Να μιλήσουν οι λαοί:
Κάτω η αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση
Έξω οι ιμπεριαλιστές από την περιοχή
Ξεκινώντας από τη θηριωδία των εκατοντάδων δολοφονημένων αμάχων και χωρίς να έχουμε καμιά διάθεση να κάνουμε τους Πουαρό, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως είναι πολύ ισχνές και αστήρικτες εκείνες οι θεωρήσεις που προσπαθούν να τη χρεώσουν –δήθεν με λογικούς συλλογισμούς- στο καθεστώς Άσαντ. Όχι γιατί είναι φιλολαϊκό, αλλά διότι δεν είχε κανέναν πολιτικό λόγο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση. Όταν συνέβη η θηριωδία, διανύαμε μια περίοδο που το καθεστώς Άσαντ είχε καταφέρει σημαντικά πλήγματα στις θέσεις των αντικαθεστωτικών. Με βάση αυτό πριμοδοτούσε τη σύγκληση της Γενεύης 2, της διάσκεψης για το συριακό ζήτημα, στην οποία θα προσέρχονταν –εάν πραγματοποιούνταν- με εμφανή την υπεροχή του στη συριακή επικράτεια. Παράλληλα γνώριζε την «κόκκινη γραμμή» που είχε τεθεί από τις ΗΠΑ όσον αφορά τα χημικά όπλα. Αν λοιπόν εξακολουθεί να ισχύει η ρήση του Κλαούζεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», το καθεστώς Άσαντ ήταν ο πρώτος που πρέπει να αποκλειστεί από την ιστορία αυτή.
Αντίθετα, από την άλλη πλευρά υπήρχαν δυνάμεις όπως π.χ. το Κατάρ ή η Σαουδική Αραβία που εδώ και καιρό πίεζαν για μια πιο αποφασιστική στάση από μεριάς των ΗΠΑ, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει (θα δούμε και παρακάτω) ότι και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ υπάρχουν τάσεις που θα μπορούσαν να υποβοηθήσουν ή να αφήσουν να εκδηλωθεί μια τέτοια θηριωδία.
Από τη στιγμή που υπήρξε λοιπόν το γεγονός της 21ης Αυγούστου, υπήρξε μια πρωτόγνωρη, για αυτά που έως τώρα μας είχε συνηθίσει, αντιφατική και αμφίθυμη συμπεριφορά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Από τα «θα επέμβουμε αλλά μόνο για τρεις μέρες», που βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με οποιοδήποτε εγχειρίδιο πολέμου (και με τη «λογική» των ιμπεριαλιστών) και το οποίο ανοίγει νέα και περισσότερα ζητήματα χωρίς να δρομολογεί για τις ΗΠΑ καμιά από τις επιδιώξεις τους. Μέχρι τα ευτράπελα του Ομπάμα, που στέλνει, ενώ δεν απαιτείται από το αμερικανικό σύνταγμα, την υπόθεση της επέμβασης για συζήτηση και απόφαση στο Κογκρέσο και από την άλλη διαμηνύει στο Κογκρέσο ότι ακόμα και αν αυτό λάβει αρνητική απόφαση ο ίδιος θα επιμείνει στην επέμβαση!
Αυτή η αντιφατική «συμπεριφορά» δεν απηχεί παρά τους αντιφατικούς όρους με τους οποίους έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ στην ιστορία. Όροι που «συναντιούνται» με τις δύο διαφορετικές τάσεις του αμερικανικού κεφαλαίου (συνοπτικά η αντιπαράθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ μπορεί να ειπωθεί με το δίλημμα: ηγεμονία ή κυριαρχία). Όσον αφορά τους όρους, από τη μια η μεταφορά της αντιπαράθεσης στο στρατιωτικό πεδίο αναδεικνύει την υπεροχή των ΗΠΑ έναντι όλων των συμμάχων τους (πράγμα που βοηθά τις ΗΠΑ στο να τους πιέζει και αυτοί να προσαρμόζονται) αλλά και των εχθρών τους (με εξαίρεση τη Ρωσία που και αυτή πάντως συνεχίζει –παρά τις εντατικές προσπάθειες της τελευταίας δωδεκαετίας- να είναι πιο κάτω από τις ΗΠΑ).
