Το νοσοκομείο του Κιλκίς είναι ένα από τα νοσοκομεία που έγιναν γνωστά το τελευταίο διάστημα για τις δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του, που διήρκησαν περίπου έναν μήνα.
Παρά τη μεγάλη επίθεση που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση στο δικαίωμα του λαού στη δωρεάν υγεία και τις τραγικές μειώσεις μισθών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν τους τελευταίους μήνες ήταν αποσπασματικές και ανοργάνωτες. Ευθύνη βέβαια γι' αυτό έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ομοσπονδιών (ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ). Εξαίρεση σε αυτό το τοπίο αποτέλεσαν κυρίως κάποια νοσοκομεία της επαρχίας (Ρέθυμνο, Κιλκίς, Κάρυστος κ.ά.) και κάποια νοσηλευτικά ιδρύματα με αντικείμενο την ψυχική υγεία που ομολογουμένως έχει μπει ιδιαιτέρως στο στόχαστρο των τροϊκανών και της κυβέρνησης.
Τι κοινό είχαν αυτά τα νοσοκομεία; Πρώτον, πρόκειται για νοσοκομεία που πήγαιναν για κλείσιμο και αυτό κινητοποίησε όχι μόνο τους εργαζόμενους, αλλά και τον ντόπιο πληθυσμό, κυρίως στο Ρέθυμνο. Δεύτερον, η πολιτική τής αδιοριστίας σε συνδυασμό με τις συνταξιοδοτήσεις εντατικοποιούσε σε τέτοιον βαθμό τη δουλειά και δημιουργούσε ένα εκρηκτικό κλίμα. Στο νοσοκομείο του Κιλκίς οι εργαζόμενοι έχοντας ξεκινήσει επίσχεση εργασίας (300 και πλέον από τους 650 συνολικά) από τις αρχές Φλεβάρη προχώρησαν σε κατάληψη της διοίκησης του νοσοκομείου στις 20 Φλεβάρη, η οποία διήρκεσε τρεις εβδομάδες. Η κατάληψη, που δεν ήταν συμβολική αλλά συνεχής και ουσιαστική, είχε αποτέλεσμα το πάγωμα αρκετών διαδικασιών του νοσοκομείου. Λύθηκε μόνο όταν η διοίκηση του νοσοκομείου αποφάσισε να ποινικοποιήσει τους αγώνες στοχοποιώντας συγκεκριμένους εργαζόμενους-«πρωτεργάτες» μέσω ΕΔΕ ή αποσπάσεων (αναισθησιολόγος αποσπάστηκε για τρεις μήνες στο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης).
Οι εργαζόμενοι όλο αυτό το διάστημα εξυπηρετούσαν τον λαό του Κιλκίς δωρεάν, μπλόκαραν τα ταμεία έτσι ώστε ο κόσμος να μην πληρώνει τα 5 ευρώ που έχουν καθιερωθεί για οποιαδήποτε εξέταση και προέβησαν σε κινητοποιήσεις από κοινού με τους κατοίκους (πραγματοποίησαν πορεία στην πόλη). Στο όλο εγχείρημα συμμετείχαν αρκετοί γιατροί (τουλάχιστον αρκετοί που ζουν από τον μισθό τους) και μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έκαναν συνελεύσεις πολύ τακτικά και αποφάσιζαν για τη συνέχιση του αγώνα τους.
Η κινητοποίηση των εργαζομένων στο Κιλκίς αποτελεί παρακαταθήκη τόσο για το πανελλήνιο υγειονομικό κίνημα όσο και για τον ντόπιο πληθυσμό, ο οποίος αντιλαμβανόμενος την καταιγίδα που έρχεται στήριξε τους εργαζομένους στον αγώνα που έδιναν. Γιατί σίγουρα όταν κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων προκύπτει το εξής σοβαρό θέμα: «Και με τους ασθενείς τι θα γίνει;» Και σε αυτό υπάρχει απάντηση, αν οι εργαζόμενοι εντάξουν τις κινητοποιήσεις τους για τα μισθολογικά σε ένα συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο που να αφορά όλες τις αλλαγές που γίνονται στην υγεία. Τότε και ο λαός θα είναι μαζί τους.
