Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

14 Σεπ 2013

Αναζητείται Αριστερά…!

Η κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι αγιάτρευτη. Αναδεικνύει τα αδιέξοδα ενός συστήματος που αναπαράγεται μέσα από την εξαθλίωση των λαών, την όξυνση του ανταγωνισμού των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την κλιμάκωση των στρατιωτικών επεμβάσεων, με το ματοκύλισμα λαών και τη διάλυση χωρών. Το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές οξύνουν την ταξική αντιπαράθεση, επιλέγουν σταθερά τον δρόμο της επίθεσης στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων μαζών, με στόχο την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους και τη διαμόρφωση ενός «απελευθερωμένου» πεδίου για μία νέα εξόρμηση κερδοφορίας.
Παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, το σύνολο των αντιδραστικών δυνάμεων έχουν συμπτύξει ένα μαύρο μέτωπο απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς και έχουν επιστρατεύσει όλο το διαθέσιμο δυναμικό τους, δίνοντας στρατηγικό χαρακτήρα στην επίθεσή τους.
Από την άλλη μεριά όλο και μεγαλώνει μέσα στους λαούς και τους εργαζόμενους η τάση της αγωνιστικής αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης ενάντια στις επιδιώξεις του συστήματος. Οι αγώνες και οι μάχες που δίνουν οι λαοί πολλές φορές παραμένουν χωρίς συνέχεια, ξαναγυρίζουν από εκεί που ξεκίνησαν, ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους και επιστρέφουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.
Ζούμε μία μεταβατική περίοδο βασανιστικής ανασυγκρότησης του λαϊκού παράγοντα, του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Για να πάρουν οι αγώνες και οι συγκρούσεις στρατηγικό χαρακτήρα αναμέτρησης και από την μεριά της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Είναι φανερό ότι η διαδικασία ανασυγκρότησης του κινήματος δεν μπορεί παρά να γίνει στα πλαίσια της ταξικής πάλης που σήμερα διεξάγεται με την υπεράσπιση και την διεκδίκηση όλων των βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που σήμερα καρατομούνται. Και σίγουρα σε αυτή την διαδικασία ανασυγκρότησης πρωτοπόρο ρόλο οφείλουν να παίξουν οι αριστερές, επαναστατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις που έχουν βασικό τους στόχο την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και των πολέμων, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας σαν μοναδικής πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τους λαούς.
Η πλευρά αυτή παραμένει, ακόμα, αδύναμη σαν αποτέλεσμα της ήττας και της κυριαρχίας για δεκαετίες της ρεβιζιονιστικής–ρεφορμιστικής γραμμής του συμβιβασμού και της υποταγής που διαπότισε όλους τους «αρμούς» του κινήματος. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις στο έδαφος της κυριαρχίας του καπιταλισμού και για μία «αντι-νεοφιλελεύθερη» μεταστροφή των πραγμάτων, παραμένει η κυρίαρχη κατεύθυνση, όχι μόνο σε παραδοσιακά ρεβιζιονιστικές-ρεφορμιστικές δυνάμεις αλλά «ακουμπάει» και επηρεάζει, πολλές φορές καθοριστικά, δυνάμεις που γεννήθηκαν στην αντιπαράθεση με την αριστερά της ήττας και της υποταγής.
Από γενική άποψη αυτό αποτελεί και το κεντρικό πρόβλημα για την αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στους λαούς και το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποτελεί το κεντρικό στοιχείο που εμποδίζει το ξεδίπλωμα των αγώνων, της σύγκρουσης και της αναμέτρησης με τη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Στην χώρα μας, η σχετική «παντοδυναμία» του Σαμαρά και του αστικού πολιτικού προσωπικού που έχει συνταχθεί και υποταχθεί στις επιδιώξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, αν στη μία πλευρά της οφείλεται στην στήριξη με όλους τους τρόπους και τα μέσα από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στην άλλη πλευρά της έχει σαν βάση στήριξης τα αναχώματα της αριστεράς της ήττας.
