Μια μέρα μετά την επιστροφή του Αντ. Σαμαρά και του κυβερνητικού επιτελείου από το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, έφτασε για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες στην Αθήνα ο Αλεξέι Μίλερ, εκπρόσωπος της Gazprom και του στενού περιβάλλοντος του Πούτιν.
Πέρα από το παζάρι για τους όρους συμμετοχής στο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ, που ξανααναβλήθηκε για 29 Μάη, ο Αλεξέι Μίλερ στη συνάντησή του με τον Σαμαρά θέλησε να μάθει τι διαμείφθηκε μεταξύ Σαμαρά και Αλίγιεφ στο Μπακού δυο μέρες πριν.
Εν τω μεταξύ, τόσο ο ρώσος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη όσο και με κάθε άλλο τρόπο οι Ρώσοι που ήδη πλημμυρίζουν με τουρισμό τις ελληνικές παραλίες και δίνουν ελπίδες στο ξεπεσμένο real estate δηλώνουν πως η πώληση της ΔΕΠΑ θα κρίνει το μέλλον των ρώσικων επενδύσεων στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, το ύψος του τιμήματος της ΔΕΠΑ θα είναι καθοριστικό για τις επόμενες αποκρατικοποιήσεις (ΕΛ.ΠΕ., ΔΕΗ κ.λπ.). Όμως, όσο το ρώσικο ρούβλι είναι πολύτιμο για την υπάρχουσα ζοφερή κατάσταση της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας άλλο τόσο οι γεωπολιτικοί εκβιασμοί των ΗΠΑ αποτελούν πάντα θανάσιμη απειλή για μια αστική τάξη που εξαρτάται και ανήκει στη Δύση.
Οι λεονταρισμοί από ελληνικής πλευράς που υποτίθεται αγνοούν τις ΗΠΑ και δηλώνουν πως η ΔΕΠΑ θα δοθεί σ’ αυτούς που θα πληρώσουν τα περισσότερα δεν κρύβουν την αγωνία ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού. Για άλλη μια φορά ουσιαστικά νίπτουν τας χείρας τους και παραπέμπουν το ζήτημα στην κρίση εποπτικών αρχών της Ε.Ε.
Κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να ξέρει τι στάση θα κρατήσουν οι εποπτικοί μηχανισμοί της Ε.Ε. που θα επικυρώσουν ή όχι το διαγωνισμό, εκτός ίσως από τους ρώσους ενδιαφερόμενους και τις ΗΠΑ. Έχουμε την άποψη πως κάθε άλλο η Ε.Ε. θα λειτουργήσει απλά τεχνοκρατικά στο ζήτημα του διαγωνισμού. Ενδέχεται δε η επιλογή της να είναι ιδιαίτερα κρίσιμη μιας και η απόκτηση της ΔΕΠΑ από τη Ρωσία τής ξαναδίνει τη δυνατότητα να παίξει το ενεργειακό της παιχνίδι, αξιοποιώντας τον ελλαδικό χώρο λίγα χρόνια μετά το ναυάγιο των λαμπρών σχέσεων και σχεδιασμών για τεράστιους αγωγούς με τον Καραμανλή.
Το δίκτυο της ΔΕΠΑ οι σταθμοί LPG στη Ρεβυθούσα και οι νέοι σχεδιαζόμενοι στη Θράκη μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα από τη Ρωσία τόσο στο ρευστό και θερμό ενεργειακό σκάκι της Νοτιοανατολικής Μεσογείου έως βορειότερα στα Βαλκάνια και προς την Ευρώπη. Οι Ρώσοι με δεδομένες τις δυσκολίες σε Κύπρο-Συρία και ευρύτερα, αλλά με φόντα ενεργειακά και γεωπολιτικά που δεν τους επιτρέπουν να το βάλουν κάτω, θα έδιναν πολλά στην ελληνική αστική τάξη. Ταυτόχρονα, με δεδομένες ήδη εμπορικές σχέσεις στα 6 δισ. η ελληνική αστική τάξη τρέμει πλέον και το θυμό της Ρωσίας που λίγο μόνο εκφράστηκε κατά τη φυλάκιση του Εφραίμ. Πολύ περισσότερο όμως το πολιτικό προσωπικό και συνολικά η αστική τάξη τρέμει την οργή των ΗΠΑ που χρόνια τώρα είναι σαφής στις απαιτήσεις τους. Η ελληνική διπλωματία αποτυγχάνει για δεύτερη φορά να κανονίσει ταξίδι του έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ γιατί, λέει, ο Ομπάμα είναι απασχολημένος…
Την ίδια ώρα ο Ερντογάν επιτυγχάνει βαρύνουσα συνάντηση για το Συριακό και άλλα βαριά θέματα. Και αυτό την ώρα που κρίσιμα ζητήματα που αφορούν και τα ενεργειακά έχουν τεθεί τόσο στο Κυπριακό όσο και στο ζήτημα της ελληνικής ΑΟΖ.
