Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Μαρ 2013

130 χρόνια από τον θάνατο του Καρλ Μαρξ

Στις σημερινές σκοτεινές εποχές για την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου, στην περίοδο της ολόπλευρης κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο Μαρξ ξαναέρχεται σε επικοινωνία με τις μάζες των κολασμένων, παραμερίζοντας «τους ιστούς της αράχνης» που ύφαναν γύρω από το έργο και την δράση του οι αντιδραστικές κυρίαρχες τάξεις, καθώς και όλοι αυτοί που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, για να διαστρεβλώσουν και να αφυδατώσουν την επαναστατική του φυσιογνωμία και ορμή. Ο Καρλ Μαρξ δεν είναι «βολικός» για αυτούς που αποδέχονται τον καπιταλιστικό μονόδρομο και το «τέλος της ιστορίας», παρ’ όλο που ορκίζονται στο όνομά του. Ο μαρξισμός δεν είναι θρησκευτικό δόγμα αλλά μία επαναστατική θεωρία, που συνδέεται άρρηκτα με μία επαναστατική πρακτική. Ο μαρξισμός δεν είναι μόνο «ανάλυση» του καπιταλιστικού κόσμου και των νόμων του αλλά και οδηγός για επαναστατική δράση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Δεν είναι «υψηλή θεωρία» για ειδικούς και σπουδαγμένους αλλά μπορεί να γίνει κτήμα αυτών που τους ανήκει και τους αφορά. Η διαλεκτική σχέση της επαναστατικής θεωρίας με την επαναστατική πράξη βρίσκεται, στο συνολικό έργο του Καρλ Μαρξ, στο πιο ψηλό σημείο «επαφής» και αυτό αποτελεί την πιο σημαντική κληρονομιά του μεγάλου επαναστάτη.
Προτιμήσαμε την αποτίμηση της ζωής του να την κάνει, με τον μοναδικό του τρόπο, ο σύντροφός του στους αγώνες και στο τεράστιο θεωρητικό έργο, ο Φρήντριχ Ένγκελς, στον επικήδειο λόγο του.
Ο Καρλ Μαρξ, πέθανε στο Λονδίνο την Τέταρτη 14 Μάρτη 1883 (στην Ελλάδα, που είχε ακόμα το παλαιό ημερολόγιο, ήταν Τέταρτη 2 Μάρτη 1883), η ομιλία του Φρίντριχ Ένγκελς στον τάφο του έγινε 3 μέρες μετά.
« Στις 14 του Μάρτη, στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα, ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται. Είχε αφεθεί μόνος για μόλις δυο λεπτά και όταν γυρίσαμε, τον βρήκαμε στην πολυθρόνα του ειρηνικά κοιμισμένο, αλλά για πάντα. Μια ανυπολόγιστη απώλεια έχουν υποστεί το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής και η ιστορική επιστήμη, με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Το κενό που έχει μείνει με την αναχώρηση αυτού του ρωμαλέου πνεύματος αρκετά σύντομα θα γίνει αισθητό.
Ακριβώς όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο της εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι και ο Μαρξ ανακάλυψε την εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας: το απλό γεγονός, μέχρι τώρα συγκαλυμμένο από την υπερ-ανάπτυξη της ιδεολογίας, ότι η ανθρωπότητα πρέπει πρώτα από όλα να φάει, να πιει, να στεγαστεί και να ντυθεί, πριν μπορέσει να συνεχίσει την πολιτική, την επιστήμη, τη θρησκεία κ.τ.λ.• ότι γι' αυτό η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια, η εκάστοτε βαθμίδα της οικονομικής εξέλιξης που έχει επιτευχθεί από έναν συγκεκριμένο λαό ή κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης εποχής, διαμορφώνουν το θεμέλιο, από όπου ανελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση, από όπου επομένως, και κάτω από το φως της οποίας, πρέπει να εξηγηθούν, και όχι αντίστροφα, όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ, επίσης, ανακάλυψε τον ειδικό νόμο της κίνησης που διέπει τον σημερινό καπιταλιστικό τρόπο της παραγωγής, και την αστική κοινωνία που αυτός ο τρόπος παράγωγης έχει δημιουργήσει. Η ανακάλυψη της υπεραξίας ξαφνικά έριξε φως στο πρόβλημα, που προσπαθώντας να το επιλύσουν όλες οι προηγούμενες έρευνες τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των κοινωνικών κριτικών, ψηλαφούσαν στο σκοτάδι. Δυο τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές στη διάρκεια μιας ζωής. Ευτυχής ο άνθρωπος που θα είχε αξιωθεί να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Μα σε καθένα ξεχωριστό τομέα που ερευνούσε ο Μαρξ- και ερευνούσε πάρα πολλούς τομείς, κανέναν επιφανειακά- σε κάθε τομέα, ακόμα σε αυτών των μαθηματικών, έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις. Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό, όμως, δεν ήταν ούτε το μισό του ανθρώπου. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όμως, όσο μεγάλη κι αν ήταν η χαρά του που καλωσόριζε κάθε νέα ανακάλυψη σε κάποια θεωρητική επιστήμη, της οποίας οι πρακτικές εφαρμογές ήταν ίσως αδύνατο να οραματιστείς, δοκίμαζε μια τελείως διαφορετικού είδους χαρά, όταν η ανακάλυψη είχε ως συνέπεια άμεσες επαναστατικές αλλαγές στη βιομηχανία και στην ιστορική εξέλιξη γενικά. Για παράδειγμα, παρακολουθούσε από κοντά την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και πρόσφατα εκείνες του Marcel Deprez.

Διότι ο Μαρξ ήταν πριν από κάθε τι άλλο επαναστάτης, πραγματική αποστολή του στη ζωή ήταν να συνεισφέρει με τον έναν ή άλλον τρόπο να ανατραπούν η καπιταλιστική κοινωνία και οι κρατικοί θεσμοί που έχει δημιουργήσει, να συνεισφέρει στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, το οποίο πρώτος έκανε συνειδητό της δίκης του θέσης, των δικών του αναγκών, συνειδητό των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνιζόταν με ένα πάθος, ένα πείσμα, μια επιτυχία τέτοια, που τόσο λίγοι μπορούσαν να φανούν εφάμιλλοι.
Η πρώτη (εφημερίδα) RheinischeZeitung (1842), η παριζιάνικη Voerwarts (1844), η Deutsche Brusseler Zeitung (1847), η Neue Rheinische Zeitung (1848-49), η New York Tribune (1852-61) και, επιπρόσθετα σε αυτά, μια στρατιά από μαχητικά φυλλάδια, δουλειά σε οργανώσεις στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, και τελικά, κορωνίδα όλων, ο σχηματισμός της μεγάλης «Διεθνούς Ένωσης Εργατών» -αυτό μάλιστα ήταν ένα επίτευγμα, για το οποίο ο δημιουργός του κάλλιστα θα μπορούσε να υπερηφανεύεται, ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα άλλο.
Να γιατί ο Μαρξ ήταν ο πιο έντονα μισητός και συκοφαντημένος άνθρωπος του καιρού του. Οι κυβερνήσεις, και απολυταρχικές και δημοκρατικές, τον απέλαυναν από τα εδάφη τους. Οι αστοί είτε συντηρητικοί είτε υπερ-δημοκρατικοί, συναγωνίζονταν μεταξύ τους στο να σωριάζουν συκοφαντίες πάνω του. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, αγνοώντας τα, απαντώντας μόνο, όταν μεγάλη ανάγκη τον ωθούσε. Και πέθανε αγαπημένος, τιμημένος, και θρηνούμενος από εκατομμύρια επαναστατών συντρόφων εργατών -από τα ορυχεία της Σιβηρίας ως την Καλιφόρνια, σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής- και, τολμώ να πω ότι, αν και μπορεί να είχε αποκτήσει πολλούς αντιπάλους, δεν είχε σχεδόν καθόλου ούτε έναν προσωπικό εχθρό.
Το όνομα του θα ζήσει δια μέσου των αιώνων, όπως επίσης και το έργο του».

«Το νέο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού εκθειάζει τον φασίστα Μεταξά, δικαιολογεί τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές και θεωρεί πως το Ε.Α.Μ. είναι δημιούργημα των Εγγλέζων»

της Βαγγελιώς Δερμιτζάκη, 
μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Δεν έχουν γραφτεί πολλά για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Οι εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης είναι τόσο σοβαρές, που δεν επέτρεψαν μια σοβαρή ενασχόληση με το περιεχόμενο των νέων βιβλίων.
Το καινούργιο βιβλίο της Ιστορίας πήρε τη θέση του αποσυρθέντος βιβλίου Ιστορίας της κ. Ρεπούση. Είχαμε γράψει τότε, πως το συγκεκριμένο βιβλίο, που του είχαμε ασκήσει έντονη κριτική λόγω του αντιδραστικού περιεχομένου του, αποσύρθηκε, τελικά, όχι λόγω της κριτικής προοδευτικών φωνών, αλλά λόγω της επικράτησης των πιο συντηρητικών απόψεων. Έτσι, κάτω από το βάρος της φασιστικοποίησης που επιχειρείται να επιβληθεί σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, δεν είναι παράξενο που το νέο βιβλίο, εκτός από απαράδεκτο διδακτικά εγχειρίδιο, χαρακτηρίζεται από το βαθιά αντιδραστικό του περιεχόμενο. Προστίθεται με τη σειρά του στα υπόλοιπα βιβλία του δημοτικού, τους καρπούς των οποίων δρέπουμε, ενισχύοντας τα αντιδραστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά του σχολείου.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

«η αγοράστρια δεν έχει υποχρέωση και ευθύνη για την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος εν γένει ή απορρέουσα από τον Μεταλλευτικό κώδικα, τον Κ.Μ.Λ.Ε., την Κ.Υ.Α. περιβαλλοντολογικών όρων, τις εγκρίσεις τεχνικών μελετών και τις λοιπές εν γένει διοικητικές πράξεις, εγκρίσεις ή άδειες μετά από την αναστροφή της πώλησης σύμφωνα με το άρθρο 4 της παρούσης» αναφέρεται ΡΗΤΑ στον νόμο 3220/2004 ΦΕΚ 15Α/28.1.2004 στη σελίδα 349.

ΑΘΗΝΑ
Μαζικό συλλαλητήριο αλληλεγγύης στη Χαλκιδική
Πλημμελής η ανταπόκριση της Αριστεράς

Με ένα μαζικό συλλαλητήριο έκφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής χιλιάδες λαού και νεολαίας την Τρίτη 12 Μάρτη στην Αθήνα μετά από κάλεσμα της Επιτροπής Αλληλεγγύης. Η φασιστικού τύπου επιχείρηση ενάντια στο λαό της Ιερισσού, το καθεστώς τρομοκρατίας που έχουν επιβάλει οι κρατικές δυνάμεις καταστολής για να στηρίξουν το έγκλημα που εξελίσσεται σε βάρος του τόπου της Χαλκιδικής και των κατοίκων της οδήγησαν στη μαζικοποίηση της σημερινής διαδήλωσης.
Ασφαλώς, ρόλο έπαιξε και το θετικό κλίμα που δημιούργησε η ογκώδης διαδήλωση του προηγούμενου Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο αυτό που κυρίως λειτούργησε ήταν η ωμή, κατάφορη αδικία σε βάρος ενός ολόκληρου τόπου, από μια κυβέρνηση που γίνεται φανερό ότι δεν διστάζει να ποδοπατήσει ανθρώπινες ζωές και στοιχειώδη δικαιώματα για τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων αφεντικών της.
Αλλά και η ηρωική αντίσταση του λαού της Χαλκιδικής, που επίμονα και αποφασιστικά πήρε την υπόθεση της υπεράσπισης του τόπου και της ζωής του στα δικά του χέρια δίνοντας νέα δείγματα των αστείρευτων δυνατοτήτων ενός λαού που λοιδορείται και εμπαίζεται από διάφορους «φωστήρες» με κάθε ευκαιρία
Στη διαδήλωση που ακολούθησε ήταν χαρακτηριστική η απουσία των αστυνομικών δυνάμεων, δείγμα της πίεσης που έχει δεχτεί η κυβέρνηση από τις αντιδράσεις για το όργιο καταστολής που εξαπέλυσε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ιερισσό και τα γύρω χωριά, αλλά και από τις αντιδράσεις συνολικά για τις «χρυσές μπίζνες» στη Βόρεια Ελλάδα, με πιο χαρακτηριστικές τις σύσσωμες αντιδράσεις που αντιμετωπίζει στη Θράκη.
Χαρακτηριστική όμως ήταν και η απουσία της Αριστεράς από τη διαδήλωση. Εάν εξαιρέσει κανείς την αρκετά μαζική και δυναμική παρουσία του ΚΚΕ(μ-λ), οι υπόλοιπες οργανώσεις είχαν πλημμελή έως μηδενική παρουσία. Γεγονός ανεπίτρεπτο για ένα ζήτημα τέτοιας βαρύτητας και ιδιαίτερα τώρα που η μαζική έκφραση της αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής πρέπει να εκφραστεί σε κάθε γωνιά της χώρας.
Περιορισμένη όμως ήταν και η ανταπόκριση στην ανοιχτή σύσκεψη που συγκάλεσε το ΚΚΕ(μ-λ) με στόχο την ανάληψη στην Αθήνα νέων πρωτοβουλιών κοινής δράσης και στήριξης του αγώνα αυτού. Στη σύσκεψη παρευρέθηκαν η ΑΡΑΣ, το ΝΑΡ, το Μ-Λ ΚΚΕ και η Πρωτοβουλία Κατοίκων Καμινίων-Ρέντη και σε γενικές γραμμές στη συζήτηση αναγνωρίστηκε η ανάγκη πλατιάς στήριξης του αγώνα στη Χαλκιδική μέσα και από τη συγκρότηση μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας, για την οποία ωστόσο κρίθηκε απαραίτητο να υπάρξει νέα σύσκεψη. Διαφορετική άποψη για το ζήτημα είχε το Μ-Λ ΚΚΕ το οποίο έκρινε ότι μια τέτοια πρωτοβουλία θα έπρεπε να αφορά μόνο τις δυνάμεις της ΠΑΑΣ, αν και είχε απορρίψει την πρόταση που του είχε γίνει από το ΚΚΕ(μ-λ) για πρωτοβουλία της ΠΑΑΣ σχετικά με το ζήτημα.

Ιδρυτική συνέλευση της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας

Με συμμετοχή περισσότερων από 100 ανθρώπων, πραγματοποιήθηκε στις 20 Μάρτη, στην αίθουσα της Ε.Σ.Η.Ε.Α., η ιδρυτική συνέλευση της Κίνησης για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (Κ.Ε.Δ.Δ.Ε.). Μετά την παρουσίαση του «Σχεδίου Διακήρυξης», το οποίο είχε συζητηθεί, αναδιαμορφωθεί και καταληχθεί ως προσχέδιο, από την Επιτροπή Πρωτοβουλίας, καθώς και των «Αρχών Λειτουργίας» της Κίνησης, που θα βασίζονται στην «ισότιμη συμμετοχή των μελών» και στη «μετωπική δράση», ακολούθησαν 5-λεπτες τοποθετήσεις – παρεμβάσεις από τους συμμετέχοντες. Τοποθετήθηκαν άτομα που ανήκουν σε πολιτικές οργανώσεις, συλλογικότητες ή συνδικαλιστικά σχήματα, ανένταχτοι αγωνιστές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, φοιτητές, εκπρόσωπος από την Επιτροπή Στρατευμένων, καθώς κι από την Επιτροπή Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.
Στην παρέμβαση, από την πλευρά της Οργάνωσής μας, αφού περιγράφηκε σε γενικές γραμμές η πολιτική της φασιστικοποίησης που ακολουθεί το σύστημα ενάντια στο λαό, τέθηκαν η αναγκαιότητα ύπαρξης κίνησης υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και οι άξονες στους οποίους πρέπει να εστιάσει (υπεράσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση, στην απεργία, στις μορφές αγώνα που θα επιλέγει ο λαός για να αντισταθεί στην επίθεση, η υπεράσπιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, των πολιτικών χώρων και στεκιών, του πανεπιστημιακού ασύλου, η εναντίωση σε συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών, στην κρατική τρομοκρατία, στο φακέλωμα, καθώς και απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και το ρατσισμό, που επιδιώκει τη διάσπαση του λαού και των εργαζόμενων και τη συγκάλυψη των πραγματικών υπεύθυνων για την κατάσταση του λαού). Τονίστηκε πως η Κίνηση πρέπει να έχει κινηματικά χαρακτηριστικά και στίγμα, να μην αποτελέσει απλά «επιτροπή καταγγελίας», «μελέτης» ή «νομικών», να παίρνει πρωτοβουλίες για κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις - αρνητικό σημείο της μέχρι τώρα Επιτροπής ήταν η αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλίας για διοργάνωση άμεσης διαδήλωσης καταγγελίας του οργίου κρατικής τρομοκρατίας, σε βάρος του λαού της Χαλκιδικής – και προτάθηκε η διοργάνωση μεγάλης διαδήλωσης στην Αθήνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Τονίστηκε, επίσης, η ανάγκη να έχει ανοικτό χαρακτήρα και ν’ απλωθεί σε εργαζόμενους, ανέργους, μαθητές και νεολαία, καθώς και σε μετανάστες.
Η συνέλευση ολοκληρώθηκε με τη συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής, ενώ αποφασίστηκε η διοργάνωση εκδήλωσης, για τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, η ανάληψη δράσεων για την ημέρα της 21ης Απρίλη, καθώς και η επιδίωξη διοργάνωσης διαδήλωσης για τα δημοκρατικά δικαιώματα, σε κοινή δράση και με άλλες κινήσεις και συλλογικότητες.

