Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

28 Σεπ 2013

Η μαζική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την επίθεση του συστήματος, ο μόνος δρόμος απάντησης στο φασισμό και τις συμμορίες του!

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη φασιστική-ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής είναι πλέον φανερό ότι πυροδότησε εξελίξεις για τις οποίες υπήρχαν διεργασίες και προετοιμασίες από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας στη χώρα.
Το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, η κυβέρνησή του και οι μηχανισμοί του -με την «ετοιμότητα αντίδρασης» που εμφανίζουν- πριν απ’ όλα, αυτοαποκαλύπτονται ως -εξ αντικειμένου αλλά και εξ υποκειμένου συνεργοί- της διείσδυσης των φασιστικών πλοκαμιών στους μηχανισμούς εξουσίας που συντελείται εδώ και καιρό.
Γι’ αυτό είναι δικαιολογημένες οι λαϊκές ανησυχίες, τα ερωτηματικά και οι προβληματισμοί για τους στόχους και τις επιδιώξεις των κέντρων που οργάνωσαν και υλοποιούν την «εξάρθρωση» της Χ.Α. Ανησυχίες που δεν μπορούν και δεν πρέπει να διασκεδαστούν από την εικόνα των σιδηροδέσμιων στελεχών της φασιστικής συμμορίας.
Η συσσωρευμένη οργή του λαού και οι ογκούμενες αντιδράσεις του απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα συγκαταλέγονται αναμφίβολα στις αιτίες που υποχρέωσαν το σύστημα και την κυβέρνησή του να αναλάβει την επιχείρηση που εξελίσσεται ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Αλλά, βέβαια, η επιχείρηση αυτή έχει ως κεντρικό της στόχο την ισχυροποίηση της παρούσας πολιτικής λύσης και της πολιτικής του συστήματος που στρέφεται με όλη του τη βαρβαρότητα ενάντια στο λαό, τις κατακτήσεις του, το δικαίωμά του στη ζωή. Είναι απάντηση στους κινδύνους «αποσταθεροποίησης» που προκλήθηκαν από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες που το φασιστικό μόρφωμα εμφανίστηκε να εκδηλώνει, επιτείνοντας από τη μεριά του την αστάθεια του πολιτικού συστήματος.  Είναι προσπάθεια ανασυγκρότησης της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος για να συνεχιστεί ακόμα πιο άγρια η επίθεση στο λαό. Και δεν πρόκειται, βέβαια, να ξεριζώσει το φασισμό, ακόμα και αν οδηγήσει στις φυλακές κάποια στελέχη του. Γιατί αυτή η επίθεση, όσο συνεχίζεται, θα τον τροφοδοτεί και θα τον χρειάζεται. Και γιατί, για να συνεχίζεται, θα χρειάζεται και τα απαραίτητα άλλοθι (όπως το χτύπημα της Χρυσής Αυγής) για να στρέφεται ενάντια στον πραγματικό εχθρό της που είναι η οργανωμένη πάλη του λαού και η Αριστερά. Αυτήν την προοπτική υπηρετούν σήμερα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ντόπιοι υποτελείς τους, ακόμα και θυσιάζοντας στελέχη των υπηρεσιών τους που είχαν αναλάβει την ανάπτυξη εντός του συστήματος των φασιστικών δυνάμεων.
Ο λαός και η εργατική τάξη, για να αντιμετωπίσουν το φασισμό, τα σημερινά και αυριανά μορφώματα του, οφείλουν να αναπτύξουν συνολικά την πάλη τους και το μαζικό τους αγώνα. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό που ληστεύει τη χώρα και το λαό, και προωθεί σχέδια μετατροπής της σε ορμητήριο των πολεμικών του επιδιώξεων. Ενάντια στην επίθεση στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Και γι’ αυτό οφείλουν ριζικά να απορρίψουν την επίσημη -και με την ιμπεριαλιστική έγκριση- πολιτική διαχείριση του συστήματος, και όταν αυτή χρησιμοποιεί ανοιχτά το φασισμό και όταν στρέφεται «ενάντια» του. Ανοίγοντας με την πάλη τους το δικό τους δρόμο. Οικοδομώντας μέσα στην πάλη τους, και από την πάλη τους, τις δικές τους πολιτικές, κινηματικές, επαναστατικές δυνάμεις.
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013
Το Π.Γ. του ΚΚΕ(μ-λ)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Η Χρυσή Αυγή, η φασιστικοποίηση και η απάντηση του κινήματος

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

"Η Χρυσή Αυγή, η φασιστικοποίηση και η απάντηση του κινήματος"

Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα,
αυτά που προηγήθηκαν, αυτά που ακολούθησαν και αυτά που δρομολογούνται,
το ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει συζήτηση
στο βιβλιοπωλείο «Εκτός των τειχών»
(Γραβιάς 10-12, Εξάρχεια, τηλ. 210-3303348)
το Σάββατο 28 Σεπτέμβρη
στις 6:30 το απόγευμα.

Το φίδι και το αυγό του

Κι όποιος δεν κατάλαβε «ποιο είναι το φίδι και ποιο το αυγό του», το έδειξε κρυστάλλινα και καθαρά ο βουλευτής επικρατείας και σύμβουλος του πρωθυπουργού, νταής της «δημοκρατίας» Χ. Λαζαρίδης: για τη στυγερή δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, από «ταγματασφαλίτη» της Χρυσής Αυγής, ευθύνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως ευθύνονται οι «παράνομες» κινητοποιήσεις και απεργίες όσων κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία και δημόσια κτήρια, «πέρα από κάθε έννοια νομιμότητας». Ευθύνονται, δηλαδή, οι απεργίες των εκπαιδευτικών, των νοσοκομειακών και των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση που, αντί να διαμαρτύρονται (καλό βέβαια θα ήταν να μη διαμαρτύρονται καθόλου) στο πλαίσιο που ορίζει ο «νόμος και η τάξη», επιλέγουν τη «στρατηγική της έντασης». Ε, μετά από όλα αυτά, είναι επόμενο να βγαίνουν τα μαχαίρια! Να «θρηνούμε θύματα»! Να αδρανεί η αστυνομία! Κι όσο θα συνεχίζεται αυτή η «ανομία» των κινητοποιήσεων, όπως προειδοποιεί, θα υπάρξουν και «άλλα θύματα». Δηλαδή, θα δολοφονούνται και άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται «εκτός συνταγματικού τόξου»! Έχετε ξανακούσει πιο ευθεία απειλή κατά της ζωής πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης; Απειλή κατά της ζωής όσων αντιστέκονται δυναμικά με τη «δημοκρατία» των τοκογλύφων και των εγχώριων υποτακτικών τους;
Και δεν τα λέει αυτά, όπως διαβεβαιώνει ο Χ. Λαζαρίδης, μονάχα αυτός. Πράγματι, τα λέει και ο Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής, αποτελούν σταθερή γραμμή της τροϊκανόδουλης επιχειρηματολογίας ενάντια στους αγώνες που γίνονται, μια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί, κατά περιόδους, το σύνολο της κυβέρνησης και της ελεγχόμενης δημοσιογραφίας, άμεσα ή έμμεσα, με ή χωρίς μικροδιαλείμματα.
Οι καταγγελτικές ανακοινώσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι εξοργιστικές καταγγελίες ακόμη και της ίδιας της Χρυσής Αυγής δεν μπορούν στο ελάχιστο να κρύψουν ότι η «δημοκρατία που πενθεί», η «δημοκρατία που δολοφονείται» απλώς δεν υπάρχει. Έχει μετατραπεί σε βολικό επιχείρημα του κάθε πολιτικού και οικονομικού απατεώνα, του κάθε απεργοσπάστη, του κάθε φιλοτομαριστή, του κάθε φασίστα και εν δυνάμει δολοφόνου. Είναι μια «δημοκρατία» που υπηρετεί το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Είναι ο «κοινοβουλευτικός φασισμός» του κεφαλαίου, στην εποχή της κρίσης. Πώς διαφορετικά υπάρχει αυτή η εκπληκτική ανοχή και ατιμωρησία απέναντι σε φασιστικές- εγκληματικές ενέργειες, από τη μεριά της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, από μεριά του πολιτικού κατεστημένου;
Φαίνεται πως δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς ανεπιφύλακτα ενάντια στη σύγχρονη δουλεία. Δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς κατηγορηματικά ενάντια στον εφιάλτη που βιώνουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, η εργατική τάξη και η πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεν επιτρέπεται πλέον να μιλάς και να αντιδράς στη βαρβαρότητα του φασισμού και της Χρυσής Αυγής. Μπορείς να μιλάς για όλα αυτά, μονάχα όταν καταδικάζεις, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους, τη βία «από όπου κι αν προέρχεται», αν καταδικάζεις τη στρατηγική της έντασης «από όπου κι αν προέρχεται», μονάχα αν συμμερίζεσαι τη θεωρία των δυο άκρων». Ώστε να καταλήξουμε στην ανοχή της βίας της ακροδεξιάς, του κράτους και μιας αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλεται με την τρομοκρατία της απόλυσης, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, του κλομπ και του μαχαιριού.
Εξισώνεται η δίκαιη οργή και η βίαιη αντίδραση του απολυμένου, που «παίζει» τη ζωή του, με τις φασιστικές και δολοφονικές ενέδρες. Εξισώνεται το δικαίωμα στην επιβίωση και στη ζωή με το «δικαίωμα» να αφαιρείς τη ζωή και την κατάργηση κάθε δικαιώματος στην επιβίωση. Κι όταν λέγεται, με κάθε σοβαρότητα, ότι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, είναι εκτός συνταγματικού τόξου, ο καθένας καταλαβαίνει τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Αυτή η δολοφονική επίθεση της ΧΑ έρχεται αμέσως μετά από τους τραμπουκισμούς στις «γιορτές» αντικομμουνιστικού μίσους και υποτέλειας στο Γράμμο-Βίτσι και Μελιγαλά που έστησαν κυβερνητικοί παράγοντες και απόστρατοι από τους οποίους, ως φαίνεται, διεκδίκησαν την «πρωτοπορία» του αντικομμουνιστικού αγώνα. Με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έκαναν πράξη το πολιτικό περιεχόμενο αυτών των εμφυλιοπολεμικών «γιορτών», έκαναν πράξη αυτό που ίσως, λόγω ηλικίας ή θέσης, δεν μπορούν να κάνουν ορισμένοι εξ’ αυτών.
Ωστόσο, η απειλή του φασισμού δεν αντιμετωπίζεται με κάλπικες απαγορεύσεις του αστικού κράτους. Γιατί είναι βέβαιο, ότι θα βρεθούν άλλοι δρόμοι έκφρασης και ύπαρξης αυτού του πολύτιμου για το σύστημα ιδεολογικού και πολιτικού συμμάχου. Γιατί είναι ακόμη πιο βέβαιο, ότι η τακτική της απαγόρευσης έχει ως στόχο κυρίως την Αριστερά των έργων και όχι απλά των διακηρύξεων. Η απειλή του φασισμού αντιμετωπίζεται με τους ανυποχώρητους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος ενάντια στο «αυγό του φιδιού» αλλά και ενάντια στο ίδιο το φίδι που το γεννά.

27 Σεπ 2013

Πρόταση της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ προς τις Γενικές Συνελεύσεις και τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία

Κοινό απεργιακό μέτωπο για την ανατροπή των απολύσεων και στα νοσοκομεία
Τρόικα και κυβέρνηση, κεφάλαιο και μηχανισμοί τους συνεχίζουν την κλιμάκωση της επίθεσης σε λαό και εργαζόμενους. Ιδιαίτερα στο Δημόσιο, οι χιλιάδες διαθεσιμότητες-απολύσεις, σε συνδιασμό με το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και άλλων χρήσιμων για το λαό υπηρεσιών, θέτουν τα ζητήματα στην πολιτική-ταξική τους διάσταση.
Η απεργία διαρκείας των καθηγητών (με τη μορφή των 5ήμερων επαναλαμβανόμενων), το μαζικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Δευτέρας 16/9, οι απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις για 2 μήνες στα νοσοκομεία που κλείνουν, οι κινητοποιήσεις στο χώρο της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης από τους ''διαθέσιμους'' – απολυμένους, οι ''χαμηλής έντασης'' κινητοποιήσεις σε πολλούς άλλους χώρους του δημόσιου τομέα έχουν ήδη διαμορφώσει κλίμα συνολικότερα στην κοινωνία.
Η 48ωρη απεργία που αναγκάστηκε να προκηρύξει η συμβιβασμένη και υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, κάτω από την πίεση των κλάδων και χώρων του Δημοσίου που βρίσκονται στο στόχαστρο, και η μαζική διαδήλωση της 1ης μέρας έστειλαν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα συνολικά στους εργαζόμενους και έδειξαν την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί χωρίς χρονοτριβή.
Τώρα είναι η ώρα για κοινούς απεργιακούς αγώνες, συμπόρευση και γενίκευση των κινητοποιήσεων όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Τώρα είναι η ώρα για ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ σ' όλο το Δημόσιο, για απάντηση με ''όλα τα σφυριά'' στην πολιτική των απολύσεων. Με αποφασιστικότητα, μαζικότητα, επιμονή και διάρκεια μπορεί να τεθεί πραγματικό πρόβλημα στο σύστημα, τους ξένους δυνάστες και την κυβέρνησή τους.
Οι μέρες και οι εβδομάδες είναι κρίσιμες. Κάθε δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά και το Κίνημα οφείλει να συμβάλλει έμπρακτα σ' αυτή την κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση ενός πανεργατικού-παλαϊκού ξεσηκωμού. Στην κατεύθυνση της γενίκευσης και της κλιμάκωσης των απεργιακών αγώνων. Η γραμμή της ΜΕΤΩΠΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ μπορεί να δόσει διέξοδο σε χιλιάδες κόσμο που έχει προ πολλού φτάσει ''στα όριά του''.
Το μαζικό μπλόκ σωματείων νοσοκομείων στη διαδήλωση της Τετάρτης 18/9 ήρθε να προστεθεί στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους σε δήμους και άλλους χώρους του Δημοσίου που απήργησαν και συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση.
Μια νέα, τουλάχιστον 48ωρη, απεργία στα νοσοκομεία μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα είναι αναγκαία και μπορετή. Η πολιτική των απολύσεων μπορεί ν' ανατραπεί.
Καλούμε κάθε δύναμη που κατανοεί την κρισιμότητα των περιστάσεων να συμβάλουμε στην πραγματοποίηση άμεσα μαζικών γενικών συνελεύσεων, προωθώντας την πρόταση για νέα απεργία και κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική.
Για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος
Για να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο
Για ν' ανατραπεί η αντεργατική πολιτική

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΟΧΙ στο κλείσιμο του νοσοκομείου Δυτικής Αττικής «ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ»

