Η κοινωνική οργή στο εσωτερικό της κάλπης

Στο εξής, μονάχα χαρούμενες ειδήσεις και ειδήσεις για... τυφλούς ταξιτζήδες με επίδομα αναπηρίας. Αυτά, σε συνδυασμό με «αποκαλύψεις» για το ποιος πραγματικά ευθύνεται για το έλλειμμα και το χρέος (προφανώς ο «τυφλός» ταξιτζής που έπαιρνε το επίδομα), ανακατεμένα με τις ρευστές (και κάργα ελπιδοφόρες, όπως λένε!) ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ανακατάταξη αχταρμάς, που περιέχει το (μάλλον απειλητικό) «Αρχίζουμε!» του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ (σημαίνει ότι δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα, μετά τα δύσκολα που πέρασαν... αρχίζουν τα χειρότερα), τον αυτοδύναμο «νεοπατριωτικό» δωσιλογισμό της ΝΔ του Σαμαρά, τον «καθαρόαιμο πατριωτισμό, φιλελευθερισμό, προοδευτισμό» της «παλιάς καλής» ΝΔ, του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπούν οι παλιοί καλοί μας γνώριμοι: Καμμένος, Μπακογιάννη, Κουβέλης και Κατσέλη.
Κάπου εκεί, στη γενικευμένη πολιτική αναστάτωση των «αναμορφωτών» του αστικού πολιτικού συστήματος και της χώρας που διεκδικούν την ψήφο, ακούγεται και η καθολική ομολογία: Η νέα κυβέρνηση που θα βγει μετά τις εκλογές θα είναι, εκ των πραγμάτων, αναγκασμένη να πάρει σκληρά μέτρα. Θα έχουμε όμως θυσίες με αντίκρισμα! Πράγματι, ριζικές οι ανακατατάξεις και αλλαγές του πολιτικού σκηνικού! Πάντα στη βάση του «εφικτού» που ορίζει το «ανήκουμε στη Δύση», δηλαδή, στους δυτικούς ιμπεριαλιστές.
Εχουμε λοιπόν (εκτός απρόοπτου... πιστωτικού γεγονότος) εκλογές. Την «κορυφαία δημοκρατική διαδικασία» έκφρασης (ή μήπως εξαπάτηση της λαϊκής θέλησης, όπου οι προεκλογικές εξαγγελίες για «νέα αρχή, ανάπτυξη και ευημερία» προϋποθέτουν μετεκλογικά «νέα σταθεροποιητικά προγράμματα» λιτότητας, φτώχειας και εξαθλίωσης. Στις σημερινές συνθήκες, μάλιστα, που κινδυνεύει η χώρα από τη... δραχμή, οφείλουμε ήδη να «έχουμε ψηφίσει»: τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, το ευρώ, την «ελεύθερη» οικονομία, το «δημοκρατικό» πολίτευμα της τροϊκανής δικτατορίας... και άρα μια μελλοντική κυβέρνηση που θα τηρήσει τις συμφωνίες (κι ας είναι συμφωνίες υποδούλωσης των εργαζομένων, του λαού και της χώρας). Γιατί είναι ζήτημα καλών τρόπων και αρχών η τήρηση των συμφωνιών. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται, όχι από τον «τζέντλεμαν» Παπαδήμο και τη δοτή κυβέρνησή του, ούτε από τον «λόρδο» Προβόπουλο της Τράπεζας της Ελλάδος ή τα «καλότροπα παπαγαλάκια» των ΜΜΕ, ούτε καν από τους άλλους «ευγενικούς χορηγούς» της ιμπεριαλιστικής νεοαποικιοκρατίας (δεν έχουν τέτοια εξουσία, άλλωστε), απαγορεύεται κυρίως από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές που απειλούν να σφίξουν κι άλλο τη θηλιά αν δεν βγει το επιθυμητό γι’ αυτούς εκλογικό αποτέλεσμα.
