Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

24 Ιουν 2013

Τρικομματική αστάθεια
Η περίοδος «χάριτος» για τον Σαμαρά τελειώνει
Οι λαϊκές αντιδράσεις θα διογκωθούν

Σάββατο 22/6/2013
Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, η «μονοκομματική» κυβέρνηση των τριών αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την πρώτη σοβαρή δοκιμασία της. Τα έργα και τις ημέρες αυτής της κυβέρνησης τα έχουμε αναφέρει κατ’ επανάληψη. Το πλούσιο αντιλαϊκό της έργο το βιώσαμε και το βιώνουμε για τα καλά στο πετσί μας. Το «παράδοξο» το οποίο είχαμε επιχειρήσει να προσεγγίσουμε ήταν ότι αυτή η σφοδρή επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, που πατρονάρονταν από τους ιμπεριαλιστές (μέσα και από τις αντιθέσεις τους), επιβαλλόταν όλον αυτό τον ενάμιση χρόνο (μετά τον Φλεβάρη του 2012) σχετικά απρόσκοπτα και «αναίμακτα».
Με τα όσα συνόδευσαν και συνοδεύουν την απόφαση της ΝΔ να ξεμπερδέψει γρήγορα και χωρίς πολλά πολλά με την κρατική ραδιοτηλεόραση, φαίνεται ότι η περίοδος της «νηνεμίας» πιάνει τα όριά της και αρχίζουν οι μπόρες, για να μην πούμε κάτι χειρότερο.
Η περίοδος του success story και των ευχαριστιών των ξένων αφεντικών προς τον Σαμαρά πολύ γρήγορα ανέδειξε το πραγματικό της περιεχόμενο και φανέρωσε το πόσο λίγο βάθος είχε.
Σίγουρα, κανένας από τους κυβερνητικούς εταίρους αλλά και την τρόικα δεν περίμεναν ότι οι αποφάσεις τους για απολύσεις στην ΕΡΤ θα ήταν για μεγάλα τμήματα του λαού η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε δίκαιοι, χωρίς να παραβλέπουμε την πραγματικά άσχημη κατάσταση του λαϊκού κινήματος γενικά αλλά και το διαλυτικό ρόλο της ανύπαρκτης Αριστεράς σ’ όλες της τις παραφυάδες, οι αυθόρμητες πρώτες λαϊκές αντιδράσεις (όχι μόνο στην Αθήνα) έδρασαν καταλυτικά για να αναδειχθούν και να ενεργοποιηθούν οι όροι και οι παράγοντες τροφοδότησης των κυβερνητικών τριγμών και κλυδωνισμών. Τα επανειλημμένα «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» της ΝΔ με την πλήρη ανοχή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ήταν αποφάσεις που παραβίαζαν τα όρια ακόμη και της δικής τους αστικής δημοκρατίας και καταργούσαν τα τελευταία υπολείμματα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Αυτές οι επαναλαμβανόμενες επιδείξεις πυγμής από τη ΝΔ και τον Σαμαρά, όπου οι άλλοι δύο ήταν απλώς θεατές (διαμαρτυρόμενοι για το θεαθήναι), κατάφεραν να συνενώσουν τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις ακόμα και από διαφορετικές αφετηρίες, να φέρουν σε δεύτερο πλάνο τον λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό και την τωρινή κυβέρνηση για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο σε δύσκολη θέση.
Οσοι όμως, ιδιαίτερα εκείνοι που θέλουν να αναφέρονται στο κίνημα, κάνουν ή είναι αιφνιδιασμένοι από την ένταση που παίρνουν οι λαϊκές αντιδράσεις, με τις όποιες ανεπάρκειες και αδυναμίες, απλώς δείχνουν πόσο αποκομμένοι είναι από τις μάζες και πόσο λίγη εμπιστοσύνη έχουν σ’ αυτές.
