το δικό του δρόμο, να σπάσει τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, να γίνει αφέντης στον τόπο του. Αλλά και τις εξελίξεις «εντός» του κινήματος που επίσης δραματικά βεβαιώνουν, ότι το δρόμο της πάλης για ψωμί-δουλειά-ειρήνη-ανεξαρτησία δεν σκοπεύουν καθόλου να τον ανοίξουν οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, ενώ σταθερά απομακρύνονται από αυτόν οι πολιτικές θέσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν σ’ ένα φάσμα δυνάμεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.), που λειτουργούν παραπληρωματικά στην καθεστωτική αριστερά.
Η πρότασή μας αυτή έχει ήδη κάνει μια αξιόλογη και μετρήσιμη διαδρομή μέσα στο μαχόμενο κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία, που έχει διαμορφώσει από τα πολιτικά και οργανωτικά δεδομένα. Τα σχήματα που είναι ή που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ, που συγκροτήθηκαν σε μια σειρά περιοχές της Αττικής και όλης της χώρας, αποτελούν μια πρώτη σημαντική διαμόρφωση και κατάκτηση. Είναι σχήματα που δεν βασίστηκαν μόνο στην κεντρική πολιτική συμφωνία του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ, που αποτελούν σήμερα τις οργανώσεις που στηρίζουν πολιτικά και οργανωτικά την όλη προσπάθεια. Αλλά σχήματα που συγκροτήθηκαν επίσης με την ενεργητική, δημοκρατική και άμεση εμπλοκή και πρωτοβουλία του δυναμικού τους.
Η διαδρομή για την ως σήμερα διαμόρφωση αυτού του εγχειρήματος δεν ήταν βέβαια απαλλαγμένη από ανεπάρκειες, αδυναμίες, καθυστερήσεις. Το κύριο πρόβλημα δεν ήταν στο πολιτικό επίπεδο, καθώς τόσο το κεντρικό πολιτικό της πλαίσιο, όσο και τα πλαίσια που έχουν διαμορφώσει τα κατά τόπους σχήματα κρίνονται ικανοποιητικά και οπωσδήποτε δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγχυση και τις «αφέλειες» που κυκλοφορούν και κυριαρχούν σε χώρους και δυνάμεις. Και αυτό σίγουρα αποτελεί, μαζί με τους όρους συγκρότησης των σχημάτων, βασική θετική παρακαταθήκη και αφετηρία για την παραπέρα πορεία της όλης προσπάθειας. Το κύριο πρόβλημα αφορά στις καθυστερήσεις και στους δισταγμούς εμπλοκής των σχημάτων της ΠΑΑΣ συνολικά στην υπόθεση της ταξικής πάλης και του κινήματος που εκδηλώθηκαν σε μια σειρά περιπτώσεις. Δισταγμοί και καθυστερήσεις για μια άμεση, κινηματική δράση και πρωτοβουλία των δυνάμεων που αναφέρονται στο εγχείρημα με έναν αποφασιστικό τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θεωρούμε βέβαια ότι η προσπάθεια έχει «ολοκληρωθεί», αλλά αντίθετα ότι διαμόρφωσε μια σημαντική βάση, για να ανοιχτεί και να παλέψει! Να ανοιχτεί και να διευρύνει το δίκτυο σχημάτων και αγωνιστών που εμπνέονται από την κατεύθυνσή της, που εντάσσονται ή συντονίζονται με το ρεύμα αγώνων και πάλης που θέλει να ευνοήσει και να υπερασπιστεί. Να ανοιχτεί και να παλέψει, ώστε, μέσα σε αυτή τη διαδικασία και τη δοκιμασία, να αναβαθμιστούν οι συντροφικές σχέσεις του αγωνιζόμενου δυναμικού και των ίδιων των οργανώσεων που στηρίζουν άμεσα την υπόθεση αυτή.
Οι στόχοι αυτοί πρέπει και μπορούν να υπηρετηθούν ενόψει την Πανελλαδικής διαδικασίας, πολιτικής και οργανωτικής αναβάθμισης της ενότητας του εγχειρήματος, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη! Πρέπει και μπορεί, ενόψει αυτής της διαδικασίας, η πρόταση οργάνωσης και πάλης που απευθύνει η ΠΑΑΣ και τα σχήματά της να παλευτεί και να ακουστεί πλατιά σε όλη τη χώρα, στους χώρους δουλειάς, σ τις γειτονιές και στους χώρους της νεολαίας. Πρέπει και μπορεί να αναπτυχθεί και να αναβαθμιστεί η πολιτική συζήτηση, όχι μόνο μέσα στα πλαίσιά της, αλλά και μεταξύ των σχημάτων με το λαό και τη νεολαία της χώρας. Μια συζήτηση που θα πρέπει να κατατείνει στο ότι ο λαός και η νεολαία μπορούν να συγκροτηθούν σε δύναμη αντίστασης και πάλης απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, στενά δεμένη με τις άμεσες σημερινές απαιτήσεις και ανάγκες που θέτει η ταξική πάλη και τις πρωτοβουλίες που αυτή απαιτεί.

Οι «χαμένες ευκαιρίες» για τον λαό και το «νέο συμβόλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ

Με μία προεκλογικού χαρακτήρα συγκέντρωση και την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην πλατεία Συντάγματος, την Δευτέρα 17/6, «κορύφωσε» ο ΣΥΡΙΖΑ την κινητοποίησή του ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ από την κυβέρνηση Σαμαρά. Παράλληλα με την συνάντηση των αρχηγών της τρικομματικής κυβέρνησης, όπου αναζητούνταν νέα επίπεδα συμφωνίας και συμβιβασμών για την προώθηση της επίθεσης στο λαό, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έστησε μία προεκλογική συγκέντρωση «με τα όλα της». Από σκηνοθετική κάλυψη πλήθους και ανάλογο φωτισμό, μέχρι ελληνικές σημαίες διέθετε το σκηνικό, για να εμπεδωθεί η αντίληψη, ότι στις εκλογές βρίσκεται η μοναδική διέξοδος για όλα τα τμήματα του λαού που χτυπιούνται από την επίθεση της κυβέρνησης και των πιστωτών και μοναδική λύση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της καταστροφής.
Είναι γεγονός ότι η απόφαση του Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ, μέσα σε λίγες ώρες, με την φασιστικού τύπου πράξη νομοθετικού περιεχομένου, και να στείλει στην κόλαση της ανεργίας 2600 εργαζόμενους, ανοίγοντας τον «χορό» των απολύσεων στον δημόσιο τομέα, αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να βγει από τα αδιέξοδα που η ίδια είχε οδηγηθεί με την πολιτική της.
Με νωπό ακόμα το ξεπούλημα των διαθέσεων για αγώνα των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης, παρά την τρομοκρατία της κυβέρνησης με την κήρυξη επιστράτευσης, έχοντας ελάχιστα αποτελέσματα από την διαχείριση της φτώχειας που επιδιώκει μέσω των λεγόμενων δικτύων αλληλεγγύης, με διαφωνίες στο εσωτερικό για τον «ενιαίο» χαρακτήρα του κόμματος και με τα γκάλοπ να δείχνουν στασιμότητα και υποχώρηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας την αντίσταση των εργαζομένων στην ΕΡΤ και την μαζική κινητοποίηση του κόσμου, φεύγει «μπροστά». Κι αυτό το επιχειρεί στο πεδίο που θεωρεί ότι μπορεί να ανακάμψει από την περιθωριοποίηση που του είχαν επιφυλάξει οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα, με την επιλογή τους να στηρίξουν με όλους τους τρόπους και τα μέσα το «πολιτικό κέντρο» Σαμαρά. Σκορπώντας εκλογικές αυταπάτες στον λαό και χρησιμοποιώντας ως «μοχλό πίεσης» τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΡΤ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει προς κάθε κατεύθυνση διλήμματα «δημοκρατικής κατεύθυνσης», «νομιμότητας» και «δημοκρατικής ομαλότητας», με «άξονα» την ιστορική αναφορά στην πλατεία Συντάγματος.
Η προσπάθεια συγκρότησης ενός «δημοκρατικού μετώπου» απέναντι στην εκτροπή Σαμαρά δηλώνεται σε όλους τους τόνους ότι πάει πολύ πέρα από τα πλαίσια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εδώ «ακουμπάνε» και οι προ μηνών αναφορές, από τον Αλέξη Τσίπρα στον ιδρυτή της ΝΔ Κ.Καραμανλή, για το «μεταρρυθμιστικό» του έργο και την δημοκρατική ομαλότητα που έφερε στην χώρα.
Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για «επικοινωνία» με στελεχικό δυναμικό της Δεξιάς αλλά και του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, για την απομόνωση του νεοφιλελεύθερου ακροδεξιού Σαμαρά, είναι σε ευθεία αναλογία με την κατεύθυνση για ορθολογική διαχείριση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Με το «τελειώσατε κύριε Σαμαρά», ο Αλέξης Τσίπρας στέλνει μήνυμα εντός και εκτός της χώρας, ότι υπάρχουν πολύ πιο «υπεύθυνες» δυνάμεις, για να διαχειριστούν την κρίση, πιστές στην αστική νομιμότητα αλλά και στο βασικό πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος. Το πόσο βέβαια θα «εισακουστεί» από τους «παραλήπτες» του μηνύματος, είναι μίας άλλης τάξης ζήτημα. Και η μέχρι τα σήμερα «ανταπόκριση» έχει φτωχά αποτελέσματα.
Ο κάθετος αποκλεισμός κάθε σκέψης για προσφυγή στις κάλπες από όλα τα κέντρα, δεν αφορούσε μόνο τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη αλλά και τον Τσίπρα. Θα είναι «μακρύς» ο δρόμος για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κέντρων του συστήματος, ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που η ηγεσία της ρεφορμιστικής αριστεράς προσπαθεί να μετατρέψει σε «ανώτατο σημείο» της πάλης του εργαζόμενου λαού τις…εκλογές. Αυτά είναι τα όρια της. Μέχρις αυτού του σημείου θεωρεί ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί με την τρικομματική κυβέρνηση και το σύστημα της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Εξάλλου, με αυτή την «επιτυχημένη» πολιτική κατεύθυνση, έφτασε μέχρις εδώ, σημειώνοντας τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά για την αριστερά στην μεταπολιτευτική περίοδο, φέρνοντας πιο κοντά, για πολλούς το όραμα για μία «κυβέρνηση της αριστεράς». Το αν και κατά πόσο αυτό εμπόδισε την κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις στην ίδια την ζωή του εργαζόμενου λαού, δεν απασχολούν τους εμπνευστές αυτής της κατεύθυνσης. Σε κάθε περίπτωση αγώνα και αντίστασης των εργαζομένων, όπως σήμερα στην ΕΡΤ , μεταφέρουν το ζήτημα στο «κεντρικό πολιτικό επίπεδο», όχι για να αποκαλύψουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά του συστήματος και την ανάγκη για μία συνολική πάλη απέναντί του, αλλά για να περιορίσουν αυτή την πάλη και την διεκδίκηση στην εκλογική…ανατροπή της κυβέρνησης. Οι εκλογικές αυταπάτες που σκορπίζει και οι συνέπειες αυτών των αυταπατών στον κόσμο που αγωνίζεται, περιορίζουν την πολιτική και οργανωτική του συγκρότηση σε «αντίστοιχα» επίπεδα, κάνοντάς τον έτσι ευάλωτο στην επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του συστήματος. Για αυτό και η εκλογική άνοδος, όχι μόνο δεν συνοδεύτηκε μέχρι τα σήμερα με αλλαγή στους συσχετισμούς του λαού με το σύστημα, αλλά η επίθεση κλιμακώθηκε ακόμα παραπέρα, σκορπώντας την εξαθλίωση στον κόσμο της δουλειάς. Επιβεβαιώνεται, με αυτό τον τρόπο, ο καταστροφικός χαρακτήρας αυτής της κατεύθυνσης για το κίνημα και τον λαό, ακόμα και σήμερα, την περίοδο της «προεκλογικής εφόδου». Πόσο μάλλον, όταν ο κυβερνητικός στόχος «επιτευχθεί».
Την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν την απασχολεί το επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, υποβαθμίζει τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου και ταυτόχρονα κάνει και κριτική στον λαό για την «χαμένη ευκαιρία», στις εκλογές του Ιούνη του 2012, που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αυτά που προτείνει είναι ένα «νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης» και η διαβεβαίωση, ότι το στελεχικό δυναμικό που διαθέτει έχει τις ικανότητες να «πετύχει». Ζητάει, λοιπόν, από τον λαό να του αναθέσει την σωτηρία του από την καταστροφή.
Ο «άμεσος» χαρακτήρας στην εκλογική αντιπαράθεση με την τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά που δίνει ο Αλέξης Τσίπρας, για να απαλλαγεί ο λαός από τα δεινά του, συνεχίζει να ασκεί επιρροή σε τμήματα του λαού και να «διεισδύει» και σε διάφορους χώρους της αριστεράς. Από την άλλη πλευρά, όμως, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης, με το «πρελούδιο» της ΕΡΤ, κάνει φανερό σε όλους ότι την επίθεση δεν θα την σταματήσουν τα προεκλογικά «γιουρούσια» αλλά η συγκρότηση των μετώπων πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων. Οι πραγματικά «χαμένες ευκαιρίες» για τον λαό και την πάλη του για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής του συστήματος θα είναι κάθε φορά, όταν αποσύρεται από τα μέτωπα του αγώνα, για να υπογράψει «συμβόλαια εμπιστοσύνης» με τον κάθε επίδοξο «σωτήρα» του.

