Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

23 Δεκ 2013

Βαρύ χειμώνα για λαό και εργάτες επιβάλλει το σύστημα
Να ανάψουμε τη φλόγα των μαζικών αγώνων!

Το σκηνικό του πήγαινε-έλα των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών (τρόικα) στη χώρα, που έχει στηθεί εδώ και αρκετό καιρό, με την κυβέρνηση να επιχειρεί να εμφανιστεί ως «διαπραγματευόμενη», καθόλου δεν έχει να κάνει με το αν θα συνεχιστεί με ακόμα πιο άγριους ρυθμούς η πολιτική που τσαλαπατά στοιχειώδη δικαιώματα και οδηγεί στην εξαθλίωση ακόμα και την εξόντωση τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Η κατεύθυνση αυτή της κλιμάκωσης της πολιτικής της ανεργίας και της υπερεκμετάλλευσης των εργατών και των εργαζομένων, της πολιτικής που συντρίβει τις κοινωνικές κατακτήσεις του λαού, της πολιτικής που θέλει να «στύψει» τη χώρα, να αφαιμάξει κάθε πλούτο της και να την υποβιβάσει πολύ περισσότερο, από παραγωγική, οικονομική και κοινωνική άποψη, είναι αδιαμφισβήτητη για όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και σε αυτή την πολιτική η κυβέρνηση και συνολικά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα αλλά ούτε και την πρόθεση να προβάλλουν αντιρρήσεις και εμπόδια. Ήδη και ενώ εξελίσσεται η «διαπραγμάτευση» αποφασίστηκε να τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας-απόλυσης περίπου 10.000 εργαζόμενοι και γιατροί του ΕΟΠΥΥ και μαζί με αυτούς να δοθεί συντριπτικό χτύπημα στο δικαίωμα στην περίθαλψη για όλο το λαό! Παράλληλα, προωθούν εκατοντάδες απολύσεις στην ΕΑΣ (Αμυντική Βιομηχανία), προετοιμάζουν μαζικούς πλειστηριασμούς των λαϊκών σπιτιών, μονιμοποίηση των χαρατσιών και επιβολή –για πρώτη φορά- φόρων στα χωράφια με το νέο φορολογικό νόμο, ενώ έφτασαν στο σημείο να συζητούν απόφαση με την οποία δεν θα δοθεί καμιά νέα σύνταξη το 2014!
Όλα αυτά την ίδια ώρα που ούτε τα επίσημα στοιχεία αλλά ούτε και η επίσημη βιτρίνα των «ειδήσεων των οκτώ» δεν μπορούν να αποφύγουν πια την πραγματική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει το λαό τα ιμπεριαλιστικά προγράμματα «διάσωσης» και οι πολιτικές των «success story» των υποτελών τους: Ο λαός είναι άνεργος. Ο λαός πεινάει και πεθαίνει δηλητηριασμένος γιατί δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί δεν μπορεί να προστατευτεί από το κρύο. Ο λαός έχει μαζικά εξοριστεί από κάθε δυνατότητα στοιχειώδους περίθαλψης, πόσο μάλλον υγείας! Τα παιδιά του λαού, των πιο φτωχών στρωμάτων του, διώχνονται κατά χιλιάδες από τα σχολεία τους που διαλύονται (ΕΠΑΛ), τα παιδιά του λαού κυνηγιούνται μαζικά από τα ΜΑΤ και τα δικαστήρια, επειδή αγωνίζονται για τα σχολεία τους, τις σπουδές τους, τις ελευθερίες τους.
Αλλά όμως δεν είναι «μόνο» αυτά! Λίγες μέρες πριν, πίσω από τα φώτα της πρώτης δημοσιότητας, στη χώρα ήρθε ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ για να δώσει την ανώτερη δυνατή νατοϊκή πιστοποίηση στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) που εδρεύει στη Σούδα, για να αναβαθμίσει δηλαδή με τον πιο επίσημο τρόπο λειτουργίες και «αρμοδιότητες» της αμερικανονατοϊκής βάσης, που εμπλέκει άμεσα τη χώρα και το λαό στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στην πυρακτωμένη ΝΑ Μεσόγειο…

Κρίσιμη κατάσταση
Οι εξελίξεις λοιπόν στην πραγματικότητα είναι διαρκώς κρίσιμες, όσο και αν η κυβέρνηση και οι περί αυτήν επιχειρούν να κατασκευάσουν μια εικόνα «σταθεροποίησης» και «σταθερότητας». Είναι κρίσιμες γιατί σταθερά και με όλες τις δυνάμεις του και τους κολαούζους του, το σύστημα σπρώχνει το λαό σε ένα βαρύ και μακρύ χειμώνα, σε μια εποχή παγετώνων χωρίς κανένα εργασιακό, κοινωνικό, δημοκρατικό δικαίωμα. Οι «ευαισθησίες» του Μανιάτη ουσιαστικά επιδιώκουν να κάνουν καθεστώς τα εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια χωρίς ρεύμα, όπως και οι δηλώσεις Σαμαρά, ότι η υγεία είναι «μοχλός ανάπτυξης», στοχεύουν να θεσμοθετήσουν τον αποκλεισμό της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας από τη δωρεάν περίθαλψη και υγεία.
Εξάλλου αυτή είναι και η κατεύθυνση που επιβάλλει η βάση αναφοράς τους, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι εξελίξεις σε αυτά. Στη μεν «Ευρώπη», η ηγέτιδα Γερμανία κάνει φανερό σε όλους τους τόνους, μετά τις εκλογές της και ενόψει της νέας κυβέρνησής της, πως θα συνεχίσει ακόμα πιο αποφασιστικά την πολιτική με την οποία ισχυροποιήθηκε όλα τα τελευταία χρόνια, την πολιτική που οξύνει τα προβλήματα των ανταγωνιστών εταίρων της στην ΕΕ (Γαλλία), την πολιτική που δένει ολοένα πιο σφιχτά στο οικονομικοπολιτικό της άρμα τις χώρες της περιφέρειας και της δίνει πόντους για να επιχειρήσει συμμετοχή στο ευρύτερο γεωπολιτικό θέατρο των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων. Για τις δε ΗΠΑ που επιδίδονται σε ασκήσεις «ευελιξίας» (Συρία, Ιράν) για να ανοίξουν διόδους στο στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, γίνεται, ακριβώς εξαιτίας αυτών των ασκήσεων, πιο επιτακτική ανάγκη η πλήρης στοίχιση των στρατιωτικοπολιτικών τους βάσεων όπως η Ελλάδα. Για να μπορούν κάθε στιγμή να δείξουν με κάθε δυνατή μορφή προς «συμμάχους»-ανταγωνιστές και εχθρούς πως η «ευελιξία» δεν είναι υποχώρηση ή πολύ περισσότερο παραίτηση από τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους. Η θέρμανση της αντιπαράθεσης στο Κίεβο, όπου, εκτός του βασικού μετώπου με τη Ρωσία, θέτουν ζητήματα «ιεραρχίας» και ρόλων και στους συμμάχους τους (Γερμανία), είναι μια εξέλιξη ενδεικτική της πραγματικής τροχιάς της κατάστασης.
Στη βάση λοιπόν των συνολικών όρων που διαμορφώνουν η παγκόσμια κρίση και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και με δεδομένη την ειδική και κρίσιμη εμπλοκή της χώρας σε αυτό το πλαίσιο (ως χώρα της ΕΕ-ευρωζώνης και των αμερικανονατοϊκών επιδιώξεων), στην έτσι κι αλλιώς κρίσιμη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για το λαό, μπορεί να προκύψουν ακόμα πιο άγριες ανατροπές και ραγδαίες εξελίξεις. Η ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο, τη Μ. Ανατολή και τη ΝΑ Μεσόγειο, είναι φορτωμένη από αιτίες που μπορούν να πυροδοτήσουν τέτοιες εξελίξεις. Και προφανώς οι «εμπλοκές» με την τρόικα βασικά αφορούν στις εσωτερικές της αντιθέσεις, δηλαδή στην αμερικανογερμανική διελκυστίνδα (και) για την Ελλάδα και όχι στις όποιες «σεμνές εκκλήσεις» κατανόησης απευθύνει το ντόπιο πολιτικό προσωπικό προς τους προστάτες του.

Αναζητούν πολιτική ανασύνταξη
Στη βάση αυτών των δεδομένων και των νέων βάρβαρων μέτρων που επίκεινται τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, το πολιτικό σύστημα και το κυβερνητικό του κέντρο επιδιώκουν να φτάσουν χωρίς άλλες απώλειες και φθορές στη νέα χρονιά και ταυτόχρονα νε περάσουν σε μια επιχείρηση ανασύνταξης των δυνάμεών τους. Από τη μια, είναι η εξελισσόμενη προσπάθεια της «κεντροαριστεράς» που κάνει θεαματικές συναθροίσεις του πολιτικού προσωπικού των Σημιτικών και άλλων προθύμων, αλλά χωρίς να μπορεί βέβαια να υπερβεί το πρόβλημα που διέλυσε σχεδόν και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, υπάρχουν οι δύο σημερινές «σταθερές» για το σύστημα. Η ΝΔ του Σαμαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη απολαμβάνει κάθε δυνατής πολιτικής στήριξης από τα κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί τον κορμό της κυβερνητικής λύσης και της επίθεσης που έχει προκαλέσει ήδη πολλά τραύματα και σημάδια στη συνοχή της. Η «περίσφυξη» των ΑΝΕΛ είναι μια προσπάθεια περιορισμού των προβλημάτων του βασικού κυβερνητικού κόμματος. Η δεύτερη (ΣΥΡΙΖΑ) δέχεται συστημικές επιβραβεύσεις-ενθαρρύνσεις για κάθε νέα προσαρμογή της αλλά ταυτόχρονα καλείται σε διαρκώς περισσότερες δεξιές προσαρμογές, σε μια κούρσα εντατικής προετοιμασίας για την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων.
Εκ τούτου, και σε αυτό το εν πολλοίς σμπαραλιασμένο πολιτικό σύστημα και προσωπικό δίνεται η δυνατότητα μιας γενικευμένης πολιτικής δοκιμής στις εκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Σε αυτές θα κληθούν να επιδιώξουν στο όνομα της «ευρωπαϊκής ιδέας» -σε μια χώρα που στενάζει από την καταλήστευσή της από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές- να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους! Ο λαός λοιπόν θα κληθεί-από την ειρωνεία και τον κυνισμό της υποτέλειας- να δει ως «όραμα» τον πιο ζωντανό εφιάλτη του! Ή στην «αριστερή» τύπου ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή της ίδιας «λογικής», θα κληθεί και πάλι να φαντασιωθεί «άλλους ανέμους» από αυτούς που τον απολύουν, τον εξαθλιώνουν, τον δολοφονούν, που είναι οι μόνοι που μπορούν να φυσήξουν από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις!

Ο δρόμος του λαού
Ωστόσο, πριν όλοι αυτοί φτάσουν στις όποιες εκλογικές τους κατασκευές, πρέπει να περάσουν από τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, πρέπει δηλαδή να φορτωθούν και με άλλα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας! Στη μαζική μάχη απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα που ήδη διαμορφώνονται στα ευρωπαϊκά σαλόνια, στα υπουργικά γραφεία, στις πρεσβείες και στα άλλα κέντρα εξουσίας είναι που πρέπει να προσανατολιστεί ο λαός και η νεολαία. Γιατί είναι βέβαιο πως ο δικός του δρόμος δεν περνάει και δεν μπορεί να βρει λύση στις κάλπες του Μάη. Γιατί πρέπει να αγωνιστεί μαζικά για να βγάλει το χειμώνα, για να έχει περίθαλψη, σπίτι, ρεύμα, σχολείο. Γιατί χρειάζεται να αγωνιστεί για το δικαίωμα στη δουλειά, για να μην περάσει η σχεδιαζόμενη γενίκευση της απελευθέρωσης των απολύσεων. Γιατί πρέπει να αντιπαρατεθεί μαζικά στη φασιστικοποίηση και να υπερασπιστεί τις ελευθερίες του, τα πολιτικά και δημοκρατικά του δικαιώματα.
Αυτός είναι ο δρόμος του λαού! Μέσα σε αυτό το δρόμο θα δέσει και θα συγκροτήσει τις δικές του σχέσεις και τις δικές του εστίες αντίστασης. Μέσα σε αυτό το δρόμο θα ενωθούν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, οι νέοι, σε μια ενότητα κινηματική, πολιτική και πλήρως ανταγωνιστική με το σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις του. Μέσα σε αυτό το δρόμο θα «ανακαλύψει» ξανά την επαναστατική προοπτική του, θα συνθέσει εκ νέου την δυνατότητα της επαναστατικής ανατροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κοινωνίας, την ανάγκη και τη δυνατότητα της σοσιαλιστικής διεξόδου. Σε αυτό το δρόμο χρειάζεται να πρωτοστατήσουν οι κομμουνιστικές δυνάμεις, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και πρακτικά, με εμπιστοσύνη στο λαό και τη νεολαία. Αυτό το δρόμο καλείται να υπηρετήσει αποφασιστικά, τολμηρά και επίμονα η Λαϊκή Αντίσταση και να εμπνεύσει και να συγκροτήσει με αυτή την πάλη της ευρύτερα τμήματα του λαού και της νεολαίας!

Κίνα-Ζώνη Αναγνώρισης Αεράμυνας
Αμυντική κίνηση ή κάτι περισσότερο;