Συνεπώς, και όπως, πολύ σωστά, επισημαίνει ο ελεγκτής της τρόικας... Πρετεντέρης, απ’ την κυβέρνηση αποκλείονται, εκ των πραγμάτων, οι δυνάμεις της «άκρας Αριστεράς» (δηλαδή, εκείνη η Αριστερά που δεν θα τηρήσει τις συμφωνίες), όποιο ποσοστό κι αν συγκεντρώσουν στην κάλπη. Γιατί, προφανώς, το τι θέλει ο λαός δεν έχει σχέση με τις εκλογές. Με τις εκλογές έχουν σχέση ζητήματα περιορισμένης θεματολογίας: ποια θα είναι, π.χ., η νέα κυβέρνηση του κεφαλαίου που θα διαχειριστεί τα «οδυνηρά αλλά αναγκαία μέτρα» διάσωσης του κεφαλαίου. Γι’ αυτό δεν χωράνε στην κάλπη οι αγωνίες και επιθυμίες του λαού για μισθούς, δικαιώματα, δημοκρατία και ανεξαρτησία. Το τι «χωράει» στις κάλπες των εκλογών το αντιλαμβάνονται τα «κόμματα της εξουσίας». Μονάχα η Αριστερά των «κυβερνητικών ευθυνών» και της «αριστερής διακυβέρνησης» κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Οτι, δηλαδή, τα ζητήματα εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας είναι πολύ σοβαρά για να αφεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία. Επειδή δεν μπορεί να φανταστεί (ίσως τρομάζει, όπως τρομάζουν οι αστοί) μια κοινωνία να διοικείται από την «πλέμπα».
Ποιο είναι επομένως το ζητούμενο των επερχόμενων εκλογών; Η απάντηση φυσικά εξαρτάται από την ταξική θέση και την ιδεολογικοπολιτική αναφορά του ερωτώμενου. Για τους ανταγωνιζόμενους νεοαποικιοκράτες της ΕΕ και των ΗΠΑ το ζητούμενο είναι να βγάλουν την «κυβέρνησή τους», ώστε να μετατραπεί μια χώρα και ένας λαός του «καθυστερημένου» ευρωπαϊκού Νότου σε προτεκτοράτο τύπου Ανατολικής Ευρώπης (δεν είναι τυχαίες οι συγκρίσεις με Εσθονία, Λετονία, Σλοβακία, ακολουθούν και άλλες χώρες που ευεργέτησε ο ιμπεριαλισμός). Για το σκοπό αυτό δεν θα διστάσουν να στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα τη χώρα και το λαό.
Για την εγχώρια κεφαλαιοκρατία και τους εκπροσώπους της, ζητούμενο είναι η αναπαλαίωση του δοκιμαζόμενου πολιτικού συστήματος, ώστε με «νωπή εντολή» να συνεχίσει να απολαμβάνει τα «κουρεμένα» προνόμια συνεκμετάλλευσης και επικυριαρχίας. Για το σκοπό αυτό θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο: από τη χαριτωμένη (και προεκλογική) πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και του κέντρου που θα... «δώσει χρώμα» στις άχρωμες ζωές των εξαθλιωμένων, στην ενοχοποίηση της Αριστεράς και των μεταναστών (τέτοιο θράσος!) για τις μειώσεις στους μισθούς, την αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας αφού «παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, δεν σέβονται τους νόμους και τους θεσμούς» (γι’ αυτό θα εκδιωχθούν από το αναμορφωμένο κέντρο προς... νέα Μακρονήσια), μέχρι την αιματηρή καταστολή κάθε κοινωνικής εξέγερσης.
Οσο για την εκλογική Αριστερά κάθε απόχρωσης, ζητούμενο είναι η... αναγνώρισή της από το σύστημα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Να συνυπολογιστεί, δηλαδή, ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στις διαχειριστικές προσπάθειες «ανόρθωσης της οικονομίας» σε... αριστερή κατεύθυνση. Γιατί όλα τα «αναγκαία και οδυνηρά» μπορούν να γίνουν πιο... ανθρώπινα, πιο μαλακά, με ευαισθησία στις ανάγκες των αδυνάτων.
Το πραγματικό, ωστόσο, ζητούμενο κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι άλλο από μια «ευκαιρία» ώστε να φανεί ένα δείγμα της πολιτικής και οργανωτικής ωριμότητας της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γιατί η πραγματική και αναπόφευκτη δοκιμασία και αναμέτρηση δεν γίνεται στην κάλπη, όπως δεν γίνεται να υπάρξει τρικυμία στο μελανοδοχείο.