30 Μαρ 2013

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Του Δημήτρη Μάνου
Το ζήτημα της Κύπρου έθεσε στο επίκεντρο του οικονομικού προβληματισμού το ζήτημα με τις τράπεζες και τον χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα στην ευρωζώνη γενικότερα.
Βέβαια το ζήτημα του τραπεζικού τομέα ήταν πάντα «εδώ» από την αρχή της κρίσης. Είναι γνωστό, εξ άλλου, πως η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αποτέλεσε και αποτελεί βασικό μότο της κρίσης και των μέτρων που λαμβάνονται εδώ και τρία χρόνια.

Το συνολικότερο ζήτημα
Όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες (και οι γερμανικές) είναι ήδη εκτεθειμένες από την κρίση του 2008. Φούσκες και «σκελετοί» υπάρχουν παντού. Η υπόθεση του Αμβούργου, οι περιφερειακές τράπεζες της Γερμανίας κρύβουν πολλές τέτοιες υποθέσεις. Επιπρόσθετα, η κρατική στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω των προϋπολογισμών στην ευρωζώνη έλαβε τη μορφή ενός σύνθετου σχήματος εγγυήσεων, δανείων και αγοράς ομολόγων μέσω της ΕΚΤ (εδώ συμπεριλαμβάνονται και τα χαμηλά, σχεδόν μηδενικά επιτόκια), αλλά έχει πιάσει τα όριά της.
Στο πλαίσιο αυτό η κατεύθυνση που φαίνεται να κερδίζει έδαφος όχι μόνο στην ΕΕ αλλά και παγκόσμια, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες αποφάσεις της συνόδου των G20, είναι ο περιορισμός των φορολογικών παραδείσων και της «υπερτροφίας» του χρηματοπιστωτικού τομέα. Με μια μικρή διαφορά: Όλοι ζητούν να περιοριστεί ο υπερτροφικός τομέας των «άλλων». Και επειδή η «υπερτροφία» δεν μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί στον σκληρό ιμπεριαλιστικό πυρήνα, αφού το κάθε μπλοκ υψώνει τα δικά του βέτο, η πίεση αυτή περνά στην περιφέρεια.
Η περίπτωση της Κύπρου είναι χαρακτηριστική. Ζητήθηκε από την τρόικα ο δραστικός περιορισμός του τραπεζικού τομέα της Κύπρου που όντως καταλαμβάνει… χώρο ίσο με πέντε ή έξι φορές το ΑΕΠ. Όμως είναι χαρακτηριστικό και το ερώτημα του γνωστού Πρετεντέρη από τηλεοράσεως: «θα μειωθεί μήπως και το Λιχτενστάιν ή το Λουξεμβούργο;» (χώρες όπου ο τραπεζικός τομέας λόγω της ευνοϊκής φορολόγησης είναι υπερτροφικός, συγκεντρώνοντας πολλά ξένα κεφάλαια).
Ένα δεύτερο θέμα που έχει διχάσει τον γαλλογερμανικό άξονα αφορά τη διάσταση ανάμεσα στην τραπεζική ένωση που ζητά η Γαλλία (αλλά μετά βδελυγμίας απορρίπτει το βρετανικό City) και την εποπτεία που απαιτεί η Γερμανία. Οι Γάλλοι, των οποίων οι τράπεζες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στον χρεωμένο ευρωπαϊκό Νότο, θέλουν την ένωση των κεντρικών τραπεζών για να καλύψουν το μεγάλο κενό που δημιουργείται στα κεφάλαιά τους από την έκθεση αυτή. Αντίθετα οι Γερμανοί δεν θέλουν την ένωση γιατί θα εκχωρήσουν έτσι τις τράπεζές τους –που επιμένουμε πως διόλου «καθαρές» δεν είναι- αλλά ταυτόχρονα θέλουν την εποπτεία και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης.

Η «ανακεφαλαιοποίηση» της περιφέρειας
Πέρα λοιπόν από τα πολιτικά σχέδια που ταυτίζονται με τις κατευθύνσεις του σκληρού ιμπεριαλιστικού πυρήνα της ΕΕ (π.χ. σχέδιο Ανάν), αυτά που απαίτησε το Eurogroup από την Κύπρο έχουν θέσει το ζήτημα του περιορισμού του μεγέθους του τραπεζιτικού συστήματος των εξαρτημένων χωρών και την εκχώρηση των όποιων φορολογικών πλεονεκτημάτων διαθέτουν αυτές οι χώρες σε σχέση με τις τράπεζές τους. Ίσως έχει ξεχαστεί ότι στην αρχή της κρίσης ήταν η Ιρλανδία που, αντιμετωπίζοντας το πρώτο σχέδιο «διάσωσης» των τραπεζών της, αντιδρούσε στην ισοπεδωτική μανία των Βρυξελλών. Στην Κύπρο βέβαια «μοχλεύτηκε» μια τεράστια χρηματοπιστωτική ρευστότητα με βάση τις ρώσικες καταθέσεις (οι Κύπριοι τις ανεβάζουν στα 20 δισ., ο Σόιμπλε στα 70) που ουδείς μπορεί να πει και να περιγράψει πού κατευθύνθηκε. Αυτή τη ρευστότητα απαιτεί να ελέγξει και να περιορίσει ο ιμπεριαλιστικός πυρήνας της ευρωζώνης που παραμέρισε για λίγο τις διαφορές του και απαιτεί τον δραστικό περιορισμό της (τελευταίες ειδήσεις καταγράφουν πολιτική συμφωνία Γερμανών, Γάλλων αλλά και… Ιταλών σχετικά με την αποφασιστική στάση που πρέπει να κρατηθεί απέναντι στην κυπριακή ηγεσία).
Όσον αφορά τη χώρα μας, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Είναι γνωστό πως η τρόικα από την εποχή του πρώτου μνημονίου ακόμα είχε πει πως το τραπεζιτικό τοπίο της χώρας «χωρά» περίπου δυόμισι τράπεζες. Και δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα για να διερευνηθούν οι πιθανότητες τραπεζιτικών γάμων που τα δύο πρώτα χρόνια κατέληγαν σε άδοξα… διαζύγια (όπως αυτό της Εθνικής με την Alpha). Συνέβη όμως τελευταία κάτι πραγματικά περίεργο: Η τρόικα, που με βάση αυτή τη γραμμή έπρεπε να ευλογεί τους τραπεζιτικούς γάμους, είναι αντίθετη στην πρόσφατη συμφωνία συγχώνευσης της Εμπορικής με την Alpha (ή καλύτερα της απορρόφησης της πρώτης από τον όμιλο της δεύτερης, όπως γράφουν στα ΑΤΜ)! Η εφημερίδα «Κεφάλαιο» έγραφε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει γιατί η τρόικα θέλει «ελεύθερες» τις δύο τράπεζες προκειμένου να απορροφήσουν, αν είναι δυνατόν, τα υποκαταστήματα ή και τις μητρικές των κυπριακών τραπεζών που θα αντιμετώπιζαν προβλήματα από το «κούρεμα». Να σημειωθεί εδώ πως η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων και το τελευταίο κούρεμα του ελληνικού χρέους κόστισαν στις κυπριακές τράπεζες 6 δισ. ευρώ, περίπου δηλαδή το ποσό που καλείται τώρα να βρει η κυπριακή ηγεσία για να στηρίξει το πρόγραμμα «διάσωσης». Μάλιστα καθόλου δεν συγκινείται η τρόικα από την προσπάθεια ανακεφαλαιοποίησης των ιδιωτών καταθετών των δύο τραπεζών κατά 10% (απαραίτητος όρος σύμφωνα με το Μνημόνιο για να παραμείνει μια τράπεζα στον ιδιωτικό τομέα) αλλά προτιμά τη διαδικασία να την εποπτεύει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (μήπως τώρα έφτασε η ώρα του τραπεζιτικού «σοσιαλισμού»;) Σε αυτού του είδους τις αντιθέσεις αλλά και στα προβλήματα που συναντά η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στη χώρα μας οφείλεται μάλλον η παραίτηση του ολλανδού διευθυντή-επόπτη του ΤΧΣ που αποφάσισε, λέει, να πάει να βρει την οικογένειά του κάπου στο… Νότιο Ειρηνικό.
Η ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος μετά την εξάντληση των 50 δισ. που δόθηκαν στις χρηματαγορές για την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων έχει μετατραπεί σε πονοκέφαλο για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Σημαίνει πως πρέπει να αυξηθούν τα κεφάλαια των τραπεζών προκειμένου να υπάρχει μια ευρεία κεφαλαιακή βάση όταν θα γίνουν οι ταχτικές ασκήσεις αντοχής σε συνθήκες κρίσης. Η ανακεφαλαιοποίηση πρέπει να ξεκινήσει τον Απρίλη και να ολοκληρωθεί στο τέλος του Ιούλη. Η «Ημερησία» έγραψε πως ήδη βρίσκονται στα σκαριά επενδυτικές κινήσεις που στηρίζονται από μεγάλα funds της παγκόσμιας σκηνής και πως αυτοί έχουν δεσμευτεί ότι θα συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίου. Έτσι θα παραμείνουν ιδιωτικές οι τράπεζες και θα γλιτώσουν τον… τραπεζιτικό «σοσιαλισμό».
Το σενάριο λέει ότι πρωτοστατούν οι τρεις «συστημικές τράπεζες», με προεξάρχουσα την Εθνική. Τα funds αυτά είναι εκτός ΕΕ (καναδικά, τούρκικα και αραβικά). Οι μικρότερες τράπεζες θα σπάσουν σε δύο («καλή»-«κακή»), κατά το παράδειγμα της ΑΤΕ. Όμως μέχρι τότε οι διοικήσεις των τραπεζών θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει στην τρόικα το πώς θα διαχειριστούν –σε συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης και φορολογικής αφαίμαξης- τα αυξανόμενα «κόκκινα» δάνειά τους.
Αρχές Αυγούστου –που είναι παχιές οι μύγες- τίποτα πια δεν θα εμποδίζει τα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη πρόκληση της παροχής ρευστότητας στην πραγματική οικονομία…

Για την «Αλληλεγγύη για Όλους»

Εισαγωγή
Πριν από περίπου δύο μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προχώρησε στη συγκρότηση της πρωτοβουλίας «Αλληλεγγύη για Όλους». Κεντρικός υπεύθυνος της πρωτοβουλίας από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ο Τ. Κορωνάκης, μέλος της νεοεκλεγμένης γραμματείας και προηγούμενος υπεύθυνος επικοινωνίας για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σύμφωνα με τους εμπνευστές και υλοποιητές της, η πρωτοβουλία αυτή αποσκοπεί στο να ενισχύσει αλλά και να παράσχει οργανωτικούς και οικονομικούς πόρους σε περίπου 3.000 δομές αλληλεγγύης οι οποίες είναι διάσπαρτες σ’ όλη την Ελλάδα. να συμβάλλει, επίσης, στη δημιουργία νέων. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως επισήμανε σε αρκετές εκδηλώσεις για την προώθησή της ο Τ. Κορωνάκης, δεν είναι να φτιάξει τις «δικές του» δομές αλληλεγγύης, αλλά να διευκολύνει την οριζόντια διασύνδεση, επικοινωνία, συντονισμό αυτών που υπάρχουν και θα υπάρξουν και να συμβάλει στη διασύνδεσή τους με ανάλογες προσπάθειες στο εξωτερικό.

