Το ίδιο επιχειρεί και ο Βασίλης Λιόσης (ΒΛ) στο άρθρο με τίτλο «Η ΚΝΕ, η Πανσπουδαστική Νο 8 και η αξία του αντιδικτατορικού αγώνα» που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα «Εργατικός Αγώνας» στις 21/11/12. Προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία. Να εμφανίσει με αστήριχτα ιστορικά και πολιτικά επιχειρήματα και τουλάχιστον με προκλητικό τρόπο την ΚΝΕ και το ΚΚΕ σαν την πρωτοπορία της εξέγερσης αλλά και συνολικότερα στα πολιτικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Μια πρώτη παρατήρηση αφορά τον τίτλο του άρθρου και τον προσδιορισμό του αγώνα ως «αντιδικτατορικού» με παντελή απουσία της αντιιμπεριαλιστικής διάστασής του. Μ' αυτόν τον τρόπο τοποθετείται ευθύς εξαρχής με την πολιτική κατεύθυνση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ εκείνη τη περίοδο.
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι ο αρθρογράφος (και οι υπεύθυνοι της ιστοσελίδας) υιοθετεί και επιστρατεύει τη γνωστή «κνίτικη» αντίληψη. Προσπαθεί, δηλαδή, εκ των προτέρων να χρίσει την εξ αριστερών κριτική και αμφισβήτηση σαν συστημική και αντικομουνιστική.
Ο Νοέμβρης ήταν η κορύφωση της λαϊκής αντίστασης, με τη νεολαία να αναδεικνύεται ως δύναμη κρούσης. Αντικειμενικά και με οξυμένο τρόπο έφερε στο προσκήνιο τη διαπάλη γραμμών που διεξαγόταν στους κόλπους του κινήματος. Και αυτές οι γραμμές ήταν δύο, ανεξαρτήτως του μανδύα με τον οποίο εμφανιζόταν η μια απ' αυτές. Η επαναστατική και η αντεπαναστατική. Η σύγκρουση και η υποταγή.
Μια δεκαετία περίπου πριν από το πραξικόπημα, η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετεί και πορεύεται με τη θεωρία του ειρηνικού περάσματος που έχει βασικό άξονα τον κοινοβουλευτικό δρόμο και τη θεωρία των σταδίων. «Η εθνική αστική τάξη που θίγεται οικονομικά από την επιδρομή του ξένου κεφαλαίου, από τον μονόπλευρο εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας, δείχνει τάσεις αντίστασης στην ξένη εξάρτηση και, κάτω από ορισμένες συνθήκες, και διαθέσεις συνεργασίας με το λαϊκό κίνημα.» (Νέος Κόσμος, σελ 43-44, τ.8, 1958). Ακολουθώντας τη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής στην αστική τάξη, η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να προετοιμάζει και να οργανώνει το λαό για τα σχέδια της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών γίνεται πολιτική ουρά της Ένωσης Κέντρου, αφοπλίζει και ευνουχίζει το λαϊκό κίνημα.
Αυτή η γραμμή καθορίζει βασικά και την περίοδο της δικτατορίας, τη στάση του απέναντι στις αστικές δυνάμεις αλλά και στο κίνημα. Σε άρθρο του ο Λ. Στρίγκος, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος του Π.Γ. την περίοδο Κολλιγιάννη αλλά και επί Φλωράκη, γράφει: «Αλλά θα ήταν επίσης λάθος να μη δει κανείς τις αντιθέσεις της δικτατορίας που αναφέραμε, τις κεντρόφυγες δυνάμεις που αναπτύσσονται και να μη χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες που προσφέρει η κατάσταση για τη δημιουργία ενός πλατύτερου αντιδικτατορικού μετώπου της Αριστεράς μέχρι τη Δεξιά...» (Νέος Κόσμος, σελ. 79, τ.12, 1967).