Η ΕΡΤ προανάκρουσμα των απολύσεων στο Δημόσιο

Περάσαμε ήδη από τη φάση των σχεδιασμών και των ''διαρροών'' στη φάση εφαρμογής της πολιτικής των απολύσεων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Πράγματι, το κλείσιμο της ΕΡΤ και η απόλυση του συνόλου των περίπου 2.700 εργαζομένων σ' αυτήν, υπήρξαν ένα ηχηρό παράδειγμα του πόσο αδίστακτοι και κυνικοί είναι τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση. Αλλά και πόσο αποφασισμένοι να προχωρήσουν στις μαζικές απολύσεις που έχουν δρομολογήσει, με πλήρη συνείδηση της θύελλας που θα ξεσήκωναν.
Ασφαλώς, δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα το να ''μεταφέρεται'' το πρόβλημα –με μια έννοια– σε κάθε σπίτι της χώρας. Να αναγκάζεται ο καθένας να παίρνει θέση τόσο για το κλείσιμο της ΕΡΤ όσο και για τις απολύσεις. Και αυτό είναι το αδύνατο σημείο στην εφαρμογή της πολιτικής των συγκεκριμένων απολύσεων. Γιατί, πέρα από τους απολυμένους, ''βάζει στο παιχνίδι'' όλο το λαό.
Ταυτόχρονα –και ανεξάρτητα του πως θα εξελιχθεί το όλο ζήτημα– φανέρωσε τα ''έτοιμα'' σχέδια για λουκέτο και μαζικές απολύσεις σ' όλο το φάσμα της εταιρείας Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ, ΕΑΒ, ΠΥΡΚΑΛ κλπ.), πάνω στο ίδιο πρότυπο. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στον τρόπο και τη μορφή που επιλέχτηκαν για την προώθηση αυτής της πολιτικής αλλά κυρίως στην ουσία της. Στο πέταγμα δηλαδή στο δρόμο (προφανώς στο πλαίσιο του success story και της λεγόμενης ανάπτυξης) χιλιάδων εργαζόμενων. Αλλά και στο στραπατσάρισμα της εμετικής προπαγάνδας τους, αφού ήρθαν στην επιφάνεια οι άθλιες εργασιακές σχέσεις της πλειοψηφίας όσων δουλεύουν, για να βγαίνει στον αέρα εικόνα και ήχος.
Καθόλου τυχαία, η κυβέρνηση, εν μέσω κατάληψης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, συλλαλητηρίων και κινητοποιήσεων, διοχετεύει την απόφασή της να κλείσει οριστικά εκατοντάδες σχολεία από τη νέα σχολική χρονιά σ' όλη τη χώρα. Παράλληλα, δρομολογεί απολύσεις στους Δήμους, σε κάθε επίπεδο δραστηριότητάς τους.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και ο ''ξαφνικός θάνατος'' (για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση των ημερών που δεν μας καλύπτει απόλυτα), με συνοπτικές, δηλαδή, διαδικασίες -μέχρι τις 20 Ιούλη(!!!)- των πρώτων 5 Νοσοκομείων. Πρόκειται για τα νοσοκομεία Πολυκλινική, Σπηλιοπούλειο, Δυτικής Αττικής και Πατησίων στην Αθήνα καθώς και Παναγίτσα στη Θεσσαλονίκη. Θ' ακολουθήσουν κι άλλα κύματα κλεισιμάτων, αφού δεκάδες νοσοκομεία θα επιχειρηθεί να περάσουν από τη φάση της συγχώνευσής τους στη φάση του λουκέτου. Η εμπειρία των νοσοκομείων του ΙΚΑ είναι δεδομένη και διδακτική.
Θα το ξαναπούμε για μια ακόμα φορά. Οι απολύσεις ενός τόσο μεγάλου αριθμού εργαζομένων στο Δημόσιο (150.000) δεν βγαίνουν μέσα από ''επίορκους'', πειθαρχικά και πάσης φύσης ''εξαιρέσεις''. Και δεν μπορούν παρά να γίνουν στους πολυπληθέστερους τομείς του, που δεν είναι άλλοι από την λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση, την εκπαίδευση και την περίθαλψη. Τομείς, δηλαδή, που έχουν μια κοινωνική χρησιμότητα.
Δεν είναι, επίσης, άσχετο ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους διευρύνονται καθημερινά, για να αντιμετωπίσουν τον ''εχθρό'' λαό. Για εκεί υπάρχουν λεφτά και κυρίως πολιτική βούληση...
Κανείς δεν δικαιούται πλέον να σφυρίζει αδιάφορα. Πολύ περισσότερο οι δυνάμεις της εν γένει Αριστεράς και η συνδικαλιστική ηγεσία, μεσαία και ανώτερη. Και αν γι' αυτή την τελευταία τα ξεπουλήματα είναι συστατικό στοιχείο του DNA της, για την Αριστερά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι ολοφάνερα.
Κοινή δράση, συντονισμός και κλιμάκωση είναι ο δρόμος που απαιτείται να διανυθεί. Ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις. Για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής. Πασχίζουμε οι παραμορφωτικοί υποκειμενικοί φακοί των ηγεσιών των αριστερών δυνάμεων να δώσουν τη θέση τους στο ρεαλισμό της κοινωνικής σύγκρουσης που διεξάγεται ανελέητα. Και που δεν μας περιμένει...

Σ.Π.

ΑΝ ΦΑΣ από τα… ANFAs
Πού βρίσκεται το ελληνικό δημόσιο χρέος

Του Δημήτρη Μάνου

Η περίπτωση των ομολόγων ΑΝFAs είναι πολύ χαρακτηριστική για να δείξει τι παίζεται με το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Τα ομόλογα ANFAs είναι τα ελληνικά ομόλογα που είχαν αγοράσει οι εθνικές κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης το 2011, όταν φούντωνε η ελληνική «κρίση», και τα οποία -σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup τον περασμένο Δεκέμβρη– δεν θα αποπληρώνονταν στην ώρα τους, δηλαδή με τη λήξη τους, αλλά πέραν του 2016. Θα διευκολυνόταν έτσι η ελληνική κυβέρνηση και ουσιαστικά αλλά και τυπικά καθώς θα παρουσίαζε μικρότερο χρέος.
Πρόκειται για 6.522 δισ. ευρώ, το ένα τρίτο των οποίων έχει λήξει και όμως, παρά τη συμφωνία, έχει αποπληρωθεί κανονικά! Μόνο φέτος –αν τηρούνταν η συμφωνία- η χώρα δεν θα πλήρωνε στο τέλος του χρόνου 2,1 δισ. ευρώ. Αυτά για την ιμπεριαλιστική συνέπεια και «δέσμευση».
Δεν είναι μόνο όμως τα ANFAs ομόλογα. Ήδη υπάρχει διαπιστωμένη δημοσιονομική «τρύπα» 4,1 δισ. ευρώ σύμφωνα με τους Ευρωπαίους για το διάστημα 2014-16, ενώ το ποσό των 2,6 δισ. που υπολογιζόταν από τους εγχώριους της τρόικας πως θα εισπραχθεί από τις αποκρατικοποιήσεις το πήρε η ΔΕΠΑ (και ο ΟΠΑΠ και…) και το σήκωσε! Προφανώς τα στοιχεία αυτά μυρίζουν και άλλα πιο επώδυνα βάρβαρα –και από την έννοια πια της συσσώρευσης με τα προηγούμενα- μέτρα.
Πού βρίσκεται όμως το ελληνικό δημόσιο χρέος και ποια είναι η «ακτινογραφία» του;

Η διαδρομή και τα οφέλη των δανείων
Μια προσεκτική ματιά στα στοιχεία που δημοσίευσε η εφημερίδα «Κεφάλαιο» στο φύλλο της της 27ης Απριλίου –σε άρθρο του Γ. Αγγέλη- μας αποκαλύπτει όχι μόνο την προέλευση αλλά και τον προορισμό των κεφαλαίων που πηγαίνουν για την αποπληρωμή του. Αλλά και μια σειρά ενδιαφέροντα άλλα στοιχεία.
Από τα 219 δισ. ευρώ που οι ευρωπαίοι «εταίροι» έδωσαν το διάστημα 2010-2013, τα 163 δισ. έχουν επιστραφεί στους δανειστές κάθε είδους. Απομένουν 7,6 ευρώ -αφαιρώντας τα 49 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών- για να πληρωθούν οι ανάγκες του προϋπολογισμού, πράγμα που αντιστοιχεί στο 3-4% του ΑΕΠ, που παράλληλα ωστόσο έχει μειωθεί στο 22% όλα αυτά τα χρόνια.
Οι τόκοι που έχουν αποπληρωθεί αποτελούν το 35% των κεφαλαίων που έχουν δοθεί (!), μάλιστα η αναλογία των τόκων ήταν ακόμα μεγαλύτερη τα δύο πρώτα χρόνια καθώς εισπράχθηκαν 73 δισ. αλλά πληρώθηκαν 78 δισ. τα 30 δισ. του οποίου είναι τόκοι. Υπάρχει δηλαδή ένα άλλου είδους «έλλειμμα» που προκλήθηκε από την καταλήστευση των διεθνών τοκογλύφων (γιατί τι άλλο είναι να δανείζει κανείς με 35% τόκο;).
Για τη διετία 201-13 τα 4/5 των κεφαλαίων καταλήγουν ξανά στα ταμεία της ΕΚΤ και των υπόλοιπων κεντρικών τραπεζών, «ακούρευτα» μάλιστα, γιατί το βασικό κούρεμα πραγματοποιήθηκε στα ιδιωτικά διεθνή funds αλλά και στις ελληνικές τράπεζες και στα ταμεία που τότε θεωρούνταν «ιδιώτες»!
Τα ομόλογα αυτά οι ευρωπαίοι «εταίροι» τα είχαν αγοράσει πολύ φτηνά (καθώς τότε οι τιμές των ελληνικών ομολόγων είχαν πέσει δραματικά) και τα διέθεσαν στις αρχικές ονομαστικές τους τιμές, πραγματοποιώντας πολλαπλάσιο κέρδος από τους ήδη μεγάλους τόκους. Τα κέρδη αυτά αναγνωρίστηκαν από την ΕΚΤ και με τη συμφωνία του Νοέμβρη -που επικυρώθηκε στη σύνοδο του Δεκέμβρη- αποφασίστηκε να επιστραφεί ένα μέρος των κερδών στη χώρα μας. Τα 2,8 δισ. που θα καταλήξουν στις ελληνικές τράπεζες είναι το ποσό που τελικά απέμεινε από τις παρακρατήσεις για «έξοδα κινδύνου και προμήθειες» που επέβαλε η Bundesbank στις επιστροφές μέρους των κερδών!
Αλλά και για τα 7,6 δισ. δεν είναι να ορκίζεται κανείς. Γιατί αυτά θα απομείνουν αν εισπραχθούν μέχρι τέλους του έτους 27,7 δισ. ευρώ και αν το κράτος παρουσιάσει «πρωτογενή πλεονάσματα»…
Αν φας λοιπόν απ' τα ANFAs!

