-Γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν σταθερή δουλειά και (τυπική έστω) αναφορά σε ασφαλιστικό ταμείο. Αυτοί αποτελούν κακό παράδειγμα, επικίνδυνη (για το σύστημα) υπενθύμιση για όλους τους άλλους. Πρέπει λοιπόν και αυτοί να απολυθούν, να γίνουν «διαθέσιμοι» στο κεφάλαιο, να γίνουν ελαστικοί οι εργασιακοί τους όροι, να απειλούνται ως «επίορκοι», ως «υπεράριθμοι» και ως «ανάξιοι».
-Γιατί υπάρχουν ακόμα ίχνη συλλογικών συμβάσεων, αχνές αναφορές σε κατώτερο μισθό και παραπομπές σε ενδεχόμενα συλλογικής στάσης και πάλης με βάση αυτά. Γι’ αυτό πρέπει να ενταθεί και να επεκταθεί το σύγχρονο δουλεμπόριο, να πολλαπλασιαστούν οι διαιρέσεις μέσα στο σώμα των εργαζομένων, να χρησιμοποιηθούν κι άλλες μορφές «μίνι δουλειάς» για να κατοχυρωθεί η μέγιστη υποταγή και υπερεκμετάλλευση.
-Γιατί υπάρχουν ακόμα υπολείμματα δημόσιων και δωρεάν σχολείων και –ακόμα χειρότερα!- μια νεολαία που δεν έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα στις σπουδές. Χρειάζεται λοιπόν να διωχτεί από το σχολείο, να στοιβαχτεί σε καταρτίσεις, να ξεζουμιστεί από τα δεκαπέντε της σε προγράμματα επιδότησης του κεφαλαίου, να προσκυνήσει τους ιμπεριαλιστές, να ψάχνει «διέξοδο» στο φασισμό, να «πάρει χαμπάρι» μια και καλή πως προορίζεται για δούλος και «μισθοφόρος» των αφεντικών και των μεγάλων φονιάδων.
-Γιατί υπάρχει κι άλλος πλούτος σε αυτή τη χώρα, που δεν έχει ακόμα αρπαχτεί και λεηλατηθεί από τους «επενδυτές» που ανταγωνίζονται να θησαυρίζουν ληστεύοντας τον ιδρώτα των λαών. Πλούτος που –ω της ιεροσυλίας!- μπορεί και να βάζει ιδέες ότι (και) αυτός ο λαός έχει το «έχει του», μπορεί να ζήσει χωρίς προστάτες και αφέντες. Πλούτος που πρέπει επειγόντως να αρπαχτεί για να αποκτήσουν υλική υπόσταση τα χρεόγραφα των ιμπεριαλιστών σύμφωνα με τα οποία τους ανήκει -περισσότερο από μια φορά- ολόκληρος ο πλανήτης! Είναι ανάγκη λοιπόν να «τυλιχτούν σε μια κόλλα χαρτί» του ΤΑΙΠΕΔ εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, κτίρια, εγκαταστάσεις, στάδια, ξενοδοχεία και να μεταβιβαστούν από εκεί, με όλους τους τύπους αλλά και τους σκυλοκαβγάδες, σε αυτούς που τα «χρωστάμε».
-Γιατί κανένας δεν ξέχασε πως είναι δικαίωμά του η πάλη, η αντίσταση, ο μαζικός αγώνας. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι «πάρα πολλά» τα υπολείμματα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού και της νεολαίας. Γι’ αυτό έπρεπε να τρέχει ο Δένδιας πασχαλιάτικα στη Ν. Υόρκη και να επιστρέψει περιχαρής να ανακοινώσει την αναβάθμιση της συνεργασίας των ντόπιων υπηρεσιών τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και καταστολής του λαού με το FBI! Και ταυτόχρονα να προαναγγέλλει πως πρέπει να καταργηθεί το δικαίωμα στη διαδήλωση όπως ως σήμερα το γνωρίζαμε και να επιτρέπεται σύμφωνα με τα πρότυπα του αμερικάνικου κράτους.
Είναι «πανίσχυρο» το σύστημα;
Αυτές είναι λοιπόν οι επιτυχίες για τις οποίες πανηγυρίζει το σύστημα της υποτέλειας και αυτοί είναι οι στόχοι που «φαίνονται στην άκρη του τούνελ» για τους οποίους καλεί το λαό να δείξει υπομονή και αντοχή! Από μια άποψη θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το πολιτικό σύστημα ξεπέρασε τον αιφνιδιασμό που και το ίδιο υπέστη στην πρώτη φάση των Μνημονίων, φάση στη διάρκεια της οποίας υποχρεώθηκε όχι μόνο να επιτίθεται με καταιγιστικούς ρυθμούς ενάντια σε όλο το λαό, αλλά ταυτόχρονα να κόψει και όλα τα στηρίγματα που συνέδεαν τη μεγαλοαστική τάξη με τα μεσοστρώματα, και ότι τώρα «σταθεροποιήθηκε» και μάλιστα διαμόρφωσε και «πολιτικό λόγο» όπως τον απαιτούν οι συνθήκες. Έναν λόγο που κηρύσσει επίμονα και σε όλους τους τόνους το τούνελ της δουλείας, της εξαθλίωσης του λαού και της λεηλασίας της χώρας ως του μόνου υπαρκτού δρόμου! Τα πράγματα δείχνουν έτσι, αλλά είναι πολύ διαφορετικά για τρεις κυρίως λόγους.