Αυτή η γραμμή ηττήθηκε με την εξέγερση και προϋπόθεση για να γίνει η εξέγερση ήταν να ηττηθεί αυτή η γραμμή. ΚΝΕ και Ρ.Φ. είχαν αναλάβει να συγκρατήσουν τα γεγονότα στο πλαίσιο της αστικής γραμμής. Γι' αυτό και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτρέψουν την κατάληψη. Γι' αυτό στάθηκαν αμήχανοι μπροστά στη δυναμική των γεγονότων, γι' αυτό σύρθηκαν πίσω από αυτά βάζοντας συνεχώς εμπόδια. Γι' αυτό επέστρεψαν όταν η κατάληψη ήταν πλέον δεδομένη, προσπαθώντας να την ελέγξουν, να την καθορίσουν, ακόμα και με πλαστογραφίες, στα συνθήματα, στο ραδιοφωνικό σταθμό, στα κείμενα κ.α. Γι' αυτό μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζαν το χαρτί της απαγκίστρωσης από την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Γι' αυτό προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τον αγώνα σε φοιτητικοκεντρικά συνθήματα, ώστε να μη συνδεθεί με το λαό. Γι' αυτό τα αιτήματα “Λαοκρατία”, “Έξω από το ΝΑΤΟ”, “Έξω οι Αμερικάνοι” χαρακτηρίστηκαν αριστερίστικα, ανεπίκαιρα, ύποπτα, προβοκατόρικα. Απέτυχαν όμως παταγωδώς τόσο ο καθένας χωριστά όσο και με τις συντονισμένες κινήσεις που προγραμμάτισαν από κοινού. Γι' αυτό στήθηκε το σκηνικό των «προβοκατόρων» που έριχνε νερό στο μύλο των αστικοχουντικών φημολογιών και διαδόσεων. Γι' αυτό εμφανίστηκε στην Πανσπουδαστική Νο 8 κείμενο της ΚΝΕ με την πλαστή υπογραφή της Σ.Ε. που κατήγγειλε τους «προβοκάτορες» και ζητούσε το σχηματισμό κυβέρνησης από όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις, οργανώσεις και κόμματα.
Η εξέγερση, τόσο για το σύστημα όσο και για τους ρεφορμιστές, έπρεπε να αποτελέσει μια μικρή και σύντομη παρένθεση. Η ίδια γραμμή των ρεφορμιστών «απελευθερώνεται», πλέον, στο πλαίσιο της μετέπειτα αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η θέση του ΚΚΕ για το ΠΑΣΟΚ, που αποκρυσταλλώνεται στο 10ο Συνέδριο, το οποίο θεωρείται συμμαχική αντιμονωπολιακή-αντιιμπεριαλιστική πολιτική δύναμη για το μέτωπο και την κυβέρνηση, έχει καθορίσει τη συμμαχία της ΚΝΕ και της Ν.ΠΑΣΟΚ για την πρώτη και πλέον δεκαετία της μεταπολίτευσης.
Σε αγαστή συνεργασία ΚΝΕ και Ν. ΠΑΣΟΚ βάζουν πλάτη για το ξαναγράψιμο της ιστορίας, στις απαγορεύσεις των πορειών ακόμα και αυτού του γιορτασμού της εξέγερσης. Τα χτυπήματα και οι δολοφονίες αγωνιστών από τις κυβερνήσεις αρχικά της ΝΔ και αργότερα ΠΑΣΟΚ στις πορείες που σπάνε τις απαγορεύσεις χρεώνονται, από τη μεριά της ΚΝΕ, στα «αριστερίστικα», «αναρχικά» και «προβοκατόρικα» στοιχεία.
Ας δούμε όμως την ΚΝΕ μέσα από στιγμιότυπα των μεγάλων κινηματικών γεγονότων του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας. Ο νικηφόρος αγώνας του φ.κ. ενάντια στο ν. 815 είχε να αντιμετωπίσει και την τραμπούκικη βία της ΚΝΕ, που έσπαγε καταλήψεις. Λίγα χρόνια αργότερα βάζει πλάτη στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για να περάσει ο «δημοκρατικός» ν.1268.