«Η ακτινογραφία» του χρέους
Η χώρα –όπως έγραψε η Ζέτα Ζήκου στην «Καθημερινή»- «αντί να χρωστάει σε διεθνείς τράπεζες και άλλους κατόχους ομολόγων» χρωστάει «στο ΔΝΤ, στον EFSF, στην ΕΚΤ και στους εταίρους της ΕΕ». Εκτός βέβαια από περίπου 30 δισ. που οφείλονται ακόμη σε ιδιώτες κατόχους ομολόγων.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι το χρέος θα ανέλθει φέτος και το 2014 στο 175% του ΑΕΠ και θα αποκλιμακωθεί στο 160% του ΑΕΠ το 2016. Τι λέει όμως το παρόν;
Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης σημείωσε αύξηση κατά 29 δισ. ευρώ τον προηγούμενο χρόνο (χρονιά «κουρέματος»!) σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών στο ομώνυμο δελτίο χρέους. Μάλιστα το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 3,8 δισ. το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους.
Μετά από δύο «αιματηρά» Μνημόνια και ένα Μεσοπρόθεσμο, το δημόσιο χρέος βρίσκεται περίπου στα ίδια επίπεδα, όσο ήταν και το 2010 με την έναρξη των μνημονίων (309 δισ. ευρώ περίπου σημειώνοντας …τερατώδη μείωση κατά 0,3%!).
Το μόνο όφελος από τα δύο κουρέματα ήταν η χρονική του επιμήκυνση και η μείωση των επιτοκίων, που σε τελική ανάλυση τους διεθνείς δανειστές διευκολύνει καθώς η αποπληρωμή του θα ήταν αδύνατη διαφορετικά.

Θέλετε συμπεράσματα;
Η επίκληση των λαθών από το ΔΝΤ και η ουσιαστική επικέντρωση στην κριτική προς τους Ευρωπαίους (τους οποίους «κάρφωσε» ότι παρέτειναν την απόφαση μέτρων προκειμένου να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα που αγόραζαν όμως οι ελληνικές τράπεζες και τα ταμεία που έχουν υποστεί το κούρεμα) γίνεται επί του εδάφους αυτού του… χαραμιού των θυσιών του ελληνικού λαού.
Το θέμα της «μη βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους που θέτει το ΔΝΤ απαιτεί –το έχουμε ξαναγράψει- τη νομισματοποίηση του συνόλου του χρέους της ευρωζώνης από τις νομισματικές και πολιτικές αρχές της ΕΕ. Είτε με ευρωομόλογα, είτε με κανονικές ποσοτικές χαλαρώσεις και μαζικό κόψιμο νομίσματος, είτε με έναν συνδυασμό των δύο.
Με υπαρκτή αυτή την εικόνα του ελληνικού δημόσιου χρέους, το ΔΝΤ δεν έχει να προσπαθήσει και πολύ.
Πάνω σε αυτή τη βάση έχει τεθεί και θέμα παραμονής του Ταμείου στο πρόγραμμα «διάσωσης». Από γενικής απόψεως για τα δεδομένα του ΔΝΤ έχει ήδη παραμείνει αρκετά. Να υπογραμμίσουμε εδώ πως μετά τις φανερές αποτυχίες (εμείς δεν τις διαβάζουμε έτσι, αλλά είναι θέμα άλλης συζήτησης) του Ταμείου στη Λατινική Αμερική μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν και τόσο απρόσμενη.
Σε κάθε περίπτωση, η ένταση του ανταγωνισμού και η επιμονή να δείχνει μη βιώσιμο το χρέος αλλά… βιώσιμα τα βάρβαρα μέτρα για την αντιμετώπισή του γεννούν ένα εκρηκτικό μείγμα τόσο προς τα «πάνω» όσο και προς τα «κάτω». Τόσο προς τα «μέσα» όσο και προς τα «έξω». Οι εκδηλώσεις φόβου (περισσότερο των Ευρωπαίων αλλά και των άλλων) για την κρίση με το κλείσιμο της ΕΡΤ σκιαγραφεί έντονα αυτή την εικόνα. Που γίνεται όλο και πιο γκρίζα και λιγότερο προβλεπόμενη…
Πάντως, για τον ελληνικό λαό έχει περάσει από το υποθετικό «αν φας» στο όλο και πιο κατηγορηματικό «μη φας»!

Το ναυάγιο της ΔΕΠΑ και η βύθιση της χώρας στη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού

Τα απόνερα από το ναυάγιο της ΔΕΠΑ πνίγουν το success story
Οι θύελλες που θέρισε και θερίζει ο Σαμαράς και όλη η κυβέρνησή του μ’ αφορμή την ΕΡΤ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το σημαντικότερο είναι το ναυάγιο όχι μόνο του κυβερνητικού success story, μα οι σαφείς ενδείξεις παραπέρα σαρωτικής καταστροφής της οικονομίας της χώρας.
Όλοι ξέρανε ότι κοροϊδεύουν και πρώτοι πρώτοι οι Γερμανοί και τα ευρωπαϊκά επιτελεία, που υπηρέτησαν συστηματικά τους τελευταίους μήνες ένα ντελίριο αισιόδοξων δημοσιευμάτων και δηλώσεων που στόχευε στην καλλιέργεια θετικού κλίματος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη συνολικότερα. Όλοι ξέρανε ότι οι Κινέζοι δεν χαρίζουν γενικά και αόριστα ανάπτυξη, ξέρανε επίσης όλοι και όχι μόνο το ΔΝΤ τα πραγματικά μεγέθη της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας. Χαρακτηριστικά ο Βαρουφάκης προειδοποιούσε πως ναι μεν η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχολογία, όμως όταν παραμυθιάζεις συστηματικά κόντρα στην πραγματικότητα τότε, όταν κάποια στιγμή έρθει η ώρα της αλήθειας, το πράγμα γυρνάει μπούμερανγκ. Κάτι τέτοιο συμβαίνει ήδη, όσο και αν τα τρία ανθρωπάκια και η τρι-κομματική κυβέρνησή τους πάει να το ελέγξει, ωστόσο το πράγμα δεν μαζεύεται.

26 Ιουν 2013

Οχι στο φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ
Οχι και στο ...δημοκρατικό!

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι διαφωνίες των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και του απλού κόσμου, εστίασαν σε δυο πράγματα: στη μαζική απόλυση 2.600 υπαλλήλων της ΕΡΤ και στο ζήτημα δημοκρατίας που ανέκυπτε από τον τρόπο που δρομολογήθηκε το κλείσιμο από την κυβέρνηση και που βρήκε το συμβολισμό του στο ...μαύρο στις οθόνες μας.
Η ...δοσολογία ανάμεσα σε αυτά τα δυο μέτωπα άλλαζε από τα δεξιά προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ακούγοντας κανείς τις τοποθετήσεις του ΠΑΣΟΚ καταλάβαινε ότι αυτό που, ουσιαστικά, έλεγε ήταν, εντάξει να απολύσουμε κόσμο από την ΕΡΤ, αλλά όχι κι έτσι! Λίγο περισσότερο έβαζε το θέμα των απολύσεων η ΔΗΜΑΡ και λίγο περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όμως, εξακολουθούσε να θεωρεί το ζήτημα δημοκρατίας μείζον σε αυτή την υπόθεση. Από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ άκουγε κανείς πιο ταξικές τοποθετήσεις, που δεν έπαυαν, ωστόσο, να τονίζουν το μαύρο...
Είναι αναμφίβολο ότι ο τρόπος που χειρίστηκε το θέμα η κυβέρνηση ήταν φασιστικού τύπου. Παρακάμπτοντας ακόμα και τους δικούς της αστικούς θεσμούς και το καμάρι της δημοκρατίας της, τη βουλή, επιχειρεί με ένα φιρμάνι να κλείσει την ΕΡΤ στο όνομα της αποφασιστικότητας για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Η πρώτη απόφαση του ΣτΕ της έδωσε, ουσιαστικά, και τη νομική κάλυψη που χρειαζόταν, αφού έβαζε φρένο μόνο στη διακοπή του σήματος και όχι στην απόφαση για κλείσιμο της ΕΡΤ. Δηλαδή και πάλι στο μαύρο...
Ποιος είναι, όμως, ο λόγος που η κυβέρνηση γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την ίδια τη δικιά της δημοκρατία; Μα φυσικά η άμεση, αποφασιστική και χωρίς εμπόδια προώθηση όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που έχει υποσχεθεί μέσα από τα μνημόνια στους δανειστές ιμπεριαλιστές του ΔΝΤ και της ΕΕ. Το μπαϊράκι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ενάντια στην ...επάρατο δεξιά δεν ακουμπά καν αυτή την ουσία, αλλά μόνο τον τρόπο και τη μεθόδευση.
Και καλά, αυτοί πες πως στηρίζουν την κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς, έχουν υπογράψει μνημόνια, έχουν ψηφίσει μέτρα, τους ξέρουμε. Αμ οι άλλοι; Οι αντιμνημονιακοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν κιόλας και να μας βγάλουν από το τούνελ; Γιατί επέμειναν τόσο πολύ στο μαύρο, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το ταξικό ζήτημα των απολύσεων; Μήπως δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται για μια πρόβα για τον τρόπο που θα γίνουν όλες οι απολύσεις στο Δημόσιο από εδώ και πέρα; Μήπως δεν αντιλήφθηκαν ότι χιλιάδες Δημόσιοι υπάλληλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα στο προαύλιο της ΕΡΤ, στις δουλειές τους και στα σπίτια τους: “έρχεται η σειρά μας”; Μήπως τους ξέφυγε ότι ο κόσμος έχει οργιστεί από μια κυβέρνηση και μια πολιτική που με επιστρατεύσεις, με καταστολή, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι αποφασισμένη να τσακίσει δικαιώματα και κατακτήσεις και να σπείρει τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε έναν ολόκληρο λαό;
Τα ίδια θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε και για την υπόλοιπη Αριστερά “μας”. Και κάτι ακόμα: Τώρα που το ΣτΕ έδιωξε, στα χαρτιά τουλάχιστον, το μαύρο από τις οθόνες, μήπως αφαίρεσε το βασικό λόγο για τον οποίο ξεσηκώθηκε ο κόσμος, οπότε ας γυρίσουμε στα σπίτια μας να προετοιμαστούμε για τις (όποιες και όποτε γίνουν) εκλογές, όπου θα κριθεί (ξανά!) ο πολιτικός και ταξικός συσχετισμός; Μήπως, δηλαδή, ο κόσμος δεν ...τραβάει για κάτι παραπάνω από το ...μαύρο;
Να εξηγηθούμε. Η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και αυτό έχει πολλές και καθημερινές εκφράσεις, μια από τις οποίες (και πολύ σοβαρή) ήταν και το κόψιμο του σήματος της ΕΡΤ με τα ΜΑΤ στις κεραίες και στα κτίριά της. Και, προφανώς, η Αριστερά οφείλει να αναδεικνύει αυτές τις πλευρές, να τις καταδικάζει και να παλεύει για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Αυτός ο αγώνας, όμως, είναι μισός, είναι χωρίς προοπτική όταν δεν εξηγεί το γιατί προχωρά η κυβέρνηση σε αυτές τις μεθοδεύσεις, όταν δεν καταγγέλλονται πρώτα οι πολιτικοί της στόχοι και ο ταξικός τους χαρακτήρας, όταν, δηλαδή, απονευρώνεται ο αγώνας για τη δημοκρατία από το ταξικό του περιεχόμενο.
Λέμε όχι, λοιπόν, στο φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά λέμε όχι και στο ...δημοκρατικό, αυτό που θα έχει τη βούλα του ΣτΕ, της βουλής, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και ποιος ξέρει ποιανού άλλου που με τόση ευκολία συμφωνούσε με την “εξυγίανση”, αλλά “όχι έτσι”! Λέμε όχι στην πράξη νομοθετικού περιεχομένου για να μη γίνουν οι μαζικές απολύσεις και για να μη γίνουν και οι υπόλοιπες προγραμματισμένες. Λέμε όχι για να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική τους. Για να κερδίσουμε, έτσι, την πραγματική δημοκρατία, τη δημοκρατία για το λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία!

