Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Μαΐ 2013

Τέλος στο Grexit, τώρα Greecovery!
Δηλαδή επάνοδος (στις αγορές εννοείται)

του Δημήτρη Μάνου
Πρόσφατα, οικονομική εφημερίδα έγραψε πως σχεδόν όλος ο πλανήτης συζητά μια ελληνική επάνοδο στις αγορές που θα δώσει το λάκτισμα για μια νέα κερδοφόρα εξόρμηση των παγκόσμιων κεφαλαίων. Πέρα από το γεγονός πως αναζητούνται λόγοι και αιτίες νέας χρηματιστηριακής εκτίναξης (δες παράπλευρα στον «Οικονοκόσμο»), το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Είχαν προηγηθεί Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία που «απέσπασαν» κεφάλαια με χαμηλά επιτόκια ομολόγων από τις διεθνείς χρηματαγορές.
Πολύ πρόσφατα, μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας (ΟΤΕ, Τιτάν, Ελληνικά Πετρέλαια, Frigoglass κ.λπ.) κατάφεραν και δανείστηκαν από τις διεθνείς αγορές με υψηλά, όχι όμως απαγορευτικά επιτόκια. Και αυτή η εξέλιξη βέβαια εντάσσεται στο μεγάλο κύμα της… πλημμύρας ρευστότητας που έχει προκληθεί από την Αμερική και την Ιαπωνία («Οικονοκόσμος»), δεν είναι ξεκομμένη…
Πληροφορίες λένε πως σύμβουλοι και εκπρόσωποι μεγάλων οίκων και κερδοσκοπικών επενδυτικών σχημάτων παροτρύνουν την κυβέρνηση να «δοκιμάσει» την τύχη της και να εκδώσει (ακόμα και πριν από το 2014) σειρά ομολόγων. Βέβαια η κυβέρνηση ως υπεύθυνη ομάδα είναι πολύ προσεκτική. Θα λέγαμε αρκετά επιφυλακτική απέναντι σε αυτό το άνοιγμα που προέρχεται από όλους αυτούς που πριν από τρία χρόνια εξώθησαν τα πράγματα εκεί που τα εξώθησαν (φυσικά με την πρόθυμη «εσωτερική» συνδρομή).

«Ποιοτικές» επενδύσεις
Οι κυβερνητικοί και οι φιλοκυβερνητικοί συντεταγμένοι υποστηρίζουν –το έχουμε ξαναγράψει- πως αυτές οι κινήσεις δεν έχουν μόνο πρόσκαιρο κερδοσκοπικό χαρακτήρα αλλά συνδέονται με μονιμότερα και ευρύτερα επενδυτικά σχέδια τώρα που «ομαλοποιείται η αγορά» και διαλύονται όλες οι «στρεβλώσεις» (εργασιακά δικαιώματα, σταθερές σχέσεις εργασίας, μισθοί κ.λπ.) και φυσικά επιταχύνονται οι αποκρατικοποιήσεις.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως με τα δύο PSI κάθε άλλο παρά χαμένοι βγήκαν οι διεθνείς κερδοσκόποι, παρά το «κούρεμα». Το αμερικάνικο fund που ακούει στο όνομα Third Point, επιβεβαιώνοντας ίσως το όνομά του παρά… κάτι, τριπλασίασε τα κέρδη του μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Τα ελληνικά ομόλογα από το τέλος του περυσινού καλοκαιριού έχουν γίνει ανάρπαστα και ελάχιστα πια κυκλοφορούν στις παγκόσμιες αγορές. Τα αγόρασαν σε χαμηλή τιμή και τώρα η αξία τους, η πραγματική τους δηλαδή απόδοση κατά τη ρευστοποίηση, έχει πολλαπλασιαστεί αντίστροφα με τα επιτόκιά τους που πέφτουν. Τα αγοράζει κανείς φτηνά και τα πουλάει ακριβά. Πού όμως να τα βρει;

Το ελληνικό δημόσιο χρέος
Κατ’ επέκταση των κουρεμάτων, των μέτρων της ΕΚΤ και της αυξημένης ζήτησης για ελληνικά ομόλογα, το ίδιο το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει υποστεί μια… μετάλλαξη. Δεν είναι πια ένα χρέος ιδιωτών κατόχων ομολόγων αλλά ένα διακρατικό (εντός της ΕΕ) χρέος. Σε αυτή τη βάση χρησιμοποιείται ως πεδίο πειραματισμού μιας νέου τύπου πιστωτικής ρευστότητας που επιδιώκουν οι νομισματικές αρχές της ευρωζώνης και η ΕΚΤ να καθιερώσουν, ειδικά μετά τις εξελίξεις που «έτρεξαν» με την κυπριακή λύση.
Βάση της νέας αυτής γραμμής είναι ο απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό δανεισμό και του ελκυόμενου «ζητήματος των τραπεζών» βεβαίως, βεβαίως.
Οι τράπεζες και τα ταμεία θα αποδεσμευτούν από τα όποια κουρέματα αποφασιστούν σε διακρατικό επίπεδο, που πλέον δεν θα αφορούν την αξία των ομολόγων αλλά τα επιτόκια δανεισμού, το χρόνο αποπληρωμής (πολλοί, όπως το εν λόγω αμερικάνικο fund, δεν παίρνουν όρκο ότι δεν θα κουρευτούν στο τέλος αυτά καθαυτά τα κεφάλαια του χρέους, μετά τις γερμανικές εκλογές).
Οι τράπεζες θα εξαναγκαστούν να τιτλοποιήσουν τα δάνεια που τους οφείλουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι ίδιες να αντλήσουν ρευστότητα κατά περίπτωση ή κατά χώρα, ανάλογα με το πόσο θα προχωρήσει το πρόγραμμα τιτλοποίησης ήδη υπαρχόντων δανείων! Μια ανακύκλωση δηλαδή του ιδιωτικού χρέους χωρίς να υπάρχει ανάγκη παρέμβασης της ΕΚΤ.
Όσο για τις τράπεζες, στο βαθμό που αντιμετωπίσουν προβλήματα υπάρχει ήδη προηγούμενο. Εδώ βέβαια εκδηλώνονται πολλές αντιθέσεις.

Το ελληνικό “covery”
Υπάρχει περίπτωση η χώρα, έστω ως εξαρτημένη καπιταλιστική υπόσταση, να ωφεληθεί από μια τέτοια διαδικασία που επιβεβαιώνει δυστυχώς πανηγυρικά τη θέση για «άντληση πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και από τα μέσα προς τα έξω»;
Κατ’ αρχάς, όπως γράφτηκε και στο περιοδικό του «Βήματος» την Κυριακή 11/5, τα κόκκινα δάνεια των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων –που επιπλέον δοκιμάζονται έντονα από την κυπριακή περιπέτεια- αποτελούν το 40% των κόκκινων δανείων. Ένα μικρό κομμάτι αυτής της υπερχρέωσης μπορεί να τιτλοποιηθεί και αυτό απαιτεί ένα επιπρόσθετο κόστος. Όμως, και να περπατήσει η παροχή ρευστότητας, αυτή θα διοχετευτεί σε φορολογικές υποχρεώσεις και χαράτσια που ήδη πνίγουν τις επιχειρήσεις αυτές.
Απομένει το μεγάλο κεφάλαιο. Εκεί όμως δεν αρκεί ο εύκολος δανεισμός. Πρόσφατα το Αλουμίνιον του κρατικοδίαιτου Μυτιληναίου βάρεσε καμπανάκι, η Βιοχάλκο εξέπεμψε παρόμοια σήματα.
Το τι θα κάνει το ξένο μεγάλο κεφάλαιο (ποιο από τα ξένα κεφάλαια ποιας ιμπεριαλιστικής χώρας;) σχετίζεται με τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό όπως τελευταία συμβαίνει με το αέριο και τα δίκτυα. Οι εξαγορές των αποκρατικοποιημένων επιχειρήσεων –έχει επίσης ξαναγραφτεί- δεν σημαίνει σώνει και καλά μονιμότερη εγκατάσταση παραγωγικών επενδυτικών σχεδίων. Οι κατατμήσεις, τα επιμέρους ξεπουλήματα, ο διαχωρισμός κομματιών βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη τέτοιων «εξορμήσεων» από τους άρπαγες του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου εξαρτημένων χωρών που βρίσκονται μάλιστα σε διαδικασία υποβάθμισης.

Επάνοδος λοιπόν;
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, άμεση προσφυγή στις χρηματαγορές δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά και όταν επισυμβεί θα είναι μάλλον αποτέλεσμα δραστικότερων αποφάσεων για το έτσι ή αλλιώς μη βιώσιμο ελληνικό χρέος. Και φυσικά θα συνοδευτεί με νέα μνημόνια ή μετα…μεσοπρόθεσμα.
Όπως επίσης γράφτηκε σε οικονομική εφημερίδα, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η αναδιοργάνωσή του υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν δύο αντιφατικά πράγματα: από τη μια το βιώσιμο πρόγραμμα αντιμετώπισης του χρέους και από την άλλη το μη βιώσιμο του ίδιου του χρέους!
Αυτό πάνω απ’ όλα αποτελεί οικονομική έκφραση του παραλογισμού και της παράκρουσης που βιώνουμε ως χώρα και λαός.

Γερμανική… Διεθνής

Αν και στην Ελλάδα η είδηση της ταφής της λεγόμενης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, συνδυάστηκε με την προεδρία Παπανδρέου, προξενώντας θυμηδία και ειρωνικά σχόλια, στο εξωτερικό, η χοντροκομμένη κίνηση της ηγεσίας του γερμανικού SPD δημιούργησε προβληματισμό και επιφυλάξεις. Παίρνοντας την σκυτάλη από τα χέρια του Μπερσάνι του Ιταλικού Δημοκρατικού κόμματος, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, συνδύασε την επέτειο των 150 χρόνων από την ίδρυση του γερμανικού σοσιαλ-δημοκρατικού κόμματος με την επίσημη ίδρυση μιας νέας διεθνούς ομάδας κομμάτων, κυρίως ευρωπαϊκών, τα οποία συμμετείχαν μέχρι πρότινος (και από ηγετικές θέσεις) στην Σοσιαλιστική Διεθνή. Η δημιουργία της «Προοδευτικής Συμμαχίας» στην Λειψία είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας φιέστας, για να γίνει πιο ιστορικός ο γιορτασμός, αλλά κρύβει και ορισμένους σημαντικούς πολιτικούς σκοπούς και σχεδιασμούς.

Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι η επανακατάκτηση της ηγεμονίας μιας ομάδας βόρειο-ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, η οποία είχε κλονιστεί στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτό το μπλοκ θα παίξουν οι Γερμανοί και φρόντισαν να το κάνουν καθαρό από την αρχή. Με αυτόν τον τρόπο, θέλουν να έχουν διαύλους επιρροής στα ευρωπαϊκά κόμματα αλλά όχι μόνο σε αυτά. Η ανερχόμενη, πολιτικά και οικονομικά, Γερμανία θέλει να δημιουργήσει διεθνή φόρα επιρροής και παρέμβασης. Ταυτόχρονα, οι ιδρυτές της Συμμαχίας πετυχαίνουν να απαλλαγούν ακόμα και από τον τίτλο «σοσιαλιστική», αξιοποιώντας το υποτιθέμενα καινούριο για μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης- στον βαθμό που επιτρέπουν οι συνθήκες- με στόχο τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες.

Ο Γκάμπριελ μίλησε υποκριτικά για τον 21ο αιώνα της δημοκρατικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής προόδου, για τον οποίο θα αγωνιστεί η Συμμαχία, κατηγόρησε τις αγορές και έδωσε υποσχέσεις για τον ρόλο της Πρωτοβουλίας διεθνώς. Πέτυχε να μαζέψει περίπου εβδομήντα κόμματα, μικρά και μεγάλα, υποδέχθηκε με φιλοφρονήσεις και όρκους πίστης στον γαλλογερμανικό άξονα τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ και προβλήθηκε δεόντως από τα γερμανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ, εν μέσω της άτυπης προεκλογικής περιόδου. Θλιβεροί κομπάρσοι, για να πετύχει η φιέστα, μια σειρά αρχηγοί τάχα σοσιαλιστικών κομμάτων του ευρωπαϊκού νότου, μεταξύ αυτών και ο Βενιζέλος του γνωστού ΠΑΣΟΚ.

(ΜΗ) Κυβερνητικές Οργανώσεις: Ποιος ο ρόλος τους και τι κάνουμε εμείς;

Η ιστορία των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν είναι καθόλου νέα, ξεκινά από τις αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, όχι ωστόσο ο κύριος ρόλος ύπαρξης τους. Όσο ο καπιταλισμός περνούσε τις εκάστοτε οικονομικές κρίσεις του, οι οποίες άφηναν στο πέρασμά τους φτώχεια, πολέμους και αίμα, η αστική τάξη, μπροστά στο φόβο της συνεχούς ανόδου του εργατικού κινήματος, έπρεπε να δημιουργήσει ένα αντίβαρο ευαισθητοποίησης για τα προβλήματα που δημιουργούσε η ίδια. Κάθε φορά που ο λαός στέναζε από τη βαρβαρότητα τις κεφαλαιοκρατίας, λάμβαναν δράση τέτοιου είδους οργανώσεις, ώστε να φτιασιδώσουν, με την εναλλακτική της -εντός συστήματος- Κοινωνίας των Πολιτών, το ιδεολογικό περίβλημα του καπιταλισμού που σαπίζει.
Ακολουθώντας, λοιπόν, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στην κατρακύλα του, οι περισσότερες, από φιλανθρωπικές οργανώσεις ή ακτιβιστικές ομάδες μικροαστών και αστών διανοούμενων, έφτασαν με τα χρόνια να γίνουν ξεκάθαρα όργανα πολιτικής προπαγάνδας. Δεν είναι άγνωστες οι ιστορίες του Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, που τάσσονταν ξεκάθαρα κατά των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή της στάσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, όπου ο ιδρυτής τους Μπερνάρ Κουσνέρ ανταμείφθηκε με το Υπουργικό αξίωμα, τόσο από τους Σοσιαλιστές της Γαλλίας όσο και από τον Σαρκοζί. Σαφώς, όμως, υπήρξαν και τέτοιου τύπου οργανώσεις με ριζοσπαστικούς στόχους και προοδευτικά αιτήματα, πράγμα που καθόλου δεν αναιρεί το χαρακτήρα τους, μιας και οι αστοί χρειάζονται περισσότερο τους τίμιους, ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξη των διαφόρων μηχανισμών χειραγώγησης τους, κρατικών ή μη.
Βλέποντας, όμως, από πού χρηματοδοτούνται αυτές οι εταιρείες, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς το κατά πόσο βρίσκονται έξω από τα πλαίσια του συστήματος, όταν οι μόνοι πόροι τους είναι είτε από τα κρατικά ταμεία ή από διαφόρους ευαισθητοποιημένους καπιταλιστές που, αφού ξεζούμισαν πρώτα τους εργαζόμενούς τους, ένιωσαν τύψεις και αποφάσισαν να γίνουν φιλάνθρωποι. Εύλογα, λοιπόν, θα αναρωτιέστε, πώς, για παράδειγμα, η Ε.Ε., που ευθύνεται για το ότι το επίπεδο ζωής μας έχει πέσει στο ναδίρ, ενδιαφέρεται για την κοινωνική οικονομία και χρηματοδοτεί τη δράση διαφόρων τέτοιων εταιρειών, ώστε να μας ελαφρύνουν λίγο από την κρίση.
Εκτός λοιπόν από τις μεγάλες Μη Κυβερνητικές, μονοπώλια που γνωρίζαμε τόσα χρόνια και, λίγο πολύ, ξέραμε οι περισσότεροι ότι πρόκειται για ξέπλυμα χρήματος, μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης ή για απλά «μαγαζιά» που πουλούν φιλανθρωπία, παρουσιάστηκαν ως νέο ρεύμα, μαζί με τις προηγούμενες, μια πληθώρα τέτοιων οργανώσεων made in Greece(;), από το πουθενά. Αυτή η εμφάνιση συνδυάστηκε, όλως τυχαίως, με την υπογραφή των Μνημονίων και συνοδεύτηκε από συνεταιριλίκια με τον κρατικό μηχανισμό και από μια τεράστια προπαγάνδα για την «άλλη» αλληλεγγύη, όχι την εργατική, αλλά της Coca Cola που διαφήμιζε τη βοήθεια στο γείτονα χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα, μέχρι και τις reality τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν τον ήρωα τις διπλανής πόρτας. Φυσικά οι εργάτες δε μασούν από κάτι τέτοια κηρύγματα φιλανθρωπίας, μιας και τα ζουν τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα κάθε μέρα στο πετσί τους.
Το όλο προκάλυμμα αυτών των εταιρειών έχει στηθεί μόνο και μόνο ως εναλλακτική για τμήματα των μικροαστών και των αστών που είτε χάνουν λόγω της κρίσης τα προνόμια τους ή δεν αντέχουν συναισθηματικά τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και υπάρχει η περίπτωση να ταχθούν εναντίον του, στο πλευρό της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που πολλές τέτοιες οργανώσεις εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των μεταναστών, των μειονοτήτων και των φτωχών γενικότερα, ζητήματα τα οποία μόνο η Αριστερά άγγιζε. Εμείς, λοιπόν, εννοώντας τον καθένα που εναντιώνεται σε αυτό που ζούμε γύρω μας, τις πολιτικές του ιμπεριαλισμού γενικότερα, ακόμα και αν δεν τις κατονομάζει ως τέτοιες. Οπότε, όσον αφορά τον κάθε αριστερό, αγωνιστή ή απλά ευαισθητοποιημένο άνθρωπο, σαφώς και για το σύστημα είναι καλύτερο το να τον έχει μέσα στα πλαίσια του, να βολοδέρνει μακριά από την ταξική πάλη και την εργατική αλληλεγγύη, δηλαδή μακριά από την πραγματική λύση των προβλημάτων.
Ας έρθουμε όμως στο εμείς, ως εργατική τάξη. Αυτή τη στιγμή, στη χώρα μας, οι ΜΚΟ κάνουν άλλη μια βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο που είναι πολύ πιο εύκολο να φανεί στο λαό. Δημιουργήθηκαν ως κακοποιημένα ευρωπαϊκά πρότυπα, από τη μία, για να φτιάξουν το ανθρωπιστικό προφίλ των Ευρωπαίων «φίλων» μας και να λειτουργήσουν ως παυσίπονο για την όλο και αυξανόμενη ανεργία αλλά κυρίως να λειτουργήσουν ως εργολάβοι της χρεωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να καθιερώσουν σχέσεις εργασίας-λουκούμι για τα εκάστοτε αφεντικά.
Κάπως έτσι, με τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς συντάξιμα ένσημα, χωρίς πληρωμένες άδειες, με μηδαμινά μέτρα προστασίας και με την αμφιβολία του αν και πότε θα πληρωθείς, τα Προγράμματα Κοινωφελούς εργασίας μέσω ΜΚΟ φαντάζουν η μοναδική λύση για κάθε άνεργο στη σημερινή Ελλάδα. Μήπως, έτσι, καταργούνται και οι οποιεσδήποτε απαιτήσεις, μιας και κάθε άνεργος στην αναζήτηση εργασίας του θα έχει στο νου του ότι κάτι τέτοιο θα είναι η επόμενη επιλογή του; Επιπλέον, στήθηκε τόσο μελετημένα όλο αυτό το θέμα, ώστε να μην ξέρουν για ποιον δουλεύουν, σε ποιο σωματείο πρέπει να γραφτούν και να μην προλαβαίνουν να γνωριστούν ούτε καν μεταξύ τους, ώστε να οργανωθούν, καθώς είναι σε διαφορετικές ΜΚΟ, σε διαφορετικούς τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μόνο για 5 μήνες!
Μα έχουν γνώση οι φύλακες. Ήδη, σε πολλές πόλεις της χώρας, οι εργαζόμενοι στα Προγράμματα αυτά οργανώνονται, αντιδρούν στις καθυστερήσεις πληρωμών, στα λειψά μέτρα ασφαλείας. Απαιτούν από τις Περιφέρειες και τους Δήμους μόνιμη και σταθερή δουλειά, το 5% που δίνουν στις δουλεμπορικές εταιρείες. Συγκροτούν Επιτροπές, Συνελεύσεις, Σωματεία και ένα είναι σίγουρο. Το σκλαβοπάζαρο που έστησαν ΜΚΟ και κράτος γυρνάει μπούμερανγκ και γίνεται το μέσο οργάνωσης των ανέργων για την αξιοπρέπεια.

