Οι θύελλες που θέρισε και θερίζει ο Σαμαράς και όλη η κυβέρνησή του μ’ αφορμή την ΕΡΤ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το σημαντικότερο είναι το ναυάγιο όχι μόνο του κυβερνητικού success story, μα οι σαφείς ενδείξεις παραπέρα σαρωτικής καταστροφής της οικονομίας της χώρας.
Όλοι ξέρανε ότι κοροϊδεύουν και πρώτοι πρώτοι οι Γερμανοί και τα ευρωπαϊκά επιτελεία, που υπηρέτησαν συστηματικά τους τελευταίους μήνες ένα ντελίριο αισιόδοξων δημοσιευμάτων και δηλώσεων που στόχευε στην καλλιέργεια θετικού κλίματος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη συνολικότερα. Όλοι ξέρανε ότι οι Κινέζοι δεν χαρίζουν γενικά και αόριστα ανάπτυξη, ξέρανε επίσης όλοι και όχι μόνο το ΔΝΤ τα πραγματικά μεγέθη της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας. Χαρακτηριστικά ο Βαρουφάκης προειδοποιούσε πως ναι μεν η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχολογία, όμως όταν παραμυθιάζεις συστηματικά κόντρα στην πραγματικότητα τότε, όταν κάποια στιγμή έρθει η ώρα της αλήθειας, το πράγμα γυρνάει μπούμερανγκ. Κάτι τέτοιο συμβαίνει ήδη, όσο και αν τα τρία ανθρωπάκια και η τρι-κομματική κυβέρνησή τους πάει να το ελέγξει, ωστόσο το πράγμα δεν μαζεύεται.
Και βέβαια το αδιέξοδο του πολιτικού προσωπικού και της αστικής τάξης που ηγεμονεύει σ’ αυτή τη χώρα δεν οφείλεται στην κακή ψυχολογία αλλά ακριβώς στη δεινή πραγματικότητα που έτσι κι αλλιώς δεν έπαψε στιγμή να ζει στο πετσί του ο κόσμος της δουλειάς. Αυτή την πραγματικότητα φρόντισε να φέρει στην επιφάνεια η έκθεση του ΔΝΤ πριν από ένα μήνα κόντρα στο κλίμα ευφορίας που έστηναν οι Ευρωπαίοι και καμάρωνε ο Σαμαράς, και αυτή η πραγματικότητα επιδεινώθηκε δραματικά με το ρώσικο άδειασμα στο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ.
Πλέον ξανακούγεται στις αμερικάνικες εφημερίδες το GREXIT, ενώ οι οίκοι αξιολόγησης ξανα-παρεμβαίνουν, αλλά πλέον με υποβαθμίσεις. Όσο για το χρηματιστήριο και τη λεγόμενη αγορά…
Το βασικό από την ατζέντα Σαμαρά από τότε που έκανε ασκήσεις επί χάρτου στο Ζάππειο 1 και 2 ήταν οι αποκρατικοποιήσεις, που τις ανέβαζε μάλιστα στα 50 δισ. ο αθεόφοβος, θέλοντας να τονίσει ότι θα τα ξεπουλούσε όλα. Με τις αποκρατικοποιήσεις δεν θα χρειάζονταν άλλα μέτρα και θα μειώνονταν τάχα οι φόροι… Η χώρα μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης, λέει, έρχονται οι επενδυτές και άλλα πανηγύρια μέχρι χθες τρέλαιναν τον κοσμάκη που στενάζει όλο και πιο ασφυκτικά στη φτώχεια και την ανεργία. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν τα κυβερνητικά επιτελεία με τη βαθιά πολιτική κρίση στην πλάτη πλέον να βρουν τα 2,6 δισ. από αποκρατικοποιήσεις για το 2013, την ίδια ώρα που αποκαλύπτονται τα ελλείμματα του ΕΟΠΥΥ, των ταμείων και οι «αστοχίες» του προγράμματος ύψους πολλών δισ.
Όλοι βεβαίως εντός και εκτός χώρας έχουν στο μυαλό τους το κούρεμα, όμως κάτι τέτοιο έχει γίνει σαφές μετά την όχι μοναδική, όπως πλέον λέγεται, κυπριακή εμπειρία πως δεν θα είναι μια εύκολη, απλή και ανώδυνη διαδικασία. Το ξεπούλημα των ασημικών άλλωστε ήταν από την αρχή της τροϊκανής ιμπεριαλιστικής επέμβασης δοσμένο, και όσο για το ύψος του τιμήματος, αυτό θα το δείξει η ζωή. Περίμεναν για το 2013 τα 600 εκατομμύρια από την πώληση του ΟΠΑΠ (μετά το ναυάγιο της ΔΕΠΑ εμφανίζονται κωλύματα και εκεί), ενώ 2 δισ. είχαν φτάσει να προσφέρουν οι ρώσικες εταιρείες για τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Τελικά, μετά από τρεις συναντήσεις του Αλεξέι Μίλερ (mister GAZPROM) με τον ίδιο τον Σαμαρά, η GAZPROM δεν εμφανίζεται να καταθέσει προσφορά για τη ΔΕΠΑ, ούτε η επίσης ρώσικη Sintez για τη ΔΕΣΦΑ.
