Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

29 Δεκ 2012

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ & ΕΡΓ.Α.Σ.
Κάτω τα χέρια από την κυριακάτικη αργία!

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ!
Κάτω τα χέρια από την κυριακάτικη αργία!
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΣΤΙΣ 10.30 πμ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
(πεζόδρομος Ερμού)

Χωρίς σταματημό η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ συνεχίζει την αντεργατική επέλαση που υπαγορεύουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά της. Αυτή τη φορά στόχος είναι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο. Και το ξεκίνημα έγινε με μια ακόμη κατάπτυστη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που επιτρέπει τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων για δύο Κυριακές στην περίοδο των Χριστουγέννων. Θα ακολουθήσει νομοσχέδιο που θα επιτρέπει στα καταστήματα να παραμένουν ανοιχτά εφτά (7) Κυριακές το χρόνο, ενώ τα μικρά μαγαζιά (κάτω από 250 τ.μ. που δεν ανήκουν σε αλυσίδα καταστημάτων) θα μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές του χρόνου!!!
Πασχίζουν τα κυβερνητικά επιτελεία να μας πείσουν ότι αυτό το μέτρο θα έχει θετικές επιπτώσεις τόσο για τους εμπόρους όσο και για τους εργαζόμενους. Ότι δήθεν θα τονώσει την αγορά, ότι δήθεν θα δημιουργηθούν νέες θέ-σεις εργασίας, ότι δήθεν θα αυξηθεί το εισόδημα των εργαζομένων. Όσο κι αν πασχίζει, όμως, η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί.
Η αγορά δεν έχει βουλιάξει επειδή ο λαός δεν έχει χρόνο να ψωνίσει, αλλά γιατί το εισόδημά του έχει δεχτεί και συνεχίζει να δέχεται απανωτές ληστρικές επιθέσεις. Γιατί η ανεργία και η υποαπασχόληση τσακί-ζουν κόκκαλα. Γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις δεν φτά-νουν πια ούτε για τα απαραίτητα. Γιατί η φοροεπιδρομή και τα χαράτσια δεν έχουν τέλος. Γιατί η βάρβαρη πολιτική των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ, την οποία πρόθυμα υπηρετεί και αυτή η κυβέρνηση, απαιτεί και επιβάλλει τη βίαιη μεταφορά ακόμη περισσότερου πλούτου από το λαό προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Όχι μόνο δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασί-ας, αλλά χιλιάδες ακόμη εργαζόμενοι θα βρεθούν στην ανεργία. Γιατί και αυτό το μέτρο εξυπηρετεί απο-κλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο στο εμπόριο, τους μεγαλε-μπόρους και τα πολυκαταστήματα, αποτελεί ευθεία βολή στα μικρά καταστήματα και τους αυτοαπασχολούμενους (που ήδη δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον ανελέητο ανταγωνισμό) και θα οδηγηθούν στην καταστροφή και το κλείσιμο. Οι περιορισμοί των 250 τ.μ., που -υποτίθεται- διασφαλίζουν τα μικρά καταστήματα, αποτελούν κακόγουστο αστείο, αφού πολύ γρήγορα το μέτρο θα επεκταθεί παντού. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι ίδιοι οι μικροέμποροι δεν συμφωνούν με την εφαρμογή αυτού του μέτρου!
Το εισόδημα των εμποροϋπαλλήλων όχι μόνο δεν πρόκειται να αυξηθεί, αλλά -αντίθετα- θα δουλεύουν ακόμη περισσότερο, με ακόμη πιο διαλυμένο ω-ράριο και με τους ίδιους ή και χαμηλότερους μισθούς, όπως έγινε και στο παρελθόν με τις απανωτές επεκτάσεις του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων. Γιατί μαζί με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, το μεγάλο κεφάλαιο έχει με το μέρος του και τις αντεργατικές διατάξεις του τρίτου μνημονίου που επιτρέπουν ακόμη μεγαλύτερη διάλυση του ωραρίου εργασίας.
• Ποιος είναι, επομένως, ο πραγματικός στόχος της πλήρους συμμόρφωσης στην οδηγία της ΕΕ που ορίζει την εργάσιμη βδομάδα των 7 ημερών και των 67 ωρών; Μα, η μετατροπή χιλιάδων εμποροϋπαλλήλων σε σύγχρονους δούλους, εργαζόμενους-λάστιχο, απασχολήσιμους, που θα δουλεύουν όταν και όσο θέλει ο εργοδότης. Η παραβίαση κάθε έννοιας ελεύθερου χρόνου, με άμεσες επιπτώσεις στην υγεία τους, στην οικογενειακή, προσωπι-κή και κοινωνική τους ζωή. Η μετατροπή τους σε εργαζόμενους χωρίς κανένα σημείο αναφοράς σε ό,τι αφορά τη δουλειά: χωρίς ωράριο, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα...
Και φυσικά, έτσι θα εξυπηρετείται ο βαθύτερος στόχος: η παραπέρα ανάπτυξη της κερδοφορίας του μεγάλου εμπορικού κεφαλαίου. Με το κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, το ξαναμοίρασμα της αγοράς, θα σημειωθεί συγκέντρωση του τζίρου σε λιγότερα χέρια, παραπέρα δημιουργία εμπορικών κολοσσών, σύγχρονων εργασιακών κάτεργων.
Γι’ αυτό και η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας δεν είναι υπόθεση μόνο των εμποροϋπαλλήλων. Είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων. Είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, του αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες ζωής και δουλειάς, του αγώνα για πλήρη και σταθερή εργασία.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΕΡΓ.Α.Σ.
(Εργατοϋπαλληλική Αγωνιστική Συσπείρωση

Ανακοίνωση-Καταγγελία των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΣΟΕΕ

Καταγγέλλουμε την εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, τις συλλήψεις μεταναστών, καθώς και την καταπάτηση Ασύλου που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής 28/12, παρουσία εισαγγελέα. Οι δυνάμεις καταστολής, προχώρησαν σε μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές μεταναστών μικροπωλητών, ενώ, ταυτόχρονα, παραβίασαν ΟΛΑ τα στέκια των φοιτητικών παρατάξεων εντός του κτηρίου, κάνοντας εξονυχιστικούς ελέγχους στο εσωτερικό τους. Και όλα αυτά με την συνδρομή πρύτανη και αντιπρύτανη, οι οποίοι ήταν παρόντες και φρόντισαν να αδειάσουν το κτήριο από φοιτητές, στρώνοντας το κόκκινο χαλί στην αστυνομική επίθεση.
Το περιστατικό έρχεται να προστεθεί στα δεκάδες άλλα που έχουν λάβει χώρα τον τελευταίο 1,5 χρόνο στο χώρο της ΑΣΟΕΕ. Πάντα με το πρόσχημα του «παρεμπορίου», που το ίδιο το σύστημα τροφοδοτεί, χτυπιούνται από κοινού Άσυλο και μετανάστες. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μια απροκάλυπτη επίθεση σε κάθε έννοια δημοκρατικής ελευθερίας εντός της σχολής. Μιλάμε για μια προσπάθεια επιβολής κρατικού ελέγχου στις πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται εντός του συλλόγου, που στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στο φοιτητικό συνδικαλισμό και σε κάθε δυνατότητα των φοιτητών να οργανώνουν τους αγώνες τους και να παλεύουν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Προσπάθεια, η οποία συνοδεύεται από την ενοχοποίηση πολιτικών χώρων, με την κατασκευή ψεύτικων στοιχειών και την εμφάνιση από τη μεριά της αστυνομίας «επικίνδυνων» υλικών, που υποτίθεται βρέθηκαν στα στέκια τους. Πρακτική που ακολουθήθηκε και στην περίπτωση των μεταναστών μικροπωλητών, για να δικαιολογηθούν οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν.
Τέτοιες ενέργειες, εντάσσονται στα πλαίσια της γενικότερης φασιστικοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, που προωθείται από το επίσημο κράτος, αλλά έχει και σαν απαραίτητο συμπλήρωμα και τα κάθε λογής φασιστικά μορφώματα, όπως η Χρυσή Αυγή. Είναι συνέχεια των αλλεπάλληλων καταπατήσεων Ασύλου που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΑΠΘ, αλλά και των επιθέσεων σε συλλογικότητες και κοινωνικούς χώρους, όπως έγινε με την εισβολή δυνάμεων των ΜΑΤ στη Βίλλα Αμαλίας. Αυτό που αποδεικνύουν είναι ότι το σύστημα δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο για να περάσει την πολιτική της εξαθλίωσης και της φτώχειας, πέρα από το να εξοπλιστεί απέναντι στο λαό, τη νεολαία και τις αντιστάσεις τους, που αυτή η πολιτική θα γεννάει όλο και πιο συχνά.
Σαν Αγωνιστικές Κινήσεις καλούμε τους φοιτητές να απαντήσουν αποφασιστικά με οργάνωση στους συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις, για να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και να ανατρέψουμε την επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα και τη ζωή μας.

Αγωνιστικές Κινήσεις

28 Δεκ 2012

ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ

Η χρονιά που πέρασε ανάμεσα στα άλλα ήταν και χρονιά υλοποίησης της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Την «Πρόταση Μετωπικού Συντονισµού, Κοινής Δράσης και Αγώνα» που διατύπωσε το ΚΚΕ(μ-λ) πέρυσι τον Οκτώβρη την αποδέχτηκε αρχικά το Μ-Λ ΚΚΕ και ξεκίνησαν μια σειρά δημόσιες συζητήσεις και διμερείς επαφές, που κατέληξαν στο πλαίσιο που δημοσιεύτηκε το Μάρτη. Στην κοινή του ανακοίνωση οι δύο οργανώσεις ανέφεραν: «Στηριγμένη από το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές, η Πρωτοβουλία θέλει να συμβάλει στη δημιουργία μιας ευρύτερης μετωπικής πολιτικής συνεργασίας, στη συσπείρωση ενός ευρύτερου αγωνιστικού δυναμικού στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης της κοινής δράσης, των λαϊκών-εργατικών αντιστάσεων, του αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής της ανεργίας και της εξαθλίωσης ως αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.»

Η φλόγα της εξέγερσης θα κάψει και πάλι τις αυταπάτες περί ειρηνικού περάσματος

Τόσες και τόσες προσπάθειες των ρεφορμιστικών κομμάτων έγιναν, από την επομένη κιόλας της ένδοξης και ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου το '73, προκειμένου να ανακατασκευάσουν τις πολιτικές τους θέσεις, να αναβαπτίσουν το ρόλο τους και τη στάση τους στα γεγονότα.

Επίθεση των δυνάμεων καταστολής στην ΑΣΟΕΕ, μέρος...
(έλα ντε;)

Φαίνεται ότι η επίθεση στο Άσυλο και τους αγώνες του λαού και της νεολαίας δεν έχει παραμεληθεί από την ημερήσιία διάταξη του συστήματος. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, οι σχολές του κέντρου της Αθήνας γίνονται καθημερινός στόχος των δυνάμεων καταστολής, οι οποίες με διάφορες αφορμές επιτίθενται στους μετανάστες γύρω από τις σχολές (ΑΣΟΕΕ, Νομική), καταπατώντας και το λαϊκό Άσυλο.
Τελευταίο συμβάν έγινε στην ΑΣΟΕΕ, όπου διμοιρίες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ προσπάθησαν να εισβάλουν από την κεντρική είσοδο της σχολής, πετώντας δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Αφού απωθήθηκαν, μπήκαν από τις πλαϊνές εισόδους και έφτασαν ως τις γραμματείες. Αφορμή για το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια περαστική, η οποία κάνοντας βόλτα με το σκύλο της μπροστά από τη σχολή θεώρησε ότι οι μετανάστες αγριοκοίταξαν (!) το κατοικίδιό της... Η περαστική, αφού έβγαλε ένα σουγιαδάκι και απείλησε τους μετανάστες, πήρε τηλέφωνο την αστυνομία, η οποία δεν μπορούσε να αφήσει έτσι το σημαντικό αυτό συμβάν. Το περιστατικό αυτό, όπως και όλα τα υπόλοιπα που αφορούν την καταπάτηση του Ασύλου (ΑΠΘ, ΕΚΠΑ κ.λπ.), είναι μέρος της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, που θέλει την καταστολή να οργιάζει, την κρατική τρομοκρατία να γιγαντώνεται και κάθε είδους φασιστοειδή να βρίσκουν πατήματα για να απλώνουν τη δράση τους. Είναι η πολιτική του συστήματος που προσπαθεί να καταστείλει κάθε λαϊκό αγώνα προτού καν αυτός ξεσπάσει. Είναι η πολιτική που θέλει να κρατήσει τον κόσμο φοβισμένο στα σπίτια του, την ώρα που θα εφαρμόζεται η βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας και θα προσφέρεται γη και ύδωρ στα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Μετά την εισβολή στην ΑΣΟΕΕ οι κυβερνητικές παρατάξεις της σχολής αναγκάστηκαν στο Δ.Σ. να υπογράψουν την απόφαση για Γενική Συνέλευση του συλλόγου, πρώτη φορά μετά από περίπου 1,5 χρόνο. Όμως ο πρύτανης με αφορμή την εισβολή 3 φοιτητών στο γραφείο του και τις φθορές που προκάλεσαν βρήκε το πάτημα να κάνει λοκ-άουτ και να κλείσει το πανεπιστήμιο την ημέρα της συνέλευσης. Με τη γνωστή λογική του -αυτή των ίσων αποστάσεων- εκτέλεσε κατά γράμμα το ρόλο του, εμποδίζοντας για ακόμα μια φορά το μεγαλύτερο φοιτητικό σύλλογο στην Ελλάδα να συζητήσει για τα όσα συμβαίνουν κυριολεκτικά στην πόρτα του. Οι φοιτητές που προσήλθαν στη σχολή για τη γενική συνέλευση την άνοιξαν και μοίρασαν κείμενα για να ενημερώσουν τα μέλη του συλλόγου για το τι πραγματικά συνέβη. Η απάντηση σε όλα αυτά μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την ενεργό συμμετοχή των φοιτητών στις συλλογικές τους διαδικασίες και τη δημιουργία ενός μαζικού και ανυποχώρητου φοιτητικού κινήματος που στο πλευρό του λαού θα ανατρέψει τα μαύρα σχέδια του συστήματος.