ΝΔ και Χρυσή Αυγή

Καταψήφιση της άρσης ασυλίας του Κασιδιάρη από βουλευτές της ΝΔ με προεξάρχοντα, και καθόλου τυχαία, τον Κεφαλογιάννη. Δίωξη αλλά και αθώωση του Κασιδιάρη από το δικαστήριο. Κάλυψη από την κυβέρνηση του φασίστα συμβούλου για θέματα μεταναστών στο υπουργείο Εσωτερικών, Κωτούλα. Και φυσικά ο Φαήλος Κρανιδιώτης που ποτέ δεν σταμάτησε να παριστάνει τον γεφυροποιό μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής.
Μπορεί ο Σαμαράς να καταδίκασε το ναζισμό και το ρατσισμό στην εκδήλωση με αφορμή τα 70 χρόνια από την έναρξη του εκπατρισμού των Ελλήνων Εβραίων, όπως καταδίκασε και τη «βία των άκρων» σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ στη διεθνή διάσκεψη της ΟΝΝΕΔ με αυτό το θέμα, αλλά η όλη συμπεριφορά του κόμματός του και του συστήματος απέναντι στη Χρυσή Αυγή δεν είναι και τόσο καταδικαστική. Το αντίθετο θα λέγαμε.
Ακούγοντάς τον διακρίνουμε την ιδιαίτερη προτίμησή του στην περιγραφή και τις προειδοποιήσεις στο ένα άκρο. Αυτό που βρίσκεται στα αριστερά. Αυτό που αφορά τις λαϊκές αντιστάσεις. Αυτές είναι άλλωστε που περιγράφονται με λεπτομέρειες για το χάος που προκαλούν, ενώ το άλλο άκρο απλώς …αναφέρεται. Ο στόχος γνωστός, ο λαός, οι αγώνες του και η Αριστερά. Για την ακρίβεια, αυτό που συμβολίζει η Αριστερά. Την αμφισβήτηση των πολιτικών ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, την αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν αυτή η ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η δεξιά, με την κάθε φορά μορφή της, προσεγγίζει, στηρίζει και στηρίζεται από την ακροδεξιά της χώρας, ακόμη και την πιο ακραία και ανοιχτά φασιστική, με σκοπό ακόμη και να την προσεταιριστεί ή να την απορροφήσει. Από την περίοδο του μεσοπολέμου, όπου ο φασισμός κυβέρνησε, μέχρι και τώρα τα παραδείγματα είναι άφθονα.
Μετά τη χούντα όμως δεν ήταν εύκολο να ανθίσουν πολιτικά μορφώματα ανοιχτά φασιστικά και φιλοχουντικά, αν και έγιναν απόπειρες. Η δυναμική των λαϊκών αγώνων που δημιούργησε η πτώση της χούντας και η εκτίμηση του λαού στις αριστερές ιδέες δεν επέτρεπε την ύπαρξη τέτοιων σχηματισμών, δημιούργησε την ανάγκη στο σύστημα και τα κόμματά του να παίξουν το χαρτί της δημοκρατίας και του φιλολαϊκού προσωπείου για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί. Φιλοχουντικά κόμματα όπως η ΕΠΕΝ μπορεί πρόσκαιρα να χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά μέχρι εκεί. Μετά κλήθηκαν να ενταχθούν και να στελεχώσουν τη Ν.Δ.
Μόνο κατά το τέλος της δεκαετίας του ’90, που πλέον το λαϊκό κίνημα είχε υποχωρήσει και η επίσημη Αριστερά είχε χάσει την αίγλη του αντισυστημικού, δόθηκε η δυνατότητα της δημιουργίας και της άνθησης του ΛΑΟΣ. Ενός κόμματος φιλοχουντικού, κρυπτοφασιστικού και ρατσιστικού, που δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα της ΝΔ και έπαιξε το ρόλο του αναχώματος και του καναλιζαρίσματος των λαϊκών αντιδράσεων σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ένα κόμμα που το σύστημα, όταν χρειάστηκε να στηριχθεί για να ξεπεράσει την πολιτική κρίση του, δεν δίστασε να το χρησιμοποιήσει στην κυβέρνηση και να το διαλύσει, εντάσσοντας βασικά του στελέχη στη Ν.Δ.
Στο έδαφος αυτό, παράλληλα με τις αυξανόμενες αντιστάσεις του λαού απέναντι στις πολιτικές των μνημονίων και της πλήρους παράδοσης της χώρας στους τροϊκανούς, άνθισε η Χρυσή Αυγή.
Ανοιχτά φιλοναζιστική και ακραία συστημική, με τις κραυγές της κατά του πολιτικού κόσμου, με τις φραστικές και δολοφονικές επιθέσεις της κατά του «αριστερού κατεστημένου», του λαϊκού κινήματος και των μεταναστών, που σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα είναι οι υπεύθυνοι για τα σημερινά μας χάλια, αλλά και τον ψευτοπατριωτισμό της, έπαιξε το ρόλο της συγκέντρωσης δυσαρεστημένων λαϊκών ανθρώπων.
Ενισχύθηκε, στηρίχθηκε και δυνάμωσε γιατί βόλευε το σύστημα να στραφούν τμήματα του λαού κατά άλλων τμημάτων του και όχι εναντίον του. Υπηρετεί την ατζέντα τής φασιστικοποίησης της πολιτικής και δημόσιας ζωής μια χαρά. Σε σημαντικό βαθμό στελεχώθηκε και αυτή από μεσαία και κατώτερα στελέχη της ΝΔ και σε σημαντικά ζητήματα δεν δίστασε να στηρίξει βασικές κυβερνητικές επιλογές.
Αυτό το κόμμα λοιπόν το σύστημα και η ΝΔ το χρειάζονται. Πολιτικά και ιδεολογικά. Για να απορροφά δυσαρέσκειες, τρομοκρατώντας παράλληλα όσους σκέφτονται να τις διοχετεύσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, για να δικαιώνει τη θεωρία των άκρων αλλά και για να εξασφαλίζει την προσήλωση στην αστική νομιμότητα και τις αξίες του συστήματος.
Από την άλλη όμως έχει και κάποια όρια. Το πολιτικό σύστημα μετά από μια μακρά περίοδο αστάθειας ψάχνει τη σταθεροποίησή του. Η στήριξη των έως τώρα δύο βασικών του πυλώνων φαίνεται να είναι ακόμη η επιλογή του. Η Χρυσή Αυγή μέχρι τώρα έπαιξε το ρόλο της έκφρασης των από τα δεξιά δυσαρεστημένων που στην ανάγκη πρέπει να επιστρέψουν στην αγκαλιά της μεγάλης παράταξης. Είτε διά της στήριξης κάποιας μελλοντικής κυβερνητικής λύσης είτε διά της επιστροφής των ψηφοφόρων της, και όχι μόνο αυτών, στη μεγάλη παράταξη που εκφράζει πιο αυθεντικά τις μεγάλες αξίες του κατεστημένου. Άλλωστε, όπως λέει και ο Κρανιδιώτης, δικοί τους άνθρωποι είναι οι Χρυσαυγίτες - και δίκιο έχει. Το ίδιο σύστημα υποστηρίζουν, την ίδια πολιτική της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του ξεπουλήματος της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Της καταστολής των λαϊκών αγώνων, της τρομοκράτησης των αγωνιστών και του ρατσισμού.

Επέλαση του συστήματος – απραξία των ηγεσιών – αμηχανία και οργή των εκπαιδευτικών

Με ταχύτατη προώθηση όλων των μέτρων των σχετικών με την αξιολόγηση (Προεδρικό Διάταγμα για την Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, Αρχή Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, Αυτοαξιολόγηση της εκπαιδευτικής μονάδας), η κυβέρνηση ολοκληρώνει έναν κύκλο θέσπισης ενός σώματος θεσμικού πλαισίου, το οποίο, με δυο λόγια, δίνει στο σύστημα πλήρη ελευθερία και λυμένα χέρια στην καταπάτηση οποιασδήποτε εργασιακής κατάκτησης των εκπαιδευτικών. Ελευθερία
• Στην τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών,
• Στη διεύρυνση του ωραρίου,
• Στη μετακίνηση οπουδήποτε καλέσει η υπηρεσία,
• Στις υποχρεωτικές (και ουσιαστικά απλήρωτες) υπερωρίες,
• Στη μισθολογική καθήλωση και υποβάθμιση,
• Στην «έξοδο» των εκπαιδευτικών στην αργία και την απόλυση «δι’ ασήμαντον αφορμή» με βάση το νέο πειθαρχικό πλαίσιο,
• Στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και στον πλήρη κατακερματισμό των εργασιακών τους σχέσεων.
Πριν μερικά χρόνια, ένα μόνο από αυτά τα μέτρα θα ήταν ικανό, αν όχι να δημιουργήσει αγωνιστικά ξεσπάσματα, σίγουρα – τουλάχιστον- θα οδηγούσε τη συνδικαλιστική ηγεσία να καμώνεται ότι βρυχάται έστω και λίγο, για να ανταποκριθεί στο ρόλο διαμεσολάβησης και παζαριού που είχε αναλάβει.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Από τη μία, ο ρόλος της προηγούμενης περιόδου βρίσκεται στον αέρα κι έτσι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν σαφή κρίση ρόλου. Από την άλλη –και όσο κι αν αυτό μπερδεύεται από τη διαλυτική δουλειά των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ- το κλίμα είναι στην πραγματικότητα εκρηκτικό και κανείς δεν ξέρει ποια σπίθα θα ανάψει τη φωτιά, η οποία όταν ανάψει, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί.

Οι εκτός θέματος στοχεύσεις της Αριστεράς ανακυκλώνουν την ήττα
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση κυκλοφορούν από το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς δύο στόχοι.
Ο πρώτος είναι η προβολή της λογικής «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά», να μπλοκαριστούν και να μην εφαρμοστούν οι διαδικασίες. Να διαλυθούν τα σεμινάρια των διευθυντών, να μη συμμετέχουν τα σχολεία σε διαδικασίες αυτοαξιολόγησης και γενικότερα να αχρηστευθεί το θεσμικό πλαίσιο μέσω της γενικευμένης ανυπακοής και του «αντάρτικου» των σωματείων. Δεν είμαστε, ασφαλώς, εκείνοι που θα απέχουμε από οποιαδήποτε κίνηση κερδίσματος χρόνου, δημιουργίας ρωγμών και γενικότερης παρεμπόδισης οποιασδήποτε διαδικασίας εφαρμογής της αξιολόγησης ή οποιουδήποτε άλλου αντιδραστικού μέτρου. Ωστόσο, όσο μας αφορά, μας ενδιαφέρει για κάθε κίνηση που κάνει το κίνημα να είναι καθαροί στον κόσμο που συμμετέχει οι στόχοι, τα όρια και η προοπτική της κίνησης αυτής.
Η λαίλαπα, λοιπόν των αντιλαϊκών μέτρων στην εκπαίδευση δεν μπορεί να ανατραπεί μέσω του σαμποταρίσματος ούτε και της ανυπακοής. Μπορεί να τρωθεί, να δώσει ανάσες, να δώσει για κάποιο μικρό διάστημα κουράγια στον κόσμο. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ με αυτόν τον τρόπο. Από πού κι ως πού οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής γραμμής θεωρούν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα πετάξει έξω τους αξιολογητές από την τάξη, όταν μάλιστα επικρατεί όλο και περισσότερο ο φόβος, ο οποίος πολλαπλασιάζεται όταν ένας εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στο μηχανισμό; Αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι φανερό ότι τα επιτελεία της κυβέρνησης μπορούν εύκολα να παρακάμψουν τέτοιες διαδικασίες με διάφορους τρόπους; Και με ποια ακριβώς ανυπακοή θα εμποδιστούν οι διευθυντές να κάνουν αξιολογήσεις, οι σύμβουλοι να φακελώνουν το «ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών για επιμορφώσεις» (που είναι αξιολογικό κριτήριο); Με ποια ανυπακοή θα ανατραπεί το μισθολόγιο, θα μπλοκαριστεί το νέο πειθαρχικό πλαίσιο και η αύξηση του ωραρίου;
Ας μην κρυβόμαστε! Οποιοι υπερτιμάνε τις δυνατότητες της λογικής «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά» δεν έχουν αυταπάτες ούτε κάνουν λάθος. Απλώς, δεν έχουν καμία πρόθεση να συνολικοποιήσουν την αντιπαράθεση και να προετοιμάσουν τις σκληρές μάχες που πρέπει να δοθούν με στόχο τη συνολική ανατροπή του πακέτου μέτρων. Είτε γιατί δε θέλουν να γίνουν ενοχλητικοί στο σύστημα είτε γιατί έχουν ενσωματώσει τόσο πολύ την ήττα που τους φαίνεται αδιανόητο το ενδεχόμενο να δοθεί η μάχη.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη φοβερή στόχευση. Η άλλη «μάχη – σταθμός»: Τα συνέδρια των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, «όπου θα αλλάξουν οι συσχετισμοί». Αποτελεί μια ακόμα διαφυγή από τα πραγματικά προβλήματα του κινήματος. Αποτελεί την έκφραση ιδιότυπων εκλογικών αυταπατών, που θυμίζουν τις… άλλες για τον απλό λόγο ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν κοινοβουλευτικοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε οι υπάρχοντες (ιδιαίτερα ευνοϊκοί για την Αριστερά) συσχετισμοί στα ΔΣ των πρωτοβάθμιων Σωματείων της εκπαίδευσης και η μη αντιστοίχισή τους σε κάποιου τύπου και έκτασης ανασυγκρότηση του κινήματος έχει αποδείξει ότι η χρόνια διαλυτική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα έχει φτάσει μέχρι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Γιατί, άραγε, τα προβλήματα αυτά θα ξεπεραστούν με το πολύ πιθανό πέρασμα της ΟΛΜΕ στον έλεγχο διάφορων τάσεων της Αριστεράς;

Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τα προβλήματα του κινήματος – Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη μάχη
Κατά την άποψή μας, οι δυνάμεις του κινήματος πρέπει να κινηθούν για τη συγκρότηση των εκπαιδευτικών στην κατεύθυνση προετοιμασίας μιας μεγάλης κεντρικής μάχης που κινείται στους παρακάτω περίπου άξονες:
• ¬ Ανατροπή των μνημονίων, Αντίσταση στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν ΕΕ - ΔΝΤ - κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους.
• ¬ Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους. Όχι στην εκπαίδευση των μνημονίων, της φτώχειας, της υποταγής και των ταξικών φραγμών - Oύτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
• ¬ Όχι στην αξιολόγηση - να αποσυρθεί το ΠΔ - Ανατροπή του νόμου για το νέο μισθολόγιο - φτωχολόγιο. Όχι στις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη φοροληστεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!
• ¬ Κάτω τα χέρια από τις απεργίες, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Η συγκρότηση αυτή πρέπει να γίνει με κάθε δυνατό τρόπο. Αν τα ΔΣ των σωματείων δε θέλουν, θα πρέπει να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα. Αν η ΟΛΜΕ δε θέλει, θα πρέπει να συντονίζονται πρωτοβάθμια σωματεία. Η μάχη αυτή δεν μπορεί παρά να έχει τη διαδήλωση και την απεργία ως βασικές μορφές. Ταυτόχρονα, το παραμύθι των καταστατικών των Ομοσπονδιών που «εγγυώνται» σχεδόν ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ απεργία (στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση κηρύσσει απεργία μόνο το ΔΣ της ΔΟΕ, ενώ στη δευτεροβάθμια, κηρύσσεται απεργία αν υποστηριχτεί σε συνέλευση προέδρων από το 50% των ΕΛΜΕ και το 66% των ψήφων των ΕΛΜΕ στο τελευταίο συνέδριο!) πρέπει να αρχίζει να τίθεται υπό αμφισβήτηση. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να πάμε όπως πηγαίναμε και είναι μεγάλη η περίπτωση να πρέπει δοκιμαστούν και «ανορθόδοξες» κινήσεις στο βαθμό ασφαλώς που έχουν ή έστω διευκολύνουν τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών. Αλλιώς, θα συνεχίσει και η Αριστερά να κλαίγεται για τη δυσκολία της περιόδου και για τον «υποταγμένο κόσμο» που της έλαχε… Και να συμβάλει –με αυτόν τον τρόπο- στο φαύλο κύκλο της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αποσυγκρότησης του κινήματος.

