1. υπεράσπιση-προβολή της «συμμετοχής της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς σε μετωπική κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της με λαϊκή στήριξη», με παραλλαγή αυτής της εκδοχής της «στήριξης-συμμετοχής σε μια αριστερή αντιφατική κυβέρνηση τύπου Τσάβες» (Ρούσης- Ραχιώτης, Μαυρουδέας, Σωτήρης κα)
2. η απόρριψη των παραπάνω -αν δεν υφίσταται θέμα κατάκτησης της εξουσίας- ως «κυβερνητισμός» και που η προβολή αυτών των «κοινοβουλευτικών στόχων οδηγεί στις αγκαλιές του ΣΥΡΙΖΑ» (κυρίως από τη μεριά του ΝΑΡ Ελαφρός, Μαυροειδής, Χάγιος, Μάρκου, Χριστόπουλος κα).
Βέβαια, και τα δύο αυτά υποσύνολα θέσεων τέμνονται στο γνωστό «μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα». Σημείο τομής που συνιστά ταυτόχρονα και κυρίως, το σώμα θέσεων που έχει εγκλωβίσει όλο αυτό το δυναμικό στην αναζήτηση δρόμων ή παράδρομων μέσω διάφορων και κάθε είδους ερμηνειών εντός του. Έτσι, με το πολιτικό ντοκουμέντο-απόφαση της συνδιάσκεψης, μπορούν όλοι(;) να είναι ικανοποιημένοι. Κρυμμένα πίσω από τις κατάλληλα επιλεγμένες λέξεις-διατυπώσεις, το μεταβατικό πρόγραμμα έχει τα πάντα…
Μεταβατικό πρόγραμμα …πολυεργαλείο
Αποτελεί, το «μέσο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης», «.. γεφυρώνει το σήμερα με το αύριο, οδηγώντας προς την επανάσταση, το σοσιαλισμό και τελικά τον κομμουνισμό», «… συνδέει και εμπνέει το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής (ΑΜΡΑ)», «…υπό την ηγεμονία του, επιδιώκεται η δημιουργία του πόλου-πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς» και τέλος αποτελεί «τη πολιτική βάση της μετωπικής συμπόρευσης πολιτικών δυνάμεων…»
Το βασικό ερώτημα που πρέπει να τίθεται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα σε όλη αυτή την αφήγηση, είναι σε τι αναφέρεται η έννοια της μετάβασης. Εννοούνται μεταβάσεις (από μια μορφή σε μια άλλη) εντός του καπιταλιστικού συστήματος ή σε μετάβαση από το σήμερα στο σοσιαλιστικό αύριο, πριν και χωρίς να έχει λυθεί το ζήτημα της εξουσίας. Αυτό το δεύτερο απλά δεν υπάρχει. Ιστορικά, κοινωνικά πολιτικά, δεν υφίσταται τέτοια περίοδος μετάβασης που να «απαιτεί» και το αντίστοιχο πρόγραμμα. Δεν πρέπει να συγχέουμε τη μεταβατική περίοδο μετά την επανάσταση και το πάρσιμο της εξουσίας, ούτε την αναγκαιότητα εκπόνησης τέτοιου προγράμματος λίγο πριν την επανάσταση, για να είμαστε έτοιμοι. Ούτε τέλος, αν, μέσα στις εξελίξεις της ταξικής πάλης, προκύψουν επιλογές και απαντήσεις τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα που θα απαιτήσουν συγκεκριμένες στοχεύσεις που θα ενισχύουν τον επαναστατικό δρόμο.
Στη περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -αλλά και των άλλων δυνάμεων της αριστεράς που, μετά την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την πιθανότητα διακυβέρνησης απ’ αυτόν, έχουν φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα αυτό– αποτυπώνεται τελικά ένα εναλλακτικό κυβερνητικό σχέδιο που «στο σύνολό του θα υλοποιηθεί από την πολιτική εξουσία και κυβέρνηση της εργατικής τάξης», μερικώς και στο σήμερα από μια αριστερή μετωπική κυβέρνηση με στήριγμα το ρωμαλέο λαϊκό κίνημα. Πρόκειται για ένα κατασκεύασμα που υπόσχεται έναν άλλο κόσμο, εφικτό μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, προσμένοντας την επανεμφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας, προτάσσοντας ριζοσπαστικές αλλά και ρεαλιστικές μαζί λύσεις και ανατροπές. Προτάγματα που θεωρούνται κοινής αποδοχής ακόμα και από δυνάμεις εντός του συστήματος, καλλιέργεια αυταπατών, έξυπνοι τρόποι και εύκολοι δρόμοι αποφυγής της σκληρής αναμέτρησης που συντελείται στις μέρες μας και των απαιτήσεων που αυτή γεννά για τις αριστερές επαναστατικές δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν τη λαϊκή υπόθεση.
