Όχι στους εθνικοπατριωτικούς αποπροσανατολισμούς Ναι στην ενίσχυση της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης

Η εργατική τάξη και όλος ο κόσμος της δουλειάς στη χώρα μας και σε κάθε εξαρτημένη χώρα πέρα από το ντόπιο κηφηναριό υφίσταται επιπλέον την ωμή εκμετάλλευση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Αυτό το γεγονός παρ' ότι στις μέρες μας παίρνει διαστάσεις ανοικτής λεηλασίας του ιδρώτα του εργαζόμενου λαού αλλά και κάθε πλούτου της χώρας, ωστόσο δεν είναι καινούργιο. Είναι ανάγκη να γράψουμε και να ξαναγράψουμε και ν’ αποκαλύψουμε και κάτω από το φως των σημερινών δεδομένων πώς, π.χ., η σχέση εξάρτησης και όχι φυσικά αλληλεξάρτησης με την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ μετά την ένταξη το 1980 ενίσχυσε τις σχέσεις ανισότιμων συναλλαγών με τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια της ΕΕ και την παραρτηματοποίηση και οδήγησε τη χώρα στην παραγωγική υποβάθμιση και περιθωριοποίηση. Απ’ αυτή την εξέλιξη αφανίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες και μικροεπαγγελματίες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων μπήκαν στο στόχαστρο και έκτοτε βάλλονται εδώ και 30 χρόνια για να ισοπεδωθούν ολοκληρωτικά σήμερα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ακριβώς λόγω της ένταξης στην ΕΕ η αστική τάξη της χώρας αναβαθμίστηκε από κάθε άποψη, τόσο απέναντι στον λαό όσο και σε γειτονικές ανταγωνιστικές αστικές τάξεις. Πέρα από τα σοβαρά οφέλη της μεγαλοαστικής τάξης ένας ολόκληρος εσμός ΕΟΚανθρώπων απλώθηκε αναπαράγοντας, διευρύνοντας και «εκσυγχρονίζοντας» το παλιό κατεστημένο του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού. Στο πλαίσιο του συμβολαίου μοιράσματος της εξάρτησης ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ, μετά το 1974, η χώρα αποτελεί όλα αυτά τα χρόνια σταθερό πολιτικό, οικονομικό και όποτε χρειαστεί και στρατιωτικό προγεφύρωμα της Δύσης στα Βαλκάνια, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Όλη αυτή η πολιτική πραγματικότητα είναι ανάγκη να ξεδιπλωθεί για να συμβάλει στην πολιτικοποίηση που έχει ανάγκη ο λαός μας για το ανέβασμα της πάλης του.

Ποιοι και γιατί αποκρύπτουν την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης
Είναι σίγουρο πως όποιος γνωρίζει αυτή την πραγματικότητα μόνο συνειδητά μπορεί να κάνει πως δεν βλέπει τον καταλυτικό ρόλο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Και αν κάτι τέτοιο είναι φυσικό να αποκρύπτεται, να ωραιοποιείται ή τελικά να προβάλλεται σαν μονόδρομος από την αστική τάξη, πού οφείλεται και πού αποσκοπεί μια ανάλογη αντιμετώπιση του ζητήματος από την Αριστερά; Γιατί είναι φανερό πως για τους ευρωλάγνους του ΣΥΡΙΖΑ και για τους ultra αντικαπιταλιστές του ΚΚΕ η υπόθεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και αυτό γιατί παίρνοντας θέση ουσιαστικής στήριξης αυτής της πάλης, που είναι αναγκασμένος να διεξάγει ο λαός μας, έρχονται σε σύγκρουση με όλους τους ιστορικούς συμβιβασμούς που έχουν κάνει με το σύστημα.
Δυστυχώς για τον λαό, αυτές οι δυνάμεις της Αριστεράς (και όχι μόνο αυτές) αποδεικνύουν πως δεν έχουν καμιά διάθεση να έρθουν σε ρήξη με τις βασικές επιλογές της αστικής τάξης. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η αστική τάξη παρά τα χάλια και τα αδιέξοδά της, παρά την απειλητική οργή του λαού μπορεί και πανηγυρίζει (ίσως, βέβαια, πάλι προσωρινά) για την επιτυχία του PSI που την κρατάει στο ευρώ μέσω του βάρβαρου νέου μνημονίου, που την ίδια ώρα οδηγεί τον λαό σε βαθιά φτώχεια και δυστυχία.