Πώς γίνεται κάποιος ζητιάνος;

Τρίτη 16 Απριλίου, Δήμος Ελευσίνας, Κέντρο Διαλογής και Ανακύκλωσης Υλικών, ένα όχημα τσουλάει και πατά τα πόδια ενός εργάτη, ο οποίος δεν ξέρει καλά καλά ποιος είναι το αφεντικό του και παθαίνει πολλαπλά κατάγματα στο αριστερό πόδι ενώ φέρει κακώσεις στο δεξί. Πατέρας 5 ανήλικων παιδιών, μακροχρόνια άνεργος, ο ίδιος και η γυναίκα του μπήκαν στο πρόγραμμα «Κοινωφελούς» Εργασίας της Περιφέρειας Αττικής μέσω της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αντίρροπον, με τη ελπίδα να ταΐσουν τα παιδιά τους.

Το ατύχημα συνέβη ενώ ήταν απλήρωτος μετά από 2 μήνες δουλειάς με τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς συντάξιμα ένσημα, χωρίς πληρωμένες άδειες και με μηδαμινά μέτρα προστασίας, μέσα στα σκουπίδια. Η γυναίκα του, επίσης απλήρωτη, από το προηγούμενο «Κοινωφελές» πρόγραμμα που εργαζόταν. Την ίδια μέρα, τους επισκέπτονται στο σπίτι τους ο ιδρυτής της Αντίρροπον και ο Δήμαρχος Ελευσίνας, για να τον παρακαλέσουν να μη δηλώσει εργατικό ατύχημα αλλά ότι τον πάτησε αμάξι στο δρόμο εκτός δουλειάς! Πάλι καλά που υπήρχε και ένα σωματείο στο Δήμο να τον ενημερώσει ότι αν κάνει κάτι τέτοιο, δεν δικαιούται ούτε χρήματα για τον καιρό που δε θα μπορούσε να δουλέψει, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε αποζημίωση, σε περίπτωση που του αφήσει κάποιο πρόβλημα υγείας.

Μα, καλά, ποιοι άνθρωποι μπορεί να τα ανέχονται όλα αυτά, θα αναρωτιέστε; Μόνο οι σύγχρονοι σκλάβοι των (Μη) Κυβερνητικών Οργανώσεων. Έχει και συνέχεια όμως… Τοπική Αυτοδιοίκηση και Αντίρροπον εγγυώνται, τότε, ότι θα φροντίσουν να τον βοηθήσουν να κάνει Πάσχα αυτός και η οικογένεια του. Αφού πηγαινοέρχεται από το Δήμο Ελευσίνας στο Δήμο Μάνδρας, για να μάθει από ποιο Κοινωνικό Παντοπωλείο δικαιούται τρόφιμα, λόγω του ότι είχε στο δεύτερο την εντοπιότητά του, καταφέρνει να πάρει κάποια πακέτα μακαρόνια!

Σήμερα, 3 μήνες μετά, και ενώ το «κοινωφελές» πρόγραμμα συνεχίζεται, δεν έχει πληρωθεί ούτε ο ίδιος, ούτε η γυναίκα του, ούτε κάποιος από τους συναδέλφους του. Όταν τον συνάντησα χτες με τις πατερίτσες στην Παραλία Ελευσίνας να ζητά ελεημοσύνη, ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος μαζί με την 13χρονη κόρη του, για να μπει ένα πιάτο φαί στο σπίτι, σάστισα. Όταν μου είπε, ότι λόγω μη ανάρρωσης του δεύτερου ποδιού του πριν το Πάσχα, δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο, ώστε να κάνουν Ανάσταση, θύμωσα ακόμα περισσότερο.

Μετά κατάλαβα… να πώς γίνεται κάποιος ζητιάνος! Είδα σε αυτόν τον άνθρωπο το μέλλον το δικό μου και πολλών άλλων αν δεν κάνουμε κάτι σύντομα.

Από τους διάφορους «φιλάνθρωπους», μόνο εξευτελισμό της αξιοπρέπειας μας έχουμε να περιμένουμε. Έτσι μας θέλουν, μας οδηγούν στη ζητιανιά, για να μας κάνουν τους καλούς αργότερα, πετώντας μας ένα κομμάτι ψωμί από αυτά που ήδη δικαιούμαστε. Το πιο κυνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η οικογένεια ανήκει στην ομάδα των Ρομά, για τους οποίους υποτίθεται η συγκεκριμένη ΜΚΟ θεωρείται και Εθνικός Παρατηρητής από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τα δικαιώματά τους!

Π.Δ.

Με οργάνωση και αγώνα απαντούν οι εργαζόμενοι στα προγράμματα «κοινωφελούς» εργασίας

Με άμεσες αγωνιστικές κινητοποιήσεις απάντησαν οι εργαζόμενοι στη Δυτ. Αττική του Προγράμματος «Κοινωφελούς» εργασίας της Α.μ.Κ.Ε. ΑΝΤΙΡΡΟΠΟΝ με την Περιφέρεια, για την καθυστέρηση πληρωμών και την προσπάθεια συγκάλυψης εργατικού ατυχήματος πολύτεκνου συναδέλφου.
Την Πέμπτη 16/5, πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στο Δημαρχείο Ελευσίνας και την αντιπεριφέρεια, με παρουσία και της Ταξικής Πορείας. Ο Δήμαρχος Ελευσίνας και στέλεχος της Δημ. Αρ., κ. Τσουκαλάς, είχε το θράσος να αποποιηθεί των ευθυνών του, αν και οι εργαζόμενοι απασχολούνταν και στο Δήμο ενώ έχει και οικονομικές εκκρεμότητες με τους ωφελούμενους από το προηγούμενο πρόγραμμα του «Κέντρου Μέριμνας και Παιδιού». Η Περιφέρεια, με τη σειρά της, για τις πληρωμές πετάει το μπαλάκι στην Αντίρροπον και το αντίστροφο. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για την Παρασκευή 24/5 στην αντιπεριφέρεια και κάνουν ανοιχτό κάλεσμα για συντονισμό με τους συναδέλφους τους στα υπόλοιπα προγράμματα «Κοινωφελούς», την ερχόμενη Τετάρτη 29/5 στις 10:00 στην Πλατεία Κουμουνδούρου και σε άμεση παρέμβαση στο Υπ. Εργασίας.

30 Μαΐ 2013

ΕΝΕΡΓΕΙΑ: Ξεπούλημα του πλούτου της χώρας – εμπλοκή στη γεωπολιτική σύγκρουση

Ο άνθρωπος της Gazprom ξανά στην Αθήνα
Μια μέρα μετά την επιστροφή του Αντ. Σαμαρά και του κυβερνητικού επιτελείου από το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, έφτασε για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες στην Αθήνα ο Αλεξέι Μίλερ, εκπρόσωπος της Gazprom και του στενού περιβάλλοντος του Πούτιν.
Πέρα από το παζάρι για τους όρους συμμετοχής στο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ, που ξανααναβλήθηκε για 29 Μάη, ο Αλεξέι Μίλερ στη συνάντησή του με τον Σαμαρά θέλησε να μάθει τι διαμείφθηκε μεταξύ Σαμαρά και Αλίγιεφ στο Μπακού δυο μέρες πριν.

Για τη στάση του ΠΑΜΕ στο ζήτημα των απεργιών

Εδώ και ένα χρονικό διάστημα, η ηγεσία του ΠΑΜΕ (και κατ' επέκταση του ΚΚΕ) έχει υιοθετήσει μια συγκεκριμένη πολιτική στάση πάνω στα ζητήματα που προκύπτουν από την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων. Ιδιαίτερα σε απεργίες που έχουν το στοιχείο της διάρκειας, και κατά βάση στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους τομείς “παροχής κοινωνικών υπηρεσιών”, όπως συνήθως ονομάζονται. Τομείς που υποτίθεται ότι υπάρχουν, για να εξυπηρετούν το λεγόμενο κοινωνικό σύνολο.
Το γεγονός ότι οι απεργίες αυτού του τύπου (π.χ. σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους κ.α.) έχουν επίπτωση όχι μόνο στο προφίλ της κυβέρνησης και στη λειτουργία σημαντικών τομέων του κράτους και του συστήματος αλλά και στους “εξυπηρετούμενους” από αυτούς (ασθενείς, μαθητές, δημότες κλπ.), έχει οδηγήσει το ΠΑΜΕ σε μια θέση που λέει χονδρικά ότι «δεν πρέπει να θίγονται κομμάτια του λαού από την πραγματοποίηση απεργιών σ' αυτούς τους χώρους». Με τη θέση του αυτή, το ΠΑΜΕ ανάγει μια δευτερεύουσα αντίθεση (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει) σε κύρια, υπονομεύοντας, στην ουσία, την αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων σ' αυτούς τους χώρους. Ταυτόχρονα, απαξιώνει την πραγματική κύρια αντίθεση μεταξύ εργοδοσίας (κρατικής στη συγκεκριμένη περίπτωση) και εργαζομένων του χώρου, ενώ τοποθετεί το λαό σε θέση αντίθεσης με τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Η μορφοποίηση αυτής της στάσης σε πρακτικό επίπεδο παίρνει τη θέση «ανοιχτό νοσοκομείο, σχολείο, δήμος κλπ.», και μάλιστα τις μέρες που εξαγγέλλονται και πραγματοποιούνται απεργίες. Πώς μπορεί, όμως, να είναι “ανοιχτή” η όποια δημόσια υπηρεσία στο “κοινό”, με άλλα λόγια, πρακτικά να λειτουργεί κανονικά αλλά οι εργαζόμενοι ν' απεργούν, δηλαδή να μην εργάζονται; Και πόσο απέχει αυτή η θέση από τα κλασσικά πλέον “επιχειρήματα” δυνάμεων του συστήματος που επικαλούνται το απρόσωπο “κοινωνικό σύνολο”, καλλιεργώντας εσκεμμένα συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού; Μήπως δεν είναι επίσημη γραμμή του συστήματος το «διαίρει και βασίλευε» ή η προσπάθεια να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, για να συκοφαντηθούν και εν τέλει να “σπάσουν” οι αγώνες;
Οι εργαζόμενοι, όταν απεργούν, υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκιο τους και αυτό δεν έχει να κάνει με το ποιοι “θίγονται” από τον αγώνα τους. Είναι άλλα ζητήματα η σφυρηλάτηση δεσμών εργατικής αλληλεγγύης, η δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών, μετώπων κλπ, που πρέπει να επιδιώκονται, ως προαπαιτούμενα για την επιτυχία αυτής της πάλης. Και- για να δώσουμε ένα παράδειγμα επίκαιρο- πώς μεταφράζεται η θέση αυτή του ΠΑΜΕ στην αναγκαιότητα να “κατέβουν ρολά” σ' όλο το Δημόσιο, για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος; Είναι βέβαιο ότι, στη βάση αυτής της λογικής του, δεν θα καλοβλέπει έναν τέτοιο αγώνα.
Αλλά και παραπέρα, τι πιθανότητες νίκης έχει ένας αγώνας που δεν μπλοκάρει τη λειτουργία του συγκεκριμένου τομέα; Καμιά απολύτως. Οι απεργίες δεν γίνονται, για να “ακούγονται” αλλά για να δημιουργούν πραγματικούς όρους πίεσης στην εργοδοσία, να την υποχρεώνουν σε αναδίπλωση και υποχώρηση. Διαφορετικά, τι είδους “αγώνες” είναι αυτοί που τα πάντα λειτουργούν ρολόι;
Είναι σίγουρο ότι πίσω από τέτοιου είδους τοποθετήσεις σαν αυτές του ΠΑΜΕ, βρίσκεται η άποψη για τον χαρακτήρα του κράτους και συνολικά του δημόσιου τομέα. Πόσο μπορείς να πας ολοκληρωτικά εναντίον ενός μηχανισμού που ευελπιστείς να “εκδημοκρατήσεις” και να τον μετατρέψεις σε “δικό σου”; Η απάντηση του ΠΑΜΕ και του πολιτικού του φορέα είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Οι εργαζόμενοι, πάντως, στην ανάπτυξη της πάλης τους δεν δείχνουν να “συγκινούνται” από αυτές τις απόψεις και καλά κάνουν. Ακριβώς, γιατί δεν διαλέγουν εργοδότη (Δημόσιο ή ιδιώτη). Και κυρίως, γιατί πρέπει να υπερασπιστούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Και όσες ντρίπλες κι αν μπαίνουν από δεξιά και απ' αριστερά, μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα μπορούν να παράγουν.

