Αγωνιστικά σκιρτήματα σε ζοφερό τοπίο

Πριν από τέσσερα χρόνια η χώρα συγκλονίστηκε από τον ξεσηκωμό της νεολαίας που προκάλεσε η στυγνή δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μέσα σε ένα ασφυκτικό παρόν κι ένα σκοτεινό μέλλον, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και άνεργοι νέοι, τα παιδιά αυτού του τόπου, βγήκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν την οργή τους για το απάνθρωπο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής, της ισοπέδωσης, του θανάτου. Οι εικόνες της Αθήνας του Δεκέμβρη του 2008 ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα γι’ αυτά που συντελούνται στις συνειδήσεις των λαϊκών και εργαζόμενων μαζών.
Τέσσερα χρόνια μετά, το τοπίο είναι ακόμη πιο ζοφερό. Η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, εντείνεται και επεκτείνεται χωρίς φραγμό, σε μια προσπάθεια να φορτώσει τα βάρη της κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στο λαό και τους εργαζόμενους. Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες λαού σπρώχνονται στην ανεργία, στη φτώχεια, την εξαθλίωση και το περιθώριο, το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό στήνει σιδερένιους φράχτες και παρατάσσει ορδές καταστολής για να προστατέψει τα συμφέροντα της ντόπιας άρχουσας τάξης και -κυρίως- των ιμπεριαλιστών που την ορίζουν. Το χάσμα ολοένα και μεγαλώνει, η ανεμπιστοσύνη διευρύνεται και η οργή ξεχειλίζει.
Σε αυτό το τοπίο της διευρυνόμενης αγανάκτησης, εκεί που μέχρι πρόσφατα υπήρχε για το αστικό πολιτικό σύστημα η δυνατότητα ενός στοιχειώδους ελέγχου, σήμερα ξεσπούν ολοένα και πιο συχνά αγώνες και αντιστάσεις. Εμφανίζονται προσπάθειες μιας νέας συγκρότησης απέναντι στον εχθρό, με αποδυναμωμένες τις παραμορφωτικές παρεμβολές των κάθε λογής παρατρεχάμενών του, καθώς -ακόμη και γι’ αυτούς- τα περιθώρια στενεύουν και ο ρόλος τους αμφισβητείται.
Οι αγώνες που ξεσπούν στους χώρους δουλειάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των αγωνιστικών σκιρτημάτων. Αγώνες που εκπλήσσουν με τη διάρκεια και την αποφασιστικότητά τους, αλλά και με βάση την πλήρη παράδοση των όπλων από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με την πλάτη στον τοίχο και με τα πάντα γύρω τους να ισοπεδώνονται, οι εργαζόμενοι αμφισβητούν όλο και πιο συνειδητά το «μοντέλο» του σύγχρονου δούλου στο οποίο σπρώχνονται να προσαρμοστούν, αρνούνται να παραδώσουν τις ζωές τους, να σκύψουν το κεφάλι. Με βάση το ταξικό τους ένστικτο, αναζητούν τη συλλογικότητα, στρέφονται στο συνάδελφό τους, συζητούν για το πώς θα αντισταθούν. Αναζητούν ξανά τα σωματεία τους, προσπαθούν να στήσουν νέα, ανακαλύπτουν ξανά το συνδικαλισμό. Όχι αυτόν που κυριαρχούσε για δεκαετίες και πελέκησε τα πόδια της εργατικής τάξης, αλλά αυτόν που μπορεί να εξοπλίσει τους εργαζόμενους και να υπηρετήσει την ανάγκη του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης.
Δεν είναι χωρίς εμπόδια και προβλήματα αυτή η αναζήτηση. Γιατί το «παλιό», ο υποταγμένος, βολεμένος, εργοδοτικός, κρατικός συνδικαλισμός εξακολουθεί να είναι εδώ, να μπαίνει εμπόδιο μπροστά σε καθετί «νέο».
