Όλα αυτά, παράλληλα με τις εν εξελίξει εξεταστικές-σφαγείο στις περισσότερες σχολές, τα μαζικά κοψίματα, τις αυθαιρεσίες και τις συνεχείς απειλές. Με την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο και του σχεδίου «Αθηνά» να προχωρούν, με τις μαζικές διαγραφές βάσει των ορίων φοίτησης και τα δίδακτρα να καραδοκούν. Με λίγα λόγια, σε μια εξεταστική περίοδο θεωρούμενη από πολλούς ως «νεκρή», η επίθεση κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει.
Αντίθετα, φροντίζει να μας υπενθυμίζει αυτό με το οποίο καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Ότι ο μαζικός εκβιασμός που ασκεί το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σπουδάζουσα νεολαία παραμένει και εντείνεται. Παρουσιάζεται με τη μορφή του διλήμματος ανάμεσα στην πειθάρχηση και τον ατομικό δρόμο, από τη μία, και την μπότα της συμμόρφωσης, το πέταγμα έξω από τις σχολές και την πλατιά εμπέδωση στη νεολαία ότι αποτελεί προσωπική της ευθύνη η τύχη της σε μια χώρα-απέραντο τοπίο εξαθλίωσης και φτώχειας, από την άλλη. Δίλημμα επίπλαστο, γιατί και οι δύο πλευρές αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Συνυπάρχουν και προωθούνται ταυτοχρόνως!
Το σύστημα έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό ξεκάθαρες τις προθέσεις του. Θέλει να τελειώνει μια και καλή με το δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές. Να καταστήσει μια μακρινή ανάμνηση τη δυνατότητα που κατέκτησε ο λαός μας, μέσα από μια μακρόχρονη περίοδο ταξικής πάλης και εμπέδωσης άλλων συσχετισμών δύναμης στην κοινωνία, να μπορεί να σπουδάζει τα παιδιά του. Πάνω σε αυτό έχουν ενεργοποιηθεί και «δουλεύουν» χρόνια τώρα αστικά επιτελεία και ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, που συντάσσουν οδηγίες και συνθήκες τις οποίες καλούνται να εφαρμόσουν οι διάφορες κυβερνήσεις. Παρά τις πιέσεις και τις κατά καιρούς αντιδράσεις –έως και πολύ σοβαρές, μεγαλειώδεις και ιστορικές- του φοιτητικού κινήματος, αλλά και τις όποιες «δυσλειτουργίες» που προκύπτουν από την αδυναμία του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού να αντιστοιχήσει το εκπαιδευτικό του οικοδόμημα στην αποδιαρθρωμένη παραγωγική του βάση, η βασική κατεύθυνση παραμένει.
Στη σημερινή φάση, μάλιστα, της όξυνσης της κρίσης και της άγριας επίθεσης σε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, η κατεύθυνση αυτή περνάει σε ανώτερο επίπεδο, παίρνει όλο και πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Μπορούμε να μιλάμε, πλέον, για το στόχο της «εκπαίδευσης του μνημονίου», πλήρως ευθυγραμμισμένης με τα νέα κοινωνικά δεδομένα. Εκπαίδευση με διαθέσιμο χώρο μόνο για μια μειοψηφία προνομιούχων, κάτι το οποίο εμπεριέχει και προϋποθέτει ταυτόχρονα την ένταση των ρυθμών, όπως και την αντιδραστικοποίηση όλων των πτυχών της λειτουργίας της.
Αυτό δεν μεταφράζεται μόνο με την ένταση των ταξικών φραγμών και την επιβολή μιας καθημερινότητας σχολείου, με υποχρεωτικά αμφιθέατρα, εργαστήρια, παρουσίες, προόδους και προαπαιτούμενα. Χτυπάει και στην καρδιά των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των φοιτητών, στοχεύει τους συλλόγους και τις μαζικές τους διαδικασίες. Χρειάζεται την επιβολή της καθηγητικής αυθεντίας και την ιδεολογική χειραγώγηση-πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Εξ ου και τα πειθαρχικά, το ροκάνισμα του Ασύλου όλα τα τελευταία χρόνια, οι προσπάθειες ποινικοποίησης των συλλογικών οργάνων και της πολιτικής παρέμβασης.
Αυτοί είναι οι όροι του συστήματος με τους οποίους αποπειράται να μας θέσει ενώπιον του προβλήματος, δηλαδή της αφαίρεσης του δικαιώματος στις σπουδές, της κατεδάφισης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Και το σίγουρο είναι ότι, ακόμα και αν κάποιος παριστάνει ότι δεν το βλέπει, το πρόβλημα έχει τεθεί και θα συνεχίσει να μας τίθεται με όλο και πιο οξυμένο τρόπο. Να γιατί χρειαζόμαστε και εμείς τους δικούς μας όρους! Να γιατί δεν μπορούν να μας πάνε πουθενά οι αντιοργανωτικές λογικές, η αποχώρηση από τα συλλογικά μας όργανα, η απέχθεια προς την πολιτική και την οργανωμένη πάλη!
Γιατί το σύστημα εξοπλίζεται, είναι αποφασισμένο και επιτίθεται. Καμία στάση αναμονής δεν χωράει απέναντι σε αυτό το δεδομένο. Είναι ζωτική ανάγκη για τη σπουδάζουσα νεολαία να ανακαλύψει εκ νέου το δρόμο της αντίστασης και της πάλης! Βρίσκοντας τους συμμάχους της στο λαό που αγωνίζεται, σε όλα εκείνα τα κομμάτια που έχουν συμφέρον να ανατρέψουν αυτήν την πολιτική, βαδίζοντας σε κοινό μέτωπο. Αντλώντας διδάγματα από μάχες που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, από την πορεία που διένυσαν οι εκπαιδευτικοί πρόσφατα, από όλους τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Γιατί οι νέες μάχες είναι μπροστά μας!
