Η ψήφιση στη Βουλή του «μνημονίου 2» από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μαζί με τους πρόθυμους κολαούζους τους, οι αποφάσεις τού υπουργικού συμβουλίου για το πετσόκομμα μεροκάματων, μισθών και συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αποτελούν ένα συντριπτικό χτύπημα στην «καρδιά» των εργατικών δικαιωμάτων.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και «διευκρινιστική» εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας όπου αποκαλύπτεται το μέγεθος των ανατροπών στα δικαιώματα και η βύθιση του επιπέδου ζωής για το σύνολο των εργαζόμενων.
Μείωση 22% για όλους και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών του κατώτατου βασικού μισθού και ημερομίσθιου της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψαν η διοίκηση της ΓΣΕΕ με ΣΕΒ και εμπόρους και ίσχυε από 15-7-2010. Ακόμη και αυτή η κατάπτυστη συλλογική σύμβαση τριετούς λιτότητας που υπέγραψαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου με την υποταγμένη ηγεσία των εργατοπατέρων ανατράπηκε με την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της αντιδραστικής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Εδώ το αστικό κράτος και η κυβέρνησή του τελειώνει με τις φλυαρίες για τον απαιτούμενο σεβασμό στις αποφάσεις και στις συμφωνίες των «κοινωνικών εταίρων». Βέβαια η 6η Πράξη του υπουργικού συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στις 28 Φλεβάρη και ορίζει τους όρους εφαρμογής ξεκαθαρίζει ότι «δεν απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων» για να ξεμπερδεύει με τις… συναινετικές διαδικασίες προηγούμενων αντεργατικών κατασκευασμάτων. Και δίνει το ελεύθερο στην εργοδοσία να αποφασίσει για το ποσοστό της μείωσης που θα κάνει με… όριο το 22% «πέραν του οποίου η όποια συμφωνία είναι άκυρη» όπως μας «διευκρινίζει» η εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας.
Η έναρξη ισχύος της αντεργατικής διάταξης ξεκινάει από 14-2-2012 και έχει ημερομηνία λήξης… την «ολοκλήρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής στα πλαίσια του μηχανισμού στήριξης των ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ» όπως λέει η εγκύκλιος.
Το κατώτατο μεροκάματο γίνεται 26,18 και ο μισθός 586,08 και για τους νέους κάτω των 25 ετών γίνεται αντίστοιχα 22,83 και 510,95. Τα επιδόματα που παραμένουν είναι 5% για κάθε τριετία προϋπηρεσίας και 10% για τους έγγαμους Και για τους μαθητευόμενους νέους, το εργατικό δυναμικό που δουλεύει και σπουδάζει στις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ, η αμοιβή τους πάει στο 68% του βασικού μεροκάματου και μισθού (17,80 και 398,53 αντίστοιχα).
Είναι γεγονός ότι τα παραπάνω μεροκάματα και μισθοί σε πολλούς χώρους δουλειάς έχουν επιβληθεί από καιρό, με τον εκβιασμό και την τρομοκρατία της απόλυσης. Κυρίως σε χώρους όπου δουλεύουν λίγοι εργαζόμενοι και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική συνδικαλιστική συγκρότηση, τοπική η κλαδική, και ο εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στους εκφοβισμούς της εργοδοσίας. Πολλές φορές με την επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κάνει τα «στραβά μάτια» σε καταγγελίες με το πρόσχημα των… δυσκολιών του εργοδότη και τη «διατήρηση των θέσεων απασχόλησης», όπως λένε και οι εκπρόσωποι της τρόικας και του κεφαλαίου, σήμερα. Αλλά ενώ τα μεροκάματα και οι μισθοί βυθίζονται, η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη με 1.000 απολύσεις κάθε μέρα, σε όλη τη χώρα, για το 2011, κάνοντας θρύψαλα τα «επιχειρήματα» των εκπροσώπων του κεφαλαίου και των υποτακτικών τους.
Η επιβολή αυτή των μειώσεων στους χώρους δουλειάς διαμόρφωσε και τους όρους για τη γενίκευσή τους και τη «νομιμοποίησή» τους από την κυβέρνηση αλλά η νέα αυτή κατάσταση διαμορφώνει τους γενικούς όρους τής απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων με την απότομη και βαθιά βύθιση της τιμής που μπορούν να «διαπραγματευτούν» την πώληση της εργατικής τους δύναμης και της εργασίας τους.
Η μείωση στα κατώτατα μεροκάματα και μισθούς της ΕΓΣΣΕ δεν έγινε για ένα μερικό σύνολο εργαζόμενων που πληρώνεται με αυτή τη σύμβαση αλλά για να καθορίσει στο πού θα πέσουν οι μισθοί και τα μεροκάματα με την κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με βάση την απόφαση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και την πράξη νομοθετικού περιεχομένου του υπουργικού συμβουλίου.
Με το άρθρο 2 όλες οι σ.σ. εργασίας που βρίσκονται σε ισχύ είτε έχουν συμπληρώσει 2 χρόνια από την ισχύ τους, μέχρι τις 14-2-2012, είτε όχι, έχουν ανώτατη ισχύ τρία χρόνια… εκτός αν καταγγελθούν, από την εργοδοσία φυσικά, οπότε παύουν να ισχύουν. Οι σ.σ. εργασίας που έχουν λήξει ή καταγγελθεί συνεχίζουν να ισχύουν μέχρι τις 14-5-2012 και «αν δεν συναφθεί νέα σ.σ.ε. για τους ήδη εργαζόμενους, παραμένουν σεβαστές και ισχυρές οι ατομικές συμβάσεις εργασίας που έχουν ενσωματώσει στο περιεχόμενό τους τους όρους αυτών των σ.σ.ε.», όπως λέει η εγκύκλιος. Αυτό έχει σαν συνέπεια από τη μία οι ήδη εργαζόμενοι να πηγαίνουν σε ατομικές συμβάσεις που θα «διατηρούν» κάποια στοιχεία της σ.σ.ε., από την άλλη οι νέοι εργαζόμενοι θα προσλαμβάνονται με «ατομικές συμφωνίες που αποτυπώνουν τη βούληση των μερών και πάντα εντός των νόμιμων ορίων», όπως εξοργιστικά λέει το υπουργείο Εργασίας.
