του Τάσου Σαπουνά
Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που σπρώχνουν σταθερά τη Συρία και το λαό της σε μια απροσδιόριστη χρονικά πολιτικοκοινωνική βύθιση. Το αντιδραστικό καθεστώς Άσαντ, συνεχίζοντας από τη μια να απολαμβάνει τη στήριξη σημαντικής μερίδας πληθυσμού, χρησιμοποιώντας «αντιιμπεριαλιστική» ρητορεία και στηριζόμενο από τον ρώσικο και τον κινέζικο ιμπεριαλισμό, συνεχίζει απτόητο τη συστηματική σφαγή των εξεγερμένων τμημάτων του συριακού λαού. Η πόλη Χομς και ειδικότερα η συνοικία Μπάμπα Αμρ, ένα από τα βασικά προπύργια των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και των ένοπλων τμημάτων που δρουν ανάμεσά τους, αφού βομβαρδίστηκε επί μέρες ανηλεώς καταλήφθηκε τελικά από την επίλεκτη 4η μεραρχία. Ταυτόχρονα ο στρατός επιχειρεί στα βόρεια και στα ανατολικά της χώρας ενάντια τόσο στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό όσο και σε ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες που φαίνεται να έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα. Αποδεικνύοντας πως η αναταραχή δεν είναι πια εντοπισμένη στη Χομς και άρα πως μια καταστολή τής εκεί εξέγερσης δεν θα σήμαινε και το σβήσιμό της στη χώρα. Κάθε άλλο! Η ολοένα και πιο βάρβαρη πολιτική αντιμετώπιση τμημάτων του συριακού λαού απονομιμοποιεί σταδιακά το μπααθικό καθεστώς και μικραίνει τη βάση της στήριξής του. Ακόμα και το δημοψήφισμα για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την καθιέρωση πολυκομματικού καθεστώτος στη χώρα μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα προσκόμισε πολύ λίγα πολιτικά οφέλη στον Άσαντ. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τις υπερβολές που μπορεί να εμπεριέχουν οι φιλτραρισμένες από τη «Δύση» ειδήσεις που βγαίνουν από το εσωτερικό της Συρίας, είναι ηλίου φαεινότερο πως κανένας προοδευτικός άνθρωπος δεν μπορεί να δίνει συγχωροχάρτι σε αυτό το αιματοβαμμένο και αντιδραστικό καθεστώς. Ταυτόχρονα η ισχυρή και κάθετη εναντίωσή μας σε κάθε ιμπεριαλιστική παρέμβαση στη χώρα δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση, δηλαδή στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης μας στο συριακό λαό, στον οποίο, όπως πρόσφατα γεγονότα έχουν αποδείξει, μόνο πολλαπλασιασμό των δεινών που τώρα υφίσταται θα φέρει μια τέτοια εξέλιξη. Και σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ξεσκεπάζονται όλοι οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, οι υποκριτικές φωνές των μέσων μαζικής προπαγάνδας της Δύσης που, πατώντας στα προσχήματα που τους δίνει το καθεστώς, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για την κλιμάκωση της δυτικής επέμβασης στην περιοχή.
Το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλεί τη Συρία να άρει τους περιορισμούς γα την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στους αμάχους που έχουν πληγεί από τις συγκρούσεις, ψήφισμα που υιοθετήθηκε από τη Ρωσία και την Κίνα, αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη στα μέχρι τώρα πεπραγμένα. Οι δύο δυνάμεις που σθεναρά αντετίθεντο (και αντιτίθενται) σε οποιοδήποτε ψήφισμα άφηνε έστω και ένα παραθυράκι για έξωθεν παρέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας αναγκάστηκαν, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν χρόνο, να συνυπογράψουν αυτό το «light» ψήφισμα. Η Ρωσία μάλιστα έχει εντείνει τη διπλωματική της παρέμβαση προς όλες τις κατευθύνσεις. Πιέζει το καθεστώς Άσαντ να προχωρήσει σε αλλαγές τέτοιες που να σταθεροποιούν το εσωτερικό μέτωπο και από την άλλη συγκαλεί συνάντηση με τον Αραβικό Σύνδεσμο προσπαθώντας να διεμβολίσει την ισχυρή εποπτεία που ασκούν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές σ’ αυτόν αλλά και να ανιχνεύσει τα περιθώρια συμβιβασμών στο ζήτημα «Συρία», τέτοιων που να κατοχυρώνουν το ρόλο και τη θέση της στην περιοχή.
Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και από κοντά οι δυτικοευρωπαίοι (Γαλλία και Γερμανία) έχουν εντείνει ασφυκτικά τόσο τις πιέσεις και τους εκβιασμούς προς το καθεστώς (εμπάργκο, πάγωμα των λογαριασμών της Κεντρικής Τράπεζας της Συρίας) όσο και την προπαγάνδα. Βούτυρο στο ψωμί τους ήταν επίσης οι θάνατοι δύο δυτικών δημοσιογράφων και ο τραυματισμός άλλων δύο, στους οποίους δόθηκε η «πρέπουσα» για τους σχεδιασμούς τους δημοσιότητα. Ηδη ο Βιλπέν, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας και υποψήφιος στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές, άνοιξε το ζήτημα (ή επιλέχθηκε να ανοίξει το ζήτημα), μιλώντας σε κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης και τονίζοντας πως «είναι καιρός να εξεταστεί η ανάληψη στρατιωτικής δράσης». Αν και κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να αποτελεί ερωτηματικό για τη Δύση (και βασικά τις ΗΠΑ με τον βαρύνοντα λόγο τους) και με δεδομένη την αντίθεση της Ρωσίας και της Κίνας, μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση-εισβολή στη Συρία, είναι φανερό πως αναζητούνται πλέον πιο δραστικοί τρόποι παρέμβασης στα τεκταινόμενα, χωρίς να αποκλείεται και αυτή η εξέλιξη. Προς το παρόν φαίνεται πως τα επιτελεία των δυτικών ιμπεριαλιστών συζητούν σαν άμεσα βήματα (που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο και στην εισβολή) την επιβολή απαγόρευσης πτήσεων και τον εξοπλισμό των ένοπλων αντικαθεστωτικών ομάδων (κύρια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού με τον οποίο υπάρχουν διασυνδέσεις). Βέβαια, ακόμα και σ’ αυτό το πεδίο υπάρχουν αρκετά για τους Δυτικούς ζητήματα όπως η δράση μη ελεγχόμενων από τους ίδιους αντικαθεστωτικών ομάδων. Σε ένα ευρύτερο πεδίο, αυτό της πολιτικής αντιπροσώπευσης των αντικαθεστωτικών, έχει επίσης διαπιστωθεί από τη Δύση διάσταση μεταξύ του ελεγχόμενου από την ίδια Εθνικού Συριακού Συμβουλίου (που «δρα» στο εξωτερικό) και τις αντιπολιτευόμενες ομάδες που παλεύουν μέσα στη Συρία ενάντια στο καθεστώς, αρκετές από τις οποίες ούτε που θέλουν να ακούσουν για ξένη επέμβαση.
Η ενίσχυση των τάσεων στο δυτικό στρατόπεδο για μια κλιμάκωση της παρέμβασής τους στην περιοχή γίνεται ακόμα πιο «λογική» (όσο λογικός μπορεί να είναι ο παραλογισμός που υπαγορεύουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) εάν κανείς συνυπολογίσει και την «αθέατη» πλευρά του συριακού προβλήματος που ακούει στο όνομα… Ιράν. Γιατί η απώλεια ενός συμμάχου σαν τη Συρία θα αποτελούσε ισχυρό πλήγμα στο Ιράν τη στιγμή που οι δυτικοί ιμπεριαλιστές κλιμακώνουν την πίεση και στην ηγεσία της Τεχεράνης. Και σίγουρα θα περνάει από το «μυαλό» των δυτικών ιμπεριαλιστών πως μια τέτοια εξέλιξη ίσως ανοίξει και το δρόμο για μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σ’ αυτή τη γεωστρατηγικά κρίσιμη περιοχή. Γι’ αυτό και δεν είναι απίθανο οι ιμπεριαλιστικές προσδοκίες να επιταχύνουν τους τυχοδιωκτισμούς κάθε είδους, μαζί και τους στρατιωτικούς…