Η συνάντηση των κοσμοπολιτών με τους υπερπατριώτες
Ακόμη πιο αποπροσανατολιστικά και επικίνδυνα για το λαϊκό κίνημα είναι τα εθνικιστικά ρεύματα που εμφανίζονται όχι μόνο στη δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Αυτές τις μέρες θα κριθεί μάλλον η περίπτωση της λεγόμενης πατριωτικής δεξιάς (βλ. φασίζουσας ακροδεξιάς) του Καμένου. Με δεδομένη τη συσπείρωση γύρω από τη ΝΔ του Σαμαρά, στα δεξιά της δεξιάς πολυκατοικίας υπάρχει αναβρασμός. Η βάρβαρη συμπεριφορά άλλωστε του επίσημου και κυρίαρχου συστήματος ευνοεί να ξεμυτίζουν τα ακροδεξιά αποβράσματα την ίδια ώρα που η αποκάλυψη της ξενοδουλείας, π.χ. του ΛΑΟΣ, το οδηγεί σε κρίση και απαιτεί κωλοτούμπες. Όμως το πιο ανησυχητικό δεν είναι η ψευδεπίγραφα ονομαζόμενη πατριωτική δεξιά και η όντως επικίνδυνη ενίσχυση συνολικά της ακροδεξιάς με διάφορες εκφράσεις. (Βορίδης στη ΝΔ, ενίσχυση Χρυσής Αυγής, Καμένος κ.λπ.)
Το πιο βασικό για μας και εκεί που οφείλουμε να παρέμβουμε είναι ο χώρος της Αριστεράς. Γιατί ευτυχώς σε αυτή τη χώρα κύρος, αίγλη και πλατιά επιρροή στον λαό δύσκολα θα αποκτήσουν ποτέ οι φασίστες και οι απόγονοι των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των σφαγέων του λαού μας. Στον χώρο της Αριστεράς λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα να τοποθετηθεί και να δράσει σωστά και τολμηρά απέναντι στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που αλυσοδένει πλέον το παρόν και το μέλλον του λαού μας.
Οι κωλοτούμπες της ακροδεξιάς δείχνουν δυο χρόνια τώρα, όπως έχουν δείξει και στο παρελθόν, πόσο βρόμικα ξενόδουλοι και τζάμπα μάγκες πατριδοκάπηλοι είναι. Ίσως αυτόν τον καιρό εκφράζουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την ξενόδουλη αστική τάξη, γι’ αυτό και τους προβάλλει συνεχώς στα ΜΜΕ για να τρομοκρατεί συνάμα τον εχθρό λαό.
Ανάλογα βέβαια έχουν ξεφτιλιστεί στον λαό και τα βασικά κόμματα του πολιτικού συστήματος. Όμως πώς είναι δυνατόν μ’ έναν τόσο οργισμένο λαό, ύστερα από μια τέτοια αποκάλυψη του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, να ενισχύονται οι εθνικοπατριωτικές απόψεις και να ψήνονται τέτοιοι πολιτικοί σχηματισμοί μέσα στο νεφέλωμα του αντιμνημονίου; Μα ακριβώς γιατί το πρόβλημα είναι στην Αριστερά. Γιατί όταν έπειτα από μια τέτοια αποκάλυψη, έπειτα από επιτροπείες, Ράιχενμπαχ και στυγνή λεηλασία του λαού και της χώρας το ΚΚΕ μιλάει για αλληλεξάρτηση και ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ψάχνει την άλλη Ευρώπη των λαών, τότε πραγματικά η Αριστερά απαλλάσσει το σύστημα από τη δύσκολη θέση που το έφεραν οι συγκυρίες απέναντι στον λαό. Βεβαίως και οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί. Βεβαίως η σύγκρουση με το καθεστώς της εξάρτησης ανοίγει την επαναστατική προοπτική και εδώ υπάρχουν ελλείμματα και απαιτούνται θυσίες. Όμως θα είναι θυσίες με αντίκρισμα και ταυτόχρονα θα ανοίξει ο δρόμος για να απαντηθούν τα ελλείμματα…
Το 1973 το «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ» δεν ήταν αριστερίστικο. Ούτε σήμερα είναι τυχοδιωκτικό να προτάξουμε την προοπτική σπασίματος των αλυσίδων της εξάρτησης. Είναι ιστορική αναγκαιότητα και κάποιοι πρέπει με τόλμη να επιμείνουμε!