Δυο λόγια για το νοσοκομείο:
Το Νοσοκομείο εξυπηρετεί μια τεράστια περιοχή, με ιδιαίτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά –φτωχά, λαϊκά στρώματα, άνεργοι, μετανάστες, Ρομά, οικογένειες που τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα. Διαθέτει δύο (2) Παθολογικές Κλινικές, Καρδιολογική, Χειρουργική, Ουρολογική, ΩΡΛ, Οφθαλμολογική, Γαστρεντερολογικό, Δερματολογικό, Οδοντιατρικό & Ψυχιατρικό Τμήμα, μια από τις μεγαλύτερες Μονάδες Τεχνητού Νεφρού (ΜΤΝ) της Αθήνας, Μονάδα Εμφραγμάτων, Εργαστηριακό Τομέα & Εξωτερικά Ιατρεία πολλών ειδικοτήτων, στα οποία εξετάζονται περίπου 100.000 ασθενείς το χρόνο, συμπεριλαμβανομένων βρεφών και παιδιών.
Αυτό το νοσοκομείο, λοιπόν, που κάλλιστα θα συνεισέφερε πολλά στην εφημερία της Δ. Αθήνας, οδηγήθηκε σταδιακά στην απαξίωση, στην έξοδό του από την εφημερία, στην αποψίλωσή του από προσωπικό (μόνο πέρσι, 30 νοσηλευτές μετακινηθήκαν, σε μια νύχτα, στο Αττικό νοσοκομείο) και βεβαίως στο απροσχημάτιστο κλείσιμό του τώρα.
Ας είναι σαφές, λοιπόν, ότι, παρά τις παραπλανητικές τοποθετήσεις του υπουργού Υγείας, το νοσοκομείο ΚΛΕΙΝΕΙ και ότι τη θέση του παίρνει ένας νέος Φορέας, ο οποίος υποτίθεται ότι θα αποτελείται από πρωινά και απογευματινά Ιατρεία, μία Παθολογική κλινική και μια Μονάδα Τεχνητού Νεφρού. Καταργείται όλος ο Χειρουργικός Τομέας(Χειρουργείο, Γενική Χειρουργική, ΩΡΛ, Ουρολογική και Οφθαλμολογική) και ό,τι απομένει συρρικνώνεται σε μια κλινική. Από τις 148 κλίνες, παραμένουν μόνο 28 και σε σύνολο 395 εργαζομένων, παραμένουν μόνο 85.
Δυο φορές, τα δυο τελευταία χρόνια, απειλήθηκε το κλείσιμό του και δυο φορές ματαιώθηκε, μετά από κινητοποιήσεις των εργαζομένων που τις στήριξε σύσσωμος ο λαός της Δ. Αθήνας, αναγκάζοντας και τους δημάρχους Αγίας Βαρβάρας, Χαϊδαρίου, Αιγάλεω, Περιστεριού κ.τ.λ. να πάρουν θέση αρνητική απέναντι στο κλείσιμό του.
Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, εν μέσω καλοκαιριού, πληροφορηθήκαν την απόφαση της κυβέρνησης και προχώρησαν σε κινητοποιήσεις που κατέληξαν μάλιστα στην κατάληψη των γραφείων της διοίκησης, με αποτέλεσμα να απειληθούν με τη χρήση του νέου πειθαρχικού κώδικα των δημοσίων υπαλλήλων, ότι θα οδηγηθούν σε απευθείας απολύσεις. Ήταν από τα νοσοκομεία που δεν περίμεναν την ΠΟΕΔΗΝ να προκυρήξει κινητοποιήσεις αλλά άμεσα προκάλεσαν -μαζί βέβαια με άλλα νοσοκομεία- την διαδήλωση στις 23 Αυγούστου στο υπουργείο Υγείας, αναγκάζοντας την ομοσπονδία να την καλύψει εκ των υστέρων και να καλέσει και αυτή. Την εβδομάδα που πέρασε, βρίσκονται καθημερινά στη πύλη του νοσοκομείου σε βάρδιες, περιφρουρώντας το χώρο και προσπαθώντας να κάνουν το νοσοκομείο σημείο αναφοράς για ενημέρωση όλων των εργαζομένων και των κατοίκων.
Στα πλαίσια αυτής της απόφασης, ήδη δυο σωματεία από το ΘΡΙΑΣΙΟ και το ΑΤΤΙΚΟ παραβρέθηκαν στο χώρο, στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενώ, τις απογευματινές ώρες, τοπικοί φορείς, συλλογικότητες αλλά και εργαζόμενοι βρίσκονται στο πλάι τους. Παράλληλα, πραγματοποιούνται και πορείες τοπικού χαρακτήρα, μαζί με τοπικούς φορείς και τις ΕΛΜΕ της περιοχής. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι με ψήφισμα τους απέτρεψαν την παρουσία βουλευτή της Χρυσής Αυγής που ήθελε να παραβρεθεί στο χώρο.

ΘΡΙΑΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Αγώνας, για να σπάσει το κλίμα της αναμονής και μετάθεσης του αγώνα
Με συνεχώς διευρυνόμενη μαζικότητα (από 35 στη πρώτη γενική συνέλευση, σε 75 στη δεύτερη και σε 130 την τρίτη), με επαναλαμβανόμενες καθημερινές στάσεις εργασίας και με στόχο στην επόμενη ακόμα πιο μαζική γενική συνέλευση που θα γίνει την Παρασκευή 6/9, ώστε να προκηρυχθεί απο Δευτέρα 9/9 η πρώτη από τις επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, αποφάσισαν οι εργαζόμενοι του Θριάσιου νοσοκομείου να μπουν στον αγώνα για την ανατροπή των διαθεσιμοτήτων και των κλεισιμάτων νοσοκομείων.
Η απόφαση έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί πρώτον, πρόκειται για ένα νοσοκομείο που δεν βρίσκεται στη πρώτη γραμμή των διαθεσιμοτήτων και δεύτερον, διαφαίνεται η διάθεση των εργαζομένων να μην περιμένουν την ΠΟΕΔΗΝ αλλά να σπάσουν ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ το κλίμα αναμονής και μετάθεσης των αγώνων. Αποφασίστηκε, έτσι, μαζική παρουσία στο νοσοκομείο της Αγίας Βαρβάρας την Τρίτη 3/9, όπως επίσης και συμμετοχή τη Τετάρτη 4/9 στη συγκέντρωση που έχει αποφασιστεί από την ΠΟΕΔΗΝ, στο υπουργείο Υγείας. Την Πέμπτη 5/9, αποφασίστηκε συγκέντρωση στην είσοδο του Θριάσιου νοσοκομείου και μαζική προπαγάνδιση (τμήμα το τμήμα ) της γενικής συνέλευσης της Παρασκευής 6/9. Η πρόταση έγινε από την Ταξική Πορεία και το Νυστέρι και η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα (στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ).
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου (70 άτομα γύρισαν τμήμα τμήμα όλο το νοσοκομείο), οδηγώντας σε μια μαζική γενική συνέλευση που ξεπέρασε τα 150 άτομα (180 υπογραφές).
Στη συνέλευση της 6/9, ωστόσο, που πραγματοποιήθηκε κατόπιν, η πρόταση να ξεκινήσει το Θριασιο το χορό των απεργιακών κινητοποιήσεων, ξεσηκώνοντας έτσι και τα υπόλοιπα νοσοκομεία, δεν πέρασε, συναρτώντας την αντίθεση του ΠΑΜΕ, την εύγλωττη απουσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την αμηχανία ενός κομματιού της συνέλευσης που κατανοούσε το βάρος μιας τέτοιας απόφασης κόντρα σε…..θεούς και δαίμονες. Το αποτέλεσμα (55-28) έβγαλε ακόμα δυο στάσεις: μια τοπική κινητοποίηση στο ΧΑΙΔΑΡΙ που πραγματοποιήθηκε στις 11/9 μαζί με τα νοσοκομεία της περιοχής (Αττικό-Αγια βάρβαρα-Ψνα Δαφνί-Ψνα Δρομοκαιτειο) και συμμετοχή σε κεντρική συγκέντρωση 12/9 στο υπουργείο Υγειας.
Έκτοτε, πραγματοποιήθηκε ακόμη μια γενική συνέλευση που δεν ολοκληρώθηκε με ευθύνη του ΠΑΜΕ, γιατί δεν είχε απαρτία, παρόλο που η μαζικότητα της ήταν λίγο πιο κάτω από προηγούμενες συνελεύσεις που ωστόσο πήραν αποφάσεις.
Η μαζικότερη κινητοποίηση όλων πραγματοποιήθηκε στην απεργία (πάνω από 100 άτομα) στις 18/9, εν αντιθέσει με την μικρή παρουσία άλλων νοσοκομείων που δεν είχαν ανοίξει το χορό των κινητοποιήσεων, αναμένοντας το περιβόητο… ραντεβού της 48ωρης και αποδεικνύοντας στην πράξη, ότι η μετάθεση των αγώνων απομαζικοποιει απλώς τις κινητοποιήσεις.

Σε εξέλιξη το κλείσιμο νοσοκομείων στη Θεσσαλονίκη

Η κυβέρνηση προωθεί το κλείσιμο των τεσσάρων νοσοκομείων στη Θεσσαλονίκη, με διαθεσιμότητες και σταδιακή μετακίνηση εργαζομένων στα μεγαλύτερα νοσοκομεία. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων του Αφροδισίων έχει μετακινηθεί, ενα τμήμα εργαζομένων έχει ήδη τεθεί σε διαθεσιμότητα ενώ 18 εργαζόμενοι έχουν παραμείνει στο νοσοκομείο. Το Αφροδισίων λειτουργεί μόνο το πρωί και καλύπτει κάποια τακτικά ραντεβού. Δε νοσηλεύει ασθενείς και δεν εφημερεύει, με αποτέλεσμα, μετά τις τρεις το μεσημέρι, να μην υπάρχει καμία μέριμνα για δερματολογική κάλυψη σε όλο το νομό Θεσσαλονίκης και τα δερματολογικά περιστατικά να εξετάζονται από τους εφημερεύοντες παιδιάτρους και παθολόγους.
Στο νοσοκομείο λοιμωδών, έχουν μείνει μόνο τα δύο εργαστήρια, μικροβιολογικό και ακτινολογικό, με τους γιατρούς και λίγο προσωπικό. Το ακτινολογικό δεν κάνει εξετάσεις ενω στο μικροβιολογικό γίνονται 4 με 5 ειδικές εξετάσεις την ημέρα που καταφθάνουν από άλλα νοσοκομεία. Εννοείται ότι δεν νοσηλεύονται ασθενείς, αφού οι δύο κλινικές, παιδιατρική και παθολογική, από τις 2 Σεπτεμβρίου, έκλεισαν και το προσωπικό ενσωματώθηκε σε αντίστοιχες κλινικές στο Ιπποκράτειο και στο Παπανικολάου.
Στο ψυχιατρείο, προς στιγμήν, έχουν παγώσει οι διαθεσιμότητες και η μεταφορά κλινικών αλλά μόνο για λίγο, αφού, σε χθεσινή συνάντηση εργαζομένων με το υπουργείο, εκπρόσωπος της κυβέρνησης δήλωσε ότι, στο άμεσο χρονικό διάστημα, το ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης θα κλείσει, όπως προβλέπεται και για πολλές άλλες μονάδες ψυχικής υγείας σε όλη την Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ελέγχει το σωματείο, όλο το προηγούμενο διάστημα που υπήρχαν κινητοποιήσεις, δεν έβαζε τη λογική του απεργιακού αγώνα, η οποία θα μπορούσε να διαμορφώσει όρους, για να μην κλείσει το νοσοκομείο. Ούτε επιδίωξε με επιμονή το συντονισμό των υγειονομικών των υπόλοιπων νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης.
Το Παναγία έκλεισε, οι 170 εργαζόμενοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και λειτουργεί μόνο η μονάδα τεχνητού νεφρού, η οποία αναμένεται να μεταφερθεί, μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, στον Άγιο Παύλο. Είναι αξιοσημείωτο, ότι το Ιπποκράτειο, που συνεφημέρευε με το Παναγία, τώρα έχει μείνει μόνο του να καλύπτει όλο το νομό της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα η δουλειά να έχει αυξηθεί κατά πολύ και τόσο το προσωπικό να εξαντλείται όσο και οι ασθενείς να ταλαιπωρούνται απίστευτα, με κίνδυνο ακόμη και να χαθούν ανθρωπινές ζωές. Το σωματείο εργαζομένων στο Παναγία, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, εγκατέλειψε τον αγώνα μετά την ανακοίνωση των διαθεσιμότητων και έσπειρε απογοήτευση στον κόσμο, ο οποίος, νιώθωντας ηττημένος, πήγε στο σπίτι του. Ενώ, όλο το τελευταίο διάστημα, κρατούσε τους εργαζόμενους απομονωμένους και, με τη λογική περιχαράκωσης που προωθούσε, δεν τους άφησε ποτέ να ενωθούν με τους υπόλοιπους υγειονομικούς. Μόνο με την πάλη των νοσοκομείων που ήταν υπό κλείσιμο, θα μπορούσε να αποτραπεί η πολιτική συρρίκνωσης της δωρεάν περίθαλψης που προωθούν υπουργείο και τρόικα. Έτσι, και το Παναγία, που φαινόταν να έχει δημιουργήσει μια δυναμική, θα μπορούσε να αποτελέσει το κεντρικό νοσοκομείο που θα αναλάμβανε το κάλεσμα και την οργάνωση και των υπόλοιπων, υπο κλείσιμο και όχι μόνο, νοσοκομείων. Αλλά αυτό είναι πολύ μακριά από τη λογική του ΚΚΕ, το οποίο στις μέρες μας βάζει φρένο στην ανάπτυξη αγώνων, γιατί δήθεν δεν υπάρχουν «οι όροι και οι προυποθέσεις» ή ότι δήθεν οι αγώνες ή θα είναι πολιτικοποιημένοι με την άποψη του ΚΚΕ ή τότε δεν έχει νόημα να αναπτυχθούν. Λες και ο κόσμος συνειδητοποιείται στην αδράνεια και όχι στην κίνηση. Αρκεί κάποιος να δει και τη στάση του στις κινητοποίησεις των καθηγητών, μιας και εκεί δεν στήριξε τις απεργίες. Και τώρα πασχίζει να δικαιολογήσει, για μια ακόμη μια φορά, τη στάση του. Δεν του είναι ευκολο όμως, γιατί η συμμετοχή των καθηγητών στην απεργία είναι πολύ μεγάλη.
Η 48ωρη απεργία, για την οποία δεν είχε γίνει καμία προετοιμάσια στα νοσοκομεία, με τη συμμετοχή ενός αξιόλογου αριθμητικά τμήματος εργαζομένων, έδειξε ότι ο κόσμος έχει διάθεση να παλέψει. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι η ανάπτυξη ενός υγειονομικού κινήματος, το οποίο θα έχει ως στόχο το συντονισμό όλων των υγειονομικών στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στο κλείσιμο και άλλων κλινικών και νοσοκομείων και ενάντια στις διαθεσιμότητες. Όλοι οι υγειονομικοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να προκαλέσουν συνελεύσεις και κινητοποιήσεις, γιατί το επόμενο κύμα κλεισίματος νοσοκομείων και διαθεσιμοτήτων δεν είναι μακριά.

