Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Μαρ 2012

Η εκδίκηση των ηττημένων

Εχει δίκιο ο Ρόμπερτ Φισκ που έγραψε στον «Ιντιπέντεντ» πως η τρέλα δεν είναι η αιτία για την αποκρουστική σφαγή 16 αφγανών αμάχων (μεταξύ αυτών και εννέα παιδιών) από τον επιλοχία πεζοναύτη Ρόμπερτ Μπέιλς. Σε πείσμα όλων των καθεστωτικών δυτικών ΜΜΕ που έσπευσαν άλλη μια φορά να μιλήσουν για μανιακό, διαταραγμένο ή μετατραυματικά στρεσαρισμένο, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική ως συνήθως. Για τον γνωστό δημοσιογράφο κρύβεται στην αποστροφή μιας ομιλίας του Τζον Αλεν, επικεφαλής του κατοχικού στρατού, που έγινε τις ημέρες που οι εξαγριωμένοι Αφγανοί πολιορκούσαν τη βάση στο Μπαγκράμ και οι Αμερικανοί μετρούσαν θύματα από τις ταραχές. Ο στρατηγός εξηγούσε στους άνδρες του γιατί δεν είναι η ώρα για εκδίκηση, απόδειξη του κλίματος που επικρατούσε ανάμεσά τους. Ακριβώς το αντίθετο από τις συμβουλές του στρατηγού έκανε ο δολοφόνος επιλοχίας. Βγήκε από το στρατόπεδο με σκοπό να εκδικηθεί, με πλήρη αυτοέλεγχο. Οι τρελοί επιτίθενται και πυροβολούν τους διπλανούς τους και δεν πάνε σε χωριά χιλιόμετρα μακριά για να σκοτώσουν μικρά παιδιά και αμάχους και μετά να τους κάψουν. Ο επιλοχίας έκανε αυτό που μαθαίνει να κάνει κάθε σωστός στρατιώτης της πιο δολοφονικής μηχανής που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Απλώς, αυτήν τη φορά το έκανε δίχως πρόγραμμα και στην πιο ακατάλληλη στιγμή για την αμερικανική επεμβατική πολιτική στη χώρα.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ιδιαιτερότητα του περιστατικού σε συνέχεια εκείνου με την καύση των Κορανίων στο Μπαγκράμ. Συνέβησαν τη στιγμή που στο Αφγανιστάν είναι πλέον ορατή η μεγάλη καμπή της αμερικανικής κατοχής. Τη στιγμή που από παντού φαίνεται πως ο πόλεμος έχει χαθεί και κάθε μελλοντικό σενάριο δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη του τους μεγάλους εχθρούς. Δηλαδή τους Ταλιμπάν, που όχι μόνο άντεξαν αυτά τα δέκα χρόνια αλλά πέτυχαν να αντιστρέψουν τους συσχετισμούς. Και γεγονότα σαν αυτά δεν είναι μόνο ότι δυσκολεύουν τις προσπάθειες των ανδρεικέλων στην Καμπούλ και των Αμερικανών στο να βρούνε τρόπους για να αποφύγουν την ολοκληρωτική ήττα. Δείχνουν –και αυτό είναι πολύ σημαντικό- το κλίμα που επικρατεί στις τάξεις ενός στρατού που βιώνει την αποτυχία σε συνδυασμό με την ανασφάλεια και το φόβο.

Το τέλος της Eργατικής Eστίας δεν θα σημάνει και το τέλος της κρατικής παρέμβασης στα συνδικάτα

Με διάταξη του δεύτερου μνημονίου της Τρόικας καταργήθηκαν οι Οργανισμοί Εργατικής Κατοικίας και Εστίας. Η δημιουργία της Εργατικής Εστίας είχε μια συγκεκριμένη στρατηγική επιδίωξη, αυτήν του κρατικού ελέγχου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, και σαν τέτοια λειτούργησε σχεδόν για 75 χρόνια. Με δυο λόγια, να διαμορφώσει έναν συνδικαλισμό εξαρτημένο και ελεγχόμενο από τους εργοδότες και το κράτος. Αυτή ήταν και η φιλοσοφία της Εργατικής Εστίας και η προοπτική της. Και το ερώτημα που γεννιέται εύλογα στον καθένα είναι γιατί το σύστημα καταργεί ένα θεσμό τον οποίο χρησιμοποιούσε για πολλές δεκαετίες και μέχρι σήμερα για να ελέγχει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η απάντηση βρίσκεται στην πορεία των εξελίξεων των τελευταίων κυρίως δύο χρόνων, στην όξυνση της ταξικής πάλης, στις διαθέσεις των εργατικών μαζών για αντίσταση, στις μεγάλες μαζικές και συγκλονιστικές απεργιακές διαδηλώσεις των δύο αυτών χρόνων και σε μια σειρά άλλους παράγοντες που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Για να γίνει πιο κατανοητό το ζήτημα, είναι αναγκαία μια σύντομη αναφορά στην ιστορία και το ρόλο της Εργατικής Εστίας.
Καταρχήν να δούμε πώς δημιουργήθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά λειτούργησε από τον Μεταξά το 1937, οπότε και καθιερώθηκε η εργοδοτική εισφορά υπέρ της Εργατικής Εστίας. Στη δικτατορία του Μεταξά, τη θέση του υφυπουργού Εργασίας αναλαμβάνει ο πρώην γραμματέας της ΓΣΕΕ, Α. Δημητράτος. Σκοπός του Μεταξά είναι ο απόλυτος έλεγχος των συνδικάτων από το κράτος και οι πόροι της Εργατικής Εστίας εισρέουν στα συνδικάτα που περνούν σε κρατικό έλεγχο. Ταυτόχρονα, το φασιστικό καθεστώς για να διευκολύνει και πολιτικά τον έλεγχο των συνδικάτων αλλάζει και την ονομασία τους. Ετσι μετονομάζει τη ΓΣΕΕ σε ΕΣΕΕ, δηλαδή σε Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, ούτως ώστε να φανούν οι εργαζόμενοι σαν να κάνουν εθνικό έργο και ότι είναι υποστηριχτές της κυβέρνησης. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα εργατικά κέντρα, που και αυτά μετονομάζονται σε εθνικά εργατικά κέντρα. Στόχος: η ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στον κρατικό μηχανισμό. Ταυτόχρονα πέρασε και μια σειρά από θεσμικές αλλαγές στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ενσωμάτωσης, όπως αναγκαστική χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων απ’ όλους τους εργαζόμενους (συνδικαλισμένους και μη), επικουρική σύνταξη ορισμένων κατηγοριών συνδικαλιστικών στελεχών, συμμετοχή συνδικαλιστικών στελεχών σε διάφορα όργανα της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής με παράλληλη είσπραξη αποζημιώσεων για τη συμμετοχή τους. Αυτό ακριβώς –σε πιο διευρυμένη μορφή- παρατηρούμε και σήμερα. Μια πορεία νομιμοποίησης και αποδοχής από τους εργατοπατέρες της κρατικής παρέμβασης στα συνδικάτα και ενσωμάτωσής τους στους μηχανισμούς του κράτους. Οι πόροι της Εργατικής Εστίας στην 75χρονη δράση και πορεία της και η ίδια η Εργατική Εστία ως θεσμός αποτέλεσαν το βασικό μοχλό κρατικής παρέμβασης ενάντια στην αυτόνομη λειτουργία και δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας. Από τα ταμεία της Εργατικής Εστίας χρηματοδοτούνταν εκατοντάδες σωματεία-σφραγίδες και διάφορα αντιδραστικά και αντικομμουνιστικά μορφώματα μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ολες αυτές τις δεκαετίες, με εξαίρεση το συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1948, αυτά τα σωματεία φαντάσματα αλλά και μια σειρά άλλα αποτελούμενα από αντιδραστικά στοιχεία κατόρθωναν να ελέγχουν τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, να διαγράφουν τα αγωνιστικά και ταξικά συνδικάτα, όπως τα «115», να δημιουργούν καταστατικά με αντικομμουνιστικό περιεχόμενο κ.τ.λ. Να λοιπόν ποιος ήταν ο ρόλος και η στρατηγική της Εργατικής Εστίας.
Σίγουρα στο πλαίσιο αυτού του άρθρου δεν μπορεί να αναλυθεί μια περίοδος δεκαετιών και με πολλές ανακατατάξεις, εσωτερικές και διεθνείς, που ακολούθησαν και γι’ αυτό περιοριζόμαστε κυρίως στο ρόλο που ανατέθηκε από το σύστημα να παίξει η Εργατική Εστία ενάντια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο σημείο αυτό να πούμε πως η αναφορά μας για την κρατική παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα από το 1937 και μετά γίνεται με αφορμή το ρόλο που έρχεται να παίξει η Εργατική Εστία ως κρατικός θεσμός και όχι ότι η κρατική παρέμβαση ξεκίνησε με τη δημιουργία αυτού του θεσμού. Πριν από τη χρονική αναφορά που κάναμε, το κράτος πάντα αντιμετώπιζε τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές και γενικότερα τα μέλη τους με τον πιο βάναυσο και βάρβαρο τρόπο. Χιλιάδες αγωνιστές έχουν διωχτεί, εκτοπιστεί σε εξορίες, έχουν φυλακιστεί για μήνες και χρόνια, έχουν επίσης δολοφονηθεί κ.λπ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, πριν από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, συνελάμβαναν ταξικούς συνδικαλιστές και τους πήγαιναν εξορία και τους άφηναν όταν τελείωνε το συνέδριο. Η δουλειά της ήδη είχε γίνει.

Νομιμοποίηση του εργατοπατερισμού

Μέχρι και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι εργατοπατέρες δρούσαν παράνομα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στην ουσία ήταν εγκάθετοι, χωρίς την ελάχιστη νομιμότητα. Παράδειγμα: Μετά την επέμβαση των Αγγλων το Δεκέμβρη του 1944, οι τότε αρχές διόρισαν προσωρινή διοίκηση στη ΓΣΕΕ που απαρτιζόταν από δωσίλογους και μεταξικούς. Στο 8ο Συνέδριο το 1946, οι δωσίλογοι δεν πήραν μέρος και στο διάστημα αυτό ανασυντάχθηκαν και έφτιαξαν πλήθος σωματείων-σφραγίδων, αμφισβήτησαν το συνέδριο και κατάφεραν με παρέμβαση της κυβέρνησης να το ακυρώσουν. Οι δωσίλογοι είχαν την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης και ταυτόχρονα τις ανοιχτές παρεμβάσεις των Αμερικάνων για τον αποκλεισμό της Αριστεράς από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Αυτός ο κύκλος έκλεισε προσωρινά μετά το ιστορικό 9ο Συνέδριο του 1948. Θα λέγαμε πως ο κύκλος διορισμού των διοικήσεων της ΓΣΕΕ έκλεισε μετά την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τον Α. Παπανδρέου. Στη διάρκεια αυτής της τετραετίας, υπήρξαν δύο φορές -1982 και 1985- διορισμοί στη ΓΣΕΕ.
Οι τελευταίες τρεις δεκαετίες χαρακτηρίζονται από τη μεγάλης διάρκειας κρίση που ξέσπασε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και από τη στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και γενικότερα του συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Επίθεση που μετά τις καταρρεύσεις ’89-91 πήρε ξέφρενο χαρακτήρα, καταργώντας βίαια κατακτήσεις πολλών δεκαετιών. Σημαδεύτηκε με την ήττα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, συνεπώς και με την αδυναμία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος να αντισταθεί και να υπερασπίσει τις κατακτήσεις του.
Η γραμμή που κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και σε όλα τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα είναι η γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Οι δυνάμεις αυτές αποδέχτηκαν επίσημα και ανοιχτά αυτή τη γραμμή σαν βασική μορφή επίλυσης των προβλημάτων των εργαζομένων. Στο πλαίσιο αυτής της γραμμής έχουν υιοθετήσει και επίσημα, θεσμικά, τον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο των εταίρων, όπως τον αποκαλούν. Βέβαια, σαν αποτέλεσμα αυτής της γραμμής, όχι μόνο καμία επίλυση των εργατικών προβλημάτων δεν έχει γίνει αλλά αντίθετα έχουν χάσει σχεδόν όλα αυτά που είχαν κατακτήσει με σκληρούς αγώνες δεκαετιών. Ολες αυτές τις δεκαετίες, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Τα συμφέροντά τους, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, είχαν και παραμένουν να έχουν ταυτιστεί με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενα σημαντικό μέρος από τους πόρους της Εργατικής Εστίας διοχετεύεται στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ενας μεγάλος αριθμός ανώτερων συνδικαλιστικών στελεχών αμείβεται από αυτούς τους πόρους, αφού ασκούν επαγγελματική συνδικαλιστική δράση. Ταυτόχρονα αμείβονται και από τη συμμετοχή τους σε διάφορες επιτροπές ή σε διάφορα διοικητικά συμβούλια κ.τ.λ. Δεκάδες ανώτερα συνδικαλιστικά στελέχη κατά καιρούς και σε διάρκεια καταλαμβάνουν βουλευτικά αξιώματα, γίνονται υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς υπουργείων κ.τ.λ. Τους βλέπουμε καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα –πρώην πρόεδρος και γραμματέας της ΓΣΕΕ– να υπερασπίζονται ανοιχτά το κεφάλαιο, να καταδικάζουν τις απεργίες, να ψηφίζουν χωρίς κανένα δισταγμό αντεργατικούς νόμους κ.ά. Βέβαια, η Βουλή δεν μπορεί να χωρέσει το σύνολο των εργατοπατέρων. Αλλά το σύστημα τους ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Ετσι, διορίζονται πρόεδροι, αντιπρόεδροι και γενικότερα ανώτερα διοικητικά στελέχη στους οργανισμούς των ΔΕΚΟ όπως σε διοικήσεις ασφαλιστικών οργανισμών, ΙΚΑ κ.τ.λ., σε διοικήσεις δημόσιων νοσοκομείων, ακόμα και σε διοικήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό το στρώμα των εργατοπατέρων έχει αποκτήσει συνείδηση του ρόλου του και των δυνατοτήτων να ζει πλουσιοπάροχα, με δυο λόγια έχει συνείδηση της κοινωνικής του θέσης που δεν απέχει από αυτήν της αστικής τάξης. Και μπορεί να εξασφαλίσει αυτά τα προνόμια μόνο όταν υπερασπίζεται την κυβερνητική πολιτική και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Αποτέλεσμα της κυριαρχίας του εργατοπατερισμού, δηλαδή της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, είναι η απογοήτευση των εργαζομένων και η απομάκρυνσή τους από τα συνδικάτα. Η συνδικαλιστική πυκνότητα και σε απόλυτους ρυθμούς μειώνεται αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των ψηφισάντων μελών στις εκλογές των σωματείων είναι αποτέλεσμα πιέσεων των επίσημων συνδικαλιστικών-κομματικών παρατάξεων, όπως επίσης και η μεγάλη διάρκεια της ψηφοφορίας, π.χ. στο σωματείο των Οικοδόμων Αθήνας που ελέγχει το ΚΚΕ, οι εκλογές διεξάγονται επί 50 ημέρες, σε πολλά συνδικάτα πηγαίνουν με την κάλπη στα εργοστάσια σε μεγάλα καταστήματα κ.τ.λ.
Στην ουσία οι ανώτερες και ανώτατες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι κρατικοδίαιτες, αφού το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τους προέρχεται από την Εργατική Εστία, από έναν θεσμό που έχει ιδρύσει το κράτος για να μπορεί να ελέγχει τα συνδικάτα για λογαριασμό της αστικής τάξης.
Ας δούμε δύο οικονομικούς απολογισμούς της ΓΣΕΕ που παρουσίασε 1) στο 22ο Συνέδριο του 1983, και 2) στο 34ο Συνέδριο το 2009.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 22ο συνέδριο από 1-1-1982 έως 31-10-1983
πραγματοποιηθέντα έσοδα
Υπόλοιπο ταμείου προηγούμενης χρήσης 2.808.691 δρχ.
Υπόλοιπο τραπεζικών λογαριασμών προηγούμενης χρήσης 42.206.783 δρχ.
Επιχορηγήσεις ΟΔΕΠΕΣ 57.229.167 δρχ
Εργατικής εστίας 141.661.881 δρχ.
Τόκοι καταθέσεων 12.539.425 δρχ.
Συνδρομές μελών οργανώσεων 80.412 δρχ.
ΟΑΕΔ 3.000.000 δρχ.
Εγγραφή κέντρων και ομοσπονδιών 85.000 δρχ.
Διάφορα έσοδα (σύνολο) 274.471.069

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 34ο συνέδριο 2009 από 1-4-2007 εώς 31-12-2009
πραγματοποιηθέντα έσοδα σε χιλιάδες ευρώ
Eργατική εστία 20.250
Eπιχορηγήσεις από άλλες πηγές 189
Tόκοι καταθέσεων 612
Συνδρομές οργανώσεων μελών 231
Σύνολο εσόδων 21.273
Να λοιπόν ποια είναι η κατάντια των εργατοπατέρων. Σχεδόν το σύνολο των εσόδων προέρχονται από κρατικές επιχορηγήσεις.

Αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στον Πειραιά

Ανοιχτή Συνέλευση Πειραιά - πλατεία Κοραή
Το Σάββατο 3/3 αγωνιστές, μέλη του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δέχθηκαν επίθεση από ομάδα φασιστών της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια παρέμβασης στον πεζόδρομο της οδού Σωτήρος, στο κέντρο του Πειραιά.
Τη Δευτέρα 5/3 μέλη της Ανοιχτής Συνέλευσης συμμετείχαν σε σύσκεψη στο δημαρχείο Πειραιά, που είχε καλεστεί από την «Αριστερή Αντικαπιταλιστική Κίνηση Πειραιά - Ανταρσία στο Λιμάνι» και την Κίνηση «Ενωμένοι ενάντια στον ρατσισμό και στη φασιστική απειλή» Πειραιά, για την οργάνωση κοινής δράσης ως άμεση απάντηση στην κλιμάκωση των φασιστικών επιθέσεων. Αποφασίστηκε η οργάνωση συγκέντρωσης και πορείας το Σάββατο 10/3 στην πλατεία Κοραή. Οργανώθηκαν αφισοκολλήσεις και παρεμβάσεις σε σχολεία και σε χώρους δουλειάς για την γνωστοποίηση της πορείας, με κείμενο με κοινή υπογραφή από τους συμμετέχοντες.
Στη συγκέντρωση συμμετείχαν συνελεύσεις από περιοχές του Πειραιά, σύλλογοι εργαζομένων, δημοτικά σχήματα, πολιτικοί φορείς και οργανώσεις. Μίλησαν εκπρόσωποι των συμμετεχόντων και ακολούθησε η πορεία. Η μαζική ανταπόκριση έδειξε την ανάγκη να καταδικαστούν οι φασιστικές επιθέσεις και να καταγγελθούν οι κρατικές και παρακρατικές μεθοδεύσεις καταστολής σε καιρούς που ο λαός αντιστέκεται στη βάρβαρη πολιτική της εξαθλίωσης που θέλουν να του επιβάλουν.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Πειραιά συμμετείχε στη συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή και στην πορεία που ακολούθησε στους κεντρικούς δρόμους του Πειραιά, με σύνθημα «Ούτε στον Πειραιά ούτε πουθενά, έξω οι φασίστες από κάθε γειτονιά». Μοιράστηκε κείμενο της Συνέλευσης που καταδίκαζε τις επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές, αναδείκνυε τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό σήμερα και την ανάγκη να απαντήσει ο λαός μέσα από τους αγώνες ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και στη βάρβαρη λεηλασία των δικαιωμάτων.
ΚΚΕ(μ-λ)
Εκατοντάδες αγωνιστές διαδήλωσαν στο κέντρο του Πειραιά καταδικάζοντας τις φασιστικές επιθέσεις και την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική τού συστήματος. Η πορεία αποτέλεσε μια πρώτη, άμεση απάντηση-καταγγελία, που ανοίχτηκε με πλατύ τρόπο στον πειραϊκό λαό. Το ΚΚΕ(μ-λ) πήρε μέρος στην πολιτική και οργανωτική προετοιμασία της πορείας, συμμετέχοντας στη σύσκεψη της Δευτέρας αλλά και στις αφισοκολλήσεις-παρεμβάσεις. Στην πορεία έγινε παρέμβαση με κομματικό πανό, με σύνθημα «Ο φασισμός στηρίζει το σύστημα, θα τον τσακίσουν οι λαϊκοί αγώνες», με μαζικό μπλοκ (για τα δεδομένα της πορείας) που χρωματίστηκε ιδιαίτερα από τη συμμέτοχη νεολαίας. Μοιράστηκε κομματική προκήρυξη και διακινήθηκε η εφημερίδα.
Στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο δημαρχείο διαφοροποιηθήκαμε και αντιπαρατεθήκαμε στην αντίληψη που αντιμετωπίζει τον φασισμό, με τις όποιες του εκδοχές, ως συμμορία και μάλιστα ανεξάρτητη από το κράτος, το σύστημα και την πολιτική του. Τα συνθήματα «Να κλείσουν τα γραφεία της Χ.Α.», «Stop στη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ.-νεοναζί», «Εκτός νόμου η Χ.Α. και οι συμμορίες νεοναζί» κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, δημιουργούν αυταπάτες για το κράτος και το σύστημα στο οποίο απευθύνονται, δεν πολιτικοποιούν την πάλη του λαού και αφοπλίζουν το κίνημά του μπροστά σε ενδεχόμενη «αναβάθμιση» της φασιστικής δράσης.
Η συμμετοχή μας στην κοινή αφίσα καθορίστηκε από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και δεν συνεπάγεται υιοθέτηση αυτών των αιτημάτων. Αντίθετα, θεωρούμε ότι είναι μια λαθεμένη βάση πάνω στην οποία δεν μπορεί να προωθηθεί η Κοινή Δράση.

Οι εργαζόμενοι δεν θα παραδοθούν, θα αντισταθούν!

Το έχουμε γράψει και το έχουμε πει πολλές φορές, ότι η επίθεση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων του συστήματος δεν έχει όρια, ούτε τέλος. Ασκείται συστηματικά εδώ και δεκαετίες, από τις αρχές της δεκαετίας τού '80, με κεντρικό στόχο την πλήρη ανατροπή των εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων. Αυτή η εξόρμηση του κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο, σε Ανατολή και Δύση, έχει στοχεύσει στην αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, αύξηση της κερδοφορίας, αλλά και για λόγους πολιτικούς, για λόγους κυριαρχίας. Με την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης επιδιώκεται το σπάσιμο της ραχοκοκαλιάς του λαϊκού κινήματος έτσι ώστε να μην μπορέσει να αποτελέσει ξανά παράγοντα ανατροπής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η ψήφιση στη Βουλή του «μνημονίου 2» από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μαζί με τους πρόθυμους κολαούζους τους, οι αποφάσεις τού υπουργικού συμβουλίου για το πετσόκομμα μεροκάματων, μισθών και συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αποτελούν ένα συντριπτικό χτύπημα στην «καρδιά» των εργατικών δικαιωμάτων.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και «διευκρινιστική» εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας όπου αποκαλύπτεται το μέγεθος των ανατροπών στα δικαιώματα και η βύθιση του επιπέδου ζωής για το σύνολο των εργαζόμενων.
Μείωση 22% για όλους και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών του κατώτατου βασικού μισθού και ημερομίσθιου της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψαν η διοίκηση της ΓΣΕΕ με ΣΕΒ και εμπόρους και ίσχυε από 15-7-2010. Ακόμη και αυτή η κατάπτυστη συλλογική σύμβαση τριετούς λιτότητας που υπέγραψαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου με την υποταγμένη ηγεσία των εργατοπατέρων ανατράπηκε με την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της αντιδραστικής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Εδώ το αστικό κράτος και η κυβέρνησή του τελειώνει με τις φλυαρίες για τον απαιτούμενο σεβασμό στις αποφάσεις και στις συμφωνίες των «κοινωνικών εταίρων». Βέβαια η 6η Πράξη του υπουργικού συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στις 28 Φλεβάρη και ορίζει τους όρους εφαρμογής ξεκαθαρίζει ότι «δεν απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων» για να ξεμπερδεύει με τις… συναινετικές διαδικασίες προηγούμενων αντεργατικών κατασκευασμάτων. Και δίνει το ελεύθερο στην εργοδοσία να αποφασίσει για το ποσοστό της μείωσης που θα κάνει με… όριο το 22% «πέραν του οποίου η όποια συμφωνία είναι άκυρη» όπως μας «διευκρινίζει» η εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας.
Η έναρξη ισχύος της αντεργατικής διάταξης ξεκινάει από 14-2-2012 και έχει ημερομηνία λήξης… την «ολοκλήρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής στα πλαίσια του μηχανισμού στήριξης των ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ» όπως λέει η εγκύκλιος.
Το κατώτατο μεροκάματο γίνεται 26,18 και ο μισθός 586,08 και για τους νέους κάτω των 25 ετών γίνεται αντίστοιχα 22,83 και 510,95. Τα επιδόματα που παραμένουν είναι 5% για κάθε τριετία προϋπηρεσίας και 10% για τους έγγαμους Και για τους μαθητευόμενους νέους, το εργατικό δυναμικό που δουλεύει και σπουδάζει στις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ, η αμοιβή τους πάει στο 68% του βασικού μεροκάματου και μισθού (17,80 και 398,53 αντίστοιχα).
Είναι γεγονός ότι τα παραπάνω μεροκάματα και μισθοί σε πολλούς χώρους δουλειάς έχουν επιβληθεί από καιρό, με τον εκβιασμό και την τρομοκρατία της απόλυσης. Κυρίως σε χώρους όπου δουλεύουν λίγοι εργαζόμενοι και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική συνδικαλιστική συγκρότηση, τοπική η κλαδική, και ο εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας. Πολλές φορές με την επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κάνει τα «στραβά μάτια» σε καταγγελίες με το πρόσχημα των… δυσκολιών του εργοδότη και τη «διατήρηση των θέσεων απασχόλησης», όπως λένε και οι εκπρόσωποι της τρόικας και του κεφαλαίου, σήμερα. Αλλά ενώ τα μεροκάματα και οι μισθοί βυθίζονται, η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη με 1.000 απολύσεις κάθε μέρα, σε όλη τη χώρα, για το 2011, κάνοντας θρύψαλα τα «επιχειρήματα» των εκπροσώπων του κεφαλαίου και των υποτακτικών τους.
Η επιβολή αυτή των μειώσεων στους χώρους δουλειάς διαμόρφωσε και τους όρους για τη γενίκευσή τους και τη «νομιμοποίησή» τους από την κυβέρνηση αλλά η νέα αυτή κατάσταση διαμορφώνει τους γενικούς όρους τής απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων με την απότομη και βαθιά βύθιση της τιμής που μπορούν να «διαπραγματευτούν» την πώληση της εργατικής τους δύναμης και της εργασίας τους.
Η μείωση στα κατώτατα μεροκάματα και μισθούς της ΕΓΣΣΕ δεν έγινε για ένα μερικό σύνολο εργαζόμενων που πληρώνεται με αυτή τη σύμβαση αλλά για να καθορίσει στο πού θα πέσουν οι μισθοί και τα μεροκάματα με την κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με βάση την απόφαση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και την πράξη νομοθετικού περιεχομένου του υπουργικού συμβουλίου.
Με το άρθρο 2 όλες οι σ.σ. εργασίας που βρίσκονται σε ισχύ είτε έχουν συμπληρώσει 2 χρόνια από την ισχύ τους, μέχρι τις 14-2-2012, είτε όχι, έχουν ανώτατη ισχύ τρία χρόνια… εκτός αν καταγγελθούν, από την εργοδοσία φυσικά, οπότε παύουν να ισχύουν. Οι σ.σ. εργασίας που έχουν λήξει ή καταγγελθεί συνεχίζουν να ισχύουν μέχρι τις 14-5-2012 και «αν δεν συναφθεί νέα σ.σ.ε. για τους ήδη εργαζόμενους, παραμένουν σεβαστές και ισχυρές οι ατομικές συμβάσεις εργασίας που έχουν ενσωματώσει στο περιεχόμενό τους τους όρους αυτών των σ.σ.ε.», όπως λέει η εγκύκλιος. Αυτό έχει σαν συνέπεια από τη μία οι ήδη εργαζόμενοι να πηγαίνουν σε ατομικές συμβάσεις που θα «διατηρούν» κάποια στοιχεία της σ.σ.ε., από την άλλη οι νέοι εργαζόμενοι θα προσλαμβάνονται με «ατομικές συμφωνίες που αποτυπώνουν τη βούληση των μερών και πάντα εντός των νόμιμων ορίων», όπως εξοργιστικά λέει το υπουργείο Εργασίας.
Ξεκαθαρίζοντας επίσης ότι «κατά την σύναψη νέας ή τροποποιημένης σύμβασης εργασίας εργοδότες και εργαζόμενοι μπορούν να συμφωνήσουν αμοιβές τουλάχιστον στο ύψος των μισθών και ημερομισθίων της παρ.1 του άρθρου 1 της παρούσης εγκυκλίου», δηλαδή… στα 586 ευρώ μεικτά!
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι στόχοι της επίθεσης στην αμοιβή των εργαζόμενων δεν έχει όρια και ποσοστά μειώσεων σαν αυτά που λέει η κυβέρνηση ή η έκθεση της Τράπεζα της Ελλάδας αλλά απροσδιόριστα. Θα εξαρτώνται από τις διαθέσεις της εργοδοσίας αλλά και τους συσχετισμούς ανάμεσα σε αυτή και τους εργαζόμενους που όλοι γνωρίζουμε πόσο δυσμενείς είναι αυτή την περίοδο μέσα στους χώρους δουλειάς.
Η 6η Πράξη του υπουργικού συμβουλίου της 28/2/2012 καταργεί τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία όταν αποτυγχάνουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και επιβάλλει η προσφυγή να γίνεται με κοινή συμφωνία «των μερών» (δηλαδή εργοδοσίας και εργαζόμενων). Και δεν σταματά εδώ αλλά ορίζει και τι θα λαμβάνει υπόψη του ο διαιτητής για να βγάλει απόφαση, όπως τις «οικονομικές συνθήκες, την πρόοδο της ανταγωνιστικότητας, τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ…».
Και για να μη γίνει καμία «παρεξήγηση», στο άρθρο 4 της αντεργατικής πράξης τού υπουργικού συμβουλίου ξεκαθαρίζεται ότι «μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να διαμορφωθεί κάτω του 10% αναστέλλεται η εφαρμογή όρων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διαιτητικών αποφάσεων, υπουργικών αποφάσεων ή διοικητικών πράξεων που προβλέπουν αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων».
Η κυβερνητική επίθεση δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της να υποτάξει πλήρως τους εργαζόμενους στις ορέξεις του κεφαλαίου. Με το εκβιαστικό και τρομοκρατικό δίλημμα ότι θα έχει δουλειά μόνο αυτός που θα πληρώνεται με μεροκάματο και μισθό απόλυτης εξαθλίωσης. Και εδώ είναι σημαντικό να πούμε ότι είναι η πρώτη φορά, μεταπολεμικά, που κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μεροκάματα να πέσουν κάτω από το στοιχειώδες επίπεδο συντήρησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, σήμερα. Αυτό αποτελεί ένα νέο στοιχείο κοινωνικής και φυσικής καταστροφής τής εργατικής δύναμης και των φορέων της, οδηγεί στην αποσυγκρότηση της τάξης μέσα από το βάθεμα της εξαθλίωσης, τον κατακερματισμό και την εξατομίκευση.
Όσο και αν προσπαθούσαν να μας πείσουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι δημοσιολόγοι απολογητές του κεφαλαίου ότι για τις αυξήσεις των αναγκαίων προϊόντων και υπηρεσιών για τη συντήρηση της εργαζόμενης οικογένειας υπεύθυνη ήταν… η αύξηση των μισθών, σήμερα αποδεικνύεται ότι αυτό είναι μία προπαγανδιστική απάτη για να κρυφτεί η αλήθεια. Οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις βυθίζονται, ενώ πολλά είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης ανατιμώνται (από εκεί και η συνεχής αύξηση του πληθωρισμού), αποδεικνύοντας ότι αυτό που καθορίζει την τιμή τού κάθε εμπορεύματος στον καπιταλισμό, ακόμα και της εργατικής δύναμης, είναι «η εξουσία, τα όρια της εξουσίας και ο χαρακτήρας που έχουν τα όρια αυτά» των καπιταλιστών να επιβάλλουν τους όρους πώλησης και την απόσπαση του κέρδους. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ επιδιώκει μέσα από την αντεργατική νομοθεσία να επιβάλει την πλήρη και χωρίς όρια εξουσία τού κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, πάνω στους εργαζόμενους, με έναν απόλυτο χαρακτήρα. Μία πολιτική και ταξική κυριαρχία που θα καταδικάζει τη λαϊκή πλειοψηφία σε μία αβίωτη ζωή που θα εξαρτάται απόλυτα από τις ορέξεις τού κάθε αφέντη-εργοδότη απέναντι στον εργάτη-σκλάβο. Τα αντεργατικά μέτρα αποδεικνύουν ότι η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής είναι το ελάχιστο καθήκον τής περιόδου για την υπεράσπιση του δικαιώματος των εργαζομένων στην ίδια την ζωή. Γιατί από την πάλη αυτή το μόνο που κινδυνεύει είναι το ποσοστό κέρδους του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι καταδικάζονται στη φτώχεια και η ΓΣΕΕ βγάζει… εγκυκλίους !

