«Όλοι στους δρόμους» ήταν η φράση που χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο την εβδομάδα που κλείνει. Δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων, λαού και νεολαίας έδωσαν μαζικό, αγωνιστικό «παρών» ενάντια στη νέα φάση της επίθεσης, που ξεκίνησε το καλοκαίρι και συνεχίζεται αμείωτη. Αντίστοιχα μαζικές ήταν, όμως, και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις-καταγγελίας της στυγερής δολοφονίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής. Η οργή για τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων που υποθηκεύονται για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφάλαιου, συναντήθηκε με την οργή για τη ζωή που θέρισαν τα γλοιώδη υποχείρια του συστήματος. Πόσο μάλλον που όλοι αντιλαμβάνονται ότι η δολοφονία δεν συνέπεσε τυχαία με τον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των καθηγητών και τις αγωνιστικές διαθέσεις που ανέδειξαν οι συνελεύσεις του κλάδου με συντριπτική πλειοψηφία και εντυπωσιακή μαζικότητα. Για να αναδειχθεί για μια ακόμη φορά ο ρόλος του φασισμού και των φασιστοομάδων στο πλευρό του συστήματος, ως μακρύ χέρι του κεφάλαιου και της αστικής τάξης. Αλλά και για να αναδειχθούν η αστάθεια και η αβεβαιότητα του ντόπιου αστικού μπλοκ εξουσίας, οι αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και οι αδυναμίες του. Χαρακτηριστικά που τροφοδοτούνται από τις γενικότερες αντιφάσεις και αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού, αλλά και από τη όλο και πιο συχνή, μαζική εκδήλωση των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.• Η απόφαση για απεργία διαρκείας που πήραν οι καθηγητές αποτελούσε εκ των πραγμάτων μία μεγάλη πρόκληση. Τόσο για τους ίδιους τους καθηγητές όσο και για την κυβέρνηση. Έχοντας ήδη μία επιστράτευση να τους βαραίνει, αλλά και μια συνδικαλιστική ηγεσία που -μετά το πραξικόπημα του Μάη- συνέχιζε να σπέρνει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, οι καθηγητές καλούνταν να αποδείξουν ότι μπορούν να σηκώσουν το ανάστημα και να ξεπεράσουν τις τρικλοποδιές. Και το έκαναν με εντυπωσιακό τρόπο. Με ποσοστά συμμετοχής που ξεπέρασαν το 90% και με μαζικές κινητοποιήσεις, που προκάλεσαν πονοκέφαλο στην κυβέρνηση και πλατιά χαμόγελα στις πλατιές μάζες των εργαζομένων.
Φυσικά, είχαν σημαντική «βοήθεια» σε αυτό. Η ωμότητα της ανακοίνωσης που κατάργησε 52 ειδικότητες στα τεχνικά λύκεια και η εν ψυχρώ διάλυση της ελπίδας «εξαιρέσεων» από τις 2.500 «διαθεσιμότητες» ήρθαν να συμπληρώσουν τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ και την απόλυση των 2.700 εργαζομένων της, τις διαθεσιμότητες στην υγεία και το κλείσιμο νοσοκομείων, αλλά και τις νέες χιλιάδες απολύσεις που, είτε εξαγγέλλονται άμεσα, είτε προετοιμάζονται μέσα από την εσπευσμένη ψήφιση του νόμου για το «νέο λύκειο».
Ο νέος γύρος συνελεύσεων στις τοπικές ΕΛΜΕ που γίνεται την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δείχνει ότι οι διαθέσεις για συνέχιση της απεργίας και την επόμενη εβδομάδα είναι ισχυρές και δύσκολα θα μπορέσει να τις παρακάμψει η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου. Ωστόσο, οι καθηγητές είχαν και έχουν πολλά εμπόδια να αντιμετωπίσουν. Με κυριότερο αυτό της έλλειψης ενός πολιτικού κέντρου στήριξης του αγώνα.
Είναι χαρακτηριστική η στάση της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μην μπορώντας να επαναλάβει το ρόλο του εκτελεστικού οργάνου της προώθησης και υλοποίησης της κυβερνητικής γραμμής στον κλάδο (βλέπετε, η θέση του είναι αναβαθμισμένη, η ευθύνη πιο άμεση, αλλά και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ -και μέλος του- σε διαθεσιμότητα), αναζητά από την πρώτη στιγμή το σχέδιο διαφυγής. Και επειδή από την πλευρά της κυβέρνησης κάτι τέτοιο μάλλον είναι δύσκολο να προκύψει (μέσω κάποιας παραχώρησης-υποχώρησης) λόγω των πιέσεων της τρόικας, το πιθανότερο είναι ότι θα αναζητήσει τη διέξοδο στην υποχώρηση των διαθέσεων του κλάδου.