Η ανακήρυξη από την Κίνα, στις 23 του Νοέμβρη, της λεγόμενης Αναγνωριστικής Ζώνης Αεράμυνας (Air Defense Identification Zone, ADIZ, στην διεθνή ορολογία) στην ανατολική κινέζικη θάλασσα πυροδότησε ένα νέο κύκλο γεγονότων σε μια μεγάλη περιφερειακή αντιπαράθεση με παγκόσμια, όμως, σημασία. Η ζώνη, που περιλαμβάνει και μέρος του διαφιλονικούμενου τομέα των οκτώ βραχονησίδων που οι γιαπωνέζοι ονομάζουν Σενκάκου και οι κινέζοι Diaoyu, εκτείνεται κατά το μισό εντός της ζώνης που έχει ανακηρύξει η Ιαπωνία στα νότια και εισέρχεται εν μέρει και στις αντίστοιχες ζώνες της Νότιας Κορέας και της Ταιβάν. Οι ADIZ, που δεν προβλέπονται από καμιά διεθνή συνθήκη και δεν ρυθμίζονται από κάποιο διεθνή οργανισμό, είναι αμερικάνικη επινόηση και αργότερα υιοθετήθηκαν και από τις υπόλοιπες -κυρίως- παράκτιες χώρες. Η γιαπωνέζικη και η κορεάτικη ADIZ ανακηρύχτηκαν από τις αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις, η πρώτη μεταπολεμικά και η δεύτερη το 1951, και αυτό, αν μη τι άλλο, σχετικά με την σύγχρονη αντιπαράθεση, έχει μια σημασία για τον ρόλο των αμερικανών στην περιοχή. Οι ADIZ, τέλος, αφορούν τον έλεγχο και την αναγνώριση πολιτικών αεροσκαφών που εισέρχονται στον ορισμένο εναέριο χώρο και διακρίνονται από το γνωστό FIR για την διαχείριση της εναέριας κυκλοφορίας.
Αν και η αντιπαράθεση υπερβαίνει κατά πολύ την όποια συμβολική, γεωστρατηγική ή πιθανή οικονομική σημασία του συμπλέγματος των οκτώ νησίδων, έχει αξία να σημειωθεί πως την ευθύνη για την κλιμάκωση των τελευταίων χρόνων γι’ αυτά κυρίως την έχει το Τόκιο. Από το 1996, με προκάλυμμα υπερεθνικιστικές ομάδες και ρεβανσιστές πολιτικούς σαν τον πρώην δήμαρχο του Τόκιο, Σιντάρο Ισιχάρα, προσπάθησε να επιβάλλει ντε-φάκτο την κυριαρχία του πάνω σε αυτά. Κατασκεύασε φάρους, εκπόνησε σχέδιο για ελικοδρόμιο στο Uotsuri και το 2012 ανακοίνωσε την εθνικοποίηση των τριών από τα οκτώ νησιά. Αντέδρασαν οργισμένα όχι μόνο το Πεκίνο αλλά και η Σεούλ και η κυβέρνηση της Ταϊβάν. Παράλληλα, η Ιαπωνία, με το πρόσχημα της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης που μπορεί να διεκδικήσουν νησιά, ατόλες έως και βραχονησίδες, προσπαθεί να επιβάλλει όρους κυριαρχίας σε μια τεράστια περιοχή στον Ειρηνικό. Μόνο μια ματιά στον χάρτη που δημοσιεύτηκε με αφορμή την κινέζικη εξαγγελία δείχνει το μέγεθος της ιαπωνικής ADIZ, που φτάνει στα 100 χιλιόμετρα τις ακτές της Ταϊβάν και πολύ κοντά στις ακτές της νότιας Κορέας και της Κίνας. Οι γιαπωνέζοι μάλιστα, αφότου ανέλαβαν την διαχείριση της ADIZ το 1969 από τους αμερικανούς, την επέκτειναν δύο φορές μονομερώς. Μια το 1972 και μια το 2010. Το 2010 μάλιστα, η απόφαση για επέκταση αγνόησε τις αντιδράσεις της Ταϊβάν ενώ Κίνα και Ρωσία δεν έχουν αναγνωρίσει εξαρχής τα όρια της γιαπωνέζικης ADIZ.
Η κινέζικη εξαγγελία, όπως ήταν φυσικό, προξένησε αντιδράσεις από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Η Ουάσιγκτον σχεδόν αμέσως έστειλε δύο βομβαρδιστικά Β-52 από το Γκουάμ να διασχίσουν για δυο ώρες και είκοσι λεπτά την διαφιλονικούμενη περιοχή, δίχως να προειδοποιήσουν τις κινεζικές αρχές. Αργότερα ανακοίνωσαν πως δεν ήταν οπλισμένα, θέλοντας να δείξουν πως επιθυμούν να διατηρήσουν σε πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο την κρίση, αλλά με αυτόν τον τρόπο έσπευσαν να κάνουν σαφή την θέση τους πως δεν διαπραγματεύονται την κεκτημένη στρατιωτική παρουσία τους στην περιοχή. Έμπρακτη αμφισβήτηση της ζώνης πραγματοποίησαν αργότερα και μαχητικά αεροπλάνα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, με τους Κινέζους να μην αντιδρούν έμπρακτα σε καμία από αυτές τις κινήσεις. Η οδηγία των αμερικανικών αρχών προς τις αεροπορικές εταιρίες να σέβονται τις οδηγίες (ΝΟΤΑΜ) τρίτων χωρών, η οποία θεωρήθηκε σαν έμμεση αποδοχή της κινέζικης δικαιοδοσίας, αποτελεί κίνηση διαφύλαξης της ασφάλειας των εμπορικών πτήσεων και προσπάθεια αποφυγής κάποιου ανεπιθύμητου γεγονότος και όχι αναγνώριση της κινέζικης πρωτοβουλίας. Η Ουάσινγκτον διαμέσου του αντιπροέδρου Μπάιντεν φρόντισε να συνταχθεί με τις γιαπωνέζικες θέσεις και να διαβεβαιώσει για την σταθερή στάση της απέναντι στην λεγόμενη κινέζικη επιθετικότητα.
Η πρωτοβουλία του Πεκίνου, από την μια πλευρά, απαντά στην αυξανόμενη γιαπωνέζικη μιλιταριστική αφύπνιση αλλά και στην διαφαινόμενη προσπάθεια των Αμερικανών να δημιουργήσουν μια πολιτικο-στρατιωτική περίμετρο επιτήρησης και ανάσχεσης. Αποτελεί και μήνυμα και υποθήκη για μελλοντικές κινήσεις. Από την άλλη, έχει και πλευρές που υπερβαίνουν μια αποκλειστικά αμυντική κίνηση. Η Κίνα με αυξημένη αυτοπεποίθηση επιδιώκει να αποκτήσει βαρύνοντα, περιφερειακό αλλά και παγκόσμιο ρόλο, να επεκτείνει και να διασφαλίσει τις οικονομικές εξορμήσεις της, να διαφυλάξει παλιούς εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους και να ανοίξει καινούριους και να αυξήσει την οικονομική και πολιτική επιρροή της σε πολλές κατευθύνσεις. Μια από τις προϋποθέσεις γι’ αυτούς τους στόχους είναι η αναβάθμιση της περιφερειακής επιρροής που ασκεί και η εξουδετέρωση αντίρροπων κινήσεων που κυρίως γίνονται με μαέστρο τις ΗΠΑ και από κοντά την Ιαπωνία. Γι’ αυτό τον λόγο, το Πεκίνο έχει δρομολογήσει ένα τεράστιο σχέδιο επιχειρησιακής αναβάθμισης του πολεμικού ναυτικού του. Το 2015, το πρώτο κινέζικο αεροπλανοφόρο, το «Λιαονίν», που ήδη έχει μπει σε δρομολόγια, θα είναι πλήρως φορτωμένο με μαχητικά αεροπλάνα ενώ το δεύτερο αεροπλανοφόρο κτίζεται σε ναυπηγείο της Σαγκάης. Πρόσφατα έγινε γνωστή, επίσης, η ναυπήγηση μιας μεγάλης σειράς νέων αντιτορπιλικών τα οποία αποτελούν ένα σημαντικό βήμα αναβάθμισης για τις κινεζικές ναυπηγήσεις πολεμικών πλοίων. Η αναβάθμιση των δυνατοτήτων του πολεμικού ναυτικού της Κίνας, που τώρα υστερεί σημαντικά απέναντι στην αμερικάνικη παρουσία στην περιοχή αλλά και στην γιαπωνέζικη ναυτική ισχύ, αποτελεί προϋπόθεση για να μεταβληθούν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί στον Ειρηνικό και να υλοποιηθούν πρωτοβουλίες σαν αυτήν με την ζώνη αεράμυνας.
Η τελευταία κρίση, με αφορμή την ανακήρυξη της κινέζικης Ζώνης Αναγνώρισης Αεράμυνας, έδειξε πως στην περιοχή συσσωρεύεται σταδιακά, αλλά και γρήγορα, μια επικίνδυνη στρατιωτική-πολεμική δυναμική. Η εξίσωση είναι ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις περίπλοκη, οι διασταυρώσεις συμμαχιών και αντιθέσεων ποικίλες και τα συμφέροντα εν πολλοίς ασυμβίβαστα. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της «Φωνής της Ρωσίας», «(...) όλες οι χώρες της περιοχής με γοργούς ρυθμούς αναπτύσσουν τις δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού τους. Για παράδειγμα, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία αυξάνουν σε αριθμό και ναυπηγούν νέους τύπους αποβατικών πλοίων και υποβρυχίων. Η Ιαπωνία ήδη διαθέτει 6 αντιτορπιλικά ενταγμένα σε μοίρες και εξοπλισμένα με αμερικανικά οπλικά συστήματα πολλαπλών χρήσεων Aegis. Τρία πλοία με παρόμοια συστήματα εμφανίστηκαν στο Στόλο της Νότιας Κορέας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να ενισχύσουν σημαντικά τη ναυτική τους παρουσία στον Ειρηνικό ωκεανό, να δημιουργήσουν μεγάλη ναυτική βάση στο Γκουάμ και να εγκαταστήσουν εκεί πρόσθετες αεροπλανοφόρες επιθετικές μονάδες». Το ρεπορτάζ εξηγούσε με αυτό τον τρόπο γιατί θα πρέπει το παροπλισμένο γιγαντιαίο ρωσικό καταδρομικό «Ναύαρχος Ναχίμοφ» να εκσυγχρονιστεί και να σταλεί στα νερά του Ειρηνικού με την διαδικασία του κατεπείγοντος.
Αν και φαίνεται πως καμιά πλευρά δεν θέλει σε αυτήν την φάση μια ραγδαία κλιμάκωση της κρίσης και ανεξέλεγκτες καταστάσεις, σίγουρο είναι πως τα σύννεφα στην περιοχή θα γίνονται όλο και πιο σκοτεινά. Οι κίνδυνοι για τους λαούς της περιοχής από την ιμπεριαλιστική παρουσία, κύρια την αμερικάνικη, τις μιλιταριστικές ρεβανσιστικές πολιτικές της Ιαπωνίας αλλά και από τις αντιδραστικού χαρακτήρα φιλοδοξίες της κινέζικης αστικής τάξης θα μεγαλώνουν συν τω χρόνω. Στον βαθμό φυσικά που οι λαοί θα συνεχίσουν δέχονται να είναι στρατευμένοι στις σημαίες των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών τους και δεν προσπαθήσουν να βάλουν φραγμό στα πολεμικά σχέδια κάθε λογής αντιδραστικών.
Δ.Παυλίδης

ΟΥΚΡΑΝΙΑ:
Προς νέες ισορροπίες ή προς μετωπική αντιπαράθεση;

Αμηχανία, με έντονα στοιχεία σύγχυσης, φαίνεται να επικρατεί στα διάφορα κέντρα της Ε.Ε. εξαιτίας της τροπής που πήραν οι εξελίξεις στην Ουκρανία με τη μη υπογραφή της αναμενόμενης σύνδεσής με την Ε.Ε. και την ταυτόχρονη φημολογία (γιατί επίσημα διαψεύδεται) ότι η Ουκρανία θα υπογράψει τελωνειακή σύνδεση με τη λεγόμενη «Ευρασιατική Ένωση». Ήδη σε αυτήν την τελωνειακή ένωση προχώρησαν η Λευκορωσία, το Καζακστάν αλλά και η Αρμενία, η οποία επίσης αρνήθηκε να προσχωρήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προτιμώντας τη Ρωσική! Όλα αυτά διαμορφώνουν νέα δεδομένα .
Η πρώτη ανοικτή αντιπαράθεση Ρωσίας–Δυτικών εκδηλώνεται με αφορμή την υπουργική σύνοδο του ΟΑΣΕ στο Κίεβο την προηγούμενη βδομάδα. Ακόμη και το ΝΑΤΟ πήρε θέση υπέρ των «ειρηνικών» κινητοποιήσεων, προκαλώντας την απορία του ρώσου ΥΠΕΞ Λαβρόφ: «Δεν καταλαβαίνω γιατί το ΝΑΤΟ εκδίδει τέτοιες ανακοινώσεις» δήλωσε. Από την πλευρά της η Μόσχα, και σε σκληρή γλώσσα, καταγγέλλει το Βερολίνο για «ανάμιξη στα εσωτερικά» της Ουκρανίας, αναφερόμενη στην παρουσία του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γκίντο Βεστερβέλε σε συγκέντρωση της αντιπολίτευσης στην πλατεία Ανεξαρτησίας.
Το όλο σκηνικό, όπου ΗΠΑ και Ε.Ε. επιβεβαιώνουν τη στήριξή τους στη φιλοδυτική
αντιπολίτευση ενώ η Ρωσία καταγγέλλει τη δυτική «υστερία», στηρίζοντας τον Γιανουκόβιτς,
αντανακλά την όξυνση της αντιπαράθεσης μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης της χώρας, όπου μερίδες της επιλέγουν να συνταχτούν με την Ε.Ε. και άλλες με τη Ρωσία. Οι μερίδες τα συμφέροντα των οποίων είναι συνδεδεμένα με τη Ρωσία δείχνουν να έχουν σαφή υπεροχή σε αυτή τη φάση.
Όσο για τα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια που κάλεσε η αντιπολίτευση με βασικό αίτημα την παραίτηση του προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και συνεχίζονται για δεύτερη βδομάδα, περιορίζονται πλέον στο Κίεβο και στην πλατεία της Ανεξαρτησίας. Πράγμα που δείχνει πως το 2004 δεν μπορεί να επαναληφθεί στις σημερινές συνθήκες. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η Ε.Ε. αναγκάζεται να παίξει το χαρτί της μετριοπάθειας.
Έτσι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ζήτησε από τον πρόεδρο της Ουκρανίας η επίλυση των διαφορών με την αντιπολίτευση να γίνει με διάλογο και για το λόγο αυτό έστειλε την Κάθριν Άστον, υπεύθυνη για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας της Ε.Ε. στο Κίεβο να βοηθήσει.
Γενικότερα η γραμμή που φαίνεται να υιοθετείται αναγκαστικά από την Ε.Ε. είναι να κρατήσει ανοιχτές τις «πόρτες» για την Ουκρανία στη λογική πως η διαπραγμάτευση της σύνδεσης έχει ολοκληρωθεί και είναι έτοιμη προς υπογραφή οποτεδήποτε ο κ. Γιανουκόβιτς ή ο όποιος διάδοχός του βρουν τη δύναμη να αψηφήσουν τη Ρωσία! «Μέχρι τότε -γράφει το έγκυρο «Σπίγκελ»- η Ευρώπη θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους για να εκτονώσει τις άσχημες οικονομικές αναταράξεις της Ουκρανίας. Αυτό θα έδειχνε πως το να μην παίζει με τους κανόνες της Μόσχας και να κινείται δυτικότροπα δεν επιβάλλει ένα ανυπόφορο τίμημα» (εννοείται στην Ουκρανία).
Ωστόσο, όλες σχεδόν οι αναλύσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, πέραν του ότι αντανακλούν την αμηχανία των ευρωπαίων ηγετών, επιχειρούν και έναν πρώτο απολογισμό της εξέλιξης αυτής. Το ίδιο περιοδικό στην ηλεκτρονική έκδοσή του αναφέρεται στην «ανικανότητα των ευρωπαίων γραφειοκρατών να παρακολουθήσουν τους χειρισμούς του Κρεμλίνου ή τους πολιτικούς υπολογισμούς του Κιέβου» για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και σε άλλο σημείο σημειώνει πως οι ευρωπαίοι ηγέτες «εσφαλμένα εκτιμούσαν ότι το Κίεβο θα στρεφόταν αυτόματα στη Δύση επειδή ο μισός περίπου πληθυσμός είναι υπέρ των στενότερων σχέσεων με την Ε.Ε. και γιατί περισσότεροι είναι οι ουκρανοί μετανάστες στη Δύση παρά στη Ρωσία»!
Όταν ο Πούτιν ξεκαθάρισε τελεσιγραφικά πως, από τη στιγμή που η συμφωνία με την Ε.Ε., θα είναι με όρους ελεύθερης αγοράς, τότε και η Ρωσία για όλα τα οικονομικά και εμπορικά ζητήματα που αφορούν τη διμερή της συνεργασία με την Ουκρανία θα «παίζει» επίσης με όρους αγοράς, δεν απειλούσε μόνο το λαό της Ουκρανίας (άσχετα αν οι συνέπειες κύρια αυτόν θα έπλητταν). Απειλούσε πρώτα και κύρια ένα δυναμικό κομμάτι της άρχουσας τάξης και ιδιαίτερα αυτούς που κρατούν το εμπόριο και τη βιομηχανία της χώρας στα χέρια τους και οι οποίοι εξαρτώνται σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Ρωσία.
Η πρόταση των Βρυξελλών υπηρετούσε κατά βάση έναν πολιτικό στόχο που μεταφράζεται: «Υπογράψτε τώρα τη συμφωνία και στη συνέχεια βλέπουμε». Πάνω σε αυτό λέγεται επίσης πως ουκρανοί διπλωμάτες από τις Βρυξέλλες υποστήριζαν πως σε όλες τις συζητήσεις πριν το ναυάγιο οι Ευρωπαίοι έλεγαν πως οι όροι για τη μεσολάβησή τους προκειμένου το ΔΝΤ να στηρίξει την ουκρανική οικονομία θα ήταν χειρότεροι από αυτούς που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα!
Ενώ λοιπόν η Ε.Ε. δεν μπορούσε παρά να προσφέρει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θεωρητικά πλεονεκτήματα, η Ρωσία τα πρόσφερε άμεσα και εκβιαστικά. Έτσι και τα ο¬φέ¬λη από τη σύ¬ν¬δε¬ση με την Ε.Ε. (αν το Κίε¬βο πα¬ρ’ ό¬λα αυ¬τά α¬πο¬φα¬σί¬σει να την υ¬πο¬γρά¬ψει) δεν θα μπο¬ρούσαν να κα¬λύ¬ψουν τις α¬πώ¬λειες που θα υπήρχαν α¬πό τη Ρω¬σία. Και η Ρωσία το ξεκαθάρισε. Δεν θα έπαιζε το ρόλο της «πονόψυχης μητέρας», από τη στιγμή μάλιστα που οι αντίπαλοί της στο συγκεκριμένο παιγνίδι όλα τα χτυπήματα τα ρίχνανε «κάτω από τη ζώνη». Στη βάση όλων αυτών, αν γινόταν πραγματικότητα η σύνδεση της Ουκρανίας με την Ε.Ε., τότε πιθανά οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που βλέπουμε σήμερα να ωχριούσαν μπροστά σε αυτές που θα εκδηλώνονταν.

Σίγουρα οι εξελίξεις σχετικά με τον στρατηγικό (και όχι απλά το οικονομικό) προσανατολισμό της Ουκρανίας υπερβαίνουν τα όρια της εξωτερικής πολιτικής του Κιέβου. Αφορούν από τη μια τις επιδιώξεις της Ρωσίας να οριοθετήσει το στρατηγικό της χώρο επανεντάσσοντας τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στη σφαίρα επιρροής της (αυτό που η ρωσική διπλωματία αποκαλεί «εγγύς εξωτερικό») και από την άλλη τις επιδιώξεις της Δύσης, συνολικά, για ένα δυναμικό άνοιγμά της προς τα ανατολικά. Σήμερα αυτό μοιάζει να ακυρώνεται, αναγκάζοντας διπλωμάτες και αναλυτές να μιλούν για αναγκαιότητα επανακαθορισμού των σχέσεων πρωταρχικά με τη Ρωσία.
Η Σύνοδος λοιπόν στο Βίλνιους που ετοιμάζανε οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, σύμφωνα με τον αναλυτή της «Ελ Παΐς», ήταν στην πραγματικότητα «σύνοδος για γεωπολιτική αναμέτρηση», αλλά «δεν είχε διοργανωθεί για να είναι τέτοια». Έτσι έχουμε μια τα¬κτι¬κή νί¬κη για τη Ρω¬σία με στρατηγικές προδιαγραφές. Το Κίεβο γύρισε την πλάτη στη Δύση και η ΕΕ είναι αντιμέτωπη με ένα διπλωματικό χάος, με ένα επιπλέον δεδομένο: «ότι η διπλωματία του χρήματος έχει κλονιστεί και από τον απόηχο της κρίσης του ευρώ». Χρειάζεται μια νέα γεωπολιτική στρατηγική απέναντι στη Ρωσία, και επειδή η ΕΕ μόνη της δεν το μπορεί, έρχονται τα παρήγορα λόγια από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, όπως τα διατυπώνει ο αρθρογράφος των «Τάιμς της Ν. Υόρκης», που αμφιβάλλει ότι «η Ρωσία κέρδισε τη διελκυστίνδα για την Ουκρανία» από τη Δύση και προβλέπει πως «η αντιπαράθεση αυτή δεν αποκλείεται να καταλήξει μέχρι και στη διαίρεση» της χώρας σε «Ανατολική» και «Δυτική»! Είναι φανερό ότι η διεκδίκηση σφαιρών επιρροής των ιμπεριαλιστών θα συνεχιστεί και στο πεδίο της Ανατολικής Ευρώπης και αλλού. Η Ου¬κρα¬νία σήμερα αποτελεί ένα σημαντικό πε¬δίο αναμέτρησης με¬τα¬ξύ της Ρω¬σίας, α¬πό τη μία, και των Η¬ΠΑ-Ευ¬ρω¬παϊκής Ένω¬σης, α¬πό την ά-λ¬λη, με «στρατιώτες–θύματα» τον ίδιο το λαό της.