Απέναντι στη λαίλαπα της επίθεσης οι εργατοπατέρες της διοίκησης της ΓΣΕΕ κυκλοφόρησαν «επείγουσα εγκύκλιο» προς ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα για να ενημερώσουν για τις «νέες αντεργατικές διατάξεις για τις ΣΣΕ». Και πού βρίσκεται το «επείγον» για τους συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ; «Αμφισβητούμε τα νέα μέτρα ως αντισυνταγματικά, αντίθετα με Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας και το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο. Προσφεύγουμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας διεκδικώντας την ακύρωσή τους. Κυρίως όμως θα τις καταργήσουμε στην πράξη με τη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα και τις αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις». Αυτή την περίοδο σε πολλούς κλάδους οι εκπρόσωποι των παρατάξεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αυτό που κάνουν στην «πράξη», όπως λένε, είναι να μεθοδεύουν την υπογραφή ΣΣΕ με πετσόκομμα μεροκάματων και μισθών για να… σωθεί ο θεσμός των ΣΣΕ και να μη μετατραπούν σε ατομικές. Ενώ από την άλλη επαφίενται στο ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας) για να «περιφρουρήσουν τα ελάχιστα ίχνη νομιμότητας που έχουν απομείνει, να αρνηθούν να εφαρμόσουν αντισυνταγματικές διατάξεις και να προβούν σε αυστηρούς ελέγχους και επιβολή προστίμων σε εργοδότες που παραβιάζουν όρους ΣΣΕ που είναι σε ισχύ» (από την επείγουσα εγκύκλιο της ΓΣΕΕ).
Είναι φανερό ότι η υποταγμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ «συντονίζεται» με το αστικό πολιτικό σύστημα που μπαίνοντας σε προεκλογική περίοδο για την «αναστήλωσή» του και τη νομιμοποίηση της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής του επιβάλλει το γκρέμισμα των δικαιωμάτων και κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις… εγκυκλίους των εργατοπατέρων της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και την… προστασία του ΣΕΠΕ, αλλά πρέπει να αποκαλυφθεί ακόμα περισσότερο ο ρόλος τους, να ξεπεραστεί και να απομονωθεί η επικίνδυνη πρακτική τους «να υπογραφούν πάση θυσία ΣΣΕ». Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, τόσο τοπικά όσο και πανελλαδικά, οι εργάτες και όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν με τη δική τους οργάνωση, με συντονισμό, κοινή δράση και αλληλεγγύη να οικοδομήσουν όρους κινήματος που θα ανατρέψει την εξαθλίωσή τους.

30 Μαρ 2012

Συνέλευση ανέργων σήμερα

Ανεργοι από πρωτοβουλίες, σωματεία και συνελεύσεις γειτονιάς συγκεντρώθηκαν την Πέμπτη 15 Μάρτη στην Ομόνοια και πορεύτηκαν προς το υπουργείο Εργασίας, όπου ζήτησαν συνάντηση με την πολιτική ηγεσία. Οι υπεύθυνοι του υπουργείου ενημέρωσαν ότι ο υπουργός Κουτρουμάνης ήταν σε ταξίδι και την αντιπροσωπεία των ανέργων υποδέχτηκε διευθυντικό στέλεχος του υπουργείου.
Στόχος της κινητοποίησης ήταν να αναδειχθούν τα αιτήματα πάλης των ανέργων για δουλειά, ταμείο και περίθαλψη κυρίως προς τις μάζες των ανέργων που βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο των εργατικών αγώνων. Πράγμα «φυσικό», αν αναλογιστεί κανείς την πίεση που υφίστανται ιδιαίτερα οι μακροχρόνια άνεργοι. Οι τελευταίες εξελίξεις, από την άλλη μεριά, ιδιαίτερα με τη μείωση του ταμείου ανεργίας, δεν αφήνουν κανένα δρόμο από αυτόν της αντίστασης και του αγώνα. Ετσι οι συγκεντρωμένοι αποφάσισαν άμεσα να επανέλθουν την επόμενη Πέμπτη 22 Μάρτη.
Αυτή τη φορά ο υπουργός Κουτρουμάνης ήταν σε συνέντευξη Τύπου και την αντιπροσωπεία των ανέργων δέχτηκε η γενική γραμματέας κοινωνικών ασφαλίσεων Δρέττα. Στη συνάντηση ξεκαθαρίστηκε η επέκταση της ασφαλιστικής κάλυψης των ανέργων για το 2012, σύμφωνα με τη νέα εγκύκλιο του υπουργείου. Οσον αφορά το ταμείο ανεργίας και τα υπόλοιπα αιτήματα των ανέργων, η κυρία Δρέττα δήλωσε αναρμόδια και επανέλαβε τα γνωστά «επιχειρήματα» για έλλειψη χρημάτων. Εφτασε μάλιστα να δηλώσει ότι όσοι δεν είναι ικανοποιημένοι από την πολιτική της μπορούν να «μην την ψηφίσουν»!
Στην πραγματικότητα η ηγεσία του υπουργείου αποφεύγει επιμελώς να θιχτεί η «ταμπακιέρα». Δηλαδή τα εργασιακά ζητήματα, όπως η μείωση του ταμείου ανεργίας, η επέκταση της διάρκειάς του, πράγμα που αποτελεί και κομβικό αίτημα για τους ανέργους. Οπως επίσης και ζητήματα απολύσεων, αποζημιώσεων κ.λπ. Σε συζήτηση που ακολούθησε στο προαύλιο της Νομικής εκφράστηκε η διάθεση από τους άνεργους να συνεχιστεί ακόμα πιο αποφασιστικά ο αγώνας και συμφωνήθηκε να γίνει συνέλευση την Παρασκευή 30 Μάρτη στις 7:00 μμ στο Πολυτεχνείο, όπου θα συζητηθούν συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα δράση και η παραπέρα πορεία του αγώνα.

Στη φυλακή για ένα αποτύπωμα

Για ένα αποτύπωμα που βρέθηκε στο σπίτι όπου κατοικούσε ο σκοτωμένος Κούρδος, και όχι στο διαμέρισμα της Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη, στο όποιο έγινε η έκρηξη στις 4 Οκτώβρη 2011 και βρέθηκε ο οπλισμός, έστειλαν στη φυλακή τον τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Νεβζάτ Καλαϊτζί, μέλος της Επιτροπής για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Ο 53χρονος Νεβζάτ Καλαϊτζί, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας τού πολυετούς εγκλεισμού του στα διαβόητα λευκά κελιά των τουρκικών φυλακών και εξαιτίας της πολυήμερης απεργίας πείνας και δίψας, συνελήφθη και προφυλακίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τις ελληνικές αντιτρομοκρατικές αρχές στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη. Στον 4ο τακτικό ανακριτή, στον οποίο οδηγήθηκε, αρνήθηκε τις κατηγορίες για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και για προμήθεια και κατοχή οπλισμού και στο υπόμνημα που κατέθεσε μεταξύ άλλων υπογράμμισε πως ουδέποτε βρέθηκαν δακτυλικά του αποτυπώματα στο υπόγειο διαμέρισμα της οδού Υψηλάντη, στην Τριανδρία, όπου σημειώθηκε η έκρηξη. Αντιθέτως, όπως αναφέρει, το σε βάρος του ένταλμα σύλληψης εκδόθηκε επειδή κατά τις έρευνες της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας βρέθηκαν δύο αποτυπώματά του σε άλλο διαμέρισμα, επί της οδού Μιαούλη, στην Τούμπα, όπου διέμενε ο άτυχος 32χρονος και όπου μετέβη ο ίδιος τον περασμένο Σεπτέμβριο για να βοηθήσει τον άτυχο άντρα στη μετακόμιση που έκανε.
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο υπόμνημα, ο 53χρονος πολιτικός πρόσφυγας διαμένει στη χώρα μας και εργάζεται ως μικροπωλητής, ενώ έχει ζητήσει πολιτικό άσυλο από το 2006. Μάλιστα, όπως τονίζεται, η σύλληψή του έγινε όταν πήγε στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης για να ανανεώσει το ειδικό δελτίο αιτούντος πολιτικό άσυλο.

Πρωτοβουλία Αγώνα Δυτικών Συνοικιών, Θεσσαλονίκη

Με την πεποίθηση ότι δεν θα αφήσουμε να μας λιανίσουν και θα ορθώσουμε το ανάστημά μας στον μεσαίωνα που επιβάλλουν, η Πρωτοβουλία Αγώνα Δυτικών Συνοικιών αντιστέκεται στα μνημόνια, τα χαράτσια και γενικά στις πολιτικές που αυξάνουν τις ουρές των ανέργων και ισοπεδώνουν κάθε εργασιακό, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό μας δικαίωμα. Έτσι, συνεχίζοντας τις παρεμβάσεις και δραστηριότητές της, η ΠΑΔΣ πραγματοποίησε παρέμβαση την Πέμπτη 15 Μαρτίου (στο πλαίσιο μιας ευρύτερης καμπάνιας και άλλων πρωτοβουλιών πανελλαδικά) στον ΟΑΕΔ και στο ΙΚΑ Νεάπολης. Πρόκειται για το ξεκίνημα σειράς παρεμβάσεων με θέμα τα εργασιακά δικαιώματα του λαού μας και την ανεργία.
Συνεχίζονται ακόμα οι παρεμβάσεις των αγωνιστών της πρωτοβουλίας σε όλες της διαδικασίες και διεργασίες που γίνονται από το Δίκτυο Πρωτοβουλιών ενάντια στην κατασκευή του ΣΜΑ στην Ευκαρπία. Η παρουσία όλων μας στον χώρο κατασκευής του ΣΜΑ, στις λαϊκές συνελεύσεις και στις άλλες δραστηριότητες είναι απαραίτητη. Ο αγώνας βρίσκεται σε κομβικό σημείο, με την αντίδραση να συνεχίζει την τρομοκρατία και τους εκφοβισμούς, με κλήσεις σε προανακριτικές εξετάσεις και αγωγές αυτοφώρου από τη μια και τα τεστ ετοιμότητας των αντανακλαστικών του Δικτύου από την άλλη. Όπως και να έχει το ζήτημα, από τη μεριά του Δικτύου δεν υπάρχει καμία επανάπαυση και συνεχίζονται αμείωτα τόσο η καθημερινή επιφυλακή στον χώρο εργασιών όσο και η ενημέρωση του κόσμου για το μέγεθος του προβλήματος. Η ΠΑΔΣ σε κάθε συντονιστικό της αναζητεί τους καλύτερους τρόπους παρέμβασης και ανάδειξης του προβλήματος τόσο σε επίπεδο γειτονιάς όσο και στον χώρο της Ευκαρπίας μέσα από τη συμμετοχή της στο Δίκτυο Πρωτοβουλιών. Θεωρώντας το πρόβλημα ως πρόβλημα όλων των δυτικών συνοικιών, δεν συμπαρίσταται αλλά συμμετέχει στον αγώνα, αποδεικνύοντας ότι όλοι μαζί αποδείξαμε ότι μπορούμε να τους φοβίσουμε και όλοι μαζί μπορούμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τους νικήσουμε.
Ακόμη η Πρωτοβουλία αποφάσισε τη συμμετοχή στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού ενόψει της 25ης Μαρτίου, αντιμετωπίζοντας πολιτικά την επίκαιρη διεκδίκηση για εθνική ανεξαρτησία, διαδηλώνοντας και διατρανώνοντας τη θέληση του λαού μας για «Ψωμί - δουλειά - λευτεριά». Αίτημα για το οποίο ο λαός αγωνίστηκε και αγωνίζεται από το 1821.
Τέλος η Πρωτοβουλία πραγματοποίησε γλέντι αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, σε συνεργασία με τις Πρωτοβουλίες Αντίστασης Ευόσμου, Κατοίκων Συκεών, Κατοίκων Ωραιοκάστρου ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα. Το γλέντι που πραγματοποιήθηκε στη Νεάπολη κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και σημείωσε επιτυχία, προσθέτοντας ένα ακόμα συν στις προσπάθειες για κοινή δράση στη δυτική Θεσσαλονίκη. Σίγουρα ο αγώνας όλων μας μπορεί να νικήσει γιατί είναι αγώνας δίκαιος και εμείς είμαστε διατιθέμενοι να αποδείξουμε «του λόγου το αληθές».

Ταξική Πορεία Οικοδομών Λάρισας

Η Ταξική Πορεία Οικοδομών Λάρισας απέδειξε για ακόμα μία φορά με την παρουσία της στις εκλογές που πραγματοποιηθήκαν από 11 έως 17 Μάρτη ότι με τη σταθερή παρουσία της τα τελευταία χρόνια στον χώρο της οικοδομής έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των συναδέλφων. Ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, με την ανεργία να πλήττει βάναυσα τον χώρο της οικοδομής και τον κλάδο σε κατάσταση ανασυγκρότησης, καταφέραμε να έχουμε μια αξιόλογη εκλογική παρουσία , διατηρώντας την έδρα στο συνδικάτο.
Βέβαια τίποτα από αυτά δεν έγινε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα των κινήσεων και των πρωτοβουλιών μας σε φλέγοντα ζητήματα του κλάδου, όπως η ανεργία και το μεταναστευτικό, αλλά και της συγκροτημένης και συνεχούς παρουσίας μας σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών.
Όμως, παρ' όλα τα θετικά για εμάς αποτελέσματα των εκλογών, δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από αυτά, γιατί πέρα από τις έδρες και τα ποσοστά υπάρχει και το πολύ αρνητικό γεγονός τις μειωμένης συμμετοχής σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο σε εμάς ότι από εδώ και πέρα μπαίνει σαν κύριος στόχος η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του κλάδου κόντρα σε λογικές ηττοπάθειας και παραίτησης. Τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να συσπειρωθούμε προκειμένου να αντισταθούμε στην επίθεση που δεχόμαστε, να δημιουργήσουμε ένα κίνημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας και των δικαιωμάτων όλου του λαού στην εργασία, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση.

Σε συνεχή αναβρασμό η Νομική

Σε συνεχή αναβρασμό βρίσκεται η Νομική, με τις δυνάμεις των ΜΑΤ να την περικυκλώνουν πλέον σχεδόν καθημερινά. Οπως στην ΑΣΟΕΕ, και ιδιαίτερα μετά τη δήλωση Χρυσοχοΐδη για επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας έξω από τις σχολές του κέντρου, ακόμα εντονότερα οι δυνάμεις καταστολής καταδιώκουν, επιτίθενται, και συλλαμβάνουν μετανάστες. Μάρτυρες του ίδιου ανθρωποκυνηγητού γίναμε ξανά πριν λίγες μέρες. Οταν μάλιστα οι μικροπωλητές ζήτησαν προστασία στο χώρο της Νομικής, οι ομάδες των ασφαλιτών παρέμειναν έξω από την είσοδο στη Μασσαλίας, προκαλώντας με την παρουσία τους και στοχοποιώντας το Ασυλο. Στο πλαίσιο της τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει το σύστημα, δεν δίστασαν μάλιστα να προβούν σε προσαγωγή δύο συμφοιτητριών μας, που βρίσκονταν κοντά στη σχολή. Παράλληλα, οι κλούβες των ΜΑΤ αποτελούν πια σταθερό στοιχείο στην Ακαδημίας και την Ιπποκράτους.
Γίνεται φανερό ότι οι επιδρομές των ΜΑΤ βρίσκουν ερείσματα τόσο στη ξενοφοβία που καλλιεργείται από τους εκπρόσωπους της αστικής τάξης, καθώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εργαζόμενοι με ελάχιστες αποδοχές και χωρίς ασφάλιση μικροπωλητές είναι υπεύθυνοι για την ανεργία στην οποία μας βυθίζει η δικιά τους αντιλαϊκή πολιτική, όσο και στα φαινόμενα του παραεμπορίου και των ναρκωτικών που το ίδιο το σύστημα προωθεί έξω από τις σχολές. Αποκρύπτουν, επομένως, τα πραγματικά κίνητρά τους, την κερδοφορία της αστικής τάξης, την γκετοποίηση καθώς και το χτύπημα του Ασύλου.
Ταυτόχρονα, η κατασυκοφάντηση των μεταναστών και του Ασύλου από τους εκφραστές και συνεχιστές της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στις σχολές (ΔΑΠ) δυσχεραίνουν την αγωνιστική διέξοδο των νεολαίας. Πόσο μάλλον όταν οι απόψεις αυτές συνδυάζονται με τα ΔΣ-υποκατάστατα των γενικών συνελεύσεων ή το ξύλο μεταξύ παρατάξεων που αποπροσανατολίζει τον φοιτητόκοσμο. Δεν λείπουν βέβαια και οι δυνάμεις που εμμένουν στην επίλυση των προβλημάτων μέσα από τη Σύγκλητο (ΑΡ.ΕΝ.), μέσα δηλαδή από τη μετατροπή των φοιτητών σε παράγοντα πίεσης του καθηγητικού κατεστημένου! Αλλες δυνάμεις απλά αδιαφορούν (την τελευταία φορά η ΠΑΣΠ καλούσε σε… στιγμές διασκέδασης με τον Κιάμο!)
Ωστόσο, οι λογικές της ανάθεσης και της συνδιαλλαγής έχουν χρεοκοπήσει. Οποιαδήποτε, έστω καλοπροαίρετη, κίνηση, όσο “επαναπαύεται” στην καθίζηση του κινήματος και υποτιμά στην πράξη το μαζικό αγώνα δεν έχει κανένα νόημα. Το ζητούμενο είναι να ζωντανέψουμε τις γενικές συνελεύσεις μας και με οργανωμένο και διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα να καταγγείλουμε την τρομοκρατία, να υπερασπιστούμε το Άσυλο και τον κοινό αγώνα με τους μετανάστες απέναντι στον κοινό εχθρό που μας εξαθλιώνει.