ΕΡΤ και... Αριστερά

“Η ΕΡΤ δεν κλείνει, δημόσια θα μείνει” ήταν το σύνθημα που ακουγόταν κατά κόρον από το ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απόφαση του ΣτΕ. Η ΕΡΤ αποτέλεσε έναν χώρο όπου εκφράστηκε όλη η γκάμα των απόψεων που κυριαρχούν στην Αριστερά, και όχι μόνο. Απόψεις που είτε σκόπιμα αναπαρήγαν την κυρίαρχη ιδεολογία για να κάμψουν τον αγώνα είτε λόγω αυταπατών πρόβαλλαν τη λογική της διαχείρισης και κατέληγαν στον ίδιο παρονομαστή. Να συσκοτίσουν δηλαδή την πάλη που πρέπει να δοθεί και εν τέλει να την κάμψουν.
Σε αναφορά με τη δεύτερη κατηγορία των εκφραστών αυτών των απόψεων, των ρεφορμιστικών, η Αριστερά και η αυτονομία βρήκαν έδαφος στην ΕΡΤ για να παρουσιάσουν την ιδανική για αυτούς ΕΡΤ και την κοινωνία των ονείρων τους. Βασικός πυρήνας των απόψεων αυτών είναι η άποψη περί ουδετερότητας του εποικοδομήματος, η ειρηνική-αναίμακτη μετάβαση σε μια άλλη κοινωνία, όπως επίσης και η ανάλυση του σήμερα, που οδηγεί στην αποδοχή της κυριαρχίας του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Μια ανάλυση που στο επίκεντρό της έχει το ποιος είναι η πρωτοπορία σε αυτή την σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και την κυβέρνηση, ποιοι είναι οι φίλοι και εχθροί της εργατικής τάξης, αλλά και σε ποια φάση συγκρότησης βρίσκεται το προλεταριάτο.
Το σύνθημα που αναφέρθηκε αρχικά (Η ΕΡΤ δεν κλείνει, δημόσια θα μείνει) συμπυκνώνει ένα μεγάλο κομμάτι των αναλύσεων που κυριάρχησαν. Από τη μία για το λόγο που το ΣτΕ οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση (και τι σόι απόφαση είναι αυτή) και το ρόλο του και απ' την άλλη για το χαρακτήρα της ΕΡΤ.
Για το ρόλο του ΣτΕ, έχει αξία μία αναφορά, καθώς ήταν φανερή η αποκλιμάκωση του αγώνα μετά την απόφασή του. Ένα αστικό δικαστήριο μπορεί να επηρεαστεί όσον αφορά την απόφασή του από διάφορες παρεμβάσεις και κυρίως από την έκφρασή τους. Βασικό του κριτήριο όμως είναι πάντοτε η όσο το δυνατόν ομαλότερη κυριαρχία της αστικής τάξης και η καταπίεση της εργατικής τάξης και του λαού. Θα μπορούσε ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στην τελική του απόφαση να είναι αυτός της πάλης των εργαζομένων απέναντι στην απόφαση για πέταγμά τους στην ανεργία και στις νέες εργασιακές συνθήκες, αλλά και η αλληλεγγύη που εκφράστηκε στους εργαζόμενους. Προφανώς αυτό ανάγκασε το ΣτΕ να κάνει τις κατάλληλες μανούβρες. Αυτοί όμως που ευαγγελίζονται την απόφαση του ΣτΕ ως νίκη ξεχνούν να μας πουν τι λέει αυτή η απόφαση. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε και ο “διχασμός” του πολιτικού σκηνικού, μετά τη συγκεκριμένη απόφαση. Διχασμός όχι ως προς το ποια θα είναι η έκβαση της επίθεσης, αλλά για την ταχύτητά της. Η απόφαση για αναστολή του κλεισίματος της ΕΡΤ δεν περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας με τους παλιούς όρους. Δίνει ένα τέλειο πάτημα στη “μεταβατική κατάσταση” της ΕΡΤ, όπου επίκεντρο θα είναι το τσάκισμα των προηγούμενων εργασιακών σχέσεων.
Βέβαια αυτή η παρουσίαση ως “νίκη” έχει να κάνει κατά βάση με το χαρακτήρα της ΕΡΤ που πολλοί έχουν σαν εικόνισμα. Δηλαδή με το κατά πόσο θα μείνει η ΕΡΤ “δημόσια” ή θα γίνει ιδιωτική. Οι λέξεις όμως έχουν τη δική τους ερμηνεία, που πολλοί την ξεχνούν. Δημόσια σημαίνει ότι πηγάζει από το λαό (δήμο) και λειτουργεί για το συμφέρον του λαού. Η άποψη αυτή μπορεί να στηριχθεί μονάχα αν θεωρηθεί ότι ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός, ή οποιοδήποτε σύστημα όπου κυρίαρχη είναι η αστική τάξη, μπορεί να λειτουργήσει από το λαό και προς όφελος αυτού. Η οποιαδήποτε κατάκτηση στον καπιταλισμό δεν έρχεται λόγω της φύσης του συστήματος αλλά ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και των συσχετισμών που δημιουργούνται από αυτήν. Η μόνη πραγματική και προς όφελος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων ενημέρωση, ιστορία, παιδεία, υγεία, πολιτισμός κ.λπ. μπορεί να υπάρξει στο σοσιαλισμό και γι' αυτόν παλεύουν οι κομμουνιστές, δημιουργώντας ταυτόχρονα τους όρους μέσα από την αντίσταση και την πάλη τους στο υπάρχον σύστημα.
Η ΕΡΤ ήταν, είναι και θα είναι κρατική (ή τουλάχιστον ως προς τη διοίκηση), όσο και αν κάποιοι την παρουσιάζουν ως “δημόσιο αγαθό”! Αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί ως μηχανισμός προπαγάνδας του συλλογικού καπιταλιστή (κράτος) και εκφράζει στην περίπτωση της Ελλάδας τις σχέσεις εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές, αλλά και (σε δεύτερη μοίρα) αντιπολιτευτικά ψήγματα λόγου για λόγους δημοκρατικοφάνειας.
Αυτό που συντελείται δεν είναι η διασφάλιση της “αντικειμενικότητας” ή το να αποτελεί “φωνή του λαού”, αλλά κατά βάση η διαδικασία οικοδόμησης, σε όλους τους χώρους δουλειάς, ενός εργασιακού και κοινωνικού “μεσαίωνα”. Σε δεύτερη μοίρα συντελείται η ακόμα πιο ελεγχόμενη ειδησεογραφία στα πλαίσια της φασιστικοποίησης. Δεν ήταν πιο αντικειμενική από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, θα ρωτήσει κάποιος; Ναι, αλλά στα πλαίσια που άφηνε περιθώρια η αστική δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο που όταν εκφράστηκε κάτι ενάντια στον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. “κόπηκε” η εκπομπή. Δεν είναι τυχαίο που υπήρχαν “κινηματικές” εκπομπές ...πάντα όμως για το εξωτερικό!
Δημόσια ή ιδιωτική; Το κομμουνιστικό κίνημα πάντοτε εναντιωνόταν στις ιδιωτικοποιήσεις. Όχι σαν φετίχ ή γιατί υπήρχε η αυταπάτη περί “λαϊκής υγείας, λαϊκής παιδείας κ.λπ.”, αλλά σε ό,τι αυτό θα επηρέαζε το λαό. Πρώτον, στη δυνατότητα πρόσβασης και δεύτερον στο θέμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, ως εποικοδόμημα, δεν λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο χαρακτήρας του συστήματος. Να λειτουργεί δηλαδή με τα κριτήρια που του καθορίζει το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.
Πέρα από αυτές τις απόψεις περί νίκης στο ΣτΕ και υπεράσπισης του “δημόσιου αγαθού”, η Αριστερά βρήκε χώρο να εκθέσει στο σύνολό της την άποψη του μεταβατικού προγράμματος, βάζοντας απανωτές τρικλοποδιές στο επίδικο του αγώνα. Στο να μην περάσουν οι απολύσεις και στη διεκδίκηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Τη στιγμή που τα κόμματα του συστήματος πρόβαλαν το ενδεχόμενο εκλογών σαν βαλβίδα εκτόνωσης του κινήματος, η ριζοσπαστική, κατά τα άλλα, Αριστερά ζητούσε εκλογές με τον τρόπο της, βλέποντας με τη σειρά της εκεί τη διέξοδο. Έτσι, δεν έλειψαν και τα συνθήματα της ριζοσπαστικής διαχείρισης, για να “πέσει η κυβέρνηση”, συνδεόμενα με ένα σωρό άλλα συνθήματα αντιγραφής μιας άλλης εποχής που το προλεταριάτο είχε το πάνω χέρι και οικοδομούσε το δικό του σύστημα.
Την ώρα που δίνεται αυτός ο αγώνας των εργαζομένων κόντρα στο κλείσιμο της ΕΡΤ, πολλά κομμάτια της Αριστεράς και της αυτονομίας εξέφρασαν αιτήματα περί “αυτοδιαχείρισης” και “εργατικού ελέγχου”. Αιτήματα που, την ώρα που δίνεται ένας αγώνας, αποδέχονται τις απολύσεις, μην μπορώντας να πιστέψουν στη νικηφόρα του έκβαση. Που καλούν τους εργαζόμενους να διαχειριστούν την κρίση του συστήματος και που ονειρεύονται “ελευθεριακές νησίδες” με δικαιώματα μέσα στη βαρβαρότητα. Πόσο άραγε απέχουν αυτά τα συνθήματα από την “αξιολόγηση” που ζητούν άλλοι μέσα στο ραδιομέγαρο και που τους κριτικάρουν; Ελάχιστα έως καθόλου! Εκεί που οδηγούν και οι δυο πλευρές είναι στις απολύσεις!
Παρά τα όσα ακούγονται από “δεξιά και αριστερά”, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ μπορεί να δώσει κουράγιο και να ξεδιπλώσει νέες μάχες. Μόνο αν οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, ξεπερνώντας τους κάθε λογής εργατοπατέρες, και γίνει το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής κέντρο αγώνα, τόσο δικό τους όσο και προβολής άλλων εστιών αντίστασης, θα έρθει η νίκη. Μία νίκη που θα στρώσει το δρόμο για άλλες νίκες και που εκεί, στο καζάνι της ταξικής πάλης, θα δοκιμαστούν οι επαναστατικές απόψεις και πράξεις. Γιατί τέτοιοι αγώνες και τέτοιες νίκες θα είναι επικίνδυνες για το σύστημα και είτε η κάθε δύναμη θα βρίσκεται στο επίκεντρο του αγώνα, δημιουργώντας ταυτόχρονα και άλλους, είτε θα αποχωρεί την κρίσιμη στιγμή και θα κάνει κομματικές συγκεντρώσεις στην Ελευσίνα.