ΣΠ

Για ένα αίτημα εργαζομένων... ενάντια σε άλλους εργαζομένους

Το ότι είμαστε σε καιρούς κρίσης είναι γνωστό. Το ότι οι αγώνες των εργαζομένων δεν έχουν οδηγήσει στα επιθυμητά αποτελέσματα, επίσης γνωστό. Το ότι η κυβερνητική πολιτική δύσκολα ανατρέπεται με επιμέρους αγώνες, επίσης γνωστό.
Αυτά δεν αποτελούν, ωστόσο, λόγο, για να παραιτείται κανείς από τη παλη και να αναζητα τρόπο να φορτώσει τα βάρη της κυβερνητικής πολιτικής σε άλλους, που βρίσκονται στην ίδια ή παρόμοια θέση. Και εξηγούμαστε:
Ο λόγος για το σωματείο του ΑΤΤΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, όπου, πριν από καιρό, βρισκόταν –δίκαια, για να μην παρεξηγούμαστε- σε κινητοποιήσεις, με αφορμή την υπερπληρότητα που παρουσιάζει, όταν εφημερεύει (και όχι μόνο), καθώς και τις εξοντωτικές συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται το προσωπικό, προκειμένου να ανταποκριθεί.
Η απάντηση του σωματείου σ’αυτή την κατάσταση περιγράφεται από το αίτημα που φιγουράρισε πρώτο-πρώτο στις διεκδικήσεις του:
-Συνεφημέρευση του ΑΤΤΙΚΟΥ με άλλο ή άλλα, μικρότερα νοσοκομεία (http://somateioattikon.blogspot.gr/). Το αίτημα αυτό, βέβαια, συνοδεύεται και με άλλα, τα οποία μιλούν για προσλήψεις προσωπικού και γενικότερα, βρίσκονται στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να συνοδεύονται τα υπόλοιπα αιτήματα από αυτό; Δεν γίνεται αύκολα φανερό -εκτός αν δε λέγεται, γιατί υπονοείται- ότι υπάρχει κάποιου είδους ιεράρχηση στα αιτήματα, ότι δηλαδή άμεσα διεκδικούν συνεφημέρευση (γι’ αυτό και ιεραρχείται πρώτο-πρώτο) και, κάπου στο…μέλλον, διεκδικούν προσλήψεις μονίμου προσωπικο; Ετσι κι αλλιώς, οι τελευταίες καθυστερούν…
Παραβλέπεται, βέβαια, ότι και τα άλλα νοσοκομεία, όταν εφημερεύουν και μάλιστα με την ίδια συχνότητα (1 εφημερία κάθε τέσσερις ημέρες), αντιμετωπίζουν ζόρια, ανάλογα με αυτά που περιγράφει το σωματείο του Αττικού.
Κανένα σωματείο, όμως, και σωστά, δεν διανοήθηκε να διαμορφώσει τέτοιο αίτημα που οδηγεί σε υπερεντατικοποιηση συναδέλφους άλλων νοσοκομείων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προκλητικά αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής στην υγεία.
Θα ήταν ενδιαφέρον, επίσης, να ανοίξει η συζήτηση για το ποιο νοσοκομείο θα μπορούσε να ήταν αυτό που θα συνεφημέρευε, για να αρχίσουν να αναζητούνται οι …«δείκτες παραγωγικότητας» που θα έδιναν την απάντηση!
Ούτε αποτελεί δικαιολογία, ότι ενδεχομένως να εννοούν το κοντινό τους νοσοκομείο “Δυτικής Aττικής”, που τελευταία, λόγω αποψίλωσής του, δεν εφημερεύει. Ας το κατονόμαζαν τότε ανοικτά, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Εκτός, αν δεν το κάνουν, γιατί πρέπει να κρατηθεί ανοιχτή η πόρτα των μετακινήσεων εργαζομένων του νοσοκομείου Δυτικής Αττικής προς το Αττικό! Τι να υποθέσουμε;
Δεν κρίνουμε συνολικά τους εργαζομένους και την πάλη τους. Είναι σαφές, ότι, λόγω του πολυετούς παγώματος των προσλήψεων, αλλά και του κύματος φυγής από το δημόσιο, λόγω συνταξιοδοτήσεων, η υποστελέχωση των νοσοκομείων είναι γεγονός, με τραγικές επιπτώσεις τόσο στο προσωπικό όσο και στους ασθενείς.
Το ότι ένα νοσοκομείο αντιδρά είναι θετικό. Ας μην υιοθετούνται εμμέσως, όμως, κυβερνητικά επιχειρήματα, ότι δήθεν κάποιοι άλλοι (πάντα!) δεν δουλεύουν ή δεν δουλεύουν αρκετά. Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης, με στόχο να περάσουν οι συγχωνεύσεις!
Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που δεν επιτυγχάνεται είναι η στράτευση ενάντια στην κυβέρνηση που, κατά τα άλλα, πρέπει να …πέσει, σύμφωνα με τις «εξωκοινοβουλευτικές» δυνάμεις που πλειοψηφούν στη διοίκηση του σωματείου.
Η συστράτευση είναι κρίσιμο ζήτημα σήμερα, γιατί είναι σαφής η κυβερνητική τακτική του σαλαμιού, που απομονώνει έναν κλάδο, οικοδομεί τείχη ολόγυρά του, τον τσακίζει και προχωράει στον επόμενο στόχο. Μήπως αυτό δεν γίνεται με τα νοσοκομεία που σήμερα συγχωνεύονται;
Δεν έχει διδάξει, άραγε, η εμπειρία του νοσοκομείου Πατησίων, το κλείσιμό του οποίου μεθοδεύεται, παρόλο που, ένα διάστημα πριν, ευελπιστούσε ότι θα γλιτώσει τις συγχωνεύσεις και υιοθετούσε αιτήματα ξεχωριστής και ιδιαίτερης αντιμετώπισής του από την κυβέρνηση, όπως ακριβώς επιδιώκει τώρα και το Αττικό;
Κατανοούν, ότι τέτοιου είδους αιτήματα εμποδίζουν τα υπόλοιπα σωματεία να συντονιστούν μαζί τους, διότι, αν το κάνουν, κινδυνεύουν να βρεθούν εκτεθειμένοι απέναντι στους ίδιους τους εργαζομένους τους.
Είναι δύσκολος ο δρόμος που καλείται ένα σωματείο να βαδίσει, ειδικά όταν αποδεσμεύεται μαζικά κόσμος που είχε συνηθίσει με τη γνωστή τακτική της «χωρίς πολύ κόπο» και εύκολης, άμεσης «λύσης» των όποιων ζητημάτων προέκυπταν, χωρίς αγώνες ή έστω με απλές διαμαρτυρίες και που συνεχίζει να νομίζει, ότι μπορεί να ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο, αρκεί να αλλάξει φορείς και παρατάξεις.
Είναι αλήθεια, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και απαιτούνται πολλά περισσότερα. Αργά ή γρήγορα, αυτό γίνεται κατανοητό και τα σωματεία οφείλουν να … κρατούν χαρακτήρα, παρά τις ποικιλώνυμες πιέσεις!

Απεργία στην HELLENIK STEEL στη Θεσσαλονίκη

Με 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέχρι την Παρασκευή, απαντούν οι εργαζόμενοι της HELLENIK STEEL (χαλυβουργείο) στην Θεσσαλονίκη, στην πρόταση της εργοδοσίας για μείωση κατά 22% των μισθών τους. Έχουν ήδη προηγούμενη μείωση μισθών, από τις αρχές του 2013, με την εκ περιτροπής εργασία που εφαρμόζεται μετά την διαθεσιμότητα, απώλεια 3 έως 5 ημερομισθίων το μήνα, που σημαίνει περίπου 20% μείωση στον μισθό.
Το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης είναι μια από τις 51 θυγατρικές του Ιταλικού ομίλου Riva.
Η μητρική εταιρεία προχώρησε σε 1.400 απολύσεις στο εργοστάσιο στον Τάραντα και 1.500 στα εργοστάσια της Γένοβα και της Λυγουρίας, αναγγέλοντας ταυτόχρονα την διακοπή λειτουργίας των θυγατρικών στην Ιταλία και το εξωτερικό. Αφορμή αποτέλεσε η κατάσχεση πρώτης ύλης(χάλυβα), που προοριζόταν για τα εργοστάσια Θεσσαλονίκης, Τυνησίας και Λυγουρίας, λόγω καταδίκης της ILVA GROUP στον Τάραντα για μόλυνση περιβάλλοντος.
Με τους εκβιασμούς των απολύσεων στο 4% του προσωπικού, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο των μνημονίων, με την επιχειρηματολογία για μείωση ζήτησης προϊόντων χάλυβα λόγω της κρίσης, φτάνουν στη σημερινή κατάσταση. Μάλιστα, το σωματείο ποτέ δεν έβλεπε τους εργαζόμενους- μέλη του, ως δύναμη που μπορούσε να αντισταθεί και να αγωνιστεί για το δικαίωμα στην δουλειά και τον μισθό. Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος του σωματείου τον Δεκέμβρη του 2012, όταν συμφωνούσε στην διαθεσιμότητα, δήλωνε: “Μας είπαν ότι ο όμιλος σκέφτεται να κλείσει τα εργοστάσια που δεν είναι κερδοφόρα, ενώ στην απόφασή του θα μετρήσει και η συμπεριφορά των εργαζομένων”.
Τον περασμένο Δεκέμβρη τέθηκαν σε διαθεσιμότητα οι 250 εργαζόμενοι μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Η επόμενη κίνηση της εργοδοσίας ήταν η επιβολή της εκ περιτροπής εργασίας. Στο εργοστάσιο δουλεύουν 2258 άτομα, από τα οποία τα 235 ανήκουν στο σωματείο και στο εργατοτεχνικό προσωπικό.

Αναλυτικά οι νέες απαιτήσεις της εργοδοσίας είναι:
-Κατάργηση του ασφαλιστικού προγράμματος, αποταμιευτικού και ιατροφαρμακευτικού, που πρωτοδημιουργήθηκε με την ίδρυση του εργοστασίου, το 1963.
-Κατάργηση τoυ bonus που δίνεται στους υπαλλήλους που έχουν κλείσει την 20ετία και ισοδυναμεί με ένα μισθό το χρόνο.


-Κατάργηση των δωρο- κουπονιών που χορηγούνται στους εργαζόμενους Χριστούγεννα και Πάσχα.
-Μείωση του οικογενειακού επιδόματος κατά 50% (στο 100% φτάνει στα 136 ευρώ/μισθό).
-Κατάργηση του επιδόματος βάρδιας, 5% στο μισθό, που επίσης χορηγείται από τη δημιουργία του εργοστασίου.

Σημαντικό, επίσης, είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, το προσωπικό μειώθηκε από 420 που ήταν το 2009 σε 258 εργαζόμενους, ενώ τότε,ταυτόχρονα με τις απολύσεις, μοίραζε στα διευθυντικά της στελέχη 150.000 ευρώ ως μπόνους.
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις από την περασμένη βδομάδα, με στάσεις εργασίας και με απόφαση Γενικής Συνέλευσης σε επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μέχρι την Παρασκευή 24 Μάη, που θα ξανακάνουν συνέλευση.
Η εργοδοσία, από τη μεριά της, έστειλε εξώδικο στο σωματείο, γιατί δεν επιτρέπει την είσοδο στα διευθυντικά στελέχη και δηλώνει ότι επιφυλάσσεται για τα νόμιμα δικαιώματά της.
Έχει σημασία να συνεχιστεί η απεργία και να στηριχτεί. Οι εργαζόμενοι έχουν δει τα αποτελέσματα των συνδιαλλαγών του σωματείου χωρίς την κινητοποίηση, τα αποτελέσματα της “καλής συμπεριφοράς”. Είναι η ώρα να αποφασίσουν οι ίδιοι για την ζωή τους, να δώσουν τον δικό τους δύσκολο αγώνα.

Αποκλεισμός του ΣΕΦΚ από το 28ο συνέδριο του ΕΚΑ

Στο προηγούμενο 27ο συνέδριο, η ουσιαστική απραξία και ανυπαρξία του ΕΚΑ όλο το προηγούμενο διάστημα εκφράστηκε με μια διαδικασία-τραγική παρωδία, όπου το πολύ 50-60 άτομα βρίσκονταν στην αίθουσα του συνεδρίου, όταν οι εκλεγμένοι σύνεδροι του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας ήταν περίπου 1880!
Η απουσία από το 27ο συνέδριο των κυρίαρχων παρατάξεων του ΕΚΑ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, ήταν το αποτέλεσμα της χαώδους απόστασης ανάμεσα σε αυτές και στην αναγκαιότητα οι εργαζόμενοι να συσπειρωθούν ενάντια στα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο ρόλος του ΕΚΑ δεν διαφοροποιήθηκε. Δεν πήρε την παραμικρή αγωνιστική πρωτοβουλία. Αρκέστηκε στο να στέλνει αντιπροσώπους και να εκδίδει ψηφίσματα. Οι κυρίαρχες παρατάξεις στο ΕΚΑ δεν συνέβαλλαν το παραμικρό στην οργάνωση αγώνων και απεργιακών κινητοποιήσεων. Το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας δεν συντόνισε τα σωματεία που ανήκουν στη δύναμή του. Ούτε προώθησε τη συγκρότηση σωματείων στους χώρους δουλειάς που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.
Όλα δείχνουν πως και το 28ο συνέδριο θα είναι άλλη μια σκηνή στην τραγωδία της κυριαρχίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της γραμμής της συναίνεσης και της υποταγής.
Στο συνέδριό αυτό, το πιο ενδιαφέρον θα είναι η διαμόρφωση των συσχετισμών στα πλαίσια των συνδικαλιστών των κυριάρχων παρατάξεων, μετά τη διαφοροποίηση συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ που συγκράτησαν την παράταξη “ΕΜΕΙΣ” αλλά και λόγω αντιθέσεων στα πλαίσια της ΔΑΚΕ.
Θύμα της διαμόρφωσης των “νέων” συσχετισμών για τη νέα διοίκηση του ΕΚΑ, ήταν και ο ΣΕΦΚ. Την Τετάρτη 22 Μάη, συνεδρίασε το ΔΣ του ΕΚΑ για την νομιμοποίηση των σωματείων για το συνέδριο. Εκεί πάρθηκε η κατάπτυστη απόφαση να μην νομιμοποιήσουν τον ΣΕΦΚ, με την άθλια δικαιολογία της “μη τέλεσης εκλογών κατα παράβαση του καταστατικού”. Στους εργατοπατέρες είχαν εκτεθεί εγγράφως και προφορικά οι λόγοι που δεν εγιναν εκλογές στον ΣΕΦΚ.
Πριν την ημερομηνία των τακτικών εκλογών του σωματείου, το ΔΣ του ΣΕΦΚ δέχτηκε καταγγελία ότι στο διαδίκτυο υπάρχει η ιστοσελίδα http://antisefk.wordpress.com. Σε αυτή, είναι αναρτημένα, από την 1η Δεκέμβρη του 2011, τα πρακτικά αρχαιρεσιών του ΣΕΦΚ 4,5,6 Νοέμβρη 2011, τα οποία «πιστοποιούνται» και με σχετική εικόνα επικυρωμένων αντιγράφων με στρογγυλή σφραγίδα που αναγράφει «Ελληνική Δημοκρατία Πρωτοδικείο Αθηνών», αριθμό φακέλου 713 και αναφερόμενη πηγή- Πρωτοδικείο Αθηνών. Στην ιστοσελίδα αναρτήθηκαν: μητρώο μελών (με ένδειξη ποιος ψήφισε, ποιος δεν ψήφισε), κατάσταση ψηφισάντων, ψηφοδέλτια με τους υποψηφίους, ενώ, με τη συμπλήρωση, στις μηχανές αναζήτησης, του ονόματος του εργαζομένου που αναζητά εργασία ή εργάζεται, δινόταν η δυνατότητα διαπίστωσης, αν έχει ψηφίσει στον ΣΕΦΚ ή αν είναι στα ψηφοδέλτια του σωματείου. Επίσης, η ιστοσελίδα στοχοποίησε τα μέλη της διοίκησης με διεύθυνση κατοικίας, αριθμούς τηλεφώνου και φωτογραφίες, οι οποίες αναρτώνταν με υπερσύνδεση που προσδιορίζει την πολιτική τους δράση αλλά και τις προσωπικές τους σχέσεις.
Στόχος του σωματείου, από την πρώτη στιγμή, ήταν η διασφάλιση των μελών του. Προχώρησε σε όλες τις ενέργειες και πέτυχε να κατέβουν από το διαδίκτυο όλα όσα συνιστούν στοχοποίηση και τρομοκράτηση των συναδέλφων. Ταυτόχρονα, και επειδή η διαδικασία αυτή ήταν χρονοβόρα, πήρε την πολιτική απόφαση να αναβάλλει τις εκλογές.
Οι εργατοπατέρες του ΕΚΑ δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα και επιπρόσθετα, δεν τους αρκούσε ούτε το τυπικό, ότι ο ΣΕΦΚ όρισε προσωρινή διοίκηση.
Ο χειρισμός έγινε ως εξής: Η πρόεδρος του ΕΚΑ "εισηγήθηκε" να νομιμοποιήσει συνέδρους για τον ΣΕΦΚ, σε αντίθεση με άλλα δύο σωματεία που δεν έκαναν εκλογές, κατά παράβαση του καταστατικού τους, εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης που έχει δεχτεί. Δεν μίλησε καμιά άλλη παράταξη, παρά μόνο το ΠΑΜΕ, που κατέληξε στο ότι, αφού θα απορριφθούν τα άλλα σωματεία,
τότε δεν μπορεί να γίνει εξαίρεση ούτε για τον ΣΕΦΚ. Μετά την άρνηση του ΠΑΜΕ, η Σαλουφάκου (πρόεδρος του ΕΚΑ) έσπευσε, στη βάση έλλειψης ομοφωνίας, να απορρίψει το αίτημα του ΣΕΦΚ. Έτσι, δεν υπάρχει νομιμοποίηση.
Ο ΣΕΦΚ πήρε απόφαση το Σάββατο 25/5, την ημέρα έναρξης του συνεδρίου, να γίνει παρέμβαση, για να αρθεί η απόφαση του ΔΣ του ΕΚΑ. Σωματεία, αγωνιστές και εργαζόμενοι καλούνται, λοιπόν, να ενισχύσουν.

Το άρθρο γράφτηκε για τη Προλεταριακή Σημαία του Σαββάτου. Τελικά μετά από τις αντιδράσεις οι αντιπρόσωποι του ΣΕΦΚ έγιναν αποδεκτοί!

29 Μαΐ 2013

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)
«Παρά τις επιστρατεύσεις και την τρομοκρατία, οι λαϊκοί αγώνες μπορούν ν΄ αναπτυχθούν, μπορούν να νικήσουν!»