Φυσικό Αθήνας: Καλωσήρθε το μνημόνιο...

Τα μνημόνια που επέβαλαν οι ξένοι αφεντάδες και υπέγραψαν οι μαργιονέτες της συγκυβέρνησης δεν αφήνουν τίποτα ανέγγιχτο. Μπορεί η πλήρης και άμεση εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια να έχει «κολλήσει» λόγω της αδυναμίας του υπουργείου να πραγματοποιήσει τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης, αλλά το σύστημα βρήκε και σε αυτή του τη δυσκολία λύση. Πρόθυμοι οι πρόεδροι των σχολών και οι καθηγητές, έχοντας και ως όπλο τη συνδιοίκηση, προχωρούν κανονικά την πολιτική του μνημονίου στις σχολές με την επιμέρους ψήφιση κομματιών του νόμου και κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι τους για να καταστήσουν το πτυχίο «ένα όνειρο τρελό».
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα στο Φυσικό Αθήνας για το πώς ο νόμος εφαρμόζεται. Πρόσφατα έγινε προσπάθεια από το τμήμα των καθηγητών να περάσουν οι πιστωτικές μονάδες και συνεπώς η διάλυση του πτυχίου. Η πρώτη αναφορά για διαγραφές έγινε από ανακοίνωση στο site της σχολής ότι όποιος φοιτητής δεν εγγραφεί σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα θα διαγράφεται, όπως επίσης και ότι η γραμματεία «άτυπα» ενημερώνει τους φοιτητές πόσα χρόνια έχουν μπροστά τους. Η εντατικοποίηση των σπουδών και οι καθηγητικές αυθαιρεσίες δίνουν και παίρνουν. Παρουσιολόγια σε μη υποχρεωτικά μαθήματα, δηλώσεις για κόψιμο πτυχιακών εξεταστικών, κατάργηση των δεύτερων τόμων σε συγγράμματα, ενδιάμεσες εξετάσεις, εξεταστικές-σφαγεία, συγχωνεύσεις μαθημάτων και μετατροπή νέων με ύλη μαμούθ είναι μερικά νέα στοιχεία που έχουν να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές στο Φυσικό της Αθήνας, φανερώνοντας ότι το πανεπιστήμιο για τους λίγους και εκλεκτούς ήδη φτιάχνεται! Το Φυσικό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα για το τι συμβαίνει σε όλες τις σχολές πανελλαδικά. Αντιθέτως, με μεγαλύτερη δυσκολία από άλλα ΑΕΙ/ΤΕΙ μπορούν να περάσουν πτυχές του νέου νόμου-πλάισιο καθώς ο Σύλλογος έχει αριστερούς συσχετισμούς.
Δυστυχώς η κεντρική αναμέτρηση ενάντια στο νόμο που δόθηκε το Σεπτέμβρη έληξε, με τεράστιες ευθύνες και της Αριστεράς που επέλεξε να τον μπλοκάρει στην εφαρμογή του. Τώρα που εφαρμόζεται το μνημόνιο στα πανεπιστήμια, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ξαναδώσει τη μάχη του. Ως ένα μεγάλο βαθμό, αναγκαστικά θα είναι «μάχη χαρακωμάτων» για μπλοκάρισμα της όποιας εφαρμογής του, προσπαθώντας ξανά να πάρει κεντρικά χαρακτηριστικά για συνολική ανατροπή. Αυτό αποτελεί μονόδρομο καθώς η επίθεση καλπάζει με γοργούς ρυθμούς. Μονάχα ο οργανωμένος αγώνας μέσα από τους Συλλόγους και το ξαναζωντάνεμά τους μπορεί να βγάλει τη νεολαία στην πρώτη γραμμή και να τη συνδέσει με το λαϊκό κίνημα.

29 Μαρ 2012

Ανακοίνωση τύπου της Πρωτοβουλίας για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (29-3-2012) συνέντευξη Τύπου της Πρωτοβουλίας για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Oι εκπρόσωποι της Πρωτοβουλίας Δ. Μπαμπίλης και Θ. Τσιριγώτης υποστήριξαν ότι στις δεδομένες συνθήκες, όπου δοκιμάζεται ο λαός μας από μια άνευ προηγουμένου επίθεση, επιβάλλεται το δυνάμωμα των λαϊκών αντιστάσεων, η ενότητα των εργαζομένων και των νέων, σε μια πολιτική πρόταση η οποία αντιπαρατίθεται στην Ε.Ε., την τρόικα και τη συγκυβέρνηση.
Oι εκπρόσωποι της Πρωτοβουλίας κάλεσαν τους εργαζόμενους της Αθήνας να συμμετάσχουν δυναμικά και μαζικά στη γενέθλια συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας τη Δευτέρα 2 Απρίλη, ώρα 7.00 μ.μ. στο θέατρο «ΑΚΡOΠOΛ».

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ «ΣΚΟΥΠΑ» ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ!

Επιχειρήσεις «σκούπα», στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντιδράσεις περιφερειαρχών και δημάρχων, από κοντά τα φασιστόμουτρα της Χρυσής Αυγής και ο Καρατζαφέρης που μας καλεί ακόμη και να τους πυροβολούμε, οι μετανάστες γίνονται για άλλη μια φορά τα εύκολα θύματα μιας πολιτικής που καταργεί δικαιώματα σε όλους τους εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα ανεξάρτητα από εθνικότητα και χρώμα. Όχι τυχαία σε προεκλογική περίοδο όπου ο λαός πρέπει να «ξεχάσει» τους υπεύθυνους της εξαθλίωσής του.
Υπεύθυνοι για τα προβλήματα του ελληνικού λαού δεν είναι οι μετανάστες. Ο αντίπαλός μας είναι κοινός. Είναι ο ίδιος που θέλει να αφαιρέσει κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση και από τους Έλληνες εργαζόμενους. Είναι οι ιμπεριαλιστές του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που καταστρέφουν χώρες για τα δικά τους συμφέροντα και οδηγούν τους λαούς στο θάνατο και την προσφυγιά. Είναι το ντόπιο κεφάλαιο που συνδράμει στο μακελειό των λαών και καταργεί κάθε κατάκτηση και δικαίωμα απ’ όλους τους εργαζόμενους στη χώρα.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί τους έλληνες εργαζόμενους και άνεργους να καταδικάσουν τις ρατσιστικές επιχειρήσεις της κυβέρνησης , να μη δεχτούν την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και να αγωνιστούν μαζί με τους μετανάστες συναδέλφους τους ενάντια στο κοινό αντίπαλο που μας οδηγεί όλους στην ανεργία και την εξαθλίωση. Να αγωνιστούμε όλοι μαζί ντόπιοι και ξένοι για το δικαίωμα στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην ασφάλιση, για το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.
  • ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ!
  • ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ!
  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!
  • ΖΗΤΩ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! 

Τυφλώνει το ΠΡΙΝ το είδωλο της κάλπης

του Νίκου Παπαβασιλείου
«Είδηση για τη δρομολογούμενη εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ» έμαθε και αναμεταδίδει το ΠΡΙΝ της 25/3, πλήρως «ανενημέρωτο» για την πρόταση Συντονισμού και Κοινής Δράσης που από το φθινόπωρο έχει δημόσια και πανελλαδικά απευθύνει το ΚΚΕ(μ-λ). Επίσης το ΠΡΙΝ «δεν γνωρίζει» ότι αυτή ακριβώς η πρόταση είναι που παίρνει μια πρώτη μορφή με την Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία την οποία υποστηρίζουν το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ).
Ως αποτέλεσμα αυτής του της «άγνοιας» ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ ταλαιπωρείται με διάφορες άγονες αναζητήσεις για το αν και κατά πόσο αυτή η «εκλογική συνεργασία» αποτελεί μια αλλαγή στάσης του ΚΚΕ(μ-λ) που ως πρόσφατα απέρριπτε τη λογική της ενότητας των δυνάμεων που προέρχονται από την ΟΜΛΕ… Τελικά και ενώ η παραποίηση του στην πρώτη παράγραφο του κειμένου του αρκείται στην διαπίστωση πως «η ενότητα του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ θα δοκιμαστεί στην πράξη» δεν …καταφέρνει να συγκρατηθεί ως το τέλος όπου φαρδιά-πλατιά διαπιστώνει ότι «η διακήρυξη της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία που συγκρότησαν οι δύο οργανώσεις έχει καθαρά εκλογικό χαρακτήρα…. με μόνο στόχο μια αξιοπρεπή εκλογική καταγραφή»
Στα σοβαρά, ένα ζήτημα μονάχα θέλουμε να θέσουμε: Αυτή η μεγάλη της διαστρέβλωσης σχολή την οποία επάξια εκπροσωπεί το ΠΡΙΝ όταν αναφέρεται σε αριστερές- κομμουνιστικές δυνάμεις,- και όχι βέβαια όταν δίνει το λόγο σε τάσεις και δυνάμεις που προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία- δεν είναι μόνο αδυσώπητος μάρτυρας της μήτρας προέλευσης του. Αλλά φαίνεται ότι είναι οργανικό στοιχείο της σημερινής πολιτικής ταυτότητας των δυνάμεων του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που το ΠΡΙΝ εκφράζει. Σε τέτοιο βαθμό που να τους είναι «αδιανόητο» να επιχειρήσουν μια πολιτική και –γιατί όχι; - συντροφική αντιπαράθεση σε μια πρόταση και συνεργασία κοινής δράσης που απευθύνεται στο κίνημα!
Και μάλιστα σε μια συγκυρία που υποτίθεται ότι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταθέτει πρόταση για «Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής» για την οποία ο Κ. Μάρκου βεβαιώνει στο ΠΡΙΝ ότι θα ήταν εκλογικίστικη αν δεν κατατίθονταν τώρα εξ αιτίας των επικείμενων εκλογών! [«Δεύτερο, παρά την αργοπορία της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε το δικαίωμα να περιμένει να περάσουν οι ...πιθανές (ακόμα) εκλογές για να κάνει την πρότασή της. Πολύ περισσότερο, όταν δεν είναι απίθανο να πάμε σε μπαράζ εκλογών. Αυτό θα σήμαινε, πέρα από πιθανότητα διαρκούς αναβολής και μια εκλογικίστικη χρήση της πρότασής της από την ανάποδη: Δεν κάνω κάτι λόγω των εκλογών» ΠΡΙΝ 18/3]. Προφανώς αυτό το επιχείρημα «δικαιούται» να το επικαλείται μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι το ΚΚΕ(μ-λ) που κατέθεσε εδώ και μήνες την πρόταση του! Εξάλλου όπως αναφέρει το ΠΡΙΝ της 25/3 η Πρωτοβουλία είναι «εκλογικής χρήσης» λόγω της «πολεμικής που ασκεί στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς» . Για αυτό πια τι να πει κανείς! Η αντιπαράθεση με πολιτικές θέσεις και λογικές που θεωρείς λαθεμένες και επιζήμιες για το κίνημα σε μια πρόταση συνεργασίας και κοινής δράσης, δεν είναι αναγκαία, αλλά κρύβει εκλογική σκοπιμότητα, μας λέει το ΠΡΙΝ. Ενώ η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καλεί –«όλη την Αριστερά»- σε «κοινή δράση» με περιεχόμενο που περιλαμβάνει από την έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ ως την «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και των μεγάλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων», δηλαδή όλη τη γνωστή πλατφόρμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι καθόλου μια προεκλογική της καμπάνια!!
Σύντροφοι, ίσως κάτι να κέρδιζε το κίνημα και όλοι μας αν «μπαίνατε στον κόπο» μιας ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης για τα πραγματικά ζητήματα, απαλλαγμένοι από τερτίπια, «μεγάλα σχέδια» και κυρίως εκλογικά άγχη. Εμείς, η Πρωτοβουλία, και οι προσπάθειες για συντονισμό και κοινή δράση στο κίνημα και βέβαια η ανάγκη για μια τέτοια κατεύθυνση, θα είμαστε και θα είναι εδώ και μετά τις εκλογές! Θα προτείναμε λοιπόν να λάβετε υπόψη σας αυτό ακριβώς: Υπάρχει ζωή, ταξική πάλη και τεράστιες απαιτήσεις (και) μετά τις εκλογές!

κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς
(μία σύντομη απάντηση στο ΠΡΙΝ)

Του Γρηγόρη Ανδρεάτου
Αγχωμένοι καθώς φαίνεται από την εκλογολογία της περιόδου, με την οποία …δεν ασχολούνται καθόλου, εκεί στο ΠΡΙΝ, αποφάσισαν να τοποθετηθούν στο εγχείρημα της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, με έναν τρόπο που θυμίζει πολύ τα «παλιά».
Σαν «δρομολογούμενη εκλογική συνεργασία» του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ είδε ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ την κοινή ανακοίνωση των δύο οργανώσεων για την συγκρότηση της Πρωτοβουλίας. Στην βιασύνη του να κατατροπώσει το εγχείρημα «ξέχασε» να αναφερθεί στην διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψε, ενώ έκρινε αναγκαίο να περιδιαβεί στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ και την επανένωση των δυνάμεων του ΚΚΕ εσωτερικού σε αυτόν ή στην σύγκλιση ΜΛ-ΚΚΕ – Α/συνέχειας το 2000. Δεν βρήκε μία λέξη να γράψει για την πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ)που διατυπώθηκε από τον Οκτώβρη του 2011, για τον αριστερό μετωπικό συντονισμό, με κείμενο που μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα καθώς και στις ανοιχτές πολιτικές εκδηλώσει- συζητήσεις σε πόλεις της χώρας όπου, εκτός των άλλων, τοποθετήθηκε και εκπρόσωπος του ΝΑΡ (Αθήνα) .
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του αρθρογράφου του ΠΡΙΝ ότι «οι δύο οργανώσεις από την αρχή της κρίσης έχουν δείξει μεγάλη αμηχανία και έχουν υποτιμήσει τον ιστορικό και δομικό χαρακτήρα της». Από πού συνάγεται αυτό; «όταν ο ίδιος ο Παπανδρέου έδινε στις δημοτικές εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την έγκριση ή όχι των μέτρων του μνημονίου, το ΚΚΕ (μ-λ) είχε κολλήσει ακόμα στην γραμμή της αποχής από τις κάλπες του…Καλλικράτη». Να ζητήσουμε συγνώμη από τον αρθρογράφο του ΠΡΙΝ που δεν κατανοήσαμε τον ιστορικό και δομικό χαρακτήρα της κρίσης παίρνοντας μέρος στις καλλικράτειες εκλογές για την εφαρμογή του μνημονίου στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην κοινωνία, σε αντίθεση με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κατανοώντας τον ιστορικό και δομικό χαρακτήρα της κρίσης πήραν μέρος στις εκλογές και από τις θεσμικές τους θέσεις έχουν απονομιμοποιήσει τα μέτρα του μνημονίου. Μόνο που ο αρθρογράφος «ξέχασε» ότι σε αυτές τις εκλογές που αναφέρεται το ίδιο…λάθος με το ΚΚΕ(μ-λ) έκαναν και μεγάλα τμήματα του λαού που με την αποχή τους από τις καλλικράτειες εκλογές αρνήθηκαν να μπουν σε διλήμματα – δημοψηφίσματα, απονομιμοποίησαν ακόμα περισσότερο το αστικό πολιτικό σύστημα και προτίμησαν να δώσουν πραγματικές απαντήσεις σε απεργίες και στην συνέχεια στις πλατείες και μετά πάλι στις απεργίες. Όσο αφορά την διακήρυξη της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ αποκαλύπτει τον εκλογικό χαρακτήρα της από «την πολεμική που ασκείται στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς» !!!
Τελικά, μάλλον, το κύριο πρόβλημα του αρθρογράφου πρέπει να είναι ότι « οι δύο οργανώσεις απορρίπτουν κάθε άμεση πολιτική ρήξης και ανατροπής, κάθε μεταβατικό αντικαπιταλιστικό αίτημα ως αποπροσανατολιστικό και ρεφορμιστικό» κατηγορώντας επίσης το πλαίσιο της Πρωτοβουλίας ότι κάνει λαθροχειρίες χρεώνοντας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ευρωομόλογο που αποτελεί θέση του ΣΥΝ. Μάλλον ο αρθρογράφος διάβασε στα «πεταχτά» το πλαίσιο, αν το διάβασε κιόλας, για να γράφει πράγματα που δεν ισχύουν όπως στο ζήτημα του ευρωομολόγου. Κάπου αλλού και όχι στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας πρέπει να χρεωθεί η σύγχυση θέσεων, στάσεων και επιλογών στελεχών και αριστερών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και το ΝΑΡ, όσο αναφορά την διαχείριση του χρέους (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου).
Στο μόνο που μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον αρθρογράφο του ΠΡΙΝ είναι ότι τα πάντα, όπως και το εγχείρημα της Πρωτοβουλίας, θα κριθούν «στην πράξη» και όχι στο εκλογικό αποτέλεσμα…!