Χ.Β.

Άγγελοι και διάβολοι

Δεν ξέρουμε αν κατέβηκαν άγγελοι στο ποδοσφαιρικό στάδιο στο Σοβέτο, την ώρα της επιμνημόσυνης τελετής για τον Μαντέλα, όπως ισχυρίζεται ο 34χρονος επίδοξος μεταφραστής στη νοηματική. Είμαστε σε θέση όμως να βεβαιώσουμε πως εκεί, στα θεωρεία των επισήμων, υπήρχαν αρκετοί διάβολοι. Δηλαδή όλοι αυτοί οι ηγέτες, ειδικά της “πολιτισμένης” Δύσης που στα λόγια και στους επικήδειους είναι πολύ συμπονετικοί και υπερασπιστές της ισότητας και της δικαιοσύνης και στις πράξεις εκπροσωπούν τις πιο εγκληματικές και απάνθρωπες πολιτικές, κάτω από τις οποίες στενάζουν δισεκατομμύρια. Όλα αυτά με αφορμή ένα διεθνές οργανωμένο ρεσιτάλ υποκρισίας που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας, με αφορμή τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα.
Υπήρξε και αληθινή συγκίνηση για τον θάνατο του πρώτου μαύρου προέδρου της Νότιας Αφρικής και συμβόλου του αγώνα εκατομμυρίων ενάντια στο απαρτχάιντ. Μόνο που η αληθινή συγκίνηση -ως συνήθως- προέρχεται από εκείνους που στα μάτια τους ο Μαντέλα εκπροσωπούσε το διαρκές αίτημα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Δηλαδή από τα εκατομμύρια φτωχούς μαύρους, που είδαν τις μεγάλες πολιτικές ανατροπές στην χώρα, τα ιστορικά γεγονότα και τους ισχυρούς ανέμους αισιοδοξίας να μην καταφέρνουν να αλλάξουν την καθημερινή ζωή τους. Να ζουν ακόμη στην απόλυτη ένδεια, στην ανεργία και στην εγκληματικότητα και να βλέπουν τους πλούσιους, λευκούς και μαύρους τώρα, να συνεχίζουν να συγκεντρώνουν, στις οχυρωμένες επαυλεις και στις τράπεζες, τον πλούτο που παράγει η χώρα.
Οι αποδοκιμασίες που εισέπραξε εισερχόμενος στο στάδιο ο Ζούμα, σημερινός πρόεδρος και διάδοχος του Μαντέλα στην ηγεσία του Αφρικάνικου Κογκρέσου, ήταν αρκετά αποκαλυπτικές για την εξέλιξη ενός κόμματος και ενός καθεστώτος που στην πορεία μετατράπηκε σε εγγυητή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και φρουρό των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Μια εξέλιξη στην οποία ο Μαντέλα με το μεγάλο κύρος που διέθετε, όχι αδικαιολόγητα, στην μαύρη λαϊκή πλειοψηφία, όχι μόνο δεν την απέτρεψε αλλά και την υποστήριξε.

21 Δεκ 2013

Γιατί χάθηκε η μάχη του Δεκέμβρη;

Ο Δεκέμβρης του 1944 υπήρξε κομβικός από πολλές απόψεις. Έδειξε τα όρια της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, έδειξε το πόσο αδίστακτη ήταν μια ιμπεριαλιστική δύναμη σαν την Αγγλία, έδειξε την επιμονή ενός λαού ο οποίος πάλευε σχεδόν άοπλος απέναντι σε πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις επί 33 μέρες, έδειξε το πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει η ντόπια άρχουσα τάξη αλλά και πόσο εύκολα να ξεπουληθεί, όταν κινδυνεύει η εξουσία της.
Δύο πάντως είναι τα κυριότερα ερωτήματα που απασχόλησαν την αριστερά τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ήταν ο Δεκέμβρης αναπόφευκτος ή ήταν λάθος; Και, από τη στιγμή που ξεκίνησε ο Δεκέμβρης, θα μπορούσαν άραγε να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα;
Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση από όλες τις πλευρές θα καταλήγει να είναι θετική. Δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει ένα είδος δυαρχίας σε μια εξαρτημένη χώρα, με ένα ένοπλο δοκιμασμένο κίνημα από τη μια και με μια άρχουσα τάξη από την άλλη, η οποία προσπαθούσε να επανεδραιώσει τη θέση της. Από τη στιγμή μάλιστα που το ΕΑΜ αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ έπεσαν στον δρόμο των συμφωνιών (Λιβάνου, Καζέρτας, κυβέρνησης εθνικής ενότητας) και δεν επεδίωξαν να πάρουν την εξουσία της Ελλάδας, την οποία ουσιαστικά είχαν απελευθερώσει με τον ΕΛΑΣ, πριν ακόμη εμφανιστούν οι βρετανικές δυνάμεις στη χώρα, ο δρόμος της σύγκρουσης έμοιαζε αναπόφευκτος. Και όμως, υπήρχαν, στα χαρτιά τουλάχιστον, σχέδια κατάληψης της Αθήνας, ενάντια στους Γερμανούς και τους ταγματασφαλίτες, ελήφθη όμως υπόψη και μια πιθανή επέμβαση των Άγγλων. Το σχέδιο αυτό είχε εκπονηθεί ήδη από το 1943 από τον Θόδωρο Μακρίδη (Έκτορα), τον πιο σημαντικό επιτελικό αξιωματικό του ΚΚΕ, του οποίου οι ικανότητες έχουν αναγνωριστεί από εχθρούς και φίλους.
Ο Μακρίδης, αξιοποιώντας την εμπειρία των στρατιωτικών κινημάτων του Μεσοπολέμου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να ελεγχθεί η Αθήνα, πέρα από άλλα στρατηγικά σημεία, έπρεπε να καταληφθεί το τρίγωνο Μακρυγιάννη-Φιλοπάππου-Ακρόπολη, μέσα στο οποίο βρίσκονταν τα σημαντικότερα κυβερνητικά κτήρια, αλλά υπήρχε και γενικότερη επόπτευση της περιοχής.
Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι και η κυβέρνηση Παπανδρέου ήρθαν στην χώρα και έγιναν δεκτοί με πολύ θερμές εκδηλώσεις (και από τις δυνάμεις του ΕΑΜ). Την ευφορία όμως των πρώτων ημερών διαδέχτηκαν οι συνεχείς προκλήσεις της κυβέρνησης, όσο και του Σκόμπι, ο οποίος ουσιαστικά διοικούσε τη συμμαχία αστικών και βρετανικών δυνάμεων για αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και ουσιαστικό παροπλισμό και περιθωριοποίηση του δυναμικού του ΕΑΜ. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και οι σφαίρες από την Γενική Ασφάλεια, οι οποίες μάτωσαν το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου, η αφορμή.
Θα μπορούσε όμως να είχε υπάρξει άλλη εξέλιξη στην αναμέτρηση του Δεκέμβρη, θετική προς όφελος του λαϊκού κινήματος; Οι πρώτες εκτιμήσεις ήταν στρατιωτικού χαρακτήρα: Αν δεν είχαν σταλεί ο Άρης και ο Σαράφης στην Ήπειρο, αν είχε εφαρμοστεί το σχέδιο του Μακρίδη, αν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν είχαν αναλωθεί σε δευτερεύοντες στόχους, αν ο ρόλος των Άγγλων είχε εκτιμηθεί καλύτερα…
Όλες αυτές όμως οι εκτιμήσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τους τον πολιτικό παράγοντα ή πολλές φορές ακούγεται το απλό «το κίνημα του Δεκέμβρη προδόθηκε». Το βασικό ζήτημα μάλλον είναι άλλο: Ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θεωρούσε εφικτή την κατάκτηση της εξουσίας με ειρηνικό ή ένοπλο τρόπο και με ακροβασίες, επικίνδυνες και καταστροφικές για τον λαό, προσπαθούσε να κατοχυρώσει τη θέση της ως διαπραγματευτής απέναντι στους Άγγλους και την ελληνική αστική τάξη.
Έτσι εξηγούνται ενέργειες που φαίνονται παράλογες με την πρώτη ματιά: Να μην χτυπιούνται οι βρετανικές δυνάμεις, παρόλο που αυτές δρούσαν επιθετικά απέναντι στον ΕΛΑΣ Αθήνας, να ετοιμάζεται ολόκληρη επιχείρηση για την ανατίναξη του ξενοδοχείου της «Μεγάλης Βρετανίας» και να ακυρώνεται τελευταία στιγμή, να μην εφαρμόζεται το σχέδιο του Μακρίδη, με αποτέλεσμα το κέντρο της Αθήνας να παραμένει στα χέρια των δυνάμεων του Σκόμπι (η περίφημη Σκομπία, όπως αποκλήθηκε σκωπτικά), να μην υπάρχει ουσιαστική καθοδήγηση από τους έμπειρους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ αλλά από τον Σιάντο και μια στενή ομάδα της καθοδήγησης του ΚΚΕ, να πιστεύεται ότι μια κυβέρνηση των Εργατικών στην Αγγλία θα άλλαζε τα πράγματα και ότι οι ΗΠΑ θα δρούσαν πυροσβεστικά...
Η έλλειψη αυτή πολιτικής προοπτικής, η λανθασμένη κατεύθυνση της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ οδήγησε στην ήττα του Δεκέμβρη και στην συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία αποτέλεσε ουσιαστικά τον θεμέλιο λίθο για το κυνήγι χιλιάδων αριστερών αγωνιστών και τη μεθοδευμένη διολίσθηση της χώρας στον εμφύλιο πόλεμο από την Δεξιά και τους προστάτες της.
Δε θα πρέπει όμως αυτή η ήττα να μας κάνει να ξεχάσουμε τον ηρωισμό των μαχητών του ΕΛΑΣ αλλά και του λαού της Αθήνας, ο οποίος αντιμετώπισε επί 33 ημέρες πάνοπλες δυνάμεις. Θα πρέπει να τονιστεί εδώ ότι οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν ήταν ούτε πλήρως εξοπλισμένες ούτε πλήρως εκπαιδευμένες, όπως οι αντίστοιχες μονάδες του στην επαρχία. Επίσης, κάτι που δείχνει την αποφασιστικότητα των Άγγλων να τσακίσουν την εξέγερση είναι η μεταφορά δυνάμεων από τη Δυτική Ευρώπη. Είναι ακριβώς οι μέρες κατά τις οποίες οι Ναζί εξαπολύουν την τελευταία τους αντεπίθεση, προκαλώντας στην αρχή σύγχυση και φόβο για το μέγεθος και το εύρος της στους συμμάχους. Και όμως, σε μια τέτοια περίοδο, οι Άγγλοι θεωρούν πιο σημαντικό να ενισχύσουν το «μέτωπο» της Αθήνας, παρά αυτό εναντίον των Γερμανών! Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ο ρόλος του Τσώρτσιλ, ο οποίος με κυνικότητα αποικιοκράτη έδινε εντολές εναντίον των Ελλήνων, κάτι που έκανε τον Μπρέχτ να γράψει:
«Κρατήστε τους γιους σας μες στο σπίτι, μανάδες της Αθήνας!
Ή ανάψτε γι’ αυτούς ένα κερί: απόψε το βράδυ
Ο Γέρος της Ντάουνιγκ στριτ σας φέρνει πίσω τον βασιλιά σας.»
Κι ένα τελευταίο σημείο. Ενώ αναφέρονται πολλά για τους ομήρους που πήρε ο ΕΛΑΣ ενώ εγκατέλειπε την Αθήνα, λίγοι αναφέρουν ότι χιλιάδες αριστεροί κλείστηκαν αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα της Αιγύπτου.
Συνοψίζοντας, παρά τον ηρωισμό του λαού της Αθήνας, η μάχη του Δεκέμβρη χάθηκε, όχι τόσο από στρατιωτικούς όρους, όσο από λάθος πολιτική εκτίμηση, έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής και από τυχοδιωκτισμούς της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ.
Αυτά τα διδάγματα θα πρέπει, σε διαφορετικές βέβαια εποχές και συνθήκες, να διδάσκουν το κίνημα ώστε να γίνεται πιο σοφό.

2008- 2013
Η «δολοφονική» επίθεση συνεχίζεται...

Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν την Παρασκευή 6/12 από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μια δολοφονία καθόλου τυχαία, μια δολοφονία που τροφοδοτήθηκε από το σάπιο σύστημα της φτώχειας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας. Η πολιτική αυτού του συστήματος ήταν αυτή που όπλισε το χέρι του αστυνομικού Κορκονέα, η ίδια που θυσιάζει καθημερινά το λαό και την εργατική τάξη στο βωμό της κρίσης και τους οδηγεί στην εξαθλίωση.
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη πυροδότησε ένα τεράστιο κύμα οργής και οδήγησε την τότε κατασυκοφαντημένη από το σύστημα «γενιά του φραπέ» να βγει μαζικά στους δρόμους και να διαδηλώσει, γιατί αντιλαμβανόταν (ακόμα και αν δεν εκφραζόταν με πλήρως οργανωμένο και πολιτικοποιημένο τρόπο) ότι την προόριζαν για τη «γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες», για τη «γενιά των χαμένων δικαιωμάτων». Οι διαδηλώσεις αυτές της νεολαίας και των εργαζομένων χτυπήθηκαν βίαια από το κράτος και τους μηχανισμούς του, γεγονός που καταδείκνυε την ολοένα εντεινόμενη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όταν η μεγάλη πορεία μαθητών και φοιτητών στην μνήμη του Γρηγορόπουλου την Παρασκευή καταστέλλεται άγρια, προκειμένου το σύστημα να τσακίσει τη νεολαία, που είναι ένα καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί, που βλέπει ότι, πέντε χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τη νεολαία που αγωνιά, την οργισμένη νεολαία που στο πρόσωπο του Αλέξη βλέπει το μαύρο μέλλον που της ετοιμάζουν.
Γιατί όντως, πέντε χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει! Γιατί το χέρι τους είναι ακόμα «οπλισμένο»! «Οπλισμένο» με την ίδια δολοφονική πολιτική που δίνει προκλητικά προνόμια στο κεφάλαιο, την ίδια ώρα που αφαιρεί δικαιώματα και κατακτήσεις από τους εργαζόμενους. Αυτήν την πολιτική που δολοφόνησε ξανά, μιας και γέννησε και τροφοδότησε το φασισμό και τη Χρυσή Αυγή, με θύμα αυτή τη φορά τον αγωνιστή Παύλο Φύσσα. Είναι η ίδια αυτή πολιτική που «υπόσχεται» στο λαό και την εργατική τάξη έναν «εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα».
Μια πραγματικότητα δηλαδή φτώχειας και εξαθλίωσης, μιας και η επίθεση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που συμπυκνώνεται στο Μνημόνιο, έρχεται να πάρει τη ρεβάνς από το λαό και να εξαφανίσει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, που κερδήθηκαν με αγώνες. Γιατί στον καιρό της κρίσης δε χωράνε όλα αυτά!
Στον καιρό της κρίσης θέση έχουν μόνο οι μαζικές απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, η φορομπηξία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίες με αμοιβές χαρτζιλίκι. Με τη μόνιμη και σταθερή δουλειά να μοιάζει με μακρινό παρελθόν και το κλίμα ανασφάλειας να κυριαρχεί, μιας και το σύστημα φρόντισε να δημιουργήσει τεράστιες στρατιές ανέργων ως εφεδρεία για να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους.
Στον καιρό της κρίσης θέση έχουν μόνο τα κλειστά νοσοκομεία και η διάλυση της δημόσιας και δωρεάν περίθαλψης. Με ασθενείς δύο ταχυτήτων, με βάση το αν μπορούν να πληρώσουν το 5ευρο (που θέλουν σύντομα να γίνει 25ευρο) για τη νοσηλεία τους και αν μπορούν να έχουν την οικονομική πρόσβαση στα φάρμακα, που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη (όποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά θα παίρνει γενόσημα φάρμακα).
Θέση έχουν μόνο το «νέο» σχολείο των υποσιτισμένων μαθητών και το «Πανεπιστήμιο του Μνημονίου», όπου τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών πετιούνται βίαια έξω από αυτά. Για όσους καταφέρουν τελικώς να σπουδάσουν δεδομένη είναι η εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και η «δια βίου μάθηση», δηλαδή η συνεχής επανακατάρτιση. Στόχος όλων αυτών, στην ουσία, είναι το να αποτελέσει η νεολαία τους μελλοντικούς ανειδίκευτους εργαζόμενους-άνεργους που θα είναι πλήρως πειθαρχημένοι και θα στέκονται έρμαια των εργοδοτών τους.
Στον καιρό της κρίσης δε χωράνε τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οι επιστρατεύσεις και οι απαγορεύσεις των απεργιών έχουν γίνει καθεστώς ενώ η τρομοκρατία και η καταστολή των αγώνων αποτελούν βασικό κομμάτι της καθημερινότητας. Όποιος αγωνίζεται και αντιστέκεται ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του συστήματος στοχοποιείται ως «το άλλο άκρο» και βαφτίζεται τρομοκράτης.
Απέναντι σε αυτήν την βάρβαρη πολιτική που οπλίζει το χέρι των δολοφόνων, καλείται ο λαός και η νεολαία να παλέψουν! Γιατί αυτή η πολιτική δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά μόνο να ανατραπεί. Καθήκον του λαού και της νεολαίας, λοιπόν, όπως τότε έτσι και σήμερα, είναι να μετατρέψει το ποτάμι αυτό της οργής σε μαζική και οργανωμένη αντίσταση, τη μόνη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την πολιτική τους.