Το ΚΚΕ(μ-λ) σας καλεί στην πολιτική εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώνει
τη Δευτέρα 3 Ιούνη, στις 7.00 μ.μ.
στο Πεδίον Άρεως (θέατρο Οικονομίδη)
με θέμα:

«Παρά τις επιστρατεύσεις και την τρομοκρατία,
οι λαϊκοί αγώνες μπορούν ν΄ αναπτυχθούν, μπορούν να νικήσουν!»

Η τρικομματική κυβέρνηση, μπροστά στο φόβο να ξεσπάσει η λαϊκή οργή συνολικά απέναντι στην πολιτική της, αντιμετωπίζει τους αγώνες των εργαζόμενων -ακόμη και πριν καλά καλά ξεσπάσουν- με φασιστικού τύπου μέτρα, όπως ή επιστράτευση των καθηγητών, άλλα και των ναυτεργατών και των εργαζομένων στο Μετρό πρωτύτερα…
Ένα ολόκληρο τρομοκρατικό όργιο στήνεται σε βάρος του λαού της Ιερισσού στη Χαλκιδική, για να κατασταλεί ο δίκαιος αγώνας που δίνει για την ίδια του τη ζωή και ενάντια στην υποτιθέμενη «ανάπτυξη»…
Το μήνυμα είναι σαφές: από εδώ και στο εξής, έτσι θ΄ αντιμετωπίζεται κάθε εργατικός και λαϊκός αγώνας, οποιοσδήποτε αμφισβητεί και αντιστέκεται στην αντιδραστική αυτή πολιτική, στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής…
Από κοντά, οι διάφοροι ψεύτικοι φίλοι του λαού, οι εργατοπατέρες κι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, λειτουργούν ως βαρίδια και υπονομευτές της ανάπτυξης των αγώνων.

Κι όμως! Λαός και εργαζόμενοι επιμένουν να αντιστέκονται, να εκφράζουν μαζικά τη διάθεσή τους για αγώνα και αντίσταση, να συνειδητοποιούν την πραγματική ανάγκη των καιρών: την ανάπτυξη και οργάνωση της αναμέτρησης με τη βάρβαρη πολιτική του συστήματος. Γιατί έχουν το δίκιο. Και θα νικήσουν!

Εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)
Προχωράμε μπροστά!

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Σαββατοκύριακο 11-12 Μάη η εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ). Στη σύσκεψη συμμετείχαν σ. εργαζόμενοι από επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, από τους ΟΤΑ, τις ΔΕΚΟ, οικοδόμοι, από τον δημόσιο τομέα, υπουργεία, από την περίθαλψη, εκπαιδευτικοί και άνεργοι. Αντιπροσωπευτική ήταν και η συμμετοχή σ. από περιοχές της χώρας: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Ήπειρο, Στ. Ελλάδα, Θράκη, Πάτρα και Θεσσαλία.
Με φόντο την άγρια επίθεση του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους και την αναγκαιότητα οργανωμένης παρέμβασης, αναπτύχθηκε μία πλούσια και ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Στο επίκεντρο της κουβέντας μπήκαν οι αγωνίες των εργαζομένων που βλέπουν τις κατακτήσεις να ισοπεδώνονται και τα δικαιώματα τους να αμφισβητούνται, οι καθημερινοί εκβιασμοί και η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων.
Ανταλλάξαμε απόψεις για την εμπλοκή μας στις πολλαπλές αντιστάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που εκδηλώνονται σε χώρους δουλειάς, χωρίς την παραμικρή στήριξη (ή ακόμα και την υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες), το μερτικό μας στην αναζήτηση της συλλογικής δράσης και στη συζήτηση που έχει με έντονο τρόπο ανοίξει γύρω από την κατάσταση και την προοπτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Υπήρξαν πολλές και αξιόλογες τοποθετήσεις, που δεν μπορούν να καταγραφούν σ’ αυτό το σημείωμα, αλλά χρειάζεται να τύχουν μελέτης και αξιοποίησης. Αναγκαστικά αναφερόμαστε μόνο σε μερικές απ αυτές.
Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση σ. νέων εργαζόμενων, που αναφέρθηκαν στις «νέες» μορφές σύγχρονης δουλείας (πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ΚΟΧ, περιστασιακή εργασία, ανασφάλιστη εργασία κλπ) και στην ανάγκη να συγκροτηθούν εργαλεία παρέμβασης στο χώρο των νέων ανέργων-εργαζόμενων.
Η εμπειρία από την παρέμβαση στην απεργία των χαλυβουργών και των εργολαβικών του ΑΠΘ ανέδειξε την ανάγκη της ταξικής αλληλεγγύης και της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, μας βάζει, με επιτακτικό τρόπο, ότι πρέπει να αναζητούμε την μόνιμη, σταθερή παρουσία στους χώρους που ξεσπούν οι εργατικοί αγώνες και αναδεικνύεται η απαίτηση των καιρών «να συγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τον εαυτό της».
Η δουλειά σε μεγάλες επιχειρήσεις οφείλει να πατάει σε πολύ καλή ανάλυση του χώρου και προετοιμασία των αιτημάτων –στόχων πάλης για την παρέμβαση του ταξικού εργατικού κινήματος. Η παρουσίαση τέτοιων περιπτώσεων αποτέλεσε σημαντική στιγμή για τη σύσκεψη.
Η αναφορά στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων των ΟΤΑ (φθινόπωρο 2012), η αποτίμηση τους (υπήρξε ιδιαίτερο κείμενο) και οι εμπειρίες μας, βοήθησαν στην κατανόηση του χαρακτήρα των εργατικών αγώνων στην εποχή των μνημονίων.
Ο σημαντικός ρόλος της μάχης για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ο αγώνας για να αποτραπούν οι απολύσεις στο δημόσιο, οι μετανάστες, η οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, η αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και με λαθεμένες λογικές και αιτήματα, ήταν ζητήματα που τέθηκαν στη σύσκεψη.
Ο προβληματισμός που κατατέθηκε για «το κίνημα των ανέργων», τους στόχους, τον προσανατολισμό του και τις δομές του, αντανακλά την ανάγκη να δώσουμε τη μάχη με ταξικούς όρους κι όχι φιλανθρωπίας ή διαχείρισης της φτώχειας.
Η χρονική συγκυρία που γινόταν η σύσκεψη συνέπεσε με την απεργία των καθηγητών και την επιστράτευση που κήρυξε η κυβέρνηση.
Ιδιαίτερη, λοιπόν, ήταν η στιγμή που ανακοινώθηκε η απόφαση των σ. του εκπαιδευτικού χώρου να παλέψουν για την επιτυχία της απεργίας των καθηγητών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης να διαλύσει το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο και να προτείνουν το σπάσιμο της επιστράτευσης με μαζικούς όρους και με οριζόντιο συντονισμό των ΕΛΜΕ, που θα το αποφάσιζαν. Όλοι καταλαβαίναμε τις δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα όλοι συνειδητοποιούσαμε ότι ο δρόμος της αναμέτρησης και της σύγκρουσης είναι μονόδρομος και πρέπει να τον διαβούμε χωρίς ταλαντεύσεις και μισόλογα. Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών επιβεβαίωσαν την πολιτική κατεύθυνση που επιλέξαμε.
Όπως γράφαμε και πριν την σύσκεψη, «έχουμε πλήρη επίγνωση ότι όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να απαντηθούν, στο σύνολό τους, μέσα σε μια διήμερη διαδικασία. Πολλά από αυτά θα απαντηθούν μέσα στην ίδια την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Ωστόσο, είναι κρίσιμο να τεθούν πιο στέρεα οι βάσεις της εργατικής δουλειάς μας την επόμενη περίοδο, οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που πρέπει να αναδείξουμε. Να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την οργάνωσή μας, ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στα μέτωπα που ξανοίγονται. Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης. Να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα «εργαλεία» που διαθέτουμε, τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχουμε».
Αυτές οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν στη σύσκεψη και αποτελούν τον δικό μας δρόμο, για να οργανώσουμε την παρέμβαση μας, με πλήρη συναίσθηση των συνθηκών της περιόδου και με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μας.

ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Κατάκτηση ή αποδοχή της βαρβαρότητας;

Στις 14 Μάη 2013 υπογράφτηκε τελικά η νέα ΕΓΣΣΕ από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές οργανώσεις ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ. Στη συλλογική σύμβαση δεν υπάρχει η υπογραφή του ΣΕΒ που έκανε λόγο για «παρωδία» και για «κρέας που έγινε ψάρι». Η σύμβαση είναι ετήσια και ισχύει από 1/1/013 μέχρι 31/12/2013 και είναι στην ευχέρεια των μελών να επεκταθεί για ένα χρόνο ακόμη.
Με σχετικά χαμηλούς τόνους, χωρίς τους συνηθισμένους πανηγυρισμούς, η διοίκηση της ΓΣΕΕ ανακοίνωσε τη συμφωνία που επιτεύχθηκε. Για σύμβαση που κρατάει ζωντανό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων έκανε λόγο ο Παναγόπουλος, ενώ ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, ακόμη πιο «εκδηλωτικός», δήλωσε ότι οι κοινωνικοί εταίροι, πλην ΣΕΒ, κατάφεραν να μετατρέψουν τη σημερινή μέρα (14/05) από «μέρα ντροπής σε μέρα νίκης του κοινωνικού διαλόγου».
Βέβαια, το πόσα και ποια δικαιώματα της εργατικής τάξης διασφαλίζονται μέσα από την υπογραφή αυτής της σύμβασης τα είχε εκ των προτέρων ανακοινώσει η ξεπουληματική συνδικαλιστική ηγεσία. Στο δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ (13/05/2013) μιλούν για διαπραγμάτευση «..που θα διασφαλίζει τα θεσμικά δικαιώματα και όσα δεν κατήργησαν Κυβέρνηση και τρόικα με τις αντεργατικές μνημονιακές πολιτικές τους». Έτσι, λοιπόν, το πλαίσιο της συμφωνίας κινήθηκε στα επίπεδα που ορίζει ο νόμος 4093/2012 που μειώνει το κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους «τυχερούς» εργαζόμενους.
Αυτό που επίσης ισχυρίζεται η διοίκηση της ομοσπονδίας ότι διασφαλίζεται μέσα από τη νέα συμφωνία είναι το επίδομα γάμου. Ωστόσο, και εδώ ο ΣΕΒ δίνει «γραμμή», δηλώνοντας ότι οι βιομήχανοι-μέλη του θα συνεχίζουν να δίνουν προσωρινά το επίδομα γάμου, αλλά μόνο για όσους ήδη το λαμβάνουν.
Θρασύτατος και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Β.Κορκίδης, που δήλωσε ικανοποιημένος και μας διαβεβαιώνει ότι «από αύριο δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα», λες και οι εργαζόμενοι δεν βιώνουν την πραγματικότητα!
Έτσι, λοιπόν, μας προέκυψε όλοι να φαίνονται ικανοποιημένοι απ’ αυτήν τη συμφωνία. Εκτός βέβαια από το ΣΕΒ που απαιτεί παραπέρα μείωση του μισθολογικού κόστους, απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές, προγράμματα απασχόλησης (δηλαδή δωρεάν εργασία), συγκρότηση «κοινού μετώπου των δυνάμεων της εργασίας» για μια «ανταγωνιστική Ελλάδα».
Κατά τα άλλα, «ούτε γάτα ούτε ζημιά» που λέει και η λαϊκή παροιμία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι, κατά τον Παναγόπουλο, που ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων έμεινε ζωντανός και θα πρέπει να «βολευτούν» με τα 586 και τα 511 ευρώ μικτά που η κυβέρνηση αποφάσισε.
Αυτή η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κανένα εργαζόμενο. Το έγκλημα που έχει διαπράξει σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης δεν είναι στιγμιαίο, αλλά διαρκές. Χρόνια τώρα αποτελεί στήριγμα της αντεργατικής πολιτικής, συνετός συνομιλητής του κεφαλαίου και υπονομευτής κάθε αγωνιστικής διεκδίκησης των εργαζομένων. Η πλειοψηφία της διοίκησης της συνομοσπονδίας, αλλά και η μειοψηφία, ευθύνονται για τη διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για την ιδεολογική και πολιτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Η άποψη που έχει υιοθετήσει χρόνια τώρα η ΓΣΕΕ είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να συμβάλουν στη στήριξη και στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να βοηθήσουν θυσιάζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων στην «υπέρβαση της οικονομικής κρίσης και στην αναμόρφωση της χώρας».
Η ουσιαστική και τυπική (δια νόμου) κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ήρθε σαν αποτέλεσμα της διάλυσης του εργατικού κινήματος και της δυνατότητας που απέκτησε, με βάση αυτό, η εργοδοσία να εξαπολύσει τη βάρβαρη αντεργατική επίθεση που ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Με το ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σ’ όλο τον πλανήτη, αυτή η επίθεση σήμερα κλιμακώνεται, παίρνει νέες διαστάσεις. Η λεηλασία των μισθών και η ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων δεν έχει ορίζοντα τέλους.
Η υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων σαν μια διαδικασία που η εργατική τάξη μέσα από μαζικούς αγώνες διαπραγματεύεται με ποιους όρους και πόσο θα πουλήσει την εργατική της δύναμη, είναι υπόθεση πολλών χρόνων. Η λεγόμενη ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) λειτούργησε σ’ αυτήν τη λογική. Οι δίχρονες συμφωνίες μέσα σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης με την υπογραφή και των ρεφορμιστών ήταν ενταγμένες στην ίδια λογική. Όλες οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες ήταν συμβάσεις με αυξήσεις ψίχουλα για τους εργαζόμενους, ακόμη και αυτές οι κλαδικές που την ευθύνη υπογραφής τους την είχε το ΠΑΜΕ. Οι ίδιοι οι εργατοπατέρες είναι αυτοί που από κοινού με το ΣΕΒ πριν από περίπου 5 χρόνια εγκαινίασαν το «Βήμα διαλόγου» και το παρουσίαζαν σαν κατάκτηση της εργατικής τάξης. Είναι οι ίδιοι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που σήμερα πρωτοστατούν, ως οι μεγαλύτεροι εργοδότες, στα προγράμματα κοινής ωφελείας (ΚΟΧ) νοικιάζοντας εργαζόμενους με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και υπονομεύοντας τις συλλογικές συμβάσεις.
Αναμφισβήτητα, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα για την εργατική τάξη. Αποτελούσαν ανέκαθεν στόχο του κεφαλαίου. Σήμερα διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται γρήγορα σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη και δεν είναι τυχαίο το ότι ο ΣΕΒ αρνήθηκε να την υπογράψει. Αυτό δίνει γραμμή και στους υπόλοιπους εργοδότες για το τι θα πράξουν στο επόμενο διάστημα. Το ότι οι υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις υπέγραψαν (για δικούς τους λόγους και προφανώς θέλοντας να βάλουν κάποιους όρους στον ανταγωνισμό τους με το ΣΕΒ), δεν σημαίνει ότι τις δεσμεύει για το τι θα κάνουν αύριο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να αναδειχτεί στους εργαζόμενους. Ότι, δηλαδή, η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και η διεκδίκηση τους, κόντρα στη λογική των ατομικών συμβάσεων της ζούγκλας, κόντρα στη πολιτική των εργατοπατέρων είναι ζήτημα καθαρά της εργατικής τάξης και του οργανωμένου ταξικού κινήματος. Είναι αγώνας συλλογικός, είναι αγώνας ζωής που θα δώσει τη δυνατότητα στο κόσμο της δουλειάς και του μόχθου να σταθεί μπροστά στον ταξικό του αντίπαλο όχι με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με απαίτηση των δικαιωμάτων του στη ζωή. Γιατί αυτός είναι ο παραγωγός ολόκληρου του πλούτου.