Πρώτον, γιατί η κατάσταση στη χώρα και στην περιοχή καθόλου δεν ελέγχεται και δεν καθορίζεται από την ίδια την αστική τάξη και το πολιτικό σύστημα, όποιο βαθμό δουλικότητας και να έχει αυτή απέναντι στην ιμπεριαλιστική μέγγενη που σφίγγει ολοένα περισσότερο. Το αν και πώς θα συνεχίσει να πορεύεται η ΕΕ και η ευρωζώνη της, οι πρόσφατες «ενστάσεις» της γαλλικής Le Monde για το ρόλο του ΝΑΤΟ, οι ιταλικές περιπέτειες και οι ακροβασίες του Λέτα είναι ερωτήματα και στοιχεία μιας κατάστασης που δείχνει ότι «κάθε στιγμή» ο «βέβαιος» κοσμοπολιτισμός της υποτέλειας μπορεί να βρεθεί στον αέρα εν μέσω θυελλωδών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πολύ περισσότερο οι απανωτές πρόβες πολεμικής επέμβασης στη Συρία του Ισραήλ που εκβιάζουν ένα θερμό μακελειό στην περιοχή, και με ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα κυριαρχίας στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο, «υπενθυμίζουν» το χάος πάνω στο οποίο βαδίζει η «βεβαιότητα» της κυβέρνησης Σαμαρά.
Δεύτερο, τα πλήγματα που έχει δεχτεί το πολιτικό σύστημα κάθε άλλο παρά έχουν επουλωθεί. Η απώλεια των μεσοστρωμάτων (όχι βέβαια με την έννοια ότι «προσχώρησαν» στη λαϊκή υπόθεση, αλλά από την άποψη ότι δεν αποτελούν σε αυτή τη φάση ενεργά στηρίγματα του συστήματος) και το πέλαγος των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και εκβιασμών που ασκούνται εντός του πολιτικού συστήματος παραμένουν οι βασικοί όροι για τη… μη ανασύνταξη του αστικού πολιτικού προσωπικού. Έτσι, το μεν ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ταλανίζεται με μάλλον αξεπέραστα προβλήματα, ενώ η ευρύτερη λεγόμενη κεντροαριστερά πελαγοδρομεί σε ένα πλήθος ομίλων και ομαδοποιήσεων. Από την άλλη, πληθαίνουν και μάλλον ισχυροποιούνται στη δεξιά πτέρυγα του πολιτικού σκηνικού οι εθνικιστικές αρνήσεις της βασικής γραμμής της υποτέλειας, οι οποίες επιδιώκουν να ενσωματώσουν τη μεσοαστική δυσαρέσκεια, αν και στερούνται οικονομικής πρότασης διεξόδου για τα στρώματα αυτά.
Τρίτο και κυριότερο, η οργή, η πλήρης και αδύνατο να «εξαερωθεί» αντίθεση της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας! Αυτή η τεράστια δύναμη υπάρχει και στις φάσεις που δεν εκδηλώνεται μαζικά, υπάρχει και στις συγκυρίες που είναι μπλοκαρισμένη και βραχυκυκλωμένη από μια σειρά παράγοντες. Αυτό το δεδομένο της αγεφύρωτης αντίθεσης των εργατών και των φτωχών λαϊκών μαζών με την πολιτική και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να παραλλαχτεί όσοι εκβιασμοί και αν ασκηθούν, όσες «βαθυστόχαστες αναλύσεις» για τη «Σιωπή του Λαού» και αν γραφτούν, όσες επιτυχίες και αν κατορθώσει το σύστημα σε βάρος των λαϊκών –εργατικών δικαιωμάτων.