Πιο συγκεκριμένα, είναι δεδομένο πως η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία θα συνέβαλλε σημαντικά στην αύξηση του ελέγχου της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον θα στρίμωχνε σοβαρά και το Ιράν και θα το ανάγκαζε το λιγότερο σε μια προσεκτική και «ρεαλιστική» (όπως το εννοούν οι ΗΠΑ) στάση (και, το περισσότερο, θα άνοιγε το δρόμο για πιο ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό του). Συνολικά θα έφερνε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να προωθεί την περικύκλωση-αποδυνάμωση της Ρωσίας από καλύτερες θέσεις. Από την άλλη, οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ένα τέτοιο εγχείρημα τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με –αν όχι τις κόκκινες- τις «πορτοκαλί» γραμμές του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Πράγμα που σημαίνει πως η Ρωσία, αν και δεν θέλει να έρθει σε μια μετωπική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ (ούτε και οι ΗΠΑ το θέλουν- διότι δεν το μπορούν) θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να δυσκολέψει την αμερικανική επέμβαση.
Το πρόσφατο γεγονός της αποκάλυψης από τα ρώσικα ραντάρ των δύο πυραύλων που εκτοξεύθηκαν από το έδαφος του Ισραήλ (σε κοινή αμερικανοϊσραηλινή άσκηση, προετοιμασίας για την επέμβαση θα λέγαμε εμείς) υπενθύμισε σε όλες τις πλευρές τις δυνατότητες της ρώσικης πολεμικής μηχανής να επεμβαίνει χωρίς να φαίνεται. Επιπλέον, ακόμα και τώρα οι ΗΠΑ δεν είναι καθόλου σίγουρες για την επόμενη μέρα, όταν μάλιστα την τελευταία περίοδο έχουν ενισχυθεί στην πλευρά των αντικαθεστωτικών, ειδικά των ένοπλων στο εσωτερικό της Συρίας, δυνάμεις προσκείμενες στην Αλ Κάιντα. Τέλος, μέσα στις δυσκολίες είναι και το σημαντικό γεγονός πως τέτοιου είδους κινήσεις απαιτούν τη σύμπηξη της ευρύτερης δυνατής συμμαχίας, πράγμα που από την αρχή φαινόταν δύσκολο. Η Γερμανία μένει έξω, εκτιμώντας πως στην ιστορία θα βρισκόταν σαν φτωχός συγγενής. Ο Καναδάς μέχρι στιγμής το ίδιο.
Η απόφαση του βρετανικού κοινοβουλίου αποτέλεσε έτσι ένα σημαντικό «άδειασμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το οποίο κατά τη γνώμη μας αντανακλά τις σημαντικές ενστάσεις που έχει ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός για το εγχείρημα και τα οφέλη που ο ίδιος θα κερδίσει. Υπάρχουν και τα ερωτηματικά της αστικής τάξης για το τι κέρδισε κάνοντας την «πρόθυμη» σύμμαχο των ΗΠΑ. Αντανακλά όμως και τα μηνύματα που έχει πάρει η Αγγλία από τη διαμάχη στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ακόμα και αυτό το Ισραήλ αυτή τη φορά δεν λειτούργησε σαν «βασιλικότερος του βασιλέως» αλλά εξέφρασε και αυτό την αμφιθυμία του. Μένει η Γαλλία του… σοσιαλιστή Ολάντ (αυτού που θα έφερνε και έναν άλλον αέρα στην Ευρώπη… θυμάστε;) που παίζοντας το χαρτί των καναλιών επαφής που διατηρεί με δυνάμεις στη Συρία (ήταν αποικία της Γαλλίας) ευελπιστεί πως θα αναβαθμίσει τη θέση της τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκόσμια.