Εκατοντάδες εργαζόμενοι, όμηροι των ανταγωνισμών:
Οι εξελίξεις στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά & Ελευσίνας

Μετά από μήνες κινητοποιήσεων για τους εργαζόμενους των δύο ναυπηγείων, οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών κινήθηκαν σε φαινομενικά αντίθετες κατεθύνσεις: τα Ναυπηγεία Ελευσίνας ξαναλειτουργούν με απολύσεις, μετά από 2 χρόνια "προσωρινού λουκέτου", ενώ, για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παραμένει το καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας μια μέρα τη βδομάδα (κι αυτή, απλήρωτη για πάνω από 1 χρόνο), με το μέλλον κυριολεκτικά στον αέρα. Στην ουσία, πρόκειται για επεισόδια μιας μεγάλης ιστορίας κερδών, εκβιασμών, σκανδάλων και ανταγωνισμών, με μόνιμους κερδισμένους το ιμπεριαλιστικό αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο και μόνιμα χαμένους τους εργαζόμενους των ναυπηγείων και ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Τα δύο ναυπηγεία είχαν παρόμοια πορεία από την ίδρυσή τους: ξεκίνησαν ιδιωτικά αλλά με τη στήριξη του κράτους και των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πολεμικού Ναυτικού (δηλαδή πάνω στις πλάτες του λαού), κρατικοποιήθηκαν, όταν χρειάστηκε να "διασωθούν" και ξανα-ιδιωτικοποιήθηκαν με όρους ουσιαστικά χαρίσματος. Διασφαλισμένη αγορά δισεκατομμυρίων με κρατικές παραγγελίες, κρατικά δάνεια, επιχορηγήσεις και διάλυση των εργασιακών σχέσεων ήταν η "προίκα" που έδινε κάθε φορά το κράτος στους Έλληνες και ξένους κεφαλαιοκράτες. Αυτοί, με τη σειρά τους, εκμεταλλεύονταν διπλά τους εργαζόμενους, τόσο με το ξεζούμισμα της δουλειάς τους, με ολοένα χειρότερους όρους, όσο και χρησιμοποιώντας τους ως μέσο εκβιασμού, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και τη βελτίωση της θέσης τους στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους.
Στην περίπτωση της Ελευσίνας, τα ναυπηγεία "πουλήθηκαν" αρχικά το 1992 στον εφοπλιστή Περατικό και στη συνέχεια -το 1997- στον πρώην στρατιωτικό Ταβουλάρη, που παραμένει ιδιοκτήτης μέχρι σήμερα. Η διάλυση των εργατικών κατακτήσεων ξεκίνησε με την απόλυση των 1600 εργαζομένων το 1997 και την επιδοτούμενη επαναπρόσληψη μόλις 750 από αυτούς. Συνέχισε με "εθελούσιες", εργολαβοποίηση, εντατικοποίηση που προκάλεσε σειρά εργατικών ατυχημάτων, τακτικές απολύσεις και τιμωρία της συνδικαλιστικής δράσης, συλλογικές συμβάσεις με χειρότερους όρους κά., μέχρι την υπαγωγή στο άρθρο 99 το 2011 και τη μη πληρωμή δεδουλευμένων για περισσότερο από ένα χρόνο. Όλο αυτό το διάστημα, και ειδικά με την απειλή της χρεωκοπίας από το 2011, ο Ταβουλάρης χρησιμοποίησε τους εργαζόμενους, για να πιέζει πότε για μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας και πότε για καλύτερους όρους σε σχέση με τον κύριο ανταγωνιστή, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τόσο για λογαριασμό δικό του όσο και των γαλλικών και αγγλικών εταιρειών από τις οποίες στηρίζεται. Η πρόσφατη τροποποίηση της σύμβασης που εγκρίθηκε με παράτυπες διαδικασίες άρον-άρον από τη Βουλή (με στήριξη των ΑΝ.ΕΛ. και "παρών" του ΚΚΕ, "ώστε να πληρωθούν οι εργαζόμενοι") του εξασφάλισε ζεστό κρατικό χρήμα (αυτό που κατά τα άλλα είναι "παγωμένο" και "ανύπαρκτο"). Επιπλέον, η επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Παναγιωτόπουλου, με τις δηλώσεις του περί "ανταγωνιστικής πλέον Ελλάδας", έδωσε το έναυσμα για απολύσεις και "αποχωρήσεις" δεκάδων εργαζομένων, ξεκινώντας από αυτούς που βρέθηκαν σε επίσχεση εργασίας από τις αρχές του χρόνου, οπότε και άρχισε η απεργία.
Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά είναι πιο περίπλοκη, καθώς είναι τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα και από τα μεγαλύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ΕΤΒΑ, παράλληλα με τη μεταβίβασή της στην τράπεζα Πειραιώς, τα "πούλησε" το 2002 στις γερμανικές HDW και Ferrostaal με "δώρο" παραγγελία μερικών δισεκατομμυρίων για ναυπήγηση και εκσυγχρονισμό υποβρυχίων. Δυο χρόνια μετά, οι φήμες για αναστροφή της πώλησης, με αποζημίωση των Γερμανών, τους έφερε συμβόλαια για μεγάλο τμήμα του εξοπλιστικού προγράμματος του Π.Ν. καθώς και κατασκευή πλήθους βαγονιών για τον ΟΣΕ. Η, σε κεντρικό επίπεδο, εξαγορά των εταιρειών από τον επίσης γερμανικό όμιλο ThyssenKrupp, το 2005, ενισχύει τη σημασία των ναυπηγείων για το γερμανικό κεφάλαιο, που εκφράζεται με την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη στις εγκαταστάσεις, και ταυτόχρονα μπλέκει τα ναυπηγεία στον ενδο-ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό του γερμανικού και του γαλλικού ναυπηγικού κεφαλαίου με αντικείμενο την προμήθεια 6 φρεγατών αξίας 2,5 δισ €. Παράλληλα, το τμήμα της κατασκευής βαγονιών διαχωρίζεται σε θυγατρική εταιρεία και το δηλωμένο σχέδιο μείωσης προσωπικού, παρά τις αντίθετες "δεσμεύσεις για διατήρηση των θέσεων εργασίας" από τη σύμβαση πώλησης, προχωράει με εθελούσιες και συνταξιοδοτήσεις, στην αρχή, και απολύσεις αργότερα.
Το 2007, ανοίγει με παρέμβαση της Ε.Ε. το ζήτημα του "αθέμιτου" ανταγωνισμού, με "παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις" που πρέπει να επιστραφούν στο ελληνικό κράτος, με αντίστοιχη αποζημίωση της ThyssenKrupp, αφού οι "παράνομες" κρατικές επιχορηγήσεις αφορούσαν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, πριν τα αποκτήσει η ίδια! Από το 2009, ξεκινάει νέος γύρος εκβιασμών υπό την απειλή κλεισίματος για την παραλαβή του γνωστού υποβρυχίου (που έγερνε) το οποίο είχε κατασκευαστεί στο Κίελο της Γερμανίας, σε άλλο ναυπηγείο της ThyssenKrupp, την αποπληρωμή ποσών για τα υποβρύχια που δεν είχαν παραδοθεί και την ανάθεση της προμήθειας των φρεγατών, που διεκδικούσαν και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας με τη συμμετοχή της γαλλικής DCNS. Από την άλλη, η γερμανική εταιρία ανακοινώνει παραγγελία υποβρυχίων από το τουρκικό Π.Ν. ενώ αφήνει τους εργαζόμενους στον τομέα τροχαίου υλικού απλήρωτους για μήνες. Τελικά, αποφασίζει να πουλήσει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παρόλο που είχαν διπλασιάσει τα κέρδη τους το 2009, στην αραβική Abu Dhabi MAR, ενώ, εν τω μεταξύ, η Ε.Ε. έχει επιβάλει απαγόρευση μη πολεμικής δραστηριότητας για τα ναυπηγεία για τα επόμενα 15 χρόνια. Η πώληση ολοκληρώνεται στα τέλη του 2010, μετά από πολλούς μήνες διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με τις δυο πλευρές, και φυσικά συνοδεύεται πάλι από νέες παραγγελίες υποβρυχίων, κρατικό δάνειο 20 εκ. € και διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Ο Λιβανέζος, πρόεδρος της αραβικής εταιρείας, δεσμεύεται για "μαρκοχρόνια παρουσία". Μόλις ένα χρόνο μετά, με βάση το "πάγωμα" των εξοπλιστικών προγραμμάτων, επιβάλλει τον Απρίλιο του 2012 εκ περιτροπής εργασία μιας μέρας τη βδομάδα και αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους μέχρι και σήμερα. Η πρόσφατη δήλωση του Αλμούνια για εκκαθάριση της επιχείρησης, αν δεν μπορεί να επιστρέψει τις κρατικές ενισχύσεις, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το μέλλον των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Η πρόσφατη ιστορία των δύο ναυπηγείων δείχνει καθαρά την άνεση με την οποία το κεφάλαιο "παίζει" με τις ζωές εκατοντάδων εργαζομένων, προκειμένου να διασφαλίσει και να επεκτείνει τα κέρδη του. Τα μέσα που χρησιμοποιεί σ' αυτή τη διαδικασία ξεφεύγουν από το στενό οικονομικό πεδίο και επεκτείνονται στο πολιτικό και το γεωστρατηγικό, ανάλογα με τους δεδομένους συσχετισμούς που έχει -ή εκτιμάει ότι έχει- σε καθένα από αυτά τα πεδία ο κάθε ανταγωνιστής αλλά και σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του ή τη συγκυρία. Όταν πχ. οι Γερμανοί αποφάσισαν να πουλήσουν, το 2010, τα ναυπηγεία, δεν είχαν ζημιές αλλά κέρδη και μάλιστα αυξημένα. Τα πούλησαν, όμως, στη βάση του γενικότερου σχεδιασμού τους και διασφαλίζοντας μέσω Ε.Ε. τους αυριανούς χειρότερους όρους για τον αγοραστή, που είναι ταυτόχρονα και ανταγωνιστής. Στην ίδια φάση, ο Βενιζέλος δήλωνε ότι η λειτουργία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά είναι διασφαλισμένη για τα επόμενα 9 χρόνια! Οι εργαζόμενοι, όμως, οι μόνοι υπεύθυνοι για τα κέρδη των εκάστοτε αφεντικών, έχασαν κατακτήσεις, απολύθηκαν ή βρέθηκαν να δουλεύουν 4 μέρες το μήνα και μάλιστα απλήρωτοι. Μόνο όταν βγήκαν στο δρόμο, ακούστηκε η φωνή τους και ανάγκασαν την κυβέρνηση να βγάλει τη μάσκα του "εγγυητή των θέσεων εργασίας", στέλνοντας τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς στις κινητοποιήσεις τους. Μόνο ο μαζικός αγώνας στα χέρια των εργατών, χωρίς υποχωρήσεις στο δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρεπείς όρους και στο δικαίωμα στη ζωή, σε συντονισμό και κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους μπορεί να δώσει προοπτική. Χωρίς αυταπάτες για "καλούς" ιδιοκτήτες που θα μοιραστούν τα κέρδη, τους με τους εργαζόμενους. Χωρίς αυταπάτες για υπουργούς και κυβερνήσεις που θα "κάνουν πράξη τις δεσμεύσεις τους", θα "διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας" και θα δώσουν λύση στα προβλήματα επιβίωσης σε ένα απροσδιόριστο μέλλον.

Κριτική σ’ ένα λαθεμένο σύνθημα
«Όταν κοιμάσαι στη δημοκρατία τους… ξυπνάς στη δικτατορία τους!»

Η παραπάνω φράση αποτέλεσε το κεντρικό σύνθημα της Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ) στην αντιφασιστική συγκέντρωση-συναυλία-διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την 21/4, με αφορμή τα 46 χρόνια από την αμερικανοστήριχτη χούντα των συνταγματαρχών. Η κριτική μας απέναντι στον πυρήνα της λογικής που παράγει τέτοια συνθηματολογία θα μπορούσε να αναδείξει πολλά στοιχεία. Είναι, άλλωστε, αναγκαίο να ανοίξει αυτή καθαυτή η συζήτηση στους κόλπους της Αριστεράς. Η συζήτηση δηλαδή που θα καταλήγει σε τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για την περίοδο που διανύουμε, τη φάση και τις επιδιώξεις του συστήματος και των δυνάμεών του, βάζοντας, από την άλλη, αντίστοιχα καθήκοντα συμμαχιών και πάλης για το λαϊκό-εργατικό κίνημα. Εδώ θα σταθούμε, συνοπτικά, σε τρία βασικά ζητήματα που αναδεικνύονται μέσα από το παραπάνω σύνθημα και θεωρούμε ότι το καθιστούν τουλάχιστον άστοχο.
1. Αποτελεί συνέχεια των συνθημάτων «Κάτω η χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ» και «…η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Κεντρικά συνθήματα δυνάμεων της Αριστεράς, που έχουν τεθεί εδώ και τρία χρόνια στο κίνημα διαμορφώνοντας λαϊκές συνειδήσεις για την περίοδο που διανύουμε και τη φάση του συστήματος. Συνθήματα που ταυτίζουν τη χούντα και τη δικτατορία με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που ως τέτοια προσαρμόζεται από τη μεριά του συστήματος ανάλογα με τις ανάγκες του. Συνθήματα που παρουσιάζουν μια στρεβλή αντίληψη για την ίδια την αστική δημοκρατία και τα όριά της. Που δεν βλέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα ως προϊόν της ταξικής πάλης, ως κατακτήσεις του λαού και της εργατικής τάξης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Συνθήματα που γεννήθηκαν από τη μήτρα των κοινοβουλευτικών αυταπατών, της ανάπτυξης του καπιταλισμού και των παραγωγικών δυνάμεων που ενσωματώνει στο DNA του τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, τουλάχιστον για τις χώρες της Δύσης. Συνθήματα που προσκρούουν στην αντίφαση ότι η «χούντα» που επικαλούνται θα «πέσει» μέσα από εκλογές που η ίδια θα προκηρύξει ή που εξαντλούνται να καταδεικνύουν ως κύριο μέτωπο τη Χρυσή Αυγή. Συνθήματα που παρουσιάζουν τουλάχιστον αμηχανία, από όσους τα θέτουν, μπροστά στον παροξυσμό της ταξικής επίθεσης που εξαπολύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, μπροστά στο «κράτος έκτακτης ανάγκης», στο «νόμος και τάξη», στον ψαλιδισμένο κοινοβουλευτισμό που κινείται στα όρια των συνταγματικών εκτροπών, στη «δημοκρατία» που συρρικνώνεται. Συνολικά στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής από τη μεριά του συστήματος που αποτελεί το αναγκαίο συμπληρωματικό εργαλείο για να επιβληθεί και να εμπεδωθεί στις λαϊκές-εργατικές μάζες η βαρβαρότητα.
2. Είναι ανιστόρητο, αφού μας λέει ότι οι δικτατορίες επιβάλλονται όταν οι λαοί κοιμούνται. Η ιστορία επιβεβαιώνει το αντίθετο και με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι δικτατορίες επιβλήθηκαν όταν οι λαοί οργανώθηκαν, αντιστάθηκαν, διεκδίκησαν, ξεσηκώθηκαν, εξεγέρθηκαν. Όταν οι λαϊκοί εργατικοί αγώνες νικούσαν, όταν αμφισβήτησαν την αστική κυριαρχία, όταν ο λαϊκός παράγοντας ήρθε με ορμή στο προσκήνιο. Μπροστά στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα απέβαλε το βαρίδι του «δημοκρατικού» του προσωπείου και ανέδειξε είτε με πραξικοπήματα είτε με τον κοινοβουλευτικό μανδύα τον πιο σάπιο διαχειριστή του, τον φασισμό και τον ναζισμό. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε κάθε περίπτωση. Ας σταθούμε μόνο στην δική μας περίπτωση μέσα από την προκήρυξη της ΠΑΑΣ που παρέμβηκε στην ίδια κινητοποίηση. «Χουντικοί αξιωματικοί του στρατού κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία εφαρμόζοντας το νατοϊκό σχέδιο έκτακτης ανάγκης “Προμηθεύς” που προέβλεπε ανάληψη της εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης! Έτσι, μέσω του νέου καθεστώτος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιχειρούσε τον ασφυκτικότερο, πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο της χώρας, το ξένο κεφάλαιο επιθυμούσε επενδυτικές “ευκαιρίες” και η ντόπια άρχουσα τάξη ήλπιζε στο τσάκισμα της «αναρχίας» και της «οχλοκρατίας», όπως η χούντα χαρακτήριζε τη μεγάλη άνοδο των λαϊκών διεκδικήσεων της περιόδου 1964-67.».
3. Αναπαράγει τη μικροαστική, απολίτικη αντίληψη ότι ο λαός κοιμάται. Αντίληψη που αναπαράγεται ακόμα και από τα ακροδεξιά μορφώματα με το «ξυπνήστε ρεεε». Υποτιμά το λαό και, ως αφ υψηλού παρατηρητής και μέντορας, τού κάνει υποδείξεις χρεώνοντάς του την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Αναπαράγει τη γνωστή, επί δεκαετίες, έκφραση του ρεφορμισμού «ο κόσμος είναι βολεμένος, είναι στον καναπέ του» που μετεξελίχτηκε στο «ο κόσμος δεν τραβάει» για να μορφοποιηθεί μπροστά στην ενδεχόμενη απεργία των εκπαιδευτικών «δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις». Αναπαράγει την αντίληψη της Αριστεράς που υποτάχτηκε, που ενσωματώθηκε, που συνεχίζει να κινείται στα όρια της αστικής νομιμότητας, αποβάλλοντας τις καθοριστικές ευθύνες για την ήττα και τη διάλυση του κινήματος. Μιας Αριστεράς που συνεχίζει να κυριεύεται από την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, που συνεχίζει να του κουνάει το δάκτυλο, να τον κατηγορεί ότι δεν καταλαβαίνει. Η εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνάμεις του αποτελεί αναγκαία συνθήκη για κάθε δύναμη και συλλογικότητα που αναφέρεται στην Αριστερά, για μια ανατρεπτική πολιτική και κατεύθυνση την οποία θα υλοποιήσουν οι ίδιες οι λαϊκές μάζες. Με αυτήν την έννοια, και στο πλαίσιο της ΚΕΔΔΕ θα πρέπει να εκλείψουν οι λογικές που αναπαράγουν «ειδικούς» και «ανάθεση» και να συμβάλουμε ώστε η ΚΕΔΔΕ να αποτελέσει ένα κινηματικό εργαλείο δράσης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Κλαδική ΣΣΕ ΟΤΟΕ: μαθήματα συνδικαλιστικής επιβίωσης στον καιρό των μνημονίων