Ας μιλήσουμε για τη μικρή Σάρα

Ας μιλήσουμε για τη μικρή Σάρα. Τη δεκατριάχρονη μαθήτρια εκεί στη Ξηροκρήνη της Θεσσαλονίκης, που προσπαθώντας να επιβιώσει με την άνεργη μητέρα της από τη σκληρή καθημερινότητα της κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας, των χαρατσιών, των πολυνόμων, του μνημόνιου, του μεσοπρόθεσμου, βρήκε τραγικό θάνατο από αναθυμιάσεις μονοξείδιου του άνθρακα. Η μαθήτρια ζούσε με τη μητέρα της σε σπίτι με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα και δηλητηριάστηκε από μαγκάλι που έβαλαν για να ζεσταθούν. Η μητέρα συνελήφθη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας και κρατήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της πλατείας Δημοκρατίας, απ’ όπου απελευθερώθηκε με προφορική εντολή του εισαγγελέα, για να οδηγηθεί στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών της Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, όπου αποφασίστηκε να της δοθούν τριάντα ημέρες διορία για να εγκαταλείψει τη χώρα, ενώ στη συνέχεια ο Δένδιας «μεγαλόκαρδα» το έκανε εξάμηνο.
Ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και περισσότερο, πληθαίνουν τέτοια φαινόμενα (ας μη ξεχνάμε το θάνατο των φοιτητών πριν καιρό στη Λάρισα, πάλι από κάρβουνο που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν), ενώ υπάρχει έξαρση των αυτοκτονιών. Δεν πέρασαν δυο μέρες από το θάνατο της Σάρας και στο Κορδελιό, μια οικογένεια κόντεψε να απανθρακωθεί από φωτιά που πήρε το σπίτι τους από κερί -είχαν κόψει και σε αυτούς το ρεύμα. Γλίτωσαν με σοβαρά εγκαύματα, για μη μιλήσουμε για τις υλικές ζημιές.
Ο θάνατος της μικρής μαθήτριας ξεσήκωσε πανελλαδικά την κοινή γνώμη. Στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Ξηροκρήνη, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που κατέληξαν σε πορείες σε Ξηροκρήνη και Αμπελόκηπους. Με νέες πορείες και συνθήματα, νεολαίοι και συμμαθητές της Σάρας αποχαιρέτησαν τη σορό της στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Ξηροκρήνη, ενώ παράλληλα προγραμματίζονται και πραγματοποιούνται αγωνιστικές παρεμβάσεις στα γραφεία της ΔΕΗ Αισώπου.
Από την άλλη, «καπάκι» μετά την αγανάκτηση και τις εκδηλώσεις που προκάλεσε ο θάνατος του μικρού κοριτσιού, σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας, αναλγησίας και εμπαιγμού, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή των κροκοδείλιων δακρύων των βουλευτών του «ναι σ’ όλα», ανακοινώνει σειρά μέτρων, μοστράροντας μια κοινωνική πολική «υπέρ των αδυνάτων» κύρια για επικοινωνιακούς και εκλογικούς λόγους. Θα υπάρξει, λέει, έκπτωση στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος έως και 70% στους χώρους κοινωνικών δομών της εκκλησίας, των δήμων και των ΜΚΟ (συσσίτια, κοινωνικά μπακάλικα κ.λπ.). Το κοινωνικό οικογενειακό τιμολόγιο θα παρέχεται σ’ όσους είναι στην κοινωνική αλληλεγγύη των δήμων. Η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας -οι «αναξιοπαθούντες» μιας άλλης εποχής- παίρνει το όνομα της «οικονομικής δυσχέρειας» και αντιμετωπίζεται σαν «φιλανθρωπία» με πρωταγωνιστές τα σαΐνια του είδους, παπάδες, δημάρχους και ΜΚΟ.
Ο θάνατος της Σάρας και τόσα άλλα τραγικά περιστατικά δεν είναι «ατυχήματα», όπως διατείνονται κυνικά μερικοί. Είναι απόρροια της βάρβαρης και αδίστακτης πολιτικής της κυβέρνησης και των εντολοδόχων της, ΔΝΤ και της ΕΕ, του μεγάλου κεφάλαιου, των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Μια πολιτική που στερεί από τις οικογένειές μας τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης. Όταν παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, η φυματίωση είναι σε έξαρση και κάθε τόσο προκύπτει ένα εργατικό «ατύχημα», μια αυτοκτονία και τώρα ο θάνατος της Σάρας, μιλάμε για ένα διαρκές έγκλημα που διαπράττεται ενάντια στην ασφάλεια και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας και όχι για «παράπλευρες απώλειες». Άμεσα ένοχοι, όχι από αμέλεια αλλά από πρόθεση, όλοι αυτοί που ρίχνουν στην φτώχεια και την ανεργία όλο και περισσότερους εργαζόμενους και νέους και στερούν από τις λαϊκές οικογένειες, κοντά στα τόσα άλλα, το ρεύμα, το νερό, την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, την κοινωνική ασφάλιση.
Τα πράγματα «μπορεί να ήρθαν έτσι, αλλά έτσι δεν θα πάνε». Οι ανθρώπινες τραγωδίες πια είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και δεν θα σταματήσουν, αν δεν σταματήσουμε όλους αυτούς που θεωρούν αναλώσιμες τις ζωές μας και ξεπουλάνε τη χώρα μας. Η ζωή και το μέλλον μας εξαρτάται από τη σύγκρουση μαζί τους. Αυτή η πολιτική που δολοφονεί πρέπει να ανατραπεί. Να μην απελαθεί η μητέρα της Σάρας και να της δοθεί μόνιμη παραμονή.
Να μπούμε φραγμός στα αντιλαϊκά τους σχέδια, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά αγαθά μας. Να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να αντισταθούμε, να διεκδικήσουμε στους χώρους δουλειάς μας, στις γειτονιές μας. Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Γ.Χ

Αποπληθωριστική ξέρα

Σε αποπληθωριστική ξέρα φαίνεται να προσαράζει το κλυδωνιζόμενο από τους ανέμους της κρίσης σκάφος της παγκόσμιας οικονομίας. Παρατηρείται μάλιστα το «περίεργο φαινόμενο» οι αγορές να ανταποκρίνονται θετικά στα «κακά» νέα της αμερικάνικης και παγκόσμιας οικονομίας και όχι στα «καλά» (την αύξηση, για παράδειγμα, του δείκτη παραγγελιών της βιομηχανίας) κι αυτό γιατί αν υπάρχουν καλά νέα, προεξοφλείται η -πολλαπλώς αναγγελλόμενη το τελευταίο διάστημα- διακοπή της ποσοτικής χαλάρωσης στον νομισματικό τομέα. Πραγματική ανώμαλη συμπεριφορική αντίδραση, όχι σπάνια για το «είδος» του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε. Η δωρεάν ρευστότητα που ξεκίνησε με την νομισματική πολιτική της FED (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) αποτελεί το δεκανίκι των αγορών σε μια περίοδο που οι εξελίξεις στην παραγωγή και στην πραγματική οικονομία δεν προοιωνίζουν τα κέρδη άλλων περιόδων. Αντίθετα προδιαθέτουν για συρρίκνωση.
Παράλληλα, άλλες τρεις πηγές παγκόσμιας οικονομικής πληροφόρησης προδιαγράφουν την δυναμική επανεμφάνιση του αποπληθωρισμού, δηλαδή του φαύλου κύκλου όπου οι τιμές των εμπορευμάτων, η παραγωγή και η απασχόληση σέρνοντας μαζί τους τη ζήτηση και τη συνολική οικονομική δραστηριότητα παίρνουν μια αδιέξοδη πτωτική πορεία. Σε τέτοιας κλίμακας αποπληθωρισμό είχε να πέσει η παγκόσμια οικονομία από τις παραμονές της επέμβασης στο Ιράκ. Τότε κάποιοι άρχισαν να κάνουν συγκρίσεις με την κρίση του 1929.
Ο ΟΟΣΑ ανακοίνωσε πως για τρίτο συνεχόμενο μήνα ο πληθωρισμός υποχωρεί έντονα στον «αναπτυγμένο κόσμο» κατρακυλώντας από το 2% του Ιουλίου στο 1,3% τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους. Ο χρυσός μάλιστα δεν λειτουργεί καθόλου ως καταφύγιο, αφού μαζικές πωλήσεις σαρώνουν τις τιμές του παγκόσμια και υπολογίζεται πως φέτος θα είναι η πρώτη αρνητική –για το επίπεδο των τιμών του χρυσού– περίοδος από το 2000! Βέβαια, απουσιάζει ένας σημαντικός «πληθωριστικός παράγοντας», το εργατικό κίνημα με τις διεκδικήσεις του. Έτσι, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού (για να λέμε τα πράγματα με το… όνομα και το επώνυμο τους) μπορεί να είναι άνετο απέναντι στους κινδύνους του πληθωρισμού. Ο φόβος φυσικά είναι να μην πέσουν και όχι να ανέβουν οι τιμές. Αυτή είναι η βασική ροπή του συστήματος. Γιατί, επιπλέον, ο πληθωρισμός «ροκανίζει» τους μισθούς και υφαρπάζει έμμεσα και άλλη υπεραξία από τους μισθωτούς. Πώς να ανέβουν όμως οι τιμές, όταν η ζήτηση πέφτει και η υπεραξία δεν πραγματώνεται;
Αλλά και η ΕΚΤ –δεύτερη πηγή πληροφόρησης- προβλέπει για το μέλλον, συγκεκριμένα το 2015, πληθωρισμό της τάξης του 1,3 με 1,4%, δηλαδή πολύ χαμηλό. Μια τέτοια τάση δείχνει ότι ήρθε για να …μείνει αφού προεκτείνεται στο άμεσο –τουλάχιστον- μέλλον. Ο Ντράγκι φαίνεται να επιβεβαιώνεται, όταν διέγνωσε πως η ευρωζώνη «ίσως να βιώσει μια παρατεταμένη περίοδο χαμηλού πληθωρισμού». Αναλυτικότερη προσέγγιση των εκτιμήσεων της ΕΚΤ κάνει λόγο για παρούσα ήδη ετήσια κάμψη τιμών του Οκτωβρίου στην Ευρωζώνη που οφείλεται κυρίως στην πτώση των τιμών της ενέργειας κατά 3,6% και των ενδιάμεσων αγαθών κατά 1,8% αντίστοιχα, ενώ αντίθετα αυξήθηκαν 0,5% οι τιμές των κεφαλαιουχικών αγαθών και 0,5-1,1% των καταναλωτικών αγαθών. Να πούμε πως η χώρα μας παρουσιάζει ετήσια μείωση των τιμών στη βιομηχανία ελαφρώς χαμηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Πέφτουν οι τιμές τη στιγμή που για τον καταναλωτή, εργαζόμενο παραμένουν υψηλές. Πραγματικά αξιοθαύμαστα πράγματα. Βέβαια, οι τιμές διατηρούνται υψηλές στην κατανάλωση μέσα από την μονοπωλιακή διάρθρωση της «ελεύθερης» αγοράς, όταν όμως η κατανάλωση μειώνεται και αυξάνονται τα αδιάθετα εμπορεύματα, η τάση της πτώσης των τιμών κυριαρχεί. Η πτώση των τιμών των ενδιάμεσων αγαθών δείχνει αυτή την καθοδική πορεία.
Όμως αν και ο αποπληθωρισμός, όπως περιγράφηκε, σχετίζεται με τα βαθύτερα αίτια του κύκλου της ύφεσης, η σχέση του και με τα νομισματικά ζητήματα δεν είναι καθόλου αμελητέα. Όλα αυτά τα επίπεδα μάλιστα αλληλοεξαρτούνται. Η ύφεση της οικονομίας και τα «κακά νέα» συντηρούν τον πακτωλό χρημάτων που ρίχνονται στις αγορές για τη διάσωση των τραπεζών και για να συνεχίζεται το κερδοσκοπικό πάρτι, την ίδια στιγμή που οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δανείζονται όλο πιο σπάνια, όλο και πιο δύσκολα. Αυξάνεται δηλαδή η παροχή ρευστότητας του χρήματος, την ίδια στιγμή που το χρήμα γίνεται όλο και πιο… σπάνιο. Τα αξιοθαύμαστα του καπιταλισμού ξανά εκδηλώνονται. Μάλιστα στους κύκλους της ΕΚΤ σχεδιάζουν διάφορα χρηματοοικονομικά εργαλεία –προσέχοντας όμως να μην εκνευρίσουν τους γερμανούς- για να αυξήσουν την παροχή ρευστότητας.
Κοντά στα άλλα, το ευρώ πέρασε στην τρίτη θέση ως βασικό ανταλλακτικό νόμισμα παγκόσμιας εμβέλειας, αφού την δεύτερη θέση την κατέλαβε το γιουάν της Κίνας. Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, πάνω από το 80% των παγκόσμιων οικονομικών συναλλαγών πραγματοποιούνται μέσω του δολαρίου.
Οι αναγνώστες της στήλης, με την απειλητική επανεμφάνιση του αποπληθωρισμού, δεν πρέπει να έχουν πια καμία αμφιβολία πως πρόκειται για μια κλασσική καπιταλιστική κρίση!

