«Παλιώνουν» διαρκώς τα νέα μέτρα
Αλλά όλα αυτά δεν είναι νέα μέτρα! Δεν είναι νέα μέτρα τα «νέα» νοσοκομεία, που απλώς δεν θα υπάρχουν. Δεν είναι νέα μέτρα τα «νέα λύκεια» στα οποία απαγορεύεται να πάει η πλειοψηφία των παιδιών του λαού. Ούτε ακόμα η νέα σφαγή των συντάξεων που ισοπεδώνονται-καταργούνται ή οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση των περισσότερων από 2.000 εργαζομένων που ετοιμάζονται σε ΕΑΣ-ΕΛΒΟ-ΛΑΡΚΟ θεωρούνται νέα μέτρα! Όλα αυτά συγκαταλέγονται λοιπόν στα «παλιά», μαζί με τις καλοκαιρινές εφόδους της αντιτρομοκρατικής (!!!) στο ΕΚΠΑ ή τις άλλες στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις των κατασταλτικών δυνάμεων στο ΕΜΠ, στα Γιάννενα και όπου αλλού άπλωσε τις προηγούμενες εβδομάδες τα νέα ασφυκτικά για το λαό και τη νεολαία όριά της η αστική νομιμότητα. Από μια άποψη έχουν ένα κάποιο «δίκιο» οι κυβερνητικοί και τα διατεταγμένα παπαγαλάκια τους που απέναντι σε κάθε νέο άνεργο, σε κάθε νεφροπαθή που διώχνεται από το νοσοκομείο, σε κάθε μαθητή που μένει χωρίς σχολείο, σε κάθε συνταξιούχο που κατεβαίνει κάτω από το όριο της πείνας, του «εξηγούν» πως όλα αυτά είναι «προηγούμενες υποχρεώσεις της χώρας» και όχι νέα μέτρα! Το «δίκιο» τους βρίσκεται στο ότι η υποδούλωση της χώρας και του λαού στον ιμπεριαλισμό και στο κεφάλαιο αυτή την κατάσταση του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα θα αναπαράγει και θα βαθαίνει διαρκώς. Όσο παραμένει και χειροτερεύει ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και το λαό από τη μια και τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης από την άλλη, αυτή θα είναι η ρότα των εξελίξεων. Ιδιαίτερα στις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης και του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που οξύνονται και εντείνονται σε κάθε επίπεδο, απαιτώντας ολοένα μεγαλύτερη λεηλασία των χωρών, των λαών, των εργατών.
Απότομες κλιμακώσεις
Όμως η φιλολογία των κυβερνητικών και άλλων περί «μη νέων μέτρων» και οι κατασκευές για «απογείωση», «πρωτογενές πλεόνασμα» και ό,τι ανάλογο άθλιο επιχειρούν να σερβίρουν δεν έχει στόχο να διαχειριστεί το παρόν αλλά κυρίως να αποκρύψει το πολύ πιο μαύρο –άμεσο- μέλλον. Γιατί βέβαια αυτή η ρότα στην οποία αναφερθήκαμε δεν έχει γραμμική και «ομαλή» εξέλιξη. Δεν προσθέτει «απλώς» καθημερινά νέα ποσά ανεργίας, εξαθλίωσης, δυστυχίας στο λαό και στη νεολαία που υποφέρουν. Η συσσώρευση αδιεξόδων και εμπλοκών στο οικονομικό, πολιτικό και στρατηγικό πεδίο όσον αφορά τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, αλλά και συνολικά για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη, οδηγεί σε απότομες κλιμακώσεις της επιθετικότητας τους, σε όλα τα επίπεδα.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη χώρα μας και το λαό μας που βρίσκεται σε καθεστώς υποτέλειας και εξάρτησης από την ιμπεριαλιστική Δύση;