Η στάση των κυρίαρχων δυνάμεων της αριστεράς δεν είναι απλά κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών, ανεπαρκείς, λίγες και μικροκομματικές. Το σημαντικότερο είναι ότι τείνουν να αποτελέσουν σημαντικό δεκανίκι στήριξης του συστήματος και της κυβέρνησης. Πύρινες ανακοινώσεις και ομιλίες για επικοινωνιακή κάλυψη, κινητοποιήσεις για προεκλογική και κομματική χρήση, πολιτική απογείωση και στενή ιδεολογική «αποκάλυψη» αλλά στο «δια ταύτα» πλήρης άρνηση οικοδόμησης όρων κινήματος αντίστασης και πάλης στα πραγματικά μέτωπα που ανοίγουν από την κυβερνητική επίθεση.
Με κυρίαρχες τις κυβερνητικές αυταπάτες από την μία πλευρά (ΣΥΡΙΖΑ) και τις ανέξοδες «ταξικές» κορώνες από την άλλη (ΚΚΕ) συγκροτείται η αριστερά της υποταγής και το «μέτωπο αποφυγής» της σύγκρουσης.
Ακόμα χειρότερα, με τις προτάσεις και τη γενικότερη συμπεριφορά τους σε κλάδους που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της επίθεσης (όπως οι εκπαιδευτικοί και οι υγειονομικοί) έχουν φανερή πρόθεση να εμποδίσουν το ξεδίπλωμα κινητοποιήσεων που θα έρθουν σε άμεση σύγκρουση με την κυβέρνηση, γιατί δήθεν δεν υπάρχουν «οι όροι και οι προϋποθέσεις». Ενώ οι εργαζόμενοι, παίρνοντας την υπόθεση της ζωής τους στα δικά τους χέρια, οικοδομούν το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μέσα στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, οι «μεγάλοι» της αριστεράς «μας» (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) έχουν άλλες προτεραιότητες. Προωθούν, δήθεν, την «πολιτικοποίηση» (!) του λαού. Στην ουσία προωθούν την παραίτηση από την πραγματική αναμέτρηση που θα κρίνει τόσο τους συσχετισμούς όσο και τις εξελίξεις για άλλα πιο «σίγουρα» αποτελέσματα. Την κυβερνητική εξουσία από την μία, τη στενή κομματική επιβίωση από την άλλη.
Ενώ ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος απειλεί τον λαό της Συρίας και όλους τους λαούς της περιοχής, μαζί και του δικού μας, αυτό που «αντιστοιχεί» σε κινητοποίηση για τις ρεφορμιστικές ηγεσίες είναι από τη μία η «απαίτηση» για συζήτηση στην ολομέλεια της βουλής του ζητήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη, οι κομματικές συγκεντρώσεις και πορείες καθώς και οι επισκέψεις του γγ του ΚΚΕ σε πρεσβείες χωρών όπως Ρωσίας, Ιράν κ.α. Μέχρι εκεί!
Μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης παίρνει κεντρικό χαρακτήρα. Ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της αναμέτρησης, της πάλης και της διεκδίκησης ενάντια στην κυβέρνηση, στην κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές και στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποταγής. Η κλιμάκωση και η ένταση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος γεννάει αντιστάσεις και αγώνες, δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται όμως τόσο από τους συσχετισμούς του λαού απέναντι στο σύστημα όσο και από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κινήματος.
Η σημερινή φάση της αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την κυβέρνηση και τη βάρβαρη αντιλαϊκή της πολιτική είναι κρίσιμη και θα καθορίσει το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος των νέων συσχετισμών για το επόμενο διάστημα.
Στην βάση αυτή από τη μεριά των λαϊκών δυνάμεων παίρνει αναγκαστικό χαρακτήρα η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος, που αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Αυτό σημαίνει ότι την υπόθεση του αγώνα, τους στόχους του και όλη την εξέλιξή του την παίρνουν στα χέρια τους τα πραγματικά υποκείμενα, αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα με όλα τα ρίσκα και τις θυσίες, που σε μία αναμέτρηση πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Η οικοδόμηση αυτών των όρων θα γίνει αναγκαστικά και κόντρα στις ανοιχτές ή καλυμμένες επιδιώξεις των ρεφορμιστικών δυνάμεων της αριστεράς που αποτελούν τροχοπέδη στην αγωνιστική αφύπνιση του εργαζόμενου λαού.
Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις οι οργανώσεις της αριστεράς των αγώνων και της διεκδίκησης, μέσα στον εργαζόμενο λαό και την πάλη του. Σπουδαίο ρόλο για την υλοποίηση αυτή της κατεύθυνσης θα παίξει η πανελλαδική συγκρότηση της ΠΑΑΣ καθώς και η αναβάθμιση του κινηματικού της ρόλου μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.