Στην πρόσφατη δολοφονική δράση της «Χρυσής Αυγής», είχε προηγηθεί, το βράδυ της Πέμπτης 12/9, η λυσσασμένη επίθεση ομάδας 50 τραμπούκων της, με ρόπαλα που είχαν καρφωμένες πρόκες, σε μέλη του ΚΚΕ που κολλούσαν αφίσες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, τραυματίζοντας 9 άτομα, που μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο. Αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως στο στόχαστρο του φασιστικού αυτού μορφώματος δεν είναι μόνο οι μετανάστες εργάτες – που τόσοι έχουν μαχαιρωθεί ή δολοφονηθεί, «σιωπηρά» τα τελευταία χρόνια - αλλά κι εργαζόμενοι και νεολαίοι, είτε αυτοί ανήκουν σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, είτε είναι αντιφασίστες, απεργοί, διαδηλωτές, αγωνιζόμενοι άνθρωποι του λαού. Και ενεργώντας ως μπράβοι και μαντρόσκυλα των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών, οι οποίοι «αναγκάζονται να φύγουν απ΄ την Ελλάδα, για να φτιάξουν καράβια στην Τουρκία, στην Κίνα και αλλού», όπως δήλωναν χαρακτηριστικά, στελέχη της, σε συζήτηση που έστησαν τον περασμένο Αύγουστο, κατά τη διάρκεια επίσκεψης κλιμακίου της «Χρυσής Αυγής» στη Ζώνη (μια συζήτηση που διατίθεται και στην ιστοσελίδα τους), κι όπου επίσης καταφέρθηκαν ενάντια στις απεργίες που αποτελούν την «αιτία για τη διάλυση της ναυτιλίας στη χώρα», κι ενάντια στην «κόκκινη χούντα που κυριαρχεί εκεί».
Τη «σκυτάλη» πήρε στη συνέχεια η η «παρέμβασή» τους, το πρωί της Κυριακής 15/9, κατά τη φασιστοσύναξη για το γιορτασμό της επετείου της «πηγάδας του Μελιγαλά», όπου εκδίωξαν απ΄ το μικρόφωνο το Νεοδημοκράτη δήμαρχο Οιχαλίας, Μπάμη, καθώς και «συγγενείς των θυμάτων», κι ανέλαβαν οι ίδιοι το «γιορτασμό», με τον Κασιδιάρη να ξεσπαθώνει «κατά του κομμουνισμού». Ενώ το Σάββατο 14/9, στα Γιαννιτσά, κατέθεταν με περισσό θράσσος, στεφάνι για τους 120 εκτελεσμένους απ΄ τους ναζί, του Σεπτέμβρη του ’44, κάτω από τις διαμαρτυρίες διαδηλωτών, που απωθήθηκαν απ΄ την αστυνομία, η οποία προχώρησε και σε δύο προσαγωγές, διαδηλωτών φυσικά…
Την ίδια βέβαια στιγμή, τα γκάλοπ ανεβάζουν τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής» στο 18-20%, ενώ δε λείπουν εκφραστές του συστήματος που δε διστάζουν να υπονοούν ή και να δηλώνουν ανοιχτά, την ένταξη και του φασιστικού αυτού μορφώματος σε μια μελλοντική πολιτική διαχείριση του συστήματος, η οποία και ρευστή είναι, και στη ρότα της φασιστικοποίησης κινείται. Ίσως όχι με τη σημερινή του μορφή, ίσως τμήματός ή «μετάλλαξής» του. Και στο πλαίσιο διεργασιών και συνεργασιών που μπορεί να δρομολογηθούν στο μέλλον, με δεδομένη την αδυναμία που παράγει η όξυνση της κρίσης, στη διαχείριση του συστήματος, και την αναζήτηση ισορροπιών στο πλαίσιο της διπλής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, από ΗΠΑ και Ε.Ε. Ενώ βέβαια, δε μπορούμε να μιλάμε για κάποιο «σχεδιασμό» από μεριάς της διαχείρισης του συστήματος, προς μια τέτοια κατεύθυνση, εκφράζονται στο σημερινό πλαίσιό της, τόσο οι πλευρές που κινούνται σε μια τέτοια λογική, όσο και αντίρροπες. Τόσο μέσα στο πλαίσιο της Ν.Δ., όσο και σε άλλους εκφραστές του συστήματος. Δεν είναι «τυχαίες» οι πρόσφατες δηλώσεις του δημοσιογράφου του Σκάϊ, Μπάμπη Παπαδημητρίου, που ξεπερνώντας τη «θεωρία των δύο άκρων», αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο συμμετοχής – στήριξης μιας «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής», σε μια «συντηρητική κυβερνητική συμμαχία». Επικαλούμενος μάλιστα ανάλογες εξελίξεις στην Ε.Ε. και πρόσφατα στη Νορβηγία, όπου το κόμμα του νεοφασίστα δολοφόνου Μπρέιβικ, ο οποίος σκότωσε 77 νέους ανθρώπους σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος, στο Όσλο, τον Ιούλη του 2011, πρόκειται να στηρίξει τη νέα κυβέρνηση του «συνασπισμού της κεντροδεξιάς». Ούτε ήταν «τυχαία» η «επίθεση φιλίας» του Βύρωνα Πολύδωρα προς τη «Χρυσή Αυγή», τον περασμένο Ιούλη και οι αντιδράσεις που προκάλεσε και στο εσωτερικό της Ν.Δ., ή η συμπόρευση Γιακουμάτου μαζί της, στο θέμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής, αλλά και ανάλογου μήκους κύματος δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. Δε λείπουν βέβαια κι οι αντίρροπες τάσεις και κινήσεις, που καμία σχέση δεν έχουν βέβαια με… αντιφασισμό. Είτε αυτές εκφράζονται μέσα στη Ν.Δ. (στάση Φωτεινής Πιπιλή, Ασημακοπούλου, Παυλόπουλου), είτε κινούνται προς αναζήτηση άλλων διαχειριστικών λύσεων για το σύστημα (Λοβέρδος).