Δ.Κ.

Ο αγώνας δεν γίνεται στις τηλεοπτικές οθόνες
(…και η «μαύρη οθόνη» του Σαμαρά)

Κουβέντα σε δεξιό καφενείο θυμίζει η δημόσια καθεστωτική συζήτηση για την ΕΡΤ. Μια κουβέντα που έχει απ’ όλα. Ίντριγκες, συνωμοσίες, μεταρρυθμιστικό ίστρο, φασιστικού τύπου τσαμπουκάδες, αλληλοκατηγορίες και φαγώματα, εύκολες λύσεις του τύπου «ας ήμουν μια μέρα πρωθυπουργός», άλλα και μεγάλα λόγια για το μεγαλείο της ενημέρωσης. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, από το «βαθυστόχαστο» προβληματισμό απουσιάζουν παντελώς οι εργαζόμενοι και ο λαός, οι πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες τους. Αντ’ αυτού, κυριαρχεί ο εσκεμμένος παραλογισμός που θέλει το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά όχι τη «μαύρη οθόνη», που σπεύδει να δηλώνει ότι, αν και δεν υπάρχει πλέον ΕΡΤ, αυτή οφείλει να λειτουργεί και να εκπέμπει. Δηλαδή, χωρίς λεπτότητα και χοντροκομμένα: απολύσεις με ανοιχτή την ΕΡΤ!
Είναι πλέον φανερό, ότι τα «παπαγαλάκια» του συστήματος έχουν χάσει την ευγλωττία και τα επιχειρήματά τους. Ακριβώς, επειδή αντίστοιχη έλλειψη βιώνει στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα της χώρας, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι κάθε είδους παρατρεχάμενοι και αντιπολιτευόμενοι.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την επίσημη εκδοχή, η κυβέρνηση του Σαμαρά έδρασε «αιφνιδιαστικά» ενάντια στην… κυβέρνηση του Βενιζέλου και του Κουβέλη. Έκλεισε σε λιγότερο από ένα 24ωρο την ΕΡΤ και απέλυσε χιλιάδες εργαζόμενους. «Ξάφνιασε» τους κυβερνητικούς εταίρους, με κάτι που, ωστόσο, γνώριζαν και οι τρεις, αφού είναι βέβαιο ότι υπήρξε συζήτηση επί του θέματος. Γι’ αυτό, άλλωστε, στις πρώτες δηλώσεις, τόσο του Βενιζέλου όσο και του Κουβέλη, είχαμε το γνωστό μηρυκασμό: διαφωνούμε με το μέτρο αλλά δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής συνοχής. Μόνο όταν το κλείσιμο της ΕΡΤ και οι «μαύρες οθόνες» ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (που κυρίως ενδιαφέρει του «μεταρρυθμιστές»), μόνο όταν αντιλήφθηκαν το μέγεθος του «αδειάσματός» Σαμαρά στο πρόσωπό τους, διαμαρτυρήθηκαν, κυρίως για τη διαδικασία, σαν πληγωμένες πεθερές. Θέλουν μερίδιο στη διακυβέρνηση.
Έχουν όμως δίκιο! Η φασιστική λογική της «μαύρης οθόνης» του ακροδεξιού Σαμαρά, θέλει, τουλάχιστον, κοινή συμφωνία και συνεννόηση με τις «δυνάμεις του συνταγματικού τόξου». Πρόβλημα με το «σκοτάδι» της άμεσης απόλυσης 2.600 εργαζομένων, προφανώς, δεν υπάρχει. Θέλουν απολύσεις με δημοκρατικές διαδικασίες και αξιοκρατία. Ας μη ξεχνάμε, πρόκειται απλώς για «συντεχνία βολεμένων», όπως βολεμένοι και τεμπέληδες είναι οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στο Μετρό, στα ναυπηγία και στα λιμάνια. Τα έλεγαν, άλλωστε, από την αρχή, ο Παπανδρέου (βολεμένος ο ίδιος στην Αμερική), αλλά και οι εταίροι μας στην Ευρώπη: ο ελληνικός λαός αποτελείται από διεφθαρμένους, σπάταλους, τεμπέληδες και βολεμένους ανθρώπους που τρώνε τα λεφτά του κράτους, των φορολογούμενων της Ευρώπης και των τραπεζών.
Ο «αιφνιδιασμός» του Σαμαρά γίνεται σε μια χώρα που, τα τελευταία τουλάχιστον 4 χρόνια, «αιφνιδιάζεται» συνεχώς με μαζικές απολύσεις, με κατάργηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, με λογικές «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Σε μια χώρα που κυβερνάται με προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και εφαρμοστικούς νόμους, όπως ορίζουν τα μνημόνια των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Τόσο αιφνιδιαστικά! Όμως, για τη συντριπτική πλειοψηφία, το χτύπημα δεν ήταν καθόλου αιφνιδιαστικό. Ήταν αναμενόμενο, μόνο ο τόπος και ο χρόνος ήταν η απορία.
Υπάρχει, ωστόσο, και αρκετή δόση συνωμοσίας στην κουβέντα. Η συνωμοσία έχει περίπου ως εξής: Η «κίνηση Σαμαρά» δεν ήταν μια πολιτική επιλογή που αποσκοπούσε στο άνοιγμα, με ακραίο επιθετικό τρόπο, των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο, αλλά ένα δόλιο και κρυφό τέχνασμα, για να προκληθούν ένταση και εκλογές, έστω εν όψει της νέας σφαγής, σύμφωνα με τους «αντιστασιακούς» της τηλεόρασης και του κοινοβουλίου. Έτσι, οι εκλογές, από «ευλογία», έγιναν κατάρα. Μια συνωμοσία, λοιπόν, αντίστοιχη π.χ. με αυτήν της ηγεσίας της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις. Προφανώς (;), με σκοπό να περάσουν τα μέτρα (αυτά και άλλα), το Σεπτέμβρη, σε έναν κλάδο ηττημένο (καλύτερα δηλαδή να περάσουν τα μέτρα τον Ιούνη!).
Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία της «συνωμοσίας των καθεστωτικών δυνάμεων» (πολύ της μόδας, στην αριστερά της «προβοκάτσιας»), που αντιγράφει αμάσητα την πάλαι ποτέ θεωρία της «κομμουνιστικής συνωμοσίας» των αντιδραστικών.
Να το πούμε καθαρά. Όποιος προσπαθεί να περιγράψει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις με όρους συνωμοσίας και όχι ταξικής πάλης, το μόνο που καταφέρνει είναι να αφαιρέσει τον έλεγχο, τη δράση και την πρωτοβουλία από τις μάζες και το λαϊκό κίνημα. Γιατί συνωμοσίες μπορεί να υπάρχουν (είναι κι αυτό ένα εργαλείο της ταξικής πάλης), όμως δεν καθορίζουν καθόλου τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Όσο για τον «αγώνα της ΕΡΤ» και το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης (βλέπετε, πήξαμε από αντικειμενική ενημέρωση τα τελευταία χρόνια), καλό είναι η όποια άποψη και κριτική να εστιάζει στο βασικό ζητούμενο της εποχής μας: την πιο πλατιά ενότητα των μαζών και του εργαζόμενου λαού. Για να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη και τους σύμμαχους της η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Η γενική απεργία, η επιστράτευση και οι μουτζαχεντίν