Η ΔΕΠΑ μένει στο ράφι, ενώ η ΔΕΣΦΑ καταλήγει στη μόνη προσφορά που κατατέθηκε από την αζέρικη SOCAR για 350 εκατομμύρια. Το χειρότερο για την ελληνική αστική τάξη είναι πως το ναυάγιο στην πώληση της ΔΕΠΑ, που ξέμεινε από αγοραστές, και η εξευτελιστική προσφορά της SOCAR για ΔΕΣΦΑ ρίχνουν δραματικά τον πήχη στο τίμημα συνολικά των αποκρατικοποιήσεων. Το ΤΑΙΠΕΔ με κυβερνητικούς τριγμούς πλέον επισπεύδει τις διαδικασίες για λιμάνια, ΕΛΠΕ, αλλά και τη ΔΕΗ και ό,τι άλλο μπορέσει. Όμως τα ασημικά βγαίνουν στο σφυρί με τους πιο άσχημους όρους και λεφτά δεν μαζεύονται.
Χρησιμοποίησαν για παρηγοριά στο άσχημο κλίμα πως με τη συμφωνία με τους Αζέρους για τη ΔΕΣΦΑ θα προταθεί ο TAP έναντι του NABUCO.
Όταν θα κυκλοφορεί η εφημερίδα, αυτό το ζήτημα πιθανά θα έχει λήξει και όπως δείχνουν τα πράγματα μάλλον η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό θα μείνουν για άλλη μια φορά στα κρύα του λουτρού.
Το παρασκήνιο του ναυαγίου
Επίσημα η GAZPROM αιτιολόγησε την απρόσμενη απουσία της από το διαγωνισμό της ΔΕΠΑ στην άρνηση διασφάλισης από το ελληνικό δημόσιο των χρεών ηλεκτροπαραγωγών. Όμως, όλο το προηγούμενο διάστημα οι οικονομικές διαπραγματεύσεις προχωρούσαν συστηματικά και βήμα βήμα και, όπως τελικά αποκαλύπτεται, άλλα ήταν τα επίδικα των ίδιων των «αδόκιμων» όπως χαρακτηρίστηκαν συναντήσεων του Σαμαρά με τον mister GAZPROM. Τα επίδικα προφανώς των απανωτών συναντήσεων ήταν πολιτικά και αφορούσαν την προσπάθεια υπέρβασης των δεσμεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης στα αφεντικά της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ που χρόνια τώρα απαιτούν φραγμούς για τους ρώσικους ενεργειακούς κολοσσούς
Αυτή τη φορά η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έδρασε τόσο απροκάλυπτα όπως στα χρόνια του Μπους, του Μπράιζα και του Καραμανλή. Όμως η δουλειά της έγινε. Όπως και στην Κύπρο έτσι και στην Ελλάδα η ίδια η Ευρώπη και οι θεσμοί της βάζουν φραγμούς στη γεωπολιτική επέκταση της Ρωσίας η οποία, παρ' ότι κινείται πλέον με όρους αγοράς, ωστόσο παραμένει -παρά τα φληναφήματα περί αφοπλισμών στο G8- ο βασικός στρατηγικός αντίπαλος για τις ΗΠΑ.
Όσο για τους υποτιθέμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς, σαν την ευρωπαϊκή επιτροπή ενέργειας, είναι ερωτηματικό αν μπορούν πια να πάρουν αποφάσεις κόντρα στις ΗΠΑ, αν ακόμα οι αποφάσεις τους σαν αυτή που ετοίμαζαν για τη ΔΕΠΑ δεν υπαγορεύονται κιόλας ανοιχτά από τις ΗΠΑ. Βεβαίως οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έχουν ένα θέμα ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία. Όμως έχουν τεράστιο ενεργειακό έλλειμμα και σ’ αυτό το επίπεδο ειδικά η Γερμανία έχει ήδη με τον North stream στενή στρατηγική αλληλεξάρτηση με τη Ρωσία. Άλλωστε οι Ευρωπαίοι σ’ αυτή τη φάση κάθε άλλο παρά είχαν συμφέρον να χαλάσουν το ελληνικό success story μπλοκάροντας την κρίσιμη πώληση της ΔΕΠΑ στην Gazprom.