Σχέδιο «Αθηνά» Νο 2
Το δικαίωμα στις σπουδές στο στόχαστρο

Και να που, επιτέλους, είδαμε τη δεύτερη έκδοση του σχεδίου Αθηνά να ανακοινώνεται επίσημα την Τρίτη 19/3 από τον κ. Αρβανιτόπουλο. «Και τώρα μπορείτε να μείνετε ήσυχοι», αφού «οι μετακινήσεις των φοιτητών θα περιοριστούν από τις 15.000 -που προέβλεπε το αρχικό σχέδιο- στις 2.500». Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο, «έχουμε ένα αποτέλεσμα που αντανακλά την μέγιστη εφικτή σύνθεση και συναίνεση όλων των συμμετασχόντων στην διαβούλευση».
Ας δούμε τώρα τη σκληρή πραγματικότητα και τι επιδίωξαν οι λεγόμενοι «συμμετέχοντες», με αφορμή την περίπτωση του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Όπου, σαν «αντίμετρο» για την αναστολή των μετακινήσεων τμημάτων σε Σέρρες και Φλώρινα, ήρθε η «ρεαλιστική πρόταση» των εσωτερικών συγχωνεύσεων. Την ίδια στιγμή, 3 τμήματα του ΤΕΙΘ μπαίνουν σε καθεστώς «μεταβατικότητας», με ορίζοντα την τελειωτική κατάργησή τους το 2018.
Αυτός ο τρομερός «ρεαλισμός» διακατείχε από την πρώτη στιγμή τις κυβερνητικές παρατάξεις, τους καθηγητές και τους τοπικούς παράγοντες (δημάρχους, κλπ), που εμφανίστηκαν σαν υπερασπιστές των φοιτητών και έκαναν τα πάντα, ώστε να μην περάσουν οι κινητοποιήσεις στα χέρια των σπουδαστών και των συλλογικών τους αποφάσεων.
Στο πνεύμα του ίδιου «ρεαλισμού» της κυβερνητικής πολιτικής, έρχεται η τελική ανακοίνωση, ότι τα τμήματα που θα καταργηθούν ή θα συγχωνευτούν είναι 129 (αντί για 94, όπως προβλεπόταν αρχικά), ενώ επιπλέον 26 μπαίνουν σε μεταβατικότητα. Και όλες αυτές οι «παραχωρήσεις» έρχονται σε μια «περίοδο βαθιάς δημοσιονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα», όπως συνηθίζει να υπενθυμίζει η κυβέρνηση. Μάλλον περιμένουν από τους φοιτητές και τους σπουδαστές «να πουν κι ευχαριστώ» για τους διακανονισμούς που παίζονται στις πλάτες τους.
Η ανακοίνωση ενός «εναλλακτικού σχεδίου Αθηνά» αποτελεί έναν πολιτικό ελιγμό από την πλευρά της Κυβέρνησης που απέχει χιλιόμετρα από τις πραγματικές απαιτήσεις σπουδαστών και φοιτητών, με σκοπό να κάμψει σε πρώτη φάση τις κινητοποιήσεις και να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενδιάμεσων παραγόντων (καθηγητών, δημάρχων, κ.ά.). Πετάει το μπαλάκι από το γήπεδο της «εσωτερικής μετανάστευσης», μέσω των μετακινήσεων, που θα σήμαινε άμεση διακοπή σπουδών για χιλιάδες φοιτητές, στο γήπεδο της «μεταβατικής εκκένωσης» τμημάτων και σχολών. Τα αντισταθμιστικά μέτρα που πάρθηκαν για κάθε «υποχώρηση» αναδεικνύουν, ότι στρατηγικός στόχος του σχεδίου παραμένει ανέπαφος: Να αφαιρεθεί το δικαίωμα στις σπουδές για δεκάδες χιλιάδες νεολαίους, αφού οι συγχωνεύσεις (ακόμη και στην ίδια πόλη) θα σημάνουν αφόρητες συνθήκες φοίτησης, σε ασφυκτικές υποδομές με την προοπτική μεγαλύτερης υποχρηματοδότησης σαν μοχλό πίεσης για την αύξηση του κόστους σπουδών. Σε συνδυασμό με την ένταση των ρυθμών φοίτησης και τις μαζικές διαγραφές που βρίσκονται στα σκαριά, είναι αμφίβολο το πόσοι από τους νέο-εισακτέους θα καταφέρουν εν τέλει να αποφοιτήσουν, ακόμη και προτού λήξει η «περίοδος μεταβατικότητας». Την ίδια στιγμή, αφαιρούνται από το μηχανογραφικό επιπλέον υποψήφια τμήματα, περιορίζοντας δραστικά τον αριθμό των εισακτέων για την επόμενη χρονιά, ιδιαίτερα όσων φοιτούν σε ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Και, αλήθεια, ποια «πτυχία με αντίκρισμα» υπόσχεται ο υπουργός στους εναπομείναντες φοιτητές, τη στιγμή που η ανεργία στη νεολαία σκαρφαλώνει ολοταχώς πάνω από το 60%; Και σε ποια επαγγελματικά δικαιώματα πρέπει να ελπίζουν όσοι θα αποφοιτήσουν από σχολές που ως το 2018 θα έχουν σβηστεί από το χάρτη;
Είναι καθήκον να ενταθεί η προσπάθεια σε κάθε σύλλογο, ώστε να μπουν στις πραγματικές τους διαστάσεις τα ζητήματα. Δεν υπάρχει βήμα πίσω, αλλά συνέχιση του αγώνα μέχρι τη συνολική ανατροπή του Σχεδίου Αθηνά. Αν χθες ήταν ο νόμος Διαμαντοπούλου, σήμερα είναι οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και αύριο η απειλή της διαγραφής και των διδάκτρων. Είναι κρίσιμο για τους φοιτητές και τους σπουδαστές, εν όψει φοιτητικών εκλογών, να αναδειχθεί στο προσκήνιο η ανάγκη των συλλογικών αγώνων με αιχμή την υπεράσπιση του δικαιώματος στις σπουδές.

29 Μαρ 2013

Σχέσεις αιωνιότητας σε θάλασσα ρευστότητας

Σε άλλες συνθήκες, θα ήταν πρώτη είδηση και με διαφορά. Τώρα, η επίσκεψη του αμερικανού προέδρου σε Ισραήλ και Δυτική Όχθη, πέρασε σε δεύτερο πλάνο σχεδόν σε όλα τα δυτικά ΜΜΕ. Ο λόγος, φυσικά, δεν είναι πως έπαψε να αποτελεί η περιοχή καζάνι που βράζει και επίκεντρο ανατροπών, ανακατατάξεων και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών.
Κάθε άλλο. Η εξήγηση μπορεί να είναι πως, ακριβώς λόγω της μεγάλης ρευστότητας, των πολλών ανοικτών μετώπων, οι αμερικάνικοι σχεδιασμοί και αποφάσεις συνεχίζουν να κυοφορούνται και δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια πρωτοβουλία, διπλωματική ή πολεμική μεγάλης κλίμακας. Σε αυτήν την φάση, η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται να μην ξεδιπλωθεί και άλλο η αστάθεια, να μην υπάρξουν μονομερείς ισραηλινές κινήσεις που θα πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις και να συνεχιστεί η πολιτική πίεσης στο Ιράν και προσεκτικής παρέμβασης στις συριακές εξελίξεις.
Το πρώτο ταξίδι αμερικανού προέδρου στα όρια της παλαιστινιακής αρχής και η πρώτη επίσημη έξοδος του Ομπάμα στην δεύτερη θητεία του δεν επιφύλασσε ούτε εκπλήξεις ούτε συγκλονιστικές ειδήσεις. Υπογράμμισε την στενή αμερικανοϊσραηλινή ειδική σχέση που είναι παντός καιρού. Επανέλαβε την γνωστή αμερικανική πολιτική απέναντι στην Τεχεράνη, δίνοντας χρόνο στις οικονομικές κυρώσεις και στη διπλωματική πίεση. Έδειξε, και πάλι, πως οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν με προσοχή και δισταγμούς μια άτακτη ανατροπή στην Δαμασκό. Ξαναδιατυπώθηκε η κενή περιεχομένου θέση για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, την ώρα που το Ισραήλ συνεχίζει την πολιτική της γενοκτονίας στην Γάζα και των εποικισμών στην Δυτική Όχθη. Και επαναλήφθηκαν οι γνωστές διαφωνίες του επιτελείου Ομπάμα με τον Νετανιάχου και τους ακραίους σιωνιστές, πάντα φυσικά με ευγένεια που αρμόζει σε αιώνιους φίλους. Η παλαιστινιακή αρχή δεν έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό και από την Γάζα εκτοξεύτηκαν μια-δυο ρουκέτες σε ακατοίκητες περιοχές, για να μην θεωρηθεί, πως εκεί τα πράγματα έχουν καλυτερέψει.
Όμως, αυτή η φαινομενική ηπιότητα και οι χαμηλοί τόνοι δεν πρέπει να ξεγελούν. Στην περιοχή έχουν ανοίξει πολλοί και σκληροί λογαριασμοί, οι ισορροπίες έχουν διαταραχτεί και συνεχίζουν να ρευστοποιούνται και οι αντιθέσεις είναι εκρηκτικές. Οι λαοί που βγήκαν στο προσκήνιο και συνεχίζουν, σε πολλές περιπτώσεις, να βρίσκονται στους δρόμους πρέπει να επαγρυπνούν. Οι ιμπεριαλιστές και τα μαντρόσκυλά τους, πίσω από τα χαμόγελα και τα καθησυχαστικά λόγια, ετοιμάζουν νέα σχέδια για πολέμους και επεμβάσεις.

Ασκήσεις πολέμου στην κορεατική χερσόνησο

Στο «κόκκινο» βρίσκεται, για μια ακόμη φορά, η ένταση στα σύνορα της Βόρειας με τη Νότια Κορέα, με απειλές και προκλήσεις να εναλλάσσονται ανάμεσα σε Πιονγιάνγκ και Σεούλ. Απειλές, προκλήσεις και επιδείξεις ισχύος είναι κάτι το συνηθισμένο στις δύο πλευρές της γραμμής οριοθέτησης στην κορεατική χερσόνησο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Η ένταση όμως μετά το 2010 έχει φτάσει αρκετές φορές σε κρίσιμα σημεία.
Η αυξημένη στρατιωτική δραστηριότητα (στρατιωτικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας) της Β. Κορέας σε ξηρά, αέρα και θάλασσα που επισημαίνεται από στρατιωτικούς κύκλους της Ν. Κορέας αποτελεί καταρχάς αυτό που μπορεί να ονομαστεί «πρώτη αντίδραση» της Πιονγιάνγκ στην έναρξη των αμερικανο-νοτιοκορεάτικων στρατιωτικών ασκήσεων 10.000 Νοτιοκορεατών και 3.500 αμερικανών στρατιωτών με βάση –τι άλλο;– το σενάριο μιας πιθανής επίθεσης από το Βορρά. Αυτά τα κοινά πολεμικά γυμνάσια Αμερικανών και Νοτιοκορεατών είναι ετήσια, πλην όμως τα εξελισσόμενα είναι σε σημαντικό βαθμό ενισχυμένα τόσο από άποψη ισχύος όσο και χρονικά.
Φέρεται ότι θα ολοκληρωθούν περί τα τέλη του Απρίλη, τροφοδοτώντας όλο αυτό το διάστημα την κλιμάκωση της έντασης όχι μόνο στην κορεατική χερσόνησο αλλά σε όλη την περιοχή. Ως αιτιολόγηση της ενίσχυσής τους παρουσιάζεται η νέα υπόγεια πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας στα μέσα του προηγούμενου μήνα, για την οποία λέγεται ότι ήταν από τις πιο πετυχημένες! Μάλιστα οι ειδικοί της προκαταρκτικής επιτροπής του Οργανισμού της Σύμβασης για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών δεν εντόπισαν κανένα ίχνος των ραδιενεργών υλικών στην επιφάνεια του εδάφους. Λόγω της μη ύπαρξης ραδιενέργειας στο σημείο της έκρηξης, οι ειδικοί δεν μπορούν να προσδιορίσουν το είδος των καυσίμων που χρησιμοποιήθηκαν κατά την 3η πυρηνική έκρηξη στη Βόρεια Κορέα.
Σε απάντηση τόσο των πολεμικών ασκήσεων Ν. Κορέας και Αμερικανών όσο και των νέων κυρώσεων που επέβαλε το Σ.Α. του ΟΗΕ στη Β. Κορέα, η Σεούλ, πέρα από τη δική της στρατιωτική κινητοποίηση, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Ο εκπρόσωπος της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας ανακοίνωσε την «πλήρη ακύρωση» της συμφωνίας ανακωχής με την οποία τερματίστηκε ο Πόλεμος της Κορέας το 1953 και πλέον η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας «θεωρεί τον εαυτό της ελεύθερο από τις συνδεδεμένες με αυτήν υποχρεώσεις». Άμεση συνέπεια της κίνησης αυτής είναι η διακοπή της «κόκκινης γραμμής» του Ερυθρού Σταυρού που χρησιμοποιούν οι δύο πλευρές για να συζητούν περί επανασυνδέσεων χωρισμένων οικογενειών και αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας. Πάντως, η κατάργηση της «κόκκινης γραμμής» του Ερυθρού Σταυρού η οποία καθιερώθηκε το 1971 δεν είναι πρωτόγνωρη και εκτιμάται ότι είναι μάλλον συμβολική. Έχει διακοπεί πέντε φορές μέχρι τώρα (η τελευταία το 2010) και, όπως λέγεται, δοκιμαζόταν τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα.
Αυτή η συμφωνία «μη επίθεσης», η οποία αποτελεί τη νομική βάση στήριξης της ειρήνης στη χερσόνησο της Κορέας (και που ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ διαβεβαιώνει πως είναι ακόμα έγκυρη και σε ισχύ διότι υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και οι όροι της «δεν επιτρέπουν σε καμία πλευρά να αποδεσμευτεί μονομερώς»), δεν αποτελεί παρά την ιστορική αποτύπωση των συσχετισμών και της κατάστασης που διαμορφωνόταν στη χερσόνησο της Κορέας στις αρχές του ΄50.
Σήμερα το έγγραφο αυτό, πέρα από τους συμβολισμούς, αποτελεί και μια ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο στάτους των προηγούμενων δεκαετιών και τις μελλούμενες ανατροπές στην ευρύτερη περιοχή. Μπορεί δηλαδή η αποχώρηση της Βόρειας Κορέας από τη «συμφωνία ανακωχής» και η «πλήρης ακύρωσή» της να μην είναι εντελώς απρόσμενη ενέργεια, κατά τη γνώμη πολλών αναλυτών, και άμεσα να μην έχει σημαντικές νομικές συνέπειες, είναι όμως μια κίνηση περισσότερο προωθημένη από τη συνηθισμένη ρητορική απειλών της Β. Κορέας, έχει πολιτικές συνέπειες και αντικειμενικά έρχεται να συμβάλει στην αύξηση της έντασης στην Κορεατική χερσόνησο.
Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η συγκεκριμένη «συμφωνία ανακωχής» θεωρείται από όλες τις πλευρές προσωρινή και μάλιστα ότι πρέπει να αντικατασταθεί με μια πιο σοβαρή συμφωνία ειρήνης! Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι να προκύψει ένα νέο κείμενο έπειτα από διμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις, αλλά ποιους νέους συσχετισμούς θα έρθει να επικυρώσει αυτό. Και, όπως γίνεται πάντα, πρώτα διαμορφώνονται οι συσχετισμοί και μετά τα κείμενα.
Μέσα σε όλα αυτά, και κύρια μέσα απ΄ όλα αυτά, αντικειμενικά και ουσιαστικά οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές όχι μόνο ενισχύουν την ήδη ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία τους στην περιοχή, αλλά ταυτόχρονα διαμορφώνουν μια κατάσταση που απλώνεται σε ολόκληρο τον Ειρηνικό. Πέρα από τις νέες βάσεις που προωθούν στη γύρω περιοχή, ενισχύουν και τη λεγόμενη «εθνική αντιπυραυλική άμυνά» τους από Αλάσκα μέχρι Καλιφόρνια.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα γνωστά στοιχεία που βγαίνουν από το Πεντάγωνο για τους νέου τύπου πυραύλους που προορίζονται για την αναχαίτιση των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων, οι ΗΠΑ θα εγκαταστήσουν συνολικά στις βάσεις τους στην Αλάσκα και την Καλιφόρνια 44. Και όλα αυτά λόγω των πρόσφατων απειλών της Β. Κορέας να εξαπολύσει προληπτικό πυρηνικό χτύπημα στις ΗΠΑ!
Στο μεταξύ, όλο και πιο έντονα και εμφατικά γίνεται επίκληση στο Πεκίνο να λάβει ενεργότερο ρόλο η Κίνα ως μοχλός πίεσης προς το καθεστώς της Πιονγιάνγκ. Αναμφίβολα ο ρόλος της Κίνας είναι ρόλος «κλειδί» για τις εξελίξεις στο κορεατικό ζήτημα, αλλά ταυτόχρονα η Κίνα είναι και ο πραγματικός και ουσιαστικός αποδέκτης της πίεσης των ΗΠΑ. Είναι σημαντικός «παίκτης» και βασικός ανταγωνιστής των Αμερικανών στην περιοχή και από την άποψη αυτή η κορεατική χερσόνησος αποτελεί ένα ουσιαστικό μέρος του γεωπολιτικού παιχνιδιού που εξελίσσεται εκεί. Και ίσως δεν είναι καθόλου συμπτωματικό που η νέα όξυνση στην κορεατική χερσόνησο ξεκινούσε τη στιγμή που η διαδικασία διαδοχής στην εξουσία της Κίνας βρισκόταν σε εξέλιξη και ολοκληρώθηκε στις 15 Μάρτη, με την ανάληψη της προεδρίας από τον Xi Jinping και της πρωθυπουργίας από τον Li Keqiang.
Χ.Β.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ-ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ «ΥΨΗΛΗΣ ΤΑΣΗΣ» ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

