Ο αγώνας δεν γίνεται στις τηλεοπτικές οθόνες (…και η «μαύρη οθόνη» του Σαμαρά)

Κουβέντα σε δεξιό καφενείο θυμίζει η δημόσια καθεστωτική συζήτηση για την ΕΡΤ. Μια κουβέντα που έχει απ’ όλα. Ίντριγκες, συνωμοσίες, μεταρρυθμιστικό ίστρο, φασιστικού τύπου τσαμπουκάδες, αλληλοκατηγορίες και φαγώματα, εύκολες λύσεις του τύπου «ας ήμουν μια μέρα πρωθυπουργός», άλλα και μεγάλα λόγια για το μεγαλείο της ενημέρωσης. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, από το «βαθυστόχαστο» προβληματισμό απουσιάζουν παντελώς οι εργαζόμενοι και ο λαός, οι πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες τους. Αντ’ αυτού, κυριαρχεί ο εσκεμμένος παραλογισμός που θέλει το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά όχι τη «μαύρη οθόνη», που σπεύδει να δηλώνει ότι, αν και δεν υπάρχει πλέον ΕΡΤ, αυτή οφείλει να λειτουργεί και να εκπέμπει. Δηλαδή, χωρίς λεπτότητα και χοντροκομμένα: απολύσεις με ανοιχτή την ΕΡΤ!
Είναι πλέον φανερό, ότι τα «παπαγαλάκια» του συστήματος έχουν χάσει την ευγλωττία και τα επιχειρήματά τους. Ακριβώς, επειδή αντίστοιχη έλλειψη βιώνει στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα της χώρας, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι κάθε είδους παρατρεχάμενοι και αντιπολιτευόμενοι.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την επίσημη εκδοχή, η κυβέρνηση του Σαμαρά έδρασε «αιφνιδιαστικά» ενάντια στην… κυβέρνηση του Βενιζέλου και του Κουβέλη. Έκλεισε σε λιγότερο από ένα 24ωρο την ΕΡΤ και απέλυσε χιλιάδες εργαζόμενους. «Ξάφνιασε» τους κυβερνητικούς εταίρους, με κάτι που, ωστόσο, γνώριζαν και οι τρεις, αφού είναι βέβαιο ότι υπήρξε συζήτηση επί του θέματος. Γι’ αυτό, άλλωστε, στις πρώτες δηλώσεις, τόσο του Βενιζέλου όσο και του Κουβέλη, είχαμε το γνωστό μηρυκασμό: διαφωνούμε με το μέτρο αλλά δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής συνοχής. Μόνο όταν το κλείσιμο της ΕΡΤ και οι «μαύρες οθόνες» ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (που κυρίως ενδιαφέρει του «μεταρρυθμιστές»), μόνο όταν αντιλήφθηκαν το μέγεθος του «αδειάσματός» Σαμαρά στο πρόσωπό τους, διαμαρτυρήθηκαν, κυρίως για τη διαδικασία, σαν πληγωμένες πεθερές. Θέλουν μερίδιο στη διακυβέρνηση.
Έχουν όμως δίκιο! Η φασιστική λογική της «μαύρης οθόνης» του ακροδεξιού Σαμαρά, θέλει, τουλάχιστον, κοινή συμφωνία και συνεννόηση με τις «δυνάμεις του συνταγματικού τόξου». Πρόβλημα με το «σκοτάδι» της άμεσης απόλυσης 2.600 εργαζομένων, προφανώς, δεν υπάρχει. Θέλουν απολύσεις με δημοκρατικές διαδικασίες και αξιοκρατία. Ας μη ξεχνάμε, πρόκειται απλώς για «συντεχνία βολεμένων», όπως βολεμένοι και τεμπέληδες είναι οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στο Μετρό, στα ναυπηγία και στα λιμάνια. Τα έλεγαν, άλλωστε, από την αρχή, ο Παπανδρέου (βολεμένος ο ίδιος στην Αμερική), αλλά και οι εταίροι μας στην Ευρώπη: ο ελληνικός λαός αποτελείται από διεφθαρμένους, σπάταλους, τεμπέληδες και βολεμένους ανθρώπους που τρώνε τα λεφτά του κράτους, των φορολογούμενων της Ευρώπης και των τραπεζών.
Ο «αιφνιδιασμός» του Σαμαρά γίνεται σε μια χώρα που, τα τελευταία τουλάχιστον 4 χρόνια, «αιφνιδιάζεται» συνεχώς με μαζικές απολύσεις, με κατάργηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, με λογικές «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Σε μια χώρα που κυβερνάται με προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και εφαρμοστικούς νόμους, όπως ορίζουν τα μνημόνια των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Τόσο αιφνιδιαστικά! Όμως, για τη συντριπτική πλειοψηφία, το χτύπημα δεν ήταν καθόλου αιφνιδιαστικό. Ήταν αναμενόμενο, μόνο ο τόπος και ο χρόνος ήταν η απορία.
Υπάρχει, ωστόσο, και αρκετή δόση συνωμοσίας στην κουβέντα. Η συνωμοσία έχει περίπου ως εξής: Η «κίνηση Σαμαρά» δεν ήταν μια πολιτική επιλογή που αποσκοπούσε στο άνοιγμα, με ακραίο επιθετικό τρόπο, των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο, αλλά ένα δόλιο και κρυφό τέχνασμα, για να προκληθούν ένταση και εκλογές, έστω εν όψει της νέας σφαγής, σύμφωνα με τους «αντιστασιακούς» της τηλεόρασης και του κοινοβουλίου. Έτσι, οι εκλογές, από «ευλογία», έγιναν κατάρα. Μια συνωμοσία, λοιπόν, αντίστοιχη π.χ. με αυτήν της ηγεσίας της ΟΛΜΕ για απεργία στις εξετάσεις. Προφανώς (;), με σκοπό να περάσουν τα μέτρα (αυτά και άλλα), το Σεπτέμβρη, σε έναν κλάδο ηττημένο (καλύτερα δηλαδή να περάσουν τα μέτρα τον Ιούνη!).
Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία της «συνωμοσίας των καθεστωτικών δυνάμεων» (πολύ της μόδας, στην αριστερά της «προβοκάτσιας»), που αντιγράφει αμάσητα την πάλαι ποτέ θεωρία της «κομμουνιστικής συνωμοσίας» των αντιδραστικών.
Να το πούμε καθαρά. Όποιος προσπαθεί να περιγράψει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις με όρους συνωμοσίας και όχι ταξικής πάλης, το μόνο που καταφέρνει είναι να αφαιρέσει τον έλεγχο, τη δράση και την πρωτοβουλία από τις μάζες και το λαϊκό κίνημα. Γιατί συνωμοσίες μπορεί να υπάρχουν (είναι κι αυτό ένα εργαλείο της ταξικής πάλης), όμως δεν καθορίζουν καθόλου τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Όσο για τον «αγώνα της ΕΡΤ» και το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης (βλέπετε, πήξαμε από αντικειμενική ενημέρωση τα τελευταία χρόνια), καλό είναι η όποια άποψη και κριτική να εστιάζει στο βασικό ζητούμενο της εποχής μας: την πιο πλατιά ενότητα των μαζών και του εργαζόμενου λαού. Για να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη και τους σύμμαχους της η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να αλλάξουμε τον κόσμο.