Όχι, δεν υπονοούμε ότι οι ΗΠΑ τα βρήκαν με την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας. Άλλωστε το κουβάρι στην περιοχή είναι μπλεγμένο και οι κινήσεις στη σκακιέρα διαδέχονται συνεχώς η μια την άλλη χωρίς να λείπουν και σημαντικές ανατροπές.
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες
Θα βόλευε την ελληνική αστική τάξη να δώσει τη ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar και να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα να δώσει τη ΔΕΠΑ στους Ρώσους για να προχωρήσουν σημαντικές μπίζνες. Όμως είναι ερώτημα αν αυτό καλύπτει έστω κάπως τις ΗΠΑ, και από την άλλη τη ΔΕΣΦΑ τη θέλει και η ρώσικη Sintez. Όπως σωστά γράφτηκε, γύρω από τα ζητήματα των αγωγών και της ενέργειας παίζονται κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα και ο καθένας παίρνει θέση. Ειδικά στη φάση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική αστική τάξη, κάθε άλλο παρά της είναι εύκολο να κρατά ισορροπίες σ’ έναν τόσο άγριο ανταγωνισμό.
Ο Σαμαράς θα ήθελε οι Αζέροι και οι ΗΠΑ να επιλέξουν τον TAP και όχι τον Nabuco που παρακάμπτει την Ελλάδα, θα ήθελε και το νταλαβέρι με τη Ρωσία, θα ήθελε και ευρωπαϊκή ΑΟΖ. Κάθε ομοιότητα με την περίπτωση της Κύπρου είναι εντελώς συμπτωματική. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείως ρεαλιστικά υπερθεματίζει υπέρ του TAP σε διακομματική συνάντηση, επαναλαμβάνοντας τις φιλοαμερικανικές του αβρότητες.
Το ζόρι φυσικά και οι κρίσιμες επιλογές είναι γι’ αυτούς που κυβερνάνε, που το παίζουν μάλιστα -τρομάρα τους- άνετοι και ωραίοι επειδή εισπράττουν στη συγκυρία την πολιτική στήριξη των ιμπεριαλιστών. Την εισπράττουν όμως στη βάση ενός πολύ εύθραυστου συμβολαίου που σύντομα θα κριθεί και θα ξανακριθεί στον ανταγωνισμό που κάθε άλλο παρά καταλαγιάζει στην περιοχή.
Η κυβέρνηση, ελέω ψευτοαριστεράς, τα πάει περίφημα στην αντιλαϊκή επίθεση. Στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας επίσης πολλά υπόσχεται στο ιμπεριαλιστικό αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο. Όμως στα ενεργειακά, τόσο σε σχέση με τις ΑΟΖ (που ουσιαστικά τις ξέχασε μετά τον πρόσφατο ενθουσιασμό) όσο και σε σχέση με τη ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και τον αγωγό TAP, κυριολεκτικά παίζει ρώσικη ρουλέτα.