Η «τριβή» πάντως στην οποία βρίσκεται η επίσημη διαχείριση του συστήματος με το νεοναζιστικό μόρφωμα γίνεται ολοένα και πιο φανερή, όπως κι η ασυλία που χαίρει η «Χρυσή Αυγή», απ΄ την κυρίαρχη πολιτική της φασιστικοποίησης. Το γεγονός ότι η πρόσφατη δίκη του Σάββα Μιχαήλ και του Κ. Μουτζούρη – ανεξάρτητα απ’ την αθωωτική της έκβαση – αποτελούσε νομιμοποίηση της μήνυσης που είχε υποβάλλει η «Χρυσή Αυγή», απ΄ την κυρίαρχη αστική «Δικαιοσύνη», ήταν ενδεικτικό. Αλλά κι η αστυνομική επιχείρηση «θωπείας» του φασιστικού μορφώματος, μετά την επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ, οι «άφαντοι δράστες», κι η καθυστερημένη, και στην ουσία «μη καταδίκη» απ΄ τη Ν.Δ. της επίθεσης των χρυσαυγιτών, είναι επίσης χαρακτηριστικά. Όπως και το κρατικό κατασταλτικό όργιο απέναντι στο λαό, μετά τη διαδήλωση στο Κερατσίνι, όταν ΜΑΤ και «Ομάδες ΔΙΑΣ» επιδόθηκαν σε ξυλοδαρμούς, ρίψη χημικών, προσαγωγές και συλλήψεις διαδηλωτών, «στο σωρό», οι οποίοι απλά συμμετείχαν στην κινητοποίηση, σε ολονύκτιους αποκλεισμούς ανθρώπων, ακόμα και μέσα σε πολυκατοικίες και σε καφενεία, καθώς κι η προστασία, με ΜΑΤ και κλούβες, των γραφείων της «Χρυσής Αυγής», τόσο το πρωί της Τετάρτης 19/9, στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ, όσο και το βράδυ, στο Κερατσίνι, αλλά και σ΄ άλλες πόλεις. Έχουμε στο «ταμείο» δηλαδή, 130 προσαγωγές και 34 συλλήψεις στην Αθήνα, κατά τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενώ κανείς νεοναζί δεν έχει συλληφθεί, απ’ τους 50 τραμπούκους της Ζώνης, ή απ΄ την ομάδα που επιτέθηκε στον Παύλο στο Κερατσίνι, εκτός απ΄ το δολοφόνο.
Με ιδιαίτερη ένταση επιστρατεύεται ξανά η λεγόμενη θεωρία των «δύο άκρων» κι η «καταδίκη της βίας απ΄ όπου κι αν προέρχεται». Για να στοχοποιηθεί στην πραγματικότητα ο λαός, οι αντιστάσεις κι οι αγώνες του. Στο πνεύμα αυτό, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, και βουλευτής επικρατείας της Ν.Δ. Λαζαρίδης, κατηγόρησε μετά τη δολοφονία, το… ΣΥΡΙΖΑ ότι «ακολουθεί στρατηγική έντασης, η οποία τροφοδοτεί την ένταση της «Χρυσής Αυγής» που οδηγεί σε βία και νεκρούς». Καταγγέλλοντας τον ταυτόχρονα, πως είναι «εκτός συνταγματικού τόξου», αναφέροντας ως παράδειγμα, τη στάση του στις Σκουριές Χαλκιδικής. Πραγματικός στόχος δηλαδή, ο λαός κι οι κινητοποιήσεις του, ενώ «βγαίνει λάδι» η «Χρυσή Αυγή». Από κοντά κι ο Βενιζέλος, να ρίχνει επίσης τις ευθύνες της έντασης στο ΣΥΡΙΖΑ, να μιλά για συνύπαρξή του, με ακροδεξιούς στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», και να κατακεραυνώνει όλους αυτούς που «επενδύουν στη στρατηγική της έντασης, και που φαντασιώνονται εμφυλιοπολεμικές συνθήκες». Στην πραγματικότητα κι αυτός, μιλά για το ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως στόχο, τον ίδιο το λαό και τους αγώνες του, που μπορεί να βγουν… «εκτός συνταγματικού τόξου». Προχωρώντας μάλιστα στη ρότα αυτή, και σε συγκεκριμένες προτάσεις, ο Δένδιας, ανακοίνωσε την πρόθεση νομοθετικής παρέμβασης για τη διεύρυνση του «άρθρου 187 του ποινικού κώδικα περί εγκληματικής οργάνωσης» και του «άρθρου 195 περί του τι συνιστά κατάρτιση ένοπλης ομάδας». Που μπορεί βέβαια να μη… φέρει και οπλισμό, όπως στην περίπτωση του Μελιγαλά. Μ’ αφορμή τη δολοφονία, πιστός στη θεωρία των «δύο άκρων», προχωρά σε προτάσεις ποινικοποίησης απέναντι σε πρακτικές που «υπονομεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα». Κι εδώ καταλαβαίνουμε πολύ καλά, απέναντι σε ποια κατεύθυνση θα χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο νομικό πλαίσιο, απ΄ τους διαχειριστές της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας τους. Προς την κατεύθυνση του λαού και της Αριστεράς, κι όχι του φασισμού και του νεοναζισμού.