ΣΥΡΙΑ. Προς κορύφωση η ιμπεριαλιστική επέμβαση

«Έρχεται χάος... Κανείς δεν θα είναι ασφαλής»! Έτσι περιγράφεται από τη Μόσχα η σημερινή κατάσταση στη Συρία η οποία βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα (δηλαδή των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών) από τον Μάρτιο του 2011. Η ανατροπή του Μπασάρ αλ Άσαντ αποτελεί το κρίσιμο και κομβικό στοιχείο των εξελίξεων για όλες τις πλευρές πλέον. Ωστόσο ο τρόπος που θα γίνει αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, μια και θα καθορίσει τον χαρακτήρα των εξελίξεων στο αμέσως επόμενο διάστημα. Η Ρωσία, το βασικό στήριγμα του Άσαντ μέχρι τώρα, σκέφτεται πολύ σοβαρά πλέον αυτή την εκδοχή, σε μια ύστατη προσπάθεια να παραμείνει ένας παίκτης με δυνατότητα πρωτοβουλιών, τόσο στη Συρία όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Κάποια δεδομένα όμως αλλάζουν όπως φαίνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Το κείμενο που υπογράφουν 130 εκπρόσωποι κρατών, που συμμετείχαν στη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» που έγινε πριν από λίγες μέρες στο Μαρακές με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, και η αναγνώριση του «Συνασπισμού της συριακής αντιπολίτευσης» ως νομίμου εκπροσώπου του λαού της Συρίας από τον Ομπάμα, δεν αποτελούν μόνο μια κλιμάκωση της πίεσης των Δυτικών. Αντανακλά και μια πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τον έλεγχο της κατάστασης στο εσωτερικό της Συρίας.
Μπορεί η Ρωσία σε διπλωματικό επίπεδο να εξέφρασε την έκπληξή της για την απόφαση των ΗΠΑ, τονίζοντας πως «αυτή η κίνηση έρχεται σε αντίθεση με τις προσπάθειες για πολιτική μετάβαση στη Συρία», από την άλλη όμως δείχνει να εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο ως βεβαιότητα. «Όσον αφορά τη νίκη της αντιπολίτευσης, δεν μπορούμε να την αποκλείσουμε και θα πρέπει να δούμε τα πράγματα κατά πρόσωπον. Το συριακό καθεστώς και η κυβέρνηση χάνουν όλο και περισσότερο τον έλεγχο της χώρας» δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Μπογκντάνοφ, στο πρακτορείο ειδήσεων Interfax.
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως είναι η πρώτη φορά που ένας ανώτερος Ρώσος αξιωματούχος αναγνωρίζει ότι είναι πιθανή η νίκη των αντιπάλων του καθεστώτος του Άσαντ, τον οποίο η Μόσχα συνεχίζει να στηρίζει. Είναι το γεγονός πως η Ρωσία είναι πλέον αναγκασμένη να περάσει σε πιο συγκεκριμένες ενέργειες, μια και όλα δείχνουν ότι η κατάσταση γέρνει αποφασιστικά εναντίον της. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η απομάκρυνση των σύγχρονων ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων από τη Συρία και μέρος των πεζοναυτών που βρίσκονταν εκεί από τον περασμένο Αύγουστο. Κυβερνητικές πηγές από τη Μόσχα αναφερόμενες στο γεγονός το δικαιολογούν λέγοντας πως «σε κάποιες από τις περιοχές που ήταν εγκατεστημένα είχαν πλησιάσει επικίνδυνα οι αντάρτες και υπήρχε κίνδυνος να εμπλακούν σε συγκρούσεις με τους αντάρτες ρωσικά στρατεύματα, κάτι το οποίο δεν το θέλαμε γιατί θα συνιστούσε κλιμάκωση». Οι ίδιες πηγές διευκρινίζουν πως οι κινήσεις αυτές δεν αφορούν τη ναυτική βάση Ταρτούς η οποία δεν θα εγκαταλειφθεί, αλλά «τα πράγματα είναι περίπλοκα σε ό,τι αφορά την τακτική κατάσταση. Ρωσικά πολεμικά και αποβατικά μέσα στις επόμενες ημέρες θα προσεγγίσουν και πάλι τη Συρία. Υπάρχουν χιλιάδες Ρώσοι σε Συρία και Λίβανο που δεν πρέπει να εγκλωβιστούν, όπως και υπήκοοι άλλων χωρών, όπως π.χ. Κινέζοι, που πιθανότατα χρειαστούν βοήθεια για να αποχωρήσουν από την περιοχή». Η Ρωσία λοιπόν ετοιμάζεται να προχωρήσει άμεσα στην απομάκρυνση των υπηκόων της από τη Συρία. «Εξετάζουμε μια πιθανή εκκένωση. Έχουμε σχέδια κινητοποίησης και προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τις περιοχές που βρίσκονται οι πολίτες μας» δήλωσε ο Μπογκντάνοφ.
Από την άλλη, τόσο η Τουρκία όσο και το Ιράν, που όλο αυτό το διάστημα διεκδικούν τον ρόλο καταλύτη στη διευθέτηση της συριακής κρίσης, δείχνουν να περνάν τις δικές τους αγωνίες. Δεν είναι μόνο η μέχρι τώρα εμπλοκή τους στα όρια της συριακής κρίσης (περισσότερο η Τουρκία) όσο το αναπόφευκτο των συνεπειών στη συνέχεια των εξελίξεων.
Πάντως επανήλθαν και οι δύο με τις γνωστές όσο και αντικρουόμενες διπλωματικές τους πρωτοβουλίες.
Η Τεχεράνη παρουσίασε την προπερασμένη Δευτέρα τις λεπτομέρειες ενός παλιού «σχεδίου εξόδου» από την κρίση με 6 σημεία, που περιλαμβάνει «τη διακοπή των βιαιοτήτων» και έναν «εθνικό διάλογο» ανάμεσα στο καθεστώς και στην αντιπολίτευση για τον σχηματισμό «μεταβατικής κυβέρνησης». Όμως το Ιράν προτάσσει τη λύση μέσω διαλόγου, με τον Μπασάρ αλ Άσαντ σε πρωταγωνιστικό ρόλο! Κάτι τέτοιο σήμερα πλέον δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να έχει κάποια τύχη, αφού ακόμα και οι Ρώσοι (οι αρχικοί εμπνευστές του) δεν το στηρίζουν πλέον.
Το δεύτερο σχέδιο -σχετικά πρόσφατο και αυτό- που ξεκινά με πρωτοβουλία της Τουρκίας (και κατά σύμπτωση είναι εναρμονισμένο πλήρως με τις απόψεις της Δύσης!) θέτει την προϋπόθεση ο Άσαντ να αποτελέσει παρελθόν. Το σχέδιο παρουσιάστηκε στις 3 Δεκεμβρίου από τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Ερντογάν, στον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, και αυτός το χαρακτήρισε «εποικοδομητικό». Σύμφωνα με το σχέδιο, ο Μπασάρ αλ Άσαντ θα εγκαταλείψει την εξουσία εντός του πρώτου τριμήνου του 2013 και η εξουσία θα περάσει, κατά τη διάρκεια μεταβατικής περιόδου, στον «Εθνικό Συνασπισμό», ο οποίος έχει ήδη αναγνωρισθεί στο Μαρακές ως νόμιμος εκπρόσωπος του συριακού λαού.
Οι Ρώσοι φοβούνται πως στο αμέσως επόμενο διάστημα θα στριμωχτούν ακόμα περισσότερο στη Συρία, στον βαθμό που οι εξελίξεις περάσουν στον έλεγχο των Δυτικών ιμπεριαλιστών. Και είναι προφανές το τι συνέπειες θα έχει αυτό για τα γενικότερα συμφέροντά τους σε ολόκληρη πλέον την περιοχή. Είναι λογικό λοιπόν να επιδιώκουν να αξιοποιήσουν ό,τι στηρίγματα έχουν στο εσωτερικό της Συρίας. Από την άποψη αυτή η φήμη που κυκλοφόρησε –και διαψεύστηκε γρήγορα– για φυγή του Άσαντ στη Ρωσία ενδεχομένως έχει και άλλη εξήγηση. Καθόλου απίθανο να τον κρατούν εκεί οι Ρώσοι –μέχρι να βρουν κάποια λύση– και όχι το πατριωτικό του αίσθημα, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος! Από την άλλη μόνο τυχαίο δεν είναι που ο αντιπρόεδρος της Συρίας Φαρούκ αλ Σάρα παρουσίασε ανοιχτά τις διαφορές του με τον Μπασάρ αλ Άσαντ προτείνοντας μια λύση που θα επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων, και επισημαίνοντας ότι ο Σύρος πρόεδρος επιμένει λάθος στη στρατιωτική επιλογή για τη συντριβή της ένοπλης εξέγερσης. Ο σουνίτης αντιπρόεδρος διευκρίνιζε επίσης ότι ο ίδιος τάσσεται υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης, καθώς καμιά πλευρά δεν είναι σε θέση να επικρατήσει μόνο διά των όπλων. Είναι η πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης που ανώτερος Σύρος αξιωματούχος αναφέρεται σε τέτοιου είδους αποκλίσεις στην κορυφή του καθεστώτος. Και είναι απόλυτα βέβαιο πως δεν μπορεί να εκφράζεται με τον τρόπο αυτό χωρίς να έχει σημαντικά στηρίγματα, μέσα και έξω.
Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης όμως δείχνουν να προκρίνουν άμεσα άλλες τακτικές. Η Γερμανία στέλνει συνολικά 400 άτομα προσωπικό με τις δύο συστοιχίες πυραύλων Patriot PAC-3 που θα αναπτυχθούν στην Τουρκία. «Το χρονοδιάγραμμα της αποστολής των πυραύλων προγραμματίστηκε να έχει ολοκληρωθεί έως την 31η Ιανουαρίου 2013, όμως έχουμε την πιθανότητα, εάν οι περιστάσεις το επιτρέψουν, να τερματίσουμε αυτήν την επέμβαση νωρίτερα» δήλωσε Γερμανός Υπ. Άμυνας, Τόμας ντε Μεζιέρ. Αυτή η φράση όμως αφήνει εύλογα να εννοηθεί πως στο ΝΑΤΟ γνωρίζουν πως «κάτι» θα γίνει πιο νωρίς. Σαν πρόβλεψη κάποιας αιφνίδιας στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, ανοίγει όλα τα ενδεχόμενα στο ντόμινο της Μ. Ανατολής.
Ένα είναι βέβαιο: η σημερινή κατάσταση στη Συρία δεν βολεύει κανέναν ιμπεριαλιστή και δεν θα μπορεί για πολύ ακόμα να σηκώσει το βάρος των αντιτιθέμενων συμφερόντων που όξυνε η ένοπλη σύγκρουση της Δύσης με το καθεστώς Άσαντ. Στη Συρία ετοιμάζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Ενός δράματος που στοίχισε τη ζωή μέχρι στιγμής σε 40.000 ανθρώπους και οδήγησε στην προσφυγιά περίπου 2,5 εκατομμύρια, από τους οποίους οι 500.000 κατέφυγαν στις γειτονικές χώρες και τα άλλα 2 εκατομμύρια έγιναν εσωτερικοί πρόσφυγες.
Σε κάθε περίπτωση όλα δείχνουν πως, αργά ή γρήγορα, θα ανοίξει σε όλη του την έκταση το μέτωπο της Μ. Ανατολής, θέτοντας σε ημερήσια διάταξη ευρύτερες ανατροπές και ανακατατάξεις.
Χ. Β.

Ιαπωνία - Νότια Κορέα
Η ρεβάνς του Άμπε και το φάντασμα του Παρκ

Σημεία των επερχομένων καιρών, σε μια περιοχή για την οποία οι περισσότεροι αναλυτές προβλέπουν πως στα επόμενα χρόνια οι γεωπολιτικές συγκρούσεις και ανταγωνισμοί θα ενισχυθούν κατακόρυφα. Μέσα σε τρεις ημέρες, δύο διαδοχικές γενικές εκλογικές αναμετρήσεις ανέδειξαν αντιδραστικές και φιλοπόλεμες δυνάμεις στην εξουσία, δημιουργώντας ερωτηματικά και ανησυχίες για την συνέχεια.
Στις 16 Δεκέμβρη το ταυτισμένο με τη μεταπολεμική Ιαπωνία δεξιό Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα και ο υποψήφιος πρωθυπουργός του, Σίνζο Άμπε, κέρδισαν μια σαρωτική νίκη απέναντι στο απερχόμενο κυβερνητικό Δημοκρατικό Κόμμα του σημερινού πρωθυπουργού Νόντα. Το ΦΔΚ επανέρχεται στην εξουσία ύστερα από ένα διάλειμμα τριών ετών, το μοναδικό σχεδόν μετά το 1945, αφού το Δημοκρατικό Κόμμα διέψευσε τις προσδοκίες των Γιαπωνέζων για αλλαγή και υπέστη μια τεράστια πανωλεθρία. Μαζί με το ΦΔΚ επανέρχεται και ο Σίνζο Άμπε, ο πρωθυπουργός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 2007 με ατιμωτικό τρόπο και αρκετοί τον θεωρούσαν τότε καμένο χαρτί. Ο Άμπε, γόνος ιστορικής πολιτικής οικογένειας, επένδυσε σε εθνικιστικά συνθήματα και εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία την αυξημένη ανησυχία των Γιαπωνέζων από την ισχυροποίηση της Κίνας. Επανέφερε το καυτό ζήτημα της αναθεώρησης του μεταπολεμικού συντάγματος και ειδικά του άρθρου 9 που απαγορεύει την προσφυγή σε πόλεμο, υπερασπίστηκε τη σκληρή γραμμή στις εδαφικές διαφορές με το Πεκίνο και ευθυγραμμίστηκε με τις δυνάμεις εκείνες στη γιαπωνέζικη ελίτ που ονειρεύονται την αναβίωση της στρατιωτικής ισχύος και τον επανεξοπλισμό της χώρας. Ενδεικτικό πως στις 15 Αυγούστου, επισκέφτηκε ξανά με τυμπανοκρουσίες το μνημείο Γιακοσούνι, σύμβολο του γιαπωνέζικου μιλιταρισμού, προξενώντας για μία ακόμη φορά την αντίδραση του Πεκίνου και της Σεούλ. Η νίκη του ΦΔΚ βασίστηκε επίσης στην αυξημένη απογοήτευση και στην έλλειψη εναλλακτικής αριστερής διεξόδου για τη γιαπωνέζικη κοινωνία, μέρος της οποίας δεν πήγε καν να ψηφίσει, μειώνοντας έτσι την εκλογική συμμετοχή σε ιστορικά χαμηλά (59,3%). Από τις πρώτες κινήσεις του Άμπε μετά την εκλογή του είναι η δημόσια υποστήριξή του στο σχεδιαζόμενο τρίτο πακέτο ενίσχυσης της ρευστότητας της ιαπωνικής οικονομίας, ύψους τουλάχιστον 90 δισ. ευρώ, με στόχο την αναθέρμανση με δημόσια έργα και αύξηση της εσωτερικής ζήτησης. Γενικά το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιαπωνία έδειξε μια σαφή τάση του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, ενώ, σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς μετά το τραγικό δυστύχημα της Φουκουσίμα, ενισχυμένες βγήκαν οι δυνάμεις με επικεφαλής το ΦΔΚ που υποστηρίζουν τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 19 Δεκέμβρη, σε μια αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση για την προεδρία της Νότιας Κορέας, νικήτρια αναδείχτηκε, με βραχεία κεφαλή, η Παρκ Γκεούν-Χίε. Η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας είναι κόρη του διαβόητου Παρκ Τσουνγκ-Χι, του σκληρού δικτάτορα που κυβέρνησε με σιδερένια πυγμή για 18 χρόνια τη Νότια Κορέα και πιθανόν να συνέχιζε για καιρό ακόμη, αν δεν τον σκότωνε ένα στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών του, το 1979. Αμερικανόφιλος μέχρι το μεδούλι, ο Παρκ υπήρξε απηνής διώκτης των αριστερών και των κομμουνιστών και βαρύνεται με κατηγορίες για πολιτικά εγκλήματα και μαζικές εκτελέσεις. Καταστέλλοντας το εργατικό κίνημα και επιβάλλοντας σκληρά αντεργατικά μέτρα και νομοθεσία με τη συνδρομή των Αμερικανών, έβαλε τις βάσεις για το λεγόμενο κορεατικό θαύμα, υποστηρίζοντας τη γιγάντωση των «τσάεμπολ», δηλαδή των κορεατικών μεγάλων πολυκλαδικών εταιρειών. Η εξηντάχρονη Παρκ που ανατράφηκε πολιτικά δίπλα στον πατέρα της, φρόντισε να πάρει αποστάσεις από την πολιτική του πατέρα της ενάντια στα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν σταμάτησε να θυμίζει τα ένδοξα –κατ’ αυτήν- χρόνια της μεταπολεμικής οικονομικής ανοικοδόμησης. Αν και έσπευσε να ευχηθεί να επικρατήσει κλίμα διαλόγου και ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο, τόνισε την ανάγκη ενίσχυσης της αποτρεπτικής στρατιωτικής δύναμης της χώρας και τον στόχο της να αποκτήσει στιβαρή και αποφασιστική ηγεσία. Στον οικονομικό τομέα η Παρκ θα πάρει μια κατάσταση με ισχυρά τα σημάδια της στασιμότητας, με αυξανόμενη ανεργία και μεγάλες ανισότητες που γρήγορα διευρύνονται. Το έντονα μάλιστα διχασμένο εκλογικό αποτέλεσμα (η περιοχή της Σεούλ έδωσε την πρωτιά στον αντίπαλο της Παρκ) δείχνει πως στη νοτιοκορεάτικη κοινωνία τα υπόγεια ρεύματα θα συνεχίσουν να δημιουργούν γεγονότα και συγκρούσεις.
Τα δυο εκλογικά αποτελέσματα θα είχαν τη σημασία τους αλλά δεν θα ήταν απαραίτητα τόσο ανησυχητικά σε προηγούμενες περιόδους σχετικής ησυχίας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι παράγοντες της γεωπολιτικής εξίσωσης στην ανατολική Ασία έχουν αλλάξει δραματικά, οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί ριζικά και τα μέτωπα αντιπαράθεσης ήδη διαμορφώνονται στον ορίζοντα. Από καιρό τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί άλλοτε προσεκτικά και άλλοτε βιαστικά να επανασυστήσει συμμαχίες και να επιστρέψει σε παλιές στρατιωτικές βάσεις, το Πεκίνο αντιδρά όλο και πιο έντονα σε κινήσεις περικύκλωσης και οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αυξάνονται συνεχώς. Δεν είναι άσχετο με όλα αυτά πως ο Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε να κάνει το πρώτο ταξίδι του, μετά την επανεκλογή του Νοεμβρίου, σε χώρες της περιοχής. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα σε αυτήν τη μεταβαλλόμενη κατάσταση θα παίξουν σημαντικό ρόλο και γι' αυτό οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις αποκτούν μεγάλη σημασία.

Δ. Παυλίδης

27 Δεκ 2012

Αναταράξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα

«Λόγω ηλικίας, πρόλαβα την Ένωση Κέντρου, την ΕΔΑ, την ΕΡΕ, τον Συναγερμό, το Λαϊκό Kόμμα. Τα έζησα όλα αυτά προ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα παύουν να υπάρχουν όταν δεν εκφράζουν την κοινωνία. Είμαι πεπεισμένος όμως πως οι δύο βασικές παρατάξεις, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, θα ξαναβρούν τον δρόμο τους, είτε από τα σημερινά κόμματα είτε από νέα» (δηλώσεις Θ. Πάγκαλου).
Είναι γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας ο Θ. Πάγκαλος έχει εκφράσει αυθεντικά τις διαθέσεις, τις τάσεις, τη συλλογική πολιτική συνείδηση της αστικής ολιγαρχίας που υπηρετεί με συνέπεια. Εκπροσωπεί τον αστικό πολιτικό κόσμο και προσπαθεί να δώσει την κεντρική κατεύθυνση, σε μία περίοδο που το έχει μεγάλη ανάγκη.
Οι πολιτικές διεργασίες που έχουν ξεκινήσει μέσα στον αστικό πολιτικό κόσμο έχουν κεντρικό στόχο την αναστήλωση των δύο βασικών πυλώνων της αστικής κυριαρχίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Οι πυλώνες αυτοί (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα στις εκλογές της 6 Μάη και παρά τη διάσωση της ΝΔ στις 17 Ιούνη, κάτω από το βάρος ωμών εκβιαστικών διλημμάτων στον λαό, το πρόβλημα της φθοράς και της αναξιοπιστίας παραμένει έντονο και αναζητάει απάντηση.
Αποχωρήσεις από τους ΑΝΕΛ, το κόμμα του Καμμένου, αποχώρηση Λοβέρδου από το ΠΑΣΟΚ και συγκρότηση κίνησης-κόμματος από προσωπική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, ζυμώσεις στον δεξιό χώρο με εμπλοκή Καρατζαφέρη, Νικολόπουλου κ.ά, παρέμβαση Φαήλου Κρανιδιώτη στη «βάση» των ΑΝΕΛ και της «Χρυσής Αυγής» για επανένταξή τους στη ΝΔ, φόρουμ διαλόγου ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με συμμετοχή και «σκόρπιων» προσωπικοτήτων της κεντροαριστεράς, συγκροτούν σήμερα το πολιτικό «παζλ» του αστικού πολιτικού κοσμου, που αναζητεί να βρει το κάθε κομμάτι που λείπει για να συμπληρωθεί η νέα εικόνα του πολιτικού προσωπικού που θα αναλάβει για την επόμενη περίοδο.
Η βάρβαρη επίθεση στον εργαζόμενο λαό και η πλήρης υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένος να κινηθεί ο αστικός πολιτικός κόσμος για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του συστήματος της εκμετάλλευσης που έχει ταχθεί να υπηρετεί. Όσο μεγαλώνουν όμως τα αδιέξοδα αυτής της κατεύθυνσης τόσο φουντώνει η κρίση στο εσωτερικό του. Και αυτή η κρίση μεγαλώνει όσο δυναμώνει η μαζική λαϊκή πάλη, όσο ο λαός συγκροτείται και παλεύει ενάντια στην επίθεση, για την ανατροπή της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής. Ταυτόχρονα όμως η έκταση της επίθεσης και στα μεσοστρώματα διαλύει τις προηγούμενες αντιδραστικές συμμαχίες με την αστική τάξη και ανατρέπει άλλο ένα «βάθρο» πάνω στο οποίο στηριζόταν το αστικό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, ενεργοποιώντας έτσι νέες εστίες κρίσης και αντιπαράθεσης.
Σημαντικό ζήτημα στη διάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, στη συγκρότησή του, στις αναταράξεις και αναδιατάξεις του όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα αποτελεί η διπλή εξάρτηση της χώρας από Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ο συμβιβασμός του 1974, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καθόρισε σημαντικά το μεταπολιτευτικό τοπίο και συνεχίζει να αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία κινούνται οι εξελίξεις.
Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στον ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό κόσμο εκτός των άλλων όξυνε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε όλα τα επίπεδα. Η προσπάθεια οικονομικού, πολιτικού και γεωστρατηγικού ελέγχου αγορών και χωρών από την κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη για λογαριασμό της έναντι των αντιπάλων της αποτελεί μία πραγματικότητα που βάζει σε δοκιμασία συμβιβασμούς και συμμαχίες της προηγούμενης περιόδου.
Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της χώρας παίρνουν οξυμένη μορφή, πλευρά της οποίας είδαμε την τελευταία περίοδο γύρω από το ζήτημα της λεγόμενης βιωσιμότητας του χρέους, που κατέληξε σε έναν νέο προσωρινό συμβιβασμό.
Είναι φανερό ότι η προσπάθεια πολιτικού-οικονομικού και γεωστρατηγικού ελέγχου από την κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη δεν περιορίζεται στις εξωτερικές επεμβάσεις μέσω των εκπροσώπων των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των κυβερνήσεων κ.λπ. αλλά αναζητεί απευθείας έκφραση μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα έτσι ώστε να εξασφαλίσει με τον καλύτερο τρόπο τις θέσεις της. Αυτό είναι και το «δράμα» του αστισμού της χώρας μας που πρέπει κάθε φορά να υπολογίσει πόσα «κλικ» προς αμερικάνικη ή ευρωπαϊκή κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί έτσι ώστε να εξασφαλίσει την εύνοια της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης και κυρίως να μη θίξει την ανταγωνίστρια γιατί ξέρει πολύ καλά ότι αυτό θα έχει σοβαρές συνέπειες. Δεν είναι μακριά τα Ίμια για τον Σημίτη ή οι υποκλοπές και οι «τρικλοποδιές» στον Καραμανλή, πολύ περισσότερο δεν είναι μακριά η πρόσφατη αποπομπή Παπανδρέου. Για να μείνουμε σε κάποιες κορυφαίες πλευρές της προηγούμενης περιόδου στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ενώ «από κάτω» σοβούσε ο οικονομικός ανταγωνισμός και πόλεμος με τα «δομημένα ομόλογα», τη Siemens, τα υποβρύχια και σε όλο το πλέγμα των σχέσεων της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Η συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης, το πέρασμα των νέων βάρβαρων μέτρων και του μνημονίου 3, η στάση παρατηρητή στον ανταγωνισμό ΔΝΤ-ΕΕ στο τελευταίο Eurogroup (γιατί, όπως ομολόγησαν κυβερνητικά στελέχη, όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια ) έχουν ενισχύσει σημαντικά τον ρόλο Σαμαρά, που αποτελεί σήμερα το μόνο «αξιόπιστο» πολιτικό κέντρο, έστω και αναγκαστικά από την έλλειψη άλλης διαθέσιμης εναλλακτικής λύσης. Δεν είναι καθόλου τυχαία και στο σημείο αυτό η παρέμβαση του Θ. Πάγκαλου σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή»: «Όλοι μαζί με τον Σαμαρά, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος». Από την άλλη, τόσο η ντόπια ολιγαρχία όσο και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες επιθυμούν διακαώς μια επιστροφή σε μία νέα «κανονικότητα» του αστικού πολιτικού σκηνικού, έτσι ώστε να γνωρίζουν με «ποιους έχουν να κάνουν» και κυρίως να μπορούν να ελέγχουν άμεσα τους αστικούς πολιτικούς μηχανισμούς και να τους βάζουν με ευκολία στη δούλεψή τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει με άμεσο τρόπο να γίνει μια γρήγορη αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, τόσο στα κεντροδεξιά όσο και στα κεντροαριστερά, έτσι ώστε να ξαναποκτηθεί ο πολιτικός έλεγχος και η πολιτική κυριαρχία πάνω στον λαό και να δοθεί απάντηση στον «πονοκέφαλο» που δημιουργεί η πιθανότητα διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην κατεύθυνση αυτή μπαίνουν στο τραπέζι της αναδιάταξης και τα «όπλα» του εκλογικού νόμου, έτσι ώστε μέσα και από αυτή τη διαδικασία των εκλογικών μαγειρείων να αποτρέψουν «ανεπιθύμητες» εξελίξεις αλλά και να ορίσουν το νέο πεδίο συγκρότησης των αστικών σχημάτων για την επόμενη περίοδο.
Τα διάφορα αναχώματα της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμμένου, μπορεί την κρίσιμη περίοδο της λαϊκής αποστοίχισης να έπαιξαν μια χαρά τον ρόλο τους, σήμερα όμως φαίνεται ότι αποτελούν εμπόδιο στην αναστήλωση των πυλώνων που τόσο έχει ανάγκη η αστική ολιγαρχία για να ελέγξει και να ξαναποκτήσει την πλήρη πολιτική κυριαρχία πάνω στον λαό. Η ενίσχυση του πολιτικού κέντρου Σαμαρά και της δεξιάς παράταξης, με όποιο πρόσωπο και αν επιλέξει για την επόμενη περίοδο, αποτελεί σημαντικό στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων, με κύριο χαρακτηριστικό την ενδυνάμωση των δυνάμεων της επίθεσης. Από την υπόθεση αυτή δεν εξαιρείται και η «Χρυσή Αυγή», που με έναν τρόπο έχει μπει στον στόχο της αναδιάταξης με συνδυασμένες κινήσεις, είτε της «νομιμότητας» που ανοίγει ο Ε. Βενιζέλος είτε της «επίθεσης φιλίας» από τον Φαήλο Κρανιδιώτη ο οποίος γράφει σε άρθρο του: «Είναι λοιπόν καιρός για άνοιγμα προς τη βάση των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, χωρίς προσβολές ή συγκρουσιακά συνθήματα, αλλά με πρακτικές πολιτικές: καταπολέμηση λαθρομετανάστευσης και εγκληματικότητας, στιβαρή εξωτερική πολιτική, αποκατάσταση της αμυντικής μας ισχύος, όχι μόνο σε υλικό αλλά και με αξιοπρεπείς αποδοχές του προσωπικού, γερό χτύπημα της ανεργίας με άμεση εκκίνηση των μεγάλων έργων, επανελλήνιση της παιδείας. Είναι απλά οργισμένοι, απελπισμένοι, και αυτό τους οδηγεί σε επιλογές που θεωρούν πιο ριζοσπαστικές. Εκδικούνται το πολιτικό σύστημα. Ούτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ διανοούνται οι μεν ούτε, φυσικά, οι δε έγιναν ξαφνικά λάτρεις του Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ και μάλιστα με ποσοστά που αγγίζουν διψήφιο νούμερο. Απλά αναζητούν έκφραση και εκφράζουν τιμωρητικά τη δυσαρέσκειά τους».
Δίνοντας έτσι και από αυτή τη μεριά την κατεύθυνση της ακόμα πιο αντιδραστικής μετατόπισης στο πολιτικό σκηνικό, στο χτύπημα των δικαιωμάτων, στην ένταση της καταστολής, στην ενίσχυση των μηχανισμών του συστήματος, για να εκφράσει δήθεν τον λαϊκό ριζοσπαστισμό, κυρίως όμως για να αναστηλώσει την «πληγωμένη» παράταξη της δεξιάς, στην υπηρεσία του συστήματος.
Εάν η κεντροδεξιά έχει έναν «μπούσουλα» να προσανατολίζει τις προσπάθειές της, η πλευρά της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας βρίσκεται σε πλήρη ρευστότητα, στα όρια της πλήρους διάλυσης. Για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες αυτή η κατάσταση φαίνεται ότι δεν είναι ανεκτή, δημιουργεί σοβαρές αρρυθμίες στο πολιτικό σκηνικό και δεν παρέχει μία σίγουρη εναλλακτική λύση που να αντιμετωπίζει τη γρήγορη φθορά της παρούσας συγκυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να «αιμορραγεί» και να οδηγείται στην πλήρη απαξίωση, παρά τις προσπάθειες του συστήματος αλλά και του Σαμαρά να το αντιμετωπίσουν σαν υπεύθυνη πολιτική δύναμη για να το διασώσουν. Είναι φανερό πλέον ότι στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς η νέα έκφραση δεν μπορεί να είναι το ΠΑΣΟΚ με τα προηγούμενα χαρακτηριστικά του. Και έχει ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου για την ανασυγκρότηση του «κενού», χωρίς να φαίνεται ακόμα μία ορατή και άμεση λύση.
Οι αναταράξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα έχουν αναδείξει όλη τη σαπίλα και την αντιδραστικότητα του αστικού κόσμου, έχουν φανερώσει, για ακόμη μία φορά, την πλήρη υποταγή του στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, την εχθρότητα προς τον εργαζόμενο λαό, τα αδιέξοδα των επιλογών για την πορεία της χώρας. Οι προσπάθειες της ανασυγκρότησής του με τη διάλυση των αναχωμάτων και την αναστήλωση των πυλώνων γίνεται στο έδαφος μίας βάρβαρης επίθεσης και της έντασης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Στο έδαφος αυτό που διαμορφώνει νέα αδιέξοδα οι όποιες λύσεις δοθούν θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα, αφού τα αστικά «χαρτιά» εύκολα καίγονται και οι όποιες αναδιατάξεις θα καθορίζονται κυρίαρχα από την πορεία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της χώρας. Μία πορεία που μόνο εξαθλίωση, φτώχεια και ακόμα πιο επικίνδυνες εξελίξεις και εμπλοκές μπορεί να «προσφέρει» στον λαό.

Tα προδιαγεγραμμένα όρια μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας

Τελικά η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που πλασάρεται σαν ultra προωθημένη (μαζί με αυτήν της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ), δεν απέφυγε την πεπατημένη όλων των αστικορεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αμέσως μετά την απεργία της Τετάρτης αναδιπλώθηκε κανονικά, ανακοινώνοντας το τέλος των κινητοποιήσεων και τη ''διεκδίκηση'' του δίκιου των εργαζομένων από την αστική δικαιοσύνη.
Βέβαια φρόντισε να επιρρίψει ευθύνες γι' αυτή την απόφασή της στους ίδιους τους εργαζόμενους, που ''κουράστηκαν και άρχισαν να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον'', όπως δήλωσε ο ''πολύς'' Μπαλασόπουλος. Τι είχες Γιάννη μ', τι είχα πάντα... 'Εβγαλε λάδι, έτσι, και τους ομογάλακτούς της τής ΑΔΕΔΥ, που έκαναν την ''ηρωϊκή έξοδο'' με την 24ωρη απεργία.
Γι' άλλη μια φορά αποδείχτηκε πόσο επικίνδυνη είναι μια συνδικαλιστική ηγεσία, που την ώρα της μάχης –και χωρίς αυτή να έχει χαθεί– συνθηκολογεί και επί της ουσίας παραδίδει τους εργαζόμενους βορά στις ορέξεις του συστήματος. Είμαστε σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι που έδωσαν και θα συνεχίσουν να δίνουν τον αγώνα τους θα της χρεώσουν την εξέλιξη αυτή.
Το σύστημα δεν έχει μόνο τους μηχανισμούς του για να περνάει την πολιτική του. Έχει και τους ψεύτικους φίλους των εργαζομένων, που την κρίσιμη ώρα στέκονται πάντα ''λογικά''. Ποτισμένοι μέχρι το μεδούλι από την ηττοπάθεια και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αποδεικνύουν ότι αποτελούν ξένο σώμα για τα συμφέροντα των εργαζομένων και πραγματική τροχοπέδη για τη νικηφόρα πορεία των εργατικών αγώνων.
Πραγματικά, άξιος ο μισθός τους.