Αρκετές προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο –κάποιες εκ των οποίων ήταν και αποφάσεις των συνελεύσεων του Κιλκίς– έκαναν λόγο για «αυτοδιαχείριση», για «αυτοδιοίκηση» του νοσοκομείου από τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικά γινόταν λόγος για διοίκηση του νοσοκομείου από τους εργαζόμενους χωρίς όμως «να απαλλάσσεται το υπουργείο από τις οικονομικές του υποχρεώσεις ως προς την προμήθεια με υλικά και την πληρωμή των μισθών των εργαζομένων».
Το σκεπτικό των εργαζομένων που συνέταξαν το κείμενο έχει ακουστεί και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Πρόκειται για μια λογική που οραματίζεται τη δημιουργία νησίδων αυτοδιαχείρισης ή οάσεων μέσα στο άγριο καπιταλιστικό αυτό σύστημα. Που προσπαθεί να δείξει στους εργαζόμενους ότι και μόνοι τους μπορούν πολύ καλύτερα να διοικήσουν ένα νοσηλευτικό ίδρυμα, ένα εργοστάσιο, μια φοιτητική λέσχη κ.λπ. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που δεν λέγεται στους εργαζόμενους είναι ότι θα κληθούν να το λειτουργήσουν σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού. Και σε αυτές τις συνθήκες ποιος θα διαπραγματευθεί με τις φαρμακευτικές εταιρείες για τα υλικά, ποιος θα πληρώσει τους εργαζόμενους; Και αν απαιτούν από το υπουργείο να το κάνει, τότε λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί το υπουργείο θα στείλει τους μισούς ή καθόλου προϋπολογισμούς και άντε βγάλ' τα πέρα μόνος σου. Τότε από ποιον θα τα ζητήσουν οι εργαζόμενοι; Από τους ασθενείς;
Τέτοιου είδους εγχειρήματα έγιναν αρκετά στο παρελθόν όχι βέβαια σε νοσοκομεία, αλλά σε εργοστάσια και άλλους εργασιακούς χώρους στην Αργεντινή (έχει γίνει αναφορά στις στήλες αυτής της εφημερίδας) τα οποία κράτησαν για λίγο και μετά σταμάτησαν. Δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό, αφού παρά το ότι οι εργαζόμενοι-ιδιοκτήτες δούλευαν απίστευτες ώρες (πιο πολλές ακόμα και από όσες δούλευαν πριν, με τους καπιταλιστικούς όρους λειτουργίας του εργοστασίου), δεν μπορούσαν να επιβιώσουν.
Αυτά όλα λέγονται στη βάση μιας γόνιμης κριτικής και πολιτικής αντιπαράθεσης σε αυτές τις στιγμές που διάφοροι εργασιακοί χώροι «πειραματίζονται» με διαφορετικές μορφές κινητοποίησης . Όσον αφορά την αυτοδιαχείριση, το ζητούμενο δεν είναι να αναλάβουμε εμείς εθελοντικά τις παροχές του κοινωνικού κράτους που διαλύεται, αλλά να τις διεκδικήσουμε πάλι γιατί είναι δικαιώματα και κατακτήσεις που μας ανήκουν. Η άποψη ότι το κίνημα θα καλύψει τις ανάγκες του λαού είναι λαθεμένη και γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει σήμερα, παρά σε περιορισμένο αριθμό, και από την άλλη αποσπά δυνάμεις από αυτό αδυνατίζοντας την κύρια πλευρά του, αυτή της οργάνωσης και του αγώνα. Τότε μόνο θα βάλουμε πρόβλημα στο σύστημα, όταν αναπτυχθεί και στον χώρο της υγείας κίνημα που θα διεκδικήσει δωρεάν περίθαλψη, αύξηση μισθών και στελέχωσης των νοσοκομείων με προσωπικό.