Όλοι ξέρουν ότι οι πλάτες των Ευρωπαίων (Γερμανών) αδυνατούν να αντιρροπήσουν χωρίς περιπλοκές από γεωπολιτική άποψη τις ΗΠΑ. Από την άλλη, όμως, οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι τα θέλουν όλα και δεν δίνουν και πεντάρα… Πράγματι, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες… Στις δηλώσεις του μετά τη σύντομη (τετράωρη) ευρωπαϊκή σύνοδο της περασμένης Τετάρτης ο Σαμαράς έμπλεξε τα αιτήματά του για αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων ουσιαστικά με το Κυπριακό. Και αυτό το λέμε γνωρίζοντας πως ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ και κυπριακά κοιτάσματα μπλέκονται πλέον με τη νεκρανάσταση του σχεδίου Ανάν και με κρίσιμες και επικίνδυνες εξελίξεις στο Κυπριακό. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο στρίμωγμά του είναι ικανό τόσο για τυχοδιωκτικές κινήσεις όσο και να ξεπουλήσει πολύ περισσότερα και από το φυσικό πλούτο της χώρας. Οι εξελίξεις τρέχουν και αν πάσα στιγμή πλέον μπορεί να συμπυκνωθούν δραματικά.
Και η ΔΕΗ στο σφυρί
Αν οι ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, οι αγωγοί και οι ΑΟΖ εμπλέκουν τη χώρα επικίνδυνα με βάση μάλιστα ενδεχόμενους τυχοδιωκτισμούς λόγω αδιεξόδου της αστικής τάξης, στο επίπεδο του ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας συνολικά τα πράγματα επίσης γίνονται άσχημα για τη ζωή του λαού και υποθηκεύουν το μέλλον του.
Για ενεργειακή υποτέλεια της χώρας μίλησε πριν από λίγες βδομάδες η Κομισιόν με περισσή υποκρισία, όταν την ίδια στιγμή πίεζε την κυβέρνηση προς τη γρήγορη απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας μέσω ξεπουλήματος της ΔΕΗ. Ήδη κατατέθηκε το σχέδιο ξεπουλήματος της ΔΕΗ από την κυβέρνηση σαν όρος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης από την Τρόικα. Οι τρεις φάσεις ιδιωτικοποίησης που ξεκινά άμεσα με στόχο να ολοκληρωθεί σε δυο χρόνια θα εποπτεύονται και θα ελέγχονται ασφυκτικά από την Τρόικα. Στόχος είναι το Δημόσιο να έχει καταστατική μειοψηφία σε κάθε κομμάτι τής πρώην ΔΕΗ. Μέχρι το 2014 προβλέπεται πλήρης ιδιωτικοποίηση του διανομέα του συστήματος διανομής (ΑΔΜΗΕ) που διαχειρίζεται το δίκτυο υψηλής τάσης και τη διασύνδεση με άλλες χώρες, με στόχο στο Δημόσιο να μείνει μόνο το 34% της καταστατικής μειοψηφίας.
Σε δεύτερη φάση προβλέπεται πώληση «πακέτων» μονάδων ηλεκτροπαραγωγής (υδροηλεκτρικών, φυσικού αερίου, λιγνιτικών) καθώς και άδειες εκμετάλλευσης λιγνίτη που αντιστοιχούν στο 1/3 της δυναμικότητας της ΔΕΗ. Εντός του μήνα θα προταθούν μονάδες στην ευρωπαϊκή Επιτροπή, για ν’ αποφασιστεί το πακέτο τον Ιούνη, να γίνει ενιαία εταιρεία και να ξεπουληθεί το πρώτο τρίμηνο του 2015. Τέλος, θα πουληθεί το 17% της εναπομένουσας ΔΕΗ το πρώτο τρίμηνο του 2016.
Να λοιπόν το μνημόνιο και η κρίση ως ευκαιρία και για το ξεπούλημα χωρίς χρονοτριβές τής πιο ισχυρής δημόσιας επιχείρησης, ξεπούλημα στο ιμπεριαλιστικό κυρίως κεφάλαιο που μεθοδεύεται χρόνια τώρα. Πρόκληση για την ευρωπαϊκή Επιτροπή οι λιγνιτικές μονάδες και τα κοιτάσματα λιγνίτη που όσο τις έχει το Δημόσιο κρίνονται ρυπογόνες, όμως αντικειμενικά αποτελούν φιλέτο για τα ενεργοβόρα ευρωπαϊκά μονοπώλια.