Οι αντιδράσεις στη Χαλκιδική παραμένουν ενεργές και ζωντανές. Οι εστίες αναταραχής δεν έχουν σβήσει στην Ευκαρπία. Οι ναυτεργάτες προσπαθούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Και φυσικά οι καθηγητές, ως το πιο χαρακτηριστικό και διδακτικό παράδειγμα, έστω και αν την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε η μετωπική σύγκρουσή τους με την κυβέρνηση, κυρίως χάρη στις προσπάθειες του σύγχρονου Ιούδα από τα μέσα.
Απ’ την άλλη, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων στην ΕΡΤ, χωρίς καν αποζημιώσεις (αντεργατικές φαεινές της εποχής του ΔΝΤ και της τρόικας), ξαναενεργοποίησε τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο, που βλέπουν τι τους περιμένει αν δεν αντιδράσουν. Μια εξέλιξη που δυσκόλεψε το ρόλο των άλλων δύο της κυβέρνησης, υποχρεώνοντάς τους στην περίπτωση της ΕΡΤ να παρουσιαστούν «φιλολαϊκοί».
Σε κάθε περίπτωση, και για να διερευνηθούν μια σειρά πλευρές πιο κρυμμένες και να απαντηθούν ορισμένα καίρια ερωτηματικά του πώς και γιατί πρέπει να μεγεθύνουμε το φόντο, να έχουμε πιο συνολική εικόνα και να μην εστιάζουμε μόνο στο σήμερα, μόνο στην ΕΡΤ.

• Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η σημερινή κυβέρνηση κατορθώνει, μέσα από συμβιβασμούς, να προσπεράσει και τον κάβο που λέγεται ΕΡΤ, εξουθενώνοντας ακόμη μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, αξιοποιώντας για μια ακόμη φορά την αμηχανία, την αδράνεια και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό των περισσότερων παραφυάδων της Αριστεράς (αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καμιά άλλη εξέλιξη-έκπληξη).
Συγκολλιέται λοιπόν όπως όπως το γυαλί, οι εκλογές αποφεύγονται (εκτός ατυχήματος ή απροόπτου). Ακόμα και έτσι, το μέλλον αυτού του πολιτικού σκηνικού και συμβιβασμού έχει γίνει πλέον αβέβαιο και ιδιαίτερα ρευστό. Είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί αν θα αντέξει και πόσο για να περάσει όλα τα μέτρα που θα χρειαστούν (είτε μας τα έχουν αποκαλύψει είτε όχι) προφανώς με το βούρδουλα και σε μια τόσο περίπλοκη διεθνή συγκυρία με τόσα ανοιχτά θέματα στην περιοχή, με τόσο οξυμένους τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς (όχι μόνο για ενεργειακά αλλά και γεωστρατηγικά ζητήματα), με μια Ευρώπη να δοκιμάζεται κάτω από το βάρος της γερμανικής κυριαρχίας και με το ντόπιο πλουτοκρατικό κατεστημένο αντιμέτωπο με μια ασφυκτική κατάσταση. Πολλές εκτιμήσεις (και όχι άδικα) συνδέουν τον αγωνιστικό άνεμο που πνέει στη χώρα μας με τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική Τουρκία από τη σκοπιά του κινήματος. Τα αγωνιστικά ξεσπάσματα όλο και εξαπλώνονται, όλο και διαρκούν περισσότερο.
Μπορεί λοιπόν οι διάφορες κυβερνήσεις (όπως και η ντόπια) να θέλουν να αποκοιμίσουν τους λαούς ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλα μέτρα και ότι πλησιάζει η ανάκαμψη, η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς αντίθετη. Όλα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται δείχνουν ότι και στη χώρα μας αναμένεται μεγάλη καταιγίδα μέτρων, ενώ στον ορίζοντα θα συνεχίσουν να πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα ευρύτερων πολεμικών αναμετρήσεων και ανακατατάξεων.