Λουκέτα σε Πολυκλινική και Πατησίων

Τα πρώτα 2 νοσοκομεία του ΕΣΥ στην Αττική έβαλαν λουκέτο πριν από λίγες μέρες. Οι κλειδωμένες σιδερένιες εξώπορτές τους είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Ούτε ασθενείς ούτε εργαζόμενοι παρευρίσκονται πλέον στα άδεια κουφάρια τους.
Είναι τα 2 νοσοκομεία που η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας ΘΑ μετέτρεπαν σε κάτι άλλο, υποτίθεται. Προς το παρόν, κατάφεραν να διαλύσουν αυτό που για δεκαετίες ήταν: δυο γενικά νοσοκομεία, με προσφορά γενικότερη σε απλούς καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους και σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής.
Παρά τις αντιδράσεις των εργαζομένων, κατοίκων και μαζικών φορέων, η κυβέρνηση φαίνεται να πετυχαίνει τον πρωταρχικό της στόχο. Το αν θα ολοκληρώσει το έργο της κατάργησης-κλεισίματος αυτών των νοσοκομείων οριστικά, μένει να το δούμε. Τι έφταιξε, λοιπόν, και δεν μπόρεσαν να ''σωθούν'' αυτά τα νοσοκομεία; Μήπως έφταιξαν οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς, ο ίδιος ο λαός συνολικά;
Έχουμε την άποψη ότι, όσο μαζικές και πετυχημένες κινητοποιήσεις κι αν έγιναν (τόσο στο ''εσωτερικό'' μέτωπο των εργαζομένων όσο και στο ''εξωτερικό'' της κοινωνίας), δεν θα μπορούσαν ν' ανατρέψουν μια δρομολογημένη απόφαση. Είναι ολοφάνερο πλέον -και εκ του αποτελέσματος κρινόμενο-, ότι το σταμάτημα της πολιτικής των απολύσεων και του κλεισίματος νοσοκομείων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από εργαζόμενους και αλληλέγγυους μόνο στα νοσοκομεία που πλήττονται. Απαιτείται ευρύτερη κινητοποίηση, ένας ξεσηκωμός σε πολλά, αν όχι όλα, τα νοσοκομεία της χώρας και ιδιαίτερα στην Αθήνα, που αντικειμενικά είναι κέντρο των εξελίξεων. Αυτό, φυσικά, σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνει τους πραγματικά σημαντικούς αγώνες που έγιναν.
Ο πυρήνας του προβλήματος (πολιτικού ασφαλώς) βρίσκεται στη γραμμή και κατεύθυνση που προωθήθηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις, πρώτα και κύρια στα συλλογικά όργανα των εργαζομένων. Ήταν αυτά που έδωσαν τον τόνο και μπόρεσαν ή δεν μπόρεσαν να χτίσουν τις όποιες κοινωνικές συμμαχίες. Τα ''μέτωπα'' που όλοι ευαγγελίζονταν (ανεξάρτητα του πώς τα εννοούσε ο καθένας) δεν δημιουργήθηκαν, επί της ουσίας, ποτέ.
Στην Πολυκλινική, τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ ''ξεκαθαρισμένα''. Το ΠΑΜΕ έλεγχε το Σωματείο. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ λούφαζαν και έκαναν υπόγεια, διαβρωτική-υπονομευτική δουλειά. Η γραμμή της πλειοψηφίας του Σωματείου δεν άφηνε κανένα περιθώριο συμπόρευσης-συνεργασίας με τα υπόλοιπα σωματεία, πρώτα και κύρια των στοχοποιημένων νοσοκομείων. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν ''απ' έξω'' από δυνάμεις πολιτικές και συνδικαλιστικές που προσπαθούσαν να βάλουν στην πράξη ζητήματα ουσιαστικού συντονισμού και κοινής δράσης των εργαζομένων στα νοσοκομεία, αντιμετώπισαν μια ανερμάτιστη, εχθρική στάση μέχρι και σε σημείο προβοκάτσιας. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: με σκυμμένο το κεφάλι, οι εργαζόμενοι καλούνταν από το τάχα ταξικό σωματείο τους να παραλάβουν το χαρτί των διαθεσιμοτήτων-απολύσεών τους. Όσο για το νοσοκομείο, το ''να μην κλείσει'' έμεινε στα λόγια.
Η περίπτωση του Πατησίων είναι διαφορετική. Μαζικές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από νωρίς (πάνω από ενάμισυ χρόνο πριν, αφού το κλείσιμό του είχε προαναγγελθεί). Ορισμένοι, τώρα τελευταία, είχαν το θράσος να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους, ότι ξεκίνησαν τον αγώνα τους ''πρόωρα'' και ''κουράστηκαν''. Είναι οι ίδιοι που, σε άλλες περιπτώσεις, λοιδωρούν τους εργαζόμενους, επειδή ''άργησαν''. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού, όχι στο timing. Στο σωματείο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, σέρνονταν με βαριά καρδιά σε κινητοποιήσεις που δεν καλόβλεπαν ενώ στέλεχος της ΔΑΚΕ έπαιξε ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο. Οι δυνάμεις της Αριστεράς προσπαθούσαν, χωρίς να πάρουν ουσιαστικά στα χέρια τους την αναγκαιότητα και δυνατότητα συντονισμού και κοινής δράσης με τα άλλα σωματεία, παρ' ότι τους είχε τεθεί από καιρό.
Ίσως και να μη πολυπίστευαν ότι θα έκλεινε τελικά το νοσοκομείο, αφού λίγους μήνες πριν είχε επί της ουσίας κλείσει (πλην τεχνητού νεφρού) άλλο ένα νοσοκομείο στη γειτονιά τους, το 7ο ΙΚΑ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, έκαναν κάποια σημαντικά πράγματα σ' ολόκληρη αυτή τη διαδρομή.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: μπορεί ν' αναστραφεί αυτή η πορεία, να μην κλείσουν κι άλλα νοσοκομεία και να ξανανοίξουν Πολυκλινική και Πατησίων; Απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει μόνο η μαζική συμμετοχή εργαζομένων και λαού στις κινητοποιήσεις. Η προώθηση της γραμμής και κατεύθυνσης του κοινού απεργιακού μετώπου για την ανατροπή των απολύσεων πρέπει να συμπεριλάβει και το ζήτημα της επαναλειτουργίας των νοσοκομείων που έκλεισαν, μαζί με την αποτροπή κλεισίματος κι άλλων. Σε Αττική, Θεσσαλονίκη, σ' όλη τη χώρα να γενικευθεί μια αγωνιστική κατάσταση, συνδυασμός κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα νοσοκομεία και του λαού. Είμαστε στην αρχή αυτής της διαδικασίας και έχουν να γίνουν πολλά ακόμη. Ας μη βιάζεται κανένας να βγάλει οριστικά συμπεράσματα.

Φεστιβάλ ΚΝΕ :Λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου.

Πολύ σφυροδρέπανο, αφίσα και βερμπαλισμός του τύπου «άλλαξε τον κόσμο μπορείς» για να μην ανοίξει κανένα ζήτημα της περιόδου. Είναι απορίας άξιο το που βρίσκεται πλέων το πολιτικό στίγμα στο τριήμερο φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτό που μοστράρει και τις τρείς μέρες στο πρόγραμμα είναι ένα κάρο καλλιτέχνες που θα περάσουν από τις σκηνές του φεστιβάλ μαζί με τις 2 ομιλίες του γραμματέα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Σε δεύτερη μοίρα οι ελάχιστες συζητήσεις με θεματολογία από την αλληλεγγύη στην σοσιαλιστική !!! Κούβα μέχρι το πώς ήταν το πανεπιστήμιο στον σοσιαλισμό και πως θα στείλουμε τα μονοπώλια στην ανεργία. Άραγε για το σχολείο και το πανεπιστήμιο σήμερα που χτυπιούνται από την επίθεση του κεφαλαίου γιατί δεν υπάρχει κουβέντα; Και για το απεργιακό μέτωπο το οποίο έχει ξεσπάσει γιατί δεν γίνεται λόγος; Για τους μαθητές που πετιούνται έξω από τα σχολεία; Για τους καθηγητές που απολύονται και τα νοσοκομεία που κλείνουν; Ο αγώνας των εκπαιδευτικών των μαθητών, των φοιτητών και των νοσοκομειακών είναι σήμερα το μέτωπο που έχει ανοίξει από πλευράς κινήματος και χρειάζεται την πιο πλατειά στήριξη προπαγάνδα και αλληλεγγύη αλλά φαίνεται πως η ΚΝΕ και το ΚΚΕ δεν νοιώθουν καμία ανάγκη να προβάλλουν αυτά, αλλά καλλιτέχνες σαν τον Μαχαιρίτσα που έχουν περάσει μέχρι και από φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ είναι ευπρόσδεκτοι. Υπάρχει ανάγκη σήμερα να υπάρξει πανεκπαιδευτικό μέτωπο και αγώνας από όλα τα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης, πρέπει ο λαός και η νεολαία να στηρίξουν έναν αγώνα που είδη ξεκίνησε και να καταφέρουν μια νίκη σήμερα και να ανατρέψουν την πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Δυστυχώς όμως η ΚΝΕ δεν φαίνεται να το έχει πάρει και πολύ ζεστά το θέμα.Το πρόβλημα της ΚΝΕ και του ΚΚΕ είναι φανερό μέρες τώρα, όταν σύσσωμη η νεολαία τους το μόνο που έκανε ήταν να κόβει εισιτήρια για το φεστιβάλ την ίδια ώρα που υπήρχαν γενικές συνελεύσεις σε ΑΕΙ – ΤΕΙ για το ζήτημα των διοικητικών και την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο όπου σε κάποιες από αυτές αποχωρούσαν κιόλας για να μην έχουν απαρτία (βλέπε Νομική Αθήνας). Ένα είναι σίγουρο όσα εισιτήρια και να κοπούν και όσος κόσμος να περάσει από το τριήμερο το πρόβλημα δεν κρύβεται και η στάση του ΚΚΕ στη νεολαία σήμερα δεν τροφοδοτεί κίνημα.

26 Σεπ 2013

Υποκινητές ή σπεκουλαδόροι ;

Αρχηγική εμφάνιση του Αλ. Τσίπρα το προηγούμενο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη και τη ΔΕΘ με ομιλίες σε συγκέντρωση στο Λευκό Πύργο, με τους παραγωγικούς φορείς και με την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος «σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ και τη σιγουριά για την εκλογική του αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές (ποιος μίλησε για νέα διλήμματα στο λαό;).
«Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται την συντεταγμένη και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση» μας λέει ο Αλ.Τσίπρας, προσπαθώντας να καθησυχάσει τους φόβους του κόσμου για την έκταση και την κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος σε όλα τα επίπεδα, από την ταξική επίθεση έως την προετοιμασία νέων πολεμικών εξορμήσεων. Η άποψη της «συντεταγμένης και κοινωνικά δίκαιης εξόδου από την κρίση» όχι μόνο δεν ακουμπάει στα πραγματικά δεδομένα των αιτιών της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και των άμεσων επιπτώσεών τους στην εργατική τάξη και το λαό αλλά αποτελεί ένα ξαναζέσταμα της μικροαστικής άποψης της δυνατότητας του «θετικού κοινωνικού αθροίσματος» στο πλαίσιο του συστήματος.
Η άποψη ότι όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι μέσα από την «παραγωγική ανασυγκρότηση», εργάτες, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες μικροί και μεγάλοι, τραπεζικό σύστημα και πάει λέγοντας μπορεί να ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των μεσο-στρωμάτων της κοινωνίας, όπου κατά κύριο λόγο απευθύνεται, δεν μπορεί όμως να απαντήσει στην αγωνία των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων που δέχονται τα κύρια πυρά της επίθεσης του συστήματος στο μεροκάματο, στη δουλειά, στη ζωή τους ολόκληρη. Γιατί το «πρωτογενές πλεόνασμα» που επαγγέλλεται να δημιουργήσει, πραγματικά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με το ψεύτικο της κυβέρνησης Σαμαρά, δεν είναι μία αριστερή, εργατική ή λαϊκή κατεύθυνση, αλλά είναι βγαλμένη μέσα από τα «σπλάχνα» των θεωριών του αστικού συστήματος, που δεν αναγνωρίζει ότι στην κοινωνία παράγεται πλούτος που τον ιδιοποιείται μια μειοψηφία αλλά πλεονάσματα και ελλείμματα ενός κρατικού προϋπολογισμού. Που πρέπει να κατανεμηθούν, είτε τα μεν είτε τα δε, «δίκαια».
Το «σχέδιο» δεν σταματά εδώ διότι δεν θα ήταν ολοκληρωμένο και δεν μπορεί να εγγυηθεί την «παραγωγική ανασυγκρότηση» χωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση – εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος» και εξ αυτού του γεγονότος την προσφορά «ρευστότητας στην αγορά». Έτσι, απέναντι στο «success story» του Σαμαρά, ο Αλ. Τσίπρας αντιπαραθέτει τη «βιώσιμη ανάπτυξη με δημόσιες επενδύσεις και κοινωνική οικονομία» - και για όποιον αγνοεί τι σημαίνουν όλα αυτά ας ανατρέξει στην «αντι-νεοφιλελεύθερη» φιλολογία και σχολή της σοσιαλδημοκρατίας. Και όλα τα παραπάνω θα πραγματώνονται ενώ θα διεξάγεται μία «σκληρή επαναδιαπραγμάτευση» για το κούρεμα του χρέους με τους δανειστές της τρόικας.
Είναι φανερή η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να «τακτοποιεί» τον προγραμματικό της λόγο και να προσαρμόζει την αντιμνημονιακή της κατεύθυνση σε αυτά που μπορεί να γίνουν αποδεκτά από τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα.
Ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο θεωρούν ότι πλησιάζει η ώρα της αυτοδύναμης διακυβέρνησης είναι υποχρεωμένοι να δώσουν απαντήσεις και εγγυήσεις για τη «συντεταγμένη έξοδο από την κρίση» μέσα σε ένα πυρακτωμένο πεδίο, που καθορίζεται από την κλιμάκωση της επίθεσης της κυβέρνησης και των μαύρων δυνάμεων του συστήματος από τη μία αλλά και το ξεδίπλωμα μαζικών απεργιακών αγώνων και κινητοποιήσεων του εργαζόμενου λαού, από την άλλη. Έτσι, δεν είναι τυχαία η επίθεση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ σαν «υποκινητή» των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και ότι μετακινείται στο άλλο «άκρο» από εκείνο της φασιστικής συμμορίας της ΧΑ που καταλαμβάνει το ένα «άκρο». Θέλοντας από τη μία να αποκαλύψει ότι ο «ακραίος» του χαρακτήρας δεν συνάδει με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών διαχείρισης και ταυτόχρονα να τον πιέσει να προσαρμοστεί στο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι ακόμα περισσότερο και ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές στις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις.
Η κυβέρνηση Σαμαρά «ξεφωνίζει» τον ΣΥΡΙΖΑ για «ακραίο υποκινητή» για να αποτρέψει τις όποιες «οσμώσεις» έχουν ήδη δημιουργηθεί ή μπορεί να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες, με βάση τα αδιέξοδα του συστήματος, με τμήματα και παράγοντες της αστικής τάξης αλλά και με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θέλουν την «ανάπτυξη» της οικονομίας, η οποία «δεν αντέχει άλλο τη λιτότητα». Κάτι που και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας συντηρεί, μη βρίσκοντας να πει ούτε μία κουβέντα, στη συγκέντρωση του Λευκού Πύργου, για την προετοιμαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση των Αμερικάνων στη Συρία, σε αντίθεση με αρκετές αντι-Μέρκελ κορόνες. Υπάρχει τέτοιος «κίνδυνος»; Φυσικά και υπάρχει. Όσο μεγαλώνει το αδιέξοδο στην ανασύνταξη της «κεντροαριστεράς» -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες Λοβέρδου να στηρίξει τον Κουβέλη- και γίνεται επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει και έτερος πολιτικός πυλώνας στήριξης του συστήματος, τα πάντα είναι «ανοικτά». Και επειδή η περίοδος είναι τέτοια που είναι και πολλά καθορίζονται από τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρά την ολόπλευρη στήριξη του πολιτικού κέντρου Σαμαρά και του μαύρου του μετώπου, οι ιμπεριαλιστές έχουν αποδείξει πολλές φορές σε αυτή τη χώρα ότι το αστικό πολιτικό προσωπικό που τους υπηρετεί είναι «αναλώσιμο».
Τελικά είναι ή δεν είναι «υποκινητής» των απεργιακών κινητοποιήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ξεπερνώντας την αντιδραστική θεωρία περί «υποκινητών», η οποία είναι βγαλμένη από την πιο σάπια αντίληψη του συστήματος για το λαό-πρόβατο που κάποιοι τον «βάζουν» και τον «υποκινούν» ενάντια στην αστική εξουσία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, η άποψή μας είναι ότι ο πραγματικός υποκινητής των αγώνων του εργαζόμενου λαού είναι το ίδιο το σύστημα και η ολομέτωπη επίθεσή του που καταστρέφει τη ζωή των λαϊκών ανθρώπων. Απέναντι στο φάσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των καταιγιστικών βάρβαρων μέτρων, της φασιστικοποίησης και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ο λαός αναγνωρίζει όλο και περισσότερο ότι μοναδικό όπλο αντίστασης αποτελεί η οργάνωση και το ξεδίπλωμα παρατεταμένων αγώνων. Και αυτή η συνειδητοποίηση, παρ’ όλο που συναντάει πολλά εμπόδια, κυρίως από τις ρεφορμιστικές αριστερές δυνάμεις, παίρνει κάθε φορά νέα ορμή ωθούμενη από την αφόρητη πίεση της συστημικής επίθεσης. Και δεν είναι «στιγμιότυπα», πάνω από τρία χρόνια ο λαός ψάχνει τον δικό του δρόμο αντίστασης και διεκδίκησης.
Από την άλλη μεριά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρεώθηκε με το ξεπούλημα της απεργίας των εκπαιδευτικών κόντρα στην επιστράτευση το Μάιο με τη θεωρία των «όρων και των προϋποθέσεων», δείχνοντας τα όριά του μέσα στο κίνημα. Και ενώ όλο το καλοκαίρι η κυβέρνηση κλιμάκωνε την επίθεση με το κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις των εργαζομένων σε αυτήν, με τις ανακοινώσεις για το κλείσιμο νοσοκομείων και τις διαθεσιμότητες-απολύσεις, τα πογκρόμ σε σχολικούς φύλακες, βάζοντας στο στόχο όλη την εκπαίδευση, καθηγητές–δασκάλους-μαθητές-φοιτητές, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας κήρυσσαν «ανένδοτο για τη δημοκρατία» από την Πλατεία Συντάγματος.
Ήταν φανερό ότι αυτή η κατεύθυνση δεν μπορούσε να πάει μακριά, με την οργή του κόσμου να βράζει και την αγωνιστική διάθεση να μεγαλώνει. Κάτω και από την πίεση ενός ευρύτατου δυναμικού του χώρου του, θύματος και αυτού της κυβερνητικής επίθεσης, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη να μπει στο ρεύμα με τους «όρους και τις προϋποθέσεις» που η ίδια επιφυλάσσει για τον εαυτό της και την πορεία του κινήματος (κατά τα άλλα, όρκοι στην αυτονομία των κινημάτων). Αν για το ΚΚΕ «οι μόνοι αγώνες που έχουν αξία είναι αυτοί για τη λαϊκή εξουσία», για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οι μόνοι αγώνες που έχουν αξία είναι αυτοί που μπορούν να οδηγήσουν στη «δημοκρατική ανατροπή» της κυβέρνησης Σαμαρά, τις εκλογές και την αυτοδύναμη κυβέρνηση (πού να μπλέκεις τώρα με Καμμένο και Κουβέλη).
Αυτό το είναι το όριο. Και εάν αυτό κινδυνεύει να ξεπεραστεί από τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, τότε υπάρχουν όλοι αυτοί οι καλοθελητές μέσα στο κίνημα που αυτή την περίοδο όλοι τους συναντάμε, σε όλους τους χώρους, που χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις, «και πόσο θα αντέξουμε;» και «μέχρι πού θα το πάμε;», της ηττοπάθειας και της υπονόμευσης, που προσμένουν να διαμορφώσουν ερείσματα στον αγωνιζόμενο κόσμο για να προβληθούν και «επίσημα».
Η λογική της υποταγής, τελικά, του κινήματος αντίστασης και πάλης στις κυβερνητικές και εκλογικές αυταπάτες της ρεφορμιστικής Αριστεράς που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη δικαιολογία ότι τάχα έτσι το «πολιτικοποιεί» και πολύ περισσότερο του δίνει «εφικτό» στόχο, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά προσπάθεια να γίνει πιο ρηχή η κοίτη και να στενέψουν οι όχθες του αγωνιστικού ρεύματος μέσα στους εργαζόμενους και έτσι από ποτάμι οργής και αγανάκτησης να γίνει ανάχωμα στην αναμέτρηση με το σύστημα.

