Αφού δεν δώσαμε τις «μικρές» μάχες… ας αποφύγουμε τώρα και τις «μεγάλες»

Είμαστε αντιμέτωποι με τον εφιάλτη των μαζικών απολύσεων, της μαζικής ανεργίας και εξαθλίωσης. Αντιμέτωποι με τη θεσμοθέτηση της σύγχρονης δουλείας που αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμα στη ζωή. Ο πόλεμος του κεφαλαίου έχει μέχρι στιγμής ισοπεδώσει κάθε έννοια συλλογικών συμβάσεων, δημοκρατίας και ελευθεριών, κάθε έννοια δικαιωμάτων στην εργασία, σε μισθούς και συντάξεις. Νοσοκομεία, σχολεία και σχολές κλείνουν, κι όσα απομένουν λειτουργούν με άγρια ταξικά χαρακτηριστικά αχρηστεύοντας στην πράξη το δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην υγεία-πρόνοια, διώχνοντας μαζικά μαθητές και καθηγητές από τα σχολεία και τους ασθενείς και το νοσηλευτικό προσωπικό από τα νοσοκομεία. Ανθρωποι πετιούνται μαζικά στα σκουπίδια της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».
Κι ενώ ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία με το αζημίωτο και κατ’ εντολή της τρόικας σπεύδουν να δηλώσουν υποτέλεια και στήριξη σε έναν εγκληματικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία που απειλεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή.
Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση από τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τις κυρίαρχες παρατάξεις της Αριστεράς; Με μια από τα ίδια: 3ωρες στάσεις εργασίας, 24 ή 48ωρες απεργίες και βλέπουμε, με επιφυλάξεις, συγκράτηση και αναμονή, λες και δεν συμβαίνει τίποτα το σοβαρό και ασυνήθιστο.
Στο όνομα τάχα της αποτελεσματικότητας των αγώνων, των όποιων συνολικών στόχων και επιδιώξεων που πρέπει να έχει το κίνημα, σύμφωνα με τον κομματικό ή παραταξιακό προγραμματισμό. Στο όνομα των οργανωμένων, σχεδιασμένων και προσεκτικών βημάτων που πρέπει να γίνουν «για να μην ηττηθούμε» (γιατί τώρα, προφανώς, βρισκόμαστε σε ισοπαλία!), των κατά παραγγελία μεγάλων στρατηγημάτων και τακτικών προπαγανδίζεται (υπόγεια ή φανερά) η αναβολή διαρκείας αντί της απεργίας και σύγκρουσης διαρκείας με το σύστημα.
Δεν έχει έρθει ακόμη ο «κατάλληλος χρόνος» για απεργία διαρκείας. Δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι! Γιατί, ενώ ο εχθρός έχει «μπει στο σπίτι μας και σφάζει αδιακρίτως» (δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις), ο «κατάλληλος χρόνος» για να απεργήσουμε είναι όταν μπει και στο σπίτι του γείτονα με ανάλογες διαθέσεις, τότε, όταν «σφαχτεί και ο γείτονας» μπορείς να κάνεις μέτωπο μαζί του. Ο «κατάλληλος χρόνος» είναι όταν «τακτοποιηθείς» πολιτικά, οργανωτικά, ιδεολογικά για να δώσεις μια μάχη που έχει ήδη κριθεί με νίκη του αντιπάλου. Σε έναν πόλεμο που διεξάγεται «εδώ και τώρα». Πώς προετοιμάζεται όμως κανείς για τον αγώνα; Αποφεύγοντας διαρκώς τη μάχη; Αγωνιστές γινόμαστε αγωνιζόμενοι. Ετσι προετοιμάζονται και οι νίκες.
Ωστόσο, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές «αυθεντίες»… της ήττας κρίνουν την άποψη για απεργία διαρκείας και όσους την υποστηρίζουν, όσους δηλαδή θεωρούν ότι τα ζητήματα κρίνονται με όρους κίνησης και ταξικής πάλης, πολιτικά αδαείς, τυχοδιώκτες, παρασυρμένους από το θυμικό και την οργή και όχι από τη λογική, ότι δεν υπολογίζουν τάχα «όρους και προϋποθέσεις».