Στο περιφερειακό πεδίο, από τη μια πλευρά υπάρχουν η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία που στηρίζουν και επιδιώκουν την επέμβαση των ΗΠΑ. Από την άλλη, η Αίγυπτος ξεκαθάρισε πως δεν θα συμμετάσχει, ο Λίβανος δήλωσε κάθετα αντίθετος με μια επέμβαση, ενώ και η Ιορδανία τουλάχιστον στα λόγια (στην πράξη έχει γίνει ορμητήριο των ΗΠΑ) ζητάει λύση με… διάλογο. Αυτή η κατάσταση έχει διαφοροποιήσει τη στάση του Αραβικού Συνδέσμου, που δεν δείχνει όπως πριν δύο μήνες «άνετος» να βγάζει αποφάσεις καταδίκης του Άσαντ και πριμοδότησης μιας επέμβασης των Δυτικών.
Στην άλλη πλευρά, το καθεστώς Άσαντ προετοιμάζεται για την επέμβαση και δείχνει να έχει προχωρήσει τον επιχειρησιακό σχεδιασμό από κοινού με τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ (ένα μικρό δείγμα της διάχυσης του συριακού ζητήματος στην περιοχή). Η Ρωσία, που πυκνώνει και αυτή όπως και οι Δυτικοί τη στρατιωτική της παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο, προσπαθεί με διπλωματικά μέσα να απονομιμοποιήσει την προωθούμενη επέμβαση, έρχεται σε επαφή με τη Μέρκελ και προσπαθεί να οικοδομήσει μια κοινή γραμμή αντίθεσης στη δυτική επέμβαση με τη νέα ιρανική ηγεσία (που σημειωτέον βοηθά με κάθε τρόπο τη σύμμαχο Συρία).
Ταυτόχρονα με τη στρατιωτική της παρουσία, για να ξαναγυρίσουμε στη Ρωσία, αλλά και με τη βοήθεια που δίνει στο συριακό στρατό, κάνει ένα βήμα μπροστά σε σχέση με άλλες παλιότερες ανάλογες περιπτώσεις. Με την έννοια πως προσπαθεί στο παρασκήνιο να ενισχύσει την αμυντική ικανότητα του συριακού καθεστώτος και να υποσκάψει τις επιχειρησιακές δυνατότητες των δυτικών επεμβατιστών.
Την ημέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και παράλληλα με τις πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες ξεκινά η σύνοδος των G20 που πραγματοποιείται στην Αγία Πετρούπολη (Λένινγκραντ) και εκεί προβλέπεται να κλιμακωθεί το διπλωματικό μπρα ντε φερ με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Τη Δευτέρα στις 9 του Σεπτέμβρη το Κογκρέσο θα συζητήσει την απόφαση του Ομπάμα για επέμβαση στη Συρία. Η κλεψύδρα τελειώνει. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ανοίγει ξανά την κρεατομηχανή του πολέμου. Οι λαοί της περιοχής πρέπει να ξεσηκωθούν. Να αντιταχθούν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, να σταθούν αλληλέγγυοι με το συριακό λαό. Να παλέψουν για το διώξιμο των ιμπεριαλιστών και των θανατηφόρων όπλων τους από την περιοχή. Ο ελληνικός λαός πρέπει να βγει στους δρόμους, να σηκώσει ξανά τη σημαία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να απαιτήσει την απεμπλοκή της χώρας από την επέμβαση και φυσικά να σταματήσουν οι «διευκολύνσεις», δηλαδή εκδουλεύσεις, της υποτελούς αστικής τάξης προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Να απαιτήσει το κλείσιμο και το διώξιμο των βάσεων. Να αντιταχθεί στην τυχοδιωκτική, αντιδραστική και ταυτόχρονα κοντόθωρη αμερικανόπνευστη «συμμαχία» με το Ισραήλ, που υποσκάπτει (μαζί με το σύνολο της πολιτικής του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού) την ειρηνική συνύπαρξή μας με τους άλλους λαούς στην περιοχή και βάζει το λαό και τη χώρα στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων.