Συρία: Η αναδίπλωση του Ομπάμα
Προσωρινοί συμβιβασμοί, δυσοίωνες προοπτικές

Η συμφωνία ΗΠΑ–Ρωσίας για το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, και πάνω σε ρωσικό σχέδιο, έχει αναμφίβολα έντονα τα στοιχεία του εντυπωσιασμού. Σεργκέι Λαβρόφ και Τζον Κέρι στη Γενεύη υπέγραψαν κείμενο συμφωνίας με συγκεκριμένα στάδια και χρονοδιαγράμματα.
Το πρώτο στάδιο (που δείχνει να υλοποιείται αφού έγινε η σχετική αίτηση) αφορά την ένταξη της Συρίας στη «Συνθήκη για την απαγόρευση των χημικών όπλων». Το δεύτερο απαιτεί να αποκαλύψει η Συρία τις εγκαταστάσεις φύλαξης και παραγωγής των χημικών της όπλων, στις οποίες θα μεταβούν εν συνεχεία οι επιθεωρητές για αυτοψία. Το τελικό στάδιο προβλέπει ότι σε συνεννόηση με τους επιθεωρητές θα αποφασιστεί ο τρόπος και ο τόπος καταστροφής τους. Τόσο η διαδικασία, πολύπλοκη και χρονοβόρα, όσο και οι ασάφειές της προδιαγράφουν την άδοξη κατάληξή της. Πάνω απ΄ όλα δεν παίρνει(;) υπόψη της καθόλου τη σημερινή τριχοτόμηση της Συρίας. (Άσαντ, Κούρδοι, αντικαθεστωτικοί). Κι εδώ αρχίζουν τα προβληματικά σημεία του «μεγάλου συμβιβασμού».
Πόσο εύκολο θα είναι να γίνουν οι έλεγχοι για τους επιθεωρητές του ΟΗΕ εν μέσω μιας αιματηρής σύρραξης; Ποιες οι αντιδράσεις αν ο Άσαντ απαιτήσει να ερευνηθούν και οι περιοχές που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχό του, με τον ισχυρισμό ότι και η αντιπολίτευση κατέχει αποθέματα χημικών όπλων;
Σε ό,τι αφορά αυτή καθαυτή την εξέλιξη, έχουμε καθαρά μια αναδίπλωση των ΗΠΑ. Μάλιστα πολλοί αναλυτές μιλούν για «αυτο-παγίδευση» του Ομπάμα αναφορικά με τη δήλωσή του ότι οι ΗΠΑ θα παρέμβουν στρατιωτικά εάν υπάρξει χρήση χημικών όπλων. Όπως και να έχει, στη φάση αυτή οι ΗΠΑ τα μάζεψαν. Ωστόσο μπορούμε να πούμε πως προηγήθηκαν αρκετά σημάδια που, ακόμη και αν δεν προδίκαζαν αυτή τη εξέλιξη, τουλάχιστον την εξηγούν σήμερα σε σημαντικό βαθμό. Ο χαρακτήρας της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ παρέμεινε ασαφής. Ο τριήμερος βομβαρδισμός για τιμωρία του Άσαντ αντιμετωπίστηκε μάλλον σκωπτικά από πολλές πλευρές. Το εσωτερικό μέτωπο στις ΗΠΑ δεν ήταν σε καμιά περίπτωση προετοιμασμένο για επέμβαση κλίμακας Ιράκ ή Αφγανιστάν. Οι εσωτερικές αντιθέσεις στα κέντρα εξουσίας αναφορικά με τακτικές και στρατηγικές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε συνδυασμό με τις απαραίτητες ισορροπίες που απαιτούνται δεν πρέπει να ήταν διαμορφωμένες στη φάση αυτή.
Πράγμα που σίγουρα επέδρασε στη συγκρότηση των απαιτούμενων συμμαχιών, με πιο σοβαρή την περίπτωση της Βρετανίας. Όλα τα προηγούμενα πατούν βέβαια σε πιο ουσιαστικά ζητήματα. Είναι καθαρό πως σε αυτή την περίπτωση η ετοιμότητα αντίδρασης της Ρωσίας θα ήταν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ενεργή (οι αντιδράσεις της δεν θεωρούνταν προβλέψιμες) αφού θα πλήττονταν ζωτικά της συμφέροντα τόσο άμεσα όσο και προοπτικά. Επιπλέον αυτή καθαυτή η κατάσταση στο εσωτερικό του μετώπου που αντιμάχεται τον Άσαντ δεν είναι, και παραμένει τέτοια, ιδανική για τους Αμερικάνους. Πάντως και σε συνδυασμό με τα προηγούμενα ο σοβαρότερος λόγος πρέπει να αναζητηθεί στην αδυναμία των ΗΠΑ να ορίζουν το επόμενο βήμα τους, με δεδομένο ότι μια επέμβαση θα είχε ως πιο πιθανή συνέχεια την ανάφλεξη όλης της περιοχής.
Δύσκολα πάντως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η υποχώρηση του Ομπάμα πλήττει ανεπανόρθωτα το κύρος των ΗΠΑ. Και αυτό θα φανεί σύντομα. Δεν ισχύει ωστόσο το ίδιο και για όσους υποστήριξαν σθεναρά τη στρατιωτική επέμβαση. Και ιδιαίτερα αυτοί που βγήκαν σε πρώτο πλάνο, όπως οι κυβερνήσεις Γαλλίας και η Τουρκίας. Ιδιαίτερα η δεύτερη δείχνει αρκετά σαστισμένη μια και το θεωρούσε πολύ σίγουρο, γιατί της ήταν και πολύ επιθυμητό, ότι θα διαδραμάτιζε καίριο ρόλο στο πλαίσιο μιας αμερικανικής επέμβασης. Ο υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογου, έδωσε ήδη στίγμα των προθέσεων της Άγκυρας, υποστηρίζοντας σε δηλώσεις του ότι το πρόβλημα στη Συρία δεν αντιμετωπίζεται μόνο με την παράδοση του χημικού της οπλοστασίου. Η κατάρριψη του συριακού ελικόπτερου μπορεί να ήταν και δείγμα αυτή της σύγχυσης. Βλέπει τους Κούρδους να είναι κοντά στο να αποκτήσουν θεσμοθετημένη κρατική οντότητα (Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν την περιοχή στη Βόρεια Συρία), σε μια περίοδο έντονης αστάθειας στο εσωτερικό της.
.

Φυσικά ο μεγάλος χαμένος θα εξακολουθεί να είναι ο λαός της Συρίας ακόμα και μετά από αυτή την εξέλιξη.

Από διπλωματική άποψη, η Ρωσία φαίνεται να κερδίζει καθώς η Μόσχα έχει την πρωτοβουλία, καθορίζοντας στη φάση αυτή την δική της «ατζέντα». Ωστόσο η αίσθηση της «νίκης» Πούτιν από την υποχώρηση Ομπάμα που προβλήθηκε και προβάλλεται είναι σχετικότατη. Η μετάθεση στη φάση αυτή της αντιπαράθεσής τους στο διπλωματικό επίπεδο (που κανείς αναλυτής δεν ρισκάρει να του δώσει μεγάλο χρονικό ορίζοντα) θα είναι μια προσωρινή κατάσταση. Άλλωστε, πάντα, πίσω από το διπλωματικό επίπεδο και τις εκατέρωθεν δηλώσεις κρύβονται τάσεις, βλέψεις και στόχοι, που πιέζουν τα πράγματα σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, ορίζοντας και τους πραγματικούς κανόνες του ιμπεριαλιστικού παιχνιδιού. Οι κανόνες που υποτίθεται ότι ορίστηκαν και διευκρινίστηκαν στη Γενεύη μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ είναι το πλαίσιο που θα επικαλεστεί η κάθε πλευρά για να καταλογίσει στην άλλη την παραβίασή τους.

Ήδη οι «τριβές» ξεκίνησαν πριν στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας. Από τη μια ο Τζον Κέρι απαίτησε να μεταφερθούν τα χημικά εκτός Συρίας για να καταστραφούν, από την άλλη ο Μπασάρ Αλ Άσαντ απέστειλε μεν στον ΟΗΕ την αρχική αίτησή του για ένταξη της Συρίας στη συνθήκη κατά των χημικών, αλλά έθεσε τους πρώτους όρους, δηλώνοντας ότι θα υποβάλει τα στοιχεία για το χημικό οπλοστάσιό του σε ένα μήνα κι όχι μέσα σε μια εβδομάδα, όπως προβλέπει το κείμενο της Γενεύης

Σήμερα η διελκυστίνδα περιστρέφεται γύρω από το νέο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ειδικότερα αν θα περιλαμβάνει αναφορά στο κεφάλαιο 7 του Καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ το οποίο προβλέπει χρήση στρατιωτικής βίας. Ενδεικτική άλλωστε η πρόσφατη δήλωση του Ομπάμα, ότι η στρατιωτική επέμβαση βρίσκεται ακόμη στο τραπέζι!
Η Ρωσία αξιώνει στην απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ να μη γίνει αναφορά σε αυτό το κεφάλαιο. Πάντως οι υπουργοί Εξωτερικών ΗΠΑ, Γαλλίας και Βρετανίας συμφώνησαν στη γαλλική πρωτεύουσα την περασμένη Δευτέρα να επιδιώξουν ψήφισμα που θα θέτει λεπτομερές και δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα για την παράδοση του συριακού χημικού οπλοστασίου. Από την πλευρά του ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, τόνισε ότι φωνές για ένα γρήγορο ψήφισμα στον ΟΗΕ για τη Συρία, που θα απειλεί με τιμωρία, δείχνουν «έλλειψη κατανόησης» της ρωσο-αμερικανικής συμφωνίας για τα χημικά όπλα της Δαμασκού, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα πως η χώρα του υπολογίζει στις ΗΠΑ για την τήρηση των συμφωνηθέντων.

Καθώς η κατάσταση παραμένει ρευστή, ανατροπές στις δρομολογημένες διαδικασίες καθόλου δεν αποκλείονται. Άλλωστε η αντιπαράθεση για το ποιος έκανε χρήση χημικών συνεχίζεται, αφού και η έκθεση των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ που παραδόθηκε πριν από λίγες μέρες επίσημα δεν αποσαφηνίζει αυτό το ζήτημα πέραν του ότι χρησιμοποιήθηκαν πύραυλοι εδάφους εδάφους. Για τις ΗΠΑ αυτό βέβαια είναι απόδειξη ότι είναι ο Άσαντ, γιατί μόνο αυτός διαθέτει τέτοιους πυραύλους.
Από τη μεριά του ο πρόεδρος της επιτροπής των εμπειρογνωμόνων, αναφερόμενος στις14 επιθέσεις που καταγγέλθηκαν, δήλωσε πως δεν καθορίζεται το ποιος «ευθύνεται για τα εγκλήματα αυτά», προσθέτοντας ότι η Δαμασκός έχει καλέσει και την Κάρλα ντελ Πόντε, μέλος της επιτροπής, να πραγματοποιήσει επίσκεψη στη Συρία υπό την προσωπική της ιδιότητα. Ως γνωστό, η πρώην εισαγγελέας του Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης για την πρώην Γιουγκοσλαβία τον περασμένο Μάιο είχε πει ότι υπάρχουν καταγγελίες πως ομάδες της αντιπολίτευσης έκαναν χρήση χημικών όπλων.

Σίγουρα οι ΗΠΑ δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένες από την τροπή που πήρε η εξελίξη στο Συριακό. Στο βαθμό μάλιστα που η εξέλιξη αυτή ευνοεί τη Ρωσία στο να διαμορφώσει όρους που να της δίνουν πόντους εμπιστοσύνης και από άλλα καθεστώτα, και όχι μόνο στην περιοχή, στέλνει μηνύματα καθόλου αρεστά για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Επαναφέρουν το θέμα της απομάκρυνσης του Άσαντ αλλά μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής του χημικού οπλοστασίου ή αν… εμποδίζει την ολοκλήρωσή της, όπως δήλωσε ο Ομπάμα. Ένα είναι βέβαιο: οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές στο επόμενο διάστημα θα κινηθούν με κάθε μέσο και τρόπο για να επαναφέρουν την «τάξη». Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση της βίας.
Χ.Β.

Το (αμερικάνικο) σχέδιο «διάσωσης»

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποκάλυψη των αμερικάνικων σχεδίων της… Ελλάδας, ως αντιπρόταση σε αυτή της ΕΕ (όσο η τελευταία έχει κοινή πρόταση) για την ελληνική «διάσωση».
Τα σχέδια αυτά που, σύμφωνα με την οικονομική εφημερίδα που τα αποκάλυψε, απηχούν θέσεις τριών υπουργείων (Οικονομικών, Εξωτερικών και Άμυνας), στην ανάπτυξή τους, έχουν μια διάσταση που ξεπερνά την οικονομία, αν και πρόκειται για οικονομικού χαρακτήρα προτάσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι εμπλέκονται τα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών.
Δεν θέτουν, βέβαια, θέμα κουρέματος –αφήνουν το ΔΝΤ και τις άλλες χώρες να εκτίθενται σε αυτό το ζήτημα.
Πρόκειται για έξι σημεία, δύο από τα οποία είναι πολύ σκληρά, όσον αφορά τους ευρωπαίους.
Συγκεκριμένα, προτείνουν να δοθούν πίσω στην Ελλάδα τα 9 δις ευρώ που κέρδισε η ΕΚΤ, μέσω της επίσημης κερδοσκοπίας των ελληνικών ομολόγων. Επιπρόσθετα, προτείνουν γενναία μείωση των επιτοκίων δανεισμού στο ύψος του 50% και μετάθεση αποπληρωμής του χρέους σε 50 χρόνια, δηλαδή το 2063!
Στο απόρρητο σχέδιο έξι σημείων, πέρα από τις τρεις «αρνητικές» προτάσεις, υπάρχουν και άλλες τρεις «θετικές». Όπως η πρόβλεψη για σύσταση επενδυτικού fund αλληλεγγύης που θα εξασφαλίζει την αποπληρωμή των δανείων, μέσα από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων. Προτείνουν, ακόμη, την ενίσχυση των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, με δωρεάν παραχώρηση στρατιωτικού υλικού.
Αν όντως υφίσταται αυτό το σχέδιο (και γιατί να μην υφίσταται;), είναι φανερό πως πρόκειται για μια συνολική οικονομικοπολιτική παρέμβαση, σε ευθεία αντιπαράθεση με τους ευρωπαίους και βασικά τους Γερμανούς.
Τα «δώρα» βέβαια των Δαναών έχουν πολλά αγκάθια, καθώς ουσιαστικά η «προσφορά» τους θα δέσει τη χώρα εντονότερα στο άρμα τους. Η υπερδραστηριοποίηση τον τελευταίο χρόνο του επενδυτικού fund Tree points (για το οποίο έχουμε γράψει στις οικονομικές μας στήλες), τόσο στο χώρο των υδρογονανθράκων στην Θάσο όσο και μελλοντικά στο Ιόνιο, σίγουρα εντάσσεται σε ένα τέτοιο σχεδιασμό. Το fund δημιουργήθηκε από αμερικάνο επενδυτή, με αποκλειστικό στόχο την παρέμβαση στην εξόρυξη και άντληση υδρογονανθράκων των ελληνικών χωρικών υδάτων. Όσο δε για τις ένοπλες δυνάμεις, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Με την υποσημείωση, βέβαια, πως ο δωρεάν εξοπλισμός έχει ανάγκη ανταλλακτικών. Όμως, το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι όμως το έκτο, καθώς οι αμερικάνοι προτείνουν αποχώρηση του ΔΝΤ στα τέλη του 2013 και την επιτήρηση του προγράμματος προσαρμογής στο μέλλον αποκλειστικά από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Task Force.
Aν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι φανερό ότι οι αμερικάνοι προτείνουν ένα ισχυρό στρίμωγμα των ευρωπαίων, τη μετάθεση του ελληνικού «προβλήματος» αποκλειστικά στην ευρωπαϊκή ευθύνη, συνοδευόμενο από ένα «χώσιμο» δικό τους στην περιοχή, καθώς απλώνουν «στοργικά» την φτερούγα τους.
Υποχρεώνουν, με αυτό τον τρόπο, την ΕΕ (και πρωτίστως τους Γερμανούς) να αντιμετωπίσουν συνολικά το ελληνικό χρέος, ως μέρος του γενικότερου ευρωπαϊκού χρέους. Να το «αμοιβαιοποιήσουν», όπως λέγεται και γράφεται, αλλά και να το νομισματοποιήσουν, δηλαδή να πάρουν εκείνα τα μέτρα, βάσει των οποίων ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός τομέας και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αναλάβουν τελικά να το πληρώσουν (με ευρωομόλογα ή με κάποιον άλλο τρόπο αντίστοιχο).
Πάντως, όπως είπαμε, ούτε λέξη για «κούρεμα».
Τι άλλο, όμως, είναι όλα τα παραπάνω;