Βέβαια, ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται. Αυτό το ξέρει ο καθείς. Ωστόσο, κι απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει και «βελτιωμένη» εκδοχή: ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται για να… πέσει η κυβέρνηση ή για τη λαϊκή εξουσία. Κι αυτή η «βελτίωση» της συμφοράς έγινε τώρα μέτρο ρεαλισμού και επαναστατικότητας!
Η επανεμφάνιση των κάθε είδους «στρατηγών χωρίς στρατό» (αυτών π.χ. που όταν εμφανίστηκε ο «στρατός» στην απεργία των εκπαιδευτικών, αποχώρησαν με… όρους και προϋποθέσεις με τα γνωστά αποτελέσματα, χωρίς να διδαχτούνε τίποτα), φέρνει και τέτοιες «βελτιώσεις». Γιατί οι αγώνες πρέπει να γίνονται με απεργούς υπό τις «διαταγές» τους, διαφορετικά, καλύτερα να μη γίνουν καθόλου! Γιατί θα υποστούμε (ή μήπως θα υποστούν;) ήττα.
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι σημασία δεν έχει τόσο η αποφασιστικότητα του αγώνα, μια τέτοια αποφασιστικότητα μάλιστα μπορεί να είναι και καταστροφική! Περισσότερο σημασία έχει ο ψυχρός (ή μήπως κυνικός), υπολογισμός του τόπου και του χρόνου της σύγκρουσης που θεωρούν αφελώς ότι ελέγχουν. Αν, δηλαδή, στο φανταστικό χάρτη των επιχειρήσεων που έχουν στο κεφάλι τους, θα πολεμήσουμε στο ύψωμα ή στην πεδιάδα, με τον ήλιο στα μάτια ή στην πλάτη, κατακαλόκαιρο ή με βροχή. Εως ότου βέβαια αποφασίσουν «μπήκαν στη πόλη οι οχτροί».
Σύμφωνα λοιπόν με τη λογική αυτή τα σχολεία πρέπει να μείνουν προς το παρόν ανοιχτά. Για να φανεί η απόλυτη απορρύθμιση και διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Για να μη δοθεί η δυνατότητα στην κυβέρνηση να κρύψει τα κενά και τις ελλείψεις κάτω από το χαλί της απεργίας, ενοχοποιώντας τους απεργούς εκπαιδευτικούς! (Να φανεί δηλαδή ότι δεν λειτουργούν τα σχολεία εν λειτουργία! Οπως συμβαίνει τόσα χρόνια). Ταυτόχρονα, κερδίζουμε έτσι και τη συμπάθεια της κοινωνίας… αλλά και τη συμπάθεια των Πορτοσάλτε-Πρετεντέρη, που χρόνια τώρα ξέρουν: για το χάλι της εκπαίδευσης και της οικονομίας φταίνε οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι, οι απεργίες και οι απεργοί που φταίνε εξάλλου και για την ανεργία. Μην απεργείτε λοιπόν! Για να φανεί ότι για την ανεργία φταίει η κυβέρνηση! Τέτοια υποταγή και αυτοενοχοποίηση!
Ας μην ανησυχούμε όμως. Ο χρόνος λειτουργεί πότε μπρος και πότε πίσω, πότε υπέρ της κυβέρνησης και πότε υπέρ των εργαζομένων (ανάλογα, δηλαδή, με το πώς μας βολεύει). Κι αφού οι μαθητευόμενοι μάγοι του συνδικαλισμού ελέγχουν, από ό,τι φαίνεται, και το χρόνο θα χρησιμοποιήσουν σίγουρα, όταν βγουν κυβέρνηση, τη… μηχανή του χρόνου για να γυρίσουν το χρόνο πίσω, με μια ολική επαναφορά προ καταστροφής.
Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος και το μέλλον κερδίζονται όταν απαντάς στις «μικρές» καθημερινές προκλήσεις. Μονάχα τότε οικοδομούνται «όροι και προϋποθέσεις» για τα μεγάλα.