Στα ύψη η ανεργία - στα τάρταρα ο λαός

Νέο ιστορικό ρεκόρ ανεργίας για το Σεπτέμβρη κατέγραψε επίσημα η ΕΛΣΤΑΤ, με το εποχικά διορθωμένο ποσοστό να ανεβαίνει στο 27,4% και ο αριθμός των άνεργων στους 1.376.463. Τα επίσημα στοιχεία που επικαλούνταν τα κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο Σαμαράς πριν από λίγες μόλις μέρες, δηλώνοντας ότι "τα χειρότερα πέρασαν", επιβεβαιώνουν τη δραματική κατάσταση στην οποία ζει ο λαός στη χώρα. Η πάνω από δυόμιση φορές αύξηση της ανεργίας μέσα σε μια πενταετία (από 7,5% το Σεπτέμβρη του 2008), παρά τις ευεργετικές συνέπειες που έφερε για το κεφάλαιο σε σχέση με την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα, προκαλεί -και δίκαια- μεγάλη ανησυχία σε ντόπιους και ξένους άρχοντες για το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων με βάση την εξαθλίωση του λαού. Αυτός ο φόβος τούς οδηγεί στις προσπάθειες μπαλώματος που ανακοινώνονται με υποκριτικό ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα.
Η διατήρηση της ανεργίας σε τόσο ψηλά ποσοστά (κατάσταση που οι προβλέψεις όλων των επίσημων οργανισμών -εντός κι εκτός Ελλάδας- εκτιμούν ότι θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα) λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί καταστροφικά για τους εργαζόμενους. Πέρα από την οικονομική εξαθλίωση που φέρνει για έναν εργαζόμενο η έλλειψη μισθού, η ανεργία αξιοποιείται από το κεφάλαιο ως σημαντικό όπλο στην επίθεσή του στις εργατικές κατακτήσεις. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι θα την ήθελαν πιο ελεγχόμενη, τα αφεντικά χρησιμοποιούν την ανεργία ως μόνιμη απειλή απέναντι σε όποιους εργαζόμενους αντιστέκονται στις μειώσεις μισθών και στη χειροτέρευση των όρων δουλειάς. Το ίδιο το κράτος απαγορεύει με νόμο συλλογικές συμβάσεις που προβλέπουν αύξηση μισθών όσο το ποσοστό ανεργίας είναι μεγαλύτερο του 10%, ενώ με τα διάφορα προγράμματα του ΟΑΕΔ ("κοινωφελούς" εργασίας, εποχικής εργασίας κ.τ.λ.) καταστρατηγεί βασικά δικαιώματα και κεκτημένα, χρησιμοποιώντας τους άνεργους σαν πολιορκητικό κριό για τις εργατικές κατακτήσεις. Η διαδικασία διάλυσης των μισθών και των εργασιακών σχέσεων (την οποία τα στελέχη του συστήματος αποκαλούν "προσαρμογή της αγοράς εργασίας"), σε συνδυασμό με την ίδια την ανεργία και τα μνημονιακά μέτρα έχουν ήδη καταγράψει επίσημα αποτελέσματα στα στοιχεία που δημοσίευσε η Γιούροστατ για το 2011: 23,1% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 476 ευρώ το μήνα, με το 15,1% αυτών που έχουν δουλειά να βρίσκονται στην ίδια κατηγορία, ενώ 33,7% των νοικοκυριών δεν μπορεί να καλύψει τρεις από τις εννέα βασικές ανάγκες. Αν αυτά είναι τα δεδομένα του 2011, είναι βέβαιο ότι σήμερα οι συνθήκες διαβίωσης του λαού είναι κατά πολύ χειρότερες.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ιμπεριαλιστικά της αφεντικά έχουν ανοιχτά εκφράσει το φόβο η ανεργία να αποτελέσει το κοινωνικό πρόβλημα εκείνο που θα οδηγήσει στην έκρηξη της λαϊκής οργής. Αυτός είναι ο λόγος που θα ήθελαν να την περιορίσουν-ελέγξουν, παρά τις "ευκαιρίες" που τους προσφέρει. Επειδή όμως είναι προφανές ότι η κυβερνητική προπαγάνδα περί "ανάπτυξης" και "δημιουργίας θέσεων εργασίας" δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα των λουκέτων και των απολύσεων, προσπαθούν να διαχειριστούν την οργή που φέρνει η εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών. Το βασικό χαρακτηριστικό των "μέτρων" που παίρνουν είναι το παραπέρα γκρέμισμα των κατακτήσεων και η διατήρηση και διεύρυνση της φτώχειας για τους άνεργους. Τα προγράμματα ΚΟΧ, ΣΟΧ κτλ. του ΟΑΕΔ παρακάμπτουν ολόκληρη την εργατική νομοθεσία με μισθούς κάτω από το βασικό ακόμα και για τις πιο επικίνδυνες και βαριές δουλειές. Τα προγράμματα "μαθητείας" για νέους εργαζόμενους επιτρέπουν την απόλυτη εκμετάλλευση της δουλειάς μέχρι και ανήλικων παιδιών. Το επίδομα των 200 ευρώ για μακροχρόνια άνεργους που ανακοινώθηκε πρόσφατα από τη μια διευρύνει τις ηλικίες των δικαιούχων (20-66 χρονών από 45-65 που ισχύει σήμερα), από την άλλη χαμηλώνει το οικογενειακό εισοδηματικό κριτήριο στα 10.000 ευρώ ετήσια από τις 12.000, ποσό στο οποίο βέβαια περιλαμβάνονται και τα τεκμήρια της εφορίας για αυτοκίνητο, ιδιοκατοίκηση κ.ά. τα οποία δεν είναι πραγματικό εισόδημα. Η παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης καλύπτει μόνο τα στοιχειώδη και, όπως και όλα τα υπόλοιπα "μέτρα προστασίας των ανέργων", έχει μια σειρά από απαιτήσεις για ένσημα, εισόδημα κ.ά., με αποτέλεσμα να αφορά τελικά μόνο ένα ποσοστό των άνεργων.
Το σύστημα δεν έχει κανένα "πόνο" για τους άνεργους. Η όποια αναφορά στα προβλήματά τους, που το ίδιο προκαλεί με την πολιτική του, γίνεται ως πρόσχημα για το προχώρημα της επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Η πολιτική που υπαγορεύουν οι ιμπεριαλιστές και υλοποιεί η κυβέρνηση δεν έχει να προσφέρει άλλη προοπτική από την πλήρη εξαθλίωση και την απόλυτη εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού και τα μέτρα που παίρνουν όχι μόνο δεν πρόκειται να ανακουφίσουν στο ελάχιστο τους άνεργους, αλλά χρησιμοποιούνται για να χειροτερεύσουν τους όρους ζωής και δουλειάς εργαζόμενων και άνεργων μαζί. Δίκαια φοβούνται τους λαϊκούς αγώνες και υπόσχονται "μπαλώματα", όπως είναι οι σκέψεις για τις οικογένειες που ζουν χωρίς ηλεκτρικό την ίδια ώρα που συνεχίζονται οι διακοπές ρεύματος σε χιλιάδες ακόμα οικογένειες που αναγκάζονται να διαλέξουν μεταξύ του φαγητού και του υπέρογκου λογαριασμού της ΔΕΗ. Το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή αμφισβητείται και μόνο οι αγώνες ενάντια σε αυτή την πολιτική, ενάντια στα μέτρα που περνάνε μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για να κατακτηθούν ξανά όλα τα δικαιώματα του λαού.