Η Ιταλία και πάλι μπροστά στις εκλογές

Η Ιταλία και πάλι σε προεκλογικό πυρετό. Βέβαια αυτός ο πυρετός μπορεί να πει κανείς ότι αναλογεί σε ετήσιο σύνδρομο, στη διάρκεια όλης της μεταπολεμικής περιόδου, που πύκνωσε ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’60.
Σήμερα το πολιτικό τοπίο, που προέκυψε πριν από 20 και πλέον χρόνια, με τη διάλυση των δύο βασικών κομματικών πυλώνων, εκείνου της χριστιανοδημοκρατίας και εκείνου που έφερε τον τίτλο ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, απειλείται λοιπόν ως τοπίο από μια νέα πολιτική-κομματική αναδιάταξη, τόσο των δύο πόλων, που σχηματίστηκαν, όσο και των άλλων δυνάμεων, πιο αριστερά και πιο δεξιά από αυτούς.
Αξιοσημείωτο είναι ότι τον τελευταίο καιρό προβάλλει το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» με ηγέτη τον Μπέππε Γκρίλλο, ο οποίος ορίζεται ως αντιηγέτης και το κόμμα του δίχως χρώμα και δίχως ιδεολογία, δεν είναι δεξιό, αριστερό ή κεντρώο, δηλώνει μακριά από την κληρονομιά των παλιών πολιτικών και δηλώνει μακριά από τις αμαρτίες που συνοδεύουν όλη την παλιά φρουρά.
Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι η βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του Απρίλη του 2008 και ανέδειξαν ως πρωθυπουργό τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και αξιωματική αντιπολίτευση την κεντροαριστερά με ηγέτη τον Βάλτερ Βελτρόνι, ήταν αυτή η πρώτη μεταπολιτευτική βουλή που δεν εξέλεξε στα έδρανά της κόμμα που να κάνει αναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην τελευταία διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι γιατί έχουμε ξαναφερθεί σ’ αυτήν και είναι εξάλλου πολύ γνωστά τα καμώματα του Καβαλιέρε σε όλους τους τομείς, δημόσιους και ιδιωτικούς. Όπως είναι γνωστή και η σύντομη σιωπή που τον χαρακτήρισε αφότου ανέλαβε τα ηνία της κυβέρνησης ο Μόντι ως πρωθυπουργός κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης και επιλογής όλων.
Όμως, ήδη σήμερα, η κυβέρνηση Μόντι παραπαίει και οδεύει προς την παραίτηση. Παραιτούμενη η κυβέρνηση, μέσα σε 70 μέρες προκηρύσσονται και γίνονται νέες εκλογές. Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει στις νέες αυτές εκλογές θα είναι η 65η στη σειρά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εξήντα πέντε κυβερνήσεις σε 65 χρόνια πολιτικού βίου, και μέσα σ’ αυτές τις χρονιές, ιδιαίτερα την τελευταία εικοσαετία, έλαμψε το άστρο-μετεωρίτης του Μπερλουσκόνι, που σήμερα επανέρχεται δριμύτερος, υποσχόμενος… θαύματα. Όμως δεν είναι να στεκόμαστε μόνο στα φαιδρά και στα κωμικοτραγικά της επανόδου του Μπερλουσκόνι. Είναι και το πιο σημαντικό που αφορά τις μεγάλες έριδες μέσα στον ιταλικό πολιτικό χώρο και κατά προέκταση στον ευρωπαϊκό. Είναι ο μόνιμος ανταγωνισμός επίσης της Ευρώπης με τις ΗΠΑ, που τώρα παίρνει νέες διαστάσεις, μια και βρισκόμαστε στην τελική ευθεία αναμέτρησης και σχηματισμού των νέων πολιτικο-στρατηγικο-στρατιωτικών συμμαχιών.
Και είναι η τελική ευθεία γιατί η γενικευμένη κρίση που μαστίζει το σύνολο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι κάτι παραπάνω από το κραχ του 1929 και αγκαλιάζει όλους τους κοινωνικούς τομείς, καθώς και όλες τις χώρες, ουδεμίας εξαιρουμένης. Το αν εμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση σήμερα στα μήκη και στα πλάτη του μεσογειακού χώρου, αυτό έχει να κάνει με ιστορικούς-κοινωνικούς λόγους και δεν αποκλείεται βέβαια να ξεσπάσουν νέες αναμετρήσεις και εξελίξεις πολύ πιο ισχυρές σε άλλα μήκη και πλάτη της υδρογείου, μια και αυτή η σφαίρα που λέγεται Γη είναι ένα καζάνι που βράζει τώρα, με δυνατότερες φωτιές, με δύσκολα προβλέψιμες εξελίξεις, πέρα από το ότι οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να αποτρέψουν τους πολέμους-σφαγεία των λαών ή ο νέος γενικευμένος πόλεμος θα προκαλέσει τα νέα επαναστατικά δεδομένα.
Επανερχόμενοι όμως στην Ιταλία, μπορούμε να πούμε ότι όσο κι αν η Ευρώπη ήταν και παραμένει μια… γηραιά ήπειρος, δεν έπαψε, παρά την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και των νέων δεδομένων της Ρωσίας - Κίνας - Ινδίας, να συνεχίζει να παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς λοιπόν, με Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους προαναφερθέντες, φαίνεται πως θέλει να ποντάρει ο «πολυμήχανος» Καβαλιέρε και να επανακάμψει στο πολιτικό προσκήνιο.
Ωστόσο, αρκετοί από τους παλιούς συμμάχους του αντιδρούν δηλώνοντας ότι θέλουν την κεντροδεξιά όχι όμως και τον Μπερλουσκόνι, ενώ οι κύριοι αντίπαλοί του, αυτοί της κεντροαριστεράς, θεωρούν ότι το πεδίο επανόδου της παράταξής τους σε κυβερνητικούς θώκους είναι σχετικά πιο εύκολο με αντίπαλο τον Καβαλιέρε και όχι με τον Μόντι υποψήφιο. Γι’ αυτό και οι παραινέσεις προς τον νυν πρωθυπουργό να μη συμμετάσχει είναι έντονες απ’ αυτούς της κεντροαριστεράς και από άλλους, όπως είναι έντονες επίσης από Μέρκελ και κομπανία για τη συμμετοχή του Μόντι στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας.
Το ότι πλέον στην Ιταλία, όπως στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες χώρες της ΕΕ, υπάρχουν ανοιχτές επεμβάσεις στη διαμόρφωση του πολιτικού τους τοπίου, αυτό αποτελεί νέο σημείο των.
Με τις επερχόμενες εκλογές στην Ιταλία δεν θα έχουμε να δούμε αναδεικνυόμενες τις πολιτικές αντιθέσεις του ιταλικού πολιτικού χώρου και κατά προέκταση του ευρωπαϊκού, αλλά και το τι προχωράει στις δρομολογημένες στρατηγικές συμμαχίες. Όπως επίσης θα προκύψει και ένα δείγμα του ρόλου που αρχίζει να παίζει ο λαϊκός παράγοντας με όποιον τρόπο εκφραστεί αυτός. Το βέβαιο είναι ότι αναμένεται κάτι διαφορετικό μετά την εμπειρία των διορισμένων κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία, οι οποίες ως χώρες βρίσκονται, με τις όποιες ιδιαιτερότητες της καθεμιάς, στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης.

Δύο χρόνια Κερατέα
O αγώνας συνεχίζεται

11 Δεκεμβρίου 2010. Ώρα 4 τα ξημερώματα.
Με απόφαση της κυβέρνησης μια πρωτοφανής εισβολή για την Ελλάδα, εν καιρώ ειρήνης, συντελείται από έναν ολόκληρο «στρατό» από ΜΑΤ. Θεωρήθηκε πως ο χρόνος ήταν κατάλληλος για να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Με αντίξοες καιρικές συνθήκες, θερμοκρασία κάτω από το μηδέν και χιονόνερο, καταλαμβάνεται από τις δυνάμεις καταστολής ο αρχαιολογικός χώρος του Οβριοκάστρου ώστε να εγκατασταθούν μηχανήματα του εργολάβου για να προχωρήσει σύμφωνα με τον περιφερειακό σχεδιασμό η δημιουργία χωματερής-ΧΥΤΗ.
Μόλις γίνεται αντιληπτή η εισβολή των ΜΑΤ, στην πόλη της Κερατέας οι σειρήνες ξυπνούν τους κατοίκους οι οποίοι συρρέουν στην κεντρική λεωφόρο Αθηνών - Λαυρίου, στον αγροτικό δρόμο για το Οβριόκαστρο. Στήνεται το «άπαρτο κάστρο» και ξεκινά η αντίσταση.
Μετά από 128 ήμερες ηρωικού ξεσηκωμού, στις 18 Απριλίου 2011 οι δυνάμεις καταστολής των ΜΑΤ αποχωρούν, ο χώρος απελευθερώνεται, το σχέδιο της δημιουργίας κατασκευής χωματερής-ΧΥΤΗ κατέρρευσε, ο αγώνας κερδήθηκε!
Δεν ήταν ένας εύκολος αγώνας. Αναμετρήθηκε με την επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να στείλει μήνυμα στο εσωτερικό, στον λαό και έξω στους «δανειστές» ότι το σύστημα είναι ανίκητο.
Γι' αυτό και η κυβέρνηση έπνιξε με τα χημικά τα μπαλκόνια, τις αυλές των σπιτιών, τα σχολεία και τις παιδικές χαρές. Μια έγκυος γυναίκα απέβαλε κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης των ΜΑΤ. Ποιος θα ξεχάσει πως οι δυνάμεις καταστολής άσκησαν την πιο άγρια καταστολή και έριχναν ευθείες βολές, πλαστικές σφαίρες, νερό με πίεση. Ηχεί ακόμα στα αυτιά των κάτοικων η διαταγή στα ΜΑΤ «Ό,τι στέκεται σε δύο πόδια, γαμήστε το» και η αδιάκριτη βία που ακολούθησε. Όσο ο αγώνας δυνάμωνε τόσο η καταστολή αυξανόταν. Η κυβέρνηση δίνει εντολή για «δολοφονική» επιχείρηση στο μπλόκο του Λαυρίου, όπου οι δυνάμεις καταστολής το έκαψαν και έδειραν χωρίς οίκτο όσους βρήκαν εκεί. Ακολούθησε καταστροφή από τα ΜΑΤ περιουσίας των κατοίκων της Κερατέας. Εκατοντάδες ήταν οι τραυματίες από τις επιχειρήσεις της κρατικής μηχανής, 37 οι κατηγορούμενοι ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης. Ξοδεύτηκαν, λένε, 7 εκατομμύρια ευρώ τις 128 ημέρες, προφανώς γιατί τα συμφέροντα των εργολάβων που υπερασπίστηκε η κρατική εισβολή είναι πολλαπλάσια! Γι' αυτό το κράτος αγνόησε τρεις δικαστικές αποφάσεις που έκριναν παράνομη την εισβολή. Σε αυτόν τον αγώνα είχες κι έναν ύπουλο εχθρό. Την συμπόρευση των ΜΜΕ με την κυβερνητική γραμμή και την -εναντίον των κατοίκων- μαύρη προπαγάνδα τους.
Ποια ήταν τα «όπλỨτων αγωνιζόμενων κάτοικων της Κερατέας;
Το πιο βασικό αποδείχτηκε η ανάδειξη και αταλάντευτη υπεράσπιση του στόχου του αγώνα των κάτοικων της Κερατέας. Ο αγώνας δόθηκε με συνέπεια, με υπομονή και χωρίς εκπτώσεις και υποχωρήσεις και με κεντρικό σύνθημα ΟΥΤΕ ΧΥΤΑ - ΟΥΤΕ ΧΥΤΥ - ΟΥΤΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ και τίποτε άλλο. Αυτό το δίκαιο λαϊκό αίτημα ενέπνευσε τους λαϊκούς ανθρώπους να δώσουν με όλη τους την καρδιά τον αγώνα, με λαϊκή αυτοοργάνωση και πίστη για τη νίκη. Αφησαν στην άκρη τους πολιτευτάδες, τους κομματάρχες των αστικών κομμάτων και όλα εκείνα που επιδίωξαν να τους χωρίσουν και να τους υπονομεύσουν. Έτσι μπορείς να εξηγήσεις πώς οι μανάδες κρατούσαν το μπλόκο ζωντανό όλη την ημέρα, μαγείρευαν και έφερναν φαγητό στα παιδιά τους που συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής. Κανείς δεν φοβήθηκε τη σύγκρουση. Είδαμε αποφασισμένους ακόμα και για θάνατο γέροντες, συγκινηθήκαμε από τον τσαμπουκά και το τσαγανό των μικρών παιδιών, μαθητών και μαθητριών. Είδαμε ανθρώπους στις πρώτες γραμμές του αγώνα να ρισκάρουν τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Ο αγώνας αυτός εισέπραξε την πιο πλατιά αλληλεγγύη. Για έναν ολόκληρο χρόνο η καρδιά της χώρας χτυπούσε και χτυπιόταν στις γειτονιές, στους δρόμους, στα σπίτια, στα σχολεία, στα χωράφια της Κερατέας. Αναρίθμητες οι δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες τα ψηφίσματα συμπαράστασης μέσα και έξω από τη χώρα. Και εμείς σαν συλλογικότητα θυμόμαστε τη διάθεση και το μεράκι που είχαμε για την οργάνωση εκδηλώσεων αλληλεγγύης στο κέντρο της Αθήνας και σε πολλές περιοχές της Αττικής και της χώρας και της διαδήλωσης συμπαράστασης οργανώσεων και συλλογικοτήτων στο μπλόκο της Κερατέας την Κυριακή 16/1/2011. Πόσο δίκιο έχει η ανακοίνωση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ όταν σε ανακοίνωσή της για τα 2 χρονιά από την έναρξη του αγώνα της Κερατέας μεταξύ άλλων γράφει: «Ξέρουμε ότι ακόμη και αν υπάρξει μια νίκη όπως στην περίπτωση της Κερατέας, οι αντίπαλοί μας δεν πρόκειται να σταματήσουν να προσπαθούν –με ό,τι έχουν στη διάθεσή τους– να αντιστρέψουν το αποτέλεσμα».
Η ιστορία δείχνει ότι όποιος επαναπαύεται και ξεχνά, στο τέλος τιμωρείται. Γιατί το σύστημα επανέρχεται και με τις μεθοδεύσεις του περιφερειάρχη Σγουρού εκδίδει τεύχη δημοπράτησης έργων τα οποία στην ουσία μιλούν για τον Περιφερειακό Σχεδιασμό για χωματερές-ΧΥΤΗ ακριβώς όπως ίσχυε πριν από την εισβολή των ΜΑΤ στην Κερατέα. Στον καιρό των μνημονίων και της αγιάτρευτης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος τα αδίστακτα συμφέροντα του κεφαλαίου θέλουν να μετατρέψουν τη Λαυρεωτική και άλλες περιοχές της χώρας σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο.
Η κυβέρνηση προκειμένου να βρει χρήματα να πληρώσει τους τοκογλύφους προετοιμάζεται να τους παραδώσει την αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων. Θέλει η κυβέρνηση -στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης»- να στήσει εργοστάσια καύσης δίπλα στις πόλεις, να μαυρίζουν τη ζωή μας γεμίζοντας τις τσέπες των εργολάβων. Θέλει η κυβέρνηση με το όνομα ΧΥΤΥ να μας ξεγελάσει για τις πανάκριβες χωματερές που κατασκευάζουν οι εθνικοί εργολάβοι για να τα οικονομήσουν.
Σε συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα την Τετάρτη 28.11.2012 ήταν μεγάλη η προσέλευση κόσμου, γέμισε η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Κερατέας και αρκετός κόσμος έμεινε για όση ώρα κράτησε η Συντονιστική έξω από τον χώρο. Αυτό που αναδείχθηκε από τη Συντονιστική και τις συζητήσεις που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες ήταν η αποφασιστικότητα για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση, που είναι να μην καταστραφεί η Κερατέα και όχι η αλλαγή χωροθέτησης της καταστροφής.
Γράφει στους «Σκλάβους Πολιορκημένους» ο Κώστας Βάρναλης, που υπηρέτησε σαν εκπαιδευτικός στην Κερατέα (1915-1917):
«Το μάθημα που δώσαμε για πάντα θα φωτίζει,
μελίσσι ο λαός και θα χυμά σ' όποιον τον ερεθίζει».