Επιμήκυνση του γάλακτος… αντί επιμήκυνσης χρέους

Διορθώνοντας ένα λάθος της στήλης στο προηγούμενο φύλλο διαπιστώνουμε πως στην έκθεση του ο ΟΟΣΑ δεν διαπιστώνει μόνο 300 αλλά 555(!) «στρεβλώσεις» που κρατούν υψηλά τις τιμές στην Ελλάδα. Η Μελέτη Αξιολόγησης Ανταγωνισμού, όπως ονομάζεται, καταγράφει νομοθετικούς περιορισμούς που κρατούν ψηλά τις τιμές στην ελληνική αγορά εν μέσω κρίσης και δεν επιτρέπουν να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός. Σύμφωνα με την Καθημερινή της Κυριακής, στα συμπεράσματα της έκθεσης καταγράφονται 555 παρόμοιοι νομοθετικοί περιορισμοί, οι οποίοι, σύμφωνα με την έκθεση, ευθύνονται για τη διατήρηση υψηλών τιμών στο ψωμί, το γάλα, τα απορρυπαντικά, τα φάρμακα, τα καύσιμα, τα βιβλία και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Στην έκθεση του, ΟΟΣΑ αναφέρει ότι θα στηριχθεί νόμος που θα προβλέπει την κατάργηση του συνόλου των εμποδίων για την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Η «εξυγίανση» θα ξεκινάει από τις τιμές, θα περνάει από τις υπηρεσίες και θα φτάνει έως την κατάργηση όλων των εισφορών του ισχυρού… ολιγοπώλιου υπέρ τρίτων.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς με την πρώτη ανάγνωση, ξεμπερδεύουν με τις όποιες κρατήσεις και εισφορές ενίσχυαν μέχρι σήμερα ταμεία, συλλογικότητες, οργανισμούς κοινής ωφέλειας και έρευνας, εργατική εστία, αποζημιώσεις καταστροφών κλπ. Το «κοινωνικό ολιγοπώλιο» πρέπει να συντριβεί!
Ακολουθούν, όπως δήλωσε ο Χατζηγάκης, που υποσχέθηκε το αργότερο μέχρι την άνοιξη νομοθετική προσαρμογή στη βάση αυτών των οδηγιών του ΟΟΣΑ, οι «υπερπροστατευόμενες ομάδες», δηλαδή να καταργηθεί το όποιο νομοθετικό προστατευτικό πλαίσιο υφίσταται για μεγάλες κατηγορίες επαγγελμάτων (π.χ. δικηγόροι, αυτοκινητιστές αλλά και –γιατί όχι- κτηνοτρόφοι, παραγωγοί παραμεθόριων περιοχών κλπ).
Ένα παράδειγμα του νομοθετικού αποπληθωρισμού των τιμών αποτελεί η περίπτωση του γάλατος. Εκεί ο ΟΟΣΑ εισηγείται την όλο και μεγαλύτερη επιμήκυνση της ζωής του παστεριωμένου γάλατος ώστε να πέσει η τιμή αλλά να αυξηθεί το κέρδος των γαλακτοβιομηχάνων! Ήδη αυτό το κάνουν με τα λεγόμενα βιολογικά γάλατα που είναι πια μεγάλης διάρκειας εκτός από περιπτώσεις μικρών παραγωγών χωρίς ωστόσο οι τιμές να έχουν πέσει (είναι και βιολογικά βλέπετε!). Κάτι ανάλογο εισηγούνται και για το ψωμί. Αυτό όμως δεν έσωσε τον «Κατσέλη», πρωτοπόρο στα σημεία πανελλαδικής πώλησης ψωμιού (και με σημεία πώλησης μέσα στα σουπερ μάρκετ) την τελευταία δεκαετία. Ίσως να το οργανώσουν καλύτερα οι γερμανοί που έχουν τόση εμπειρία πάνω στις ποικιλίες του ψωμιού…
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η νεότευκτη εταιρεία που ως νομικό πρόσωπο ανεξάρτητο αλλά εποπτευόμενο από το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών (α ρε Σημίτη, δικαιώνεσαι με το κράτος στρατηγείο σου!) έχει αναλάβει την διαχείριση και εποπτεία λειτουργικότητας (sic) των γραμμών του ΟΣΕ που δεν… λειτουργούν. Θα μισθώνονται γραμμές από Πειραιά και Κατάκολο για εκδρομές-πακέτα γνωριμιών και ξενάγησης σε σημαντικές τοποθεσίες της Πελοποννήσου από τουρίστες που θα φέρνουν τα κρουαζιερόπλοια. Είναι γνωστό πως το επιβατικό δίκτυο στην Πελοπόννησο δεν λειτουργεί πια. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου της ΔΤ που περιχαρής νόμιζε πως άνοιξε ο δρόμος για τη χρησιμοποίηση του δικτύου από «ιθαγενείς», ο υπεύθυνος της εταιρείας ξεκαθάρισε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνεται μόνο μέσω των tour operators και εφόσον μπορέσει ο «ιθαγενής» να προτείνει ανάλογο «πακέτο». Και ο πρόθυμος, χαρούμενος δημοσιογράφους (που ήθελε να επισκέπτεται το Κιάτο) «έφαγε» το χαμόγελο του.
Και βέβαια εκκρεμούν και οι ιδιωτικοποιήσεις σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα που κάθε άλλο παρά αποπληθωριστικά θα λειτουργήσουν. Οποιαδήποτε σύγκριση με τις τηλεπικοινωνίες και την εκεί απελευθέρωση των τιμών είναι ατυχής. Η πτώση των τιμών στις τηλεπικοινωνίες –μικρή σε σχέση με τη μείωση των εισοδημάτων τα τελευταία χρόνια- βασίζεται σε δίκτυα που ήδη υπάρχουν (όπως π.χ. του ΟΤΕ) και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το δίκτυο μεταφοράς που είναι απαραίτητο να αναπτύσσεται και να συντηρείται για τα δύο αυτά κοινωνικά αγαθά, με ανελαστικό κόστος που θα μεταφέρεται στην κοινωνία από τους «παραγωγούς» και παρόχους.
Ο άγριος τρόπος αξιοποίησης της αιολικής ενέργειας –που όχι μόνο δεν αλάφρωσε τους καταναλωτές αλλά και πρόσθεσε νέες «πράσινες» επιβαρύνσεις- αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα. Ακόμη πιο τρανταχτό, από την άλλη πλευρά, είναι το παράδειγμα της μείωσης των τιμών των φαρμάκων. Εκεί τα γενόσημα από το Πακιστάν και άλλες χώρες που δεν γίνονται οι βασικοί έλεγχοι θα αντικαταστήσουν τα ακριβά εγχώρια.
Εν κατακλείδι, η μείωση των τιμών που υπόσχονται οι πρόθυμοι εκτελεστές των διαπιστώσεων του ΟΟΣΑ και που εντάσσονται στο πλέγμα της εσωτερικής υποτίμησης μισθών-τιμών έχουν ένα κοινωνικό κόστος με αμφιλεγόμενη αποτελεσματικότητα.

20 Δεκ 2013

Ο καλός και ο κακός δρόμος

«Μειώσαμε το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο ελάχιστο, όπως είχαμε δεσμευτεί», θριαμβολογεί ο επιστάτης της τρόικας, που παριστάνει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (ποιο ΠΑΣΟΚ;) και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης της ΝΔ, Ε. Βενιζέλος. Σύντομος και περιεκτικός, όπως δεν τον έχουμε συνηθίσει, περιγράφει την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής στα εργασιακά. Ούτε νοικοκυρέματα, ούτε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ούτε εξορθολογισμοί και δημόσιο συμφέρον. Μείωση του κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, μόνο.
Με λόγια άλλα, αληθινά που δεν μυρίζουν ανθρώπινο κρέας, αρπάξανε τη μπουκιά από το στόμα των πεινασμένων, θεσμοθέτησαν τη γενιά των 200-300 ευρώ και των ανέργων, καθιέρωσαν την απλήρωτη και χωρίς δικαιώματα εργασία, ισοσκέλισαν τον αριθμό των εργαζομένων με σχέση ιδιωτικού δικαίου (1.371.450, σύμφωνα με το υπ. Εργασίας), με τον αριθμό των καταγεγραμμένων ανέργων (1.365.406 άνεργοι, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ). Από αυτούς του εργαζόμενους, το 57% αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ μεικτά ενώ το 20%, αμείβεται με λιγότερα από 500 ευρώ μεικτά. Πραγματική κόλαση και ανθρωποφαγία.
Πρόκειται όμως για επιτυχία και όχι για αποτυχία της οικονομικής πολιτικής! Όπως την εννοεί αυτή η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Γι’ αυτό θριαμβολογεί ο Βενιζέλος. Ως γνήσιος εκπρόσωπος του ντόπιου κεφαλαίου και φαφλατάς λακές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, αντιλαμβάνεται την ουσία της καπιταλιστικής αναπαραγωγής: τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Όλα τα άλλα αποτελούν παράπλευρες ανθρώπινες απώλειες, που ούτε κέρδος βγάζουν ούτε αναπαράγουν το «ιερό και όσιο» της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας.
Στο χώρο της εστίασης πχ., που μαζί με το λιανικό και χοντρικό εμπόριο καταλαμβάνει το 42% των θέσεων εργασίας (αποτέλεσμα της βίαιης αποβιομηχάνισης και της κατάρρευσης της παραγωγής), ο κατώτατος μισθός είναι τα 511 ευρώ μεικτά (430 καθαρά) για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών και 580 ευρώ μεικτά (490 καθαρά) για τους μεγαλύτερους. Αυτές, άλλωστε, είναι οι «επιτρεπτές» αμοιβές που ορίζει ο «εθνικός» κατώτατος μισθός των μνημονίων. Δηλαδή, 14 ευρώ την ημέρα για, τουλάχιστον, 8άωρη εργασία, ώστε να (μη) πληρωθεί το φαί, το νοίκι, η θέρμανση, ο ηλεκτρισμός, οι μετακινήσεις και διάφοροι λογαριασμοί (για οικογένεια, ούτε λόγος).
Εργασιακός μεσαίωνας; Εδώ μιλάμε για πραγματική σκλαβιά (συγγνώμη, λάθος! Μιλάμε για.. μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος). Μιλάμε για μια ακόμη επιτυχία της κυβέρνησης του «πώς να δείχνεις επιτυχημένος». Κι όχι γιατί οι υπόλοιποι 1.365.406 άνεργοι ζουν χειρότερα (όπως ξεδιάντροπα επιχειρηματολογούν) αλλά γιατί πετύχαμε τους στόχους!
Η κυβερνητική πολιτική δολοφονεί. Εκτός από τις χιλιάδες αυτοκτονίες, αποτέλεσμα του οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων των ιμπεριαλιστών, καθημερινά άνθρωποι πεθαίνουν στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν.
Από αναθυμιάσεις μαγκαλιού πέθανε 13χρονο κορίτσι πρόσφατα, όπως παλαιότερα και φοιτητές στη Λάρισα, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Κατά τα άλλα, φως στο τούνελ, βλέπει η κυβέρνηση. Φως στο τούνελ; Μπορεί. Φως, θέρμανση και ηλεκτρισμός στα σπίτια, όχι.
Όμως, κανένα δικαίωμα στη διαμαρτυρία δεν αναγνωρίζεται. Γιατί τότε είσαι «άκρο». Γιατί υποκύπτεις σε «λαϊκίστικη προσέγγιση», σύμφωνα πάντα με την κυβερνητική επιχειρηματολογία. Μοναδικό «άκρο», άλλωστε, ο λαός που αντιστέκεται. Τώρα που «αποσύρθηκε» (;) η Χ.Α… ώστε να ξαναπαρουσιαστεί με επίσημη ενδυματολογία. Εργασιακή σκλαβιά χωρίς φασισμό, κατάλληλο νομικό «πολιτισμό» χωρίς «αξιολογικό και διωκτικό» μηχανισμό δεν νοείται.
Τις παλιές «καλές» εποχές του ασφαλίτη συντάκτη επιστολών με τη γνωστή ένδειξη «δι’ υπόθεσίν σας» (που συμπληρώνει μεροκάματο και ως χαφιές), φέρνουν στο νου αρκετές διώξεις και συλλήψεις του λεγόμενου «άλλου άκρου».
Χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή αποτελεί έγγραφο της ΓΑΔΑ που στάλθηκε στο προεδρείο του συλλόγου διοικητικών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε αυτό το έγγραφο-τρομοκρατική προκήρυξη ζητούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα πρακτικά της συνέλευσης του σωματείου καθώς και τα πλήρη στοιχεία ταυτότητας των μελών της απεργιακής επιτροπής!
Αντίστοιχη «επαγγελματική διαστροφή» αποτελεί και η σύλληψη του Τάσου Θεόφιλου που βασίστηκε σε ανώνυμο τηλεφώνημα αγνώστου (που παραμένει άγνωστος στην αστυνομία!), και με τον «άγνωστο» που τηλεφώνησε, αφού υπέδειξε ως δράστη τον Τ.Θ., να δίνει και… πλήρες βιογραφικό του υπόπτου. Ενώ ο δάσκαλος κολύμβησης, Μάριος Ζέρβας, συλλαμβάνεται σε διαδήλωση γενικής απεργίας και διώκεται «απλώς» για φυσιογνωμικά και ενδυματολογικά… εγκλήματα.
Προφανώς, δεν περιμένουμε τίποτα διαφορετικό από μια κυβέρνηση της εκτεταμένης κοινωνικής καταστροφής, της φτώχειας και καταπίεσης προς όφελος των ιμπεριαλιστών «δανειστών» της ΕΕ-ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Μοναδικό «επιχείρημα» η κοροϊδία, οι απειλές και η βία. Περιμένουμε μονάχα από τους αγώνες.
Τέλος, και μια… αισιόδοξη είδηση. Σε καλό δρόμο βρίσκεται η Ελλάδα, διαμηνύει ο Β. Σόιμπλε. Σε «κακό δρόμο» θα βρίσκεται όταν τον πρώτο λόγο θα έχει ο λαός.

Στα ύψη η ανεργία - στα τάρταρα ο λαός

Νέο ιστορικό ρεκόρ ανεργίας για το Σεπτέμβρη κατέγραψε επίσημα η ΕΛΣΤΑΤ, με το εποχικά διορθωμένο ποσοστό να ανεβαίνει στο 27,4% και ο αριθμός των άνεργων στους 1.376.463. Τα επίσημα στοιχεία που επικαλούνταν τα κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο Σαμαράς πριν από λίγες μόλις μέρες, δηλώνοντας ότι "τα χειρότερα πέρασαν", επιβεβαιώνουν τη δραματική κατάσταση στην οποία ζει ο λαός στη χώρα. Η πάνω από δυόμιση φορές αύξηση της ανεργίας μέσα σε μια πενταετία (από 7,5% το Σεπτέμβρη του 2008), παρά τις ευεργετικές συνέπειες που έφερε για το κεφάλαιο σε σχέση με την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα, προκαλεί -και δίκαια- μεγάλη ανησυχία σε ντόπιους και ξένους άρχοντες για το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων με βάση την εξαθλίωση του λαού. Αυτός ο φόβος τούς οδηγεί στις προσπάθειες μπαλώματος που ανακοινώνονται με υποκριτικό ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα.
Η διατήρηση της ανεργίας σε τόσο ψηλά ποσοστά (κατάσταση που οι προβλέψεις όλων των επίσημων οργανισμών -εντός κι εκτός Ελλάδας- εκτιμούν ότι θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα) λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί καταστροφικά για τους εργαζόμενους. Πέρα από την οικονομική εξαθλίωση που φέρνει για έναν εργαζόμενο η έλλειψη μισθού, η ανεργία αξιοποιείται από το κεφάλαιο ως σημαντικό όπλο στην επίθεσή του στις εργατικές κατακτήσεις. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι θα την ήθελαν πιο ελεγχόμενη, τα αφεντικά χρησιμοποιούν την ανεργία ως μόνιμη απειλή απέναντι σε όποιους εργαζόμενους αντιστέκονται στις μειώσεις μισθών και στη χειροτέρευση των όρων δουλειάς. Το ίδιο το κράτος απαγορεύει με νόμο συλλογικές συμβάσεις που προβλέπουν αύξηση μισθών όσο το ποσοστό ανεργίας είναι μεγαλύτερο του 10%, ενώ με τα διάφορα προγράμματα του ΟΑΕΔ ("κοινωφελούς" εργασίας, εποχικής εργασίας κ.τ.λ.) καταστρατηγεί βασικά δικαιώματα και κεκτημένα, χρησιμοποιώντας τους άνεργους σαν πολιορκητικό κριό για τις εργατικές κατακτήσεις. Η διαδικασία διάλυσης των μισθών και των εργασιακών σχέσεων (την οποία τα στελέχη του συστήματος αποκαλούν "προσαρμογή της αγοράς εργασίας"), σε συνδυασμό με την ίδια την ανεργία και τα μνημονιακά μέτρα έχουν ήδη καταγράψει επίσημα αποτελέσματα στα στοιχεία που δημοσίευσε η Γιούροστατ για το 2011: 23,1% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 476 ευρώ το μήνα, με το 15,1% αυτών που έχουν δουλειά να βρίσκονται στην ίδια κατηγορία, ενώ 33,7% των νοικοκυριών δεν μπορεί να καλύψει τρεις από τις εννέα βασικές ανάγκες. Αν αυτά είναι τα δεδομένα του 2011, είναι βέβαιο ότι σήμερα οι συνθήκες διαβίωσης του λαού είναι κατά πολύ χειρότερες.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ιμπεριαλιστικά της αφεντικά έχουν ανοιχτά εκφράσει το φόβο η ανεργία να αποτελέσει το κοινωνικό πρόβλημα εκείνο που θα οδηγήσει στην έκρηξη της λαϊκής οργής. Αυτός είναι ο λόγος που θα ήθελαν να την περιορίσουν-ελέγξουν, παρά τις "ευκαιρίες" που τους προσφέρει. Επειδή όμως είναι προφανές ότι η κυβερνητική προπαγάνδα περί "ανάπτυξης" και "δημιουργίας θέσεων εργασίας" δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα των λουκέτων και των απολύσεων, προσπαθούν να διαχειριστούν την οργή που φέρνει η εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών. Το βασικό χαρακτηριστικό των "μέτρων" που παίρνουν είναι το παραπέρα γκρέμισμα των κατακτήσεων και η διατήρηση και διεύρυνση της φτώχειας για τους άνεργους. Τα προγράμματα ΚΟΧ, ΣΟΧ κτλ. του ΟΑΕΔ παρακάμπτουν ολόκληρη την εργατική νομοθεσία με μισθούς κάτω από το βασικό ακόμα και για τις πιο επικίνδυνες και βαριές δουλειές. Τα προγράμματα "μαθητείας" για νέους εργαζόμενους επιτρέπουν την απόλυτη εκμετάλλευση της δουλειάς μέχρι και ανήλικων παιδιών. Το επίδομα των 200 ευρώ για μακροχρόνια άνεργους που ανακοινώθηκε πρόσφατα από τη μια διευρύνει τις ηλικίες των δικαιούχων (20-66 χρονών από 45-65 που ισχύει σήμερα), από την άλλη χαμηλώνει το οικογενειακό εισοδηματικό κριτήριο στα 10.000 ευρώ ετήσια από τις 12.000, ποσό στο οποίο βέβαια περιλαμβάνονται και τα τεκμήρια της εφορίας για αυτοκίνητο, ιδιοκατοίκηση κ.ά. τα οποία δεν είναι πραγματικό εισόδημα. Η παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης καλύπτει μόνο τα στοιχειώδη και, όπως και όλα τα υπόλοιπα "μέτρα προστασίας των ανέργων", έχει μια σειρά από απαιτήσεις για ένσημα, εισόδημα κ.ά., με αποτέλεσμα να αφορά τελικά μόνο ένα ποσοστό των άνεργων.
Το σύστημα δεν έχει κανένα "πόνο" για τους άνεργους. Η όποια αναφορά στα προβλήματά τους, που το ίδιο προκαλεί με την πολιτική του, γίνεται ως πρόσχημα για το προχώρημα της επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Η πολιτική που υπαγορεύουν οι ιμπεριαλιστές και υλοποιεί η κυβέρνηση δεν έχει να προσφέρει άλλη προοπτική από την πλήρη εξαθλίωση και την απόλυτη εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού και τα μέτρα που παίρνουν όχι μόνο δεν πρόκειται να ανακουφίσουν στο ελάχιστο τους άνεργους, αλλά χρησιμοποιούνται για να χειροτερεύσουν τους όρους ζωής και δουλειάς εργαζόμενων και άνεργων μαζί. Δίκαια φοβούνται τους λαϊκούς αγώνες και υπόσχονται "μπαλώματα", όπως είναι οι σκέψεις για τις οικογένειες που ζουν χωρίς ηλεκτρικό την ίδια ώρα που συνεχίζονται οι διακοπές ρεύματος σε χιλιάδες ακόμα οικογένειες που αναγκάζονται να διαλέξουν μεταξύ του φαγητού και του υπέρογκου λογαριασμού της ΔΕΗ. Το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή αμφισβητείται και μόνο οι αγώνες ενάντια σε αυτή την πολιτική, ενάντια στα μέτρα που περνάνε μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για να κατακτηθούν ξανά όλα τα δικαιώματα του λαού.