28 Μαρ 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Πρωτοβουλία Για
Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία
Υποστηρίζεται από το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ
και ανένταχτους αγωνιστές

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

Με αφορμή την πρώτη της ανοιχτή συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί
τη Δευτέρα 2 Απριλίου 2012, στις 7:00 το απόγευμα
στο θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11)
για να παρουσιάσει της βασικές της πολιτικές κατευθύνσεις
και να συζητήσει με τον κόσμο του αγώνα,
η «Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία»,
διοργανώνει συνέντευξη Τύπου
την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012, στις 12 το μεσημέρι
στην Αίθουσα Συνεντεύξεων της ΑΔΕΔΥ στο Σύνταγμα
(Φιλελλήνων και Ψύλλα 2, ισόγειο).

Για την απεργία των ναυτεργατών

Η πολυσυζητημένη απεργία της ΠΝΟ, που ξεκίνησε τη Δευτέρα 19/3 με προοπτική τη συνέχισή της με επαναλαμβανόμενες 48ωρες, ανεστάλη τελικά «άδοξα», πριν καλά ξεκινήσει την Τρίτη 20/3. Η απεργία σταμάτησε με απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής ΠΝΟ, χωρίς ουσιαστικά να καταφέρει να αποσπάσει κάποια δέσμευση για επίλυση των δίκαιων αιτημάτων των ναυτεργατών από τη μεριά της κυβέρνησης. Αυτό τουλάχιστον το παραδέχεται και η διοίκηση της ΠΝΟ με την ανακοίνωση που εξέδωσε και όπου δεν δικαιολογούνται οι λόγοι της αναστολής. Μια απόφαση που πάρθηκε χωρίς τους ναυτεργάτες και υπό καθεστώς έντονων πιέσεων και απειλών από τη μεριά όχι μόνο του υπουργείου, αλλά και των εφοπλιστών και πλήθους παραγόντων του συστήματος. Όπως ήταν αναμενόμενο, σε αυτή την αποστολή συκοφάντησης και κινδυνολογίας στρατεύτηκε και το σύνολο του αστικού Τύπου και των ΜΜΕ. Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε ότι πρόκειται να ξεκινήσουν οι ναυτεργάτες απεργιακή κινητοποίηση. Ο πανικός τής κυβέρνησης και των αβανταδόρων τού συστήματος, δικαιολογημένος. Γιατί όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως η οργή του λαού και όχι μόνο των ναυτεργατών έχει ξεχειλίσει, ενάντια σε μια πολιτική που τον οδηγεί μαζικά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση και προσπαθούν με κάθε τρόπο να προλάβουν τα χειρότερα για αυτούς. Εξ άλλου τόσο το ντόπιο κηφηναριό όσο και τα αρπαχτικά του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, η τρόικα και το ΔΝΤ, απαιτούν και θέλουν τον λαό υποταγμένο και πρόθυμο να τους υπηρετήσει. Ιδιαίτερα ο κλάδος των ναυτεργατών είναι ένας κλάδος που κουβαλάει σπουδαίους αγώνες και δεν θα ήθελαν σε καμιά περίπτωση να ανοίξει και αυτό το μέτωπο. Βέβαια απέναντι στα δίκαια αιτήματα των ναυτεργατών, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ενορχηστρωμένη επίθεση κυβέρνησης - εφοπλιστών, είναι κάθετα αντίθετοι. Δικαιολογούν την κατάργηση των ασφαλιστικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων, των συλλογικών συμβάσεων, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων με επιχειρήματα του τύπου «δεσμεύονται από το μνημόνιο και δεν μπορούν να κάνουν πίσω».
Στη συγκεκριμένη απεργία η επιχείρηση λάσπης, θράσους, συκοφαντίας και τρομοκρατίας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Την ίδια ώρα που η Διαμαντοπούλου και ο Κουτρουμάνης δήλωναν ανυποχώρητοι, η Μπακογιάννη, η Κεφαλογιάννη, ο Βαλυράκης, ο Γκερέκογλου και άλλοι βουλευτές θυμήθηκαν ξαφνικά τους αγρότες των πρώιμων κηπευτικών και των εσπεριδοειδών, που καταστρέφονται και χάνουν τις αγορές του εξωτερικού. Γιατί δήθεν δεν μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Κοντά σε όλους αυτούς, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, ακόμη και πρόεδροι αγροτικών συλλόγων και ομάδων παραγωγών που απαιτούσαν να σπάσει η απεργία και εκτόξευαν απειλές ή ζητούσαν να δρομολογηθούν απεργοσπαστικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού.  Όλοι αυτοί που χρόνια τώρα στηρίζουν την αντιαγροτική πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ που έχει οδηγήσει στην ερήμωση της υπαίθρου και στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς «ευαισθητοποιήθηκαν» για την αγροτιά. Είναι γνωστό στους πάντες ότι ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά τα αγροτικά προϊόντα είναι στα αζήτητα. Το λάδι πουλιέται απ’ τον παραγωγό κάτω από 2 ευρώ, η τομάτα 20λεπτά, ενώ τα εσπεριδοειδή σαπίζουν κάτω από τα δέντρα. Με λίγα λόγια, τιμές που δεν καλύπτουν το κόστος παραγωγής και είναι ερώτημα το πόσοι αγρότες θα συνεχίσουν του χρόνου να κάνουν αυτή τη δουλειά. Όλοι αυτοί ευελπιστούσαν, με δεδομένη τη διάλυση του αγροτικού κινήματος και τον πλήρη αποπροσανατολισμό που υπάρχει, ότι θα κατάφερναν να στρέψουν τους αγρότες (ένα μέρος τους, τουλάχιστον) ενάντια στους ναυτεργάτες. Παρ' όλο που η λήξη της απεργίας εκτόνωσε την κατάσταση, το πρόβλημα παραμένει. Είναι ζήτημα ζωής η αναδιοργάνωση του αγροτικού κινήματος. Ενός κινήματος που θα παλεύει ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική τής κυβέρνησης, που θα αγωνίζεται για τιμές στα αγροτικά προϊόντα στο κόστος ζωής, ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, για να φύγει η χώρα από την ΕΕ, που θα απομονώσει τους κάθε λογής νταβατζήδες που υπονομεύουν την οργάνωση του αγώνα, που θα ενώσει τη φωνή του με τους αγώνες των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού ενάντια στην πολιτική της βαρβαρότητας.

Εργαζόμενοι στην Coca Cola
Υποχώρηση της εργοδοσίας;

Στις 15 Μάρτη η Πανελλαδική Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών παρουσίασε τη συμφωνία στην οποία κατέληξε με τον Ομιλο 3 ΕΨΙΛΟΝ, ανακοινώνοντας παράλληλα τη ματαίωση απεργίας που είχε εξαγγελθεί για το επόμενο τριήμερο. Ο Ομιλος δεσμεύτηκε για την άμεση παύση εισαγωγής προϊόντων από τη Βουλγαρία, για την επαναλειτουργία της επιχείρησης στη Θεσσαλονίκη με όλους τους εργαζόμενους και ότι δεν θα κάνει χρήση των νέων αντεργατικών νόμων που ορίζουν δραματική μείωση μισθών. Είχαν προηγηθεί 43 μέρες σκληρών απεργιακών κινητοποιήσεων, όταν η διοίκηση της εταιρείας είχε ανακοινώσει την πρόθεσή της να κλείσει τη γραμμή παραγωγής των εργοστασίων της σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα.
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί μια πρώτη επιτυχία των εργαζομένων, που διασφάλισαν 60 θέσεις εργασίας και τη διατήρηση των μισθών τους. Ωστόσο, τα προβλήματα παραμένουν. Η εργοδοσία της Κόκα-Κόλα 3Ε είχε προχωρήσει όλο το προηγούμενο διάστημα (από το φθινόπωρο του 2011) σε εκατοντάδες απολύσεις (περισσότερες από 300) σε όλα τα εργοστάσια, μέσω «οικειοθελών αποχωρήσεων», με το δέλεαρ της διπλής αποζημίωσης, κυρίως με εργαζόμενους από τον τομέα της παραγωγής. Οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν είτε κάτω από το βάρος τής έτσι κι αλλιώς απόλυσης είτε κάτω από την αβεβαιότητα που τους δημιουργούσε η αδράνεια του σωματείου. (Το σωματείο τότε δήλωνε ότι δεν θα μπορούσε να παρέμβει, αφού δεν είχαν υπάρξει επίσημες απολύσεις).
Οι δυναμικές, περιφρουρημένες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν αρχές Φλεβάρη, όταν οι απολύσεις άρχισαν να απειλούν και τους τομείς της μεταφοράς και διανομής (οδηγούς, χειριστές κλαρκ), τα γραφεία για τις πωλήσεις και τους εργαζομένους στις αποθήκες που ετοιμάζουν τις μικρές παραγγελίες (τα λεγόμενα ρετάλια).
Η απεργία και η σθεναρή περιφρούρηση των εργαζομένων, που εμπόδιζε τόσο να βγαίνουν προϊόντα από τα εργοστάσια όσο και να τροφοδοτείται η αγορά με προϊόντα από γειτονικές χώρες, με αποτέλεσμα να σημειώνονται σημαντικές ελλείψεις στα ράφια των καταστημάτων, ανάγκασε την εργοδοσία σε υποχώρηση. Η επιτυχία των εργαζομένων στην 3ΕΨΙΛΟΝ κατέδειξε ότι ενωμένοι και αποφασισμένοι οι εργαζόμενοι, με τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη και άλλων κλάδων , μπορούν να έχουν και νίκες.
Ωστόσο, η τακτική της διάσπασης και του τεμαχισμού των εργαζομένων σε υποομάδες, πολλές φορές και φαινομενικά αλληλοσυγκρουόμενες, προωθείται συστηματικά από την εργοδοσία σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Θα πρέπει με κάθε τρόπο αυτές να αποκρουστούν και να ξεπερνιούνται στην προοπτική της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης. Και φυσικά καμιά επανάπαυση δεν μπορεί να υπάρξει με τα αφεντικά, τα οποία δεν διστάζουν να θυσιάσουν την ανθρώπινη ζωή στο βωμό του κέρδους. Τραγικό παράδειγμα ο 41χρονος εργάτης στο εργοστάσιο της Κόκα-Κόλα στο Βόλο, που ήρθε να προστεθεί στον ατέλειωτο κατάλογο των εργατών που βρήκαν το θάνατο λόγω πλημμελών μέτρων ασφάλειας και προστασίας στους χώρους δουλειάς.

«Ομάδες αυτοπροστασίας πολιτών»:
επικίνδυνα μορφώματα, με αντιδραστικά και αντιλαϊκά χαρακτηριστικά και στόχους