Απ΄ την πλευρά της, η «Χρυσή Αυγή», προσπαθεί βέβαια να συγκροτήσει πολιτικο-κοινωνική δικτύωση και νέες διασυνδέσεις. Στην κατεύθυνση αυτή, αποτελεί σοβαρή κίνηση, η υποψηφιότητα του Κασιδιάρη, για τη δημαρχία της Αθήνας, στις προσεχείς δημοτικές εκλογές του Μάη. Ο καθένας καταλαβαίνει τις δυνατότητες που ανοίγονται για το φασιστικό μόρφωμα, απ την εκλογή ενός αριθμού δημοτικών συμβούλων και στο «διαχειριστικό επίπεδο». Ωστόσο δεν μπορούν ν΄ αποκλειστούν κι αντιθέσεις στο πλαίσιό της, απέναντι σ΄ ένα ενδεχόμενο ένταξης μέρους της, στην διαχείριση. Κι εδώ, η «λογική» τέλεσης της συγκεκριμένης δολοφονίας, θα μπορούσε άραγε, εκτός των άλλων, να «ενταχθεί»; Πέρα απ΄ την απόπειρα γενικευμένης τρομοκράτησης του λαού – σε περίοδο μάλιστα ξεσπάσματος απεργιακών αγώνων – πέρα απ΄ τα βαθειά αντιλαϊκά χαρακτηριστικά της «Χρυσής Αυγής» . Θα μπορούσαν να χουν παίξει ρόλο και πλευρές στο εσωτερικό της, που θα επιθυμούσαν να βάλουν εμπόδια σε μια πιθανή μετατροπή της σε… ΛΑ.Ο.Σ., και σε μια πορεία τύπου Καρατζαφέρη; ‘Η και Βορίδη; Τη στιγμή μάλιστα που εμφανίζονται κι άλλα φασιστικά μορφώματα – όπως οι «Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές» – που διαφοροποιούνται απ΄ τη «Χρυσή Αυγή» και την «κοινοβουλευτική» της ρότα, επιμένοντας σ’ έναν άλλο ρόλο στην υπηρεσία του συστήματος.
Η αντιπαράθεση στην πολιτική της φασιστικοποίησης, αλλά και σε κάθε φασιστικό πολιτικό μόρφωμα, που εντείνει το δολοφονικό του έργο, μέσα σ΄ ένα ευνοϊκό γιαυτό, πλαίσιο πολιτικής διαχείρισης, αποκτά σήμερα, ακόμα μεγαλύτερη σημασία και κρισιμότητα. Τόσο στο επίπεδο της συστηματικής πολιτικής δουλειάς και πλατειάς αποκάλυψης των συστημικών και βαθειά αντιλαϊκών και αντεργατικών χαρακτηριστικών του φασισμού που χύνει το δηλητήριό του στις εργατοσυνοικίες, στους λαϊκούς ανθρώπους και στη νεολαία, όσο και στο επίπεδο της συγκρότησης παντού – σε συνοικίες, εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές - ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, καταγγελίας αλλά κι αντιπαράθεσης στο «αυγό του φιδιού». Μέσα από πρωτοβουλίες, κοινή δράση, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Κι εδώ πρέπει να παίξει ρόλο και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, τα σχήματά της κι άλλα αγωνιστικά σχήματα, με επιμονή κι αποφασιστικότητα, τόσο με ιδιαίτερες δικές της πρωτοβουλίες, όσο και με πρωτοβουλίες κοινής δράσης με άλλες συλλογικότητες, αλλά και μέσα στο ευρύτερο μαζικό κίνημα.