του Τάσου Σαπουνά
Τελικά, όπως είχε προγραμματιστεί και αναμενόταν, το βουλγαρικό κοινοβούλιο διαλύθηκε την Πέμπτη 14 Μαρτίου, για να αναλάβει καθήκοντα υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη γειτονική χώρα σε εκλογές στις 12 Μαΐου, δύο μήνες πριν από την κανονική ημερομηνία διεξαγωγής τους.
Όλα ξεκίνησαν όταν στις 10 Φεβρουαρίου οργισμένοι βούλγαροι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τις υπέρογκες αυξήσεις που είχαν γίνει στο ηλεκτρικό ρεύμα από τον περασμένο Ιούλη. Το πρόβλημα, που το καλοκαίρι καλυπτόταν λόγω καιρού, το ανέδειξε σε όλο του το μεγαλείο ο χειμώνας. Με την ανεργία να συνεχίζει να αγγίζει διψήφια ποσοστά (12%), τους μισθούς να κυμαίνονται μεταξύ πείνας και εξαθλίωσης, οι αυξήσεις αντιγύρισαν στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της Βουλγαρίας σαν κοινωνικό ρεύμα αντίθεσης και οργής υπερυψηλής τάσης.
Αρχικά στο στόχαστρο μπήκαν οι ξένες εταιρείες παροχής ενέργειας και ηλεκτρικής ισχύος. Οι τρεις εταιρείες έχουν μοιράσει την αγορά, με την τσέχικη CEZ να είναι μονοπώλιο στη δυτική, την αυστριακή Energo-Pro στη βορειοανατολική και την επίσης αυστριακή EVN στη νοτιοανατολική Βουλγαρία. Με αυτό τον τρόπο και με την ανοιχτή στήριξη της βουλγάρικης κυβέρνησης λυμαίνονταν την παροχή ενέργειας, με αποκορύφωμα τις τελευταίες αυξήσεις στις τιμές ηλεκτρικού ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά.
Γοργά η αναταραχή πολιτικοποιούνταν, απαιτώντας την επανεθνικοποίηση της παροχής ενέργειας. Για να βάλουν τελικά στο στόχαστρο τη συνολικότερη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική αλλά και ευρύτερα το σύστημα όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τα τελευταίο τέταρτο του αιώνα μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του παλινορθωμένου καπιταλισμού και την είσοδο της βουλγάρικης κοινωνίας στις μεθόδους και τους τρόπους ενός κυριολεκτικά και μεταφορικά μαφιόζικου καπιταλισμού. Που είτε κατέστρεψε είτε πλιατσικολόγησε πάνω σε ό,τι είχε απομείνει όρθιο στη χώρα και προπαντός εκμηδένισε καταχτήσεις και δικαιώματα που ακόμα και το προηγούμενο καθεστώς, απότοκο της ήττας της επαναστατικής κατεύθυνσης, δεν είχε τολμήσει να θίξει.
Ενδεικτικό της απελπισίας του βουλγάρικου λαού είναι πως τέσσερις άνθρωποι έγιναν τον τελευταίο μήνα ανθρώπινοι πυρσοί. Εν τω μεταξύ, οι λαϊκές κινητοποιήσεις ανάγκασαν σε παραίτηση του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ, χωρίς όμως οι ίδιες να σταματήσουν. Ακόμα και την εβδομάδα που πέρασε, και παρά το γεγονός πως έχουν οριστεί –όπως προαναφέραμε- πρόωρες εκλογές, οι βούλγαροι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις μαζικές αντιδράσεις τους. Ίσως γιατί διαισθάνονται πως οι εκλογές δεν θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα για τα οποία ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ακόμα και οι προτάσεις από τμήματα των διαδηλωτών για «την τροποποίηση του συντάγματος έτσι ώστε να δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών σε ποσοστό τουλάχιστον 50%, σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης», παρά τον ολοφάνερα ουτοπικό-μικροαστικό χαρακτήρα και τις αυταπάτες που εμπεριέχουν, υπογραμμίζουν το γεγονός πως ο βουλγάρικος λαός αρχίζει να αναζητεί και να επιζητεί μια βαθιά πολιτική και κοινωνική αλλαγή σαν προϋπόθεση για να βγει από το σημερινό τέλμα.
Ο δρόμος βέβαια για να μετατραπεί αυτό από αόριστη επιθυμία σε κίνημα αντίστασης και ανατροπής είναι μακρύς και δύσβατος. Βραχυπρόθεσμα ήδη ο γειτονικός λαός έχει να αντιπαλέψει το σάπιο καθεστώς που προσπαθεί να ανασυνταχθεί με τη βοήθεια της ΕΕ και των αξιωματούχων της και των «διανοουμένων»-υπηρετών της καπιταλιστικής ελίτ και των ιμπεριαληστών «προστατών» που λυμαίνονται τη χώρα και το λαό. Και που δεν θεωρούν καταστροφή αυτό που γίνεται τώρα, αλλά βγάζουν φλύκταινες έστω και με την ιδέα οι εταιρείες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας να ξαναγυρίσουν στο βουλγάρικο (αστικό) κράτος! Και προπαντός να αντισταθεί σε όλους όσους -και είναι πολλοί αυτοί που- θα τον καλέσουν να υποστείλει τη σημαία των αγώνων του και να την εναποθέσει στις αστικές κάλπες.

Πάπας Φραγκίσκος ο Α’
Ο Ιησουΐτης με το σκοτεινό παρελθόν

του Οράσιο Βερμπίτσκι*
Στο πρόσωπο του Αργεντίνου καρδιναλίου Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, που στις 13 Μαρτίου ανακηρύχθηκε πάπας, μετά από μια ψηφοφορία που προκάλεσε έκπληξη, διεξάγονται στην ίδια του τη χώρα έρευνες, ώστε να διαλευκανθούν οι δεσμοί συνεργασίας του με τη δικτατορία. Στις δύο δίκες που προκάλεσαν περισσότερο πάταγο, ο καρδινάλιος απαντά σε κατηγορίες, ότι προσέφερε βοήθεια για την απαγωγή και τον βασανισμό δύο Ιησουϊτών και στον σφετερισμό βρεφών, μια συνήθη πρακτική του πιο πρόσφατου στρατιωτικού καθεστώτος (1976-83).
Η σύμπνοια του Μπεργκόλιο με την κυβέρνηση που ευθύνεται για το θάνατο 30 χιλιάδων ανθρώπων είναι μεν παλιά και πασίγνωστη, αλλά οι πιο ξεκάθαρες ενδείξεις ήλθαν στο φως στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, όταν χάρη στην κατάργηση των νόμων που παρείχαν προστασία στους καταπιεστές του παρελθόντος, μπόρεσαν να ξεκινήσουν οι δίκες. Ο ίδιος ο καρδινάλιος δήλωνε υπερήφανος για τις καλές του σχέσεις με τον αρχηγό του Ναυτικού, Εμίλιο Μασσέρα, ο οποίος ήταν μέλος της πρώτης στρατιωτικής χούντας και υπήρξε υπαίτιος της πτώσης του Χουάν Περόν το 1955, στο πλαίσιο της αυτοαποκαλούμενης «Ένδοξης Επανάστασης» -ενός πραξικοπήματος, στην πραγματικότητα.
Σε εγκαταστάσεις του Ναυτικού, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης του καθεστώτος που επιβλήθηκε το 1976. Ο χώρος της Σχολής Μηχανολόγων (με τα ισπανικά αρχικά ESMA) δέχθηκε 5 χιλιάδες κρατούμενους, εκ των οποίων λιγότεροι από 200 βγήκαν ζωντανοί. Η υπόθεση ESMA είναι μία από τις κυριότερες δικαστικές διαδικασίες που ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια, με αποκαλύψεις στις οποίες αναφέρθηκε το όνομα του Μπεργκόλιο.
Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός, και διαβλέποντας το ενδεχόμενο να αναλάβει τον παπικό θρόνο, σε περίπτωση παραίτησης του Γιόζεφ Ράτζινγκερ, του Βενέδικτου ΙΣΤ΄, ο Μπεργκόλιο παρήγγειλε το 2010 μια επιχείρηση «καθαρισμού» του ονόματός του. Σύμφωνα με δημοσιογραφική έρευνα που δημοσιεύθηκε στην αργεντίνικη εφημερίδα Página 12, το βιβλίο El Jesuíta («Ο Ιησουΐτης») γράφτηκε με πρόθεση να ξεδιαλύνει τις κακές εντυπώσεις γύρω από τον συγκεκριμένο ιερωμένο, κατά την περίοδο όπου ηγείτο της Αδελφότητας του Ιησού, από το 1973 ώς το 1979.
Το 2010, δικαστές του Πέμπτου Τμήματος του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου μετέβησαν στην έδρα της αρχιεπισκοπής του Μπουένος Άιρες, προκειμένου να πάρουν κατάθεση από τον καρδινάλιο, ο οποίος κατηγορείτο για συνεργασία στην απαγωγή και βασανισμό δύο Ιησουϊτών το 1976. Την εποχή εκείνη, ο Μπεργκόλιο διηύθυνε την Αδελφότητα του Ιησού στο Σαν Μιγκέλ, και μια σειρά μαρτύρων τον συνέδεαν με το έγκλημα.
Τα ίδια τα θύματα της απαγωγής, ο Φρανσίσκο Γιάλιτς και ο Ορλάντο Γιόριο, κατηγορούν τον Μπεργκόλιο, ότι τους είχε καταγγείλει, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης της αστυνομίας κατά την οποία εξαφανίστηκαν η Μόνικα Καντελάρια Μιγνόνε, η Μαρία Μάρτα Βάσκες Οκάμπο και η Μάρτα Οκάμπο ντε Βάσκες. Το 2011, δημοσιογράφος ανακάλυψε ένα έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων και Θρησκευμάτων της Αργεντινής, το οποίο επιβεβαίωνε την ανωτέρω υπόνοια. Τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή, ο Γιάλιτς, ουγγρικής ιθαγένειας, είχε υποβάλει αίτηση ανανέωσης του διαβατηρίου του. Στην έκθεση του Υπουργείου επισημαίνεται, ότι ο Μπεργκόλιο δήλωνε, πως υπήρχαν «αποχρώσες ενδείξεις για επαφές με αντάρτες πόλης» και «παραβίαση του όρκου υπακοής». Η αίτηση του Ιησουΐτη απορρίφθηκε.
Το 2010, ο γιατρός Λορένσο Ρικέλμε, 58 χρόνων τη χρονιά εκείνη, δήλωσε ότι η ομάδα που τον απήγαγε και τον βασάνισε είχε εξέλθει από την έδρα της Αδελφότητας του Ιησού. Μέλος της Περονιστικής Νεολαίας και του χριστιανικού κινήματος, ο Ρικέλμε κατέθεσε με βάση όσα άκουσε η γυναίκα του, η οποία επίσης είχε απαχθεί. Η γυναίκα του εργαζόταν στο Αστεροσκοπείο του Σαν Μιγκέλ, που από τόπο συνάντησης περονιστών μετετράπη σε χώρο δράσης πρακτόρων του Πολεμικού Ναυτικού υπό τον έλεγχο του Μπεργκόλιο.
Ο Πατήρ Ντεμπουσσί, Ιησουΐτης που υπήρξε άνθρωπος εμπιστοσύνης του Μπεργκόλιο, δήλωσε, ότι κάποια στιγμή ο καρδινάλιος τού είχε εκμυστηρευθεί τα σχέδια του Μασσέρα, πάντα δηλώνοντας οπαδός του καθεστώτος, και πως προτίθετο να πουλήσει το Αστεροσκοπείο στο Πολεμικό Ναυτικό. Ο Ντεμπουσσί πρόσθεσε, ότι οι εργαζόμενοι στο Αστεροσκοπείο απολύονταν από τον ιερωμένο, μόλις επέστρεφαν από τα βασανιστήρια στα οποία υπόκεινταν.
Ένα άλλο επίσημο έγγραφο, με ημερομηνία το 1976, αποκαλύπτει, ότι ο θρησκευτικός ηγέτης είχε υπερασπιστεί στρατιωτικούς αρχηγούς. Δήλωνε, πως ακολουθούσε την επίσημη θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που υποστήριζε το καθεστώς, λέγοντας, ότι «επ’ ουδενί λόγω επιθυμούμε να τηρήσουμε επικριτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση», καθώς μια ενδεχόμενη αποτυχία «πολύ πιθανόν να άνοιγε το δρόμο για τον μαρξισμό».
Το 2011, ήλθε στο φως της δημοσιότητας η πιθανή συμμετοχή του Μπεργκόλιο σε μια υπόθεση απαγωγής βρεφών, μιας πρακτικής που είχε υιοθετήσει το καθεστώς, το οποίο έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα πολλές γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης ή με μικρά παιδιά. Το Έκτο Τμήμα του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου κάλεσε τον καρδινάλιο να καταθέσει στη δίκη της Εστέλα ντε λα Κουάδρα, ιδρυτικού μέλους της οργάνωσης «Γιαγιάδες της Πλατείας της Πρωτομαγιάς». Σύμφωνα με την Εστέλα, ο σημερινός πάπας γνώριζε σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την εξαφάνιση της ανιψιάς της, Άνα, η οποία είχε απαχθεί από τα χέρια της μητέρας της σε ένα αστυνομικό τμήμα της Λα Πλάτα, μιας πόλης κοντά στο Μπουένος Άιρες.
Την ίδια χρονιά, η γαλλική Δικαιοσύνη κάλεσε τις δικαστικές αρχές της Αργεντινής να πάρουν κατάθεση από τον Μπεργκόλιο, λόγω υπόνοιας για συμμετοχή του στην εξαφάνιση ενός Γάλλου ιερωμένου που διέμενε στην Αδελφότητα του Ιησού. Η μαρτυρική κατάθεση μιας καλόγριας, ήδη το 1984, ενέπλεκε τον τότε αρχηγό της αδελφότητας με την απαγωγή που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Γκαμπριέλ Λονγκεβίλ και του ιερωμένου Κάρλος ντε Ντιός Μούριας.

* Περίληψη άρθρου που δημοσιεύτηκε στο νικαραγουανό μπλογκ http://nicaraguaymasespanol.blogspot.gr/ στις 15 του Μάρτη 2013. Ολόκληρο το άρθρο στην διεύθυνση http://nicaraguaymasespanol.blogspot.gr/2013/03/habemus-papam-bergoglio-y-la-guerra.html. Την μετάφραση για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» έκανε ο Παντελής Παπαδόπουλος.

Κάτω τα χέρια απ΄ τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες! Λευτεριά στην Gonul Yilmaz!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Την Πέμπτη 21/3, συνελήφθη στο κέντρο της Αθήνας, η αγωνίστρια Gonul Yilmaz, η οποία βρίσκεται στη χώρα μας εδώ και 15 χρόνια, κατέχοντας πολιτικό άσυλο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, στη Θεσσαλονίκη, όπου και κλείστηκε στην απομόνωση των φυλακών, μετά την άρνησή της, να υποστεί την εξευτελιστική σωματική έρευνα. Εκεί αποφασίστηκε και η προφυλάκισή της, στις φυλακές Κορυδαλλού. Το τελευταίο διάστημα, οι ελληνικές αρχές έχουν επιδοθεί σ’ ένα έντονο κυνήγι Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων, που ζουν στη χώρα μας, μετά κι από εντάλματα σύλληψης που εκδίδει η Interpol, πριν απ’ την ανανέωση της ταυτότητάς τους ή άλλων διαδικασιών ασύλου. Έτσι, μόνο τον τελευταίο μήνα, έχουν συλληφθεί τέσσερεις αγωνιστές σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη. Ο κίνδυνος έκδοσης των αγωνιστών που συλλαμβάνονται, στο τουρκικό φασιστικό κράτος, των βασανιστηρίων και των «λευκών κελιών, τύπου F» είναι υπαρκτός.Την ίδια στιγμή που οξύνονται οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή, που ο λαός της Κύπρου «θυσιάζεται», με το νησί να βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» τους, που μαίνεται ο πόλεμος των αγωγών και της εκμετάλλευσης των ΑΟΖ, που το πολεμικό θερμόμετρο ανεβαίνει στη Μεσόγειο, που η επικινδυνότητα συνολικά, για τους λαούς της περιοχής και το για μέλλον τους, αυξάνεται στο έπακρο, οι υποτελείς στον ιμπεριαλισμό, αστικές τάξεις και κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Τουρκία, βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, όσον αφορά την καταδίωξη των λαϊκών αγωνιστών, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τους εθνικισμούς και τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Ούτε είναι τυχαία, η ένταση της τρομοκρατικής αυτής επιχείρησης, σε βάρος των πολιτικών προσφύγων, μετά την επίσκεψη του Σαμαρά, στην Τουρκία. Ταυτόχρονα, μια τέτοια επιχείρηση «δένει» με την συνολικότερη πολιτική της φασιστικοποίησης που ακολουθεί το σύστημα και η πολιτική του διαχείριση στη χώρα, ενάντια στο λαό μας. Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης ώστε να προχωρήσουν οι διώξεις των πολιτικών προσφύγων, εκφράστηκε και με την παρέμβαση - έφεση, που άσκησε ο Εισαγγελέας Εφετών, κατά της αθωωτικής απόφασης, της Τρίτης 26/3, για την μη έκδοση των δύο αγωνιστών απ’ το Συμβούλιο Εφετών της Πάτρας. Μια πολιτική παρέμβαση που φανερώνει για πολλοστή φορά το πόσο ψεύτικη είναι, η λεγόμενη ανεξαρτησία της «Δικαιοσύνης».
Ν΄ αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς πρόσφυγες απ΄την Τουρκία και το Κουρδιστάν, που όπως αποδείχθηκε και με την περίπτωση του Nevzat Kalayci, είναι και το μόνο που μπορεί να έχει αποτελέσματα. Ν’ απελευθερωθεί η Gonul Yilmaz και οι υπόλοιποι αγωνιστές!