Ξεκαθαρίζοντας επίσης ότι «κατά την σύναψη νέας ή τροποποιημένης σύμβασης εργασίας εργοδότες και εργαζόμενοι μπορούν να συμφωνήσουν αμοιβές τουλάχιστον στο ύψος των μισθών και ημερομισθίων της παρ.1 του άρθρου 1 της παρούσης εγκυκλίου», δηλαδή… στα 586 ευρώ μεικτά!
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι στόχοι της επίθεσης στην αμοιβή των εργαζόμενων δεν έχει όρια και ποσοστά μειώσεων σαν αυτά που λέει η κυβέρνηση ή η έκθεση της Τράπεζα της Ελλάδας αλλά απροσδιόριστα. Θα εξαρτώνται από τις διαθέσεις της εργοδοσίας αλλά και τους συσχετισμούς ανάμεσα σε αυτή και τους εργαζόμενους που όλοι γνωρίζουμε πόσο δυσμενείς είναι αυτή την περίοδο μέσα στους χώρους δουλειάς.
Η 6η Πράξη του υπουργικού συμβουλίου της 28/2/2012 καταργεί τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία όταν αποτυγχάνουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και επιβάλλει η προσφυγή να γίνεται με κοινή συμφωνία «των μερών» (δηλαδή εργοδοσίας και εργαζόμενων). Και δεν σταματά εδώ αλλά ορίζει και τι θα λαμβάνει υπόψη του ο διαιτητής για να βγάλει απόφαση, όπως τις «οικονομικές συνθήκες, την πρόοδο της ανταγωνιστικότητας, τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας στο πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ…».
Και για να μη γίνει καμία «παρεξήγηση», στο άρθρο 4 της αντεργατικής πράξης τού υπουργικού συμβουλίου ξεκαθαρίζεται ότι «μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να διαμορφωθεί κάτω του 10% αναστέλλεται η εφαρμογή όρων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διαιτητικών αποφάσεων, υπουργικών αποφάσεων ή διοικητικών πράξεων που προβλέπουν αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων».
Η κυβερνητική επίθεση δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της να υποτάξει πλήρως τους εργαζόμενους στις ορέξεις του κεφαλαίου. Με το εκβιαστικό και τρομοκρατικό δίλημμα ότι θα έχει δουλειά μόνο αυτός που θα πληρώνεται με μεροκάματο και μισθό απόλυτης εξαθλίωσης. Και εδώ είναι σημαντικό να πούμε ότι είναι η πρώτη φορά, μεταπολεμικά, που κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μεροκάματα να πέσουν κάτω από το στοιχειώδες επίπεδο συντήρησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, σήμερα. Αυτό αποτελεί ένα νέο στοιχείο κοινωνικής και φυσικής καταστροφής τής εργατικής δύναμης και των φορέων της, οδηγεί στην αποσυγκρότηση της τάξης μέσα από το βάθεμα της εξαθλίωσης, τον κατακερματισμό και την εξατομίκευση.
Όσο και αν προσπαθούσαν να μας πείσουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι δημοσιολόγοι απολογητές του κεφαλαίου ότι για τις αυξήσεις των αναγκαίων προϊόντων και υπηρεσιών για τη συντήρηση της εργαζόμενης οικογένειας υπεύθυνη ήταν… η αύξηση των μισθών, σήμερα αποδεικνύεται ότι αυτό είναι μία προπαγανδιστική απάτη για να κρυφτεί η αλήθεια. Οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις βυθίζονται, ενώ πολλά είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης ανατιμώνται (από εκεί και η συνεχής αύξηση του πληθωρισμού), αποδεικνύοντας ότι αυτό που καθορίζει την τιμή τού κάθε εμπορεύματος στον καπιταλισμό, ακόμα και της εργατικής δύναμης, είναι «η εξουσία, τα όρια της εξουσίας και ο χαρακτήρας που έχουν τα όρια αυτά» των καπιταλιστών να επιβάλλουν τους όρους πώλησης και την απόσπαση του κέρδους. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ επιδιώκει μέσα από την αντεργατική νομοθεσία να επιβάλει την πλήρη και χωρίς όρια εξουσία τού κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, πάνω στους εργαζόμενους, με έναν απόλυτο χαρακτήρα. Μία πολιτική και ταξική κυριαρχία που θα καταδικάζει τη λαϊκή πλειοψηφία σε μία αβίωτη ζωή που θα εξαρτάται απόλυτα από τις ορέξεις τού κάθε αφέντη-εργοδότη απέναντι στον εργάτη-σκλάβο. Τα αντεργατικά μέτρα αποδεικνύουν ότι η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής είναι το ελάχιστο καθήκον τής περιόδου για την υπεράσπιση του δικαιώματος των εργαζομένων στην ίδια την ζωή. Γιατί από την πάλη αυτή το μόνο που κινδυνεύει είναι το ποσοστό κέρδους του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