Ινδία-Δελχί
Αστυνομική τρομοκρατία ενάντια στον καθηγητή GN Saibaba*

Στις 12 Σεπτέμβρη γύρω στις 3μμ, με μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατική πράξη, έγινε μια κοινή επιχείρηση από την Εθνική Υπηρεσία Ερευνών, 7 μελών της Ειδικής Μονάδας της αστυνομίας του Δελχί, 15 μελών της αστυνομικής Διεύθυνσης του Aheri, 7 μελών της αστυνομικής Διεύθυνσης του Maurice Nagar του Πανεπιστημίου του Δελχί. Πενήντα άτομα στο σύνολο εισέβαλαν στο κατάλυμα όπου έμενε ο καθ. Saibaba με την οικογένειά του. Σημειωτέον, ότι ο καθ. Saibaba έχει σοβαρό πρόβλημα κινητικότητας και μετακινείται με αναπηρικό καρότσι. Μαζί του ήταν η σύντροφος της ζωής του AS Vasantha και η ανήλικη κόρη τους Manjeera. Χωρίς αμφιβολία ήταν μια προκλητική πράξη, ψυχρή και υπολογισμένη.
Ο καθ. Saibaba μόλις είχε επιστρέψει από το κολλέγιο Ramlal Anand, όπου διδάσκει στο Αγγλικό τμήμα. Αμέσως, οι αστυνομικοί κατάσχεσαν τα κινητά τους και περιόρισαν τον ίδιο και την οικογένειά του σε ένα δωμάτιο. Ούτε στον οδηγό του επιτράπηκε να φύγει. Οι πόρτες κλειδώθηκαν από μέσα και φυλάσσονταν από αστυνομικούς. Σε κανένα δεν επιτράπηκε να μπει μέσα και όποιος προσπάθησε απειλήθηκε με σοβαρές συνέπειες. Ο καθ. Saibaba ζήτησε να του επιδειχτεί το ένταλμα έρευνας. Η απάντηση ήταν άγριες φωνές και απειλές. Μετά από επίμονες απαιτήσεις, τελικά του έδειξαν το ένταλμα, στο οποίο ισχυρίζονταν ότι ερευνούσαν για «κλεμμένα αντικείμενα». Ο καθ. Saibaba επέμενε να μιλήσει με το δικηγόρο του, ώστε η έρευνα να γίνει παρουσία του. Η απαίτησή του αυτή αντιμετωπίστηκε με χλευασμό και άρνηση. Ο καθ. Saibaba ζήτησε, επίσης, να επικοινωνήσει με τον πρόεδρο της Ένωσης Καθηγητών του Πανεπιστημίου του Δελχί, καθώς θεώρησε ότι ήταν κατάφωρη παραβίαση του κανονισμού του πανεπιστημίου, ότι δηλαδή δεν μπορεί να γίνονται τέτοιες επιδρομές σε πανεπιστημιακό χώρο. Το αίτημα αυτό αντιμετωπίστηκε με το ίδιο τρόπο, με την αστυνομία ισχυριζόμενη ότι το ένταλμα τους έδινε το δικαίωμα να κάνουν έρευνες οπουδήποτε. Για τρεισήμισι περίπου ώρες ο καθ. Saibaba και η οικογένεια του υπέστησαν το εξευτελισμό και τις προκλήσεις των επιδρομέων. Λεηλάτησαν το σπίτι, κάνοντας χυδαία σχόλια σχετικά με την πληθώρα βιβλίων που υπήρχαν στο σπίτι. Το ίδιο προσβλητικοί στάθηκαν κατόπιν, απέναντι στα υλικά σπουδών που απαιτούνται για το διδακτορικό του. Τέλος, καθώς άρχισαν να μαζεύονται άλλοι καθηγητές έξω από το σπίτι αλλά και τα Μέσα πήραν μυρωδιά, η καταδρομική ομάδα αποχώρησε, παίρνοντας μαζί τους σκληρούς δίσκους, το λάπτοπ, τον υπολογιστή, 3 κινητά, 2 κάρτες SIM, μπροσούρες και περιοδικά, παλιά τεύχη της Λαϊκής Πορείας, νόμιμου περιοδικού, μια μπροσούρα για τον Kishenji μετά τη δολοφονία του, το περιοδικό Arunatara, όργανο της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων της Andhra Pradesh, τα περισσότερα τεύχη του Jan Pratirodh, οργάνου του Επαναστατικού Δημοκρατικού Μετώπου, του οποίου γραμματέας είναι ο καθ. Saibaba.
Όλες οι προηγούμενες διευθύνσεις στις οποίες έμενε κατά καιρούς ο καθ. Saibaba, προτού μετακομίσει στο κάμπους του Πανεπιστημίου, αναφέρονταν σαν μέρη στα οποία μπορεί να βρίσκονται τα «κλεμμένα». Από το ίδιο το ένταλμα συνάγεται, ότι η αστυνομία, μην έχοντας άλλο επιχείρημα γι΄ αυτήν την επέμβαση, ζήτησε από τον εισαγγελέα να το εκδώσει με το ψευτοπρόσχημα της αναζήτησης «κλεμμένων» από έναν διανοούμενο που είναι πολιτικά ενεργός και διαμένει στο Δελχί. Η λίστα των κατασχεμένων που αναφέρθηκε παραπάνω αποδεικνύει την πραγματική φύση των «κλεμμένων» που «ανακαλύφθηκαν» στο σπίτι του καθ. Saibaba.
Αν ένας γνωστός ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου του Δελχί αντιμετωπίζεται με τέτοιο ξεδιάντροπο τρόπο με ένα αστείο έγγραφο, είναι φανερό ότι αύριο ο καθένας μπορεί να υποστεί τέτοιο εξευτελισμό ή να ενοχοποιηθεί με παρόμοια κατασκευασμένα έγγραφα και να κυνηγηθεί αν εκφραστεί ενάντια στο κράτος. Να μην αναφέρουμε το τι μπορεί να τράβηξε η ανήλικη κόρη του καθηγητή, όταν μια ομάδα 50 ατόμων αλώνιζε στο σπίτι. Θυμάται κανείς τις μέρες έκτακτης ανάγκης, όταν τέτοιες τρομοκρατικές ενέργειες της αστυνομίας και της ασφάλειας ήταν καθημερινό φαινόμενο. Θυμάται κανείς το τι τραβάνε οι αντιβάσι στο εσωτερικό της χώρας, περικυκλωμένοι από εκατοντάδες χιλιάδες παραστρατιωτικών που εισβάλουν στα σπίτια τους, με σκοπό την υποταγή τους. Τέτοιες ενέργειες ενάντια σε λαϊκούς ακτιβιστές και διανοούμενους αυξάνονται ανησυχητικά σε καθημερινή βάση και στις πόλεις, με σκοπό να ξεριζωθούν όλες οι φωνές αντίστασης που ακούγονται ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης του κράτους. Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, όλα αυτά είναι ξεκάθαρη απόδειξη για την ύπαρξη ενός ποινικού συστήματος που προσπαθεί απεγνωσμένα, με δρακόντειους νόμους, να καταπνίξει την αυξανόμενη λαϊκή αγανάκτηση.

* Απόσπασμα ανακοίνωσης που κυκλοφόρησε η Επιτροπή Απελευθέρωσης Πολιτικών Κρατουμένων στις 13 του Σεπτέμβρη.

25 Σεπ 2013

Στο φόντο ενδεχομένης μελλοντικής αξιοποίησής της απ΄ την πολιτική διαχείριση του συστήματος Η «Χρυσή Αυγή» τραμπουκίζει, μαχαιρώνει και δολοφονεί!

Δεν ήταν μετανάστης αυτή τη φορά, αλλά ένας έλληνας αντιφασίστας μουσικός, ο Παύλος Φύσσας, 34 χρονών, γιός εργάτη, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, απ’ το νεοναζιστή τραμπούκο και μέλος της «Χρυσής Αυγής», Γιώργο Ρουπακιά, ο οποίος τον μαχαίρωσε στην καρδιά, το βράδυ της Τρίτης 17/9, στο κέντρο της Αμφιάλης. Ο φονιάς εμφανίστηκε μετά από τραμπουκισμούς ομάδας νεοναζιστών προς τον Παύλο και την παρέα του, σε καφέ της περιοχής. Χαρακτηριστική της ασυλίας που λαμβάνει η φασιστο-συμμορία απ΄ το αστικό κράτος, ήταν κι η «αδρανής» (sic) παρουσία των αστυνομικών της «Ομάδας ΔΙΑΣ» την ώρα των τραμπουκισμών των νεοναζιστών, αλλά κι η επιχείρηση διαστρέβλωσης γεγονότων κι αιτίων απ΄ τα Μ.Μ.Ε. Γιατί είναι η ίδια η πολιτική της φασιστικοποίησης που ασκεί η κυρίαρχη πολιτική διαχείριση του συστήματος, που οπλίζει το χέρι του κάθε φασίστα δολοφόνου.

Τις λύσεις του λαού θα τις δώσει μόνο ο αγώνας του

Τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και ο Τύπος, που ανήκουν στην αστική τάξη, είναι χωρίς αμφιβολία φυσιολογικό να υπηρετούν την τάξη αυτή και γενικότερα να είναι στην υπηρεσία του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι μέσα στα καθήκοντά τους και στις επιδιώξεις τους να συκοφαντούν και να δυσφημίζουν τους αγώνες και κυρίως τους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων. Όταν ο λαός αγωνίζεται, όταν οι εργαζόμενοι κλιμακώνουν την πάλη τους με απεργιακές κινητοποιήσεις, τότε έρχονται τα ΜΜΕ και οι πληρωμένοι και υποτελείς κονδυλοφόροι να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Δεν είναι επίσης καθόλου περίεργο, σε αυτή τη βρώμικη δουλειά να πρωτοστατούν τα λεγόμενα δημοκρατικά ΜΜΕ, όπως παράδειγμα το συγκρότημα Λαμπρακη και Μπόμπολα. Σαν κρατικοδίαιτοι καπιταλιστές, έχουν περισσότερους λόγους να υπερασπίζονται τις αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων και ταυτόχρονα να εναντιώνονται σε όσους τις αντιπαλεύουν.
Εδώ και ένα διάστημα, έχει γίνει ολοφάνερο αυτό που έχει αρχίσει να ονομάζεται ως στρατηγική της έντασης. Βέβαια, οι δυνάμεις του συστήματος και ο αστικός Τύπος κάνουν ό, τι τους είναι δυνατόν να αποκρύψουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της έντασης και των στρατηγικών της επιδιώξεων. Όσο τους είναι δυνατόν, επιχειρουν να συσκοτίσουν και να αποπροσανατολίσουν τον εργαζόμενο λαό, ώστε να μη μπορεί να αντιληφθεί τους πραγματικούς εχθρούς του.
Στο σημείο αυτό, ας κάνουμε μια σύντομη και αναγκαία παρένθεση: Στις περασμένες εκλογές, τόσο τον Μάη όσο και τον Ιούνη, καταγράφηκε η πολιτική χρεοκοπία των κυρίαρχων αστικών πολιτικών κομμάτων. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 20 γενικές απεργίες, με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές κάθε φορά, σε όλη τη χώρα ενώ οι κλαδικές απεργίες, καθώς και οι επιχειρησιακές, ανερχονται σε εκατοντάδες. Αυτές προκάλεσαν την πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την αποσάθρωση αυτού του φορέα και αυτές οδήγησαν σε ανάλογη σχεδόν πτώση, κάτω απο 20%, το κόμμα της ΝΔ. Όλοι θυμούνται αυτό που έγινε σε όλο το διάστημα της προεκλογικής περιόδου του Ιούνη: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ευρωπαϊκή Ενωση, με εργαλεία τα ΜΜΕ, για ένα μήνα σχεδόν ,εκβίαζαν, απειλούσαν και τρομοκρατούσαν το λαό της χώρας, λέγοντάς του πως, αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα θα χρεοκοπήσει, ο λαός θα ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης για χρόνια, θα μας βγάλουν από την ΕΕ και θα καταστραφεί η χώρα. Άφηναν, επίσης, υπονοούμενα, εάν δεν ψηφιστούν οι δυνάμεις του συστήματος, της υποτέλειας και της εξάρτησης, για ενδεχόμενες λύσεις μη πολιτικές, σαν αποτέλεσμα αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Με δυο λόγια, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και με την πλήρη στήριξη της ΕΕ, επένδυσαν, για να κερδίσουν τις εκλογές, στη στρατηγική της έντασης, που έχει ως στόχο την τρομοκράτηση του λαού, ώστε να υποκύψει στις πιέσεις. Αυτό ακριβώς κάνουν και σήμερα και βασικά με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της Δευτέρας 16 Σεπτέμβρη, σε στήλη που εκφράζει τη γραμμή του συγκροτήματος, αναφέρει: «Εδώ και κάποιες ημέρες, είναι εμφανής, από αρκετές πλευρές, η επιλογή της “στρατηγικής της έντασης”, από διαφορετικές αφετηρίες και για διαφορετικούς λόγους, συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν προγραμματίσει πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις ενώ κομματικές ηγεσίες εμφανίζονται να επενδύουν σε αυτές, αν όχι να τις “υποκινούν”.» Να λοιπόν, κατά την αποψη του συγκροτήματος, ό ένας εχθρός που δημιουργεί την ένταση βρέθηκε! «Παράλληλα, αναφέρει το δημοσίευμα, οι συνεχώς κλιμακούμενες προκλήσεις από την Χρυσή Αυγή, σε συνδυασμό με την άνοδό της στις δημοσκοπήσεις, στοχεύουν στη δημιουργία ενός οιονεί εμφυλιοπολιτικού κλίματος. Όλα αυτά συμβαίνουν παραμονές μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, στην πορεία για την έξοδο από την κρίση». Και συνεχίζει, «Τα όσα διακυβεύονται είναι σημαντικά για το αύριο της ελληνικής κοινωνίας που καθιστούν τη “στρατηγική της έντασης” εγκληματική». Να, λοιπόν, οι σιχαμένοι κονδυλοφόροι των Νέων ταυτίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, οι οποίοι υπερασπιζονται το δικαίωμά τους στη δουλειά, με την εγκληματική δράση της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Επίσης, ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις υπονομεύουν τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας κ.λπ.
Ας δούμε και τον έτερο κρατικοδίαιτο Μπόμπολα, που, στο Εθνος και σε στήλη που εκφράζει τη γραμμή του συγκροτήματος, στο φύλλο του Σαββάτου 14 Σεπτέμβρη, αναφέρει: «Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα των εργαζόμενων να διεκδικούν τη βελτίωση των αποδοχών τους και την προστασία των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Άλλωστε, και το Σύνταγμα προβλέπει και προστατεύει το απεργιακό δικαίωμα. Ωστόσο, τίποτε στη ζωή δεν είναι απόλυτο και η αρχή αυτή ισχύει ακόμη και για τα συνταγματικά προβλεπόμενα δικαιώματά μας». Να, λοιπόν, πριν ακόμα ξεκινήσει η απεργία των εκπαιδευτικών, ξεκίνησε η αμφισβήτηση του δικαιώματος της απεργίας τους από τον κονδυλοφόρο του Μπόμπολα.
Και συνεχίζει, «Στις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες, τα δικαιώματα του καθενός μας σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιωματα του άλλου». Ας δούμε εδώ την απόφαση που έβγαλε για την απεργία των καθηγητών ο νομοθέτης της εφημερίδας Έθνος: «Οι δρομολογούμενες για την προσεχή εβδομάδα κινητοποιήσεις υπερβαίνουν τα όρια του συνταγατικά προστατευόμενου δικαιώματος της απεργίας, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή απειλούν να ακυρώσουν ή έστω να υπονομεύσουν τα όσα θετικά έχουν επιτευχθεί προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικης εξυγίανσης, με πρωτοφανείς θυσίες της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού και δεύτερον, επειδή απροκάλυπτα ομολογείται, ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις υποκινούνται ή στηρίζονται από πολιτικές δυνάμεις που αποσκοπούν στην ανατροπή της κυβέρνησης και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.»
Τα ανθρωποειδή των Νέων και του Έθνους έχουν ξεπερασει κάθε όριο ταξικού μίσους ενάντια στους εργαζόμενους αλλά και κάθε όριο υποτέλειας στα αφεντικά τους.
Καταλήγουν, μάλιστα, στο Έθνος της Τρίτης 17 Σεπτέμβρη και στην ίδια στήλη: «Θύματα (...) δεν είναι άλλοι από τους μαθητές και τις οικογένειές τους και ειδικότερα εκείνοι που προέρχονται από κατώτερα οικονομικά στρώματα». Και στη συνέχεια καλεί την κυβέρνηση να επέμβει, «η κυβέρνηση (...) οφείλει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να τον αποτρέψει. Και ο τρόπος, για να το επιτύχει, δεν είναι να περιμένει τον σταδιακό εκφυλισμό της απεργιακής δραστηριότητας».
Να, λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί που σιγοντάρουν τη στρατηγική της έντασης, να ξεσηκωθούν οι μαθητές, οι γονείς τους και η κυβέρνηση ενάντια στην απεργία των εκπαιδευτικών. Οι ίδιοι σιγόνταραν και πριν λίγους μήνες το ρατσιστικό μίσος ενάντια στους μετανάστες, κατά των οποίων πρωτοστάτησαν η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τα τάγματα της φασιστικής Χρυσής Αυγής και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Από κοινού επέβαλλαν άλλωστε την τρομοκρατική και φασιστική βία ενάντια στους μετανάστες, τις διώξεις, συλλήψεις, απελάσεις και το κλείσιμο αρκετών χιλιάδων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η πρόσφατη δολοφονία του νεολαίου στο Κερατσίνι από τη φασιστική συμμορία της ΧΑ είναι έργο και της βαναυσης αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης, του κλίματος που καλλιεργεί ο ίδιος ο Α. Σαμαράς ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και τη νεολαία και ενάντια στην Αριστερά. Η ένταση των εργατικών και λαϊκών αγώνων και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις ανοίγουν το δρομο του λαού.

Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ

Σε επίσχεση εργασίας βρίσκονται οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ, αντιδρώντας στην απαίτηση της τρόικας για άμεσο κλείσιμο των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ, κατά τα πρότυπα της ΕΡΤ και μάλιστα χωρίς αποζημίωση των εργαζομένων! Το μνημόνιο προβλέπει την αναδιάρθρωση μέσω σημαντικής συρρίκνωσης, ενόψει της ιδιωτικοποίησης ή την εκκαθάριση των εταιρειών αυτών μέχρι το Δεκέμβρη, δηλώνει η τρόικα και απορρίπτει (ακόμα και μέσω mail!) τη μία μετά την άλλη τις προτάσεις τις ελληνικής κυβέρνησης για αναδιάρθρωση, εμμένοντας συνεχώς στην απαίτηση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συρρίκνωση και εκκαθάριση.
Στα σχέδια αυτά αντιδρούν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ, με επίσχεση εργασίας και διαδηλώσεις στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά και με την πανελλαδική κινητοποίηση που πραγματοποίησαν στο υπουργείο Οικονομικών, στο οποίο υπάγονται. Η απάντηση της αναπληρώτριας υπουργού Φώφης Γεννηματά ήταν φυσικά η ίδια, το σχέδιο της «εθελούσιας αποχώρησης» ή πρόωρης συνταξιοδότησης 300 εργαζομένων, γεγονός που εξαγρίωσε τους εργαζόμενους που βρέθηκαν απέναντι από τα ΜΑΤ.
Στην ΕΛΒΟ, μετά από πολλές συρρικνώσεις των τελευταίων χρόνων, δουλεύουν περίπου 800 εργαζόμενοι, οι περισσότεροι με αρκετά χρόνια προϋπηρεσίας, τους χρωστάνε δεδουλευμένα από τα μέσα του Μάη και βρίσκονται υπό την απειλή της απόλυσης και μάλιστα χωρίς αποζημίωση, με ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για 800 οικογένειες- και με την ανεργία στο 30%!
Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους! Να μην αφήσουν τον αγώνα τους στα χέρια κανενός βουλευτή, να ξεπεράσουν την ηγεσία του σωματείου τους και να βασιστούν στις δυνάμεις τους, ενώνοντας τον αγώνα τους για δουλειά και ζωή με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Η μόνη πραγματική πίεση που μπορεί να ασκηθεί σε κυβέρνηση και τρόικα είναι από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που πρέπει να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και τον αγώνα τους, κόντρα σε οποιαδήποτε λογική ανάθεσης και εφησυχασμού.

Απεργία διοικητικών σε ΑΕΙ-ΤΕΙ: Ένας αγώνας δύσκολος, μα αναγκαίος

Μέσα στις δεσμεύσεις της κυβέρνησης απέναντι στους ιμπεριαλιστές για επιπλέον 25.000 διαθεσιμότητες στο δημόσιο μέχρι το τέλος του 2013 (εκ των οποίων το 60% θα οδηγηθεί άμεσα σε απόλυση), οι 1750 προορίζονται από διοικητικούς των πανεπιστημίων.
Αποδεικνύεται ξεκάθαρα, ότι στο πανεπιστήμιο που οικοδομείται μέρα με τη μέρα, πέρα α)από το ύψωμα ταξικών φραγμών απέναντι στη δυνατότητα πρόσβασης και αποφοίτησης β)την πειθάρχηση των φοιτητών με στόχο την αποδοχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, οι συνθήκες εργασίας γίνονται ολοένα και χειρότερες.
Μέσα στα πλαίσια του εργασιακού και κοινωνικού “μεσαίωνα”, αυτό που συντελείται και στο πανεπιστήμιο είναι οι απολύσεις, η μείωση των μισθών, η επισφαλής εργασία, η τρομοκρατία και η εντατικοποιημένη εργασία.
Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευσης είναι μία ιδιαίτερα αποφασιστική και μελετημένη διαδικασία στην υλοποίηση του συνόλου του ν. Πλαίσιο, του σχεδίου Αθηνά και των άθλιων εργασιακών σχέσεων. Από τη μία, οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολών λειτουργούν ως επιχείρημα για πλεονάζον προσωπικό και άρα απολύσεις και από την άλλη, οι απολύσεις εργαζομένων λειτουργούν ως άλλοθι για αδυναμία λειτουργίας τμημάτων και άρα συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών. Φυσικά, με τον ίδιο τρόπο, απ' ότι φαίνεται, θα χρησιμοποιηθούν επιχειρήματα για υπεραριθμία φοιτητών σε σχέση με το προσωπικό και συνεπώς διαγραφές.
Ως απάντηση στην ανακοίνωση για διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων μέχρι τέλους Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ προσπάθησαν να διεξάγουν γενικές συνελεύσεις, ώστε να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην εργασία και συνολικά στη ζωή. Βέβαια, οι δυσκολίες δεν ήταν λίγες. Τόσο από μανούβρες της κυβέρνησης, των πρυτάνεων και των συνδικαλιστικών τους οργάνων, όσο και των αυταπατών που κυριαρχούν στο συγκεκριμένο κλάδο. Δεν έλειψε, ακόμα, η συμβολή της αριστεράς στις πολλαπλές τρικλοποδιές αυτού του αγώνα, η οποία, αντί να συμβάλει προωθητικά, ενίσχυσε ή και καλλιέργησε αυταπάτες. Δεν ήταν λίγες οι φωνές που έλεγαν “δεν έχει ουσία η απόλυση, αλλά η υπεράσπιση της καλής λειτουργίας του πανεπιστημίου”, “ότι αυτό που συντελείται είναι η έφοδος επιχειρήσεων”, “ότι διαλύεται η μόρφωση και η επιστήμη”, “ότι η λύση θα έρθει στη λαϊκή εξουσία” κλπ.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η απεργία προχώρησε με ρυθμούς πολλών ταχυτήτων, έχοντας ιδρύματα που μπήκαν από την πρώτη στιγμή σε κινητοποιήσεις και έκαναν αποκλεισμούς πυλών (ΕΜΠ, παν/πολη Αθήνας) και άλλα που δεν έκαναν απολύτως τίποτα και λειτουργούσαν κανονικά, με όλο το προσωπικό να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία των σχολών και στη διεξαγωγή εξεταστικών.
Οι όποιες αυταπάτες κυριαρχούσαν ή και κυριαρχούν καταρρίπτονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την πραγματικότητα. Λόγω του ρόλου των διοικητικών στα πανεπιστήμια να λειτουργούν πολλές φορές σαν καθηγητές και της στενής τους σχέσης με πρυτάνεις, προέδρους και καθηγητές, οι ελπίδες τους αφέθηκαν στα πλαίσια της “πανεπιστημιακής κοινότητας”. Αν και στην αρχή οι πρυτάνεις και οι καθηγητές φάνηκε να στέκονται “αλληλέγγυοι” στους διοικητικούς και αποφάσισαν κλείσιμο των σχολών ως ένδειξη διαμαρτυρίας, εξαιρετικά σύντομα το όλο αυτό κλίμα αντιστράφηκε. Το καθηγητικό κατεστημένο όχι μόνο άρχισε να ζητά να πάψει η απεργία, αλλά προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις αποφάσεις για αναστολή λειτουργίας των ιδρυμάτων, από τη μία σαν βαλβίδα εκτόνωσης της απεργίας και από την άλλη για την αποφυγή ανάπτυξης φοιτητικού κινήματος που θα συνδεθεί με τους διοικητικούς υπαλλήλους. Έτσι, σε πολλές σχολές που είχε προκηρυχτεί απεργία και κλείσιμο της σχολής από μεριάς συγκλήτου, δεν υπήρξε απαρτία στις φοιτητικές συνελεύσεις των φοιτητών (ειδικότερα και λόγω εξεταστικής περιόδου) και σε άλλες που υπήρχε απαρτία, οι αποφάσεις των συγκλήτων παρεμπόδιζαν τη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στο Φυσικό Αθήνας, που ενώ είχαν συγκεντρωθεί φοιτητές για να διεξάγουν προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση, ο πρόεδρος της σχολής είχε δώσει εντολή στη φύλακα (απειλώντας την ταυτόχρονα με απόλυση) να μην επιτρέψει να μπουν φοιτητές, γιατί θα ήταν παράνομο (!), εφόσον είχε παρθεί απόφαση για αναστολή λειτουργίας από τη σύγκλητο.
Στις κινητοποιήσεις αυτές, οι Αγωνιστικές Κινήσεις μπήκαν από την πρώτη στιγμή δυναμικά, ενίσχυσαν τον αγώνα και συγκρούστηκαν με απόψεις που θα λειτουργούσαν σαν ανάχωμα στη συνέχιση της απεργίας, καθορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τη συνέχισή της. Ξεκαθαρίστηκε από τις Αγωνιστικές Κινήσεις, κόντρα στις υπόλοιπες δυνάμεις, ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εναποθέτουν τις ελπίδες τους αλλού. Ότι τα υπουργεία, οι πρυτάνεις, οι πρόεδροι και οι καθηγητές δεν είναι πραγματικοί τους σύμμαχοι. Ότι, αν μπορεί αυτός ο αγώνας να συνεχιστεί, θα πρέπει να πατήσει στα δικά του πόδια και οι μόνοι σύμμαχοι σε αυτόν είναι οι φοιτητές (οι οποίοι επίσης πλήττονται) και ο αγωνιζόμενος λαός. Ότι είναι αναγκαιότητα να οικοδομηθεί ένα κοινό μέτωπο πάλης των αγωνιζόμενων σωματείων και συλλόγων, κόντρα στην πολιτική του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Έτσι, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κάλεσαν και μπήκαν σε Γενικές Συνελεύσεις, αναδεικνύοντας αφενός το χτύπημα των φοιτητικών δικαιωμάτων και αφετέρου της ευρύτερης επίθεσης σε βάρος όλου του λαού.
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται το άρθρο) σε ορισμένους χώρους δείχνει να συνεχίζεται. Ουσιαστικά στηρίγματα σε αυτόν είναι οι κατειλημμένες σχολές, οι απεργοί εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί και όσοι κλάδοι αντιστέκονται με απεργίες στη συνολική επίθεση.
Αυτό που το υπουργείο προσπαθεί μετά μανίας είναι ο συγκεκριμένος αγώνας να σβήσει, προτού επιλέξει να τον σπάσει με καταστολή. Είναι σίγουρο, ότι η κυβέρνηση θα κάνει διάφορες μανούβρες, ώστε να εκτονωθεί η αγωνιστική διάθεση των διοικητικών, πολύ πιθανά με δηλώσεις για υποτιθέμενη αναστολή των απολύσεων, είτε χρησιμοποιώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προς όφελός της.
Ένα όμως είναι το σίγουρο. Τόσο οι διοικητικοί, όσο και ο υπόλοιπος αγωνιζόμενος λαός, αν αντισταθούν στην επίθεση, τόσο στα ιδιαίτερα ζητήματα όσο και συνολικά στην επίθεση όλου του λαού, συγκρουστούν με την αστική νομιμότητα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ενωθούν σε ένα ευρύ μέτωπο αγώνα, θα κατορθώσουν να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή.