Μέσα σε καθεστώς επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, των εργαζομένων στο Μετρό και των ναυτεργατών, πραγματοποιήθηκε η γενική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 13 Ιούνη ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έθεσαν στις ΕΛΜΕ που παρεμβαίνουν, την ανάγκη να καλέσουν τα ΔΣ των ΕΛΜΕ σε συμμετοχή στην απεργία. Ανεξάρτητα με αυτό κάλεσαν επίσης όλους τους συναδέλφους σε συμμετοχή χρησιμοποιώντας το κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ, μιας που η ΟΛΜΕ είχε αρνηθεί να βγάλει αντίστοιχη απόφαση.
Μετά από αυτό, επέτρεψαν οι γνωστές κριτικές που ξεκινούσαν από αναφορές για «μάταιες αυτοθυσίες» και «Ιφιγένειες» και έφταναν μέχρι τον «τυχοδιωκτισμό» και τον «αριστερισμό». Οι κριτικές αυτές ήταν άλλες κακοπροαίρετες και εκπορεύονταν από γνωστούς κύκλους τα μόνιμης ηττοπάθειας και άλλες ήταν καλοπροαίρετες και εκπορεύονταν από αγωνιστές που αντιλαμβάνονταν την απεργία αυτή χωρίς νόημα και τα ρίσκα που θα παίρνονταν χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Θα επιδιώξουμε να απαντήσουμε στους δεύτερους και μόνο σε αυτούς. Η «σύνεση» των εργατοπατέρων δε μας αφορά ούτε και μας ενδιαφέρει. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα:
- Η γενική απεργία αλλά και η γενικευμένη οργή για το κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις των εργαζομένων έθεσαν αντικειμενικά το χαρακτήρα της απεργίας και την απομάκρυναν από το χαρακτηρισμό της απεργίας – «τουφεκιάς» χωρίς νόημα και σημασία.
- Οι επιστρατευμένοι κλάδοι γίνονται όλο και περισσότεροι. Η κυβέρνηση προσθέτει όποιον κλάδο αντιστέκεται. Αποτελεί σοβαρή εσωτερική ήττα του κινήματος η παραδοχή ότι είναι δεδομένο πως οι επιστρατευμένοι κλάδοι βγαίνουν από το μέτωπο αγώνα και απλώς περιμένουν την κυβερνητική άρση της επιστράτευσης.
- Το κάλεσμα σε απεργία επιστρατευμένων δε διαφέρει ποιοτικά πολύ από το κάλεσμα σε απεργία των εργατών και εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι –σε κάθε απεργία και χωρίς επιστράτευση- βρίσκονται στο δίλημμα αν θα απεργήσουν αντιμετωπίζοντας τον άμεσο κίνδυνο να χάσουν τις δουλειές τους.
- Οι αγώνες από το μέλλον δε θα έχουν καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν αλλά θα θυμίζουν αρκετά το βαθύ παρελθόν. Κάθε συμμετοχή σε αγώνα, σχεδόν κάθε απεργία και διαδήλωση δε θα είναι μια απλή υπόθεση και θα θέτει διλήμματα, θα δημιουργεί φοβίες αλλά και προκλήσεις σε κάθε σωματείο, οργάνωση, παράταξη, αγωνιστή. Οι εγγυήσεις και οι ασφάλειες θα γίνονται ολοένα και λιγότερες, θα καλούμαστε όλοι όλο και πιο συχνά να τοποθετηθούμε σε πεδία δύσκολα και ναρκοθετημένα.
- Σε αυτές τις συνθήκες, τα αγωνιστικά τμήματα του λαού, πρέπει να χαλυβδώσουν, να αντιληφθούν τα χαρακτηριστικά της περιόδου, να εμπιστεύονται τις λαϊκές δυνάμεις, να δρουν ψύχραιμα και με την αποφασιστικότητα της πρωτοπορίας. Είναι απολύτως κατανοητό ότι ένα ανένταχτο αγωνιστικό δυναμικό ψάχνει στηρίγματα, αλλά ταυτόχρονα είναι δεδομένο ότι η κατάσταση είναι έκτακτη και τα στηρίγματα διαμορφώνονται πάνω στα μονοπάτια των συγκρούσεων με τον αντίπαλο αλλά και με αυτό που «ήμασταν» ως κίνημα.
- Στην απεργία αυτή ανένταχτοι πρωτοπόροι εκπαιδευτικοί που ήθελαν να απεργήσουν. Αν αυτοί καλούνταν από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους σε μη συμμετοχή στην απεργία, το αποτέλεσμα θα ήταν να σπρωχτούν πολλά βήματα πίσω σε σχέση με τια αγωνιστικές τους διαθέσεις. Ουσιαστικά, μια τέτοια κίνηση τους σπάει.
- Είναι σίγουρο ότι ο αμυντισμός που εκφράστηκε στην απεργία αυτή και που δημιούργησε ένα νούμερο κάποιων εκατοντάδων απεργών (νούμερο που δύσκολα εξακριβώνεται με βάση το γεγονός ότι διευθυντές σχολείων μαζικά δεν έδωσαν στοιχεία στις διευθύνσεις ενώ κάποιες περιφέρειες κάλεσαν προφορικά να μη συλλεχθούν στοιχεία), έχει να κάνει με τις αγκυλώσεις που δημιούργησε η συνδικαλιστική ηγεσία κατά τη γνωστή απόπειρα της απεργίας στις πανελλαδικές. Πάλι καλά που σε μαζικό επίπεδο και ανοιχτά δεν τόλμησαν οι εργατοπατέρες να χρησιμοποιήσουν τα νούμερα αυτά για να δικαιώσουν τις αθλιότητές τους στις 15 Μάη.
- Η τακτική της κυβέρνησης να μην προβεί σε κύμα διώξεων αποκαλύπτει ότι –όσο και αν έχει ενταθεί η επίθεση στα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα- δεν είναι τόσο εύκολο για την κυβέρνηση και το σύστημα να απολύσει αγωνιζόμενους απεργούς, και μάλιστα στο πλαίσιο μιας γενικής απεργίας. Αποκαλύπτει, επίσης, ότι δεν τους είναι εύκολο να ανοίξουν δύο μέτωπα ταυτόχρονα.
- Το παραπάνω, βέβαια, δε μας εφησυχάζει. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι σε εγρήγορση απέναντι σε οποιοδήποτε μελλοντικό ενδεχόμενο πιέσεων και τρομοκράτησης των συναδέλφων που απέργησαν.
Δυστυχώς, ο αντίπαλος σύντομα θα μας ξαναθέσει μπροστά σε δύσκολα διλήμματα. Δυστυχώς όσο και αν αναβάλλεται η απάντηση στη σύγκρουση, ο αντίπαλος έχει ξεκινήσει το μονομερή πόλεμο. Οι αγωνιστικές δυνάμεις αν από τη μία μεριά πρέπει να συμβάλουν στη συγκρότηση αποτελεσματικών και επίμονων αντιστάσεων, άλλο τόσο πρέπει να συμβάλουν στο να ξεκαθαριστεί ο χαρακτήρας της επίθεσης, και –άρα- και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το λαϊκό κίνημα.

Όταν η Ιστορία χορεύει το χορό του Ζαλόγγου

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κ. Ρεπούση απασχολεί την κοινή γνώμη και ειδικότερα την κοινότητα των ιστορικών ή όσων ασχολούνται με την ιστορία με δηλώσεις ή απόψεις της. Παλιότερα ήταν ο περίφημος συνωστισμός της Σμύρνης και πρόσφατα ο χορός του Ζαλόγγου. Θα ήταν απλό ίσως να πούμε ότι οι απόψεις αυτές δημιούργησαν μια σειρά από δεξιά έως εθνικιστικά αντανακλαστικά, τα οποία διαγκωνίστηκαν σε φιλοπατρία και προσπάθεια να αποδείξουν ότι η πραγματική ιστορία είναι αυτή που γράφτηκε κάπου εκεί στη δεκαετία του 1930, από το καθεστώς Μεταξά, ή την περίοδο 1950-1975, από τα αμερικανόδουλα καθεστώτα που κυβέρνησαν τη χώρα, με δημοκρατικό μανδύα ή όχι.
Πολλοί, μπροστά στην επίθεση αυτή, επιλέγουν να υπερασπιστούν την κ. Ρεπούση, θεωρώντας ότι έτσι βάζουν φρένο σε απόψεις ιστορίας που επιβλήθηκαν επί ψυχρού πολέμου από «ιστορικούς» τύπου Πλεύρη, από την ίδια την ΚΥΠ ή τη CIA, από τις πιο συντηρητικές πλευρές της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως… έχει όντως δίκιο η κ. Ρεπούση και το ιστορικό ρεύμα που αυτή ακολουθεί; Και πώς πρέπει τελικά να βλέπουμε την Ιστορία, για το όφελος του λαού και την παραγωγή σωστών συμπερασμάτων, ώστε να τον βοηθά στις μελλοντικές επιλογές του;
Αν μπορούσαμε να πούμε κάτι για το ρεύμα της κ. Ρεπούση, θα λέγαμε ότι ακολουθεί τον Ιστορικισμό/Αναθεωρητισμό, ο οποίος δίνει πολύ μεγάλη σημασία σε αρχεία, έγγραφα και πράξεις πολιτικών προσώπων και ο οποίος γεννήθηκε στη Γερμανία τον 19ο αιώνα, αλλά σήμερα εδράζεται στις ΗΠΑ με τη μορφή του αναθεωρητισμού, προσπαθώντας να ισοπεδώσει και στρογγυλέψει όλες τις πολιτικές, κοινωνικές αντιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απόψεις του γνωστού Μαραντζίδη για το «κράτος του Γράμμου» και ότι ο ΕΛΑΣ δεν έδωσε μεγάλες μάχες ενάντια στους κατακτητές, προσπαθώντας να αποδείξει ότι η αντίσταση στους κατακτητές, η δράση του ΔΣΕ και ό,τι ακολούθησε είναι λίγο υπερτιμημένα. Εξάλλου, κατά Μαραντζίδη, και οι αριστεροί σφάζανε…
Το ίδιο ρεύμα ακολουθεί και η Ρεπούση. Τελευταίο, αν και όχι μοναδικό, παράδειγμα ο χορός του Ζαλόγγου. Είναι ιστορικό γεγονός ότι αρκετές γυναίκες με τα παιδιά τους έπεσαν από τον ηπειρώτικο βράχο, καταδιωκόμενοι από τις δυνάμεις του Αλή Πασά. Είναι επίσης γεγονός ότι το τελευταίο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους τότε ήταν να δημιουργήσουν έναν καινούργιο χορό. Αυτός ο τελευταίος είναι δημιούργημα του 1908 και προσπαθεί να στηρίξει τους μύθους της εθνικοκεντρικής, έως εθνικιστικής αντίληψης για την ιστορία. Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνει ένας δάσκαλος ή ένας ιστορικός; Να αναφέρει το γεγονός και να επισημάνει ότι ο χορός του Ζαλόγγου δεν υπήρξε ποτέ, αλλά δημιουργήθηκε από καλλιτέχνες για να τονίσει συναισθηματικά το γεγονός. Τι κάνει η κ. Ρεπούση και το ρεύμα που υπηρετεί; Ασχολείται με ένα μικρό γεγονός, αν υπήρξε χορός ή όχι, προκειμένου να μη φανεί η πλήρης εικόνα των αντιθέσεων και των διαφορετικών απόψεων που υπήρχαν. Αυτό έγινε στην περίπτωση του Ζαλόγγου.
Το ίδιο συνέβη και στο ζήτημα του βιβλίου της ιστορίας της έκτης δημοτικού. Σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπήρχε ΚΑΙ συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης το 1922, αλλά δεν ήταν αυτό το κυρίαρχο γεγονός. Σίγουρα όμως, επίσης, πρέπει να μιλάμε για τις εθνικιστικές σφαγές από τη μεριά των Τούρκων, να αναφέρουμε όμως και τις σφαγές των Ελλήνων που προηγήθηκαν. Πολύ περισσότερο όμως θα πρέπει να μιλήσουμε για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έβαλαν τους λαούς να σφάζονται, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους σχέδια, όπως και για τους τυχοδιωκτισμούς των αστικών τάξεων, αλλά και για τις εθνοκαθάρσεις οι οποίες ήταν λογική συνέχεια του εθνικισμού και πρόλογος των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί.
Είναι πολύ εύκολο να γράφεις ιστορία με μύθους, όπως το κρυφό σχολειό, τους καλούς «δικούς μας» και τους κακούς εχθρούς, με θεωρίες συνωμοσίας εναντίον του έθνους και άλλα τέτοια αποτελέσματα εθνικιστικής και φασιστικής προπαγάνδας. Δεν κάνουν όμως καθόλου καλό στην ιστορική μνήμη, όπως και στην ιστορική επιστήμη.
Είναι επίσης ιστορικοφανές να προσπαθείς να κάνεις ιστορία από τις λεπτομέρειες, οι οποίες δεν δίνουν όμως τη συνολική εικόνα ενός ιστορικού γεγονότος και δεν επιτρέπουν να εξαχθούν τα σωστά συμπεράσματα.
Η ιστορική επιστήμη, όμως, για να είναι στην υπηρεσία του λαού και της αλήθειας, θα πρέπει να μην υποκρύπτει γεγονότα, να διευρύνει την εικόνα των γεγονότων, να θέτει ερωτήματα και όχι να κουκουλώνει. Να βρίσκει τα αίτια, να τα ξεχωρίζει από τις αφορμές, να συζητά τις κοινωνικές, πολιτικές και άλλες δομές, να δίνει διδάγματα για το παρόν και το μέλλον.
Τελικά, η Ιστορία είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφήνουμε ανθρώπους που υπηρετούν ιδεολογήματα και αντιδραστικές θεωρίες να φαντάζουν ως αυθεντίες και να προκαλούν σύγχυση, το λιγότερο, και να σπέρνουν μίσος και δηλητήριο, στη χειρότερη περίπτωση. Η Ιστορία πρέπει να γίνει όπλο γνώσης και καθοδήγησης για δράση στους λαούς.