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο μέτωπο των εκπαιδευτικών επισκίασαν κάποια άλλα παράλληλα γεγονότα σε εργασιακά μέτωπα, η εξέλιξη των οποίων πέρασε στα ψιλά. Τέτοια περίπτωση ήταν η διαπραγμάτευση για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ μεταξύ ΟΤΟΕ και Τραπεζών, η οποία εξελισσόταν δύο και πλέον μήνες και είχε ευτυχή κατάληξη για την εργοδοσία και την κυβέρνηση, με την τελική συμφωνία και υπογραφή στις 15 Μαΐου, ακριβώς στη λήξη της μετενέργειας. Η διαπραγμάτευση που κορυφωνόταν, χρονικά, ταυτόχρονα με το θρίλερ της επικείμενης απεργίας των εκπαιδευτικών, με τη γνωστή κατάληξη, απέδειξε με άλλον τρόπο μια σειρά από ζητήματα. Ανέδειξε δηλαδή το ρόλο των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών, την τεράστια ευθύνη για την ανυπαρξία κινήματος και τις συνακόλουθες ήττες και τα αδιέξοδα που παράγει η πολιτική αυτή, σε μία διαφορετική αλλά συμπληρωματική με των εκπαιδευτικών εκδοχή.
Στη μία εκδοχή, είχαμε τη ηγεσία της ΟΛΜΕ που πόνταρε σε λάθος άλογα –μερίδα της λόγω πεποίθησης και μερίδα της λόγω αυταπάτης- θεωρώντας δεδομένο ότι «ο κόσμος δεν τραβάει» και επιχείρησε να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Επεδίωξε, με άλλα λόγια, τόσο να επιδείξει ανέξοδα αγωνιστικότητα προς τη βάση όσο και να τα βολέψει με την κυβέρνηση. Οπότε, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, δίνοντας επιπλέον μια νίκη στην κυβέρνηση.
Στην άλλη εκδοχή, είχαμε την ηγεσία της ΟΤΟΕ, που επί δύο μήνες εξάντλησε στις ανακοινώσεις της ό,τι αγωνιστικές κορώνες διέθετε, ξιφουλκώντας στον αέρα ενάντια στις αρπακτικές διαθέσεις των τραπεζιτών, ενώ, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, όλο αυτό το διάστημα, έκανε το παν -ακόμα και συνεννοήσεις εν κρυπτώ με τους εργοδότες- για να βρεθεί λύση, χωρίς να εμπλακούν οι ενοχλητικοί τραπεζοϋπάλληλοι στην υπόθεση. Και το κατάφεραν! Χωρίς την παραμικρή κινητοποίηση του κλάδου, κινούμενοι αποκλειστικά σε διαδικασίες κορυφής και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, κρατώντας τους εργαζόμενους τελείως έξω από τη διαπραγμάτευση, κατέληξαν να υπογράψουν ένα κείμενο που αποτυπώνει μια ιστορική ήττα του κλάδου. Άλλωστε, για πρώτη φορά, γίνονται δεκτές και συνομολογούνται οριζόντιες μειώσεις μισθών, οριστική κατάργηση ενός ιστορικά κατοχυρωμένου -και γι΄ αυτό εμβληματικού- ετήσιου επιδόματος, ίσου με έναν επιπλέον μισθό και αύξηση του ωραρίου στις διοικήσεις σε 7 πμ- 7μμ (!), με απολύτως ελαστικό τρόπο. Πρόκειται για αποδοχή, στο σύνολό τους, των απαιτήσεων των τραπεζιτών που επί δίμηνο -από την εκπνοή της προηγούμενης κλαδικής το Φεβρουάριο- απαιτούσαν συντεταγμένα και απολύτως στοχευμένα αυτές ακριβώς τις υποχωρήσεις. Και όλα αυτά απλώς ήρθαν να προστεθούν στις μειώσεις και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που είχαν ήδη υποστεί οι τραπεζοϋπάλληλοι σε όλες σχεδόν τις τράπεζες. Είτε μέσα από επιχειρησιακές συμβάσεις ήττας και υποταγής, που έσπευσαν από πέρυσι να υπογράψουν τα σωματεία τους, είτε μέσω της διάλυσης ή του ξεπουλήματος των τραπεζών, όπως στην περίπτωση της ΑΤΕ και του ΤΤ.
Στη θριαμβευτική ανακοίνωση της για την υπογραφή της εν λόγω κλαδικής, η ηγεσία της ΟΤΟΕ -αφού περιέγραφε την εργασιακή ζούγκλα και την εργοδοτική ασυδοσία- κατέληγε να εμφανίσει περίπου σαν κατόρθωμα το γεγονός και μόνο, ότι υπήρξε συμφωνία για κλαδική σύμβαση, προβάλλοντας το γνωστό επιχείρημα του μικρότερου κακού: μπορεί να δεχτήκαμε συντριπτική ήττα, αλλά σώθηκε ο θεσμός! Και, βεβαίως, προσθέτουμε εμείς, διαφυλάχθηκε η εργασιακή ειρήνη, τώρα που οι τραπεζίτες θέλουν την ησυχία τους, για να προχωρήσουν στις ανακεφαλαιοποιήσεις, τις εξαγορές, συγχωνεύσεις κλπ. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι καλύτερο σύμμαχο σ΄ αυτή την επιδίωξη δεν θα μπορούσαν να βρουν από τη συνδικαλιστική ηγεσία που κράτησε επιμελώς και επιτυχώς τους εργαζόμενους εντελώς έξω από το παιχνίδι και την κατάσταση, απολύτως προστατευμένη από την απειλή κινητοποιήσεων. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις, όπως αυτή του σωματείου της Εθνικής, που την περίοδο που κρινόταν η τύχη 40.000 τραπεζοϋπαλλήλων, αυτοί, αντί να ενημερώνουν συναδέλφους, να καλούν συνελεύσεις, να οργανώνουν κινητοποιήσεις, ασχολούνταν αποκλειστικά και με περισσό ζήλο (πανστρατιά για τη σωτηρία της Εθνικής, αντιγράφουμε από δική τους ανακοίνωση) για την επιτυχή ΑΜΚ (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου) της Τράπεζας. Κοινώς, εργάζονταν για τον εργοδότη! Για την διατύπωση δε για προστασία των θέσεων εργασίας που ενσωματώθηκε στο κείμενο της σύμβασης, για την οποία πολύ επαίρονται να προβάλλουν επίσης σαν νίκη και κατοχύρωση, μια απλή ματιά αρκεί να μας προσγειώσει: διατυπώνεται, και από τα δύο μέρη, η ευχή για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, χωρίς καμιά απολύτως δέσμευση από πλευράς τραπεζιτών- όπως είναι λογικό και αναμενόμενο άλλωστε!
Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, μετά και την επιστράτευση, η μάχη χάθηκε, παρότι έδειξε να εμπνέει και να αγκαλιάζεται ως προοπτική από τη βάση. Ανακόπηκε, επειδή, με τη δυναμική της, προκάλεσε τρόμο στην ηγεσία του κλάδου. Έτσι, και στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων, η μάχη χάθηκε, γιατί απλά ποτέ δεν δόθηκε, καθώς την απέφυγε λυσσασμένα η ηγεσία αυτού του κλάδου. Δύο εκδοχές ενός μοντέλου συνδικαλιστικής ηγεσίας που μόνο βαρίδι πλέον αποτελεί για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Δύο εκδοχές, που βοούν για την αναγκαιότητα να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την υπόθεση της πάλης για τη ζωή τους. Και σ' αυτό το θέμα οι τραπεζοϋπάλληλοι έχουν πολλά να πουν...

28 Μαΐ 2013

Όροι και προϋποθέσεις

Με την αιτιολογία ότι, δήθεν, δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και οι εκπρόσωποι των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΚ ανέστειλαν την απεργία των καθηγητών με πραξικοπηματικό τρόπο. Με το ίδιο σκεπτικό, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είχαν σταθεί ενάντιοι στην απεργία διαρκείας των καθηγητών ενώ η ΚΝΕ ευχόταν στους μαθητές της Γ’ Λυκείου «καλή επιτυχία» στις εξετάσεις. Στην κρίσιμη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων δεν επέλεξαν μία ξεκάθαρη στάση υπεράσπισης της απεργίας κόντρα στην επιστράτευση αλλά μία στάση που μπέρδευε και δημιουργούσε θολούρα.
Για τους νεκροθάφτες της απεργιακής κινητοποίησης ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ –ΣΥΝΕΚ δεν είχε σημασία η μαζικότερη, εδώ και χρόνια, προσέλευση των εργαζόμενων στις γενικές συνελεύσεις σε όλη την χώρα. Δεν μέτρησαν τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών μέσα στις γενικές συνελεύσεις, όπου τα ποσοστά υπερψήφισης της απεργίας ήταν συντριπτικά υπέρ. Πήραν μία πολιτική απόφαση, με βάση την γενικότερη πολιτική τους στάση, να βάλουν φρένο στην αναμέτρηση του κλάδου με την βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης– ΕΕ– ΔΝΤ, φορτώνοντας με μία ακόμα σοβαρή, στα όρια της ήττας, υποχώρηση, το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Για τους εκπροσώπους του κυβερνητικού–εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), αυτό αποτελεί μία «εκ φύσεως» στάση ενώ στην «λέσχη» των υπεύθυνων πολιτικών–συνδικαλιστικών δυνάμεων, προστέθηκαν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με «εκκωφαντικό» τρόπο. Έτσι, οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων, στις οποίες όλοι ορκίζονται για απεργιακή κινητοποίηση, έμειναν χωρίς συνέχεια, σκορπώντας πίκρα, απογοήτευση αλλά και αγανάκτηση σε πολύ κόσμο του κλάδου.
Αυτό το κενό της πραγματικής πολιτικής–συνδικαλιστικής έκφρασης των διαθέσεων των εργαζόμενων «παρακολουθεί» το σύνολο των εργατικών–λαϊκών κινητοποιήσεων εδώ και πολλά χρόνια αλλά σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, με βάση την ολοκληρωτική επίθεση της κυβέρνησης και όλων των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στους όρους δουλειάς και ζωής του εργαζόμενου λαού. Το μεγένθυνε η μαζικότητα του κλάδου στον οποίο «προέκυψε» το ζήτημα, με την φασιστικού τύπου επιστράτευση των εργαζόμενων.
Ο συνδικαλισμός της υποταγής και του ξεπουλήματος, ο δούρειος ίππος της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, έχει ακόμα το επάνω χέρι και προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, όταν οι περιστάσεις και κυρίως το σύστημα, το απαιτούν. Από την άλλη μεριά, οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων δεν μπορούν να υποταχθούν στους πολιτικούς-συνδικαλιστικούς συσχετισμούς και να ακυρώσουν μία γραμμή πάλης και διεκδίκησης απέναντι στην καταστροφή των ζωών τους.
Μέσα στο εργατικό –λαϊκό κίνημα, το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης παίρνει κεντρικό χαρακτήρα. Τίθεται ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της αναμέτρησης, της πάλης και της διεκδίκησης ενάντια στην κυβέρνηση, την κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές και τις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποταγής. Η κλιμάκωση και η ένταση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος γεννούν αντιστάσεις και αγώνες, δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται όμως τόσο από τους συσχετισμούς του λαού απέναντι στο σύστημα όσο και από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κινήματος.
Η σημερινή φάση της αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την κυβέρνηση και την βάρβαρη αντιλαϊκή της πολιτική είναι κρίσιμη και θα καθορίσει το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος των νέων συσχετισμών για το επόμενο διάστημα.
Στην βάση αυτή, από την μεριά των λαϊκών δυνάμεων, παίρνει αναγκαστικό χαρακτήρα η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος, που αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Αυτό σημαίνει ότι την υπόθεση του αγώνα, τους στόχους και όλη την εξέλιξή του, την παίρνουν στα χέρια τους τα πραγματικά υποκείμενα, αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα με όλα τα ρίσκα και τις θυσίες που πρέπει να θεωρούνται δεδομένα σε μία αναμέτρηση. Και σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, σε κανένα εργαζόμενο, ότι η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος, κυβέρνηση-κράτος-εργοδοσία μπορεί να γίνει εκ του ασφαλούς. Σε αυτή την φάση της αναμέτρησης δεν υπάρχουν «ασφαλείς αγώνες». Η ασφάλειά τους εξαρτάται από την πολιτική κατεύθυνση, την οργανωτική συγκρότηση πάνω σε αυτή την κατεύθυνση, το εύρος του μετώπου πάλης, την διάρκεια και την αγωνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μαχόμενα τμήματα του εργαζόμενου λαού. Στους αγώνες πάμε για να νικήσουμε. Και για αυτό πρέπει να εξασφαλίσουμε τους μαζικότερους όρους. Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιος αποφασίζει ότι αυτοί οι όροι έχουν εξασφαλιστεί; Σίγουρα αυτοί που τους αφορά άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξασφαλιστούν μαζικές διαδικασίες άμεσης συμμετοχής των εργαζόμενων για την λήψη αποφάσεων, αποτινάσσοντας όλες τις αντιλήψεις και πρακτικές ανάθεσης στους «ειδικούς», που έχουν επιβληθεί στο κίνημα από τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και την ρεφορμιστική πολιτική. Ταυτόχρονα, πρέπει να ειπωθεί ότι οι ίδιοι οι αγώνες διαμορφώνουν τους δικούς τους όρους και τις προϋποθέσεις για την έκβασή τους. Αποτελούν το πεδίο όπου ο εργαζόμενος λαός συνειδητοποιεί την δύναμή του και στηρίζεται σε αυτή. Οι αγώνες διαλύουν τις αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης και του συστήματος, αναδεικνύουν τους συμμάχους αλλά ξεσκεπάζουν και τους ψεύτικους φίλους.
Η συνειδητή προσπάθεια που γίνεται από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς, με την επίκληση των όρων και προϋποθέσεων που λείπουν για το ξεδίπλωμα αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης, δεν αφορά μόνο την αποφυγή της αναμέτρησης με την κυβέρνηση και το σύστημα αλλά και την αποφυγή της αποκάλυψης των πραγματικών τους ορίων. Είτε επικαλούνται ότι οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο, μία επιχείρηση, ένα εργοστάσιο δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία. Είτε ότι το κάθε ζήτημα αποτελεί μέρος της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος και σαν τέτοιο «πρέπει» να αντιμετωπιστεί. Έτσι, αυτές οι σωστές, από γενική άποψη, εκτιμήσεις δεν εντάσσονται σε ένα σχέδιο οικοδόμησης μαζικών και πολιτικών όρων κινήματος αλλά χρησιμοποιούνται, για να βάλουν εμπόδια στην εκδήλωση και την ανάπτυξη πραγματικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στην αριστερά, με την ενίσχυση του πολιτικού ρεύματος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, αποτελεί και αυτό κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την συνολική ανατροπή των συσχετισμών στην αντιπαράθεση του εργαζόμενου λαού με το σύστημα. Για την διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων της εργατικής-λαϊκής χειραφέτησης και απελευθέρωσης.

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Η μάχη που δε δόθηκε και οι μάχες που θα δοθούν!
Να πετάξουμε τα βαρίδια – να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο

Η πίκρα και η στενοχώρια που άφησαν το φιάσκο της πρόσφατης απεργίας που δεν έγινε και ο εξευτελισμός των εννοιών «απόφαση – σωματείο – δέσμευση» από τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου πρέπει να ξεπεραστούν γρήγορα. Μαθαίνοντας και από τις αρνητικές εμπειρίες μας, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αντλήσουμε συμπεράσματα και να προχωρήσουμε. Γιατί οι αναμετρήσεις που έχουν ανοίξει είναι αναμετρήσεις ιστορικής εμβέλειας, είναι αναμετρήσεις ζωής. Και γιατί ο αντίπαλος δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους. Σύντομα, θα μας ξανατεθούν ακόμα πιο πιεστικές προκλήσεις, σύντομα θα έρθουμε αντιμέτωποι με ακόμα πιο σαρωτική επίθεση. Και πρέπει να είμαστε σε καλύτερη θέση. Πιο ώριμοι, πιο καθαροί, πιο αποφασισμένοι.

