ΝΔ και Χρυσή Αυγή

Καταψήφιση της άρσης ασυλίας του Κασιδιάρη από βουλευτές της ΝΔ με προεξάρχοντα, και καθόλου τυχαία, τον Κεφαλογιάννη. Δίωξη αλλά και αθώωση του Κασιδιάρη από το δικαστήριο. Κάλυψη από την κυβέρνηση του φασίστα συμβούλου για θέματα μεταναστών στο υπουργείο Εσωτερικών, Κωτούλα. Και φυσικά ο Φαήλος Κρανιδιώτης που ποτέ δεν σταμάτησε να παριστάνει τον γεφυροποιό μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής.
Μπορεί ο Σαμαράς να καταδίκασε το ναζισμό και το ρατσισμό στην εκδήλωση με αφορμή τα 70 χρόνια από την έναρξη του εκπατρισμού των Ελλήνων Εβραίων, όπως καταδίκασε και τη «βία των άκρων» σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ στη διεθνή διάσκεψη της ΟΝΝΕΔ με αυτό το θέμα, αλλά η όλη συμπεριφορά του κόμματός του και του συστήματος απέναντι στη Χρυσή Αυγή δεν είναι και τόσο καταδικαστική. Το αντίθετο θα λέγαμε.
Ακούγοντάς τον διακρίνουμε την ιδιαίτερη προτίμησή του στην περιγραφή και τις προειδοποιήσεις στο ένα άκρο. Αυτό που βρίσκεται στα αριστερά. Αυτό που αφορά τις λαϊκές αντιστάσεις. Αυτές είναι άλλωστε που περιγράφονται με λεπτομέρειες για το χάος που προκαλούν, ενώ το άλλο άκρο απλώς …αναφέρεται. Ο στόχος γνωστός, ο λαός, οι αγώνες του και η Αριστερά. Για την ακρίβεια, αυτό που συμβολίζει η Αριστερά. Την αμφισβήτηση των πολιτικών ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, την αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν αυτή η ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η δεξιά, με την κάθε φορά μορφή της, προσεγγίζει, στηρίζει και στηρίζεται από την ακροδεξιά της χώρας, ακόμη και την πιο ακραία και ανοιχτά φασιστική, με σκοπό ακόμη και να την προσεταιριστεί ή να την απορροφήσει. Από την περίοδο του μεσοπολέμου, όπου ο φασισμός κυβέρνησε, μέχρι και τώρα τα παραδείγματα είναι άφθονα.
Μετά τη χούντα όμως δεν ήταν εύκολο να ανθίσουν πολιτικά μορφώματα ανοιχτά φασιστικά και φιλοχουντικά, αν και έγιναν απόπειρες. Η δυναμική των λαϊκών αγώνων που δημιούργησε η πτώση της χούντας και η εκτίμηση του λαού στις αριστερές ιδέες δεν επέτρεπε την ύπαρξη τέτοιων σχηματισμών, δημιούργησε την ανάγκη στο σύστημα και τα κόμματά του να παίξουν το χαρτί της δημοκρατίας και του φιλολαϊκού προσωπείου για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί. Φιλοχουντικά κόμματα όπως η ΕΠΕΝ μπορεί πρόσκαιρα να χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά μέχρι εκεί. Μετά κλήθηκαν να ενταχθούν και να στελεχώσουν τη Ν.Δ.
Μόνο κατά το τέλος της δεκαετίας του ’90, που πλέον το λαϊκό κίνημα είχε υποχωρήσει και η επίσημη Αριστερά είχε χάσει την αίγλη του αντισυστημικού, δόθηκε η δυνατότητα της δημιουργίας και της άνθησης του ΛΑΟΣ. Ενός κόμματος φιλοχουντικού, κρυπτοφασιστικού και ρατσιστικού, που δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα της ΝΔ και έπαιξε το ρόλο του αναχώματος και του καναλιζαρίσματος των λαϊκών αντιδράσεων σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ένα κόμμα που το σύστημα, όταν χρειάστηκε να στηριχθεί για να ξεπεράσει την πολιτική κρίση του, δεν δίστασε να το χρησιμοποιήσει στην κυβέρνηση και να το διαλύσει, εντάσσοντας βασικά του στελέχη στη Ν.Δ.
Στο έδαφος αυτό, παράλληλα με τις αυξανόμενες αντιστάσεις του λαού απέναντι στις πολιτικές των μνημονίων και της πλήρους παράδοσης της χώρας στους τροϊκανούς, άνθισε η Χρυσή Αυγή.
Ανοιχτά φιλοναζιστική και ακραία συστημική, με τις κραυγές της κατά του πολιτικού κόσμου, με τις φραστικές και δολοφονικές επιθέσεις της κατά του «αριστερού κατεστημένου», του λαϊκού κινήματος και των μεταναστών, που σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα είναι οι υπεύθυνοι για τα σημερινά μας χάλια, αλλά και τον ψευτοπατριωτισμό της, έπαιξε το ρόλο της συγκέντρωσης δυσαρεστημένων λαϊκών ανθρώπων.
Ενισχύθηκε, στηρίχθηκε και δυνάμωσε γιατί βόλευε το σύστημα να στραφούν τμήματα του λαού κατά άλλων τμημάτων του και όχι εναντίον του. Υπηρετεί την ατζέντα τής φασιστικοποίησης της πολιτικής και δημόσιας ζωής μια χαρά. Σε σημαντικό βαθμό στελεχώθηκε και αυτή από μεσαία και κατώτερα στελέχη της ΝΔ και σε σημαντικά ζητήματα δεν δίστασε να στηρίξει βασικές κυβερνητικές επιλογές.
Αυτό το κόμμα λοιπόν το σύστημα και η ΝΔ το χρειάζονται. Πολιτικά και ιδεολογικά. Για να απορροφά δυσαρέσκειες, τρομοκρατώντας παράλληλα όσους σκέφτονται να τις διοχετεύσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, για να δικαιώνει τη θεωρία των άκρων αλλά και για να εξασφαλίζει την προσήλωση στην αστική νομιμότητα και τις αξίες του συστήματος.
Από την άλλη όμως έχει και κάποια όρια. Το πολιτικό σύστημα μετά από μια μακρά περίοδο αστάθειας ψάχνει τη σταθεροποίησή του. Η στήριξη των έως τώρα δύο βασικών του πυλώνων φαίνεται να είναι ακόμη η επιλογή του. Η Χρυσή Αυγή μέχρι τώρα έπαιξε το ρόλο της έκφρασης των από τα δεξιά δυσαρεστημένων που στην ανάγκη πρέπει να επιστρέψουν στην αγκαλιά της μεγάλης παράταξης. Είτε διά της στήριξης κάποιας μελλοντικής κυβερνητικής λύσης είτε διά της επιστροφής των ψηφοφόρων της, και όχι μόνο αυτών, στη μεγάλη παράταξη που εκφράζει πιο αυθεντικά τις μεγάλες αξίες του κατεστημένου. Άλλωστε, όπως λέει και ο Κρανιδιώτης, δικοί τους άνθρωποι είναι οι Χρυσαυγίτες - και δίκιο έχει. Το ίδιο σύστημα υποστηρίζουν, την ίδια πολιτική της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του ξεπουλήματος της χώρας στους ιμπεριαλιστές. Της καταστολής των λαϊκών αγώνων, της τρομοκράτησης των αγωνιστών και του ρατσισμού.