ΕΛΜΕ Πειραιά
Για την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής, για το εκλογικό αποτέλεσμα και για τη συνέχεια

Συγκροτήθηκε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της ΕΛΜΕ Πειραιά η Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και την Αγωνιστική Παρέμβαση της ΕΛΜΕ Πειραιά. Προηγήθηκαν συζητήσεις ανάμεσα στις δύο παρατάξεις και συνολικότερες ζυμώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση αυτή αλλά και την αποχώρηση ενός τμήματος –με αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ- από την Παρέμβαση και την προσχώρηση του τμήματος αυτού στις ΣΥΝΕΚ (του Συνασπισμού).
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Πειραιά τοποθετήθηκαν ανοιχτά –και ενώ οι συζητήσεις ήταν σε εξέλιξη- για τους λόγους που τις ώθησαν να δουν θετικά ένα τέτοιο εγχείρημα. Η ένταση της επίθεσης του συστήματος, η διαλυτική κατάσταση που υπάρχει συνδικαλιστικά, η απομάκρυνση μεγάλου μέρους των συναδέλφων από μια μόνιμη συλλογική δράση, η απογείωση των εκλογικών–κοινοβουλευτικών αυταπατών που τροφοδοτείται από την απομάκρυνση αυτή και η οποία ανατροφοδοτεί το διαλυτικό κλίμα, η κινηματική κοινή δράση που υπήρχε με την Αγωνιστική Παρέμβαση Πειραιά και η πεποίθηση, τέλος, ότι οι εκπαιδευτικοί θα αναζητήσουν το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν στην κατεύθυνση αυτή.
Οι δύο παρατάξεις θα συνεχίσουν την αυτόνομη λειτουργία τους, αλλά συμφωνήθηκε να γίνονται συχνά κοινές συνεδριάσεις για να συμφωνούνται οι κινήσεις του επόμενου διαστήματος. Αντίστοιχα, δεν κρύφτηκαν οι διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν. Σε ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών αναφέρεται:
«Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ρίσκα, καθώς οι δύο παρατάξεις έχουν διαμορφώσει διαφορετικές αντιλήψεις σε αρκετά ζητήματα (συνδιοικητικά, στάση απέναντι στην ΟΛΜΕ, δωρεάν μαθήματα κ.λπ.). Γνωρίζουμε, όμως, επίσης ότι η εξυπηρέτηση της ανάγκης ενός κινηματικού εργαλείου κοινής δράσης μπορεί να προσφέρει σημαντικά πράγματα στο κίνημα. Και όσο το κοινό σχήμα προσπαθεί να εξυπηρετήσει αυτή την ανάγκη τόσο και ο ανοιχτός διάλογος γύρω από τις διαφορετικές προσεγγίσεις θα γίνεται πιο συναγωνιστικός και εποικοδομητικός.»
Το πολιτικό πλαίσιο που καταλήχθηκε, η αφίσα, τα ψηφίσματα που κατατέθηκαν στη συνέλευση κινούνται όλα σε σωστή, αγωνιστική κατεύθυνση. Η παρουσία της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής στη μαζική εκλογοαπολογιστική συνέλευση ήταν πολύ ικανοποιητική και έπαιξε ρόλο στο ιδιαίτερα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα. Οι επιθέσεις-κριτικές που έγιναν στο σχήμα συνεργασίας από άλλες δυνάμεις (βασικά ΠΑΜΕ – ΣΥΝΕΚ) μάλλον ήταν αμήχανες και όχι πολιτικές.
Για τη συνέχεια είναι εύγλωττη η πρώτη μετεκλογική ανακοίνωση της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής:
«Η Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής θα κάνει ό,τι μπορεί για να ενισχύσει την κατεύθυνση των ανειρήνευτων αγώνων, για να στηρίξει την πιο πλατιά κοινή δράση στο κίνημα, για να συμβάλει στη συλλογική αγωνιστική συγκρότηση των συναδέλφων σε κάθε σχολείο μέσα από σωματειακές επιτροπές αγώνα και κάθε είδους εργαλεία βάσης και στην απαιτούμενη ανασυγκρότηση του σωματείου σε αγωνιστική, ταξική και δημοκρατική βάση. Ενάντια στη χρεοκοπημένη λογική της ανάθεσης και της συνδιαχείρισης, θα υπηρετήσουμε την ανάγκη να περάσουν οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων.»

*Με βάση νομικές εκκρεμότητες, οι καθηγητές των σχολείων του Κορυδαλλού μπορούν να επιλέξουν αν θα συμμετέχουν στην ΕΛΜΕ Πειραιά ή στην ΕΛΜΕ Κορυδαλλού. Η ΔΑΚΕ φέτος επέλεξε να μην κατεβάσει ψηφοδέλτιο στην ΕΛΜΕ Κορυδαλλού (όπου πέρυσι είχε πάρει 70 ψήφους) για να βελτιώσει το αποτέλεσμά της στην ΕΛΜΕ Πειραιά.

26 Δεκ 2012

Τα νέα δεδομένα και τα νέα ζητούμενα

Το κλείσιμο των κινητοποιήσεων της ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν είναι δα και ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει το 2012. Με τους εργαζόμενους να έχουν -και με το παραπάνω- εκφράσει τη διάθεσή τους να αγωνιστούν ενάντια στις απολύσεις, χωρίς την παραμικρή αυταπάτη για το χαρακτήρα των «διαθεσιμοτήτων» η συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ εξυπηρέτησε για μια ακόμη φορά το ρόλο της: κράτησε τις κινητοποιήσεις υπό έλεγχο, σε πλαίσια που επέτρεπαν στο σύστημα να κάνει τους χειρισμούς του και όταν το ζήτημα μπήκε στις πραγματικές του διαστάσεις, όταν δηλαδή το κράτος πέρασε ανοιχτά και ωμά στην τρομοκρατική επίθεση εκδίδοντας Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δια («αριστερού») χειρός Μανιτάκη και μιλώντας για «τραμπούκους» που «τρομοκρατούν», αναδιπλώθηκε, έκανε πίσω, άφησε τους εργαζόμενους ξεκρέμαστους.
Επικαλούνται «ανασύνταξη δυνάμεων» αλλά και την προοπτική «δικαστικής δικαίωσης» όσων τεθούν σε διαθεσιμότητα. Ας ρίξουν, λοιπόν, μια ματιά στην περίπτωση της ΔΕΗ και στο πώς η κυβέρνηση έγραψε στα παλιά της παπούτσια τη δικαστική απόφαση του πολυμελούς πρωτοδικείου για να την «διορθώσει» λίγο αργότερα μέσω της απόφασης του Άρειου Πάγου.
Έχουν κι ένα δίκιο: ο υπόλοιπος δημόσιος τομέας δεν πορεύτηκε μαζί τους. Η ΑΔΕΔΥ περίμενε τις παραμονές των Χριστουγέννων για να κηρύξει απεργία, ενώ η «αριστερή» (σύμφωνα με κάποιους) ΟΛΜΕ ακόμη το σκέφτεται. Κι ας έχουν ήδη μπει οι αξιολογητές στα σχολεία.
Όμως τα κροκοδείλια δάκρυα της διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν πείθουν. Γιατί και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις που κινούν τα νήματα. Είναι οι ίδιες απόψεις και αντιλήψεις που κρατούν τους εργαζόμενους στο περιθώριο.
Με αυτές τις απόψεις πρέπει να αναμετρηθούν οι αγωνιστικές δυνάμεις στο χώρο του Δημοσίου το αμέσως επόμενο διάστημα. Γιατί οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις που σχεδιάζουν για τα δύο επόμενα χρόνια δεν έχουν στόχο απλώς τον ποσοτικό περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Έχουν και δύο επιπλέον στόχους: την επιβολή κλίματος υποταγής και πειθάρχησης στην καθημερινή ζωή του δημοσίου υπαλλήλου μέσα κι έξω από το χώρο δουλειάς, και το «ξεκαθάρισμα» όλων αυτών που αποτελούν κίνδυνο για την εμπέδωση αυτού του κλίματος. Όλων εκείνων, δηλαδή, που με την πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική τους δράση αναδεικνύουν την κατεύθυνση της αντίστασης, του αγώνα, της διεκδίκησης, της ανατροπής αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Αυτοί είναι οι «επίορκοι» στους οποίους πραγματικά στοχεύει το σύστημα. Και είναι πολλαπλές οι ευθύνες της ΠΟΕ-ΟΤΑ η οποία έσπευσε να σπάσει τις καταλήψεις για να δώσει τις λίστες με τους «επίορκους» μην τυχόν και κακοχαρακτηριστεί από τους τιμητές της αντεργατικής επίθεσης.
Στη χρονιά που ξεκινάει, το κλίμα στο Δημόσιο δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Και αυτό ας μπει καλά στο μυαλό μας. Ο κόσμος της δημοσιοϋπαλληλίας πρέπει να ξεσηκωθεί σε ένα κοινό μέτωπο. Η βιομηχανία απολύσεων, διώξεων και πειθαρχικών έχει ήδη αρχίσει να στήνεται. Και πρέπει να χτυπηθεί πριν γιγαντωθεί.
Το κλίμα, βέβαια, έχει αλλάξει προ πολλού στον ιδιωτικό τομέα της ανεργίας, των απολύσεων, της μισθολογικής συρρίκνωσης, της εργασιακής περιπλάνησης και, κυρίως, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων. Και αυτή η αλλαγή (ανατροπή είναι η λέξη που ανταποκρίνεται καλύτερα) έχει ταρακουνήσει ολόκληρο το συνδικαλιστικό οικοδόμημα. Σε όλες του τις βαθμίδες. Και αναζητά τη θέση, το ρόλο και τις στοχεύσεις του σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Από τους μεγαλοσυνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, που είτε έφτασαν να γίνουν εργοδότες είτε ονειρεύονται κυβερνητικούς θώκους μέσω ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τα πρωτοβάθμια σωματεία -κλαδικά ή επιχειρησιακά- που προσπαθούν να συγκροτήσουν την πάλη τους για την υπεράσπιση όσων έχουν απομείνει.
Σε αυτή, λοιπόν, τη νέα κατάσταση το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων θα λειτουργήσει καταλυτικά. Γι’ αυτό, η υπεράσπιση και η διεκδίκησή τους πρέπει να αποτελέσει κεντρικό στόχο των εργαζομένων. Η άρνηση των εργαζομένων να γίνουν θυσία στην κρίση, το ξεμπρόστιασμα των απόψεων που βάζουν εργαζόμενους και εργοδότες στον ίδιο παρονομαστή, να «παλεύουν» από κοινού «για την έξοδο από την κρίση» και, κυρίως, ο συλλογικός αγώνας, η συλλογική προσπάθεια για να σπάσει το κλίμα του φόβου και της τρομοκρατίας αποτελούν μερικά από τα όπλα που απαιτούνται σε αυτήν την προσπάθεια. Χωρίς τη ζωντανή, άμεση συμμετοχή των εργαζομένων οι όποιες διακηρύξεις ακούγονται κούφιες και δεν τρομάζουν καθόλου τον αντίπαλο. Και για να παραχωρήσει σήμερα ο αντίπαλος το παραμικρό πρέπει να τρομάξει πολύ, να βρει απέναντί του ένα ικανό συσχετισμό, εργαζόμενους αποφασισμένους να συγκρουστούν για το δίκιο τους.
Σε αυτή τη νέα συγκυρία έρχεται και η πρόταση του ΠΑΜΕ για νέα γενική συλλογική σύμβαση:
«Πυρήνας της νέας ΕΓΣΣΕ είναι η αξίωση, αυτή να είναι εκτελεστή από όλους τους εργοδότες και για τα κατώτερα όρια αποδοχών να προβλέπει ότι από την 1/1/2013 το κατώτερο ημερομίσθιο και ο κατώτερος μισθός επανέρχονται στο ποσό των 33,54 ευρώ και 751,41 ευρώ και σ' αυτά να προστεθεί - ως ποσοστό αύξησης - μέρος των απωλειών της προηγούμενης τριετίας. Επιπλέον, αύξηση από την 1η Ιούλη 2013 στα κατώτατα όρια σύμφωνα με τον εθνικό πληθωρισμό.»
«Το ΠΑΜΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν απεμπολούν το στόχο των 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό, που είχε θέσει και διεκδικούσε τα τελευταία χρόνια.»
Σε αυτές τις δύο παραγράφους συμπυκνώνεται η άποψη του ΠΑΜΕ για τη νέα συλλογική σύμβαση. Τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι νομίζουμε προφανή:
Αφού το ΠΑΜΕ δεν απεμπολεί το στόχο των 1.400 ευρώ, γιατί δεν τον θέτει ξανά; Τι επέβαλε αυτήν την «αναπροσαρμογή» του στόχου και μάλιστα σε τόσο δραματικό βαθμό; Μήπως και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και τότε που έμπαινε ο στόχος των 1.400 ευρώ, έχουμε την προσαρμογή των στόχων στη βάση των αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, όπως διακηρύσσει; Και αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι; Μήπως η αναγνώριση των συσχετισμών και των δυνατοτήτων του κινήματος; Και γιατί, άραγε, το κίνημα μπορεί σήμερα να διεκδικήσει αυξήσεις της τάξης του 28%; Έχει άραγε συνείδηση το ΠΑΜΕ ή και όποιος άλλος θέτει ως αίτημα την επιστροφή των μισθών στα προ κρίσης επίπεδα, τι ακριβώς διεκδικεί, από ποιον και με ποιους όρους; Και έχει, άραγε, κατανοήσει ότι για να δημιουργηθούν αυτοί οι όροι πρέπει -τουλάχιστον σε ό,τι το αφορά- να αλλάξει ριζικά γραμμή πλεύσης;
Η διεκδίκηση νέας γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα ασφαλώς και πρέπει να αποτελέσει στόχο του εργατικού κινήματος. Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, όπως και πριν από τέσσερα χρόνια, έτσι και τώρα (και πολύ περισσότερο τώρα), το ζήτημα αυτό δεν θα κριθεί στο πόσο, άλλα στο πώς. Στο εάν σε αυτόν το στόχο θα συστρατευθούν πλατιά στρώματα εργαζομένων στη βάση του κοινού ταξικού τους συμφέροντος. Και εάν αυτό επιτευχθεί, τότε και το πόσο θα είναι πολύ πιο εντυπωσιακό απ’ όσο κάποιοι φαντάζονται.

Διαθεσιμότητα και απολύσεις στο Δημόσιο
Επιτακτική η ανάγκη κλιμάκωσης, συντονισμού και γενίκευσης του αγώνα

