Επέλαση του συστήματος – απραξία των ηγεσιών – αμηχανία και οργή των εκπαιδευτικών

Με ταχύτατη προώθηση όλων των μέτρων των σχετικών με την αξιολόγηση (Προεδρικό Διάταγμα για την Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, Αρχή Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, Αυτοαξιολόγηση της εκπαιδευτικής μονάδας), η κυβέρνηση ολοκληρώνει έναν κύκλο θέσπισης ενός σώματος θεσμικού πλαισίου, το οποίο, με δυο λόγια, δίνει στο σύστημα πλήρη ελευθερία και λυμένα χέρια στην καταπάτηση οποιασδήποτε εργασιακής κατάκτησης των εκπαιδευτικών. Ελευθερία
• Στην τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών,
• Στη διεύρυνση του ωραρίου,
• Στη μετακίνηση οπουδήποτε καλέσει η υπηρεσία,
• Στις υποχρεωτικές (και ουσιαστικά απλήρωτες) υπερωρίες,
• Στη μισθολογική καθήλωση και υποβάθμιση,
• Στην «έξοδο» των εκπαιδευτικών στην αργία και την απόλυση «δι’ ασήμαντον αφορμή» με βάση το νέο πειθαρχικό πλαίσιο,
• Στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και στον πλήρη κατακερματισμό των εργασιακών τους σχέσεων.
Πριν μερικά χρόνια, ένα μόνο από αυτά τα μέτρα θα ήταν ικανό, αν όχι να δημιουργήσει αγωνιστικά ξεσπάσματα, σίγουρα – τουλάχιστον- θα οδηγούσε τη συνδικαλιστική ηγεσία να καμώνεται ότι βρυχάται έστω και λίγο, για να ανταποκριθεί στο ρόλο διαμεσολάβησης και παζαριού που είχε αναλάβει.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Από τη μία, ο ρόλος της προηγούμενης περιόδου βρίσκεται στον αέρα κι έτσι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν σαφή κρίση ρόλου. Από την άλλη –και όσο κι αν αυτό μπερδεύεται από τη διαλυτική δουλειά των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ- το κλίμα είναι στην πραγματικότητα εκρηκτικό και κανείς δεν ξέρει ποια σπίθα θα ανάψει τη φωτιά, η οποία όταν ανάψει, κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί.

Οι εκτός θέματος στοχεύσεις της Αριστεράς ανακυκλώνουν την ήττα
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση κυκλοφορούν από το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς δύο στόχοι.
Ο πρώτος είναι η προβολή της λογικής «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά», να μπλοκαριστούν και να μην εφαρμοστούν οι διαδικασίες. Να διαλυθούν τα σεμινάρια των διευθυντών, να μη συμμετέχουν τα σχολεία σε διαδικασίες αυτοαξιολόγησης και γενικότερα να αχρηστευθεί το θεσμικό πλαίσιο μέσω της γενικευμένης ανυπακοής και του «αντάρτικου» των σωματείων. Δεν είμαστε, ασφαλώς, εκείνοι που θα απέχουμε από οποιαδήποτε κίνηση κερδίσματος χρόνου, δημιουργίας ρωγμών και γενικότερης παρεμπόδισης οποιασδήποτε διαδικασίας εφαρμογής της αξιολόγησης ή οποιουδήποτε άλλου αντιδραστικού μέτρου. Ωστόσο, όσο μας αφορά, μας ενδιαφέρει για κάθε κίνηση που κάνει το κίνημα να είναι καθαροί στον κόσμο που συμμετέχει οι στόχοι, τα όρια και η προοπτική της κίνησης αυτής.
Η λαίλαπα, λοιπόν των αντιλαϊκών μέτρων στην εκπαίδευση δεν μπορεί να ανατραπεί μέσω του σαμποταρίσματος ούτε και της ανυπακοής. Μπορεί να τρωθεί, να δώσει ανάσες, να δώσει για κάποιο μικρό διάστημα κουράγια στον κόσμο. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ με αυτόν τον τρόπο. Από πού κι ως πού οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής γραμμής θεωρούν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα πετάξει έξω τους αξιολογητές από την τάξη, όταν μάλιστα επικρατεί όλο και περισσότερο ο φόβος, ο οποίος πολλαπλασιάζεται όταν ένας εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στο μηχανισμό; Αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι φανερό ότι τα επιτελεία της κυβέρνησης μπορούν εύκολα να παρακάμψουν τέτοιες διαδικασίες με διάφορους τρόπους; Και με ποια ακριβώς ανυπακοή θα εμποδιστούν οι διευθυντές να κάνουν αξιολογήσεις, οι σύμβουλοι να φακελώνουν το «ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών για επιμορφώσεις» (που είναι αξιολογικό κριτήριο); Με ποια ανυπακοή θα ανατραπεί το μισθολόγιο, θα μπλοκαριστεί το νέο πειθαρχικό πλαίσιο και η αύξηση του ωραρίου;
Ας μην κρυβόμαστε! Οποιοι υπερτιμάνε τις δυνατότητες της λογικής «να μείνουν τα μέτρα στα χαρτιά» δεν έχουν αυταπάτες ούτε κάνουν λάθος. Απλώς, δεν έχουν καμία πρόθεση να συνολικοποιήσουν την αντιπαράθεση και να προετοιμάσουν τις σκληρές μάχες που πρέπει να δοθούν με στόχο τη συνολική ανατροπή του πακέτου μέτρων. Είτε γιατί δε θέλουν να γίνουν ενοχλητικοί στο σύστημα είτε γιατί έχουν ενσωματώσει τόσο πολύ την ήττα που τους φαίνεται αδιανόητο το ενδεχόμενο να δοθεί η μάχη.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη φοβερή στόχευση. Η άλλη «μάχη – σταθμός»: Τα συνέδρια των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, «όπου θα αλλάξουν οι συσχετισμοί». Αποτελεί μια ακόμα διαφυγή από τα πραγματικά προβλήματα του κινήματος. Αποτελεί την έκφραση ιδιότυπων εκλογικών αυταπατών, που θυμίζουν τις… άλλες για τον απλό λόγο ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν κοινοβουλευτικοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε οι υπάρχοντες (ιδιαίτερα ευνοϊκοί για την Αριστερά) συσχετισμοί στα ΔΣ των πρωτοβάθμιων Σωματείων της εκπαίδευσης και η μη αντιστοίχισή τους σε κάποιου τύπου και έκτασης ανασυγκρότηση του κινήματος έχει αποδείξει ότι η χρόνια διαλυτική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα έχει φτάσει μέχρι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Γιατί, άραγε, τα προβλήματα αυτά θα ξεπεραστούν με το πολύ πιθανό πέρασμα της ΟΛΜΕ στον έλεγχο διάφορων τάσεων της Αριστεράς;

Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τα προβλήματα του κινήματος – Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη μάχη
Κατά την άποψή μας, οι δυνάμεις του κινήματος πρέπει να κινηθούν για τη συγκρότηση των εκπαιδευτικών στην κατεύθυνση προετοιμασίας μιας μεγάλης κεντρικής μάχης που κινείται στους παρακάτω περίπου άξονες:
• ¬ Ανατροπή των μνημονίων, Αντίσταση στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν ΕΕ - ΔΝΤ - κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους.
• ¬ Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους. Όχι στην εκπαίδευση των μνημονίων, της φτώχειας, της υποταγής και των ταξικών φραγμών - Oύτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών.
• ¬ Όχι στην αξιολόγηση - να αποσυρθεί το ΠΔ - Ανατροπή του νόμου για το νέο μισθολόγιο - φτωχολόγιο. Όχι στις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη φοροληστεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!
• ¬ Κάτω τα χέρια από τις απεργίες, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Η συγκρότηση αυτή πρέπει να γίνει με κάθε δυνατό τρόπο. Αν τα ΔΣ των σωματείων δε θέλουν, θα πρέπει να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα. Αν η ΟΛΜΕ δε θέλει, θα πρέπει να συντονίζονται πρωτοβάθμια σωματεία. Η μάχη αυτή δεν μπορεί παρά να έχει τη διαδήλωση και την απεργία ως βασικές μορφές. Ταυτόχρονα, το παραμύθι των καταστατικών των Ομοσπονδιών που «εγγυώνται» σχεδόν ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ απεργία (στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση κηρύσσει απεργία μόνο το ΔΣ της ΔΟΕ, ενώ στη δευτεροβάθμια, κηρύσσεται απεργία αν υποστηριχτεί σε συνέλευση προέδρων από το 50% των ΕΛΜΕ και το 66% των ψήφων των ΕΛΜΕ στο τελευταίο συνέδριο!) πρέπει να αρχίζει να τίθεται υπό αμφισβήτηση. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να πάμε όπως πηγαίναμε και είναι μεγάλη η περίπτωση να πρέπει δοκιμαστούν και «ανορθόδοξες» κινήσεις στο βαθμό ασφαλώς που έχουν ή έστω διευκολύνουν τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών. Αλλιώς, θα συνεχίσει και η Αριστερά να κλαίγεται για τη δυσκολία της περιόδου και για τον «υποταγμένο κόσμο» που της έλαχε… Και να συμβάλει –με αυτόν τον τρόπο- στο φαύλο κύκλο της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αποσυγκρότησης του κινήματος.