Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933 και σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Πρωτοεμφανίστηκε με το ντοκιμαντέρ “Καρβουνιάρηδες” το 1977 και άφησε πίσω της μια σημαντική εργογραφία από κινηματογραφικές δουλειές. Περίπου πενήντα ντοκιμαντέρ, τα περισσότερα για την τηλεόραση, σε αρκετά από τα οποία πρωταγωνιστούν οι γυναίκες. Ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ για λογαριασμό της ΔΕΗ, έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά καθώς και το βιβλίο «Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους» (1939-1979), ενώ αργότερα το 1992 εξέδωσε το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους». Την πενταετία 1970-1975 και ειδικά στα πρώτα μετα-δικτατορικά χρόνια ασχολήθηκε με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών. Με το πολυβραβευμένο “Πουλιά στο Βάλτο” το 2008 ξεκίνησε την τριλογία, η οποία την έκανε γνωστή στο πλατύ κοινό. Την ολοκλήρωσε το 2011 με “Τα κορίτσια της βροχής” ενώ σχεδίαζε καινούριες κινηματογραφικές δουλειές. Για την τριλογία έχουν γραφτεί εξαιρετικές παρουσιάσεις και κριτικές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Από τις στήλες της “Προλεταριακής Σημαίας” μου δόθηκε η ευκαιρία να τις παρουσιάσω και είναι σχετικά εύκολο ο αναγνώστης να τις αναζητήσει στο διαδίκτυο. Η Αλίντα δούλεψε την τριλογία σε δύσκολες συνθήκες, δίχως καμιά οικονομική βοήθεια από κρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς, αντιμετωπίζοντας μάλιστα στο τελευταίο διάστημα σοβαρά προβλήματα υγείας. Εργάστηκε για αυτές με νεανικό ενθουσιασμό, γύρισε πολλές περιοχές της Ελλάδας για να συναντήσει τις πρωταγωνίστριες -τα κορίτσια της όπως έλεγε- πάλεψε να τις πείσει να μιλήσουν, οι περισσότερες για πρώτη φορά στον κινηματογραφικό φακό. Έκανε δίχως υπερβολή μια τιτάνια προσπάθεια. Το αποτέλεσμα των τριών ταινιών αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τις νέες γενιές, μια αναμέτρηση με τη λήθη και έναν οδηγό για μελλοντικές απόπειρες νέων κινηματογραφιστών.
Από την πρώτη στιγμή σχεδόν αγκαλιάστηκαν από την αγωνιζόμενη νεολαία, πήραν “θέσεις μάχης” στη σύγχρονη εσωτερική κοινωνική αναμέτρηση, “συνομίλησαν” με τις ανάγκες, τα ερωτήματα, και τα διακυβεύματα του σήμερα. Σε αυτό συνέβαλλαν τόσο οι ίδιες οι ταινίες όσο και η παρουσία της δημιουργού. Η Αλίντα υποστήριξε υποδειγματικά τις ταινίες της, δεν σώπασε ύστερα από το τελικό μοντάζ, δεν αποσύρθηκε, πήρε η ίδια θέση μάχης στο διάστημα που αυτές ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς το κοινό. Υπεράσπισε τα “κορίτσια” της, τις ανώνυμες γυναίκες των αγώνων και την αλήθεια που αυτές ανεπιτήδευτα και με δυσκολία κατέθεσαν μπροστά στην κάμερα. Κατά τη γνώμη μου εκτός από τη δύναμη των ίδιων των ταινιών αυτό έπαιξε εξίσου σημαντικό ρόλο. Στις παρουσιάσεις των ταινιών, στις συζητήσεις και στις συνεντεύξεις, η Αλίντα ήταν ένας χείμαρρος, μιλούσε άνετα με τα νεανικά ακροατήρια, μπορούσε με επιτυχία να συνδέει το χθες με το σήμερα, να συμπυκνώνει σε λίγα λόγια απαντήσεις που αναζητά η νέα γενιά. Ειδικά μάλιστα για τη Μεγάλη Δεκαετία, την Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό, η Αλίντα όχι μόνο δεν υποτάχθηκε στο κυρίαρχο ρεύμα των στρογγυλευμάτων αλλά αντιτάχτηκε σθεναρά στους μύθους της εξουσίας και τη συμβιβαστική στάση της κατοπινής επίσημης Αριστεράς. Για όλα αυτά η Αλίντα μίλησε τα τελευταία χρόνια αρκετές φορές, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το βήμα των συνεντεύξεων που ζητούσαν περιοδικά και εφημερίδες και ο καθένας μπορεί διαβάζοντάς τες να μάθει τις βέβαιες πεποιθήσεις της.
Την Αλίντα τη γνώρισα αργά και την έχασα, τη χάσαμε, νωρίς. Με τίμησε με τη φιλία της και δυστυχώς οι ανάγκες της καθημερινότητας (της χαμοζωής, όπως έλεγε ένας παλιός) και οι αποστάσεις δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να μοιραστούμε περισσότερες σκέψεις και ιδέες και να οργανώσουμε και άλλες προβολές των ταινιών της. Για τις οποίες χαίρονταν να μαθαίνει πως γίνονται, εν αγνοία της μάλιστα αρκετές φορές, με μεταγραμμένες κόπιες που πήγαιναν από χέρι σε χέρι σε όλη την Ελλάδα. Η βραχνή ζεστή φωνή της και το νεανικό πείσμα της θα μου λείψει. Είναι από τις απουσίες που όσο και να κυλήσει ο χρόνος δεν μπορούν να αναπληρωθούν...
Δημήτρης Παυλίδης