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ο αγώνας που ξεκίνησε περίπου δύο μήνες πριν για να μην τεθούν σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια να απολυθούν οι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διοικητικοί υπάλληλοι στο Δημόσιο. Με το βασικό τους κομμάτι να βρίσκεται στους λεγόμενους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, δίνουν σήμερα έναν τιτάνιο αγώνα για το δικαίωμα στη δουλειά, η έκβαση του οποίου δεν είναι δεδομένη.
Η κυβέρνηση της τρόικας και του κεφαλαίου παρουσιάζεται άκαμπτη και αποφασισμένη να εγκαινιάσει την πολιτική των απολύσεων, αρχίζοντας από τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων. Το ζήτημα -όπως έχουμε κατ' επανάληψη τονίσει- δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Τα κέντρα εξουσίας βιάζονται να στείλουν το μήνυμα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Κυρίως επείγονται να καταφέρουν ένα σοβαρό χτύπημα στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα που εντάσσεται στον στρατηγικό στόχο της κατάργησης της μονιμότητας και της εμπέδωσης συνθηκών, κλίματος και σχέσεων εργασίας ελαστικών, ανάλογων με αυτές που ισχύουν εδώ και χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Απ' αυτόν τον στόχο δεν πρόκειται να παραιτηθούν, γιατί αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής αντεργατικής λαίλαπας.
Άλλωστε, η γενικευμένη ανασφάλεια και αβεβαιότητα που επιδιώκουν συνάδει απόλυτα με το πώς αντιμετωπίζουν πλέον –και όχι μόνο λόγω κρίσης– την εργατική δύναμη, τους εργαζόμενους συνολικά. Μας θέλουν φθηνούς και ευέλικτους, έρμαια των διαθέσεων της εργοδοσίας (κρατικής και ιδιωτικής), με το μόνο «δικαίωμα» που θα αναγνωρίζεται να είναι το απόλυτο διευθυντικό. Με καταργημένη όχι μόνο στην πράξη αλλά και θεσμικά κάθε έννοια κατάκτησης.
Οι εργαζόμενοι, ωστόσο, συνεχίζουν να παλεύουν. Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις έρχονται αντιμέτωποι όχι μόνο με τις δυνάμεις του συστήματος και τους μηχανισμούς καταστολής που επιχειρούν με την ανοιχτή τρομοκρατία να κάμψουν τον αγώνα τους, αλλά και με την ίδια τη γραμμή της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας και με τον συνολικότερο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Ταυτόχρονα αναμετρώνται με τον ίδιο τους τον εαυτό, με συνήθειες, λογικές, προϊούσες συμπεριφορές που πρέπει μέσα στην πάλη τους να αποτινάξουν.
Η σημερινή περίοδος δεν έχει καμμιά σχέση με οποιαδήποτε προηγούμενη και απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα. Η εποχή της ανάθεσης και της εξουσιοδότησης φαίνεται ότι κλείνει οριστικά πλέον τον κύκλο της και αυτό είναι κάτι που αφορά και την συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και τους εργαζόμενους. Και όσο οξύνεται η αντεργατική λαίλαπα τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη και η συνειδητοποίηση αυτής της απαίτησης, να πάρουν δηλαδή οι ίδιοι εργαζόμενοι τη ζωή και τους αγώνες στα δικά τους χέρια.
Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ μπορεί να προχώρησε στην απεργία της Τετάρτης 19 Δεκέμβρη με φανερή απροθυμία και αφού την «έφτασε» λίγο πριν από τις γιορτές. Η αντίστοιχη της ΓΣΕΕ με την 3ωρη στάση(!!!) την ίδια μέρα κατέθεσε για μια ακόμα φορά τα διαπιστευτήριά της στο σύστημα. Μόνο που πλέον όλο και περισσότεροι καταφέρονται εναντίον τους, συνειδητοποιώντας από μια σειρά (μη) κινήσεις τους ότι δεν έχουν καθόλου σχέση με τις αγωνίες, τα προβλήματα και την απάντηση που θα 'θελε να δώσει ο εργατόκοσμος. Τι άλλο, άλλωστε, εκτός από αποκλιμάκωση θα μπορούσε να είναι μια απεργιακή κινητοποίηση σαν την τελευταία; Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ ήταν πολύ λιγότεροι από τις απεργίες και κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν μόνοι τους ως κλάδος. Γιατί καταλάβαιναν την κοροϊδία...
Με αυτούς τους όρους, η συγκεκριμένη κινητοποίηση είχε προδιαγεγραμμένη πορεία, παρ' ότι εξακολουθεί ένας πυρήνας απεργών και αγωνιστών εργαζόμενων να συμμετέχουν. Το ζήτημα πάντως είναι άλλο. Η ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης στους χώρους που βρίσκονται για καιρό σε κινητοποίηση είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Εξίσου πρόδηλη είναι και η αναγκαιότητα συντονισμού όλων των εστιών αντίστασης που εξελίσσονται αυτό το διάστημα. Και όσο και αν οι μέρες δεν ευνοούν αντικειμενικά κάτι τέτοιο, το πρόβλημα απαιτεί λύση.
Το σημαντικότερο, πάντως, είναι να γενικευθεί μια κατάσταση σε όλο το Δημόσιο, τόσο στους εργασιακούς χώρους που υπάρχουν εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν το άμεσο πρόβλημα της δουλειάς όσο και στους υπόλοιπους που σήμερα και πρόσκαιρα δεν υπάρχουν τέτοιοι εργαζόμενοι. Χρειάζεται να χτυπιέται με επιχειρήματα καθημερινά ένας ιδιότυπος κανιβαλισμός που επιχειρεί να εμπεδώσει το σύστημα. Όλοι είναι υποψήφιοι απολυμένοι στο Δημόσιο, ανεξάρτητα από το με ποιους γίνεται η αρχή σήμερα. Οι 150.000 απολύσεις είναι πολλές και θα αγγίξουν όλους τους εργασιακούς χώρους του Δημοσίου. Μάλιστα έχουμε την πεποίθηση ότι μέσα στους στόχους είναι η ανακύκλωση όλων των σημερινών εργαζόμενων στο Δημόσιο για να δώσουν τη θέση τους σε μια πορεία σε νεώτερους, χειρότερα αμοιβόμενους, ευέλικτους, χωρίς κανένα δικαίωμα και βασικά χωρίς τη «λογική» (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) των σημερινών εργαζόμενων.
Σε κάθε περίπτωση είναι ένας αγώνας δρόμου και όχι μιας στιγμής και τα πάντα θα κριθούν από τη συγκρότηση, την αντιπαράθεση με λαθεμένες απόψεις και την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων να υπερασπιστούν τη θέση τους. Η παρούσα φάση, ωστόσο, και ο αγώνας που διεξάγεται είναι αγώνας εμπροσθοφυλακής πάνω στο ζήτημα των απολύσεων και από την έκβασή του θα δρομολογηθούν καταστάσεις. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία η στήριξή του τόσο από πολιτικής όσο και από οργανωτικής άποψης. Το σύστημα δεν είναι ανίκητο και αυτό θα φαίνεται όσο περισσότερο μαζικοποιούνται οι κινητοποιήσεις. Στο πεδίο της ταξικής πάλης, άλλωστε, κρίνονται τα πάντα. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και το δικαίωμα στη δουλειά που χτυπιέται σήμερα.

ΚΑΜΙΝΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 9/12 η εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν η «Πρωτοβουλία κατοίκων Καμινίων-Ρέντη ενάντια στα μνημόνια και τα αντικοινωνικά μέτρα» και ο Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ». Συμμετείχαν, επίσης, η πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για την Γάζα», αλλά και Παλαιστίνιος αγωνιστής.
Τη συζήτηση άνοιξε ο εκπρόσωπος της «Πρωτοβουλίας κατοίκων» υπογραμμίζοντας ότι ο καλύτερος τρόπος έκφρασης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό είναι αυτή να ενταχθεί στους καθημερινούς αγώνες του λαού μας ενάντια στα Μνημόνια και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, ενάντια στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τα ντόπια αστικά επιτελεία, από τα οποία αυτή η επίθεση εκπορεύεται.
Ο Παλαιστίνιος αγωνιστής έκανε, καταρχήν, μια εξαιρετικά χρήσιμη ιστορική αναδρομή αποκαλύπτοντας τις μεθοδεύσεις των σιωνιστών που, ευθύς εξαρχής, με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών, προώθησαν τον εκτοπισμό και τον αφανισμό των Παλαιστινίων. Για να καταλήξει στο ότι το «αίτημα» για «ειρηνική συνύπαρξη δύο κρατών, παλαιστινιακού και ισραηλινού» (που υιοθετείται και από μέρος της Αριστεράς) είναι ανιστόρητο (αφού παραγνωρίζει το καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλει οι σιωνιστές με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών) και αποτελεί ουσιαστικά προδοσία για την παλαιστινιακή αντίσταση και τους πόθους του παλαιστινιακού λαού. Αφού ευχαρίστησε τον ελληνικό λαό για κάθε μορφή αλληλεγγύης που προσφέρει στους Παλαιστίνιους, δήλωσε ότι εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η πολιτική στήριξη του αγώνα τους. Υπερασπίστηκε το δικαίωμα της αντίστασης με κάθε μέσον απέναντι στον ισραηλινό καταχτητή. Τόνισε την αναγκαιότητα σε κάθε χώρα να αναπτυχθεί κίνημα που θα αποδυναμώνει το σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Ιδιαίτερα για το κίνημα στην Ελλάδα, ο στόχος αυτός μπαίνει πιο επιτακτικά, από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός εντείνει την παρουσία του και έχει επιβάλει συνεργασία στρατηγικού χαρακτήρα Ελλάδας-Ισραήλ, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συνολικότερα σχέδια ενάντια στους λαούς της ευρύτερης περιοχής.
Ο εκπρόσωπος από το «Ένα Καράβι για την Γάζα» τοποθετήθηκε για τη δράση της πρωτοβουλίας και ενημέρωσε για το βασικό στόχο που είναι η άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας. Αναφέρθηκε στο τελευταίο ψήφισμα του ΟΗΕ ως μια θετική εξέλιξη που, όμως, από μόνη της δεν μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση, υπενθυμίζοντας ότι ήδη το κράτος του Ισραήλ προχωρά σε 3.000 νέους εποικισμούς στην Δυτική Όχθη.
Οι συναγωνίστριες από το Σύλλογο «ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ» μετέφεραν τη ζώσα εμπειρία αγωνιστών, αλληλέγγυων στον παλαιστινιακό λαό, που βρέθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Ενημέρωσαν, επίσης, για τη δράση αλληλεγγύης του συγκεκριμένου Συλλόγου, καθώς και για που την καμπάνια ενημέρωσης που έχει ξεκινήσει για μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ «ΚΑΝΑΛΙ 1» ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Η Δημοτική Αρχή προσπαθεί να κάμψει τον αγώνα των εργαζομένων

Η απεργία των τεχνικών στο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό του Πειραιά «Κανάλι 1», που ξεκίνησε στις 3 Δεκέμβρη, συνεχίζεται, παρά το όργιο τρομοκρατίας από την τοπική Δημοτική Αρχή. Οι εργαζόμενοι του ραδιοσταθμού απεργούν γιατί είναι απλήρωτοι από τον Ιούλιο και διεκδικούν την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους, αλλά και των αδειών του 2011 και του 2012 που τους χρωστάει η εργοδοσία. Το Σάββατο 8/12 το πρωί έγινε σύλληψη απεργού μέσα στο χώρο του σταθμού. Ο συγκεκριμένος απεργός, ως μέλος του προσωπικού ασφάλειας, αρνήθηκε να φύγει από την κονσόλα και να παραχωρήσει τη θέση του σε δύο απεργοσπάστες που έφερε άρον-άρον η διοίκηση του σταθμού. Αμέσως μόλις έγινε το περιστατικό, δεκάδες συνάδελφοί του και αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν έξω από την Ασφάλεια Πειραιά απαιτώντας και πετυχαίνοντας την απελευθέρωσή του.
Όμως, το επεισόδιο είχε και συνέχεια. Όταν ο απεργός, μαζί με τους εργαζόμενους που πρόστρεξαν για την υπεράσπισή του, προσπάθησαν να επιστρέψουν στο χώρο του ραδιοφωνικού σταθμού, βρεθήκανε αντιμέτωποι με διάφορους «φουσκωτούς», τη Δημοτική Αστυνομία, το διευθυντή του σταθμού και το νομικό του εκπρόσωπο. Μετά από αλληλομηνύσεις ανάμεσα στο διευθυντή του σταθμού και τον πρόεδρο συνδικαλιστή της ΕΤΕΡ (Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας) ακολουθήθηκε η διαδικασία του αυτόφωρου και έγιναν εκ νέου συλλήψεις. Οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι αργά το απόγευμα του Σαββάτου.
Το σκηνικό μεταφέρθηκε τη Δευτέρα 10/12 στα δικαστήρια του Πειραιά. Ο δεύτερος όροφος των δικαστηρίων είχε πλημμυρίσει από κόσμο που πήγε να στηρίξει τον πρόεδρο της ΕΤΕΡ και τους απεργούς. Επειδή η μήνυση της εργοδοσίας ήταν έωλη, αλλά και οι όλες κινήσεις της παράνομες, ακόμη και με τα απομεινάρια της εργατικής νομοθεσίας που έχουμε, οι εκπρόσωποί της δεν εμφανίστηκαν στο Δικαστήριο, αλλά ζήτησαν και πήραν τακτική δικάσιμη.
Το σύνολο των εργαζομένων στο «Κανάλι 1» πρέπει να κινηθεί το επόμενο διάστημα αποφασιστικά ενάντια στην εργοδοσία. Αυταπάτες τώρα πια δεν δικαιολογούνται σε κανένα. Οι απολύσεις κινούνται στο πνεύμα του μνημονίου και θα ακολουθήσουν και άλλες. Ειδικά για το «Κανάλι 1» του Πειραιά όλο και πιο έντονα ακούγονται οι φήμες και γράφεται στο δημοτικό Τύπο ότι πάει για κλείσιμο και ξεπούλημα σε ιδιώτη. Και για να είναι οι αντιστάσεις των εργαζομένων αποτελεσματικές πρέπει να εκλείψει και το αρνητικό φαινόμενο της συνδικαλιστικής πολυδιάσπασης των εργαζομένων σε κοινό χώρο δουλειάς και με κοινό εργοδότη, που παρουσιάζεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Αντιφασιστική συγκέντρωση στη Νίκαια
Η φασιστικοποίηση, “επίσημη” πολιτική του συστήματος και του κράτους.

"Τη βάρβαρη και ταξική επίθεση που εξαπολύει το σύστημα ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό υπηρετεί και συνοδεύει η προωθημένη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Κλιμακώνεται και προσαρμόζεται στις σημερινές ανάγκες της τρομακτικής και ισοπεδωτικής επίθεσης που διεξάγουν ο ιμπεριαλισμός και το ντόπιο κεφάλαιο. Επιστρατεύουν το “κράτος έκτακτης ανάγκης” για να περάσουν τα μνημόνια, τα βάρβαρα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, για να προωθήσουν την πολιτική της φτώχειας, των απολύσεων, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Για να καθυποτάξουν και να πνίξουν την παραμικρή δυνατότητα οργάνωσης του λαού, κάθε φωνή αντίστασης εν τη γενέσει της, να στείλουν στο απόσπασμα κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες [...] [...] Στο έδαφος της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τη μήτρα της δικτατορίας του κεφαλαίου, γεννιέται ο φασισμός. Σε αυτό το έδαφος ενισχύονται οι ακροδεξιές, φασιστικές και νεοναζιστικές απόψεις και μορφώματα, όπως η Χ.Α. [...] [...] Το τσάκισμα του φασισμού και του νεοναζισμού είναι υπόθεση του λαού. Είναι υπόθεση ενός κινήματος ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ με αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντιδιαχειριστική κατεύθυνση. [...] Ενάντια στην τρομοκρατία των ξένων και ντόπιων αφεντικών, των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος και των φασιστών τσιρακιών τους. Με Έλληνες και μετανάστες σε κοινό αγώνα. Σε αυτή την υπόθεση θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να ανοίξει ο δρόμος του λαού!!!"
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από την προκήρυξη του ΚΚΕ(μ-λ) που μοιράστηκε στη συγκέντρωση στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας (16/12) για τη «ματαίωση της νεοναζιστικής σύναξης» της Χ.Α. στο Περιβολάκι παρουσία όλης της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Με βάση τον πολιτικό προσανατολισμό που θέτουμε στην προκήρυξη αντιπροτείναμε, στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο δημαρχείο της Νίκαιας (12/12) μετά από κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ, να γίνει συγκέντρωση και πορεία. Θέτοντας ανοιχτά τη διαφωνία μας με τη λογική της αντισυγκέντρωσης (εκτιμώντας τα σημερινά δεδομένα από την πλευρά του κινήματος) έτσι όπως προσδιοριζόταν από τα συνθήματα της αφίσας. Υπογραμμίζοντας, παράλληλα, τις ακροβασίες ορισμένων δυνάμενων που τη μια μέρα καλούν το κράτος και τους θεσμούς του να θέσουν «εκτός νόμου τη Χ.Α.» και να «κλείσουν τα γραφεία της». Ενώ την επόμενη, που το σύστημα υιοθετεί για τους λόγους του αυτά τα αιτήματα (βλ. Βενιζέλο), καλούν το λαό να συγκρουστεί με τους φασίστες και την κρατική καταστολή που τους περιφρουρεί, χωρίς να έχουν οικοδομηθεί τέτοιοι όροι. Το αδιέξοδο της παραπάνω αντίληψης εκφράστηκε στη συγκέντρωση της Νίκαιας. Τόσο από την αδυναμία της να συγκεντρώσει λαϊκές δυνάμεις της τοπικής κοινωνίας και της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά όσο και στην πραγμάτωσή της, αφού η πορεία επί της ουσίας απαγορεύτηκε, με τις κλούβες και τις διμοιρίες των ΜΑΤ σε απόσταση αναπνοής να έχουν κλείσει το δρόμο. Με το μπλοκ του α/α χώρου, όταν τελικά έφτασε στη συγκέντρωση, μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο να θέτει το ζήτημα «να κρατήσουμε την πλατεία» (;;;). Τελικά, οι δυνάμεις καταστολής, τα κρατικά «τάγματα εφόδου», ανέλαβαν να «καθαρίσουν» τους δρόμους της Νίκαιας, κυνηγώντας, χτυπώντας και τραυματίζοντας αγωνιστές.

24 Δεκ 2012

Μαζική λαϊκή αντίσταση απέναντι στη γιγάντια δόση υποτέλειας και βαρβαρότητας

Το κλίμα ευφορίας και οι θεωρίες περί επικείμενης ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση Σαμαρά μετά την έγκριση-εκταμίευση της περιβόητης δόσης έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση είχε και η γνωστή προφητεία για την καταστροφή του κόσμου. Η «αποφράδα ημέρα» πέρασε χωρίς καμιά επιπλέον καταστροφή και βαρβαρότητα πέρα από τις «συνήθεις» που επιβάλλει στους λαούς και την ανθρωπότητα το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που σπαράσσεται από την κρίση του και τους ανταγωνισμούς. Ωστόσο σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει υπήρξαν πάμπολλα δημοσιεύματα σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ανά τον κόσμο που με μικρότερες ή μεγαλύτερες «αποστάσεις» αναφέρονταν στην προφητεία, καλλιεργώντας αντικειμενικά αλλά και εκ προθέσεως το ανάλογο καταστροφικό κλίμα. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για τη νέα χρονιά απαλλαγμένοι από τις κυβερνητικές προφητείες και τη συναφή με αυτές προπαγάνδα που ασκούν οι πολλοί και διάφοροι «μάγοι της φυλής» που βρίσκονται εγκατεστημένοι στους σύγχρονους «ναούς της ενημέρωσης».