Σε ό,τι αφορά τη στάση του ΚΚΕ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η υπονομευτική στάση του Μαΐου συνεχίζεται, άλλοτε πιο ανοιχτά και άλλοτε πιο συγκαλυμμένα. Αν και στριμωγμένο από τη συντριπτική στήριξη της γραμμής για απεργία διαρκείας και την αισχρά μειοψηφική γραμμή του για 48ωρες, την οποία φρόντισε έντεχνα να συγκαλύψει μέσα από το Ριζοσπάστη την επομένη του πρώτου γύρου των συνελεύσεων, αναζητά και αυτό τη «δικαίωσή» του στην αγωνιστική κάμψη των καθηγητών.
Μετά απ’ όλα αυτά, ποια θα μπορούσε να είναι άραγε η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ; Η ΑΔΕΔΥ είχε ήδη ανοίξει τα χαρτιά της προκηρύσσοντας την 48ωρη απεργία για τις 18-19 Σεπτέμβρη ευελπιστώντας ότι αυτό θα λειτουργήσει σαν «λαγός» για την αποφυγή του ενδεχόμενου απεργίας διαρκείας των καθηγητών. Για κακή της τύχη, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά, αντίθετα, η υπερψήφιση της απεργίας διαρκείας από τους καθηγητές ανέβασε το απεργιακό κλίμα και σε άλλους κλάδους, όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Για τη ΓΣΕΕ τι να πει κανείς; Με μία τετράωρη στάση εργασίας στις 18 Σεπτέμβρη φρόντισε να δώσει για μια ακόμη φορά το στίγμα της. Εδώ αξίζει να σημειωθεί για μια ακόμη φορά η στάση του ΠΑΜΕ. Κόμπαζε ο Ριζοσπάστης για την πρόταση του ΠΑΜΕ προς τη ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία μέσα στον Οκτώβρη! Την ώρα, δηλαδή, που είναι σε εξέλιξη ένας σημαντικός απεργιακός αγώνας και το ζήτημα της ευρύτερης απεργιακής στήριξής του είναι ζητούμενο, οι «ταξικές» δυνάμεις του ΠΑΜΕ πετάνε την μπάλα στην εξέδρα.
Και στη ίδια ρότα της υπονομευτικής απραξίας κινούνται η ΠΟΕΔΗΝ (με τα νοσοκομεία να κλείνουν και τις διαθεσιμότητες να έχουν ήδη επιδοθεί), η ΔΟΕ (που κρύφτηκε πίσω από τη 48ωρη της ΑΔΕΔΥ), η ΠΟΕ-ΟΤΑ κ.λπ. Όλοι, μα όλοι, αρνούνται να συμβάλουν στη δημιουργία του αναγκαίου κοινού απεργιακού μετώπου. Πού είναι, άραγε, οι ομοσπονδίες που «συντονίστηκαν αγωνιστικά» μέσα στο καλοκαίρι με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ και των δυσαρεστημένων κομματιών της ΠΑΣΚΕ;
• Κι όμως! Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενες μάζες επιμένουν να αγωνίζονται. Με όρους όλο και πιο μαζικούς. Ωριμάζει όλο και περισσότερο η συνείδηση του ξεπεράσματος όλων αυτών των αναχωμάτων. Είναι τέτοια η σφοδρότητα της επίθεσης που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αναμονής. Που πιέζει για άμεση κινητοποίηση και οργάνωση της δράσης. Που οδηγάει πλατιές μάζες να μπαίνουν στην υπόθεση της οργάνωσης των αγώνων, κόντρα στην υπονόμευση, τον εφησυχασμό και τις αυταπάτες.
Και αυτό εντείνει τις ανησυχίες και την αστάθεια του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά αυτά που του ζητούνται να υλοποιήσει. Γνωρίζει ότι οι αντικειμενικές αλλά και οι τακτικές πιέσεις που θα δέχεται από το βάθεμα της κρίσης και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών όχι μόνο δεν θα σταματήσουν, αλλά θα πληθαίνουν και θα εντείνονται. Το «success story» του Σαμαρά είναι ήδη μία παρωδία, ενώ η πολυπόθητη και πολυαναγγελθείσα «ανάπτυξη» έχει μετατραπεί από προοπτική σε όνειρο θερινής νυκτός. Και αν ο Σαμαράς και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έδειχναν μέχρι πρότινος να πριμοδοτούνται από τα κέντρα αυτά, είναι πλέον σαφές ότι, χωρίς να έχει αρθεί η εμπιστοσύνη, οι αναζητήσεις εναλλακτικής διάδοχης κατάστασης έχουν ήδη ξεκινήσει.
Και οι αναζητήσεις αυτές δεν περιορίζονται μόνο σε ένα απλό ανακάτεμα της τράπουλας. Από τη συνεργασία της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή μέχρι την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ (με όποια συνεργασία προκύψει) όλα τα σενάρια έχουν πέσει στο τραπέζι.