Λευτεριά και πολιτικό άσυλο στους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές!

Κοινό μέτωπο των λαών Ελλάδας – Κύπρου και Τουρκίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό!

Κωνσταντινούπολη
Έρευνα και παράνομη παρακράτηση δικηγόρων

Παράνομη έρευνα στα γραφεία της Ομοσπονδίας Προοδευτικών Δικηγόρων στην Κωνσταντινούπολη, με παραβίαση της πόρτας και χωρίς την παρουσία εισαγγελέα, διεξήγαγαν οι τουρκικές αστυνομικές αρχές. Ταυτόχρονες ανάλογες έρευνες που διεξήχθησαν σε πολλά δικηγορικά γραφεία της Κωνσταντινούπολης αλλά και επαρχιών κατέληξαν στην παρακράτηση υλικού δικογραφιών. Τα παραπάνω έγιναν χωρίς συγκεκριμένες κατηγορίες, με ασαφείς ισχυρισμούς περί «οργάνωσης» ενώ κατά τη διάρκειά τους η αστυνομία ερεύνησε την αλληλογραφία και άλλα εμπιστευτικά έγγραφα μεταξύ δικηγόρων και πελατών και βιντεοσκόπησε τις έρευνες, σε αντίθεση με τον Ποινικό Κώδικα, τον Δικηγορικό Κώδικα, και τη δεοντολογία του επαγγέλματος.
Σε σχετική ανακοίνωση-καταγγελία, το προεδρείο του Δικηγορικού Συλλόγου Κωνσταντινούπολης χαρακτηρίζει τα γεγονότα συνειδητή και συστηματική επίθεση προς τους δικηγόρους, επισημαίνει ότι “αποδεικνύουν περίτρανα τι είδους «προχωρημένη δημοκρατία» απολαμβάνουμε από τη στιγμή που οι δικηγόροι τυγχάνουν παράνομης μεταχείρισης” και δηλώνει ότι “παρακολουθεί ενδελεχώς την υπόθεση αυτή και επιφυλάσσεται να ασκήσει όλα τα δημοκρατικά και νόμιμα δικαιώματα που έχει”.
Μεταξύ άλλων, από το προεδρείο του Δ.Σ.Κ καταγγέλλεται ότι:
-Τα εντάλματα έρευνας βασίζονται σε ασαφείς κατηγορίες περί συμμετοχής σε «οργάνωση». Η συγκεκριμένη κατηγορία έχει γίνει συνήθης κατηγορία που χρησιμοποιείται για γενικούς σκοπούς και όταν πρόκειται για έρευνα ποτέ δεν δηλώνεται τι ακριβώς αναζητείται.
-Παρότι υπήρχε η δυνατότητα να καταθέσουν οι συνάδελφοι μετά από πρόσκληση, παρακρατήθηκαν ενάντια σε οποιαδήποτε νόμιμη διαδικασία.
-Εκτός από την παραβίαση των γραφείων, την παράνομη έρευνα και παρακράτηση του υλικού, τη βιντεοσκόπηση κ.λπ., υπήρξε προσπάθεια να παρεμποδιστεί η παρουσία του Προέδρου του Δ.Σ.Κ.
-Οι συνάδελφοι κακοποιηθήκαν στο αστυνομικό τμήμα, τους απέσπασαν δείγμα σάλιου και αίματος δια της βίας.
-Οι συνάδελφοι μεταφέρθηκαν στο δικαστήριο με χειροπέδες και πολλοί παρέμειναν έτσι ακόμη και μέσα στα κελιά.
-Μεγάλος αριθμός αστυνομικών που έφεραν σπρέι πιπεριού παρατάχθηκε απέναντι από τους δικηγόρους ενώ αυτοί περίμεναν στο δικαστήριο, πράγμα που προκάλεσε ένταση και κατέληξε σε χτυπήματα στο κεφάλι, αιμορραγίες και έναν συνάδελφο που νοσηλεύεται με εσωτερική αιμορραγία.
-Τα μίντια προσπάθησαν συντεταγμένα να κάνουν προπαγάνδα συκοφαντώντας και διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις.
-Σε ανακοίνωση της Ασφάλειας οι συνάδελφοι αποκαλούνται «αριστερίστικη τρομοκρατική οργάνωση» που έχει στήσει «δίκτυα επικοινωνίας με τους ηγέτες της οργάνωσης στο εξωτερικό και προσφέρει μυστικές υπηρεσίες σε ξένα κράτη»

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους και κρατούμενους δικηγόρους
Διεθνή αλληλεγγύη δικηγορικών οργανώσεων, συλλόγων αλλά και δικηγόρων (δεν παραθέτουμε υπογραφές λόγω χώρου) έχει ξεσηκώσει η υπόθεση της σύλληψης σαρανταέξι δικηγόρων, το Νοέμβριο του 2011 στην Τουρκία, εικοσιέξι από τους οποίους παραμένουν υπό κράτηση σήμερα, μετά από σχεδόν 500 ημέρες. Περισσότεροι από 15 δικηγόροι -μερικοί από τους οποίους εκπροσωπούν κάποιους από τους ανωτέρω 46- διώκονται από τον Ιανουάριο του 2013 και 9 από αυτούς τελούν υπό κράτηση. Έξι δικηγόροι έχουν καταδικαστεί σε βαριές ποινές φυλάκισης. Σε σχετικές ανακοινώσεις των αλληλέγγυων φορέων και ατόμων καταγγέλεται ότι οι συλλήψεις και οι κρατήσεις έγιναν επειδή οι δικηγόροι αυτοί εκπροσωπούσαν εντολείς που κατά την τουρκική κυβέρνηση θεωρούνται εχθροί του κράτους και ότι πολλοί ακόμη δικηγόροι αντιμετωπίζουν κατηγορίες. Πρόκειται για σχεδιασμένη επίθεση του τουρκικού κράτους, σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο των δικαιωμάτων του ανθρώπου κατά το οποίο οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να σέβονται την ανεξαρτησία των δικαστών και των δικηγόρων κατά την άσκηση των επαγγελματικών τους καθηκόντων. Στόχο έχει τον εκφοβισμό των δικηγόρων ώστε να μην εκπροσωπούν μη αρεστούς στην τουρκική κυβέρνηση εντολείς ή ακόμη να μην εκπροσωπούν τους συνηγόρους που υπερασπίζονται αυτούς τους εντολείς. Ζητείται, τέλος, να σταματήσει κάθε δίωξη σε βάρος τους, να εξασφαλιστεί η επαγγελματική τους ανεξαρτησία και η σωματική τους ασφάλεια και να αποφυλακιστούν οι προσωρινά κρατούμενοι δικηγόροι.

27 Μαρ 2013

ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ
Το θερμόμετρο ανεβαίνει στον ιμπεριαλιστικό διαγκωνισμό

Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Κύπρο επιταχύνουν αυτές τις μέρες την εκδήλωση των ορίων, των κόκκινων γραμμών αλλά και των πραγματικών συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή.
Οι εκτιμήσεις μας για τα δεινά που περιμένουν τον κυπριακό λαό διατυπώνονταν από τότε που μια σειρά δυνάμεις στη χώρα μας (της Αριστεράς μας μάλιστα) έβλεπαν στις κινήσεις εξισορρόπησης του Χριστόφια ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς το παράδειγμα που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει την «αριστερή» «φιλολαϊκή» διέξοδο και για τη χώρα μας. Δεν είναι τυχαία και η ανάλογη συζήτηση για τις ΑΟΖ και τον ορυκτό πλούτο, που από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Θεοδωράκη και φυσικά τον Καμμένο προτεινόταν ως το ισχυρό ατού μιας αντιμνημονιακής διαχείρισης πάντα με την αστική τάξη στο σβέρκο του λαού και με άθικτο αλλά με διαφοροποιήσεις το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Οι εξελίξεις έχουν ήδη τρέξει, τα δεινά είναι δεδομένα και για τον κυπριακό λαό όπως και για το λαό μας και για μια σειρά λαούς στο πλαίσιο της κρίσης και της επίθεσης του συστήματος που ρημάζει και καταστρέφει εξαρτημένες χώρες, πλούτο και τον κόσμο της δουλειάς παγκόσμια.
Έχουμε επίσης μιλήσει στην «Π.Σ.» για τις φονικές συμπυκνώσεις της κρίσης της ευρωζώνης και της παγκόσμιας κρίσης τόσο στην περίπτωση της Λιβύης αλλά και της συνεχιζόμενης σφαγής στη Συρία και τους κινδύνους για ολόκληρη την εύφλεκτη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ταυτόχρονα επιχειρηματολογούμε διαρκώς την πραγματικότητα της σύμπλεξης της κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων και τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που αλληλοτροφοδοτούνται διαρκώς, οξύνοντας τα αδιέξοδα του συστήματος μα και τους κινδύνους και τα δεινά για τους λαούς.

Η επιστροφή της Ρωσίας στη Μεσόγειο και η απάντηση της Δύσης
Συνεχίζοντας να βλέπουμε τα πράγματα με μια τέτοια οπτική, δεν μπορούμε παρά ν’ ανησυχούμε συνολικά για τις εξελίξεις στην περιοχή. Για τις κινήσεις ενεργειακού «ματ» της Ρωσίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπως χαρακτηρίστηκαν οι συμφωνίες της για εκμετάλλευση του ισραηλινού κοιτάσματος «Ταμάρ», που προβλέπει την κατασκευή πλωτού σταθμού (FLNG) που θα μπορεί να εξάγει υγροποιημένο αέριο από τη γύρω περιοχή της Λεβαντίνης. Υπολογίζουν οι έρευνες στην περιοχή της Λεβαντίνης μεταξύ Κύπρου-Συρίας-Λιβάνου–Ισραήλ και Λωρίδας της Γάζας 123 τρισ. κυβικά πόδια (tcf) φυσικού αερίου και 1,7 δισ. βαρέλια πετρελαίου. Η είσοδος της Ρωσίας στο Ταμάρ εκτιμάται ότι είναι το πρώτο βήμα για τη διεκδίκηση συμμετοχής και στο «Λεβιάθαν» και κατόπιν στα κυπριακά κοιτάσματα.
Αυτά λέγονταν και γράφονταν πριν από το ξέσπασμα της πρόσφατης κυπριακής κρίσης. Την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο είχε ήδη γίνει γνωστό πως ο κύπριος υπουργός Οικονομικών Σαρής συζητά στη Μόσχα στήριξη από τη Ρωσία με αντάλλαγμα πρόσβαση στα κυπριακά κοιτάσματα. Παράλληλα, και ενώ η χρήση της βάσης της Ταρσούς καθίσταται προβληματική λόγω του πολέμου στη Συρία, οι Ρώσοι συζητάνε με την Κύπρο για παραχώρηση ναυτικής ευκολίας στην ειδική ομάδα δράσης (TASKFORCE) που θ’ αναλάβει την προάσπιση των ρώσικων συμφερόντων στη Μεσόγειο. Πρόκειται για την πιο σημαντική και ισχυρή εμφάνιση του ρώσικου στόλου στην περιοχή από την εποχή της 5ης Μεσογειακής Ναυτικής Μοίρας που εστάλη στη Μεσόγειο από το 1967 έως το 1992 ως αντίπαλο δέος του 6ου στόλου των ΗΠΑ.
Αυτές ακριβώς οι κινήσεις των Ρώσων και άλλες στην περιοχή, όπως η επίμονη επιδίωξη εξαγοράς των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ, προκαλούν νευρικότητα και κινητοποιούν αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Σ’ αυτό το πλαίσιο απαιτούνταν από την Κύπρο εδώ και καιρό το ξεπέταγμα των Ρώσων. Να γιατί ρίσκαραν την εκδήλωση νέων συστημικών προβλημάτων στο ευάλωτο τραπεζικό σύστημα και στην ευρωζώνη με το πρωτοφανές και άγαρμπο κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Παράλληλα οι ΗΠΑ, που παρακολουθούν αυτές τις μέρες μέχρι στιγμής διακριτικά τη σφοδρή σύγκρουση για την κυριαρχία στο νησί μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, έχουν φροντίσει με στήριγμα τον Αναστασιάδη για την ένταξη της Κύπρου στο συνεταιρισμό για την ειρήνη. Τον γνωστό προθάλαμο ένταξης στο ΝΑΤΟ μιας σειράς χωρών της ανατολικής Ευρώπης κάποια χρόνια πριν.
Προφανώς και δεν είναι άσχετη με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή η επίσκεψη χαμηλών προσδοκιών, όπως χαρακτηρίστηκε, του Ομπάμα σε Ισραήλ-Παλαιστίνη-Ιορδανία. Οι εξελίξεις περιπλέκονται αλλά και τρέχουν και στη συριακή σφαγή, που πατρονάρεται από τους ιμπεριαλιστές και οδηγεί στην καταστροφή της χώρας, χωρίς να βρίσκεται εύκολα διάδοχη κατάσταση από καμιά μεριά. Παράλληλα με επιταχύνσεις αλλά και ανατροπές κινείται μέχρι τώρα το κρίσιμο για την περιοχή Κουρδικό, ενώ Σαμαράς και Ερντογάν με ανοιχτή υπαγόρευση από τις ΗΠΑ διατηρούν για την ώρα χαμηλούς τόνους στις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων που εκπροσωπούν. Αντιθέσεις που αντικειμενικά πυροδοτούνται από τις συνολικότερες εξελίξεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στις ΑΟΖ.
Κάπου εδώ με τις ΑΟΖ πριν καν εκδηλωθεί η κυπριακή κρίση ξαναεκδηλώνεται, πιο αναβαθμισμένη μάλιστα, η Βαβυλωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σταθάκης κρίνει ευφυή την κίνηση Σαμαρά να θέσει ζήτημα ευρωπαϊκής ΑΟΖ, ενώ ο Τσίπρας, έχοντας πλέον σταθερή σχέση με το διάολο, καταγγέλλει εκχώρηση του ορυκτού πλούτου της χώρας στους Ευρωπαίους και στη Μέρκελ.
Το άσχημο είναι ότι και από την υπόλοιπη Αριστερά και ενώ η κατάσταση γίνεται εξόφθαλμα επικίνδυνη δεν υπάρχει συμβολή στην ουσιαστική ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση του μαζικού κινήματος που είναι κρίσιμη απαίτηση πλέον για την πάλη του λαού μας.
Στον «Ριζοσπάστη» της Κυριακής 17 Μάρτη δημοσιεύεται ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ σχετικά με την ΑΟΖ και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Εκείνο που τη χαρακτηρίζει, πέρα από μια σειρά σωστές επισημάνσεις, είναι η ταύτιση με τις θέσεις της αστικής τάξης της Ελλάδας περί κυριαρχικών δικαιωμάτων, η καταγγελία για εκχώρησή τους στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία στο Αιγαίο, που θεωρείται δοσμένη και βασική προοπτική. Το χειρότερο όμως χαρακτηριστικό της τοποθέτησης του ΚΚΕ, όπως και σε όλα τα ζητήματα που θέτει η ταξική πάλη στη χώρα, είναι η αναχώρηση μέσω της λαϊκής εξουσίας. Λείπουν οι στόχοι για την υπεράσπιση της ειρήνης και της ζωής των λαών μέσα από την ανάπτυξη μαζικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε κάθε χώρα. Λείπουν οι μάχιμοι στόχοι και η αντίληψη κοινής δράσης για τη συγκρότηση κινήματος ενάντια σε κάθε έκφραση ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ενάντια σε βάσεις, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ΔΝΤ αλλά και σε ενδεχόμενες τυχοδιωκτικές πολιτικές για τις ΑΟΖ και εμπλοκής στον ενεργειακό πόλεμο για λογαριασμό των κάθε λογής ιμπεριαλιστών.
Για το παράδειγμα της κυβερνώσας κυπριακής Αριστεράς του ΑΚΕΛ καμάρωνε ανοικτά ο ΣΥΡΙΖΑ μα και το ΚΚΕ ήταν φειδωλό στις κριτικές του για το αδελφό κόμμα, ακόμη και όταν γινόταν βασικός πυλώνας της πολιτικής του σιωνιστικού Ισραήλ.

