Tα προδιαγεγραμμένα όρια μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας

Τελικά η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που πλασάρεται σαν ultra προωθημένη (μαζί με αυτήν της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ), δεν απέφυγε την πεπατημένη όλων των αστικορεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αμέσως μετά την απεργία της Τετάρτης αναδιπλώθηκε κανονικά, ανακοινώνοντας το τέλος των κινητοποιήσεων και τη ''διεκδίκηση'' του δίκιου των εργαζομένων από την αστική δικαιοσύνη.
Βέβαια φρόντισε να επιρρίψει ευθύνες γι' αυτή την απόφασή της στους ίδιους τους εργαζόμενους, που ''κουράστηκαν και άρχισαν να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον'', όπως δήλωσε ο ''πολύς'' Μπαλασόπουλος. Τι είχες Γιάννη μ', τι είχα πάντα... 'Εβγαλε λάδι, έτσι, και τους ομογάλακτούς της τής ΑΔΕΔΥ, που έκαναν την ''ηρωϊκή έξοδο'' με την 24ωρη απεργία.
Γι' άλλη μια φορά αποδείχτηκε πόσο επικίνδυνη είναι μια συνδικαλιστική ηγεσία, που την ώρα της μάχης –και χωρίς αυτή να έχει χαθεί– συνθηκολογεί και επί της ουσίας παραδίδει τους εργαζόμενους βορά στις ορέξεις του συστήματος. Είμαστε σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι που έδωσαν και θα συνεχίσουν να δίνουν τον αγώνα τους θα της χρεώσουν την εξέλιξη αυτή.
Το σύστημα δεν έχει μόνο τους μηχανισμούς του για να περνάει την πολιτική του. Έχει και τους ψεύτικους φίλους των εργαζομένων, που την κρίσιμη ώρα στέκονται πάντα ''λογικά''. Ποτισμένοι μέχρι το μεδούλι από την ηττοπάθεια και τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, αποδεικνύουν ότι αποτελούν ξένο σώμα για τα συμφέροντα των εργαζομένων και πραγματική τροχοπέδη για τη νικηφόρα πορεία των εργατικών αγώνων.
Πραγματικά, άξιος ο μισθός τους.