ΓΣΕΕ: στήριξη της αντεργατικής κυβερνητικής πολιτικής

“Δεν πρόκειται να στηρίξουμε μια απεργία που θα θέσει σε κίνδυνο τις πανελλαδικές εξετάσεις. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, ότι κανένας κλάδος εργαζομένων δεν δικαιούται να δημιουργεί πρόβλημα σε άλλες κοινωνικες ομάδες απεργώντας. Εμείς θα στηρίξουμε πλήρως το δικαίωμα των μαθητών στις εξετάσεις, ειδικά των παιδιών εργαζομένων και ανέργων.”
Διαβάζοντας τα παραπάνω επιχειρήματα, ξέρουμε ότι τέτοια και διάφορα άλλα ακούστηκαν από επίσημα κυβερνητικά στελέχη και εκπροσώπους της τρικομματικής κυβέρνησης, μέσω των αστικών ΜΜΕ. Μιας κυβέρνησης, που ως γνήσιος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, εφαρμόζει την πιο βάρβαρη, αντεργατική πολιτική. Για κάποιους, μπορεί να είναι παράξενο, αλλά αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν και από στελέχη της ΓΣΕΕ, η οποία είχε μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στους εκπαιδευτικούς που αποφάσισαν να απεργήσουν, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη δουλειά και το ωράριο εργασιας, τα αυτονόητα δηλαδή. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δε δίστασε να συκοφαντήσει μια απεργία, ακόμα και μετά το φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης ολόκληρου κλάδου, που φρόντισε να κάνει η κυβέρνηση στην ιδέα και μόνο της απεργίας, πριν καν αυτή αποφασιστεί!
Αυτή η στάση δείχνει ότι οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, ανοιχτά και απροκάλυπτα πλέον, στηρίζουν την πολιτική κυβέρνησης και τρόικας και δεν διστάζουν να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν, ακόμα και να καταγγείλουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με την κυβέρνηση, προπαγάνδισαν απόψεις και θέσεις που έβγαιναν ανοιχτά εναντίον των εκπαιδευτικων, χρησιμοποιώντας μάλιστα διάφορες δικαιολογίες, όπως περί δικαιωμάτων των μαθητών, ειδικά των φτωχών οικογενειών, στις εξετάσεις και με στόχο να δημιουργήσουν αρνητικό κλίμα απέναντι στους εκπαιδευτικοπυς και την απεργία που ερχόταν. Προώθησαν με έναν τρόπο τον “κοινωνικό αυτοματισμό”, δηλαδή τη σύγκρουση μερίδας εργαζομένων και της κοινωνίας με τους απεργούς. Αυτό εμάς δεν μας παραξενεύει και τόσο, όσο αφορά τον ρόλο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ.
Η πολιτική της ΓΣΕΕ είναι μια πολιτική που εφαρμόζουν μια σειρά ηγεσίες που προωθούν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό εδώ και χρόνια. Είναι αυτοί που μετέτρεψαν τη ΓΣΕΕ από τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζόμενων σε μηχανισμό στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής και τροχοπέδη στην ανάπτυξη εργατικών αγώνων. Αυτό πλέον είναι ξεκάθαρο σε κάθε εργαζόμενο και άνεργο, όταν την ώρα και τη στιγμή που πετσοκόβουν και καταργούν όλες τις κατακτήσεις, που εκτινάσσεται η ανεργία και καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, η ΓΣΕΕ δεν καλεί στην παραμικρή κινητοποίηση, σφυρίζοντας αδιάφορα.
Δεν είναι τυχαία η στάση της απέναντι σε μια απεργία που δεν είναι και τόσο συνηθισμένη, αλλά μια απόφαση που πάρθηκε από μαζικές γενικές συνελεύσεις ενώ οι εκπαιδευτικοί είχαν ήδη επιστρατευτεί. Είναι μια απόφαση που έδινε πολιτικό χαρακτήρα, και μάλιστα έντονα συγκρουσιακό, αφού οι εκπαιδευτικοί είχαν κατανοήσει ότι άμεσα θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την αστική δικαιοσύνη, τις δυνάμεις καταστολής, την απόλυση. Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι το εξής: Μπορεί αυτή η ίδια ηγεσία που προωθεί τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό να οργανώσει από τα πάνω, δηλαδή, την εργατική τάξη και τους εργαζομένους, να δώσει στο κίνημα ταξική κατεύθυνση; ΟΧΙ! Οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν αυτό είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η εργατική τάξη, αυτοί είναι που θα ενωθούν-οργανωθούν-παλέψουν, με βάση τις δικές τους ανάγκες. Μεσα από τη μαζική συλλογική οργάνωση και πάλη, θα θέσουν τις βάσεις ανασυγκρότησης-ανασύστασης του εργατικού κινήματος, έχοντας πάντα εμπιστοσύνη στις εργαζόμενες μάζες, συμβάλλοντας στην πολιτικοποίησή τους, φτιάχνοντας ένα εργατικό κίνημα, ικανό να κοντράρει την πολιτική του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Βάζοντας στην άκρη τέτοιου είδους συνδικαλιστικές ηγεσίες και αναδεικνύοντας νέες, συνεπείς και αταλάντευτες.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και φαίνεται πιο ξεκάθαρα η διάθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων να κινηθούν στην κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης, με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και ... έπεται συνέχεια.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ στο πλευρό των εκπαιδευτικών

Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης από τη μεριά της κυβέρνησης για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την αναγκαιότητα οικοδόμησης “κοινού πανεκπαιδευτικού μετώπου” αλληλεγγύης στον αγώνα τους. Στη σημερινή φάση της γενικευμένης επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα του λαού, ο μόνος τρόπος απάντησης είναι η δημιουργία κατάλληλων συσχετισμών στην όξυνση της ταξικής πάλης. Για να μπορέσει αυτό να επιτευχθεί, τίθεται ολοένα και πιο επιτακτικά η οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στον κοινό εχθρό. Οι φοιτητές και τα υπόλοιπα κομμάτια της νεολαίας, ως οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν τον “εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα” και ταυτόχρονα είναι αυτοί που θα κληθούν να οικοδομήσουν τους κατάλληλους όρους αντίστασης. Ειδικότερα σε μία χώρα, όπου όσο θα βαθαίνει η εξάρτηση, τόσο η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων θα εντείνεται.
Αυτό ακριβώς προσπάθησαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις να ανοίξουν στις σχολές: “Ότι δηλαδή οι φοιτητές θα πρέπει να σταθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών, παλεύοντας ταυτόχρονα για τα δικά τους ζητήματα. Ότι η νίκη του ενός είναι νίκη όλων. Ότι μονάχα αν ενωθούν οι διάφορες εστίες αντίστασης, θα οικοδομηθεί, στο προχώρημα της ταξικής πάλης, το Μέτωπο Αντίστασης στην επίθεση που βιώνουμε”.
Σε αυτή την κατεύθυνση και με γρήγορα αντανακλαστικά (δεδομένου των διακοπών του Πάσχα), οι Αγωνιστικές Κινήσεις, όπου παρεμβαίνουν, έθεσαν το ζήτημα για “Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις σε όλες τις σχολές”.
Αυτό το οποίο φάνηκε, όμως, δεν ήταν η απροθυμία των φοιτητών για αγώνα, αλλά η αδυναμία της Αριστεράς να δώσει την κατεύθυνση του αγώνα. Αν και έγιναν προσπάθειες από τις Αγωνιστικές Κινήσεις για Γενικές Συνελεύσεις και για Κοινή Δράση μεταξύ όσων αναφέρονται στο κίνημα, φάνηκε ότι μόνο οι Αγωνιστικές Κινήσεις έβαζαν αυτή την κατεύθυνση. Σε γενικές γραμμές, η στάση των δυνάμεων ήταν αντίστοιχη με αυτή που κράτησαν οι κομματικοί φορείς τους στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών, τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων.
Από τη μια, οι κυβερνητικές δυνάμεις έκλειναν τα μάτια και τα αφτιά μπροστά σε όσα συνέβαιναν και από την άλλη, οι δυνάμεις της Αριστεράς αναδείκνυαν το ότι “δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη κινήματος”. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τόσο από τις προτάσεις που κατατέθηκαν στα Διοικητικά Συμβούλια, όσο και από τα μαζέματα υπογραφών και καλέσματα για Γενικές Συνελεύσεις, τα οποία υπονομεύτηκαν.
Αποτέλεσμα ήταν να μη διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών και σε όσες έγιναν, υπό την πίεση των Αγωνιστικών Κινήσεων, δεν υπήρχε απαρτία.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι η μοναδική “στήριξη” από μεριάς φοιτητών στον αγώνα των εκπαιδευτικών, ήταν απλές αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων αλληλεγγύης (που λειτουργούσαν ως περιφερόμενο χαρτί σε κάποιες ΕΛΜΕ) και ένα πανό με την υπογραφή “ΦΣ Αθήνας”, κάτω από το ΤΙΤΑΝΙΑ, που διεξαγόταν το μάζεμα των προέδρων των ΕΛΜΕ.
Φάνηκε, για άλλη μια φορά, η απροθυμία και αδυναμία της Αριστεράς να δώσει απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα που τίθενται, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και πράξης. Ξανά το φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε να βρεθεί στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού, προμηνύοντας, ως ένα βαθμό, και την εξέλιξη της απεργίας των εκπαιδευτικών. Ο μόνος και βασικός παράγοντας που έλειπε από τα πανεπιστήμια για την έκβαση της απεργίας, ήταν η διάθεση και η μαζικότητα των εκπαιδευτικών στις Συνελεύσεις τους και στα σχολεία. Ενδεχόμενα, τα μηνύματα από τις σχολές και η στάση των δυνάμεων, να έδιναν στοιχεία, από τη μία, για την απροθυμία της Αριστεράς, στο σύνολό της, να συγκρουστεί με την κυβέρνηση και, από την άλλη, για το επερχόμενο ξεπούλημα της απεργίας.
Η στάση των Αγωνιστικών Κινήσεων ήταν αυτή που άρμοζε στον οποιονδήποτε θέλει να αναφέρεται, έστω και στοιχειωδώς, στην Αριστερά και το κίνημα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Αναδείχτηκε, παρόλα αυτά, στους φοιτητές, ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν να δημιουργήσουν αγώνα και να συνδέσουν την πάλη των φοιτητών στο πλευρό του λαού και ποιοι όχι. Αυτό φάνηκε και στο μάζεμα των προέδρων, όπου οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν κουβάλησαν ένα πανό για αυτοπροβολή, αλλά ήταν μέσα στην αίθουσα που γινόταν η συνεδρίαση και φώναζαν συνθήματα, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, ενάντια στην κοροϊδία που εξελισσόταν.
Η επίθεση που δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι μόνο ένα παράδειγμα της φάσης που διανύουμε, αλλά και των καθηκόντων που απαιτούνται. Σε αυτή τη νέα φάση, που αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, η βαναυσότητα του συστήματος και οι αδυναμίες του υπάρχοντος συνδικαλισμού, απαιτούν απαντήσεις. Τέτοιου είδους απαντήσεις πρέπει να δώσει μία κομμουνιστική οργάνωση, όπως η δική μας, και στη σπουδάζουσα νεολαία. Τη στιγμή που οικοδομείται μέρα με τη μέρα το πανεπιστήμιο του Μνημονίου, οι φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν την πάλη τους με αποφασιστικούς, μαχητικούς και ξεκάθαρους στόχους ευθείας σύγκρουσης με τη βάρβαρη πολιτική και σύνδεση του αγώνα τους με το λαό.
Οι απαιτήσεις πολλές, οι αδυναμίες περισσότερες και οι δυνατότητες σίγουρες!

Η Μαθητική Αντίσταση για την απεργία των εκπαιδευτικών

«Πριν καλά καλά καταλήξει η πρόταση για απεργία των εκπαιδευτικών, ξεκίνησε η λάσπη και η συκοφαντία εναντίον τους…
Πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία, άρχισαν να δακτυλογραφούνται οι επιστρατεύσεις τους…
Πριν από όλα, εμφάνισαν εμάς, τους μαθητές τους, ως τους μεγαλύτερους αντιπάλους τους σ’ αυτόν τον αγώνα, ως τα… θύματα των κινητοποιήσεων…
ΟΧΙ!
Τα μόνα θύματα είναι τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και των μαθητών, το δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά! Απέναντι σ’ αυτό παλεύουν οι εκπαιδευτικοί μας και σ’ αυτόν τον αγώνα ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ!»
Με αυτόν τον τρόπο ξεκινούσε η ανακοίνωση της Μαθητικής Αντίστασης που κυκλοφόρησε στις 11 Μάη σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών (ολόκληρο το κείμενο, στο blog της Μαθητικής Αντίστασης, στο σύνδεσμο: http://mathitikiantistasi.blogspot.gr/2013/05/blog-post_11.html).
Αυτό που επιχείρησε να θέσει η Μαθητική Αντίσταση σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά και σε όλη την παρέμβασή της κατά το διάστημα που βρισκόταν στην επικαιρότητα το θέμα της απεργίας των εκπαιδευτικών, είναι το βασικό ζήτημα που αναδείχτηκε για τους μαθητές. Το γεγονός, δηλαδή, ότι αποτέλεσαν τον πολιορκητικό κριό του συστήματος στην υπόθεση ενεργοποίησης του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού».
Σύσσωμος ο μαθητικός πληθυσμός παρουσιάστηκε ως θύμα της απεργίας που... σκέφτηκαν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων. Φανερά επιλεγμένοι και δασκαλεμένοι πιτσιρικάδες παρέλασαν στα τηλεοπτικά παράθυρα και φιγουράρισαν σε πρωτοσέλιδα αστικών εφημερίδων. Και η προσέγγιση του όλου ζητήματος, από ασύστολα ψευδής έως εντελώς παραπλανητική.
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από μια περίπου αστική προσέγγιση των πανελλαδικών εξετάσεων, την οποία φαίνεται πως το σύστημα «ξέχασε» εκείνες τις μέρες. Εκείνη, δηλαδή, που προσπαθεί να δώσει κουράγιο στους εξεταζόμενους μαθητές με επιχειρήματα του τύπου «δεν είναι η μητέρα των μαχών», «για όλους έχει ο θεός» και άλλα αντίστοιχα. Γιατί πράγματι αυτή τη φορά παρουσιάστηκαν οι πανελλαδικές ως μητέρα των μαχών για τη μαθητική νεολαία, η οποία μάλιστα δεν έπρεπε να χάσει ούτε κατά ένα λεπτό της ώρας το ραντεβού της στις 17 του Μάη. Τα άλλα ραντεβού, εκείνα των μαθητών με τα βιβλία τους και τους εκπαιδευτικούς τους στην αρχή κάθε χρονιάς, εκείνα με το λεωφορείο που θα τους μεταφέρει από και προς το σχολείο, εκείνα με τη θέρμανση κατά τους χειμερινούς μήνες μπορούν φυσικά να αναβάλλονται επ’ αόριστο χωρίς να «ανοίγει μύτη» και χωρίς να απολογείται κανείς...
Στην παρέμβασή της η Μαθητική Αντίσταση κατέδειξε τους λόγους για τους οποίους ήταν τόσο κρίσιμο για το σύστημα να φέρει τους μαθητές απέναντι στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς. Ήταν το ισχυρότερο χαρτί τους στην προσπάθεια να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων από το σύνολο της κοινωνίας ενάντια στην απεργία. Άλλωστε, η μέθοδος αυτή έχει παλαιότερους διδάξαντες. Θυμόμαστε πολύ καλά τους «αγανακτισμένους γονείς» έξω από τις μαθητικές καταλήψεις.
Μια τέτοια προσπάθεια στηρίζεται στο γνωστό «διαίρει και βασίλευε» και φυσικά αποκρύπτει την πραγματικότητα των κοινών στόχων πάλης μαθητών και εκπαιδευτικών. Γιατί είναι κοινός ο στόχος της υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης για όλους. Είναι κοινός ο αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος όλων των παιδιών να πηγαίνουν στο σχολείο, να το τελειώνουν και αυτό το σχολείο να έχει εκπαιδευτικούς, βιβλία και ανθρώπινες συνθήκες. Όλα εκείνα τα στοιχειώδη, δηλαδή, από τα οποία το ίδιο το κράτος έχει απαλλάξει τον εαυτό του όλο το τελευταίο διάστημα. Αλλά είναι επίσης κοινός ο αγώνας της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και η πάλη ενάντια στις απολύσεις και τους μισθούς πείνας, γιατί είναι αγώνας υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, όλων των οικογενειών, όλου του λαού.
Αυτή η συζήτηση φυσικά απουσίασε από τα μέσα. Αυτή που ενώνει τους μαθητές με τους καθηγητές τους και μαζί τους όλη την κοινωνία ενάντια στην ισοπέδωση κάθε στοιχειώδους δικαιώματος, ενάντια στην καταρράκωση κάθε ελπίδας για το μέλλον.
Αυτά τα ζητήματα έθεσε η Μαθητική Αντίσταση στα σχολεία όπου παρεμβαίνει. Κατέδειξε τους πραγματικούς θύτες και τα πραγματικά θύματα, που δεν είναι άλλοι από το σύστημα και τα δικαιώματα λαού και νεολαίας αντίστοιχα.
Στο πλαίσιο της παρέμβασής της, η Μαθητική Αντίσταση στην Αθήνα διοργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση με εκπαιδευτικούς στις 15 Μάη. Από τους εκπαιδευτικούς περιγράφηκε η κατάσταση στο επίπεδο των εργασιακών δικαιωμάτων καθώς και τα πραγματικά αιτήματα του αγώνα τους. Οι μαθητές που συμμετείχαν στη συζήτηση έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και βοηθήθηκαν ιδιαίτερα από μια κουβέντα με καθηγητές έξω από τη σχολική τάξη που να αφορά τις κοινές τους αναφορές και διεκδικήσεις.
Η μάχη αυτή θα έχει σίγουρα συνέχεια! Η επίθεση θα συνεχιστεί και θα είναι ανελέητη απέναντι στο δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Σ’ αυτούς τους νέους αγώνες που θα έρθουν, οι μαθητές θα ξαναβρεθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών τους, στο πλευρό του λαού.

27 Μαΐ 2013

Οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός χρωστάμε στο σύστημα πολλές αναμετρήσεις!