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια χώρα που βρίσκεται στην πιο θερμή περιοχή του πλανήτη στην οποία συνωθούνται και συγκεντρώνονται όλες οι αντιθέσεις όσων διεκδικούν –με πρώτο ή δεύτερο ρόλο- την «ιδιοκτησία» του κόσμου, αλλά και μια σειρά υποτελή στον ιμπεριαλισμό καθεστώτα, αντιδραστικές κλίκες και κράτη-δολοφόνοι, χωροφύλακες του ιμπεριαλισμού σαν το Ισραήλ;
Μια πρώτη και μερική απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσε να είναι το «4ο μνημόνιο» ή αλλιώς η νέα γερμανική «βοήθεια» που ετοιμάζεται και αναζητείται να συναφθεί, για να αντιμετωπιστεί το «χρηματοδοτικό κενό» που όλως… αιφνιδίως ανακαλύφθηκε ότι προκύπτει καθώς το «πρόγραμμα δεν βγαίνει». Πρόκειται για τη συνέχιση της γερμανο-ευρωπαϊκής επιχείρησης να προσδέσει για δεκαετίες την κάθε οικονομική και πολιτική αναπνοή της χώρας στα συμφέροντά τους. Ένα σημαντικό επεισόδιο αυτής της κατεύθυνσης εκδηλώθηκε στα πλαίσια του περιβόητου ΤΑΙΠΕΔ και συνεχίστηκε με την αναθέρμανση των επιδιώξεων να μπει όλος ο πλούτος της χώρας σε… έναν φάκελο που θα βρίσκεται στο Λουξεμβούργο και θα εποπτεύεται από τη Γερμανία. Η …ελληνική διάσταση των γερμανικών εκλογών αυτές ακριβώς τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού εκφράζει. Όμως οι Γερμανοί δεν είναι μόνοι τους. Και ούτε βέβαια αδιαφιλονίκητοι κυρίαρχοι στη χώρα και στην περιοχή, που με την εξαγγελία της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία βρίσκεται κιόλας ολόκληρη στα στόχαστρα των τόμαχοκ!
Οι… Αμερικάνοι «ξανάρχονται»
«Ξανάρχονται» με εισαγωγικά, γιατί βέβαια δεν έφυγαν ποτέ. Ούτε από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής όπου έχουν εκδηλώσει την κυρίαρχη παρουσία τους με πολλούς ιμπεριαλιστικούς τρόπους σε όλες τις χώρες το τελευταίο διάστημα. Και βέβαια ούτε από τη χώρα στην οποία η καθοριστική παρουσία τους δεν έπαψε στιγμή να παράγει δεδομένα και να διαμορφώνει και να επιβάλλει στάσεις και επιλογές στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Ακόμα και εντός της ΕΕ αναβάθμισαν την παρουσία τους όχι με το γιγάντιο σύστημα υποκλοπών και παρακολουθήσεων, αλλά μέσω του ΔΝΤ που απέκτησε πολιτικό λόγο και ρόλο επισήμως για τη λεγόμενη ευρωπαϊκή «ενοποίηση»! Αλλά, για να επιστρέψουμε στα της χώρας μας, αυτοί είναι που καθάρισαν το ελληνικό πεδίο από την απειλή της ρώσικης διείσδυσης μέσω των αγωγών και των συμφωνιών με την Γκαζπρόμ, ακυρώνοντας βέβαια οικονομικές φιλοδοξίες ντόπιων επιχειρηματιών. Αλλά αυτά είναι πάντα στο λογαριασμό της βαθιάς και βαριάς πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης με τη «φίλη υπερδύναμη». Με αυτούς τους όρους και προφανώς με τα σχέδια για την επέμβαση στη Συρία να βγαίνουν από τα συρτάρια του Πενταγώνου, πρώτα ο Αβραμόπουλος και μετά ο Σαμαράς ταξίδεψαν στις ΗΠΑ για να τους «ενημερώσουν» και να τους ζητήσουν τα «δέοντα». Κάπως έτσι σαν «έτοιμοι από καιρό», πλήθος πολιτικών, δημοσιολόγων, εντύπων κ.λπ. αυτό το καλοκαίρι ζητωκραύγασε την «επιστροφή» της υπερδύναμης στη χώρα, δημοσιοποιήθηκε μια νέα βάση στην Καλαμάτα και η κυβέρνηση –πριν ακόμα διαμορφωθούν οι όροι της επέμβασης που συναντά δυσκολίες- κήρυξε τη συμμετοχή της χώρας στην «ανθρωπιστική» σφαγή του συριακού λαού!
