Η ηγεσία του Ισραήλ με επικεφαλής έναν σκηνοθετημένα οργισμένο Νετανιάχου επεχείρησε να φτιάξει κλίμα και να πιέσει σε μια κατεύθυνση παραπέρα σκλήρυνσης της αμερικάνικης πολιτικής, με στόχο μια στρατιωτική επέμβαση. Γι' αυτό χρησιμοποιήθηκε όχι τυχαία το βήμα της Αμερικανοϊσραηλινής Επιτροπής για τα Δημόσια Ζητήματα (AIPAC), γνωστής και μη εξαιρετέας υπερσυντηρητικής σφηκοφωλιάς στην αμερικάνικη πρωτεύουσα. Σε αυτό το σκηνικό έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί, κατά το σύνηθες, η ισχύς του εβραϊκού λόμπι, οι επερχόμενες εκλογές και οι κραυγές των ρεπουμπλικάνων υποψήφιων για σκλήρυνση της πολιτικής απέναντι στην Τεχεράνη. Κινήσεις απόλυτα αναμενόμενες από όσους ξέρουν πώς παίζεται το παιγνίδι. Έως ενός σημείου φυσικά.
Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Ούτε ο Ομπάμα είναι υποχωρητικός και οπαδός γενικά των ειρηνικών λύσεων ούτε το ζήτημα κρίνεται σε σχέση με τις αμερικανικές εκλογές. Η Ουάσινγκτον μετρά και αξιολογεί σε άλλο επίπεδο τις επιπτώσεις μιας ιρανικής εκστρατείας και οι κραυγές και οι απειλές του Νετανιάχου δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για να πάρει αποφάσεις. Μέχρι αυτές να παρθούν, οι Ισραηλινοί είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν και αυτό δεν αλλάζει όσες πιέσεις και αν ασκηθούν. Το Ιράν είναι μια πολύ χοντρή περίπτωση για να κριθεί τόσο εύκολα, γρήγορα και απερίσκεπτα, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, δημιουργώντας πολλές προκλήσεις και διλήμματα στους πραγματικούς σχεδιαστές της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής.