Στο βωμό... της αξιολόγησης η τριτοβάθμια εκπαίδευση!

Ενώ οι εξελίξεις τρέχουν με αρνητικό πρόσημο για τον ελληνικό λαό, η κυβέρνηση, πιστή στο «όραμα» της Ε.Ε για την πραγμάτωση του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (συνθήκη της Μπολόνια), βάζει σε πρώτο πλάνο την αξιολόγηση όλων των πανεπιστημίων της χώρας, προμηνύοντας την περαιτέρω υποχρηματοδότηση των σχολών που βρίσκονται στη λίστα των συγχωνεύσεων ή των καταργήσεων.
Όλες οι στομφώδεις διακυρήξεις που κατά καιρούς έχουμε ακούσει από εκπροσώπους τόσο της Ε.Ε. και ΔΝΤ όσο και της κυβέρνησης, για την διαμόρφωση του ελληνικού πανεπιστημίου σύμφωνα με τα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά πρότυπα, σκοπό έχουν να χαϊδέψουν τα αυτιά των φοιτητών, κρύβοντας την πραγματική τους στόχευση, που είναι προφανώς η διαμόρφωση του πανεπιστημίου των λίγων και εκλεκτών. Ένα πανεπιστήμιο, πλήρως εναρμονισμένο στις ανάγκες της κατακερματισμένης αγοράς εργασίας, όπου οι φοιτητές, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, θα πρέπει να συνάπτουν φοιτητικά δάνεια, σύμφωνα και με τα πρότυπα...της Αγγλίας (85% των Άγγλων φοιτητών προσφεύγουν σε τέτοια μέσα, προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών τους).
Στην κατεύθυνση της δημιουργίας του πανεπιστημίου του μνημονίου κινείται και ο νόμος περί αξιολόγησης. Αυτή η διαδικασία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη συνθήκη της Μπολόνια (1999) και θεσμοθετήθηκε το 2005 με σκοπό να διευκολύνει την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης. Σήμερα, η αξιολόγηση έρχεται να αποτελέσει μοχλό πίεσης για την εφαρμογή του εσωτερικού κανονισμού και όσων αντιδραστικών μέτρων προβλέπονται μέσα από τον νόμο πλαίσιο και το σχέδιο Αθηνά, δηλαδή των συγχωνεύσεων, των διαγραφών, του κατακερματισμού του πτυχίου, της κατάργησης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Με πρόσχημα την αξιολόγηση και στο όνομα του εξορθολογισμού και της εξυγίανσης τους δημόσιου τομέα, η κυβέρνηση θα κλείνει τμήματα και θα απολύει εργαζομένους ενώ ταυτόχρονα θα οδηγεί στη δημιουργία σχολών «ελίτ» από τη μία, και σχολών «πάρκινγκ» ανέργων από την άλλη.
Η διαδικασία της αξιολόγησης διακρίνεται σε δύο στάδια. Αρχικά, είναι η εσωτερική αξιολόγηση, η οποία διεξάγεται από το εσωτερικό του πανεπιστημίου και εγκρίνεται από τους φορείς ΜΟ.ΔΙ.Π και Α.ΔΙ.Π και η εξωτερική αξιολόγηση, η οποία διεξάγεται από μία 5μελή επιτροπή «εμπειρογνωμόνων», σταλμένων απ’ ευθείας από το υπουργείο. Ήδη εξωτερική αξιολόγηση έχει ολοκληρωθεί στα περισσότερα τμήματα, κάνοντας φανερό ότι αυτό που αξιολογείται είναι το κατά πόσον προωθείται και εφαρμόζεται ο νόμος πλαίσιο και το σχέδιο Αθηνά.
Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν ότι πρόκειται για μια διαδικασία που βασίζεται σε «αντικειμενικά» κριτήρια, είναι φανερό ότι τα κριτήρια καθορίζονται από τις επιταγές των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Άλλωστε, οι φορείς ΜΟ.ΔΙ.Π και Α.ΔΙ.Π που απαρτίζουν τον θεσμό της αξιολόγησης εποπτεύονται από το υπουργείο Παιδείας και χρηματοδοτούνται απο την Ε.Ε. και την ΕΚΤ. Για ποια «διασφάλιση της ποιότητας» άραγε κάνουν λόγο οι συγκεκριμένοι φορείς όταν στηρίζουν στις εκθέσεις τους τις συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα σχολών καθώς και «τον περιορισμό του λιμνάζοντος φοιτητικού πληθυσμού»; Προβλέπεται, μάλιστα, πως αν η Α.ΔΙ.Π εισηγηθεί αρνητική αξιολόγηση για ένα τμήμα, τότε περιορίζεται και η χρηματοδότησή του. Τι να σημαίνει αυτό για τμήματα όπως η Κοινωνιολογία Παντείου που έλαβε αρνητική αξιολόγηση; Πάντως, όχι διατήρηση του τμήματος με τις ίδιες συνθήκες σπουδών.
Το σύστημα έχει ντύσει την αξιολόγηση με ένα ωραίο περιτύλιγμα, στοχεύοντας να πείσει ιδεολογικά τη νεολαία για την αναγκαιότητά της. Χρησιμοποιεί την εσωτερική αξιολόγηση και τη συμμετοχή των φοιτητών σε αυτή για να τη νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις τους. Για να πιστέψουν ότι έχουν λόγο στην διαχείρηση του πανεπιστημίου, ώστε στη συνέχεια να πέσει η ευθύνη για το κλείσιμο των σχολών στις δικές τους πλάτες.
Οι φοιτητές πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε λογικές που τους καλούν σε διάλογο με τους αξιολογητές. Να εναντιωθούν σε αυτούς που σπέρνουν την ηττοπάθεια και σε αυτούς που παλεύουν για μια καλή αξιολόγηση, με ακαδημαϊκά κριτήρια. Γιατί μόνο μέσω της οργανωμένης και μαζικής πάλης, μπορούμε να πετύχουμε νίκες, να αντισταθούμε ενάντια στη βάρβαρη πολιτική που ρημάζει τις ζωές μας.

Η πτυχιακή εξεταστική έρχεται για να... φύγει!

Πρόσφατα κατατέθηκε από το Υπουργείο Παιδείας τροπολογία που μεταξύ άλλων δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους φοιτητές (και όχι μόνο στους επί πτυχίω) να δώσουν όλα τα μαθήματα ανεξαρτήτως έτους. Θα έλεγε κανείς ότι ...ο Υπουργός τρελάθηκε! Εξετάζοντας όμως το φόντο της επίθεσης και τις συνθήκες στα ΑΕΙ-ΤΕΙ προκύπτουν κάποια στοιχεία.
Το πρώτο αφορά τη χρονική συγκυρία. Δηλαδή εδώ και 14 βδομάδες υπάρχει μια ιδιαίτερα ανθεκτική απεργία στον «ευαίσθητο» χώρο των πανεπιστημίων που ασκεί πίεση στο σύστημα. Οι διοικητικοί συνεχίζουν κόντρα στη συκοφάντηση, τις απειλές και την εχθρική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Το «χαρτί» του χαμένου εξαμήνου ή η λύση της καταστολής μέχρι στιγμής δεν προτιμώνται, κύρια γιατί το σύστημα φοβάται ότι ενδέχεται να ξεσπάσουν ανεξέλεγκτοι αγώνες από τον φοιτητόκοσμο. Η ανακοίνωση της πτυχιακής εξεταστικής λειτουργεί σαν μοχλός αποσυμπίεσης.
Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τη φάση της επίθεσης. Οι πρώτες διαγραφές φοιτητών ξεκινάνε το 2014-2015. Το σύστημα θυμάται καλά τι έγινε την τελευταία φορά που διεγράφη φοιτητής... Θέλει μέσα από το «άλλοθι» της πτυχιακής εξεταστικής να νομιμοποιήσει στα μάτια των φοιτητών το πέταγμα μεγάλου κομματιού της νεολαίας έξω από τις σχολές• θέλει να τους χρεώσει ότι αυτοί ευθύνονται για την αποτυχία τους να πάρουν πτυχίο, μιας και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους μετά από δύο χρονιές εφαρμογής της πτυχιακής εξεταστικής (σημ. ξεκίνησε το 2013).
Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι η διεξαγωγή πτυχιακής εξεταστικής από το Υπουργείο έχει προσωρινό χαρακτήρα• εφαρμόστηκε σε όλες τις σχολές ανεξαιρέτως πέρσι ώστε εν συνεχεία να... καταργηθεί για πάντα. Παράλληλα, η περσινή εμπειρία έδειξε με τον πιο κυνικό τρόπο πώς την εννοούσε το σύστημα: μια διαδικασία fast-track, λίγων ημερών, με μαζικά κοψίματα. Και αυτό διότι, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα η επίθεση εντείνει τους ταξικούς φραγμούς με το νόμο πλαίσιο και το σχέδιο «Αθηνά», κατακτήσεις κατοχυρωμένες μια προηγούμενη περίοδο από το φοιτητικό κίνημα που διευκολύνουν το δρόμο για το πτυχίο δεν είναι ανεκτές. Ως τέτοια κατάκτηση, η πτυχιακή εξεταστική πάντοτε αποτελούσε αγκάθι για το σύστημα που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βάλει «αστερίσκους» και προϋποθέσεις στο δικαίωμα συμμετοχής των φοιτητών σε αυτή.
Με βάση αυτά τα στοιχεία και με γνώμονα την υπεράσπιση του δικαιώματος των φοιτητών στις σπουδές, οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα οφείλουν να βάλουν στο άμεσο διάστημα ως κατεύθυνση μέσα στους Συλλόγους την πάλη για να μην καταργηθεί η πτυχιακή εξεταστική αλλά να κατοχυρωθεί η ύπαρξή της σε κάθε σχολή, η διεξαγωγή της με ανθρώπινους ρυθμούς, κόντρα στην καθηγητική αυθαιρεσία.

Εδώ το καλό Πιστοποιητικό Επιμόρφωσης
Έλα κόσμε, πάρε, πάρε...

Ο τίτλος θυμίζει τους γνωστούς ντελάληδες των λαϊκών αγορών, αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα των διαφόρων προγραμμάτων e-learning. Βομβαρδίζονται τα mail των εν δυνάμει εργαζομένων από τα διάφορα site εύρεσης εργασίας (kariera κτλ), όχι γιατί... πέτυχε το success story του Σαμαρά και γέμισε ο τόπος από κενές θέσεις εργασίας, αλλά από τα διάφορα προγράμματα εξ αποστάσεως κατάρτισης. Προγράμματα για όλα τα γούστα και (κάποια) βαλάντια, όπου οι άνεργοι εφοδιάζονται με ακόμα ένα χαρτί για να το... κρεμάσουν στον τοίχο τους μαζί με τα άλλα.
Στο ΕΚΠΑ 150 προγράμματα για 3 με 10 μήνες με 400-1.400€, αμέτρητα προγράμματα για 1-4 μήνες με 300-700€ στο ΠαΠει, άλλα τόσα στο ΕΜΠ για 4-12 μήνες με 690-2.800€. Βέβαια ο καλός πωλητής έχει και τις προσφορές του, όπως δώρο Χριστουγέννων με έκπτωση ως 50%, ειδικές τιμές για ΑΜΕΑ, ανέργους και πολύτεκνους, πριμοδότηση για γρήγορες εγγραφές και φυσικά δόσεις, πολλές δόσεις (όχι άτοκα φυσικά), μιας και στη χώρα μας οι δόσεις είναι… πετυχημένη συνταγή.
Όλα αυτά όταν κατά τα άλλα η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι δωρεάν. Άλλωστε τα προγράμματα αυτά φτιάχνουν «πελατολόγιο» από τους μαθητές που πετιούνται έξω από το «νέο» λύκειο, από τους μαθητές των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, από τους φοιτητές που πετιούνται έξω από τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, είτε γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν τους οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς είτε γιατί θα τους πετάξει το ίδιο το σύστημα με τις διαγραφές που ετοιμάζει. Δεν εξαιρούνται όμως και οι πτυχιούχοι, που στην απόγνωσή τους από τη μακροχρόνια ανεργία ψάχνουν τη διέξοδο στην ασταμάτητη κατάρτιση.
Από την Μπολόνια κιόλας έχει δρομολογηθεί η Διά Βίου Εκπαίδευση, που θέλει τον εργαζόμενο (ή άνεργο) να γεμίζει τον ατομικό του φάκελο προσόντων, να ανεβάζει τις πιστωτικές του μονάδες και να εξειδικεύεται πάνω στην εξειδίκευση της... εξειδίκευσης. Γιατί, τρομάρα μας, η παραγωγή στη χώρα μας έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα ανάπτυξης, που χρειάζονται πλήρως εξειδικευμένοι εργαζόμενοι, και ένα απλό πτυχίο δεν φτάνει για να σερβίρεις καφέδες στα νησιά το καλοκαίρι...
Τα προγράμματα του μέλλοντος, όπως τα αναφέρουν τα διάφορα ιδρύματα, είναι αυτά που περιγράφουν το μέλλον της νεολαίας. Ένα μέλλον που βάζει τους νέους στο αέναο κυνήγι πιστοποιητικού κατάρτισης, ενώ μπάζει από την πίσω πόρτα τα δίδακτρα και τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Το συγκεκριμένο ζήτημα ούτε καινούργιο είναι αλλά ούτε και κρυφό. Και αν είναι βέβαιο ότι όσο συνεχίζεται η επίθεση στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας σε σπουδές και δουλειά τα προγράμματα e-learning θα αυξάνονται (μαζί με τα δίδακτρά τους) τόσο μας γεννάται η απορία πως και καμιά από τις δυνάμεις που σκίζουν τα ρούχα τους για την Παιδεία Α.Ε. δεν το έχουν ανοίξει σαν ζήτημα ποτέ και πουθενά.

19 Δεκ 2013

Δικαίωμα, ναι! Αλλά τίνος πράγματος; Και πώς;

Πολλή συζήτηση γίνεται το τελευταία διάστημα για το θέμα των πλειστηριασμών. Γίνονται αναλύσεις για το πώς και το γιατί. Για την ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, όπου το ποσοστό ιδιοκτησίας σε σπίτια είναι ιδιαίτερα μεγάλο σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ε.Ε., για τις επιδιώξεις του συστήματος σε αυτή τη φάση αλλά και για το πώς θα πρέπει να αντιδράσει ο λαός απέναντι στους μαζικούς πλειστηριασμούς από τις τράπεζες.
Κατ’ αρχήν να πούμε το εξής. Το ζήτημα, αν και εστιάζεται κυρίως εκεί, δεν αφορά μόνο τις τράπεζες. Αφορά και το ίδιο το κράτος καθώς και τον οποιοδήποτε στον οποίο μπορεί να οφείλεται κάποιο ποσό, από εταιρίες τηλεφωνίας μέχρι ασφαλιστικά ταμεία. Στη περίπτωσή τους, δεν υπήρξε ποτέ η λεγόμενη «προστασία της πρώτης κατοικίας», ακόμη και για εξευτελιστικά ποσά. Και εκεί δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερες αντιδράσεις. Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους πλειστηριασμούς. Εξ ίσου σοβαρή υπόθεση, αν όχι σοβαρότερη, είναι οι κατασχέσεις για τις οποίες δεν υπήρξε ποτέ απαγόρευση για κανέναν. Οι τράπεζες αν ήθελαν θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε αυτές, να άλλαζαν δηλαδή το τυπικό ιδιοκτησιακό καθεστώς ενός ήδη υποθηκευμένου σπιτιού, διαμερίσματος ή ό,τι άλλου, και να το πάρουν στο όνομά τους.

Ορισμένες επισημάνσεις πάνω στο ζήτημα της περίθαλψης

Υγειονομικοί και λαός, στην κίνησή τους με αφορμή την επίθεση των δυνάμεων του συστήματος, έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά απόψεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα που εκπορεύονται τόσο από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις όσο και της εν γένει Αριστεράς. Πώς πρέπει να σταθούν απέναντι σ' αυτές; Και, κυρίως, με ποιο τρόπο οφείλει να ξεδιπλωθεί η πάλη τους και σε ποια κατεύθυνση;

Πανελλαδική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) για την Υγεία

• Εδώ και δύο χρόνια το μέτωπο της Υγείας είναι ορθάνοιχτο για τρόικα, κεφάλαιο και κυβέρνηση. Τα νοσοκομεία του ΙΚΑ που έκλεισαν, τα οκτώ νοσοκομεία του ΕΣΥ σε Αττική και Θεσσαλονίκη που έβαλαν λουκέτο και συρρικνώθηκαν, η διάλυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης (ΕΟΠΥΥ, Κέντρα Υγείας, περιφερειακά ιατρεία κ.λπ.), τα ψυχιατρικά νοσοκομεία που οδεύουν προς κατάργηση, κινούνται απαρέγκλιτα στις γραμμές που χάραξαν τα αντιδραστικά μνημόνια και οι επιταγές των ιμπεριαλιστών, και κάνουν ορατή την κατεύθυνση που θα συνεχίσει να κινείται η κυβερνητική πολιτική.

Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ μπροστά στη διάλυση του λαϊκού δικαιώματος στη περίθαλψη

Με ακατάπαυστο ρυθμό, η κυβέρνηση σφυροκοπεί το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη. Υλοποιώντας πλήρως τις μνημονιακές δεσμεύσεις απέναντι στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της (ΔΝΤ-ΕΕ), επιβάλει για λογαριασμό του ξένου ιδιαίτερα αλλά και ντόπιου κεφαλαίου ένα σύγχρονο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Κομμάτι της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και της ταξικής επίθεσης είναι και η επίθεση που έχει εξαπολύσει και κλιμακώνει στο μέτωπο της Υγείας. Ο βασικός στόχος της επίθεσης είναι η ολοκληρωτική κατεδάφιση και διάλυση των παρεχόμενων υπηρεσιών περίθαλψης. Στόχος που επιβάλλεται από τον σημερινό ταξικό συσχετισμό δύναμης και επιτρέπει στο κεφάλαιο να απαλλάσσει το αστικό κράτος από την «υποχρέωση» να παρέχει στο λαό δωρεάν περίθαλψη. Που απογυμνώνει την Υγεία από κάθε έννοια κοινωνικού αγαθού προωθώντας γρήγορα και βίαια την πλήρη εμπορευματοποίησή της. Στόχος που διαμορφώνει μια νέα εφιαλτική πραγματικότητα, βασικό στοιχείο της οποίας θα είναι, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι αρρώστια ή πάθηση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα ισοδυναμεί με θάνατο. Κι αυτό γιατί η πρόσβαση στη περίθαλψη θα είναι πλέον απαγορευτική για το λαό. Τόσο στις βασικές μονάδες Υγείας και περίθαλψης που θα παραμείνουν στην ευθύνη του αστικού κράτους προσφέροντας ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες. Πόσο μάλλον όταν ανοίγει η πόρτα της ιδιωτικοποίησης συγκεκριμένων τομέων του σημερινού συστήματος Υγείας, τέτοιας έκτασης και κλίμακας βέβαια που να ανταποκρίνεται στο γενικότερο φόντο της ερημοποίησης της χώρας και της φτωχοποίησης του λαού.

Για τις κινητοποιήσεις στην υγεία 29/11 & 11/12

Οι ανακοινώσεις του υπουργού Υγείας για το τρίτο κύμα διαθεσιμοτήτων στα νοσοκομεία, οι «διαρροές» ότι αυτές θα αφορούν κλείσιμο-συγχωνεύσεις επαρχιακών νοσοκομείων αλλά και των ψυχιατρικών, γεννήσαν νέες ελπιδοφόρες αντιδράσεις.
Από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις υγειονομικών, η κινητοποίηση στις 29/11(πάνω από 2000), με τον τόνο να τον δίνουν τα νοσοκομεία της επαρχίας, που πήραν την πρωτοβουλία να προχωρήσουν μόνα τους ξεπερνώντας την αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ.
Εντυπωσιακή και γεμάτη παλμό η παρουσία των Ικαριωτων, αφού μαζί με πολλές εκατοντάδες συμπατριώτες και συμπατριώτισσες τους απ’ την παροικία της Αθήνας σχημάτισαν ένα μαζικότατο και μαχητικό μπλοκ, το μεγαλύτερο της συγκέντρωσης, που διαδήλωσε με τα πανό του Συλλόγου (ΣΕΝΙ), της Επιτροπής Αγώνα για την Υγεία σε Ικαριά και Φούρνους (ΕΑΥ) κι άλλων τοπικών συλλόγων.
Η ανησυχία που προκαλεί η δράση της ΕΑΥ αποτυπώθηκε ολοκάθαρα στη μεγάλη κινητοποίηση των κρατικών μηχανισμών, με τηλεφωνήματα απ’ την Αστυνομία μέρες ακόμα πριν την συγκέντρωση, με πρωτοφανή παρουσία ένστολων και μη λιμενικών στον Πειραιά αλλά και το γεγονός ότι, όπως μετά αποδείχτηκε, άνδρες της ασφάλειας ταξίδεψαν μαζί τους στο καράβι.
Στη συγκέντρωση πολύ καλό επίσης ήταν και το μπλοκ των Μολάων ενώ αντιπροσωπευτική παρουσία είχαν συνολικά 13 νοσοκομεία από την επαρχία.
Από την Αθήνα, καλή παρουσία είχαν τα ψυχιατρικά νοσοκομεία που βρίσκονται στο μάτι του κύκλωνα. Ωστόσο, ήταν εμφανές ότι πάρα τις αξιόλογες προσπάθειες του συντονιστικού νοσοκομείων της Αττικής, το πρόβλημα της συμμετοχής των υπολοίπων νοσοκομείων που δεν έχουν άμεσα διαθέσιμους παραμένει.
Ευθύνες για αυτό, βέβαια, έχει η συνδικαλιστική ηγεσία που αποφάσισε τη συμμετοχή της μόνο μετά από αίτημα των επαρχιακών νοσοκομείων, κυριολεχτικά την τελευταία στιγμή, με 24ωρη απεργία μόνο για τα επαρχιακά νοσοκομεία που είχαν ήδη αποφασίσει τη συμμετοχή τους (!) και με 4ωρη στάση για τα νοσοκομεία της Αθήνας!
Το ΠΑΜΕ τελικά εμφανίστηκε στην κινητοποίηση πάρα την στάση υπονόμευσής της που κράτησε στην ομοσπονδία (καταψήφισε στην ΠΟΕΔΗΝ την στάση) -την ιδια στάση κράτησε και σε κάποια σωματεία (π.χ. Θριάσιο)- ενώ σε άλλα (Ψ.Ν. ΔΑΦΝΙ-Ο.ΕΝ.Γ.Ε) ψήφισε την κινητοποίηση! Κρίση γραμμής, κρίση τακτικής ή απλώς κωλοτούμπες; Ο καιρός θα δείξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού εμφανίσθηκε με πρόταση αρχικά για αναβολή της συγκέντρωσης για τις 6/12 εν οψει ανακοινώσεων του Γεωργιάδη, τελικά στήριξε στη ΠΟΕΔΗΝ και στα σωματεία την κινητοποίηση στις 29/11.
Συμμετοχή με αποφάσεις τους είχαν οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ αλλά και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων που συναντηθήκαν με τους υγειονομικούς κατά τη διάρκεια της πορείας και διαδηλώσαν από κοινού, και αυτό εγγράφεται επίσης στα θετικά της κινητοποίησης.
Η μαζικότητα της κινητοποίησης στις 29/11 αφαιρεσε κάθε πρόσχημα από την ηγεσία της ομοσπονδίας ενώ καθιστούσε υποχρεωτική και την κινητοποίηση που έτσι και αλλιώς συζητούσαν για τις αρχές Δεκέμβρη. Έτσι, η ομοσπονδία επανηλθε με απόφαση για πανελλαδική απεργία στις 11/12.
Πόσο μάλλον όταν η απεργία αυτή συνέπεσε με τις ανακοινώσεις του Γεωργιάδη στη Βουλή περί της ένταξης στη διαθεσιμότητα των οδηγών των νοσοκομείων. Με πρωτοβουλία συνδικαλιστών της Ταξικής Πορείας και του Νυστεριού από το Θριασιο, και στη βάση της εκτίμησης ότι οι διαθέσιμοι οδηγοί μπορούν να συσπειρωθούν άμεσα και να αποτελέσουν βάση στήριξης και ένταξης στον αγώνα και των υπολοίπων εργαζομένων σε πολλά περισσότερα νοσοκομεία από όσα κινητοποιούνται το τελευταίο διάστημα, το Συντονιστικό Πρωτοβάθμιων σωματείων, Επιτροπών αγώνα και εργαζομένων κάλεσε συνάντηση-συζήτηση δεκάδων οδηγών αλλά και άλλων υγειονομικών. Εκεί, μετά από συζήτηση, αποφασίστηκε η έκδοση προκύρηξης που οι ίδιοι θα μοίραζαν στα νοσοκομεία τους αλλά και σε συναδέλφους τους σε άλλα νοσοκομεία με σκοπό τη μαζικοποίηση της απεργίας στις 11/12.
Η απεργία στις 11/12 έγινε με μειωμένη μαζικότητα σε σχέση με τις 29/11, με εμφανέστατη την απουσία νοσοκομείων που δεν παρεμβαίνει το συντονιστικό (την πορεία συγκρότησαν κατά βάση τα σωματεία που συμμετέχουν στο συντονιστικό, το ΠΑΜΕ και οι εργαζόμενοι από ΟΛΜΕ, ΕΟΠΥΥ και όσοι άλλοι εργαζόμενοι στο δημόσιο μπόρεσαν να πάρουν μέρος στη βάση της 3ωρης στάσης που είχε προκυρήξει η ΑΔΕΔΥ). Παρόλα αυτά, η πίεση των οδηγών και του συντονιστικού ανάγκασε την ΠΟΕΔΗΝ σε νέο ελιγμό αποφασίζοντας νέα στάση στην Αθήνα στις 16/12 και απεργία στην επαρχία για τους οδηγούς (μόνο!). Τις αντιρρήσεις του είχε το ΠΑΜΕ μην προτείνοντας ωστόσο κάτι συγκεκριμένο.
Τέλος, με τη λήξη της πορείας, το Συντονιστικό ξαναβρέθηκε αποφασίζοντας εκδήλωση για την υγεία στις 20/12 αλλά και την διοργάνωση ανά νοσοκομείο παρεμβάσεων με στόχο την μαζικοποίηση της στάσης εργασίας στις 16/12.

18 Δεκ 2013

ΚΚΕ: αλύγιστα και συστηματικά στην αναχώρηση

Η δεξιά μετατόπιση της αριστεράς στο πλαίσιο των αρνητικών συσχετισμών και της όξυνσης της επίθεσης
Είναι σαφές πως η φάση που διανύουμε, ιδιαίτερα μετά το σπάσιμο της απεργίας διαρκείας των εκπαιδευτικών, χαρακτηρίζεται από την απουσία μαζικών λαϊκών αντιστάσεων, την ώρα που η πιο βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση όχι μόνο δεν ανακόπτεται αλλά κλιμακώνεται. Όμως, οι πιο σπουδαίες σελίδες της λαϊκής πάλης και της σύγκρουσης με δεδομένη την επίθεση σίγουρα βρίσκονται μπροστά. Το γεγονός πως οι σημαντικές μάχες στο πλαίσιο της σύγκρουσης των λαϊκών δυνάμεων με το σύστημα των δύο τριών τελευταίων χρόνων έχουν, στη συγκυρία που διανύουμε, ανακοπεί, δεν είναι ανεξήγητο.

Οργιο πειθαρχικών και τρομοκρατίας ενάντια στους εκπαιδευτικούς

Με μια βιομηχανία διώξεων προσπαθεί η κυβέρνηση να εμπεδώσει ένα κλίμα τρόμου στην εκπαίδευση. Οι διώξεις, που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, χρησιμοποιούν συνήθως ως κατηγορίες την «αναξιοπρεπή συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας», την «απείθεια» και τη «δημόσια κριτική προϊστάμενης αρχής»! Εντάσσονται στο πλαίσιο διατάξεων του Ν.4057/12, στον οποίο –εκτός των άλλων- προβλέπεται και το τεκμήριο της… ενοχής καθώς, η υπηρεσία μπορεί εύκολα να βγάλει σε αργία τον διωκόμενο υπάλληλο αυτόματα και μέχρι την οριστική εκδίκαση της υπόθεσής του.
Στις πρόσφατες και ακραίες αντίστοιχες περιπτώσεις, εντάσσεται και η περίπτωση της Ιφιγένειας Γεωργάλα που ήταν αποσπασμένη μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 2013 στο Ιστορικό Αρχείο Αίγινας, καθώς και τη Διευθύντρια του Αρχείου. Η Ι.Γ. τέθηκε από το Υπουργεί Παιδείας σε αργία και παραπέμφθηκε σε πειθαρχικό γιατί τόλμησε να ζητήσει κανονική άδεια σε περίοδο που είχε προγραμματιστεί η μεταφορά του τοπικού Ιστορικού Αρχείου! Χαρακτηριστικό είναι ότι τις ημέρες μεταφοράς του αρχείου αλλά και τις προηγούμενες μέρες ήταν κανονικά στην εργασία της, αφού η αίτηση της απορρίφθηκε.
Η απόφαση δίωξης υπογράφεται από τον Υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο και, για να «δημιουργήσει» κατηγορητήριο, περιλαμβάνει τα αδικήματα της παράβασης υπαλληλικού καθήκοντος και της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς υπαλλήλου εντός υπηρεσίας, με μοναδικό στόχο να ενταχθεί η συνάδελφος στις διατάξεις του 4057/12, οι οποίες οδηγούν σε αργία!
Η παράλογη και παντελώς αστήρικτη δίωξη απέναντι σε μια εκπαιδευτικό που δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά (είναι μέλος των Παρεμβάσεων) αποτελεί μήνυμα εκδίκησης και τρομοκράτησης στην τοπική κοινωνία για τις κινητοποιήσεις που έκανε ενάντια στη μεταφορά του αρχείου (θεωρήθηκε ότι ουσιαστικά μεθοδευόταν το κλείσιμο του αρχείου).
Σε μια παρόμοια περίπτωση, η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λακωνίας ασκεί δίωξη σε βάρος της εκπαιδευτικού Ελισάβετ Παπαδοπούλου πρόεδρο του Συλλόγου Μολάων Λακωνίας γιατί σε δημόσια τοποθέτησή της κατήγγειλε τα προβλήματα των σχολείων αλλά και τις διοικητικές αυθαιρεσίες. Και η Ε.Π. εγκαλείται με βάση το Ν. 4057/12 για «αναξιοπρεπή συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας».
Και για τις δύο περιπτώσεις, έχουν εκδοθεί πλήθος ψηφισμάτων από δεκάδες σωματεία και συλλογικότητες, ενώ, την Παρασκευή 13 Δεκέμβρη οργανώθηκε στη Σπάρτη πανελλαδική συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ελισάβετ Παπαδοπούλου.

Μήνυμα τρομοκράτησης απέναντι στη νεολαία και στο λαό

Δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ επί ποδός, ασφαλίτες με πολιτικά και «νεολαιίστικη αμφίεση» που πραγματοποιούσαν σωματικούς ελέγχους σε διερχόμενους, κλειστοί σταθμοί Μετρό αλλά ανοικτή καταστολή το μεσημέρι στο χώρο των Προπυλαίων, με ρίψεις χημικών και χειροβομβίδων κρότου–λάμψης, παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, αποκλεισμό απ΄ τα ΜΑΤ, επί μία ώρα, στα σκαλιά του κτιρίου των Προπυλαίων εκατοντάδων 14χρονων και 15χρονων μαθητών, που βρίσκονταν εκεί ενόψει μιας συναυλίας, και ατομική σωματική έρευνα για τα παιδιά αυτά προκειμένου ν’ αποχωρήσουν απ΄ τον αποκλεισμένο χώρο…
Ενοχοποίηση του καθενός που βρισκόταν στην περιοχή ως «ύποπτου», προσαγωγές (όπου εκτός από δεκάδες μαθητές προσήχθησαν και δύο… φωτορεπόρτερ κι ένας… πανεπιστημιακός), άγριοι ξυλοδαρμοί έως βασανισμοί, χυδαίες βρισιές των αστυνομικών των ΜΑΤ κι εξευτελισμοί απέναντι σε μαθητές σε δημόσιο χώρο ή στη ΓΑΔΑ, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση, σύμφωνα με τις καταγγελίες που βγήκαν στη δημοσιότητα….
Αυτή ήταν η απάντηση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των μηχανισμών καταστολής της στη διαδήλωση που πραγματοποίησαν χιλιάδες μαθητές στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της Παρασκευής 5/12, για τα 5 χρόνια απ΄ τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου απ΄ τους πραιτοριανούς Κορκονέα και Σαραλιώτη. Ούτε μικρές κοπέλες δεν γλίτωσαν από εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους της αστυνομίας. Αλλά και κατά την απογευματινή πορεία, με συμμετοχή εργαζόμενων και λαού, τα ΜΑΤ κινούνταν ασφυκτικά και παράλληλα με τη διαδήλωση σ΄ ολόκληρο το μήκος της, ενώ τις βραδινές ώρες επιδόθηκαν σε κυνηγητό και προσαγωγές στην περιοχή των Εξαρχείων.
Ολόκληρο το παραπάνω σκηνικό, το οποίο ξετυλίχθηκε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή -όπως και η κατάσταση που είχε επικρατήσει στο αποκλεισμένο και αστυνομοκρατούμενο κέντρο μετά την πορεία του φετινού Πολυτεχνείου- δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικού μηνύματος που επιδίωξε να στείλει η κυβέρνηση των μνημονίων και της αντιλαϊκής επίθεσης στη νεολαία αλλά και ευρύτερα στο λαό. Το μήνυμα της λεγόμενης «μηδενικής ανοχής». Το μήνυμα του τρόπου με τον οποίο θα αντιμετωπίσει την αντίθεση της νεολαίας και του λαού απέναντι στη μαύρη πραγματικότητα την οποία βιώνουν, όταν βγουν στο δρόμο.
Η κυβέρνηση και το σύστημα το οποίο διαχειρίζεται γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πραγματικότητα αυτή, της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τις λαϊκές μάζες, της ολοένα κι αυξανόμενης ανεργίας, της διαλυμένης για το λαό και σκληρά ταξικής παιδείας -σ΄ όλες της τις βαθμίδες- της διάλυσης των υπηρεσιών περίθαλψης και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της ωμής καρατόμησης δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών για να επιβληθεί στο λαό η πολιτική αυτή, της φασιστικοποίησης, του μελανού μέλλοντος που επιφυλάσσουν στη νεολαία, των πολιτιστικών σκουπιδιών που της προσφέρουν, δεν μπορεί παρά να εγκυμονούν κινδύνους για το σύστημα και την πολιτική του, τόσο από μαζικές και σοβαρές λαϊκές αντιστάσεις όσο ακόμα κι από ξεσπάσματα. Στέλνει λοιπόν μηνύματα τρομοκράτησης, «ανελαστικότητας», πως «δεν αστειεύεται» και δεν πρόκειται να «χαριστεί» ούτε στη νεολαία ούτε και στον ίδιο το λαό. Με όποια έκφραση και σ΄ όποια έκταση εκδηλωθεί αυτό.
Στην πορεία της συγκρότησής τους, το νεολαιίστικο και το λαϊκό κίνημα πρέπει να λάβουν υπόψη την παράμετρο αυτή, τη στάση και τις επιδιώξεις του συστήματος και των διαχειριστών του και να οργανώσουν ανάλογα, με σοβαρό και αποφασιστικό τρόπο, την πάλη και την αντίστασή τους. Και με την αίσθηση πως μπορεί να προκύψουν σοβαρές αναμετρήσεις με το σύστημα και την πολιτική του, στις οποίες δεν χωράνε ούτε η υποτίμηση των μηχανισμών καταστολής ούτε αντιλήψεις «παιχνιδιού» μ’ αυτές.