Ποια «ρευστότητα και ανάπτυξη»;
Κάνουν και ξαναγράφουν διαρκώς τους λογαριασμούς τα αστικά ΜΜΕ και οι παρατρεχάμενοι του συστήματος με σκοπό να θαμπώσουν τον –πεινασμένο και άνεργο– λαό σχετικά με τη διαχείριση των 52,5 δισ. «Ξεχνάνε» πως δεν τους πέφτει κανένας λόγος γι' αυτή τη «διαχείριση» που την έχουν πλήρως προσδιορίσει και καθορίσει οι ιμπεριαλιστές-«δανειστές». Όχι μόνο με τεχνικούς όρους, αλλά κυρίως έχοντας εξασφαλίσει ότι πολλαπλάσια από την ονομαστική αξία των χαρτιών που δίνουν (ακόμα και αν είναι χαρτονομίσματα) ή καίνε για τη «σωτηρία της χώρας», είναι η πραγματική αξία που θα κάνει την αντίστροφη διαδρομή: από τη χώρα και τον πλούτο που παράγουν σε αυτήν οι εργάτες προς τις δικές τους αδηφάγες τσέπες. Είναι χαρακτηριστική σε σχέση με αυτό η 96σέλιδη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που καταρτίστηκε και δημοσιεύτηκε στις 15/12 για την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης, η οποία ανάμεσα στα άλλα προβλέπει την εξόφληση χρέους μέσω της τιτλοποίησης σε ομόλογα κάθε αξίας που υπάρχει στη χώρα (από οικόπεδα μέχρι δικαιώματα αποθήκευσης φυσικού αερίου), ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτής της πράξης το ελληνικό κράτος και η ΤτΕ παραιτούνται «απαρέγκλιτα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης…». Ταυτόχρονα το ίδιο το τραπεζικό σύστημα ανακεφαλαιοποιείται και υπάγεται πλέον άμεσα σε ευρωπαϊκή επιτροπεία που θα καθορίζει για την κάθε τράπεζα τους όρους και τα όρια δανεισμού σε επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα!
Αλλά και αν ακόμα μείνουμε σε αυτό καθαυτό το ζήτημα της ρευστότητας, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον διοικητή της ΤτΕ, Προβόπουλο, που δήλωσε απερίφραστα στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής πως «μετά την ανακεφαλαιοποίηση θα υπάρχει μια μεγάλη ανάσα ρευστότητας. Όχι όμως μέσω της χρηματοδότησης. Από το γεγονός ότι θα υπάρξει καλύτερη εικόνα για τις τράπεζες στα μάτια των καταθετών, ελπίζω πως θα επανακάμψουν οι καταθέσεις».
Δηλαδή, από τη «χρηματοδότηση», από τη δόση, τίποτε δεν θα φτάσει στους παρακάτω, στα μικρομεσαία στρώματα και αυτό που ονομάζουν «αγορά». Για τους εργάτες και τον φτωχό λαό μια τέτοια υπόθεση –ότι δηλαδή κάτι θα τους φτάσει από τη δόση– θα ήταν για τον Προβόπουλο και τους ομοίους του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που βρίσκεται το σύστημα που υπηρετούν, απλώς ιεροσυλία! Και πράγματι, αν δει κανείς τη διάρθρωση και την κατανομή της δόσης, θα διαπιστώσει πως ένα ελάχιστο μέρος της θα είναι σε «ζεστό χρήμα» το οποίο θα πάει στις τσέπες και τις καταθέσεις των γνωστών μεγαλοδιαπλεκόμενων παραγόντων του συστήματος και μάλιστα, όπως ήδη καταγγέλλεται, για εικονικά έργα!
Κατά τα λοιπά ελπίζουν ότι η όποια πολιτική στήριξη που με βάση τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες έδωσαν οι ιμπεριαλιστές μέσω αυτής της δόσης στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό θα μπορέσει να μεταφραστεί σε «επανάκαμψη των καταθέσεων». Μάλιστα ο Βενιζέλος έφτασε να εύχεται «κίνημα επιστροφής των καταθέσεων». Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, ή, αλλιώς, τέτοιος και τόσος είναι ο «έλεγχος» και η «στρατηγική» που το πολιτικό σύστημα μπορεί να έχει για την οικονομία της χώρας.
Οι πιο «μετριόφρονες» βέβαια είπαν απλώς ότι τώρα που απομακρύνθηκε το «grexit» μπορούμε να ελπίζουμε πως θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Έτσι βγήκαν πάλι από τα συρτάρια τα σχέδια για το Ελληνικό που αναζητά επενδυτές από το Κατάρ, το ξεπούλημα των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, το υποβρύχια που δεν ολοκληρώνονται στον Σκαραμαγκά, ακόμα και οι σκέψεις για την ανακήρυξη των ΑΟΖ.
Όμως και όλα αυτά τα σχέδια υπάγονται και καθορίζονται από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τους ανταγωνισμούς τους. Και θα λέγαμε ότι και η ίδια η ανάσυρσή τους στην επιφάνεια της δημοσιότητας αποτελεί κυρίως βήμα δοκιμής της μιας (ιμπεριαλιστικής) πλευράς έναντι της άλλης και όχι αυτοτελείς ελληνικές πρωτοβουλίες. Αυτές υπάρχουν βασικά ως έκφραση επιθυμίας και επιδίωξης που δεν έχει τους δικούς της όρους για να υλοποιηθεί. Λόγου χάρη οι «καλές» οικονομικές προσφορές της ρώσικης πλευράς για τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ συνάντησαν μόλις δημοσιοποιήθηκαν την υπενθύμιση ότι η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, είχε εκφράσει από το 2011 την απαγόρευσή της για μια τέτοια κίνηση που εκτός των άλλων θα ενίσχυε τους όρους ενεργειακής ομηρίας των Ευρωπαίων από τη Ρωσία. Δεν πρόκειται λοιπόν το ζήτημα αυτό να κριθεί και να αποφασιστεί από την ελληνική πλευρά. Ανάλογα περίπλοκο και ζήτημα των γεωπολιτικών, ακόμα και στρατιωτικών, σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών είναι αυτό που αφορά στις ΑΟΖ, δηλαδή τον τεμαχισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων σε «οικόπεδα» όπου οι ιμπεριαλιστές θα στήσουν ειδική εξέδρα-βάση επικυριαρχίας. Και όπως το «οικόπεδο 12» δεν έσωσε την Κύπρο από το μνημόνιο, έτσι και αν υπάρξει ανάλογη εξέλιξη στην Ελλάδα όχι μόνο δεν θα σώσει οικονομικά τη χώρα, αλλά θα αποτελεί και ξεπούλημα του ορυκτού της πλούτου και μεγαλύτερη εμπλοκή της στα κυριαρχικά-πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού που χρειάζονται τις θάλασσες της χώρας για να προχωρήσουν.

«Να καμφθούν οι αντιστάσεις»
Αυτό ήταν το βασικό ζητούμενο στην έκθεση που παρουσίασε η Κομισιόν για την αξιολόγηση της κατάστασης στη χώρα μετά την έγκριση της δόσης. Βέβαια πριν φτάσει στο συμπέρασμα αυτό η έκθεση: α) Προαναγγέλλει νέα μέτρα για το 2014 και το 2015 και β) Περιγράφει αναλυτικά τις προϋποθέσεις καταβολής των τμημάτων της τωρινής δόσης στους αμέσως επόμενους μήνες, όπως π.χ. «Η δόση των 2,8 δισ. ευρώ του Φεβρουαρίου προϋποθέτει για την εκταμίευσή της να γίνει η προσαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής», δηλαδή προεξοφλεί νέο μεσοπρόθεσμο τον Φλεβάρη! Ή επίσης για το τμήμα της δόσης που προβλέπεται για τον Μάρτιο υπενθυμίζει πως θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί οι απολύσεις που προβλέπονται ως τότε αλλά και η μείωση της «φαρμακευτικής δαπάνης», ενώ για τον Ιανουάριο απαιτεί να έχει κατατεθεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και να έχουν γίνει οι νέες τερατώδεις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ!
Με βάση όλα αυτά η έκθεση προεξοφλεί πως δεν μπορούν «κάποια μέτρα να κριθούν αρνητικά στα δικαστήρια» –και φυσικά ο Άρειος Πάγος πήρε ήδη τη γραμμή σε σχέση με το χαράτσι της ΔΕΗ– και τελικά καταλήγει σε αυτό που αρχικά σημειώσαμε: στην ανάγκη να καμφθούν οι αντιστάσεις ως την πιο βασική προϋπόθεση για να περάσουν τα αλλεπάλληλα και ατελείωτα μέτρα που σχεδιάζονται και προωθούνται…

Το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο!
Είναι αναμφίβολο πως η έγκριση της δόσης ήταν αναγκαία προϋπόθεση για μην κονιορτοποιηθεί το πολιτικό σύστημα, εξέλιξη που οπωσδήποτε δεν ήθελαν οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Όμως οι αιτίες με βάση τις οποίες είχαν φτάσει το τέντωμα στο σημείο που να απειλείται να κοπεί το σκοινί κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Η κρίση εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά επεκτείνεται και βαθαίνει, με τελευταίο και μεγάλο παράδειγμα την ιταλική περίπτωση. Οι εξελίξεις στην περιοχή μαρτυρούν πως η ένταση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων βρίσκεται στην αρχή της και δεν μπορεί να αποφύγει την κλιμάκωσή της.
Στην ίδια τη χώρα –όπως αναγνωρίζει και η έκθεση της Κομισιόν– η πολιτική κατάσταση είναι εύθραυστη και ρευστή. Με κέντρο τον Σαμαρά επιχειρείται η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας η οποία φυσικά δεν μπορεί να αντέξει πολύ. Όμως ελπίζουν ότι θα τους δώσει κάποιον χρόνο για να συντάξουν και να αναδιατάξουν κόμματα και πολιτικές δυνάμεις κατάλληλα ώστε να σταθούν αποτελεσματικά απέναντι στον λαό. Γι' αυτό πίσω από την πρώτη γραμμή που παρουσιάζει τη «μεγάλη επιτυχία» της έγκρισης της δόσης, το σύνολο των αστικών και υποψήφιων κυβερνητικών δυνάμεων βρίσκεται σε πλήρη κίνηση. Από την κυβερνητική ανασύνταξη μέσω της 63μελούς γραμματείας που προωθεί ο Σαμαράς ελπίζοντας να μαζέψει από δεξιά και «αριστερά» δυναμικό υπό την σκέπη του, έως τα όσα εξελίσσονται στους ΑΝΕΛ, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ και βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε μέχρι τον Λούλα της Βραζιλίας, οι πάντες ψάχνουν πολιτικές απαντήσεις για τις ανάγκες και τη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι βέβαιο ότι αυτές οι απαντήσεις δεν μπορούν να έχουν σε αυτή τη φάση χαρακτηριστικά διάρκειας και κυρίως ότι θα είναι σε δεξιά, αντιδραστική βάση και κατεύθυνση. Γιατί θα εκφράζουν και θα υπηρετούν τον αντιδραστικό ταξικό συσχετισμό, την ιμπεριαλιστική επέλαση που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Για τον λαό η γραμμή πλεύσης μέσα σε αυτό το βαρύ καταχείμωνο και για να ανοίξει τον δικό του δρόμο βρίσκεται σε αυτό που επισημαίνει η Κομισιόν: στη μαζική, αποφασιστική ενίσχυση των αντιστάσεων του των αγώνων του. Η ανάδειξη της πάταξης των λαϊκών αντιστάσεων ως βασικό ζητούμενο από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές –και όχι μόνο από αυτούς– επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουν αλλά που το μεγαλύτερο τμήμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά δεν θέλει ή και δεν μπορεί να αναγνωρίσει. Η πολιτική της βαρβαρότητας δεν είναι ανίκητη, το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο! Οι αγώνες και οι αντιστάσεις μπορούν να μπλοκάρουν μέτρα, να ακυρώσουν πολιτικούς σχεδιασμούς. Αποτελούν τον πραγματικό μονόδρομο για τον λαό απέναντι σε όλα όσα εξελίσσονται εναντίον του και τον απαράβατο όρο για να συγκροτηθεί στη δύναμη πάλης που απαιτεί η συνολική αναμέτρηση που βρίσκεται μπροστά μας.

Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ δεν νικήθηκαν!