Μοιάζουν ανέκδοτο πια αυτά τα περί ενεργειακού κόμβου της χώρας. Όταν στο πλαίσιο της αποσοβιετοποίησης, πέρα από ρήμαγμα εργατο-λαϊκών δικαιωμάτων, θεωρείται αδιανόητο μια εξαρτημένη χώρα να διαθέτει δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού και σημαντικά ενεργειακή αυτάρκεια. Μέχρι στιγής οι αντιδράσεις της ΓΕΝΟΠ είναι υποτονικές λόγω ομηρίας του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού του Φωτόπουλου. Όμως οι εξελίξεις είναι σοβαρές, με δεδομένες δραματικές επιπτώσεις τόσο για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ όσο και στους λαϊκούς καταναλωτές. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την κινέζικη απογείωση και την κοσμογονία του TAP που ίσως έρθει και κατά την κατασκευή του, αν τελικά έρθει και αν φτιαχτούν οι σωλήνες στην Ελλάδα, θα φέρει 5.000 ως 10.000 θέσεις εργασίας για ένα ως δύο χρόνια. Οι μόνιμες θέσεις κατά τη λειτουργία του υποτιθέμενου αγωγού θα είναι 500 ως 1.000!
Μιλάει λοιπόν η κυβέρνηση για άλλη μια φορά για κοσμογονία αγωγών που περιπλέκονται με το ξεπούλημα των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ και την ίδια ώρα μετά από χρόνια μεθοδεύσεων βγάζει στο σφυρί τη ΔΕΗ, το λιγνίτη και τις μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης ΑΠΕ από τις οποίες χρόνια τώρα αποκλείστηκε η ΔΕΗ χάριν των καρχαριών του κεφαλαίου.
Το Μητσοτακέικο, που αντιμετώπιζε σαν φέουδο τη ΔΕΗ και όλο το Δημόσιο για δεκαετίες, όπως και όλο το πολιτικό προσωπικό της ρεμούλας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού μιλάνε τώρα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για διεθνή ρόλο και άλλες υποκρισίες. Δίνουν κυριολεκτικά τη χώρα και τον πλούτο της εκμεταλλευόμενοι το προσωρινό σοκ του λαού από την ανελέητη αντιλαϊκή επίθεση και κυρίως την αδυναμία του μαζικού λαϊκού κινήματος.
Το ηλεκτρικό ακριβαίνει συνεχώς για τον κόσμο της δουλειάς και άνεργοι και χιλιάδες φτωχές οικογένειες οδηγούνται σε μια ζωή 50 χρόνια πίσω χωρίς ηλεκτρικό. Αυτή η κατάσταση πρόκειται να επιδεινωθεί δραματικά αν δεν βρουν λαϊκή αντίσταση στα σχέδιά τους. Ο γειτονικός βουλγάρικος λαός και άλλοι βαλκανικοί λαοί που τα προηγούμενα χρόνια λεηλατήθηκε ο πλούτος των χωρών τους έχει να μας διδάξει και ως προς το τι μας περιμένει και για την προοπτική της αντίστασης και της διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων. Παρά τη φτώχεια, από την 1η Ιούλη απελευθερώνεται το τιμολόγιο του ηλεκτρικού και δεν θ’ αργήσει ο λογαριασμός να ισοδυναμεί με ένα μηνιάτικο μισθό.
Ο λυκο-καβγάς στο χώρο της ενέργειας είναι άγριος, μα, όπως και να εξελιχθεί, ο πλούτος της χώρας βγαίνει στο σφυρί και ο εργαζόμενος λαός θα έχει σοβαρές συνέπειες. Η διατύπωση αιτημάτων για φτηνή ενέργεια και δωρεάν τιμολόγια για ανέργους και φτωχούς εργαζόμενους καθώς και η εναντίωση στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας πρέπει να δέσουν με τις υπόλοιπες διεκδικήσεις του λαού για την υπεράσπιση της ζωής του και για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ταυτόχρονα η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από κάθε λογής προστάτες είναι όρος για την ανασυγκρότηση μη ενσωματώσιμου μαζικού λαϊκού κινήματος για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του κόσμου της δουλειάς και για το άνοιγμα της δικής του προοπτικής!