Ανησυχούν λοιπόν και ενδιαφέρονται οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ για τη δυνατότητα της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει αποτελεσματικά. Οι αντιφατικές κινήσεις των έξω (μια να χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τον Σαμαρά και την άλλη να τον ξεμπροστιάζουν) δεν είναι μόνο σημάδι των επιδιώξεών τους να φτιάξουν τα δικά τους νέα επιτελεία στο πολιτικό προσωπικό αλλά και μιας διπλής τακτικής που θέλει να υποχρεώσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό να προχωρήσει χωρίς να υπολογίζει αντιδράσεις.
Είναι μεταξύ άλλων προειδοποιήσεις προς τον Σαμαρά και την ομάδα του ότι είναι αναλώσιμος και προσωρινός μέσα στη ΝΔ και καλά θα κάνει να μην παίρνει και πολύ αέρα, μιας και υπάρχει το παράδειγμα των προκατόχων του (Καραμανλή, Παπανδρέου) που ξηλώθηκαν γιατί δεν έκαναν πλέον τη «δουλειά» για την οποία τάχτηκαν. Ούτε η Μέρκελ ούτε κανένας γερμανός πολιτικός παράγων έχει ερωτευτεί τον Σαμαρά. Τον θέλουν υποτακτικό και πρόθυμο να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις και του το υπενθυμίζουν κάθε μέρα με χίλιους δύο τρόπους. Και οι γερμανοί όμως και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές την τωρινή πολιτική διαχείριση της χώρας την αντιμετωπίζουν ως μεταβατική και επιθυμούν μια πολιτική σκηνή που να έχει δύο κέντρα και όχι ένα και μοναδικό σκληρό δεξιό.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους και παρ’ όλο που είναι υποχρεωμένοι να προετοιμάζουν (και από κοινού και χώρια) τη διάδοχη κατάσταση, σ’ αυτή τη φάση θα πορευτούν με την υπάρχουσα πολιτική λύση.
Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι ακόμα και αν φτιασιδωθεί το κυβερνητικό πολιτικό σχήμα, με μια έννοια έχει αρχίσει μια κάποια αντίστροφη μέτρηση. Μια αντίστροφη μέτρηση που αρχίζει να αμφισβητεί ότι η λύση Σαμαρά είναι η μοναδική. Σίγουρα οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από τα ενεργειακά, τις αποκρατικοποιήσεις έδωσαν ένα πρώτο γερό χαστούκι. Αυτό όμως που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής είναι ότι η κυβέρνηση και μέσα στην αστάθειά της αποδεικνύεται πολύ οδυνηρή για το λαό και έτοιμη να προχωρήσει στις πιο αντιλαϊκές αποφάσεις για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του ντόπιου κεφαλαίου αλλά και τις ευρύτερες βλέψεις των ιμπεριαλιστών.
Ο Σαμαράς, με βάση το μάθημα που πήρε και με δεδομένο το πριόνισμα της καρέκλας του, δεν έχει άλλη λύση από το να γίνει ακόμα πιο σκληρός. Συνεπώς, η έλευση Σόιμπλε αμέσως μετά τη δοκιμασία αυτή έρχεται να σηματοδοτήσει το άνοιγμα μιας καινούριας περιόδου όπου τα μέτρα δεν θα περνάνε όπως καλόμαθαν τον τελευταίο χρόνο, αλλά με περισσότερο βούρδουλα και με περισσότερα ρίσκα.
Γι’ αυτό και επιβάλλεται από όσες δυνάμεις θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα να βάλουν πλάτη για την οικοδόμηση ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ αλλά και για την ισχυροποίηση της κομμουνιστικής τάσης μέσα στο μέτωπο και στο κίνημα. Και το πρώτο βήμα (αν ο Σόιμπλε δεν έρθει σαν κλέφτης καταμεσής του δεκαπενταύγουστου) που πρέπει να κάνουμε είναι να συμβάλουμε ώστε ο ελληνικός λαός να τον υποδεχτεί όπως του αξίζει.