Κώστας Μιχαλάκης

25 Ιουν 2013

Ταξίμ: Ανήσυχη «τάξη»
Ερντογάν: Πύρρειος νίκη

Η «τάξη» μπορεί να επανήλθε στην πλατεία Ταξίμ, αλλά η Τουρκία ύστερα από σχεδόν είκοσι ημέρες μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων μπήκε σε μια νέα περίοδο στην οποία με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και μαχητικότητα οι λαϊκές δυνάμεις θα αντιμετωπίζουν από εδώ και πέρα το καθεστώς και την πολιτική του. Η νίκη της κυβέρνησης Ερντογάν επί των διαδηλωτών, που έγινε με ένα όργιο βίας και καταστολής, είναι πύρρειος και προσωρινή και ο τούρκος πρωθυπουργός βγαίνει από αυτήν την αναμέτρηση πολιτικά λαβωμένος. Αναγκάστηκε να ποδοπατήσει το δημοκρατικό προσωπείο που φιλοτεχνούσε όλα αυτά τα χρόνια. Έσπασε πολιτικές συμμαχίες που δημιούργησε τον καιρό της αναμέτρησης με το κεμαλικό κατεστημένο. Έδειξε πως ο φασισμός στην Τουρκία είναι η πολιτική που ενώνει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς της χώρας που αγωνίζονται διαχρονικά για δικαιοσύνη και ελευθερία. Άρχισε να ξεφτίζει η προπαγάνδα περί της επιτυχημένης οικονομικής πολιτικής και της συνεχούς ανοδικής δυναμικής του κυβερνώντος κόμματος. Αδυνάτισαν, τέλος, τα σχέδια του τούρκου πρωθυπουργού για συνταγματικές αλλαγές οι οποίες θα τον ανέβαζαν στην προεδρία με αυξημένες εξουσίες.

Αν και στην Τουρκία οι λαϊκές και εργατικές αντιστάσεις και τα κινήματα εθνικής απελευθέρωσης με κύριο το Κουρδικό ποτέ δεν έπαψαν να αναπτύσσονται, είναι αλήθεια πως η πρόσφατη εξέγερση ήρθε ύστερα από καιρό φαινομενικής κοινωνικής ησυχίας. Ο Ερντογάν και το ΑΚΡ κατάφεραν αυτά τα χρόνια να δημιουργήσουν σημαντικά λαϊκά ερείσματα και να εκμεταλλευτούν τη σύγκρουση με το κεμαλικό κατεστημένο, έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια κατάσταση ανοχής σε τμήματα του κουρδικού πληθυσμού αλλά και σε κύκλους της σοσιαλδημοκρατίας και της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Σε αυτό συνέτεινε και η γενική απαξίωση των παλιών κεμαλικών κοσμικών κομμάτων ύστερα από την οικονομική κατάρρευση και ο εναγκαλισμός τους με το στρατό, του οποίου ο ρόλος ιδιαίτερα ύστερα από το 1980 προξένησε εκτός από φόβο και βαθύ μίσος στις πλατιές λαϊκές μάζες. Φυσικά, για την επαναστατική Αριστερά ο Ερντογάν υπήρξε το ίδιο απηνής διώκτης όσο και οι κυβερνήσεις των κεμαλικών, τα λευκά κελιά και τα βασανιστήρια δεν σταμάτησαν και οι δηλώσεις αυτοκριτικής για τα εγκλήματα της χούντας του Εβρέν γίνονταν μόνο για τα μάτια και για να υπηρετηθεί η ενδοαστική αντιπαράθεση με τη στρατιωτική ηγεσία. Όλα αυτά φάνηκαν καθαρά τις τελευταίες ημέρες όταν πρώτη φορά ο τούρκος πρωθυπουργός αναγκάστηκε να δείξει τόσο καθαρά την πολιτική του ενάντια στο λαό και τις κινητοποιήσεις του.

Από τις 31 του Μάη μέχρι τις 17 του Ιούνη, σύμφωνα με την ανακοίνωση που κυκλοφόρησε η Ένωση Τούρκων Ιατρών, εκτός από τους 4 νεκρούς διαδηλωτές οι τραυματίες ξεπερνούν τις 7.500 εκ των οποίων 59 είναι σοβαρά χτυπημένοι, έξι ακόμη χαροπαλεύουν και ένδεκα έχουν χάσει την όρασή τους από το ένα ή και τα δύο μάτια. Οι συλλήψεις είναι εκατοντάδες. Όλα αυτά, σαν αποτέλεσμα της φασιστικής κρατικής καταστολής που εξαπέλυσε το τουρκικό καθεστώς από την πρώτη ημέρα των κινητοποιήσεων, καταστολή που κορυφώθηκε την τελευταία εβδομάδα έως και τις 17 του Ιούνη, όταν ο Ερντογάν διέταξε την εκκαθάριση της Ταξίμ, του πάρκου Γκεζί και των γύρω περιοχών.
Σκληρή καταστολή υπήρξε και στην Άγκυρα αλλά και σε δεκάδες πόλεις της χώρας στις οποίες εξαπλώθηκαν οι διαδηλώσεις. Στη συνέχεια οι αστυνομικές δυνάμεις ξεκίνησαν ένα πογκρόμ συλλήψεων με εισβολές σε σπίτια και γραφεία με στόχο επαναστατικές αριστερές οργανώσεις που πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις και στις συγκρούσεις. Με απίστευτο κυνισμό ο Ερντογάν δήλωσε πως όλα αυτά ήταν ένα τεστ δημοκρατίας για την αστυνομία που το πέρασε με επιτυχία!

Αν και ακόμη ο τούρκος πρωθυπουργός συγκεντρώνει μια σημαντική λαϊκή υποστήριξη ειδικά στην τουρκική ενδοχώρα και την Ανατολία και η στάση του κουρδικού παράγοντα τον βοηθά σε αυτήν τη φάση, είναι σχεδόν σίγουρο πως η επόμενη περίοδος θα είναι δύσκολη για την εφαρμογή της πολιτικής του. Τόσο στα ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής (οικονομία, ρόλος της θρησκείας στην κοινωνική ζωή και στο κράτος, ρόλος του στρατού κ.λπ.) όσο και στην εξωτερική πολιτική με επίκεντρο τις εξελίξεις σε Συρία, Μέση Ανατολή, Κυπριακό κ.λπ.
Η μεγάλη αφύπνιση ειδικά της νεολαίας, που δημιούργησε η εξέγερση, η έκταση των λαϊκών κινητοποιήσεων και η επιτυχία αυτές να αγκαλιάσουν ευρύτερα λαϊκά στρώματα συνηγορούν πως από εδώ και πέρα ο Ερντογάν θα πρέπει να λαμβάνει πολύ πιο σοβαρά αυτόν τον παράγοντα που μέχρι τώρα θεωρούσε πως εν πολλοίς τον είχε ελέγξει ή ουδετεροποιήσει.

Η επαναστατική Αριστερά με το πλήθος των οργανώσεων και των παραλλαγών της, παρά τα σοβαρά πολιτικά και κατασταλτικά χτυπήματα που είχε δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια, έδειξε πως συνεχίζει να αποτελεί έναν υπολογίσιμο παράγοντα για τις εξελίξεις. Ειδικά όταν καταφέρνει να συγχωνευτεί μέσα σε μεγάλα κινήματα αφύπνισης και αντίστασης και να αποτελέσει τη ριζοσπαστική πτέρυγά τους.
Στην Ταξίμ αλλά και αλλού η επαναστατική τουρκική Αριστερά, παρά το γεγονός πως δεν ήταν αυτή που καθόρισε τα χαρακτηριστικά του κινήματος, έδειξε πως μπορεί να «κολυμπάει» στα σύγχρονα λαϊκά κύματα και να παίζει σημαντικό ρόλο. Οι κόκκινες σημαίες και τα επαναστατικά σύμβολα στην πλατεία μαζί με τις φωτογραφίες ιστορικών ηγετών του τούρκικου κομμουνιστικού κινήματος του εικοστού αιώνα ήταν αυτά που ενόχλησαν πιο πολύ τον Ερντογάν και το τουρκικό καθεστώς. Γι' αυτό και όταν άρχισε η εισβολή οι αστυνομικοί στράφηκαν με μένος ενάντια σε αυτές τις ομάδες των νέων ανθρώπων, οι οποίοι –αξίζει να σημειωθεί- σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της σύγκρουσης με τις αύρες και τα ΜΑΤ για αρκετά μερόνυχτα μέσα και γύρω από την πλατεία στην Πόλη αλλά και στην Άγκυρα.

Δ.Π.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΕΡΤ
«Είμαστε εδώ, είμαστε παρόντες. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.»

Το τι σκέφτονται όσοι έρχονται σε ένδειξη αλληλεγγύης είναι εύκολο να το διαπιστώσεις κάνοντας μια βόλτα από τον περίβολο της Αγίας Παρασκευής και παρακολουθώντας τα «πηγαδάκια» που στήνονται ή διαβάζοντας τα φυλλάδια που μοιράζονται. Το τι σκέφτονται όμως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εννιά μέρες μετά την αιφνιδιαστική κίνηση της κυβέρνησης και έχοντας να αντιμετωπίσουν μία πρωτόγνωρη κατάσταση, με μεγάλες πολιτικές διαστάσεις και προεκτάσεις, δεν είναι το ίδιο εύκολο. Γι’ αυτό και ζητήσαμε τη γνώμη της Μ. από τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ η οποία καθημερινά βρίσκεται στο πόστο του αγώνα για δουλειά και αξιοπρέπεια.

Εννιά μέρες από το ξεκίνημα του αγώνα σας ποιος είναι ο πρώτος σου απολογισμός;
Μ.: Από τη δικιά μας τη μεριά βλέπω ότι όλοι είναι πολύ ενεργοποιημένοι. Παρ’ όλη τη σωματική και ψυχική κούραση είμαστε εδώ. Εγώ είμαι μέλος των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ και παρ’ όλα αυτά είμαστε κάθε βράδυ εδώ και δίνουμε όλο μας τον εαυτό. Και τραγουδάμε. Και, μπορώ να σου πω, όπως έχουν πει και συνάδελφοι μέσα στην ΕΡΤ, ότι ήταν η στιγμή που έγινε γνωστό στον κόσμο τόσο έντονα τι μουσικά σύνολα έχει η ΕΡΤ. Είμαστε εδώ, είμαστε παρόντες. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Η άλλη πλευρά βλέπω ότι κάνει κάποιες αναδιπλώσεις. Δεν τους έχει αφήσει αδιάφορους ο αντίκτυπος που έχει στον κόσμο, το πώς πήραμε κι εμείς αυτήν την κατάσταση. Τώρα το τι θα βγει, θα δείξει το αύριο. Βέβαια, η αλαζονεία κάπου βγάζει, το ξέρουμε αυτό από πολλά χρόνια πριν. Την πατάει ο αλαζόνας. Κι έχουν αρχίσει και μπερδεύουν τις εξουσίες, νομοθετική και εκτελεστική την κάναν ένα και είναι «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Δεν μπορεί, κάπου θα βγει αυτό.