Ο αγώνας των εργαζόμενων στους δήμους, ήταν ένας μακρύς σε χρόνο και πολύμορφος αγώνας που οφείλεται ξεκάθαρα στις διαθέσεις των εργαζόμενων. Με την πραξικοπηματική είσοδο του Μανιτάκη στο μητρώο απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων και διαγραφή των υπαλλήλων των υπηρεσιών που δεν έστειλαν λίστα απολύσεων, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσπαθούσαν να διασπάσουν τους εργαζόμενους που κινητοποιούνται. Ελπίζανε ότι θα κινήσουν τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου που δεν ήταν στις πρώτες λίστες ενάντια στους συναδέλφους τους που ήταν. Όμως, οι εργαζόμενοι δεν μπήκαν απέναντι στους συναδέλφους τους. Ξέρουν ότι οι απολύσεις δεν αφήνουν κανέναν στο απυρόβλητο. Είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις είτε με την αξιολόγηση των υπηρεσιών, σε απολύσεις οδηγούν οι συμφωνίες τής κυβέρνησης με τα ξένα και ντόπια αφεντικά της. Στην πορεία του αγώνα οι εργαζόμενοι ξεκαθάρισαν ότι δεν μπορούν να περιμένουν από τους δημάρχους λύση στο πρόβλημά τους, ξεκαθάρισαν ότι δεν είναι στην ίδια πλευρά. Ξεσκεπάστηκαν και αποκαλύφθηκε ότι δουλειά τους είναι η εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στην αναμέτρηση οι εργαζόμενοι θα τους έχουν απέναντί τους. Τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν με τους εχθρούς και τους φίλους του κινήματος.
Οι πολύμορφες και πολυήμερες κινητοποιήσεις στους ΟΤΑ έκλεισαν με μια ανακοίνωση της ΕΕ της ΠΟΕ ΟΤΑ, που λίγο πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι το κλείσιμο είναι κλιμάκωση. Προσφιλής τακτική σε όλη τη διάρκεια, η αποκλιμάκωση να βαφτίζεται κλιμάκωση,. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την ανακοίνωση: «Η απόφασή μας για τη μη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων με τη σημερινή μορφή τις επόμενες ημέρες, δεν σημαίνει αναστολή και κλείσιμο του αγώνα μας, αλλά πρώτα από όλα την προετοιμασία για μια νέα πιο δυναμική και συνολική επανεκκίνησή του με τα νέα δεδομένα …»
Είναι καινούρια θεωρία το ότι οι αγώνες δεν μπορούν να οργανωθούν στην εξέλιξή τους, αλλά πρέπει να γυρίσουν και να σκεφτούν οι... ειδικοί, σαν να είναι ιδιοκτησία τους και οι διαθέσεις των εργαζόμενων.
Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ. Αυτοί διέλυσαν το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτοί βάζουν πλάτη στις αντιλαϊκές πολιτικές. Όποτε αναγκάστηκαν να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις κάτω από την πίεση και την οργή του κόσμου, τις υπονόμευσαν. Ήθελαν εξαρχής «λάιτ» κινητοποιήσεις μαζί με τους δημάρχους. Άντε, να κλείσει καμιά υπηρεσία (χωρίς απεργία) τις μέρες που οι δήμαρχοι έκλειναν τα δημαρχεία με αποφάσεις της Κεντρικής Ένωσης Δήμων. Αλλά υπολόγισαν χωρίς τους εργαζόμενους. Τελικά, οι εργαζόμενοι τους την έφεραν. Χρειαζόταν μόνο «το κουδούνι της έναρξης» και αυτό χτύπησε με την πρώτη συμβολική κατάληψη. Έκαναν συνελεύσεις, πήραν αποφάσεις και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Πιέστηκαν οι δήμαρχοι και πήραν πίσω τις αποφάσεις για αναστολή λειτουργίας των δήμων, πίεσαν για να στείλουν τις λίστες. Κόντρα σε όλα τα εμπόδια, τις απειλές για μαζικές απολύσεις, την τρομοκρατία και την καταστολή, κράτησαν έναν δύσκολο αγώνα, αλλού τρεις μήνες, αλλού δύο και στους περισσότερους πάνω από ένα μήνα, κατανοώντας ότι μόνο έτσι μπορούν να απαντήσουν στη βάρβαρη ολομέτωπη επίθεση.
Δυστυχώς, στο ίδιο πνεύμα, και η ανακοίνωση της Αυτόνομης Συνδικαλιστικής Κίνησης (ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρει: «Τις μέρες των γιορτών θα τις αξιοποιήσουμε για να ανασυντάξουμε και τις δυνάμεις μας μετά από ενάμιση μήνα συνεχών απεργιών, καταλήψεων και κινητοποιήσεων. … Προσπαθήσαμε να υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια των κινητοποιήσεων ομόφωνες αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής που θα δίνουν δύναμη και ελπίδα στους συναδέλφους μας». Ενότητα για την ΑΣΚ είναι η κοινή απόφαση με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ και όχι η αποκάλυψη του διαλυτικού ρόλου τους που θέλει τους εργαζόμενους στη γωνία. Το αν μια απόφαση προωθεί το κίνημα δεν εξαρτάται από το εάν είναι ομόφωνη αλλά από την κατεύθυνση την οποία θέτει και εξυπηρετεί. Γι’ αυτό και η ομοφωνία που επεδίωξε η ΑΣΚ ούτε πήγε μπροστά το κίνημα ούτε ενίσχυσε την αντίσταση. Αντίθετα απογοήτευσε εργαζόμενους γιατί ήταν σε σαφώς δεξιά κατεύθυνση. Η ομοφωνία με εχθρικές προς το κίνημα δυνάμεις δεν μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τους ενωτικούς αγώνες. Λειτουργεί σε βάρος του αγώνα, αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί αυταπάτες και ηττοπάθεια σ’ αυτούς που ήταν στον δρόμο, που κοντραρίστηκαν και ζητούσαν με αγωνία κλιμάκωση και οργάνωση.
Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) που δεν εκπροσωπείται στο Γενικό Συμβούλιο, μετά τον αντιδημοκρατικό αποκλεισμό συνέδρων στο 41ο Συνέδριο, παρεμβαίνοντας στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής που αποφάσισε την τελευταία 48ωρη απεργία των εργαζομένων στους δήμους, υπογράμμισε ότι «η κήρυξη νέας απεργίας με το στοιχείο της χαμηλής συμμετοχής και το αποσπασματικό πλαίσιο της Ομοσπονδίας, οδηγεί στον εκφυλισμό του αγώνα», σύμφωνα με το «902.gr». Σύμφωνα με την Πανελλαδική Γραμματεία ΟΤΑ του ΠΑΜΕ: «Απέναντι στην αντεργατική -αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει κυβέρνηση, αστικό κράτος, ΕΕ και πλουτοκρατία απαιτείται ενιαίος αγώνας όλων των κλάδων του Δημοσίου, παλλαϊκός αγώνας για να μπλοκαριστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις». Και ενώ έχει δυνάμεις σε όλους τους δήμους (εκλογικά είναι η δεύτερη δύναμη στον κλάδο) δεν έθεσε πουθενά το πλαίσιό της για να το υποστηρίξει στις συνελεύσεις, να δυναμώσει τον αγώνα και να παλέψει την ταξική κατεύθυνση, όπως την εννοεί. Η γραμμή της δημιούργησε προβλήματα σε αγωνιστές που είναι στις γραμμές της, δυσκολία να εκφράσουν την άποψή τους ακόμη και τα στελέχη της σε συνελεύσεις. Πολλές φορές αναγκάζονταν να τοποθετούνται χωρίς πρόταση, να περιμένουν την απόφαση της ΠΟΕ ΟΤΑ σαν «μάννα εξ ουρανού», ενώ οι εργαζόμενοι ήταν πιο μπροστά. Δημιουργούσαν μπέρδεμα και αποπροσανατολισμό στους εργαζόμενους. Πρότειναν σε συνελεύσεις να κλιμακώσει η ΠΟΕ ΟΤΑ με νέες μορφές κινητοποιήσεων. Όσο και αν ρωτούσαν οι εργαζόμενοι δεν πήραν απάντηση στην ερώτηση ποιες είναι οι μορφές που μπορούν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους καλύτερα και πιο μαζικά χωρίς απεργία, ποιοι θα τις υλοποιήσουν και πώς. Και ακόμη κάτι που αφήνει αναπάντητο: Μέχρι να οργανωθεί ο αγώνας με όλους τους κλάδους δεν πρέπει να γίνονται απεργίες; Πού θα βρεθούν και θα συντονιστούν οι αγώνες; Θα ξεκινήσουν μαγικά; Μάλλον έχουν καταλήξει, θα συντονιστούν με τον εαυτό τους.
Η Ταξική Πορεία με προκηρύξεις και με τη συμμετοχή των αγωνιστών της, όπου είχε δυνάμεις, προσπάθησε να στηρίξει ιδεολογικά και πολιτικά τους συναδέλφους, να τους βοηθήσει κατανοήσουν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης και ότι αυτό που έχουν μπροστά τους είναι η αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης. Και η αναμέτρηση αυτή μπορεί να γίνει μόνο έξω από κυβερνητικές ή εκλογικές αυταπάτες, με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες, για να μπορέσει να συγκροτήσει τους εργαζόμενους, να δώσει προοπτική νίκης στον αγώνα τους και, σε περίπτωση που δεν υπάρξει νίκη, να προφυλάξει τους εργαζόμενους από την απογοήτευση ώστε να κάνουν ψύχραιμα τον απαραίτητο απολογισμό και να δουν τι ήταν αυτό που δεν έγινε, να οργανωθούν για να δώσουν τις επόμενες μάχες. Και θα είναι πολλές.
Σε αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσει, θα ενισχύσει την κατεύθυνση της συγκρότησης των εργαζόμενων, για να αντισταθούν, να διεκδικήσουν και να φτάσουν τον αγώνα τους στην ανατροπή της πολιτικής της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης

Στον αέρα οι εργαζόμενοι της «Γενικής Ταχυδρομικής» στο Αιγάλεω

Απλήρωτοι από το Σεπτέμβρη και με την απειλή της ανεργίας να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους βρίσκονται οι εργαζόμενοι της γνωστής εταιρείας ταχυμεταφορών «Γενική Ταχυδρομική» στο Αιγάλεω. Το συγκεκριμένο υποκατάστημα λειτουργεί (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των υποκαταστημάτων της εταιρείας) με το καθεστώς του φραντσάιζ (franchise), δηλαδή της παραχώρησής του σε κάποιον άλλο έναντι ενός αρχικού κεφαλαίου ή και ποσοστών επί των πωλήσεων. Από τις 19 του Νοέμβρη, λοιπόν, η «μητρική» εταιρεία ανέλαβε ξανά τη λειτουργία του υποκαταστήματος στο Αιγάλεω γιατί ο τύπος στον οποίο είχε παραχωρηθεί δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του προς τη μητρική.
Ωστόσο, το ζήτημα των δεκαπέντε εργαζομένων δεν είχε λυθεί. Κι αυτό γιατί η «μητρική» εταιρεία όχι μόνο αρνιόταν να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη σε σχέση με τα απλήρωτα δεδουλευμένα τους, αλλά και ως προς τη συνέχεια της εργασίας τους το μόνο που τους πρότεινε ήταν καταρχήν δίμηνες συμβάσεις!!! Ουσιαστικά, τους ζητούσε να παραιτηθούν τόσο από τη διεκδίκηση των απλήρωτων δεδουλευμένων όσο και από τη διεκδίκηση αποζημίωσης απόλυσης για χάρη μιας δίμηνης σύμβασης η οποία είχε έντονη την «οσμή» επερχόμενης απόλυσης, τουλάχιστον για τους περισσότερους από αυτούς. Μάλιστα, η συγκεκριμένη πρόταση κινιόταν ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με τις «οικειοθελείς αποχωρήσεις» που επεδίωκε ο προηγούμενος εργοδότης και τις οποίες, μάλιστα, είχε καταθέσει ο ίδιος στην Επιθεώρηση Εργασίας χωρίς να το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι!!!
Κάτω από την πίεση των εργαζομένων, το κλαδικό σωματείο στις ταχυμεταφορές, το ΣΕΤΤΕΑ, κήρυξε τετράωρη στάση εργασίας από τις 8:00 το πρωί ως τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής 7/12 με τη συμμετοχή και του επιχειρησιακού σωματείου, του ΣΕΓΕΤΑ. Μετά τη λήξη της κινητοποίησης και όταν οι εργαζόμενοι μπήκαν για δουλειά, οι εκπρόσωποι της Γεν. Ταχυδρομικής αρνήθηκαν και κλείδωσαν το υποκατάστημα. Οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν στην Επιθεώρηση Εργασίας και στον ΟΑΕΔ το λοκ-άουτ αλλά και τις παράνομες δηλώσεις «οικειοθελών αποχωρήσεων» που είχε καταθέσει ο προηγούμενος εργοδότης.
Στο μεταξύ, το κάλεσμα για στήριξη των εργαζομένων προκάλεσε τη συγκέντρωση έξω από το υποκατάστημα του Αιγάλεω δεκάδων εργαζομένων οι οποίοι βρέθηκαν μπροστά και στην προσπάθεια της Γεν. Ταχυδρομικής να βγάλει από το υποκατάστημα τα δέματα που ήταν προς διανομή και να τα μεταφέρει στα κεντρικά προκειμένου να διακινηθεί από άλλους υπαλλήλους της, την ώρα που το ίδιο πράγμα το αρνήθηκε στους εργαζόμενους του Αιγάλεω! Η προσπάθεια των εργαζομένων και των αλληλέγγυων να αποτρέψουν τη μεταφορά των δεμάτων απαντήθηκε από την εταιρεία με μήνυση κατά αγνώστων, η οποία εξελίχθηκε σε κράτηση τριών συνδικαλιστών του ΣΕΤΤΕΑ και τεσσάρων εργαζομένων του Αιγάλεω οι οποίοι είχαν πάει ως αντιπροσωπεία στο τοπικό αστυνομικό τμήμα για να συναντηθούν με τον προηγούμενο εργοδότη.
Το γεγονός προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση των εργαζομένων, ενώ ήδη η συγκέντρωση έξω από το υποκατάστημα του Αιγάλεω μεγάλωνε. Λίγο αργότερα, κάτω από την πίεση της συγκέντρωσης και όλου του θορύβου που είχε δημιουργηθεί, η εταιρεία απέσυρε τις μηνύσεις και δέχτηκε συνάντηση με τους εργαζόμενους τη Δευτέρα 10/12, αλλά με τη διαβεβαίωση ότι τα πράγματα τελικά θα βγουν από το υποκατάστημα. Οι εργαζόμενοι δέχτηκαν, έχοντας τη διαβεβαίωση των δύο σωματείων ότι θα υπάρξει αγωνιστική απάντηση, εάν δεν δικαιωθούν οι εργαζόμενοι, και με ανακοινωμένη την σύγκληση γενικής συνέλευσης του ΣΕΤΤΕΑ την Κυριακή 9/12 για να συζητηθεί η συνέχεια.
Όμως, απ’ ό,τι φάνηκε, ούτε το ΣΕΤΤΕΑ ούτε το ΣΕΓΕΤΑ δεν είχαν διάθεση να δώσουν την παραμικρή συνέχεια. Η συνέλευση της Κυριακής ήταν άμαζη, καθώς δεν προπαγανδίστηκε καθόλου από τα δύο σωματεία. Αλλά και η απόφαση που πήρε για 24ωρη απεργία την Τρίτη 11/12 σε περίπτωση που δεν γίνονταν δεκτά τα αιτήματα των εργαζομένων, έμεινε στα χαρτιά. Μάλιστα, η εργοδοσία ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ στο κανονισμένο ραντεβού της Δευτέρας! Όμως δεν ήταν μόνο ότι η απόφαση για 24ωρη απεργία που έμεινε στα χαρτιά. Από τότε μέχρι σήμερα, κανένα από τα δύο σωματεία δεν έχει κάνει το παραμικρό για το ζήτημα. Δεν έχουν καν βγάλει κάποια ανακοίνωση. Το αντίθετο, μάλιστα! Δηλώνουν ότι η μόνη διέξοδος είναι η νομική και κατηγορούν ανοιχτά τους εργαζόμενους του Αιγάλεω ότι η κινητοποίηση της Παρασκευής ήταν λάθος που χάλασε το... καλό κλίμα και τη δυνατότητα εξεύρεσης λύσης! (Ποιας λύσης, άραγε;) Μάλιστα, καλούν τους εργαζόμενους να δεχτούν να δουλέψουν στη μητρική με τις δίμηνες συμβάσεις!!! Ουσιαστικά, δηλαδή, παίρνουν το μέρος της εργοδοσίας, παρ’ ότι η ίδια η εργοδοσία δείχνει με κάθε τρόπο ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τα δικαιώματα των εργαζομένων της.
Εξάλλου, ήταν η ίδια που μερικά χρόνια πριν ξεκίνησε το σύστημα του φραντσάιζ και εξώθησε εκβιαστικά τους εργαζόμενούς της να αποδεχτούν την υπαγωγή τους σε άλλα αφεντικά, ακριβώς για να μπορεί να χειρίζεται αντίστοιχες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο, να διώξει από πάνω της κάθε ευθύνη και να μπορεί σήμερα να απασχολεί περίπου 2.500 εργαζόμενους, ενώ, τυπικά, αυτοί εμφανίζονται ως υπάλληλοι άλλων εταιρειών. Ήταν η ίδια αυτή εταιρεία που το Νοέμβρη ώθησε τους εργαζόμενούς της (συνεργάτες τους αποκαλούσε τότε) σε συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών όταν οι λογαριασμοί της δεσμεύτηκαν από την Εφορία λόγω χρεών προς το Δημόσιο!!!
Όποιοι θεωρούν ότι η εργοδοτική αυθαιρεσία και η αντεργατική επίθεση θα αντιμετωπιστούν με διάλογο και ήρεμη κουβεντούλα είναι πολλαπλά γελασμένοι (για να μην σκεφτούμε τίποτε χειρότερο). Εταιρείες, όπως η Γενική Ταχυδρομική, που στηρίζουν τη λειτουργία και τα κέρδη τους στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, όχι μόνο θα συνεχίσουν σε αυτόν τον καμβά, αλλά θα αποθρασυνθούν ακόμη περισσότερο. Γιατί τους έχουν δώσει το «πράσινο φως» τα απανωτά μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Ήδη, για παράδειγμα, το τελευταίο διάστημα, οι νέες προσλήψεις που πραγματοποιεί η Γεν. Ταχυδρομική είναι με τη μορφή απανωτών δίμηνων συμβάσεων.
Αλλά και τα φαινόμενα των απλήρωτων εργαζόμενων, που μένουν στον αέρα αναζητώντας από πού θα διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα και όσα δικαιούνται, θα πολλαπλασιάζονται. Γιατί και η κρίση βαθαίνει, αλλά και ο ανταγωνισμός στις ταχυμεταφορές οξύνεται. Χώρια που είναι βέβαιο ότι αντίστοιχες καταστάσεις με αυτές που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι της Γενικής Ταχυδρομικής στο Αιγάλεω επαναλαμβάνονται καθημερινά, τόσο στον κλάδο των ταχυμεταφορών όσο και ευρύτερα. Γι’ αυτό και η αποσιώπηση, το «κουκούλωμα» αυτών των καταστάσεων λειτουργεί συνολικά ως ανασταλτικός παράγοντας για την εκδήλωση αντιστάσεων, είναι «βούτυρο στο ψωμί» της εργοδοσίας.
Η Ταξική Πορεία, έχοντας ήδη εκδώσει καταγγελία για τα γεγονότα και την κράτηση των εργαζομένων στο αστυνομικό τμήμα, έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή τη στήριξή της στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι στη Γεν. Ταχυδρομική του Αιγάλεω. Και θεωρεί ότι όσο πιο σύντομα αναδειχτεί, πλατιά και ορθάνοιχτα, το ζήτημα τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες των εργαζομένων αυτών να δικαιωθούν: να πληρωθούν όσα τους οφείλονται και να επιστρέψουν στις δουλειές τους με πλήρη δικαιώματα.
Επιπλέον, η ανάδειξη ζητημάτων σαν κι αυτό θα αποτελέσει συνολικότερη συμβολή στην αντιμετώπιση του εργασιακού μεσαίωνα των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, της κυριαρχίας της επισφάλειας, της εργασιακής περιπλάνησης και της αντιμετώπισης των εργαζομένων ως σύγχρονους δούλους.