Αυτό τον καιρό, με τη ζώνη ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε., μεταξύ άλλων οι ΗΠΑ επιδιώκουν τη μεταφορά στις ΗΠΑ από την Ευρώπη ενεργοβόρων βιομηχανιών με βάση την τεράστια παραγωγή φτηνού φυσικού αερίου από σχιστόλιθο στις ΗΠΑ. Στην ίδια βάση των νέων δεδομένων του σχιστόλιθου οι Ευρωπαίοι αντιδικούν με τις ρώσικες εταιρείες για την τιμή αγοράς του ρώσικου αερίου και ήδη έχουν πετύχει μέχρι και επιστροφή χρημάτων από την Gazprom για το 2012.
Μετά το ναυάγιο της πώλησης της ΔΕΠΑ, κάτι τέτοιο διεκδικούν και οι έλληνες βιομήχανοι που καταναλώνουν φυσικό αέριο. Όμως η ενεργοβόρα Ευρώπη θα συνεχίσει να έχει ανάγκη το ρώσικο αέριο. Οι ίδιοι οι Ρώσοι έχουν ανάγκη το χρήμα και τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα με τη Γερμανία οι συναλλαγές τους καλά κρατούν. Σ’ αυτή τη βάση δεν αντισταθμίζεται η ενεργειακή αγορά της Ευρώπης με αυτήν της Κίνας, όσο κι αν η δεύτερη επίσης διευρύνεται και είναι τεράστια.
Ο σχιστόλιθος λέγεται ότι θα δώσει ενεργειακή επάρκεια στις ΗΠΑ για πολλά χρόνια, ωστόσο αυτόν τον καιρό στο ενεργειακό σκάκι από τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία παίζονται κρίσιμα γεωπολιτικά παιχνίδια που ήδη κοστίζουν την κυριολεκτική καταστροφή χωρών μα και το ίδιο το αίμα των λαών.
Οι ΗΠΑ δρουν με τον Ομπάμα διακριτικά αλλά με όρους ηγεμονίας και διεκδικώντας πάντα όρους για την παγκόσμια κυριαρχία. Και στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία και στην Κύπρο και την Ελλάδα όχι μόνο παρεμβαίνουν κόντρα στη Ρωσία και στους ευρωπαίους συμμάχους τους, αλλά επιδιώκουν ακόμη να βάλουν την τελική σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Στην ευρύτερη περιοχή και στη χώρα μας παρεμβαίνουν πέρα από τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές και οι ντόπιες πολιτικές ηγεσίες των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής.
Το success story της τουρκικής αστικής τάξης που έκανε επιτυχώς την κρίση ευκαιρία για να λεηλατήσει τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας αποκαλύπτει χαρακτηριστικά σήμερα πως ο δρόμος της εργατικής τάξης και των ανθρώπων της δουλειάς σε κάθε χώρα είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από το δρόμο των αστικών τάξεων, έστω και αν οι αστικές τάξεις τα καταφέρουν κάπως για πάρτη τους.
Στην περίπτωση της χώρας μας, όσο περνά ο καιρός θα αποκαλύπτεται πως, απέναντι στη φτώχεια, την ανεργία και τη φασιστικοποίηση που ζει ήδη ο λαός μας και θα επιδεινωθεί, ένας μονάχα δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος της Αντίστασης και της Διεκδίκησης του λαϊκού δίκιου και της ζωής κόντρα σε κάθε λογής σωτηρία και σε κάθε λογής νέα success stories που δεν θα διστάσουν να ξαναπλασάρουν παλιοί και νέοι επίδοξοι σωτήρες.
Ούτε οι ΑΟΖ ούτε οι ενεργειακοί κόμβοι μπορούν να δώσουν προοπτική στον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας! Η πραγματικότητα είναι σκληρή και οι κίνδυνοι από κάθε άποψη υπαρκτοί και μεγάλοι. Οι υπαρκτές αντιστάσεις του λαού μας πρέπει να ενισχυθούν, να πολιτικοποιηθούν και να γίνουν συγκεκριμένα βήματα ταξικού επαναστατικού προσανατολισμού. Η φιλία, η ταξική αλληλεγγύη και η αντιιμπεριαλιστική ενότητα με τους γύρω λαούς δυναμώνει τα κινήματα σε κάθε χώρα και απεμπλέκει τους λαούς από τις επικίνδυνες επιπλοκές των αστικών τάξεων και κάθε λογής αντιδραστικών στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