Πρόσφατα δημοσιεύματα του Τύπου έκαναν λόγο σχετικά με ένα νέο φαινόμενο που άρχισε να εκδηλώνεται και στη χώρα μας, ενδεικτικό και αυτό της όξυνσης της κρίσης και της παραπέρα σήψης του συστήματος της εκμετάλλευσης στην οποία ζούμε. Τις λεγόμενες «ομάδες αυτοπροστασίας πολιτών». Με πρόσχημα την αύξηση της εγκληματικότητας και θέτοντας την ανάγκη «αυτοπροστασίας των πολιτών» μπροστά στην «ανεπάρκεια του κράτους για την αντιμετώπισή της», έχουν ξεφυτρώσει διάφορες τέτοιες ομάδες, που χαρακτηρίζονται από τη λογική της «αυτοδικίας» αλλά και τη συνεργασία με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του επίσημου κράτους (αστυνομία, στρατός), δρώντας «συμπληρωματικά» ως προς αυτούς.
Κάποιες από αυτές τις ομάδες προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα δήθεν πιο «μετριοπαθές», σε σχέση με άλλες, προφίλ, χωρίς να υπολείπονται καθόλου σε αντιδραστικότητα, όπως η «Ελληνική Πολιτοφυλακή», για παράδειγμα. Ομάδα η οποία ιδρύθηκε από το λεγόμενο «Ελληνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων», σύμφωνα με τα πρότυπα αντιστοίχων στην αμερικάνικη ιμπεριαλιστική μητρόπολη (Neighborhood Watches), αλλά και τη συνδρομή, στήριξη και πρακτική εκπαίδευση από αυτή. Η ομάδα αυτή, ενώ δηλώνει –στη σημερινή φάση– «άοπλη», «ειρηνική», και «ανοικτή» σε άτομα… διαφορετικών πολιτικών απόψεων, καθοδηγείται από στρατιωτικά στελέχη, έχει στρατιωτικού τύπου δομή και οργάνωση, αλλά και διασυνδέσεις με τα ένοπλα σώματα του αστικού κράτους.
Η λογική που καλείται να περάσει η λεγόμενη πιο «ήπια» εκδοχή, είναι αυτή της γενικευμένης, 24ωρης, αστυνόμευσης στις γειτονιές, στα σχολεία (από τα οποία προσπαθεί και να στρατολογήσει) και τους δημόσιους χώρους, για την «αποτροπή έκνομων ενεργειών», η δυνατότητα διενέργειας σύλληψης και η συνεργασία με την αστυνομία. Μια λογική βαθιά αντιδραστική και αντιλαϊκή, που «μετατρέπει» κάθε πολίτη σε «αστυνόμο», όπως επίσης και κάθε πολίτη σε «ύποπτο». Μόλις δύο εβδομάδες πριν, στη Φλόριντα των ΗΠΑ είχαμε και ένα τραγικό παράδειγμα εφαρμογής αυτής της λογικής, με τη δολοφονία του 17χρονου Αφροαμερικάνου Τρέιβον Μάρτιν ενώ περπατούσε στον δρόμο, από τον επικεφαλής μιας οργάνωσης «προστασίας της γειτονιάς», επειδή ο νεαρός «τού φάνηκε ύποπτος»… Μια λογική που καλεί σε «οργάνωση πολιτών» στην κατεύθυνση στήριξης των «νόμων» που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις, την ίδια στιγμή που ο λαός έχει ανάγκη από την οργάνωση της καθημερινής και πολύπλευρης αντίστασής του απέναντι στο σύστημα και στην επίθεσή του. Μια λογική «εκτροπής» ακόμα και από αυτούς τους επίσημους αστικούς νόμους και θεσμούς, που δεν θα διστάσει να θέσει –μέσω της «αυτοδικίας»– τους δικούς της «νόμους» και το δικό της «δίκαιο» απέναντι στον λαό πάντα.
Μια λογική που στο στόχαστρό της θα θέσει τον μετανάστη, τον νεολαίο, τον εξαθλιωμένο, και που βέβαια δεν θα στρέψει τα «πυρά» της απέναντι στους υπαίτιους της εξαθλίωσης, απέναντι σε ένα σύστημα που «παράγει» και το έγκλημα και την περιθωριοποίηση, και το οποίο υπηρετεί. Μια λογική που επικαλείται ακόμα και την… «αυτοοργάνωση», στην πραγματικότητα όμως καλεί σε μία οργάνωση, απόλυτα καθοδηγούμενη –πολιτικά και τεχνικά– από τους μηχανισμούς. Μια λογική που θα προσπαθεί να πατήσει πάνω στις συνθήκες που δημιουργεί η όξυνση της πολύπλευρης κρίσης του συστήματος –κρίση οικονομική, πολιτική και κοινωνική– πάνω στα αισθήματα ανασφάλειας και φόβου, ειδικά των μικροαστικών στρωμάτων, πάνω στην επιχείρηση τρομοκράτησης του κόσμου. Πάνω σε πλευρές της απαξίωσης του χρεοκοπημένου συστήματος πολιτικής διαχείρισης της χώρας.
Άλλες ομάδες, που καθοδηγούνται από εφέδρους «εθελοντές», οργανώνονται σε διάφορα «σωματεία», που σχετίζονται με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, προβάλλουν τη λογική του «πολίτη-οπλίτη» και εξασκούνται σε «μάχες σε αστικό περιβάλλον».
Πιο φανερή, όσον αφορά τον επικίνδυνο και αντιδραστικό της χαρακτήρα, και τον ρόλο που καλείται να αναλάβει απέναντι στον λαό, η λεγόμενη «Πατριωτική Πολιτοφυλακή», οργάνωση με συμμετοχή εφέδρων, με σαφή εθνικιστικό και ακροδεξιό προσανατολισμό και με πανελλαδική δικτύωση, δηλώνει ως «αντικειμενικό της σκοπό» την επέμβασή της, την κρίσιμη ώρα, για να αντιμετωπίσει, το «χάος» και την «εξέγερση» που επίκεινται μετά τη «βέβαιη χρεοκοπία» της χώρας. «Η Πατριωτική Πολιτοφυλακή έχει έναν και μόνον αντικειμενικό σκοπό, να είναι έτοιμη την κρίσιμη ώρα. Οργανωμένη, εκπαιδευμένη, συντεταγμένη, πειθαρχημένη, ετοιμοπόλεμη, ισχυρή. Η λαϊκή εξαθλίωση γιγαντώνεται, μαζί της θεριεύει και η λαϊκή οργή. Η χρεωκοπία αναπόφευκτη. Η εξέγερση της αγανακτισμένης φτωχολογιάς θα ακολουθήσει αναπόφευκτα. Αίμα και χάος, αυτό βρίσκεται μπροστά μας...» («Σκοπός της Πατριωτικής Πολιτοφυλακής», από την ιστοσελίδα της). Η ομάδα αυτή έχει οργανώσει μάλιστα και «ασκήσεις» στα βουνά, στις οποίες χρησιμοποιούνται «όπλα τρίτης γενιάς, αερίου, ή πλαστικών σφαιρών», ενώ οι «εκπαιδεύσεις των πολιτοφυλάκων δεν γίνονται με πραγματικά όπλα, αλλά ούτε με σφενδόνες», δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό «Βήμα 99,5» ο επικεφαλής τής εν λόγω ομάδας. Βεβαίως οι έφεδροι ασκούνται και με πραγματικά όπλα.
Ανεξάρτητα από το προφίλ που παρουσιάζει η κάθε μία από αυτού του τύπου τις ομάδες, ανεξάρτητα από τη χρήση ή όχι όπλων –περισσότερο ή λιγότερο «πραγματικών–, ανεξάρτητα από το γεγονός της ανακοίνωσης της «προσωρινής αναστολής», για κάποιο χρονικό διάστημα, της δράσης της «Πατριωτικής Πολιτοφυλακής» ή της «αυτοδιάλυσης της Ελληνικής Πολιτοφυλακής», «ως ένδειξη διαμαρτυρίας» μπροστά στη δημοσιογραφική έκταση που πήρε το θέμα με αυτές, και του ποια είναι η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης και του συστήματος στη σημερινή συγκυρία, φαίνεται καθαρά η πρόθεσή τους να στήσουν και να ολοκληρώσουν και τέτοιου τύπου δομές. Δομές που μπορεί να αποτελέσουν «προδρόμους» άλλων, με πιο αποφασιστική και επιθετική δράση απέναντι στον λαό, όταν η «κρίσιμη στιγμή», της έκφρασης του μαζικού λαϊκού κινήματος, το απαιτήσει!

ΚΚΕ - ΠΑΜΕ:
Στήριξη της... επιχειρηματικής δραστηριότητας

Είναι γνωστή η άποψη-θέση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ περί «κατάργησης κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε υγεία-πρόνοια». Μάλιστα η τοποθέτηση αυτή προβάλλεται ως η κορωνίδα των απόψεών τους και ως η διαχωριστική τομή «κυβερνητικών, εργοδοτικών και οπορτουνιστών» στους συγκεκριμένους χώρους, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα τής υγείας-πρόνοιας.
Ένα πρώτο ζήτημα αφορά το αν η συγκεκριμένη θέση-αίτημα προβάλλεται ως στόχος ζύμωσης ή ως στόχος πάλης. Αν ισχύει το πρώτο, πρόκειται για στρατηγικό στόχο που λίγο ως πολύ αντιστοιχεί με αυτό που θα λέγαμε «κατάργηση του κεφαλαίου» στους συγκεκριμένους τομείς και προφανώς αφορά το χρονικό διάστημα μετά την ανατροπή και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα αφορά μόνο τον τομέα τής υγείας-πρόνοιας αλλά συνολικά το σύνολο των δραστηριοτήτων και τομέων του γκρεμισμένου από την εξουσία του κεφαλαίου.
Αν τίθεται ως στόχος άμεσης-καθημερινής πάλης και μάλιστα με προοπτική κατάκτησής του, το ερώτημα είναι ακόμα πιο απλό. Υπάρχει το ενδεχόμενο να καταργηθεί η δράση τού κεφαλαίου στους συγκεκριμένους τομείς μέσα στον καπιταλισμό; Και πώς είναι δυνατόν να κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας και στους τομείς της υγείας και της πρόνοιας να έχει «απαγορευτεί» η κεφαλαιοκρατική-μονοπωλιακή λειτουργία;
Όσο και αν αναζητούμε απαντήσεις πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα από στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ακόμα περιμένουμε. Προφανώς η θέση τους αυτή εντάσσεται στο πλέγμα ρεφορμιστικών αυταπατών (και –γιατί όχι;– απατών) που εξακολουθεί να καθορίζει τη λογική και την κίνηση των συγκεκριμένων πολιτικών-συνδικαλιστικών φορέων. Αφορμή, ωστόσο, γι' αυτό το σημείωμα δεν αποτέλεσε αυτή καθαυτή η θέση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ αλλά η εξοργιστική προβολή, επί εβδομάδες και μήνες, σχετικής και μεγάλης χρονικής διάρκειας διαφήμισης από τον 902 TV. Η εταιρεία «STIRIXIS ΥΓΕΙΑΣ» – προφανώς στο πλαίσιο της επιχειρηματικής της δραστηριότητας– μας καλεί από την πιο πάνω τηλεοπτική συχνότητα να αποκτήσουμε την ετήσια κάρτα μέλους (είτε ατομική είτε οικογενειακή) με μικρό κόστος (100 έως 150 ευρώ). Με την εν λόγω κάρτα «αποκτούμε» πρόσβαση σε δεκάδες ιατρικές και εργαστηριακές «παροχές», σε «προνομιακές τιμές». Σταματούμε εδώ (γιατί δεν έχει κανένα νόημα) με την πιο πάνω εταιρεία. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ΚΚΕ και στον τηλεοπτικό σταθμό του.
Γνωρίζαμε από το παρελθόν ότι η ηγεσία του Περισσού δεν έχει την παραμικρή αναστολή στο να λειτουργεί τις επιχειρήσεις που ελέγχει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτουργούν οι χιλιάδες μεγάλες και μικρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η «διαφημιστική» της συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Πρόκειται για μια ακόμη «απογείωση» στην επιχειρηματική δραστηριότητά της, με δύο πλευρές: και προβολή της επιχειρηματικότητας στην υγεία-Πρόνοια αλλά και «αποθέωση» της επιχειρηματικής λογικής και πρακτικής του 902 TV.
Πόση αξία έχει τελικά η «κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας» που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ, όταν συμβάλλει και το ίδιο στην προβολή της επιχειρηματικότητας και μάλιστα στους τομείς της υγείας-πρόνοιας που αφορούν κατ' εξοχήν κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα; Το μήνυμα πάντως στέλνεται από σήμερα: τόσο πριν όσο και μετά τη «λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία» υπάρχει και θα υπάρχει χώρος για το ξεδίπλωμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Και ο νοών νοείτω.

Νοσοκομείο Κιλκίς
Οι εργαζόμενοι αντιμέτωποι με τη διάλυση του συστήματος περίθαλψης

Της Κ.Β.
Το νοσοκομείο του Κιλκίς είναι ένα από τα νοσοκομεία που έγιναν γνωστά το τελευταίο διάστημα για τις δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του, που διήρκησαν περίπου έναν μήνα.
Παρά τη μεγάλη επίθεση που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση στο δικαίωμα του λαού στη δωρεάν υγεία και τις τραγικές μειώσεις μισθών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν τους τελευταίους μήνες ήταν αποσπασματικές και ανοργάνωτες. Ευθύνη βέβαια γι' αυτό έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ομοσπονδιών (ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ). Εξαίρεση σε αυτό το τοπίο αποτέλεσαν κυρίως κάποια νοσοκομεία της επαρχίας (Ρέθυμνο, Κιλκίς, Κάρυστος κ.ά.) και κάποια νοσηλευτικά ιδρύματα με αντικείμενο την ψυχική υγεία που ομολογουμένως έχει μπει ιδιαιτέρως στο στόχαστρο των τροϊκανών και της κυβέρνησης.
Τι κοινό είχαν αυτά τα νοσοκομεία; Πρώτον, πρόκειται για νοσοκομεία που πήγαιναν για κλείσιμο και αυτό κινητοποίησε όχι μόνο τους εργαζόμενους, αλλά και τον ντόπιο πληθυσμό, κυρίως στο Ρέθυμνο. Δεύτερον, η πολιτική τής αδιοριστίας σε συνδυασμό με τις συνταξιοδοτήσεις εντατικοποιούσε σε τέτοιον βαθμό τη δουλειά και δημιουργούσε ένα εκρηκτικό κλίμα. Στο νοσοκομείο του Κιλκίς οι εργαζόμενοι έχοντας ξεκινήσει επίσχεση εργασίας (300 και πλέον από τους 650 συνολικά) από τις αρχές Φλεβάρη προχώρησαν σε κατάληψη της διοίκησης του νοσοκομείου στις 20 Φλεβάρη, η οποία διήρκεσε τρεις εβδομάδες. Η κατάληψη, που δεν ήταν συμβολική αλλά συνεχής και ουσιαστική, είχε αποτέλεσμα το πάγωμα αρκετών διαδικασιών του νοσοκομείου. Λύθηκε μόνο όταν η διοίκηση του νοσοκομείου αποφάσισε να ποινικοποιήσει τους αγώνες στοχοποιώντας συγκεκριμένους εργαζόμενους-«πρωτεργάτες» μέσω ΕΔΕ ή αποσπάσεων (αναισθησιολόγος αποσπάστηκε για τρεις μήνες στο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης).
Οι εργαζόμενοι όλο αυτό το διάστημα εξυπηρετούσαν τον λαό του Κιλκίς δωρεάν, μπλόκαραν τα ταμεία έτσι ώστε ο κόσμος να μην πληρώνει τα 5 ευρώ που έχουν καθιερωθεί για οποιαδήποτε εξέταση και προέβησαν σε κινητοποιήσεις από κοινού με τους κατοίκους (πραγματοποίησαν πορεία στην πόλη). Στο όλο εγχείρημα συμμετείχαν αρκετοί γιατροί (τουλάχιστον αρκετοί που ζουν από τον μισθό τους) και μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έκαναν συνελεύσεις πολύ τακτικά και αποφάσιζαν για τη συνέχιση του αγώνα τους.
Η κινητοποίηση των εργαζομένων στο Κιλκίς αποτελεί παρακαταθήκη τόσο για το πανελλήνιο υγειονομικό κίνημα όσο και για τον ντόπιο πληθυσμό, ο οποίος αντιλαμβανόμενος την καταιγίδα που έρχεται στήριξε τους εργαζομένους στον αγώνα που έδιναν. Γιατί σίγουρα όταν κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων προκύπτει το εξής σοβαρό θέμα: «Και με τους ασθενείς τι θα γίνει;» Και σε αυτό υπάρχει απάντηση, αν οι εργαζόμενοι εντάξουν τις κινητοποιήσεις τους για τα μισθολογικά σε ένα συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο που να αφορά όλες τις αλλαγές που γίνονται στην υγεία. Τότε και ο λαός θα είναι μαζί τους.
Αρκετές προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο –κάποιες εκ των οποίων ήταν και αποφάσεις των συνελεύσεων του Κιλκίς– έκαναν λόγο για «αυτοδιαχείριση», για «αυτοδιοίκηση» του νοσοκομείου από τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικά γινόταν λόγος για διοίκηση του νοσοκομείου από τους εργαζόμενους χωρίς όμως «να απαλλάσσεται το υπουργείο από τις οικονομικές του υποχρεώσεις ως προς την προμήθεια με υλικά και την πληρωμή των μισθών των εργαζομένων».
Το σκεπτικό των εργαζομένων που συνέταξαν το κείμενο έχει ακουστεί και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Πρόκειται για μια λογική που οραματίζεται τη δημιουργία νησίδων αυτοδιαχείρισης ή οάσεων μέσα στο άγριο καπιταλιστικό αυτό σύστημα. Που προσπαθεί να δείξει στους εργαζόμενους ότι και μόνοι τους μπορούν πολύ καλύτερα να διοικήσουν ένα νοσηλευτικό ίδρυμα, ένα εργοστάσιο, μια φοιτητική λέσχη κ.λπ. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που δεν λέγεται στους εργαζόμενους είναι ότι θα κληθούν να το λειτουργήσουν σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού. Και σε αυτές τις συνθήκες ποιος θα διαπραγματευθεί με τις φαρμακευτικές εταιρείες για τα υλικά, ποιος θα πληρώσει τους εργαζόμενους; Και αν απαιτούν από το υπουργείο να το κάνει, τότε λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί το υπουργείο θα στείλει τους μισούς ή καθόλου προϋπολογισμούς και άντε βγάλ' τα πέρα μόνος σου. Τότε από ποιον θα τα ζητήσουν οι εργαζόμενοι; Από τους ασθενείς;
Τέτοιου είδους εγχειρήματα έγιναν αρκετά στο παρελθόν όχι βέβαια σε νοσοκομεία, αλλά σε εργοστάσια και άλλους εργασιακούς χώρους στην Αργεντινή (έχει γίνει αναφορά στις στήλες αυτής της εφημερίδας) τα οποία κράτησαν για λίγο και μετά σταμάτησαν. Δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό, αφού παρά το ότι οι εργαζόμενοι-ιδιοκτήτες δούλευαν απίστευτες ώρες (πιο πολλές ακόμα και από όσες δούλευαν πριν, με τους καπιταλιστικούς όρους λειτουργίας του εργοστασίου), δεν μπορούσαν να επιβιώσουν.
Αυτά όλα λέγονται στη βάση μιας γόνιμης κριτικής και πολιτικής αντιπαράθεσης σε αυτές τις στιγμές που διάφοροι εργασιακοί χώροι «πειραματίζονται» με διαφορετικές μορφές κινητοποίησης . Όσον αφορά την αυτοδιαχείριση, το ζητούμενο δεν είναι να αναλάβουμε εμείς εθελοντικά τις παροχές του κοινωνικού κράτους που διαλύεται, αλλά να τις διεκδικήσουμε πάλι γιατί είναι δικαιώματα και κατακτήσεις που μας ανήκουν. Η άποψη ότι το κίνημα θα καλύψει τις ανάγκες του λαού είναι λαθεμένη και γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει σήμερα, παρά σε περιορισμένο αριθμό, και από την άλλη αποσπά δυνάμεις από αυτό αδυνατίζοντας την κύρια πλευρά του, αυτή της οργάνωσης και του αγώνα. Τότε μόνο θα βάλουμε πρόβλημα στο σύστημα, όταν αναπτυχθεί και στον χώρο της υγείας κίνημα που θα διεκδικήσει δωρεάν περίθαλψη, αύξηση μισθών και στελέχωσης των νοσοκομείων με προσωπικό.

