Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

6 Δεκ 2013

Τελικά τους φοιτητές θα τους υπολογίσει κανείς;

Ο ανυποχώρητος αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των ΕΚΠΑ και ΕΜΠ συμπληρώνει πλέον τους 3 μήνες απεργίας. Κι ενώ το υπουργείο ψάχνει έναν έντεχνο τρόπο για να λήξει η απεργία (θα μιλούσαμε ήδη για επέμβαση των ΜΑΤ, αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη μαζικότητα), το πιστό δεκανίκι του συστήματος, η φωνή του μέσα στα πανεπιστήμια, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το διευκολύνει.
Συγκεκριμένα, την προηγούμενη εβδομάδα, η ΔΑΠ συγκαλούσε ΔΣ σε όλες τις σχολές πανελλαδικά, προκειμένου να περάσει ψήφισμα ενάντια στην απεργία. Πρόσχημα, φυσικά, ήταν η «απαίτηση» των φοιτητών για ανοιχτές σχολές. Αναρωτιόμαστε βέβαια, αφού ήταν απαίτηση της πλειοψηφίας των φοιτητών, τότε γιατί δεν καλέστηκε συνέλευση, ώστε να το δηλώσουν «ομόφωνα» οι ίδιοι οι φοιτητές;
Δυστυχώς για τη ΔΑΠ, η πραγματικότητα δείχνει άλλα. Γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποφασίζουν συμπαράσταση στον αγώνα των διοικητικών. Φοιτητές συμμετέχουν στην περιφρούρηση της απεργίας. Σχολές βρίσκονται υπό κατάληψη. Κι όλα αυτά, γιατί οι φοιτητές κατανοούν πως οι απολύσεις διοικητικών σίγουρα δε θα τους ωφελήσουν σε κάτι. Μάλλον, ακόμα καλύτερα, κατανοούν πως, μετά την επίθεση στους εργαζόμενους, σειρά έχουν οι ίδιοι. Άλλωστε, δεν περνά απαρατήρητο ότι σχολές όπως το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και το Μουσικών Σπουδών ΑΠΘ κλείνουν και χάνονται εξάμηνα ακριβώς λόγω των απολύσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι στο κάλεσμα της ΟΝΝΕΔ (άλλαξε ο Μανωλιός…) για συγκέντρωση ενάντια στην απεργία ανταποκρίθηκαν 300 ΔΑΠίτες!
Κι αφού η ΔΑΠ γνώριζε πως μέσα από συνελεύσεις ένα τέτοιο ψήφισμα δε θα περνούσε, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί για άλλη μια φορά τους συσχετισμούς στα ΔΣ και τις αυτοδυναμίες. Έτσι, θα μπορούσε ανεμπόδιστη να προχωρήσει τα σχέδιά της και, όταν πια θα συγκεντρωνόταν ένα πλήθος ψηφισμάτων για ανοιχτές σχολές, τότε η κυβέρνηση θα είχε κάθε «δίκιο» να διατάξει την επέμβαση των ΜΑΤ.
Για να φτάσουμε όμως στην ουσία, δεν μας εκπλήσσει η «ανεντιμότητα» της ΔΑΠ, ούτε οι λογικές της ούτε οι πρακτικές της. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο ρόλος της στις σχολές. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον καταδεικνύουμε στον κόσμο. Πώς απαντήθηκε, όμως, τελικά η κίνηση της ΔΑΠ με τα ψηφίσματα; Εδώ υπάρχουν 2 ειδών παραδείγματα.
Από τη μία, εμείς προσπαθήσαμε να ενημερώσουμε τους συμφοιτητές μας, να τους καλέσουμε να παρακολουθήσουν το ΔΣ και εν τέλει να δημιουργηθούν οι όροι για μια μαζική σύγκρουση με τις λογικές της ΔΑΠ και την καταγγελία της από τους ίδιους τους φοιτητές. Και όντως, όπου έγινε αυτό (βλ. Νηπιαγωγούς ΑΠΘ), δε χρειάστηκε καν να οδηγηθούμε σε σύγκρουση, αφού η ΔΑΠ φοβούμενη το πολιτικό κόστος, ακύρωσε το ΔΣ και απέσυρε το ψήφισμά της.
Αντίθετα, σε άλλες σχολές (βλ. Πολιτικούς Μηχανικούς ΑΠΘ) δυνάμεις της ΕΑΑΚ, της ΣΣΠ και της αναρχοαυτονομίας προσπάθησαν να δώσουν τη δική τους απάντηση, σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη για το κίνημα. Δηλαδή, συγκεντρώνοντας το δυναμικό τους με στόχο να τραμπουκίσουν τη ΔΑΠ. Έτσι, σπάσανε μερικά τραπεζάκια, έπεσαν μερικά μπινελίκια και «κάπου, κάπως, κάποτε» άνοιξαν τα κεφάλια ορισμένων μελών της ΔΑΠ. Βέβαια, στη συνέχεια τα μέλη της ΕΑΑΚ υπερασπίστηκαν πως η κίνηση αυτή ήταν σωστή αρχικά, απλώς κάποιοι ανεγκέφαλοι αυτόνομοι «ξέφυγαν».
Η ανεμπιστοσύνη βέβαια της αναρχοαυτονομίας στον κόσμο είναι γνωστή. Μάλλον, όμως, το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι «υπερεπαναστατικές» πράξεις γίνονται από τα ίδια σχήματα που έχουν μετατρέψει τους συλλόγους σε «σφραγίδες», που εμφανίζονται ως δια μαγείας σε πανό και απόψεις, για λογαριασμό των φοιτητών. Οι κινήσεις αυτές αποδεικνύουν ξεκάθαρα πως, γι’ αυτούς, οι φοιτητές δεν είναι ικανοί να δώσουν απάντηση σε όλα αυτά. Χρειάζονται οι ίδιοι για να «σώσουν» τον κόσμο. Έχοντας γαλουχηθεί στον εικονικό συνδικαλισμό, ψάχνουν να βρουν τις λύσεις μέσα στα δικά τους όρια, χωρίς τον κόσμο κι έξω απ’ αυτόν.
Για μας όμως, είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν «έξυπνες» και «εύκολες» λύσεις στα προβλήματα. Αυτό που λείπει δεν είναι οι «σωτήρες» αλλά η πραγματική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Στην κατεύθυνση την μαζικής επίμονης αντίστασης, ενάντια στην πολιτική που μας στερεί το δικαίωμα στις σπουδές και το μέλλον. Και αυτό θα συμβεί μόνο όσο ανοίγονται τα ζητήματα στους ίδιους τους φοιτητές.