Υπηρετώντας μια τέτοια κατεύθυνση είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε πως ο κάθε λογής εθνικοπατριωτισμός δρα αποπροσανατολιστικά και κάθε άλλο παρά υπηρετεί ούτε έχει καμιά σχέση με τη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη. Και εδώ δεν έχουμε μονάχα τον εθνικοπατριωτισμό των δυνάμεων του συστήματος και της ακροδεξιάς που είναι η άλλη όψη τους που συγκαλύπτει την πραγματική φύση τους, την ξενοδουλεία και την υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό.
Ακόμη πιο αποπροσανατολιστικά δρα στο λαϊκό κίνημα η φιλολογία της λεγόμενης πατριωτικής Αριστεράς, είτε της ΕΛΑΔΑ, των Γλέζου, Θεοδωράκη, Κασιμάτη, είτε του ΕΠΑΜ, του Καζάκη και άλλων πιο συγκαλυμμένων. Όλοι αυτοί την ίδια ώρα που καπηλεύονται ανάξια τις πιο λαμπρές σελίδες της πάλης του λαού μας ενάντια σε ντόπιους και ξένους δυνάστες μιλάνε για το ενιαίο μέτωπο ενάντια στην κατοχή της χώρας με τελείως αταξικούς και απολιτικούς όρους. Σπουδαία η συνεισφορά του ΜΙΚΗ στον πολιτισμό του λαού μας, μα (με ευθύνη και της Αριστεράς) ανερμάτιστος, αποπροσανατολιστικός και διαλυτικός ο πολιτικός λόγος του και όχι για πρώτη φορά. Σύμβολο ο Γλέζος, μα πολύ περισσότερο έχουν αφήσει προίκα στον λαό μας χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι που πρέπει να ανακαλύψει ξανά ο λαός μας για να ξαναπιάσει μόνος του το νήμα των αγώνων του και όχι με τους προβεβλημένους από το ίδιο το σύστημα και τα ΜΜΕ σωτήρες. Αξιόλογη σ’ ένα επίπεδο η οικονομική ανάλυση του Καζάκη, μα όταν φτάνει στο πρόταγμα πέρα από λαϊκισμούς και αυταπάτες δεν κρύβει πως πρέπει σ’ ένα επίπεδο ν’ απαλλαγούμε από την κατοχή της ΕΕ και του ευρώ και όχι συνολικά από ΝΑΤΟ-ΕΕ και αυτό το επίπεδο της οικονομικής κυρίως υποδούλωσης να το υποκαταστήσει η αστική τάξη –που πουθενά δεν θίγεται– με αλλαγή προστάτη, προσανατολιζόμενη προς Ρωσία - Κίνα. Ίδια πάνω κάτω στο διά ταύτα και η πρόταση του Θεοδωράκη. Θυμάται όψιμα την παλιά συνταγή του ΚΚΕ προς την αστική τάξη και το «Πάρτε βοήθεια από τη Μόσχα». Τουλάχιστον ο Θεοδωράκης ένιωσε την ανάγκη διαχωρισμού από τους χουντικούς, παρ' ότι στις Σπίθες που άναψε βρήκαν χώρο ύπαρξης πολλοί τέτοιου φυράματος, ενώ και στο ΕΛΑΔΑ μιλάει για ενιαίο εθνικοπατριωτικό μέτωπο συνειδητά, χωρίς τους αναγκαίους πολιτικούς και ταξικούς προσδιορισμούς. Το δε ΕΠΑΜ του Καζάκη έφτασε να καλεί τους ένστολους ν’ αναλάβουν δράση και τους παπάδες και τους μητροπολίτες να ξεσηκώσουν τον λαό!
Και όπως συνηθίζει πλέον, την ήπια κριτική του «Πριν», και δεν ξέρουμε ποιων άλλων «γκρουπούσκουλων», την αντιμετώπισε όπως και παλιότερα απέναντι στο «Βαθύ Κόκκινο», με την ελεεινή και βρόμικη προβοκατορολογία περί βαθέος κράτους κ.λπ.
Όχι δεν πιστεύουμε ότι οι αγωνιστές του «Πριν» ή του «Βαθύ Κόκκινο» που αντιμετώπισαν την ίδια συμπεριφορά πριν λίγο καιρό πρέπει να χαριστούν στον εκλεκτό αναλυτή πολλών ΜΜΕ, όπου δεν περνάνε ούτε ανακοινώσεις υπαρκτών χρόνια αριστερών οργανώσεων. Όμως η ουσιαστική αντιπαράθεση με τους κάθε λογής εθνικοπατριώτες πρέπει και μπορεί να γίνει μόνο όταν τολμήσουν κάποιοι από την Αριστερά να ανοίξουν ξεκάθαρα και αποφασιστικά τα ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Διαφορετικά θα είναι εξηγήσιμο για εμάς, μα οι ίδιοι θα δυσκολευτούν να εξηγήσουν πώς από τις καθαρούτσικες αντικαπιταλιστικές τάχα θέσεις τους έγιναν χυλός με τους εθνικοπατριώτες στο όνομα διαχειριστικών αυταπατών και εμμονής σε ανάλογα αιτήματα όπως διαγραφή χρέους και τα σχετικά.
Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση είναι μια πραγματικότητα που βαραίνει στις πλάτες του λαού και της χώρας. Η αστική τάξη, όσο και αν την κοντύνουν στη σημερινή συγκυρία οι ανάγκες των ιμπεριαλιστών προστατών της, δεν διανοείται να έρθει σε ρήξη με το πλαίσιο της εξάρτησής της με το οποίο είναι οργανικά δεμένη. Όσο στριμώχνεται τόσο βαθαίνει και αναπαράγει σε πιο αντιδραστική βάση αυτό το πλαίσιο. Και αν μεγάλες ανατροπές και αναταράξεις στην περιοχή την οδηγήσουν ολόκληρη ή τμήματά της σε αναζήτηση άλλου προστάτη, αυτό ούτε ειρηνικά και έτσι απλά θα γίνει ούτε θα έχει σχέση και την προοπτική της απαλλαγής από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που έχει ανάγκη ο λαός.
Το σύνθημα «ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ» μπορεί και πρέπει να δέσει την πάλη του λαού μας με την πάλη των γύρω λαών της Ευρώπης, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου που δεινοπαθούν από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αυτός είναι ο μόνος ρεαλισμός απέναντι σε υπαρκτούς μεγαλύτερους κινδύνους και στην ήδη υπάρχουσα καταστροφική δράση του ιμπεριαλισμού στη γύρω περιοχή.
Μια τέτοια κατεύθυνση υπηρετείται από ένα λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο αντίστασης που θα στοχεύει να συσπειρώσει τον κόσμο της δουλειάς κόντρα στις δυνάμεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου που υποδουλώνουν τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Γιατί, όπως φαίνεται, οι δυνάμεις της αστικής τάξης ήδη πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους να παραμείνουν στο ευρώ, παρ' ότι ξέρουν την καταστροφή που επέρχεται για τον λαό και τη χώρα. Όταν φτάσει ο λαός στον πάτο, δηλαδή στην εξαθλίωση, τότε θα υπάρχουν λέει αναπτυξιακές επενδύσεις. Ωμά οι εκπρόσωποι του ντόπιου συστήματος καλούν τα αφεντικά τους ν’ αξιοποιήσουν την εξαθλίωση του λαού για ν’ ανοίξει ο όποιος νέος κύκλος κερδοφορίας για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Φυσικά με όρους κυριαρχίας και επιτροπείας πλέον των ιμπεριαλιστών. Αυτά βέβαια στην καλύτερη περίπτωση για τους ντόπιους λακέδες του ιμπεριαλισμού που η φάρα τους αντίθετα από τον λαό σε καμιά περίπτωση δεν θα υποφέρει. Για τον λαό, όπως και να πάνε τα πράγματα, ένας μονάχα δρόμος υπάρχει για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του. Ο ανυποχώρητος λαϊκός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας που προοπτικά μπορεί να συνενώσει όλες τις υπαρκτές λαϊκές αντιστάσεις, να τις πολιτικοποιήσει και να τις κάνει υπολογίσιμες.
Σ’ έναν τέτοιον δρόμο ο λαός μας θα κερδίζει την πραγματική εκτίμηση όλων των λαών του κόσμου όχι στο πλαίσιο μιας εφήμερης τηλεοπτικής καμπάνιας, αλλά με ουσιαστικό και χειροπιαστό τρόπο. Τέτοιον που θα δίνει δύναμη και κουράγιο στην πάλη του λαού μας. Τέτοιον που θα τον δένει ιδιαίτερα με τους γύρω λαούς και θα αχρηστεύει τα ιμπεριαλιστικά παιγνίδια που συχνά αξιοποιούν το διαίρει και βασίλευε.
Να λοιπόν γιατί η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι ιστορικά αναγκαία και προϋποθέτει ταξικό και πολιτικό ξεκαθάρισμα και όχι διαχειριστικές (αντικαπιταλιστικές τάχα) αυταπάτες που σμίγουν ηθελημένα ή αθέλητα με εθνικοπατριωτικούς αποπροσανατολισμούς.