ΒΙΟΧΑΛΚΟ
«Απόδραση» στο Βέλγιο και οι εργάτες στον αέρα

Μεγάλος ντόρος έχει γίνει γύρω από την ανακοίνωση της απόφασης του ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που λειτουργεί από το 1937, να μεταφέρει την έδρα του στο Βέλγιο, ακολουθώντας το παράδειγμα της Coca Cola 3Ε και της ΦΑΓΕ που μεταφέρθηκαν στην Ελβετία και το Λουξεμβούργο αντίστοιχα. Και όχι τυχαία, καθώς πρόκειται για το μεγαλύτερο μεταλλουργικό όμιλο στην Ελλάδα, συμφερόντων Στασινόπουλου, με περίπου 8000 εργαζόμενους, τζίρο 3,3 δισ. ευρώ, περίπου 80 θυγατρικές εταιρίες και εξαγωγές που φτάνουν το 12% της χώρας.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του διοικητικού συμβουλίου, ο λόγος μεταφοράς της έδρας είναι η αναζήτηση καλύτερων όρων χρηματοδότησης. Στελέχη προσθέτουν και το κόστος της ενέργειας, θέμα που έβαλε κι ο ΣΕΒ στην ανακοίνωσή του, μαζί με «την υπερφορολόγηση, την έλλειψη ρευστότητας και το αντιεπενδυτικό περιβάλλον». Κρίσιμο ζήτημα παραμένει το μέλλον των εργοστασίων στην Ελλάδα, παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις ότι η απόφαση αυτή δεν θα επηρεάσει τη διάρθρωση της παραγωγής.
Η μεταφορά της έδρας της ΒΙΟΧΑΛΚΟ έχει διάφορες πτυχές, όπως φαίνεται από τις σχετικές αναλύσεις και τοποθετήσεις. Σε ένα βαθμό εκφράζει την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, με το δεύτερο να γκρινιάζει για την απροθυμία των τραπεζών να δανείσουν, παρά την κρατική στήριξη με την ανακεφαλαιοποίησή τους. Αυτή η όξυνση εμφανίζεται ακόμα και σε επίπεδο ΣΕΒ, μέλη του οποίου είναι παράλληλα και τραπεζίτες, με συζητήσεις για αλλαγή στη διοίκησή του. Επιπλέον, αποτελεί ένα ακόμα χτύπημα στο «success story» της κυβέρνησης, που συνοδεύεται από υπαρκτή ανησυχία για το ρόλο της τρόικας στην αποβιομηχάνιση, με βιομηχανικούς κύκλους να μιλάνε για σχέδιο απαξίωσης κυρίως των εξαγωγικών μονάδων είτε για όφελος ανταγωνιστών είτε για διευκόλυνση εξαγορών. Είναι φανερή η ενόχληση από την «αδιαφορία» των τροϊκανών για τις δυσκολίες του εγχώριου βιομηχανικού κεφαλαίου και την εμπλοκή ακόμα και κατώτερων υπαλλήλων της στη διαχείριση παραγωγικών μονάδων (βλ. ΕΛΒΟ, ΕΑΣ και ΛΑΡΚΟ). Η ανακοίνωση της Γιούρομπανκ, από την άλλη, πιέζει για προχώρημα των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» σύμφωνα με τις απαιτήσεις της τρόικας, μείωση των κρατικών δαπανών με στόχο το μόνιμο δημοσιονομικό πλεόνασμα και προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.
Σχετικά με τις εγκαταστάσεις του ομίλου στην Ελλάδα, η «διαβεβαίωση» της διοίκησης μόνο ανησυχία προκαλεί. Οι «διεθνείς αγορές», που υποτίθεται πως προσεγγίζει η ΒΙΟΧΑΛΚΟ με τη μεταφορά της έδρας στο Βέλγιο και τη συμμετοχή στο χρηματιστήριο των Βρυξελλών, γνωρίζουν ότι πρόκειται για όμιλο που λειτουργεί στην Ελλάδα και όλες οι αναλύσεις καταλήγουν στην πίεση που θα ασκηθεί για αναδιάρθρωση της παραγωγής, με μεταφορά γραμμών ή και ολόκληρων εγκαταστάσεων σε γειτονικές χώρες και μειώσεις μισθών και προσωπικού. Ο όμιλος έχει ήδη εργοστάσια σε Βουλγαρία και Ρουμανία, ενώ η Τουρκία θεωρείται «γόνιμο έδαφος». Παράλληλα, οι περισσότερες ελληνικές θυγατρικές υπολειτουργούν και στελέχη της διοίκησης μιλάνε για «μεγάλη αχρησιμοποίητη δυναμικότητα».
Για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι καθαρό ότι καμία θυσία δεν μπορεί να γίνεται στο βωμό της κρίσης. Η επίθεση της εργοδοσίας σε μισθούς και κατακτήσεις χρησιμοποιεί μόνιμα την απαίτηση από τους εργαζόμενους να «βάλουν πλάτη» για να σωθεί η εταιρία, με τον εκβιασμό του κλεισίματος και της ανεργίας. Τα ίδια τα στελέχη της διοίκησης της ΒΙΟΧΑΛΚΟ δηλώνουν προκλητικά πως «τζάμπα πάνε και οι θυσίες των εργαζομένων». Και αυτές δεν είναι καθόλου μικρές: μειώσεις 16% το Γενάρη στα «Ελληνικά Καλώδια», διαθεσιμότητα των εργατών της «ΣΟΒΕΛ» όλο το Μάρτη, 20% μείωση αποδοχών στη «Σιδενόρ» τον Απρίλη, 15% μείωση και απολύσεις στη «Χαλκόρ» το Μάη, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία και απολύσεις και στις υπόλοιπες θυγατρικές του ομίλου. Με σημαντικό εργαλείο την κατάργηση της κλαδικής συλλογικής σύμβασης στο μέταλλο, η εργοδοσία της ΒΙΟΧΑΛΚΟ εξαθλιώνει ολοένα και περισσότερο τους εργαζόμενους, για να τους πετάξει στο δρόμο όταν το «απαιτήσουν οι συνθήκες». Όλα αυτά με πρόσχημα τη «βιωσιμότητα» και την «αντιμετώπιση της κρίσης».
Δεν υπάρχει καμία προοπτική στην υποταγή. Τα παιχνίδια των κεφαλαιοκρατών και οι ανταγωνισμοί τους ξεσπάνε στις ζωές εργατών και εργαζομένων. Μόνος δρόμος ο συλλογικός αγώνας για δουλειά με αξιοπρέπεια που ταυτόχρονα θα αποκαλύπτει και θα σπάει όλα τα ιδεολογήματα ταξικής συνεργασίας και «κοινών συμφερόντων» εργατικής και αστικής τάξης, που μόνο στόχο έχουν την αποδυνάμωση των εργατικών αντιστάσεων και την αποδοχή της εξαθλίωσης.

24 Σεπ 2013

Η συγκρότηση της ΠΑΑΣ συμβολή στην εργατική, λαϊκή και αντιιμπεριαλιστική πάλη!
Το στίγμα μας πρέπει να ταξιδέψει παντού!
26 και 27 Οκτώβρη η πανελλαδική σύσκεψη της Π.Α.Α.Σ. στην Αθήνα

Οι εκτιμήσεις μας για την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας στη χώρα και στην περιοχή αλλά και η απαράγραπτη ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός μας να κατακτήσει την πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική συγκρότηση που απαιτεί η αναμέτρησή του με το σύστημα μέσα από την πάλη του μας οδήγησε να πάρουμε την πολιτική πρωτοβουλία της συγκρότησης της ΠΑΑΣ.
Η πρόταση για τη συγκρότηση της ΠΑΑΣ έχει πολλαπλά επικαιροποιηθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις. Αυτές που καταγράφουν τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, η φτώχεια και η εξαθλίωση του λαού, οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα, η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, τα χτυπήματα και οι δολοφονίες από φασίστες και η απειλή ενός ακόμα ματοκυλίσματος από τους ιμπεριαλιστές. Όλα αυτά βεβαιώνουν με δραματικό τρόπο πως ο λαός πρέπει να ανοίξει το δικό του δρόμο, να διεκδικήσει τη ζωή του, να σπάσει τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, να γίνει αφέντης στον τόπο του.
Η πρόταση για τη συγκρότηση της ΠΑΑΣ έχει επικαιροποιηθεί και από τις εξελίξεις «εντός» του κινήματος που επίσης δραματικά βεβαιώνουν ότι το δρόμο της πάλης για ψωμί-δουλειά-ειρήνη-ανεξαρτησία δεν σκοπεύουν καθόλου να τον ανοίξουν οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής-κοινοβουλευτικής Αριστεράς, ενώ σταθερά απομακρύνονται από αυτόν οι πολιτικές θέσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν σ’ ένα φάσμα δυνάμεων που λειτουργούν παραπληρωματικά στην καθεστωτική Αριστερά.
Σύντροφοι και συναγωνιστές, οι εξελίξεις τρέχουν και έχουμε καθυστερήσει!
Απευθυνόμαστε σε όλους σας και σας καλούμε να προχωρήσουμε στη συγκρότηση της ΠΑΑΣ στις περιοχές όπου δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί, να απευθυνθούμε σε συναγωνιστικά σχήματα, να αναβαθμίσουμε πολιτικά τη σχέση τους με το εγχείρημα και να συμβάλουμε όλοι μαζί του στην πανελλαδική συγκρότησή του, χωρίς άλλες καθυστερήσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη τα κινηματικά δεδομένα και τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού συντρόφων και συναγωνιστών μας στα μέτωπα πάλης της περιόδου (υγεία, παιδεία, ΟΤΑ) αλλά και την ομολογούμενη καθυστέρηση στον καθορισμό ημερομηνίας για την πανελλαδική σύσκεψη, το παναττικό συντονιστικό στην τελευταία του συνεδρίαση όρισε ημερομηνία για την πανελλαδική σύσκεψη το Σαββατοκύριακο 26 και 27 Οκτώβρη στην Αθήνα.
Καλούμε τις τοπικές συγκροτήσεις της Π.Α.Α.Σ. και τα συναγωνιστικά σχήματα να προχωρήσουν σε διαδικασίες συνελεύσεων όπου θα συζητηθεί το εισηγητικό κείμενο για την πανελλαδική συγκρότηση.
Καλούμε τα σχήματα να συνδέσουν τις ανοικτές εκδηλώσεις για την πανελλαδική συγκρότηση της ΠΑΑΣ με τα μέτωπα πάλης που έχουν ανοίξει στην υγεία και την παιδεία, το ζήτημα του φασισμού αλλά και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της εμπλοκής της χώρας σ' αυτές.
Θεωρούμε πολύ σπουδαίες και όχι ρουτίνας τις συζητήσεις στο πλαίσιο των τοπικών συνελεύσεων. Σε αυτές τις διαδικασίες μπορούν να αναζητηθούν απαντήσεις για τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις μας.
Να μιλήσουμε θαρρετά για τις καθυστερήσεις και τους δισταγμούς μας στην εμπλοκή των σχημάτων της ΠΑΑΣ συνολικά στην υπόθεση της ταξικής πάλης και του κινήματος που εκδηλώθηκαν σε μια σειρά περιπτώσεις όπου παρατηρήθηκε αδυναμία για άμεση, κινηματική δράση και πρωτοβουλία των δυνάμεων που αναφέρονται στο εγχείρημα με έναν αποφασιστικό τρόπο. Ίσως το σπουδαιότερο ζήτημα που θα μας απασχολεί από δω και μπρος.
Να μη θεωρήσουμε πως η προσπάθειά μας έχει «ολοκληρωθεί». Είναι ζωτικής σημασίας για το εγχείρημά μας να ανοιχτεί και να διευρύνει το δίκτυο σχημάτων και αγωνιστών που εμπνέονται από την κατεύθυνση της ΠΑΑΣ, που εντάσσονται ή συντονίζονται με το ρεύμα αγώνων και πάλης που θέλει να ευνοήσει και να υπερασπιστεί η ΠΑΑΣ.
Να συμβάλουμε για ένα όνομα της ΠΑΑΣ που πρέπει να είναι σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο των όλων της θέσεων και της συνολικής της δράσης. Η συγκρότηση της ΠΑΑΣ είναι συμβολή στην εργατική, λαϊκή και αντιιμπεριαλιστική πάλη. Έχει ήδη διατυπωθεί από συντρόφους και συναγωνιστές ότι, αν και ήδη το όνομα έχει «κατοχυρωθεί» σε κάποιον κόσμο, δημιουργεί παρ’ όλα αυτά προβλήματα, ιδιαίτερα όταν τα σχήματά μας παρεμβαίνουν σε εργασιακούς χώρους και διάφορους κλάδους εργαζόμενων.
Τέλος, να έχουμε κατά νου πως μόνο μέσα από τη δοκιμασία της κίνησής μας θα αναβαθμιστούν οι συντροφικές σχέσεις του αγωνιζόμενου δυναμικού και των ίδιων των οργανώσεων που στηρίζουν άμεσα την υπόθεση αυτή.
Αυτά μπορεί να είναι ενδεικτικά μερικά ζητήματα που μπορούν να απασχολήσουν τις συζητήσεις μας ενόψει της πανελλαδικής διαδικασίας, ώστε να συμβάλουμε στην πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση της ενότητας του εγχειρήματός μας.
Στην πορεία προς την πανελλαδική διαδικασία μας το στίγμα μας πρέπει να ταξιδέψει παντού: στους εργασιακούς χώρους, στα σωματεία, στις γειτονιές, στους συλλόγους, στις συνελεύσεις, στα σχήματα.
Να πασχίσουμε να συνδεθούμε με σχήματα πάλης και λαϊκούς αγωνιστές που κινούνται στη λογική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαϊκών και εργατικών μαζών. Πρέπει και μπορεί, ενόψει αυτής της διαδικασίας, η πρόταση οργάνωσης και πάλης που απευθύνει η ΠΑΑΣ και τα σχήματά της να παλευτεί και να ακουστεί πλατιά σε όλη τη χώρα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους χώρους της νεολαίας. Πρέπει και μπορεί να αναπτυχθεί και να αναβαθμιστεί η πολιτική συζήτηση, όχι μόνο μέσα στα πλαίσιά της, αλλά και μεταξύ των σχημάτων με το λαό και τη νεολαία της χώρας. Μια συζήτηση που θα πρέπει να κατατείνει στο ότι ο λαός και η νεολαία μπορούν να συγκροτηθούν σε δύναμη αντίστασης και πάλης απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, στενά δεμένη με τις άμεσες σημερινές απαιτήσεις και ανάγκες που θέτει η ταξική πάλη και τις πρωτοβουλίες που αυτή απαιτεί.

Ανταποκρίσεις από τις απεργιακές κινητροποιήσεις

Αθήνα
Η μεγαλύτερη, εδώ και καιρό, απεργιακή κινητοποίηση ήταν αυτή της πρώτης μέρας της 48ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ. Με τους καθηγητές, τους υπάλληλους των ΑΕΙ, τους εργαζόμενους στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΟΑΕΔ να βρίσκονται από τη Δευτέρα σε απεργία διαρκείας, οι εργαζόμενοι και στο υπόλοιπο δημόσιο έδωσαν την απάντησή τους στην κυβέρνηση. Τη πρώτη μέρα της 48ωρης ελάχιστοι ήταν οι υπάλληλοι που δούλεψαν.
Η συγκέντρωση στην Αθήνα ήταν μεγάλη και εξέφραζε τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζόμενων να αντισταθούν στην πολιτική των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων, του κλεισίματος σχολείων και νοσοκομείων, της κατάργησης υπηρεσιών που κατά κύριο λόγο έχουν να κάνουν με την εξυπηρέτηση του λαού. Αρκεί να πούμε ότι η έκταση της διαδήλωσης ξεκίναγε από την πάνω μεριά της πλατείας Συντάγματος και μέσω της Σταδίου κατέληγε στην Ομόνοια όπου βρισκόταν το ΠΑΜΕ, το οποίο ακολούθησε ως συνήθως τη δική του πορεία από την Πανεπιστημίου με ένα μπλοκ γύρω στα χίλια άτομα.
Με παλμό και ζωντάνια απ’ όλα τα μπλοκ φωνάχτηκαν συνθήματα κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν έλειπαν τα συνθήματα κατά της Ε.Ε. και του ΔΝΤ αλλά και κατά της Χρυσής Αυγής και του φασισμού όντας οι εργαζόμενοι επηρεασμένοι από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που έγινε μόλις την προηγούμενη νύχτα.
Είναι ξεκάθαρο ότι αν η ΓΣΕΕ δεν είχε κρατήσει αυτή την επαίσχυντη στάση, με την άρνησή της να κηρύξει έστω 24ωρη απεργία, κηρύσσοντας παρά μόνο μια …τρίωρη στάση εργασίας για να μην δώσει χρόνο σε όσους εργαζόμενους θέλανε να πάνε στις διαδηλώσεις, θα μιλάγαμε τώρα για μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η «στάση ευθύνης» του ΠΑΜΕ που αντιπρότεινε 24ωρη απεργία κάπου μέσα στο Οκτώβρη και όχι την μέρα που είχε απεργία η ΑΔΕΔΥ, στηρίζοντας ουσιαστικά τη στάση των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Η δικαιολογία τους ήταν η συνηθισμένη περί καλής προετοιμασίας, ενημέρωσης και προπαγάνδισης. Εξ’ άλλου ο κόσμος δεν τραβά! Κάτι που αποδείχτηκε κατά πόσο ισχύει ή όχι.

Ανταποκρίσεις από τις αντιφασιστικές πορείες

Αθήνα
Την Τετάρτη το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση στην Παναγή Τσαλδάρη, στην Αμφιάλη του Κερατσινίου. Για την ακρίβεια, υπήρξαν πολλά καλέσματα, από τα σωματεία του ΠΑΜΕ, τις οργανώσεις της αριστεράς και σχήματα του αναρχικού χώρου. Όλα στο σημείο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ή κοντά σε αυτό.
Το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε την πορεία του χωριστά από τους υπόλοιπους.
Η πορεία των υπόλοιπων ξεκίνησε λίγο μετά. Η οργή για τη δολοφονία και για τη προσπάθεια του συστήματος, από τη κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν μέχρι και τα αστικά ΜΜΕ, να παρουσιάσουν αρχικά τη δολοφονία σαν ένα τυχαίο καυγά μεταξύ ποδοσφαιρόφιλων και τα γεγονότα σαν κάτι που δεν αφορά άμεσα και επίσημα τη Χρυσή Αυγή ενώ, με τη θεωρία των άκρων, να εξισώσουν τους φασίστες με τους αντιφασίστες, ήταν έκδηλη.
Μια οργή που εκφράστηκε με τα συνθήματα κατά του φασισμού και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, από κόσμο κυρίως νεολαιίστικο. Κάτι που δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι και ακριβώς όπως μας τα παρουσιάζουν, σχετικά με την επιρροή της ΧΑ και των φασιστικών απόψεων στη νεολαία. Υπάρχει ένα σοβαρό κομμάτι νεολαίας που είναι αποφασισμένο να αντιταχθεί στο φασισμό και το ρατσισμό. Το ζητούμενο είναι το πώς!
Η μαζικότητα ήταν τέτοια που τα ΜΜΕ, ρίχνοντας, ως συνήθως, πολύ τον αριθμό, μιλούσαν για 15.000 διαδηλωτές!
Η κυβέρνηση, αυτή τη φορά, απ’ ότι φαίνεται, είχε αποφασίσει να κάνει επίδειξη πυγμής. Ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη επιτυχία της πρωινής απεργιακής κινητοποίησης. Τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν σε κάθετα της Λαμπράκη στενά, με τρόπο που προκαλούσαν, εμφανέστατα και έτοιμα να χτυπήσουν. Με τις πρώτες αντιδράσεις και τα πρώτα μπουκάλια, άρχισε ένα όργιο καταστολής που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ και απλώθηκε σε μια αρκετά μεγάλη έκταση της Αμφιάλης. Τα χημικά έκαναν την παραμονή έξω ανυπόφορη. Έγιναν εκατοντάδες προσαγωγές στο «σωρό», που μετατράπηκαν σε δεκάδες συλλήψεις με κακουργηματικού τύπου σκατηγορίες. Υπήρξαν και τραυματισμοί, με πιο σοβαρό αυτόν ενός νέου που τραυματίστηκε σοβαρά στο μάτι.
Παρ’ όλα αυτά, η πορεία έγινε, αν και διασπάστηκε.
Το μπλοκ της ΠΑΑΣ διέσχισε μια αρκετά μεγάλη έκταση του Κερατσινίου και κατέληξε στη πλατεία Κύπρου. Καλούσε τον κόσμο να δώσει τη μόνη απάντηση που θα οδηγήσει στην «ήττα τον φασισμό και τον καπιταλισμό που τον χρησιμοποιεί ενάντια στο λαό», καλούσε το λαό να συμμετάσχει ενεργά και μαζικά «στο μεγάλο απεργιακό αγώνα που έχει κιόλας ξεκινήσει», για να «ηττηθεί η πολιτική που εξαπολύει το φασισμό, για να κάμψει τον αγώνα του λαού.»