Για τους λαούς εύκολος δρόμος δεν υπάρχει
Από την πλευρά μας έχουμε ανάγκη να καταδείξουμε πρώτα πρώτα την πραγματικότητα των αρνητικών συσχετισμών για τους λαούς. Και αυτό γιατί οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας που θέλουμε να ανατρέψουμε. Η κυριαρχία των αστικών και αντιδραστικών απόψεων και η υποχώρηση του ταξικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι πραγματικότητα σε κάθε χώρα. Στη βάση αυτή έχει υποχωρήσει και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και μια σειρά εκφράσεις της Αριστεράς της εποχής μας κινούνται σε ανοιχτά φιλο-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Αντίστοιχα έχουν υποχωρήσει οι δεσμοί φιλίας και αλληλεγγύης των λαών, ενώ ανησυχητική είναι η εμφάνιση αντιδραστικών εθνικιστικών και ρατσιστικών εκφράσεων σε μια σειρά χώρες.
Όλα αυτά είναι υπαρκτά. Όμως το κυρίαρχο στοιχείο που χαρακτηρίζει την εποχή μας είναι η οργή των λαών σε κάθε χώρα απέναντι στην ανελέητη επίθεση που ξεδιπλώνει το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός σε βάρος τους. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν το ξεπέταγμα των Ρώσων από την Κύπρο, την ίδια ώρα που οι τελευταίοι ψάχνουν ευκαιρία και τρόπους να ενισχύσουν την παρουσία τους στην περιοχή. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι του σφοδρού ιμπεριαλιστικού διαγκωνισμού στην Κύπρο. Ο Πούτιν και οι ευρωπαίοι επίτροποι με επικεφαλής τον Μπαρόζο στη Μόσχα μπορεί να πετύχουν κάποιο συμβιβασμό για το νησί, μπορεί και όχι. Άλλωστε, όπως είπαμε, και ο ΗΠΑ παρακολουθούν διακριτικά και έχουν λόγο και ρόλο μέσω της ευρύτερης ισχυρής παρουσίας τους στην περιοχή.
Όλα αυτά δεν θ’ αργήσουν να φανούν. Όμως από την πρώτη μέρα της κυπριακής κρίσης όλοι θεωρούν δεδομένο πως ο κυπριακός λαός στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να ξεχάσει αυτά που ήξερε. Συντάξεις, μισθοί, μεροκάματα γίνονται ήδη θυσία στο βωμό των μνημονίων σωτηρίας που ειδικά για την Κύπρο θα είναι μια δίνη, όπως έχουμε ξαναπεί, χωρίς επιστροφή. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγουν συνολικότεροι κίνδυνοι για την κρατική υπόσταση και την ειρήνη στο νησί. Γιατί στις εκτεταμένες ζώνες καταστροφής που απλώνει συνεχώς η βαθιά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος τα έχουμε δει όλα. Και η απειλή τέτοιων καταστάσεων πέρα από τους Ελληνοκύπριους αφορά άμεσα και το λαό μας και τους Τουρκοκύπριους και το λαό της Τουρκίας.
Η σύμπλεξη της κρίσης με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό είναι πάντα παρούσα, τόσο στην περίπτωση της Κύπρου όσο και στην ευρύτερη περιοχή μας. Δεν είναι καθόλου έκπληξη για μας η πορεία από τους πανηγυρισμούς για το φυσικό αέριο μετά την οριοθέτηση ΑΟΖ με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών, στη σημερινή πραγματικότητα.
Ας αφήσουμε λοιπόν και στη χώρα μας τον Σταθάκη και τον Σαμαρά να υπηρετούν τάχα ευφυείς κινήσεις για την πλουτοκρατική ολιγαρχία. Ας αφήσουμε τον Τσίπρα με τον αμερικάνικο διάβολο και ας δούμε σοβαρά τη μόνη προοπτική που μένει για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Την προοπτική της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του μαζικού κινήματος. Να πούμε ξεκάθαρα στο λαό μας πως δεν έχει να ελπίζει τίποτα από τις ΑΟΖ και πως ο ορυκτός πλούτος απλώς θα λεηλατηθεί, όπως ήδη γίνεται στη Χαλκιδική. Μάλιστα, με την περίπτωση των ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων υπάρχουν κίνδυνοι εμπλοκών είτε πάμε με τους Ευρωπαίους και διεκδικήσουμε ΑΟΖ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ΑΟΖ, είτε πάμε με το διάβολο που είναι ισχυρότερος, είτε πάμε με τους Ρώσους, που δύσκολα άλλωστε θα τολμήσει κάτι τέτοιο η ελληνική αστική τάξη.
Να μην πάμε με κανέναν απ’ αυτούς στους οποίους η αστική τάξη ακουμπά τις τύχες της χώρας και δίνει τον κόσμο της δουλειάς, προσπαθώντας να τον δέσει χειροπόδαρα. Το σύνθημα «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες» είναι ανάγκη ν’ ακουστεί ξανά και δυνατά.
Είναι φανερό πως μια τέτοια αντίληψη λείπει από το κίνημα στην Κύπρο με ευθύνη της Αριστεράς του ΑΚΕΛ, και η απάντηση σ’ αυτή την έλλειψη θα έδινε άλλη υπόσταση στις αντιστάσεις του κυπριακού λαού.
Η δεύτερη επίσκεψη την περασμένη Τετάρτη μέσα σε οκτώ μέρες του επονομαζόμενου Mister Gazprom Αλεξέι Μίλερ, στενού συνεργάτη του Πούτιν, αποκαλύπτει τον έντονο διαγκωνισμό και στη χώρα μας για τη ΔΕΠΑ, με δεδομένες τις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Το πράγμα περιπλέκεται και με την κυπριακή κρίση που έτσι κι αλλιώς θα επηρεάσει άμεσα και καθοριστικά τις εξελίξεις στη χώρα μας και ας ακούγονται πάλι τα περί θωράκισης...
Η πραγματικότητα, όπως είπαμε, δεν είναι ευχάριστη και έχουμε πλήρη επίγνωσή της και αυτό που προτείνουμε εμείς δεν είναι εύκολο, έχει απαιτήσεις και θέλει θυσίες. Όμως τα φαινομενικά εύκολα συχνά έχουν οδυνηρή κατάληξη για τους λαούς. Και σε κάθε περίπτωση εύκολη διέξοδος για τους λαούς από την καπιταλιστική ιμπεριαλιστική πραγματικότητα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΣΕΕ
Κάθε φορά και μακρύτερα από τους εργαζόμενους, τις ανάγκες και την πάλη τους

Τρία χρόνια πριν είχαν απομονωθεί στη Χαλκιδική για να πραγματοποιήσουν το συνέδριό τους. Φέτος η επιλογή των εργατοπατέρων είναι ακόμη πιο προκλητική: το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιείται στην... Αλεξανδρούπολη, αποκαλύπτοντας τη σχέση που επιδιώκουν και έχουν αυτά τα στρώματα με την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό τους οποίους -υποτίθεται- ότι εκπροσωπούν.
Η ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν τα τρία προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι και τα συντριπτικά χτυπήματα που πέτυχαν οι δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού στις εργατικές κατακτήσεις δεν «συγκίνησαν» καθόλου τους εργατοπατέρες. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τους συγκίνησαν μόνο σε ό,τι αφορά το επίπεδο της δικής τους εξασφάλισης. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων που διαδήλωσαν και αγωνίστηκαν αυτά τα τρία χρόνια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους ενάντια στην τρόικα των ιμπεριαλιστών, της ντόπιας άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους υπαλλήλων, όχι μόνο δεν οδήγησαν τους εργατοπατέρες σε μια αναθεώρηση της στάσης τους, αλλά λειτούργησαν ως ώθηση για μεγαλύτερη αποστασιοποίηση των εργατοπατέρων από τις εργαζόμενες μάζες.
Και ήταν απόλυτα λογική αυτή η εξέλιξη. Ήταν η συνέχεια της στάσης που κρατούν εδώ και δεκαετίες μέσα στο εργατικό κίνημα, των αντιλήψεων που αναπαρήγαγαν και της πολιτικής που εφάρμοζαν. Πώς να υπερασπιστούν τις συλλογικές συμβάσεις αυτοί που συστηματικά τις υπονόμευαν, πώς να αντιπαρατεθούν με την κυβερνητική πολιτική αυτοί που αποτέλεσαν το μακρύ χέρι των αστικών κυβερνήσεων στα συνδικάτα; Πώς να απαντήσουν στα αστικά επιτελεία που ισοπεδώνουν τα εργατικά δικαιώματα επικαλούμενα την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, όταν οι ίδιοι οι εργατοπατέρες νομιμοποιούσαν για χρόνια αυτήν τη φιλολογία; Πώς να παλέψουν ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων αυτοί που την εκμεταλλεύονται λειτουργώντας πλέον και ως εργοδότες μέσω του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ;
Και ακριβώς επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανοίξουν πλατιά στους εργαζόμενους τα ζητήματα αυτά, ακριβώς επειδή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή τους ως στρώμα και δίκτυο σχέσεων με το αστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του, κάνουν την πολιτική επιλογή να απομονώσουν το συνέδριο αυτό από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Να αποφύγουν, όσο είναι δυνατόν, ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων, γιατί κάτι τέτοιο θα τους έφερνε αντιμέτωπους και με την διευρυμένη δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η στάση τους στις εργατικές συνειδήσεις.
Ωστόσο, αυτή η δυσαρέσκεια δεν αναμένεται να εκφραστεί σε επίπεδο συσχετισμών στο συνέδριο. Ο λόγος είναι ότι οι 430 αντιπρόσωποι του συνεδρίου έχουν προκύψει από διαδικασίες οι οποίες πηγαίνουν έως και πέντε ή έξι χρόνια πίσω και επομένως δεν έχουν καταγράψει το κλίμα που έχει προκύψει από το αγωνιστικό τρίχρονο που προηγήθηκε.
Παρ’ όλα αυτά, το ρήγμα που είχε φανεί στις γραμμές της ΠΑΣΚΕ το προηγούμενο διάστημα, επιβεβαιώθηκε και ενόψει του συνεδρίου, με σημαίνοντα στελέχη της ΠΑΣΚΕ να συμμετέχουν σε ένα νέο συνδικαλιστικό σχήμα με τον τίτλο ΕΜΕΙΣ (Ενω¬τι¬κό Μέ¬τω¬πο Εργα¬τι¬κών Ισχυ¬ρών Συν¬δι-κά¬των). Μεταξύ αυτών ο Νίκος Φωτόπουλος, πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η Στάβυ Σαλουφάκου, πρόεδρος του ΕΚΑ και ο Στέφανος Μπασινάς, πρόεδρος του ΕΚ Ευβοίας. Η νέα αυτή παράταξη η οποία -όπως ανακοινώνει- αποτελείται από 38 συνέδρους, έχει στόχο «να τελειώνει» με τον «συντεχνιακό», «γραφειοκρατικό» και «κομματικό» συνδικαλισμό, δηλώνει «κομματικά αυτόνομη και ιδεολογικά ανεξάρτητη, προερχόμενη από το δημοκρατικό κίνημα με όραμα μια σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία». Ωστόσο, δύσκολα μπορούν να πείσουν όλοι αυτοί ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν κάτι νέο στο εργατικό κίνημα. Βέβαια, οι 3-4 έδρες που μπορούν να αποσπάσουν στη νέα 45μελή Διοίκηση, μαζί με μια ακόμη μικρή πτώση της ΠΑΣΚΕ που αναμένεται, στερούν από την ΠΑΣΚΕ την ισχυρή πλειοψηφία των 22 εδρών που είχε στην απελθούσα Διοίκηση. Ωστόσο, μαζί με τη ΔΑΚΕ η οποία αναμένεται να διατηρήσει τις 11 έδρες της, είναι σαφές ότι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ θα μπορούν άνετα να συνεχίσουν να ελέγχουν τη ΓΣΕΕ και τη γραμμή πλεύσης της. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΜΕ αναμένεται να διατηρήσει τα 9 έδρες, ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση πιθανά να ανέβει ελαφρά από τις 3 έδρες που διαθέτει μέχρι σήμερα.

Το άρθρο γράφτηκε για την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφόρησε το Σάββατο, πριν τα αποτελέσματα, τα οποία είναι τα εξής:

στις εκλογές πήραν μέρος επτά παρατάξεις, ψήφισαν συνολικά 423 άτομα και επί εγκύρων ψηφοδελτίων 423, έλαβαν:

Η ΠΑΣΚΕ - Πανελλήνια Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων, 145 ψήφους, 16 έδρες στο Δ.Σ. και ποσοστό 34,52%.

Η ΔΑΚΕ-Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων, 104 ψήφους, 11 έδρες και ποσοστό 24,35%.

Η ΔΑΣ- Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία, 94 ψήφους, 10 έδρες και ποσοστό 22,22%.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση Αντιμνημονιακή Συνεργασία, 44 ψήφους, 5 έδρες και ποσοστό 10,40%.

Η παράταξη ΕΜΕΙΣ-Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων, 32 ψήφους, 3 έδρες και ποσοστό 7,57%.

Η Συμφωνία Εργαζομένων και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα έλαβαν από 2 ψήφους και ποσοστό 0,47% αντίστοιχα.

ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Έφυγε η τρόικα για να ξανάρθει σε λίγες μέρες, αφήνοντας «ανοιχτά» ορισμένα ζητήματα. Μεταξύ αυτών και το μείζον –όπως εξελίσσεται– ζήτημα των απολύσεων δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Κατέστησε πάντως σαφές ότι πρέπει να λήξει άμεσα και αυτό το θέμα. Με την κυβέρνηση να έχει λάβει το μήνυμα και ν' αναζητά φόρμουλα εφαρμογής του.
Έναν τέτοιο χαρακτήρα έχουν οι επαμφοτερίζουσες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων που δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Με τον Σαμαρά να δηλώνει έτοιμος για την εφαρμογή των αποφάσεων και τους δυο υπόλοιπους κυβερνητικούς εταίρους να εμφανίζονται να κρατούν «πιο σκληρή» στάση. Ιδιαίτερα ο «αριστερός ψάλτης», επειδή έχει αναλάβει και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αποφεύγει να κάνει λόγο για απολύσεις και μιλά για κινητικότητα που τη θεωρεί απαραίτητη στο πλαίσιο της λεγόμενης διοικητικής μεταρρύθμισης.
Η αλήθεια, βέβαια, δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί ακόμα κι αν βαφτίσουν το κρέας ψάρι. Ακόμα και αν χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως διαθεσιμότητα, εφεδρεία, κινητικότητα, απομάκρυνση ή άλλες που θα σκαρφιστούν για να κρύψουν –όσο μπορούν– αυτό που μεθοδικά δρομολογείται. Και δεν είναι άλλο από την de facto κατάργηση της μονιμότητας, το χτύπημα του δικαιώματος στη δουλειά και τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσονται και οι «σχεδιασμοί» για ανακύκλωση σε βάθος όσο το δυνατόν λιγότερων ετών σχεδόν ολόκληρου του προσωπικού που δουλεύει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί η πρόθεση «χαλάρωσης» του μέτρου «για κάθε 5 αποχωρήσεις 1 πρόσληψη» που μεθοδεύει η κυβέρνηση. Στόχος, η απαλλαγή του Δημοσίου από τους εργαζόμενους που σήμερα δουλεύουν (και έχουν μια κάποια εμπεδωμένη λογική και πρακτική και σε όλα τα επίπεδα) και η αντικατάστασή τους από νεότερους, λιγότερο πολιτικοποιημένους, με λιγότερα δικαιώματα και περισσότερο διατεθειμένους να σκύψουν το κεφάλι στη βάση του σημερινού συσχετισμού δύναμης και των επιπτώσεών του.
Παράλληλα ο κουρνιαχτός με τους λεγόμενους επίορκους καλά κρατεί. Αν και δεν είναι μεγάλος ο αριθμός τους και με ανοιχτό το ενδεχόμενο «δικαίωσής» τους μέσω της δικαστικής οδού, φαίνεται ότι επιλέγεται ν' απομακρυνθούν όλοι κυρίως για να σταλεί το μήνυμα της ανοιχτής τρομοκρατίας σε όσους τολμήσουν ν' αντισταθούν στις κυβερνητικές αποφάσεις. Το γεγονός ότι καταργείται το τεκμήριο αθωότητας δεν φαίνεται να κάνει να ιδρώνει το αυτί κυβέρνησης και τρόικας. Ο σκοπός -που λένε– αγιάζει τα μέσα.
Ήδη ολοκληρώνονται τα οργανογράμματα (οι οργανισμοί) του συνόλου πλέον των υπουργείων της κεντρικής κυβέρνησης, όπως τα ονομάζουν, την ώρα που η ίδια η κυβέρνηση επαίρεται στην τρόικα ότι μείωσε τις θέσεις εργασίας κατά περίπου 40%! Τι σημασία έχει αν κάνεις μια αίτηση στο Δημόσιο και κάνεις 2 και 3 μήνες να πάρεις απάντηση ενώ έπαιρνες σε πολύ λιγότερες μέρες. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις – κλεισίματα φορέων και υπηρεσιών που κρίνονται «περιττοί». Τώρα, αν δεν βρίσκεις σχολείο να πας το παιδί σου, σχολή για να σπουδάσεις ή νοσοκομείο για να γιατρευτείς, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Με αυτά και με τ’ άλλα επιτείνεται ένα κλίμα φυγής σε μαζική κλίμακα από το Δημόσιο όσων έχουν τις προϋποθέσεις έστω και πρόωρης συνταξιοδότησης. Κάτι που φυσικά δεν πρωτοεμφανίζεται εφέτος αλλά που η επικείμενη επίθεση καθιστά μονόδρομο. Άλλωστε, τόσο οι μισθοί όσο και οι συντάξεις περικόπτονται κάθε τόσο δραστικά, σε σημείο που να είναι προτιμητέα μια πρόωρη συνταξιοδότηση από την παραμονή στη δουλειά, αφού δεν έχει πλέον κανένα αντίκρισμα ούτε στο μισθό ούτε βεβαίως στη σύνταξη και το εφάπαξ (για όσο θα συνεχίσει αυτό να υφίσταται).
Η μεγαλύτερη κυριολεκτικά απάτη αφορά, ωστόσο, αυτό που έντεχνα ονομάζεται κινητικότητα. Το θεωρητικό σχήμα λέει ότι αποχωρείς από μια θέση που δεν «χρειάζεται» και βρίσκεις δουλειά (συνεχίζεις) σε μια άλλη που υπάρχει και είναι χρειαζούμενη (το για ποιον είναι βεβαίως ένα εύλογο ερώτημα). Σ' αυτό το «υπάρχει» έγκειται και η κοροϊδία. Ακριβώς γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Καμιά νέα θέση δεν δημιουργείται. Απεναντίας, καταργούνται υπάρχουσες θέσεις εργασίας που όσο και αν «κινείσαι» είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τις βρεις.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι μέσα από τις κάθε είδους μεθοδεύσεις και ανεξάρτητα από το πώς τελικά θα πλασαριστεί το όλο ζήτημα επικοινωνιακά, ο κύβος έχει ριφθεί. Η δήθεν «εμπλοκή» και όπως αυτή εμφανίζεται δεν αφορά την ουσία. Το ερώτημα είναι σε τι φάση βρίσκεται το κίνημα των εργαζομένων στο Δημόσιο. Μπορεί ν' αντισταθεί και να αποτρέψει τις μαζικές απολύσεις; Μπορεί ν' αποτελέσει ανάχωμα στη βαρβαρότητα που επελαύνει; Μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε νίκη που θα υποχρεώσει κυβέρνηση, κεφάλαιο και τρόικα σε αναδίπλωση;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Και γιατί πρέπει να ληφθεί υπόψη ο υπαρκτός –εντελώς υλικός– συσχετισμός δύναμης και επειδή αυτό που ονομάζεται οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται αποσυγκροτημένο και χτυπημένο ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Με μια συνδικαλιστική ηγεσία τουλάχιστον σε τριτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο σκόπιμα «αλλού». Ή, πιο σωστά, με κίνηση σε επίπεδο λογικής και πραχτικής στο ίδιο μήκος κύματος με τους «από πάνω».
Είναι χαρακτηριστική η απραξία για μήνες. Η αδυναμία να τεθεί ένας ξεκάθαρος στόχος πάλης που μπορεί να συσπειρώσει και να ενοποιήσει τους διάσπαρτους μικρούς αγώνες και τις αντιστάσεις που πραγματοποιούνται. Και που δεν μπορεί να είναι άλλος από την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά και ενάντια στις απολύσεις, άμεσες ή έμμεσες. Που θα παλεύει κόντρα στις συγχωνεύσεις, καταργήσεις, κλεισίματα και όπου αυτά επιχειρούνται. Που θα απαιτεί να μην περάσουν οι νέοι οργανισμοί μέσω των οποίων θ' απολυθεί κόσμος. Που θα αγωνίζεται ενάντια στην εφαρμογή κάθε αξιολόγησης γιατί θ' αποτελέσει το όχημα για το ξωπέταγμα χιλιάδων εργαζομένων από τη δουλειά τους και θα λειτουργεί τρομοκρατικά στους υπόλοιπους.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα έχουν ν' αντιπαρατεθούν σ' όλα αυτά τα επίπεδα με την πολιτική των δυνάμεων του συστήματος. Παράλληλα πρέπει ν' αποδομήσουν όλη εκείνη την ιδεολογική και πολιτική σαβούρα που χρησιμοποιείται για τη διάσπασή τους και για το διαχωρισμό τους από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση. Σήμερα, περισσότερο από κάθε φορά, είναι κοινά τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς είτε βρίσκονται στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. Οι κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να γίνουν πράξη για να μην παραμένουν οι αγώνες ατελέσφοροι.
Από μια ενδεχόμενη νίκη κάποιου κλάδου ή κάποιας κατηγορίας εργαζομένων μπορεί ν' αντιστραφεί η πορεία των πραγμάτων. Γι' αυτό και κάθε αγώνας στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Γι' αυτό και πρέπει να στηρίζεται έμπραχτα και ανεπιφύλαχτα. Γι' αυτό και δεν είναι αγώνας ουσιαστικά μόνο των συγκεκριμένων εργαζόμενων. Αυτό που φοβάται και η κυβέρνηση. Αυτό που φοβούνται και οι ιμπεριαλιστές δυνάστες. Φοβούνται τη δημιουργία ενός μαζικού μετώπου αντίστασης των εργαζομένων. Ας κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα.
Σ.Π.

Κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη γαλακτοβιομηχανία ΑΓΝΟ

Σε οριακό επίπεδο βρίσκεται η αντιπαράθεση των εργαζομένων στη γαλακτοβιομηχανία ΑΓΝΟ, μετά και τις τελευταίες άκαρπες επαφές με την εργοδοσία, που συνεχίζει αδιάλλακτη να εμπαίζει, να απειλεί και τρομοκρατεί με διαθεσιμότητες, ενώ, με σεκιουριτάδες που προσέλαβε τελευταία, απαγορεύει την πρόσβαση των εργαζομένων στους χώρους του εργοστασίου. Μπροστά στην απαίτηση των εργαζομένων για καταβολή όλων των δεδουλευμένων με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, η εργοδοσία προτείνει την καταβολή του 25% του μισθού του Δεκεμβρίου και αοριστολογεί, ρίχνοντας τις ευθύνες για την οικονομική κατάσταση του εργοστασίου στους εργαζόμενους και τις κινητοποιήσεις τους.
Η πρώην συνεταιριστική βιομηχανία γάλακτος ΑΓΝΟ περιήλθε στο 2003 στην «Κολιός Α.Ε» και από τα τέλη του 2012, με προφάσεις την οικονομική κρίση, τις υψηλές αμοιβές των εργαζομένων και την επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας (την οποία ποτέ δεν τήρησε, όπως διατείνονται οι εργαζόμενοι), που ήταν ανάλογη των συμβάσεων της ΠΑΣΕΓΕΣ-ΟΣΕΓΟ, σταματά τις πληρωμές και στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2012 υποβάλλει αίτηση ένταξης στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Ζητά λίγο-πολύ κούρεμα 60% στις οφειλές των πιστωτών, συνολικού ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ, και για τους προμηθευτές 85% απομείωση απαιτήσεων.
Οι εργαζόμενοι (370 πανελλαδικά) στις 16 Φεβρουαρίου κατεβαίνουν σε επταήμερη απεργία, ζητώντας την καταβολή των δεδουλευμένων δύο μηνών, την άρση 110 διαθεσιμοτήτων και την ακύρωση της καταγγελίας της επιχειρησιακής σύμβασης. Η εργοδοσία υπόσχεται πληρωμές, κάτι που μένει μόνο στις υποσχέσεις και οι εργαζόμενοι ξεκινούν νέα απεργία στις 8 Μαρτίου, αφού στις 7 του ίδιου μήνα είχαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία έξω από το Δημαρχείο του Λαγκαδά. Στις 8 Μαρτίου, πραγματοποιούν πορεία στο Πολύκαστρο, την έδρα του εργοστασίου του ομίλου ΚΟΛΙΟΣ, και απαιτούν τη σύλληψη του Κολιού για μη καταβολή δεδουλευμένων, κάτι που πραγματοποιείται, με τους εργαζόμενους να διαδηλώνουν έξω από το αστυνομικό τμήμα και τον εισαγγελέα να αφήνει ελεύθερο τον Κολιό. Στις 11 Μαρτίου, πραγματοποιείται πορεία, συγκέντρωση και παράσταση στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (παρίσταται και ο δήμαρχος Λαγκαδά με άλλους δυο δημάρχους της περιοχής), όπου υποβάλλονται στον υπουργό τα δίκαια των εργαζομένων. Παρά το παράνομο lock out και την αδιαφορία της κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι φαίνονται αποφασισμένοι όχι μόνο να συνεχίσουν τον αγώνα τους, αλλά και να τον κλιμακώσουν μέχρι να δικαιωθούν. Από την άλλη, σε συζητήσεις που είχαμε με τους εργαζόμενους, εκφράστηκε η δεινή οικονομική κατάσταση τους, ενώ για πολλούς είναι πρόβλημα ακόμα και τα εισιτήρια, για να πάνε στο εργοστάσιο στην καθημερινή επιφυλακή. Αμετάκλητα αιτήματα των απεργών: Καμία απόλυση- όχι στη διαθεσιμότητα- άμεση πληρωμή των δεδουλευμένων- επαναλειτουργία 100% της επιχείρησης και όχι υπολειτουργία των τμημάτων παραγωγής.
Τραγική είναι όμως και η θέση των αγελαδοτρόφων που παραδίδουν γάλα στο ΑΓΝΟ, αφού είναι απλήρωτοι τέσσερις μήνες για ένα ποσό 2,4 εκατομμυρίων, με τα έξοδα και τα χρέη να τρέχουν, το γάλα τους να μένει αδιάθετο και τις τράπεζες να απειλούν και να προβαίνουν σε κατασχέσεις.
Η νέα οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας των μνημονίων, ο νέος κοινωνικός και εργασιακός μεσαίωνας, επιτρέπει και πριμοδοτεί την εργοδοσία σε μια ασύδοτη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, που τους θέλει σύγχρονους δούλους. Η απεργία στην ΑΓΝΟ είναι μέρος σειράς απεργιών και κινητοποιήσεων, που δείχνουν ότι ο λαός δεν πρόκειται να καθίσει με σταυρωμένα χέρια και, με την πρώτη ευκαιρία, αντιστέκεται και αναμετριέται με τη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Η Πρωτοβουλία Αγώνα Δυτικών Συνοικιών, από την απεργία του Φεβρουαρίου, βρέθηκε κοντά στους απεργούς της ΑΓΝΟ, συμπαραστεκόμενη στο δίκαιο αγώνα τους, που είναι και δικός της αγώνας, ένας αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης, ένας αγώνας που είναι μονόδρομος, μοναδικός όρος επιβίωσης. Να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, να διεκδικήσουμε αυτά που πραγματικά μας ανήκουν.

ΙΚΑ Ν. Ιωνίας Μαγνησίας
Ακόμα ένα υποκατάστημα κοινωνικής ασφάλισης βάζει λουκέτο!

Το ΙΚΑ Ν. ΙΩΝΙΑΣ στη Μαγνησία πρόκειται, σύμφωνα με ανακοίνωση της Διοίκησης του ΙΚΑ, να κλείσει στις 27 Μαΐου 2013 και να μεταφερθούν οι αρμοδιότητες του στο περιφερειακό υποκατάστημα του ΙΚΑ στο Βόλο. Μετά το πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων και των παροχών υγείας, έρχεται το λουκέτο των υποκαταστημάτων του ΙΚΑ, στα πλαίσια υλοποίησης των μνημονίων, που προβλέπουν τον περιορισμό των διοικητικών υπηρεσιών κατά 30 %.
Σημειωτέον, ότι στο νομό έχουν κλείσει ήδη τα παραρτήματα της Ζαγοράς, της Αγριάς, του Βελεστίνου, της Ν. Αγχιάλου καθώς και το υποκατάστημα του ΙΚΑ στον Αλμυρό. Αυτό σημαίνει, ότι οι εκατοντάδες ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι καθημερινά στοιβάζονται στο ΙΚΑ Βόλου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν, αφού στο ίδιο κτίριο, εκτός από τις διοικητικές υπηρεσίες, στεγάζονται και τα ΚΕΝΤΡΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ (ΚΕΠΑ).
Επιπλέον, ο φόρτος εργασίας των υπαλλήλων επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο, αφού ολόκληρος ο νομός ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ θα πρέπει να ελέγχεται και να εξυπηρετείται από ένα υποκατάστημα και δεδομένου ότι, αντί να γίνονται προσλήψεις, οι συνάδελφοι-εργαζόμενοι της 9Κ απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, κατ’ εφαρμογή δικαστικής απόφασης.
Οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ Ν. ΙΩΝΙΑΣ, με την δημοσιοποίηση της απόφασης της Διοίκησης του ΙΚΑ για το κλείσιμο του υποκαταστήματος, προχώρησαν στην διοργάνωση ανοικτής συγκέντρωσης έξω από το υποκατάστημα, την Πέμπτη 14 Μαρτίου, με βασικά αιτήματα ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΙΚΑ Ν. ΙΩΝΙΑΣ, ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ, ενώ το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Εργαζομένων ΙΚΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ εξέδωσε ανακοίνωση συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων, χωρίς όμως να κάνει τον κόπο να μπει επικεφαλής στον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στα κλεισίματα των υποκαταστημάτων στο νομό.
Η Πρωτοβουλία Βόλου για την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ παρέμβηκε στην συγκέντρωση με δική της προκήρυξη προβάλλοντας την ανάγκη
«μπροστά σε αυτή την επίθεση κυβέρνησης –τρόικας, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πρέπει να αντιτάξουμε τον δρόμο της αντίστασης και του μαζικού λαϊκού αγώνα ενάντια στα κλεισίματα των φορέων κοινωνικής ασφάλισης και ενάντια στις απολύσεις και στις περικοπές!»
Οι εργαζόμενοι του ΙΚΑ Ν. ΙΩΝΙΑΣ είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις με στόχο την ακύρωση της απόφασης της διοίκησης του ΙΚΑ.