Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ στο πλευρό των εκπαιδευτικών

Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης από τη μεριά της κυβέρνησης για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την αναγκαιότητα οικοδόμησης “κοινού πανεκπαιδευτικού μετώπου” αλληλεγγύης στον αγώνα τους. Στη σημερινή φάση της γενικευμένης επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα του λαού, ο μόνος τρόπος απάντησης είναι η δημιουργία κατάλληλων συσχετισμών στην όξυνση της ταξικής πάλης. Για να μπορέσει αυτό να επιτευχθεί, τίθεται ολοένα και πιο επιτακτικά η οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στον κοινό εχθρό. Οι φοιτητές και τα υπόλοιπα κομμάτια της νεολαίας, ως οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν τον “εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα” και ταυτόχρονα είναι αυτοί που θα κληθούν να οικοδομήσουν τους κατάλληλους όρους αντίστασης. Ειδικότερα σε μία χώρα, όπου όσο θα βαθαίνει η εξάρτηση, τόσο η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων θα εντείνεται.
Αυτό ακριβώς προσπάθησαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις να ανοίξουν στις σχολές: “Ότι δηλαδή οι φοιτητές θα πρέπει να σταθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών, παλεύοντας ταυτόχρονα για τα δικά τους ζητήματα. Ότι η νίκη του ενός είναι νίκη όλων. Ότι μονάχα αν ενωθούν οι διάφορες εστίες αντίστασης, θα οικοδομηθεί, στο προχώρημα της ταξικής πάλης, το Μέτωπο Αντίστασης στην επίθεση που βιώνουμε”.
Σε αυτή την κατεύθυνση και με γρήγορα αντανακλαστικά (δεδομένου των διακοπών του Πάσχα), οι Αγωνιστικές Κινήσεις, όπου παρεμβαίνουν, έθεσαν το ζήτημα για “Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις σε όλες τις σχολές”.
Αυτό το οποίο φάνηκε, όμως, δεν ήταν η απροθυμία των φοιτητών για αγώνα, αλλά η αδυναμία της Αριστεράς να δώσει την κατεύθυνση του αγώνα. Αν και έγιναν προσπάθειες από τις Αγωνιστικές Κινήσεις για Γενικές Συνελεύσεις και για Κοινή Δράση μεταξύ όσων αναφέρονται στο κίνημα, φάνηκε ότι μόνο οι Αγωνιστικές Κινήσεις έβαζαν αυτή την κατεύθυνση. Σε γενικές γραμμές, η στάση των δυνάμεων ήταν αντίστοιχη με αυτή που κράτησαν οι κομματικοί φορείς τους στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών, τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων.
Από τη μια, οι κυβερνητικές δυνάμεις έκλειναν τα μάτια και τα αφτιά μπροστά σε όσα συνέβαιναν και από την άλλη, οι δυνάμεις της Αριστεράς αναδείκνυαν το ότι “δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη κινήματος”. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τόσο από τις προτάσεις που κατατέθηκαν στα Διοικητικά Συμβούλια, όσο και από τα μαζέματα υπογραφών και καλέσματα για Γενικές Συνελεύσεις, τα οποία υπονομεύτηκαν.
Αποτέλεσμα ήταν να μη διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών και σε όσες έγιναν, υπό την πίεση των Αγωνιστικών Κινήσεων, δεν υπήρχε απαρτία.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι η μοναδική “στήριξη” από μεριάς φοιτητών στον αγώνα των εκπαιδευτικών, ήταν απλές αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων αλληλεγγύης (που λειτουργούσαν ως περιφερόμενο χαρτί σε κάποιες ΕΛΜΕ) και ένα πανό με την υπογραφή “ΦΣ Αθήνας”, κάτω από το ΤΙΤΑΝΙΑ, που διεξαγόταν το μάζεμα των προέδρων των ΕΛΜΕ.
Φάνηκε, για άλλη μια φορά, η απροθυμία και αδυναμία της Αριστεράς να δώσει απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα που τίθενται, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και πράξης. Ξανά το φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε να βρεθεί στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού, προμηνύοντας, ως ένα βαθμό, και την εξέλιξη της απεργίας των εκπαιδευτικών. Ο μόνος και βασικός παράγοντας που έλειπε από τα πανεπιστήμια για την έκβαση της απεργίας, ήταν η διάθεση και η μαζικότητα των εκπαιδευτικών στις Συνελεύσεις τους και στα σχολεία. Ενδεχόμενα, τα μηνύματα από τις σχολές και η στάση των δυνάμεων, να έδιναν στοιχεία, από τη μία, για την απροθυμία της Αριστεράς, στο σύνολό της, να συγκρουστεί με την κυβέρνηση και, από την άλλη, για το επερχόμενο ξεπούλημα της απεργίας.
Η στάση των Αγωνιστικών Κινήσεων ήταν αυτή που άρμοζε στον οποιονδήποτε θέλει να αναφέρεται, έστω και στοιχειωδώς, στην Αριστερά και το κίνημα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Αναδείχτηκε, παρόλα αυτά, στους φοιτητές, ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν να δημιουργήσουν αγώνα και να συνδέσουν την πάλη των φοιτητών στο πλευρό του λαού και ποιοι όχι. Αυτό φάνηκε και στο μάζεμα των προέδρων, όπου οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν κουβάλησαν ένα πανό για αυτοπροβολή, αλλά ήταν μέσα στην αίθουσα που γινόταν η συνεδρίαση και φώναζαν συνθήματα, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, ενάντια στην κοροϊδία που εξελισσόταν.
Η επίθεση που δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι μόνο ένα παράδειγμα της φάσης που διανύουμε, αλλά και των καθηκόντων που απαιτούνται. Σε αυτή τη νέα φάση, που αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, η βαναυσότητα του συστήματος και οι αδυναμίες του υπάρχοντος συνδικαλισμού, απαιτούν απαντήσεις. Τέτοιου είδους απαντήσεις πρέπει να δώσει μία κομμουνιστική οργάνωση, όπως η δική μας, και στη σπουδάζουσα νεολαία. Τη στιγμή που οικοδομείται μέρα με τη μέρα το πανεπιστήμιο του Μνημονίου, οι φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν την πάλη τους με αποφασιστικούς, μαχητικούς και ξεκάθαρους στόχους ευθείας σύγκρουσης με τη βάρβαρη πολιτική και σύνδεση του αγώνα τους με το λαό.
Οι απαιτήσεις πολλές, οι αδυναμίες περισσότερες και οι δυνατότητες σίγουρες!