Φλερτάρουν κύκλοι της ΝΔ με τη συγκατοίκηση με τη Χρυσή Αυγή. Από τις παροτρύνσεις του συγκροτήματος Αλαφούζου (συμβουλές Πορτοσάλτε προς Κασιδιάρη και «ερώτημα» Παπαδημητρίου για «συντηρητική συμμαχία) μέχρι τις δηλώσεις Πολύδωρα, είναι φανερό ότι το δημοσκοπικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής (το οποίο μάλιστα αντλεί άμεσα από τη ΝΔ) αποτελεί σοβαρό δέλεαρ για κύκλους της ΝΔ. Αυτό μαρτυρά και η όλο και πιο συχνή εμφάνιση σκληρών δηλώσεων στελεχών της ΝΔ προς την αντίθετη κατεύθυνση, νοσταλγώντας την κεντροδεξιά γραμμή Καραμανλή.
Είχαν στρωθεί προ πολλού οι δίαυλοι επικοινωνίας. Με την εκλογή Σαμαρά αυτή καθεαυτή. Με την ένταξη Βορίδη και Γεωργιάδη στη ΝΔ. Με την υιοθέτηση μιας όλο και πιο αντιδραστικής, ακροδεξιάς γραμμής. Με τη συγκάλυψη της δράσης της και το χάιδεμά της από τους μηχανισμούς, σε πολλούς από τους οποίους είχε και εντυπωσιακά αυξανόμενη επιρροή.
Το πραγματικό «αγκάθι» ήταν τα ακραία χαρακτηριστικά αυτής της συμμορίας των νεοναζί. Και τώρα με τη δολοφονία στο Κερατσίνι αυτό το «αγκάθι» έγινε ακόμη μεγαλύτερο. Το τι θα σημάνει είναι ένα ερώτημα. Θα βγει πολιτικά κερδισμένη η κυβέρνηση από αυτό; Θα λειτουργήσει η δολοφονία τρομοκρατικά για τους υποστηρικτές της ΧΑ ώστε να την απορρίψουν εντελώς και να στραφούν και πάλι στη ΝΔ; Και πώς θα λειτουργήσει σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ;
Ήδη, η «θεωρία των άκρων» έχει δεχτεί πλήγματα από πλευρές των Ευρωπαίων, οι οποίοι από τη μια στηλιτεύουν την ανάπτυξη και τη δράση της ΧΑ. Η δήλωση του επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Χ. Σβόμποντα, πως «αν η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς αποτύχουν να σταματήσουν τη Χρυσή Αυγή, η ελληνική προεδρία της ΕΕ θα είναι απαράδεκτη», είναι ενδεικτική. Όπως ενδεικτική είναι και η συνάντηση Τσίπρα-Άσμουσεν.
Αποτέλεσμα αυτών των πληγμάτων ήταν και το «άδειασμα» Λαζαρίδη αλλά και οι αποστάσεις που κράτησε ο Ντόρα Μπακογιάννη από τη «θεωρία των άκρων», ενώ επανέρχεται το ζήτημα της απονομιμοποίησης της δράσης της ΧΑ.
• Σε κάθε περίπτωση, ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να έχουν ξεκάθαρο ότι η εμφάνιση και η δράση του φασισμού δεν είναι παρά αποτέλεσμα της έντασης της επίθεσης του συστήματος, δεν είναι παρά ένα εργαλείο στα χέρια του το οποίο χρησιμοποιεί όποτε και όταν αυτό κρίνει. Οι ευρωπαϊκές «ευαισθησίες» δεν αποτελούν καμία εγγύηση για το λαό. Γιατί αυτοί που στηλιτεύουν τη ΧΑ είναι αυτοί που πλουτίζουν από τα μνημόνια της φτωχοποίησης του λαού μας και απλά αναζητούν έναν πιο εύσχημο, σίγουρο και ανώδυνο τρόπο να το κάνουν. Το ποια θα είναι η τύχη της ΧΑ δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την κάμψη της αντιλαϊκής πολιτικής. Το εάν το σύστημα θα επιλέξει κάψει μία από τις μαύρες εφεδρείες του, δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσει να διατηρεί αρκετές τέτοιες, προς πάσα και άμεση χρήση. Όπως δεν σημαίνει ότι θα αφήσει αναξιοποίητη όλη αυτήν την «εκλογική πελατεία» που γοητεύεται από τα φασιστικά κηρύγματα της ΧΑ.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η απάντηση για το λαό δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά μόνο στην οργάνωση και τη μαζικοποίηση της πάλης του. Στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών του. Στη γραμμή της ταξικής διεκδίκησης. Ενάντια στο φασισμό και τη φασιστικοποίηση. Ενάντια στο ρατσισμό και το εθνικιστικό μίσος. Ενάντια στην εκμετάλλευση. Ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό. Για την κοινωνική απελευθέρωση.