Οι δυσκολίες που συναντά η μεθόδευση της επέμβασης ακόμα και εντός των ΗΠΑ και των πιστότερων σε αυτούς συμμάχους τους, την Αγγλία, αποτελούν σαφέστατες εκφράσεις και ενδείξεις των μεγάλων στόχων που η ιμπεριαλιστική αυτή επιχείρηση έχει, αναδεικνύουν ότι αποτελεί βήμα κεντρικοποίησης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης με κλιμάκωση που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και να ελεγχθεί. Το βέβαιο είναι ποια θα είναι τα θύματα αυτού του βήματος που επιχειρεί ο Ομπάμα, καθώς τελειώνει ο πρώτος χρόνος της δεύτερης θητείας του και πιέζεται να επιλύσει τις αντιφάσεις ανάμεσα στο εκλογικό του πρόσωπο και τις πραγματικές ανάγκες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού: Τα θύματα θα είναι οι χώρες και οι λαοί της περιοχής που απειλούνται να βρεθούν άμεσα σε μια πολεμική κόλαση που μπορεί να διευρύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις! Πολιτικό, στρατιωτικό και γεωγραφικό τμήμα αυτού ακριβώς του εφιάλτη είναι και η χώρα μας που είναι προσδεμένη με πολλούς τρόπους σε αυτό το σχεδιαζόμενο μακελειό.
Σαμαράς, Βενιζέλος και σία βρίσκονται λοιπόν στην πραγματικότητα «κυκλωμένοι» από τις αμερικανογερμανικές αντιθέσεις και τις κλιμακούμενες παρεμβάσεις που αυτές φέρνουν σε έναν χορό λεηλασίας και αίματος που έχουν κιόλας στήσει όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όμως ταυτόχρονα η μόνη επιλογή -για την τάξη που υπηρετούν και τους όρους που αυτή έχει- που μπορούν να κάνουν είναι η επιλογή της υποταγής και της υποτέλειας. Μόνο έτσι μπορούν να προσβλέπουν στη συνέχιση της ύπαρξής τους ως κυβέρνηση και συνολικά ως πολιτικό προσωπικό του κόσμου της υποτέλειας.
Αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί!
Είναι λοιπόν φανερό πως για την κυβέρνηση οι ιμπεριαλιστές προστάτες της αποτελούν τις βασικές της πλάτες, τη βάση ύπαρξης και αναφοράς της. Κάθε άλλο όμως παρά παντοδύναμη είναι η κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά «αντικειμενικά απρόσκοπτη» είναι η επέλαση της πολιτικής της που ποδοπατά το λαό, τα δικαιώματά του, ακόμα και το δικαίωμα στην ειρήνη και τη ζωή με όλους τους δυνατούς τρόπους. Οι τρεις απανωτές σχεδόν επιστρατεύσεις απεργών –η τρίτη μάλιστα ενόψει μιας απεργίας που δεν είχε καν αποφασιστεί- έδωσαν ένα προμήνυμα των τριγμών που «αισθάνεται» αυτή η πολιτική. Πολύ πιο έντονα ακούστηκαν αυτοί οι τριγμοί στην περίπτωση της ΕΡΤ, που χωρίς να φτάσει σε λαϊκό ξεσηκωμό τραυμάτισε και έσπασε το κυβερνητικό σχήμα. Οι όροι που σωρεύτηκαν μετά τον Ιούνιο με τις χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο σε μαζικές ομοσπονδίες, η επιβαλλόμενη διάλυση σε σχολεία-νοσοκομεία, ακόμα και με εισβολές των ΜΑΤ σε αυτά, υποδεικνύουν ότι υπάρχει ως δυνατότητα αυτό που είναι προφανής αναγκαιότητα: Ένας μαζικός, αποφασιστικός και παρατεταμένος ξεσηκωμός που θα αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική παλεύοντας για την ανατροπή της! Αυτή είναι η κατεύθυνση που όχι μόνο λείπει αλλά και υπονομεύεται από τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που ελέγχει.