Μια τέτοια πολιτική επιτυχία, που με μια έννοια προσμετράται ήδη στους παράγοντες σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, είναι η ένταξη-αφομοίωση στο πολιτικό σκηνικό που έχει την ευθύνη διαχείρισης του συστήματος μιας δύναμης που εμφανιζόταν να παλεύει με το λαό και για το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε κιόλας ένα χρόνο στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά η επίθεση στο λαό και στη νεολαία συνεχίζει και αγριεύει! Τι θα ’λεγαν οι καλοπροαίρετοι οπαδοί του αν ένα χρόνο πριν κάποιος ισχυριζόταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Πώς θα το αντιλαμβανόταν ένας ολόκληρος κόσμος –οπαδός της θεωρίας του ρεφορμισμού για «αλλαγή των συσχετισμών στο Κοινοβούλιο» ως αναγκαία, βασική και μάλλον μοναδική προϋπόθεση για να αλλάξει η ζωή του κόσμου- πριν από την 6η Μάη του 2012 και κατά συνέπεια πως το βιώνει σήμερα; Και ακόμα χειρότερα: Όχι μόνο δεν άλλαξε στο ελάχιστο η ζωή του λαού προς το καλύτερο, όχι μόνο δραματικά επιδεινώθηκε η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση και η τρομοκρατία, αλλά επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ –όντας ένα χρόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση- δεν συμμετείχε καν με μπλοκ στις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις της χώρας! Ανάλογα εξάλλου ερωτήματα μπορούν να διατυπωθούν για το άλλο κόμμα της κοινοβουλευτικής, ρεφορμιστικής Αριστεράς που μέχρι ένα χρόνο πριν διακήρυττε πως «εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ…» και σάλπιζε «αντεπιθέσεις» με «1.400 ευρώ…», ανύποπτο (;) ή μη θέλοντας να ξέρει τον πραγματικό ταξικό συσχετισμό, και τώρα από τη μια δηλώνει «δικαιωμένο» (!) από τις εξελίξεις και από την άλλη οχυρώνεται πίσω από την απειλή της επιστράτευσης απέναντι στο ενδεχόμενο απεργιακού ξεσηκωμού του κλάδου των εκπαιδευτικών…
Ο λαός δεν προσαρμόζεται!
Το σύστημα λοιπόν έχει κάθε λόγο να θέλει να «πείσει» το λαό ότι είναι της «μοίρας του γραφτό» να είναι υπόδουλος στον ιμπεριαλισμό και σκλάβος του κεφαλαίου. Αλλά και όσοι από «αριστερά» τον οικτίρουν (με «κομμουνιστικό», νεωτερικό ή και αναρχικό λόγο) για την «ανημπόρια» του, που «δεν καταλαβαίνει», και όσα άλλα του προσάπτουν, για ένα μόνο πραγματικό στόχο πασχίζουν: Να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες και να φέρουν το λαό στα δικά τους μικρά μέτρα. Όμως ο λαός δεν προσαρμόζεται! Δεν χωράει στο τούνελ της βαρβαρότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά και δεν μπορεί να «κοπεί και να ραφτεί» στα μέτρα των μικρόνοων σχεδίων της Αριστεράς της ήττας και της υποταγής
Και είναι βέβαιο πως δεν ξεχνάει και δεν πρέπει να ξεχνάει τίποτε! Ούτε από όσα υποφέρει από το σύστημα της βαρβαρότητας, ούτε από τα κάλπικα και τα δηλητηριώδη με τα οποία οι ενδιάμεσες δυνάμεις τον αφόπλισαν, τον ξεστράτισαν και τώρα του ζητάνε και το λογαριασμό! Δεν πρέπει να ξεχνά, για να βγάζει τα συμπεράσματά του και να συγκροτεί τις δυνάμεις του γι’ αυτό που πραγματικά αντιμετωπίζει. Ο λαός κάνει τη διαδρομή του. Μετρά και ξαναλογαριάζει πόσο αδίστακτο είναι το σύστημα και οι δυνάμεις του. Μετρά και ξαναϋπολογίζει πόσο κάλπικος είναι ο ρεαλισμός των ρεφορμιστικών σχεδίων. Στήνει εστίες αντίστασης που αιφνιδιάζουν και οπωσδήποτε ξεπερνούν το ύψος των επικριτών του, οι οποίοι στους απολογισμούς-αφορισμούς που κάνουν για το λαό πάντα «παραλείπουν» να αναφερθούν σε αυτές, πολύ περισσότερο να τις μελετήσουν.
Σε αυτή τη διαδρομή είναι ανάγκη να βρίσκονται και να πρωτοστατούν οι οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις. Σε αυτή τη διαδρομή είναι ανάγκη να χτίζονται σχήματα πάλης, αντίστασης, ενότητας των από κάτω, πολιτικά οριοθετημένα, όπως αυτά που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ η οποία, παρά τις αδυναμίες της και τις καθυστερήσεις της, αποτελεί κιόλας ένα αξιόλογο βήμα για τη λαϊκή υπόθεση. Σε αυτή τη διαδρομή και με αυτή τη διαδρομή θα ξεδιπλωθούν αγώνες, θα κατακτηθούν επιτυχίες, νίκες, θα διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ και για την αναβάθμιση της εργατικής-λαϊκής πάλης στα μέτρα που απαιτεί η αναμέτρηση με το σύστημα.