26 Μαρ 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ Κ.Ο. ΧΑΝΙΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)

Η Κ.Ο Χανίων του ΚΚΕ(μ-λ) καταγγέλλει την πρωτόγνωρα προκλητική για το δημοκρατικό λαό των Χανίων αστυνομοκρατία και καταστολή τη μέρα της παρέλασης που εκδηλώθηκαν με τη σιδερόφρακτη παρέλαση, τα δακρυγόνα μέσα στο πλήθος και ιδιαίτερα με τις αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις που στήσανε κυριολεκτικά στην πόλη σκηνικό χούντας μέχρι αργά το βράδυ.
Είναι σίγουρο πως η μαζική απαξίωση από το χανιώτικο λαό της παρέλασης παρωδίας που αποχώρησε ή διαδήλωσε μαζικά μετά τη ρήψη δακρυγόνων και η θετική στάση του απέναντι στις καμπάνιες καταγγελίας της αντιλαϊκής επίθεσης και του αστικού κόσμου της υποτέλειας, έκαναν τους πολιτικούς προϊσταμένους των δυνάμεων καταστολής να χάσουν την ψυχραιμία τους.
Χιλιάδες κόσμος και στα Χανιά την 25Η Μάρτη, όπως και όλο και πιο συχνά τελευταία, είδε πολλά και κατάλαβε πολλά περισσότερα. Ο μονόδρομος του μαζικού λαϊκού αγώνα παραμένει ανοικτός παρά τον εκλογικό αποπροσανατολισμό, τον εκβιασμό και την τρομοκρατία. Και σίγουρα πλέον η λαϊκή οργή δε κατευνάζεται με ταρατατζούμ και παράτες…
Ο λαός μαθαίνει να τιμά την ιστορία των αγώνων του με τη συνέχισή τους στο σήμερα για την υπεράσπιση της ζωής από τη λύσσα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών δυναστών και αυτό είναι η μόνη ελπίδα στο ζόφο της εποχής μας…

ΧΑΝΙΑ 26-3-012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μαζική έκφραση της λαϊκής οργής παρά το κλίμα τρομοκρατίας

25 Μαρτίου 2012
Παρά το κλίμα τρομοκρατίας και την πρωτόγνωρη κινητοποίηση των μηχανισμών κρατικής καταστολής, η λαϊκή διαμαρτυρία ενάντια στη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ και των ντόπιων υποτακτικών τους κατάφερε να εκφραστεί και την 25η Μαρτίου, μαζικά και αποφασιστικά σε όλη τη χώρα. Μπορεί στο σιδερόφραχτο κέντρο της Αθήνας να σώθηκαν τα προσχήματα, μπορεί σύσσωμη η καθεστωτική Αριστερά να έσκυψε το κεφάλι, όμως η λαϊκή οργή βρήκε τον τρόπο να εκφραστεί.
Το έντρομο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και οι άδειες εξέδρες ήταν μια ακόμη απόδειξη της πλατιάς απονομιμοποίησης στις λαϊκές συνειδήσεις όλων όσων στήριξαν και στηρίζουν την ισοπέδωση των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων, το αλυσόδεμα του λαού και της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Μαζί τους και οι μαθητικές φωνές που αντιστάθηκαν στο κλίμα πειθάρχησης και υποταγής που το υπουργείο Παιδείας θέλησε να επιβάλει όλες τις προηγούμενες ημέρες στα σχολεία.
Οι εκατοντάδες προσαγωγές και οι δεκάδες συλλήψεις δεν ήταν αρκετές για να κάμψουν τις αγωνιστικές διαθέσεις όλων αυτών που θέλησαν να τιμήσουν αγωνιστικά τον μεγαλειώδη αγώνα του 1821 για ανεξαρτησία.
Είναι πια ξεκάθαρο: οι εστίες αντίστασης σε αυτήν τη ληστρική πολιτική, ο αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα των μνημονίων, όχι μόνο δεν πρόκειται να μειωθούν και να καμφθούν, αλλά θα γίνουν ακόμη περισσότερες, ακόμη πιο δυνατές. Και η τρομοκρατία δεν θα μπορεί να τις σταματήσει.

Τα ΜΑΤ και η τρομοκρατία δεν θα τους σώσουν!
Ο λαός θα συνεχίσει να αντιστέκεται.

Η κομματική οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) χαιρετίζει τους εργαζόμενους, την νεολαία και τους πολίτες απο τις πρωτοβουλίες των γειτονιών που σε πείσμα του πρωτοφανούς κλίματος αστυνομοκρατίας συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν και διαδήλωσαν στην παραλιακή λεωφόρο ενάντια στην πολιτικές της κοινωνικής βαρβαρότητας και της ξένης ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας. Ταυτόχρονα καταγγέλει την προκλητική αστυνομική παρουσία, τις προληπτικές προσαγωγές και σωματικούς ελέγχους, που μετέτρεψαν την πόλη σε κατεχόμενη περιοχή. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, που στήθηκαν στην εξέδρα με εκατοντάδες πραιτωριανούς γύρω τους, την κοπάνησαν άρον-άρον σαν κλέφτες, μέσα στην γενική περιφρόνηση και κατακραυγή. Η κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν πήραν το μήνυμα. Ο λαός είναι απέναντι τους οργισμένος, και αποφασισμένος να συνεχίσει να αντιστέκεται. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει και αργά η γρήγορα θα αποδειχθεί πως δεν είναι ικανή να τους σώσει.

Θεσσαλονίκη 25 του Μάρτη 2012
ΚΟΘ του ΚΚΕ(μ-λ)

Παρελάσεις, διαδηλώσεις και απαγορεύσεις

Τα τελευταία 2-3 χρόνια ο εργαζόμενος λαός βρίσκει κάθε ευκαιρία για να εκφράσει την αντίστασή του στην πολιτική εξαθλίωσης που του επιβάλλουν ιμπεριαλιστές και ντόπιο κεφάλαιο. Με μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ακόμη να ακυρώσει κάποιο ή κάποια από τα μέτρα που παίρνονται.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν οι διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, οι οποίες ναι μεν είχαν έντονο το στοιχείο του αυθόρμητου, αλλά ήρθαν ως συνέχεια των μεγάλων κινητοποιήσεων από το καλοκαίρι με τις πλατείες, τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη με τις απεργίες και καταλήψεις σε χώρους δουλειάς και τη μεγάλη 48ωρη απεργία του Οκτώβρη. Οι διαδηλώσεις αυτές του «ΟΧΙ» ξάφνιασαν τότε τους πάντες, ακόμη και αυτούς που οργανωμένα πραγματοποιούσαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ιδιαίτερα όμως την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής.
Από τότε τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί και στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο επίπεδο του κινήματος. Με κύριο χαρακτηριστικό τις απεργίες, επισχέσεις και καταλήψεις σε μια σειρά εργοστασιακούς ή άλλους εργασιακούς χώρους, ασυντόνιστα όμως και «κλειστά», και γενικές απεργίες που η μαζικότητά τους ήταν αρκετά μικρότερη από αυτές των δύο προηγούμενων χρόνων. Γενικά θα μπορούσε κανείς να πει ότι μετά τον Οκτώβρη και το πέρασμα των τότε μέτρων αυτό που κυριάρχησε ήταν η κάμψη του κινήματος. Μέχρι που ήρθε η 12η Φλεβάρη η οποία απέδειξε ότι ο λαός μας εξακολουθεί να έχει τη διάθεση να αντισταθεί, ακόμη και όταν όλα δείχνουν ότι προς το παρόν δεν μπορεί να ανατρέψει πολιτικές, παρ’ όλο που «ανατρέπει» κυβερνήσεις και δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο πολιτικό σύστημα. Κόντρα στην άγρια καταστολή πραγματοποιεί μαζικότατες συγκεντρώσεις και τις υπερασπίζεται.
Μέσα σε αυτό το, αντιφατικό και απογοητευτικό κατ’ άλλους, φτάσαμε στις 25 Μάρτη. Ενόψει της επετείου, και στο ενδεχόμενο να επαναληφθούν φαινόμενα «28ης», εδώ και κάμποσες εβδομάδες έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία τρομοκράτησης για να μην εκφραστεί σε μαζική κλίμακα η αντίσταση του λαού. Είτε αυθόρμητα είτε οργανωμένα.
Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για κατασταλτικά μέτρα και για ζώνες απαγόρευσης κυκλοφορίας, κύρια στην Αθήνα αλλά και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Η προβοκατορολογία και η τρομολαγνεία δίνουν και παίρνουν στα ΜΜΕ. Σχέδια εκπονούνται για να μην περάσει τίποτα που να θέσει σε κίνδυνο την πραγματοποίηση των παρελάσεων και κυρίως τη σωματική ακεραιότητα των επισήμων και των κυβερνητικών εκπροσώπων. 7.000 αστυνομικοί των ΜΑΤ επιστρατεύονται για την Αθήνα και τα δημοσιεύματα λένε ότι τα άρματα θα περάσουν πάνω από κάθε εμπόδιο που θα σταθεί μπροστά τους! Τα σχέδια αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο το κέντρο της Αθήνας αλλά και τις συνοικίες, ιδιαίτερα αυτές που έχουν χαρακτηριστεί «υψηλού κινδύνου». Σωματικοί έλεγχοι και προληπτικές προσαγωγές προαναγγέλλονται σε όλη την έκταση της πόλης σε συνδυασμό με την ύπαρξη των ΜΑΤ.
Όλο αυτό το σχέδιο τρομοκράτησης και καταστολής των διαθέσεων του λαού συνοδεύεται από μια ιδιαίτερη προβολή ακροδεξιών οργανώσεων στρατιωτικού τύπου, δημιουργώντας ένα κλίμα ότι κινδυνεύει η δημοκρατία από προβοκάτσιες. Ταυτίζουν τις οργανώσεις αυτές με το κλίμα αγανάκτησης αλλά και με την Αριστερά, η οποία το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο στόχαστρο του συστήματος, κατηγορώντας την ως συνυπεύθυνη για τα χάλια του κράτους μέχρι το ότι ως «άκρο» και αυτή απεργάζεται το σπάσιμο της «εθνικής ομοψυχίας» μέχρι και αντιδημοκρατικές εκτροπές.
Το ζητούμενο εδώ είναι η στάση της Αριστεράς. Από τη μια η επίσημη φαίνεται και στις δύο εκδοχές της να επιλέγει είτε την αντίθεση (ΚΚΕ) είτε την αποστασιοποίηση από το ενδεχόμενο των μαζικών διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια του διήμερου. Το ΚΚΕ, με τη γνωστή του τακτική τού αναχωρητισμού από τις μαζικές λαϊκές αντιστάσεις, επιδίδεται σε προειδοποιήσεις για προβοκάτσιες επιλέγοντας για άλλη μια φορά τις κομματικές (προεκλογικές) συγκεντρώσεις και καλεί σε αντίσταση διά της κάλπης. Η στάση του «κινηματικού» ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώνεται στη φράση του Τσίπρα «Η διαδήλωση και η αποδοκιμασία έχουν όριο», επιδιδόμενος και αυτός σε προειδοποιήσεις περί κινδύνων προβοκάτσιας και τον κίνδυνο να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση «σε όπλο υπέρ του συστήματος». Οπότε ποια είναι η επιλογή που μας απομένει; Η απόσταση, ο αναχωρητισμός και οι… εκλογές!
Από την άλλη, από δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως, υπήρξε αρχικά ένα κλίμα λίγο ως πολύ ξεκινήματος παλλαϊκής εξέγερσης με αφορμή την 25η Μάρτη! Λες και οι εξεγέρσεις μπορούν να παραγγελθούν και να κανονιστούν με ραντεβού από τα πριν και «από τα πάνω» και με αφορμή κάποια επέτειο. Βέβαια και ο τρόπος που κινήθηκαν τελικά δεν ξεφεύγει από το γενικότερο προεκλογικό κλίμα και τις βλέψεις τους, μια και οι όποιες παρεμβάσεις στις οποίες καλούν είτε μέσω των συντονισμών (συνελεύσεων, σωματείων κ.λπ.) είτε από τον χώρο της εκπαίδευσης κινούνται στα δικά τους στενά «μετωπικά» πλαίσια, αρνούμενες στην πράξη τις όποιες προτάσεις κοινής παρέμβασης.
Το διήμερο 24/25 Μάρτη είναι μια καλή ευκαιρία για τις δυνάμεις του κινήματος να παρέμβουν καλώντας τον λαό σε αντίσταση και αγώνες διαρκείας για να ανατραπεί η πολιτική των μνημονίων και της εξαθλίωσής του. Οι παρελάσεις πάντα αποτελούσαν πεδίο παρέμβασης, με τα τελευταία χρόνια να υπάρχει η καθολική σχεδόν αποδοχή του κόσμου που τις παρακολουθεί, μετατρέποντάς τες σε λαϊκές διαδηλώσεις. Το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει και φέτος. Οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος οφείλουν να είναι εκεί για να παρέμβουν και να στηρίξουν τις κινήσεις αυτές κόντρα στις διαθέσεις της κυβέρνησης να τις απαγορεύσει, να τις καταστείλει και να τις προβοκάρει αξιοποιώντας και τις διάφορες ακροδεξιές ομάδες.
Το αν θα μετατραπούν σε κάτι άλλο δεν εξαρτάται από τις δυνάμεις της Αριστεράς και του οργανωμένου εργατικού κινήματος, δυστυχώς. Ούτε εξαρτάται από τις παρελάσεις ή τα όποια αυθόρμητα ξεσπάσματα η αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πόσο μάλλον η ανασύνθεση τού κομμουνιστικού.