Το ‘91 έχουμε το νικηφόρο κίνημα ενάντια στα μέτρα Κοντογιαννόπουλου χωρίς τη συμμετοχή της ΚΝΕ, η οποία έχει διαλυθεί μετά από τους τριγμούς που προκάλεσαν οι καταρρεύσεις, η συμμετοχή του ενιαίου τότε ΣΥΝ σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και στη συνέχεια στην οικουμενική κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Το ‘03 κινητοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Η ΚΝΕ διοργάνωσε συναυλία και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία υπογράφοντας και κοινό κείμενο με τη Ν. ΠΑΣΟΚ, την ΟΝΝΕΔ, τη Νεολαία ΣΥΝ και τη Νεολαία ΔΗΚΚΙ (Ριζοσπάστης 29/3/03). Τα οργανωμένα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα βρήκαν μπροστά τους τις αλυσίδες της ΚΝΕ να ανοίγουν το δρόμο για να περάσει η Ν.ΠΑΣΟΚ.
Στις 14/11/04 το ΚΚΕ συμμετέχει δια του Στρ. Κόρακα, μέλους της Κ. Ε. του ΚΚΕ. σε εκδήλωση που διοργανώνει η ΟΝΝΕΔ «τιμής για την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας.». Συμμετέχουν, εκτός από τον πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Στ. Τζουμάκας, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Η επιλογή της συμμετοχής στην εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου που «δεν είναι μόνο επέτειος της Δημοκρατίας αλλά και σύμβολο εθνικής και δημοκρατικής ενότητας.» (δελτίο Τύπου της ΟΝΝΕΔ «Η δημοκρατία θυμάται») συνοδεύεται από τη δημοσίευση της πλαστής ανακοίνωσης της Σ.Ε. της Πανσπουδαστικής Νο 8 σε γιγαντοαφίσες στους χώρους του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια του εορτασμού.
Το ‘06-‘07 έχουμε το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα με τις πολύμηνες καταλήψεις, που τινάζει στον αέρα την αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικά του Συντάγματος και πετυχαίνει να καθυστερήσει το νέο νόμο πλαίσιο. Η ΚΝΕ δεν μπαίνει από την αρχή στις καταλήψεις και αποτελεί μειοψηφία στις γενικές συνελεύσεις. Όταν ο νόμος ψηφίζεται, ρίχνει το αίτημα για μη εφαρμογή, αποδυναμώνοντας την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση του φ.κ. και μεταφέροντάς την στις σχολές και στα όργανα διοίκησης. Το κίνημα βαπτίζεται «δοτό» στον απολογισμό που κάνει η Α. Παπαρήγα.
Το ‘08 η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό αποτελεί την αφορμή για το γενικευμένο ξεσηκωμό της νεολαίας. Η Α. Παπαρήγα συμμετέχει σε συνάντηση με τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Βγαίνοντας καταγγέλλει τους «προβοκάτορες» και τους «κουκουλοφόρους». Αντίστοιχη ήταν η στάση της ΚΝΕ στα αμφιθέατρα, να υπερασπίζεται την αστική νομιμότητα και να αποτελεί πάλι μειοψηφία στις Γ.Σ.
Θα κλείσουμε παραφράζοντας τα λόγια του Β.Λ.: Αλήθεια, όσοι αποφασίζουν να υπερασπιστούν την ΚΝΕ εκείνης της περιόδου, δεν έχουν υπόψη τους τα παραπάνω; Αν όχι, το ατόπημα είναι μεγάλο. Αν ναι, το ατόπημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, αφού συνειδητά προσπαθούν να νεκραναστήσουν τη γραμμή του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής. Από τη δική μας μεριά πάντως, η αντιπαράθεση σ' αυτή τη γραμμή θα συνεχιστεί, είτε αυτή εκφράζεται από το ΚΚΕ και τη ΚΝΕ, είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από οποιονδήποτε την πλασάρει με «καινούριο» μανδύα. Για να νικήσει και πάλι ο Νοέμβρης, για να δικαιωθούν οι στόχοι της εξέγερσης, για την κομμουνιστική κατεύθυνση και προοπτική!