Όλο αυτό το διάστημα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι εκφράζουν καθημερινά τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη τους, τόσο έξω από το κτίριο της Αγίας Παρασκευής όσο και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Πώς ερμηνεύεις το ότι όλος αυτός ο κόσμος εκφράζει με τέτοια μαζικότητα και τέτοια «ζέστη» τη στήριξη στον αγώνα σας;
Μ.: Αυτό που κάνανε και ρίξανε ξαφνικά το σήμα και είδε όλη η Ελλάδα «μαύρο» το πληρώνουνε. Και θα το πληρώσουν, πιστεύω, πολύ ακριβά. Γιατί είναι η κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Και δεν αντέχεται. Όλα τ’ άλλα μπορεί να ήταν «πιο μικρού βεληνεκούς», να θίγονταν πιο μικρές ομάδες, ετούτο δω όμως ήταν η φωνή του κόσμου. Και ξαφνικά είδαν να μαυρίζει. Βούλωσαν το στόμα των ανθρώπων. Έτσι πιστεύω ότι το πήρε ο κόσμος. Αυτό καταλαβαίνω.

Σήμερα γίνεται ολόκληρη συζήτηση γύρω από την επαναφορά του σήματος και η υπόθεση των 2.700 εργαζομένων μοιάζει να πηγαίνει στο περιθώριο. Εσύ ποια γνώμη έχεις γι’ αυτό;
Μ.: Αυτοί απ’ την αρχή αυτό θέλανε. Τους ενδιέφερε να δώσουν το ψηφιακό σήμα στην Ντίτζεα. Αυτό τους ενδιέφερε και τα χρήματα. Αυτός ήταν ο στόχος τους. Δεν τους ενδιαφέρουν οι εργαζόμενοι. Ο εργαζόμενος γι’ αυτούς είναι ένα νούμερο, δεν είναι άνθρωπος με οικογένεια. Εμείς όμως δεν έχουμε αυτήν την άποψη. Και σκασίλα μας για την άποψή τους! Δεν συμμεριζόμαστε την άποψή τους και το δηλώνουμε απερίφραστα και περίτρανα. Αυτό μου λένε και όλοι οι συνάδελφοι.
Για μας από την αρχή ήταν αυτό ξεκαθαρισμένο. Δηλαδή και μία εβδομάδα μετά την εξαγγελία του Κεδίκογλου, όταν είχε βγει ο Καλφαγιάννης, ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, να μιλήσει στον κόσμο, το είπε: δεν δεχόμαστε καμία απόλυση. Είναι ξεκαθαρισμένο. Και μάλιστα, επειδή συγκεκριμένα εγώ ήμουν πολύ θυμωμένη και αναστατωμένη, είχα πάει πίσω του και είχα βάλει μία φωνή-τσιρίδα: «καμία απόλυση!». Και αυτός «τσίμπησε», κατάλαβε, το ’πιασε το μήνυμα και το μετέφερε.

Την απόφαση του προέδρου του ΣτΕ πώς τη σχολιάζεις;
Μ.: «Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις». Εξαρτάται πού μπαίνει το κόμμα! Δεν αναφέρει τίποτε για τους εργαζόμενους, είναι ξεκάθαρο αυτό. Αλλά εάν η κυβέρνηση θέλει να κάνει έναν ελιγμό γιατί βλέπει ότι «δεν την παίρνουν» κάποια πράγματα, μπορεί να το χρησιμοποιήσει.

Για τις επόμενες μέρες τι βλέπεις; Συνεχίζουμε έτσι; Μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο;
Μ.: Εγώ τα πράγματα τα βλέπω μέρα-μέρα. Δεν μπορώ να το δω τόσο μακροπρόθεσμα. Γιατί μέρα-μέρα αντιδρούν κι αυτοί. Μη σου πω και ώρα-ώρα! Άρα, παρουσία! Καθένας απ’ τη μεριά του. Αυτό που μπορεί.

Βγαίνει η εικόνα ότι τα μουσικά σύνολα και τα περιοδικά της ΕΡΤ διαλύονται και οι εργαζόμενοι στον... ΟΑΕΔ. Πώς έχει δημιουργηθεί αυτή η εικόνα και πώς σας έχει επηρεάσει;
Μ.: Η γνώμη μου είναι ότι τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, επειδή αποτελούνται από ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων, διακόσιοι σίγουρα, κι επειδή γι’ αυτούς, όπως σου είπα, δεν υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει νούμερο, με μία ζαριά ωραία -αυτοί θεωρούν ότι φέρανε εξάρες- «σουτάρουνε» τους διακόσιους. Γι’ αυτό το κάνανε. Δεν είναι ότι έχουνε πόνεση για κείνο το πράγμα και δεν πονάνε το άλλο. Οπωσδήποτε δεν ξέρουν τι δουλειά κάνουμε. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Δεν νομίζω ότι έχουν καλλιέργεια και κουλτούρα να ξέρουν τι κάνουν τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ.

Και για τους γιατρούς, που ξέρουν, πάλι δεν νοιάζονται...
Μ.: Πες το ψέματα!

Και τι κλίμα επικρατεί στα μουσικά σύνολα γύρω από αυτό το σενάριο;
Μ.: Τα μουσικά σύνολα, ειδικά μόλις είδαμε εκείνον τον αστερίσκο, είχαμε αγριέψει και θυμώσει πάρα πολύ και είπαμε τώρα, αυτή τη στιγμή, πρέπει να βγει η ο πρόεδρος (σημ.: της ΠΟΣΠΕΡΤ) ή η αντιπρόσωπος (σημ.: των μουσικών συνόλων στην ΠΟΣΠΕΡΤ) και να κάνει δήλωση πολύ συγκεκριμένη και αυτό ήταν που έβγαλε τον Καλφαγιάννη (σημ.: πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ) και είπε αυτά που είπε. Από κει και μετά η θέση του ήταν δεν δεχόμαστε καμία απόλυση. Εμείς κυρίως δεν δεχόμαστε καμία απόλυση!

Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου
Πογκρόμ απολύσεων με fast track διαδικασίες

Η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) με την οποία καταργήθηκε η ΕΡΤ, διακόπηκε η λειτουργία της και απολύθηκαν μέσα σε μια νύχτα πάνω από 2.500 εργαζόμενοι σ’ αυτήν είναι η πρώτη εφαρμογή της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ Α’ 139/11-6-2013) με την οποία η κυβέρνηση θέλει να κλείσει δεκάδες οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου και να απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους.
Κινούμενη στα όρια της συνταγματικής εκτροπής, ευτελίζοντας ακόμα και αυτή την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η κυβέρνηση έστησε μια ολόκληρη φάμπρικα Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (19 μέσα στον πρώτο χρόνο της θητείας της!) ώστε με fast track διαδικασίες να υλοποιεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις της. Με αυτήν την ΠΝΠ ανοίγει ο δρόμος για μαζικές απολύσεις εργαζόμενων μέσα από την κατάργηση, συγχώνευση κλπ ΑΕ, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ και λοιπών φορέων του Δημοσίου που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η συγκεκριμένη ΠΝΠ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε να συμπληρώσει νόμο του Αλογοσκούφη (ν.3429/2005) με τον οποίο ανατράπηκαν οι εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ, αφού, μεταξύ άλλων, καθιερώθηκαν προσλήψεις με «συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας για δοκιμαστική περίοδο διάρκειας μέχρι εφτά (7) μηνών» και οι οποίες διέπονται «από τις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας που ρυθμίζουν τις σχέσεις εργοδότη και εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα» κ.λπ. Στη συνέχεια, με νόμο του Βενιζέλου (ν.4002/2011) κατονομάζονταν συγκεκριμένοι φορείς και δημόσιες επιχειρήσεις που έμπαιναν στο στόχαστρο για «κατάργηση, συγχώνευση και αναδιάρθρωση»: Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου ΑΕ (ΚΕΔ ΑΕ)», «Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Υλικού ΑΕ (ΟΔΔΥ ΑΕ)», «Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση ΑΕ (ΕΡΤ ΑΕ)», «Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης ΑΕ», «Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων ΑΕ (ΟΣΚ ΑΕ)», «Δημόσια Επιχείρηση Ανέγερσης Νοσηλευτικών Μονάδων ΑΕ (ΔΕΠΑΝΟΜ ΑΕ)», «ΘΕΜΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΑΕ», «Ελληνικός Οργανισμός Μικρών Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας ΑΕ (ΕΟΜΜΕΧ ΑΕ) κ.λπ. Από τον Βενιζέλο, λοιπόν, τον σημερινό υπέρμαχο της «ανοιχτής ΕΡΤ», ήδη από το 2011 είχε ανοίξει ο δρόμος για το σημερινό λουκέτο.
Η τωρινή ΠΝΠ έρχεται να συμπληρώσει όλο το προηγούμενο αντεργατικό νομικό πλαίσιο αφού εκτός από «καταργήσεις, συγχωνεύσεις, διασπάσεις, απορροφήσεις κ.λπ.» φορέων του Δημοσίου δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό για «αυτοδίκαιη λύση των πάσης φύσεως εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων έργου». Με απλές υπουργικές αποφάσεις πλέον, χωρίς να περνάει από τη Βουλή και χωρίς τις «χρονοβόρες» κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θα μπορεί ο κάθε υπουργός να κλείνει οργανισμούς και φορείς που εποπτεύει, να απολύει τους εργαζόμενους, να εκποιεί την περιουσία τους κ.λπ. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι οι «ιερές αγελάδες», όπως λέει ο Κεδίκογλου. Η ΕΡΤ αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Έπονται χιλιάδες ακόμα απολύσεις, αφού οι «προαπαιτούμενες ενέργειες» που προβλέπονται στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 επιβάλλουν 4.000 μέσα στο 2013 και συνολικά 15.000 μέχρι το τέλος του 2014.
Οι κυβερνητικοί εταίροι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), παρά τις – υπαρκτές – διαφωνίες και αντιθέσεις τους, στο ζήτημα των απολύσεων ομονοούν. Η κόντρα τους για την «επαναλειτουργία» της ΕΡΤ επισκίασε τις 2.700 απολύσεις. Το ίδιο και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας που δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη των εργαζόμενων αφού και το κλείσιμο της ΕΡΤ νομιμοποιεί και τις απολύσεις αποδέχεται. Αλλά και δυνάμεις της Αριστεράς με τη μονομέρεια της «επαναλειτουργίας» και «να φύγει το μαύρο» συνέβαλαν στο να μπουν σε δεύτερη μοίρα οι χιλιάδες απολύσεις. Οι σικέ κοινοβουλευτικοί «αγώνες» με τροποποιήσεις και προτάσεις νόμου για την κατάργηση της ΠΝΠ αποπροσανατολίζουν από τους πραγματικούς αγώνες, σπέρνουν αυταπάτες, δρουν διαλυτικά για το κίνημα.
Στους δρόμους γίνονται οι ανατροπές. Ο αγώνας για να μην κλείσει η ΕΡΤ, για να μην περάσουν οι απολύσεις, για να μη γίνει καμιά απόλυση πουθενά είναι υπόθεση του λαού και των εργαζόμενων. Το αίτημα για κατάργηση της επαίσχυντης ΠΝΠ πρέπει να 'ναι βασικό αίτημα των κινητοποιήσεων. Αυτοί οι αγώνες είναι που ενεργοποίησαν τις αντιθέσεις των τρικομματικών εταίρων, που αναζωπύρωσαν την πολιτική κρίση του συστήματος, που μπορούν να οδηγήσουν σε νίκες.