Θα το πούμε ακόμη μια φορά. Δεν υπάρχουν σήμερα δυνατότητες κυβερνητικού προγράμματος φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων. Η καπιταλιστική κρίση, η άγρια επιθετικότητα του κεφαλαίου, ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών, με τελικά χαμένους τους λαούς, δεν αφήνει περιθώρια φιλολαϊκών διαχειρίσεων.
Όροι και προϋποθέσεις
Προτεραιότητα για μας και ταυτόχρονα κριτήριο για το πώς αντιμετωπίζουμε πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά είναι η προσήλωση στο στόχο της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων. Της οικοδόμησης των όρων και προϋποθέσεων, πολιτικά-ιδεολογικά-οργανωτικά-συνδικαλιστικά κλπ, ώστε να αντιπαρατεθούν με το σύστημα και τους εκπροσώπους του, να ανατρέψουν την επίθεση και προοπτικά να νικήσουν, για να οικοδομηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία σε μια ανεξάρτητη χώρα. Αυτή η συγκρότηση δεν είναι -δεν ήταν ποτέ- θέμα συνταγής ή ταχύρυθμης αντιμετώπισης, αλλά θέμα ταξικής πάλης.
Θεωρούμε, ότι οποιαδήποτε κατεύθυνση- και αυτό ισχύει και για το μεταβατικό πρόγραμμα- είναι στον «αέρα», αν δεν δίνει απαντήσεις στα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, η νεολαία ο λαός της χώρας μας και αν δε δένει με τη πάλη των μαζών. Οι απεργοί στη ΜΕΒΓΑΛ που εναντιώνονται στις απολύσεις, διεκδικώντας το ψωμί τους, θα υιοθετήσουν το μεταβατικό πρόγραμμα και «η μονομερής (από ποιον;) καταγγελία του μνημονίου», μαζί με τον «εργατικό έλεγχο», θα τους φέρει εισόδημα και δουλειά; Θα αρκούσε(;) να δει κανείς την κατάσταση της εργατικής τάξης, για να αντιληφθεί ότι η «συγκρότηση σε τάξη για τον εαυτό της», προϋπόθεση για την ανασύσταση του επαναστατικού κομουνιστικού κινήματος, απαιτείται να γίνει, για να κατανοήσει, πως η υπόθεση της Αριστεράς δεν μπορεί να απαντηθεί με κάποιο «γρήγορο κόλπο».
Και τι δίδαγμα βγαίνει από τη μάχη που δεν άφησαν να δώσουν οι καθηγητές; Ήταν η ώρα να κάνουμε ανταρσία ενάντια στην επιστράτευση της κυβέρνησης, η ώρα της σύγκρουσης, μόνο που αποδείχτηκαν κούφια τα λόγια περί ανυπακοής και αντεπίθεσης από εκπαιδευτικούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μάλιστα, διαπιστώνουμε πόσο εύκολο είναι να μεταβείς, μετά από μια τέτοια αρνητική εξέλιξη, ξανά στα γνωστά παραλυτικά πλαίσια (που εμφανίστηκαν πάλι σε συλλόγους που κυριαρχούν οι Παρεμβάσεις) της διαγραφής του χρέους, εθνικοποίησης τραπεζών κλπ, που, μαζί με το 14χρονο σχολείο, είχαν και έχουν τη συμβολή τους στην αδράνεια και την ήττα.
Είμαστε απόλυτοι. Οι μικρές ή και μεγάλες ανατροπές στις συνειδήσεις του κόσμου, η κατάκτηση καλύτερων θέσεων για το κίνημα συντελούνται μόνο στο πεδίο της πάλης που διεξάγεται στο σήμερα, ενάντια στον καπιταλιστικό μεσαίωνα και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, στη λογική και πράξη της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ που θα διαμορφώσουν και την ΑΝΑΤΡΟΠΗ των γενικότερων συσχετισμών.
Άρνηση αυτής της κατεύθυνσης σημαίνει εκχώρηση της αρμοδιότητας διαμόρφωσης της συγκεκριμένης πραγματικότητας στις δυνάμεις τους συστήματος και υπονόμευση της προοπτικής και του μέλλοντος, όσες μεταβατικές αφηγήσεις και να εκπονήσει κανείς.
Στις δημοσκοπήσεις ξανά!
Η συνδιάσκεψη και η απόφαση –συμβιβασμός στην οποία κατέληξε, έγιναν σε μια στιγμή που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξαναμπαίνει στα γκάλοπ με ποσοστά από 1,5% μέχρι και 2%. Είτε είναι μία συστημική κίνηση πίεσης προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά (μαζί και η παρουσία στα γκάλοπ του Σχεδίου Β), είτε αποτελεί μια πραγματική δημοσκοπική καταγραφή, ως αποτέλεσμα της δεξιάς μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία είναι ότι αυτό αποτελεί και τη συγκολλητική ουσία αυτού του μετωπικού σχήματος συνεργασίας για το επόμενο διάστημα. Οι εκλογές (ευρωεκλογές, δημοτικές αλλά και οι βουλευτικές) εκτιμούνται ξανά ως ευκαιρία αποκατάστασης της λεηλασίας από τον ΣΥΡΙΖΑ στις επαναληπτικές εκλογές της 12/6/2012 και ξαναμπαίνει στο προσκήνιο ο στόχος της εισόδου στη βουλή. Όμως, τα προβλήματα που συνεπάγεται ο στόχος της πτώσης της τρικομμματικής κυβέρνησης και η αυταπάτη της αντικατάστασής της με μια κυβέρνηση που μπορεί να εφαρμόσει πλευρές του μεταβατικού προγράμματος, δεν πρόκειται να σταματήσουν, τροφοδοτώντας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με νέες τριβές και κόντρες.
Τέλος, θα αναφερθούμε για μια ακόμη φορά στην «πρόταση μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς». Σε τοποθέτηση των Μάρκου-Αναγνωστάκη-Κοσμά, αποδέκτης της παραπάνω πρότασης αναφέρεται και το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ. Στην πολιτική απόφαση της συνδιάσκεψης (αλλά και σε όλες τις άλλες τοποθετήσεις στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), «κόπηκε» η όποια αναφορά. Αναμενόμενο, βέβαια, γιατί τίθεται ως προαπαιτούμενο της συμπόρευσης, η συμφωνία στο πρόγραμμα μετάβασης, στοιχείο που ισχύει για τις άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην απόφαση (ΜΑΑ-ΣΧΕΔΙΟ-Β, ΚΟΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη κα).
Έτσι, με βάση το παραπάνω, κλείνοντας, θα ξαναθυμίσουμε τη θέση μας για την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ για την ανατροπή της επίθεσης που, ως οργάνωση, τη θέτουμε συνεχώς και είμαστε έτοιμοι να την υπηρετήσουμε και να ανταποκριθούμε σε κάθε πρόταση και πρωτοβουλία που συμβάλει στην κατεύθυνση αυτή. Θα επιμείνουμε να προωθούμε, με κάθε ευκαιρία, τις κοινές πρωτοβουλίες και τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, με σεβασμό στη φυσιογνωμία και τις απόψεις της κάθε οργάνωσης. Και πιστεύουμε, ότι έτσι συμβάλουμε στο να μη «χαριστεί» ένα σημαντικό αγωνιστικό δυναμικό στο ρεφορμισμό, να συνεχίσει αυτό το δυναμικό να βαδίζει το δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ και όχι να αδρανοποιηθεί αναμένοντας κυβερνητικές εναλλαγές διαχείρισης της κρίσης του συστήματος. Ας σκεφτούμε όλοι, τι στήριγμα θα ήταν -την ώρα που ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έδιναν εξετάσεις στο σύστημα- η υπεράσπιση του αγώνα των εκπαιδευτικών και η συμπόρευση αυτού του δυναμικού σε πανελλαδική κλίμακα.
