Με αφορμή κάποια νέα φαινόμενα στην Iατρική Aθήνας…

Τα όσα συνέβησαν στις τελευταίες γενικές συνελεύσεις του προηγούμενου μήνα εμπεριέχουν αφενός μεν τους γενικότερους όρους που έχουν διαμορφωθεί, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, στo πλαίσιo των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, αφετέρου δε τα ειδικά χαρακτηριστικά που μπορεί να εντοπίσει κανείς σε μια σχολή, όπως η Ιατρική, τόσο σε σχέση με την κοινωνική της σύνθεση όσο και με τις πολιτικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε αυτή.
Ο λόγος για τα πλαίσια αντικατάληψης τα οποία εμφανίστηκαν και κατατέθηκαν από «ανεξάρτητους» φοιτητές και, παρ’ όλο που δεν υπερίσχυσαν, κατάφεραν να έχουν μια σχετικά πλατιά απήχηση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που σίγουρα δεν πρέπει να προσπεραστεί σαν προσωρινό και περιστασιακό. Αντίθετα, χρήζει ερμηνείας και απάντησης, πόσω μάλλον όταν το περιεχόμενο των εν λόγω πλαισίων ξεπερνούσε σε αντιδραστικότητα τα αντίστοιχα των καθεστωτικών παρατάξεων (Νέας Προοπτικής, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ), με προτάσεις για την αλλαγή του προγράμματος σπουδών, τη διανομή βιβλίων στα αγγλικά για τη «μείωση των κρατικών εξόδων μετάφρασης», μέχρι και την κατάργηση της δυνατότητας του συλλόγου να πραγματοποιήσει γενική συνέλευση καθ’ όλη τη διάρκεια του επόμενου μήνα.
Θα μπορούσε να δώσει κανείς πολλές και διαφορετικές απαντήσεις όσον αφορά το «από πού μας ήρθε πάλι αυτό;». Μέχρι και το ότι βρίσκουν έδαφος εντός του συλλόγου και υφέρπουν ακόμα και ακροδεξιές νοοτροπίες. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι αντανακλά στοιχεία μιας κατάστασης που τείνει, πλέον, να παγιωθεί στους συλλόγους. Από τη μεριά μας, έχουμε τοποθετηθεί αρκετές φορές γι’ αυτήν και έχουμε προσπαθήσει να ψηλαφήσουμε τους όρους και τις αιτίες της.
Η αίσθηση που διακατέχει ένα όλο και διευρυνόμενο κομμάτι των φοιτητών είναι ότι δεν ανήκουν σε κάποιο συλλογικό όργανο. Το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές η αίσθηση γίνεται πεποίθηση και η απαξίωση των συλλόγων απολήγει ακόμα και σε μια καθαρά εχθρική στάση προς οτιδήποτε έχει σχέση με αυτούς. Είναι δεδομένο ότι η επίθεση του συστήματος δημιουργεί ασφυκτικές πιέσεις στο φοιτητόκοσμο για την ολοκλήρωση των σπουδών του, γεγονός που τον έχει σπρώξει μαζικά στα βιβλία και στις παρακολουθήσεις. Άλλο τόσο δεδομένο είναι ότι μεγάλο μέρος της νεολαίας είναι αηδιασμένο από τις πρακτικές των καθεστωτικών δυνάμεων, οι οποίες με τη σειρά τους επιστρατεύουν κάθε μέσο για να υπονομεύσουν τις συλλογικές διαδικασίες.
Θα ήταν, όμως, λάθος να μην αναγνωρίσουμε ευθύνες και στην «άλλη πλευρά». Η κυρίαρχη Αριστερά στα πανεπιστήμια (ΠΚΣ,ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ) φαίνεται πως αντιμετωπίζει τους συλλόγους σαν σφραγίδες, τις οποίες πρέπει να διεκδικήσει για να διακοσμήσουν την εκάστοτε «αποψάρα» και «προγραμματάρα», έτσι ώστε να μπορεί κάθε δύναμη στη συνέχεια να τις περιφέρει προς επιβεβαίωση της γραμμής και της δυναμικής της. Έχουν συμβάλει με αυτόν τον τρόπο στην απονέκρωσή τους από εργαλεία πάλης και σε μια άτυπη «παραταξιοποίησή» τους.
Αυτό που δεν μπορεί να παραβλέψει, πάντως, κανείς είναι ότι η νεολαία είναι καζάνι που βράζει. Βιώνει την επίθεση στις σπουδές της αλλά και συνολικότερα σαν κομμάτι του λαού και αναζητεί χώρο και τρόπο έκφρασης. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στις συλλογικές διαδικασίες μπορεί να ξεπεραστεί μόνο αν αποκτήσει πίστη στις ίδιες τις δυνάμεις της. Γι’ αυτό και εμείς έχουμε διακηρύξει και παλεύουμε σαν κατεύθυνση «την είσοδο της πολιτικής μέσα στις σχολές». Γιατί αυτό σημαίνει ενεργοποίηση και ανάληψη ρόλου από την πλειοψηφία των φοιτητών. Πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη συσπείρωση γύρω από στόχους πάλης που θα τα βάζουν με το γκρίζο συσχετισμό και θα οδηγούν σε νίκες. Μόνο μέσα από την απόφαση της νεολαίας να μπει στον αγώνα για ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ!