Για ένα αίτημα εργαζομένων... ενάντια σε άλλους εργαζομένους

Το ότι είμαστε σε καιρούς κρίσης είναι γνωστό. Το ότι οι αγώνες των εργαζομένων δεν έχουν οδηγήσει στα επιθυμητά αποτελέσματα, επίσης γνωστό. Το ότι η κυβερνητική πολιτική δύσκολα ανατρέπεται με επιμέρους αγώνες, επίσης γνωστό.
Αυτά δεν αποτελούν, ωστόσο, λόγο, για να παραιτείται κανείς από τη παλη και να αναζητα τρόπο να φορτώσει τα βάρη της κυβερνητικής πολιτικής σε άλλους, που βρίσκονται στην ίδια ή παρόμοια θέση. Και εξηγούμαστε:
Ο λόγος για το σωματείο του ΑΤΤΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, όπου, πριν από καιρό, βρισκόταν –δίκαια, για να μην παρεξηγούμαστε- σε κινητοποιήσεις, με αφορμή την υπερπληρότητα που παρουσιάζει, όταν εφημερεύει (και όχι μόνο), καθώς και τις εξοντωτικές συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται το προσωπικό, προκειμένου να ανταποκριθεί.
Η απάντηση του σωματείου σ’αυτή την κατάσταση περιγράφεται από το αίτημα που φιγουράρισε πρώτο-πρώτο στις διεκδικήσεις του:
-Συνεφημέρευση του ΑΤΤΙΚΟΥ με άλλο ή άλλα, μικρότερα νοσοκομεία (http://somateioattikon.blogspot.gr/). Το αίτημα αυτό, βέβαια, συνοδεύεται και με άλλα, τα οποία μιλούν για προσλήψεις προσωπικού και γενικότερα, βρίσκονται στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να συνοδεύονται τα υπόλοιπα αιτήματα από αυτό; Δεν γίνεται αύκολα φανερό -εκτός αν δε λέγεται, γιατί υπονοείται- ότι υπάρχει κάποιου είδους ιεράρχηση στα αιτήματα, ότι δηλαδή άμεσα διεκδικούν συνεφημέρευση (γι’ αυτό και ιεραρχείται πρώτο-πρώτο) και, κάπου στο…μέλλον, διεκδικούν προσλήψεις μονίμου προσωπικο; Ετσι κι αλλιώς, οι τελευταίες καθυστερούν…
Παραβλέπεται, βέβαια, ότι και τα άλλα νοσοκομεία, όταν εφημερεύουν και μάλιστα με την ίδια συχνότητα (1 εφημερία κάθε τέσσερις ημέρες), αντιμετωπίζουν ζόρια, ανάλογα με αυτά που περιγράφει το σωματείο του Αττικού.
Κανένα σωματείο, όμως, και σωστά, δεν διανοήθηκε να διαμορφώσει τέτοιο αίτημα που οδηγεί σε υπερεντατικοποιηση συναδέλφους άλλων νοσοκομείων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προκλητικά αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής στην υγεία.
Θα ήταν ενδιαφέρον, επίσης, να ανοίξει η συζήτηση για το ποιο νοσοκομείο θα μπορούσε να ήταν αυτό που θα συνεφημέρευε, για να αρχίσουν να αναζητούνται οι …«δείκτες παραγωγικότητας» που θα έδιναν την απάντηση!
Ούτε αποτελεί δικαιολογία, ότι ενδεχομένως να εννοούν το κοντινό τους νοσοκομείο “Δυτικής Aττικής”, που τελευταία, λόγω αποψίλωσής του, δεν εφημερεύει. Ας το κατονόμαζαν τότε ανοικτά, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Εκτός, αν δεν το κάνουν, γιατί πρέπει να κρατηθεί ανοιχτή η πόρτα των μετακινήσεων εργαζομένων του νοσοκομείου Δυτικής Αττικής προς το Αττικό! Τι να υποθέσουμε;
Δεν κρίνουμε συνολικά τους εργαζομένους και την πάλη τους. Είναι σαφές, ότι, λόγω του πολυετούς παγώματος των προσλήψεων, αλλά και του κύματος φυγής από το δημόσιο, λόγω συνταξιοδοτήσεων, η υποστελέχωση των νοσοκομείων είναι γεγονός, με τραγικές επιπτώσεις τόσο στο προσωπικό όσο και στους ασθενείς.
Το ότι ένα νοσοκομείο αντιδρά είναι θετικό. Ας μην υιοθετούνται εμμέσως, όμως, κυβερνητικά επιχειρήματα, ότι δήθεν κάποιοι άλλοι (πάντα!) δεν δουλεύουν ή δεν δουλεύουν αρκετά. Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης, με στόχο να περάσουν οι συγχωνεύσεις!
Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που δεν επιτυγχάνεται είναι η στράτευση ενάντια στην κυβέρνηση που, κατά τα άλλα, πρέπει να …πέσει, σύμφωνα με τις «εξωκοινοβουλευτικές» δυνάμεις που πλειοψηφούν στη διοίκηση του σωματείου.
Η συστράτευση είναι κρίσιμο ζήτημα σήμερα, γιατί είναι σαφής η κυβερνητική τακτική του σαλαμιού, που απομονώνει έναν κλάδο, οικοδομεί τείχη ολόγυρά του, τον τσακίζει και προχωράει στον επόμενο στόχο. Μήπως αυτό δεν γίνεται με τα νοσοκομεία που σήμερα συγχωνεύονται;
Δεν έχει διδάξει, άραγε, η εμπειρία του νοσοκομείου Πατησίων, το κλείσιμό του οποίου μεθοδεύεται, παρόλο που, ένα διάστημα πριν, ευελπιστούσε ότι θα γλιτώσει τις συγχωνεύσεις και υιοθετούσε αιτήματα ξεχωριστής και ιδιαίτερης αντιμετώπισής του από την κυβέρνηση, όπως ακριβώς επιδιώκει τώρα και το Αττικό;
Κατανοούν, ότι τέτοιου είδους αιτήματα εμποδίζουν τα υπόλοιπα σωματεία να συντονιστούν μαζί τους, διότι, αν το κάνουν, κινδυνεύουν να βρεθούν εκτεθειμένοι απέναντι στους ίδιους τους εργαζομένους τους.
Είναι δύσκολος ο δρόμος που καλείται ένα σωματείο να βαδίσει, ειδικά όταν αποδεσμεύεται μαζικά κόσμος που είχε συνηθίσει με τη γνωστή τακτική της «χωρίς πολύ κόπο» και εύκολης, άμεσης «λύσης» των όποιων ζητημάτων προέκυπταν, χωρίς αγώνες ή έστω με απλές διαμαρτυρίες και που συνεχίζει να νομίζει, ότι μπορεί να ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο, αρκεί να αλλάξει φορείς και παρατάξεις.
Είναι αλήθεια, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και απαιτούνται πολλά περισσότερα. Αργά ή γρήγορα, αυτό γίνεται κατανοητό και τα σωματεία οφείλουν να … κρατούν χαρακτήρα, παρά τις ποικιλώνυμες πιέσεις!