Μέσα στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών που δεν έγινε, της αναμέτρησης που απειλήθηκε αλλά δεν ξεκίνησε, υπάρχουν πολλά και διάφορα. Το πραξικόπημα των κυρίαρχων δυνάμεων και η πίκρα του κόσμου. Συνδικαλιστικά κόλπα και τερτίπια, λεονταρισμοί μαζί με εκκλήσεις, κατασκευές, φόβοι, ξόρκια. Από την εβδομάδα πριν το Πάσχα ως τη… Μεγάλη Τετάρτη της 15/5, ένα πλήθος χειρισμών, μικροϋπολογισμών, απειλών και θεωριών ξετυλίγονται στον αντίποδα ενός μαζικού ΟΧΙ, μιας αγωνιστικής ελπίδας που άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια και να αναζητά θέση και έκφραση στο ταξικό πολιτικό πεδίο. Βουβά σε όλο το πρώτο διάστημα, εκκωφαντικά και άγρια –για τα μέτρα των καιρών- στις γενικές συνελεύσεις στις 14/5. Είναι όλα αυτά σημάδια των καιρών, μηνύματα των αναμετρήσεων που χρωστάμε και θα έρθουν.
Ωστόσο, από όλα αυτά τα στιγμιότυπα, τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις για πτυχές και πλευρές των γεγονότων και των στάσεων των δυνάμεων, τρία είναι τα βασικά πολιτικά ζητήματα που είναι ανάγκη να κρατήσουμε και να αναδείξουμε ως παρακαταθήκες και βασικά συμπεράσματα, όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Αλλά συνολικά για το λαό και τη νεολαία, για την υπόθεση του κινήματος, της αντίστασης και της πάλης. Μέσα σ΄αυτά τα τρία ζητήματα βρίσκονται και τα επιχειρήματα που δείχνουν και εξηγούν γιατί το ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών δεν ήταν «ζήτημα των εκπαιδευτικών», παρ’ όλο που αναμφίβολα ο αγώνας που χρειαζόταν και μπορούσε να γίνει αυτούς θα είχε σαν κορμό. Αλλά ήταν –και είναι- ζήτημα ευρύτερης σημασίας, που αφορά με πολλούς τρόπους όλο το λαό και συνολικά το λαϊκό κίνημα. Ας δούμε λοιπόν τα τρία αυτά ζητήματα.

1. Κεντρική αντιπαράθεση – Η θέση του συστήματος
Η γραμμή του συστήματος και της κυβέρνησής του ήταν από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη. Οι κάθε είδους μηχανισμοί του και όλες οι δυνάμεις του απέναντι στο ενδεχόμενο του αγώνα διακήρυξαν σε όλους τους τόνους, με κάθε δυνατή συκοφαντία και λάσπη, αλλά και έμπρακτα (επιστράτευση), πως ο αγώνας δεν είναι επιτρεπτός! Χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο το πρόσχημα των εξετάσεων, η αντιδραστικότητα συναγωνίστηκε τη γελοιότητα (απειλούνταν, λέει, η «ψυχική υγεία» των παιδιών από την πραγματοποίηση της απεργίας) καθώς το μαύρο μέτωπο συνασπιζόταν για να απαγορεύσει και να καταστείλει τον ξεσηκωμό. Οι λόγοι αυτού του αντιδραστικού συναγερμού βρίσκονται στο περιεχόμενο που αντικειμενικά είχε ο αγώνας και ταυτόχρονα στη φάση και την κατάσταση που βρίσκεται το ίδιο το σύστημα πολιτικά απέναντι στο λαό.
Το περιεχόμενο του αγώνα αφορούσε και αφορά –ανεξάρτητα από το πώς ονοματίζεται συνδικαλιστικά από τις διάφορες δυνάμεις- δύο κεφαλαιώδη ζητήματα της επίθεσης τους συστήματος: τις εργασιακές σχέσεις και το ζήτημα των κοινωνικών αλλά και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, όπως αυτά εκφράζονται στη διεκδίκηση για δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Η αντίσταση στην πολιτική της γενικευμένης ελαστικοποίησης-εξαθλίωσης των εργαζομένων και στον κοινωνικό μεσαίωνα, και μάλιστα σε πανελλαδική κλίμακα και με όρους εμπλοκής σημαντικών λαϊκών τμημάτων, ήταν και είναι για το σύστημα αιτία άγριου ταξικού πολέμου! Ακόμη περισσότερο που μια τέτοια αντίσταση ήταν και είναι ενδεχόμενο να τροφοδοτήσει και να πυροδοτήσει κύματα ξεσηκωμού στη νεολαία ενάντια στην πολιτική των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, ενάντια στη πολιτική κατάργησης των ελευθεριών σε σχολεία και ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Αυτοί ήταν οι κίνδυνοι με τους οποίους το ξεδίπλωμα του αγώνα απειλούσε την πολιτική του συστήματος σε μια κατάσταση που ο λαός βρίσκεται απέναντί του εξαθλιωμένος και άνεργος. Σε μια κατάσταση που η πολιτική-κυβερνητική σταθερότητα κρέμεται στις κλωστές των κυβερνητικών κατασκευών περί «ανάπτυξης από το 2014», ενώ πίσω από τη βιτρίνα οξύνονται τα αδιέξοδα διαχείρισης της επίθεσης, η κρίση και οι ανταγωνισμοί. Το σύστημα λοιπόν έδειξε και ήταν αποφασισμένο να αναμετρηθεί γιατί είχε επίγνωση της αξίας, της σημασίας, των προβλημάτων που θα του έβαζε αυτός ο αγώνας. Στην ίδια βάση, δεν είχε ούτε την επιλογή «να δώσει κάτι» στις δικές του συνδικαλιστικές ηγεσίες ώστε ο αγώνας να μπλοκαριστεί «ομαλά» και όχι με καταστολή και πραξικόπημα. Αυτή ήταν και είναι η πολιτική θέση του συστήματος και τελικά πάνω απ’ όλα για την υπεράσπιση του ταξικού συσχετισμού που ως σήμερα έχει διαμορφώσει σε βάρος του λαού. Αλλά και, ακόμη περισσότερο, για την επιδείνωση αυτού του συσχετισμού.

2. Οι εκπαιδευτικοί και οι όροι τους
Απέναντι σε αυτή τη θέση του συστήματος βρέθηκαν και τέθηκαν οι εκπαιδευτικοί. Που τόσα χρόνια (όπως και όλος ο λαός, σύμφωνα με την αγαπημένη θεωρία της υποταγμένης Αριστεράς, των αναρχικών, των αυτόνομων, κ.ο.κ.) «σιωπούσαν» και «δεν καταλάβαιναν». Στην πραγματικότητα αντιμετώπιζαν την καθίζηση που τους επέβαλλε η φερόμενη ως «συνδικαλιστική τους ηγεσία», αλλά όχι μόνο αυτή. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν γεμίσει τα σχολεία με τις θεωρίες της συνδιαχείρισης, της συνδιοίκησης, με προτάσεις και μοντέλα για «άλλα σχολεία», με οτιδήποτε θολώνει, διαστρέφει, διαγράφει την ανάγκη της μαζικής πάλης και αντιπαράθεσης με το σύστημα. Και τα τελευταία χρόνια που η κατάσταση προχώρησε στο… απροχώρητο, αντί να παραμεριστούν, ενισχύθηκαν οι θεωρίες του «εναλλακτικού», του «προειδοποιητικού», του «άλλου αγώνα». Δηλαδή του μη αγώνα. Όλα αυτά άνωθεν. Από τα επιτελεία της Αριστεράς ήρθαν στο στόμα των εκπαιδευτικών.
Όμως, σε αυτή τη συγκυρία με τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης που τόσα και τόσα έχει ήδη συσσωρεύσει, έγινε η απροσδόκητη για πολλούς έκρηξη. Παρ’ όλο που τα σχολεία ήταν κλειστά και άρα δεν υπήρχε δυνατότητα ζύμωσης και προετοιμασίας, οι καθηγητές και καθηγήτριες που βρέθηκαν για δύο εβδομάδες απέναντι στα τηλεοπτικά διαγγέλματα της επιστράτευσης και τις θλιβερές πιρουέτες και προκαταβολικές αναδιπλώσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας κατάφεραν μέσα σε δύο μέρες (13-14/5) να πουν ένα μεγάλο και μαζικό ΟΧΙ. Στην επίθεση και στην επιστράτευση. Και ένα πολύ μαζικό ΝΑΙ. Στην απεργία και στον αγώνα.
Πάλι όμως «δεν καταλάβαιναν»! Πάλι δεν είχαν το νου να μετρήσουν σωστά «τους όρους και τις προϋποθέσεις» που απαιτούνταν για να παλέψουν. Ίσως πραγματικά να μην είχαν καταλάβει:
• Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ δεν είχαν και δεν έχουν καταλάβει (και ούτε θέλουν να καταλάβουν) πως η απεργία δεν είναι κόλπο! Πως η κυβέρνηση και το σύστημα δεν θα καμφθεί έστω σε πλευρές της πολιτικής του με «διακηρύξεις αγώνα», αλλά με πραγματικό αγώνα.
• Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ στην «καλύτερη» περίπτωση ήθελαν την έγκριση του… συστήματος (μέσω ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) για να κάνουν έναν αγώνα που έβαζε σοβαρά και σημαντικά προβλήματα στο σύστημα!
Μπορούσε όμως να γίνει αυτός ο αγώνας; Η ερώτηση –που μπορεί να τίθεται και καλοπροαίρετα από πολλούς- πήρε την πρώτη της θετική απάντηση από τα μεγέθη και τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων της 14/5. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτές έγιναν με ιδιαίτερα αρνητικούς γενικούς και ειδικούς όρους και όμως ξεπέρασαν κάθε αγωνιστική προσδοκία. Αυτό δείχνει ένα βάθος οργής, αποφασιστικότητα, δύναμη που υπήρχε και υπάρχει στους εκπαιδευτικούς. Αυτή ήταν και είναι και η βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει ο αγώνας, σε αυτή θα στηριζόταν και η τροφοδότησή του απέναντι στην αγριότητα που αναμφίβολα θα αντιμετώπιζε από το σύστημα. Δίπλα σε αυτήν την προϋπόθεση πρέπει να μπει και η παράμετρος του λαού και της στάσης που θα διαμόρφωνε απέναντι σε έναν ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών.
Στο ζήτημα αυτό είναι και πάλι η πολιτική θέση απαξίωσης του λαού που έχουν μια σειρά δυνάμεις που καθορίζει και παράγει την «εκτίμησή» τους ότι δεν θα πλαισίωνε τον ξεσηκωμό. Είναι οι ίδιες που μετράνε το σύστημα ως «παντοδύναμο», ικανό να διατάσσει ολόκληρη την κοινωνία με τα τηλεοπτικά και άλλα διαγγέλματά του. Το σύστημα ήταν και είναι αποφασισμένο, αλλά όχι παντοδύναμο! Και τελικά η μάζα των εκπαιδευτικών –οπωσδήποτε ένα σημαντικό τμήμα της- διαισθανόταν και αντιλαμβανόταν αυτό που οι συνδικαλιστικές και άλλες ηγεσίες ούτε που θα ήθελαν να το σκεφτούν: Στις δοσμένες συνθήκες ο αγώνας θα έχει κόστος, θυσίες και ρίσκο. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να σηκώσουμε κεφάλι, να αλλάξουμε το συσχετισμό, να ανοίξουμε το δρόμο της πάλης και του κινήματος.

3. Η χρεοκοπία γραμμών και σχεδίων
Η ακατάπαυστη επίθεση και οι αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών έβαλαν –και στην περίπτωση των εκπαιδευτικών- το ζήτημα της ταξικής πάλης και της συγκρότησης του κινήματος με τους όρους… της πραγματικότητας! Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι το ζήτημα τέθηκε στο συγκεκριμένο κλάδο και στο χώρο της εκπαίδευσης για δύο τουλάχιστον λόγους:
• Λόγω της μαζικότητας και της πανελλαδικής διάρθρωσής του σε σωματεία.
• Γιατί τόσο ο κλάδος των εκπαιδευτικών όσο και γενικά οι εκπαιδευτικοί χώροι αποτελούν «προνομιακό πεδίο» για τις κάθε είδους δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Αναδεικνύεται λοιπόν ένα κρίσιμο ερώτημα: Πόσο συμβατά αποδείχτηκαν τα σχέδια και οι γραμμές των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα με τους όρους που η πραγματικότητα έθεσε στο ζήτημα αυτού του αγώνα; Πόσο αυτά τα σχέδια και οι πολιτικές γραμμές-αντιλήψεις που κυριαρχούν στις δυνάμεις της Αριστεράς είχαν και έχουν στο λογαριασμό τη στήριξη-ανάδειξη και το ξεδίπλωμα των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών στον παρόντα ταξικό συσχετισμό; Και πόσο θεωρούν ότι αυτός ακριβώς είναι και ο βασικός και αδιαπραγμάτευτος όρος για να μετατοπιστεί ο σημερινός συσχετισμός, για να ανοίξει ο δρόμος τους λαού;
Τα ερωτήματα αυτά απαντήθηκαν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο ζήτημα του αγώνα των εκπαιδευτικών.
• Η γραμμή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» περιλαμβάνει τη συνεννόηση με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο στη χώρα, συστημικές πολιτικές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να περιλαμβάνει τη στήριξη και τον ξεσηκωμό των από κάτω. Μπορεί να χρειάζεται «ψήφο πολιτικής διαμαρτυρίας» -και στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών- αλλά για κανένα λόγο δεν αντέχει ψήφο που εννοεί και θέλει αγώνα. Γιατί αυτόν τον αγώνα δεν τον ανέχεται το σύστημα στο οποίο έχει ήδη, αλλά διεκδικεί ακόμη πιο επίσημη θέση και ρόλο.
• Η γραμμή της λαϊκής συμμαχίας του ΚΚΕ αποκήρυξε από την πρώτη στιγμή το ενδεχόμενο να υπάρξει αυτός ο αγώνας. Διαμόρφωσε ως ΠΑΜΕ πρόταση και τακτική όχι για να κάνει αντιπολίτευση στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, αλλά κυρίως για να οχυρωθεί, για να μην μπλέξει με την αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αυτό υπηρετούσε το εύρημα της «48ωρης σφυγμομέτρησης» που πρότεινε εν μέσω επιστράτευσης! Την ίδια οχύρωση ενίσχυσαν οι καταγγελίες για «απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική», που στρέφονταν ενάντια στην αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αλήθεια, γιατί δεν είναι «σχέδιο» η ανατροπή της κυβερνητικής επίθεσης που απολύει 12.000 εκπαιδευτικούς και δεν είναι «προοπτική» ο ίδιος αγώνας μαζικά και μέσα στη φωτιά του να αλλάξει συνειδήσεις και συσχετισμούς; Από ποιον και τι εγγυήσεις θέλει η ηγεσία του ΚΚΕ για να στηρίξει έναν τέτοιον αγώνα; Πού και πώς συγκροτείται κινηματικά και πολιτικά η συμπόρευση και η σύνδεση λαϊκών στρωμάτων, αν όχι στον αγώνα που εκφράζει δικαιώματα και συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας;
• Ανάλογα ζητήματα μπορούν να τεθούν για τις δυνάμεις που έχουν έτοιμα τα «μεταβατικά προγράμματα», που «διαγράφουν το χρέος» και «εθνικοποιούν» τα πάντα, αλλά βρέθηκαν με αυταπάτες και μάταιες ελπίδες στήριξης από τις καθεστωτικές δυνάμεις και χωρίς ενιαία και κεντρική θέση υπεράσπισης σπασίματος της επιστράτευσης . Ας αναρωτηθούν όσοι ακόμη από το πολιτικό δυναμικό των Παρεμβάσεων θέλουν να σκέφτονται έξω από το δόγμα των «κυβερνητικών λύσεων». Ποιοι είναι σήμερα οι όροι του κινήματος και ποια ζητήματα χρειάζεται να αντιμετωπίσει;
Πρόγραμμα αντιστάσεων και αγώνων
Αυτά τα τρία βασικά και αλληλένδετα ζητήματα θεωρούμε ότι αναδείχθηκαν από την αναμέτρηση που δεν έγινε, αλλά που ωστόσο έδειξε ένα ρήγμα όχι μόνο ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω αλλά και ανάμεσα στους εργαζόμενους και αυτούς που –υποτίθεται ότι- τους εκπροσωπούν ή, ακόμα περισσότερο, έχουν αναλάβει την ευθύνη της οργάνωσης και της καθοδήγησης της πάλης τους σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι και αυτό λοιπόν στο λογαριασμό και η ζωή επίμονα το βάζει και το ξαναβάζει! Ο λαός και η νεολαία δεν έχουν «έτοιμα» και συγκροτημένα τα συλλογικά τους όργανα και δυνάμεις –συνδικαλιστικές και πολιτικές- που χρειάζονται στην πάλη τους με το σύστημα. Θα τα κατακτήσουν, θα τα διαμορφώσουν, θα τα αναδείξουν. Με τη μαζική τους πάλη και μέσα από τους αγώνες τους για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία. Δεν γίνεται αλλιώς, τα όργανα και οι δυνάμεις της ταξικής πάλης μέσα σε αυτήν συγκροτούνται και σφυρηλατούνται. Για αυτό οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός πρέπει να επιμείνουν ακόμα πιο πολύ, απαιτώντας, παλεύοντας, διαμορφώνοντας στην πράξη «προγράμματα» μαζικών αντιστάσεων και αγώνων!