Είτε στο όνομα μιας «συνολικής πολιτικής λύσης», δηλαδή των εκλογών, που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο όνομα μιας ακόμα πιο «ολοκληρωμένης» λύσης (λαϊκή συμμαχία-λαϊκή εξουσία) πίσω από την οποία κρύβεται η ηγεσία του ΚΚΕ, η κατεύθυνση του μαζικού αγώνα αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής που τσακίζει το λαό κρίνεται ως «ανεπαρκής», «κοντόθωρη», ακόμα και «τυχοδιωκτική»! Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η μανιέρα της υποταγής παρουσιάζει ανεξάντλητη ευρηματικότητα και καταφέρνει να βρει «επιχειρήματα» ακόμα και στις πιο άγριες συνθήκες για να «εξηγήσει» στο λαό και ακόμα να του επιβάλει με ένα σωρό τερτίπια και μεθοδεύσεις γιατί δεν πρέπει να αγωνιστεί.
Γι' αυτό χρειάζεται επίμονα οι δυνάμεις της αντίστασης, του αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του λαού να υπερασπίζουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Να επιχειρηματολογούν ξανά και ξανά το αυτονόητο: Χωρίς μαζική πάλη και αντίσταση σήμερα, δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος του κινήματος. Χωρίς αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική που τσακίζει το λαό, σύγκρουση μαζική που θα παλεύει για να μπλοκάρει και να ανατρέψει την επίθεση, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό βήμα του κινήματος και σε κανένα επίπεδο! Η γραμμή άρνησης της μαζικής πάλης, σε όποιο όνομα και αν αυτή αναφέρεται, είναι γραμμή που εμπεδώνει την απογοήτευση και την ήττα, γραμμή που οδηγεί ακόμα και στην ενίσχυση των πιο αντιδραστικών επιλογών.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι κρίσιμες οι μάχες που αυτές τις μέρες δίνονται στους χώρους της Εκπαίδευσης και της Υγείας. Για να ξεδιπλωθούν μαζικοί απεργιακοί αγώνες διαρκείας. Για να ξεκινήσει αγώνας που θα τραβήξει με την πραγματική πίεση που ο υπαρκτός αγώνας ασκεί και άλλα κομμάτια στην πάλη και όχι αντίστροφα: Στο όνομα ενός «αναμενόμενου» συντονισμού να επιβάλλεται η αδράνεια. Για να δώσουν ελπίδα και δύναμη στους μαθητές, τη νεολαία, όλο τον εργαζόμενο λαό.
Αυτή η αναγκαία για τη ζωή του λαού κατεύθυνση γίνεται ακόμα πιο επιτακτική μπροστά στον κίνδυνο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και όσα αυτή μπορεί να φέρει. Με τον κόσμο αγωνιζόμενο στους δρόμους και στις απεργίες να αντιμετωπίσουμε τις πολεμικές αρμάδες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, απαιτώντας να φύγουν όλοι οι ιμπεριαλιστές από την περιοχή, να κλείσει η βάση της Σούδας, να αρνηθούμε κάθε εμπλοκή της χώρας, διαδηλώνοντας για την ειρήνη και το δικαίωμα στη ζωή και την ανεξαρτησία όλων των λαών.