Πρώτο, γιατί η χρόνια κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στο εργατικό κίνημα, η απαξίωση των σωματείων και της ζωντανής, ενεργητικής συμμετοχής των εργαζομένων σε αυτά, η κυριαρχία λογικών ανάθεσης σε κάποιους, δήθεν ειδικούς, της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης, έχουν δημιουργήσει συνολικά μια διαλυτική κατάσταση στο εργατικό κίνημα.
Δεύτερο, γιατί, παρά τα σοβαρά πλήγματα που έχει δεχτεί ο υποταγμένος συνδικαλισμός, φροντίζει να κρατιέται με νύχια και με δόντια στη θέση του. Να υπονομεύει τις εργατικές διαθέσεις, αλλά και τις ίδιες τις εργατικές κινητοποιήσεις. Να αξιοποιεί την επιθετικότητα του συστήματος για να καλλιεργήσει τη διστακτικότητα και το φόβο. Να συντηρεί ένα κύκλωμα πελατειακών σχέσεων. Και, βέβαια, να σπέρνει νέες αυταπάτες για τη δυνατότητα ανάκαμψης αυτού του συστήματος προς όφελος και των εργαζομένων, για τη δήθεν υγιή επιχειρηματικότητα, για την προοπτική ενός «άλλου αέρα» στην ΕΕ κόντρα στους «Μερκελιστές» και άλλα τέτοια. Με κορυφαία αυταπάτη, τη δυνατότητα εκλογικής διεξόδου από αυτό το μεσαίωνα στον οποίο βυθίζει το λαό η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Τρίτο, γιατί η κατάσταση διάλυσης και αποσυγκρότησης που αναφέραμε ευθύνεται για τη συνδικαλιστική και οργανωτική απειρία των εργαζομένων, και κυρίως των νέων. Το πώς ξεκινά, στήνεται και οργανώνεται ένας αγώνας είναι διαδικασίες άγνωστες για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Διαδικασίες τις οποίες καλείται να ανακαλύψει από την αρχή. Και πάνω σε αυτήν την άγνοια και την αποσυγκρότηση (και, φυσικά, πάνω στο γενικότερο αρνητικό συσχετισμό και τα αποτελέσματα της ήττας του λαϊκού-εργατικού κινήματος) πατά η εργοδοσία για να ξεδιπλώσει την αντεργατική της επίθεση. Αξιοποιώντας την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη διευρυμένη δυνατότητά της να απολύει και να προσλαμβάνει με μηδενικό κόστος, τον τρόμο των εργαζομένων μπροστά στην απόλυση αλλά και το τεράστιο «απόθεμα» ανέργων. Στήνοντας εργοδοτικά σωματεία για να νομιμοποιήσει τις κάθε λογής επιλογές της και να μπλοκάρει τους εργαζόμενους.
Ωστόσο, όσοι βρέθηκαν στο ΙΚΕΑ, στη PHONEMARKETING, στα SPRIDER και τόσους άλλους εργασιακούς χώρους που κινητοποιήθηκαν, όσοι έζησαν από κοντά την απεργία στη Χαλυβουργία, κατάλαβαν ότι οι αγώνες αυτοί είναι προϊόν της αυθόρμητης κίνησης των ίδιων των εργαζομένων, της οργής που ξεχείλισε, της ανάγκης που ωρίμασε και στηρίχτηκαν στην αποφασιστική στάση των ίδιων των εργαζομένων. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό δείγμα για τις διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών. Είναι δείγμα αυτού που έρχεται και το οποίο τόσο πολύ φοβίζει τους παράγοντες του συστήματος, ντόπιους και ξένους. Και αποτελεί καθήκον των αγωνιστικών, ταξικών δυνάμεων, της επαναστατικής Αριστεράς, να βρεθούν κοντά και να στηρίξουν με κάθε τρόπο αυτές τις προσπάθειες. Να συμβάλουν στην πολιτική, ιδεολογική και πολιτική ενίσχυση των εργαζομένων, ώστε να αντιληφθούν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης αλλά και τις πραγματικές αναγκαιότητες του αγώνα για την ανατροπή της, την οικοδόμηση ενός πλατιού λαϊκού-εργατικού μετώπου αντίστασης.