Εδώ οι εκλογές, εκεί... οι εκλογές

Από τον περασμένο Νοέμβρη που το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και τα ξένα κέντρα αποφάσισαν να άρουν την εμπιστοσύνη τους στον Γ. Παπανδρέου, προωθώντας συγκυβέρνηση, η ημερομηνία των επερχόμενων εκλογών παρέμενε ανοιχτή.
Ο βασικός λόγος που ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών δεν «κλείδωνε» και όλο μετακινούνταν (ακόμη από τις πρώτες μέρες της συγκυβέρνησης) είχε να κάνει με το ότι τα ξένα οικονομικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα (με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες τους) για το μόνο που δεν νοιάζονταν ήταν το πότε ο ελληνικός λαός θα πάει στις κάλπες δήθεν για να εκφράσει τη θέλησή του, αφού του την είχαν ήδη βιάσει τόσες φορές. Το μόνο που πράγματι τους ένοιαζε ήταν να διαμορφώσουν τους όρους που θα διασφάλιζαν την υποταγή της Ελλάδας και το αλυσόδεμα του λαού ώστε να εξυπηρετηθούν τα τεράστια οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν να βάλουν τα όρια και τα δεδομένα στην ντόπια κεφαλαιοκρατία και στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό που θα τους επέτρεπαν να ελέγχουν, να επιβλέπουν τους όρους του κουρέματος, τη διασφάλιση της εξόφλησης των δανείων τους, τους γενικότερους όρους του παιχνιδιού που θα εξελίσσονταν στην ευρύτερη περιοχή.
Αν όντως τα δεδομένα εξελίσσονταν προς αυτή την κατεύθυνση, θα «επέτρεπαν» στην Ελλάδα να παραμείνει υπό τον ζυγό της ΕΕ και του ευρώ, αφού μια τέτοια εξέλιξη ήταν η κυρίαρχα επιθυμητή για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, προφανώς με βάση τους σημερινούς όρους του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Θα «άφηναν» δηλαδή την ντόπια κεφαλαιοκρατία να κινηθεί μέσα σε ορισμένα πλαίσια για να διαιωνίζει την κυριαρχία της πάνω στον λαό και να κάνει τις μπίζνες που είχαν τόσο πληγεί με τα καινούργια, μετά την κρίση, δεδομένα στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική.
Εκτός όμως αυτών, σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη αυτή που η προκήρυξη των εκλογών έχει καταντήσει ανέκδοτο, έπαιξαν και η σοβαρή αδυναμία αλλά και καθυστέρηση που παρουσιάζει το ντόπιο πολιτικό σύστημα να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες του ισορροπίες, να γιατρέψει τις πληγές που έχουν ανοίξει στα πλευρά των επί δεκαετίες κυρίαρχων αστικών κομμάτων.
Η διευρυμένη απονομιμοποίηση των αστικών πολιτικών δυνάμεων μέσα στις μάζες και η μεγάλη λαϊκή οργή που έχει τροφοδοτήσει η άγρια επίθεση, ήταν και είναι παράγοντες που λειτούργησαν και λειτουργούν αποσταθεροποιητικά στο διαφοροποιημένο πολιτικό οικοδόμημα που μετά το '74 κυβέρνησε τη χώρα και εξισορρόπησε τις εξαρτήσεις.
Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση του '74, και σε τέτοιον βαθμό, το σύστημα έπρεπε να προκρίνει εκλογές με τόσο (συγκριτικά) άσχημους όρους γι' αυτό. Με τέτοιας έκτασης αποστοίχιση μαζών από την επιρροή και την αυλή των αστικών κομμάτων, το σύστημα αλλά και οι ξένοι πάτρωνες δεν ήταν καθόλου σίγουροι για τις ασάφειες και τη ρευστότητα που θα προέκυπταν μετά τις εκλογές. Μη ξεχνάμε ότι οι εποχές και οι πιέσεις για το σύστημα είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν επανάληψη σκηνικών τύπου '89 (με απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις που θα έθεταν σε περιπέτειες την «ομαλή εξέλιξη» που θα εξυπηρετούσε τους ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό και εκ των πραγμάτων είχε επιλεγεί μέχρι πρόσφατα η συνεχής παραπομπή των επερχόμενων εκλογών στο «βλέπουμε». Ο Παπαδήμος πρόθυμος, ο Βενιζέλος διαθέσιμος, ο Παπανδρέου παροπλισμένος, η ΕΕ κυρίαρχη του παιχνιδιού στην Ελλάδα, οι ΗΠΑ να παρακολουθούν από κοντά, με το χαλί τραβηγμένο κάτω απ' τα πόδια τού Σαμαρά, με τον λαό οργισμένο αλλά ανίκανο να ανατρέψει την επίθεση και την Αριστερά να έχει ξανά θαμπωθεί από την καταγραφή της στα γκάλοπ, η βασική δουλειά έγινε. Πέρασαν τα νέα φρικαλέα μέτρα, προετοιμάστηκαν τα καινούργια του Ιουνίου, οι τράπεζες ξαναπήραν ανάσα και η χώρα διαβεβαιώθηκε (δυστυχώς) ότι θα παραμείνει στην ΟΝΕ και την ΕΕ.
Εν τω μεταξύ το ΠΑΣΟΚ βρήκε κάποιο χρόνο να ρυθμίσει κάποιες δικές του εκκρεμότητες, η ΝΔ να γλείψει κάποιες πληγές από αυτές που της άφησε η φιλομνημονιακή κωλοτούμπα και αποφάσισαν (πάντα με την άδεια του Σόιμπλε) να ρισκάρουν τη διεξαγωγή των εκλογών.
Οι ξένοι ιμπεριαλιστές, έχοντας δέσει για καλά τον γάιδαρο και έχοντας πάρει και ορισμένες ευρύτερες αποφάσεις διεθνούς ενδιαφέροντος, δεν είχαν, πλέον, τόσες αντιρρήσεις και είπαν ανόρεχτα το «ναι». Άλλωστε δεν είχαν και καμία άλλη «λύση» να προτείνουν ή να επιβάλλουν.
Ακόμη (ευτυχώς) δεν έχουν σκεφτεί πλήρη κατάργηση του σημερινού πολιτεύματος!
Απ' την άλλη, οι ντόπιοι δυνάστες αναγκάζονται να πάρουν το ρίσκο γιατί έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να διαμορφώσουν τους καινούργιους όρους του παιχνιδιού, προλαβαίνοντας και την προώθηση των νέων σφοδρών μέτρων του Ιουνίου. Έπρεπε να προσπαθήσουν να σύρουν τα πράγματα και τον λαό σε ένα γήπεδο που πιστεύουν ότι το ξέρουν καλά για να διασφαλίσουν «νόμιμα» τους όρους κυριαρχίας τους. Το γήπεδο των εκλογικών αυταπατών, των εκβιαστικών διλημμάτων, που τόσο καλά αλώνιζαν οι δυνάμεις του αστισμού τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το γήπεδο αυτό το έχουν υπονομεύσει τα τρία τελευταία χρόνια οι ίδιοι οι εμπνευστές του με την άθλια και άγρια πολιτική τους. Και συναντάνε διάφορες δυσκολίες και μπρος-πίσω παρά την απόφαση να προχωρήσουν σε εκλογές, που εκφράζονται ακόμα με αυτές τις ασάφειες αοριστολογίας, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Τι συμβαίνει τελικά; Όπως φαίνεται, υπάρχουν ακόμα «κενά αέρος», «γκρίζες ζώνες» και αδιευκρίνιστα ζητήματα στους έξω. Υπάρχουν όμως και μπόλικοι φαίνεται «επικουρικοί» λόγοι που δημιουργούν τις ασάφειες και παρατείνουν την αμφιβολία. Πρώτα και κύρια το ότι ο λαός όπως φαίνεται εξακολουθεί να μην είναι χειρίσιμος και παραμένει καθόλου δεδομένος. Ο λαός όπως φαίνεται δεν τσιμπάει στα φούμαρα των «200 χιλιάδων» ούτε καν στον νέο αέρα του Βενιζέλου. Η ΝΔ του Σαμαρά αδυνατεί να δώσει όλα τα απαραίτητα εχέγγυα και ίσως έχει προκύψει σοβαρό πρόβλημα για την επόμενη συγκυβέρνηση γύρω από το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, το οποίο δεν φαίνεται να αφήνεται εύκολα να κριθεί μετά τις εκλογές. Τέλος, οι παράγοντες του συστήματος δεν φαίνονται ικανοποιημένοι από το πόσο έχουν καταφέρει να τρομάξουν τον λαό με βάση την όλη αντιαριστερή και αντικομμουνιστική υστερία για το πού -δήθεν- οδηγείται η χώρα.
Για να έχουμε λοιπόν μια καλύτερη ιδέα για το τι διακυβεύεται στη χώρα και στην περιοχή, αλλά και για το πόσο έχει απαξιωθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ας δούμε και την ωμή πολιτική παρέμβαση του προέδρου τού ΣΕΒ.
Μέσα σε όλα που ευθύνονται γι' αυτό το σούρ' τα φέρ' τα με τις εκλογές πρέπει να συμπεριλάβουμε και τις ιδιαίτερες κομματικές προτεραιότητες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ θέλει την καθυστέρηση μήπως και μπορέσει να μαζέψει τα κομμάτια του, ενώ η ΝΔ επείγεται διότι η μετάθεση προς τα πίσω της ημέρας των εκλογών όλο και ψαλιδίζει τα ποσοστά της. Τέλοσπάντων το σήριαλ μπορεί να τραβήξει κι άλλο χωρίς να αποκλείονται και οξύνσεις ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις. Αλλωστε, δεν έχουν ακόμη «εκφράσει την άποψή τους» οι ΗΠΑ και η εδώ πρεσβεία τους.
Δυστυχώς οι λαϊκές δυνάμεις, με την όποια συγκρότησή τους, δεν είναι σε θέση να πάρουν την πρωτοβουλία να ανατρέψουν το σκηνικό και να αναζητήσουν άμεσα απαντήσεις και προοπτική εκεί που κρίνονται τα ζητήματα. Στην ταξική πάλη και στους αγώνες, δηλαδή. Έτσι λοιπόν οι αστικές δυνάμεις όντας κυρίαρχες αλλά σε αμφισβήτηση πιέζονται να πάρουν το ρίσκο να προχωρήσουν, κυρίως γιατί δεν έχουν άλλη λύση, στο σημερινό πλαίσιο τουλάχιστον.
Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, ο λαός θα βρεθεί μπροστά σε εκλογές από τις οποίες δεν θα έχει να περιμένει πολλά εκτός από το να το δει σαν ευκαιρία να εκφράσει την οργή του και να αποτυπώσει και στις κάλπες αυτό που έκφρασε στον δρόμο όλα τα χρόνια, στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις, στο Σύνταγμα, στις πλατείες, στις απεργίες. Ίσως αυτή τη φορά καταφέρει να φτάσει στις κάλπες χωρίς να υποκύψει στους εκβιασμούς και στα διλήμματα. Ίσως φτάσει και δεν υποκύψει στις αυταπάτες και δεν δώσει ξανά «άφεση αμαρτιών» στους βιαστές του. Ίσως φτάσει στις κάλπες χωρίς να κάνει στην άκρη τις απαιτήσεις, τις ανάγκες του, τα οράματά του. Χωρίς να τις «ανταλλάξει» με την αποχή του από τους αγώνες και την ταξική πάλη, χωρίς να απεμπολήσει τα άλλα μέσα έκφρασής του, όπως τα διαμορφώνει σε κάθε ευκαιρία, στις παρελάσεις, στην Πρωτομαγιά, στη μάχη του για την ανατροπή της επίθεσης και της ξένης εξάρτησης.

Η κοινωνική οργή στο εσωτερικό της κάλπης

Στο εξής, μονάχα χαρούμενες ειδήσεις και ειδήσεις για... τυφλούς ταξιτζήδες με επίδομα αναπηρίας. Αυτά, σε συνδυασμό με «αποκαλύψεις» για το ποιος πραγματικά ευθύνεται για το έλλειμμα και το χρέος (προφανώς ο «τυφλός» ταξιτζής που έπαιρνε το επίδομα), ανακατεμένα με τις ρευστές (και κάργα ελπιδοφόρες, όπως λένε!) ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ανακατάταξη αχταρμάς, που περιέχει το (μάλλον απειλητικό) «Αρχίζουμε!» του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ (σημαίνει ότι δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα, μετά τα δύσκολα που πέρασαν... αρχίζουν τα χειρότερα), τον αυτοδύναμο «νεοπατριωτικό» δωσιλογισμό της ΝΔ του Σαμαρά, τον «καθαρόαιμο πατριωτισμό, φιλελευθερισμό, προοδευτισμό» της «παλιάς καλής» ΝΔ, του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπούν οι παλιοί καλοί μας γνώριμοι: Καμμένος, Μπακογιάννη, Κουβέλης και Κατσέλη.
Κάπου εκεί, στη γενικευμένη πολιτική αναστάτωση των «αναμορφωτών» του αστικού πολιτικού συστήματος και της χώρας που διεκδικούν την ψήφο, ακούγεται και η καθολική ομολογία: Η νέα κυβέρνηση που θα βγει μετά τις εκλογές θα είναι, εκ των πραγμάτων, αναγκασμένη να πάρει σκληρά μέτρα. Θα έχουμε όμως θυσίες με αντίκρισμα! Πράγματι, ριζικές οι ανακατατάξεις και αλλαγές του πολιτικού σκηνικού! Πάντα στη βάση του «εφικτού» που ορίζει το «ανήκουμε στη Δύση», δηλαδή, στους δυτικούς ιμπεριαλιστές.
Εχουμε λοιπόν (εκτός απρόοπτου... πιστωτικού γεγονότος) εκλογές. Την «κορυφαία δημοκρατική διαδικασία» έκφρασης (ή μήπως εξαπάτηση της λαϊκής θέλησης, όπου οι προεκλογικές εξαγγελίες για «νέα αρχή, ανάπτυξη και ευημερία» προϋποθέτουν μετεκλογικά «νέα σταθεροποιητικά προγράμματα» λιτότητας, φτώχειας και εξαθλίωσης. Στις σημερινές συνθήκες, μάλιστα, που κινδυνεύει η χώρα από τη... δραχμή, οφείλουμε ήδη να «έχουμε ψηφίσει»: τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, το ευρώ, την «ελεύθερη» οικονομία, το «δημοκρατικό» πολίτευμα της τροϊκανής δικτατορίας... και άρα μια μελλοντική κυβέρνηση που θα τηρήσει τις συμφωνίες (κι ας είναι συμφωνίες υποδούλωσης των εργαζομένων, του λαού και της χώρας). Γιατί είναι ζήτημα καλών τρόπων και αρχών η τήρηση των συμφωνιών. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται, όχι από τον «τζέντλεμαν» Παπαδήμο και τη δοτή κυβέρνησή του, ούτε από τον «λόρδο» Προβόπουλο της Τράπεζας της Ελλάδος ή τα «καλότροπα παπαγαλάκια» των ΜΜΕ, ούτε καν από τους άλλους «ευγενικούς χορηγούς» της ιμπεριαλιστικής νεοαποικιοκρατίας (δεν έχουν τέτοια εξουσία, άλλωστε), απαγορεύεται κυρίως από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές που απειλούν να σφίξουν κι άλλο τη θηλιά αν δεν βγει το επιθυμητό γι’ αυτούς εκλογικό αποτέλεσμα.
Συνεπώς, και όπως, πολύ σωστά, επισημαίνει ο ελεγκτής της τρόικας... Πρετεντέρης, απ’ την κυβέρνηση αποκλείονται, εκ των πραγμάτων, οι δυνάμεις της «άκρας Αριστεράς» (δηλαδή, εκείνη η Αριστερά που δεν θα τηρήσει τις συμφωνίες), όποιο ποσοστό κι αν συγκεντρώσουν στην κάλπη. Γιατί, προφανώς, το τι θέλει ο λαός δεν έχει σχέση με τις εκλογές. Με τις εκλογές έχουν σχέση ζητήματα περιορισμένης θεματολογίας: ποια θα είναι, π.χ., η νέα κυβέρνηση του κεφαλαίου που θα διαχειριστεί τα «οδυνηρά αλλά αναγκαία μέτρα» διάσωσης του κεφαλαίου. Γι’ αυτό δεν χωράνε στην κάλπη οι αγωνίες και επιθυμίες του λαού για μισθούς, δικαιώματα, δημοκρατία και ανεξαρτησία. Το τι «χωράει» στις κάλπες των εκλογών το αντιλαμβάνονται τα «κόμματα της εξουσίας». Μονάχα η Αριστερά των «κυβερνητικών ευθυνών» και της «αριστερής διακυβέρνησης» κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Οτι, δηλαδή, τα ζητήματα εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας είναι πολύ σοβαρά για να αφεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία. Επειδή δεν μπορεί να φανταστεί (ίσως τρομάζει, όπως τρομάζουν οι αστοί) μια κοινωνία να διοικείται από την «πλέμπα».
Ποιο είναι επομένως το ζητούμενο των επερχόμενων εκλογών; Η απάντηση φυσικά εξαρτάται από την ταξική θέση και την ιδεολογικοπολιτική αναφορά του ερωτώμενου. Για τους ανταγωνιζόμενους νεοαποικιοκράτες της ΕΕ και των ΗΠΑ το ζητούμενο είναι να βγάλουν την «κυβέρνησή τους», ώστε να μετατραπεί μια χώρα και ένας λαός του «καθυστερημένου» ευρωπαϊκού Νότου σε προτεκτοράτο τύπου Ανατολικής Ευρώπης (δεν είναι τυχαίες οι συγκρίσεις με Εσθονία, Λετονία, Σλοβακία, ακολουθούν και άλλες χώρες που ευεργέτησε ο ιμπεριαλισμός). Για το σκοπό αυτό δεν θα διστάσουν να στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα τη χώρα και το λαό.
Για την εγχώρια κεφαλαιοκρατία και τους εκπροσώπους της, ζητούμενο είναι η αναπαλαίωση του δοκιμαζόμενου πολιτικού συστήματος, ώστε με «νωπή εντολή» να συνεχίσει να απολαμβάνει τα «κουρεμένα» προνόμια συνεκμετάλλευσης και επικυριαρχίας. Για το σκοπό αυτό θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο: από τη χαριτωμένη (και προεκλογική) πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και του κέντρου που θα... «δώσει χρώμα» στις άχρωμες ζωές των εξαθλιωμένων, στην ενοχοποίηση της Αριστεράς και των μεταναστών (τέτοιο θράσος!) για τις μειώσεις στους μισθούς, την αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας αφού «παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, δεν σέβονται τους νόμους και τους θεσμούς» (γι’ αυτό θα εκδιωχθούν από το αναμορφωμένο κέντρο προς... νέα Μακρονήσια), μέχρι την αιματηρή καταστολή κάθε κοινωνικής εξέγερσης.
Οσο για την εκλογική Αριστερά κάθε απόχρωσης, ζητούμενο είναι η... αναγνώρισή της από το σύστημα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Να συνυπολογιστεί, δηλαδή, ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στις διαχειριστικές προσπάθειες «ανόρθωσης της οικονομίας» σε... αριστερή κατεύθυνση. Γιατί όλα τα «αναγκαία και οδυνηρά» μπορούν να γίνουν πιο... ανθρώπινα, πιο μαλακά, με ευαισθησία στις ανάγκες των αδυνάτων.
Το πραγματικό, ωστόσο, ζητούμενο κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι άλλο από μια «ευκαιρία» ώστε να φανεί ένα δείγμα της πολιτικής και οργανωτικής ωριμότητας της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γιατί η πραγματική και αναπόφευκτη δοκιμασία και αναμέτρηση δεν γίνεται στην κάλπη, όπως δεν γίνεται να υπάρξει τρικυμία στο μελανοδοχείο.