24ωρη απεργία στην «Intrasoft International»

24ωρη απεργία την Τετάρτη 11 Δεκέμβρη 2013 πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στην «Intrasoft International», του ομίλου «Intracom», για να εναντιωθούν στην απόφαση της εργοδοσίας να απολύσει πέντε άτομα τον προηγούμενο μήνα και άλλα τρία πριν από λίγες μέρες. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν την άμεση επαναπρόσληψη των 8 συναδέλφων τους και απαιτούν να μη γίνουν άλλες απολύσεις.
Η απόφαση για αγώνα πάρθηκε μετά από γενική συνέλευση. Με τη μαζική τους συμμετοχή στην απεργία, που έφτασε στο 75%, οι εργαζόμενοι έδειξαν ότι καταλαβαίνουν πως το ζήτημα των απολύσεων δεν αφορά μόνο τους συναδέλφους που απολύθηκαν. Έδειξαν ότι καταλαβαίνουν ότι είναι ένα ζήτημα που μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους και μόνο με αγώνα μπορεί να παλευτεί. Ανοιχτό παραμένει το ζήτημα της συνέχειας, τόσο γιατί το ζήτημα των συγκεκριμένων απολύσεων παραμένει όσο και γιατί σίγουρα η πολιτική των απολύσεων δεν σταματά εδώ. Γιατί το δικαίωμα στη δουλειά είναι πρώτα απ’ όλα δικαίωμα στη ζωή και γιατί η πολιτική των απολύσεων ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα πρόκειται να σταματήσει αν δεν την σταματήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους.

Έφυγε ο αγωνιστής Παναγιώτης Βήχος

Στις 3 του Δεκέμβρη, σε ηλικία 69 χρονών, έφυγε από τη ζωή, μετά από γενναία μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, ο αγωνιστής Παναγιώτης Βήχος. Προερχόμενος από οικογένεια καλλιτεχνών, από μικρό παιδί επιδόθηκε στη μουσική, παίζοντας διάφορα μουσικά όργανα, και στη συνέχεια τη σπούδασε. Εργάστηκε επί 38 χρόνια τόσο σε κέντρα διασκέδασης όσο και συνεργαζόμενος με πολύ γνωστούς έλληνες τραγουδιστές και συνθέτες, αλλά και ξένους, καθώς και ως καθηγητής μουσικής. Έγραψε μουσική για 20 ελληνικές ταινίες, δίσκους και CD με τραγούδια, καθώς και 8 βιβλία.
Από νέος εντάχθηκε στους «Λαμπράκηδες», ενώ το 1964 πέρασε από Αεροδικείο, γιατί συμμετείχε σε συγκέντρωση ένστολος. Συμμετείχε στην ίδρυση της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑ.ΠΟ.Κ.) μαζί με το Μάνο Χατζιδάκι, τη Μελίνα Μερκούρη και το χαράκτη Τάσσο, αλλά και στην «Αγωνιστική Ταξική Ενότητα Μουσικών». Την περίοδο της δικτατορίας αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Χριστιανική» του Ψαρουδάκη. Το 1975 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Αποχώρησε το 1987, όταν ήρθε σε σύγκρουση με την ηγεσία του, ενώ απ΄ το 1984 κυκλοφορούσε την εφημερίδα «Η Φωνή της Δευτέρας», όπου ασκούσε κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ.
Στη συνέχεια μαζί με άλλα διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές δημιούργησε την Πανελλαδική Ένωση Κομμουνιστών. Το 1990 προσχώρησε στο Ε.Ε.Κ. (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα) και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Νέα Προοπτική». Το γεγονός ότι το 1998 κατήγγειλε το διοικητή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Σαντορίνης και ιδιοκτήτες νυκτερινού κέντρου για εκμετάλλευση και σωματεμπορία κοριτσιών -καταγγελία που είχε σαν αποτέλεσμα να διωχθεί μεν ο διοικητής, αλλά ν΄ ακολουθήσουν δίκες που αναβάλλονταν συνεχώς και που τελικά οδήγησαν στην αθώωση και… προαγωγή του συγκεκριμένου– κόστισε για τον Βήχο μια πρωτοφανή ασφαλίτικη σκευωρία μετά από εισβολή αστυνομικών στο σπίτι του κι έρευνα που διατάχθηκε στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή του.
Χωρίς βέβαια στοιχεία, τον ενέπλεκαν σε «κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας», για να τον σπιλώσουν κιόλας! Μετά από 14 χρόνια ταλαιπωρίας και μια μακρά δικαστική και δύσκολη διαδικασία που χαρακτηρίστηκε και από αθωώσεις και από κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις συμπαράστασης, αλλά και από επιμονή των διωκτικών αρχών στην προσπάθεια συκοφάντησής του, ο σ. Βήχος αθωώθηκε τελεσίδικα παμψηφεί τον Δεκέμβρη του 2011, ακόμα και με πρόταση του εισαγγελέα. Παρά την ταλαιπωρία του αυτή, τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες που πέρασε με τη γυναίκα και τα τρία του παιδιά και την ασθένεια που τον χτύπησε, διακρινόταν από αισιοδοξία, ενώ δήλωνε «αθεράπευτα κομμουνιστής». Τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει το ιστολόγιο «Πολιτικό Καφενείο». Ήταν μια σεμνή κι ευγενική φυσιογνωμία του αριστερού κινήματος στη χώρα μας, ένας αγωνιστής με πλούσια πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και συνδικαλιστική δράση.

17 Δεκ 2013

ΣΥΡΙΖΑ: Δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο…!

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας έχουν ξεκινήσει εδώ και κάποιο διάστημα να διαβεβαιώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, μέσα και έξω από την χώρα, ότι αποτελούν την επόμενη κυβέρνηση και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία και αυτοδύναμη. Έχοντας εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό κάθε κινηματικό «προφίλ», πράγμα για το οποίο δέχονται ισχυρή κριτική στο εσωτερικό τους, προσπαθούν μέσα από θεσμικά βάθρα να «ανατρέψουν» την κυβέρνηση, με τον ισχυρισμό ότι αποτελούν την μοναδική εναλλακτική λύση για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης. Βέβαια κατανοούν και οι ίδιοι ότι έχουν ακόμη μεγάλη απόσταση να καλύψουν ώσπου να ανάψει το «πράσινο φως» από τα κέντρα του συστήματος σε μια τέτοια προοπτική.
Δεν είναι μόνο η ολόπλευρη στήριξη στο «πολιτικό κέντρο» Σαμαρά από τους ιμπεριαλιστές, που έχει αποδειχθεί σίγουρη επιλογή για την υλοποίηση της ολομέτωπης επίθεσης στο λαό. Είναι και το γεγονός ότι τα ίδια κέντρα δεν έχουν εγκαταλείψει τα σχέδιά τους για την ανασύσταση της λεγόμενης κεντροαριστεράς με συνεχείς προσπάθειες, οι οποίες και θα ενταθούν ενόψει ευρωεκλογών, στις οποίες εκτός των άλλων, θα γίνει και το πιο σοβαρό γκάλοπ για μέτρηση των δυνάμεων εκτός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.
Με τα μέχρι τα σήμερα δεδομένα μπορούμε να πούμε ότι τα παραπάνω αποτελούν τις κύριες πλευρές των χειρισμών σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής για την όποια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού προσωπικού, τόσο για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο όσο και για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Γερμανίας, της ΕΕ και των ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, όμως, τόσο τα αδιέξοδα της ντόπιας αστικής κεφαλαιοκρατικής τάξης όσο κυρίως η πρωτοφανής φθορά του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στον λαό, παρά το γεγονός ότι περνάει κάθε μέρα όλο και πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, αφήνουν ανοικτό το ζήτημα μιας άλλης επιλογής, στην περίπτωσή μας, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Πιέζουν συστηματικά και με όλους τους τρόπους να τον δεσμεύσουν σε όλα τα βασικά ζητήματα μιας κυβερνητικής διαχείρισης, από τις σχέσεις με το κεφάλαιο έως το κεντρικό ζήτημα των όρων της εξάρτησης τόσο από ΕΕ όσο και από ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Και είναι γεγονός ότι βρίσκουν γρήγορη και σημαντική ανταπόκριση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όλο και περισσότερο κατανοεί τις αποστάσεις που πρέπει να καλύψει. Από τις διαβεβαιώσεις στο Τέξας για την παραμονή στην ΕΕ, φτάνουμε στην έκκληση για «συστράτευση» στον επιχειρηματικό κόσμο, στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο ελληνοαμερικανικό επιμελητήριο, για να μείνουμε μόνο στα τελευταία.
Η γρήγορη προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις και τις επιταγές του συστήματος συναντάει εμπόδια στο εσωτερικό του που έχουν επιπτώσεις και βάζουν σε δοκιμασία την ολόπλευρη ανάπτυξη των σχέσεών του με όλους αυτούς που επείγονται για την λήψη εγγυήσεων.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά στην δυσκολία, ίσως για πρώτη φορά με τέτοια ένταση μετά την αποχώρηση Αλαβάνου, να αντιμετωπίσει το εσωτερικό του πρόβλημα που του δημιουργεί ζητήματα για την πολιτική του φυσιογνωμία, με κυριότερο αυτό της «Αριστερής Πλατφόρμας» και του Π. Λαφαζάνη. Και μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να πήρε την πλειοψηφία στην τελευταία ΚΕ (8/12) για να ξεκινήσει το ευρωπαϊκό του ταξίδι σε Στρασβούργο, Βρυξέλλες και Μαδρίτη -όπου στο 4ο συνέδριο του ΚΕΑ (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) ανακηρύχθηκε και επίσημα υποψήφιος για πρόεδρος της κομισιόν, στις επόμενες ευρωεκλογές- τα προβλήματα όμως που άφησε πίσω του δεν είναι μικρά. Τα μέλη της «Αριστερής Πλατφόρμας» στην ΚΕ καταψήφισαν την πολιτική απόφαση και κάποιοι μέχρι πρότινος ακραιφνείς υποστηρικτές του, όπως τα στελέχη της ΚΟΕ που ψήφισαν λευκό, είναι στοιχεία που δείχνουν ότι το πράγμα έχει «ξεφύγει» και δεν γίνεται αποδεκτή ούτε η ταχύτητα ούτε το εύρος της προσαρμογής που επιχειρεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι φανερό ότι, στην σημερινή φάση, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν αυτά τα «εμπόδια» γιατί αποτελούν τους όρους και το «υλικό» με το οποίο συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα η ηγεσία κατόρθωνε να τους «ρυμουλκεί» με διάφορους τρόπους και χειρισμούς, αξιοποιώντας και τον οπορτουνισμό που περισσεύει στα στελέχη και τους παράγοντες αυτού του χώρου. Σήμερα όμως αποδεικνύονται «βαρίδια» τόσο εσωκομματικά όσο κυρίως, και εκεί έχει την μεγαλύτερη σημασία, στις σχέσεις και τους όρους που θέλει να οικοδομήσει με τις δυνάμεις του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα. Είναι σίγουρο ότι γίνεται προσπάθεια, μέσω της σιγουριάς για την κατάχτηση της κυβερνητικής διαχείρισης, να δοθεί το μήνυμα και στο εσωτερικό του κόμματος και ιδιαίτερα σε όσους κάνουν κριτική για «δεξιά στροφή», ότι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους γιατί με την στάση τους μπορεί να είναι υπεύθυνοι για την ανακοπή αυτής της προοπτικής. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, για όλες τις πλευρές, ένα από τα συγκολλητικά στοιχεία μέσα σε αυτό το κόμμα αποτελεί πλέον και η προοπτική για «κυβέρνηση της αριστεράς» στην οποία έχουν συνταχθεί και θεωρούν ότι έχει την πρωτεύουσα σημασία και αξία. Αυτός ο χειρισμός και οι πιέσεις που ασκεί, στο εσωτερικό του, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα όριά της τα οποία θα διευρύνονται ή θα στενεύουν ανάλογα με τις εξελίξεις των σχέσεων που αναπτύσσει με τις βασικές δυνάμεις του συστήματος. Για να το πούμε ξεκάθαρα, κάθε αμφισβήτηση της κεντρικής κατεύθυνσής του για πλήρη ενσωμάτωση και την μετάλλαξή του σε συστημική δύναμη θα αντιμετωπίζεται ανάλογα, με την εξέλιξη αυτής της κατεύθυνσης και των απαιτήσεων που κάθε φορά αυτή θα επιβάλλει. Έτσι μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να αποκαλυφθεί ότι «ο πλούτος των ιδεών και της εσωτερικής αντιπαράθεσης» αποτελεί φρένο για την «σωτηρία της χώρας από την ανθρωπιστική κρίση» και να απαιτηθεί είτε «σιωπητήριο» είτε έξοδος από το κόμμα.
Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις, τα στελέχη και κυρίως οι παράγοντες που συγκροτούν την «Αριστερή Πλατφόρμα» βρίσκονται σε δυσχερή θέση και δίνουν, με ένταση είναι η αλήθεια, κάποιες μάχες στο εσωτερικό του κόμματος, που όμως είναι μάχες οπισθοφυλακής. Κατανοούν ότι έχουν εγκλωβιστεί, με δική τους αποκλειστική ευθύνη, σε ένα πολιτικό «όχημα» που κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που θεωρούσαν ότι μπορούσαν να το «δρομολογήσουν». Οι τοποθετήσεις για πάλη ενάντια στην ΕΕ και έξοδο από το ευρώ, για το νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ, η ανακάλυψη ότι η σύμπλευση με το ΚΕΑ θα δέσει ακόμα περισσότερο το κόμμα στο άρμα του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», οι καταγγελίες για το διαζύγιο με το κίνημα, όση πραγματική βάση και διάθεση έχει από αυτούς που γίνονται, άλλο τόσο μεγαλώνει τις ευθύνες τους για τον εγκλωβισμό ενός σημαντικού αγωνιστικού δυναμικού σε αυτό τον χώρο.
Απέναντι στην «συστράτευση» κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών με την «κυβέρνηση της αριστεράς» που προωθεί ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αριστερή Πλατφόρμα» αντιπαραθέτει την «προοδευτική ανατροπή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό». Κεντρικό σημείο άλλωστε της τελευταίας αποτελεί η «επιτυχής διακυβέρνηση της αριστεράς», με την υλοποίηση του γνωστού «μεταβατικού προγράμματος» που χωρίς ανατροπή της αστικής εξουσίας θα «ανοίξει» τον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Η προσπάθεια συγκρότησης μίας μόνιμης «αριστερής αντιπολίτευσης» στα πλαίσια του «εργατικού κόμματος» είναι μία παλιά συνταγή του οπορτουνισμού που, έχοντας ξεκόψει από την επαναστατική κατεύθυνση και την ανάληψη της ευθύνης για την συγκρότηση αυτόνομου από το σύστημα και το ρεφορμισμό εργατικού-λαϊκού κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής, αναζητεί την σιγουριά και την νομιμότητα στην θαλπωρή της «κυβερνώσας αριστεράς». Όμως, από την μία πλευρά, η ένταση της επίθεσης του συστήματος, που τροφοδοτείται από την αθεράπευτη κρίση του, θα αναδεικνύει όλο και περισσότερο τα αδιέξοδα όλων αυτών των κατευθύνσεων. Από την άλλη, αυτά τα αδιέξοδα θα τροφοδοτούν και την αποδέσμευση ενός αγωνιστικού δυναμικού. Αυτή η προοπτική βέβαια θα κρίνεται όχι μόνο αντικειμενικά από τις συνθήκες που το ίδιο το σύστημα και η πολιτική δημιουργούν, όχι μόνο από την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση αλλά κυρίως από την δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν μέσα στον εργαζόμενο λαό οι αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις που θέλουν να πάνε κόντρα στον ρεφορμισμό και στην συνδιαχείριση.