23 Σεπ 2013

Ο λαός αντιστέκεται - το σύστημα ενεργοποιεί τις μαύρες εφεδρείες του
Μαζική απεργιακή απάντηση
ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση και το φασισμό

«Όλοι στους δρόμους» ήταν η φράση που χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο την εβδομάδα που κλείνει. Δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων, λαού και νεολαίας έδωσαν μαζικό, αγωνιστικό «παρών» ενάντια στη νέα φάση της επίθεσης, που ξεκίνησε το καλοκαίρι και συνεχίζεται αμείωτη. Αντίστοιχα μαζικές ήταν, όμως, και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις-καταγγελίας της στυγερής δολοφονίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής. Η οργή για τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων που υποθηκεύονται για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφάλαιου, συναντήθηκε με την οργή για τη ζωή που θέρισαν τα γλοιώδη υποχείρια του συστήματος. Πόσο μάλλον που όλοι αντιλαμβάνονται ότι η δολοφονία δεν συνέπεσε τυχαία με τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των καθηγητών και τις αγωνιστικές διαθέσεις που ανέδειξαν οι συνελεύσεις του κλάδου με συντριπτική πλειοψηφία και εντυπωσιακή μαζικότητα. Για να αναδειχθεί για μια ακόμη φορά ο ρόλος του φασισμού και των φασιστοομάδων στο πλευρό του συστήματος, ως μακρύ χέρι του κεφάλαιου και της αστικής τάξης. Αλλά και για να αναδειχθούν η αστάθεια και η αβεβαιότητα του ντόπιου αστικού μπλοκ εξουσίας, οι αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και οι αδυναμίες του. Χαρακτηριστικά που τροφοδοτούνται από τις γενικότερες αντιφάσεις και αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού, αλλά και από τη όλο και πιο συχνή, μαζική εκδήλωση των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

19 Σεπ 2013

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτες είναι μέρος της επίθεσης του συστήματος στο λαό και τα δικαιώματα του

Τα μεσάνυχτα της Τρίτης 17 Σεπτέμβρη ο Παύλος Φύσας πέφτει χτυπημένος από μαχαίρι χρυσαυγίτη στην Αμφιάλη.
Εμετική η παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ. Ακόμα κι όταν έχουμε νεκρό με εν ψυχρώ δολοφονία από ομάδα φασιστών της Χρυσής Αυγής, δεν δίστασαν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα μιλώντας για δήθεν συμπλοκή που προηγήθηκε.
Χρησιμοποιώντας για ακόμα μια φορά τη θεωρία των “άκρων”.
Η αλήθεια που προσπαθούν να κρύψουν είναι ότι το ένα “άκρο” είναι αυτό που υπερασπίζει, δολοφονώντας και τραμπουκίζοντας, τα συμφέροντα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού στη χώρα.
Ότι η δράση των φασιστών ουδέποτε έβαλε το παραμικρό πρόβλημα στο σύστημα, αντίθετα με τους ανθρώπους που κατά καιρούς έχουν στοχοποιήσει.
Ότι και αυτή η χθεσινοβραδινή δολοφονική επίθεση έγινε κάτω από το βλέμμα των αστυμονικών δυνάμεων, όπως ακριβώς είχε γίνει και η επίθεση στον Γιάννη Κουσουρή το 1998. Πράγμα που σημαίνει πως έγινε το λιγότερο, με την ανοχή του κράτους και της κυβέρνησης. Και μάλιστα μετά από πρόσφατη επίθεση φασιτών σε συνεργείο αφισοκολλητών του ΚΚΕ και φυσικά ενώ βρισκόμαστε στο ξέσπασμα ενός κινήματος κατά των απολύσεων στο δημόσιο, που φαίνεται ότι μπορεί να πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες για το σύστημα και την κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν συμπτώσεις εδώ. Το σύστημα έχει αμολήσει τα πιο λυσσασμένα του σκυλιά για να τρομοκρατήσει και να κάμψει το λαό. Να φρενάρει την πορεία ανάπτυξης της πάλης του. Να καθυποτάξει τις πιο επικίνδυνες για αυτό, φωνές και συνειδήσεις.
Καμία θλίψη για το νεκρό. Κανένα δάκρυ.
Μόνο η αταλάντευτη πίστη στον αγώνα και η διαρκής ενίσχυση της λαϊκής πάλης, μπορούν να δώσουν δικαίωση στο χαμό ενός αγωνιστή.
Μόνο στην ήττα του φασισμού και του καπιταλισμού που τον χρησιμοποιεί ενάντια στο λαό, μπορεί να βρει δικαίωση η αντιφασιστική δράση του Παύλου Φύσσα.
Όλοι μαζικά στο μεγάλο απεργιακό αγώνα που έχει κιόλας ξεκινήσει.
Να ηττηθεί η πολιτική που εξαπολύει το φασισμό για να κάμψει τον αγώνα του λαού.

Πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

18 Σεπτέμβρη 2013
Το ΚΚΕ(μ-λ) χαιρετίζει τις χιλιάδες λαού και νεολαίας που διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα εκφράζοντας την καταδίκη της δολοφονίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα από τη μια αλλά και την αποφασιστικότητά τους να παλέψουν κατά του φασισμού και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής.
Και ενώ οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη προκλητική ασυλία του συστήματος, η κυβέρνηση απέναντι σε αυτή τη μεγάλη διαδήλωση απάντησε με τα ΜΑΤ και την άγρια καταστολή. Με επιθέσεις κατά των διαδηλωτών, με προσαγωγές, συλλήψεις και χημικά.
Ο εργαζόμενος λαός σήμερα από το πρωί με τη μαζική του συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση αλλά και στις απογευματινές αντιφασιστικές διαδηλώσεις έδειξε τη διάθεσή του να αντισταθεί στη πολιτική που του επιβάλουν ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί το λαό και τη νεολαία να συνεχίσει να δίνει τη μόνη απάντηση που αρμόζει στα φασιστικά μιάσματα και την κυβερνητική πολιτική που δημιουργεί το έδαφος για την εμφάνισή τους: αγώνας μαζικός, αγώνας ταξικός, ενάντια στο φασισμό, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όσων τη στηρίζουν.


18 Σεπ 2013

ΑΥΤΗ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ!
ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ στις 6:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ (Τσαλδάρη & Λαμπράκη) και στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώ­ρα

ΑΥΤΗ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ!
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΛΑΟΥ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ

Χθες το βράδυ οι φασίστες έσφαξαν ένα παλικάρι. Το παιδί ενός εργάτη. Μέσα στα σκοτάδια, εκεί που ανήκουν και εκεί που ξέρουν να δρουν, μια ομάδα από δαύτους του έστησαν καρτέρι και τον μαχαίρωσαν. Στην εργατούπολη του Κερατσινιού. Εκεί που η εργατιά μετράει τις πληγές της από την ανελέητη επίθεση του συστήματος.
Περισσεύουν τα λόγια από την οργή και τη θλίψη που προκάλεσε η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα. Έρχονται στο νου τα δεκάδες περιστατικά επιθέσεων, τραυματισμών και δολοφονιών από φασιστοομάδες και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, με πιο πρόσφατη τη δολοφονική επίθεση ενάντια σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα. Έρχεται στο νου η προκλητική ασυλία του συστήματος προς αυτούς τους δολοφόνους. Οι αθωωτικές αποφάσεις, η συνενοχή της αστυνομίας, η νομιμοποίηση της παρουσίας και της δράσης της. Έρχεται στο νου η αντιδραστική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, που έστρωσε το δρόμο στους φασίστες και συνεχίζει να το κάνει. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, η καταστολή, οι διώξεις αγωνιστών και συνδικαλιστών, οι επιστρατεύσεις, τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες.
Όταν ο λαός ξεσηκώνεται, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν μαζικά τα δίκια τους, όταν οι αγώνες ενάντια στην εξαθλίωση και το μεσαίωνα δυναμώνουν, οι φασίστες -αυτά τα ανθρωποειδή- αναλαμβάνουν δράση. Τη μόνη δράση που γνωρίζουν καλά. Τρομοκρατώντας και δολοφονώντας. Στο πλευρό των αφεντικών τους: των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, του μεγάλου κεφάλαιου. Στηρίζοντας το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Και χτυπώντας όσους αγωνίζονται για το ψωμί, το μεροκάματο, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία. Και με αυτό τους το χτύπημα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής απέδειξαν ότι το μίσος και η δράση τους δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους μετανάστες, αλλά ενάντια σε όλο το λαό και την εργατική τάξη και ενάντια σε όσους αγωνίζονται για τα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα.
Η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα δεν ήταν τυχαία. Δεν είχε να κάνει με καμία γηπεδική διαφορά. Ήταν μία στοχευμένη πράξη ενάντια στο λαϊκό κίνημα, ενάντια στο κίνημα της εργατιάς, ενάντια στους αγώνες και την πάλη του λαού. Ο Παύλος Φύσσας δεν στοχοποιήθηκε για το χρώμα του δέρματός του ή την καταγωγή του. Στοχοποιήθηκε και δολοφονήθηκε για την αντιφασιστική του δράση. Επειδή ένωσε τη δράση, τη φωνή και τα τραγούδια του με τους χιλιάδες λαού και νεολαίας που δεν ανέχονται την αναβίωση του φασισμού, την υπόθαλψη και νομιμοποίηση της εμετικής προπαγάνδας και δράσης των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ο Παύλος Φύσσας στοχοποιήθηκε και δολοφονήθηκε γιατί αγωνιζόταν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της ισότητας, ενάντια στο ρατσισμό, το σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία της Χρυσής Αυγής και των κάθε λογής φασιστοομάδων.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί το λαό και τη νεολαία να δώσουν τη μόνη απάντηση που αρμόζει σε αυτά τα μιάσματα: αγώνας μαζικός, αγώνας ταξικός, ενάντια στο φασισμό, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όσων τη στηρίζουν.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί το λαό σε όλη τη χώρα να οργανώσει και να στηρίξει μαζικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια καταδίκης αυτής της φριχτής δολοφονίας. Καλεί το λαό να δώσει μαζικά το παρών στον απεργιακό ξεσηκωμό που ξεκίνησε με την απεργία των καθηγητών. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ στις 6:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ
(Τσαλδάρη και Λαμπράκη)
και στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώ­ρα

 

16 Σεπ 2013

ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΦΡΑΓΜΩΝ
Ο αγώνας των καθηγητών, αγώνας όλων μας!

Από τη Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη οι καθηγητές σε όλη τη χώρα δίνουν μια μεγάλη απεργιακή μάχη. Μάχη ενάντια στις απολύσεις χιλιάδων συναδέλφων τους, που βαφτίζονται «διαθεσιμότητες». Μάχη ενάντια στο αντιδραστικό τοπίο που θέλουν να επιβάλουν τρόικα και κυβέρνηση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μάχη για το δικαίωμα του λαού στην πλήρη και σταθερή δουλειά, και των παιδιών του στη δωρεάν εκπαίδευση.
Ξεπερνώντας το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργούν η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, αλλά και τα κηρύγματα ηττοπάθειας και τις συνδικαλιστικές τρικλοποδιές, ο κλάδος των καθηγητών αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία να δώσει τη μάχη της απεργίας όχι «συμβολικά» αλλά με όρους σύγκρουσης με την αντιδραστική πολιτική και με στόχο τη νίκη.
Είναι ένας σπουδαίος αγώνας που ήδη, πριν το ξεκίνημά του, έχει ζορίσει την κυβέρνηση. Δίπλα στον αγώνα αυτό στέκονται οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία που κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια, που θυσιάζονται μαζί με την ανώτατη εκπαίδευση, οι εργαζόμενοι στους δήμους. Αυτόν το σπουδαίο αγώνα πρέπει να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις οι γονείς, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι. Ο αγώνας είναι κοινός και τη νίκη την έχει ανάγκη ο λαός μας.
Από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο η κυβέρνηση δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Υλοποιώντας δουλικά τις εντολές της τρόικας, προχωράει στο διαλυτικό της έργο. Περιορίζει τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα «πρωτογενές πλεόνασμα» εκπαιδευτικών που απολύει. Το «λιγότερο σχολείο» των μνημονίων, με τα μηδενικά δικαιώματα, απειλεί μαθητές και εκπαιδευτικούς.

• Απέλυσε την άνοιξη 13.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
• Το καλοκαίρι κατάργησε 52 ειδικότητες στα λύκεια, απολύοντας άλλους 2.500 καθηγητές και αφήνοντας στον αέρα πάνω από 20.000 μαθητές.
• Ψήφισε νόμο για το «νέο λύκειο» που νομιμοποιεί την ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία των παιδιών μέσω της λεγόμενης «μαθητείας», που εισάγει πανελλαδικές εξετάσεις από την πρώτη τάξη, που δυσκολεύει τη λήψη απολυτηρίου, που δε θα χωράει όλα τα παιδιά του φτωχού λαού.
• Υψώνει και άλλους ταξικούς φραγμούς στην είσοδο στο πανεπιστήμιο.
• Κλείνει συνεχώς νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια ερημώνοντας από εκπαίδευση την επαρχία και καταργεί στις πόλεις την έννοια «σχολείο της γειτονιάς».
• Διαλύει τα ολοήμερα σχολεία δυσκολεύοντας παραπέρα τους γονείς που εργάζονται και περιορίζοντας τη δυνατότητα των άνεργων να αγωνιστούν για δουλειά.
• Περιορίζει και, στις περισσότερες περιπτώσεις, καταργεί τη δωρεάν μεταφορά των μαθητών.
• Χιλιάδες τάξεις είναι χωρίς εκπαιδευτικούς.
• Τα σχολικά κτίρια καταρρέουν λόγω έλλειψη πόρων.
ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ! Μπορούμε να βάλουμε φραγμό στα καταστρεπτικά της σχέδια. Να μην επιτρέψουμε στην ΕΕ και το ΔΝΤ να διαγράψουν με μια μονοκοντυλιά τα δικαιώματα της νεολαίας για μόρφωση και δουλειά. Να βάλουμε φραγμό στη απολύσεις και το ρήμαγμα της ζωής μας!
Το ΚΚΕ(μ-λ) στηρίζει τους αγώνες που ξεδιπλώνονται στην εκπαίδευση και καλεί τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, τους μαθητές και τους φοιτητές να σταθούν στο πλευρό των καθηγητών και συνολικά των εργαζομένων στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Καλεί να στρέψουν την πλάτη τους στη προπαγάνδα λάσπης που έχουν ήδη εξαπολύσει τα κανάλια και οι εφημερίδες. Να προσπεράσουν αυτούς που τους τάζουν «καλύτερες μέρες» αρκεί να τους ψηφίσουν. Να ξεδιπλώσουν την πάλη τους στους χώρους δουλειάς, σε σχολεία και σχολές με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Να δώσουν μαζικά το «παρών» στις κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα.
• Ανατροπή των απολύσεων! Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους!
• Όχι στους ταξικούς φραγμούς! Όχι στο «νέο λύκειο»! Δωρεάν δημόσια εκπαίδευση για όλα τα παιδιά!
• Κανένα σχολείο να μην κλείσει!
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Σάββατο 14 Σεπτέμβρη 2013