Η Ιταλία και πάλι μπροστά στις εκλογές

Η Ιταλία και πάλι σε προεκλογικό πυρετό. Βέβαια αυτός ο πυρετός μπορεί να πει κανείς ότι αναλογεί σε ετήσιο σύνδρομο, στη διάρκεια όλης της μεταπολεμικής περιόδου, που πύκνωσε ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’60.
Σήμερα το πολιτικό τοπίο, που προέκυψε πριν από 20 και πλέον χρόνια, με τη διάλυση των δύο βασικών κομματικών πυλώνων, εκείνου της χριστιανοδημοκρατίας και εκείνου που έφερε τον τίτλο ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, απειλείται λοιπόν ως τοπίο από μια νέα πολιτική-κομματική αναδιάταξη, τόσο των δύο πόλων, που σχηματίστηκαν, όσο και των άλλων δυνάμεων, πιο αριστερά και πιο δεξιά από αυτούς.
Αξιοσημείωτο είναι ότι τον τελευταίο καιρό προβάλλει το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» με ηγέτη τον Μπέππε Γκρίλλο, ο οποίος ορίζεται ως αντιηγέτης και το κόμμα του δίχως χρώμα και δίχως ιδεολογία, δεν είναι δεξιό, αριστερό ή κεντρώο, δηλώνει μακριά από την κληρονομιά των παλιών πολιτικών και δηλώνει μακριά από τις αμαρτίες που συνοδεύουν όλη την παλιά φρουρά.
Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι η βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του Απρίλη του 2008 και ανέδειξαν ως πρωθυπουργό τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και αξιωματική αντιπολίτευση την κεντροαριστερά με ηγέτη τον Βάλτερ Βελτρόνι, ήταν αυτή η πρώτη μεταπολιτευτική βουλή που δεν εξέλεξε στα έδρανά της κόμμα που να κάνει αναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην τελευταία διακυβέρνηση Μπερλουσκόνι γιατί έχουμε ξαναφερθεί σ’ αυτήν και είναι εξάλλου πολύ γνωστά τα καμώματα του Καβαλιέρε σε όλους τους τομείς, δημόσιους και ιδιωτικούς. Όπως είναι γνωστή και η σύντομη σιωπή που τον χαρακτήρισε αφότου ανέλαβε τα ηνία της κυβέρνησης ο Μόντι ως πρωθυπουργός κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης και επιλογής όλων.
Όμως, ήδη σήμερα, η κυβέρνηση Μόντι παραπαίει και οδεύει προς την παραίτηση. Παραιτούμενη η κυβέρνηση, μέσα σε 70 μέρες προκηρύσσονται και γίνονται νέες εκλογές. Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει στις νέες αυτές εκλογές θα είναι η 65η στη σειρά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εξήντα πέντε κυβερνήσεις σε 65 χρόνια πολιτικού βίου, και μέσα σ’ αυτές τις χρονιές, ιδιαίτερα την τελευταία εικοσαετία, έλαμψε το άστρο-μετεωρίτης του Μπερλουσκόνι, που σήμερα επανέρχεται δριμύτερος, υποσχόμενος… θαύματα. Όμως δεν είναι να στεκόμαστε μόνο στα φαιδρά και στα κωμικοτραγικά της επανόδου του Μπερλουσκόνι. Είναι και το πιο σημαντικό που αφορά τις μεγάλες έριδες μέσα στον ιταλικό πολιτικό χώρο και κατά προέκταση στον ευρωπαϊκό. Είναι ο μόνιμος ανταγωνισμός επίσης της Ευρώπης με τις ΗΠΑ, που τώρα παίρνει νέες διαστάσεις, μια και βρισκόμαστε στην τελική ευθεία αναμέτρησης και σχηματισμού των νέων πολιτικο-στρατηγικο-στρατιωτικών συμμαχιών.
Και είναι η τελική ευθεία γιατί η γενικευμένη κρίση που μαστίζει το σύνολο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι κάτι παραπάνω από το κραχ του 1929 και αγκαλιάζει όλους τους κοινωνικούς τομείς, καθώς και όλες τις χώρες, ουδεμίας εξαιρουμένης. Το αν εμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση σήμερα στα μήκη και στα πλάτη του μεσογειακού χώρου, αυτό έχει να κάνει με ιστορικούς-κοινωνικούς λόγους και δεν αποκλείεται βέβαια να ξεσπάσουν νέες αναμετρήσεις και εξελίξεις πολύ πιο ισχυρές σε άλλα μήκη και πλάτη της υδρογείου, μια και αυτή η σφαίρα που λέγεται Γη είναι ένα καζάνι που βράζει τώρα, με δυνατότερες φωτιές, με δύσκολα προβλέψιμες εξελίξεις, πέρα από το ότι οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να αποτρέψουν τους πολέμους-σφαγεία των λαών ή ο νέος γενικευμένος πόλεμος θα προκαλέσει τα νέα επαναστατικά δεδομένα.
Επανερχόμενοι όμως στην Ιταλία, μπορούμε να πούμε ότι όσο κι αν η Ευρώπη ήταν και παραμένει μια… γηραιά ήπειρος, δεν έπαψε, παρά την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και των νέων δεδομένων της Ρωσίας - Κίνας - Ινδίας, να συνεχίζει να παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς λοιπόν, με Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους προαναφερθέντες, φαίνεται πως θέλει να ποντάρει ο «πολυμήχανος» Καβαλιέρε και να επανακάμψει στο πολιτικό προσκήνιο.
Ωστόσο, αρκετοί από τους παλιούς συμμάχους του αντιδρούν δηλώνοντας ότι θέλουν την κεντροδεξιά όχι όμως και τον Μπερλουσκόνι, ενώ οι κύριοι αντίπαλοί του, αυτοί της κεντροαριστεράς, θεωρούν ότι το πεδίο επανόδου της παράταξής τους σε κυβερνητικούς θώκους είναι σχετικά πιο εύκολο με αντίπαλο τον Καβαλιέρε και όχι με τον Μόντι υποψήφιο. Γι’ αυτό και οι παραινέσεις προς τον νυν πρωθυπουργό να μη συμμετάσχει είναι έντονες απ’ αυτούς της κεντροαριστεράς και από άλλους, όπως είναι έντονες επίσης από Μέρκελ και κομπανία για τη συμμετοχή του Μόντι στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας.
Το ότι πλέον στην Ιταλία, όπως στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες χώρες της ΕΕ, υπάρχουν ανοιχτές επεμβάσεις στη διαμόρφωση του πολιτικού τους τοπίου, αυτό αποτελεί νέο σημείο των.
Με τις επερχόμενες εκλογές στην Ιταλία δεν θα έχουμε να δούμε αναδεικνυόμενες τις πολιτικές αντιθέσεις του ιταλικού πολιτικού χώρου και κατά προέκταση του ευρωπαϊκού, αλλά και το τι προχωράει στις δρομολογημένες στρατηγικές συμμαχίες. Όπως επίσης θα προκύψει και ένα δείγμα του ρόλου που αρχίζει να παίζει ο λαϊκός παράγοντας με όποιον τρόπο εκφραστεί αυτός. Το βέβαιο είναι ότι αναμένεται κάτι διαφορετικό μετά την εμπειρία των διορισμένων κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Ιταλία, οι οποίες ως χώρες βρίσκονται, με τις όποιες ιδιαιτερότητες της καθεμιάς, στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης.